fusionakis

Πάρε κι ένα απλό και κατανοητό αρθράκι που λέει επιγραμματικά κάποια πράγματα για μπούσουλα... και για τώρα, και για μελλοντικούς προβληματισμούς με άλλα εφέ. http://www.sixstringsoul.com/how-to-arrange-effects-pedals/

Πάντως δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο. Το Xvive V8 είναι chorus/vibrato, το Viscous Vibe είναι univibe clone. Άλλο πράγμα. Χώρια του ότι το ένα είναι αναλογικό, ενώ το άλλο ψηφιακό. - Αν ενδιαφέρεσαι για chorus κατά βάση, σε νορμάλ χρήματα θα σου πρότεινα το MXR M234 Analog Chorus (το βρίσκεις 100 ευρώ καινούριο, μεταχειρισμένο φθηνότερο). Μεγάλος αναλογικός ήχος (το βασικότερο πράγμα για modulation effects γενικότερα), φουλ παραμετροποιήσιμο, παίζει εξαιρετικά και με γκάζια, ενώ το εύρος του speed control κάνει για τα πάντα (τέρμα κάτω ιδανικό για subtle chorusing, ενώ κοντά στο φουλ κάνει εξαιρετική προσομοίωση leslie). Το έχω στην κατοχή μου, και είναι τοπ λύση. Προφανώς υπάρχουν πολλές ακόμα επιλογές σε ακόμα περισσότερα χρήματα. - Αν τώρα θες οπωσδήποτε pitch vibrato, καλές λύσεις φαίνονται τα TC Shaker Vibrato (standard ή mini έκδοση), και το Malekko Omikron (λίγο πιο ακριβό, αλλά και αναλογικό επίσης). Αν θέλεις κάτι και από τα 2 εφέ, και σε πιο λίγα χρήματα, θα δοκίμαζα το Xvive που λες. Φαίνεται πολύ τίμιο σε αυτά που προσφέρει (σημαντικό προσόν το ότι είναι αναλογικό), και λειτουργικό σαν ιδέα. Όπως γράφει και σε μια κριτική: "it is similar to having a vintage Boss VB-2 and CE-2 in one tiny, affordable and robust package." - Τέλος, αν αυτό που θέλεις είναι ένας univibe κλώνος, για παιξίματα α λα Hendrix κλπ, εκεί όντως πρέπει να τα σκάσεις (για αυτό και νομίζω ότι δεν είναι αυτό που θες). Νομίζω οι φθηνές λύσεις είναι το Voodoo Lab Micro Vibe, το Lovepedal Pickle Vibe (το είχα παλιά, υποκατάστατο), και κάποια πετάλια MXR ή Dunlop που βγαίνουν κατά καιρούς (δεν τα έχω παίξει). Επίσης καλά υποκατάστατα για παιξίματα vibe είναι πετάλια phaser, με πρώτο και καλύτερο το MXR Phase 90. Όμως αν παίξεις τα βαρειά ονόματα της κατηγορίας (original Uni-Vibe, KR Megavibe, Fulltone Deja Vibe - ειδικά οι παλιές εκδόσεις -, Sweet Sound Mojo Vibe, Dry Bell Vibe Machine, όλα πετάλια 200+ δολαρίων) καταλαβαίνεις τι σημαίνει παίζω vibe. Αν είναι να πας προς τα εκεί, κάνε το συνειδητοποιημένα, γιατί δυστυχώς φθηνές καλές λύσεις δεν βρίσκονται... το Viscous Vibe π.χ. εμένα δεν μου φαίνεται τέτοια. Μόλις μπλέκεται το ψηφίο σε modulation εφέ, ο ήχος όσο ωραίος κι αν ακούγεται, μειώνεται σε παρουσία. Πιθανά το Micro Vibe της Voodoo Lab, καθώς και τα vibe πετάλια της MXR και το Hendrix Vibe της Dunlop (επετειακό) να είναι μια χαρά από αυτή την άποψη, αλλά δεν τα έχω παίξει για να σου πω.

