Silot

Εχει να κάνει με την απίστευτη (και απίστευτα μπερδεμένη) εμμονή πολλών dealers στα vintage-correct specs. Πρό 5ετίας η Gibson παρέλαβε ένα καταπληκτικό εξώδικο απο γνωστότατο μαγαζί στη Ν. Υόρκη επειδή παραπληροφορούσε λέει το κοινό γιατί τα ...pickup rings στις 57-58-59-60 reissues δεν ήταν στις σωστές (vintage) διαστάσεις, και ο πελάτης-συλλέκτης θεώρησε πως η φράση που χρησιμοποιούσε τότε στις διαφημίσεις η εταιρία ("faithfull reissue" ή κάτι τέτοιο) ήταν παραπλανητική.... ??? go figure....

Το ανακάλυψα προ ενός μηνός και το παρακολουθώ ευλαβικά δις ημερησίως ! ΤΕΛΕΙΟ !!!!!

Αυτό ακριβώς. Με μια σοβαρή θήκη ώμου καθάρισες. Εξάλλου αν δεν έχεις άλλες χειραποσκευές δεν μπορεί (θεωρητικά) να σου πεί κανείς τίποτα. Το μόνο πρόβλημα που έχει τύχει να αντιμετώπίσω, είναι σε κάποιες περιπτώσεις που το αεροσκάφος είναι πραγματικά μικρό και η θήκη ώμου δεν χωράει πουθενά, αλλα ακόμη κι εκεί μπορείς ευγενικότατα να ζητήσεις να αφήσεις τη θήκη σου στο locker των συνοδών...

^^^^^^^^ Ακριβώς !!

Me like and want to buy !! ;D

.....δυστυχώς όμως δεν άλλαξε τα Headstocks ;D ;D http://www.rasmusguitars.com/

γιατί ακριβώς σε χαλάει το rosewood ?? +752 Ναι, ακριβώς. ναι, είναι ελάχιστα ακριβότερη, αλλα το πρόβλημα ποιο είναι, πως πρόκειται για τη Studio ? και ξανα Οκ, ξέρω πως είμαι εριστικός με τα παραπάνω, αλλα ας το δούμε λίγο απλά: εχεις μια epiphone, οκ, και προφανώς σου αρέσουν γενικά οι Les Paul. Γιατί δεν πάς κάπου να ακούσεις μια ρημαδο Gibson (ναι, υπάρχουν αριστερές στην Αθήνα) να δείς αν σου κάνει κουκου ή όχι, και ΥΣΤΕΡΑ να αρχίσεις τις....custom αναζητήσεις ? ? ? ?

Μάλλον αυτό εννοείς... http://www.youtube.com/watch?v=2aMsQ1KgUqU

Κεφτεδάκο δεν είμαι καθόλου κακοπροαίρετος, μην βιάζεσαι ! Και μην μπερδεύεσαι με το θεμα dealer / distributor (σημείο πώλησης / αντιπρόσωπος) Ο Τριμης είναι Distributor της Ibanez αλλα ακολουθώντας την πάγια τακτική πολλών στην Ελλάδα, είναι και Dealer ταυτόχρονα. Παράλληλα όμως κι άλλα μαγαζιά (dealers) αγοράζουν απο τον Τρίμη και μεταπωλούν τις ibanez. Η Blackstar όμως (η οποία παρεπιπτόντως κακώς δεν εχει βρεί distributor εδώ ακόμη) αυτή την στιγμή δεν έχει κάποιον αντιπρόσωπο να διανέμει τα προιόντα της στους Dealers... Επομένως, αν δεν υπάρχει στο site της ίδιας της Blackstar κάποιος διανομέας / αντιπρόσωπος στην Ελλάδα, είναι μάλλον απίθανο να δείς σε κάποιο μαγαζί ενισχυτη της συγκεκριμένης εταιρίας γιατί δεν ... Αυτα !

Δεν θα αργήσεις κι εσύ να κυλιστείς στο βούρκο της ακολασίας αγκαλιά με την ΜΟΝΑΔΙΚΗ κιθάρα του πλανήτη που θα σε κάνει να σκέφτεσαι 2 φορές αυτό που πρόκειται να παίξεις (απλά επειδή δεν κρύβει τίποτα !!)

