fusionakis

Στα λόγια μου έρχεσαι. Καθαρά πιθανολογικά να το εξετάσουμε, για τους περισσότερους καλλιτέχνες οι 2,3 πιο σημαντικές τους δουλειές είναι στουντιακές παραγωγές, και μετά έρχεται κάποιο live. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι για τους οποίους δεν συμβαίνει αυτό, και παρόλο που δεν έχω ακούσει όλα τα άλμπουμς που ανέφερες, δέχομαι ότι μέσα σε αυτές τις περιπτώσεις ανήκουν και οι 5 που είπες (όπως αντίστοιχα είναι και ο Hendrix και o Jarrett που ανέφερα πρωτύτερα). Τώρα με τις συλλογές είναι άλλη κουβέντα. Λίγο πολύ οι περισσότεροι καλλιτέχνες που μας αρέσουν έχουν τη χαρά να απολαμβάνουν τουλάχιστον μία καλή συλλογή που αφορά το συνολικό έργο τους ή κάτι παρεμφερές τελοσπάντων. Αν κινηθούμε με αυτή τη λογική, μπορούμε να κάνουμε μια λίστα με 100 άλμπουμς που όλα θα είναι "The Best Of Mike Oldfield", "The Best Of Dire Straits", "The Beatles Greatest Hits" κλπ... έτσι ναι μεν ακούς ωραία πράγματα συμπυκνωμένα (εφόσον είναι καλά δομημένες συλλογές εννοείται), αλλά ξεφεύγεις εντελώς από την έννοια του άλμπουμ. Για αυτό και είπα ότι για το συγκεκριμένο θέμα προτάσεις που αφορούν δίσκους "best of" δεν βοηθάνε ιδιαίτερα.

Πάντως για μένα καλό θα είναι να αποφεύγονται αναφορές σε συλλογές. Ο Jimi έχει βγάλει 4 όλα κι όλα άλμπουμς όσο έζησε, όλα αλμπουμάρες. Αξίζει κανείς να έρθει σε επαφή με αυτά, και όχι να επισημαίνουμε καλές συλλογές - που δεν είναι καν προϊόντα των ίδιων των καλλιτεχνών καμιά φορά. Εννοείται απλά χρησιμοποίησα το ποστ σου σαν αφορμή για να πω τα δικά μου (μια χαρά οι προτάσεις κατά τα άλλα), μιας και νομίζω ότι δεν εξυπηρετούν οι συλλογές το όλο νόημα του thread, ασχέτως αν μια συλλογή είναι τόσο καλά φτιαγμένη που μπορεί να είναι ταμάμ για εισαγωγή στο συνολικό έργο ενός καλλιτέχνη. Υ.Γ.: Προσωπικά σκέφτομαι περίπου ανάλογα και στο κομμάτι των live albums. Δηλ. σίγουρα πολλοί από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες έχουν από ωραία μέχρι ιστορικές live performances των κομματιών τους, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει να αναφερόμαστε πρωτίστως σε αυτές αντί των στούντιο δουλειών τους που προηγήθηκαν. Π.χ. όλοι οι φανς των Purple και γενικά οι hard-rockάδες προσκυνούν το "Made In Japan", και όντως είναι ένα άλμπουμ που φαίνεται η δύναμη της μπάντας στο λάιβ, και έχει και κάποιες πολύ δυνατές εκτελέσεις γνωστών κομματιών τους μέσα. Παρόλα αυτά, εάν κάποιος έρθει και μου ζητήσει προτάσεις για να πρωτοέρθει σε επαφή με τους Purple, εγώ θα πρέπει να του προτείνω να ακούσει πρώτα από όλα αυτό, ή τις στούντιο ηχογραφήσεις των κυριότερων δουλειών των Purple; Για μένα το 2ο, και αφού καταλάβω ότι αυτές τον κέρδισαν και έγινε φαν, με τη μία το "Made In Japan" είναι το επόμενο που σαν φαν καλό θα είναι να τσεκάρει. Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν περιπτώσεις όπου καλλιτέχνες εισάγουν καινούριο υλικό σε κάποια live κυκλοφορία τους (π.χ. Jimi Hendrix - Band Of Gypsys, Keith Jarrett - The Köln Concert), πράγμα που δίνει μια άλλη αίγλη στις συγκεκριμένες κυκλοφορίες.