Κιθάρα: Μια super strat με HSS συνδυασμό μαγνητών, κάτι σαν αυτή του βίντεο (αναφέρομαι σε αυτά που προσφέρει σαν όργανο, όχι στα looks - προσωπικά δεν με χαλάει η κουμούτσα headstock και το περίεργο pickguard, έχουν την πλάκα τους)... ή κάποιο παρεμφερές διαστημόπλοιο τελοσπάντων. Ενισχυτής-Καμπίνα: Ένας 2-κάναλος λαμπάτος (παραπάνω κανάλια δεν με απασχολούν, αλλά δεν έχω και πρόβλημα να υπάρχουν), με δυνατότητα ρύθμισης του ενός καναλιού σε ένα κρυστάλλινο καθαρό, και του άλλου σε ένα πιο κομπρεσαρισμένο καθαρό, με παραπάνω όγκο (το δεύτερο κανάλι θα χρησιμοποιείται σαν τη βάση για το βρώμικο ήχο, ο οποίος θα επιτυγχάνεται με τη βοήθεια overdrive πεταλιών). Αυτό το πράγμα μου το παρέχει η κεφαλή Mesa LoneStar Classic που έχω, αλλά πιθανολογώ θα το πετύχαινα και με κανένα Bogner Ecstacy αν μου τον προσφέρατε. :) Πάντως γενικά κλίνω προς ενισχυτή με 6L6 power section. Για καμπίνα θα ήθελα μια 2x12 open back, για να μπορώ και να τη μεταφέρω. Ηχεία τώρα πάει ανάλογα με τον ενισχυτή και το συνολικό wattage, και θα έκανα και κανένα τεστ για το όσο γίνεται πιο ταιριαστό αποτέλεσμα. Πάντως υπάρχουν καμπίνες από Mesa, VHT, Bogner, CAE έτοιμες για κάθε γούστα λίγο πολύ. Αν πήγαινα και σε 4x12, μια Marshall με Greenbacks θα ήταν σούπερ, αλλά μόνο για να είναι ακίνητη σε κάποιο στούντιο ή σκηνή και να με περιμένει. Πετάλια: 1) TC Electronic Flashback X4 delay, λόγω απλότητας, ποιότητας, και toneprints 2) Vertex Landau Chorus (εκτός κυκλοφορίας πια, αλλά ό,τι καλύτερο - μεγάλη αδυναμία και απαραίτητο συμπλήρωμα του καθαρού καναλιού) 3) Voodoo Lab Sparkle Drive Mod overdrive (+ αυτό για έλεγχο του clean blend knob: http://optionknob.com/) 4) κι ένα 2-κάναλο overdrive/boost ακόμα... πολλές επιλογές εδώ. Πάω με το αγαπημένο μου T. Jauernig Gristle King v.3. Υ.Γ.: Αν μου επέτρεπες να έχω κι ένα volume pedal, για λόγους πολλαπλής λειτουργικότητας (έλεγχος έντασης, volume swells, και ήσυχα κουρδίσματα), θα ήσουν φίλος. Αν μου επέτρεπες και ένα expression pedal, για έλεγχο των presets του delay, θα ήσουν αδελφός. Αλλά και χωρίς αυτά γίνονται σχεδόν όλα τα βασικά που θέλω για το τέλειο setup μου (μετά αρχίζουν τα συμπληρωματικά γούστα, π.χ. fuzz, octave/fuzz, vibe κλπ)... και για μια ζωή όπως λες.

Θα τσεκαριστεί άμεσα... thanks!

Εντάξει, τα προσωπικά θέλω καθενός πάντα διαφέρουν, για αυτό και ήθελα να κάνω μια λίστα με αρκετά συγκεκριμένα κριτήρια, που να πιάνει πολλά είδη, περιόδους, κινηματογραφικά ρεύματα κλπ.. Θα μπορούσα μαζί με αυτές να βάλω καμιά 40-50άρα ακόμα επιλογές παρόμοιας ποιότητας, αλλά ήθελα στρογγυλό αριθμό, οπότε έμεινα στις 100 (αρχικά είχα ξεκινήσει για 50, αλλά δεν έβγαινα :)). Πάντως τη λίστα την πόσταρα κι εδώ αφού υπήρχε αντίστοιχο νήμα προς συζήτηση, προσκαλώντας τον οποιονδήποτε να κάνει κάτι αντίστοιχο για να ανοίξει η κουβέντα και να γίνουν ωραίες προτάσεις. Υ.Γ.: Αν θες να συμπληρώσεις τη μουσική cult οδύσσεια, δες και το "Leningrad Cowboys Go America" του Καουρισμάκι.

