Αναζήτηση στην κοινότητα

Ημ/νία: 01:14 - 07/12/09 Εισαγωγή: Silot’s Gear Acquisition Syndrome Chronicle. Μαϊος 2004 – Νοέμβριος 2009. Εκείνη την εποχή (χειμώνας 2004) είχα μια Les Paul special και έναν Trace Elliot Speed Twin C30. Και ήμουν μια χαρά. Αλλα η δουλειά που ανέλαβα τον Απρίλιο του ίδιου έτους (mainstream μπάντα με φρέσκο hit και πολλά live) ήθελε μπόλικο sound design με αρκετά εφέ και πολλές διαφορετικές χροιές. Δίνω λοιπόν τη special και με μια PRS Custom 24 ξεκινάω πρόβες. Στην 3η πρόβα καταλαβαίνω (και μετά από πολύ κουβέντα με τα υπόλοιπα μέλη) πως η PRS δεν πολυκολλάει σε αντίθεση με κάτι πιο απλό και κλασικό. Όπως πχ μια Tele. Δίνω λοιπόν τα πάντα, και παίρνω μια Melancon Vintage T κι ένα Korg πολυεφέ. Και αρχίζουν τα live. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/IMG_3189bbbbbb.jpg Το πρώτο σετ απ ήταν η Melancon tele με Duncan μαγνήτες, σε μια Korg AX1500G για delay και modulation με ένα MXR distortion + ή /και ένα Frantone The Sweet fuzz μπροστά της για γκάζια. Το πρόβλημα μετά από 5-6 live ήταν πως ο ήχος ήταν θολός. Δεν «πέρναγε» στη μίξη, και γενικά δεν υπήρχε σαφήνεια και ευκρίνεια. Οκ, λόγος για αλλαγή. Αγοραζω ένα H&K Tubeman, ένα carl martin hd&b mk3 και ένα carl martin Delayla. Παίρνω κι ένα micro amp (MXR) για solo boost κι ένα Dunlop 95Q Wah έτσι για να βρίσκεται. Ξεκινάμε live και διαπιστώνω πως οι μαγνήτες δεν μου πολυαρέσουν με το νέο σετ απ. Ηταν μάλλον hot για τα γούστα μου Και πάμε : DiMarzio twang king set, Rio Grande Muy Grande set, Fender Noiseless – Texas Specials – vintage 52 – vintage 62 – am std – Nocaster sets, Alan Hamel ’59 custom set, Fralin stock set, Lawrence 290 set, Joe Barden D. Gatton set (δανεικο), OC Duff set, Haeussel tele set. Εκείνο το χειμώνα τα σωθικά της Melancon τα είχε μάθει όλη η γειτονιά... Grin Νικητής οι τελευταίοι, Haeussel Harrybardens (προφανώς κόπιες των –τοτε- πανσπάνιων και πανακριβων bardens) Τα πράγματα φτιάχνουν, κι ο ήχος βελτιώνεται πολύ, αλλά, χρειάζομαι κι άλλο όγκο και ίσως και τρέμολο στην κιθάρα. Παίρνω λοιπόν μια PRS EG του 1991 με Fralin domino μαγνήτες. Super. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/AtArdaswithPRSEG3-1bbb.jpg Η κιθάρα είναι απίστευτη ηχητικά αλλα έχει ένα θεματάκι το οποίο δεν συγχωρείται όταν κάνεις 50-60 εμφανίσεις το καλοκαίρι : είναι ασταθής. Δηλαδή ¨την ακούει¨ εύκολα στα ταξίδια και όταν αλλάζει δραστικά η υγρασία. Αποτέλεσμα: σε ένα live στη Σύρο (σχεδόν ¨πάνω¨στη θάλασσα) η κιθάρα έχει γίνει τόξο και θέλει δουλειά. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι κάτι πιο σταθερό. Φεύγει λοιπον η κατά τα άλλα υπέροχη prs, και παίρνω μια Gibson LP std Doublecut, με 24 τάστα κτλ, κτλ. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Gibson/DSC00674.jpg Στο τρίτο Live η κιθάρα αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη (ή τουλάχιστον δεν μπορώ εγώ να την κάνω κράτει ) Ποοοοολύς όγκος, πολλά χαμηλομεσάια, και γενικά ακουγόμουνα μόνο εγώ πάνω ση σκηνή. Στο μεταξύ το Tubeman έχει πάρει πόδι γιατί δεν έχει αρκετά μεσαία και τα καθαρά του είναι πολύ «πλαστικα» και τη θέση του έχει πάρει ένα Mesa V-twin πλαισιωμένο από ένα phase 90, ένα Fulltone Distortion Pro, κι ένα carl martin hydra boost που είναι πιο καθαρό από το micro amp. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC01959.jpg Την ίδια εποχή κορυφώνονται και οι αναγκες των studio sessions που κάνω και γι’ αυτό παίρνω και μια ακουστική (Martin 0015), http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Martin004.jpg ....και παίρνω κι ένα ακόμη V-Twin σε ένα δεύτερο pedaltrain με άλλα ¨περιφερειακά¨ (βλ φωτο), κι ένα boogie Studio Preamp μαζί με ένα TC G-major. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC00037.jpg http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Equipment006.jpg Στο μεταξύ επίσης, πωλείται η Melancon γιατί μαζεύει σκόνη, και δίνω και τη Gibson μια που προφανώς δεν μου κανει, και αρχίζει η αναζητηση η οποία τερματίζει με μια Gretsch Duo-Jet του 87-88. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC_0064bbb.jpg Πραγματικά, αρχίζω να πιστεύω πως σχεδόν το έχω. Η Jet με το V-twin-ο-κεντρικό σετ απ ακούγεται καταπληκτικά και παρά τις αστάθειες στο κούρδισμα (sperzels εντός 2 μηνών και πάει κι αυτό) έχει έναν fat & twangy χαρακτήρα που μου αρέσει πολύ και κολλάει και με το υλικό που παίζω. Παραλληλα από το πάτωμα περνάνε δεκάδες od’s και distortions με αξιομνημόνευτες συμμετοχές στο pedalboard αυτές των Visual Sound R66, Jacques Tube Blower, MI Audio Tube Zone & Blues Pro, Fulltone full-drive 2, ‘69 ,’70, octafuzz & soulbender fuzzes, lovepedal 200lbs, stamps drive-o-matic και πολλά άλλα που τώρα μου διαφεύγουν… H Gretsch πραγματικά είναι κιθαράκλα, αλλα μετά από περίπου 200 εμφανίσεις και πολλά sessions χρειάζεται τάστα. Φέυγει λοιπον για επισκευή και επιμένω πως δεν θέλω να ξαναμπούν τα original spec τάστα, αλλα κάποια πιο μεγάλα και βολικά και έτσι επιλέγω ένα πακέτο original Gibson fretwire. Ο μάστορας διαφωνεί αλλα εγώ δεν του δίνω καμία απολύτως σημασία. Στο μεταξύ μένω χωρίς κιθάρα, και άρα πρέπει να πάρω μια αντικαταστάτρια όσο η Jet θα αναρρώνει. Πέφτει λοιπον στα χέρια μου, και τελικά αγοράζω, μια PRS Custom 24 του 87. Αυτή, για όσους δεν είναι οικείοι με την ιστορία των prs, είναι σα να λέμε η αντίστοιχη 1959 les paul του Smith. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/1987 PRS CU24/DSC00110.jpg ...Pre-factory, full handmade, B&T pickups, Brazilian r/wood, κτλ, κτλ. Πραγματικά συγκλονιστική κιθαρα. Υπερ-σταθερή από live σε live, φοβερή παρουσία στη μίξη, πανέμορφη, πανάλαφρη και γενικά it ticks every box που λένε και οι αμερικάνοι. Εκτός από ένα. Σαν γνήσιο προιόν της εποχής που σχεδιάστηκε, το μπράτσο της είναι slim. Αλλα πολύ slim όμως. Φανταστείτε μια am std strat, και βγάλτε κι ένα 10-15% ξύλο ακόμα…. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, αν και το προσπαθώ ειλικρινά. Τελος παντων, να μην τα πολυλογώ, την κιθάρα μου τη ζητάει ένα επιφανές μέλος του prs forum επιμόνως, Και για να με δελεάσει, μου προτείνει ανταλλαγή με μια από τις πολλές (και εννοώ πολλές) custom shop Les Paul που έχει. Ενδίδω, και πραγματοποιώ μια υπερατλαντική ανταλλαγή με την goldtop του avatar μου. Ο λόγος ? Πρόκειται για μια Cloud 9 series δηλαδή μια εντελώς hollow Les Paul, κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον ταλαιπωρημένο από χρονια τενοντίτιδα ώμο μου. Συν ότι –γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- η 57 goldtop είναι στην κορυφή των dream guitars μου http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Goldtop006.jpg Είμαι λοιπον κατενθουσιασμένος με την ανταλλαγή (δεν δίνω βάρος στο ότι η PRS μου τελικά πουλήθηκε απο τον νέο της ιδιοκτήτη για περίπου 6 χιλιαδες dollars) και με τη πρώτη ευκαιρία βγάζω τη Goldtop στα live. To αποτέλεσμα: ο drummer (γνωστός παραγωγός και ηχολήπτης) μου λέει ευθέως να πετάξω όλες τις υπόλοιπες (νόμιζε πως έχω ολόκληρη συλλογή κρίνοντας από το ρυθμό που άλλαζα σετ απ) και να φέρνω μόνο αυτή στα live. Αλλα αυτό δε γίνεται γιατί αισθάνομαι ανασφαλής να εκθέτω στα live μια κιθάρα που μου αρέσει υπερβολικά και δεν υπάρχει (ευκολη) περίπτωση να αντικατασταθεί αν πάθει κάτι (θεός φυλάξοι !) Γι’ αυτό βρίσκω και παίρνω μια πανάλαφρη και uber-twangy 52 reissue Tele του ’96 η οποία πραγματικά κελαηδάει ! http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Backup032.jpg Δικαιωμένος, παραλαμβάνω την ανανεωμένη Jet που επιστρέφει με νέα τάστα ! Αλλα όχι τον ίδιο ήχο… Τα νέα, μεγαλύτερα τάστα, την έχουν, πώς να το πώ, την έχουν κάνει υπερβολικά fat, κάτι το οποίο ναι μεν μου αρέσει, αλλα απ’ την άλλη με ξενίζει γιατί δεν είναι ο ίδιος ήχος που είχα μάθει. Παράλληλα εξελίσσεται ένα δεύτερο σετ απ το οποιο είναι το direct recording σύστημα (Mesa Studio Preamp / G-Major) το οποίο με την προσθήκη ενός controller γίνεται ένα εναλλακτικό live rig που δοκιμάζεται με την Goldtop και τα πηγαίνει μια χαρα. Τον ίδιο καιρό ανακαλύπτω την ευφυέστατη λύση που αποτελούν τα Palmer για τα live, αποφασίζω λοιπόν να χρησιμοποιήσω δικό μου ενισχυτή στα live και ξέροντας πόσο καλά τα πηγαίνουν με πεταλάκια οι silverface Fender ψάχνω και βρίσκω έναν Bassman του 1970. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09760bbbbbb.jpg Μετά από 4-5 μήνες παίρνω κι έναν του 68 για backup. Και άλλα 3 palmer μεταξυ των οποίων και το rack PDI-03. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09718bbbbbbb.jpg Η Tele όμως δεν χρησιμοποιείται αρκετά κι επειδή δεν μπορώ να κρατάω κιθάρες μόνο για να τις βλέπω, αποφασίζω να την δώσω. Το ίδιο και τη Martin. Το pedalboard από την άλλη, με τα λεφτά των …αποχωρήσαντων έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις με την προσθήκη των Eventide timefactor, Lovepedal e6, TC VPD1, Cusack tap-a-whirl (μακράν το καλύτερο τρέμολο ever) AKG wireless (x2, το ένα backup). http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09779bbbbbbb.jpg Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα pedaltrain pro hard case. Δεν ξέρετε τι σημαίνει κουβάλημα αν δεν έχετε βγεί για 10-15 live με ένα τέτοιο case συνοδευόμενο από ένα Bassman, μια θήκη με ένα κάρο spare parts, καλώδια, DI’s κτλ, και την κιθάρα παραμάσχαλα. Α, ναι, η κιθάρα. Στο μεταξύ εχω αποφασίσει να πουλήσω την Jet και έχω πάρει μια PRS Mira. Αλλά δε μου έκαναν κλικ οι μαγνήτες της και εντός κάποιων εβδομάδων αλλαχτήκαν με έναν fralin neck και έναν Barden bridge. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/For sale/DSC09785.jpg H Mira κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι (30-35 live) και κατά τον Σεπτέμβρη ήρθε η ώρα της γιατί κατάλαβα πως έπρεπε να βρώ κάτι πιο twangy !! Ανταλλάσσεται λοιπόν μια μια καταπληκτικότατη Strat του 1972-73 σε ένα εξαιρετικό blonde χρώμα (thanks Playloud Wink ). Φυσικά μπαίνουν και σε αυτή νέοι μαγνήτες. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/strat733.jpg Ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι το pedaltrain – τερας και τους Bassmans γιατί α) κάποια στιγμή πλήρωσα €350 πρόστιμο overweight σε κάποιο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, και β) συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν cash. Και χρειαζόμουν αρκετό cash είναι η αλήθεια γιατί μετά από παααααρα πολύ ψάξιμο κατέληξα στο ότι το 98% των ήχων που χρησιμοποιούσα έβγαινε ευκολότατα από τον ελαφρύτατο και μικρότατο συνδυασμό Triaxis/G major και αποφάσισα να (ξανα) επενδύσω στο τέρας της Boogie (το είχα για ένα μικρό διάστημα πρίν το 1999) . Ο συνδυασμός της Strat με το Triaxis ήταν καταλυτικός. Μπορούσα να έχω πάντοτε τους πλέον χρήσιμους ήχους, να είμαι ευέλικτος και παραλληλα να ακούγομαι εγώ, δηλαδή να έχουν οι ήχοι μου τον χαρακτηρα που θέλω. Αν δεν προέκυπταν οικονομικά στριμώγματα η Strat θα είχε μείνει εδώ αλλά αναγκαστικά έφυγε μετά από 5 μήνες έναντι εξευτελιστικού οικονομικού αντιτίμου… Μένω λοιπόν με την μακροβιότερη κιθάρα που έμεινε ποτέ δίπλα μου, την Goldtop, και μια που εχω σταματήσει τα live για να επενδύσω χρόνο στα sessions αισθάνομαι πως μου λείπει πάλι μια καλή tele. Και αποφασίζω να βρώ μια 52 reissue με παχύ μπράτσο, ή μια Nocaster….. ….τα υπόλοιπα για τις nocaster θα σας τα πεί ο Longshadow ….. Grin Grin Αυτή την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου αναλώνεται σε sessions και σε μικρές δουλειές που παίρνω για το σπίτι, τα ¨εργαλεία¨ είναι μια us reissue 52 Tele με fralin stock μαγνήτες, μια 50’s μεξικάνικη Esquire με έναν μαγνήτη Novak, μια PRS Starla που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να την κρατήσω (δανεική γαρ) γιατί συνδυάζει τα καλύτερα των πωληθέντων Duo Jet και Mira, και φυσικά η Goldtop με το φρεσκοφορεμένο της Bigsby. http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/02112009054bbbbbbbbbbbb.jpg http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/04122009076bbbbb.jpg H αλήθεια είναι πως βαριεμαι εύκολα τις κιθάρες. Και πάντοτε θα βρεθεί κάτι νέο μπροστά μου που θα μου δώσει την εντύπωση πως μου είναι χρήσιμο, ή πως έχει μια γοητευτικά έντονη προσωπικότητα, άξια να της δώσω σημασία βάζοντας την στις δουλειές που συμμετέχω. Το ισχυρότερο κίνητρο όμως πίσω από την τάση μου να αλλάζω κιθάρες και περιφερειακά με τέτοιο ρυθμό (ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια) είναι πως Α) η σχέση μου με τη μουσική έχει σοβαρέψει αρκετά και συνδυασμένη με την έντονη έμφυτη τάση μου να θέλω να μάθω από πρώτο χέρι πώς θα ακούγεται ένα rig σε live ή / και studio συνθήκες και πόσο roadworthy μπορεί να είναι, αποτελεί δραστικότατο κίνητρο για να θέλω να παίζω με νέα πράγματα, και, Β) δεν έχω την άνεση να κρατάω την προηγούμενη όταν μου κάνει κλικ η επόμενη, οπότε αναγκαστικά θα μπώ στο γαϊτανάκι των αγοραπωλησιών ευκολότατα, και επιπλέον δεν είμαι fan των συλλογών μια που δεν μου αρέσει να έχω όργανα που δεν χρησιμοποιώ…. ΥΓ: Δυστυχώς (για την τσέπη μου), δεν ήταν μόνο αυτά που περάσαν από τα χέρια μου. Υπήρξαν κι άλλα, τα οποία δεν ανέφερα επειδή ή δεν κατάφερα να τα κρατήσω γιατί κατάλαβα σχετικά νωρίς πως είναι μακριά από αυτό που φανταζομουν, ή δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω δεόντως γιατί αμέσως μετα την απόκτηση τους προέκυπτε κάποια ανάγκη κι έπρεπε να φύγουν άμεσα… Τα πιο τρανταχτά από αυτά ήταν μια Tele του 1982, δύο παλιές Strat (1979 & 1976), ένας Boogie DC-3 και η Ricky που τώρα έχει ο Fleamail…

Ημ/νία: 10:24 - 29/12/09 Εισαγωγή: Μια περιήγηση στα δομικά στοιχεία ενός λαμπάτου ενισχυτή κιθάρας, έχοντας ως παράδειγμα τον γνωστό Fender Champ. Εδώ και λίγο καιρό "μελετάω" ενα πασίγνωστο (και αντιγραμμένο από τους πάντες) σχέδιο ενισχυτή, τον Fender Champ. Σε λίγο καιρό σκοπεύω να ξεκινήσω απο την συναρμολόγηση ενος πολύ απλού κιτ και μόντα στη μόντα να φτάσω μέχρι μια butique, modded έκδοση ενός Badcat Minicat. Φυσικά προτού πιάσουμε τα κολλητήρια, πιάνουμε τα βιβλία...Ψάχνωντας λοιπόν βρίσκει κανείς πάρα πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω το παρακάτω αρθράκι, προσπαθώντας να εξηγήσω (λιγο μπακάλικα) το τι συμβαίνει μέσα σε έναν απλό ενισχυτή κιθάρας και το τι σημαίνουν ορισμένες έννοιες όπως output transformers, valve rectifiers, negative feedback κλπ που τόσο συχνά ακούμε. Ο υπερβολικά επιστημονικός χαρακτήρας πολλών ανάλογων άρθρων σε συνδυασμό με την έλλειψη τέτοιων άρθρων στην ελληνική γλώσσα ίσως εμπόδισε πολλους που είχαν όρεξη να μάθουν πέντε πράματα, για αυτό κάνω και την παρακάτω προσπάθεια. Επειδή ήδη θα έχουν τρομάξει οι περισσότεροι, μην πανικοβάλλεστε! Για να καταλάβετε τα παρακάτω αρκούν μερικές στοιχειώδεις λυκειακές γνώσεις φυσικής & ηλεκτρονικών. Ξεκινάμε λοιπόν μια ξενάγηση των εσωτερικών ενος πολύ πολύ απλου και διαδεδομένου ενισχυτή, του Fender Champ. Θα χρησιμοποιήσουμε το schematic του 5F1 Tweed, το οποίο παραθέτω στο τέλος του άρθρου και στο οποίο θα αναφερόμαστε σε όλο το υπόλοιπο άρθρο. Εχω μαρκάρει με κόκκινα τετράγωνα ορισμένες "περιοχές" του ενισχυτή. Ανοίξτε το σε ενα χωριστό παράθυρο, θα αναφερόμαστε σε αυτό συνέχεια. Block A: Αυτό είναι το πρώτο στάδιο προενίσχυσης του ενισχυτή μας. To σήμα της κιθάρας μπαίνει από το input jack και πηγαίνει στο 1ο μισο της 12AX7 προενισχύτριας λυχνίας όπου και ενισχύεται. Η έξοδος αυτού του τμήματος καταλήγει σε ενα ποτενσιόμετρο. Το ποτενσιόμετρο αυτο ελέγχει πόσο απο το προενισχυμένο σήμα μας θα περάσει στα επόμενα τμήματα του ενισχυτή και ειναι ουσιαστικά το volume μας. Θα καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό όταν δούμε το επόμενο block. Αξίζει να αναφερθούμε και στον πυκνωτή που βρίσκεται αμέσως πριν από αυτό το ποτενσιόμετρο. Ο συγκεκριμένος πυκνωτής επιτελεί 2 σημαντικότατες εργασίες: Πρώτον, εμποδίζει το υψηλό DC current (συνεχές ρευμα) που χρησιμοποιούν οι λυχνίες για τη λειτουργία τους απο το να συνεχίσει στο επόμενο στάδιο προενίσχυσης. Ο λόγος είναι ότι θέλουμε να συνεχίσει στον ενισχυτή και να...ενισχυθεί μόνο το σήμα μας, όχι και το DC current. Οποιοσδήποτε πυκνωτής, ασχέτως τιμής, θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά...το γιατί οι πυκνωτές λειτουργούν έτσι μπορεί εύκολα να το ψάξει όποιος ενδιαφέρεται. Η δέυτερη δουλειά του πυκνωτή ειναι να "ρυθμίζει" το πόσα μπάσα περνάνε στο κύκλωμα μας : οσο μεγαλύτερη η τιμή του, τόσα περισσότερα μπάσα θα έχει ο ενισχυτής μας. Αν ομως το παρακάνουμε, ο ήχος θα γίνει muddy, οπότε προσοχή... Block B: Εδώ το σήμα μας συνεχίζει στο δέυτερο στάδιο προενίσχυσης, που στην προκειμένη περίπτωση αποτελείται απο το 2ο μισό της 12ΑΧ7. Μεχρι στιγμής, το σήμα μας είναι σχετικά καθαρό, ή καλύτερα, είναι όπως το ταίσαμε στο input (αν είχαμε πχ ένα od και ένα compressor μπροστα απο τον ενισχυτή μας, το σήμα μας τώρα ειναι ακόμα σχετικά αναλοίωτο, δεν έχει υποστεί έξτρα παραμόρφωση/κομπρεσσάρισμα απο τον ενισχυτή). Εδω μπαίνει το ποτενσιόμετρο που αναφέραμε πριν. Aν το έχουμε σε υψηλό setting αφήνουμε πολύ μεγάλο μέρος του (ήδη ελαφρά προενισχυμένου από το 1ο μισό της 12AX7) σήματος να πάει στο δέυτερο στάδιο της προενίσχυσης. Αυτό την οδηγεί στα όρια της, και την κάνει να κομπρεσσάρει και να ενισχύει το σήμα μας αρκετά non-linearly ( μη-γραμμικά). Με λίγα λογια, έχουμε παραμόρφωση (preamp distortion). Block C: Εδώ μπαίνουμε στον τελικό ενισχυτή (power amplifier. Αν στην έξοδο του block B είχαμε βάλει άλλο ένα ποτενσιόμετρο, θα λειτουργούσε ουσιαστικά σαν master volume...think about it. Στον τελικό ενισχυτή έχουμε την 6V6 λυχνία μας που λειτουργεί σε (σχεδόν) single ended class A. Παραπάνω για τις κλάσεις και για το σχεδόν στην παρένθεση θα βρείτε με λίγο googling αλλά και στο παλαιότερο θέμα περι ενισχυτών. Μετά την λυχνία έχουμε έναν από τους 2 μετασχηματιστές του κυκλώματος μας, τον λεγόμενο output transformer. Η δουλειά αυτού του κυρίου ειναι (κυριως) να πραγματοποιήσει το λεγόμενο impedance matching έτσι ώστε το σήμα μας να μπορέσει να φτάσει στο μεγαφωνο και να παράγει ήχο. Αναλογα με τον μετασηματιστη που χρησιμοποιουμε και με το ποια taps του αξιοποιουμε παιρνουμε τις γνωστες εξοδους για 4,8,16 ohm speakers. Περισσοτερα περι του τι ειναι το impedance matching και γιατι ειναι απαραιτητο θα βρει οποιος θελει στο παρακατω link http://en.wikipedia.org/wiki/Impedance_matching Ουσιαστικα αυτος ειναι ο ενισχυτης μας: ακολουθησαμε το σημα μας απο τη στιγμη που μπηκε μεχρι τη στιγμη που εφτασε στο μεγαφωνο. Εχουμε παραλειψει ομως ενα σημαντικοτατο τμημα του ενισχυτη, και αυτο ειναι το power section, το τμημα που μας δινει το ρευμα και τα βολταζ που χρειαζομαστε για την λειτουργια του ενισχυτη μας. Και ναι παιζει και μεγαλο ρολο στον τελικο ηχο και αποκριση του ενισχυτη μας... Block D1: Eδω εχουμε το ρευμα που ερχεται απο την μπριζα μας. Εχουμε τον διακοπτη για το power, ο οποιος απλα ανοιγει/κλεινει το κυκλωμα και μια ασφαλεια. Καταληγουμε στο primary winding του power transformer. Block D2: Ξεκιναμε απο τον power transformer και τα δευτερευοντα πηνια του. Ο λογος ύπαρξης αυτού του κομματιού του κυκλώματος είναι ότι τα voltages που θέλουμε για την λειτουργία των λυχνιών δεν είναι ίδια με τα volt που παίρνουμε απο την μπρίζα του σπιτιού μας, οπότε θα πρέπει να τα "μετασχηματίσουμε" ώστε να πάρουμε τα επιθυμητά μεγέθη. Οι λυχνίες, λογω κατασκευής τους, απαιτούν μεγάλα voltage για να λειτουργήσουν. Ακομα και σε ενα τέτοιο απλό και low-wattage ενισχυτή βλέπουμε τάσεις που ξεπερνούν τα 300-350 Volt. Αυτό εξηγεί και σε ένα βαθμό την επικινδυνότητα του να βάζουμε χέρι σε λαμπάτους ενισχυτές...δε θα δούμε τέτοιες τάσεις στον 15ρακη Marshall MG και αντίστοιχα μηχανήματα. Αφου λοιπόν πήραμε τις τάσεις που θέλουμε, έχουμε ένα ακόμα πρόβλημα: Το ρέυμα που έρχεται απο την μπρίζα ειναι AC, εμείς θέλουμε DC για την λειτουργία του ενισχυτή μας. Θα πρέπει λοιπον να το μετατρέψουμε απο AC σε DC. Αυτο επιτυγχάνεται με τη χρήση ενος full wave rectifier. Στη συγκεκριμένη υλοποιηση έχουμε ένα valve rectifier, μια λυχνια 5Υ3 που επιτελεί αυτή την εργασία. Απο 'κει και πέρα, έχουμε ενα network απο αντιστάσεις και πυκνωτές που μας δίνει τα voltage drops που θέλουμε για κάποια άλλα σημεία του κυλώματος (πχ μπορεί να θέλουμε εκτός των 350 Volt και 348 και 320 volt - τυχαία νούμερα). And that's pretty much it folks! Ας επεκταθούμε λίγο σε ορισμένα πραγματάκια οπως το rectifier. Οπως είπαμε, εδώ έχουμε ένα valve rectifier, μια λυχνία που αναλαμβάνει την μετατροπή του AC σε DC. Η δουλεια αυτη μπορει να γινει απλουστατα με 4 διοδους (solid state rectifier). Αντι λοιπον της λυχνιας εχουμε το παρακατω: http://www.osha.gov/SLTC/etools/electric_power/images/full_wave_rectifier_circuit.gif Ειναι πολυ πιο απλο απο την λυχνια, τραγικα πιο φτηνο (ουτε ενα ευρω δε κοστιζουν 4 διοδοι) και πιο αξιοπιστο (δεν υπαρχουν λυχνιες που πιθανον να θελουν αλλαγμα κλπ). Για αυτο το λογο οι περισσοτεροι ενισχυτες που κυκλοφορουν πλεον ΔΕΝ εχουν tube rectifier αλλα solid state rectification. Οσους ενισχυτες δειτε με tube rectifier, το εχουν ειτε για λογους ιστορικης ακριβειας (πχ καποιο αυστηρο reissue του εν λογω ενισχυτη) ειτε για τις ηχητικες του ιδιοτητες (το "sag" εχει συζητηθει παλαιοτερα) ειτε για mojo. Κατι αλλο που μπορουμε να αναφερουμε ειναι το λεγομενο negative feedback, που χρησιμοποιειται και στον Champ. Aν προσεξετε το schematic, υπαρχει μια αντισταση η οποια ειναι συνδεδεμενη μεταξυ της προενισχυσης (block B) και του τελους του block C, ακριβως πριν το μεγαφωνο (ΜΕΤΑ τον transformer). Βαζοντας αυτη την αντισταση εκει δημιουργησαμε μια διαδρομη για το σημα μας και ουσιαστικα "ταιζουμε" λιγο απο τελικο σημα μας πισω στην προενισχυση. Αυτο ειναι και το λεγομενο negative feedback. Ομως γιατι το κανουμε? Τι προσφερει? Μας προσφερει καλυτερες επιδοσεις, καλυτερη σταθεροτητα και αλλα πολλα. Παραθετω απο wiki: Παράθεση Aυταααααα

Ημ/νία: 21:28 - 12/01/10 Εισαγωγή: Επειδή προκύπτουν συχνά τέτοια θέματα, σκέφτηκα να κάνω έναν μικρό οδηγό παρουσιάζοντας τις εναλλακτικές για ενίσχυση ακουστικών οργάνων (κυρίως κιθάρας και νυκτών εγχόρδων). Τρόποι λήψης ήχου από ακουστικό όργανο: 1. Εξωτερικό Μικρόφωνο Ένα δυναμικό μικρόφωνο, προσεκτικά τοποθετημένο, μπορεί να δώσει τον πιο αντιπροσωπευτικό - πιστό ήχο μιας κιθάρας. Τα πυκνωτικά μικρόφωνα συνήθως αποκλείονται για ζωντανή χρήση λόγω ευαισθησίας. Πλεονεκτήματα: Φυσικός ήχος Μειονεκτήματα: Ευαίσθητο ως προς την τοποθέτηση. Εύκολο feedback. Επίσης όταν έχουμε υψηλό stage volume θα "πιάνει" και άλλα όργανα. Στην κατηγορία αυτή μπορούμε να συμπεριλάβουμε τα μικρόφωνα μικρού διαφράγματος που συνήθως στηρίζονται πάνω στο όργανο. Επίσης πυκνωτικό μικρόφωνο επαφής, το οποίο προσκολλάται πάνω σε μια δονούμενη επιφάνεια του οργάνου είναι και το γνωστό AKG C411, το οποίο όμως στην ουσία λειτουργεί με τρόπο παρόμοιο με τους πιεζοηλεκτρικούς αισθητήρες, δηλαδή δεν "πιάνει" τις δονήσεις του αέρα. Τέλος υπάρχουν και τα εσωτερικά μικρόφωνα, τα οποία όμως σπάνια χρησιμοποιούνται μόνα τους. 2. Κρύσταλλος κάτω από τον καβαλάρη (undersaddle transducer) Πρόκειται για μια λεπτή ταινία πιεζοηλεκτρικού κρυστάλλου που τοποθετείται κάτω από τον καβαλάρη. Ο πιεζοηλεκτρικός κρύσταλλος μετατρέπει την πίεση σε ηλεκτρικό ρεύμα. Έτσι οι δονήσεις των χορδών που περνάνε από τη γέφυρα διεγείρουν τον κρύσταλλο που παράγει αντίστοιχο ηλεκτρικό σήμα. Φυσικά αυτές οι δονήσεις δεν αντιπροσωπεύουν τον πλήρη ήχο που αντιλαμβάνεται ο ακροατής ενός ακουστικού ογράνου, ο οποίος οφείλεται στις δονήσεις του αντηχείου. Η τοποθέτηση πρέπει να γίνει ώστε μην αλλάξει το action στο όργανο, και πρέπει να γίνει προσεχτική εφαρμογή του κρυστάλλου ώστε να έχουμε ίση ένταση των χορδών. Στην ίδια κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε και τους καβαλάρηδες πίεσης που χρησιμοποιούνται στις κιθάρες τύπου manouche, οι οποίοι έχουν εσωματωμένο το πιεζοηλεκτρικό στοιχείο. Πλεονεκτήματα: Μόνιμη λύση (plug and play), επιτρέπει υψηλές εντάσεις χωρίς feedback, "πρίμος" ήχος που "βγαίνει" εύκολα στη μίξη. Μειονεκτήματα: Μη αντιπροσωπευτικός ήχος του οργάνου, κακή ποιότητα ήχου λόγω απρόσεχτης τοποθέτησης. 3. Κρύσταλλοι επαφής με το ηχείο. Είναι συνήθως οι λεγόμενες κάψες, οι οποίες κολλούνται είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά στο καπάκι του οργάνου, συνήθως κοντά σε σημείο κοντά στη γέφυρα, ώστε να συλλαμβάνουν τις δονήσεις του. Η αρχή λειτουργίας είναι ίδια με τους κρυστάλλους κάτω από τη γέφυρα (πιεζοηλεκτρικά). Επίσης σε αυτή την κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε και άλλα είδη αιθητήρων επαφής, όπως τo i-beam της L.R. Baggs, ή το AST της bband. Σε κάποια όργανα (μπαγλαμά, μπάντζο) λόγω μεγέθους, κατασκευής, κλπ είναι στην ουσία η μόνη πρακτικά εφικτή λύση. Πλεονεκτήματα: Πιο φυσικός ήχος από τους undersaddle κρυστάλλους. Μειονεκτήματα: Τόνισμα κάποιων μεσαίων συχνοτήτων (quack), επηρεάζονται πολύ από τη θέση όπου τοποθετούνται, μπορεί να συλλαμβάνουν ανεπιθύμητους ήχους π.χ. τα δάχτυλα του μουσικού που ακουμπούν το ηχείο, δημιουργούν πιο εύκολα feedback από τα undersaddle ("αρπάζει" το καπάκι). 4. Μαγνήτες Οι μαγνήτες, όπως και στα ηλεκτρικά όργανα, παράγουν σήμα λόγω της κίνησης των μεταλλικών χορδών στο πεδίο τους που επάγει αντίστοιχο ρεύμα. Οι μαγνήτες είναι συνηθώς ειδικοί για ακουστικά όργανα ώστε να δίνουν σήμα πιο κοντά στο ηχόχρωμα του οργάνου. Ορισμένες φορές, ιδίως στην περίπτωση του μπουζουκιού, χρησιμοποιείται μαγνήτης, όπου ζητούμενο δεν είναι η πιστή αναπαραγωγή του ακουστικού ήχου του οργάνου, αλλά το ιδιαίτερο ηχόχρωμα του μαγνήτη (σε συνδυασμό και με τα άλλα στάδια της ενίσχυσης, π.χ. κάποιο λαμπάτο ενισχυτή κιθάρας.) Τέλος να αναφέρουμε ότι προφανώς οι μαγνήτες λειτουργούν μόνο σε όργανα με μεταλλικές χορδές. Πλεονεκτήματα: Εύκολη τοποθέτηση Μειονεκτήματα: Ήχος που παράγεται μόνο από τη δόνηση της χορδής, δε συλλαμβάνει τις δονήσεις του αντηχείου. Συνδυασμοί αισθητήρων Σήμερα κυκλοφορούν συστήματα που συνδυάζουν 2 αισθητήρες (ή και περισσότερους, π.χ. το Trilogy της Dean Markley) Για παράδειγμα, ένα μικρόφωνο, εσωτερικό ή εξωτερικό σε χαμηλές εντάσεις μπορεί να προσθέσει "ζεστασιά" σε έναν κρύσταλλο ή μαγνήτη. Ένας κρύσταλλος κάτω από τη γέφυρα που αποδίδει καλά την "ατάκα" της νότας μπορεί να συμπληρωθεί με μια κάψα που αποδίδει πιο πιστά το "χαρακτήρα" του οργάνου. Συνήθως τα συστήματα αυτά συνοδεύονται από κατάλληλους προενισχυτές/μίκτες που επιτρέπουν στο χρήστη να ρυθμίσει μεταξύ άλλων και το ποσοστό συμμετοχής κάθε αιθητήρα στον συνολικό ήχο. Προενισχυτές Σκοπός ενός προενισχυτή είναι να προετοιμάσει ένα σήμα κατάλληλα ώστε να περάσει σε επόμενο στάδιο επεξεργασίας (π.χ κονσόλα). Κατάλληλος προενισχυτής χρειάζεται σχεδόν υποχρεωτικά αν έχουμε σύστημα με κρύσταλλο, ώστε να υπάρχει και προσαρμογή αντίστασης (impedance matching) ανάμεσα στον κρύσταλλο, ο οποίος έχει τυπικά υψηλή εμπέδηση και την επόμενη βαθμίδα. Κάποιες εταιρείες κατασκευάζουν προενισχυτές ειδικά για τους δικούς τους αιθητήρες οι οποίοι αλλοιώς είτε δεν λειτουργούν καθόλου, είτε έχουν φτωχά αποτελέσματα. Συνήθως οι προενισχυτές προσφέρουν κάποιες ευκολίες όπως EQ, notch filter (κόβει κάποια συχνότητα στα μπάσα για να μη δημιουργείται μπάσο feedback, δηλαδή βούισμα), αντιστροφή φάσης, balanced έξοδο (XLR ή "κάνον" στην πιάτσα), ground lift, λειτουργία με phantom, κουρδιστήρι. Επίσης έχουν εμφανιστεί και προϊόντα με ενσωματωμένη ψηφιακή επεξεργασία, όπως το Aura της Fishman. Υπάρχουν ειδικοί προενισχυτές με πολλές εισόδους οι οποίοι επιτρέπουν να συνδυάσουμε δύο ειδη αισθητήρων και να ρυθμίσουμε και τη σχετική τους ένταση. Τέλος ο προενισχυτής μπορεί να είναι εγκατεστημένος στο όργανο, να είναι ενσωματωμένος στο βύσμα ("πούρο") ή να είναι εξωτερικός. Ενισχυτές ακουστικών οργάνων Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν αρκετές λύσεις σε στυλ combo, δηλαδή προενισχυτής, ενιχυτής και μεγάφωνο, οι οποίοι είναι προσανατολισμένοι σε ακουστικά όργανα. Προσφέρουν μια σχετική αυτονομία, είναι απαραίτητοι όπου δεν υπάρχει σύστημα PA, και προσφέρουν κάποιες ευκολίες, όπως εισόδους διαφορετικής ευαισθησίας, δυνατότητα ανεξάρτητης ενίσχυσης πολλών πηγών, διάφορες εξόδους. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ένας ενισχυτής ηλεκτρικής κιθάρας συνήθως δεν αποδίδει ικανοποιητικά για ακουστικά όργανα, γιατί "χρωματίζει" τον ήχο με τρόπο που ακούγεται αφύσικος για ακουστικό όργανο. Παράγοντες εκλογής - Είδος οργάνου - Τιμή - Ευκολία τοποθέτησης - χρήσης. - Αλλαγές στο όργανο. - Χώρος χρήσης - πιθανότητα feedback - Είδος μουσικής - στυλιστικά στοιχεία - ηχόχρωμα. Π.χ. αναφέρεται ότι ο μαγήτης αποδίδει καλύτερα παίξιμο κιθάρας με δάχτυλα, ενώ ο πιεζοηλεκτρικός αποδίδει καλύτερα με πένα. Σχετικοί σύνδεσμοι http://www.museweb.com/ag/amp/ag_amp.html http://www.acousticfingerstyle.com/zenart.htm http://www.fingerpick.com/pickups.htm http://www.performing-musician.com/pm/jan09/articles/acousticsonstage.htm Ιστοσελίδες εταιρειών http://www.schertler.com/homepage_schertler/doorpage.html http://www.deanmarkley.com/ http://www.fishman.com/ http://www.emginc.com/ http://www.lrbaggs.com/ http://schaller-electronic.com/hp121089/Startseite.htm http://www.b-band.com/ http://www.d-tar.com/ http://www.dimarzio.com/ http://www.shadow-electronics.com/start.html http://www.seymourduncan.com/products/acoustic/ http://www.kksound.com/ http://www.aer-amps.info/