Ποσο δύσκολο είναι να ψάξεις στο site της ίδιας της Blackstar ..?? http://www.blackstaramps.co.uk/dealers/distributors.php Και τελοσπάντων, η απάντηση είναι όχι, δεν υπάρχει (ακόμα) αντιπρόσωπος...

Η ...βιομηχανία, κάνει ακριβώς το αντίθετο, ψάξε λίγο και θα το δείς... το κόστος του R&D για τους tube ενισχυτές είναι αγκαθι για τους 9 απο τους 10 κατασκευαστές. Οι οποίοι ...??

Το καλύτερο σου ....κλιπάτσι μέχρι τώρα (εγώ ακόμη δεν πιστεύω πως παίζεις λιγότερο απο 3 χρόνια όπως ισχυρίζεσαι ;D ), εξαιρετικός ήχος, και πολύ πιο "σίγουρο" παίξιμο απο τα προηγούμενα !! Super !

Geddit ?

Στο παρόν thread πραγματικά ειπώθηκαν μερικά πολύ ενδιαφέρουσες αποψεις. Και θεωρώ πως πραγματικά, ενώ πολλοί θα μπορούσαν να χλευάσουν, έγινε ακριβώς το αντίθετο και 8 στους 10 το πήραν σοβαρά και θέλησαν να βοηθήσουν. Μην ξεχνάμε πως διανύουμε περίοδο κρίσης και το να συζητάμε για το πως θα βοηθηθεί κάποιος να αγοράσει μια κιθάρα που κοστίζει όσο 6 και κάτι βασικοί μισθοί είναι προφανώς υπερβολικό, αλλα παρ' όλα αυτά, η κουβέντα συνεχίζει, και μάλιστα ουσιαστικότατα. Anyway, here are my 2 c : Ακριβότερη κιθάρα δεν σημαίνει καλύτερη κιθάρα, αλλα πιο συγκεκριμένη λύση σε ένα αρκετά συγκεκριμένο πρόβλημα. Αν βγάλουμε απο την κουβέντα τον "συλλεκτικό" παράγοντα, και περάσουμε σε αυτό για το οποιο έχει δημιουργηθεί ένα όργανο, δηλαδή για να παίζεται, θα πρέπει να ξέρεις πως μια πολύ ακριβή masterbuilt κιθάρα φτιάχνεται για να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες οι οποίες προκύπτουν απο συγκεκριμένα προβλήματα. Θα μπορούσες δηλαδη να πείς πως ναι μεν καλή η Johnson αλλά έχει dead spots κι εγώ τα ακούω και εκνευρίζομαι. Θα μπορούσες έπειτα να πείς πως καλή η τάδε team built αλλα το radius και το προφίλ του μπράτσου δεν μου κάνουν. Θα ΕΞΑΝΤΛΟΥΣΕΣ δηλαδή τις προηγούμενες, και έπειτα νομοτελειακα επειδή οι αναγκες σου σε οδηγούν εκει, θα πήγαινες σε μια ειδική "προσωπική" παραγγελία. Η 59άρα Les Paul δεν είναι καλύτερη απο μια 57 ή 58 απλά επειδή είναι ακριβότερη. Είναι απλά πιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΗ ηχητικά, και με μεγαλύτερο resale value λόγω ιστορίας. Αντίστοιχα μια Cruz, Hamel, Stuart, Page ή Shiskov δεν είναι καλύτερη απο μια Johnson ή μια team built λόγω price tag. Είναι καλύτερη αν πραγματικά χρειάζεσαι τις ιδιαιτερότητες της επειδή εξάντλησες όλες τις προηγούμενες. Κατι το οποίο φοβάμαι πως δεν έχεις κάνει, άρα μου είναι εύκολο να υποθέσω πως σε ένα, το πολύ δυο χρόνια, ότι και να πάρεις θα αρχίσει να σου ξινίζει..

Πάρα πολύ καλό αυτό που άκουσα, και σίγουρα θα ήθελα να σας δώ live !! Δώσε info, που και πότε !

