gmoukou

κιλερ

Σαν σήμερα, to 1966, γεννήθηκε αυτό το σπάνιο φαινόμενο. Αντιγράφω, προς συνοδεία του ηχητικού, ακριβώς όπως διάβασα: Υπάρχει μια μαγική στιγμή στην ιστορία της μουσικής, όπου ένα αγόρι με αλλόκοσμη φωνή, «πολιτογραφημένο» ως ρόκερ ερμηνεύει μια άρια από την όπερα του Χένρι Πέρσελ, «Διδώ και Αινείας». Είναι ο θρήνος της Διδούς, άρια φτιαγμένη για mezzo soprano ή για φωνή καστράτο: δεν ερμηνεύεται μονορούφι, δεν «βγαίνει» με τη μία, έχει παιδέψει πολλές και πολλούς της σύγχρονης όπερας, έχει κάψει φωνητικές χορδές στις πρόβες, είναι ένα θείο έγκλημα σε Ρε ελάσσονα. Συμβαίνουν, όμως και θαύματα. Από αυτά που δίνουν πάτημα σε πολλούς να υπερασπίζονται τις γέφυρες ανάμεσα στη ροκ και την όπερα. Σαν αυτό που συνέβη στο πλαίσιο του Metdown Festival του 1995 υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Έλβις Κοστέλο. Ο Jeff Buckley έχει εκφράσει την επιθυμία να ερμηνεύσει αυτό το μαρτύριο live, με μόνη συνοδεία ένα πιάνο, ένα βιολί και ένα τσέλο. Δεν ήταν, όμως, το μόνο δύσκολο που είχε ζητήσει για εκείνη τη διοργάνωση. Ο Κοστέλο θα θυμόταν λίγα χρόνια αργότερα ότι ο νεαρός ρόκερ είχε εκφράσει την επιθυμία να τραγουδήσει γερμανικά λίντερ, Μάλερ για την ακρίβεια. «Είχα ενθουσιαστεί μ' αυτά που μου ζητούσε, αλλά και πάλι, στα γερμανικά; Ήταν πεπεισμένος ότι επειδή λάτρευε αυτά τα κομμάτια, θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει χωρίς πρόβα. Ήταν διαβολεμένα ατρόμητος. Ερμήνευσε πρώτα Μάλερ και άφησε για το κλείσιμο της εμφάνισης του τον Πέρσελ», θυμόταν τότε ο Κοστέλο. Θεωρούσε την επιλογή του Buckley ριψοκίνδυνη. Είναι ένα εξαιρετικά οδυνηρό τραγούδι, που οι ψηλές του νότες μπορούν να το κάνουν ακόμη οδυνηρότερο, για το κοινό κυρίως, και ειδικά αν αυτός που ερμηνεύει δεν ξέρει τι κάνει. Ο Buckley θα φτάσει αργοπορημένος, λίγο πριν την έναρξη του Φεστιβάλ, μοιάζει κατάκοπος από τις δικές του υποχρεώσεις, είναι ντυμένος στα μαύρα -μαύρο τζιν και T-shirt και μπότες- είναι εξωφρενικά αδύνατος, τόσο που τα ζυγωματικά φέγγουν στο πρόσωπο του, αχτένιστος, κάπως έξω από τα νερά του. Θα ερμηνεύσει πολλά δύσκολα εκείνο το βράδυ. Φτάνοντας προς το τέλος της εμφάνισής του, θα κομπιάσει για λίγο - ο κόσμος από κάτω είναι μαγεμένος. Η πιανίστα Κάθριν Έντουαρντς, ο βιολονίστας Ίαν Μπέλτον και στο τσέλο ο Φίλιπ Σέπαρντ τον περιμένουν με υπομονή και έναν κάποιο εκνευρισμό. Η άρια του Πέρσελ θα μπορούσε να αποδειχθεί φιάσκο για όλους. Ο 28χρονος τότε μουσικός, τραγουδοποιός και ερμηνευτής, αγχωμένος, τους ζητάει συγνώμη για την καθυστέρηση και βγάζει από το σακίδιο του ένα παιδικό σημειωματάριο. Εκεί έχει σημειωμένα τα λιμπρέτι της άριας σε μια παράξενη δική του κωδικοποίηση. Κάθε λέξη που είναι γραμμένη πιο ψηλά από τις υπόλοιπες για εκείνον σημαίνει μία άπιαστη νότα, από