fusionakis

Άργησα κάπου 8 χρόνια να το ακούσω, αλλά ας τα πω γιατί πρέπει... Καθηλωτικό το άρπισμα που δίνει όλο το mood, η μελωδία από πάνω περιεκτική, λιτή και σου μένει με το πρώτο άκουσμα, το φρασάρισμα πάρα πολύ ωραίο, και ο ήχος ταιριαστός με την αρμονία και την όλη σύνθεση. Πραγματικά πολύ όμορφο κομμάτι, φαίνεται ότι υπήρχε ανάγκη να βγάλεις κάτι προσωπικό από αυτό το βίωμα όπως το μοιράστηκες με όλους μας. Κι έτσι όπως είναι τώρα το κομμάτι, στέκει μια χαρά (και λίγα λέω, θυμίζει κινηματογραφικές συνθέσεις του Λάντσια, αλλά σε κιθαριστικό περιβάλλον) και νομίζω ότι επιβάλλεται και του αξίζει να το κάνεις να ακουστεί και εκτός φίλων και ενός μουσικού φόρουμ. Στα δικά μου τα αυτιά, αν ασχολιόμουν παραπάνω με τη συγκεκριμένη ιδέα, το μόνο νέο που θα δοκίμαζα θα ήταν λίγο παραπάνω αφαίρεση στο κομμάτι του θέματος από το 0:33 - 0:45 (που επαναλαμβάνεται και αργότερα όταν επιστρέφεις μετά το τρίλεπτο)... με αυτό εννοώ κάτι του τύπου η ρυθμική κιθάρα να παραμείνει με το άρπισμα ως έχει, αλλά η δεύτερη κιθάρα από πάνω να παραλλάσσει το θέμα μέσω κάποιων χτυπητών όμορφων chord voicings π.χ., αντί μεμονωμένων νοτών, ή μέσω λιγότερων, και πιο χτυπητών ας πούμε, νοτών, αντί αυτών που παίζεις τώρα. Αλλά εντάξει, μιλάμε για 10-15 δευτερόλεπτα όλα κι όλα... μόνο σε κάτι ψείρες σαν εμένα μπαίνουν τέτοιοι ψυχαναγκασμοί. Συμπερασματικά, μπράβο, μπράβο, μπράβο (το έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές και συνεχίζω να το γουστάρω - βρέχει κιόλας και ταιριάζει... με ήλιο με κόβω να πήγαινα πάλι προς Van Halen μεριά :))... και στα επόμενα με το καλό.

Προστέθηκε η Sterling by Music Man Cutlass CT50 στην παρέα. Παχύ roasted maple neck, μαγνήτες που πραγματικά κελαηδάνε (low output, φουλ vintage στρατοκαστερίλα), το γνωστό υπέροχο headstock, locking tuners, πολύ ελαφριά... τι άλλο να ζητήσει κανείς; Τον προηγούμενο χρόνο υπήρξα επίσης κάτοχος μιας Vintage V6 HSS και μιας Ibanez AZ224 (μαζί με την Bacchus BST-2 RSM που έχω ακόμα), και μπορώ με σιγουριά να πω ότι ανεξαρτήτως τιμής, η Sterling υπερτερεί σαν όργανο έναντι και των τεσσάρων παραπάνω (σε σκάσιμο/resonance, ήχο, αίσθηση στο πιάσιμο).

Υπέροχη μάζωξη... Από τα κρυμμένα διαμαντάκια των 90's. Και κάτι κλασικό, που αν έχεις καιρό να το ακούσεις σου φτιάχνει τη μέρα.