Αυτός ο μάστορας ΔΕΝ ξέρει καλά τη δουλειά του, κι αυτό που σου είπε είναι απαράδεκτη κουταμάρα για επαγγελματία. Κατα τα άλλα: α) ακου τί σου λένε τα υπόλοιπα παιδιά: βρήκες κομμάτι που σου έκατσε καλά και θα το γυρίσεις για ένα crack στο φινιρισμα ?? Συγκεντρώσου..... ;) β) οι champion 600 είναι προσφορά της fender στους distributors και όχι στο κοινό (επειδή ο ενισχυτάκος πήγε άπατος και θέλουν να ξεστοκάρουν, και μόνο αν οι distributors αγοράσουν πάνω απο ένα συγκεκριμένο αριθμό κιθαρών) και είναι στην διακριτική ευχέρεια του distributor πώς θα διαχειρειστεί την προσφορά αυτή. Κάποιοι βορειοευρωπαίοι dealers αποφάσισαν να τους κάνουν δώρο. Κάποιοι άλλοι απλά αρνήθηκαν την προφορά - αυτό είναι όλο.

(Τώρα είδα το θέμα - μάλλον αργησα ;D ) Αν θες αθόρυβους, ψάξε και βρές Bardens. Αν οι ανάγκες σου είναι τοποθετημένες σε τελείως vintage αισθητική, μαγνήτες των Don Mare, Fred Stuart, O.C. Duff και του ακριβοθώρητου (αλλα μάλλον καλύτερου όλων) Alan Hamel είναι ότι πρέπει. Απο την άλλη υπάρχουν και οι Lindy Fralin και Jason Lollar οι οποίοι μιξάρουν την vintage προσέγγιση με πιο μοντέρνες ανάγκες και κατασκευάζουν μαγνήτες που πραγματικά είναι εξαιρετικοί. Οι Suhr και Anderson μπορούν να λένε ότι θέλουν, αλλα οι μαγνήτες τους ήταν και είναι εντελώς modern. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό βέβαια, έχει πάντα να κάνει με το τί θές να ακούσεις απο την κιθάρα σου. Τέλος, μετά απο ποοοοοολλά έξοδα σε Tele μαγνήτες πιστεύω ακράδαντα πως οι Nocaster της Fender είναι μακράν το καλύτερο value for money αυτή τη στιγμή στην αγορά, και χωρίς αναμονές και τέτοιες ταλαιπωρίες.... my 2 c

Ωραίο video !! (όλοι έχουν δικαίωμα σε μια καλή tele ;D ) Thanks TGL !!

+ 2112 Ανέβασε ο Ignantios to "Jake to the bone" και θυμήθηκα όταν το πρωτοάκουσα πόσο ....κρέμασα με το σόλο του ανθρώπου. Μπαντάρα. Λήξις. Επίσης, εύγε στον Vartanis. Ο Frederiksen ήταν (με αμέσως επόμενο τον Williams) οι καλύτεροι τους τραγουδιστές κατα τη γνώμη μου....

