fusionakis

1) Ο δάσκαλος βασικά υπάρχει για να βοηθάει και να εμπνέει το μαθητή. Εφόσον εσύ από μόνος σου έγραψες ότι νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε τέλμα αυτή την περίοδο, ένας άλλος δάσκαλος είναι μάλλον αυτό που θες (επίσης είσαι ήδη μαζί του πολύ καιρό, οπότε είναι και θεμιτή μια αλλαγή). Αυτό δεν το λέω για να μειώσω το δάσκαλο που είχες, αλλά σίγουρα από την περιγραφή που έδωσες και τη μέθοδό του, νομίζω ότι πήρες ό,τι είχε να σου δώσει. 2) Στο ποιον να βρεις από κει και πέρα, το καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ακούσεις συστάσεις από άλλους μουσικούς, γνωστούς σου ή μη... κι εδώ μέσα ακόμα ήδη σου μιλούν κάποιοι δάσκαλοι αν δεν το έχεις πάρει πρέφα, οπότε αν θες κάνε παιχνίδι με προσωπικά μηνύματα μήπως μάθεις πληροφορίες (εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω με προτάσεις γιατί ζούμε σε άλλη πόλη, και δεν είμαι και ο κατάλληλος για κάτι τέτοιο αυτή την περίοδο). Αυτό το λέω και σαν μία πρόσκληση προς τους υπόλοιπους που σχολίασαν στο παρόν thread, βοηθήστε τον με κανένα όνομα, περιγραφή, και λοιπές πληροφορίες (μέσω προσωπικού μηνύματος πάντα). 3) Η διδασκαλία και η βελτίωση που επιτυγχάνεται μέσω αυτής είναι μια αλυσίδα, οπότε το να βρεις ένα δάσκαλο που θα σε εμπνεύσει και θα σε χώσει σε πιο βαθειά νερά μελέτης και συνολικής μουσικής διαπαιδαγώγησης, δεν σου εγγυάται τίποτα από μόνο του, αν δεν συνδυαστεί με σοβαρή επένδυση χρόνου και προσπάθεια από τη μεριά σου. Η δικιά μου η συμβουλή είναι να δοκιμάσεις, και στην τελική αν δεις ότι δεν μπορείς να ανταποκριθείς στο βαθμό που σου ζητάται (μιας και μιλάς απλά για χόμπι, και αυτό αντιπροσωπεύει ένα όριο που για τον καθένα είναι προσωπικό και για τους άλλους δυσδιάκριτο), είτε το συζητάτε και κάνετε ένα πιο ελαστικό μάθημα, είτε σταματάς και πάλι κάτι έχεις πάρει, γνωρίζοντας και για το πού να κινηθείς στο μέλλον όταν σου ξαναβγεί επιθυμία. 4) Καλούς δάσκαλους μπορείς να βρεις και σε ωδείο και σε ιδιαίτερα. Το ιδιαίτερο όμως έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί και ο ίδιος ο δάσκαλος να διαμορφώσει ολοκληρωτικά την ώρα, τη σύνθεση και το κέντρο βάρους του μαθήματός του, ενώ στο ωδείο υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί - μεταξύ άλλων - που κάνουν την απόλαυση του πράγματος μικρότερη. Ειδικά αν στην πορεία το δεις πιο σοβαρά, τότε θα το δεις κι εσύ ότι ένα ιδιαίτερο με έναν καλό δάσκαλο-μουσικό είναι σπουδαία εμπειρία που αξίζει να την έχεις ζήσει. Είναι πολύ ωραίο και το να ενταχθείς σε ένα σύνολο ενός ωδείου τύπου Νάκα και να παίζεις με διαφορετικές μπάντες, σε διάφορα στυλ ανά περίοδο κλπ, αλλά εκεί μιλάμε για ακόμα περισσότερα χρήματα, και για άλλες επιδιώξεις συνήθως... δηλ. αυτό καλό είναι να γίνεται άμα το θες πολύ, και όχι απλά επειδή είσαι χομπίστας. Και πάλι βέβαια για κάποιον που το πάει επαγγελματικά, θέλει συνέχεια να βελτιώνεται κλπ, μπορεί - και χρειάζεται πιθανά - να πάρει πράγματα και από τους δύο κόσμους (εμπειρίες με έξτρα μουσικά μαθήματα πέραν του οργάνου, και παίξιμο με πολλούς άλλους μουσικούς σε ένα καλό ωδείο από τη μία μεριά, και εμβάθυνση στο όργανο και σε συγκεκριμένα στυλ παιξίματος σε ένα ιδιαίτερο με έναν καλό δάσκαλο από την άλλη). Αυτά.