Το παραμύθι δεν σταματά για αυτόν τον υπερπαίχτη και υπεράνθρωπο... πραγματική δύναμη της φύσης. Με πρόλαβε ο billaras με τον Gregory Kochery... Κατά τα άλλα, για τους μπασκετικούς της παρέας, ο Γιάννης εδώ και λίγες ώρες είναι: 1) Ο 1ος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ με μέσους όρους 30+ πόντους, 10+ ριμπάουντ, 5+ασίστ και με ευστοχία 60%+ στα σουτ εντός παιδιάς σε σειρά Τελικών (είχε μ.ο. 35,2 πόντους, 13,2 ριμπάουντ, 5 ασίστ, σουτάροντας με 61,8% εντός παιδιάς). 2) Ο 1ος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ με 50+ πόντους, 10+ ριμπάουντ και 5+ κοψίματα σε παιχνίδι Τελικών. 3) Ο 2ος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ με 50 πόντους σε τελευταίο παιχνίδι Τελικών που έκρινε τη σειρά (μετά τον Bob Pettit από το πολύ μακρινό 1958, πριν ακόμα πραγματοποιηθεί η ένωση ΝΒΑ και ΑΒΑ), και ο 7ος συνολικά με 50+ πόντους σε παιχνίδι Τελικών (μετά τους Pettit, Baylor, West, Barry, Jordan και LeBron). 4) Ο 1ος παίχτης στην ιστορία του NBA με πολλαπλά ημίχρονα σε σειρά Τελικών που έχει σκοράρει 30+ πόντους σε αυτά, και αντίστοιχα ο 1ος παίχτης μετά την ένωση ΝΒΑ/ΑΒΑ με πολλαπλές περιόδους με 20+ πόντους σε σειρά Τελικών. 5) Ο 2ος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ με 3 παιχνίδια με 40+ πόντους και 10+ ριμπάουντ σε σειρά Τελικών (μετά τον Shaq). 6) O 3ος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ με πολλαπλά βραβεία MVP και βραβείο MVP των Τελικών, μέχρι την ηλικία των 26 (μαζί με τους Abdul-Jabbar και Duncan). 7) Ο 1ος και μοναδικός παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει κερδίσει τα βραβεία του MVP, MVP Τελικών, DPOY (Αμυντικού της Χρονιάς), MIP (πιο βελτιωμένου παίχτη της χρονιάς) και All-Star Game MVP, ο 2ος μαζί με τον Τζόρνταν που έχει κερδίσει τα MVP, Finals MVP, DPOY και All-Star Game MVP, και ο 3ος μαζί με Τζόρνταν και Ολάζουον που έχουν κερδίσει τα MVP, Finals MVP και DPOY...

Σύνθεση Allen Toussaint, εκτελεσάρα από την υπερμπάντα (Little Feat) με τρομερή ενορχήστρωση, μοναδική ερμηνεία από τον τεράστιο Lowell George. Η πολύ δυνατή περίοδός του δημιουργικά. Και λίγο Τεξανή μπλουζ αντίστιξη από τον Θεό.

Silver Jubilee.. εγώ έχω τον Mini σε κεφαλή και είμαι υπερευχαριστημένος, φαντάζομαι πως κι ο κλασικός θα τα σπάει (κρίνοντας κι από το σε πόσα rigs κιθαρισταράδων τον βρίσκει κανείς).

Η υπέροχη αρμονία του κομματιού με τα απολύτως ταιριαστά δωρικά φωνητικά του (δυστυχώς άγνωστου στο μη holdsworthικό κοινό) Paul Williams, το πολύ δυνατό groove του Paul Carmichael και του Gary Husband (που ακόμα είναι παιδαρέλι σε αυτές τις ηχογραφήσεις), και η μεγαλοφυΐα του Allan... που δημιουργεί υπνωτικά soundscapes με κάθε του συγχορδία, και που κάπου στο 1:25 που κάνει μπάσιμο στην πρώτη γέφυρα, η φράση του σου παίρνει την ψυχή. Όλος ο δίσκος είναι ένα μοναδικό σε ύφος και ήχο αριστούργημα, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο συγκαταλέγεται στα πολύ αγαπημένα μου του τιτάνα. Καλές γιορτές να'χουμε!

Encore τις φέρνει τώρα ο Καραπάνος - Music Power, μαζί με τις Vintage. https://www.musicpower.gr/pegasus/products01/list00.php?add_event=1&p9907_in=%2C'143'&i43p01_in=&i40p01_in=&timh_lower=119%2C00€&timh_upper=1499%2C00€&omada0=2&omada1=65&omada2=42&omada3=0&i46p01=&pd300=&newprod=&p9907=&pcode=i29_CD42&herp06=&max=&p02=&view=MATRIX&timh_apo=0&timh_eos=0