Ημ/νία: 20:33 - 15/03/10 Εισαγωγή: Μερικά tips όσον αφορά την επιλογή μπάσου, με μερικούς "κανόνες" που πάνε πέρα από το "budget". Λοιπόοον, επειδή συνέχεια ξεπετάγονται θέματα που έχουν να κάνουν με την επιλογή ενός budget μπάσσου, είτε αυτό είναι για αρχάριο είτε όχι, αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα που πιστεύω μπορούν να θεωρηθούν "σταθερές" και να βοηθήσουν τον φτωχό πλην τίμιο μπασσίστα! Ας αρχίσω με μια βασική αξία που μάλλον πολλοί πλέον αγνοούν. Πλέον, τα φθηνά μπάσσα μόνο "φθηνά μπάσσα" δεν είναι. Αντιθέτως με (αρκετά) παλιότερα, όποτε δεν υπήρχαν τόσες επιλογές και πόσο μάλλον σε χαμηλό budget, σήμερα τα φθηνότερα μπάσσα είναι κλάσεις ανώτερα από τα παλιότερα ξαδερφάκια τους και πραγματικά τα περισσότερα αξίζουν, είτε ως modification platforms για πιο "εξελιγμένους" μπασσίστες, είτε ως κανονικότατα gigging basses, πάντα με ένα σωστό σετάρισμα. Δεν θα προχωρήσω σε εκτενή ανάλυση κάθε μάρκας γιατί ίσως θεωρηθεί διαφήμιση, αλλά στο τέλος θα παραθέσω τις πλέον γνωστές μάρκες και μοντέλα που αξίζει να προσέξει κάποιος όταν αγοράζει με χαμηλό budget. Πρώτα όμως, θα αναφέρω μερικά πράγματα που βοηθούν ένα φθηνό μπάσσο να ακουστεί "ακριβότερο". Και το πρώτο και βασικότερο είναι το setup, το οποίο βέβαια λειτουργεί και σε συνάρτηση με το πόσο καλό είναι πραγματικά το μπάσσο. Ανάμεσα σε όλα τα φθηνότερα μπάσσα υπάρχουν όντως μερικά που πραγματικά δεν σετάρονται με τίποτα σωστά. Πάντα θα "χάνουν" στο intonation, θα έχουν απαράδεκτα πολλά dead spots (δηλαδή σημεία/νότες στην ταστιέρα όπου οι σχετικές νότες ακούγονται "κούφιες", χωρίς τη δύναμη που χαρακτηρίζει τις υπόλοιπες), ασταθείς γέφυρες, κακά κομμένα nuts, τερματισμένα/σκληρά/δύσκολα truss rods κλπ. Όλα τα παραπάνω είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κοιτάμε πρωτίστως όταν δοκιμάζουμε ένα νέο μπάσσο, και αυτό ισχύει γενικώς, ασχέτως τιμής. Μπάσσα με παραπάνω από ένα από τα παραπάνω "ελαττώματα" καλό είναι να τ'αποφεύγουμε αν δεν θέλουμε να δώσουμε κάποια παραπάνω χρήματα για να το "στρώσουμε". Και τώρα στην ουσία. Αν δούμε ότι το μπάσσο σετάρεται σωστά, έχει σωστό intonation, δεν ξεκουρδίζει κλπ., όλα τα προαναφερθέντα ελαττώματα μπορούν να φτιαχτούν άνετα. Εδώ ισχύει και η αναφορά μου σε κάποια μπάσσα ως mod platforms. Μπορούμε π.χ. ένα squier affinity να του αλλάξουμε τα φώτα και να ακουστεί ΠΟΛΥ καλύτερο, αλλά φυσικά αυτό μεταφράζεται σε ένα ποσό χρημάτων που πιθανώς θα ξεπεράσει την αξία του μπάσσου, οπότε είναι θέμα του καθενός αν θα περιμένει να πάρει ένα καλύτερο μπάσσο εξ'αρχής ή θα μοντάρει ένα φθηνότερο. Ως μια μικρή σημείωση, να επισημάνω πως πολλοί πάνε και αλλάζουν τα πάντα σε ένα φθηνό μπάσσο απλά επειδή το μπάσσο είναι φθηνό. Δεν σημαίνει πάντα ότι το μπάσσο είναι "κακό", και δεν σημαίνει πάντα πως μια αλλαγή π.χ. γέφυρας ή μαγνητών θα το κάνει καλύτερο για ΕΣΑΣ! Γνώμη μου είναι πριν αλλάξετε κάτι να έχετε σιγουρευτεί πως αυτό είναι που δεν σας αρέσει στο μπάσσο, και πρωτίστως να το παίξεται [σωστά σεταρισμένο] για κάποιο καιρό πριν προβείτε σε οποιαδήποτε μετατροπή, και φυσικά να είστε σίγουροι ότι η μετατροπή που θα κάνετε είναι αυτή που θέλετε, κι όχι αυτή που διαβάσατε πως είναι η καλύτερα στα διάφορα fora ή άρθρα στο internet. Τώρα, όσον αφορά το είδος μουσικής που παίζει ο καθένας, και το κατά πόσον αυτό επηρρεάζει την επιλογή μπάσσου. Εκτός αν μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα άταστο vs ενταστου (sic) μπάσσου, όπου δεν είναι εντελώς υποκειμενικό το θέμα, όλα τα υπόλοιπα μπάσσα πιστεύω μπορούν να ανταπεξέλθουν μια χαρά, από λαικά έως και metal. Κι αυτό γιατί, όπως και στα μικρά ξαδερφάκια του, τις κιθάρες, στο μπάσσο μετράει περισσότερο στο τέλος ο ενισχυτής, και όχι τόσο το μπάσσο καθ'αυτό, οι μαγνήτες του, τα ξύλα του κλπ. Φυσικά υπάρχουν ορισμένες βασικές διαφορές στα μπάσσα, και η βασικότερη kate me στην επιλογή ενός καινούριου μπάσσου - όσον αφορά τον ήχο του - είναι οι μαγνήτες του. Όπως και στις κιθάρες, υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα μαγνητών του ίδιου τύπου, υπάρχουν active και passive, μονοί (single coils) και διπλοί (humbuckers) και όοολα αυτά τα ωραία. Θα εστιάσω όμως στις βασικές διαφορές τους. Μονοί: Όπως και στην κιθάρα, οι μονοί μαγνήτες τείνουν να έχουν (συνήθως) χαμηλότερο output και έναν "καθαρότερο" ήχο, όμως αρκετές φορές στα φθηνότερα μπάσσα αυτό σημαίνει πως θα υπάρχει και το γνωστό 60 cycle hum - κοινώς, θόρυβος ή αλλιώς BZZZZZZZ! Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι τραγικό, μια και λύνεται σχετικά εύκολα, είτε με shielding (με χαλκοταινία συνήθως), καλύτερες κολλήσεις, καλύτερα pots κλπ. Οι single coils βγαίνουν σε τρία διαφορετικά "είδη". Είναι ο παλιότερου τύπου precision sc, ο οποίος είναι σαν sc κιθάρας (ίσιος με τέσσερα pole pieces), o jazz (όπου όπως λέει και το όνομά του υπάρχει στα fender jazz basses) όπου μοιάζει κάπως με τον 50's precision sc όσον αφορά το "ίσιο" της υπόθεσης αλλά είναι κάπως πιο "γεμάτος" σε ήχο και συνήθως λίγο περισσότερο πρίμος, και τέλος ο split coil sc, ο οποίος είναι ο κλασσικός precision μαγνήτης, fat και full, και ιδανικός (πάντα kate me) για πένα! Παραθέτω και φωτογραφίες για τον κάθε μαγνήτη. 50's precision single coil http://www.squierguitars.co.kr/goods/0303080502/0303080502_xl.jpg jazz http://www.rocknrollvintage.com/prodimages/1963 fender jazz bass lake pacid blue jazzbass.jpg split coil http://www.bassexchange.com/catalog/images/Fender P bass.jpg Να σημειώσω εδώ πως υπάρχουν και μπάσσα με τον P/J συνδυασμό, δηλαδή με έναν jazz στη bridge θέση και έναν split coil στη neck. Ιδού. http://www.livelightsmusic.de/bilder/guitars/fender/Fender_Precision_Bass_Delux.jpg Όλοι οι παραπάνω μαγνήτες βγαίνουν και σε active. Humbuckers: Οι humbuckers βγαίνουν σε διάφορα "σχήματα", output levels και τύπους, αλλά όλοι έχουν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Είναι πιο "γεμάτοι" από τους single coils (όχι πάντα), είναι hum cancelling (δηλαδή δεν έχει ΒΖΖΖΖΖ) και έχουν μεγαλύτερη έξοδο από τους single coil. Οι humbuckers βγαίνουν και σε active. Οι γνωστότερες ίσως εκδόσεις τους είναι οι κλασσικοί διπλοί της musicman που κοσμούν τα περισσότερα μπάσσα τους (βλ. stingray για ηχητικό δείγμα), οι MFD της G&L, οι EMG κλπ. Οπτικά τους καταλαβαίνουμε εύκολα επειδή απλά είναι και μεγαλύτεροι σε μέγεθος! Λοιποί μαγνήτες: Υπάρχουν και διάφοροι άλλοι μαγνήτες, καθώς και πιεζοηλεκτρικά συστήματα, αλλά θα αναφέρω τους δύο γνωστότερους τύπους. Τους mudbuckers, οι οποίοι είναι ένας μεγάαααλος μαγνήτης που βρίσκεται συνήθως στη neck θέση και είναι σκέτη λάσπη!!! Έχει παρα πολλά μπάσσα και μεσσαία. Τους βρίσκουμε συνήθως στη neck θέση των SG μπάσσων, όπως και στη neck του attitude (sheehan). Υπάρχουν και οι soapbars, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε passive είτε active, single coil ή και humbuckers, απλά σε σχήμα soapbar - πλατύ και σχετικά λεπτό συνήθως. Active: Οι active μαγνήτες οποιουδήποτε τύπου είναι συνήθως κάπως "καθαρότεροι" στον ήχο αλλά πολλοί (μεταξύ άλλων κι εγώ) τους χαρακτηρίζουν ως υπερβολικά κομπρεσσαρισμένους και κάπως "αποστειρωμένους", χωρίς χαρακτήρα στον ήχο τους. Σε άλλους βέβαια είναι το holy grail, οπότε δοκιμάστε πριν αγοράσετε!!! Οι active επίσης είναι εξαιρετικά "ήσυχοι", οπότε προτείνονται πολλές φορές για ηχογραφήσεις. Οι active έχουν ένα σύστημα "εσωτερικής προενίσχυσης", λειτουργούν με 9βολτη μπαταρία και συνοδεύονται με 25k pots, όχι 1000άρια όπως στα passive. Προενισχύσεις: Πολλά μπάσσα έχουν ενσωματωμένες προενισχύσεις, πράγμα που ουσιαστικά, χωρίς πολλές αναλύσεις είναι ένα ενσωματωμένο EQ που είτε boost-άρει είτε "κόβει" συχνότητες, όπως μπάσσα, μεσσαία, πρίμα. Μπάσσα με προενισχύσεις μπορούν να έχουν είτε active είτε passive μαγνήτες, και πάντα οι προενισχύσεις λειτουργούν με μπαταρία. Σε πολλά απ'αυτά τα μπάσσα οι προενισχύσεις μπορούν να παρακαμφθούν. Όλοι αυτοί οι μαγνήτες έχουν τις διαφορές τους, ειδικά αν συνοδεύονται ή όχι από προενισχύσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως προορίζονται συγκεκριμένα για ένα είδος μουσικής. Μπάσσα με single coils έχουν συνδεθεί με jazz, RnB και διάφορα πιο "light" είδη μουσικής, ενώ μπάσσα με humbuckers προορίζονται μόνο για rock/metal κλπ. Όλα αυτά τα θεωρώ απλά χαζά. Καλό θα είναι να ξέρετε τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μπάσσου πριν προβείτε σε αγορά, αλλά μην "τρώτε" τα άνωθεν στερεότυπα. Υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί που προτιμούν jazz και ειδικά precision μπάσσα στη rock, και πάρα πολλοί jazz-ίστες που προτιμούν μπάσσα με EMG humbuckers! Τώρα, όσον αφορά την επιλογή του κατάλληλου μπάσσου για τον καθένα μας. Το βασικότερο κατ'εμέ είναι να βολεύει το μανίκι/ταστιέρα τον καθένα. Τα ξύλα προσωπικά δεν τα βρίσκω τεράστιο παράγοντα στην επιλογή, ειδικά όταν μιλάμε για budget μπάσσα, αλλά επειδή θα αρχίσουμε wood wars δεν θα αναλύσω περαιτέρω! Επί της ουσίας. Τα μανίκια βγαίνουν σε διάφορα σχήματα (D, C, V κλπ.) και φυσικά σε λεπτά, μέτρια και πιο χοντρά. Το κάθε γράμμα του τύπου του μανικιού έχει να κάνει με την εικόνα του, π.χ. το D είναι ακριβώς όπως φαίνεται στο γράμμα D, κάπως πιο παχύ συνήθως, και rounded. Αυτό έχει να κάνει με το τι βολεύει τον καθένα, οπότε δοκιμάστε! Όσον αφορά το χοντρό/λεπτό, θα αναφέρω απλά μερικές μάρκες μπάσσων/μοντέλων που είναι η επιτομή του "χοντρού/λεπτού" στυλ. Αρχικά γνωστό είναι πως τα περισσότερα Ibanez έχουν εξαιρετικά λεπτά μανίκια. Κοντά στα ibanez με παρόμοιο πάχος είναι και τα jazz μπάσσα, όπως και μερικά πιο "μοντέρνα", όπως ορισμένα schecter. Πιο χοντρά μπράτσα έχουν τα precision, ορισμένα G&L, warwick, κάποια Gibson, κλπ. Θέμα προτιμήσεων όλα, οπότε περί ορέξεως... μανίκια! Ένας άλλος παράγοντας είναι και το radius της ταστιέρας. Το radius μεταφράζεται στην καμπυλότητα της ταστιέρας, και όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο flat (επίπεδη) είναι η ταστιέρα. Τα fender έχουν συνήθως από 7.5 έως 12 (χοντρικά) και ακολουθούν μια παλιότερη νόρμα στο radius (πιο καμπυλωτά) ενώ τα διάφορα πιο μοντέρνα μπάσσα, τύπου Ibanez κλπ. έχουν από 9.5 έως 17!!! Τα warwick είναι γνωστά για τις εντελώς flat ταστιέρες τους. Ένας τρίτος παράγοντας είναι και τα τάστα. Άτυπος κανόνας είναι πως τα περισσότερα μπάσσα πλέον βγαίνουν με μεγαλύτερα/ψηλότερα τάστα (jumbo) ενώ τα fender με μικρότερα. Δεν μπορώ να αναλύσω περαιτέρω εδώ, μια και είναι καθαρά θέμα προτίμησης. Σε άλλους φαίνονται "βούτυρο" τα jumbo, σε άλλους τα vintage... Για να συνοψίσω, πλέον τα περισσότερα budget μπάσσα άνω των 200 ευρώ αξίζουν αρκετά, είτε για αρχάριο είτε για "προχωρημένο". Βασικότερο όλων είναι ένα καλό setup. Ο ήχος να θυμάστε πως βγαίνει κυρίως απ'τα χέρια και τον ενισχυτή, το μπάσσο είναι το μέσο, και πρέπει κυρίως να βολεύει τα χέρια, μια και με τον ενισχυτή/πετάλια/μαγνήτες κλπ. ο ήχος "έρχεται" εκεί που τον θέλει ο καθένας. Μάρκες δεν αναφέρω, αλλά feel free να προσθέσετε παραπάνω πληροφορίες ή να αναφέρετε τα γνωστά μοντέλα που κάνουν μπαμ τελευταία! Ελπίζω να βοήθησα κάπως!

Ημ/νία: 20:37 - 15/03/10 Εισαγωγή: Ένας μικρός οδηγός για το πως να κάνετε ένα μπάσο άταστο. DIY! Αφού κατάφερα επιτυχώς να μετατρέψω κι εγώ το G&L μου σε άταστο, είπα να γράψω τη διαδικασία μπας και βοηθήσει (ή προτρέψει ) κάποιον να το κάνει. Η διαδικασία είναι σχετικά εύκολη αν υπάρχουν τα εργαλεία και κοστίζει ελάχιστα, αλλά πριν ξεκινήσει κανεις πρέπει: 1) Να είναι σίγουρος πως μπορεί να "αποχωριστεί" το συγκεκριμένο μανίκι αν κάτι πάει στραβά (άρα να μην είναι και κανένα πανάκριβο μπάσσο του 70 ας πούμε!) 2) Να έχει διαβάσει και ξαναδιαβάσει κάποιον οδηγό (σαν και αυτόν εδώ ας πούμε) και να καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει. 3) Να έχει τα σωστά εργαλεία 4) Να έχει υπομονή και πάνω απ'όλα να μη βιάζεται με την όλη διαδικασία, γιατί με βιασύνη ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι θα πάει στραβά. 5) ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ 6) Να ξέρετε ότι ΘΕΛΕΤΕ τον άταστο ήχο, και δεν το κάνετε επειδή βαριέστε. Έχουν καταστραφεί έτσι μπάσσα επειδή οι ιδιοκτήτες τους ήθελαν απλά να το δοκιμάσουν (όχι ότι είναι κακό να πειραματίζεσαι βέβαια...) Οπότε, έχοντας τα παραπάνω σαν προαιρετικά, ξεκινάω με τη διαδικασία, ακριβώς όπως το έκανα εγώ, αν και θα παραθέσω και μερικούς εναλλακτικούς τρόπους, σε περίπτωση που θέλετε να δοκιμάσετε. (Δυστυχώς φωτογραφίες δεν σκέφτηκα να βγάλω κατά τη διαδικασία, οπότε θα αναγκαστείτε να βολευτείτε με τα γραπτά!) Τη διαδικασία την αναλύω σε πολλά μικρά και αναλυτικά μέρη, ώστε να γίνει ευκολότερα αντιληπτή. Όποια βήματα μπορούν να παραληφθούν ας παραληφθούν at your own risk! Πρώτα-πρώτα, αναφέρω τι θα χρειαστείτε συνοπτικά, θα τα δείτε όμως και κατά τη διαδικασία. 1) Ταινία (αρκετή)για προστασία σώματος και μανικιού (χαρτοταινία ή "ζωγραφικής", όχι άλλες) 2) Αρκετά πανάκια 3) Σφουγγαράκια, λεπτά και χοντρά (τα γνωστά της κουζίνας) 4) Κολλητήρι (soldering gun) 5) Μικρό πλατύ κατσαβιδάκι 6) Πένσα με πλατύ "κεφάλι" 7) Ξυλόκολλα Γυαλόχαρτα (καλό θα είναι να έχετε αρκετά, από 250-300 μέχρι 1000-1500). Δεν θα συνιστούσα κάτι πιο δυνατό από 250, οπότε αν το δοκιμάσετε do it at your own risk (again). 9) Ξυλόστοκο (αναλύω στο ανάλογο βήμα) και μικρές σπατουλίτσες (κατά προτίμηση πλαστικές) ή... 10) Ένα λεπτό στρώμα είτε ανοιχτού είτε σκούρου ξύλου (το γνωστό veneer που χρησιμοποιούν στα "καπάκια οργάνων). 10β) Πριονάκι, ξυλόλιμες, κοφτάκια 10γ) Κάποια ΔΥΝΑΤΗ κόλλα/ξυλόκολλα 11) Epoxy ή βερνίκι (κατά προτίμηση πολυουρεθάνης) 12) Πινελάκια, όχι πολύ φαρδιά, όχι πολύ μαλακά. 13) Κάποιον χώρο (κατά προτίμηση ανοιχτό και άνετο και μακριά από κάπου που παίζει να ενοχλήσετε, βρωμίσετε κλπ.), καθώς και ηλεκτρικές σκούπες, πιστολάκια κλπ. Οπότε, ξεκινάμε. 1. Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι προφανώς να αφαιρεθούν οι υπάρχουσες χορδές και να καθαριστεί ΚΑΛΑ το μπάσσο, και ειδικά η ταστιέρα. Ακόμα κι εδώ θέλει προσοχή, ΔΕΝ κόβουμε τις χορδές, ξεκουρδίζουμε λίγο-λίγο μία-μία τις χορδές ώστε να μη γίνει το μανίκι κομμάτια! 2. Πολλοί εδώ προτιμούν να αφαιρεθεί το μανίκι εντελώς από το μπάσσο, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία και ευκολία κινήσεων χωρίς να σέρνουν το βαρύ σώμα του μπάσσου μαζί τους για κάθε επόμενο βήμα. ΔΕΝ είναι απαραίτητο, και δεν το'κανα ούτε εγώ, ΑΛΛΑ σε περίπτωση που δεν αφαιρεθεί το μανίκι, θα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να προστατέψετε το σώμα, όπως και το μανίκι. 3. Προστασία σώματος και μανικιού από γρατζουνιές, χτυπήματα, σκόνη στα cavities, στόκους και λοιπά ωραία που ΔΕΝ θέλετε στο μπάσσο σας! Αυτό γίνεται είτε με αρκετά στρώματα χαρτοταινίας, την οποία θα τοποθετήσετε ωραία και κοντά-κοντά και ΠΟΛΥ προσεκτικά στο σώμα, και ακόμα πιο προσεκτικά γύρω απ'το neck joint. Για περισσότερη σιγουριά θα πρότεινα και κάποιο πανάκι πάνω στο σώμα ΚΑΙ στο neck joint ώστε να μη φύγει κανένα κατσαβίδι/γυαλόχαρτο κλπ. και προκαλέσει κάποια ζημιά. ΜΗΝ παραλείψετε αυτό το βήμα!!! Επίσης, καλό θα ήταν να προστατέψετε και το μανίκι με τον ίδιο τρόπο σε όλη την πίσω μεριά, καθώς και στα πλάγια της ταστιέρας, γιατί είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως θα χτυπηθεί κάποιο τάστο στην άκρη του, ακόμα κι αν είστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Και πάλι, προτιμήστε αρκετά στρώματα ταινίας ώστε να είστε σίγουροι. Σ'αυτό το σημείο να αναφέρω πως η χαρτοταινία ήταν η δική μου επιλογή, μια και δεν αφήνει πολλή κόλλα στην επιφάνεια που εφαρμόζεται, καθαρίζεται εύκολα και αφαιρείται επίσης ΠΟΛΥ ευκολότερα από άλλες κολλητικές/μονωτικές κλπ. ταινίες. Το κακό της χαρτοταινίας είναι ότι είναι αρκετά λεπτή, γι'αυτό και χρειάζεται παραπάνω στρώματα για να κάνει δουλειά. Μπορείτε επίσης σε είδη ζωγραφικής, μαγαζιά hobby κλπ. να βρείτε μια ταινία όπου είναι πιο "χοντρή" και επίσης ξεκολλάει εύκολα χωρίς να αφήνει πολλά κατάλοιπα κόλλας. Εγώ προτίμησα χαρτοταίνία γιατί απλά την είχα στο σπίτι, θα πρότεινα όμως την άλλη (δεν ξέρω ακριβώς πως λέγεται, αλλά αν ρωτήσετε στα προαναφερθέντα μαγαζιά θα σας πούν σίγουρα). 4) Εδώ πάμε στην προετοιμασία για να βγάλουμε τα τάστα. Αρχικά, πρέπει να προστατέψουμε το ξύλο γύρω από τα τάστα που θα αφαιρέσουμε. Γι'αυτό υπάρχουν οι ταινίες που προανέφερα. Βάλτε δύο-τρία (όσα χρειαστεί) κομμάτια ταινίας σε κάθε μεριά γύρω από το τάστο που είναι να βγεί, και ΠΟΛΥ προσεκτικά ώστε να ακουμπάνε ΑΚΡΙΒΩΣ στο τέλος του τάστου και από τις δύο μεριές. Δεν χρειάζεται να γεμίσετε την ταστιέρα με ταινίες, απλά ξεκολλήστε και ξανακολλήστε τα πρώτα κομμάτια που θα χρησιμοποιήσετε για κάθε τάστο. 5) Η αφαίρεση των τάστων. Κατ'αρχάς, να ξαναπώ πως θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, ηρεμία και ΌΧΙ βιασύνη, ειδικά σ'αυτό το βήμα. Αφού λοιπούν κολλήσουμε την ταινία σε κάθε μεριά του τάστου στενά-στενά, θα χρειαστούμε το κολλητήρι έτοιμο και καυτό! Ακουμπήστε ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ την άκρη του στην άκρη του τάστου και περιμένετε μέχρι να ζεσταθεί αρκετά το τάστο (όχι να λιώσει, να το νιώσετε ζεστό προς τη μέση με την άκρη του δακτύλου σας), και κάντε το ίδιο και στη μέση του τάστου, και μετά στην άλλη άκρη του. Αυτό γίνεται για να αποκολληθεί τυχόν κόλλα που υπάρχει κάτω από το τάστο, αλλά και για να βγεί ευκολότερα (ειδικά στις άκρες του τάστου). Καλό θα είναι να έχετε ακόμα ένα άτομο ακόμα μαζί σας, ώστε να κρατάει το κολλητήρι πάνω στο τάστο, όσο εσείς προσπαθείτε να τα αφαιρέσετε. Για την αφαίρεση τώρα, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το κάνετε, αλλά εγώ προτίμηση ένα μικρό κατσαβιδάκι με πλατιά άκρη (εννοείται όχι σταυροκατσάβιδο!), έτσι ώστε να μπορέσω να "μπώ" άνετα κάτω από τα τάστα και να τα σηκώσω. Θα αναφέρω και άλλους τρόπους παρακάτω. Με το κατσαβίδι ανά χείρας, βάζετε το άλλο άτομο που έχετε μαζί σας να ζεσταίνει κυρίως την άκρη του τάστου από την οποία θα ξεκινήσετε με το κολλητήρι, και όσο το ζεσταίνει, προσπαθείτε να μπείτε με το κατσαβίδι κάτω από την άκρη του τάστου. Εδώ θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ (ναί, πάλι!) και όχι πολλή δύναμη για να μη φύγει κανένα κομμάτι ξύλου και έχετε κι άλλα τρεχάματα. Καλό θα είναι εδώ να βάλετε ένα πανάκι χοντρό στο σημείο της ταστιέρας που δουλεύετε, ώστε να μην προκαλέσετε χτυπηματάκια από το κατσαβίδι, καθώς και να χρησιμοποιήσετε κάποιο ξύλο πάνω από το πανάκι ως μοχλό για το κατσαβίδι. Πολύ προσεκτικά λοιπόν, σηκώνουμε την άκρη του τάστου αργά και σταθερά με την άκρη του κατσαβιδιού, και προχωρούμε σε άλλο σημείο, πιο μέσα στο τάστο με το κατσαβίδι καθώς και με το κολλητήρι, και βγάζουμε σιγά σιγά το τάστο. Προσοχή, ΔΕΝ κινούμαστε κατά μήκος του τάστου με το κατσαβίδι, απλά μετακινούμε το κατσαβίδι σε άλλο σημείο κάθε φορά, πάντα σε μέρος του τάστου που είναι ήδη ελάχιστο σηκωμένο από πριν. Πλησιάζοντας στην άλλη άκρη του τάστου, εννοείται παίρνουμε το κολλητήρι από το τάστο και χρησιμοποιώντας το κατσαβίδι και με το χέρι μας, βγάζουμε πολύ προσεκτικά και μαλακά την άλλη άκρη του τάστου, έτσι ώστε να μη φύγουν κομματάκια ξύλου. Προφανώς επαναλαμβάνουμε την όλη διαδικασία για όλα τα υπόλοιπα τάστα, πάντα όμως πρωτίστως κοιτάμε να έχουμε την ταστιέρα μας προστατευμένη από χτυπήματα με τα πανιά και την ταινία. Καλό θα είναι επίσης να ξεκινήσουμε από την άκρη της ταστιέρας και το τελευταίο τάστο, και να προχωρήσουμε σιγά-σιγά προς το πρώτο, έτσι ώστε και να γίνει κάτι στα τελευταία τάστα να είναι αναστρέψιμο - εξ'άλλου, μέχρι να φτάσετε στο πρώτο τάστο θα'χετε πάρει ήδη τον αέρα του! 5β) Μέχρι τώρα μάλλον θα έχετε βγάλει όλα τα τάστα, και θα'στε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Επειδή όμως συμβαίνουν κι ατυχήματα, καλύτερα να τα προλαβαίνουμε πριν γίνουν μεγάλα προβλήματα. Για κάθε τάστο που βγάζετε συνήθως με την προστασία που ανέφερα δν θα'χετε προβλήματα με σπασμένα/ξεκολλημένα κομμάτια ξύλου, αλλά ΑΝ συμβεί κάτι και φύγει κάποιο κομμάτι, καλό θα είναι να μην προχωρήσετε στο επόμενο τάστο, αλλά να το κολλήσετε απ'ευθείας ξανά στο σημείο απ'το οποίο έφυγε. Εδώ θα χρειαστούμε ξυλόκολλα. Μια μικρή σταγόνα (ίσα δηλαδή με το κομμάτι ξύλου που έφυγε) είναι αρκετή. Τη βάζετε στο κομματάκι που έφυγε και το τοποθετείτε στο σημείο που ανήκει, κρατάτε κάτω για λίγα λεπτά και το αφήνετε εκεί να στεγνώσει. ΟΜΩΣ. Η ξυλόκολλα αργεί αρκετά να στεγνώσει και ίσως σας καθυστερήσει, οπότε μια οποιαδήποτε άλλη ΔΥΝΑΤΗ κόλλα θα κάνει επίσης δουλειά, οπότε ίσως θέλετε να προτιμήσετε αυτό το δρόμο. 6) Τα τάστα λοιπόν έχουν φύγει, δεν υπάρχουν σημάδια στο σώμα και όλα είναι καλά. Οπότε προχωρούμε στο επόμενο βήμα, το οποίο είναι να τρίψουμε την ταστιέρα ώστε να λειανθεί, μια και γύρω από τα τάστα που βγάλαμε θα είναι σίγουρα "άγρια" τα σημεία. Εδώ θα χρησιμοποιήσουμε το πιο "άγριο" γυαλόχαρτο που έχουμε (εγώ χρησιμοποιήσα 320 και δεν έγιναν άσχημες γρατζουνιές) και θα προχωρήσουμε κατά μήκος της ταστιέρας ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ, διατηρώντας με τις κινήσεις μας την καμπυλότητα της ταστιέρας, και τρίβουμε σιγά-σιγά και προσεκτικά μέχρι να δούμε πως τα "άγρια" σημεία έχουν λειανθεί επαρκώς. ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ με το γυαλόχαρτο, δεν θέλετε να το παρακάνετε. Ένα tip. Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι με το χέρι μας θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε ακριβώς το radius της ταστιέρας, και δεν έχουμε κάποιο radius block (πιθανότατη περίπτωση), τότε μπορούμε απλά να πάρουμε ένα απλό σφουγγαράκι κουζίνας και να τυλίξουμε γύρω του στενά και "κολλητά" ένα κομμάτι γυαλόχαρτο, έτσι ώστε το σφουγγαράκι να ακολουθεί το radius της ταστιέρας, και φυσικά να'ναι και πιο άνετη η δουλειά στα χέρια μας. Υπάρχουν πάντως και έτοιμα τέτοια μαραφετάκια σε μαγαζιά σιδηρικών, αν βαριέστε το DIY! Προσωπικά δεν το έκανα έτσι, γιατί ήθελα να "flat-αρω" λίγο παραπάνω την ταστιέρα, οπότε το έκανα με το χέρι με ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Ευτυχώς δούλεψε! Αφού τρίψουμε την ταστιέρα με το βαρύ γυαλόχαρτο και λειανθεί (καταλαβαίνουμε αν λειάνθηκε με ένα πέρασμα με το χέρι μας - πρέπει να σκαλώνει μόνο στα τάστα κατά το πέρασμα απ'την ταστιέρα), πρέπει να ξανατρίψουμε την ταστιέρα με ένα πολύ πιο "ελαφρύ" γυαλόχαρτο (εγώ προτείνω 1000άρι και πάνω για τα επόμενα χέρια) για να την λειάνουμε πιο ομαλά, να φύγουν τυχόν γρατζουνιές από προηγούμενα τριψίματα και να "γυαλίσει". Το κάνουμε αργά και προσεκτικά σε όλη την ταστιέρα μέχρι να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Φυσικά μετά απ'όλο το τρίψιμο θέλει ένα εξονυχιστικό καθάρισμα της ταστιέρας (δείτε και στο επόμενο βήμα για λεπτομέρειες). 7) Αφού η ταστιέρα μας έχει τριφτεί, την καθαρίζουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ με ένα στεγνό πανάκι αρχικά, για να φύγουν οι σκόνες από το τριμμένο ξύλο (ή φυσώντας με ένα πιστολάκι, ή τραβώντας τα πολύ προσεκτικά μια μια ηλεκτρική σκούπα), και μετά με ένα ελάχιστα υγρό πανάκι, και ξανά ένα πέρασμα με ένα στεγνό πανάκι. Πολλή προσοχή ώστε να μην πιάσει άλλες σκόνες πάνω η ταστιέρα. Αφού καθαρίσει η ταστιέρα, πρέπει να καθαρίσουμε και τις εγκοπές που είχα τα τάστα από σκόνες, κομματάκι ξύλου και διάφορα άλλα ενοχλητικά. Γι'αυτό μπορείτε αρχικά να χρησιμοποιήσετε τη σκούπα που προανέφερα, αλλά θέλει και περισσότερο καθάρισμα ΜΕΣΑ στις εγκοπές. Γι'αυτό, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα κοφτάκι ή την μη κοφτερή πλευρά ενός μαχαιριού, ώστε να αφαιρέσουμε κάθε ίχνος σκόνης και σκουπιδιών από μέσα. Και πάλι, φροντίστε το γύρω ξύλο να είναι προστατευμένο και προσπαθήστε να μη βγαίνετε με το μαχαίρι/κοφτάκι πέρα από τις εσοχές. Επίσης, προσέχετε να μην ανοίξετε/βαθύνετε τις εγκοπές παραπάνω απ'όσο είναι. Αφού καθαριστούν όλες οι εγκοπές των τάστων, ξανασκουπίζουμε και πάλι εξονυχιστικά την ταστιέρα από κάθε ίχνος βρωμιάς και σκόνης, αφού έρχεται το σημαντικότερο βήμα, στο οποίο φυσικά θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Θα παραθέσω δύο διαφορετικούς τρόπους να γεμίσουν τα τάστα, οπότε διαλέγεται και παίρνετε. Καλύτερος τρόπος υπάρχει (kate me) αλλά εσείς ακολουθήστε όποιον θέλετε, δε νομίζω πως κάποιος απ'τους δύο είναι κακός. 9α) Πρώτα λοιπόν ο τρόπος που εφάρμοσα εγώ. Εδώ θα χρειαστούμε τον ξυλόστοκο (μπορείτε να βρείτε ποικιλία χρωμάτων σε μαγαζιά σιδηρικών). Πρωτίστως, επιλέγετε το τι χρώμα θέλετε, φυσικά βάσει του αν θέλετε να είναι ορατές οι γραμμές των τάστων ή όχι. Αν όχι, διαλέγετε το χρώμα που είναι πιο κοντά στο ξύλο της ταστιέρας σας (π.χ. για rosewood έρχεται κοντά ξυλόστοκος στο χρώμα καρυδιάς, σχετικά μέτριο). Αφού διαλέξετε το επιθυμητό χρώμα, ήρθε η ώρα να εφαρμόσετε τον ξυλόστοκο. Τον ξυλόστοκο θα τον εφαρμόσουμε με μια σπατουλίτσα, κατά προτίμηση πλαστική, έτσι ώστε να μην χαράξουμε την ταστιέρα. Αν δε βρείτε πλαστική, τότε είπαμε, πολλή προσοχή με τη λαμαρίνα. Επειδή ο ξυλόστοκος δεν είναι και τόσο μαλακός (δεν είναι και κρέμα δηλαδή!), θα πρέπει να τον δουλέψουμε/ανακατέψουμε κάπως πάνω σε μια μεγαλύτερη σπάτουλα πριν τον εφαρμόσουμε στα κενά της ταστιέρας, έτσι ώστε να είναι πιο εύπλαστος. Αν δούμε ότι σκληραίνει πάνω στη σπάτουλα το πετάμε και βάζουμε άλλο. Μη βάζετε με τίποτα ξεραμένο στόκο πάνω στην ταστιέρα, θα κάνει τη ζωή σας δυσκολότερη άσκοπα. Επίσης, μην αφήνετε το κουτάκι του στόκου κλειστό γιατί ξεραίνεται. Αφού λοιπόν ανακατέψουμε/δουλέψουμε λιγάκι τον στόκο μας, τον εφαρμόζουμε στα κενά με τη σπάτουλα. Πρώτα το "αλοίφουμε" στις εγκοπές και λίγο γύρω τους, και μετά το πατάμε ελαφρώς με τη σπάτουλα εντελώς παράλληλη με την ταστιέρα, ώστε να "κάτσει" καλά μέσα στις εγκοπές. Εδώ δεν χρειάζεται να βάλετε ταινία στα τάστα, αλλά καλό θα είναι να προσέχετε να μην τα γρατζουνίσετε κι επίσης να μην το πασαλείψετε παντού γιατί θα χρειαστεί ακόμη περισσότερο τρίψιμο αργότερα. Αν δεν τα καταφέρετε, και το πασαλείψετε μην πανικοβληθείτε, ο στόκος τρίβεται και φεύγει εύκολα. Φυσικά επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία για όλα τα τάστα. Συνήθως μέχρι να φτάσετε στο τελευταίο τάστο θα έχουν ήδη στεγνώσει τα πρώτα (θέλει κανένα μισάωρο με μια ώρα για να στεγνώσει καλά ο ξυλόστοκος, και φαίνεται όταν στεγνώνει, ανοίγει λιγάκι το χρώμα του αλλά φαίνεται και στην υφή του), οπότε καλό θα είναι να τσεκάρετε ξανά τις εγκοπές αν γέμισαν καλά μέχρι επάνω (χρειάζεται να γεμίσουν ελάχιστα παραπάνω απ'το επίπεδο της ταστιέρας) και αν είναι ισόποσα βαλμένος ο ξυλόστοκος μέσα. Αν όχι, επαναλάβετε μέχρι να έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εφόσον όλες οι εγκοπές έχουν γεμίσει καλά, και έχει στεγνώσει καλά ο ξυλόστοκος, η ταστιέρα θα χρειαστεί καλό τρίψιμο, και για να φύγουν τα άχρηστα πασαλειμμένα κατάλοιπα στόκου, και για να λειανθεί τελικώς η ταστιέρα. Χρησιμοποιήστε πάλι το χοντρό γυαλόχαρτο για αρχή, και αφού φύγουν όλα τα πασαλειμμένα στόκου, και έρθει σε ένα επίπεδο όλη η ταστιέρα (πολύ προσοχή σ'αυτό, ελέγξτε το με ελαφρώς πηγαίνοντας κατά μήκος της ταστιέρας με το νύχι, αν σκαλώσει κάπου θέλει κι άλλο τρίψιμο - ή γέμισμα με ξυλόστοκο) τότε θα χρειαστεί τρίψιμο με το λεπτότερο γυαλόχαρτο (1000άρι και πάνω) έτσι ώστε να λειανθεί ΕΝΤΕΛΩΣ. Σ'αυτό το σημείο δεν πρέπει να υπάρχει ΙΧΝΟΣ "αγριάδας" πάνω στην ταστιέρα, οπότε ελέγξτε 50 φορές μέχρι να είστε εντελώς σίγουροι. Αν όλα είναι καλά, έχετε τελειώσει (με το συγκεκριμένο βήμα). 9β) Εδώ θα περιγράψω τον δεύτερο τρόπο, που προσωπικά βρίσκω καλύτερο, λόγω του ότι επεμβαίνει "κανονικό" ξύλο στην ταστιέρα και όχι στόκος. Φυσικά και ο πρώτος τρόπος μια χαρά είναι, μια και αυτός ο τρόπος είναι πολύ περισσότερο "μπελαλίδικος". Ξεκινάμε λοιπόν. Εδώ θα χρειαστούμε ένα πολύ λεπτό κόντρα πλακέ του ξύλου της επιλογής μας. Αυτό είναι ουσιαστικά το καπάκι (veneer) που χρησιμοποιείται σε πολλά όργανα. Φυσικά επιλέγετε, όπως και προηγουμένως, αναλόγως με το χρώμα της ταστιέρας σας, και φυσικά και με το κατά πόσον θέλετε να φαίνονται το που βρίσκονταν τα τάστα ή όχι. Εφόσον επιλέξετε, προχωράμε. Θα πρέπει να κοπεί το ξύλο σε μικρά ορθογώνια κομμάτια, αρκετά ψηλά ώστε να βγαίνυον αρκετά από τις εγκοπές, αρκετά φαρδιά ώστε να καλύπτουν και κατά πλάτος το τάστο και να βγαίνουν και λίγο παραέξω, και αρκετά χοντρά ώστε να χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ μέσα στις εγκοπές. Εδώ θέλει ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ και πολύ ακριβείς μετρήσεις. Αφού κόψετε ένα-δυό κομμάτια, καλό θα είναι να τα δοκιμάσετε στις εγκοπές πριν κόψετε και τα υπόλοιπα. Τώρα θα τοποθετήσουμε τα κομμάτια του ξύλου στις εγκοπές και θα τα κολλήσουμε. Κι εδώ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ξυλόκολλα, αλλά θα πρότεινα ειδικά εδώ κάποια άλλη δυνατή κόλλα, μια και η ξυλόκολλα και αφήνει ρευστά κατάλοιπα (που φυσικά στερεοποιούνται μόλις στεγνώσει - άρα και πιάνουν πολύ χώρο σ'αυτή τη φάση) και αργεί πολύ περισσότερο από τις άλλες κόλλες να στεγνώσει. Χρησιμοποιήστε λοιπόν καλύτερη κάποια άλλη δυνατή κόλλα της επιλογής σας (θα σας δώσουν ανάλογες συμβουλές και σε μαγαζιά σιδηρικών, απλά ρωτήστε). Βάζουμε λοιπόν αρκετή κόλλα στην άκρη του ξύλου που θα μπεί μέσα στην εγκοπή, και το τοποθετούμε προσεκτικά μέσα στην εγκοπή, πατώντας για λίγο μέχρι να "κάτσει" σωστά. Εδώ καλό θα ήταν να τα "σπρώξετε" λίγο παραμέσα χτυπώντας τα ελαφρά και προσεκτικά με ένα μικρό σφυράκι. Επαναλάβετε την ίδια διαδικασία για όλα τα τάστα, και σιγουρευτείτε κάθε φορά πως είναι τοποθετημένα καλά και σωστά και πως έχουν κολλήσει γερά. Αφού σιγουρευτείτε πως όλα είναι καλά, θα πρέπει να αφαιρέσετε το ξύλο που περισσεύει από όλα τα κομμάτια που βάλατε στις εγκοπές. Εδώ ότι χρησιμοποιήσετε προσέξετε να το κάνετε αργά και απαλά, ώστε να μη σπάσετε τα κομματάκια αλλά και να μην φύγουν από τη θέση τους. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ξυλόλιμες, κάποιο κοφτάκι, κάποιο πριονάκι ή ακόμη και dremel αν έχετε χειρουργικό χέρι. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ σταθεροποιήστε το μπάσσο/μανίκι πριν το κάνετε αυτό, και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ καλύψτε/προστατέψτε κάπως το εκτεθειμένο ξύλο της ταστιέρας πριν ξεκινήσετε να αφαιρείτε το ξύλο. Εδώ εσείς διαλέγετε πως θα κινηθείτε, οπότε προχωράω παρακάτω σαν να μην υπάρχει το όλο έξτρα ξύλο πάνω στην ταστιέρα. Αφού λοιπόν μειώσετε σημαντικά τα κομμάτια ξύλου που βάλατε στις εγκοπές ώστε να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται στην ταστιέρα, πρέπει να την πλανάρετε, έτσι ώστε να έρθουν όλα στο επίπεδο της ταστιέρας. Εδώ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κλασσικό γυαλόχαρτο ή αν έχετε το μηχανημα για το πλανάρισμα (δεν θυμάμαι πως λέγετε, συμπαθάτε με) χρησιμοποιήστε αυτό (προσεκτικά). Εδώ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ελάχιστα πιο βαρύ γυαλόχαρτο, αν και δεν θα το πρότεινα. Αφού έρθουν όλα στο επίπεδο της ταστιέρας θα χρειαστεί και πάλι να σκουπίσετε και να ξανατρίψετε με ΠΟΛΥ λεπτό γυαλόχαρτο (1000-1200 και τελικά ακόμα και 1500). Μια και είναι το τελικό τρίψιμο, θέλετε το αποτέλεσμα να είναι τέλειο, οπότε υπομονή, επιμονή και προσοχή με τα γυαλόχαρτα, και μην παραλείψετε σε καμμία περίπτωση το τρίψιμο με το λεπτό γυαλόχαρτο. Εφόσον λειανθεί η ταστιέρα, έχετε τελειώσει μ'αυτό το βήμα, κι έχετε μια άταστη ταστιέρα! 10) Η ταστιέρα σας είναι άταστη, τη γέφυρα μπορείτε να τη ρυθμίσετε, αλλά θα χρειαστεί να έρθει και το nut στα μέτρα ενός άταστου μπάσσου. Εδώ πάλι θα χρειαστούμε τον star της υπόθεσης, το γυαλόχαρτο! Ένα 300άρι είναι ιδανικό γι'αυτό το βήμα. Δεν χρειάζεται να βγεί το nut αν είστε προσεκτικοί, αλλά προστατέψτε τα γύρω ξύλα. Αρχικά, λοιπόν, παίρνουμε το γυαλόχαρτο, το διπλώνουμε αρκετά ώστε να πιάνει λίγο παραπάνω από την επιφάνεια του nut, κι αρχίζουμε και το τρίβουμε ώστε να φαγωθεί σιγά-σιγά η πάνω επιφάνειά του (αν το nut είναι κοκκάλινο είναι μάλλον δύσκολο να φαγωθεί εύκολα, και μάλλον θα χρεαστείτε νέο, αναλόγως κομμένο nut). Ακολουθούμε ΑΚΡΙΒΩΣ την κατεύθυνση του nut (ψηλότερα στις μπάσσες και "κατηφορικά" προς τις λεπτότερες χορδές). Τρίβουμε μέχρι η εγκοπή της Σολ να είναι ελάχιστη. Εδώ καλό θα είναι να δοκιμάζετε και με τις χορδές λίγο τι παίζει με το nut, δεν θέλετε να το καταστρέψετε! Αφού τριφτεί και είναι έτοιμο, καθαρίζουμε γύρω τις σκόνες, και προχωρούμε στο να κόψουμε το nut λίγο βαθύτερα, μια και στο άταστο θέλουμε τις χορδές να "γλύφουν" την ταστιέρα (το υπερ-χαμηλό action είναι ο μισός ήχος του άταστου). Αν δεν έχετε nut files (μπορείτε να βρείτε στου θείου Stew ) μπορείτε να τα βαθύνετε παραπάνω με ένα γυαλόχαρτο, διπλωμένο ΑΚΡΙΒΩΣ όσο πλατύ είναι η κάθε εγκοπή του nut, και αργό και σταθερό τρίψιμο μέχρι να κατέβει αρκετά. Μπορείτε να βάλετε ένα πολύ λεπτό χάρακα πάνω στην ταστιέρα (ή ένα κομμάτι γυαλόχαρτο) ώστε να ξέρετε ακριβώς που να σταματήσετε. ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν δεν έχετε ιδέα τι παίζει με το nut καλύτερα να μην κάνετε εσείς αυτή τη δουλειά αλλά κάποιος τεχνικός. Εφόσον ξέρετε τι κάνετε, και τελειώσετε με το nut είστε ουσιαστικά έτοιμοι για το επόμενο (προαιρετικό) βήμα, ή για ένα ωραιότατο σετάρισμα στο καινούριο σας άταστο! 11) Το βήμα αυτό είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ. Και εξηγώ. Συνήθως οι ταστιέρες άταστων έχουν κάποιο coating πάνω, έτσι ώστε να μην υπάρχει φθορά στο ξύλο (ειδικά σε περίπτωση που παίζετε με roundwounds). Αν βάλετε flat χορδές δεν είναι απαραίτητο, οπότε it's up to you. Προειδοποιώ επίσης πως δεν γνωρίζω πάρα πολλά γι'αυτό το βήμα, οπότε γράφω ότι γνωρίζω, διορθώστε με αν κάπου κάνω λάθος οι ειδικοί. Σ'αυτό το βήμα θα χρειαστούμε κάποιο βερνίκι, ή epoxy. Προσωπικά ήταν να δουλέψω με βερνίκι, με epoxy δεν έχω δουλέψει ποτέ, οπότε θα περιγράψω αυτή τη διαδικασία. Κατ'αρχήν, πρέπει να αποφασίσετε τι βερνίκι θέλετε. Υπάρχουν clear (άχρωμα) βερνίκια, και υπάρχουν και βερνίκια με κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, οπότε αποφασίζετε αναλόγως (για maple π.χ. θα'ταν ωραίο κάποιο πιο "tanned"/stained look). Αφού αποφασίσετε τι βερνίκι θα βάλετε, θα χρειαστεί να καλύψετε ΌΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ σημεία στο μπάσσο και το μανίκι εκτος της ταστιέρας, έτσι ώστε να μην τρέξει πουθενά που δεν θέλετε. Γι'αυτό το βήμα η χαρτοταινία είναι μια χαρά, αλλά βάλτε και κανένα στρώμα παραπάνω ώστε σε περίπτωση που τρέξει να μη... μουλιάσει η ταινία! Αφού καλύψετε τα πάντα, μπορείτε να βάλετε το βερνίκι. Καλό θα είναι να μη βάλετε βερνίκι νίτρου αλλά πολυουρεθάνης, μια και είναι σχετικά πιο ανθεκτικό, και αν θέλετε να κρατήσει το στρώμα πάνω στην ταστιέρα σας, καλύτερα να το προτιμήσετε. Θα χρειαστείτε ένα πινέλο, αρκετά φαρδύ για να καλύψει την ταστιέρα, όχι παραπάνω. Ούτε πολύ σκληρό, αλλά σίγουρα όχι και πολύ μαλακό. Επίσης καλό θα είναι να έχετε και κάνα-δυό πινελάκια ακόμα για backup. Αρχικά ανακατεύουμε το βερνίκι με ένα κομμάτι ξύλο, ΟΧΙ κούνημα του τενεκέ. Αφού ανακατέψετε, βουτήξτε το πινέλο στο βερνίκι, και πριν το εφαρμόσετε στην ταστιέρα πατήστε το κάνα-δυο φορές στην άκρη του τενεκέ ώστε να μη μείνει πολύ βερνίκι πάνω στο πινέλο. Εφαρμόστε στην ταστιέρα κατά μήκος (γίνεται και κατά πλάτος αλλά δεν το συνιστώ) με μαλακές κινήσεις, και προσπαθήστε να καλυψετε με κάθε πινελιά διαφορετικό μέρος της ταστιέρας, χωρίς ν'αφήνετε μέρη με άνισα ποσά βερνικιού, ώστε να μην κάνει "καρούμπαλα" η ταστιέρα όταν στεγνώσει. Επαναλαμβάνετε για όλη την ταστιέρα μέχρι να καλυφθεί, και φυσικά θα χρειαστούν δύο με τρία χέρια για ένα σχετικά παχύτερο στρώμα. Πάνω απ'όλα μην το παρακάνετε με το βερνίκι, και κάντε υπομονή μια μέρα τουλάχιστον να στεγνώσει κάθε χέρι, και τρίβετέ το με σχετικά λεπτό γυαλόχαρτο μετά από κάθε στεγνό στρώμα, ώστε να είναι ίσο, χωρίς καρούμπαλα και "αγριάδες". Θα χρειαστεί μερικά χέρια για να πιάσει αλλά να κάνετε υπομονή και να είστε εξαιρετικά προσεκτικοί με το πόσο βερνίκι βάζετε σε κάθε χέρι, και φυσικά μην παραλείψετε το τρίψιμο και λείανση μετά από κάθε χέρι! Αφού δείτε ότι έχετε ένα αρκετά καλό στρώμα πάνω στην ταστιέρα (είναι και λίγο γούστα αυτά), τρίψτε το ξανά με ένα πιο χοντρό γυαλόχαρτο (500 με 300 το πολύ), και μετά λειάνετέ το με πολύ λεπτό (1000άρι και πάνω). Αφού τελειώσετε, σκουπίστε, καθαρίστε καλά, και είστε έτοιμοι! 11) ΣΕΤΑΡΕΤΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΜΠΑΣΣΟ ΣΑΣ!!! Ένα άταστο μπάσσο έχει περισσότερες "παραξενιές" στο σετάρισμά του από ένα κανονικό μπάσσο. Πέραν της επιλογής ανάμεσα σε rounds ή flats έχει κι άλλα περίεργα, τα οποία αναφέρω συνοπτικά παρακάτω. Ρυθμίστε το action χαμηλά. Θέλετε όσο χαμηλότερο action γίνεται για έναν πιο "πραγματικό άταστο ήχο". Ρυθμίστε και τη γέφυρα, αλλά και το relief αφού ξαναπεράσετε τις χορδές αναλόγως. Το άταστο θέλει ΑΨΟΓΟ intonation, αλλιώς θα ακούγεστε ξεκούρδιστοι. Έχετε υπ'όψην πως στο άταστο πατάμε ΠΑΝΩ στη γραμμή του τάστου για τη σωστή νότα, και ΌΧΙ ΠΡΙΝ το τάστο, όπως σε ένα κανονικό μπάσσο. Άρα ρυθμίζετε το intonation αναλόγως. Με 'γειά λοιπόν το νέο σας άταστο!!! Αααυτά λοιπόν προς το παρόν. Ελπίζω να έδωσα μια ιδέα για το πως γίνεται το όλο project. Αν σκεφτώ κάτι άλλο θα συμπληρώσω στο ίδιο thread. Για τυχόν ερωτήσεις, feel free! Thanks for reading!!!