Προφανέστατα. Και 69 και 79 να είσαι αν τα χέρια πάνε, τα βασικά υπάρχουν, και θέλουν και άλλοι να παίζουν μαζί σου, πάλι σε παίρνει. :) Τώρα για το τι σκοπούς έχεις, αν θες μια ενασχόληση με τη μουσική να σε ζήσει κιόλας, εκεί ξεκινάς μια άλλη συζήτηση. Τώρα το γιατί άνοιξες ένα θέμα και ρωτάς κάτι τέτοιο ίσως θα έπρεπε να σε προβληματίζει, καθώς υποτίθεται ότι η αγάπη για τη μουσική προσπερνάει οποιεσδήποτε αναστολές και ανατροφοδοτεί την όρεξη για παίξιμο, δημιουργία μπάντας κλπ. από μόνη της. Δηλ. με λίγα λόγια αν περιμένεις άλλοι να σου πουν (χωρίς να σε έχουν ακούσει μάλιστα) "κάνε το, μπορείς, γίνεται," δεν έχει και πολύ νόημα αν δεν το έχεις πει εσύ στον εαυτό σου πρώτα. Αυτά. Ελπίζω να μην παρεξήγησες, δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία να το παίξω ψυχολόγος, αλλά αισθάνθηκα ότι λίγο πολύ κάτι τέτοιο ζητούσες. Χαιρετώ, και καλά ξεκινήματα.

Είχα ακούσει ένα δυο δείγματα όταν βγήκαν και το είχα ξεχάσει. Σήμερα το άκουσα ολόκληρο πρώτη φορά, και από ό,τι φαίνεται θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμα. Για μένα το καλύτερό του άλμπουμ από εποχές "Crystal Planet" και "Engines Of Creation", δηλ. επιστροφή στον παλιό καλό Satriani με λίγα λόγια. Μου μοιάζει ότι έχει αρχίσει να ξαναφρεσκάρει παίξιμο-ήχο-συνθετικές ιδέες-συνολική προσέγγιση πάνω στο όργανο (πράγμα που άρχισε να αχνοφαίνεται από το "Unstoppable Momentum"), ενώ τη δεκαετία 2002-2012 μου φαινόταν λίγο πολύ αδιάφορος, χωρίς έμπνευση και επαναλαμβανόμενος για το μέγεθός του στις δισκογραφικές προσπάθειές εκείνων των χρόνων. Γενικά το άλμπουμ άνετα στέκει δίπλα στα έπη "Surfing With The Alien", "Flying In A Blue Dream", "The Extremist", "Crystal Planet" και "Engines Of Creation" σαν μία από τις 6 καλύτερες προσωπικές του δουλειές (κάπου 5ο ή 6ο)... πολύ το χάρηκα, κάνε μας να ξαναγουστάρουμε ρε μέγιστε.

Εγώ θα πήγαινα σε G&L ή Vintage ή Squier (Classic Vibe ή Standard) στο εύρος bidget που σκέφτεσαι, με αυτή τη σειρά πιθανότατα.

Κωλοαρρώστεια... RIP funky man.