Ασφαλώς και βοηθάει την προσωπική καριέρα οποιουδήποτε καλλιτέχνη ώστε να αγγίζει μια μερίδα του κοινού και με αυτόν τον τρόπο (με το προσωπική καριέρα εννοώ την παραγωγή προσωπικής δισκογραφίας, σε αντιδιαστολή με το να ακολουθεί κάποιος καριέρα sideman ή σεσιονά... μιας και ο Ford υπήρξε και τέτοιος για κάποιο διάστημα και πετυχημένος μάλιστα). Πιστεύω ότι όσοι ξεπαίρνουν από νωρίς στο να γίνονται φωνητικοί ερμηνευτές της μουσικής τους (εφόσον φυσικά μπορούν στοιχειωδώς να το υποστηρίξουν αυτό), τόσο πιο εύκολη κάνουν τη μετέπειτα ζωή τους... που φαντάζομαι είναι και το νόημα του σχολίου σου παραπάνω. Από κει και πέρα, όταν μιλάμε για επίπεδα μουσικότητας και κιθαριστικής παικτικότητας όπως αυτό του Ford, οι πιθανότητες αυξάνονται πολύ ώστε να βρεθεί κάποιο - έστω μικρό αριθμητικά - κοινό να ακολουθεί πιστά και διαχρονικά τον καλλιτέχνη, ακόμα κι όταν έχουμε να κάνουμε με φουλ οργανικά ακούσματα. Για να μην το πάμε μακριά σε παραδείγματα, ο Henderson καλή ώρα που δεν τραγουδάει και το 80% της προσωπικής του δισκογραφίας δεν περιέχει φωνητικά, έχει καταφέρει να ζει από τη μουσική του (δηλ. τις περιοδείες με το τρίο του και τους Tribal Tech παλιότερα) και τα μαθήματα που κάνει... γιατί πολύ απλά η μουσική του οντότητα και αξία κατάφερε να χτίσει ένα fanbase αρκετό ώστε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Ford αντίστοιχα έχει υπάρξει παλιότερα σε περιόδους που τα άλμπουμς του ήταν οργανικά, και πάλι είχε το δικό του fanbase να ακολουθεί. Κοινώς, προφανώς και τέτοιοι μουσικάρες έχουν δουλέψει μια ολόκληρη ζωή για να φτάσουν εδώ που βρίσκονται, έχουν φάει το σκατό τους όταν πρωτοξεκίνησαν να είναι επαγγελματίες bandleaders, αλλά μέσα από τις εμπειρίες και την αξία τους, κατάφεραν να βρουν την άκρη τους χωρίς να αναγκαστούν να υπομείνουν τρομερούς δημιουργικούς συμβιβασμούς (το τελευταίο σχόλιο πάει στο ότι ο Ford απλά μπορεί - και γουστάρει - να είναι και τραγουδιστής της μουσικής του, δεν τον αναγκάζει κανείς).

Δεν θα το έλεγα το συγκεκριμένο θέμα προσωπικά, αλλά οκ, μπορείς να το δεις κι έτσι. Το τραγούδι συνολικά πάντως από άποψη αρμονίας, ρυθμού και δεσίματος των δύο είναι απίθανο.

Τι ηχάρα ω Θεοί... Δεν θυμάμαι κομμάτι χωρίς θέμα να μπαίνει τόσο γκρουβαριστά από το πρώτο μιλισεκόντ.

Αυτό ήθελα να βάλω τις προάλλες και έκανα λάθος επικόλληση... it doesn't get heavier than this. Και πάμε να το κουλάρουμε τώρα...

Βacchus BST-2 RSM (πανέμορφη και πανάλαφρη)

Ναι, προφανώς.. Όρεξη να έχεις να πειράζεις και να αποθηκεύεις, και είναι και τρομερά απλή διαδικασία.

Τι χάρισμα ο Cannonball.. και τι μπάντα, τι άλμπουμ... Τι ρίφαρος...

Το δικό μου Flashback X4 (1η έκδοση) έχει 3 presets, διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή με ένα πάτημα του ποδιού. Το Flashback 2 X4 τώρα, έχει 6 presets αντίστοιχα.. Εκτός αυτού, συγκριτικά με το απλό Flashback 2, έχει παραπάνω θέσεις για TonePrints, και όχι TonePrints (αυτά είναι διαθέσιμα όλα για όλα τις εκδόσεις Flashback, και για το Mini ακόμα).. Γενικότερα, πρόκειται ουσιαστικά για 3 Flashback σε 1 πετάλι. Οπότε όποιος χρειάζεται πολλά delay πετάλια ή presets, τον συμφέρει πάρα πολύ το X4, γιατί είναι χοντρικά σαν να παίρνεις 3 πετάλια στην τιμή του 1,5. Γενικά στο site της TC Electronic έχει ό,τι πληροφορία πιθανά χρειαστείς. Αν δεν έχεις καταλάβει ακριβώς τι είναι και πώς χρησιμοποιούνται τα TonePrints, ρώτα με ο,τι θες.

