fusionakis

Bridge και middle εννοείς μάλλον. Και για μένα that's the one. Μετά από αυτή θα έβαζα neck και middle μιας Strat (για άλλα παιξίματα), και ακολουθούν οι ενδιάμεσες θέσεις μιας Tele κι ενός οργάνου με 2 P90s ή humbuckers, όπως και ο neck humbucker ενός σκάφους (με αυτή τη σειρά μάλλον). Σίγουρα πάντως πάνω από όλα έχει να κάνει με το περιεχόμενο αυτού που θες να παίξεις... - Για καθαρά funky ρυθμικά, για μένα μακράν η καλύτερη επιλογή είναι η ενδιάμεση μιας Tele. - Για στυλ Jimi/SRV/Mayer και γενικά soul καθαρά παιξίματα, ο συνδυασμός neck με middle μιας Strat είναι η αρχή και το τέλος. - Για πλούσια chord voicings που ακούγονται με το σωστό definition (π.χ. Eric Johnson), πιο εύκολα θα τα καταφέρεις με το υπέροχο bridge/middle combo της Strat. - Για πιο σκοτεινό ήχο με όγκο, ιδανικό για jazz soloing και comping, θες απλά τη ζεστασιά ενός neck humbucker ή P90, ιδανικά σε ένα σκάφος. - Για αρπίσματα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα... Εγώ θα πήγαινα σε ενδιάμεσες μιας Strat ή μιας κιθάρας με humbuckers.

Την έχω υπόψη μου (άλλωστε είχα και μια V100 παλιότερα και μου άρεσε), αλλά προτιμώ να μην πάω σε ceramic P90s (αν και από τις παραπάνω επιλογές αν θυμάμαι καλά και η D'Angelico ceramic έχει).. εκτός αυτού, Epiphone (ή Gibson, τη φτηνή Special) δεν έχει τύχει να αγοράσω ποτέ, οπότε θα το δοκίμαζα πιο εύκολα στην παρούσα φάση από Vintage. Εδώ μάλλον βρίσκεται και το ζουμί, ότι δηλ. δεν είναι εύκολο να ιεραρχήσω ακριβώς τι πρωτοθέλω. Έχω μια σιγουριά ότι η Pacifica είναι πιο πολύ ο τύπος μου σαν όργανο, οπότε αν δεν έχω κάποιο θέμα με το neck της, λογικά θα τη γουστάρω σαν μια δεύτερη fat τύπου Strat. Αντίστοιχη σιγουριά ότι θα μου αρέσει μου βγάζει και η Reverend Double Agent, προφανώς λόγω features και P90/humbucker combo. Από κει και πέρα, οι 3 άλλες επιλογές (η Special και τα δύο semi) μου μοιάζουν όλες αξιόλογες για τους δικούς τους λόγους η καθεμία, κι απλώς μην έχοντας προσωπική εμπειρία με τους P90s ως τώρα, δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω πόση και ποια χρήση θα κάνω με οποιαδήποτε από αυτές. Το πάω βλέποντας και κάνοντας κι από προσφορές που παίρνει το μάτι μου εδώ κι εκεί πάντως. Η άτιμη είναι μοναδική περίπτωση, ισχύει. Θεωρητικά ο συνδυασμός μαγνητών της Double Agent OG θα μου ταιριάξει καλύτερα, όμως το semi εδώ και όλα τα υπόλοιπα με βάζουν σε πολλές σκέψεις είναι αλήθεια. Προσθέτω κι αυτά εδώ για να ανοίξει η όρεξη κι άλλων: Στο πρώτο μισό του βίντεο παίζει με αυτή ο συνονόματος.