Χωρίς φατσούλα, και γω το πιστεύω αυτό που λες. Απλά εξήγησα ότι παρόλο που μου άρεσε, το απέρριψα σαν κομμάτι του live rig μου.. όχι λόγω κακής απομίμισης leslie, αλλά λόγω μειωμένης παρουσίας σε σχέση με το παρόμοιο - με βάση τα θέλω μου - ψευδοleslie εφέ που πετύχαινα με ένα chorus. Τώρα το ότι το έδωσα συνέβη επειδή παιχτικά δεν έχω και πολύ ρεπερτόριο για να το χρησιμοποιώ συχνά, ούτε είμαι κανένας Charlie Hunter ή Greg Koch. Ελπίζω αυτός που το πήρε να του έκανε πιο συχνή χρήση.

Πολλά από όσα λες είναι ίδια με αυτά που είπα κι εγώ αν δεν το καταλαβαίνεις, κι απλά κάπου είναι σαν να μιλάμε σε άλλες συχνότητες. Κατά τα άλλα μιλάς απλά σαν οργανοπαίχτης άλλου οργάνου (και με άλλα θέλω προφανώς), οπότε το αφήνω εδώ, με έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη. ;D Κλείνοντας, απλά να επισημάνω ότι όσα είπα τα έγραψα επειδή στο πρώτο ποστ σου ανέφερες ότι ο οδηγός αγοράς δεν απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο σε πληκτράδες. Υπό αυτή την έννοια, αν κάποιος είναι ένας τύπος περίπου σαν και μένα (δηλ. κιθαρίστας που η βασική του έγνοια είναι πώς θα χρησιμοποιεί live διάφορα εφέ για το όλο γούστο του πράγματος), τότε νομίζω πως έχουν κάποιο νόημα ύπαρξης τα όσα είπα. Αν τώρα κάποιος θέλει να ηχογραφήσει ένα κομμάτι και σε κάποιο σημείο να ακούγεται περίπου σαν να παίζει με ένα leslie speaker, χωρίς να δώσει τα λεφτά να πάρει ένα πραγματικό leslie speaker, προφανώς αυτά τα συμπράγκαλα θα του κάνουν ικανοποιητική δουλειά. Ανέφερα το προφανές προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης.

@Waterfall-K 1) Αυτό που καταλαβαίνεις είναι η παρουσία, δεν χρειάζεται να το ξεψειρίζουμε. Καλό είναι λοιπόν όταν χρησιμοποιεί κανείς ένα, δύο, ή πέντε εφέ, να μην μειώνεται η παρουσία του, αλλά είτε αυτή να μένει ίδια και απαράλλαχτη, είτε να μεγαλώνει ελαφρώς. Το να βάζεις ένα εφέ και να νιώθεις ότι είσαι ένα κλικ πιο κάτω από αυτό που ήσουν χωρίς αυτό δεν λέει. 2) Μάλλον δεν δίνεις τη σημασία που πρέπει στη λέξη "απομίμηση". Προσπάθησε να καταλάβεις ότι όταν μιλάω για απομίμηση του εφέ ενός leslie speaker, εννοώ κάτι διαφορετικό από το leslie speaker. Αρκεί κανείς να βάλει π.χ. το "Cold Shot" του SRV και το "Devil Boy" του Henderson για να ακούσει τη διαφορά. Όταν λέμε ότι ένας κιθαρίστας ακούει μπράβο για τον ψευδοleslie ήχο του ή την απομίμηση αν προτιμάς, δεν λέω ότι ακούει μπράβο γιατί κατάφερε να ακουστεί σαν το "Cold Shot", αλλά γιατί ακούγεται ωραία σαν το "Devil Boy". Και ας πούμε ο Scott τέτοια μπράβο τα ακούει μια ζωή, και κουφός ή άσχετος δεν είναι. 3) Και για να συμπληρώσω στα παραπάνω, πουθενά δεν είπα ότι με chorus-flanger κλπ μπορείς να πετύχεις αυτό που πετυχαίνεις με ένα leslie speaker, οπότε δεν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος να σχολιάζεις όλη την ώρα αυτό. Αυτό που ισχυρίζομαι ουσιαστικά είναι ότι - στην κιθάρα τουλάχιστον - ούτε με τα leslie speaker simulators πετάλια που κυκλοφορούν μπορείς να αντικαταστήσεις τέλεια το πραγματικό leslie speaker, τουλάχιστον κρίνοντας από την εμπειρία μου με το εξειδικευμένο για αυτό το πράγμα Mini Vent. Για αυτό και για έναν κιθαρίστα συγκεκριμένα, δεν είναι πολύ διαφορετικό αυτό που τελικά πετυχαίνεις ακουστικά με ένα άλλο εφέ σε fast rates, από ένα leslie speaker simulator. Για έναν πληκτρά ωστόσο το πράγμα ίσως να είναι πολύ διαφορετικό.