Ημ/νία: 19:43 - 23/03/10 Εισαγωγή: Μια εισαγωγή, με όσο γίνεται πιο απλούς όρους, για το -συχνά παρεξηγημένο- θέμα των "guitar synths" Όλοι μας ξέρουμε τα "guitar synths" (sic!) δηλαδή τις κιθάρες και τα ανάλογα interfaces που μας δίνουν τη δυνατότητα να... μιμηθούμε τους πληκτράδες στις επιλογές των ήχων. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα? Ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε ξεκάθαρα, και στην πορεία να διαλύσουμε και διάφορες συχνές παρεξηγήσεις σχετικά με το Midi και την κιθάρα. Τι είναι; Καταρχάς, θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις έννοιες "midi" και "synth". Το MIDI (με κεφαλαία, όπως θα έπρεπε να γράφεται, μιας και είναι ακρωνύμιο) δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πρωτόκολλο που επιτρέπει συσκευές που το αναγνωρίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους: Musical Instrument Digital Interface λοιπόν. Μιας και εδώ δεν μας απασχολεί αυτό καθαυτό, και είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνο του, μπορεί εύκολα να βρει κάποιος λεπτομερείς πληροφορίες στο internet αν ενδιαφέρεται. Για τις ανάγκες του παρόντος, αρκεί να θυμόμαστε ότι με το MIDI μπορούμε να μεταφέρουμε ψηφιακά μηνύματα από μια συσκευή σε άλλη, που να αφορά τις νότες και τα χαρακτηριστικά τους (διάρκεια/ένταση/pitch) , καθώς και MIDI εντολές. Για να παίξουμε με MIDI σε πραγματικό χρόνο, χρειαζόμαστε έναν τρόπο να "διαβάσουμε" τις χορδές που παίζουμε, μια συσκευή ελέγχου, που ονομάζουμε controller ΣΥΝ μια συσκευή που να "καταλαβαίνει" τα μηνύματα και να τα "μεταφράζει" σε ήχους, τους οποίους διατηρεί ενσωματωμένους ή δημιουργεί συνήθως μέσω μιας μηχανής σύνθεσης (synthesis engine). Τα γνωστά μας synthesizer και samplers δηλαδή. Οι φίλοι πληκτράδες κάνουν το ίδιο πατώντας πλήκτρα ή χρησιμοποιώντας expression pedals, wheels, κλπ. Στην κιθάρα το ζητούμενο είναι μια διάταξη που να "διαβάζει" τον ήχο των χορδών και, μέσω ενός controller, να επικοινωνεί με ένα synth module. Τον πρώτο ρόλο τον καλύπτουν ειδικοί μαγνήτες που μπορούν να τοποθετηθούν μόνιμα ή ημιμόνιμα πάνω στην κιθάρα, ηλεκτρική, ακουστική ή με nylon χορδές. Στις κιθάρες με συρμάτινες χορδές, οι μαγνήτες είναι κατά κανόνα magnetic pickups, ενώ σε όλες τις περιπτώσεις μπορεί να είναι και πιεζοηλεκτρικοί κρύσταλλοι. Πάντοτε όμως διατηρούν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πρέπει να υπάρχει ένας ξεχωριστός μαγνήτης για κάθε χορδή. Είναι οι λεγόμενοι εξαφωνικοί μαγνήτες (αν και, για μπάσσο, είναι προφανώς τετραφωνικοί... ) που μετατρέπουν το αναλογικό σήμα των χορδών σε ηλεκτρικό. Η διάταξη με έναν μαγνήτη ανά χορδή είναι κάτι πολύ σημαντικό, καθό,τι, σε αντίθεση με τους τυπικούς μαγνήτες για κιθάρα, εδώ πρέπει κάθε χορδή να "διαβάζεται" ξεχωριστά ενώ την απαιτούμενη πολυφωνία την εγγυάται ο controller με τον οποίο επικοινωνούν οι μαγνήτες και το synth module. Τι υπάρχει στην πιάτσα; Το συνηθέστερο (υπάρχει τουλάχιστον μία εξαίρεση στην αγορά), είναι να εγκαθίσταται μόνο το σύστημα του μαγνήτη στην κιθάρα, ενώ ο controller είναι ξεχωριστή συσκευή. Μαγνήτες τέτοιους διαθέτει η Roland, η Axon (σε συνεργασία με τον Seymour Duncan), ενώ για μόνιμη εγκατάσταση υπάρχουν τα συστήματα της Graphtec (Ghost) και της RMC. Το σύστημα επικοινωνεί με τον controller μέσω ενός 13-pin καλωδίου.Πάντοτε υπάρχει η επιλογή να αναμιχθεί το σήμα με το σήμα από τους μαγνήτες της κιθάρας, καθώς και κάποια pass-through συνδεσμολογία για το δεύτερο. To καλώδιο μεταφέρει σήμα από τους μαγνήτες του συστήματος και το volume τους, από τους μαγνήτες της κιθάρας, από άλλα switches και controls (π.χ. preset switches στον GK), κλπ ενώ βέβαια δίνει και τροφοδοσία ρεύματος στο σύστημα [ευχαριστώ εδώ τον Μανώλη Χναράκη για τις κρίσιμες λεπτομέρειες και επισημάνσεις!] Μία εταιρεία, η Shadow, διαθέτει ένα σύστημα όπου και ο controller τοποθετείται πάνω στην κιθάρα, που αυξάνει το βάρος βέβαια (και δείχνει λίγο γκουμούτσα) αλλά από την άλλη βάζει όλα τα controls στη διάθεση του κιθαρίστα. Για τους controllers τώρα, υπάρχουν συσκευές που κάνουν μόνο αυτό, και άρα χρειάζονται και ένα εξωτερικό synth, όπως και συσκευές που έχουν ενσωματωμένο synth module με αρκετούς και ενδιαφέροντες ήχους (συνήθως, αντιγραμμένους από άλλα synths των εταιρειών). Τόσο η Roland όσο και η Axon διαθέτουν και τους δύο τύπους συστημάτων. Ωστόσο, και τα all in one συστήματα μπορούν να επικοινωνήσουν (μέσω... MIDI βέβαια!) με εξωτερικά modules, για επιπλέον επιλογές ήχων. Οι διατάξεις MIDI για κιθάρες έχουν βελτιωθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Έτσι, κάποιες χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές για να «διαβάσουν» πιο γρήγορα τη νότα, ή για άλλες ευκολίες (όπως, π.χ. για να χωρίσουν την ταστιέρα σε κομμάτια που αντιστοιχούν σε διαφορετικά MIDI όργανα!). Έτσι για παράδειγμα το Shadow μετράει μόνο το ένα κομμάτι της κυμματομορφής (επιτυγχάνοντας μεγαλύτερη ταχύτητα) ενώ το Axon διαθέτει το πατενταρισμένο transient recognition system, που αναγνωρίζει μια νότα από το pick attack ακόμα (πριν αρχίσει ουσιαστικά να πάλλεται η χορδή). Εννοείται ότι παντού έχει γίνει φοβερή δουλειά στο φιλτράρισμα των ανεπιθύμητων συχνοτήτων, με αποτέλεσμα τα σημερινά guitar synths να αποτελούν ουσιαστικά μουσικά εργαλεία, σε αντίθεση με τα πειραματικά του παρελθόντος. Ασφαλώς μπορούμε και εμείς να κάνουμε πολλά, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Να συμπληρώσουμε εδώ ότι, τα περισσότερα συστήματα της αγοράς παρέχουν ή συνεργάζονται με expression pedals διαφόρων τύπων, που επιτρέπουν επιπλέον έλεγχο, π.χ. volume control, hold, εναλλαγές patches κλπ. Πρακτικά οποιοσδήποτε MIDI controller με τη μορφή πεταλιέρας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Δεν θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης μεταξύ των προσφερόμενων λύσεων στο παρόν. Αν και είχα/έχω στην κατοχή μου τόσο το Roland GR-20 όσο και το Axon AX-100 Mk2, και μπορώ να εκφράσω την (υποκειμενική) γνώμη μου γι’αυτά, θεωρώ ότι όποιος ενδιαφέρεται πρέπει να ερευνήσει μόνος τις επιλογές του. Στο τέλος έχω επισυνάψει μερικά χρήσιμα links από ανάλογα προϊόντα. Καλά όλα αυτά, όμως τι πρέπει να ξέρω πρακτικά; Η τοποθέτηση των μαγνητών παίζει καθοριστικότατο ρόλο στην απόδοση. Εδώ έχουν σίγουρα πλεονέκτημα τα συστήματα μόνιμης εγκατάστασης, που βασίζονται (σε όλες τις περιπτώσεις που ξέρω) σε πιεζοηλεκτρικούς κρυστάλλους. Υπάρχουν δε και αρκετές κιθάρες στην αγορά με έτοιμα εγκατεστημένα τέτοια συστήματα, για παράδειγμα, από την Godin. H Fender διαθέτει επίσης μια Stratocaster με εγκατεστημένο τον μαγνήτη της Roland (δυστυχώς, το προηγούμενο μονοπήνιο μοντέλο GK-2). Αν τοποθετήσουμε μαγνήτη εκ’των υστέρων, φροντίζουμε αυτός να τοποθετηθεί όσο πιο κοντά στη γέφυρα γίνεται. Επίσης μεριμνούμε ώστε η απόσταση των επιμέρους μαγνητών από τις χορδές να είναι πολύ μικρή (1mm προτείνουν οι περισσότεροι). Αυτό γίνεται για να αυξήσουμε τις ευαισθησία τους και να βελτιώσουμε τόσο την ακρίβεια του tracking όσο και το latency. Η κιθάρα που θα χρησιμοποίησουμε παίζει σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Γενικότερα προτείνεται να χρησιμοποιούνται κιθάρες που έχουν καθαρή και δυνατή fundamental νότα. Δεν είναι τυχαίο που οι κατασκευαστές προτιμούν, ας πούμε, εβένινη ταστιέρα για τέτοιες κιθάρες, μιας και μια από τις ιδιότητες του έβενου στην ταστιέρα είναι αυτή ακριβώς. Στο σετάρισμα είναι θεμελιώδες να φροντίσουμε για το τελειότερο intonation που μπορούμε να έχουμε, διαφορετικά μας περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις καθώς κινούμαστε στην ταστιέρα... Το σημαντικότερο απ’όλα είναι βέβαια το παίξιμο. Παίζοντας με MIDI, και έχοντας, ας πούμε, έναν ήχο sax ή pads, θα πρέπει να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε όχι σαν κιθαρίστες, αλλά σαν να παίζαμε το ανάλογο όργανο... Αυτό από μόνο του είναι μια ωραία πρόκληση, αλλά προϋποθέτει ότι θα ξεχάσουμε όλες τις "κακές συνήθειες" που συγχωρεί η τυπική ηλεκτρική κιθάρα. Εδώ δεν συγχωρείται ΤΙΠΟΤΑ. Παίζουμε όσο πιο καθαρά και με ακρίβεια μπορούμε. Το MIDI θα μεταφέρει με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια ό,τι παίξετε. Επομένως "κούφιες" νότες, pitch harmonics (και καλά, "επίτηδες" ) και άλλες... κουλαμάρες, απλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ. Α, εννοείται ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ξεχνάμε το strumming, το muting και διάφορα άλλα κιθαριστικά. Με λίγα λόγια είναι απλό να το συλλάβουμε: ΔΕΝ παίζουμε κιθάρα. Η κιθάρα είναι απλά ο CONTROLLER μας! Σε ό,τι αφορά στο παίξιμο, προσθέστε και τον πειραματισμό με πένες. Είναι φοβερό πόση διαφορά μπορεί να κάνει μια πένα, ανάλογα με το στυλ αλλά και, κυρίως, τον ήχο (όργανο) που χρησιμοποιούμε! Σας έτυχε ποτέ ο πληκτράς σας να κοκορεύεται για τη δυνατότητα να κάνει split το κλαβιέ και να έχει 3 ή περισσότερους διαφορετικούς ήχους διαθέσιμους ταυτόχρονα? Ε λοιπόν, τουλάχιστον το Axon (πιθανώς και άλλα) το κάνει και αυτό. Φανταστείτε λοιπόν να έχετε τη δυνατότητα να κάνετε split την ταστιέρα "οριζόντια" ή/και "κάθετα" για διαφορετικούς ήχους, αλλά ακόμα και να αλλάζετε τον ήχο ανάλογα με το που παίζετε με την πένα! Ποιο είναι το νόημα λοιπόν; Σωστά! Αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο ερώτημα, για όσους σκέφτονται να προχωρήσουν σε τέτοιες λύσεις, μιας και ούτε φτηνές είναι ούτε έχουν instant gratification. Το νόημα είναι ότι, σαν κιθαρίστες, προτιμούμε να χρησιμοποιούμε την κιθάρα και όχι κάποιο πληκτρολόγιο ή κλαβιέ για να παράγουμε ήχους. Πηγαίνοντάς το παραπέρα, μέσω MIDI Commands μπορούμε να ελέγξουμε συσκευές, να γράψουμε παρτιτούρες σε κάποιο πρόγραμμα στον υπολογιστή και γενικά να κάνουμε ό,τι και με οποιονδήποτε άλλον controller. Πρακτικά, κάποιος θα χρησιμοποιήσει ένα guitar synth σύστημα για να ηχογραφεί μουσική με πιο οικείο τρόπο, αλλά και σε live, στις περιπτώσεις που η ύπαρξη ενός μόνιμου πληκτρά στο σχήμα δεν "δικαιολογείται" επαρκώς (ας με συχγωρήσουν οι φίλοι πληκτράδες, αλλά αρκετές φορές έτσι είναι...). Επιπροσθέτως, διάφορα modules δίνουν επιπλέον "κιθαριστικές" δυνατότητες, όπως alternate tunings, εξομοιώσεις ήχου διαφόρων κιθαρών, κλπ. Όλα αυτά τα γράφω γιατί πολύ συχνά βλέπω guitar synths στις Αγγελίες, που πωλούνται από ανθρώπους που τελικά δεν τα χρειαζόταν... Είναι ένας θαυμάσιος, μαγικός κόσμος αλλά δεν είναι για όλους και πρέπει να ξέρεις γιατί θέλεις να μπεις σ’αυτόν. Λόγω του layout της κιθάρας, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που μουσικά η τελευταία υπερτερεί στον έλεγχο synths σε σχέση με ένα κλαβιέ. Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις "bends" (όπως σε πνευστά) τα οποία είναι (νομίζω) πιο φυσικά, καθώς υφίστανται ήδη στο τεχνικό ρεπερτόριο ενός κιθαρίστα. Το ίδιο για τα glissando. Επίσης ας μην ξεχνάμε περιπτώσεις όπου συγχορδίες με έλεγχο από την κιθάρα μπορούν να ακούγονται πραγματικά "τεράστιες", λόγω της έκτασης και της "τοπολογίας" του οργάνου, όπου ένας πληκτράς θα έπρεπε να είναι... η θεά Κάλι για να μπορεί να τις παίξει (tip: δοκιμάστε με ενδιάμεσες ανοιχτές χορδές, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες αναστροφές). Ελπίζω τα παραπάνω να αποτελέσουν μια χρήσιμη εισαγωγή για όποιον ενδιαφέρεται. Ευχαριστώ θερμά τον Μανώλη Χναράκη, για τις χρήσιμες συμβουλές και παρατηρήσεις κατά τη σύνταξη αυτού του άρθρου. Τα απαραίτητα links: http://www.axon-technologies.net/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=1&menu=101 http://www.axon-technologies.net/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=36&menu=102 http://www.roland.com/products/en/GR-20/ http://www.roland.com/products/en/GI-20/index.html http://www.graphtech.com/products.html?SubCategoryID=15 http://www.rmcpickup.com/ http://www.shadow-electronics.com/viewpro.html?lang_id=&id=165 --------------------