Η bass line (αν δεν κάνω λάθος Dwayne Dolphin), Ο ήχος, ΤΟ funk.

https://www.youtube.com/watch?v=vMhGaaG_-oE

Μεταξύ των πάρα πολλών σπουδαίων ταινιών εκεί έξω, μια δική μου συλλογή με τις 100 σπουδαιότερες (ανανεώνεται συνεχώς): http://www.imdb.com/list/ls077135113/

Μερικά τραγούδια που έχουν μια παράξενη επίδραση πάνω μου, από αυτά που μπορούν να παίζουν ατέρμονα στο repeat... Το πώς δένει η κιθάρα με τα παρεϊστικα φωνητικά του ρεφραίν ακόμα δεν έχω καταφέρει να το εξηγήσω... όπως και το πώς γίνεται ένα τόσο χαβαλεδιάρικο κομμάτι σε διάθεση και ρυθμό να είναι ταυτόχρονα τόσο σκοτεινό (στιχουργικά). Το σίγουρο είναι ότι από την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το κομμάτι σε εποχές Λυκείου, πάντα καταφέρνει να με κάνει να μένω με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Απλά Van Halen (Roth era, κρύφτε τα γυναικόπαιδα). https://www.youtube.com/watch?v=cJ3vVQzfRs0 Ένα από τα πολλά σεμινάρια groove του Maceo. Πνευστά και φωνητικά όσο tight γίνεται. Πολύ θα ήθελα να είχα γράψει εγώ αυτό το "τραγούδι αγάπης". Ρυθμός, arrangement, στίχοι, φωνή, όλα δύναμη και αλητεία. Funkin' is a thing that all of us release... Άγριο κορίτσι η Erykah. Μαυρίλα. Ανελέητοι. Σύνθεση του Doyle Bramhall, με το Stevie να του δίνει να καταλαβαίνει... Παθιάρηδες Τεξανοί. Η συνεργασία Scott Henderson με Thelma Houston έπρεπε να είχε γίνει γνωστή περισσότερο δισκογραφικά. Έφτιαξαν 2-3 modern blues-rock αριστουργήματα (Meter Maid, Tore Down House). Εκπληκτικής ομορφιάς αρμονία και εκτέλεση, από αυτές που σου χτυπάνε κατευθείαν την ψυχή. Αφιερωμένο από τον Allan στον πατέρα του. Η κλιμάκωση στο τελευταίο ενάμισι λεπτό είναι απλά συγκλονιστική.

Καλά, αν υπάρχει ένας που άρχισε με Cornish θα ήθελα να το γνωρίσω. :) Τελοσπάντων, προσωπικά ούτε μπορώ να τα δοκιμάσω από δω που είμαι, αλλά εκτός αυτού, δεν υπάρχει ούτε ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες που βασίζουν σημαντικό μέρος του ήχου τους σε πετάλια σήμερα που να χρησιμοποιεί πετάλια Pete Cornish. Σόρυ αλλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να στραφώ προς τα εκεί. Πιθανά να έβρισκα αν ήμασταν στο 1973 και άκουγα τον ήχο του Brian May, κι ένας ψαγμένος φίλος μου έλεγε ότι του έφτιαξε ένα custom treble boost ένας μάγκας που το λένε Cornish. Γενικότερα πιο πολύ θα ενδιαφερόμουν για κάποιο από τα rack τους, D.I. τους, routing units κλπ σαν συνολικές επαγγελματικές λύσεις, όπου τα σκας και σου φτιάχνει ένα ολόκληρο σύστημα για την ευρωπαϊκή τουρνέ σου :). Άλλος τώρα μπορεί να έχει κόλλημα με το treble boost του Brian May και τα γκαζοπέταλα του Gilmour, σεβαστό να δώσει τα μαλλιοκέφαλά του για να πάει προς τα εκεί... εγώ όχι.