Δέχομαι ό,τι λες σχετικό με πλήκτρα, διότι δεν έχω άποψη ουσιαστικά. Τώρα στο πρώτο σχόλιο περί διαφοράς, όταν ο ήχος σου σαν μουσικός έχει μια παρουσία Α, είναι λογικό ένα από τα πρώτα θέλω σου να είναι όταν χρησιμοποιείς εφέ, αυτή η παρουσία να παραμένει απαράλλαχτη, και όχι να πέφτει σε 90%Α, 80%Α, ή 75%Α. Εγώ με ό,τι ψηφιακό modulation πετάλι έχω παίξει, δεν έχω δει κάτι τέτοιο, και μιλάω πάντα για κιθάρα. Όλα μπορεί να ακούγονται ωραία και ρεαλιστικά σαν εφέ, με όλα μπορείς να ηχογραφήσεις ένα μέρος και αυτό να αρέσει, αλλά όταν παίζεις live και μεταπηδάς από το ένα εφέ στο άλλο, νιώθεις τη διαφορά στην παρουσία, ειδικά εσύ ο ίδιος ο παίχτης... κάτι που οι περισσότεροι σοβαροί κιθαρίστες (και μάλλον γενικά οργανοπαίχτες) νομίζω ότι προσπαθούν να αποφεύγουν. Στα περί chorus και leslie/simulator τώρα, μια χαρά σχέση υπάρχει όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, καθώς το θέμα είναι πώς ακούγονται σαν εφέ. Όταν ένα chorus (ή flanger, ή και phaser ακόμα) έχει εύρος που φτάνει σε fast rates, και ανάλογο depth και παρουσία που να μπορεί να δίνει την ψευδαίσθηση ότι "ο κόσμος γυρίζει", τότε στο μυαλό του παίχτη (και των ακροατών πολλές φορές) δουλεύει και αυτό σαν ψευδοleslie simulator χωρίς να έχει την επίσημη ταμπέλα. Και νομίζω ότι είναι αρκετές οι περιπτώσεις που ένας κιθαρίστας μπορεί να πάρει κοπλιμέντα για την ωραία leslie απομίμησή του, και εντέλει να αποκαλύπτει σε αυτούς που ενδιαφέρονται ότι αυτή την πέτυχε όχι μέσω ενός rotary speaker simulator πεταλιού, αλλά χρησιμοποιώντας κάποιου άλλου τύπου modulation εφέ, όπως π.χ. chorus. Εντέλει πάντως μιλάμε καθαρά για γούστα, και ενδεχομένως για εσωτερικούς συμβιβασμούς του καθενός που δεν τους αποκαλύπτει απαραίτητα, οπότε δεν έχει νόημα η όλη η συζήτηση... π.χ. για μένα όταν ακούω τον Greg Koch (που είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς κιθαρίστες-χρήστες του Ventilator) που λατρεύω να παίζει με τον απλό κλασικό ήχο του, και κατόπιν με το leslie simulator, κατευθείαν ακούω αυτό το οποίο περιγράφω εδώ πέρα (δηλ. ότι μειώνεται έστω λίγο η παρουσία του). Από κει και πέρα τον ίδιο δεν πρέπει να τον πολυχαλάει, οπότε τέλος κουβέντας, εντέλει μιλάμε για ψιλοπράγματα. Νομίζω πάντως κακώς άρχισα να γράφω σαν κιθαρίστας σε αυτό το thread... κιθάρα και πλήκτρα είναι όντως πορτοκάλια και μήλα.