εκείνες που κάνουν τις σοπράνο να κλαίνε στις πρόβες. Παίρνει μια ανάσα και μετά ρωτάει κάτι που ανησυχεί τους πάντες. Σε ποια χώρα βρίσκεται; Αγγλία ή Γερμανία; Εξηγεί ψελλίζοντας ότι έχει κοιμηθεί ελάχιστα και έχει χάσει τον λογαριασμό των ταξιδιών του εκείνες τις μέρες. Προφανώς, αντιλαμβάνεται το γενικό μάγκωμα, παίρνει μια ανάσα και αρχίζει να ερμηνεύει. [το παραπάνω κομμάτι] «Όταν άρχισε να ερμηνεύει τον Θρήνο της Διδούς υπήρχαν γύρω του όλοι αυτοί οι επαγγελματίες της κλασικής μουσικής, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που άκουγαν. Απέναντι τους βρισκόταν ένας τύπος που ερμήνευε ένα οπερετικό τραγούδι, φτιαγμένο για άλλα είδη φωνής και μάλιστα εκπαιδευμένης. Και ήταν εκεί, το τραγουδούσε, όπως άλλοι μιλάνε. Δεν εκτελούσε απλώς ένα κομμάτι από μία όπερα, αλλά ήταν εκεί και έκανε κάτι με αυτό», δήλωνε ο Κοστέλο. Ο Buckley ήταν εκεί, σε μια μισοφωτισμένη σκηνή, να ζει την κάθε λέξη ενός σπαραγμού που είχε μελοποιηθεί πριν από περίπου 300 χρόνια, να ερμηνεύει έναν άθλο καλύτερα απ' οποιονδήποτε επαγγελματία της όπερας είχε δοκιμάσει. Υπήρξε ταλαντούχος τραγουδοποιός, έλεγε ότι γεννήθηκε για να παίζει κιθάρα, όμως, η αποκάλυψη εκείνης της μαγικής βραδιάς στο Meltdown ήταν τα όσα μπορούσαν να προκύψουν από 4 οκτάβες αναγεννησιακής αντρικής φωνής, που θύμιζε έντονα Κλάους Νόμι, αλλά υποσχόταν περισσότερα. Έναν χρόνο πριν είχε κυκλοφορήσει το άριστα δομημένο "Grace" με δείγματα της υψηλής μουσικής νοημοσύνης του να ξεδιπλώνονται μέσα από το "Hallelujah" του Leonard Cohen και άλλα υπέροχα τραγούδια. Το άλμπουμ δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ωστόσο, οι οκτάβες που έπιανε ο νεαρός άφηναν υποσχέσεις για το μέλλον της alternative rock. Δεν είδε ξανά ο Κοστέλο τον Buckley. Τον θυμάται να χαμογελάει σαν παιδάκι στο πάρτι μετά το τέλος του φεστιβάλ, να μιλάει με τους μουσικούς που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι μόλις είχαν ακούσει, να απαντάει με χαρά σε ερωτήσεις για τη δική του μουσική, για την κιθάρα του, για τους καλλιτέχνες που αγαπούσε περισσότερο. Τους είχε γοητεύσει όλους, (τον κατηγορούν μέχρι σήμερα ότι το έκανε εσκεμμένα), ήταν ακόμη μια απόδειξη αυτού που ο Μπόνο κάποια χρόνια νωρίτερα είχε αναγκαστεί να παραδεχθεί: «Είναι καλύτερος από 'μένα. Βασικά, λυπάμαι όποιον βγαίνει στη σκηνή μετά απ' αυτόν». Δύο χρόνια μετά η είδηση του θανάτου του από πνιγμό θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Είχε γεννηθεί στις 17 Νοεμβρίου του 1966, στην Καλιφόρνια. Ήταν από τους λίγους -όπως κι ο Freddie Mercury- που πίστευε στην αόρατη σύνδεση του ροκ με την κλασική μουσική. Λυρικός τενόρος, με έκταση κολορατούρας, ποτέ δεν θα μάθουμε τι ακόμη είχε να δώσει και στο είδος που διάλεξε εκείνος και στη φωνή που του χαρίστηκε.