Ημ/νία: 21:35 - 08/04/10 Εισαγωγή: Τί είναι τελικά ο Μαγνήτης; Ένας πλήρης οδηγός για κάθε είδος μαγνήτη κιθάρας και μπάσσου. Η όλη ιδέα του να γράψω ένα άρθρο που αφορά τους μαγνήτες, είναι για να κατανοήσουν όλοι, νέοι και παλιοί, όχι για το τί ήχο έχει εκείνος ο Seymour Duncan ή ο τάδε DiMarzio, αλλά για έχουν μία εικόνα του πως διαμορφώνεται ο ήχος του οργάνου τους, μέσα απ’αυτό το μικρό κουτάκι με τις εξοχές που ονομάζεται μαγνήτης. Μαγνήτες Ηλεκτρική Κιθάρας Και Μπάσσου Η αρχή λειτουργίας ενός μαγνήτη είναι η μετατροπή των μηχανικών δονήσεων απ’τις χορδές, σε ηλεκτρικό σήμα το οποίο ενισχύεται έπειτα απο ένα ενισχυτή. Ένας μαγνήτης κιθάρας ή μπάσσου κλπ, αποτελείται από έναν μαγνήτη (όπως ένα AlNiCo ΙΙ, AlNiCo V, Ceramic κλπ), που τυλίγεται σε πηνίο, με μερικές χιλιάδες στροφές, από ένα λεπτό σμαλτωμένο καλώδιο χαλκού (οι τύποι καλωδίου και οι διατομές αυτών συμβάλλουν επίσης στο ηχητικό αποτέλεσμα και έχει να κάνει με τα υλικά που χρησημοποιεί η κάθε εταιρία). Ένας μαγνήτης τοποθετείται στο σώμα του οργάνου σε διαφορετικές θέσεις (Γέφυρα- Bridge, Μέση-Middle, Μπράτσο-Neck). Η δόνηση των χορδών διαμορφώνει τη μαγνητική ροή (flux) που μέσα απ’το πηνίο προκαλεί ένα εναλλασσόμενο ρεύμα. Η τάση εξόδου των μαγνητών ποικίλλει από περίπου 100mV μέχρι και πάνω απο 1V για μερικούς μαγνήτες υψηλής εξόδου (High Output ή Hot Pickups), οι οποίοι επιτυγχάνουν αυτό με τη χρήση πολύ ισχυρών μαγνητών, δημιουργώντας κατά συνέπεια περισσότερη ροή και με αυτόν τον τρόπο περισσότερη έξοδο. Αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα μερικές φορές στον τελικό ήχο, επειδή το τράβηγμα των μαγνητών στις χορδές μπορεί να προκαλέσει προβλήματα με την ρύθμιση του οργάνου (intonation) καθώς επίσης και να “μπουκώσει” τον ήχο ή και να μειώσει το κράτημα (sustain). Επίσης μεγάλης εξόδου μαγνήτες παράγονται με το να έχουν περισσότερες στροφές του καλωδίου για να αυξήσουν την τάση που παράγεται από τις χορδές. Εντούτοις, αυτό αυξάνει την σύνθετη αντίσταση εξόδου των μαγνητών, με αποτέλεσμα να έχουν επιπτώσεις στις υψηλές συχνότητες, εάν δεν συνδεθεί σε κατάληλο για τον κάθε μαγνήτη (κιθάρας, μπάσσου κλπ) ενισχυτή, προενισχυτή DI κλπ (εξού και η ύπαρξη διαφορετικών ενισχυτών-προενισχυτών για κάθε όργανο). Οι μαγνήτες μεταξύ άλλων αποτελούνται και απο τους πόλους (polepieces) ή ράγες (rails βλ, hot rails κλπ) ή διπλούς πόλους (double/dual polepieces). Τα polepiece πρέπει να είναι ευθηγραμμισμένα τέλεια με τις χορδές, αλλιώς ο ήχος θα είναι ασθενές δεδομένου ότι ο μαγνήτης θα έπαιρνε μόνο ένα μέρος της παλμικής ενέργειας της χορδής. Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν οι μαγνήτες διπλών πόλων (polepieces), που βρίσκουμε σε μαγνήτες μπάσσου(Jazz Bass, P-Bass μαγνήτες) κυρίως, αλλά και σε μερικούς κιθάρας (βλ, carvin πχ). Στην περίπτωση μαγνητών με ράγες (rails) αρκεί οι ράγες να καλύπτουν όλες τις χορδές με ίσες αποστάσεις στην πρώτη και τελευταία χορδή. Επίσης υπάρχουν και μαγνήτες με ρυθμιζόμενα polepieces, όπου εκεί μπορούμε να ρυθμίσουμε την ένταση εξόδου της κάθε χορδής ξεχωριστά (ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας), ώστε να επιτύχουμε μία τέλεια ισσοροποία ανάμεσα σε όλες τις χορδές. Ο ήχος του μαγνήτης καθορίζεται απο τους εξής παράγοντες: Α. Το είδος του καλωδίου (περιεκτικότητα σε οξυγόνο στο κράμα του χαλκού και διατομή (ειδική αντίσταση) του καλωδίου) Β. Το είδος του μαγνήτη (Alnico I, Alnico II, Alnico V, Ceramic, Samarium Cobalt κλπ) Γ. Τον αριθμό περιελίξεων του πηνίου Δ. Η συσκευασία του μαγνήτη (πλαστικό, επιχρωμιομένος ή επιχρυσομένος χαλκός, αλουμίνιο, ξύλο κλπ) Ε.Το υλικό και το πάχος των Polepieces. Υλικά Μαγνητών Και Ιδιότητες Alnico IΙ = Σε σχέση με SCN και Alnico I (θα δούμε παρακάτω) τραβάει λιγότερο τις χορδές, αλλά έχει γρήγορη ροή, γλυκό ήχο και αρκετό sustain. Alnico V = Τους προτείδαμε στους πρώτους P-90, D’Armond και Gretsch. Χαρακτηριστικό τους η μέτρια ροή και ο στρογγυλός ήχος. Ceramic = Υψηλότερη ροή απ’τους Alnico V, χαμηλότερη όμως απο Alnico I και SCN, πιο σκληρός ήχος απο τους προηγούμενους με αρκετό attack. SCN Samarium Cobalt = Υψηλής ροής και σχεδόν διπλάσιου πεδίου σε σχέση με το μέγεθος του, μαγνήτης που μπορεί κάνει έναν μονό μαγνήτη να ακούγεται σαν διπλός, έχει vintage χαρακτήρα στον ήχο του και καλό sustain. O Alnico I είναι πολύ κοντά στον SCN (ηχητικά), αλλά ο SCN είναι πιο δύσκολος (και επικίνδυνος) στην κατασκευή του και πιο ευαίθητος, καθός είναι επιρεπής στα χτυπήματα. Το ταίριασμα των μαγνητών με τα ξύλα έχει να κάνει με τα γούστα του καθενός, αν και προσωπικά δεν θα επέλεγα ένα πρίμο μαγνήτη για μία κιθάρα με Ash, εκτός και αν ήμουν ο Jeff Beck . Οι περιελίξεις έχουν να κάνουν με τη συνολική αντίσταση και κατ’επέκταση με την ένταση του μαγνήτη, σε αυτό συμβάλει και η διατομή (βλ. Ειδική αντίσταση) του καλωδίου. Η περιεκτικότητα οξυγόνου στο κράμα του καλωδίου χαλκού είναι κατ’εμέ αμελητέα (λιγότερο απο 4%), αλλά οι εταιρίες κρίνουν σημαντικό να το αναφέρουν, έτσι το ανέφερα και εγώ. Η συσκευασία ή καπάκι ή βάση του μαγνήτη διαμορφώνει τον ήχο ως εξής: Πιο σκληρά μέταλλα δίνουν πιο πρίμο ήχο και διευρήνουν το πεδίο του μαγνήτη, πιο μαλακά μέταλλα, δίνουν πιο μπάσσο και γλυκό ήχο. Πάντως οι επιλογές είναι πολλές (μαγνήτες-καπάκια, μαγνήτες-ξύλα κλπ), αλλά η απόφαση για τον ήχο είναι κάτι πολύ προσωπικό. Επίσης ο τελικός ήχος απο ένα μαγνήτη καθορίζεται και απο τα υπόλοιπα μέρη του κυκλώματος, όπως ποτενσιόμετρα, πυκνωτές, αντιστάσεις κλπ. Τα είδη των μαγνητών: Α. Μονός μαγνήτης (Single Coil). Αποτελείτε απο ένα πηνίο και έχει ως χαρακτηριστικά τον καθαρό ήχο μέτριας εξόδου, αλλά με θόρυβο που προκαλείτε συνήθος απο την χαμηλή συνολική του αντίσταση σε συνδιασμό με εξωτερικούς παράγοντες όπως, ραδιοσήματα, θερμικές λάμπες και φθορισμού, οθόνες-τηλεοράσεις καθοδικού σωλήνα (CRT), ύπαρξη συνδεδεμένων συσκευών στην ίδια γραμμή παροχής του ενισχυτή όπως ψυγεία, μετασχηματιστές υψηλής τάσης, φωτιστικά κλπ. Β.Διπλοί μαγνήτες (Humbuckers). Μαγνήτες που αποτελούνται απο δύο πηνία και ξεκίνησαν να φτιάχνονται στα μέσα της δεκαετίας του 50’ απο τον Seth Lover για την Gibson. Το σκεπτικό ήταν αρχικά η εξάλιψη του θορύβου που υπήρχε μέχρι τότε απ’τους μονούς, αλλά αυτό τους οδήγησε στην κατασκευή μαγνητών μεγαλύτερης εξόδου, αφού τα δύο πηνία ήταν συνδεδεμένα σε σειρά, άρα είχαν και μεγαλύτερη συνολική αντίσταση. Επίσης λόγο μεγέθους το μαγνητικό πεδίο ήταν διπλάσιο των μονών. Χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ο πιο παχύς ήχος, η μεγάλη έξοδος, η ελλειψη θορύβων και η μεγαλύτερη (σε σχέση με τους μονούς) ευαισθησία τους (sensitivity). Γ. Διπλοί Σε Μέγεθος Μονών (Stack Humbuckers). Αυτοί οι μαγνήτες φτιάχτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 70’, για να δώσουν λύση στις κιθάρες με μονούς μαγνήτες που είχαν θορύβους. Το αποτέλεσμα ήταν-είναι ένας αθόρυβος μαγνήτης με ήχο πολύ κοντά στους μονούς αλλά με την ησυχία του διπλού. Αρχικά οι πρώτοι stacked humbuckers είχαν πρόβλημα στο σήμα εξόδου, κάτι που όμως δεν υπάρχει σήμερα, μιας και οι τεχινκές και τα υλικά κατασκευής έχουν εξελιχθεί κατά πολύ απο τότε. Σ.Σ: Λόγο της διπλής καλωδίωσης των Διπλών (Humbucker) και των Διπλών σε μέγεθος μονού (Stack Humbucker), υπάρχουν επιπλέων συνδιασμοί συνδεσης, όπως σε σειρά, παράληλα, διχωρισμός πηνίων (coil split) κλπ. Δ. Ενεργοί Μαγνήτες (Active Pickups). Αρχικά ήρθαν και αυτοί ως εναλλακτική λύση των stacked humbuckers και του προβλήματος εξόδου που είχαν, στην δεκαετία του 70’. Η ιδέα ήταν παρόμοια, αλλά με την ενσωμάτωση ένος προενισχυτή μέσα στον μαγνήτη και η απαραίτητη χρήση μπαταρίας για την τροφοδωσία έθεσαν νέα στάνταρ στην αγορά των μαγνητών. Χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ο σχεδόν μηδενικός θόρυβος, η πολύ μεγάλη έξοδος και ευαισθησία τους. Ε.Lipstick (κραγιόν). Εμφανίστηκαν κάπου στα μέσα των 50’s απ’την Danelectro. Η ονομασία τους έχει βάση, καθός όντως συσκευάζονταν μέσα σε άδια σωληνάρια απο κραγιόν. Κατασκευαστηκά διαφέρουν στο οτι το πηνίο είναι τυλιγμένο απευθείας πάνω στον μαγνήτη χωρίς μπομπίνα για το πηνίο και έπειτα το τύλιγαν με μία πλαστική ταινία πριν τον κλείσουν στο...κραγιόν. Ο ήχος τους είναι συνδεδεμένος με το Rockabilly και Surf εκείνης της εποχής, στακάτος, με έμφαση στα μεσσαία και πρίμα, αλλά και με θόρυβο καθώς ήταν άλλη μία υπλοποίηση μονού. ΣΤ. Soapbar. Στην ουσία, οι πρώτοι μονοί μαγνήτες που έχουν κατασκευαστεί μαζικά (βλ. Charlie Christian), κάπου στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’40 απο την Vox και την Gibson. Κατασκευαστικά, το πηνιό είναι τυλιγμένο σε πιο ευρία διάταξη (wide) για να καλύπτει μεγαλύτερη επιφάνεια το μαγνητικό πεδίο με τα κλασσικά polepieces να φαίνονται στην επιφάνεια του. Ηχητικά ένας ήχος πιο παχύς απο ένα μονό, αλλά με το attack και...το θόρυβο του μονού. Αργότερα εμφανίστηκαν και υλοποιήσεις διπλών soapbar που εξάλειψαν το πρόβλημα των θορύβων, αλλά δίνοντας και ένα άλλο, πιο παχύ χαρακτήρα στον ήχο τους. Ζ. Z-Coil Pickups. Ήταν εφεύρεση του Leo Fender και του George Fullerton, που χρησημοποίησηαν για τις κιθάρες τους (G&L Guitars), η ιδέα ήταν ένα μεγάλο πηνίο (σχεδόν διπλού) με τα polepieces να είναι χωρισμένα σε 2 μέρη ανα τρείς χορδές. Αργότερα προστέθηκαν ρυμθιζόμενα polepiece και ονομάστηκαν MFD Z-Coil Pickups. Ήχος με αρκετές ιδιαιτερότητες είδικά στα μπάσσα και με πιο μαλακά μεσσαία και πρίμα. Λόγο σχήματος (Ζ) και των ρυθμιζόμενων polepieces, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη ρύθμιση για ένα σωστό ηχητικό αποτέλεσμα. Να σημειώσω για όλα τα παραπάνω είδη μαγνητών, οτι σήμερα είναι δυνατόν να βρούμε και σε συνδιασμούς των βασικών ειδών σε ένα, όπως για παράδειγμα ένας Hot-Rails + Soapbar = P-Rails (Seymour Duncan) κ.α. Πιεζοκρύσταλλοι (Piezo Crystal) ή Πιεζοηλεκτρικοί Μετατροπείς (Piezo-electric Transducer) Ήρθε η σειρά των Πιεζοκρύσταλλων. Προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο αναλυτικά μπορώ για να καλύψω κάθε απορία. Αν έχω παραλείψει κάτι, παρακαλώ να μου το πείτε. (αν έφυγε και κανένα ορθογραφικό, mods ορμάτε γιατί δεν έχω Ελληνικό ορθογράφο στα Office, είναι δώρο απο εξωτερικό) Αυτοί οι μετατροπείς ονομάστηκαν έτσι (piezo απ'το Ελληνικό Πίεση, πιέζω) λόγο τις ιδιότητας να μετατρέπουν τον συνδιασμό μηχανικής κίνησης και άσκηση πίεσης σε ήχο. Ανάλογα με την πίεση που ασκείτε, παράγεται και ανάλογη τάση. Ο συχνοτικός συντονισμός σε συνδιασμό με την τάση είναι αυτό που κάνει τις νότες να ξεχωρίζουν, αλλά και να αυξομειώνουν την ένταση, ανάλογα με τον τρόπο που παίζουμε (δάχτυλα, δυνατά με πένα, χαλαρά με πένα κλπ) Αν και τα πρώτα δείγματα πιεζοηλεκτρικού μετατροπέα, μας πάνε πίσω στον Graham Bell και μετά στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, εν τούτοις η χρήση τους στη μουσική ήρθε περίπου στα μέσα της δεκατίας του ’50. Οι πρώτες μορφές πιεζοκρύσταλλου για όργανα ήταν κατασκευασμένοι απ’τον πολύ διαδεδομένο χαλαζία (που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν στην ωρολογοποιία, για να δίνει ρεύμα-κίνηση στα ρολόγια). Η χρήση προενισχυτού για την ενίσχυση του σήματος κρίνεται απαραίτητη, αφου η μικρή τάση εξόδου δεν είναι αρκετή ώστε να οδηγήσει ένα ολοκληρωμένο ή τελικού σταδίου ενισχυτή. Σήμερα στην αγορά θα βρούμε πιεζοκρύσταλλους απο διάφορα υλικά, οπως: Quartz=Είναι ο Χαλαζίας και ανήκει στους κεραμεικούς πιεζοκρύσταλλους. (η shadow κάνει εκτενή χρήση) Gallium Orthophosphate (GaPO4)= Ορθοφωσφορικό Άλας Γαλλίου (αν κάνω λάθος, διορθώστε με παρακαλώ) επίσης κεραμεικός πιεζοκρύσταλλος. Οι κεραμικοί μετατροπείς (transducers), χαρακτηρίζονται απ’τις πολύ υψηλές εντάσεις (πολλές φορές, σε σημείο παραμόρφωσης, αν η ένταση του προενισχυτή είναι στο 10!), αλλά και τα πεντακάθαρα “κρυστάλλινα” πρίμα΄. Berlinite (AIPO4)= Δεν ξέρω πως ακριβώς μεταφράζεται, αλλά είναι μετάλλευμα Αλουμινίου φωσφορικού άλατος (ή κάτι τέτοιο). Lead Zirconate Titanate (Pb Zr0.48 Ti0.52 O3)=Γνωστό και ως Κεραμικό PZT, συνήθος το βρίσκουμε σε κάψες (αλλά και σε under saddle pickups), όπου το ΡΖΤ είναι κλεισμένο ανάμεσα σε δύο πλάκες χαλκού. Είναι απο τα πιο γνωστά υλικά κατασκευής πιεζοκρυστάλλων και βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις εταιρίες. Μέτρια ένταση με πολύ ισσοροπημένο ήχο. Polyvinylidene Fluoride Πλαστικά= Γνωστό και ως Plastic PVDF, έχει μαλακό ήχο, μέτριας έντασης, με έμφαση στα μπάσσα. Polyvinylidene Fluoride Ομοαξονικά Καλώδια = Γνωστό ώς Coaxial PVDF (κάτι σαν τους αισθητήρες που χρησημοποιούν κάτω απ’την άσφαλτο στην F1 για την καταγρφή ταχύτητας κλπ). Θα το βρούμε περισσότερο σε μαγνήτες ηλεκτρο-κλασσικής κιθάρας, λόγο της υψηλής ευαισθησίας του. Σε ακουστικές κιθάρες προσφέρει υψηλές εντάσεις και πεντακάθαρα μεσσαία που δεν παραμορφώνουν. Οι δύο τύποι PVDF είναι οι πιο διαδεδομένοι για τοποθέτηση κάτω απ’τη γέφυρα (undersaddle pickups) με το Coaxial να υπερέχει, λόγο απλότητας στην κατασκευή, ενώ το Plastic PVDF να είναι πιο εύκολο στην τοποθέτηση, αφού είναι τόσο λεπτό (βλ. Fishman Nanoflex πχ), που το κοκαλάκι στη γέφυρα δεν χρειάζεται τίποτε άλλα παρά ένα μικρό τρίψιμο σε γυαλόχαρτο (1/2 χιλ περίπου ή και λιγότερο). Τοποθέτηση Πιεζοκρύσταλλου. Σε περίπτωση που χρειαστεί να τοποθετήσουμε μόνοι μας ένα πιεζοκρύσταλλο, θα πρέπει να προσέξουμε και να κάνουμε τα εξής: 1, Ο πιεζοκρύσταλλος θα πρέπει να έχει τέλεια εφαρμογή με τη γέφυρα, ώστε να ασκείτε πίεση ομοιόμορφα σε όλο τον κρύσταλλο, αλλιώς θα έχουμε διαφορές στις εντάσεις μεταξύ των χορδών. 2, Επειδή ενδέχεται να αλλάξει το ύψος της γέφυρας λόγο του πιεζοκρύσταλλου τρίβουμε το κοκαλάκι (όσο χρειαστεί ή θέλουμε) με γυαλόχαρτο 220-260 grid τοποθετημένο σε απόλυτα επίπεδη επιφάνεια, έπειτα τρίβουμε σε 400άρι για να λειάνουμε τη βάση. 3, Προσέχουμε την τρύπα που θα περνάει το καλώδιο κάτω απ’τη γέφυρα, να είναι σε σωστό σημείο ώστε να μήν σπρώχνει τον πιεζοκρύσταλλο προς τα πάνω, αλλά και να μην κάνει λακούβα σε εκείνο το σημείο. 4, Εάν λόγο λεπτότητας, ο πιεζοκρύσταλλος έχει περιθώριο στα πλαινά σφηνώνουμε με φλούδα ξύλου (χωρίς κόλλα), μπρος και πίσω με ίσα μέρη και πιο χαμηλά απ’το σημείο επαφής με τον πιεζοκρύσταλλο, ώστε να τον έχουμε στο κέντρο. 5, Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε μεταλλικά εργαλία πάνω στον πιεζοκρύσταλλο ειδικά αν είναι πλαστικό PVDF (ταινία) ή ομοαξονικά PVDF (coaxial). 6, Σε περίπτωση που θέλουμε να κολλήσουμε τον πιεζοκρύσταλλο απευθείας στο βύσμα εξόδου, το μπλεντάζ (πολύκλωνο εξωτερικό) είναι στη γείωση ενώ το tip (κέντρο) πάει στον πόλο. Σε άλλες περιπτώσεις μαύρου-κόκκινου καλωδίου, το μαύρο πάει στη γείωση(-) και το κόκκινο στον πόλο (+). Τέλος, επειδή η θερμοκρασία περνάει μέσα απ’το καλώδιο, καλό θα ήταν να μην παραζεστένουμε το καλώδιο κατά την κόλληση, ειδικά σε πλαστικούς PVDF. Οι Προενισχύσεις. On Board Προενισχυτές: Είναι αυτοί που βρίσκονται τοποθετημένοι πάνω στο σώμα (ή τους τοποθετούμε εμείς) και λειτουργούν με μπαταρία. Στο εμπόρειο υπάρχουν δεκάδες διαφορετικές on board προενισχύσεις για πιεζοκρύσταλλους. Από πολύ απλούς, που έχουν ένα Volume και ένα Tone, μέχρι και λαμπάτους (βλ. Takamine Cool Tube) ή και με ενσωματομένα εφφέ και κουρδηστήρια. Κάποιες εταιρίες δίνουν επιπλέον και συμμετρικό (balanced) σήμα στην έξοδο μέσω ενός XLR Jack και ενσωματομένου DI στην προενίσχυση (κάτι που βρίσκουμε συνήθος στις out board). Out Board ή Πετάλια-πεταλιέρες: Είναι (εμφανισιακά τουλάχιστον) σαν τις πεταλιέρες της ηλ.κιθάρας (ή μπάσσου) ή σε μορφή πεταλιού και τεχνικά δεν διαφέρουν απ’τις on board, αλλά η χρήση τους είναι συχνή σε όργανα που έχει τοποθετηθεί πιεζοκρύσταλλος που δεν προυπήρχε στο όργανο και δεν θέλουμε να το τρυπήσουμε για on board προενίσχυση. Cable Preamps – Καλώδια Με Προενισχυση: Υπάρχουν λίγα και μετρημένα στο εμπόριο και είναι ένα καλώδιο που κάπου στη μέση (συνήθως) έχει ένα μικρό προενισχυτή, παρόμοιο με τους on board. Και σε αυτή την περίπτωση λειτουργούν με μπαταρία. MIDI Μαγνήτες. Αν και σύγχρονο κιθαριστικό αξεσουάρ, ο MIDI μαγνήτης δεν είναι μία καινούργια ιδέα, αλλά ένα εγχείρημα που πάει πολύ πιο πίσω απ’όσο πιστεύουμε. Οι πρώτες προσπάθιες έγινα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 απ’την Ovation και αργότερα απο την Roland, Hagstrom, Casio και άλλες πολλές. Η πρώτη υλοποίηση δεν διαφέρει σαν ιδέα με τους σημερινούς, αφού βασίστηκε στην κατασκευή ενός μαγνήτη, με ξεχωριστά πηνία για κάθε χορδή απ’οπου και θα γίνετε ο διαχωρισμός των χορδών. Τεχνικά ο MIDI μαγνήτης, αποτελείται απο ξεχωριστά πηνία για κάθε χορδή, πχ 6 ή 7 για κιθάρα, 4 ή 5 για μπάσσο κλπ. Το κάθε πηνίο στέλνει ξεχωριστά το σήμα του σε ένα κύκλωμα προενίσχυσης με ενσωματομένο sensitive controller (για bendings, tremolo dives κλπ) και αυτό με τη σειρά του πηγαίνει στην έξοδο, όπου και συνδέεται το εκάστοτε MIDI synth που έχει και τους ήχους. Εδώ πρέπει να σημειώσω οτι ο MIDI μαγνήτης δεν στέλνει MIDI εντολές και δεν είναι απο μόνος του MIDI Controller (με εξαίρεση τον μαγνήτη της SHADOW SH-075 οπου λειτουργεί ως controller και μπορεί να συνδεθεί σε οποιοδήποτε synthy, ακόμα και σε πλήκτρα ή απ’ευθείας MIDI IN σε υπολογιστή), η μετατροπή του σήματος γίνετε απο τα Synthys, αναλύοντας το σήμα και την τονικότητα της κάθε χορδής ξεχωριστά και έπειτα μετατρέπει το σήμα-νότα σε MIDI εντολή (πχ C1, D2, F3 κλπ). Το παραπάνω ήταν ένα απο τα μεγάλα προβλήματα που είχαν οι πρώτοι MIDI μαγνήτες, αφού η ταχύτητα ανάλυσης ή μετάφραση (αγγλιστή Triggering) ήταν πολύ αργή (λόγο της τότε τεχνολογίας του κυκλώματος που δημιουργούσε καθυστέρηση) με αποτέλεσμα απο κάποια ταχύτητα και πάνω δεν “άκουγε” όλες τις νότες, αυτό ισχυεί και για τα synthys εκείνης της εποχής. Άλλο χαρακτηριστικό του MIDI μαγνήτη, είναι το πολύκλωνο καλώδιό του, οπου κάποτε ως 24 επαφών και σήμερα 13 επαφών, αναλαμβάνει τη μεταφορά εντολών, απ’τον προενισχυτή στο synhty. Φυσικά, αφού μιλάμε για ένα καθαρά ψηφιακό μαγνήτη, δεν παίζει ρόλο ούτε ο τύπος του μαγνήτη (alnico, ceramic κλπ), αλλά ούτε και οι σπείρες στο τύλιγμα. Τους MIDI μαγνήτες σήμερα θα τους βρούμε ακόμα και ενσωματομένους πάνω στις γέφυρες των οργάνων, πάνω στο pickguard ή σαν μεμονωμένο κομμάτι για προσθήκη-αναβάθμιση του οργάνου μας. Έτσι τα είδη MIDI μαγνητών που μπρούμε να βρούμε είναι τα εξής: Outboard MIDI Pickup: Είναι το πιο γνωστό και διαδεδομένο είδος, αφού το κόστος, αλλά και η εγκατάστασή του είναι προσιτά απ’όλους. Βλ. Roland GK-2A, GK-3A, AXON AIX101, Yamaha G1D και Shadow SH-075(βλ. Παρ. 3). On Board MIDI Pickup: Στην ουσία είναι το ίδιο κύκλωμα με το outboard με τη μόνη διαφορά, οτι ο μαγνήτης είναι προεγκατεστημένος πάνω στο όργανο (συνήθως μπροστά απ’τη γέφυρα) και η προενίσχυση είναι “στριμωγμένη” στα cavities του οργάνου. Bridge MIDI Pickups: Με πρώτη εταιρία υλοποίησης την RMC, αυτή η λύση είναι η ενσωμάτωση των ξεχωριστών μαγνητών στα βαγονάκια (saddles) της γέφυρας και την προενίσχυση να βρίσκετε ή στο εσωτερικό του οργάνου ή εξωτερικά σε κουτί. Αυτά λοιπόν με τους μαγνήτες, καλή ανάγνωση σε όλους. William Sats Edit: Για περισσότερες πληροφορίες που αφορούν το πρωτόκολλο MIDI γενικότερα, θα βρείτε στο πολύ ωραίο άρθρο του συμφορουμίτη The Genius Loci εδώ: http://www.noiz.gr/index.php?action=articles;sa=view;article=255 Σχετικές με το άρθρο φωτογραφίες θα βρείτε στα παρακάτω link. Σε αυτό το ποστ είναι οι πρώτες φωτογραφίες για τους Κανονικούς Μαγνήτες: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg432577#msg432577 Εδώ είναι οι φωτογραφίες με τους χρωματικούς κώδικες των μαγνητών: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg432587#msg432587 Εδώ είναι οι φωτογραφίες με τα είδη πιεζοκρύσταλων: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg433343#msg433343 Και εδώ είναι οι φωτογραφίες για τους MIDI μαγνήτες: http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg435892#msg435892

Ημ/νία: 16:52 - 24/06/10 Εισαγωγή: Πώς γίνεται το Peter Green mod ώστε στη μεσαία θέση μιας Les Paul να βγαίνει o χαρακτηριστικός, αδύναμος, ένρινος "out-of-phase" ήχος του μεγάλου κιθαρίστα. Πρώτο και σημαντικότερο: Αυτή η διαδικασία μπορεί να καταστρέψει το μαγνήτη σας, αν κάνετε κάποια λάθος κίνηση ή κάτι είναι διαφορετικό στο δικό σας μαγνήτη από το δικό μου. Προχωράτε με δική σας ευθύνη. Λοιπόν, καθώς σε προηγούμενο ποστ πιάσαμε την κουβέντα για το Peter Green mod , δλδ τον ένρινο εκείνο ήχο στη μεσαία θέση της Les Paul,και καθώς πάντα ήθελα να το δοκιμάσω αποφάσισα να δω τι μπορεί να γίνει. Πήρα λοιπόν τη Les Paul copy μου η οποία στο neck έχει έναν SD Jazz άνω των είκοσι ετών και ξεκίνησα. Καλό θα είναι η δουλειά να γίνει χωρίς χορδές αλλά αφού τις είχα καινούργιες είπα να μην τις πετάξω, Τις χαλάρωσα λοιπόν, έβαλα ένα capo d' astro και αφαίρεσα το tailpiece αφού ξεβίδωσα τις βίδες του. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22196;image Ξεβίδωσα τις βίδες του pickup ring από την κιθάρα και μετά το αφαίρεσα από το μαγνήτη. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22198;image Γύρισα το μαγνήτη ανάποδα και χαλάρωσα λίγο τις τέσσερις μικρές βιδούλες από κάτω (2-3 στροφές η καθεμία). http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22200;image Στο συγκεκριμένο μαγνήτη, η μια πλευρά ήταν ακάλυπτη και έτσι ήταν εμφανής η μαγνητική λάμα. Έβαλα ένα κατσαβίδι με επίπεδη μύτη στο κενό που υπήρχε δεξιά της λάμας και το περιέστρεψα +/-30 μοίρες δεξιά και αριστερά ώστε να ανυψωθεί λίγο το πηνίο από τη λάμα. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22202;image Μετά γύρισα το μαγνήτη από την άλλη πλευρά όπου είχε μονωτική ταινία και με το νύχι μου προσπάθησα να τη σηκώσω λίγο για να δω που θα πάει το κατσαβίδι ώστε να μην κοπέι κάποιο καλώδιο, καθώς αυτή είναι η επικίνδυνη πλευρά. Ήταν σχετικά εύκολο και έσπρωξα το κατσαβίδι λίγο μέσα και το περιέστρεψα δεξιά - αριστερά ώστε να σηκωθεί και από αυτή την πλευρά το πηνίο. Ευτυχώς το κερί ήταν ελάχιστο και δεν δυσκόλεψε το όλο εγχείρημα. (Στη φωτό δείχνω με το κατσαβίδι το άνοιγμα.) http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22204;image Αφού διασφάλισα ότι δεν έβρισκα πουθενά περίεργα, έσπρωξα τη λάμα με το κατσαβίδι σιγά-σιγά από την πλευρά της μονωτικής ταινίας ώστε να βγει αρκετά από την άλλη πλευρά (0,5 - 1 cm). (το κομμάτι μέταλλο που φαίνεται κάτω από το δεξιό βέλος στη φωτό είναι μια από τις δύο βάσεις βιδώματος του μαγνήτη - η λάμα είναι έως το τέλος του δεξιού τόξου) http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22206;image ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Πριν αφαιρέσω τη λάμα, πήρα έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο και μάρκαρα την πλευρά που εξείχε. Αν δεν το κάνετε αυτό κινδυνεύετε να βγάλετε τη λάμα και να μην ξέρετε σε ποια πλευρά βρισκόταν ποιος πόλος, με κίνδυνο να ξανατοποθετήσετε τη λάμα μέσα όπως ήταν και πριν και ο κόπος σας να πάει τζάμπα. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22208;image Αφού τη σημάδεψα, τράβηξα τη λάμα έξω με μια πενσούλα. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22210;image Περιέστρεψα τη λάμα 180 μοίρες και την ξανατοποθέτησα στο μαγνήτη διασφαλίζοντας ότι ο σημαδεμένος πόλος θα βρεθεί από την άλλη πλευρά του μαγνήτη αλλά θα μπει με το σημαδεμένο μέρος να κοιτάει και πάλι επάνω (προς τις χορδές) (προσέξτε το μπλε Χ στις φωτογραφίες). http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22212;image Ξανασφίγγουμε τις πίσω βιδούλες που είχαμε ξεσφίξει και τοποθετούμε το μαγνήτη στη θέση του. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=178441.0;attach=22214;image Η εγχείρηση πέτυχε. Το out-of-phase του ήχου είναι σαφές και ευδιάκριτο στη μεσαία θέση. Θα βάλω κλιπς σήμερα ή αύριο. Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Ημ/νία: 14:02 - 31/08/10 Εισαγωγή: Επειδή πολλές καθαριστικές συζητήσεις καταλήγουν σε ασυνεννοησία, καλό είναι ξέρουμε ποιοι είναι οι συνομιλητές. ΦΥΛΕΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΩΝ Φεντεράκης Αν το δεξί του χέρι ακουμπήσει σε ξύλο παθαίνει αμέσως έκζεμα. Ακούει ελάχιστα πάνω από το 1KHz για αυτό του αρέσει να παίζει με τον bridge της τέλε με κοντό καλώδιο για να μη χάνει ψηλές, όλα τα tone ανοιχτά, με μεταλλική πένα και δύο treble booster, αλλά και πάλι του φαίνεται ότι λασπώνει, παρά το ότι όλοι οι σκύλοι σε ακτίνα 5 χ ιλιομέτρων έχουν τρελαθεί. Κύρια κιθάρα: Fender American Standard Strat του 1992 που είχε πάρει από μαγαζί στην επαρχία για 500.000, στης οποίας το neck pocket βάζει τα ψιλά για τη συγκοινωνία και την οποία θεωρεί vintage. Άμεσα σχέδια: Να κάνει συγκριτικό τεστ για να βρει τη διαφορά στον ήχο μονού και τριπλού pickguard και να κλείσει τα στόματα σε όσους λένε ότι η Fender βγάζει τις ίδιες κιθάρες 60 χρόνια. Όνειρό του: Να έχει Fender σε όλα τα χρώματα της ίριδας. Μπερδεύει: Το βιμπράτο με το τρέμολο, και αλλάζει τα αυτοκόλλητα στα σχετικά πετάλια. Γκιψονίδης Το σαλόνι, η κρεβατοκάμαρα και η τραπεζαρία του είναι από μαόνι. Είχε ρωτήσει τον επιπλοποιό αν είναι Ονδούρας, αλλά εκείνος τον κοίταξε περίεργα και δεν έδωσε συνέχεια. Κύρια κιθάρα: Les Paul σε "συλλεκτικό" pinkburst χρώμα που πήρε 200 δολάρια από το ebay και υποπτεύεται ότι είναι μαϊμού αλλά φοβάται να ρωτήσει. Άμεσα σχέδια: Να βάλει τρέμολο και διακόπτη για σπλιτάρισμα, γιατί στο συγκρότημα ο άλλος κιθαρίστας έχει στρατ και τον θάβει. Ονειρεύεται: Να δει πρώτος την αγγελία PWLEITE LES POL '59 700 EVRW LOGO ANAGKHS και να πατήσει "άμεση αγορά". Μπερδεύει: Όταν τον ρωτάνε ποιος ήχος Les Paul του αρέσει λέει στο σόλο του Stairway To Heaven. Όταν του λένε ότι είναι τέλε παθαίνει κρίση επιληψίας και λέει κάτι ακατανόητα όπου η μόνη λέξη που ξεχωρίζει είναι "νίτρο". Σρεντερόνης Όταν δει σε παρτιτούρα αξία μεγαλύτερη από όγδοο τον παίρνει αμέσως ο ύπνος. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ακούσει κάτι πιο αργό από 160bpm. Μικρός ήθελε να γίνει μπουζουξής, αλλά του είπαν ότι ο Χιώτης έχει επιρροές από Van Halen οπότε το ριξε στα γρήγορα. Στο συγκρότημα δεν του μιλάει κανένας γιατί παίζει σόλο συνέχεια, ενώ ο τραγουδιστής του ρίχνει λιωμένα ταβόρ στη μπύρα μήπως και σταματήσει να παίζει αρπέζ τριών οκτάβων τη στιγμή που πάει να μπει το ρεφραίν. Άμεσα σχέδια: Να μάθει να κρατάει 4 πένες και να παίζει τρέμολο και tapping ταυτόχρονα ενώ θα κάνει και neck bends. Ονειρεύεται: 8χορδη neck-thru με 36 τάστα, τρέμολο που σηκώνει - ρίχνει 2 οκτάβες, 3 ακτιβ διπλούς με τροφοδοσία στα 27 βολτ που σπλιτάρουν, μπαίνουν σε σειρά, παραλλήλα, in & out phase μέσω 256θέσιου διακόπτη. Μπερδεύει: Νομίζει ότι ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Schrοeder παίζει neo-classical. Νυχτοκάματος Παίζει καρφί σε κονσόλα με πολυεφφέ Behringer που δεν υπάρχει πια ούτε σε μουσείο. Παλιά έπαιζε με fender twin του '56 αλλά ευτυχώς βρήκε έναν πιτσιρικά κορόιδο και του τον έδωσε για 130 ευρώ, ενώ ο παλιατζής του είχε πει ότι θέλει και 50 για το κουβάλημα. Άσε που ήταν μπεζ και δεν πήγαινε με το κουστούμι. Παίζει πάντα με αναλόγιο, και μπροστά στις παρτιτούρες έχει κινέζικο κινητό που πιάνει τηλεόραση. Τσακώνεται με το μαέστρο που του λέει να κλείσει το έκο, ενώ του τη λένε και όταν παιζει ντιμινουίτες κάθε τρίτο μέτρο που του 'χει μείνει κουσούρι από τα πανηγύρια. Άμεσα σχέδια: Να αλλάξει χορδές, αλλά δεν ανοίγει τη θήκη της κιθάρας στο σπίτι γιατί κλαίει το μωρό από την τσιγαρίλα. Ονειρεύεται: Να πάρει ένα μίντι κοντρόλερ που να του βάζει αυτόματα αρπέζ και να παίζει με το ένα χέρι, ενώ θα πίνει το ουίσκι με το άλλο, όπως ο πληκτράς. Μπερδεύει: Όταν του δίνουν στικάκι με τα τραγούδια ψάχνει να βρει που να το βάλει στην κιθάρα, γιατί έχει δει τον πληκτρά που κάνει το ίδιο. Τελικά στην πρόβα του ψιθυρίζει τα ακόρντα ο μπασίστας. Γκατζετόπουλος Έχει τρεις πεταλιέρες, 15 ντράιβ, 20 modulation, ενισχυτή με 5 ανεξάρτητα κανάλια και ρακ αξίας 15.000 ευρώ. Τα Χριστούγεννα του στέλνει κάρτα η ΛΕΟΝΤΟΣ γιατί το πρόχειρο pedalboard που έχει για τις πρόβες ζυγίζει 30 κιλά και το ασανσέρ στο στούντιο δεν πάει υπόγειο. Για να κουρδίσει έχει στροβοσκοπικό κουρδιστήρι, buzz feiten nut και lock κλειδιά αλλά και πάλι κάτι τον ενοχλεί. Μελετάει 3 ώρες τη μέρα, αλλά ακόμα έχει μάθει μόνο τα ματζόρε ακόρντα γιατί πρέπει να φτιάξει τον ήχο του πρώτα. Άμεσα σχέδια: Να αγοράσει τα 3 πετάλια της μπος που του λείπουν και να στείλει γράμμα στην εταιρεία να ζητήσει δώρο την αφίσα. Ονειρεύεται: Έχει εφιάλτες ότι παίζει καρφί. Μπερδεύει: Έιναι πολύ οργανωμένος και αρχίζει να πατάει τα πετάλια για το lead ήχο πριν το πρώτο ρεφραίν για να προλάβει, αλλά αγχώνεται και ξεχνάει σε ποιο τάστο να πατήσει. Κλασσικούρας Πήρε ηλεκτρική όταν δοκίμασε να παίξει με την κλασική του για 20 άτομα και του λέγαν πότε θα ξεκινήσεις ενώ αυτός είχε παίξει ήδη δυο τραγούδια. Πατάει πάντα δυνατά την ταστιέρα και οι νότες είναι φάλτσες, ενώ τα νύχια του είναι τόσο μακριά που ξύνουν τα καλώδια στους μαγνήτες. Βάζει την ηλεκτρική στο αριστερό πόδι και προσπαθεί να κάνει rasgueado. Άμεσα σχέδια: Να πάει στο μάστορα γιατί έβαλε νάυλον χορδές στην ηλεκτρική και δεν ακούγεται τίποτα. Ονειρεύεται: Μια κλασσική που θα παίζει μια συγχορδία και θα γκρεμίζεται ο απέναντι τοίχος, για να μάθουν οι κάφροι. Μπερδεύει: Όταν του ζητάνε πένα λέει ότι γράφει με στυλό γιατί το μελάνι λερώνει. Θρασοντέθης Παίζει όλες τις μελωδίες downstroke με πέμπτες με αποτέλεσμα όταν δείχνει κάτι με το δείχτη να τεντώνει αντανακλαστικά και ο παράμεσος. Έχει βάλει τόσο hot μαγνήτες που προσέχει να μην ακουμπάει το βύσμα του την ώρα που πάλλεται η χορδή και πάθει ηλεκτροπληξία. Άμεσα σχέδια: Να βρει το θάρρος να συνδέσει 3 metal zone στη σειρά στο βρώμικο κανάλι. Παλιά που το δοκίμασε ο ενισχυτής έκανε σαν τον απορροφητήρα της κουζίνας, ενώ μόλις άφησε τις χορδές ούρλιαξε σαν το διάολο και φοβήθηκε. Ονειρεύεται: Να μεταφράσει τα brutal φωνητικά του τραγουδιστή στα αγγλικά για να κάνουν διεθνή καριέρα, αλλά δεν καταλαβαίνει τι λέει και ντρέπεται να τον ρωτήσει. Μπερδεύει: Όταν κάποιος ανοίγει στο νόιζ θέμα για αγορά σκάφους του στέλνει προσωπικό μήνυμα και του εξηγεί ότι δεν είναι φόρουμ ιστιοπλοΐας. Τζάζιος Η πένα του είναι τόσο χοντρή που άμα τη βάλεις στη σφεντόνα σκοτώνει κοτσύφι στα 50 μέτρα. Παίζει με 14ρες αλλά θα ήθελε λίγο παραπάνω όγκο στα καντίνια. Αν του πεις για πετάλι σκέφτεται ποδήλατο. Αν του πεις να κρατήσει ένα Μι μινόρε εκνευρίζεται γιατί έχει να το παίξει από την πέμπτη δημοτικού και δυσκολεύεται να το θυμηθεί. Οτιδήποτε βγήκε μετά το '50 το θεωρεί σύγχρονο και οτιδήποτε βγήκε μετά το '60 δεν το ξέρει. Κύρια κιθάρα: Ένα σκάφος λίγο πιο μεγάλο απο βιολοντσέλο του οποίου το καπάκι έχει ραγίσει γύρω από το toggle switch όταν το χτυπούσε με το σφυρί για να το ξεκολλήσει από τη θέση rhythm. Άμεσα σχέδια: Να βρει συνεργάτες στο post hard bop project του για το οποίο βάζει αγγελίες, οι οποίες έχουν λιγότερη ανταπόκριση από τις αγγελίες ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΓΙΑ GRINDCORE. Όνειρό του: Να πετύχει η μεταμόσχευση μαλλιών και να γίνει rock star. Μπερδεύει: Όταν ακούει ενισχυτή με καλά "βρώμικα" σκέφτεται το ηχοσύστημα της καντίνας στη Μαβίλη. Μπασιστασήμουνας Αποφάσισε να το γυρίσει στην κιθάρα γιατί η μάνα του του έλεγε "παίξε μας κανα τραγούδι" κι αυτός έπαιζε 2 λεπτά όδγοα ΣΙ κι αυτή δεν καταλάβαινε ότι ήταν το Live Wire των AC/DC. Του είπαν ότι οι 4 πάνω χορδές είναι ίδιες με του μπάσου και τις κούρδισε το ίδιο και κρέμονταν και τρίζαν κάργα. Ευτυχώς ήρθε ο φίλος του ο κιθαρίστας και τις έσφιξε και του είπε κάτι για οκτάδα πάνω που δεν το κατάλαβε. Κύρια κιθάρα: ΕΚΟ ηλεκτρική του θείου του που του τη χάρισε ο εγγονός του Ιταλού λοχαγού που του πλέναν τα ρούχα στην κατοχή. Άμεσα σχέδια: Να παίζει στη ΣΙ και ΜΙ καντίνι χωρίς να κοκκινίζει γιατί πατάει στην τύχη. Όνειρό του: Να παίξει σόλο και να μην τον μουτζώσει ο μπασίστας του. Μπερδεύει: Βάζει 100 φορές πιο πολύ δύναμη με το δεξί και σπάει τη Μι μπάσα σε δύο τραγούδια. Ακριβούλης Δεν μπορεί να κοιμηθεί όταν σκέφτεται ότι όταν γείωνε το tone pot στη Suhr έβαλε απλό καλώδιο από πορτατίφ γιατί του είχε τελειώσει το cloth covered με παλλαδιούχο λευκόχρυσο. Οι πένες του είναι από απολιθωμένο χαυλιόδοντα παρθένου μαμούθ, οι χορδές του επίχρυσες και όταν ακουμπήσει κατά λάθος Squier απολυμαίνεται με Betadine. Τους Fralin τους έχει όταν ράβει για να μαζεύει τις βελόνες και το AAA birdseye maple σανίδα στην κουζίνα για να κόβει ψωμί. Κύρια κιθάρα: Anderson Custom Shop από ξύλα του 1700 που βρήκαν σε ξεβρασμένο ναυάγιο στην Παταγωνία. Άμεσα σχέδια: Να αλλάξει τα λαστιχένια ποδαράκια του ενισχυτή με αμορτισέρ λαδιού kayaba γιατί κάπου διάβασε ότι θολώνουν τα μπάσα. Όνειρό του: Να πουλήσει το διαμέρισμα στο Ψυχικό για να αγοράσει ξύλα και να φτιάξει αντίγραφο κιθάρας Stradivari για να παίζει μπροστά από την τηλεόραση τα βράδια. Μπερδεύει: Όταν κάποιος ανοίγει θέμα "Ψάχνω ενισχυτή για μελέτη σε διαμέρισμα" προτείνει Dumble Overdrive Special