Να πιάσω την κιθάρα δεν με έκανε ένα κομμάτι να πω την αλήθεια... Με έκανε περισσότερο η κλασική hard rock, και συγκεκριμένα οι μορφές Page, Blackmore, Hendrix και Σπάθας σε πρώτη φάση. Ωστόσο το πραγματικό "ψώνιο" με το όργανο (που ξαφνικά είπα ότι "αυτό θέλω να κάνω κι εγώ", και άρχισα να διπλασιάζω-τριπλασιάζω ώρες μελέτης, και ενασχόληση με θέματα όπως ήχος κλπ.) ήταν μετά την πρώτη μου επαφή με τη βιντεοκασέτα του πρώτου G3 με Satriani, Johnson και Vai. Από κομμάτια τώρα, τον πρώτο πρώτο καιρό είχα κόλλημα με το παραπάνω και εγώ (μαζί με το "Good Times, Bad Times")... όπως και με το "The Killer" των Socrates - πόσο τεράστια μπάντα - από το reunion του '99. Μέχρι και σήμερα πρέπει να είναι το κομμάτι που έχει παίξει στο repeat περισσότερο στη ζωή μου (ατέρμονη λούπα στις εποχές 3ης Γυμνασίου).

Δώσε μου λίστες και συναφή θέματα και βγαίνω στην επιφάνεια... :)

- Eric Johnson φαντάζομαι πως έχουν ακούσει οι περισσότεροι (το "Ah Via Musicom" πολλοί, το "Tones", το "Venus Isle" και το "Up Close" λιγότεροι, και τα υπόλοιπα ακόμα λιγότεροι)... Στο live album με το τρίο του ονόματι Alien Love Child, που μάλλον ανήκει στην τρίτη κατηγορία της παρένθεσης, υπάρχουν 2-3 στιγμές που οι ήχοι, η μουσικότητα, η παιχτικότητα, και τέλος και η φωνητική ερμηνεία, τερματίζουν. Bonus το υπέροχο artwork στο cd. Το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι Eric Johnson. Απλά καθηλωτική μαγεία. Από τις πιο ωραίες slow blues μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ μου. Στα φωνητικά ο τεράστιος Malford Milligan. - Allan Holdsworth νομίζω ότι ελάχιστοι έχουν ακούσει πραγματικά (το να ακούσει κάποιος κάποια solos του όπως στο "Devil Take The Hindmost" ή να τον δει σε κάποιο live στο Youtube είναι σταγόνα στον ωκεανό). Αν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να κάνει βουτιά στη μουσική του, πρέπει να ακούσει κατά σειρά τα "I.O.U.", "Road Games", "Atavachron", "Secrets", "Hard Hat Area" και "The Sixteen Men Of Tain". Δεν θα βάλω κάποιο από τα πιο κλασικά του κομμάτια, αλλά κάποια κομμάτια του διαφορετικών περιόδων που περιέχουν φωνητικά. Πρώτα το τελευταίο κομμάτι από το "Secrets"... ένα κομμάτι που σε κάποιους μπορεί να θυμίζει κάτι από soundtrack του Lord Of The Rings, ή ατμοσφαιρικές στιγμές του Sting. Κατ'ουσία είναι ο Allan που έχει γράψει μόνος του με το synthaxe και την κιθάρα του ένα αρκετά συγκινητικό κομμάτι για τον πατέρα του. Τα φωνητικά - στα οποία βρίσκεται ο Craig Copeland - και οι στίχοι δένουν συγκλονιστικά με την υπέροχη αρμονία. Και κατόπιν την ουσιαστική αρχή της προσωπικής δισκογραφίας του... με Paul Williams στα φωνητικά, και το αγγλικό δίδυμο Gary Husband και Paul Carmichael σε ντραμς και μπάσο. Τα πάντα στο άλμπουμ - συνθέσεις, παραγωγή, παίξιμο, ήχος, φωνητικά - είναι τελειότητα. Ακούστε drumming, αρμονία, ήχο (έτος ηχογράφησης 1979 παρακαλώ) και ταυτόχρονα τι φράση πετάει στη γέφυρα ο Allan. Δεν υπάρχουν λόγια... - Ένα από τα προσωπικά παράπονα που είχα από αρκετές μεγάλες μπάντες της funk (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Tower Of Power), είναι ότι κάθε άλμπουμ τους ακολουθούσε την περπατημένη 50 με 60% groove στο Θεό που σε "φτιάχνει", και αντίστοιχα 50 με 40% ψιλογλυκανάλατα slow soul