TC Electronic Flashback X4. Είμαι φανατικός του delay (πλέον βάθος δεν χρησιμοποιώ εδώ και αρκετά χρόνια), και χρειάζομαι 3-4 διαθέσιμους ήχους ανά πάσα στιγμή. Η ηχητική ποιότητα του συγκεκριμένου πεταλιού, σε συνδυασμό με την ευκολία στη δημιουργία ήχων, την τεράστια ποικιλία από TonePrints (σαν να έχεις 100 διαφορετικά πετάλια delay σε ένα, μία σύλληψη - και υλοποίηση - που δείχνει πόσο μπροστά είναι η TC Electronic σαν εταιρεία), και την τιμή, καθιστούν το συγκεκριμένο πετάλι ασύγκριτο in my book.. δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να πάω προς Strymon, Eventide μεριά, παρόλο που αρκετοί μουσικάρες που θαυμάζω παίζουν με αυτά (και άλλοι τόσοι βέβαια με Boss, TC Electronic, Hardwire κλπ αντίστοιχα ;)). Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, στη νέα έκδοση του πεταλιού υπάρχει και το mass feature, για ακόμα περισσότερα expression παιχνιδίσματα της στιγμής. Η χρήση που του κάνω προσωπικά είναι με expression πετάλι, και οι ρυθμίσεις πάνε ως εξής σαν εύρος: preset 1: τέρμα κάτω --> ψευδοreverb, τέρμα πάνω --> βασικό delay διακριτικό σε ένταση preset 2: τέρμα κάτω --> βασικό delay, τέρμα πάνω --> βασικό delay με περισσότερες επαναλήψεις και μεγαλύτερη ένταση preset 3: τέρμα κάτω --> ρυθμικό ambient delay, τέρμα πάνω --> ακόμα περισσότερη ένταση και επαναλήψεις για volume swells Υπάρχουν κι άλλα delays που τσεκάρω κατά καιρούς και θεωρώ καλοσχεδιασμένα και ωραία ηχητικά (από Boss, Mad Professor, Catalinbread, Walrus κλπ), και μπορεί όταν προσεχώς προχωρήσω σε 2-amp rig, για την ποικιλία του πράγματος, να πάρω κάποιο από αυτά να κάνει παρέα με το Flashback X4 για τον άλλο ενισχυτή. Πιο πιθανό ακόμα βέβαια είναι να καταλήξω σε ένα δεύτερο Flashback, και συγκεκριμένα το Flashback 2 X4 αυτή τη φορά με το mass. Υ.Γ.: Σαν μοναδική κριτική για το όλο ζήτημα, το ότι ενώ η τεχνολογία του πεταλιού διατίθεται σε τρία διαφορετικά μεγέθη ανάλογα τις ανάγκες του καθενός και το διαθέσιμο pedalboard space, θα μπορούσε να υπάρχει και μία έκδοση X4 χωρίς το looper (μιας που δεν το χρειάζονται όλοι), ελαφρώς λιγότερο πλατιά.

Γνωρίζω ότι παλιότερα έφερνε αυτά τα value for money "διαμαντάκια" ο Κουρμπής. Ξέρει κάποιος τώρα τι συμβαίνει, και αν θα πρέπει αναγκαστικά να κοιτάξει κανείς εξωτερικό για να παραγγείλει κανείς κάποιο καινούριο όργανο; Προσωπικά έχω βάλει στο μάτι την παρακάτω roasted maple HSS strat από τις φτηνές κατηγορίες, υπάρχουν όμως και αρκετές πιο high end επιλογές, όπως βλέπει κανείς στο site: https://bacchus-guitar.com/

Καλό κοπέλι, πράγματι.. Κι όπως φαίνεται αν παρατηρήσει κανείς τις διαφορές των δύο φωτογραφιών, ενίοτε είναι και ο Batman.