Ωωω μα κύριε πρέσβη!

Χαχαχαχαχαχαχα πραγματικά ΕΠΟΣ στο 4:40!!!!! Hats off!

Σογκουν η επίσκεψη σας και μόνο είναι παραπάνω από τιμητική. Θα μπορεί στο πορτφολιο αυτό!

Σε ευχαριστώ πολύ!!! Μπορείς να δεις εδώ το βίντεο αλλά μην ελπίζεις πολλά στο ίδιο ακριβώς ύφος και ποιότητα με το παραπάνω https://www.google.com/url?q=https://m.youtube.com/watch%3Fv%3DZhThM29WO9U&sa=U&ved=2ahUKEwj1rcfO8YftAhUvposKHXxCBj4QtwIwAHoECAcQAQ&usg=AOvVaw1ip5xYe1nyJINzeR-KAug_ Θενξ Ντιμ. Το πέταξα στο μάστερινγκ του soundcloud έτσι για τον πειραματισμο Σε ευχαριστώ Μανώλη! Ήμουν νέος και δεν ήξερα για τις ουρές Πέρα από τη πλάκα, είχα στη διάθεσή μου 2 εβδομάδες για όλο το πρότζεκτ και αναγκαστικά κάποια πράγματα έφαγαν ψαλίδι στο εντιτ συμπεριλαμβανομένου του τέλους. Βέβαια βλέποντας το μετά, και το πόδι πολύ ήταν, δε με χάλασε γιατί μου έδινε μια, σε πούμε, αίσθηση ρυθμού (κάπου βαθειά στο μυαλό μου ήθελα να με δικαιολογήσω μάλλον....) Θενξ @fusiongtr χαχαχαχα ήταν και δεν ήταν άποψης Σε ευχαριστώ @loucas Πραγματικά με τιμάει που σου θύμισε αυτό το πάρα πολύ όμορφο soundtrack!!!

Σε αυτό το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι αν έχεις προσχεδιασμένο το βασικό άξονα του βίντεο και έχεις βγάλει κάποιες"θεματικές" όλα θα γίνουν σε όσο χρόνο χρειάζεται. Μη ξεχνάς ότι κάθε βίντεο ανάλογα το βάρος του υλικού του θα έχει και ανάλογη διάρκεια. Επίσης στο μοντάζ θα κόψεις ότι προκύψει και δεις ότι δε χρειάζεται.