Και μένα. Και εδώ ακόμα μεγαλύτερη (τα βίντεο που με έκαναν να τα σκάσω για να το αποκτήσω): Το θέμα είναι ότι όταν παίξεις ένα κομμάτι όπου μεταπηδάς από τον ήχο με το rotary speaker simluator σε έναν άλλο ήχο (dry ή με ένα άλλο αναλογικό modulation εφέ) αισθάνεσαι τη διαφορά. Και ειδικά όταν αργότερα δοκιμάζεις να παίξεις τα ίδια με το αναλογικό chorus πετάλι σου σε fast rate ρυθμίσεις. Τουλάχιστον εγώ. Στους πληκτράδες ίσως να μην υφίσταται τόσο αυτό, αλλά νομίζω ότι όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ 2 modulation πεταλιών αντίστοιχου όγκου και τιμής, αξίζει να δοκιμάσεις πρώτα το all analog circuitry, για αυτό είπα ό,τι είπα. Γενικότερα τώρα, οι ωραιότεροι leslie ήχοι στην κιθάρα που έχω ακούσει (είμαι εκτός θέματος βέβαια αφού εδώ το μέρος είναι για πληκτράδες) είναι το πραγματικό leslie speaker (από SRV, Philip Sayce κλπ.), και μετά του Oz Noy (έχει παίξει με τα πάντα και κατέληξε στο RotoSim) και των Landau-Henderson (χρησιμοποιώντας διαφορετικά Arion chorus). Οπότε δεν είναι περίεργο που και γω βρήκα την άκρη με τον τελευταίο τρόπο, που είναι και ο απλούστερος-λειτουργικότερος-οικονομικότερος των 3.

Δεν ξέρω ποια είναι η αίσθηση για τους πληκτράδες, πάντως για τους κιθαρίστες έχει μεγάλη διαφορά αν οποιοδήποτε modulation πετάλι (πόσο μάλλον leslie simulator) είναι αναλογικό ή ψηφιακό. Εγώ - που στα πλήκτρα δεν ξέρω να παίζω ούτε τα κάλαντα - είχα στην κατοχή μου το Neo Intruments Mini Vent, και όσο το έπαιζα αισθανόμουν ότι έχανα σε παρουσία σε σχέση με τα άλλα modulation πετάλια που είχα (chorus και uni-vibe), όπως και σε σχέση με τον dry ήχο μου. Οπότε αν ξαναπήγαινα κάποτε σε αγορά ακριβού leslie simulator, θα πήγαινα σε κάποιο από τα αναλογικά (Pigtronix, Hughes & Kettner Rotosphere, DLS RotoSim)... πάντως το αποτέλεσμα που πετυχαίνω με ένα απλό MXR Analog Chorus είναι πολύ πειστικό στα αυτιά μου (πολύ πιο ικανοποιητικό από το Mini Vent).

