gmoukou

Πιστεύω πως οτιδήποτε πιο κοντά στην επικοινωνία με το θεό ήταν ο Gould όταν έπαιζε Bach

Και πολύ καλά έκανες! Επίσης πολύ καλά έκανες και ένιωθες έτσι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να αποζητάς την εξέλιξη και το να "ξεκολλήσεις". Αυτό βέβαια το "ξεκόλλημα" θα γίνει, κατα τη γνώμη μου, μόνο υπο τη καθοδήγηση ενός δασκάλου/μέντορα. Αυτοί ξέρουν πως να σε πάνε εκεί που θές να πας και σχεδόν πάντα δια της πιο σύντομης (αλλά όχι απαραίτητα ξεκούραστης) οδού. Αυτό, όπως σωστά ανέφεραν και οι συμφορουμίτες παραπάνω, θα εξαρτηθεί κατα 99% απο τη μουσική που ακούς και σε κάνει να γουστάρεις να πιάσεις το όργανο και να το λιώσεις. Αυτό θα εξαρτηθεί καθαρά απο τη γραμμή που θα ακολουθήσεις με το δάσκαλό σου, αυτός ξέρει και θα σου πει τι χρειάζεσαι. Το καλό θα είναι να πέσεις σε περίπτωση επαγγελματία και τίμιου ειλικρινή ανθρώπου που δε θα σε βλέπει σα πορτοφόλι. Αυτό φυσικά θα γίνει μόνο με ψάξιμο και μπλα μπλα. Επίσης, μην αποκλείσεις περιπτώσεις απλά επειδή έχεις προυπηρεσία στην ηλεκτρική κιθάρα. Εγώ, για παράδειγμα, είχα ξεκινήσει με ηλεκτρική (ροκ, μπλουζ) μεταπήδησα στην κλασική όπου μέσω πτυχίων και διπλωμάτων μου ξεδιπλώθηκε ένας ονειρικός μουσικός κόσμος (αυτό ήταν ξεκάθαρα κάτι υποκειμενικό και που "κούμπωσε" πολύ καλά σε μένα) και μετά επέστρεψα στην ηλεκτρική σε πιο σύγχρονα μονοπάτια. Να αναφέρω επίσης οτι παρόλο που είχα προυπηρεσία στην ηλεκτρική, το κυριολεκτικά τεράστιο πάθος μου για αυτό το καινούριο είδος που είχα καταπιαστεί με έφερε σε πολύ υψηλά επίπεδα σε χρόνο μηδαμινό οπότε......κάνε αυτό που θα σε κάνει να γουστάρεις φουλ.

Αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να χαρακτηρίσει κανείς μια συγχορδία/αρμονία και, παίρνοντας δεδομένο οτι οι βασικές κατηγορίες είναι χαρούμενο-λυπητερό, οι αμέσως επόμενοι χαρακτηρισμοί, συνήθως, είναι φωτεινό και σκοτεινό. Φυσικά η λίστα μπορεί να είναι ατελείωτη μιας και ο καθένας αντιλαμβάνεται λίγο διαφορετικά τη κάθε συνήχηση. Για δοκίμασε να παίξεις μια συγχορδία Eb maj7, που αν τη παίξεις σε ευθεία κατάσταση (δλδ Eb-G-Bb-D) θα βγεί αυτή η ευχάριστη και μαλακή χροιά που σου ψιθυρίζει "πιάσε μια μπύρα και άραξε στην άμμο" Μετά δοκίμασε να την παίξεις G-D-Εb-Βb σε συνεχόμενες χορδές αντίστοιχα (δλδ πρώτη αναστροφή) και παρατήρησε πώς εκείνος το όμορφος και μαλακός ήχος μεταμορφώνεται σε κάτι πιο σκοτεινό και έντονο. Ο κόσμος της αρμονίας και των συνηχήσεων είναι ένα μέρος που κάθε μουσικός πρέπει να βυθιστεί. Τα καλούδια του είναι άπειρα!