Ντίμ είδα το βίντεο και συμφωνώ με του προλαλήσαντες όσον αφορά την ανάλυση των συγχορδιών κα γενικότερα της φιλοσοφίας αυτής. Ότι κάνεις κάντο όσο καλύτερα μπορείς....και λίγο παραπάνω! Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον (για μένα τουλάχιστον) να παρακολουθώ αναλύσεις τραγουδιών/κομματιών και να συμπεριλαμβάνονται μέσα αναλύσεις, (όχι απαραίτητα όλων των στοιχείων που απαρτίζουν το έργο, αλλά τουλάχιστον των δομικών υλικών, όπως πχ το πρωτο ακόρντο σου), ιστορικά στοιχεία, συγκρίσεις με άλλα έργα, επιρροές κλπ. Αυτά σημαίνουν γνώση και τι καλύτερο απο ένα βίντεο που σε κάνει σοφότερο; Δευτερεύουσες και πιο λειτουργικής σημασίας σκέψεις: Ισορροπίες μεταξύ της αφήγησης και του ήχου που παράγεται απο το DAW. Η φωνή σου σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο δυνατά απο κάποιους ήχους (θαρρώ πως έχω ξαν' αναφερθεί σε αυτό) Θα μου άρεσε να είναι μεγενθυμένα τα events (και γενικότερα όλο το grid) ώστε να μπορώ να παρακολουθώ καλύτερα με τη ροή του έργου που πέφτει μια συγχορδία κλπ. Θα είναι πιο φιλικό προς το μάτι μάλλον απο το να βλέπεις το grid "πυκνό". Γενικά, πιο τακτοποιημένες και ζυγισμένες οι οπτικές πληροφορίες (πχ να μη βλέπουμε το tempo track αν δε μας αφορά ακόμα) Σε πολλά σημεία που αναφέρεσαι σε συγχορδίες θα βόλευε να είσαι μέσα στον Key editor για να βλέπουμε τη διάταξη των νοτών, θέσεις συγχορδιών κλπ (και εκεί με αρκετό zoom για να χορτάσει το μάτι) Τέλος, όπως σωστά ανέφερε και ο @fusiongtr, ωραίο θα ήταν να βλέπουμε και παρτιτούρα. Το Cubase 10 έχει ένα αναβαθμισμένο score editor, θα μπορούσες να το γυρνάς σε εκείνη την οθόνη που και που ή, ακόμα καλύτερα, να το αφήνεις ανοιχτό στη Lower zone (αυτό είναι φοβερό εργαλείο για παρουσιάσεις) Αυτά τα ολίγα. Ξαναμπράβο για το κομμάτι, η Satie αισθητική με κέρδισε απο τη πρώτη στιγμή.

+1000 Χωρίς να έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με τη μουσική την ίδια, πέρα απο το ότι θα ήθελα περισσότερες αρμονικές εναλλαγές που είναι στη τελική θέμα γούστου, το τμήμα του βίντεο με τη βελόνα ήταν φα-ντα-στι-κό και θα μου άρεσε πάρα πολυ αν ήταν όλο το βίντεο στο ίδιο concept. Προσθέτει μια έξτρα αφήγηση (όχι περιττή αλλά το αντίθετο). Θα πρότεινα να κινηθείς προς τα κει μιας και έχεις ωραία άποψη όπως φαίνεται. Συν του οτι θα γλυτώσεις αρκετή ταλαιπώργια για το βίντεο

3:55 η στιγμή που ο Πατ πιάνει απο τη νότα που αφήνει ο Μαρκ είναι απλά μαγική!! (να μη συζητήσουμε για την εξέλιξη/κορύφωση του κομματιού που είναι απλά τρομακτικά συγκλονιστική...)

Αυτό αγαπητέ λέγεται απορροφητήρας όχι καπνιστής! Εύχομαι να μη ξανά πιάσεις αναπτήρα παρά μόνο για το τζάκι (άντε και κανένα ελληνικό καφέ)

τι ενέργεια.....άνετα τροφοδοτούσες πόλη!

Αηδονόπιτα - Ισίδωρος Ζουργός Ο μεγάλος μαθητής και ο μικρός δάσκαλος - Γιάννης Αγγελάκας Μουσική και φαντασία - Άαρων Κόπλαντ Μουσική ποιητική - Ιγκόρ Στραβίνσκι

Καλά αυτός σίγουρα ξέρει να το στρώνει το κρεβάτι του (αν δε κοιμούνται με τη Κομανετσι σε καμία ταβλα με καρφιά...)

Σχετικό/άσχετο, τι φάση με το θησαυροφυλάκιο/πυρηνικό καταφύγιο????!?!?!?

Ρισπεκτ

+1 Μια άλλη μεγάλη ιστορία και η ουσία του νήματος (κατ εμέ, χωρίς να χλευάζω τον op και το θέμα του)

πωπωπω, στα κόκκινα το τσέλο σέξιον! αρσιβαρίστες!

Το ΦΕΚ προφανώς. Ολα τα αλλά, να’χαμε να λέγαμε και να’ χαμε να πούμε. Ε είναι κλασική η διαδικασία. Πρωτα ανακοινώνεται κάτι και ύστερα γράφεται το ΦΕΚ. Μη πουν ότι καθυστέρησαν κι ολας να το βγάλουν....

Δι-σκά-ρα (το ομώνυμο άλμπουμ). Φανταστικές συνθέσεις!