fusionakis

Περιέργως δεν είχε τέτοιο θέμα.. απλά μας χώριζαν δύο όροφοι. Κατά τα άλλα περίεργος παππούς, με αρκετές λόξες, αλλά για κάποιο λόγο εμένα και η φάση μου του άρεσε (μέχρι και τραπέζι μου είχε κάνει σε μένα και μια άλλη φοιτήτρια, σαν τους πιο αγαπημένους τους και καλά).

Λογικές οι απόψεις που εκφράζονται για την εξοικονόμηση χρημάτων στην παρούσα φάση, αλλά εφόσον γουστάρεις και έχεις μπει στο τρυπάκι (και μπορείς να διαθέσεις και αυτό το ποσό), κατ'εμέ καλύτερο για τη δική σου εξέλιξη θα είναι να κάνεις το κομμάτι σου, μα θα βρεις τρόπο να τα βγάλεις πέρα. Σαν φοιτητής τα πρώτα χρόνια έμενα σε φοιτητοπολυκατοικία, σε μια γκαρσονιέρα 15 τετραγωνικά, και το μισό χώρο του δωματίου τον έπιανε αρχικά ένας Mesa Caliber50+ combo, μετά ένας Mesa DC-3, και τέλος το rack σύστημα που έπαιζα με Yamaha DG-1000 preamp, Mesa 20/20 τελικό, Lexicon εφέ και 2 καμπίνες Carvin 2x12.. όσο για τον παππού στον οποίον έδινα το ενοίκιο κάθε μήνα, του είχα κάνει την ερώτηση αν τον ενοχλεί καμιά φορά η ένταση του ήχου, και μου έλεγε "όχι παιδί μου, να παίζεις και πιο δυνατά που μ'αρέσει να σ'ακούω", χαχα.. Και στην τελική άμα κάτσει πρόβλημα και δεν μπορείς να μελετήσεις με τον ενισχυτή που θα πάρεις, είτε παίζεις από τα ηχεία του υπολογιστή χρησιμοποιώντας free software, είτε αγοράζεις αργότερα κάποιο φτηνό μηχάνημα ακριβώς για αυτή τη δουλειά και καθάρισες (300 ευρώ έχει ο Yamaha THR10, και έχει κάνει ευτυχισμένους χιλιάδες για αυτόν ακριβώς το λόγο). Υ.Γ.: Μένω Ηράκλειο.. Αν κάνεις καμιά βόλτα κατά δω, μπορείς να ακούσεις τον Mesa LoneStar Classic που έχω τώρα, κι αν σου αρέσει μπορεί να το συζητήσουμε για πώληση, μιας που δεν αποκλείω να τον δώσω κάποια στιγμή για οικονομικούς λόγους.. επίσης έχω φίλο ο οποίος κατασκευάζει, κάνει live και έχει στην κατοχή του πολλούς high end και vintage ενισχυτές, οπότε ανά περιόδους κάποιοι από αυτούς φεύγουν.. πράγμα που σημαίνει ότι ίσως να μπορείς να δοκιμάσεις κάτι και από κει.

Φίλε Άρη, να είστε καλά όλοι οι δικοί του άνθρωποι να τον θυμάστε... και θα απολαμβάνουμε τις μουσικάρες του με μπυρίτσα, και θα του αφιερώνουμε και εκπομπές με πολλή αγάπη..

Για μένα προσωπικά ο μεγαλύτερος Έλληνας μουσικός, και ένας γλυκός και χαμογελαστός μάγκας που με τον τρόπο του με μεγάλωσε... το αυτόγραφό του (στην τότε εφηβική μας μπάντα) πάνω στις σημειώσεις του "On The Wings", μετά από συναυλία των Socrates στα χρόνια που ακολούθησαν το reunion, θα είναι πάντα από τις πιο ρομαντικές συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει... Κι από κει και πέρα, υπάρχουν οι τόσες και τόσες μουσικές.. με τους Socrates... Μόνος του... Για άλλους... Παρέα με Jimi και με Τάσο τώρα... Καλό ταξίδι Γιάνναρε.

The Velvet Underground The Beach Boys The Stooges The Ramones Smokey Robinson And The Miracles Journey Kiss Iron Maiden The Who Def Leppard Pearl Jam REM etc etc...

Ένιωσα αντίστοιχα για την πάρτη σου.. ωραία είναι αυτά. Ναι, θα προσπαθήσω να φτιάχνω τίποτα της προκοπής και να το ανεβάζω.

Να'σαι καλά μαν.. το προσπαθώ, παρά το όλο sloppiness. Επίσης ανταποδίδω για το πολύ ωραίο flow και feel σε όλη τη διάρκεια της φρασεολογίας σου που άκουσα νωρίτερα. Όσο για το σήκωμα-πέσιμο, το λατρεύω κι εγώ.. δεν χάνω ευκαιρία να το πετάξω, χαχα.

Μπράβο αγαπητέ.. και στα επόμενα με το καλό!

Ηχογράφηση του τεμπέλη κλασικά (από κινητό), χορδές επειγόντως άλλαγμα, σκύλος ταυτόχρονα να γαβγίζει (εξού και τα κοψίματα), και κάπως έτσι το κυκλάκι που πήγα να γράψω βγήκε λίγο κουτσουρεμένο... γούσταρα πάντως, και είχα και καιρό να παίξω οτιδήποτε αυτοσχεδιαστικό. Θενξ στον Σταύρο και στους υπόλοιπους για το ξεσήκωμα. noiz_improv.mpg

Μπαλταζάνης ζει Αμερική και δεν ανήκει πια στο δυναμικό του Νάκα. Οι άλλοι δύο παραμένουν ακόμα.

