fusionakis

Πάνω φωτογραφία τωρινή, κάτω πριν 2 χρόνια. Σοκαριστική σταθερότητα-στασιμότητα θα έλεγε κανείς.

Αγόρασα την Vintage Lemon Drop (την έχω και φωτογραφία στο "Gear List"), με το σκεπτικό ότι ήθελα μια value for money Les Paul σαν ένα δεύτερο διαφορετικού τύπου όργανο, καθώς η βασική μου κιθάρα είναι τύπου strat με humbuckers στον bridge. Είναι ηχητικά και σαν feel ακριβώς το όργανο που ήθελα, και δεν νομίζω να πάρω ποτέ άλλη Les Paul στη ζωή μου. Εννοείται πως πιθανότατα θα χρειαστεί setup όπως την αγοράσεις από το κατάστημα ή το εργοστάσιο (το οποίο χρειάζεται η πλειονότητα των κιθαρών που θα αγοράσεις, ειδικά αυτής της κατηγορίας τιμής), αλλά από κει και πέρα σε βγάζει ασπροπρόσωπο. Έχω να πω τα καλύτερα για τους μαγνήτες της (δεν έχω παίξει ποτέ με κάποια Les Paul που να γούσταρα περισσότερο ηχητικά), και το μόνο που θα ήθελα διαφορετικό είναι το βάρος της (είναι βαρούτσικη όπως λες, και θα την ήθελα λίγο πιο ελαφριά)... αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος, μιας και το όργανο ροκάρει όπως το ακούς στο βίντεο (δες πώς περνάει από τον bridge στο neck μαγνήτη και πόσο ωραία ισορροπούν μεταξύ τους).

Δεν υπάρχουν πολλά δείγματα online από το άλμπουμ Vital Tech Tones 2, οπότε βάζω αυτό που βρήκα... Steve Smith μεγάλος μάστορας στο θέμα. https://www.nicovideo.jp/watch/sm14377839 Όσο για τον Weckl, θεωρώ ότι ηχητικά εξελίχθηκε κι άλλο από εποχές "Tower Of Inspiration". Κι εδώ δείγματα δεν βρίσκεις από τα στουντιακά online, οπότε βάζω άλλο ένα live από το Drummers Collective.

Εντάξει, φανταστείτε πώς ήταν η αίσθηση να είναι αυτό το πρώτο κομμάτι που ακούς από μια νέα μπάντα κι έναν drummer... σημείο αναφοράς. Tony... ήχος αέρινος, ένα με το κομμάτι. Αυτά τα 2 είναι μάλλον τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό από τέλειο ήχο στο drumming. Προσωπικά φτιάχνομαι όταν ο ήχος κάθε οργάνου είναι δεμένος με το σύνολο.. κι εδώ αυτό το σκοτεινό funky που γίνεται μεταξύ μπάσου και drums κάτι μου κάνει... Στο μόνο που διαφωνώ με το video του Beato είναι στο περί outdates 70's ήχων... αν και προφανώς δεν εννοούν τα πάντα. Εδώ, ο Lenny White θα ακούγεται πάντα φρέσκος σε αυτό τον αγώνα με το διάολο... Και κάτι ακόμα χαρακτηριστικό από την εποχή, από Pierre Moerlen. Big Californian sound... σε όλα του, Alex συμπεριλαμβανομένου προφανώς. Τελειότητα. Ο ήχος του απαλού κτήνους είναι μάλλον ό,τι πιο τέλειο έχω ακούσει ποτέ ζωντανά... Καθηλωτικός ο ήχος του Mike στα πιο σκληρά πράγματα... Άλλη μια περίπτωση τέλειου ταιριάσματος με το υπόλοιπο mix... Jeff Ballard εδώ (δυστυχώς ο ήχος του βίντεο δεν είναι της καλύτερης ποιότητας). Κι ένα κλασικό να συμπληρωθεί 10άδα. Και το βίντεο του Beato έχει εξαιρετικές επιλογές... αλλά θα σταματήσω εδώ προς το παρόν, μην γράφω μέχρι αύριο.

Για αυτό και είπα τα υπόλοιπα... το "Watercolors" μόνο δεν είχα.

Τα υπόλοιπα της πρώτης περιόδου του Pat τα είχα, αγαπημένο το συγκεκριμένο άλμπουμ... ;) Μακρινή είναι η σύνδεση που βλέπω, αλλά αρκεί που τη βλέπετε εσείς. Ξανά ευχαριστώ!

Δικιά μου η ευχαρίστηση! Ευτυχώς υπήρχε και έτοιμο υλικό για copy-paste...