Χμμμμ... όσον αφορά στο πρώτο, ήταν και είναι μια κατασταση ελαφρώς ....διαισθητική. Γιατί μπορεί όταν δοκιμάζεις ένα όργανο να καταλαβαίνεις στο περίπου τί θέλει να κάνει, αλλα οι συνθήκες του Live, της πρόβας ή πάνω στην ηχογράφηση είναι που καθορίζουν την επιτυχία ή αποτυχία της αγοράς που μόλις έχεις κάνει. Για παράδειγμα, η Mira τα πήγαινε καλά παντού. Κι αυτό το υποψιάστηκα πως θα συνέβαινε τα πρώτα 5 λεπτά που την είχα στα χέρια μου. Στον αντίποδα, η Goldtop ήθελε πολλή δουλειά (απο μένα) για να τη φέρω στα μέτρα μου, και τελικά δεν νομίζω πως τα έχω καταφέρει πλήρως. Μάλλον αυτή απαίτησε να ξαναστηθεί όλο το rig γύρω της, και όταν το έκανα συνειδητοποίησα πως έπραξα σωστά. Γιατί ακουγόμουν πιο πολύ "εγώ" απο οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό. Κι αυτός είναι ένας απο τους λόγους που πραγματικά δέθηκα μαζί της Πρόσεξε λάγνο βλέμμα τύπου "πω, πω ..Ζαργάνα μου !!" ;D ;D ... H 335 ήταν η προτελευταία κιθάρα πρίν τον ...κατήφορο ;D Η μοναδική με απίστευτη προσωπικότητα και φοβερή ευελιξία..... Θυμήθηκα πως ο τύπος που μου έδωσε την Goldtop είχε στη λίστα του και μια μαύρη custom shop 335 με factory bigsby, αλλά την τελευταία στιγμή νίκησε η Les Paul λόγω βάρους (η 335 ήταν κοντά 1 κιλο βαρύτερη δυστυχώς) Την 335 μου, ΔΕΝ ηθελα να τη δώσω. Και η ιστορία της απώλειας της δεν μου είναι καθόλου ευχάριστη, γι 'αυτό και δεν την ανέφερα. Για την ιστορία, η Strat ήταν στημένη έτσι... ...με έναν JBjr και έναν lil 59 οι οποιοι αλλάχτηκαν με ένα σετάκι Kinman woodstock. ....πολύ όμορφη κιθάρα... ... Partscaster έκανα, 2 μάλιστα, και οι δύο ξεκίνησαν σαν απλές Esquire. Καμμία τους όμως δεν αποδείχθηκε 100% σταθερή στα live. Ασε που με χαλάει πολύ η διαδικασία του μόνταρε-σέταρε-παίξε και βλέπουμε για το αν σου κάτσει τελικά ή όχι. Δεν αποκλείω όμως την επανάληψη του εγχειρηματος στο μέλλον - είναι ανάλογο του τί χρόνο έχω, και πόσο εύκολο θα είναι να βρώ ένα aztec gold σώμα για tele απο pine.. ... ;) Custom κιθάρα δεν μπορώ να παραγγείλω. Πρώτον γιατί δεν έχω ακόμη την εμπειρία και τις γνώσεις να κάτσω να δώσω οδηγίες σε έναν κατασκευαστή, και δεύτερον δεν μπορω (ακόμα) να ρισκάρω ενα one-off όργανο που όταν με πιάσει η ...κρίση δεν θα μπορώ να το δώσω. (To ax-fx θα το ακούσω σε 3-4 μέρες διεξοδικά ! Θα σου πώ σύντομα ;D ) ...................................................................................................

Καλημέρα, και ευχαριστώ που σας άρεσε το θεμα. Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να το κάνω υπο μορφή αναλυτικού review όλων όσων πέρασαν απο τα χέρια μου αλλα, η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα ;D Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου δύσκολο να φτάσεις τις 80-100 εμφανίσεις το χρόνο, απο τη στιγμή που κινείσαι στην (ας πούμε) mainstream σκηνή. Λίγη υπομονή, πολλή δουλειά, καλές δημόσιες σχέσεις, έξυπνος manager, killer ατζέντης και σιγά-σιγά ενας καλλιτέχνης αρχίζει να παίζει 2 και 3 φορές τη βδομάδα. Επειτα, το μόνο που χρειάζεται είναι να βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή μέσα στις επιλογές του, και τα live έπονται.....

