gmoukou

@Nikolasτο έργο το Ives είναι γενικά περισσότερο γνωστό στην ανεπτυγμένη του μορφή (τουλάχιστον στον κύκλο μου) και για αυτό το ανέφερα με αυτό τον τρόπο. Στον λεπτομερέστατο πρόλογο του έργου ο Ives εκθέτει πολλές εναλλακτικές για τον τρόπο εκτέλεσής του. πχ στον τίτλο αναγράφει For Chamber Orchestra (Perfomable aslo as Chamber Music) ή If a large string orchestra is playing, the full treble woodwind choir may be used at the discretion of the conductor Γενικά είναι έργο ανοιχτό στο πως θα εκτελεστεί. Παρακάτω παραθέτω τις 2 πρώτες σελίδες του έργου έτσι για το Info. Κάτι επίσης πολύ ενδιαφέρον, μιας και πιάσαμε αυτό το έργο, είναι οτι οι ομάδες οργάνων παίζουν σε διαφορετικά tempo, κάτι που θεωρητικά θα χρειαζόταν διαφορετικούς μαέστρους ή έναν πολύ μάγκα. Έπρεπε να το συζητήσουμε στο άλλο νήμα αυτό, περι των μαέστρων, να δούμε τι ΠΣάργια θα πιάσει

Με αφορμή το grande νήμα περί του αν χρειάζεται ή όχι ο μαέστρος, και το πολύ ωραίο βιντεάκι του Bernstein που παρέθεσε σε μια απάντησή του ο @odis13, παραθέτω μια playlist με τη σειρά διαλέξεων (έξι) που έκανε το 1973 στο Harvard ο Leonard Bernstein με τίτλο The Unanswered Question. Κατ' εμε, θησαυρός. Ο τίτλος των διαλέξεων πηγάζει απο το ομώνυμο εμβληματικό σύγχρονο ορχηστρικό έργο (1908, revised 1930–1935) του Αμερικανού συνθέτη Charles Ives (1874 - 1954). Ο Bernstein ξεκάθαρος και απλός, εξηγεί και αναλύει με ένα πολύ όμορφο τρόπο την ουσιαστική εξέλιξη της μουσικής απο τις απαρχές μέχρι το τώρα (1973). Οι διαλέξεις, άλλες έχουν διάρκεια το λιγότερο μια ώρα και το περισσότερο τρείς αλλά αξίζει κάθε λεπτό τους αν κάποιος ενδιαφέρεται να μορφωθεί. υγ: Όποιος δεν έχει υπομονή να παρακολουθήσει, ας πάει στο 50:00 του πρώτου βίντεο να δει το πολύ ενδιαφέρον σημείο που εξηγεί την άρρηκτη σχέση μεταξύ της σειράς των αρμονικών και της εξέλιξης της αρμονίας μέσα απο τους αιώνες πάνω στο Fair Harvard, το μουσικό σήμα κατατεθέν του Πανεπιστημίου. υγ2: εξίσου πολύ πολύ ενδιαφέρον το σημείο της 4ης διάλεξης που αναλύει πως το έργο του Claude Debussy, Afternoon of a Faun (1912), άνοιξε τις πύλες του "ακατάληπτου" στη σύγχρονη μουσική.

Συμφωνώ. Jobim δαγκωτό.

Το ότι ένας ακροατής δε μπορεί να παρατηρήσει τις διαφορές μεταξύ διαφορετικών εκτελέσεων του ίδιου έργου από την ίδια ορχήστρα δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι όλας. Απλά, όπως συνηθίζεται σ'αυτό το είδος μουσικής, ειδικά δε όσο πιο κοντά ερχόμαστε στη σύγχρονη εποχή, απαιτείται μυημένο και (εκ)παιδευμένο ακροατήριο για να αποκωδικοποιηθούν κάποιες συνισταμένες. (Καλώς ή κακώς) Πάντως νομίζω ότι το βίντεο του Bernstein στην αρχή του νήματος μπορεί να απαντήσει σε πολλά από αυτά που θέτεις σαν ερωτήματα. Δώσε του μια ευκαιρία, αξίζει.

Εγώ νομίζω ότι το νήμα έχει σχεδόν πάρει "κβαντικές διαστάσεις".

Διάολε πως με πρόλαβες έτσι. Άκου δίπλωμα! Που ξαναματακούστηκε να πάει κάποιος να δώσει ένα σκασμό λεφτά και χρόνο για να γίνει ένας υποδειγματικός με υπόσταση μουσικός πεινάσει....! midi keyboard (του 50ρικου), βιντεάκια απο το ΥΤ και έτοιμος να κατακτήσεις την αγορά ωρε!