Στο βίντεο πάνω απλά έβαλα να γράφει το κινητάκι μου (Huawei Honor)... Ούτε μικρόφωνα ούτε τίποτα. Όσο για τα πετάλια και τη λογική που είναι στημένα, κάνω copy-paste - με μια δυο μικροαλλαγές όπου χρειάστηκαν - από παλιότερη αναλυτική κουβέντα που ξεκίνησε στη σελίδα 36 του νήματος "Pedalboards.. παρουσιάστε!" και συνεχίστηκε και στην επόμενη...

Θενξ και πάλι... Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. :) Ο Allan ήταν τόσο συνειδητά ξεκινώντας, όσο και ασυνείδητα στη συνέχεια, η προφανής επιρροή γύρω από τη συγκεκριμένη σύνθεση. Στα των ηχητικών, δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε που είχα γράψει τελευταία φορά στα "Gear List" και "Pedalboards (παρουσιάστε)" του φόρουμ, παραμένω σταθερός... Ενδεικτικά, ή κανονικά αν προτιμάς, στο συγκεκριμένο θέμα παίζω με το καθαρό κανάλι του LoneStar, το μικρό clean boost που βλέπεις στη μέση που γράφει "Stalker", το Vertex Landau Chorus πάνω αριστερά, και ένα tape echo TonePrint από το TC Flashback X4. Όμως η συγκεκριμένη ηχογράφηση έγινε ένα καυτό καλοκαιρινό βράδυ κοντά στα μεσάνυχτα, οπότε αυτό που ακούς στο video είναι εμένα ιδρωμένο (καθώς είχα κλείσει τα παράθυρα να μην περνάνε οι ήχοι του δρόμου) στην Parker MidiFly μου με λιγδιασμένες χορδές, καρφί στον πολύ πρακτικό και υπέροχο Yamaha THR-10 ενισχυτάκο μου, που είναι ένα πραγματικά πολύ πρακτικό και καλής ποιότητας μηχάνημα για μελέτη, μικρά τζαμαρίσματα, μετακινήσεις κλπ... Το preset με το οποίο παίζω εδώ είναι ίδιας λογικής με τον ήχο που παίζω και στο σύστημα πάνω, δηλ. ένα chorus κι ένα delay πάνω σε ένα καθαρό amp simulation.

Εδώ τριγύρω... με γεια το καινούριο site κιόλας! Και ευχαριστώ για τα καλά λόγια.. Δεν γνώριζα το συγκεκριμένο, και τώρα που το άκουσα δεν μπορώ να πω ότι βρήκα ομοιότητες :)... Ωστόσο, μόνο ως τιμητικό εκλαμβάνω το σχόλιο, οπότε ευχαριστώ.

Τίτλος: "Collateral Flows" (πρωτότυπη σύνθεση) Μια βραδινή ηχογράφηση (της κακιάς ώρας) του θέματος από κινητό, κάπου στη μέση του καλοκαιριού... κάποια στιγμή που θα έχω την υπομονή ελπίζω να κάνω και μια ανθρωπινή.

Καμία δυσκολία. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να μην γουστάρεις κάτι, ειδικά όταν δεν μιλάμε για "τη Λίμνη των Κύκνων" ξέρω γω... σχολίασα το ότι είτε γουστάρεις κάτι, είτε όχι, για μένα (που μιλάω με την ιδιότητα του λάτρη της μουσικής αυτή τη στιγμή, και όχι κάποια άλλη) δεν θα βρεις το δίκιο σου όταν στέκεσαι σε δευτερεύοντα θέματα, και μάλιστα με κάπως ασεβή τρόπο. Είναι σαν να δει κάποιος το παρακάτω, και είτε του αρέσει είτε όχι η Chaka, βγει και πει "καλά τόσα φράγκα που έχει ένα σουτιέν δεν μπορούσε να αγοράσει;" Αυτό για μένα προσωπικά είναι ένα δείγμα ασέβειας προς τον καλλιτέχνη, και θα δικαιολογούταν μόνο αν στη μέση του live έκανε striptease ξέρω γω (δηλ. προκαλούσε η ίδια να σχολιάσεις για κάτι έξω από τη μουσική της). Επειδή μάλλον το ξέχασες, να σου θυμήσω ότι δεν μιλάω σαν λάτρης του συγκεκριμένου κομματιού. Όπως προείπα, το θεωρώ απλά όχι του πεταμού... επομένως δεν θα το βάλω να το ακούσω και να το ξανακούσω για οποιονδήποτε λόγο, ούτε βγαίνω και μιλάω σαν υποστηρικτής του. Σε σχέση με τη Μαρίνα, περιμένω κι άλλες καλύτερες προσπάθειες στο μέλλον (που και πάλι αυτές μπορεί να είναι σε μουσικά μονοπάτια όχι από τα αγαπημένα μου), μιας και με τη δουλειά που έχει ρίξει τα προηγούμενα χρόνια, μου έχει δώσει λόγους να την πιστεύω σαν αξία. Όσο για το φινάλε, πρώτα από όλα ούτε εγώ, ούτε εσύ πιθανότατα, γνωρίζεις το Μουρατίδη από πρώτο χέρι (κακώς έκανα το χαρακτηρισμό από ό,τι φαίνεται, δεν ήθελα πάλι να πάω αλλού την κουβέντα), παρά μόνο τη δημόσια περσόνα του σαν κριτή σε τηλεοπτικά προϊόντα. Αντίστοιχα ούτε εμένα γνωρίζεις, ούτε εγώ εσένα, παρά μόνο τα δημόσια προφίλ μας στο νόιζ, και κατ'επέκταση τις περσόνες του καθενός σε ένα φόρουμ με αρκετό μπλα μπλα. Έτσι δεν υφίσταται και ιδιαίτερη ουσία αν το φιλοσοφήσεις, παρά μόνο παιχνίδι εντυπώσεων, από το οποίο και προτιμώ να απέχω.