Μαϊος 2004 – Νοέμβριος 2009 : Silot’s Gear Acquisition Syndrome Chronicle Εκείνη την εποχή (χειμώνας 2004) είχα μια Les Paul special και έναν Trace Elliot Speed Twin C30. Και ήμουν μια χαρά. Αλλα η δουλειά που ανέλαβα τον Απρίλιο του ίδιου έτους (mainstream μπάντα με φρέσκο hit και πολλά live) ήθελε μπόλικο sound design με αρκετά εφέ και πολλές διαφορετικές χροιές. Δίνω λοιπόν τη special και με μια PRS Custom 24 ξεκινάω πρόβες. Στην 3η πρόβα καταλαβαίνω (και μετά από πολύ κουβέντα με τα υπόλοιπα μέλη) πως η PRS δεν πολυκολλάει σε αντίθεση με κάτι πιο απλό και κλασικό. Όπως πχ μια Tele. Δίνω λοιπόν τα πάντα, και παίρνω μια Melancon Vintage T κι ένα Korg πολυεφέ. Και αρχίζουν τα live. Το πρώτο σετ απ ήταν η Melancon tele με Duncan μαγνήτες, σε μια Korg AX1500G για delay και modulation με ένα MXR distortion + ή /και ένα Frantone The Sweet fuzz μπροστά της για γκάζια. Το πρόβλημα μετά από 5-6 live ήταν πως ο ήχος ήταν θολός. Δεν «πέρναγε» στη μίξη, και γενικά δεν υπήρχε σαφήνεια και ευκρίνεια. Οκ, λόγος για αλλαγή. Αγοραζω ένα H&K Tubeman, ένα carl martin hd&b mk3 και ένα carl martin Delayla. Παίρνω κι ένα micro amp (MXR) για solo boost κι ένα Dunlop 95Q Wah έτσι για να βρίσκεται. Ξεκινάμε live και διαπιστώνω πως οι μαγνήτες δεν μου πολυαρέσουν με το νέο σετ απ. Ηταν μάλλον hot για τα γούστα μου Και πάμε : DiMarzio twang king set, Rio Grande Muy Grande set, Fender Noiseless – Texas Specials – vintage 52 – vintage 62 – am std – Nocaster sets, Alan Hamel ’59 custom set, Fralin stock set, Lawrence 290 set, Joe Barden D. Gatton set (δανεικο), OC Duff set, Haeussel tele set. Εκείνο το χειμώνα τα σωθικά της Melancon τα είχε μάθει όλη η γειτονιά... ;D Νικητής οι τελευταίοι, Haeussel Harrybardens (προφανώς κόπιες των –τοτε- πανσπάνιων και πανακριβων bardens) Τα πράγματα φτιάχνουν, κι ο ήχος βελτιώνεται πολύ, αλλά, χρειάζομαι κι άλλο όγκο και ίσως και τρέμολο στην κιθάρα. Παίρνω λοιπόν μια PRS EG του 1991 με Fralin domino μαγνήτες. Super. Η κιθάρα είναι απίστευτη ηχητικά αλλα έχει ένα θεματάκι το οποίο δεν συγχωρείται όταν κάνεις 50-60 εμφανίσεις το καλοκαίρι : είναι ασταθής. Δηλαδή ¨την ακούει¨ εύκολα στα ταξίδια και όταν αλλάζει δραστικά η υγρασία. Αποτέλεσμα: σε ένα live στη Σύρο (σχεδόν ¨πάνω¨στη θάλασσα) η κιθάρα έχει γίνει τόξο και θέλει δουλειά. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι κάτι πιο σταθερό. Φεύγει λοιπον η κατά τα άλλα υπέροχη prs, και παίρνω μια Gibson LP std Doublecut, με 24 τάστα κτλ, κτλ. Στο τρίτο Live η κιθάρα αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη (ή τουλάχιστον δεν μπορώ εγώ να την κάνω κράτει ) Ποοοοολύς όγκος, πολλά χαμηλομεσάια, και γενικά ακουγόμουνα μόνο εγώ πάνω ση σκηνή. Στο μεταξύ το Tubeman έχει πάρει πόδι γιατί δεν έχει αρκετά μεσαία και τα καθαρά του είναι πολύ «πλαστικα» και τη θέση του έχει πάρει ένα Mesa V-twin πλαισιωμένο από ένα phase 90, ένα Fulltone Distortion Pro, κι ένα carl martin hydra boost που είναι πιο καθαρό από το micro amp. Την ίδια εποχή κορυφώνονται και οι αναγκες των studio sessions που κάνω και γι’ αυτό παίρνω και μια ακουστική (Martin 0015), ....