κομμάτια που σε "σβήνει". Όταν πρωτοήρθα σε επαφή - τόσο μέσω live που είναι απίθανοι, όσο και μέσω της δισκογραφίας τους - με το Milo Z και την μπάντα του, χάρηκα γιατί ενώ ήταν ένα συγκρότημα που σαν βάση της είχε το κλασικό funk με horn section α λα James Brown, ούτε είχε τάση για συνδυασμό αυτού με γλυκανάλατες παπάντζες, ούτε πάλι ήταν θιασώτες του psychedelic space funk των 70's α λα Parliament. Έχουν το δικό τους νεοϋορκέζικο ήχο με πολλές επιρροές και απλά και δυνατά grooves, η φωνή του Milo θυμίζει έντονα τη φωνάρα του Gil Scott-Heron, και όπως θα ακούσετε και παρακάτω, είναι και hood boys... όλα τα studio albums τους είναι πρώτο πράμα ("Basic Need To Howl", ""Sweet N' Nasty" και "Throwback"), ενώ στο live, σαν κάθε funk μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, είναι 100 φορές καλύτερη. Πάρτε μια γεύση. Το απόλυτο ερωτικό κομμάτι (δώστε βάση σε στίχο και ύφος)... O0 - Ένας δίσκος που θα έπρεπε να υπάρχει λίγο πολύ στη συλλογή όλων των κιθαριστών που γουστάρον Strat και αλητεία, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, είναι ο πρώτος (εκ των 2) των Raging Honkies (τρίο του Mike Landau με τον αδελφό του Teddy στο μπάσο και τον Abe Laboriel Jr. στα ντραμς), που λέγεται "We Are The Best Band". ;D Ο τίτλος είναι πολύ ειλικρινής, πιστέψτε με, καθώς μιλάμε μάλλον για την πιο δυνατή στιγμή στην πορεία του Landau (το υλικό είναι τέτοιο που αναδεικνύει το πηγαίο ταλέντο του και τους πιο fat ήχους που έχουν βγει ποτέ από Strat, ενώ κατά στιγμές θυμίζει μοντέρνα και πιο επιθετική μετενσάρκωση του Hendrix η όλη μουσική). Δυστυχώς από αυτό το album στο youtube υπάρχει ανεβασμένο μόνο ένα κομμάτι (το πρώτο κομμάτι που ποστάρω), αλλά υπάρχουν κάμποσα από το 2ο τους άλμπουμ (που είναι σαν σύνολο πιο αδύναμο). Πάντως εμπιστευτείτε με, όπου τυχόν βρείτε το "We Are The Best Band" διαδικτυακά, τσιμπήστε το κατευθείαν. Classic. https://www.youtube.com/watch?v=pL_WeOuFwRw https://www.youtube.com/watch?v=U0fRSHjyxUU - Ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμς του Chick Corea είναι το "Mad Hatter", που αφορά θεματικά την περιπλάνηση της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων". Συνήθως όταν κάποιος πάει να ψάξει τη μουσική του Corea στα 70's διαβάζει για τις 2 διαφορετικές φάσεις των Return To Forever και πάει στα πιο καλά άλμπουμς του εκεί, όπως και στο τρομερό "My Spanish Heart". Το "Mad Hatter" για λόγους που προσωπικά αδυνατω να καταλάβω έχει αντιθέτως αρκετά πιο χαμηλές κριτικές, ενώ περιλαμβάνει το κλασικό fusion standard "Humpty Dumpty", και τα παρακάτω 2 αριστουργήματα (συν ότι γενικά λόγω του concept ακούγεται πολύ ευχάριστα)... (η πρώτη φράση του Farrell όταν αρχίζει το σόλο στο σαξόφωνο με σκοτώνει κάθε φορά) https://www.youtube.com/watch?v=IqarVvq5Fz0 https://www.youtube.com/watch?v=H5VyNKvuxqI - Και τι πιο ταιριαστό μετά από Chick Corea να πάω σε Scott Henderson (όποιος βολτάρει από το φόρουμ του Scott ξέρει σε τι αναφέρομαι ;) - όποιος γουστάρει κουτσομπολιό jazz/rock/fusion απλά ας πάει εδώ: http://online-discussion.com/ScottHenderson/index.php και να χρησιμοποιήσει το ψαχτήρι... μπορεί να περάσει ατέλειωτες μέρες ευφορίας)... Με το Henderson συνέβη το εξής παράδοξο... Είναι τόσο ξεχωριστός