Ο σεβασμός δεν πάει με το αν μας αρέσει ένας καλλιτέχνης ή όχι, ούτε έχει νόημα να επιτρέπεται ή απαγορεύεται βάσει εντοπιότητας ή ηλικίας... είναι αξία ζωής και φαίνεται ποιος την ακολουθεί και ποιος όχι. Επομένως όσο έχεις εσύ δικαίωμα να επιλέγεις από μόνος σου να μιλάς για μέρη του σώματος της Swift και της Σάττι, άλλο τόσο έχει δικαίωμα ο οποιοσδήποτε να σου πει ότι ο συγκεκριμένος σχολιασμός σου ήταν ασεβής, είτε το δέχεσαι είτε όχι. Επί της ουσίας δε, ήταν επίσης απρόκλητος (αν ήταν νούμερο ή βλαμμένη η Μαρίνα θα είχες όλα τα δίκια να μπεις σε mood κραξίματος, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει), άτοπος, και εντέλει και λανθασμένος (if you ask me). Κάτι σαν κριτική του Μουρατίδη σε ριάλιτι ένα πράγμα. Γενικά δεν υπήρξα ποτέ αντίθετος ως προς την καφενειακή συζήτηση, καθώς έχει την πλάκα της, και είναι και ο λόγος που αρκετοί γίνονται μόνιμοι θαμώνες σε κάποιο φόρουμ. To noiz ευτυχώς έχει και αρκετά threads που έχουν γραφτεί και πολύ ωραία-χρήσιμα πράγματα, πέρα από ανώφελες λεκτικές συγκρούσεις (μέχρι κι εγώ που δεν γράφω τόσο συχνά, έχω υπάρξει μέρος σε τέτοια), οπότε κάπου εξισορροπείται η κατάσταση. Στο συγκεκριμένο πάντως από την ουσία απομακρυνθήκαμε εδώ και αρκετές σελίδες.

Ένα ένα τα modes της ματζόρε κλίμακας, μα δεν είναι πολλά, ούτε δύσκολα στην απομνημόνευση. Έτσι θα έχεις (αρχικά από ένα τονικό κέντρο που σε βολεύει π.χ.) πρόσβαση σε όλη την ταστιέρα, πράγμα πολύ σημαντικό και για τη φρασεολογία σου στον αυτοσχεδιασμό, αλλά και για τη συνοδεία στα ρυθμικά, μιας που θα "βλέπεις" voicings που παλιότερα σου φαίνονταν εξωγήινα. Από κει και πέρα θα βοηθούσε πολύ να βρεις κάποιον να σου δώσει υλικό για να τα εφαρμόζεις όλα αυτά... πάντως και να μην έχεις ακόμα, απλά άκου τη μουσική που σου αρέσει και βρες αρμονικά προσιτά σημεία για τη φάση που είσαι. Και από κει και μετά είναι όλα θέμα όρεξης. Υ.Γ.: Θα σε βοηθούσαν και το βιβλία "Μουσική Θεωρία" και "Ηλεκτρική Κιθάρα" του Μπαλταζάνη να υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Γραμμένα στα ελληνικά, όχι μεγάλα, ευκολοδιάβαστα, και to the point. Ένα βήμα πιο μετά είναι και το "Jazz αρμονία" του ίδιου.