Ναι, γνωστά όλα αυτά για τον Dave Philips (ήταν και ο τύπος που όταν πρωτοάκουσα τα βίντεο στο δικό του board με έκανε να δοκιμάσω το Octavio της Dunlop, και από αυτούς που με έκαναν να καταλάβω ότι αξίζει να δώσω λεφτά να πάρω ένα uni-vibe κλώνο). Τώρα για τα χρήματα, μιλάω για το hype της μεταχειρισμένης αγοράς για το Klon, όχι για την τιμή του όταν κυκλοφορούσε. Επίσης σε ό,τι έχει να κάνει με τα Pete Cornish, δεν έχω παίξει ποτέ, αλλά δεν καίγομαι κιόλας. Είναι λίγο κόλλημα να δώσεις 500 λίρες για ένα overdrive, τη στιγμή που μπορείς με 130 δολλάρια να πάρεις το Voodoo Lab Sparkle Drive Mod ξέρω γω, και να έχεις 4 overdrive, συν το clean blend knob... και δεν είναι ότι παίρνεις κάτι με προβληματικό bass response, ψηφιακούρα κλπ, παίρνεις ένα ηχητικό θησαυρό λίγο πολύ. Απλά ένα παράδειγμα.

Από τους τοπ επαγγελματίες του είδους οι κύριοι, αλλά για να πούμε και την αλήθεια, είτε φτιάχνουν board των 10000 που λέει ο zappa, είτε των 1000, ίδιο αποτέλεσμα βγαίνει (και πάντα ίδιο ρύθμισμα στα delays με μπόλικα repeats και τεράστια "λαμπερότητα" στις επαναλήψεις, χαρακτηριστικό, και too much για μένα). Αυτό για να βλέπουμε πόσο σημαντικός είναι ο παίχτης πρώτα από όλα (συνήθως ο ίδιος είναι) και η αισθητική του, και μετά ο ενισχυτής (πάντα παίζουν με κάτι βαρβάτο) και η κιθάρα (σχεδόν πάντα με μία Tyler διαστημόπλοιο). Δεν χρειάζεσαι Pete Cornish και Κένταυρους για να ακουστείς απίστευτα από κει και πέρα (παραλογισμός η τιμολόγηση σε αυτά).

Πάντως σε τέτοια θέματα αν δεν δοκιμάσεις, δεν γίνεται να σιγουρευτείς. Εγώ ας πούμε τότε που χρησιμοποιούσα το LS-2, είχα στη μία λούπα distortion και boost, και στην άλλη ένα fuzz face (όλα true bypass πετάλια), και όλα καλά. Αργότερα που πήρα για ένα φεγγάρι το Toadworks Roundabout (που είναι true bypass), κάνοντας ακριβώς την ίδια σύνδεση τα πετάλια ακούγονταν με πολύ μικρότερη παρουσία. Βέβαια κανένα από αυτά δεν είχαν germanium transistors, οπότε πιθανά να είναι λογικότερο στην περίπτωσή σου να θες να αρχίσεις από ένα true bypass looper. Δες κι εδώ: http://www.loop-master.com/loopers-cleandirty-c-39.html http://www.one-control.com/white-loop.html (στα 60 ευρώ από Γερμανία: http://www.loopersparadise.de/) http://www.americanloopers.com/products/a-b-box-loop-selector-switcher-with-trails-spill-over