παιχταράς και μουσικός, που την περίοδο του με τους Tribal Tech ήταν το σημείο αναφοράς του fusionά αυτοσχεδιαστή μπάντας για την εποχή του, και λίγο πολύ αγαπημένος των φανς του είδους. Όταν ο ίδιος αποφάσισε να αφήσει σταδιακά το κουαρτέτο και να πάει τη φάση σε τρίο, αναδεικνύοντας περισσότερο το blues background του, και αλλάζοντας τόσο την κατεύθυνση του ήχου του, όσο και το παίξιμό του (χρησιμοποιώντας πια πολύ περισσότερο το vibrato bar όπως και τα δάκτυλά του), αρχικά άφησε κάπως μουδιασμένους τους heartcore οπαδούς του. Ευτυχώς οι περισσότεροι κατάλαβαν στην πορεία ότι αυτή η αλλαγή ήταν για το καλύτερο, καθώς τώρα έχει καταφέρει να ακούγεται ακόμα πιο μοναδικός (τεράστιος σε παρουσία, ό,τι πρέπει για το τρίο του), ενώ έχει αφήσει 4 εκπληκτικές στούντιο δουλειές πίσω του. Πρώτη του ήταν το "Dog Party", ολοκληρωτικά αφιερωμένη σε σκύλους (όποιος αγαπάει τα σκυλιά πρέπει οπωσδήποτε να το ακούσει και για τους στίχους του μεταξύ των άλλων), το οποίο παραμένει πολύ διασκεδαστικό σαν ακρόαση. Κατόπιν ήρθε μάλλον η πιο δυνατή του δουλειά μέχρι σήμερα, το "Tore Down House", και λίγο αργότερα το "Well To The Bone". Πέρσι άφησε εντελώς στην άκρη κομμάτια με φωνητικά για τον πρώτο του εντελώς instrumental προσωπικό δίσκο ("Vibe Station") και το αποτέλεσμα ήταν πάλι εντυπωσιακό. Αυτό που για μένα ωστόσο αξίζει μια παραπάνω ιστορική επισήμανση, είναι οι 2 συνεργασίες του στα "Tore Down House" και "Well To The Bone" με την Thelma Houston. Η ποιότητα των συνθέσεων, το γαμηστερό παίξιμο του Scott, και η ανάλογα ταιριαστή με το περιεχόμενο ερμηνεία της Houston άφησε λίγο πολύ κάποια μοντέρνα sophisticated blues/rock αριστουργήματα που αξίζουν πάρα πολύ μεγαλύτερη προβολή. Ιδού... https://www.youtube.com/watch?v=r68Wt99Te-4 https://www.youtube.com/watch?v=UaCDTvfukjc https://www.youtube.com/watch?v=FUGH8ncmXAE

https://www.20albums.com/list/5737829ef1791?1463255710 Τυχαία ανακάλυψη. Βάζεις τα τοπ20 άλμπουμς σου και σου έρχονται σε μια βδομάδα προτάσεις βάσει των προτιμήσεών σου.

Αυτή τη φορά η λίστα μου για το Taste Of Cinema είχε να κάνει με comedy-dramas. Προσωπικά θα ήθελα να κάνω μια λίστα-τέρας 50 ή 100 ταινιών, αλλά υπάρχει περιορισμός στις 30 περίπου. Έτσι έγινε μια επιλογή, και υπάρχουν πολλές προτάσεις σαν τιμητικές αναφορές στο τέλος του άρθρου. http://www.tasteofcinema.com/2016/the-30-best-comedy-drama-movies-of-all-time/

Προφανώς δεν πρόκειται να πω σε κανέναν να γράψει με το ζόρι, αλλά ακριβώς αυτό είναι και το νόημα του θέματος. Δηλ. επειδή όντως υπάρχουν μουσικές και άλμπουμς εκεί έξω που δεν θα έχουν ακούσει πολλοί, ενώ κάποιοι άλλοι που τα ανακάλυψαν στο παρελθόν έγιναν από τα αγαπημένα τους, ας τα πούνε μπας και έρθουν σε επαφή με αυτά περισσότεροι.. Π.χ. εγώ τα underground funk άλμπους των Milo Z που αγόρασα αρχικά από τα live τους τα θεωρώ υπέροχα κρυμμένα μυστικά, όπως το ίδιο θεωρώ και τη μοναδική προσωπική στούντιο δουλειά του Γιάννη Σπάθα... 2 εντελώς διαφορετικά παραδείγματα άλμπουμς τα οποία πιστεύω ελάχιστοι έχουν στη συλλογή τους, για αυτό και τα ανέφερα. Από κει πέρα όποιος θέλει ας αναφέρει και κάποια λίστα με άλμπουμς που αντικειμενικά ας πούμε άφησαν εποχή, κλασσικά διαμάντια της παγκόσμιας δισκογραφίας δηλ. να έχουμε να λέμε.