Γενικά, transcriptions, transcriptions, transcriptions... όποιον παίχτη γουστάρεις. Ειδικότερα, θα πρότεινα τα εξής, και για την όλη ιδέα του πράγματος... ακόμα κι αν π.χ. σου φαίνονται προχωρημένα κάποια από αυτά που λέει στην παρούσα φάση: Θα υπάρχουν κάπου να τα κατεβάσεις λογικά.

Ο λόγος που ρώτησα ήταν γιατί από τον τρόπο γραφής σου φαίνεται να είσαι από τους όχι πολλούς που ακολουθεί κανόνες σύνταξης, τονισμού κλπ. κατά γράμμα, και λέω για να το γράφει έτσι μπορεί να έχει τους λόγους του. Στα του θέματος, απλά συμπληρώνω ότι αν δεν ήξερα τη Μαρίνα, και δεν την εκτιμούσα ή δεν τη θεωρούσα περίπτωση που αξίζει να την έχει στα υπόψη του και μελλοντικά κανείς, θα έλεγα απλά ότι την εκτιμάω σαν ταλέντο, και μέχρι εκεί. Ο λόγος που έκανα μια δυο παρατηρήσεις παραπάνω, είναι επειδή είναι μια υγιής περίπτωση δημιουργού με τα μυαλά στο κεφάλι της. Επομένως και να μην αρέσουν αυτά που κάνει, και πάλι αξίζει το συναδελφικό σεβασμό οποιουδήποτε (λέω "συναδελφικό", μιας και βρισκόμαστε στο νόιζ).

Η Μαρίνα πάντως, επειδή παίζει να είμαι και ο μόνος από δω μέσα που τυχαίνει να τη γνωρίζω, βλαμμένη δεν μου φαίνεται να είναι. Επίσης υπάρχει κάποιος λόγος που την αποκαλείς Σαττί;

Με τη Μαρίνα τυχαίνει να είμαστε παλιοί φίλοι από το σχολείο, και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι σαφώς ταλαντούχα, πολύ δουλευταρού, και πολύ ειλικρινής σε αυτό που κάνει. Δεν ξεκινάει με την προοπτική τι να φτιάξω για να βγάλω φράγκα, όπως κάνει η κουτσή Μαρία που θέλει να βγει στο τάδε ριάλιτι ή κέντρο για να γίνει γνωστή, μιας και ούτε νούμερο είναι, ούτε μόνο τραγουδίστρια... κατά βάση είναι μουσικός, και αυτό είναι το βασικό που την ξεχωρίζει συγκριτικά με άλλες δροσερές γυναικείες παρουσίες της εποχής (δεν πάω να βγάλω άτεχνες όλες τις αποκλειστικά τραγουδίστριες, μην παρεξηγήσει κανένας/καμία ερμηνευτής/τρια το συγκεκριμένο σχόλιο). Αυτό που καταλαβαίνω ότι τη νοιάζει μουσικά, είναι να δημιουργήσει κάτι που ηχητικά θα έχει επαφή κυρίως με τις από δω παραδόσεις του κόσμου, σε μία πιο σύγχρονα ενορχηστρωμένη μορφή. Ανεξάρτητα από το αν αυτό αρέσει ή όχι (και μένα δεν είναι η μουσική που θα βάλω να ακούσω ιδιαίτερα), νομίζω έχει κάνει μια καλή αρχή στις πρώτες της προσπάθειες... καθαρά μουσικά μιλώντας, αφήνω τη δημοφιλία στην άκρη (που σίγουρα το χαίρεται όταν της συμβαίνει, αλλά δεν είναι το παν... άλλωστε αν ήθελε τα νούμερα θα ήταν πολύ πιο παραγωγική με τις δικές της μουσικές, ενώ το πάει αργά μέχρι σήμερα). Τώρα, μιας και στις πρώτες σελίδες έγινε κουβέντα περί βιογραφικού (που όντως δεν λέει και πολλά αν το δει κανείς σκέτο σε ένα χαρτί), αν κάποιος γνωρίζει πρώτη φορά τη Μαρίνα από τη "Μάντισσα", εγώ του προτείνω να δει και τα παρακάτω βίντεο, για να διαπιστώσει κάποιες από τις βάσεις από τις οποίες ξεκίνησε: Και σε αυτή την παλιότερη συνέντευξη σε τοπικό μέσο, βλέπει λίγο κανείς το πώς λειτουργεί και τι κουβαλάει πίσω της. Υ.Γ.: Όσο για το θέμα ομορφιάς, είναι πολύ ιδιαίτερη... για μένα πολύ ωραία, αλλά καταλαβαίνω άλλους που δεν είναι τόσο του γούστου τους τέτοια χαρακτηριστικά.