Ημ/νία: 12:55 - 17/09/10 Εισαγωγή: Ένα μικρό άρθρο που αφορά τα μπάσσα μικρότερης κλίμακας (short-medium) και τους διάφορους "μύθους" που τα περιτριγυρίζουν. Το παρόν θέμα αναφέρεται στα short-scale μπάσσα, και "σκοπός" μου είναι να ενημερώσω όσους ενδιαφέρονται και να προσπαθήσω να "αθωώσω" τα καημένα τα μπασσάκια απ'το taboo και τους διάφορους μύθους που τα περιτριγυρίζουν. Προφανώς και το θέμα θα τ'αφιερώσω στο "ντόπιο" θιασώτη των shorties, στον Audiokostas! Ένα μικρό intro. Τα short scale μπάσσα είναι ΚΑΝΟΝΙΚΑ μπάσσα, και δεν έχουν άλλες διαφορές από full scale μπάσσα εκτός της κλίμακας, η οποία στα short scale κυμαίνεται από 30" έως και 32-33". Να αναφέρω αρχικά πως έχω χωρίσει στο παρακάτω κείμενο τα μπάσσα σε δύο κατηγορίες, short scale και full scale ("κανονικά"). Στη short scale κατηγορία περιλαμβάνονται και τα medium scale μπάσσα (32") λόγω των διαφόρων κοινών χαρακτηριστικών τους με τα αντίστοιχα short (30"). Αρχικά, πάμε για λίγη (ΛΙΓΗ) ιστορία. Εν αρχή ην το κοντραμπάσσο. Κλασσικό, ρυθμικό (κυρίως :p) όργανο, γνωστό και ως βάρκα! Αρκετά μεγάλο σε μέγεθος, σχετικά μουντό ηχητικά και... μπάσσο! Το κοντραμπάσσο χρησιμοποιείτο σε όλα τα gigs από τους απανταχού "μπασσίστες" μέχρι περίπου το 51. Κάπου εκεί, ο Leo Fender άρχισε να παράγει μαζικώς το πρώτο ηλεκτρικό μπάσσο, το γνωστό "Fender Bass" τότε (μια και ήταν το μοναδικό ηλεκτρικό μπάσσο), ή αλλιώς το πλέον γνωστό σε 'μας '51 Precision. http://www.bassemporium.com/images_products/fender0271902550f.jpg Το εν λόγω μπάσσο είχε τα ίδια κατασκευαστικά χαρακτηριστικά με τα περισσότερα μπάσσα που βλέπουμε και σήμερα. 4χορδο, Solid σώμα (τουτέστιν, μασίφ ελληνιστί), ένα μονό μαγνήτη (single coil), γέφυρα, μανίκι, κλειδιά κλπ. κλπ. κλπ., και φυσικά επί του θέματος, 34" κλίμακα. ΟΜΩΣ. Αρκετά πριν τον Fender, υπήρξε ένας άνθρωπος που πρόλαβε την εφεύρεση του πρώτου καθαρά ηλεκτρικού μπάσσου με solid σώμα. Ο Paul Tutmarc, βασιζόμενος στο design της κιθάρας, και με έναυσμα το εξαιρετικά μεγάλο και άβολο κατά τη μεταφορά σχέδιο του κοντραμπάσσου, εφηύρε το πρώτο ηλεκτρικό "οριζόντιο", ένταστο (sic) τετράχορδο μπάσσο, το οποίο και βγήκε για πρώτη φορά το 1935 στον κατάλογο της εταιρίας του, Audiovox. Η γενική ιδέα ήταν η παραγωγή ενός οργάνου με τις ηχητικές ιδιότητες του μπάσσου συνδυασμένες με την ευκολία στη μεταφορά, καθώς και στο παίξιμο, της ηλεκτρικής κιθάρας. Από το συγκεκριμένο μπάσσο κυκλοφόρησαν πολύ λίγα κομμάτια, και δυστυχώς (ή ευτυχώς...?) δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Αργότερα, το 1947, ο γιός του Bud Tutmarc προσπάθησε να λανσάρει ένα μπάσσο με παρόμοιο σχεδιασμό υπό τη μάρκα Serenader, που επίσης απέτυχε στην αγορά, και προφανώς η σκυτάλη δώθηκε αργότερα στον Fender. Τι σχέση έχει όμως το παραπάνω με τα short-scale. Το προαναφερθέν μπάσσο είχε κλίμακα 30,5", και προφανώς το πρώτο ηλεκτρικό μπάσσο ήταν ένα short-scale! Η 34" κλίμακα εδραιώθηκε με το πρώτο ηλεκτρικό μπάσσο του fender λοιπόν. Από 'κει και πέρα, με τα χρόνια υπήρξαν διάφορα μοντέλα μπάσσων πέραν των γνωστών Fender, με τα περισσότερα να έχουν κλίμακα 34", όπως καθιερώθηκε από τον Leo. Και πάλι όμως, μετά την "απενοχοποίηση" του μπάσσου και μετά από ανάλογη ζήτηση, κυκλοφόρησαν αρκετά short-scale μπάσσα, αφού παρα πολλοί κιθαρίστες "φορτόνωνταν" με το ρόλο του μπασσίστα, και ζητούνταν μπάσσα με "μικρότερα μανίκια" ώστε να τους είναι ευκολότερο να κινηθούν στην ταστιέρα, ερχόμενοι από την κιθάρα. Θα αναφέρω ένα από τα πρώτα short scale μπάσσα που έγιναν αρκετά διαδεδομένα, το EB-3 της Gibson (γνωστό και ως ταυράκι, από την SG, μια και είχε την ίδια σχεδίαση). Η Gibson δεν παρήγαγε μπάσσο με την κλασσική 34" κλίμακα μέχρι το '63, όπου πρωτοβγήκε το Thunderbird. Ιδού και μια εικόνα του EB-3. http://www.rocknrollvintage.com/prodimages/71 eb3 bass s.jpg Ιστορία τέλος, πάμε σε λίγη (ΛΙΓΗ) (μπακαλο-απλή) φυσική. Επειδή μιλάμε για short scale μπάσσα, πράγμα που έχει να κάνει με την μικρότερη τους κλίμακα (32" ή και 30,5") αντί της κλασσικής (34") ας δούμε λίγο το θέμα κλίμακα. Η κλίμακα είναι η απόσταση από τη γέφυρα έως το nut, και έχει άμεση σχέση με την τάση των χορδών, η οποία με τη σειρά της έχει σχέση με το κούρδισμα. Ένα 4χορδο μπάσσο κουρδίζεται όπως οι πρώτες τέσσερις χορδές της κιθάρας (Μι, Λα, Ρε, Σολ) μια οκτάβα όμως χαμηλότερα από την κιθάρα. Πράγμα που σημαίνει πως για να υπάρξει μεγαλύτερη τάση, έτσι ώστε να "τσιτωθούν" οι χορδές αρκετά ώστε να επιτευχθεί το χαμηλό αυτό κούρδισμα (σε σχέση με μια κιθάρα πάντα) χωρίς οι χορδές να είναι εντελώς χαλαρές, χρειάζεται και αρκετά μεγαλύτερη κλίμακα - όπως φυσικά και το (δεδομένο λόγω μπάσσου) αρκετά μεγαλύτερο gauge χορδών. Εξ'ου και ορισμένα 5χορδα μπάσσα με 35" κλίμακα, φτιαγμένα έτσι για επίτευξη της καλύτερης ηχητικής "ποιότητας" της 5ης χαμηλής χορδής (Σι). Η μεγαλύτερη κλίμακα όμως, συνήθως μεταφράζεται και σε μεγαλύτερο ("μακρύτερο") μέγεθος μανικιού, μια και όσο αυξάνεται η κλίμακα αυξάνεται και η απόσταση μεταξύ των τάστων. Πράγμα που κάνει προφανώς ένα μπάσσο αρκετά πιο δύσκολο να παιχτεί από κάποιον συνηθισμένο σε κιθάρα. Και κάπου εκεί φυσικά έγκειται και το "taboo" του θέματος short scale μπάσσο. Πάρα μα πάρα πολλοί μπασσίστες ισχυρίζονται πως ένα short scale μπάσσο δεν έχει την ίδια απόκριση, ίδια τάση χορδών και ίδια ηχητικά αποτελέσματα με ένα full scale. Και φυσικά έχουν δίκιο. Ένα short scale μπάσσο είναι λογικό να "χάνει" ελαφρώς στις χαμηλότερα κουρδισμένες χορδές (Μι, Λα) σε σχέση με ένα full scale λόγω της μικρότερης κλίμακας. Οι χαμηλότερα κουρδισμένες χορδές, ως αποτέλεσμα, είναι ελαφρώς πιο "λάσκα", πιο χαλαρές από ένα full scale μπάσσο, και ως εκ τούτου οι παραπάνω ισχυρισμοί έχουν και "επιστημονικό" έδαφος, και προφανώς αλλάζει αρκετά και ο ήχος, καθώς και η αίσθηση κατά το παίξιμο. Το γεγονός αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα πως ο ήχος είναι χειρότερος, ή λιγότερο "αληθινός/αυθεντικός" από των full scale. Αυτή η κατασκευαστική του ιδιότητα κάνει τις χαμηλές χορδές αρκετά "mellow", κάπως "λαστιχένιες" ηχητικά με λιγότερο top end. Είναι γνωστό πως σε αρκετές περιπτώσεις ο ήχος των short scale "φέρνει" λιγάκι στον ήχο του κοντραμπάσσου, με εξαίρεση φυσικά την ύπαρξη sustain (λόγων τάστων προφανώς). Στις υψηλότερα κουρδισμένες χορδές όμως (Ρε, Σολ), ένα short scale έχει μια διαφορετική ποιότητα που το κάνει πάρα μα πάρα πολύ θελκτικό σε πολλούς μπασσίστες, και μάλλιστα για τους θιασωτες των shorties αυτή η συγκεκριμένη "ποιότητα" είναι καθοριστικός παράγοντας στην επιλογή τους, μια και δεν μιλάμε μόνο για το κατά πόσον βολεύεται κάποιος παικτικά. Οι υψηλότερα κουρδισμένες χορδές, λοιπόν, σε ένα short scale, λόγω της μικρότερης κλίμακας, έχουν ένα πιο mellow, "τραγουδιστό" ήχο, αντίθετα με τις "καμπάνες" των full scale. Και φυσικά με το "καμπάνες" εννοώ τον ξεκάθαρο, πριμαριστό ήχο των εν λόγω χορδών. Βάσει των παραπάνω, λοιπόν, πιστεύω είναι προφανώς πως αν και τα δύο είδη ανήκουν στην κατηγορία "Μπάσσα", είναι και τα δύο όργανα με διαφορετικές ιδιότητες, ηχητικά, παικτικά ακόμα και αισθητικά, και ουσιαστικά κανένα δεν υστερεί ή υπερτερεί σε σχέση με το άλλο. Υπάρχουν και τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα στο καθένα, αλλά αυτά έχουν να κάνουν καθαρά με την κρίση του παίκτη και τις περισσότερες φορές είναι εντελώς υποκειμενικά, όπως άλλωστε και η επιλογή ενός εκ των δύο. Έχοντας όλα τα παραπάνω υπ'όψην, ας βάλω στο παιχνίδι και το θέμα ενισχυτή και ηλεκτρικών, μια και πιστεύω είναι πολύ βασικό στο να δώσει ένα τέλος (ναι καλά) στην όλη διαμάχη "short scale vs full scale". Και τα δύο αυτά είδη χρησιμοποιούν τα ίδια απολύτως ηλεκτρικά μέρη. Ίδιους μαγνήτες, ίδια ποτενσιόμετρα, ίδιες προενισχύσεις, ίδια jack, ίδιους διακόπτες, επιλογείς κλπ. κλπ. κλπ. Και φυσικά και τα δύο "κουμπώνονται" στους ίδιους μπασσοενισχυτές. Είναι λογικό λοιπόν πιστεύω να μιλάμε για μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα, όταν ειδικά σήμερα, έχουμε όλοι τη δυνατότητα με οποιοδήποτε όργανο, να επιλέξουμε τον κατάλληλο ενισχυτή και τους κατάλληλους μαγνήτες και την κατάλληλη προενίσχυση για να φέρουμε τον ήχο εκεί ακριβώς που θέλουμε. Όπως μπορούμε (και πολλές φορές έτσι και πράττουμε) να "βγάλουμε" τα ενοχλητικά πρίμα μέσω του ενισχυτή ή της προενίσχυσης σε ένα full scale μπάσσο, έτσι, αν θελήσουμε, μπορούμε και να προσθέσουμε αυτό το top end που ίσως λείπει από ένα short scale. Δεν είναι λοιπόν τα short scale ούτε μπάσσα "για φλώρους", ούτε μόνο για ανθρώπους με μικρότερα χέρια (που ίσως αισθάνονται άβολα σε μεγαλύτερη κλίμακα) αλλά ούτε και τα full scale είναι τα "αντρικά" μπάσσα. It all comes down to preference. Τέλος, θα προτρέψω τους φίλτατους μπασσίστες του forum να πάνε και να δοκιμάσουν ενα short scale, μια και η μαγεία τους είναι διαφορετική, και ποτέ δεν ξέρεις που θα κολλήσεις. Αναφέρω επιγραμματικά ορισμένους γνωστούς μπασσίστες που χρησιμοποιούν/ούσαν/έχουν χρησιμοποιήσει short scale μπάσσα. Paul McCartney John Entwistle Allen Woody Bob Daisley Les Claypool Jack Bruce Bill Wyman Mike Watt Stanley Clarke Jack Casady Phil Lesh Peter Hook Felix Pappalardi Alan Lancaster Andy Fraser Chris Murphy ... Και πάρα πάρα πάρα πολλοί άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Thanks for reading!

Ημ/νία: 21:08 - 13/01/11 Εισαγωγή: Προκειμένου να προφυλαχθούμε από ορισμένους επιτήδειους που προσπαθούν με δόλο να πουλήσουν αντίγραφα GIBSON ως γνήσια, συγκέντρωσα και σας παραθέτω κάποιες από τις διαφορές που έχουν οι γνήσιες GIBSON σε σχέση με τα αντίγραφα. Αγαπητοί φίλοι, Προκειμένου να προφυλαχθούμε από ορισμένους επιτήδειους που προσπαθούν με δόλο να πουλήσουν αντίγραφα GIBSON ως γνήσια, συγκέντρωσα και σας παραθέτω κάποιες από τις διαφορές που έχουν οι γνήσιες GIBSON σε σχέση με τα αντίγραφα. ΠΡΟΣΟΧΗ: Ανάλογα με το αντίγραφο, ισχύουν ορισμένες από τις παρακάτω διαφορές και όχι όλες. 1) ΤΕΛΕΙΩΜΑΤΑ (ΑΚΡΕΣ) ΤΑΣΤΩΝ Στις γνήσιες GIBSON, μια από τις πλέον δαπανηρές εργασίες είναι στα τελειώματα των τάστων (σιδεράκια). Οι άκρες των τάστων είναι ακριβώς στο όριο του ξύλου της ταστιέρας, εκεί που αρχίζει το φιλέτο. Αντίθετα, σχεδόν σε όλα τα αντίγραφα τα τάστα καβαλάνε το φιλέτο. 2) ΓΕΦΥΡΑ Η γέφυρα στις γνήσιες GIBSON, ρυθμίζεται σε ΥΨΟΣ με δύο μικρές ροδέλες. Αντίθετα, σε πολλά αντίγραφα (όχι σε όλα), η γέφυρα δεν έχει ροδέλες και ρυθμίζεται σε ύψος με ίσιο κατσαβίδι, με μια απλή βίδα που έχει την κεφαλή προς τα πάνω. Επίσης το πάνω μέρος των saddles (εκεί όπου ακουμπούν οι χορδές) στις GIBSON είναι λεπτό, ενώ σε πολλά αντίγραφα είναι πιο πλατύ. 3) STOP TAIL Στις γνήσιες GIBSON, οι βίδες στο STOP TAIL έχουν κεφαλή με πλατιά εγκοπή, και οι άκρες των δύο άγκιστρων είναι καμπύλες. Αντίθετα, στα περισσότερα αντίγραφα (όχι σε όλα), οι βίδες είναι φθηνιάρικες, με λεπτή εγκοπή, ενώ οι άκρες των δύο άγκιστρων είναι κάπως μυτερές. 4) ΠΟΤΕΝΣΙΟΜΕΤΡΑ – ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΑΚΟΠΤΗ. Στις γνήσιες GIBSON τα ποτενσιόμετρα είναι μεγάλου μεγέθους. Στα πιο σύγχρονα μοντέλα, τα ποτενσιόμετρα έχουν πάνω τους το λογότυπο GIBSON. Επίσης, ο μηχανισμός του διακόπτη είναι πολύ ποιοτικός. Σε αρκετά αντίγραφα (όχι σε όλα) τα ποτενσιόμετρα είναι φθηνιάρικα και μικρά, το ίδιο και ο μηχανισμός του διακόπτη. 5) ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΜΕΡΗ Τα πλαστικά των περισσοτέρων αντιγράφων είναι μέτριας ή κακής ποιότητας και φυσικά είναι μιας στρώσης (1ply) 6) ΒΑΦΗ Στα αντίγραφα η βαφή γίνεται με λούστρο και όχι με νιτρολάκα. Η κιθάρα δείχνει υπερβολικά γυαλιστερή. 7) ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΘΗΚΗ Οι γνήσιες GΙΒSΟΝ έρχονται με σκληρή θήκη που έχει το λογότυπο GIBSON εξαιρούνται τα φθηνά μοντέλα, τα οποία έχουν gig bag με το λογότυπο GIBSON). Επίσης, όλες οι γνήσιες GIBSON έχουν χαρτιά αυθεντικότητας. Τα περισσότερα αντίγραφα δεν έχουν χαρτιά, έστω και πλαστά, και έρχονται με ανώνυμη θήκη. Σχετικές φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στο http://s1094.photobucket.com/albums/i441/jaetos/GIBSON%20vs%20REPLICAS/ Ελπίζω τα παραπάνω να βοηθήσουν ώστε να μην πέφτουμε θύματα επιτήδειων. Με φιλικούς χαιρετισμούς προς όλους τους μουσικούς – φίλους του noiz, Γιάννης - jk @ adnet.com.gr

Ημ/νία: 15:33 - 20/09/11 Εισαγωγή: Ενας μικρός οδηγός για κάποιον που μπαίνει τώρα στο θαυμαστό κόσμο του slide. Εισαγωγή στην Slide κιθάρα Σετάρισμα Κιθάρας: Καλό θα είναι εφόσον θέλουμε να ασχοληθούμε με το slide να έχουμε μια κιθάρα μόνο για αυτό. Επιβάλετε να σετάρουμε την κιθάρα με ψηλά τις χορδές ώστε να αποφύγουμε το fret buzz. Εγώ πάντα προσπαθώ στα πρώτα τάστα να μην είναι πολύ ψηλά οι χορδές ώστε να μπορώ να παίζω εύκολα τα ακόρντα και όσο πάω προς το 12ο τάστο να έχω μια κοιλιά στο μανίκι για να μην έχω καθόλου fret buzz. Συνήθως χρησιμοποιούμε χοντρές χορδές για πιο γεμάτο ήχο. Οι 12αρες είναι μια χαρά και δεν θα ζορίσουμε το μανίκι κάνοντας κάποιο κούρδισμα που θέλουν σφίξιμο οι χορδές. Εδώ θέλω να προτείνω την χρήση των flatwound χορδών. Γλιστράει πολύ πιο εύκολα το slide έχουμε λιγότερο θόρυβο από τις χορδές και ο ήχος έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα μουντίλα. Επιλογή υλικού slide: Η ιστορία λέει ότι το πρώτο slide ήταν ένα μαχαίρι. Την σημερινή εποχή υπάρχουν πολλές επιλογές όσο αφορά το υλικό το μέγεθος και το βάρος. Υπάρχουν ακόμα και slide με Radius ώστε να είναι καλύτερη και ευκολότερη η επαφή με τις χορδές. Nickel, Brass, Glass, Ceramic, όλα είναι καλά το θέμα είναι τι μας βολεύει στο δάχτυλο όσο αφορά το βάρος, το μέγεθος άλλα και στο πως θα “δέσει” με την κιθάρα μας. Εγώ χρησιμοποιώ για κάθε κιθάρα μου slide από διαφορετικό υλικό. Επίσης τα γυάλινα slide της αγοράς συνήθως είναι plexi glass οπότε εάν θέλετε τον ήχο ενός γυάλινου κόψτε το λαιμό ενός μπουκαλιού. Κουρδίσματα: Στην αρχή καλό είναι να κουρδίσουμε την κιθάρα σε κάποιο ανοιχτό κούρδισμα(Open Tuning). Είναι πολύ πιο εύκολο γιατί μπορείς να πιάσεις ακόρντα σε ένα τάστο. Αυτό συμβαίνει γιατί με τον τρόπο που κουρδίζουμε την κιθάρα οι ανοιχτές χορδές δημιουργούν μια συγχορδία. Επίσης τα περισσότερα Licks παίζονται χρησιμοποιώντας το πολύ 3 τάστα. Το Standard κούρδισμα έχει και αυτό το ενδιαφέρων του. Πέρα από κάποια Standard licks μπορούμε να μπούμε και στην διαδικασία να παίξουμε με slide ότι licks ξέρουμε. (Ξεκινάμε από την Ε καντίνι και πάμε προς την Ε μπάσο) Standard Drop D (άλλα η Ε καντίνι) E – B – G – D – A – E D – B – G – D – A – E Open D Open E (like Open D but One Tone Up) D – A – F# - D – A – D E – B – G# - E – B – E Open G Open A (like Open G but One Tone Up) D – B – G – D – G –D E – C# - A – E – A - E Τεχνική: Τώρα θα μου πείτε “μας δουλεύεις ρε φίλε; Υπάρχει σωστή τεχνική στο slide;” Και φυσικά υπάρχει! Το slide μπορεί να το ακούσαμε και να το μάθαμε “βρώμικο” από τους παλιούς μπλουζίστες αλλά πλέον είμαστε στον 21ο αιώνα και υπάρχουν παίχτες όπως ο Derek Trucks. Πρώτα από όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον παίζουμε άταστη κιθάρα. Οπότε πρέπει να προσέξουμε πολύ το που “πατάμε”. Δεν χρειάζεται να βάζουμε πολύ δύναμη και το κέντρο του slide θα πρέπει να βρίσκεται ακριβώς πάνω από το τάστο(σιδεράκι). Καλό θα είναι τις πρώτες μέρες που θα παίζουμε να έχουμε συνδεδεμένο το κουρδιστήρι ώστε να βλέπουμε εάν φεύγουμε από το pitch. Το slide καλό είναι να το φοράμε στο μικρό δάχτυλο. Έχουμε καλύτερο έλεγχο στο παίξιμο και μπορούμε με τα άλλα τρία δάχτυλα να πιάσουμε εύκολα τα ακόρντα. Με πένα η με δάχτυλα; Ότι μας αρέσει και μας βολεύει. Απλός εάν παίξουμε με τα δάχτυλα καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε τον μεγάλο(p) σαν down stroke και τον δείκτη(i) σαν up stroke. Κάτι άλλο το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό είναι το καθαρό παίξιμο. Δηλαδή να μπορούμε εμείς οι ίδιοι να ελέγχουμε το πόσο βρώμικα θέλουμε να παίξουμε. Αυτός ο έλεγχος μπορεί να γίνει και από τα δύο χέρια. Χέρι που κρατάει το Slide: Καθώς πατάμε τις χορδές με το slide τα άλλα μας δάχτυλα ακουμπάνε και αυτά τις χορδές(όχι με δύναμη). Χέρι που κρατάει την πένα: Η παλάμη μας ακουμπάει τις τρεις μπάσες χορδές (Ε – Α – D ) σαν να κάνουμε palm mute. Εννοείται όταν θέλουμε να παίξουμε σε αυτές σηκώνουμε το χέρι μας. Όταν παίζουμε κάποιο lick στην Μι καντίνι και φεύγουμε από αυτήν μπορούμε να σταματήσουμε την διάρκεια της ακουμπώντας την με τον παράμεσο(a ). Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και στη Σι αλλά χρησιμοποιώντας τον μέσο(m). Προτεινόμενοι καλλιτέχνες: Old Blues Electric Blues Whitey Blues Blind Willie Johnson Muddy Waters Duane Allman Bukka White Elmore James Alan "Blind Owl" Wilson Casey Bill Weldon J.B. Hutto Johnny Winter Robert Johnson Luther Allison Rory Gallagher Son House Louisiana Red Ry Cooder Tampa Red Hound Dog Taylor Warren Haynes Derek Trucks Eric Sardinas Jeremy Spencer Προτεινόμενα βιβλία εκμάθησης: Slide Guitar Licks by Brett Duncan (Progressive) Slide Guitar (Fretboard Roadmaps) by Fred Sokolow Bottleneck Blues Guitar by Bob Brozman Acoustic Guitar Slides by David Hamburger The Roots Of Slide Guitar by Fred Sokolow Επιμέλεια: Κασόλης Αθανάσιος *****@*****.tld

Ημ/νία: 23:30 - 07/11/11 Εισαγωγή: Καθώς από καιρού εις καιρόν πέφτω επάνω σε διάφορα vintage ιαπωνικά όργανα- κόπιες γνωστών αμερικάνικων- άρχισαν να μου γεννούνται απορίες αναφορικά από το που «κρατάει» η σκούφια τους. Διάφορα «εξωτικά» ονόματα εργοστασίων βρέθηκαν στον δρόμο μου, όπως Matsumoku, Fujigen Kagi και άλλα, καθώς και μάρκες λιγότερο ή περισσότερο γνωστές. Οι Ιάπωνες από τα ‘60s είχαν αρχίσει δειλά- δειλά να «ξεσηκώνουν» αμερικάνικα μοντέλα. Η δουλειά «άνθισε» τα επόμενα χρόνια και τράβηξε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70- αρχές του ‘80, οπότε οι «γιάνκηδες» Fender, Rickenbacker, Gibson- άρχισαν να τους απειλούν με μηνύσεις. Γνωστό το παράδειγμα της Tokai- και έτσι μας προέκυψαν οι διαβόητες «lawsuit guitars». Stratocaster, Les Paul, SG, 4001… από όλα τα καλά έβγαζαν τα ιαπωνικά εργοστάσια, κάτω από πλήθος brand names. Μετά το «κυνηγητό» οι Japs έβαλαν τέλος στις κόπιες, όπου σύμφωνα με όσα καταθέτουν στο net ιδιοκτήτες τους ή ειδικοί επί των συγκεκριμένων οργάνων, πολλά από αυτά ήταν υψηλής ποιότητας. Ο λόγος ήταν ότι οι κατασκευαστές τους, σκόπευαν την Ιαπωνική αγορά και ήθελαν να παρουσιάσουν ανταγωνιστικά όργανα σε σχέση με τα αμερικάνικα- με καλά ξύλα- hardware, αλλά σε ελκυστικές τιμές για τους ιθαγενείς. Βέβαια στην πορεία τα όργανα άρχισαν να κυκλοφορούν και σε Ευρώπη και Αμερική. Για παράδειγμα, στην Αγγλία το γνωστό μουσικό μαγαζί Rose Morris, στα ‘70s έδινε παραγγελίες στους Ιάπωνες για κόπιες Rickenbacker μπάσων υπό την επωνυμία Shaftesbury. Βέβαια και στην περίπτωση των «lawsuit guitars», υπήρχαν καλύτερα και χειρότερα όργανα, με ανώτερα ή κατώτερα specs και εν κατακλείδι ότι πλήρωνες αυτό έπαιρνες. Η δε πλάκα είναι, ότι την δεκαετία του ’70 τόσο η Fender όσο και η Gibson είχαν αρκετά θέματα με την ποιότητα των παραγόμενων οργάνων τους, την ώρα που οι ιάπωνες κόπιαραν με επιτυχία τα 50’s και 60’s μοντέλα των αμερικάνων. Άλλο ένα σημείο ιαπωνικής «υπεροχής», ήταν τα ξύλα: Οι αμερικάνοι από το 1974 είχαν υπογράψει την συνθήκη CITES (the Convention on International Trade in Endangered Species of wild fauna and flora), που σε απλά ελληνικά σημαίνει: Bye- bye Brazilian rosewood για τις αμερικανικές εταιρίες. Αντίθετα οι ιάπωνες συνέχισαν να το χρησιμοποιούν στα αντίγραφα τους τουλάχιστον μέχρι το 1980, οπότε και η χώρα του «ανατέλλοντος ηλίου» υπέγραψε την CITES. Η ιστορία «lawsuit guitars» είναι αρκετά χαοτική. Πάντως μετά από googlαρισμα και μια σχετική έρευνα, έπεσα πάνω σε αυτό: Έχουμε την ονομασία του εργοστασίου και ακολουθούν τα παραγόμενα brands. Μέσα στην λίστα μπορεί να αναγνωρίσετε κάποια μάρκα που έπεσε στα χέρια σας, κατά τους... νεανικούς σας χρόνους. Fujigen Gakki: Contract Manufacturing for: Antoria, Epiphone, Greco, Ibanez, Jason, Mann, Odessa, Orville by Gibson, Penco, Univox, Yamaha, Kent, Hohner Sales Brands: Oakland, Beck Bridge, Goldentone Grant Isonez, P. visitors, Pearl, Polaris, Sakai, Ventura Guyatone: Exclusive: Capri, Crown, GUYATONE, Guya, Fandel, Imperial, Saturn Contract Manufacturing for: Apollo, Audition, Decca, Domino, Futurama, Hondo, Kent, Kingston, Ibanez, Orpheum, Silvertone, Suzuki Sales Brands: Barclay, Beltone, Broadway, Capri, Crestwood, Elko, Feather, G. Rossi, Howard, Hi-Lo, Ideal, Johnny Guitar, Kimberly, Lafayette, Lindell, Maier, Marco Polo, Marquis, Maximus, Melodies, Montclair, Omega, Orpheus, Prestige, Recco, Royalist, St George, Silhouette, Sorrento, Toledo, Vernon, Victoria, Zen-On, Zenta Kasuga: Exclusive: Kasuga, Tokai, Goban Contract Manufacturing for: Burny, Conrad, Fernandes, Hondo Sales Brands: Heerby, Ganson, Emperador, Madeira, Asco, Orville Kawai/Teisco: Exclusive: Del Rey, Kawai, Teisco, Teisco Del Rey Contract Manufacturing for: Arbiter, Audition, Apollo, CBS, Decca, Imperial, Kay, Kent, Kingston, Ibanez (60's), Noble, Silvertone, Tele Star Sales Brands: Arirang, Band Master, Barth, Daimaru, Devoc, Diasonic, Dispender, Duke, Heit Deluxe, Hi-Lo, Holiday, Jedson, Kimberly, Keefy, Lindell, Melody, MCM, Noble, Prestige, Philharmonic, Randall, Regina, Rexina, Sakai, Satellite, St Georges, Schaffer, Shadow, Sorrento, Sterling, Swinger, Tonemaster, Top Twenty, Winston, Zeus Matsumoku: Exclusive: Arai, Aria, Aria Diamond, Electra, Stewart, Tempo, Ventura, Westbury Contract Manufacturing for: Columbus, Conrad, Domino, Epiphone, Greco, GUYATONE, Ibanez, Washburn (Wing-and Stage-series), Westone, Yamaha Sales Brands: Arita, Barclay, Cimar, Custom, Dia, El Maya, Fell, Gallan, Gigan, Hi.Lo, Howard, Lindberg, Lyle, Luxor, Maxitone, Maya, Mayfair, Montclair, Pan, P. visitors, Raven, Sekova, Skylark, Univox , Vision, Volhox Tombo: Exclusive: Morris Contract Manufacturing for: Norma Marks Distribution: Angelica, Asama, Columbus, Condor, Duke, Horugel, Kinor, Montaya, Queen, Regina, Schaffer, Yamato Terada Contract Manufacturing for: Grapham, Gretch, Joo Dee, Morris, Orville, Vesta and Fender Japan Υπάρχουν και αυτά τα brands για τα οποία όμως δεν έχει γίνει γνωστό σε ποια εργοστάσια παραγόντουσαν: Ayar, Astrotone, Beeton, Bradford, Bruno, Conqueror, Calif., Canora, Cipher, Coronado, Cutler, Demian, Eros, Fresher, Holiday, Intersport Mark Lero, Mako, Marlin, Master, Matador, Mellowtone , Memphis, Montaya, Orlando, Pleasant, Regent, Sigma, Solola, Tamaki, Trump, MegaTones, Westminster.

Ημ/νία: 01:00 - 02/12/11 Εισαγωγή: Οδηγίες για να μετατρέψετε έναν humbucker από 2 wire σε 4 wire για να μπορείτε να τον σπλιτάρετε ή οτιδήποτε άλλο. Περνούμε έναν μαγνήτη με 2 καλώδια, στην περίπτωση μας είναι ο 59αρης seymour duncan. http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm001.jpg Βγάζουμε την μονωτική ταινία http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm002.jpg Μετά ξεβιδώνουμε τις τέσσερις βίδες που συγκρατούν τα πηνία http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm003.jpg και τα βγάζουμε απο τη βάση http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm004.jpg κόβουμε το καλώδιο από τα πηνία http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm005.jpg http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm006.jpg και με το κολλητήρι ξεκολλάμε τη γείωση απο τη βάση http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm007.jpg Ακολουθώντας τον κώδικα χρωμάτων της seymour duncan (το οποίο δεν ειναι υποχρεωτικό, απλά επειδή στη περίπτωση μας ο μαγνήτης είναι SD το κάνουμε για ευκολία και για να ξέρουμε μελλοντικά τι μας γίνεται) κολλάμε το καινούργιο καλώδιο. http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/seymour.jpg http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/wire.jpg http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm008.jpg και μετά με θερμοσυστελλόμενο καλύπτουμε τις κολλήσεις http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm009.jpg Μέτα κολλάμε τη γείωση στη βάση http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm010.jpg Βιδώνουμε τα πηνία στη βάση http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm011.jpg και είμαστε έτοιμοι http://i916.photobucket.com/albums/ad8/krknow/humbucker 2 to 4 wire mod/sm012.jpg Χρονος περιπου 15-20 λεπτα σε χαλαρους ρυθμους

Ημ/νία: 16:59 - 25/04/12 Εισαγωγή: Απλή κατασκευή για ενα φλαμένκο καποτάστο Παίρνουμε μια ξύλινη σφραγίδα αφαιρούμε τα γραμματα της και τις κόλες απο αυτα. Με προσοχη στρίβουμε το χερουλακι της για να ξεκολλήσει. Τωρα έχουμε χερουλακι του καποταστου και το σωμα του να μου επιτραπεί να το πω, με τρύπα και πείρο σε ίδιες διαστάσεις. Ανοίγουμε τρυπες σε χερούλι και σωμα στο πάχος της πετονιάς μας(εγω εβαλα μια παλια ΣΙ). http://www.noiz.gr/articles/3_26_04_12_9_30_15.jpeg Απο την κατω μεριά του σώματος εκει που θα πατανε οι χορδες δηλ. φαρδαίνουμε την τρυπα που ανοιξαμε για την πετονια, σε βαθος λιγο παραπανω απο την επιφανεια για να μπαίνει εκει ο κομπος της πετονιάς, το ιδιο και στο χερουλι. http://www.noiz.gr/articles/3_26_04_12_9_31_43.jpeg Περναμε την πετονια απο το προστατευτικό για την κιθαρα,εγω εχω βαλει την μόνωση απο καλώδιο (καλυτερα δερματακι αν υπαρχει) και στην συνεχεια απο το σωμα και το χερουλι και δένουμε τους κόμπους. Στο κατω μερος του σωματος μπαινει αυτοκόλλητο ταπιτακι που βαζουν κατω απο τις καρεκλες για να μην τρίζουν και γρατζουνανε. http://www.noiz.gr/articles/3_26_04_12_9_36_14.jpeg Στην τοποθέτηση καλο ειναι να το παταμε λιγο απο πισω δηλ. απο την μεριά που ανοιξαμε την τρυπα της πετονιας για να μην σφίξει μονόπατα. http://www.noiz.gr/articles/3_26_04_12_9_37_29.jpeg ΠΡΟΣΟΧΗ στην σφραγίδα η τρύπα της με το πυρακι του χερουλιου να ειναι οσο γίνεται ακριβως γιατι αλλιως στο σφίξιμο το πειρακι θα κάθεται λοξά στην τρυπα υπαρχει και περιπτωση να λασκάρει απο μονο του. Καλο ειναι το προστατευτικό να καλυπτει μεχρι τις γωνίες απο το καπο για να μην γεμίσει γραμμές. http://www.noiz.gr/articles/3_26_04_12_9_41_33.jpeg Αυτα απο εμενα συγνώμη για τυχόν λαθη ελπιζω να σας φανεί χρήσιμο. Γεια χαρα!!!

