gmoukou

Με αφορμή τα παραπάνω έργα με χορωδία θυμήθηκα το εξής. Youth (2015) του μάστορα Paolo Sorrentino (αυτός ο οποίος δημιούργησε το εμβληματικό La Grande Bellezza). Το Youth ενώ πραγματεύεται τελείως γίηνα και ρεαλιστικά θέματα (άμεσα και εύστοχα) στο τέλος μου άφησε την αίσθηση μιας ταινίας στην οποία έχουν τοποθετηθεί με μαεστρία σουρεαλιστικά στοιχεία (όχι Bunuel κλπ, τόσο όσο). Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα θα έλεγα. Το μουσικό κομμάτι που μου έκανε εντύπωση δεν ακούγεται πουθενά στην ταινία παρά στους τίτλους τέλους και σε αυτό το θέμα τους έβγαλα το καπέλο. Ενώ βυθίστηκα πλήρως στην ταινία κατάφεραν και με κράτησαν στην αίθουσα μέχρι να τελειώσουν όλοι οι τίτλοι τέλους. Με ωραίο διακριτικό τρόπο σου προτείνει ο σκηνοθέτης να πάρεις μια στιγμή και να σκεφτείς όσα είδες συνοδεία ενός αμιγώς μινιμαλιστικού έργου διάρκειας σχεδόν 13 λεπτών (κάποιοι θα βαρεθείτε, μινιμαλισμός γαρ). Μέσα στο ψάξιμο ήμουν τυχερός και ανακάλυψα μια εκδοχή με παρτιτούρα (και ένα αρκετά διακριτικό μετρονόμο στο background).

Δεν έχω δει τη ταινία αλλά το κομμάτι είναι πολύ ωραίο! Αναδύθηκε απο τις αναμνήσεις μου αυτό το μικρό αριστούργημα: Είναι έργο το οποίο διδάσκεται κατα κόρον σε τάξεις χορωδίας, διεύθυνσης χορωδίας/ορχήστρας αλλά και σύνθεσης μιας και διακατέχεται απο μια "καθαρότητα".

Εμένα λόγω μπάσου στο τέλος το αυτί μου κλειδώνει αυτόματα σε C και το αντιλαμβάνεται σα τονική. Ισως πάλι και η ίδια η h-w να μου δημιούργησε αυτή τη σχέση και να το αντιλήφθηκα έτσι. Ολα τα υπόλοιπα, παίζοντας τα, χωρίστηκαν στο αυτί μου σε locrian και h-w. Αρμονικά πολλά θα μπορούσαν να είναι αλλά το ερώτημα που μου γεννήθηκε παίζοντας/αναλύοντας το είναι το αν έχει περισσότερο νόημα να σκέφτεσαι αμιγώς τροπικά ή αρμονικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα μου πεις, του καθένα ο εγκέφαλος όπως λειτουργεί καλύτερα....

δε φθονώ ποτε....... ε, διάολε σήμερα αυτό άλλαξε

Ωρε τι έπος ήταν αυτό ωρέ (εφ όλης της ύλης) Θυμάμαι να φεύγω απο το σινεμά και να είμαι σε κατάσταση σοκ

Δεν πιάνεται η μητέρα σου γιατί για να είσαι εσύ καλλιτεχνάρα πάει να πει οτι απο κάπου το πήρες αρα δε την εντάσουμε στη νόρμα

The shining (1980) του πατέρα όλων Stanley Kubrick με μουσική του Γιώργη Ligeti να σου σκίζει τη ψυχή σα τσιγαρόχαρτο. Η ταινία σε καμία απολύτως περίπτωση δε θα τόσο πετυχημένη με κάποιο άλλο στυλ μουσικής. Και για να μη σπαταλάω χώρο, πάλι απο Stanley Kubrick, το αριστούργημα Barry Lyndon (1975) βασισμένο στο μυθιστόρημα The Luck of Barry Lyndon του William Makepeace (1844). Το βασικό μουσικό κομμάτι του έργου είναι το Πιάνο τρίο σε Μι ύφεση του Franz Schubert. Ακόμα και οι λίγες σκηνές που ντύνουν το κομμάτι στον παρακάτω σύνδεσμο είναι χάρμα οφθαλμού...

Ο ίδιος που έβγαλε και αυτό:

Ibrahim Maalouf (τρομπέτα), ένας πολύ flexible καλλιτέχνης.

Έλα τώρα, αντικειμενικά ο P.T.A. έχει βγάλει δύσκολες και δύσληπτες ταινίες που στον πυρήνα πραγματεύονται κυρίως τον καπιταλισμό (και φυσικά δε στο σερβίρει στο πιάτο). Βέβαια αυτό, κατα τη γνώμη μου, αφορά το μέσο μη μυημένο θέατη ο οποίος βλέπει τη ταινία γιατί παίζει ο Χ γνωστός ηθοποιός και στο τέλος φεύγει με πονοκέφαλο.... Φυσικά πάντα περιέχει και θεματικές πιο άμεσες και εύληπτες αλλά αυτές είναι απλά η γαρνιτούρα.