Στο νόιζ ήδη υπάρχουν θέματα πάσης μουσικής φύσεως, αλλά δεν θυμάμαι να υπάρχει κάποιο σχετικό με μουσικά albums, που πολλές φορές αποτελούν πολιτιστικά κειμήλια μόνο και μόνο από ένα εξώφυλλο που λέει ο λόγος. Ας αναφέρει λοιπόν ο καθένας μας 10, 20, όσα θέλει άλμπουμς τα οποία θεωρεί σπουδαία και σημαντικά από ιστορικής άποψης, και όσα θέλει ακόμα που να είναι για δικούς του προσωπικούς λόγους αγαπημένα. Για την πρώτη κατηγορία, επειδή τουλάχιστον από τη δεκαετία του '50 και μετά η δισκογραφία αναπτύχθηκε σε όλες τις μουσικές λίγο πολύ, προσπαθήστε να μείνετε σε ένα άλμπουμ ανα καλλιτέχνη, συμπεριλαμβάνοντας όσες περισσότερες μουσικές κρίνετε απαραίτητο. Κάνω την αρχή... Top 12 (όχι σε σειρά) 1) John Coltrane - A Love Supreme 2) The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band 3) Led Zeppelin - Physical Graffiti 4) Parliament - Mothership Connection 5) Jimi Hendrix - Band Of Gypsys 6) Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady 7) Stevie Wonder - Songs In The Key Of Life 8 ) Jaco Pastorius - Jaco Pastorius 9) Jean Michel Jarre - Oxygene 10) Pat Metheny Group - Pat Metheny Group 11) Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon 12) Michael Jackson - Thriller Και κάμποσα άλλα αγαπημένα (πάλι χωρίς σειρά) 1) Socrates Drank The Conium - Live 1999 2) Allan Holdsworth - The Sixteen Men Of Tain, IOU, Road Games, Secrets και Hard Hat Area 3) Eric Johnson - Ah Via Musicom, Venus Isle, και Tones 4) Van Halen - Van Halen I, II και 1984 5) Stevie Ray Vaughan - Texas Flood και Couldn't Stand The Weather 6) Vangelis - 1492: Conquest Of Paradise και Spiral 7) Mike Oldfield - Discovery 8 ) Billy Cobham - Spectrum 9) Pat Metheny Group - Still Life (Talking), Letter From Home και Imaginary Day 10) Led Zeppelin - I και IV 11) Michael Jackson - Off The Wall και Bad 12) Chick Corea - The Mad Hatter, My Spanish Heart, Three Quartets και Return To Forever 13) Herbie Hancock - Head Hunters, Thrust και Empyrean Isles 14) The Prodigy - The Fat Of The Land και Music For The Jilted Generation 15) Rush - Moving Pictures 16) AC/DC - Back In Black 17) Pink Floyd - The Wall και Wish You Were Here 18) Weather Report - Heavy Weather, Mysterious Traveller και Black Market 19) Wayne Krantz - Long To Be Loose και Howie 61 20) Massive Attack - Blue Lines και Mezzanine 21) Whitesnake - 1987 22) Bela Fleck & The Flecktones - Flight Of The Cosmic Hippo και Bela Fleck & The Flecktones 23) Depeche Mode - Violator 24) Dream Theater - Images And Words και Metropolis, Pt. II: Scenes From A Memory 25) The Police - Synchronicity και Outlandos D'Amour 26) Sting - Ten Summoner's Tales 27) Miles Davis - Milestones, Miles Smiles, A Tribute To Jack Johnson, Relaxin' With The Miles Davis Quintet και Kind Of Blue 28) Prince - Purple Rain και Sign O' The Times 29) Black Sabbath - Heaven And Hell 30) Deep Purple - Burn, In Rock και Come Taste The Band 31) Chaka Khan - I Feel For You 32) Tribal Tech - Reality Check, Face First και Tribal Tech 33) Scott Henderson - Tore Down House, Well To The