Ημ/νία: 23:06 - 12/07/12 Εισαγωγή: Ιδού το δίλημμα! Θα μου πείτε γιατί είναι δίλημμα; Αφού τα δύο κάνουν διαφορετική δουλειά. Σχεδόν... Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός μέσου κιθαρίστα όπως εγώ π.χ. που κάνει τις εξής δουλειές: 1. Σπίτι. Παίξιμο / μελέτη / ηχογράφηση. 2. Πρόβα σε προβάδικο. 3. Live σε χώρους που δεν έχουν εγκατάσταση για live. (cafe, bar, κ.α.) 4. Live σε χώρους με εγκατάσταση για live. ΟΚ λοιπόν... ας τα αναλύσουμε ένα - ένα. 1. Στο σπίτι στήνω την πεταλιέρα με ήχους δικούς μου όταν παίζω και ανάλογα με τα κομμάτια που μελετάω. Το γεγονός πως έχει εξελιχτεί τόσο το modelling βοηθάει πολύ. Εχω κάποια ακριβά πετάλια και κάνω A/B τεστ με τα αντίστοιχα της πεταλιέρας και οι διαφορές είναι ελάχιστες αν όχι ανύπαρκτες. Μια το ένα είναι καλύτερο και μια το άλλο ανάλογα με την διάθεση μου. Το ίδιο ισχύει και για την ηχογράφηση αφού μπορώ να ηχογραφήσω direct. Μπορώ να ακούσω με ακουστικά, στο ηχοσύστημα του υπολογιστή ή σε ένα μικρό ενισχυτή για χρήση σπιτιού. Στη δική μου περίπτωση τον Roland Cube 30. 2. Στο προβάδικο υπάρχουν ενισχυτές και δεν χρειάζεται να κουβαλήσω δικό μου. Για να πάω στην πρόβα λοιπόν και να έχω τον ήχο μου (όσο πιό κοντά γίνεται) παίρνω την κιθάρα και την πεταλιέρα μου. Απλά, ελαφρά με το μετρό ή τη μοτοσυκλέτα. Δύο τσάντες στον ώμο κι έφυγα. Βοηθάει βέβαια το ότι έχω διαλέξει μια μικρή Boss ME-20 που είναι μόλις 2-3 κιλά με τα καλώδια. Δεν έχει την ηχητική ευελιξία μιας μεγαλύτερης, έχει μικρότερη επιλογή εφέ αλλά τα distortion, modulation, delay, reverb που είναι το ψωμοτύρι, με καλύπτουν. Τι να κάνεις; Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. You win some, you lose some. Με το ελαφρύ φορτίο κινούμαι ευκολότερα. 3. Στα cafe-bar που δεν έχουν ηχητική εγκατάσταση πρέπει να φέρεις εσύ... Ωραία. Παίρνεις το μικρό Ρ.Α., βάζεις τα μικρόφωνα των τραγουδιάρηδων, συνδέεις τα πλήκτρα και το μπάσο με D.I. Tην κιθάρα; Μια λύση είναι να φέρεις τον ενισχυτή σου. Συνήθως οι χώροι αυτοί δεν θέλουν εντάσεις γιατί θα τους κυνηγήσουν οι γείτονες ένεκα έλλειψης ηχομόνωσης. Ο Cube με καλύπτει αλλά μπορώ να συνδέσω και το stereo out της πεταλιέρας στη μικροφωνική... Και είναι και στέρεο... Λες στα ντραμς να παίζουν χαμηλά με rods και είσαι σένιος. 4. Στα Live bar που μπορείς να παίξεις σε μεγάλες εντάσεις (αν και εφ όσον το θες δηλαδή) συνήθως διαθέτουν ενισχυτές αλλά και κάποιον "ειδικό" που προτιμάει να έχει τους δικούς του όπως είναι με τα μικρόφωνα τους, γιατί τους... ξέρει. Λέει... Και δεν έχει κι άδικο στην τελική. Ξέρω κάποιον κιθαρίστα που διέθετε Mesa Boogie και δεν του επέτρεπε ο μαγαζάτορας να παίζει με αυτόν γιατί τους ξεκούφαινε... Ποιόν; Τον κουφό ηχολήπτη! Προτιμούν λοιπόν τις δοκιμασμένες λύσεις, ιδιαίτερα όταν παίζει διαφορετική μπάντα κάθε νύχτα. http://www.noiz.gr/articles/3_12_07_12_9_14_26.jpeg Η αλήθεια όμως είναι πως γουστάρω το λαμπάτο overdrive ενός καλού και ακριβού ενισχυτή. Πάντα είχα έναν τέτοιο την εικοσαετία που έπαιζα σχεδόν καθημερινά. Βέβαια τότε δεν υπήρχαν πεταλιέρες. Και φυσικά δεν θα βάλω πεταλιέρα με πΣιφιακή ή τρανζιστοράτη (αναλογική για τους νεότερους) παραμόρφωση μπροστά στη λάμπα! Ναι, να πάρω τον Boogie ή τον vintage super-duper ενισχυτή. Ηχάρα! Ασε δε που όταν το λες στους κολλητούς σου ή σε ρωτούν με τι παίζεις, ανεβαίνουν οι μετοχές σου. Για την οικογένεια πάντως, δεν ξέρω αν έχουν την ίδια γνώμη... http://www.noiz.gr/articles/3_12_07_12_9_18_44.jpeg Αλλά τελικά πότε θα τον παίζω τον ενισχυτή; Πως θα τον αποσβέσω; 1. Στο σπίτι θα παίζει στο 1. 2. Στην πρόβα θα παίξω με άλλον. 3. Στο μικρό live θα μας μαζέψει το αυτόφωρο. 4. Στο live bar... ίσως αλλά βαριέμαι και την... μετακόμιση των 20+ κιλών. Οπότε... μήπως μου διαφεύγει κάτι; Μήπως... λέω μήπως η ευχρηστία της πεταλιέρας μας κάνει να σκεφτούμε διαφορετικά; Και δεν εννοώ τα πεταλάκια πάνω στo pedalboard με τις εγγενείς αδυναμίες τους που για να φτιάξεις αντίστοιχη πεταλιέρα θα κοστίσει σχεδόν όσο ένας λαμπάτος, με πιθανό προβληματικό matching και μικρή ευελιξία χωρίς μνήμες και simulators. Μήπως ο παλιός καλός λαμπάτος έχει θέση στα studio ηχογράφησης όπου δεν χρειάζεται να μετακινείται, δίνει ωραίο ήχο και ταυτόχρονα λειτουργεί σαν κράχτης; Επαγγελματική προσέγγιση. Για τους ημι-επαγγελματίες και χομπίστες μήπως κάνει για το σπίτι και δη στο σαλόνι για να τον καμαρώνουμε; Αλλά όμως είναι σαν είδος πολυτέλειας για τον εργαζόμενο στην Ελλάδα του 2012. Μου θυμίζει ένα φίλο που έχει μια μοτοσυκλέτα Yamaha XT600 για να κάνει τη δουλειά του και μια ευαίσθητη Triumph Bonneville του '80 για να πάει καμια βόλτα τις γιορτές. Βέβαια οι λαμπάτοι σήμερα δεν είναι σαν την Bonneville που θέλει μανιβέλα και προσευχή για να πάρει μπρος. Πεταλιέρα βρίσκεις απο 100 ευρώ με όλα τα καλούδια και με τσαντούλα για τον ώμο. Ασε δε που παραμένει η μέση σου στη θέση της. Και προπάντων πάντα έχεις τον ήχο σου όπου κι αν πας! Οπότε απο εκεί που έλεγα να πάρω μια μικρή αλλά ακριβή κεφαλή με το ανάλογο ηχείο, όταν τα βάζω κάτω, δεν βγαίνει η εξίσωση. Είδατε που τελικά υπάρχει το δίλημμα; Συζήτηση για το άρθρο στο: http://www.noiz.gr/index.php?topic=194405.0

Ημ/νία: 13:23 - 05/02/13 Εισαγωγή: Κατά την αναζήτησή μου τα τελευταία χρόνια στο χώρο της οργανοποιίας (κυρίως ηλεκτρικής κιθάρας), συνάντησα πολλές φορές το πρόβλημα που αφορά την ονομασία των ξύλων που χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως, από τις διάφορες εταιρίες και luthiers ανά τον κόσμο. Επίσης παρατηρώντας το φόρουμ τον τελευταίο καιρό (καθώς επίσης και αλλά ελληνικά και ξένα φόρουμ) διαπίστωσα ότι πολύ φίλοι πλέον μπαίνουν στην διαδικασία να ξεκινήσουν την κατασκευή ή την συναρμολόγηση ενός οργάνου. Θέλοντας να βοηθήσω λοιπόν παραθέτω τον παρακάτω κατάλογο με τις ονομασίες των κυριότερων ξύλων, έτσι όπως αυτά ονομάζονται σε Ευρώπη και Αμερική, καθώς επίσης και στην εγχώρια αγορά. Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στο ότι πολλές φορές το ίδιο ξύλο ανάλογα με την περιοχή και τον τρόπο που φυτρώνει και αναπτύσσεται μπορεί να έχει διάφορες ονομασίες. Για αυτό τον λόγο έχω παραθέσει με έντονη γραμματοσειρά την συνήθη ονομασία που αναφέρεται από διάφορους κατασκευαστές οργάνων. • alder = σκλήθρο ή κλήθρα / American Red Alder • ash = δεσποτάκι, φράξος, μελιό (μελιά) / Swamp Ash, Southern American ash • poplar, tulipwood, aspen = λεύκα, λιριόδεντρο / Poplar • basswood = φλαμούρι, τήλιο / Basswood • beech = οξυά • birch = σημύδα / Birch • cherry = κερασιά / American Cherry • hackberry = μελικοκιά (ψευδοκαραγάτσι) • maple (hard ή rock) = σφένδαμος, κελεμπέκι, κατσαρό ή μουαρέ / Hard Maple, Curly maple, Quilted maple, Flame Maple, Figured maple, Spalted maple, Burl maple, Birdseye Maple • oak = δρυς / American Red Oak • sycamore ή lacewood = πλάτανος / Lacewood • walnut = καρυδιά / Black Walnut • mahogany = μαόνι (Αφρικανικό και Ονδούρας) / African Mahogany, Honduras Mahogany • sapele = σαπέλι (είδος μαονιού) / Sapele • korina = κορίνα / Κορίνα, White Limba, Black Limba • wenge = βέγκε / Wenge • rosewood = παλίσανδρος / Indian Rosewood • pine = πεύκη, κουκουναριά / Pine • spurce = ερυθρελάτη / Sitka Spurce • chestnut = καστανιά • Koa ή acacia = ακακία/ Koa, Acacia • blackwood/ Blackwood • pau ferro ή brazilwood / Pau Ferro • padauk ή padouk / Padouk • olive = ελιά (συνήθως ρίζα ελιάς) • ebony = έβενος Αφρικής (macassar ebony) / Ebony • ovangkol / Ovangkol • bubinga / Bubinga • cocobolo / Cocobolo • Purple Heart / Purple Heart • Ziricote / Ziricote • Zebrawood / Zebrano Καλή τύχη στην αναζήτησή σας!!!

Ημ/νία: 11:10 - 24/10/13 Εισαγωγή: Είναι σημαντικό να συνδυάζουμε σωστά τα μεγάφωνα στις καμπίνες (ηχεία) ή και καμπίνες ολόκληρες. Ο ένας λόγος είναι γιατί έτσι θα πετύχουμε την απόλυτη απόδοση ισχύος και ο άλλος γιατί μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες που θα κάνουν κακό στον ενισχυτή. Οι πιο διαδεδομένοι τρόποι σύνδεσης είναι σε σειρά και παράλληλα. Σε σειρά είναι όταν το δεύτερο συνδέεται αμέσως μετά το πρώτο. http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=200840.0;attach=43741;image Παράλληλη σύνδεση είναι όταν π.χ. ο ενισχυτής έχει 2 εξόδους και το καθε μεγάφωνο συνδέεται σε διαφορετική ή όταν απο την έξοδο τα καλώδια μοιράζονται ως εξής: http://www.noiz.gr/index.php?action=dlattach;topic=200840.0;attach=43739;image Οταν συνδέουμε τα μεγάφωνα μεταξύ τους το φορτίο τους αλλάζει ως εξής: Σύνδεση σε σειρά 2 μεγαφώνων Δύο 2 ohm μεγάφωνα = 4 ohm Δύο 4 ohm μεγάφωνα = 8 ohm Δύο 8 ohm μεγάφωνα = 16 ohm Παράλληλη σύνδεση 2 μεγαφώνων Δύο 4 ohm μεγάφωνα = 2 ohm Δύο 8 ohm μεγάφωνα = 4 ohm Δύο 16 ohm μεγάφωνα = 8 ohm Παράλληλη σύνδεση 4 μεγαφώνων Τέσσερα 8 ohm μεγάφωνα = 2 ohm Τέσσερα 16 ohm μεγάφωνα = 4 ohm Τέσσερα 32 ohm μεγάφωνα = 8 ohm

Ημ/νία: 16:56 - 13/12/13 Εισαγωγή: Μιας και είναι κλασική η απορία: «Έχω τον τάδε ενισχυτή, μπορώ να τον συνδέσω με αυτή την καμπίνα;» ή «Έχω αυτόν τον combo μπορώ να αλλάξω το μεγάφωνο και αντί για 4Ω που έχει να βάλω 8Ω;» ή «Έχω 60W ενισχυτή combo μπορώ να βάλω 15W μεγάφωνο;», είπα να γράψω αυτό το άρθρο και να εξηγήσω με όσο το δυνατόν πιο απλά λόγια τι πρέπει να γνωρίζει κανείς ώστε να μην κάνει κάποια επιβλαβής σύνδεση. Κατ’αρχάς όταν αναφερόμαστε σε ενισχυτή κιθάρας ή μπάσου είτε μιλάμε για combo (combination) είτε για κεφάλι (head). Ο combo αποτελείται από τον ενισχυτή και το μεγάφωνο ή τα μεγάφωνα αν έχει παραπάνω από ένα, ενώ το κεφάλι μόνο από τον ενισχυτή και θέλει εξωτερική καμπίνα η οποία έχει μέσα τα μεγάφωνα. 1) Φορτίο (Load) Όλοι οι μονοφωνικοί τελικοί ενισχυτές έχουν μία έξοδο, τώρα αν εμείς βλέπουμε δύο, τρία ή και περισσότερα βύσματα είναι ευκολίες του κατασκευαστή (βλ.manual) πχ για την σωστή προσαρμογή του φορτίου, για σύνδεση εξωτερικής καμπίνας, κτλ. Σε αυτή την έξοδο λοιπόν, συνδέουμε το λεγόμενο φορτίο το οποίο δεν είναι κάτι άλλο παρά το σύνολο των μεγαφώνων, από ένα μέχρι όσα θέλουμε! Όχι, δεν υπάρχει περιορισμός. Αν αυτά βρίσκονται μέσα σε combo ή σε εξωτερική καμπίνα δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι να γνωρίζουμε το σύνολό τους σε Ohm και φυσικά σε Watt. Τα Ohm για να δούμε αν ταιριάζουν με την εμπέδηση (σύνθετη αντίσταση ή απλά αντίσταση) της εξόδου του ενισχυτή μας και τα Watt για να ξέρουμε αν αντέχουν την ισχύ του ενισχυτή μας. Εδώ να σημειωθεί ότι, α) αν τα Ohm του φορτίου είναι λάθος πρώτα κινδυνεύει από βλάβη ο ενισχυτής και μετά το φορτίο ενώ β) αν τα Watt του φορτίου είναι λάθος πρώτα κινδυνεύει από βλάβη το φορτίο και μετά ο ενισχυτής. 2) Υπολογισμός Ohm φορτίου Το σύνολο τους σε Ohm βρίσκεται εύκολα εφόσον γνωρίζουμε την συνδεσμολογία τους, δηλαδή αν είναι συνδεδεμένα σε σειρά ή παράλληλα. Αν είναι σε σειρά ισχύει, Rs = R1 + R2 + R3 + … + Rn και αν είναι παράλληλα, 1/Rp = 1/R1 + 1/R2 + 1/R3 + … + 1/Rn Όταν έχουμε μόνο δύο μεγάφωνα ή δύο σύνολα μεγαφώνων πχ δύο καμπίνες 2x12 απλοποιούνται και οι δύο τύποι: Rs = R1 + R2 και 1/Rp = 1/R1 + 1/R2 ή Rp = R1R2 / (R1+R2) Αν τα μεγάφωνα ή οι καμπίνες είναι τα ίδια Ohm συμβαίνει το μαγικό, Rs = nR και Rp = R/n, όπου n ο αριθμός των φορτίων. Δηλαδή δύο 8Ω σε σειρά μας δίνουν σύνολο 16Ω, ενώ δύο 8Ω παράλληλα μας δίνουν σύνολο 4Ω, τέσσερα 16Ω παράλληλα μας δίνουν 4Ω ενώ τέσσερα 16Ω σε σειρά 64Ω. Εδώ και μια φωτό με πιθανές συνδέσεις, http://www.mojotone.com/site/images/Speaker-Wiring-Diagram.gif 3) Υπολογισμός Watt φορτίου Το σύνολο σε Watt είναι αρκετά εύκολο να βρεθεί: είτε σε σειρά είτε παράλληλα απλά αθροίζουμε. Τέσσερα μεγάφωνα 50W το καθένα, είτε είναι παράλληλα είτε σε σειρά ή και συνδυασμός σειράς και παράλληλα (βλ. Marshall 4x12), είναι 200W. Ωραία, μιας και γνωρίζουμε τώρα τα Ohm και τα Watt από το φορτίο μας μένει να δούμε αν μπορούμε τελικά να το συνδέσουμε στον ενισχυτή μας. 4) Ισχύς vs Φορτίο Εδώ θα χρειαστεί να φέρουμε άλλον ένα τύπο στην επιφάνεια, Ρ = VI, όπου Ρ η ισχύς, V η τάση και Ι το ρεύμα. Σύμφωνα με το νόμο του Ohm ισχύει και V = IR οπότε η ισχύς ισούται και με P = V^2/R Από τον τελευταίο τύπο βλέπουμε ότι η ισχύς και το φορτίο είναι αντιστρόφως ανάλογα. Δηλαδή διπλασιάζεται το φορτίο, η ισχύς πέφτει στο μισό ενώ όταν γίνεται το φορτίο μισό, η ισχύς διπλασιάζεται! Η τάση φυσικά παραμένει σταθερή δεδομένου ότι και το σήμα εισόδου είναι σταθερό. Είτε μιλάμε για τρανζιστοράτο, είτε για λαμπάτο ισχύουν ακριβώς οι ίδιοι τύποι! Παρακάτω θα αναλύσουμε τι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά γιατί παρόλο που ισχύουν οι ίδιοι τύποι, δεν παρουσιάζουν την ίδια συμπεριφορά σε διαφορετικές τιμές φορτίου. 5) Ενισχυτής και Φορτίο Πρώτα από όλα είναι απαραίτητο να διαβάσουμε τις οδηγίες (manual) του κατασκευαστή γιατί στα specifications θα λέει πόσα Watt είναι ο ενισχυτής και στα πόσα Ωμ, είναι βασικό να το γνωρίζουμε αυτό πριν συνδέσουμε το όποιο φορτίο. Προσοχή: Ποτέ μα ποτέ δεν συνδέουμε ένα φορτίο στον ενισχυτή μας με ότι να'ναι καλώδιο πχ κιθάρας, ΠΑΝΤΑ με καλώδιο ηχείου! a) Transistor – οι λεγόμενοι solid state Στο manual θα μας λέει σίγουρα το minimum φορτίο που μπορούμε να συνδέσουμε και πόσα Watt είναι σε αυτή την τιμή πχ. Minimum load 4 ohm – 200W Αν είναι σοβαρός ο κατασκευαστής θα μας λέει και πόσα Watt είναι ο ενισχυτής σε διάφορες τιμές φορτίου πχ. 200W – 4 ohm (minimum load) 160W – 8 ohm Σύμφωνα με τα παραπάνω μπορούμε να συνδέσουμε ότι φορτίο θέλουμε από το minimum load και πάνω, απλά όσο ανεβαίνουμε η ισχύς χαμηλώνει. Εδώ θα παρατηρήσει κάποιος ότι στο manual του ενισχυτή του διαβάζει πχ ότι στα 4Ω τα Watt δεν είναι τα διπλάσια από ότι στα 8Ω, όπως μας τα λέει η θεωρία. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν και απώλειες, οπότε σχεδόν πάντα θα βλέπουμε ότι στο διπλάσιο φορτίο η ισχύς είναι κάτι παραπάνω από το μισό. Οκ! Όμως «τι θα συμβεί αν συνδέσω φορτίο κάτω από το minimum που ορίζει ο κατασκευαστής?». Το minimum load που έχει ορίσει ο κατασκευαστής είναι και το σημείο όπου ο ενισχυτής είναι σχεδιασμένος να δώσει την maximum ισχύ του. Αν συνδέσουμε φορτίο πιο χαμηλά από το minimum load η ισχύς θα ανέβει τόσο ώστε δεν θα υπάρχει πχ επαρκής ψύξη για τα τρανζίστορ ισχύος ή το ρεύμα μπορεί να ξεπεράσει το maximum ρεύμα που αντέχουν ή ο μετασχηματιστής τροφοδοσίας να ξεπεράσει τα όρια του και πάει λέγοντας, άρα υπάρχει κίνδυνος να «καεί» ο ενισχυτής. Στην αντίθετη περίπτωση δηλαδή με φορτίο περισσότερο από το minimum load πχ 8Ω, 16Ω, 32Ω, κτλ (ακόμη και άπειρο, ανοιχτή έξοδος), δεν υπάρχει απολύτως κανένας κίνδυνος, τα ρεύματα μειώνονται, οι θερμοκρασίες πέφτουν απλά όσο ανεβαίνουμε θα πέφτει η ισχύς. b) Tube amps - οι λεγόμενοι "λαμπάτοι" ή ενισχυτές λυχνίας Εδώ το manual θα είναι λίγο πιο πολύπλοκο! Δεν θα μπορέσω να αναφέρω όλες τις περιπτώσεις αλλά πιστεύω θα σας καλύψω με τις δύο πιο συνηθισμένες. Συνήθως οι λαμπάτοι έχουν ένα ή δύο βύσματα από πίσω. Η μία περίπτωση είναι να έχουν εξωτερικό διακόπτη για επιλογή impedance (εμπέδησης) και τα βύσματα να είναι συνδεδεμένα παράλληλα άρα και τα φορτία συνδέονται παράλληλα. Η άλλη περίπτωση είναι να υπάρχει μια βασική έξοδος και μια για δεύτερο φορτίο, στη βασική βάζουμε το πρώτο φορτίο και στην άλλη το δεύτερο, εσωτερικά γίνεται η κατάλληλη επιλογή impedance με την χρήση συνήθως switched jacks σύμφωνα με την σχεδίαση του κατασκευαστή. Αυτό που αλλάζει ο διακόπτης impedance ή τα switched jacks είναι τα λεγόμενα taps ή λήψεις στο δευτερεύον του μετασχηματιστή εξόδου. Ποστάρω και μια φωτό με impedance switch να δείτε πως είναι, http://soundcitysite.com/sc_120_ot.jpg Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση ο εξόδου να έχει μόνο ένα τύλιγμα, άρα είμαστε περιορισμένοι με τις επιλογές φορτίου. Ο λόγος που οι εξόδου έχουν λήψεις πχ 4Ω/8Ω/16Ω είναι γιατί αν η αποκλίση του φορτίου είναι μεγάλη υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί σοβαρή βλάβη (με τεράστιο κόστος) αφού οι τελικές ή ο εξόδου ή και τα δύο, θα "καούν". Δεν αναφέρουμε καν την περίπτωση καταστροφής ενός εξόδου vintage ενισχυτή όπου η αλλαγή του θα επιφέρει και τεράστια μείωση στην μεταπωλητική του αξία. Τώρα αν σε έναν εξόδου συνδέσουμε ένα φορτίο διαφορετικό από αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί, δηλαδή στην λήψη πχ 8Ω συνδέσουμε ένα φορτίο 4Ω ή 16Ω, λέγεται mismatch! Υπάρχουν κάποια ασφαλή mismatch αλλά θα πρότεινα να μην τα αναφέρουμε εδώ γιατί το πόσο ασφαλή είναι εξαρτάται καθαρά από την κατασκευή του ενισχυτή και σε περίπτωση που σε κάποιον συμβεί ζημιά δεν θα ήθελα να είμαι ο υπαίτιος. - Σε περίπτωση mismatch προς τα κάτω -όπως ήδη γνωρίζουμε- η ισχύς ανεβαίνει άρα και τα ρεύματα. Αν ο εξόδου δεν είναι σχεδιασμένος να αντέξει αυτή την αύξηση, θα καεί το συγκεκριμένο τύλιγμα. Αλλά και να αντέξει θα ανέβουν τόσο τα ρεύματα στο πρωτεύον του, που κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθούν στα όρια τους οι τελικές και στην χειρότερη περίπτωση θα ξεπεραστούν -με ότι συνεπάγεται αυτό. - Το προς τα πάνω mismatch, δηλαδή υψηλό φορτίο ή ακόμη χειρότερα καθόλου φορτίου (τίποτα στην έξοδο) είναι πολύ πιο επικίνδυνο. Και αυτό γιατί συσσωρεύεται ενέργεια στον Μ/Σ εξόδου που δεν μπορεί να «φύγει», με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εσωτερικά arcs που καταστρέφουν τις εσωτερικές μονώσεις, με φυσικό επακόλουθο καπνούς και «ψήσιμο» του εξόδου εκτός και αν είμαστε τυχεροί και ανοίξει πρώτα κάποια ασφάλεια. Εδώ να σημειωθεί ότι, α) μηδενικό φορτίο (δηλαδή βραχυκυκλωμένη έξοδος) σε ενισχυτή λυχνίας είναι ασφαλές όσο ΔΕΝ εφαρμόζεται σήμα στην είσοδο, αντιθέτως σε έναν τρανζιστοράτο θα είναι καταστροφικό ανεξάρτητα από το σήμα εισόδου ενώ β) ανοιχτή έξοδος (δηλαδή χωρίς φορτίο) σε έναν λυχνίας θα είναι καταστροφικό, ειδικά αν εφαρμοστεί σήμα στην είσοδο ενώ ο τρανζιστοράτος δεν θα πάθει τίποτα, ίσα ίσα θα είναι παραπάνω από ασφαλής. Τέλος να αναφέρουμε και τι γίνεται με τα Watt! 6) Watt ενισχυτή vs Watt φορτίου α) watt ενισχυτή περισσότερα από τα watt φορτίου Αν συνδέσουμε φορτίο το οποίο είναι λιγότερα Watt από τον ενισχυτή μας, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να καεί (το φορτίο). Για παράδειγμα αν ένα φορτίο είναι 100W και ο ενισχυτής μας είναι 200W και βάλουμε το volume τέρμα θα καταναλωθούν πάνω στο φορτίο 200W άρα θα «ψηθεί»! Φυσικά αν δεν τον βάλουμε τέρμα και δεν ανοίξουμε το volume τόσο ώστε να καταναλωθούν πάνω στο φορτίο 100W, μια χαρά θα την παλέψει. β) watt ενισχυτή λιγότερα ή ίσα με τα watt φορτίου Μια χαρά συνδυασμός και τα μεγάφωνα μας θα την παλέψουν μια χαρά. Αν όμως συνηθίζουμε να παίζουμε με τερματισμένο (cranked) ενισχυτή, καλό είναι το φορτίο μας να είναι και λίγο παραπάνω από την ονομαστική τιμή του ενισχυτή. Η παραμόρφωση που εμφανίζεται στα άκρα της κυματομορφής όταν τερματίζει ο τελικός είναι ότι χειρότερο για ένα μεγάφωνο ειδικά όταν αυτό συμβαίνει ταυτόχρονα και στα όρια του μεγαφώνου. Αν συμβεί χαμηλότερα από τα όρια του μεγαφώνου δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και μπορεί να το αποδώσει άνετα το παραμορφωμένο σήμα. Ένα ασφαλές όριο για το φορτίο είναι μιάμιση φορά πάνω από τα watt του ενισχυτή: πχ αν ο ενισχυτής είναι 100W, το φορτίο μας θα είναι safe από τα 150W και πάνω. Το πόσο παραπάνω είναι δεν μας αφορά, δηλαδή δεν υπάρχει πρόβλημα αν ο ενισχυτής μας είναι 5W και το μεγάφωνο 150W. Ελπίζω να μην ξέχασα κάτι και ελπίζω να το διάβασε κάποιος μέχρι το τέλος! Φυσικά η όποια διόρθωση ή απορία ευπρόσδεκτη και αν κρίνετε ότι πρέπει να προστεθεί κάτι άλλο, ευχαρίστως να το συμπληρώσω.

Ημ/νία: 12:34 - 06/10/08 Εισαγωγή: Η απάντηση στο κλασσικό ερώτημα που απασχολεί πολλούς, συνήθως άπειρους, συναδέλφους. Το παρόν δεν αποτελεί τον απόλυτο οδηγό, αλλά είναι μια αρχή... Για να δούμε λοιπόν κάποια δεδομένα πριν καταλήξουμε στην απάντηση του ερωτήματος. Θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο, το πώς πρέπει να κουρδίζουμε τα τύμπανα μας σωστά και αν δεν γνωρίζουμε, πρέπει να το μάθουμε. Ας υποθέσουμε πως γνωρίζουμε έστω τα στοιχειώδη για το κούρδισμα των τυμπάνων. Δεν φτάνει αυτό όμως. Πρέπει να αναλύσουμε-συνδέσουμε, και άλλα πράγματα, όπως το τι δέρματα φοράμε στα τύμπανα, τη συχνότητα χρησιμοποίησης των τυμπάνων, την κατάσταση του κελύφους των τυμπάνων, το στυλ παιξίματος (soft, hard κ.λ.π.), και την κατάσταση του περιβάλλοντος χώρου όπου έχουμε στήσει το set. Εξηγώντας, θα ήθελα να πω, ότι τα τύμπανα δεν παίζονται όλα με την ίδια συχνότητα, παίρνοντας ως μέτρο σύγκρισης το ταμπούρο. Το ταμπούρο, είναι το τύμπανο, που στατιστικά, παίζεται κατά 3πλάσια χτυπήματα περισσότερο από τα toms. Δηλαδή για κάθε 100 χτύπους στα toms έχουμε 300 χτύπους στο πάνω δέρμα του ταμπούρου μας. Ανάλογα πάει και στη κάσα μας. Βλέπουμε λοιπόν πως η αλλαγή δέρματος είναι ανάλογη για το κάθε τύμπανο του set ξεχωριστά και εξαρτάται από τη χρήση. Έτσι δεν χρειάζεται σε κάποια αλλαγή που θέλουμε να κάνουμε, να αντικαθιστούμε, όλα τα δέρματα του set. Συμπερασματικά, αυτό το τύμπανο που θα μας ζητήσει αλλαγή και μάλιστα συχνά είναι το ταμπούρο μας. Αναλυτικότερα, μπαίνουμε στο διαχωρισμό των δερμάτων ως batter (άνω) και resonant (κάτω), σημειώνοντας πως τα resonant, χρειάζεται να αντικατασταθούν αραιότερα από τα batter, για ευνόητους λόγους. Όσον αφορά το στυλ παιξίματος, είναι αυτονόητο, πως ο μουσικός όπου έχει ασχέτου είδους μουσικής, σκληρότερο παίξιμο, θα φθείρει γρηγορότερα τα δέρματα σε σχέση με αυτό το μουσικό όπου παίζει ελαφρύτερα. Για την κατάσταση του κελύφους του τύμπανου, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά εκτός από το να αντικαταστήσουμε το set, ή το τύμπανο που είναι προβληματικό. Το δέρμα, όσο και ακριβό να είναι, στραβοκάθεται στο κέλυφος και παραμορφώνεται. Η ζημιά και οι συνέπειες είναι πολλαπλές και πάντα αρνητικές, καθώς και δύσκολα επισκευάσιμες. Ο γύρο χώρος και συγκεκριμένα ή θερμότητα και η υγρασία, είναι ένας παράγοντας φθοράς, αλλά μικρής σημασίας για το πλαστικού υλικού δέρμα, εκτός και έχουμε ακραία φαινόμενα, όπως παράδειγμα, τύμπανα που τα χρησιμοποιούμε σε live ανοιχτούς χώρους κ.λ.π. Ποια είναι τα σημεία όμως που θα μας οδηγήσουν στο να μπούμε στη διαδικασία αλλαγής; Οι άπειροι drummer και αυτοί που δεν γνωρίζουν τη σωστή διαδικασία τοποθέτησης, pre-stretching και κουρδίσματος, θα είναι τα πρώτα αθώα «θύματα». Όπως συμβαίνει και στους έγχορδους, οι νέες χορδές θέλουν στρώσιμο πριν το παίξιμο. Το ίδιο και στα δέρματα. Όταν τοποθετηθούν στο τύμπανο χωρίς να ακολουθείται ενδεδειγμένος τρόπος και μια στοιχειώδη διαδικασία, το σοκ στο δέρμα θα μειώσει τη διάρκεια ζωής του κατά 15% χωρίς ούτε καν να έχουμε παίξει. (Η διαδικασία, αναφέρεται σε προηγούμενο άρθρο). Τα σημεία που θα παρατηρήσουμε παλιοί και νέοι για να υποψιαστούμε πως κάποιο δέρμα θέλει αλλαγή, είναι πολύ εύκολα να τα διακρίνουμε. Εδώ τα διαχωρίζω σε στάδια για πληροφοριακούς λόγους και μόνο. Πρώτα, έχουμε τη γνωστή φθορά του επιστρώματος, στα δέρματα βέβαια όπου είναι coated. Φυσικά, η επιλογή ενός coated δέρματος, δεν έχει να κάνει μόνο με το μάζεμα, σε μικρό βαθμό, των κάποιων αρμονικών που παράγονται, αλλά κυρίως για τη χρήση με τα γνωστά σκουπάκια μας. Όταν το δέρμα δεν κάνει πια για το σκοπό που το πήραμε είναι λογικό να πρέπει να αντικατασταθεί. Επόμενο στάδιο είναι η εμφάνιση μικρών βαθουλωμάτων και κυριότερα αυτών που βρίσκονται στο κέντρο. Αν είναι αυξημένη και πυκνή, αυτού του είδους η φθορά ιδιαίτερα στο κέντρο, το δέρμα είναι πια «νεκρό». Η κυριότερη όμως διαπίστωση, θα γίνει και θα μας λύση την απορία, αν το δέρμα αφαιρεθεί από το τύμπανο και διαπιστώσουμε πως κεντρικά έχει δημιουργηθεί μεγάλο βαθούλωμα (κρατήρας). Η συμβουλή μου είναι να μην ξανατοποθετηθεί το δέρμα πουθενά, παρά μόνο στο καλάθι αχρήστων, ή να κοπεί περιμετρικά, ώστε να δημιουργήσουμε το γνωστό o-ring για μαφλάρισμα! (Το λέω ανακύκλωση και είναι μια φθηνή λύση). Αυτές οι οδηγίες, έχουν να κάνουν για όλα τα batter δέρματα μηδενός εξαιρουμένου, είτε είναι μονά, είτε διπλά. Για να καταλάβουμε, η φθορά σε ένα pinstripe της Remo, όπου έχουμε δύο δέρματα με περιμετρικό δαχτυλίδι (δεν είναι λαδιού αυτά πια), αν κοιτάξουμε προσεκτικά ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο δέρμα θα διακρίνουμε το ελαφρό τσαλάκωμα και το ανασήκωμα του επάνω δέρματος ενώ το κάτω θα είναι κανονικά κουρδισμένο. Τι κάνουμε όμως με τα resonant δέρματα; Αυτά φυσικά και χρειάζονται αλλαγή αλλά σίγουρα αραιότερα. Πότε όμως θα αλλαχτούν; Αν υποθέσουμε πως αλλάξαμε τα batter μας αλλά ο ήχος παρά τις όλες προσπάθειές μας, δεν είναι ικανοποιητικός, πρέπει να τα αντικαταστήσουμε. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως το αποκαμωμένο resonant, δεν πάλεται σωστά και δεν παράγει τις αρμονικές καθώς και δεν προάγει τη σωστή αντήχηση και τόνο του τυμπάνου, εργασία που για αυτή είναι προορισμένο. Η συχνότητα αλλαγής θέλει εμπειρία και σε γενικές γραμμές καθορίζεται από το μουσικό. Ίσως θα ήταν καλή μια λύση της αντικατάστασης κάθε 3 φορές που αλλάζουμε το batter. Όσο και να μας φαίνεται δευτερεύων ο ρόλος του resonant head, αποτελεί ένα ενεργό δέρμα αφού και αυτό κινείται από την πίεση του αέρα που προσφέρει το batter, άρα καταπονείται, άρα δεν μπορεί να μας προσφέρει εκείνη τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, τόσο στο παίξιμο, όσο και στο κούρδισμα. Η μεγάλη μας ξεχωριστή προσοχή, θα πρέπει να δίνεται στα δέρματα του ταμπούρου. Πιστέψτε με πως για να αποδώσει ένα δέρμα ιδίως resonant, θα πρέπει να αρχίσει να εμφανίζει πάνω του, τα σημάδια της χορδιέρας. Από εκεί και πέρα αρχίζει να δίνει τα μέγιστα. Το ιδιαίτερο αυτό δέρμα, ενώ δεν υποφέρει από τις μπακέτες μας, έχει άλλους δύο παράγοντες που το φθείρουν. Ο ένας είναι ο γνωστός συντονισμός που αναφέραμε παραπάνω, και ο άλλος είναι η επαφή του με τις μεταλλικές χορδές. Σε αργή κίνηση, μπορούμε να φανταστούμε τις κινήσεις του. Όταν η μπακέτα χτυπήσει το πάνω δέρμα, ο αέρας σπρώχνει προς τα κάτω το resonant, όπου με τη σειρά του προσκρούει στο μέταλλο και η κίνηση επαναλαμβάνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου προς τα επάνω με αντίθετη κίνηση ώσπου να σταματήσει ο συντονισμός. Το ταμπούρο καταπονείται πολύ και το resonant δέρμα, μπορούμε να το βάλουμε με κάποιο είδος υπερβολής όμως, πως καταπονείται όπως και το batter. Υπάρχει όμως μια άγραφη ας το πούμε οδηγία που μας λέει ότι η αντικατάσταση θα πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο. Θα συμφωνήσω, αλλά θα σημειώσω πως η αντικατάσταση θα πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα χρόνο. Πολλοί μουσικοί αλλάζουν resonant κάθε 3 ή 5 αλλαγές του πάνω δέρματος, αλλά η συχνότητα αυτή εξαρτάται κατά πολύ από τη χρήση του οργάνου. Ο μουσικός που παίζει επαγγελματικά και χρησιμοποιεί το set του 100-150 ώρες το μήνα, έχει άλλες ανάγκες και απαιτήσεις αλλαγών δερμάτων από τον μουσικό, που μελετά μόνο στο set του και προβάρει ή γράφει στο studio. Για να μαζέψουμε λίγο το θέμα, αλλάζουμε δέρματα, όταν το τύμπανο δεν κουρδίζεται με τίποτα ή έχει αρχίσει να εμφανίζει σημεία «αρνητικά». Αυτό γίνεται αφού έχουμε αποκλείσει κάθε άλλη αιτία. Αλλάζουμε όταν το δέρμα εμφανίσει φθορές και αλλοιώσεις στην επιφάνεια του (δεν συζητάμε για σκίσιμο, όπου η αλλαγή γίνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα). Αλλάζουμε κάθε δέρμα που έχουμε τεντωμένο εξ αρχής από απειρία τέρμα όσο δεν πάει, άσχετα σε ποιο τύμπανο είναι, ακόμα κι αν το βάλαμε χθες. (Θα δούμε πως δεν περισσεύουν και στροφές στα κλειδιά…) Ως προτεραιότητα, έχουμε στο νου μας το ταμπούρο. Παχύτερα δέρματα έχουν περισσότερες αντοχές, αλλά δεν σημαίνει πως τα κακομεταχειριζόμαστε γιατί το τραβάνε. Η επιλογή τέτοιων δερμάτων γίνεται για το ηχητικό αποτέλεσμα και όχι για το κοπάνημα. Έχουμε πάντα υπόψη πως τα δέρματα περνάνε μια περίοδο προσαρμογής, αποδίδουν ζουν και πεθαίνουν. Το πότε, είναι δική μας επιλογή. Τα φρέσκα δέρματα αναδεικνύουν το παίξιμο μας και τη χροιά του τυμπάνου μας. Το set μας αποδίδει ως σύνολο και όλα έχουν το ρόλο τους. Μην παραμελούμε τις λεπτομέρειες… Και ένα tip για να κλείσουμε: Ένας πολύ πρακτικός τρόπος να δούμε αν κάποιο δέρμα έχει αχρηστευθεί είναι να το βγάλουμε από το τύμπανο και να το κρατήσουμε από το στεφάνι του κάθετα. Θα παρατηρήσετε ότι αν είναι εντελώς καινούριο, με το χτύπημα του δακτύλου στο κέντρο θα παράγει έστω και χαλαρό που είναι ένα τόνο, ένα ήχο. Συνήθως μπάσο που δεν ακούγεται εύκολα σε θορυβώδες περιβάλλον. Αν το δέρμα είναι μεταχειρισμένο αλλά παράγει ακόμα κάποιο τόνο, έχει ψωμιά ακόμα. Αν είναι εντελώς κούφιο, πετάχτε το. Rockdrum