There will be blood (2007) σκηνοθετημένο από το θεο Paul Thomas Anderson (δηλώνω τεράστιος φαν), με την εξωπραγματική ερμηνεία του Daniel Day Lewis και την υπογραφή του Johny Greenwood (Radiohead) στη μουσική. Δε περιγράφω, απλά δείτε τη (προειδοποιώ, δύσκολη ταινία) Εδω όλο το soundtrack το οποίο πετυχημένα υποστηρίζει μια περασμένη εποχή (αρχές 20ου αιώνα) με αυτοπεποίθηση και αισθητική 21ου:

λάτρεψα τον Hekselman από τη πρώτη στιγμή. λυρισμός και ρητορική στο παίξιμο του υψηλής αισθητικής.

Νταξει, το λες δε το λες και οφ τοπικ

Charles Mingus στη ταινία Shadows (1958) του John Cassavetes . Ο Κασαβετης αρχικά ήθελε τον Davis για τη ταινία αλλά του έκατσε ακριβός και πήγε με plan B στον Mingus (ε δε το λές και άσχημα για plan B...) Ωραίες πληροφορίες γύρω απο όλο το έργο παρακάτω: http://recordcollectornews.com/2016/09/shadows-of-charles-mingus/ Και εδώ ένα απο τα πολλά διαμάντια που δημιουργήθηκαν για αυτή τη ταινία Εδώ η ολόκληρη ταινία για όποιον ενδιαφέρεται με επίσης πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο description.

Για αυτό και μόνο να ξέρεις σε αγάπησα.

να’ναι καλά το ιντερνέτε που μας δίνει πρόσβαση σε όλα αυτά τα διαμάντια. δεν είναι μόνο του διαβολου τελικά

Και πολύ κομψά το θέτεις θα έλεγα.

Ornette Coleman Trio Performing The Soundtrack 1966 Με αφορμή το νήμα "Τι κινηματογραφική μουσική (soundtrack) ακούτε τώρα" και της πολύ ενδιαφέρουσας τροπής που πήρε θυμήθηκα αυτό το έπος. Συμπυκνωμένη σοφία.

Αυτό καθόλου Αυτό πάλι..... ο ορισμός της ΖΩΑΡΑΣ! Αυτό δε το ήξερα. Αν ισχύουν όλα αυτά (που γιατί να μην ισχύουν, μην είμαστε καχύποπτοι) είναι πολυεργαλείο ο τύπος. Τον σεβόμουν για το στυλ που είχε σαν ηθοποιός, αργότερα και για τα σκηνοθετικά.....και μουσική;;; Ρε αυτός μας έχει φάει τις δουλειές ολωνώνε!

Και που’σαι ακόμα. Ο κινηματόγραφος, ο βασιλιάς των τεχνώνε (κατ εμε), έχει υλικό που για να αφομοιώσεις δε σου φτάνει μια ζωή...

Αν δε την έχεις δει, και μόνο για τον Σάντσεζ, να τη δεις. Η μαγεία της απλότητας. Ουτε χάλκινα, ούτε 450 layers και σύνθετα parts ούτε τίποτα. Ωμό ιν δε φέις. Το ποσο εύστοχο είναι αυτό που κάνανε θα το κρίνει φυσικά ο καθένας μόνος του (για μένα απλά τοπ, ο καλύτερος τρόπος για να αποδωθει η πίεση του αστού του 21ου αιώνα)

Birdman (2014) από Iñárritu. Ταινιαρα σε όλα τα επίπεδα. Ασύλληπτος Antonio Sanchez να ντύνει όλη τη ταινία με αυτοσχεδιασμό στα τύμπανα. Παρα πολλές αξιόλογες πληροφορίες που αφορούν τη ταινία και ειδικα το πως έτρεξαν το soundtrack της εδώ: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Birdman_(film_score) Και εδώ τσουνάμι από Σάντσεζ

Κάποτε είδα το Enemy (2013) μια περίεργη και σκοτεινή ταινία (για να έχουμε reference point περίεργες ταινίες θεωρώ το Being John Malkovich [1999] και το Sorry to bother you [2018]). Σκοτεινή ατμόσφαιρα, μυστήριο, πολυπλοκότητα στο σενάριο και άλλα παρεμφερή στοιχεία. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν το βασικό θέμα (και η ανάπτυξή του) για το οποίο ο μάγκες συνθέτες (Danny Bensi & Saunder Jurriaans) είχαν διαλέξει αποκλειστικά ξύλινα πνευστά. Δε πιστεύω οτι υπάρχει καλύτερη επιλογή για να απο δώσεις όλα τα παραπάνω που χαρακτηρίζουν τη ταινία. Ένα δείγμα:

Κοίτα που νόμιζα οτι στο βαβέλ είχε γράψει μόνο ο Santaolalla! Τι να λέμε για τον Sakamoto, απλά μοναδικός.