Μιας και αρχίσαμε να βάζουμε τις πρόβες, ακούστε και τον θρυλικό Arturo Toscanini να διαλύει τους μουσικούς που δε μπορούν να ακολουθήσουν τις πρόβες τους. Στο δεύτερο δε χρειάζονται υπότιτλοι..... Δεν είναι τυχαίο που αργότερα, στην Ελλάδα, ακουγόταν η ατάκα "η Τόσκα του Πουτσίνι, και η ......... του Τοσκανίνι"

Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα όμως οτι οι μουσικοί θα το εκτελέσουν και ακριβώς όπως πρέπει (Μη ξεχνάμε οτι όλοι οι μουσικοί μιας ορχήστρας είναι άνθρωποι με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και χαρακτήρες). Εκεί έρχεται ο μαέστρος για να τους πεί/καθοδηγήσει/συμβουλεύσει/διατάξει, με βάση τις γνώσεις του και την αισθητική του, πως θα ερμηνεύσουν το κάθε τι πέρα απο τις νότες τις οποίες θεωρείται δεδομένο οτι πρέπει να βγάλουν σωστά. Δεν είναι τυχαίο που θα ακούσεις το ίδιο έργο, απο την ίδια ορχήστρα, με διαφορετικό μαέστρο, και θα διαφέρει κατα πολύ στην αισθητική και συναισθηματική του απόδοση (οπως πολύ σωστά πολλοί συμφορουμίτες προανέφεραν)

elaborate please γιατί ετοιμάζομαι για μια βολτίτσα.

Προφανώς και δεν είναι καθόλου παράξενο αλλά για αυτούς που ξέρουν τι εστί βερίκοκο. Για τους υπόλοιπους προέτρεξα να το γράψω. Φυσικά και γίνει τις π'τανας αν βγει ορχήστρα άνευ μαέστρου αλλά όχι γιατί θα παίζει ο καθένας ότι να'ναι, αλλά γιατί θα παραχθεί ένα κομμάτι μουσικής δίχως τις απαραίτητες για το έργο δυναμικές και συναίσθημα. Στη καλύτερη των περιπτώσεων απλά θα παίζουν τις νότες τους...

@Alex Raptakisυπερβολές..... εδώ ο Φασιον ζωγραφίζει λέμε!

Όσο παράξενο και αν ακούγεται, η ορχήστρα είναι το μουσικό όργανο του μαέστρου.

και κάπως έτσι ανοίγει το κουτί της πανδώρας

Εδώ η σύζυγος είχε έμπνευση να κάνει γιομιστά σήμερα. Περιττό να αναφέρω οτι η κουζίνα έχει πιάσει (1)45 βαθμούς και βγαίνω στο δρόμο για να δροσιστώ..... Αν γλιτώσω τη θερμοπληΚΣία θα επανέλθω με φώτο.

Πωπωπω σαλευει! Χτύπα και μια φωτό βρε διαολε να κολαστουμε δωμέσα!

Οσκαρικό

Ναί ρε συ!!!! Πόσο πηγαίος και αληθινός.... Αυτό σπάει κάθε φράγμα!

Το άκουσα πρόσφατα στο "Ο επίμονος κηπουρός" και ταίριαζε γάντι! Πολύ όμορφο και ουσιαστικό.

Κάθε φορά σα να το βλέπω πρώτη φορά....

Όπως ισχύει και το: Οποίος την πιάνει, έχει πολλά λεφτά λέμε....

Σε αυτό αναφέρομαι, αν οι δυναμικές είναι σαν να αναπνέουν τα βιολιά (φούσκωμα-ξεφούσκωμα) θα βοηθήσει το μιξ μιας και κατα διαστήματα θα αραιώνει η πληροφορία. Μια χαρά μου ακούγεται, απλά εχε κατα νου οτι κάποιες φορές ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.

Εκφραστικότατο και αβίαστο. Μπράβο ρε Τζόρτζ!! υγ: βάζε πιο πολλές και διακριτικές δυναμικές (swells) στα έγχορδα για να μην μπουκώνουν τόσο το μιξ.

Αν είσαι φαν των χοχλιών, ναί, είναι νόστιμο και εύκολο. Κάνεις ότι θα έκανες για ένα κοκκινιστό πλιγούρι με εξαίρεση οτι ξεκινάς με ένα βράσιμο 5-10' σκέτους τους χαχλιούς (αφού έχουν πλυθεί/καθαριστεί σχολαστικότατα), έπειτα τσιγάρισμα σκόρδο κρεμμύδι χοχλιοί, ρίχνεις ντοματούλα για τη σάλτσα, και τέλος το πλιγούρι μέχρι να βράσει/πιεί και αλατοπιπέρισμα. Όχι βέβαια, η συγκομιδή έγινε στη Κρήτη απο τους δικούς μου. Εδώ Αθήνα τι να μαζέψεις......