Τζόρτζ ρέει σα νεράκι. Μπράβο! Δε συζητώ για το μέλος και τη ρητορική του πράγματος. Αυτό είναι κατα κύριο λόγο που του δίνει ροή. Μου άρεσε δε πάρα πολύ και το voicing στο G - C (Αυτή η Β ψηλά στη G φώτισε όλη τη πλάση!)

σωραίος dim. Απο μένα είναι yes, προχώρα το εγχείρημα! Προτάσεις προς διόρθωση. Κάνε τα 18 λεπτά 13 (μη σου πω και 10) αφαιρώντας υλικό απο περιττό μπλά μπλα. Να είσαι περιεκτικός και άμεσος σε ότι λες. (φιλικά πάντα, εννοείται αυτά του στυλ "δεν είμαι pro, δε τα ξέρω όλα" όπως στην αρχή δεν αφορούν κανέναν οπότε πέταμα) Cut down to the chase που λένε και στην άγρια δύση. Φυσικά όσο καλύτερο πλάνο έχεις στο τι θες να παρουσιάσεις και όσο καλύτερη γνώση έχεις του τι παρουσιάζεις (δεν εννοω το cubase αλλά το Project σου) τόσο λιγότερα "εεε, μμμμ, χμμμ, αααα" θα έχεις να σου τρώνε χρόνο (μπορεί να μη τους φαίνεται αλλά το καθένα καταλαμβάνει το λιγότερο 3/4 του δευτερολέπτου και αν μαζευτούν......) Στο ίδιο μήκος κύματος του παραπάνω είναι και το να είσαι λίγο πιο γρήγορος στο χειρισμό του daw. Θές να σολάρεις 6 κανάλια συνεχόμενα μαζεμένα; Κλικ στο πρώτο => shift+κλικ στο έκτο (δηλαδή έχεις επιλεγμένα και τα 6) και πατάς "S" (για solo) ή "M" για mute αντίστοιχα και εφαρμόζεται σε όλα. Με όλα αυτά τα shortcuts και hotkeys κερδίζεις στο τέλος αρκετό χρόνο και κακά τα ψέματα, δεδομένου οτι το attention span του μέσου θεατή είναι πλέον πολύ μικρό σίγουρα θα βαρεθεί να σε βλέπει να σολάρεις και να ξεσολάρεις πχ 10 κανάλια. Φυσικά δε λέω να διαμορφώσεις το υλικό σου για να προσελκύσεις και άλλες ομάδες θεατών, ίσα ίσα. Μου άρεσαν πολύ οι ιστορικές αναφορές όπως πχ το τέχνασμα του ντουμπλαρίσματος που χρησιμοποιούσαν οι Steely Dan. Αυτά να τα κάνεις περισσότερα, αξίζουν. Τέλος, μη μιλάς ενώ παίζει η μουσική, δε σε ακούμε καθαρά. Η σταμάτα το και μίλα ή βάλε ένα chain comp.

+1 Τι έπος ρε @MGs κι αυτο, το είχα ξεχάσει τελείως. Να’σαι καλά που το θυμήθηκες! Ο Κιούμπρικ μπορεί να μη πήρε ποτε όσκαρ αλλά κέρδισε την αθανασία και μια θέση στην αιωνιότητα με αυτά που δημιούργησε. Κατι που πολλοί απ’τους “οσκαρικους” δε θα αποκτήσουν ποτέ.

Μπράβο Σπύρο! Σου εύχομαι να έχεις πάντα τέτοιες δημιουργικές συνεργασίες! Πολύ ωραία γαλήνια ατμόσφαιρα, μυσταγωγική, με μια διακριτική γλυκιά μελαγχολία. Το πρώτο μέρος (ας πουμε μέχρι πριν τα έγχορδα) μου έβγαλε πολύ την αίσθηση της ακρόασης μουσικής του Brian Eno (Music for airports, Thursday Afternoon Κλπ) την οποία φυσικά λατρεύω. Παρόλο που απόλαυσα τη μουσική μόνη της θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να τη παρακολουθήσω μαζί με το χορό οπότε αν φτάσει βίντεο στα χέρια σου να το μοιραστείς μαζί μας (βλέπεις δε ρωτάω, δώσε θάρρος στο χωριάτη!) Φυσικά μια ανάλυση επι του έργου σου θα ήταν πολύ ευχάριστη. Και πάλι μπράβο!