Το είχα το LS-2 στο παρελθόν, και μάλιστα 2 φορές. Και τις 2 έκανα τη δουλειά που ήθελα (ανάλογη με τη δικιά σου, με overdrive, distortion, fuzz και compressor νομίζω το είχα χρησιμοποιήσει), και ο μόνος λόγος που το έδωσα ήταν όταν πια δεν με κάλυπτε λόγω πολλών πεταλιών που ήθελα να ελέγχω (+κανάλια ενισχυτή). Γενικά το buffer του είναι μια χαρά για να το βάζεις στην αρχή της αλυσίδας των εφέ (που λίγο πολύ θα το έχεις από ό,τι κατάλαβα), οπότε λογικά θα κάνεις δουλειά. Στην τελική είναι πετάλι που εύκολα θα αποκτήσεις, και εύκολα θα το ξαναδώσεις κιόλας άμα κάποια στιγμή δεν σου χρειάζεται. Αν τώρα τα συγκεκριμένα πετάλια είναι ιδιόρρυθμα όταν βλέπουν buffer πριν από αυτά (μπορείς να στείλεις μήνυμα στους αντίστοιχους κατασκευαστές να σου απαντήσουν αν δεν βαριέσαι), τότε υπάρχουν κι άλλες αντίστοιχες λύσεις σαν το LS-2, με true bypass συνδεσμολογία... π.χ. Toadworks Roundabout, T-Rex PolySwitch AB, και άλλες μικρών εξειδικευμένων κατασκευαστών A/B boxes, switchers και loopers. Είναι βέβαια πιο σπάνιες περιπτώσεις, πιο ακριβές κλπ. Και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και καλύτερες για αυτό που θες. Κατ'εμε δοκίμασε το LS-2 χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ναι, απλά σε μια πιο περιορισμένη έκταση. Έχεις 2 λούπες και μπορείς με ένα πάτημα να εναλλάσσεσαι μεταξύ του/των εφέ που έχεις στη μία λούπα, και του/των εφέ που έχεις στην άλλη. Με ένα τέτοιου τύπου πολυ-looper τώρα, αφενός έχεις παραπάνω λούπες για συνδυασμούς (στο WOBO έχεις 4, στο Octaswitch της Carl Martin 8 κ.ο.κ), αφετέρου έχεις ικανότητα προγραμματισμού αυτών, όχι μέσω MIDI, αλλά απλά και όμορφα με on/off δείκτες που τους ρυθμίζεις με τα δακτυλάκια σου (φαίνονται στις φωτογραφίες εκεί που βλέπεις 6 μπάντες δεικτών πάνω στο μπλε χρώμα του πεταλιού)... στο δικό μου π.χ. έχεις ικανότητα αποθήκευσης 6 presets με αυτό τον τρόπο, οπότε μπορείς π.χ. σαν 1ο preset να έχεις μόνη της τη λούπα 1, σαν 2ο τις λούπες 2 και 3, σαν 3ο τις λούπες 1 και 2, κλπ. (όποιον συνδυασμό θες). Επίσης πολύ σημαντική δυνατότητα για όποιον παίζει με ενισχυτές παραπάνω του ενός καναλιού, είναι ότι ταυτόχρονα μπορείς να αλλάζεις κανάλι... δηλ. σαν 1ο preset να είσαι στο καθαρό του ενισχυτή σου με το chorus που έχεις στη λούπα 4 και το boost που έχεις στη λούπα 2, και σαν 2ο το βρώμικο του ενισχυτή σου με το overdrive που έχεις στη λούπα 1... κι όλα αυτά με ένα πάτημα.

Με ένα πάτημα, χρησιμοποιώντας αυτό το WOBO ProgLooper που βλέπεις, το ασημί μεγάλο πετάλι κάτω δεξιά (πολωνέζικο, άγνωστο, αλλά εξαιρετικό). Να'το εδώ: http://woboge.com/boxes_proglooper.html Συγκεκριμένα εγώ τους ζήτησα 2 λούπες ανά section, αντί για 1 και 3 που έχουν στο default μοντέλο, και μου το έκαναν στην ίδια τιμή. Υ.Γ.: Οι φωτο είναι από το κινητό, και δεν φαίνονται καλά τα γράμματα των πεταλιών. Ίσως σε αυτή φαίνονται καλύτερα.

Το DOD 440 env. filter το έβγαλα από το board πριν λίγο καιρό, και σιγά σιγά ήρθε και η ώρα του Moog MF-Ring, καθότι απλά έβλεπα ότι με τον καιρό το χρησιμοποιούσα όλο και λιγότερο, και δεν ταίριαζε με τη φιλοσοφία των υπόλοιπων εφέ που είχα. Μετά από χρόνια τώρα δοκίμασα το Budda Budwah ενός φίλου, το ερωτεύτηκα (πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο με wah πετάλι), και ευτυχώς ευνόησε η συγκυρία να το δίνει και ένας συμφορουμίτης, οπότε ήρθε κατά δω μεριά. Το ίδιο συνέβη και με το μικρό στο μάτι - και μόνο εκεί - ZVEX Fuzzolo ενός άλλου συμφορουμίτη, το οποίο μου δίνει ακριβώς τον τεράστιο φαζ ήχο που είχα στο μυαλό μου, ελεγχόμενα, και χωρίς καθόλου θόρυβο... ... και κάπως έτσι αφού μετά από ψάξιμο χρόνων κατέληξα και στα πιο "δύσκολα" των παραδοσιακών εφέ (wah και fuzz), συμπληρώθηκε για τα καλά το pedalboard (μικρή προσθήκη ένα true bypass box του JAM στο οποίο βρίσκεται το wah, για fixed wah ήχους). Πλέον μόνο δοκιμές με διαφορετικά καλώδια και τροφοδοσίες αναμένονται για το μέλλον, για περαιτέρω σουλούπωμα.