Μπαμ κάνει. Έτσι κι αλλιώς ένα από τα στανταράκια του "βρώμικου" ήχου είναι: χαμήλωμα tone --> πιο κρεμώδες γκάζι Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν ο ήχος δεν είναι ήδη σκοτεινός με το tone ρυθμισμένο στο full ανοιχτό. Σε αυτή την περίπτωση σε ενδεχόμενο χαμήλωμα του tone επέρχεται το έρεβος. ;D

Δεν είναι γενικά θορυβώδη τα Xotic, απλώς το Zen είναι πολύ ήσυχο. Βάσει της συγκεκριμένης σύγκρισης επομένως είναι απλά λίγο πιο θορυβώδες το BB Preamp (το AC Booster δεν το έχω παίξει). Πρώτα από όλα να πω ότι όσο μου αρέσει η μουσική των Santana και το ξεχωριστό στυλ τους ανά τις δεκαετίες, άλλο τόσο δεν μου αρέσει σαν κιθαρίστας ο Carlos (με κουράζει αφόρητα και νιώθω ότι κατά 99% ξέρω τι φράση θα παίξει στο επόμενο δευτερόλεπτο - επίσης δεν αντέχω πολλές φορές το vibrato του)... βέβαια ο ήχος του και η αισθητική του δεν με απωθούν, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων. Όλα αυτά τα λέω για να διευκρινίσω ότι αν κάποιος εδώ πέρα είχε στο παρελθόν ψύχωση με τον Santana και "αντέγραφε" τον ήχο του, ίσως καλύτερα να θες να ακούσεις αυτόν και όχι εμένα. Στο ερώτημά σου τώρα, πάντα είναι θέμα χρήσης όπως έγραψα και στην προηγούμενη απάντησή μου. Δηλ. αν έχεις ήδη αρκετό όγκο και λίγο crunch στον ενισχυτή σου, τότε άνετα μπορείς με το AC Booster ή ένα tubescreamer να πας εκεί που θες. Αν τώρα είσαι σε πιο καθαρές ρυθμίσεις από τον ενισχυτή, τότε ναι, Zendrive ή BB Preamp (εγώ θα πήγαινα στο πρώτο για το συγκεκριμένο ήχο που καταλαβαίνω ότι πας - και εφόσον παίζεις με Les Paul, διότι το Zendrive αγαπάει τους humbuckers, και όχι τους μονούς). Επιστρέφουμε στο ίδιο με το παραπάνω, και απλά αναφέρω συνοπτικά τις επιλογές. Μπορείς λοιπόν να φτάσεις στο ίδιο αποτέλεσμα με τους εξής τρόπους: i) ενισχυτής τύπου Mesa Mark σαν αυτούς που παίζει ο Carlos, καρφί καρφί, κι είσαι έτοιμος ii) ενισχυτής με κάμποσο όγκο και να κραντσάρει, και ένα πετάλι overdrive (χωρίς να τιγκάρεις το gain του απαραίτητα, απλά να δώσει το ηχόχρωμα και την παρουσία που θες - π.χ. ίσως είναι καλύτερα να τιγκάρεις το volume του) iii) ενισχυτής εντελώς καθαρός, και ένα πετάλι με αρκετό γκάζι... είτε distortion, είτε overdrive με το gain του να είναι προς τα πάνω και αυτό iv) ενισχυτής εντελώς καθαρός, και 2 πετάλια που το ένα θα μπουστάρει το άλλο... [αν το κάνεις αυτό με 2 overdrives, πιστεύω ότι ένας συνδυασμός AC Booster+Zendrive δεν θα είναι απαραίτητα αυτό που θες, καθώς είναι πετάλια με περισσότερες ομοιότητες από διαφορές - εξηγώ παρακάτω] Εγώ προσπαθώντας να μπω στη θέση σου, αυτό που θα έκανα θα ήταν να αγόραζα ένα πετάλι overdrive που νομίζω ότι θα μου δώσει ένα santanoηχόχρωμα όπως το έχεις στο μυαλό σου, και θα δοκίμαζα τις περιπτώσεις (ii) και (iii). Αν κατέληγα στο (ii), τέλος αναζήτησης και όλα καλά. Αν κατέληγα στο (iii), τότε θα άρχιζα να σκεφτόμουν τι άλλους ήχους και ευελιξία πιθανά να ήθελα... αν αποφάσιζα ότι ήμουν εντάξει όπως είμαι, η αναζήτηση τελειώνει εκεί. Aν τελικά ήθελα την έξτρα ευελιξία με ενδιάμεσα επίπεδα γκαζιών κλπ, θα αποφάσιζα να πάω στο (iv), και θα έπαιρνα ένα άλλο γκαζοπέταλλου ΑΛΛΟΥ τύπου που θα αναδείκνυε ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα στο οποίο είχα φτάσει με το υπάρχον πετάλι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν π.χ. το αρχικό πετάλι που αγόραζες ήταν ένα σκοτεινό-γλυκό overdrive, αυτό θα μπορούσε να συνεργαστεί ωραία είτε με ένα clean boost, είτε με ένα overdrive πιο open sounding... και τα 2 αυτά θα είχαν σαν αποτέλεσμα να έχεις τον ηχητικό χαρακτήρα του γλυκού overdrive αλλά με μεγαλύτερη παρουσία. Ελπίζω να έβγαλες άκρη όπως τα έγραψα..