Εισαγωγή Έχουν περάσει 12 κιθάρες μέχρι τώρα από τη συλλογή μου σε αυτά τα 20 χρόνια που παίζω, και στην παρούσα φάση 3 είναι αυτές που κοσμούν το 5-θέσιο stand: - μία S-type με τρεις μονοπήνιους (Sterling by Music Man Cutlass CT50) - μία double cut με 2 humbuckers (Yamaha Revstar RS620) - μία T-type με δύο μονοπήνιους (Fender Vintera 50s Telecaster) Αν με ανάγκαζε κανείς με το ζόρι, θα μπορούσα να ζήσω και με μία από αυτές (αυτή θα ήταν η Cutlass, μιας που πρώτα από όλα είμαι Strat τύπος), ωστόσο επιδιώκω γενικά να έχω όργανα καθένα από τα οποία μου προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό ηχητικά αλλά και από άποψη αίσθησης/λειτουργικότητας σε σχέση με τα υπόλοιπα. Βάσει αυτού, δεν μου αρέσει να έχω κιθάρες τις οποίες δεν αγγίζω σχεδόν ποτέ, για αυτό και δεν σκοπεύω ποτέ να ανέβω σε σύνολο πάνω από 5άδα (και πολλές μου φαίνονται). Ζητούμενο Σαν τέταρτη κιθάρα λοιπόν, θέλω να προσθέσω κάποια με έναν ή δύο P90 μαγνήτες, όπου οπωσδήποτε ο ένας P90 να είναι τοποθετημένος στο neck. Ψάχνοντάς το εδώ και αρκετό διάστημα, για ένα budget χοντρικά μέχρι 1000 ευρώ, καταλήγω στις εξής επιλογές: 1) Yamaha Pacifica 611VFM: P90 στο neck, humbucker στον bridge, και Wilkinson tremolo.. τριπλέτα που φαντάζει ιδανικό συμπλήρωμα της Cutlass, μιας που εκείνη την έχω κουρδισμένη σε Eb, ενώ με μία Strat on steroids όπως την Pacifica θα μπορούσα να παίζω παρεμφερή πράγματα, έχοντάς την σεταρισμένη σε standard κούρδισμα από Ε. 2) Epiphone Les Paul Special TV Yellow: Les Paul με δύο P90s, μια οικονομική πρόταση με πολύ καλή φήμη. Θα μπορούσα να αναφέρω μαζί και την Gibson Les Paul Tribute P90s, μιας που βρίσκεται κάπου στα ανώτερα όρια του budget, αλλά δεν μου κάθεται το ίδιο καλά από άποψη εμφάνισης, οπότε δεν ψήνομαι να δώσω το έξτρα ποσό. 3) Reverend Double Agent OG: Κάτι μεταξύ Tele και Les Paul, με P90 στο neck και humbucker στον bridge, και με καλούδια όπως roasted maple neck και το πολύ χρήσιμο bass roll off knob. 4) D'Angelico Premier DC Boardwalk P90: Semi τύπου ES-335 με 2 P90s, η μοναδική επιλογή της κατηγορίας που με κερδίζει σε αυτά τα χρήματα. 5) Reverend Club King 290: Μοναδικό bolt-on semi με 2 P90s, roasted maple neck και ταστιέρα (+ το υπέροχο bass roll off knob και πάλι), αλλά και ένα Bigsby tremolo που δεν νομίζω ότι πολυχρειάζομαι. Πιθανά dealbreakers για τις παραπάνω επιλογές (ψυχαναγκαστικότητα θα χτυπήσει κόκκινο): - Pacifica: Μου αρέσει εδώ και πολύ καιρό η πιο advanced σειρά της Pacifica με αυτόν το συνδυασμό, αλλά λίγο δεν μου κάθεται δύο από τις τέσσερις κιθάρες μου να είναι Yamaha. Σε λιγότερο αστεία επιχειρήματα, το coil splitting