Περί μουσικών ταινιών, μερικές κλασικές και αγαπημένες χωρίς σειρά... 1) Nashville (1975): Αριστούργημα του Robert Altman, που σκιαγραφεί το κλίμα της εποχής στην Αμερική παίρνοντας αφορμή από μια μεγάλη μάζωξη στη Μέκκα της country. 2) This Is Spinal Tap (1984): Το κλασικό, απόλυτο mockumentary that "goes to 11"... 3) Leningrad Cowboys Go America (1989): Καλτίλα εκ Φινλανδίας ορμώμενη. 4) Once (2007): Μουσική, ρεαλισμός και ρομάντζο, στο κατάλληλο mix. 5) Inside Llewyn Davis (2013): Αδερφοί Coen στα καλύτερά τους, και Oscar Isaac απολαυστικός σαν τροβαδούρος. 6) Singin' In The Rain (1952): Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πιο ωραίο μιούζικαλ όλων των εποχών, και μία από τις πιο απολαυστικές ταινίες γενικά που έχουν βγει. 7) Distant Voices, Still Lives (1988): Μία βρετανική οικογενειακή ιστορία δοσμένη μουσικά. 8) The Fabulous Bakes Boys (1989): Ωδή στον εργάτη μουσικό, με τα αδελφάκια Bridges να δίνουν ρέστα και την Michelle Pfeiffer να σαγηνεύει. 9) Saturday Night Fever (1977); Travolta κάνει παππάδες, θεϊκό soundtrack από Bee Gees και όχι μόνο, και μια πολύ στιλάτη (και αθώα) 70ίλα συνολικά. 10) The Double Life Of Veronique (1991): Μία ταινιάρα δια χειρός του "ποιητή" Krzysztof Kieslowski, που έχει αρκετή μουσική στο μενού λόγω των βασικών χαρακτήρων της. 11) Tenacious D In The Pick Of Destiny (2006): Αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν θα την έχουν δει εδώ μέσα, αλλά πρέπει να αναφερθεί... Jack Black unleashing the rock. 12) Baby Driver (2017): Πολύ διασκεδαστική στο πρώτο μισό της, κάπως εμμονικά σκοτεινή στο δεύτερο, αλλά συνολικά μια ταινία που όλη η δράση της απορρέει από τον κεντρικό χαρακτήρα και την "ιδιαίτερή" του σχέση με τη μουσική. Ωραία σαν εύρημα σε κάθε περίπτωση. 13) Bird (1988): Μια βιογραφία για τον ένα και μοναδικό Charlie Parker, δια χειρός του γνωστού jazz lover Clint Eastwood. Εκπληκτική ερμηνεία από τον Forest Whitaker. 14) Ο θίασος (1975): Άλλο ένα αριστούργημα, με τη μουσική στο επίκεντρο. Ολόκληρη η ιστορία της προ και μεταπολεμικής Ελλάδας από τη ματιά του μεγάλου Θεόδωρου Αγγελόπουλου. 15) Pink Floyd: The Wall (1982): Άλλη μία κλασική βρετανική στιγμή της λίστας, σε ένα σουρεάλ διαχρονικό έργο που λογικά οι περισσότεροι έχουμε λατρέψει. 16) Searching For Sugar Man (2012): Μια μοναδική ιστορία, κι ένα από τα πιο ωραία ντοκιμαντέρ του νέου αιώνα. 17) Dreamgirls (2006): You gotta have some soul... Ουσιαστικά η ιστορία της Diana Ross και των Supremes, σε ένα μιούζικαλ γεμάτο ωραίες ερμηνείες που σε βάζει μέσα στα καυτά 60's. 18) The Umbrellas Of Cherbourg (1964): Μπορεί κάποιους μη μυημένους να τους κουράσει, αλλά μιλάμε για ένα μιούζικαλ πρωτοτυπία σε κάθε σκηνή του, καθώς δεν έχει στιγμές με τραγούδια και μια φυσιολογική ροή, αλλά τραγουδιέται ολόκληρο. Από τις πιο ιστορικές στιγμές του είδους. 19) O Brother, Where Art Thou? (2000): 2η επιλογή των αδελφών στη λίστα.. Μια πολύ διασκεδαστική road movie εποχής (κάτι σαν "Οδύσσεια" στον Αμερικάνικο Νότο) που η μουσική της είχε σαν αποτέλεσμα την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την bluegrass στην Αμερική. 20) High Fidelity (2000): Ταινία που εξυμνεί ό,τι κάνουμε πολλές φορές σε φόρουμ σαν κι αυτό... μιλάμε για μουσική και κάνουμε λίστες. Θέλει κανείς κάτι άλλο; Α ναι, έχει και ρομάντζο, λιστογενές και αυτό.

Συνεχίζεται αργά αλλά σταθερά η ολοκλήρωση του μελλοντικού 2-amp rig, με πιο πρόσφατες προσθήκες: - παραμετρικό eq από τον εξαίρετο κύριο ASound (ASound Equalization) - ελαφρώς φασαριόζικο αλλά υπέροχο ηχητικά rotary speaker simulation pedal (Danelectro Billionaire Big Spender Spinning Speaker) - και αναγκαίο power supply για όλο το pedalboard (Truetone CS12)

That bass line...