Άλλη μια τεράστια απώλεια... "έφυγε" ο Gregg Allman: Gregg Allman Dead: Allman Brothers Frontman Dies at 69 | Billboard

Η μαστοριά του slow groove (αν βαριέστε τα bass intros, στο 1:43 ξεκινάνε) Και η καύλα του γκαζωμένου τρίου

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες προσθήκες... - Το ακούω τώρα, ραδιοφωνικό αφιέρωμα με 5 κιθαρίστες να μοιράζονται ιστορίες για τον Allan: https://podsodcast.com/2017/05/16/em46/ Ενδεικτικά, ο Jeff Watson μιλάει για τη μεγάλη κιθαριστική παρέα (με Steve Morse, Steve Vai κλπ) την οποία αποκαλεί "guitar therapy club", με τους οποίους μιλάνε καθημερινά ώρες στο τηλέφωνο, αναφέροντας πώς συγκλονίστηκαν από το χαμό του Allan, και πώς ο Vai κατάφερε και πήγε στην κηδεία του και τους εκπροσώπησε με έναν πολύ ωραίο λόγο, και πολλά ακόμα... - Κι ένα blog που θα κάνει αναλυτικό αφιέρωμα στη ζωή του Allan σε κάμποσα μέρη: A Thread of Lunacy: Formative Years with Debussy and Coltrane Αν κρίνω από το πρώτο κομμάτι που αναφέρει ότι ο άνθρωπος που τον μεγάλωσε δεν ήταν ο άνθρωπος που τον έφερε στον κόσμο, αλλά ο παππούς του (αν και παλιός φαν αυτή η πληροφορία μου είχε διαφύγει περιέργως), πιστεύω θα γραφτούν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τη ζωή του.

Σπουδαία φωνή, δύναμη.

Κι εγώ αυτό υπέθεσα, αλλά είπα να ρωτήσω. Έχεις υπολογίσει το χρόνο που χρειάζεσαι για να βγάλεις πετάλια και καλώδια από το μεγάλο και να ετοιμάσεις το μικρό;

Parker MidiFly, MidiAxe equipped, αμερικάνικη, εκτός κυκλοφορίας εδώ και χρόνια. Έφτασε με λάθος συλλογιστική πορεία στα χέρια μου πριν 11-12 χρόνια (και όταν την πρωτοπήρα αισθανόμουν ότι έκανα βιαστική επιλογή), αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Της έχω αφαιρέσει το active σύστημα piezo της Fishman, μιας και δεν είμαι φαν (για να είναι όσο γίνεται καθαρότερο το σήμα και να μην χρειάζεται η κιθάρα μπαταρία για να λειτουργεί), δεν χρησιμοποιώ ούτε το midi της (το έκανα μόνο όταν την πρωτοπήρα, μετά σταμάτησα... πάντως για έναν synth κιθαρίστα έχει καλό σύστημα tracking και με άπειρες ηχητικές δυνατότητες, καθώς δεν έχει το 13-pin connector της Roland, αλλά το standard με το οποίο μπορείς να συνδεθείς με ό,τι synthesizer θες), και αυτό που μένει είναι η ηχητικά-παιχτικά ωραιότερη κιθάρα τύπου super Strat που έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου μέχρι σήμερα. Δεν είναι τόσο φουτουριστική σε όψη όπως μια Parker Fly (μιας που είναι bolt-on, σαν μια πιο φορτωμένη παλιά NiteFly βασικά), αλλά αυτό εντέλει την κάνει φυσιολογικό όργανο, βάσει των δικών μου γούστων και αναγκών τουλάχιστον (έχει κανονικό όγκο το neck, και όχι μια φέτα όπως οι Fly, και πάρα πολύ ωραία ταιριασμένους Di Marzio μαγνήτες σε HSS configuration). Παρόλα αυτά κρατάει το πιο βασικό γνώρισμα των Parker, που ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα (παρά την ολοένα και μεγαλύτερή μου στροφή προς vintage καταστάσεις) επιθυμητό χαρακτηριστικό και για μένα... την εκπληκτική σε αίσθηση και αντοχή ταστιέρα. Στην τελευταία φωτογραφία φαίνεται και η Vintage "Lemon Drop" Les Paul που απέκτησα πέρσι, που είναι μία πολύ value for money κιθάρα με μαγνήτες με το ιδανικό attitude. Μου αρέσει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε Epiphone Les Paul Standard ή Custom έχει πέσει στα χέρια μου.