στον bridge humbucker μου φαίνεται από αχρείαστο έως ανεπιθύμητο, ενώ δεν ξέρω τι ακριβώς να περιμένω από την αίσθηση του neck. Αν κάποιος έχει παίξει με τις 611 VFM και VFMX (limited edition με ματ τελείωμα και aluminum pickguard) και γνωρίζει αν έχουν διαφορές στην αίσθηση, ας τις μοιραστεί. - Epiphone: Η κιθάρα με το χαμηλότερο κόστος από τις παραπάνω και με αρκετή αλητεία που πιστεύω θα με κερδίσει, κι ας μην είμαι και ο μεγαλύτερος Λεσπολάκιας εκεί έξω. Νομίζω πως και οι 3 θέσεις των μαγνητών ακούγονται ωραίες σε αυτό τον τύπο σώματος και neck, και απλά δεν ξέρω μήπως στην πορεία με χαλάσει το να έχω μία δεύτερη set-neck κιθάρα με το συνδυασμό mahogany σώμα/rosewood ταστιέρα, όπως είναι και η Revstar. Τουλάχιστον αυτή είναι single cut, οπότε φατσικά υπάρχει η απαραίτητη διαφορετικότητα. - Reverend Double Agent: Πιστεύω πρόκειται για versatile κιθαρούκλα, και απλά φοβάμαι μήπως στην πορεία μου λείψει από το πλήρες πακέτο και ένα tremolo. - D'Angelico: Not much, απλά.. χρειάζομαι semi με P90s; Να το πω αλλιώς, θα τη χαιρόμουν περισσότερο από μία Pacifica ή από μία Double Agent; - Reverend Club King 290: Από features και ιδιαιτερότητα άλλο τίποτα... απλά και πάλι δεν ξέρω σε σύγκριση με την Double Agent (και αντίστοιχα την Reverend Charger 290 που δεν την ανέφερα) αν αξίζει περισσότερο. Λοιπές επιλογές που αποκλείονται: - Κιθάρες με έναν P90 στον bridge μόνο (για το λόγο που εξήγησα νωρίτερα), παρόλο που αντιλαμβάνομαι τη γοητεία τους... τύπου Les Paul Junior και τα συναφή δηλαδή. - Gretsch και SG με P90s... πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, not attracted by. - Yamaha Revstar με P90s και λοιπές παρόμοιες double cuts... καθώς έχω ήδη μία Revstar με humbuckers και δεν θέλω άλλη μία πανομοιότυπη κιθάρα σε κοψιά. - Reverend Double Agent W... ίδια features με την Double Agent OG + Wilkinson tremolo... κάτι που θεωρητικά θα μου άρεσε ακόμα πιο πολύ σαν πακέτο, όμως δεν μπορώ καθόλου το διαφορετικό σώμα του συγκεκριμένου μοντέλου. - Epiphone Casino... δεν με ελκύει αισθητικά, και θεωρώ ότι χρειάζομαι και το center block στο σκάφος (αλλιώς θα σκεφτόμουν σοβαρά και την Stanford Thinline 30 για επιλογή τύπου ES-330). - Tele με P90s... μου φτάνει η κλασική Tele, δεν χρειάζομαι κάποια παραλλαγή. Επίλογος Αν έχει κανείς από δω εμπειρία με κάποιο από αυτά τα πέντε όργανα, ή αν γνωρίζει άλλες περιπτώσεις κιθαρών με P90s που δεν αναφέρθηκαν, η γνώμη του είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Διαφορετικά, διαλέξτε όποιος θέλει μεταξύ 1-5 και εξηγήστε και γιατί, μα κάποιος μπορεί να αναφέρει κάτι που δεν έχω σκεφτεί ως τώρα.