Bone και Dog Party 34) The Raging Honkies - We Are The Best Band 35) Al Di Meola - Elegant Gypsy 36) Gary Moore - Still Got The Blues 37) Steve Vai - Passion & Warfare και The Ultra Zone 38) Joe Satriani - Surfing With The Alien, Flying In A Blue Dream, The Extremist, Crystal Planet και Engines Of Creation 39) Jeff Beck - Blow By Blow, There And Back, Guitar Shop, Who Else!, και You Had It Coming 40) Michael Hedges - Aerial Boundaries 41) Andy Timmons - Resolution 42) Danny Gatton - 88 Elmira St. 43) Sonny Landreth - Elemental Journey 44) Tedechi Trucks Band - Let Me Get By και Made Up Mind 45) Red Hot Chili Peppers - Bllod Sugar Sex Magik 46) Metallica - Metallica 47) Michel Camilo - On Fire 48) Ozzy Osbourne - Diary Of A Madman 49) John McLaughlin - Que Alegria και Heart Of Things Live In Paris 50) Greg Osby - Channel Three 51) John Coltrane - Giant Steps και Blue Train 52) The Dixie Dregs - What If και Free Fall 53) Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2 54) Charles Mingus - Mingus Ah Um και The Clown 55) Bill Bruford - One Of A Kind 56) Rory Gallagher - Irish Tour και Calling Card 57) Tracy Chapman - Tracy Chapman 58) U2 - The Joshua Tree 59) Erykah Badu - New Amerykah, Pt. 1: 4th World War 60) Queen - A Night At The Opera 61) Mike Stern - Upside Downside 62) The Brecker Brothers - The Brecker Bros 63) U.K. - U.K. 64) The Tony Williams Lifetime - Believe It 65) Wayne Shorter - Juju και Speak No Evil 66) The Doors - The Doors 67) Rainbow - Rising και Ritchie Blackmore's Rainbow 68) Stevie Wonder - Innervisions 69) Jimi Hendrix - Electric Ladyland και Are You Experienced 70) Steps Ahead - Magnetic 71) The Beatles - Abbey Road, Rubber Soul και Revolver 72) Dire Straits - Brothers In Arms 73) Nirvana - Nevermind 74) Milo Z - Basic Need To Howl, Sweet N' Nasty και Throwback 75) Toto - Hydra και Toto IV 76) Yannis Spathas - Street Secrets 77) Lynyrd Skynyrd - Lynyrd Skynyrd (pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) 78) David Lee Roth - Eat 'Em And Smile 79) Ark - Ark και Burn The Sun 80) Bireli Lagrene, Dennis Chambers, και Dominique Di Piazza - Front Page 81) Vital Tech Tones - VTT2 82) Yiotis Kiourtsoglou - Hapopsis 83) Dave Weckl - Heads Up, Transition και Rhythm Of The Soul 84) Tim Miller - Trio 2 85) MVP - Centrifugal Funk 86) Judas Priest - Painkiller 87) Sly & The Family Stone - Fresh 88) Human Touch - Movin' 89) Janet Jackson - Rhythm Nation 1814 90) Joe Satriani, Eric Johnson, & Steve Vai - G3: Live In Concert 91) Yngwie Malmsteen - Trilogy και Marching Out 92) King Crimson - In The Heart Of The Crimson King και Discipline 93) Eric Gales - Relentless και Pictures Of A Thousand Faces 94) Eric Gales, Doug Pinnick και Thomas Pridgen - Pinnick Gales Pridgen 95) Keith Jarrett - The Köln Concert 96) Gong - Gazeuse! 97) Tower Of Power - Back To Oakland 98) Rage Against The Machine - Rage Against The Machine 99) Jean-Luc Ponty - Enigmatic Ocean 100) Jan Hammer - Oh Yeah? κλπ κλπ κλπ...

Μόλις άκουσα Hank Marvin στο αμάξι. Οι τύψεις με φέρανε πίσω.