Ημ/νία: 14:51 - 06/10/08 Εισαγωγή: Ένα άρθρο για τη σύσταση και κατασκευή των πιατινιών και όχι μόνο… Κατ' αρχή, δεν θα ασχοληθούμε με τη μεταλλουργία, την από αρχαιοτάτων χρόνων εξέλιξή της, ούτε θα εξειδικευτούμε πέραν των πληροφοριών που θα μας οδηγήσουν στο να καταλάβουμε περίπου τι συμβαίνει με τα πιατίνια και από τι κατασκευάζονται. Αποτέλεσμα, να γνωρίζουμε καλύτερα τι ζητάμε και τι περιμένουμε, κατά τη στιγμή της αγοράς ενός ή πολλών κυμβάλων. Οι διάφορες εταιρείες, από τις παραδοσιακές Τούρκικες, τις Τουρκοαμερικανικές ή τις Ευρωπαϊκές ακόμα και τις Κινέζικες, προσπαθούν να ικανοποιήσουν το μουσικό που ψάχνει για πιατίνια, δημιουργώντας όλο και περισσότερα μοντέλα, με ποικίλους τρόπους ανάμιξης μετάλλων, κατασκευής σχημάτων, τρόπους παραγωγής και διαφήμισης της δουλειάς τους, με αποτέλεσμα να μπορέσουν πρωτίστως κατ΄εμέ, να είναι ανταγωνιστικές και εναρμονισμένες με τις σύγχρονες απαιτήσεις της μουσικής (εταιρικό κέρδος), με τη μόνη διαφορά πως αυτό για εμάς είναι ναι μεν καλό, διότι υπάρχει ποικιλία επιλογής και κόστους αλλά για πολλούς μη γνωρίζοντας τι θέλουν να πελαγώνουν και να μη ξέρουν στο τέλος τι να αγοράσουν και τι τους ταιριάζει. Έτσι παρατηρούμε στα θέματα των forum, να ζητούνται γνώμες για μοντέλα πιατινιών, στα οποία δεν υπάρχει καμία απάντηση, ή μάλλον οι απαντήσεις να είναι θέμα τύχης μια που οι αγαπητοί συνάδελφοι, δεν έχουν όπως οι περισσότεροι την ανάλογη εμπειρία για να προτείνουν κάτι, στο συγκεκριμένο ερώτημα. Ξέρετε, πως η αγορά των πιατινιών είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Ενώ σε "εισαγωγικά" ισχύει γενικότερα το ότι πληρώσεις παίρνεις, μπορεί κάποιος να έχει στην κατοχή του δίπλα στα πανάκριβα, μονάκριβά του κύμβαλα της αξίας των 300 € έκαστο, για παράδειγμα ένα φθηνό Wuhan china 18΄΄ των 60 € που θεωρεί πως αγγίζει τον τελειότερο trashy ήχο στα chinas. Είναι όλα σχετικά. Ενώ η αγορά ενός μέσου drum set μπορεί να καταλήξει να βγάζει ήχο (με τις διάφορες παρεμβάσεις) ενός ακριβού set DW, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα πιατίνια. Ο βήχας και τα πιατίνια δεν κρύβονται (παραλλαγή). Τα πιατίνια παράγουν το καθένα τη δική του χροιά. Έχουν έντονη προσωπικότητα πάνω στο drum set μας. Μαζί με το ταμπούρο μας, δείχνουν ποιοι είμαστε και τι εκφράζουμε μουσικά. Δεν δέχονται συμβιβασμούς πειράγματα και διορθώσεις. Η επιβολή μας πάνω σε αυτά είναι ριψοκίνδυνη και η κάθε παρέμβαση είναι λίγο θέμα τύχης. Πλατειάσαμε; Λέτε; Για να δούμε πως μπορούμε να επιβιώσουμε μέσα σε αυτή τη θάλασσα εταιρειών μοντέλων και σημάτων. Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι εταιρείες που μας βομβαρδίζουν με τις διαφημίσεις ότι έχουν τα καλύτερα πιατίνια; ΤΟΝ ΧΑΛΚΟ. Και τις παραλλαγές του!!! Ανοίγοντας ένα λεξικό θα βρείτε τις εξής μεταφράσεις για τις λέξεις: Tin = κασσίτερος Zinc = ψευδάργυρος, τσίγκος Bronze = χαλκός Brass = ορείχαλκος Copper = χαλκός Όλη η ιστορία ξεκινάει από εδώ. Τα πιατίνια φτιάχνονται από τα κράματα και τις αναμίξεις των μετάλλων αυτών. Συνήθως. Εξαίρεση αποτελούν κάποια μοντέλα συνήθως ακριβά όπου περιέχουν πυρίτιο, φώσφορο νικέλιο ασήμι ή χρυσό. Για παράδειγμα τα paiste signature περιέχουν στο κράμα τους φώσφορο. Αλλά αυτά είναι «μυστικές» φόρμουλες για το κάτι παραπάνω. Επικεντρωνόμαστε κυρίως στα προαναφέροντα κράματα, που αποτελούν τις συνηθέστερες επιλογές μας ως προς την αγορά. Λοιπόν τα Bronze πιατίνια, είναι κράματα χαλκού συνήθως με κασσίτερο. Το όνομα της φόρμουλας που δίνουν οι εταιρείες είναι το γνωστό B. Όπου B20 έχουμε τον κασσίτερο σε περιεκτικότητα 20%, το B18 όπου έχουμε τον κασσίτερο σε περιεκτικότητα 18% και η περιεκτικότητα να κατεβαίνει ως και τα 8% σε κασσίτερο. Όσο μεγαλύτερη είναι η περιεκτικότητα, αλλά και το είδος της μεταλλοποίησης, τόσο σκληρότερο κράμα έχουμε. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως τα 2002 της Paiste είναι B8 (Θυμηθείτε και τα B8 Sabian). Καθαρός δυνατός σκληρός ήχος. Στα B20 θυμηθείτε τα αξεπέραστα για την εποχή τους Paiste 602. Ποιο ήταν το παράπονο των ντράμερ; Σπάζανε εύκολα. Γιατί; Λόγω σκληρότητας του μετάλλου, είχαν ένα καθαρό στακάτο ήχο, αλλά ως αποτέλεσμα δεν είχαν μεγάλη ένταση (οι παλαιοί θα το θυμούνται). Έτσι σε μερικά στυλ όπου θέλαμε μεγαλύτερη ένταση και αγριάδα, τα παίρναμε στο χέρι. Τα Brass, είναι κράματα χαλκού κυρίως με ψευδάργυρο. Η περιεκτικότητα σε ψευδάργυρο, είναι περίπου στο 40%. Θεωρούνται από τα φθηνότερα κράματα για πιατίνια και κατασκευάζουν από αυτά φθηνές σειρές. Παράγουν ζεστό αλλά πνιχτό ή μουντό ήχο αν συγκριθούν με τα Bronze, αλλά χρησιμοποιούνται και αυτά από πολλούς. Σε άλλους για το κόστος, σε άλλους επειδή ξέρουν τι θέλουν. Δείτε Paiste 302, Wuhan. Ενώ ανήκουν στην ίδια κατηγορία, τα Paiste αποδεικνύονται ποιο γερά, αλλά τα Wuhan ιδίως στο china δίνει ποιο πιστό trashy ήχο. Και αυτά κινδυνεύουν να σπάσουν (μάλλον να σκιστούν), αλλά από θέμα μη αντοχής όχι σκληρότητας. Η διαδικασία της γέννησης ενός πιατινιού από το εργοστάσιο ως το stand είναι απλή αλλά έχει τις παραλλαγές της. Όλα ξεκινάνε από ένα στρογγυλό σταχτί μεταλλικό δίσκο που έχει βγει από το καλούπι του κλίβανου που ανέμειξε τα μέταλλα. Αυτός ο δίσκος περίπου 20 cm διαμέτρου, περνάει από διάφορα στάδια μέχρι να ανοίξει και να φτάσει τις σωστές διαστάσεις. Η διαδικασία είναι χειροκίνητη ή ημιαυτοποιημένη. Μετά τη παραγωγή του μεταλλικού δίσκου, γίνεται μια σφυρηλάτηση, ώστε ο δίσκος να ανοίξει σε διάμετρο. Έπειτα σε πρέσα συνήθως, δημιουργείται η καμπάνα. Το πιατινοειδές, κόβεται στις άκρες στο κοφτήριο και αρχίζει να παίρνει τη φόρμα του. Σφυρηλάτηση και πάλι, ώστε να μεγαλώσει και άλλο να δοθεί η σωστή διάσταση αλλά και να βοηθηθεί ο ήχος να διαπεράσει ομαλά όλη την επιφάνεια του πιατινιού. Παρατηρούνται εδώ οι μικρές λακκούβες στη ράχη του. Η διαδικασία συνεχίζεται ώσπου να έχουμε κατά τον σφυρηλάτη τεχνίτη το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έπειτα το τελικό στάδιο περιλαμβάνει το τελικό φινίρισμα όπου σε ένα ειδικό τόρνο ένας τεχνίτης αφαιρεί υλικό από την επιφάνεια του πιατινιού αποκαλύπτοντας τη μεταλλική λάμψη του. Οι άκρες ομαλοποιούνται ώστε να αφαιρεθούν τα γρέζια. Τέλος αν χρειαστεί, το πιατίνι γυαλίζεται συνήθως με βούρτσα και σταμπάρεται το λογότυπο. Πολλά είδη δεν γυαλίζονται και δίνονται προς πώληση κάπως ακατέργαστα. Λένε πως τα ακατέργαστα πιατίνια δίνουν ποιο βραχνό τόνο ποιο oriental ή dark. Σε άλλα λένε, περνιέται και κάποιο είδος βερνίκι για αντοχή της γυαλάδας και αποφυγή της οξείδωσης του μετάλλου. Εδώ τα πιατίνια που είναι ποιο γυαλισμένα, μας δίνουν ποιο brilliant ήχο. Τα συμπεράσματα δικά σας. Βέβαια πριν πακεταριστεί το πιατίνι ένας τεχνικός που μάλλον θα υποφέρει από τα αφτιά του, δοκιμάζει τον ήχο, έχοντας δίπλα του και το πρωτότυπο της σειράς για σύγκριση. Η διαδικασία έχει κόπο και ο κάθε σφυρηλάτης μπορεί να περάσει και ως 3 χρόνια εκπαίδευση ώστε να μπορεί να πάρει στα χέρια του την ευθύνη της παραγωγής. Να λοιπόν που ανακαλύψαμε το κοινό μυστικό της σκοτεινής βιομηχανίας των πιατινιών. Και άντε και τους ξεσκεπάσαμε, τώρα μάθαμε για τη ποιότητα και σκληρότητα όταν θέλουμε κάτι. Αλλά τα ξέρουμε όλα; Τι διαφορά έχει το βαρύ και χοντρό πιατίνι από το ελαφρύ και λεπτό; Πως θα διαλέξουμε πιατίνι που μας ταιριάζει; Πριν ασχοληθούμε και με αυτά τα ερωτήματα θα πρότεινα μια και οι περισσότεροι ασχολούμαστε με διάφορα ήδη μουσικής και η μπάντα μας παίζει διασκευές από metal ως και funk αλλά και jazz, καλό θα ήταν να διαλέξουμε κάτι ενδιάμεσο και για να ακριβολογούμε, θα έχετε δει σε πολλά πιατίνια την ένδειξη medium να αναγράφεται στη ράχη τους. Αυτό για τους νεοφερμένους κυρίως. Ας δούμε μερικά δεδομένα. Όσο ποιο βαρύ και παχύ είναι ένα πιατίνι, τόσο ποιο καθαρό και δυνατό ήχο θα ακούσουμε. Όσο ποιο μεγάλο τόσο μεγαλύτερο το κράτημα στον ήχο. Αλλά σε θέμα ανταπόκρισης, το πιατίνι θα είναι λίγο αργό. Το αντίθετο συμβαίνει με τα λεπτά και ελαφρά πιατίνια καθώς και με τα μικρότερης διαμέτρου. Αυτό είναι ένα καλό σημείο αναφοράς για το από πού θα αρχίσουμε την αγορά μας. Καλό όπως είπα είναι να ξεκινάμε από medium πιατίνια αν δεν γνωρίζουμε τίποτα. Τα βασικά μας είναι ένα hi-hat και ένα crash-ride. Το crash-ride, είναι ένα πιατίνι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως crash αλλά και ως ride. Συνήθως πρόκειται για πιατίνια όπου είναι βαρύτερα στη ράχη, αλλά λεπτότερα στις άκρες. Μειονέκτημα είναι πως μετρώντας σε ένα τέτοιο πιατίνι και σκάζοντας (crash) κατά τη διάρκεια ενός μουσικού κομματιού, το πιατίνι δεν προλαβαίνει να ησυχάσει, να αναπνεύσει και ο ήχος βγαίνει μπερδεμένος και άσχημος. Η επόμενη λύση είναι hi-hat, crash και ξεχωριστό ride. Για λίγο παραπάνω, hi-hat, 2 crash, ένα αργό βαρύ και ένα γρήγορο και ride. Επόμενο, τα παραπάνω συν κάποια πιατίνια εφέ. Δηλαδή, επιπρόσθετα κάποιο ή κάποια chinas ή splashes ή δεύτερο ride, ακόμα, μια που εδώ ταιριάζει καλύτερα ένα crash-ride. Βέβαια όπως είπαμε, η επιλογή των πιατινιών είναι δύσκολη και έχει πολλά παρακλάδια. Ξεκινάμε όλοι από το οικονομικό. Σε αυτό το σημείο δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Οι εταιρείες πολλές και οι τιμές πολλές. Ποτέ δεν ξεκινάμε να αγοράσουμε πιατίνια χωρίς να τα ακούσουμε. Πιστέψτε με, πως πολλές φορές άλλα διαβάζουμε στα χαρακτηριστικά και άλλα ακούμε, ακόμα και από μεγάλες εταιρείες. Όλα τα λαμβάνουμε ως κατά προσέγγιση. Ποτέ δεν διαλέγουμε πιατίνια που τα δοκιμάσαμε με το χέρι ή χαϊδεύοντας τα στο κατάστημα, επειδή φοβηθήκαμε πως θα ενοχληθούν οι γύρω μας αν τα χτυπούσαμε. Προσέχουμε το περιβάλλον. Αν στο κατάστημα υπάρχουν λείες επιφάνειες ή γυαλί (π.χ. βιτρίνα), τα πιατίνια που δοκιμάζουμε θα ακουστούν πολύ πριμαριστά. Στο studio δίπλα στο ricofon και στη μόνωση θα ακούσετε άλλα αντί άλλων. Γνωρίζουμε πως τα πιατίνια ακόμα και της ίδιας σειράς, έχουν διαφορές. Επίσης πολλά πιατίνια που μας αρέσουν αλλά είναι ακριβά, μπορεί να τα αντικαταστήσουμε με άλλα φθηνότερης μάρκας που αγγίζουν κατά πολύ τον ήχο αυτών που μας αρέσουν. Θυμηθείτε το κοινό μυστικό όλων των εταιρειών!!! Καλό είναι να διαλέγουμε ως αρχή ποιο brilliant πιατίνια σε ήχο. Όσο περνάει ο καιρός και το μέταλλο παλιώνει, ο ήχος γίνεται ποιο πνιχτός. Αυτά σε γενικές γραμμές. Ποια εταιρεία τώρα είναι η καλύτερη; Αυτή που μας αρέσει. Τα πιατίνια δεν είναι μούρη. Είναι άποψη στον ήχο. Είναι η υπογραφή στο drum set. Τα κακόηχα πιατίνια βαβουριάζουν στη μπάντα και την ορχήστρα. Ξεκινήστε σιγά, δοκιμάστε και μη βιάζεστε. Αν το αίμα βράζει και παίζετε μόνο metal, να έχετε υπόψη πως σε λίγο καιρό που θα θέλετε και κάτι ποιο soft, δεν θα σας ικανοποιεί το αποτέλεσμα. Ξανά πάλι από την αρχή για ψάξιμο και τσάμπα έξοδα. Ελπίζω να έλυσα κάποιες απορίες σε μερικούς συναδέλφους, ιδίως τους νεότερους και τους beginners. Περισσότερα στα site των εταιρειών και στα μαγαζιά. Rockdrum Links: http://www.paiste.com/ http://www.sabian.com/ http://www.zildjian.com/EN-US/home.ad2 http://www.staggmusic.com/ http://www.bosphoruscymbals.com/ http://www.meinlcymbals.com/ http://www.ageancymbal.com/ http://www.ufip.com/ http://www.masterworkcymbal.com/ http://www.anatoliancymbals.com/

Ημ/νία: 14:53 - 06/10/08 Εισαγωγή: Ένας χρήσιμος δεκάλογος από τον rockdrum Γενικά πρέπει να γνωρίζουμε πως κανένα πιατίνι δεν είναι ακριβώς ίδιο με το αντίστοιχο της ίδιας σειράς του. Επίσης δεν σημαίνει πως αφού ακούσαμε κάποιο καλό ήχο από ένα συνάδελφο, και αποκτήσαμε τα ίδια πιατίνια, θα έχουμε κι εμείς τον ίδιο ήχο και αποτέλεσμα. Οπωσδήποτε θα πρέπει να έχουμε στο νου μας, κατά πόσο θα τα χρησιμοποιήσουμε με μικρόφωνα, το χώρο που θα στηθούνε, τη δυναμική στο παίξιμο, το σχήμα της κεφαλής της μπακέτας και γενικά χίλια δυο πράγματα που μπορούν να επηρεάσουν τον ήχο. Ας αρχίσουμε με κάποιες γενικές γραμμές: Μπορούμε να χρησιμοποιούμε «γρήγορα» πιατίνια, όταν παίζουμε μουσική με πολλά στοιχεία instrumental, περίπλοκα patterns και γρήγορες αλλαγές. Αυτό βοηθάει στη μίξη του κομματιού και αναδεικνύει τη μουσική. Πιατίνια με μεγάλο pick και ποιο γεμάτο ήχο ταιριάζουν σε μουσικά κομμάτια με «κενά» από τα υπόλοιπα όργανα και φτωχές αλλαγές, αφού βοηθάνε καλλίτερα στο να γεμίσει ο κενός χώρος. 1ο βήμα : Αν ήδη έχουμε πιατίνια, καλό θα είναι να πάρουμε μαζί μας το hi-hat και ένα ride στο μαγαζί που θα επισκεφτούμε. Τα πιατίνια αυτά είναι και τα ποιο βασικά σε ένα set. Είναι αυτονόητο λοιπόν να αρχίζουμε την αναζήτηση μας με αυτά ως βάση. 2ο βήμα : Καλό θα είναι να μην επισκεφτούμε το μαγαζί σε ώρα αιχμής. 3ο βήμα : Πληροφορούμε ευγενικά το κατάστημα πως θα κάτσουμε αρκετή ώρα και θα δοκιμάσουμε πολλά από τα πιατίνια που διαθέτει. 4ο βήμα : Παίρνουμε μαζί τις δικές μας μπακέτες. Ο ήχος του πιατινιού που παράγεται από το χτύπημα της μπακέτας μπορεί να επηρεαστεί κατά πολύ, αν δοκιμάσουμε πιατίνια με μπακέτες που θα μας εφοδιάσει το κατάστημα. Επίσης προσωρινά ξεχνάμε το χρηματικό ποσό. 5ο βήμα : Σειρά δοκιμής: Πρώτα ξεκινάμε από το hi-hat, έπειτα από το βασικό crash, μετά από το δευτερεύον crash και τέλος τα special effect όπως china splash κ.λ.π. Αν σκοπεύουμε να αλλάξουμε όλη μας τη σειρά καλό θα είναι να ξεκινήσουμε από μια νέα ολοκληρωμένη σειρά πιατινιών ώστε να έχουμε μια βάση και σιγά-σιγά να αλλάζουμε ή να προσαρμόζουμε άλλα. 6ο βήμα : Σύγκριση: Παίζουμε το ride μας (ή το νέο ride που έχουμε διαλέξει) και το hi-hat κι έπειτα τα υπόλοιπα. Βασικό είναι η δοκιμή να γίνεται στον ίδιο χώρο και να μην μετακινούμαστε π.χ. σε άλλο δωμάτιο του μαγαζιού. Για παράδειγμα το γυαλί που πιθανώς να υπάρχει στο χώρο, κάνει τα πιατίνια να ακούγονται καθαρότερα, δυνατότερα. Ο ανοιχτός χώρος ή εκεί όπου έχει τοποθετηθεί μοκέτα, δίνει μια πιο ζεστή χροιά στον ήχο που παράγεται καθώς και λιγότερη λαμπρότητα. Επίσης μειώνεται και ο χαρακτηριστικός συριγμός. Τώρα αναφερόμενοι στο χρηματικό ποσό, πείτε πως έχουμε καταλήξει κάπου αλλά η τιμή είναι υψηλή. Κρατάμε ως σύγκριση το πιατίνι που μας άρεσε και ψάχνουμε να ακούσουμε κάτι οικονομικότερο που μοιάζει κατά πολύ στον ήχο που συμπαθήσαμε. 7ο βήμα : Απόσταση: Αφού καταλήξαμε στο set, ζητάμε από κάποιον άλλο να χτυπήσει τα πιατίνια για να τα ακούσουμε από απόσταση. Αυτός θα είναι κατά μεγάλη προσέγγιση και ο ήχος που θα ακούει και το κοινό μας. Εδώ είναι ένα κομμάτι που πολλοί ντράμερ το παρακάμπτουν. 8ο βήμα : Εμείς και μόνο εμείς είμαστε οι τελικοί κριτές για την αγορά μας. Ο καλύτερος σύμβουλος αγοράς πιατινιών είναι τα αφτιά μας. Άσχετα αν κάποιος δίνει συμβουλές να πάρουμε το X πιατίνι, αυτό που μετράει είναι η δική μας ευχαρίστηση. Πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, να δοκιμάζουμε και να μην αγοράζουμε κάτι που δεν το έχουμε ακούσει. Δεχόμαστε τις γνώμες αλλά κυρίως σε ότι αφορά την ποιότητα του προϊόντος και την εξυπηρέτηση του καταστήματος. 9ο βήμα : Ηλικία: Όλα τα πιατίνια γίνονται ποιο μελωδικά και ζεστά με τον καιρό. Δεν παίζει ρόλο κατά πόσο τα καθαρίζεις ή πως το κάνεις, έτσι κι αλλιώς αυτό θα γίνει. Καλό θα είναι λοιπόν να αγοράζουμε κάτι ποιο καθαρό σε ήχο συνήθως από αυτό που μας αρέσει. Πολύ επαγγελματίες ψαγμένοι ντράμερ, ζητούν προς αγορά, μεταχειρισμένα πιατίνια γνωρίζοντας αυτή την ιδιότητα. 10ο βήμα : Προσοχή στη κούραση: Τα αφτιά κουράζονται εύκολα από το δυνατό ήχο και επηρεάζονται πολύ από τις υψηλές συχνότητες των πιατινιών. Μην πάμε να διαλέξουμε πιατίνια μετά από ασκήσεις που έχουμε κάνει, ή μετά από ένα μεγάλο νυχτερινό live! Πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στο αφτί να ξεκουραστεί. Ας μην παίξουμε για κάποιο μικρό διάστημα. Βασικά προσπαθούμε να μην επιμένουμε στις επιλογές και αφήνουμε το ένστικτο μας να μας καθοδηγήσει. Όσο ποιο λίγο επιμένουμε στις επιλογές πιατινιών τόσο περισσότερες θα έχουμε δοκιμάσει. Link: http://home.earthlink.net/~prof.sound/id11.html το γνωστό μας Drum bible. Rockdrum

Ημ/νία: 14:57 - 06/10/08 Εισαγωγή: Σε προηγούμενο άρθρο "Τα δέρματα των drumsets στο μικροσκόπιο", ασχοληθήκαμε με την επιλογή των δερμάτων που θέλουμε να προσαρμόσουμε στα τύμπανά μας, τα χαρακτηριστικά τους και η προσαρμογή τους στο είδος της μουσικής που παίζουμε. Ας δούμε τώρα τη διαδικασία που τα κουρδίζουμε. Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με το πώς κουρδίζουμε τα δέρματά μας καθώς και με μερικά tips για τη σωστή προσαρμογή τους. Για να καταλάβουμε όμως μερικά πράγματα και κυρίως για τους αρχάριους, θα πρέπει να εξηγηθούν κάποιες βασικές, μα και γενικές έννοιες οι οποίες αφορούν το θέμα τύμπανα. Έτσι, πρέπει να ξέρουμε πως τα τυμπανά μας ονομάζονται μεμβρανόφωνα, γιατί η παραγωγή του ήχου είναι αποτέλεσμα του παλμού των μεμβρανών (δερμάτων) κατά την κρούση με την κάθε είδους και προσωπικής προτίμησης επικρουστήρα (μπαγκέτας). Γενικά, κάθε όργανο που χρησιμοποιεί τεντωμένες μεμβράνες για την παραγωγή του ήχου του, ονομάζεται μεμβρανόφωνο. Συγκεκριμένα, τα τύμπανα που χρησιμοποιούν δύο μεμβράνες (πάνω-κάτω), όπως οι ντραμς, ονομάζονται και δυ-μεμβρανόφωνα. Η πάνω μεμβράνη ονομάζεται batter (top) head, ενώ η κάτω μεμβράνη ονομάζεται resonant (bottom) head. Η παραγωγή του ήχου επέρχεται κυρίως από την κρούση της πάνω μεμβράνης και την αναγκαστική μετακίνηση του αέρα μέσα στο τύμπανο, με αποτέλεσμα το παλμό της κάτω μεμβράνης. Καταλαβαίνουμε εδώ, πως παλμός των μεμβρανών γίνεται όπως σε ένα τραμπολίνο και εξηγείται στο παρακάτω σχήμα. http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap1.jpg Στο πρώτο σχήμα παρατηρούμε πως η μεμβράνη, πάλλεται ελεύθερα και ένας ήχος (μπόουουμμμ) ακούγεται. Αυτός προκύπτει, αν για παράδειγμα δεν «φοράμε» resonant head, στα τύμπανα μας. Το δεύτερο σχήμα, προκύπτει αν και οι δύο μεμβράνες, πάλλονται ομοιόμορφα (προϋπόθεση να είναι ίδιου πάχους και ίδιου κουρδίσματος). Στην περίπτωση αυτή οι μεμβράνες αλληλοεξουδετερώνουν τον παλμό, αφού πιέζουν και οι δύο συνεχώς με την ίδια δύναμη αέρα, μέχρι να σταματήσει η ταλάντωσή τους. Το τρίτο σχήμα αντιπροσωπεύει την ταλάντωση που παράγεται από διαφορετικού πάχους και κουρδίσματος μεμβράνες, με ένα φαινομενικά μπερδεμένο αποτέλεσμα ταλάντωσης, αλλά επιθυμητό πολλές φορές και χρήσιμο, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι παράγοντες όμως που επηρεάζουν το ηχητικό αποτέλεσμα του set μας, είναι δύο: Ο ένας είναι η τάνυση που ο κάθε μουσικός, εφαρμόζει στο δέρμα κατά το κούρδισμα, και ο δεύτερος παράγοντας είναι η επιλογή του δέρματος που θα τοποθετηθεί. Δηλαδή η διάμετρος και το πάχος του. Έτσι για να μην αγοράζουμε τυχαία, πρέπει να γνωρίζουμε τον γενικό κανόνα που λέει πως: τα παχύτερα δέρματα και τα μεγάλης διαμέτρου, παράγουν χαμηλότερες συχνότητες και το αντίθετο. Αυτό συμβαίνει, γιατί όσο περισσότερη μάζα προστίθεται σε μια μεμβράνη, τόσο μειώνεται η ταλάντωσή της. *Παρένθεση: Εδώ νομίζω πως είναι κατάλληλη η στιγμή, να αναφέρουμε μια παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί συνάδελφοι και δεν αναφέρομαι σε κάτι ιδιαίτερο, αλλά σε μια απλή πρόβα σε studio της γειτονιάς. Ας το δούμε από τη μεριά του group. Τα περισσότερα γκρουπάκια που επισκέπτονται τα προβάδικα παίζουν σκληρή μουσική. Οι επίδοξοι ντράμερ για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μουσικής που παίζουν, αγοράζουν τύμπανα, ή αρέσκονται να παίζουν, σε τύμπανα μεγάλης διαμέτρου και βάθους χρησιμοποιώντας δέρματα muffle και βαριά όπως τα δέρματα λαδιού. Οι ιδοκτήτες των προβάδικων τώρα, για να αντεπεξέλθουν στο κάφρικο στυλ και στις ζημιές που προξενούν κάποιοι, ντύνουν τις ντραμς με επίσης βαριά δέρματα, που έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια χρήσης. Να γιατί λοιπόν δεν βγαίνει ήχος στις πρόβες. Τα βαριά δέρματα που έχουν τοποθετηθεί για ξεχωριστό λόγο από τον καθένα, παράγουν χαμηλής συχνότητας ήχους (ιδίως αν είναι και μουφλαρισμένα), με αποτέλεσμα τα τύμπανα, να παίζουν πάνω στις συχνότητες του μπάσου και το αντίθετο. Έτσι αναγκάζονται οι μουσικοί, να δυναμώνουν συνέχεια ο ένας μετά τον άλλο με αποτέλεσμα τη δημιουργία χάους και βαβούρας ακόμα και σε slow ή ποιο ήσυχα κομμάτια Ένα άλλο όργανο που επηρεάζεται αρνητικά από την κακή συνεργασία ντράμερ και μπάσου, είναι τα πλήκτρα. Ας μην ξεχνάμε και τον ερμηνευτή μας. Προσέξτε, γιατί ο διαχωρισμός των συχνοτήτων σε μια πρόβα είναι αποτέλεσμα δουλειάς, συνεργασίας και υποχωρήσεων στο group. *Τέλος παρένθεσης. Συνεχίζοντας, πρέπει να καταλάβουμε, πως το ηχητικό αποτέλεσμα του κουρδίσματος, δεν οφείλεται μόνο στα δέρματα, αλλά και στο είδος των ξύλων που έχει το set μας, τα μέταλλα που το απαρτίζουν και το δέσιμό του. Εμείς επικεντρωνόμαστε στο κούρδισμα που γίνεται σε ένα set στο σημείο των δερμάτων και γενικά καταπιανόμαστε τώρα, με τα συνήθη απλά τύμπανα, όπως είναι τα τομ, χωρίς να αποκλείσουμε όμως, πως η bass drum και το snare, δεν κουρδίζονται με τον ίδιο τρόπο. Απλά αυτά τα δύο έχουν κάποιες μικρές ιδιαιτερότητες. Ιδίως το ταμπούρο, είναι το τύμπανο που εκφράζει την προσωπικότητα του κάθε ντράμερ. Στη συναυλία το 99% των ντράμερ ότι και να μη φέρει μαζί το ταμπούρο θα το έχει για να το στήσει στο live� Έτσι, για να αρχίσουμε, αυτά που θα χρειαστεί να έχουμε μαζί μας, οπωσδήποτε ένα κοινό, απλό, κλειδί κουρδίσματος και μπακέτες. Εδώ αποκλείουμε ειδικά κλειδιά κουρδίσματος που κυκλοφορούν στην αγορά, δυναμόκλειδα, πένσες και άλλες πατέντες που μπορεί να βλάψουν το κέλυφος του τύμπανου και το στεφάνι. http://www.noiz.gr/images/arthra/drumkey.gif Είτε έχουμε ένα νέο drumset είτε ένα παλιό, η διαδικασία θα πρέπει να ξεκινά από τον έλεγχο της αρτιότητας του κελύφους τόσο για το αν είναι σκεβρωμένο, αλλά και για το αν το κόψιμο της άκρης του, (το χείλος όπου θα ακουμπήσει το δέρμα), είναι ευθεία. Το χείλος αυτό ονομάζεται bearing edge. Όσο ποιο κοφτό σε μοίρες είναι αυτό το χείλος, τόσο ποιο πρίμος θα είναι ο ήχος, λόγω της μικρότερης επιφάνειας που θα ακουμπά το δέρμα. http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap2.jpg Αυτό το σημείο θα πρέπει να είναι λείο και απαλό στην αφή και για να διαπιστώσουμε αν είναι ομοιόμορφο θα πρέπει να ακουμπήσουμε το τύμπανο (φυσικά χωρίς δέρμα) σε λεία επιφάνεια και να διαπιστώσουμε κατά πόσο δεν αφήνει από κάτω κενά. Σε περίπτωση που διαπιστώσουμε πρόβλημα, θα πρέπει να απευθυνθούμε σε ειδικό, ώστε να διορθωθεί. Μην επιχειρήσετε να λειάνετε μόνοι σας τις άκρες αυτές αν δεν γνωρίζετε πως, γιατί στη πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών, η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Εννοείται πως η όλη διαδικασία αρχίζει με το κέλυφος να ακουμπά σε λεία επιφάνεια (πάτωμα) και όχι πάνω στις βάσεις της ντραμς. Στα set που ήδη έχουν χρησιμοποιηθεί, και αντικαθιστούμε δέρμα, οι άκρες αυτές, πρέπει να καθαρίζονται από χνούδια και σκόνη και σε όλες τις περιπτώσεις, να λιπαίνονται ανεπαίσθητα με κάποιο είδος ελαφρού λιπαντικού π.χ., σιλικόνη, πάντα με φειδώ και χωρίς υπερβολές. Θέλουμε απλά το δέρμα κατά την εφαρμογή του, να γλιστράει απαλά στην επιφάνεια αυτή. Ο λόγος είναι η πανταχού ομοιομορφία. Το επόμενο βήμα, είναι η τοποθέτηση του δέρματος. Πριν ακουμπήσει στο τύμπανο, θα πρέπει απαλά να τσακίσουμε τις άκρες του, όπως στην εικόνα για να το προετοιμάσουμε για το σοκ του τσακίσματος που θα δεχθεί κατά το κούρδισμα. http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap4.jpg Από πάνω, εφαρμόζουμε το στεφάνι και αρχίζουμε να βιδώνουμε της βίδες (tension rodes) μέχρι να σφίξουν όσο πάει με τα δάκτυλα. http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap5.jpg Χρησιμοποιώντας το κλειδί του κουρδίσματος, αρχίζουμε να βιδώνουμε τις βίδες, όχι όμως κυκλικά. Εδώ χρησιμοποιούμε σταυρωτή μέθοδο σφιξίματος, όπως για παράδειγμα στην αλλαγή ελαστικού του αυτοκινήτου. ’σχετα αν τα τύμπανα μας έχουν 6, 8, 10, 12 βίδες ακολουθούμε πάντα την ίδια μέθοδο http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap7.jpg Ακολουθήστε το παραπάνω σχήμα, ανάλογα με τον αριθμό των κλειδιών που έχουν τα τύμπανα σας. Στην αρχή, γυρίζουμε το κλειδί μας, για μια πλήρη περιστροφή σε κάθε βίδα, μέχρι το δέρμα να εμφανίσει, ένα υποτυπώδες τέντωμα. Τώρα είναι η στιγμή που μπορούμε να του εφαρμόσουμε πίεση, έτσι ώστε να προκαλέσουμε ένα pre-stretch. http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap8.jpg Το κούρδισμα συνεχίζεται με μικρότερες στροφές για τη κάθε βίδα με το κλειδί μας, μέχρις ότου το τύμπανο, παράγει την πρώτη ικανοποιητική νότα. Εδώ αρχίζει και η μικρορύθμιση. Η δοκιμασία του ήχου, γίνεται χτυπώντας με τη μπακέτα το δέρμα κοντά σε κάθε βίδα (κλειδί), σε απόσταση 1-2 δάκτυλα από το στεφάνι. Θα πρέπει, κάθε σημείο να παράγει τον ίδιο τόνο με άλλο σημείο. Αυτό επιτυγχάνεται ξεκινώντας από το σημείο με τον υψηλότερο τόνο και προσαρμόζουμε μικρορύθμιση στο επόμενο απέναντι, με μόλις το πολύ 1/4 της πλήρους ολόκληρης στροφής του κλειδιού κουρδίσματος. Αν τεντώσουμε από τώρα υπερβολικά, το συνολικό τέντωμα πολλαπλασιάζεται δραματικά και θέλει προσοχή. Τελειώνουμε, όταν η επιθυμητή νότα παραχθεί. Για το πια νότα είναι αυτή θα μιλήσουμε παρακάτω. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται από την αρχή, και για το δεύτερο δέρμα του τύμπανου, καταλήγοντας όμως και τα δύο να παράγουν την ίδια νότα. Για τους λιγότερο έμπειρους, όταν έρθει η στιγμή να κουρδίσουμε το δεύτερο δέρμα καλό θα είναι να απομονώσουμε το πρώτο, βάζοντάς το να ακουμπά στο πάτωμα, πάνω σε ένα χαλί ή σε ύφασμα. Στο τέλος σηκώνουμε το τύμπανο και κάνουμε τη μικρορύθμιση και των δύο. Ο τρόπος που αναφέραμε εδώ εφαρμόζεται σε όλα τα τύμπανα του set και είναι ο ποιο συνήθης τρόπος, με το πάνω δέρμα, να είναι ίδια κουρδισμένο με το κάτω. Ποιες είναι όμως η σωστές νότες, που θα πρέπει να κουρδίσουμε τη ντραμς μας; Αυτό το ερώτημα για μερικούς ούτε που έχει τεθεί, γιατί απλά δεν γνωρίζουν ότι και τα τύμπανα κουρδίζονται σε νότες. Ακόμα και από τους γνώστες του κουρδίσματος αγνοείται η υπόθεση, πως και το εμπειρικό κούρδισμα με το αυτί πάλι νότες παράγει. Στο σημείο αυτό θα πρέπει επιτέλους, να κάνουμε πέρα τις προστριβές μας και τα μίση με τον μπασίστα του συγκροτήματός μας και με την καρδιά μας πέτρα να ζητήσουμε ευλαβικά τη βοήθειά του, μια και από τους μουσικούς που οι συχνότητες του οργάνου είναι πιο κοντά στις δικές μας είναι αυτός. Και εξάλλου, μπορεί η πλειοψηφία των ντράμερ να μην γνωρίζει νότες, αλλά ο μπασίστας κάτι ξέρει. Από την εμπειρία μου και της ωδειακές μου σπουδές, αν και λίγες αλλά χρήσιμες, προτείνω 3 τρόπους κουρδίσματος με νότες, τον εξής ένα: Ξεκινάμε αφού έχουμε ως στάνταρ, πως η μπότα, κουρδίζεται πάντα σε Ντο. Βρίσκει ο μπασίστας μας ένα Ντο στην ταστιέρα του και μας το δίνει μέχρι να παράγει η μπότα μας μπροστά πίσω την επιθυμητή αυτή νότα. Εννοείται πως τα κουρδίσματα, γίνονται με ελεύθερες τις μεμβράνες των τυμπάνων, χωρίς το παραμικρό muffle. Αυτό είναι άλλο θέμα. Το επόμενο τύμπανο που θα κουρδίσουμε, είναι το snare. Στο ταμπούρο, κατά την ανωτέρα διαδικασία, κουρδίζουμε (από μπάσα προς πρίμα), είτε σε Μι, είτε σε Φα, είτε σε Σολ. Για τους χεβάδες, καλό είναι το Μι. Για τους τζαζίστες καλό το Σολ. Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως το ταμπούρο μας, κουρδίστηκε σε Σολ. Σε ένα set με δύο τομ και ένα βαθύ, περνάμε στο βαθύ και το κουρδίζουμε πάλι Σολ αλλά μια οκτάβα κάτω. Συνεχίζουμε στο δεύτερο τομ, αυτό που βρίσκεται δηλαδή πάνω από το βαθύ μας και ανεβαίνουμε μια διαφορά (διάστημα) τρίτης καθαρής, δηλαδή περνάμε στη νότα Σι. Δηλαδή Σολ, Λα, Σι, διαφορά τρίτης. Παρομοίως και στο πρώτο τομ, αυτό που βρίσκεται πάνω από το ταμπούρο μας. Διαφορά τρίτης πάλι από τη Σι. Δηλαδή Σι, Ντο, Ρε. Η νότα Ρε είναι η νότα του πρώτου τομ που θέλουμε να ακουστεί. Αυτή η διαδικασία, γίνεται ακριβώς και αν ξεκινήσουμε από το ταμπούρο σε Μι ή Φα. ΚΟΛΠΑ Τι γίνεται αν το set μας αποτελείται από περισσότερα τύμπανα; Πάλι ξεκινάμε από το βαθύ πηγαίνοντας προς το ποιο πρίμο τομ. Γιατί πρέπει πάντα να έχουμε διαφορά τρίτης στις νότες; Δεν πρέπει πάντα να έχουμε διαφορά τρίτης στις νότες, αλλά αυτός ο τρόπος είναι συνήθης. Η διαφορά τρίτης, αφορά τύμπανα που δεν είναι πνιγμένα, φοράνε λεπτά δέρματα που αναδεικνύουν τις συχνότητες, τη χροιά και την τονικότητα και γενικότερα τα χαρακτηριστικά του οργάνου. Όσο ποιο βαριά δέρματα χρησιμοποιούμε και όσο ποιο μεγάλα σε διάμετρο τύμπανα, η διαφορά τρίτης, θα μας δίνει την εντύπωση, πως σχεδόν όλο το set μας παράγει την ίδια νότα. Τι κάνουμε εκεί; Ας υποθέσουμε πως παίζουμε Classic και Hard Rock. Εκεί μια καλή λύση, είναι να περάσουμε σε διαστήματα τετάρτης, αφού τα τύμπανά μας και παχύτερα δέρματα θα έχουν, αλλά και κάποιο είδος muffle θα έχουμε χρησιμοποιήσει. Τώρα αν το set μας είναι ντυμένο με δέρματα λαδιού κάργα στη ταινία και στα Ο rings, μην περιμένουμε και πολλά. Ένα κούρδισμα σε διαστήματα πέμπτης θα φτιάξει κάπως την κατάσταση. Γενικά, όσο ποιο καθαρό ήχο έχουμε τόσο ποιο πολύ μικραίνουμε τα διαστήματα κουρδίσματος και το αντίθετο. Για τους περισσότερο ψαγμένους υπάρχει και η λύση του κουρδίσματος των τομ κυρίως στη πεντατονική κλίμακα! ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ Μιλήσαμε ως τώρα, για κούρδισμα των τυμπάνων, με το πάνω και το κάτω δέρμα στην ίδια νότα. Τι συνεπάγεται αυτό; Παραγωγή ζεστού ήχου με αρκετό sustain. Η διάρκεια είναι λογικό να παραμένει καλή αφού και τα δύο δέρματα ταλαντώνονται το ίδιο. Οι αρμονικές δεν επηρεάζονται συνήθως από αυτή την επιλογή και είναι αρκετές. Νομίζω πως είναι και το ποιο όμορφο κούρδισμα, για να αναδειχθεί ο ήχος του τυμπάνου ’λλη παραλλαγή κουρδίσματος είναι όταν το κάτω δέρμα είναι λιγότερο τεντωμένο. Αυτό μας δίνει ένα αποτέλεσμα όπου, η διάρκεια του ήχου και τα χαρακτηριστικά, μειώνονται κάπως, καθώς και οι αρμονικές του τυμπάνου. Ο ήχος γίνεται ποιο σκληρός, αλλά αλλάζει και η νότα που κουρδίσαμε από την αρχή κατεβάζοντας (μπασάροντας) όλο το τύμπανο. Τέλος, αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει όταν το κάτω δέμα είναι περισσότερο τεντωμένο από το πάνω, Αυτό μας δίνει ένα ανάλογο αποτέλεσμα με τον προηγούμενο τρόπο, αλλά χτυπώντας τη μπακέτα στο πάνω δέρμα και σταματώντας την ταλάντωσή του κατά το παίξιμο, το κάτω πάλλεται ποιο γρήγορα δίνοντας ένα επιτρέψτε μου, βροντερό αποτέλεσμα, χωρίς να έχουμε σοβαρές αλλαγές στη νότα που το κουρδίσαμε. Η πρακτική αυτή, εφαρμόζεται και στο ταμπούρο, αλλά για άλλο λόγο. Εκεί επιτυγχάνουμε, τη μείωση του ενοχλητικού για κάποιους βουίσματος της χορδιέρας ΧΡΟΙΑ ΤΟΥ ΤΥΜΠΑΝΟΥ Για όσους έχουν ασχοληθεί παραπάνω με το θέμα κουρδίσματος και ήχου των τυμπάνων, προφανώς γνωρίζουν πως ένα γυμνό από δέρματα τύμπανο, παράγει ή μάλλον έχει κάποια χαρακτηριστική χροιά. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από τον τόνο που παράγουμε κατά το κούρδισμα με τα δέρματα επάνω. Ανάλογα την ποιότητα των ξύλων η χαρακτηριστική χροιά του κελύφους είναι καλλίτερη αναλόγως. Κάθε κέλυφος πάλλεται σε συγκεκριμένη συχνότητα. Αν θέλουμε να ακούσουμε αυτή τη χροιά, θα πρέπει να κρατήσουμε (κρεμάσουμε) το κέλυφος από μέσα με το δάχτυλο μας και να το χτυπήσουμε ελαφρά με ένα κοπανάκι. Η νότα που θα παραχθεί, είναι ο ήχος της καρδιάς του τυμπάνου μας. Αυτή η νότα είναι το χαρακτηριστικό του. Για τους προχωρημένους, το κούρδισμα της ντραμς γίνεται βάση της χροιάς του κάθε τύμπανου. Είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί αυτό, λόγω του ότι άλλες φορές θα πάρουμε καλό ήχο, επειδή το τέντωμα του δέρματος δεν θα εξουδετερώσει τη χροιά του κέλυφους και άλλες φορές θα πάρουμε ένα άσχημο πνιγμένο ήχο επειδή οι συχνότητες αλληλοεξουδετερώθηκαν και αυτό μπορούμε να το δούμε στις παρακάτω κυμματομορφές όπου: http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap10.jpg Κατά την πρώτη το κέλυφος και το δέρμα αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο και κατά τη δεύτερη κυμματομορφή: http://www.noiz.gr/images/arthra/Snap11.jpg Το κέλυφος και το δέρμα αλληλοεξουδετερώνονται. ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Σε γενικές γραμμές, ασχοληθήκαμε με τους κανόνες κουρδίσματος και κάποια θεωρία κατανόησης το πώς δουλεύει το set μας. Το συμπέρασμα είναι πως δεν υπάρχουν στην ουσία κανόνες. Μόνο κάποιες πράγματα για να μπορέσει κάποιος αρχάριος να ξεκινήσει ή κάποιος έμπειρος να λύσει απορίες και να ξαναθυμηθεί ορισμένες αρχές. Η ιστορία είναι, πως η θεωρία παραμένει θεωρία αν κάποιος δεν εξασκηθεί. Πιστέψτε με, για να περάσετε στα δυναμόκλειδα και στα memokeys ή όπως η κάθε εταιρεία θέλει να τα ονομάζει, για να έχετε γρήγορα κουρδίσματα κ.λ.π, θα πρέπει πρώτα να μάθετε πως κουρδίζεται το drum set σας και μετά να αλλάξετε επίπεδο. Το κούρδισμα των τυμπάνων είναι πολύπλοκη υπόθεση για ένα αρχάριο και πολλές φορές έρχεται σε δύσκολη θέση σε ένα live ή ένα studio. Πως σας φαίνεται ένας κιθαρίστας να προσκαλεί άλλο κιθαρίστα για να του κουρδίσει την κιθάρα πριν το live; Η εμπειρία θα κάνει το κάθε πρωτάρη να κουρδίζει σωστά και με κλειστά μάτια. Σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με το κούρδισμα συγκεκριμένα του snare και του bass drum και κάποια κόλπα βελτίωσης. Σας ενημερώνω πως τα μισά σχεδόν στοιχεία προέρχονται από ιστοσελίδες στο internet και πολλά από προσωπική δουλειά και εμπειρία. Μπορείτε να πάρετε ακόμα περισσότερες πληροφορίες δίνοντας σας παρακάτω, κάποιες από τις πολλές ιστοσελίδες που αναφέρουν σχετικά. Όλες είναι στα Αγγλικά και ένας από τους λόγους γραφής αυτού του κειμένου, είναι πως δεν υπάρχει κάτι τουλάχιστο δημοσιευμένο στα Ελληνικά. Γι' αυτό δεν πειράζει καθόλου, αν σας άρεσε να το χρησιμοποιήσετε όπου θέλετε, αρκεί να πιάσει τόπο και να κάνετε σωστά η δουλειά σας. ΠΗΓΕΣ http://www.drumdojo.com/tech/toctuning.htm http://www.drummingweb.com/tuning.htm http://home.earthlink.net/~prof.sound/ http://www.acousticdrums.com/ad_frames/tuning_free_old.html http://www.musiccenters.com/dtune.html http://www.pearldrum.com/03_nuupdts/edu/freshapproach/snaredrum/tuning.html http://www.pearldrum.com/education/howto/index.html http://www.drumcentral.com/ictunedrums.htm http://www.musiciansfriend.com/document?doc_id=88281&src=3SOSWXXA http://www.remo.com/portal/pages/drumming/product_tips/Drumming+Product+Tips+Drumset.html http://www.musicyo.com/planet/tune_drums.asp http://www.drumsoloartist.com/Site/Drum_Tuning.html http://www.tedturnermusic.co.uk/acatalog/drumtuning.html