οχι staccati έχει βάλει και τις αξίες ακριβώς....μέχρι και τις ανασούλες μετά από φράσεις.....το λες και σαδομαζό (να’ναι καλά ο άνθρωπος όπου είναι!)

απλά wow (για αμφότερους Scott και transcriber)

The Matrix (1999) από Wachowski bros. Το πιο κατάλληλο τραγούδι για να κλείσει αυτή η ρηξικέλευθη badass ταινία έπος. υγ: την είδα ξανά σήμερα στο village σινεμά στο mall (Αθηνα) και παίζει στη max screen dolby atmos για ακόμα μια εβδομάδα οποτε όσοι φαν, σπεύσατε!

Φτηνά Τσιγάρα (2000) του Ρένου Χαραλαμπίδη. Αγαπημένη ταινία. Πολύ μπροστά για την εποχή της και για τον τόπο που δημιουργήθηκε.... Απίστευτα ταιριαστό soundtrack με το όλο concept.

+1 Σε διάφορα παρεμφερή “κουλά” θέματα που μου έχουν προκύψει (όπως και στο ίδιο του op) παντα έφταιγε το όνομα του αρχείου, project κλπ Δε γνωρίζω γιατί αλλά η μετονομασία (σε κάτι απλό και εντελώς διαφορετικό) πάντα βοηθούσε. (Δουλευω κ εγώ σε cubase 10.5.)

Documentary ενδιαφέρον και πάρα πολύ ευχάριστο

ξεκάθαρα! Το αν θα αφήσουν έργο είναι στα χέρια τους. Το αν θα το εξελίξουν είναι κάτι που δε μπορεί παρα να γίνει αργά και με βηματικές κινήσεις. Πάντως, αν το καλοσκεφτείς, είμαστε απο τους τυχερούς που ήδη έχουμε ζήσει να δούμε γενιές να το εξελίσουν κάργα.

Τώρα μάλιστα! Σ'αυτά αναφερόμουν στο άλλο βίντεο. Περφορμανς που θα μείνει στην ιστορία!!! Παίξιμο γεμάτο συναίσθημα και συγκίνηση όπου η τεχνική είναι τίποτα περισσότερο απο ένα όχημα. Οι "ντελουτσιακές" φράσεις φυσικά δίνουν και παίρνουν (όχι άδικα αφού τους δίδαξε όλους) αλλά αυτό που σου μένει είναι σίγουρα η ψυχή που σου προσφέρει ο μάγκας.

Πωπω πάρα πολύ καλός τι να λέμε.... Το Almoraima (μέσα στην αγαπημέμη μου 5αδα απο Paco) to παίζει ακριβώς όπως τo είχε παίξει ο αείμνηστος. Εμένα αυτό που με προβληματίζει είναι το πότε θα ξαναδούμε αντίστοιχου βελινεκούς παιχτούρες. Προφανώς ο Paco και ο Sabicas ήταν φαινόμενα που μπορεί να αργήσουν να ξανα εμφανιστούν (σα το κομήτη neowise ένα πράμα) και....προφανώς και υπάρχουν φοβερές περιπτώσεις εκει έξω αυτή τη στιγμή (βλέπε VIcente Amigo κλπ) αλλά που είναι αυτοί που θα το πάνε ένα βήμα παραπέρα το πράμα με το δικό τους στοιχείο;

Tony Gatlif: σκηνοθέτης και σε πολλές ταινίες του και συνθέτης ταυτόχρονα. Ταινίες ανθρώπινες γεμάτες συναίσθημα και συγκίνηση. Vengo (2000) Οι φίλοι της gypsy jazz θα κατ'ευχαριστηθείτε την παρακάτω 100% Swing (2002)

Άνοιξε το τρίτο μάτι (όχι της κουζίνας, το άλλο) και θα εξυψωθείς

Έχεις σκεφτεί το astral projection? Λύνει χέρια

Στο ίδιο ύφος και το έργο του Verdi που χρησιμοποιήθηκε στο Battle Royale (2000)