Όχι σε σειρά, απλώς οι πρώτοι 30 περίπου είναι οι πιο αγαπημένοι μου. 1) Stevie Ray Vaughan 2) Jeff Beck 3) Jimi Hendrix 4) Eddie Van Halen 5) Pat Metheny 6) Eric Johnson 7) Allan Holdsworth 8 ) George Benson 9) Scott Henderson 10) Joe Satriani 11) Steve Lukather 12) Eric Gales 13) Andy Timmons 14) Wayne Krantz 15) Derek Trucks 16) Gary Moore 17) Yngwie J. Malmsteen 18) Danny Gatton 19) Bireli Lagrene 20) Sonny Landreth 21) Mike Landau 22) Steve Vai 23) Oz Noy 24) Michael Hedges 25) John Mayer 26) Greg Koch 27) Philip Sayce 28) Ben Monder 29) Jef Lee Johnson 30) Greg Howe 31) John McLaughlin 32) Jon Gomm 33) Wes Montgomery 34) Paco De Lucia 35) Chet Atkins 36) Shawn Lane 37) Allen Hinds 38) Django Reinhardt 39) Tim Miller 40) Mark Knopfler 41) Sylvain Luc 42) Tommy Emmanuel 43) Mike Oldfield 44) John Williams 45) Joe Pass 46) T.J. Helmerich 47) Steve Morse 48) Lenny Breau 49) Jimmy Herring 50) Zakk Wylde 51) Frank Marino 52) Jeff Healey 53) The Edge 54) Mike Stern 55) Stanley Jordan 56) John Scofield 57) Robben Ford 58) Frank Gambale 59) Carl Verheyen 60) Tom Morello 61) Joe Robinson 62) Buckethead 63) Al Di Meola 64) Brett Garsed 65) Kurt Rosenwinkel 66) Brian May 67) Leo Kottke 68) Stochelo Rosenberg 69) Ritchie Blackmore 70) David Gimour 71) Jimmy Page 72) Eric Clapton 73) Jerry Reed 74) Albert Lee 75) Pat Martino 76) Guthrie Govan 77) Julian Bream 78) Tomatito 79) Andres Segovia 80) Nile Rodgers 81) Charlie Hunter 82) Brent Mason 83) Rory Gallagher 84) Doyle Bramhall II 85) Chris Poland 86) Richie Kotzen 87) Jim Hall 88) Michael Lee Firkins 89) Lindsey Buckingham 90) Charlie Christian 91) Yannis Spathas 92) Lance Lopez 93) Billy Gibbons 94) Jeff Kollman 95) John Petrucci 96) John Abercrombie 97) Angus Young 98) Vince Gill 99) Joe Bonamassa 100) John Sykes 101) Prince ;)

Το θέμα δεν είναι ποιος βαριέται πιο γρήγορα τον άλλο όμως, έτσι; Εγώ π.χ. κόλλησα σαν 20άρης να ακούω Holdsworth, Henderson, και άλλους του τζαζοφιουζιονοσυναφιού και μου ήταν δύσκολο να καταλάβω την αξία μουσικών όπως ο Cobain ή ο Morello. Ε μεγαλώνοντας ακούς πάλι πράγματα πιο προσεκτικά, με άλλα μυαλά, και κάπου ανοίγει το μυαλό σου και καταφέρνεις να αποδεχθείς το μεγαλείο και του ενός και του άλλου. Εκεί ο μόνος κίνδυνος είναι να μην φτάσεις στην άλλη άκρη και καταλήξεις να θεωρείς μεγαλείο μόνο εκείνο του Cobain, και το Holdsworth αδιάφορο επειδή παίζει περισσότερες νότες από αυτές που έχεις πια όρεξη να ακούσεις. Και επειδή μουσική με μουσική διαφέρει, όσο ωραίο είναι να ανακαλύπτεις όσες γίνεται περισσότερες απλές μουσικές, άλλο τόσο αξίζει κανείς και να δοκιμάζει να τον κερδίσουν πού και πού και πιο απαιτητικές-δύσκολες μουσικές. Και πιο δύσκολες μουσικές δεν εννοώ ένα γρήγορο τέμπο, ένα μινόρε ακόρντο και από πάνω έναν τύπο να παίζει 200000 νότες το λεπτό, εννοώ μουσικές ξεχωριστές από άποψη αρμονίας, ρυθμού, μελωδικών γραμμών, ενορχήστρωσης, πρωτοτυπίας κλπ. Ε ο Holdsworth είναι αυτό το πράγμα, και θέλει