Λίγο πολύ με όλα αυτά που έχεις ψάξει, αρκεί να κάνεις την κατάλληλη ρύθμιση πεταλιού-ενισχυτή. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω ότι με το Zendrive θα νιώσεις πολύ ωραία (μάλλον πιο κοντά σε αυτό που θες σε σχέση με tubescreamer, Fuchs Plush Cream, Xotic BB Preamp - αναφέρω αυτά που τα είχα επίσης). Αν τώρα θες κάτι πιο fat από το Zendrive, πήγαινε σε κάποιο στυλ tube driver (είτε λαμπάτο όπως το Tube Factor, είτε όχι - π.χ. Xotic AC booster), ή σε κάποιο full-range distortion τύπου Angry Charlie. Πάντως σχεδόν με τα πάντα μπορείς να πετύχεις αποτέλεσμα φάση Santana, αρκεί να έχεις τον όγκο που χρειάζεται και την κατάλληλη κιθάρα, που νομίζω ότι αυτά τα έχεις. Με Blues Jr. είχα παίξει πολύ παλιά και δεν το θυμάμαι σαν μηχάνημα. Αν πάντως δεν σου αρέσει να τον έχεις ρυθμισμένο να παίζει με ελάχιστο crunch, θα μπορούσες να το ρυθμίσεις καθαρότατο, και να έχεις 2 gain πετάλια για να κάνεις τη δουλειά που θες (π.χ. ένα boost κι ένα overdrive, ή 2 overdrives). Υ.Γ.: Ο Santana είναι κλασικός Boogie τύπος. Επομένως για overdrive έχε υπόψη σου και τo Mesa V-1 Bottle Rocket που το βρίσκεις συχνά πυκνά στις αγγελίες.