Θέλοντας και μη, το 90% των ακουσμάτων μου είναι δεκαετιών '50 έως '90 (η πλειοψηφία τα τελευταία χρόνια είναι '70s), το υπόλοιπο 7-8% είναι ακόμα πιο πίσω (περασμένων αιώνων πολλές φορές), και μένει ένα 2-3% στο οποίο ανακαλύπτω κάποιες σύγχρονες ομορφιές των τελευταίων 2 δεκαετιών. Το περίεργο στα παρακάτω διαμαντάκια (που μόνο άγνωστα που δεν είναι, απλά σαν νέα για μένα προσωπικά τα αναφέρω) τώρα έγκειται στο ότι πέρα από το ύφος των συνθέσεων, και η παραγωγή είναι τόσο στοχευμένη στη μαγική εποχή στην οποία τα κομμάτια παραπέμπουν, που κάλλιστα νομίζεις ότι πρόκειται για funk και soul μπάντες 50 χρόνων πριν... για κάποιους αυτό μπορεί να είναι αχρείαστο ρετρό, για μένα προσωπικά το λες και ηχητικό επίτευγμα. Anyway, τσεκάρετε και αποφασίστε και μόνοι σας...

Ο Λουκάς και οι κυρίες.

1) Sterling by Music Man Cutlass CT50 2) Fender Vintera '50s Telecaster 3) Yamaha Revstar RS620 4) Sterling by Music Man Luke 5) Reverend Charger 290 (στο προσεχές μέλλον)

Τρεις φάσεις μέχρι τώρα... 1) Ό,τι να'ναι: Κάποιο γνωστό όνομα να έγραφε πάνω, ωραίο χρώμα να είχε, και τσιμπούσα 2-3 εντελώς διαφορετικές κάθε φορά που περνούσα από κατάστημα... φάση αρχαρίου με λίγα λόγια, και ακόμα μη συνειδητοποιημένος για την επίδραση αυτού του μικρού πράγματος στον ήχο και στο παίξιμο. 2) Dunlop Jazz III: Η πένα που μου έκανε πρώτα εντύπωση για τη διαφορετικότητά της. Εντέλει κατέληξα για πολλά χρόνια να παίζω αποκλειστικά με τις κόκκινες Dunlop Jazz III XL Plectrums. 3) Fender Heavy: Η αίσθηση στο πιάσιμο της Jazz III XL μου άρεσε πολύ, αλλά ήρθε κάποια στιγμή που έκανα τη σύγκριση (να'ναι καλά ο Scott Henderson και η φορουμάρα του) και κατάλαβα ότι ο ήχος που μου έδινε δεν ήταν αυτός που κυνηγούσα. Κάπως έτσι στράφηκα για λίγο καιρό στις Fender Medium, και κατόπιν στις Fender Heavy, στις οποίες και παραμένω σταθερός από τότε.

Έφυγε νωρίς, πραγματικά κρίμα (Socrates λιγοστεύουν).. σπουδαίος μουσικός.

Jaco και Joni στα καλύτερά τους. Διαχρονική συνθεσάρα.. και το σόλο του Μπαλταζάνη τόσο ωραίο που λέω να το ξεπατικώσω προσεχώς. Slow burn για 3 λεπτά... και μετά, μαγεία.

Νομίζω υπάρχουν πολλές επιλογές (και από Marshall και από αλλού). Εγώ θα σου προτείνω τον ενισχυτή μου, που μπορείς να πετύχεις αυτό που περιγράφεις όταν τον χρησιμοποιείς στα 5 watts (εγώ βέβαια και σε αυτή τη ρύθμιση που τον χρησιμοποιώ, δεν τον έχω πάρα πολύ χαμηλά σε ένταση, γιατί χρειάζομαι λίγη παρουσία παραπάνω, αλλά πάντως μπορείς). Ιδού: https://www.thomann.de/gr/marshall_2525h_mini_silver_jubilee.htm

Είναι η ρουφιάνα. Εγώ ειδικά έχω ξεφύγει από G(uitar)AS τελευταία, αλλά προχωράω σε ριζική ανανέωση συνειδητοποιημένα πετυχαίνοντας καλές ευκαιρίες, οπότε τύψεις δεν υφίστανται.

Fender Vintera '50s Telecaster... Ναι.

Κι εγώ αρχικά πήγαινα για P90s αλλά έκανα διαφορετικό σχεδιασμό στην πορεία... Ισχύει αυτό που λες, πανευρωπαϊκά τώρα απλά βρίσκεις απομεινάρια από όλα τα μοντέλα. Από Μάρτη θα έρθουν νέες παραλαβές και Ελλάδα.

Λίγα γραμμάρια ελαφρύτερη από Les Paul είναι, σε υψηλά βάρη παίζει σε κάθε περίπτωση (στιβαρή κατασκευή, "correct weight" που θα έλεγε κανείς). Από neck dive δεν έχει θέμα.

Κι εγώ μόνο albums ακούω όπως περιγράφεις, σαν τον παλιό κλασικό τρόπο. Απλά για δικούς μου αγαπημένους μουσικούς μου αρέσει να κάνω και λίστες από ολόκληρη τη δισκογραφία τους.. τόσο για την πάρτη μου (όταν θέλω να επιστρέψω σε κάτι γνώριμο απλά πατάω το κουμπί και παίζει ακριβώς αυτό που θέλω να ακούσω), όσο και σαν πρόταση, για να γνωρίσουν τη μουσική τους όσοι δεν έχουν εμβαθύνει ιδιαίτερα σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους (το οποίο θεωρώ χρήσιμο ειδικά για κόσμο που δεν έχει πολύ χρόνο να αφιερώσει για συγκεντρωμένη ακρόαση).