και παίρνω κι ένα ακόμη V-Twin σε ένα δεύτερο pedaltrain με άλλα ¨περιφερειακά¨ (βλ φωτο), κι ένα boogie Studio Preamp μαζί με ένα TC G-major. Στο μεταξύ επίσης, πωλείται η Melancon γιατί μαζεύει σκόνη, και δίνω και τη Gibson μια που προφανώς δεν μου κανει, και αρχίζει η αναζητηση η οποία τερματίζει με μια Gretsch Duo-Jet του 87-88. Πραγματικά, αρχίζω να πιστεύω πως σχεδόν το έχω. Η Jet με το V-twin-ο-κεντρικό σετ απ ακούγεται καταπληκτικά και παρά τις αστάθειες στο κούρδισμα (sperzels εντός 2 μηνών και πάει κι αυτό) έχει έναν fat & twangy χαρακτήρα που μου αρέσει πολύ και κολλάει και με το υλικό που παίζω. Παραλληλα από το πάτωμα περνάνε δεκάδες od’s και distortions με αξιομνημόνευτες συμμετοχές στο pedalboard αυτές των Visual Sound R66, Jacques Tube Blower, MI Audio Tube Zone & Blues Pro, Fulltone full-drive 2, ‘69 ,’70, octafuzz & soulbender fuzzes, lovepedal 200lbs, stamps drive-o-matic και πολλά άλλα που τώρα μου διαφεύγουν… H Gretsch πραγματικά είναι κιθαράκλα, αλλα μετά από περίπου 200 εμφανίσεις και πολλά sessions χρειάζεται τάστα. Φέυγει λοιπον για επισκευή και επιμένω πως δεν θέλω να ξαναμπούν τα original spec τάστα, αλλα κάποια πιο μεγάλα και βολικά και έτσι επιλέγω ένα πακέτο original Gibson fretwire. Ο μάστορας διαφωνεί αλλα εγώ δεν του δίνω καμία απολύτως σημασία. Στο μεταξύ μένω χωρίς κιθάρα, και άρα πρέπει να πάρω μια αντικαταστάτρια όσο η Jet θα αναρρώνει. Πέφτει λοιπον στα χέρια μου, και τελικά αγοράζω, μια PRS Custom 24 του 87. Αυτή, για όσους δεν είναι οικείοι με την ιστορία των prs, είναι σα να λέμε η αντίστοιχη 1959 les paul του Smith. ...Pre-factory, full handmade, B&T pickups, Brazilian r/wood, κτλ, κτλ. Πραγματικά συγκλονιστική κιθαρα. Υπερ-σταθερή από live σε live, φοβερή παρουσία στη μίξη, πανέμορφη, πανάλαφρη και γενικά it ticks every box που λένε και οι αμερικάνοι. Εκτός από ένα. Σαν γνήσιο προιόν της εποχής που σχεδιάστηκε, το μπράτσο της είναι slim. Αλλα πολύ slim όμως. Φανταστείτε μια am std strat, και βγάλτε κι ένα 10-15% ξύλο ακόμα…. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, αν και το προσπαθώ ειλικρινά. Τελος παντων, να μην τα πολυλογώ, την κιθάρα μου τη ζητάει ένα επιφανές μέλος του prs forum επιμόνως, Και για να με δελεάσει, μου προτείνει ανταλλαγή με μια από τις πολλές (και εννοώ πολλές) custom shop Les Paul που έχει. Ενδίδω, και πραγματοποιώ μια υπερατλαντική ανταλλαγή με την goldtop του avatar μου. Ο λόγος ? Πρόκειται για μια Cloud 9 series δηλαδή μια εντελώς hollow Les Paul, κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον ταλαιπωρημένο από χρονια τενοντίτιδα ώμο μου. Συν ότι –γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- η 57 goldtop είναι στην κορυφή των dream guitars μου Είμαι λοιπον κατενθουσιασμένος με την ανταλλαγή (δεν δίνω βάρος στο ότι η PRS μου τελικά πουλήθηκε απο τον νέο της ιδιοκτήτη για περίπου 6 χιλιαδες dollars) και με τη πρώτη ευκαιρία βγάζω τη