Ξεθάβω αρχαίο θέμα απλά για να υπερθεματίσω. 1) Πλέον υπάρχει ο Toneprint editor για να μπορεί ο καθένας να φτιάξει το απόλυτα δικό του delay ανάλογα με τις ανάγκες του, όπως και πάρα πολλά έτοιμα και καλοσχεδιασμένα toneprints από σπουδαίους κιθαρίστες. Μέχρι και σήμερα όμως, αυτό που ξεχωρίζει για μένα έναντι όλων (τουλάχιστον για αυτά που ζητάω από ένα delay εγώ προσωπικά), είναι το "Crazy Tape Delay" του Pat Buchanan, που είχε επισημάνει από τότε ο bloody_sunday, και το οποίο χρησιμοποιώ 3 χρόνια τώρα ασταμάτητα (έχει φάει λάχανο όλα τα toneprints που έχω δοκιμάσει δίπλα του). Δείτε και το βίντεο (όχι ότι είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό): 2) Άλλο ωραίο toneprint ιδανικό για solo παίξιμο με high gain, με πιο "λαμπερές" επαναλήψεις από το "Crazy Tape Delay", είναι το "MountainTop" του Petrucci. Βίντεο: Εννοείται πως και τα 2 υπάρχουν για όλες τις εκδόσεις Flashback delays. Για μένα στο X4 που έχω τα μαγικά συμβαίνουν κάπου στα 450-500 ms (χοντρικά), subdivision στο quarter notes and dotted eighths, και με ένα expression pedal να ελέγχεις το εύρος της έντασης και των επαναλήψεων. Το "Crazy Tape Delay" δε σε μικρό delay time γίνεται εξαιρετικό reverb alternative. Γενικά ο Buchanan το τερμάτισε σε αυτό το toneprint, δεν έχω λόγια προσωπικά.

Από προσωπική εμπειρία, το καθαρό κανάλι του Mesa LoneStar Classic είναι πολύ δυνατή εναλλακτική (είμαι χαρούμενος κάτοχος εδώ και χρόνια). Επίσης είναι 2κάναλος ενισχυτής χαμαιλέοντας, καθώς το 2ο κανάλι που έχει μπορεί να το ρυθμίσεις είτε να παίζει σαν 2ο κλασικό καθαρό κανάλι με ελάχιστο breakup, είτε για μεγάλα σε όγκο high gain γκάζια (φαντάζομαι οι περισσότεροι τα βίντεο του Andy Timmons και λοιπών θα τα έχουν δει, δεν νομίζω να υπάρχει λόγος να γεμίσω τη σελίδα με αυτά). Από βάρη βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να κάνεις δουλειά, μόνο αν κατέληγες σε καμία κεφαλή (οι combo είναι κι αυτοί για γυμνασμένα παιδιά).

Υπάρχει κανένας που ζει Ηράκλειο (ή Κρήτη γενικότερα), που να έχει στην κατοχή του το ZEX Fuzz Factory, ή το Fat Fuzz Factory, ή κάτι παρεμφερές αυτών των 2, και που να έχει την ευγενή καλοσύνη να συναντηθούμε (κερνάω ποτάκι) ώστε να δοκιμάσω αυτό το πετάλι; Δυστυχώς εδώ που είμαι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δοκιμάσω, κι επειδή έχω κάνει μια μακρά πορεία με fuzz πετάλια και ξέρω πόσο "ιδιαίτερα" είναι (από πολλά Fuzz Faces της Dunlop μέχρι το FuzzTool Jr. από GuitarSystems - το καλύτερο που έχω παίξει μέχρι σήμερα, μου έκατσε μια χαρά, αλλά κατάλαβα ότι δεν είμαι αρκετά μερακλής ώστε να έχω ένα κλασικό φαζ στο rig μου, καθώς ήθελα κάτι πιο τρελό), καταλήγοντας τελικά στο ότι δεν ξαναπαίρνω κανένα πλην Fuzz Factory - λόγω της ιδιαιτερότητας με το self-oscillation -, θέλω να είμαι σίγουρος ότι εάν κάνω κάποια στιγμή σχετική κίνηση, δεν θα μετανιώσω. Είναι λίγο άκυρο το θέμα, κι αν θέλετε διαγράψτε το, αλλά αν βρεθεί ένας να βοηθήσει θα μου κάνει μεγάλη χάρη. Με τρώει πολύ καιρό το συγκεκριμένο, και επειδή πρόσφατα ένας φίλος είχε την ευγενή καλοσύνη να με βοηθήσει με αντίστοιχο ζήτημα με wah, είπα να κάνω το ίδιο και στο τελευταίο πεταλοθέμα που παραμένει σαν εκκρεμότητα (για αυτό και πόνταρα προς νόιζ μεριά). Καλό βράδυ σε όλους.