Ημ/νία: 14:59 - 06/10/08 Εισαγωγή: Ένα μικρό βοήθημα μεταφρασμένο από το internet για όσους από εμάς έχουν τέτοιες ανησυχίες και απορίες στην επιλογή του ντυσίματος των τυμπάνων μας. Απόψεις άλλες αποδεκτές άλλες όχι. Καλό διάβασμα… Τι είναι τα δέρματα; Αν και υπάρχουν διαφορετικά, τυπικά είναι φτιαγμένα από φιλμ πλαστικού. Αυτά τα φιλμ είναι ανθεκτικά ως υλικά και διαφανή 48 ή 92 βαθμών ή ημιδιαφανή όταν είναι παχύτερα. Έχουν τη ιδιότητα να τεντώνονται ομοιόμορφα και αντέχουν στην υγρασία και στα περισσότερα χημικά. Οι ακραίες θερμοκρασίες που αντέχουν κυμαίνονται από -100o F ως 300o F. ΕΙΔΗ ΔΕΡΜΑΤΩΝ: Coated heads (Επιστρωμένα): Είναι πιο ζεστά σε ήχο και ελαχιστοποιούν τις υψηλές συχνότητες. Η επιφάνειά τους μοιάζει σαν να είναι ψιλό γυαλόχαρτο και όταν περνάς την παλάμη παράγει ένα πρίμο ήχο (ξύσιμο), αλλά στην ουσία με το χτύπημα της μπακέτας ο ήχος είναι πιο ζεστός. Τα επιστρωμένα δέρματα χρησιμοποιούνται πολύ με βούρτσες (brushes). Τα δέρματα αυτά είναι διαφορετικά από κατασκευαστή σε κατασκευαστή. Για παράδειγμα η REMO προσφέρει στην αγορά τις σειρές Renaissance ή Suede που χαρακτηρίζονται από λιγότερη αντήχηση κατά το παίξιμο αλλά αναδεικνύουν τις μεσαίες συχνότητες. Σε αντίθεση η σειρά FiberSkyn αποδίδει ένα πιο απαλό σε χροιά τόνο. Τα επιστρωμένα δέρματα, από μάρκα σε μάρκα, όχι μόνο προσφέρουν ήχο που τα ξεχωρίζει από τα άλλα, αλλά παρουσιάζουν και διαφορές στην επίστρωση υλικού. Σε πολλές περιπτώσεις η REMO, χρησιμοποιεί διαφορετική επίστρωση στα WHEATHERKING από αυτή που χρησιμοποιεί στα Diplomat, Ambassador, Emperor κ.λ.π. Πάντως, δέρματα όπως τα FiberSkyn ενδεχομένως να κρατήσουν λιγότερο λόγω της χρήσης, αλλά παίζει ρόλο και ο τρόπος παιξίματος. Αυτό σε σχέση μα τα Remo Suede ή τα Evans J1, που έχουν μια extra ενίσχυση, προσφέροντας μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τα πιο νορμάλ. Για μερικούς τα Aquarian είναι από τα πιο πριμαριστά της κατηγορίας αυτής αλλά η διάρκεια τους είναι λιγότερη, λόγω της λεπτότερης επίστρωσης και του μαλακότερου υλικού επικάλυψης. Τα Evans, φαίνεται να είναι η μέση λύση. Clear Heads (διάφανα): Ανοιχτά σε συχνότητες με αρμονικές και κατά το παίξιμο είναι πιο πρίμα με το ανάλογο αποτέλεσμα και κατά την σύνδεσή τους με μικρόφωνο. Ebony (κατά την ακριβή μετάφραση Εβένινα): Κάτι ανάμεσα στα επιστρωμένα και διάφανα. Παράγουν λιγότερες υψηλές συχνότητες και χαρακτηρίζονται ίσως λίγο dark σε ήχο, αλλά όχι απόλυτα. 2-ply (Διπλού φύλλου): Αυξημένης «στερεότητας», πιο χοντρά, που περιορίζουν τις υψηλές συχνότητες. Ενώ μπορούν να χαρακτηριστούν ως muted, δεν έχουν control ring. Περιορίζουν την αντήχηση και τις πρίμα συχνότητες όσο ψηλά και να κουρδιστούν. Τα δέρματα αυτά πωλούνται σε διάφορα πάχη, ανάλογα τον κατασκευαστή. Snare side heads (δέρμα στην κάτω πλευρά του ταμπούρου): Είναι πολύ λεπτά και είναι τα μόνα δέρματα που χρησιμοποιούνται μόνο σε αυτή την περίπτωση. Προάγουν την ευαισθησία του τύμπανου και τον ζωηρό ήχο, ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από τα παχύτερα δέρματα. Hazy heads (μουντά): Είναι μαζί και «ζωηρά» και παράγουν μεσαίες συχνότητες ήχου. Glass heads: Ζωηρά και στεγνά μαζί σε ήχο. Πάχος: Σε όλες τις περιπτώσεις, τα παχύτερα δέρματα, είναι πιο απαλά και λιγότερο ευαίσθητα, από τα λεπτότερα. Παράδειγμα τα REMO Diplomat Clear, που είναι πιο ζωντανά και ευαίσθητα από τα REMO Ambassador Clear. Τα Ambassador είναι παχύτερα από τα Diplomat, αλλά και τα δύο είναι μονού φύλλου. Etched: Το φινίρισμά τους είναι άγριο και ανάγλυφο. Παράδειγμα REMO Suede και Evans J1. Χρήση κυρίως για στυλ τζαζ. TOM BATTER (δέρμα της επάνω πλευράς των tom): Εδώ υπάρχουν 5 κατηγορίες. Η κάθε μια παρουσιάζει λεπτές διαφορές και μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά για τη παραγωγή του επιθυμητού αποτελέσματος. Κατηγορία 1: Ευαισθησία, ανοιχτός ήχος με καλή διάρκεια και αντήχηση: Μονού φύλλου, χωρίς muffle ήχου, μεσαίου βάρους: REMO Ambassador, κλασσικός ανοιχτός ήχος. REMO Renaissance, λίγο πιο έντονα χαρακτηριστικά από το Ambassador. REMO FiberSkyn™ FA, ζεστότερος ήχος από τα παραπάνω. Aquarian Satin Finish, κλασσικός ανοιχτός ήχος. Aquarian Classic Clear Series, πιο ζωντανό ήχο από το παραπάνω. Evans G1, κλασσικός ανοιχτός ήχος. Κατηγορία 2: Απαλότερος ήχος συγκρινόμενος με τα δέρματα μονού φύλλου, κρατάει λιγότερο ο ήχος γενικά και η διάρκεια μικραίνει. Παράγεται ήχος όπως περίπου να έχουν τοποθετηθεί Ο rings, στην επιφάνεια του δέρματος. Η κατηγορία περιλαμβάνει μονού ή διπλού φύλλου δέρματα μεγάλου βάρους ή muffle με διάφορους τρόπους. Αυτά μπορεί να είναι: REMO Emperor, (2-7mil φύλλα) REMO PowerStroke3, Single ply feel, κόβει αρμονικές. REMO FiberSkyn F1, Ζεστό και ανοιχτό, κόβει αρκετές αρμονικές. Evans G2 λίγο περισσότερο «κομμένο» από το Evans G1, με ανοιχτό ήχο σε μεγάλο όμως τέντωμα (κούρδισμα). Aquarian Studio-X Series, Ζεστές αρμονικές, με αίσθηση μονού φύλλου. Aquarian Double Thin, λίγο πιο ανοιχτό και καλλίτερα ανταποκρινόμενο από το επόμενο. Aquarian Response 2, στακάτο και δυνατό. Κατηγορία 3: Πνιγμένα, κομμένα (muffled), για heavy καταστάσεις. Όπως σχεδόν η κατηγορία 2 με λίγο πιο dark tone, λόγω της προσθήκης στο δέρμα π.χ. όπως το REMO PinStripe, μιας πρόσθετης «βούλας», ή στο Aquarian Performance II, πρόσθετου πάχους. Τέτοια δέρματα μπορεί να είναι: REMO PinStripe, ιδανικά για τον κλασσικό παχύ, βαθύ ήχο. Aquarian Response 2, που ανήκει και στην προηγούμενη κατηγορία. Στακάτο και δυνατό. REMO Control Sound, παχύ δέρμα με το αναμενόμενο μουντό αποτέλεσμα. Κατηγορία 4: Στεγνά, κομμένα, μουντά. Εδώ δεν υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Ήχος dark χωρίς αρμονικές με ανάδειξη ενός βαθύ ήχου με focused attack. Κλασσικός ήχος του ΄70. Evan’s Hydraulic Glass, κλασσικό διπλό δέρμα λαδιού. REMO PowerStroke 4, όπως το REMO Emperor. Κατηγορία 5: Λεπτά σε πάχος και ελαφριά σε βάρος μονά. Συνήθως χρησιμοποιούνται σε ορχήστρα, ή σε ελαφριά τζαζ όπου η ευαισθησία προέχει. REMO Diplomat weighted heads, Ευαίσθητο, με πλούσιες αρμονικές. Evan’s Strata 1000, Ζεστό, μιμείται το πραγματικό δέρμα. Aquarian Hi-Frequency, Το πιο δημοφιλές στη τζαζ. Aquarian American Vintage Series, Μικρού βάρους που μιμείται το πραγματικό δέρμα. TOM RESONANT (δέρμα της κάτω πλευράς των tom): Αν και μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε δέρμα, είναι γενικά αποδεκτό να χρησιμοποιείται μονού φύλλου σε αυτή τη πλευρά. Λεπτά δέρματα: Αναδεικνύουν τις αρμονικές του τύμπανου. Πάλλονται ευκολότερα και δεν μειώνουν ή ζεσταίνουν τον ήχο. ‘Όλα αυτά λόγω της μικρής τους συνολικής μάζας. Όταν θέλουμε ζωηρό και με αρκετές αρμονικές ήχο, είναι καλή επιλογή. REMO Diplomat weight heads FiberSkyn 3 FT/FD Aquarian Hi-Frequency Evan’s Genera Resonant Evans Glass Resonant Μεσαίου ή κανονικού βάρους δέρματα: Παράγουν λιγότερες αρμονικές και διάρκεια ήχου από τα REMO Diplomat ή Evans Glass. Είναι παχύτερα και πάλλονται λίγο παραπάνω. Επίσης προσθέτουν βάθος και μουντάδα στον ήχο. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά προσθέτουμε κάτι παραπάνω όταν τα δέρματα είναι επικαλυμμένα. REMO Ambassador REMO Ambassador Ebony REMO FiberSkyn FA Aquarian Classic Clear Aquarian Satin Finish Evans G1 Heavy Muffled ή διπλά: Συμβάλουν στο να παραχθεί ζεστότερος ήχος, αφήνουν κάποιες αρμονικές αλλά μειώνουν τις υψηλές συχνότητες. Όταν χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με τις κατηγορίες 1 ή 2 των επάνω δερμάτων των toms, τα χαρακτηριστικά της μουντάδας και της μείωσης των αρμονικών συχνοτήτων αυξάνονται κι άλλο. Ο ήχος που παράγεται μοιάζει κάπως σαν να έχουν τοποθετηθεί διάφορες «πατέντες» muffling στα επάνω δέρματα. REMO Emperor (2-7mil plies), general warm sound, less high overtones REMO PowerStroke 3, Further minimized high overtones REMO FiberSkyn F1, Warm and open – minimal overtones Evans G2, Same as REMO Emperor. Aquarian Studio-X Series, Warm overtones, longer resonance than above Aquarian Double Thin, Same as REMO Emperor Aquarian Response 2, Focused warm sustain w/strong attack. Χαρακτηριστικές επιλογές στον ήχο των toms: Κατηγορία 1: Επάνω και κάτω δέρμα μεσαίου βάρους μονού φύλλου: Πλούσιο σε συχνότητες αποτέλεσμα με πολλές αρμονικές. Τα clear δέρματα αυξάνουν περισσότερο το αποτέλεσμα ενώ τα επικαλυμμένα γλυκαίνουν τον ήχο. Εξαιρετική ανταπόκριση στο χτύπημα της μπακέτας και μεγάλη διάρκεια ήχου. Χρησιμοποιείται στη τζαζ, country, και light rock. Κουρδίζονται εύκολα. Χρησιμοποιούνται πολύ σε ηχογραφήσεις. Παραδείγματα συνδυασμών πάνω κάτω με ίδιο δέρμα: REMO Ambassador ή Aquarian Satin Finish ή EVANS G1 Κατηγορία 2: Επάνω δέρμα ταιριασμένο με λεπτό μονού φύλλου κάτω: Καλή ακουστική αλλά πιο μαζεμένος ήχος. Υπάρχουν ακόμη κάποιες υψηλές συχνότητες στην ακουστική, αλλά η συνολική διάρκεια είναι λιγότερη σε σχέση με τη χρήση ενός μετρίου βάρους δέρματος στην κάτω πλευρά ως resonant. Καλή επαναφορά μπακέτας επίσης. Καλός συνδυασμός για ηχογραφήσεις που χρειάζονται ένα πιο στακάτο και λιγότερο ανοιχτό ήχο, αλλά όχι εντελώς στεγνό. Για λίγο ζεστότερο ήχο και περισσότερη αντήχηση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα δέρμα μετρίου βάρους, επικαλυμμένο, ή η σειρά Ebony. Παραδείγματα: REMO PowerStroke3 με REMO Diplomat και για περισσότερο low-end resonance μπορεί να μπει το Ambassador REMO FiberSkyn FA με REMO Diplomat REMO Emperor με REMO Diplomat Aquarian Studio X με Aquarian Hi-Frequency – Very warm w/High-Pitched Overtones Evans G2 με EVANS Genera Resonant Clear Κατηγορία 3: Επάνω δέρμα συνδυασμένο με μετρίου βάρους μονού φύλλου κάτω δέρμα τομ: Κλειστός ήχος, συγκεντρωμένος κατά το χτύπημα της μπακέτας, βαθύς παχύς ήχος, αλλά κάπως πιο οξύτερος όταν χρησιμοποιούνται πάνω και κάτω clear (διάφανα) δέρματα. Όταν το κούρδισμα είναι χαμηλό, παρουσιάζεται διάρκεια και ο ήχος είναι βαθύτερος. Αυτή είναι η παραδοσιακή επιλογή του βαθύ μουντού ήχου. Η μπακέτα έχει λιγότερη αναπήδηση. Επιλογή για ηχογραφήσεις με κάπως μειωμένο σχεδόν muted ήχο με πολλά στοιχεία dry και αρκετή σαφήνεια. Όπως και με τα υπόλοιπα, για λίγο ζεστότερο ήχο και πιο μπάσο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα μετρίου βάρους επικαλυμμένο δέρμα στη κάτω πλευρά ή η σειρά Ebony. Παραδείγματα: REMO PinStripe με REMO Ambassador ή Suede REMO Control Sound με REMO Ambassador or Suede Aquarian Performance II με Aquarian Classic Clear. ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΕΡΜΑΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΥΛ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Οι παρακάτω επιλογές, γράφονται απλά για να διευκολύνουν κάποιον στην εύρεση του κατάλληλου δέρματος ανάλογα με το στυλ της μουσικής που παίζει, αλλά στην ουσία δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες ούτε περιορισμοί. ROCK: Ο πιο κοινός συνδυασμός δερμάτων για τα περισσότερα είδη της Rock μουσικής, είναι διαφανή διπλού φύλλου στην πάνω πλευρά και μονού φύλλου δέρματα στην κάτω πλευρά των τομ, με μονού ή διπλού φύλλου επικαλυμμένα δέρματα στην πάνω πλευρά του ταμπούρου. Επίσης στο ταμπούρο μπορεί επιπροσθέτως να χρησιμοποιηθούν δέρματα με τη γνωστή «βούλα» για πιο στακάτο ήχο. Τα διπλά δέρματα στην πάνω πλευρά των τομ, δίνουν βαθύτερο ήχο, πιο μουντό και χωρίς πολλές «ενοχλητικές» αρμονικές. Καλή είναι επίσης και η επιλογή επικαλυμμένου δέρματος για το ταμπούρο, γιατί παράγεται πιο δριμύς ήχος και καλό rim-shot, πράγμα που είναι χαρακτηριστικό στη rock μουσική. Για τη μπότα προτιμώμενα δέρματα είναι αυτά που έχουν από μόνα τους τη ιδιότητα να κόβουν τον ήχο (self muted), όπως τα Remo Powerstroke 3 (ή 4) ή Evans EQ. Για λίγο περισσότερο κοντρόλ στη διάρκεια και στον περιορισμό των υψηλών συχνοτήτων μπορεί να χρησιμοποιηθούν επικαλυμμένα διπλά στην πάνω πλευρά των τομ και του ταμπούρου. Για πολύ πνιγμένο ήχο χωρίς υψηλές συχνότητες προτεινόμενα είναι τα Remo Powerstroke 3 ή Powerstroke 4 (διπλού φύλλου), αλλά για live εμφανίσεις ή δυνατό ήχο θα πρέπει οπωσδήποτε να βγει το set με μικρόφωνα. Άλλες επιλογές για τη Rock μουσική είναι Remo CS "center dot", αλλά παράγουν ένα ήχο λίγο “boxy”. Επίσης τα Remo Pinstripe, παχιά διπλά δέρματα μουντά με χαμηλές συχνότητες, δημοφιλή στο 70s και 80s αλλά όχι τόσο ταιριαστά με το σύγχρονο rock. Μη ξεχνάμε και τα δέρματα λαδιού (π.χ.Evans Hydraulic), διπλά όπου ανάμεσα στα δύο φύλλα υπάρχει λάδι για καλλίτερο κοντρόλ των υψηλών συχνοτήτων, αλλά για μερικούς το ηχητικό αποτέλεσμα θυμίζει disco του 70. (?). POP, LIGHT ROCK & COUNTRY: Pop, Light Rock και Country μουσική, συχνά χρησιμοποιεί χαμηλές συχνότητες στα τύμπανα, βαθιά τομ λίγο μαφλαρισμένα, στακάτη μπότα και μεγάλο αλλά χαμηλής απόδοσης συχνοτήτων ταμπούρο. Για τα τομ, χρησιμοποιείται διπλό δέμα στο πάνω μέρος και μονό στο κάτω, όλα συνήθως clear. Για το ταμπούρο, μονό ή διπλό δέρμα επικαλυμμένο με το γνωστό “gel” για έξτρα μαφλάρισμα, ή μονωτική ταινία κ.λ.π., ή ένα self muted κατηγορίας"Powerstroke". Εδώ να θυμηθούμε πως τα έξτρα μαφλαρισμένα δέρματα δεν δίνουν καλό rim shot, γι’ αυτό πρέπει να γίνεται περιορισμένη χρήση ή όσο είναι αρκετό στις πατέντες που εφαρμόζουμε επάνω στα δέρματα, σε περίπτωση που παίζουμε πολύ μ’ αυτό το στυλ. Για τη μπότα ένα self muted δέρμα όπως το Remo Powerstroke μπορεί να μη μας ικανοποιεί λόγω αρκετών αρμονικών που αποδίδονται κατά το παίξιμο και να χρειαστεί ένα πιο έξτρα μαφλαρισμένο, όπως το Evans "EMAD" (external muffling and dampening" head), ή Aquarian Impact 1 ή Impact 2. Για ακόμα πιο «κομμένα» τομ, μπορεί να τοποθετηθούν τα Remo Powerstroke 3 ή Powerstroke 4 στη πάνω πλευρά και τα αντίστοιχα μονά κάτω. Αυτοί οι συνδυασμοί αποδίδουν ένα στουντιακό ήχο, καλό για χαμηλής δυναμικής παίξιμο, αλλά χρειάζονται μικρόφωνα για πιο δυνατές εντάσεις. Άλλη μια πολύ ωραία λύση, είναι να χρησιμοποιηθούν τα παραπάνω δέρματα της επάνω πλευράς των τομ, μαζί με έξτρα λεπτά δέρματα από κάτω όπως τα extra thin Remo Diplomat. Τα λεπτά δέρματα διεγείρονται ευκολότερα από την πίεση του αέρα που εξασκεί το χτύπημα του επάνω δέρματος και κάνει το τύμπανο να είναι πιο γρήγορο σε ανταπόκριση αναδεικνύοντας τον ήχο του καλλίτερα. Είναι όμως δύσκολο να κουρδίσουμε χαμηλά ένα τόσο λεπτό δέρμα, αλλά με λίγο προσοχή μπορούμε να φτάσουμε το κούρδισμα στο χαμηλότερο εφικτό επίπεδο και όσο γίνεται να πλησιάζει τη νότα του επάνω δέρματος, με αποτέλεσμα να μας δωθεί ένας καλός παχύς ήχος από το τύμπανό μας. JAZZ: Επικαλυμμένα μονά δέρματα στην πάνω μεριά των τομ, clear ή επικαλυμμένα μονά στην κάτω πλευρά και επικαλυμμένα μονά στο ταμπούρο. Αυτά είναι τα πιο συνηθισμένα δέρματα, επιλογές για Jazz ή “be-bop” μουσική. Έτσι επιτυγχάνεται η διαύγεια, η καθαρότητα, η διάρκεια και ανάδειξη της τονικότητας του ήχου, ειδικά σε μικρές μπάντες όπου τα τύμπανα δεν είναι περασμένα σε μικρόφωνα. Για τη μπότα ένα ανοιχτό σε ήχο μονό δέρμα θα μας δώσει το χαρακτηριστικό ηχητικό αποτέλεσμα. Για τη πιο μοντέρνα Jazz, θα χρειαστούν επικαλυμμένα διπλά δέρματα στην επάνω πλευρά των τομ και θα υπάρχει αποτέλεσμα με λιγότερες υψηλές αρμονικές αλλά η διαύγεια και η καθαρότητα θα παραμένει. Εδώ θα πρέπει να αλλαχτεί και το δέρμα της μπότας σε self muted όπως το Remo Powerstroke 3 (ή 4) ή Evans EQ. Καλοί συνδυασμοί για Jazz, Jazz/Rock ή Fusion. Επίσης αυτός ο συνδυασμός βοηθάει όταν τα τύμπανα συνδεθούν στα μικρόφωνα, λόγω του κοντρολαρίσματος των υψηλών αρμονικών. Ακόμα σ’ αυτό το είδος μουσικής πολλοί προτιμούν τον ήχο φυσικών δερμάτων, γι’ αυτό έχουν βγει στην αγορά και δέματα που μιμούνται αυτό το είδος, όπως τα: Remo Fiberskyn, Legacy και Renaissance ή Aquarian American Vintage και Modern Vintage. Αυτά τα είδη είναι ιδανικά για να θυμίσει το παίξιμό μας ήχο του 1950. Επίλογος: Καλές επιλογές, καλά παιξίματα, αλλά να θυμάστε το σωστό κούρδισμα είναι το Α και το Ω και θέλει αρκετή εξάσκηση.

Ημ/νία: 15:02 - 06/10/08 Εισαγωγή: Ένα μικρό βοήθημα που περιέχει και δικές μου παρατηρήσεις για τα ξύλα των drums από το site του drumbible για όσους βαριούνται τη μετάφραση ή δεν γνωρίζουν Αγγλικά. Διαβάστε τα χαρακτηριστικά των ξύλων που χρησιμοποιούμε στα τύμπανά μας και κάποιοι δεν τα ξέρουμε. Έτσι πηγαίνοντας σε ένα μουσικό οίκο και ο πάντα ευχάριστος και εξυπηρετικός υπάλληλος μας εξηγεί από τι είναι φτιαγμένο το set που ζαχαρώνουμε, να ξέρουμε εν μέρει γιατί έχει αυτή την αξία και τι ήχο βγάζει αλλά και πιο είδος μουσικής του ταιριάζει. Ο ήχος που παράγεται από τα τύμπανά μας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του ξύλου που έχουμε επιλέξει. Ο ήχος επηρεάζεται από το είδος των μετάλλων, π.χ. κλειδιά στεφάνια και το πώς δένονται μεταξύ τους, ποιότητα δερμάτων, κούρδισμα μονώσεις ανάμεσα στα μέταλλα και στο κέλυφος που έρχονται σε επαφή και άλλα. Γενικά τα λεπτά κελύφη παράγουν ποιο ανοικτό ήχο ενώ τα παχύτερα ποιο στεγνό. Επίσης παίζει ρόλο αν μέσα στα τύμπανα υπάρχουν πρόσθετες ξύλινες στεφάνες (counter hoops), οι οποίες δίνουν ποιο θερμό ήχο και ελέγχουν την αντήχηση. Τέλος άλλοι υποστηρίζουν ότι το ξύλο αποδίδει καλλίτερα περασμένο μόνο με λάδι. Άλλοι προτιμούν το βερνίκι και άλλοι όπως όλοι γνωρίζουμε επενδύουν το κέλυφος με πλαστικό διαφόρων χρωμάτων. Όλα είναι σχετικά και για όλα υπάρχουν αποδεκτές απόψεις. Ξύλα όπως: Albasia falkata χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα του maple (κελεμπέκι), γιατί έχουν καλό φινίρισμα και είναι φθηνότερα σε τιμή. Παράγουν πριμαριστό τόνο και χρησιμοποιούνται κυρίως στην εσωτερική επένδυση των τυμπάνων. Maple ή κελεμπέκι: Σκληρό ξύλο, με ζεστό τόνο, που παράγει σχεδόν πολυφασματικές συχνότητες κυρίως όμως αποδίδει πολύ καλές χαμηλές. Για να αποδώσει τα μέγιστα το δένδρο θα πρέπει να είναι κάποιας ηλικίας και να έχει αναπτυχθεί αργά και σε ευθεία ύψους, ενώ οι κύκλοι του δένδρου θα πρέπει να είναι ομόκεντροι. Είναι το ξύλο που προτιμούν οι περισσότεροι ντράμερ, ιδίως στο ταμπούρο. Mahogany ή μαόνι: Το πραγματικό μαόνι Αμερικής ή Ονδούρας δίνει 20% αύξηση των χαμηλών συχνοτήτων, σε σύγκριση με το κελεμπέκι. Στις μεσαίες και υψηλές συχνότητες, είναι σχεδόν το ίδιο αλλά επειδή έχει αυτή την αύξηση 20% στις χαμηλές από το κελεμπέκι, είναι ακόμα ποιο «ζεστό». Το μαόνι Ονδούρας είναι σπάνιο και το 99% των set που κυκλοφορούν είναι από μαόνι Φιλιππίνων. Birch ή σημύδα: Σκληρό και ανθεκτικό ξύλο, με ανοιχτόχρωμη απόχρωση, που δουλεύεται καλά. Χάνει περίπου 10% σε χαμηλές συγκρινόμενο με το καλεμπέκι και έχει +20% αύξηση στις υψηλές, ενώ σε μεσαίες είναι περίπου τα ίδια. Έτσι, τα τύμπανα από σημύδα, γενικά ποιο σκληρά σε ήχο. Είναι ένα είδος που χρησιμοποιήθηκε πολύ σε στουντιακά σετ, ιδίως στα τέλη του ΄60, λόγω του ότι τα τύμπανα που θα πέρναγαν στην εγγραφή έπρεπε να ήταν δυνατά σε ήχο. Το beech (οξυά) μοιάζει με αυτό και θεωρείται ξύλο που ταιριάζει σε «φωνακλάδικες» drums. Poplar ή λεύκα: Φθηνότερο ξύλο από τη σημύδα και το κελεμπέκι. Χρησιμοποιείται συνήθως στο εσωτερικό του κελύφους σε φύλλα, ως απομίμηση ακριβότερων ξύλων. Ακούγεται κυρίως σαν σημύδα, ή μαόνι και λιγότερο σαν καλεμπέκι. Basswood ή φιλύρα: Καλό σκληρό αλλά φθηνότερο ξύλο, που μιμείται το κελεμπέκι ή για μερικούς το μαόνι. Υπάρχει αρκετό σε αφθονία με αποτέλεσμα να μπορούν οι κατασκευαστές να ρίχνουν την τιμή. Χρησιμοποιείται κυρίως ως πυρήνας των φύλλων του κελύφους και δίνει λίγο περισσότερες χαμηλές, γι’ αυτό σε μερικούς θυμίζει μαόνι. Lauan: Προέρχεται από τις Φιλιππίνες, Μαλαισία και Ινδονησία από διάφορες ποικιλίες δένδρων που μοιάζουν με το Αμερικανικό μαόνι. Σε μερικούς ο ήχος του μοιάζει με σημύδα και καθόλου με μαόνι, δηλαδή σχεδόν το αντίθετο απ’ ότι περιμένουμε να ακούσουμε από αυτή την επιλογή για τα τύμπανά μας και εδώ χρειάζεται προσοχή από ποιο πραγματικά ξύλο είναι κατασκευασμένα. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι συνδυασμοί ξύλων, αλλά και ήδη αυτών, τα παραπάνω όμως είναι τα κυριότερα. Σε άλλο άρθρο, ίσως αναφέρω και για άλλα ήδη μετά από σχετικό ψάξιμο και μετάφραση. Γενικότερα, το maple δεν είναι κατάλληλο για να το χρησιμοποιούμε σε σκληρή μουσική, όπως Heavy, Hard Rock κ.λ.π. Εκεί θέλει μικρόφωνο και παρέμβαση από την κονσόλα. Βέβαια αν ξέρουμε από καλό κούρδισμα και γενικά στήσιμο του set, είναι ιδανικό για τη Rock μουσική, αλλά όχι για καφροπαίξιμο. Αν τώρα παίζουμε Heavy και βάλε, το καλύτερο, να πάρουμε drums από Birch ή beech ή συνδυασμό με maple στα ενδότερα φύλλα. Πολλοί κατασκευαστές χρησιμοποιούν maple σε πολλά φύλλα και στο τελευταίο για ποιο δυνατό ήχο των τυμπάνων, βάζουν ένα φύλλο σημύδας. Έτσι το set γίνεται λίγο ποιο all around. Μερικοί κατασκευαστές, χρησιμοποιούν το basswood ή άλλο φθηνότερο ξύλο, π.χ. σε 4 φύλλα και κοτσάρουν ένα μαόνι ή maple στο τέλος για να δοθεί στο set μια ποιο ποιοτική ηχητική χροιά. Προσέξτε όταν ψάχνετε αυτού του είδους τα set. Δεν είναι τα φθηνότερα, αλλά είναι χαμηλού κόστους παρόλο που αναφέρουν κάπου ότι περιέχουν maple. Δεν είναι όμως all maple. Γενικά ζητάτε προσπέκτους από το κατάστημα για να σιγουρευτείτε από τι είναι φτιαγμένη η κούκλα σας, εφ όσον αυτό είναι δυνατό. Και το κυριότερο, πάρτε ότι σας αρέσει, όχι ότι σας λένε, (αρκεί να ξέρετε τι έχετε και γιατί το πήρατε) και να είστε υπερήφανοι γι΄ αυτό! Rockdrum