Led Zeppelin - Kashmir The Police - Roxanne, Every Breath You Take, Message In A Bottle, Walking On The Moon Michael Jackson - Billie Jean, Beat It, Smooth Criminal Stevie Wonder - Higher Ground, I Wish, Superstition, Master Blaster Van Halen - Ain't Talkin' 'Bout Love The Beatles - Eleanor Rigby, While My Guitar Gently Weeps, Hey Jude, A Day In The Life Pink Floyd - Another Brick In The Wall τα 3 μέρη Chaka Khan - Ain't Nobody Mike Oldfield - Moonlight Shadow Queen - We Will Rock You, The Show Must Go On AC/DC - Back In Black, Let Me Put My Love Into You Dire Straits - Money For Nothing Nat King Cole - Nature Boy Louis Armstrong - What A Wonderful World Prince - Purple Rain, Kiss Chic - Good Times The Bee Gees - Stayin' Alive Michael Sembello - Maniac Cristopher Cross - Ride Like The Wind Survivor - Eye Of The Tiger Ray Charles - Hit The Road Jack, Unchain My Heart Aretha Franklin - Chain Of Fools Fleetwood Mac - The Chain James Brown - Sex Machine Toto - Africa, Hold The Line The Temptations - Papa Was A Rolling Stone The Rolling Stones - Paint It Black Steppenwolf - Born To Be Wild Simon & Garfunkel - The Sound Of Silence Whitesnake - Fool For Your Loving Bill Withers - Ain't No Sunshine Bob Dylan - Knockin' On Heaven's Door, All Along The Watchtower Neil Young - Heart Of Gold Lynyrd Skynyrd - Sweet Home Alabama Nirvana - Come As You Are, Smells Like Teen Spirit Mr. Mister - Broken Wings Mary J. Blige - Family Affair Vicky Leandros - L'Amour Est Bleu Lovin' Spoonful - Summer In The City Cameo - Word Up Θα μπορούσα να είχα πει άπειρα (και πιο αγαπημένα μου από όσα αναφέρω), αλλά στάθηκα περισσότερο σε σπουδαία και πολύ γνωστά κομμάτια που είναι αθάνατα όπως μου πρωτοήρθαν στο μυαλό...

Ήδη έχουν αναφερθεί αρκετά από τα αγαπημένα μου ( π.χ. Dark Side Of The Moon, Physical Graffiti)... Ας πω ένα δυο που μου ήρθαν στο μυαλό με το που είδα τον τίτλο του θέματος, και δεν είναι ίσως και τα πιο γνωστά: Περιγραφικότητα, αφαίρεση, ευφυϊα. Το μοναδικό cd από τα 500+ που έχω στη συλλογή μου που το αγόρασα αποκλειστικά για το εξώφυλλό του (το έβλεπα καιρό στο δισκάδικο, γελούσα κάθε φορά, ώσπου δεν άντεξα, το πήρα). Τέχνη. Πόσο cool... τώρα που το ξαναβλέπω, αν ήταν να έβαζα ένα, εδώ θα κατέληγα μάλλον. Concept album με τα όλα του. Αχταρμάς που σου μένει.

http://4.bp.blogspot.com/-VqezauzN1Vw/U35f0bLcwlI/AAAAAAAABr4/TUULo4P8FI0/s1600/Ron-Carter+22.png[/img]

Δεν έχω δει την εκπομπή για να έχω άποψη, αλλά στο παρελθόν που τους είχα τσεκάρει όντως ακούγονται καλά και είναι και δουλεμένοι. Επίσης ξεχωρίζουν λόγω καλών φωνών. Τη Λουκία είχε τύχει να τη δω σε ένα ζωντανό με τους Foolproof Apple-Pie (δυνατή μπάντα που έκανε κατά βάση funky covers), και το είχε πραγματικά καλά στο soul-RnB-funk.

Εγώ πάλι είμαι κάπου στις 200 με 300 αγοραπωλησίες από απόσταση αν τις θυμάμαι σωστά, και η μόνη φορά που την πάτησα σε επίπεδο συναλλαγής ήταν από το Αμέρικα. wall όλα τα δίκια με το μέρος σου είναι, αλλά νομίζω λίγο αυθαίρετες οι γενικεύσεις σε τέτοια θέματα.

Δεν φωτίζεται καλά ο χώρος στο σημείο που έχω τα πράγματα, και επίσης φωτογραφίζω από κινητό χαμηλής ανάλυσης. Εν'ολίγοις μόνο αυτή της προηγούμενης σελίδας έχω, και την αντίστοιχη σε έκδοση κώλου επίσης.

Όπως και το "Celebration" των Kool & The Gang από τον Dr. Ross Geller. Get funky...

Classic 8)

Rory με καλή παρέα, Bowie με SRV και Rodgers, Jimi με Band Of Gypsys, και Van Halen.