Εντελώς φιλικά, και συγγνώμη αν θεωρηθεί άχρηστο το σχόλιο, αλλά η όλη διαφορά έγκειται στο 6L6 και EL84 λίγο πολύ. Θέλω να πω ότι αν όντως δεν έχεις κανένα παράπονο από τον ενισχυτή (δεν είναι κακό που τον ανοίγεις μέχρι το 35%, είναι καλό να έχεις επάρκεια και για όταν χρειαστεί το 60-70% - λέμε τώρα), και έχεις καταλάβει ότι είσαι τύπος της δύναμης και του χαρακτήρα των 6L6, τότε για 4 κιλά θα αλλάξεις τον παράδεισο για να πας σε κάποια κοντινή προσέγγιση (ή παραλλαγή πιο σωστά) αυτού του παραδείσου; Αν πάλι στο παρελθόν έχεις παίξει με άλλους ενισχυτές με EL84 και θεωρείς ότι σε εκφράζουν ακόμα περισσότερο από τους πιο μεγάλους σε wattage που φοράνε 6L6, τότε ναι, κάνε το με κλειστά ματια (δεν χρειάζεται καν δοκιμή, Boogie είναι, μόνο στα όρια του πιθανοτικού λάθους το να μην σου κάτσει). Αν όχι όμως, προσωπικά δεν βρίσκω ικανούς αυτούς τους λόγους για να πας σε αλλαγή. Όσα είπα τα είπα βάσει προσωπικής εμπειρίας όχι με τον ενισχυτή σου, αλλά γενικά με ενισχυτές, και Boogie συγκεκριμένα. Είχα στο παρελθόν έναν Boogie DC-3 combo με EL-84, σούπερ και βολικό μηχάνημα. Εδώ και κάποια χρόνια είμαι με μια κεφαλή LoneStar Classic με 6L6. Ναι, τα 100 watts μου είναι πολλά και αχρείαστα ως τώρα (πάντα στα 50 παίζω, και πάλι πολύ χαμηλά), όπως και το βάρος αρκετό. Αλλά είναι άλλο πράγμα, πώς να το κάνουμε... δεν έχει περάσει από το μυαλό μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο να ψαχτώ για ένα LoneStar Special, που είναι ο αντίστοιχος του δικού σου προβληματισμού. Αν μου πέρναγε θα ήταν καθαρά λόγω προτίμησης του αντίστοιχου χαρακτήρα και προδιαγραφών ενός EL84-equipped μηχανήματος, και όχι για τη βολή του πράγματος. My 2 cents.

Και καλά κάνεις. Πρέπει να μιλάμε για πολύ πολύ καλά οργανάκια. Ένα βίντεο για γενικό μπούσουλα, από ένα σπουδαίο παίχτη, επειδή πας προς blues rock, Strat κλπ... Εγώ αν ήμουν στη θέση σου, θα έψαχνα τι μπορώ να βρω από ενισχυτή και κιθάρα κοντά μου (καταστήματα ή καμιά ευκαιρία από νόιζ), και αν το έβρισκα σε ίδια ή κοντινή τιμή εκεί που μένω, θα το έπαιρνα από κει. Αν όχι, τότε θα έκανα την αντίστοιχη παραγγελία από Γερμανία, μιας που συμφέρει στο ότι θα πάρεις κάτι σε καλή τιμή, χωρίς μεταφορικά. Τώρα για τα εφέ (πολυεφέ ή μεμονωμένα), υπάρχουν συνεχώς πολύ καλές ευκαιρίες εντός νόιζ, οπότε δεν χρειάζεται να βιαστείς.