Πλέον, ντουέτο.

Αύριο, με την ψήφο...

Hakeem "The Dream" Olajuwon, κάνοντας όλα όσα ανέφερες στον 1ο τίτλο του με τους Ρόκετς το 1994 (Δύση προφανώς). Κατά τα άλλα η εξέλιξη του Γιάννη είναι όντως εκπληκτική, και δείχνει το πόσο ξεχωριστός είναι σαν ταλέντο και προσωπικότητα αθλητή. Στα καθαρά μπασκετικά της ημέρας, σήμερα το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής του (5ο εναντίον των Ράπτορς... αν το πάρει, γίνονται τεράστιο φαβορί για τελικούς, αν όχι, το ανάποδο).

Φρέσκο πράμα. https://www.youtube.com/watch?v=r_GTgpdoCh0

Από ερωτικό στίχο: "Σου'φτιαξα ραχάτ λουκούμ ολάκερο ταψί, Σου πήρα τη φανέλα του Άνθιμου Καψή..." Το οποίο μετά από μια επική αλληλουχία δοτισμού καταλήγει στο "Έδωσα τα πάντα για σένανε μαντάμ Και τώρα je suis bossu de clos de Notre Dame..." Από χορευτικό-ξεσηκωτικό στίχο: "Το θερμόμετρο μπερδεύω με τις τρίχες στη μασκουάλε και σαν όραμα εμφανίζεται η Κλαούντια Καρντινάλε..." Από στίχο ιστορικοκοινωνικού προβληματισμού: "Τα σφηνακοσέικερς έχουν γίνει πια κλισέ, πεντοδόλαρο εισπράττει η κυρία στο wc..."

Νιώθω πολύ τυχερός που τους έχω απολαύσει και τους δύο στην σκηνή...

Προφανώς ένα ολοκληρωμένο παίξιμο δεν σε βάζει στο ίδιο επίπεδο με μουσικούς σαν αυτούς που ανέφερες, ασχέτως προσωπικών γούστων... Από την άλλη, ζούμε στην εποχή του άμεσου βίντεο, επομένως είναι λογικό οι τύποι αυτό το μέσο να το δουλεύουν και με το παραπάνω.. και όταν είναι τόσο καλοί, προφανώς πρέπει να τους αναγνωρίζεται.

Για χρόνια στην μπάντα του Virgil Donati, και πλέον και ένας από τους καθηγητές στο Musician's Institute (δίπλα στον Henderson και τον Allen Hinds). Υπερπαίχτης.

Μια χαρά το πάει ο Gilbert στη μουσική του και στις μέρες μας (και καταφέρνει να είναι πάντα fun to watch). Το σχόλιό μου ήταν καθαρά περί αυτοσχεδιαστικής δεινότητας, και όχι για να μειώσω τον Gilbert, αλλά για να υπερθεματίσω για έναν έναν εκ των υπολοίπων, γιατί το αξίζουν και με το παραπάνω τέτοιοι που είναι. Λίγο Guthrie από μένα, να γουστάρουμε και να κοιμηθούμε κι όμορφα...

Με όλο το σεβασμό προς το συμπαθέστατο παιχταρά με τη δική του ιστορία Paul, και μιας και συγκρίσεις αναπόφευκτα γίνονται, η φάση εδώ από ένα σημείο και μετά έχει να κάνει με αυτοσχεδιαστική δεινότητα, και μιλώντας για αυτό το κομμάτι, οι άλλοι 3 είναι σε άλλο επίπεδο από θέμα sophisticated παιξίματος. Ο Gilbert παίζει όπως θα έπαιζε ένας ωραίος straight ροκάς παίχτης, την ίδια στιγμή που αυτά που αραδιάζουν οι υπόλοιποι σε αρμονικό και εκφραστικό επίπεδο είναι ξεχωριστά μίνι δείγματα μεγάλων αυτοσχεδιαστών. Lettieri μεγάλη αδυναμία με τη μουσικότητα και το πλήθος των ιδεών του (κρίμα που διεκόπη ξαφνικά το 1ο σόλο λόγω ώρας από το μαέστρο, χαχα), Wood τερατώδης σε όλα του κάθε φορά που τον βλέπω, και στο καπάκι, ο Timmons να προσφέρει στιγμές δέους με το χάρισμά του τόσο στο να ξεχειλίζει θέματα σε κάθε σειρά φράσεων, όσο και λόγω αυτού του ασύγκριτου "χρυσού" touch που έχει πάνω στο όργανο, τίγκα στην ερμηνευτική ένταση και ουσία. Ξέχωρα από θέματα ιστορίας και "κιθαριστικών κοντρών", νομίζω πρόκειται για μία υπέροχη σύμπραξη η παραπάνω... Αν και σύντομη και όχι μέρος κάποιας περιοδείας, είχα να χαρώ τόσο από κιθαριστική συνύπαρξη στην σκηνή από τη μουσικά κτηνώδη περιοδεία των Mike Landau, Wayne Krantz και Jimmy Herring... της οποίας και παραθέτω ένα όμορφο δείγμα.