Yamaha Revstar RS620... For those about to rock, we salute you. Οργανάρα, ό,τι ακριβώς έψαχνα από heavy humbuckerοφάση. Μόλις έδωσα την εξαιρετική (θεωρώ) Vintage V100 Lemon Drop σε συμφορουμίτη, με σκοπό να την αντικαταστήσω με κάτι αντίστοιχο αλλά σε double cut έκδοση. Ηχητικά και παιχτικά η Revstar προσφέρει ακριβώς αυτό το πράγμα (ήχο και αίσθηση Les Paul, αλλά με μεγαλύτερη ευκολία στο παίξιμο), σε ένα πιο αφαιρετικό και αισθητικά ντελικάτο σχέδιο. Sustain στο Θεό (δεν έχω ξαναπαίξει κιθάρα που να την πλησιάζει σε αυτό το κομμάτι), κάθε συγχορδία ακούγεται καμπάνα, και intonation εξαιρετικό. Bonus το πάρα πολύ χρήσιμο low cut switch (ειδικά για τις θέσεις neck και center). Αν και πάντα παραμένω Stratocasterάκιας, η συγκεκριμένη είναι νέος έρωτας.

Κατά καιρούς ανταλλάζουμε με φίλους λιστούλες μας στο Spotify, και όντως στην εποχή μας που έχουν για τους περισσότερους - ακόμα και για τους ρομαντικούς - διαφοροποιηθεί οι συνθήκες ακρόασης, είναι μια ωραία μορφή παρεϊστικης σύνδεσης, ενώ καμιά φορά μια καλοφτιαγμένη playlist σε εκπαιδεύει και μουσικά. Εγώ όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική μέσω Spotify, έφτιαξα τρεις μεγάλες λίστες που ανανεώνω συνέχεια (μία με αγαπημένα τραγούδια, μία με αγαπημένα ορχηστρικά κομμάτια συμφωνικού ή ambient χαρακτήρα, και μία με ορχηστρικά κομμάτια που βασίζονται στο οργανικό performance και τον αυτοσχεδιασμό), πράγμα το οποίο το προτείνω στον οποιονδήποτε να το κάνει, μιας που το να υπάρχει δυνατό περιεχόμενο συγκεντρωμένο όλο μαζί, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο σε στιγμές που η κούραση δεν ευνοεί το ψάξιμο. Από κει και πέρα, εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να φτιάχνω νέες μικρότερες playlists αγαπημένων μου μουσικών και συγκροτημάτων, μια διαδικασία που νομίζω ότι πάντα έχει ενδιαφέρον όταν γίνεται από κάποιον που αγαπάει πολύ το πρόσωπο ή τα πρόσωπα ενός αφιερώματος, και που έχει περάσει αμέτρητες ώρες ακούγοντας τη δισκογραφία κάποιου καλλιτέχνη. Ειδικά εδώ μέσα, που τριγυρνούν πολλά άτομα που έχουν ακούσει από πολλή έως πάρα πολλή μουσική, αν συγκεντρώναμε τέτοιες λίστες (υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα ήταν υπεραπλουστευτικές - τύπου βάζω ένα ένα όλα τα κομμάτια μιας δισκογραφίας - ή ελλιπείς - τύπου προχθές έμαθα έναν καλλιτέχνη και κατευθείαν είπα να του φτιάξω και μια playlist), θα γινόταν ωραία φάση.. μόνο να δει κανείς τα λίγα αφιερωματικού χαρακτήρα πράγματα που γράφτηκαν π.χ. στο thread του Pat Martino, ή άλλα που γράφονται περιστασιακά στο "Τι μουσική ακούτε τώρα;" το καταλαβαίνει. Κάνω το ξεκίνημα λοιπόν, και ελπίζω κι άλλοι να ακολουθήσουν.

"Reflecting on my good friend, Pat Martino. Pat was a gigantic inspiration to my evolution on the guitar. When I met him he was at the ripe old age of 17 and already a master technician. His style represented a mastery of the guitar rarely known in the US at that time. His jazz orientation probably came from his Philadelphia association of great musicians and teachers who had influence on his young development. One of which I can remember, and I had the pleasure of meeting, was a gentleman named Dennis Sandoli who also taught the great John Coltrane. Pat Martino was a special individual who will stay on my mind and in my heart for all of my days." - George Benson : Newport Jazz Festival 1973