Goldtop στα live. To αποτέλεσμα: ο drummer (γνωστός παραγωγός και ηχολήπτης) μου λέει ευθέως να πετάξω όλες τις υπόλοιπες (νόμιζε πως έχω ολόκληρη συλλογή κρίνοντας από το ρυθμό που άλλαζα σετ απ) και να φέρνω μόνο αυτή στα live. Αλλα αυτό δε γίνεται γιατί αισθάνομαι ανασφαλής να εκθέτω στα live μια κιθάρα που μου αρέσει υπερβολικά και δεν υπάρχει (ευκολη) περίπτωση να αντικατασταθεί αν πάθει κάτι (θεός φυλάξοι !) Γι’ αυτό βρίσκω και παίρνω μια πανάλαφρη και uber-twangy 52 reissue Tele του ’96 η οποία πραγματικά κελαηδάει ! Δικαιωμένος, παραλαμβάνω την ανανεωμένη Jet που επιστρέφει με νέα τάστα ! Αλλα όχι τον ίδιο ήχο… Τα νέα, μεγαλύτερα τάστα, την έχουν, πώς να το πώ, την έχουν κάνει υπερβολικά fat, κάτι το οποίο ναι μεν μου αρέσει, αλλα απ’ την άλλη με ξενίζει γιατί δεν είναι ο ίδιος ήχος που είχα μάθει. Παράλληλα εξελίσσεται ένα δεύτερο σετ απ το οποιο είναι το direct recording σύστημα (Mesa Studio Preamp / G-Major) το οποίο με την προσθήκη ενός controller γίνεται ένα εναλλακτικό live rig που δοκιμάζεται με την Goldtop και τα πηγαίνει μια χαρα. Τον ίδιο καιρό ανακαλύπτω την ευφυέστατη λύση που αποτελούν τα Palmer για τα live, αποφασίζω λοιπόν να χρησιμοποιήσω δικό μου ενισχυτή στα live και ξέροντας πόσο καλά τα πηγαίνουν με πεταλάκια οι silverface Fender ψάχνω και βρίσκω έναν Bassman του 1970. Μετά από 4-5 μήνες παίρνω κι έναν του 68 για backup. Και άλλα 3 palmer μεταξυ των οποίων και το rack PDI-03. Η Tele όμως δεν χρησιμοποιείται αρκετά κι επειδή δεν μπορώ να κρατάω κιθάρες μόνο για να τις βλέπω, αποφασίζω να την δώσω. Το ίδιο και τη Martin. Το pedalboard από την άλλη, με τα λεφτά των …αποχωρήσαντων έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις με την προσθήκη των Eventide timefactor, Lovepedal e6, TC VPD1, Cusack tap-a-whirl (μακράν το καλύτερο τρέμολο ever) AKG wireless (x2, το ένα backup). Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα pedaltrain pro hard case. Δεν ξέρετε τι σημαίνει κουβάλημα αν δεν έχετε βγεί για 10-15 live με ένα τέτοιο case συνοδευόμενο από ένα Bassman, μια θήκη με ένα κάρο spare parts, καλώδια, DI’s κτλ, και την κιθάρα παραμάσχαλα. Α, ναι, η κιθάρα. Στο μεταξύ εχω αποφασίσει να πουλήσω την Jet και έχω πάρει μια PRS Mira. Αλλά δε μου έκαναν κλικ οι μαγνήτες της και εντός κάποιων εβδομάδων αλλαχτήκαν με έναν fralin neck και έναν Barden bridge. H Mira κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι (30-35 live) και κατά τον Σεπτέμβρη ήρθε η ώρα της γιατί κατάλαβα πως έπρεπε να βρώ κάτι πιο twangy !! Ανταλλάσσεται λοιπόν μια μια καταπληκτικότατη Strat του 1972-73 σε ένα εξαιρετικό blonde χρώμα (thanks Playloud ;) ). Φυσικά μπαίνουν και σε αυτή νέοι μαγνήτες. Ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι το pedaltrain – τερας και τους Bassmans γιατί α) κάποια στιγμή πλήρωσα €350 πρόστιμο overweight σε κάποιο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, και β) συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν cash. Και χρειαζόμουν αρκετό cash είναι η αλήθεια γιατί μετά από παααααρα πολύ ψάξιμο κατέληξα στο ότι το 98% των ήχων που χρησιμοποιούσα έβγαινε ευκολότατα από τον ελαφρύτατο και μικρότατο συνδυασμό Triaxis/G major και αποφάσισα να (ξανα) επενδύσω στο τέρας της Boogie (το είχα για ένα μικρό διάστημα πρίν το 1999) . Ο συνδυασμός της Strat με το Triaxis ήταν καταλυτικός. Μπορούσα να έχω πάντοτε τους πλέον χρήσιμους ήχους, να είμαι ευέλικτος και παραλληλα να ακούγομαι εγώ, δηλαδή να έχουν οι ήχοι μου τον χαρακτηρα που θέλω. Αν δεν προέκυπταν οικονομικά στριμώγματα η Strat θα είχε μείνει εδώ αλλά αναγκαστικά έφυγε μετά από 5 μήνες έναντι εξευτελιστικού οικονομικού αντιτίμου… Μένω λοιπόν με την μακροβιότερη κιθάρα που έμεινε ποτέ δίπλα μου, την Goldtop, και μια που εχω σταματήσει τα live για να επενδύσω χρόνο στα sessions αισθάνομαι πως μου λείπει πάλι μια καλή tele. Και αποφασίζω να βρώ μια 52 reissue με παχύ μπράτσο, ή μια Nocaster….. ….τα υπόλοιπα για τις nocaster θα σας τα πεί ο Longshadow ….. ;D ;D Αυτή την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου αναλώνεται σε sessions και σε μικρές δουλειές που παίρνω για το σπίτι, τα ¨εργαλεία¨ είναι μια us reissue 52 Tele με fralin stock μαγνήτες, μια 50’s μεξικάνικη Esquire με έναν μαγνήτη Novak, μια PRS Starla που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να την κρατήσω (δανεική γαρ) γιατί συνδυάζει τα καλύτερα των πωληθέντων Duo Jet και Mira, και φυσικά η Goldtop με το φρεσκοφορεμένο της Bigsby. H αλήθεια είναι πως βαριεμαι εύκολα τις κιθάρες. Και πάντοτε θα βρεθεί κάτι νέο μπροστά μου που θα μου δώσει την εντύπωση πως μου είναι χρήσιμο, ή πως έχει μια γοητευτικά έντονη προσωπικότητα, άξια να της δώσω σημασία βάζοντας την στις δουλειές που συμμετέχω. Το ισχυρότερο κίνητρο όμως πίσω από την τάση μου να αλλάζω κιθάρες και περιφερειακά με τέτοιο ρυθμό (ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια) είναι πως Α) η σχέση μου με τη μουσική έχει σοβαρέψει αρκετά και συνδυασμένη με την έντονη έμφυτη τάση μου να θέλω να μάθω από πρώτο χέρι πώς θα ακούγεται ένα rig σε live ή / και studio συνθήκες και πόσο roadworthy μπορεί να είναι, αποτελεί δραστικότατο κίνητρο για να θέλω να παίζω με νέα πράγματα, και, Β) δεν έχω την άνεση να κρατάω την προηγούμενη όταν μου κάνει κλικ η επόμενη, οπότε αναγκαστικά θα μπώ στο γαϊτανάκι των αγοραπωλησιών ευκολότατα, και επιπλέον δεν είμαι fan των συλλογών μια που δεν μου αρέσει να έχω όργανα που δεν χρησιμοποιώ…. ΥΓ: Δυστυχώς (για την τσέπη μου), δεν ήταν μόνο αυτά που περάσαν από τα χέρια μου. Υπήρξαν κι άλλα, τα οποία δεν ανέφερα επειδή ή δεν κατάφερα να τα κρατήσω γιατί κατάλαβα σχετικά νωρίς πως είναι μακριά από αυτό που φανταζομουν, ή δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω δεόντως γιατί αμέσως μετα την απόκτηση τους προέκυπτε κάποια ανάγκη κι έπρεπε να φύγουν άμεσα… Τα πιο τρανταχτά από αυτά ήταν μια Tele του 1982, δύο παλιές Strat (1979 & 1976), ένας Boogie DC-3 και η Ricky που τώρα έχει ο Fleamail…

Μπα, μάλλον χειρότερο είναι αυτό που σκέφτεται .... ;D