Αν θέλεις είτε να δώσεις συνολικά ελαφρώς λιγότερα, είτε να κάνεις διαφορετικό καταμερισμό εξόδων για τις αγορές σου (π.χ. να δώσεις κάτι παραπάνω για ενισχυτή ή για ένα δυο εφέ), σου προτείνω την Dean Zelinsky Private Label Tagliare strat: http://www.thomann.de/gr/dean_zelinsky_private_label_tagliare_std_rw_cb.htm. Έχω παίξει με Squier Classic Vibe, και με την Zelinsky Tagliare Standard που αγόρασα πριν λίγους μήνες, και τις βρίσκω παιχτικά και ηχητικά ισάξιες, και συνολικά λίγο καλύτερη σαν όργανο την Tagliare (αρκετά λιγότερο φασαριόζοι οι μονοπήνιοι μαγνήτες της, και επίσης έχει locking tuners). Εγώ την αγόρασα (στο κλασικό 3-tone sunburst χρώμα, που τώρα έχει εξαντληθεί στο Thomann) γιατί μου άρεσαν τα χαρακτηριστικά της, και με "έτρωγε" η προσφορά (από 400 στα 180 τη δίνει το Thomann), και αν δεν είχα μια super strat αξίας 3000-3500 που είναι άλλης ποιότητας όργανο και με υπερκαλύπτει για τα πάντα, δεν θα την είχα βάλει στις αγγελίες εδώ. Εντέλει αυτή τη στιγμή χρησιμοποιώ την Tagliare Std. σαν κιθάρα για slide, αλλά επειδή δεν το'χω και πολύ, ευχαρίστως θα την έδινα για εξοικονόμηση χρημάτων. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεσαι να την πάρεις από μένα, τσέκαρε την περιγραφή εδώ, και ευχαρίστως μιλάμε και με προσωπικά μηνύματα αν θέλεις (αν θέλεις και άλλες προτάσεις για ενισχυτή και εφέ στα λεφτά που προτίθεσαι να ξοδέψεις): http://smart.noiz.gr/details.php?id=227440 Αν πάλι σκοπεύεις να κάνεις αγορά κιθάρας από το Thomann, και πάλι στη συστήνω ανεπιφύλακτα συγκριτικά με τις άλλες strat που αναφέρθηκαν (όχι ότι δεν θα κάνεις τη δουλειά σου με τις Squier, σούπερ θα είσαι - απλά οικονομικά κυρίως σε συμφέρει). Είναι κλεψιά να παίρνεις τόσο καλή (και ήσυχη) Strat με 180 ευρώ.

Του βγάζεις το καπέλο για αυτά που παίζει, γιατί όσο εύκολα προσβάσιμος είναι ο Hendrix, τόσο δύσκολο είναι να παίξεις πραγματικά καλά τα κομμάτια του. Αντίστοιχη πάνω κάτω περίπτωση είναι και ο Tommy Katona σε ό,τι έχει να κάνει με SRV. Από κει και πέρα βέβαια, πέρα από το να τους μάθεις και να τους τσεκάρεις και κάμποσες φορές αυτούς τους παίχτες (και ειδικά να τους δεις και λάιβ, ακόμα καλύτερα), σου βγαίνει φυσιολογικά όταν θες να ακούσεις τον Jimi, να επιδιώκεις να ακούς το real thing παραπάνω. Ο μόνος λόγος για να προτιμάς μια εκτέλεση του Hansen είναι μικρολεπτομέρειες του στυλ να σου αρέσει καλύτερα του πώς ακούγεται η μπάντα του πάνω στη σκηνή, λόγω μιας καλύτερης live παραγωγής κλπ... Προσωπικά εγώ παραδέχομαι τον Hansen, αλλά γουστάρω ακόμα πιο πολύ όσους έχουν παίξει Hendrix με ένα δικό τους τρόπο (Stevie Ray Vaughan σε "Voodoo Chile", "Little Wing" κλπ, Steve Lukather σε "Hear my train a comin'", "Third Stone from the sun", "Freedom", Eric Johnson σε "Spanish Castle Magic", "Are You Experienced", Eric Gales στο "May This Be Love", Gary Moore στο "Fire", John Mayer στο "Wait Until Tomorrow", Γιάννη Σπάθα στο "Message Of Love" κλπ).