και λίγο ψάξιμο παραπάνω (εξάσκηση του αυτιού αν προτιμάς) για να το εκτιμήσει κάποιος αυτό όταν έρθει πρώτη φορά σε επαφή μαζί του. Δηλ. από τη μία έχεις κάτι που εύκολα αντιλαμβάνεσαι την όποια δύναμή του Κι από την άλλη έχεις κάτι που μπορεί να χρειαστεί λίγο το χρόνο του Και για να έρθω σιγά σιγά και σε αυτό που λες στο bold, σε μια λίστα που έχεις έναν περιορισμό 100 θέσεων, είναι πιο σημαντικό το τελικό αποτέλεσμα να περιλαμβάνει άλλον ένα μουσικό εμπορικής μπάντας με άποψη που άφησε κάποια καλά ακούσματα (τη στιγμή που είναι τίγκα σε πολύ σπουδαιότερους αντίστοιχους με αυτόν η λίστα), ή έναν όχι εμπορικό μουσικό με αδιανόητα ξεχωριστή καριέρα σε επίπεδο σύνθεσης, ήχου, και γενικά μουσικής άποψης, τόσο που να θεωρείται από πολλούς ως Coltrane της κιθάρας (δεν είναι πράγματα που βγαίνουν από το κεφάλι μου αυτά, λόγια συναδέλφων του μουσικών μεταφέρω); http://www.truthinshredding.com/2008/12/allan-holdsworth-guitar-player.html http://www.sputnikmusic.com/forums/showthread.php?t=320276 Για μένα προφανώς το δεύτερο. Και για να μην το ξεχάσω, μιας που πήγε να κάνει παραλληλισμό ο dimsonic με άλλους του ιδιώματος όπως τον Coryell... Εντάξει, άμα είναι να συμπεριλάβουμε τους Coryell αυτού του κόσμου, τότε η λίστα πρέπει να πάει αυτόματα στο τοπ1000 για να βγάλουμε άκρη. Άσε που όταν υπάρχει ένας McLaughlin εντός αυτής, ποιος έχει ανάγκη τον Coryell; Ο Holdsworth όμως είναι άλλο μέγεθος, τελείως άλλη γλώσσα πάνω στο όργανο και στη μουσική γενικότερα, και κατ'εμέ με εμφανέστατα μεγαλύτερο impact στη σύγχρονη μουσική από κιθαρίστες που έχουν βγάλει πολύ περισσότερα χρήματα από αυτόν, ή έχουν κάνει radio hits ανά περιόδους αποκτώντας έξτρα φήμη. Κι επειδή ακριβώς η λίστα είναι γενικού σκοπού, υποτίθεται είναι καλό να έχει δυο-τρεις βασικούς εκπροσώπους από διάφορα λιγότερο λαοφιλή μουσικά είδη. Ε με 4-5 εκ των McLaughlin, Holdsworth, Metheny, Montgomery, Benson, Pass το είχες αυτό, μιλάμε για τόσο πλούσιες μουσικά προσωπικότητες που καλύπτουν όλη την jazz, fusion, mainstream ή μη mainstream παράδοση αυτών των ιδιωμάτων από τα 50's μέχρι σήμερα, τα πάντα όλα δηλ... και είχες και 95 θέσεις ακόμα να καλύψεις άνετος κι ωραίος. Απλό παράδειγμα τα παραπάνω. Τα αντίστοιχα ισχύουν για άλλα αντίστοιχα μουσικά μονοπάτια, για αυτό και πιστεύω ότι ένα άλλο πιο διεσπαρμένο μουσικά panel θα έβγαζε ένα πιο άρτιο αποτέλεσμα. Και πάλι βέβαια είναι ευχάριστο που στο κομμάτι του rock υπάρχουν αρκετές μορφές που αναφέρονται ενώ συνήθως αγνοούνται, π.χ. Gallagher. Απόλυτα σωστά γενικά όσα λες. Από κει και πέρα, πιστεύεις ότι η λίστα είναι 100% πετυχημένη κρίνοντάς την από αυτή την ξεκάθαρα μουσική σκοπιά; Γιατί συγγνώμη αλλά όταν αναφερόμαστε στο Metheny δεν νομίζω ότι αναφερόμαστε πρωτίστως στην όποια ικανότητά του να κάνει γρήγορες πενιές, αλλά στην αδιανόητη μουσικότητα και το γενικευμένα θαυμαστό έργο που έχει αφήσει πίσω του (και με κριτήρια της πλάκας να το δει κανείς, κάπου 20 grammy έχει ο τύπος). Ο μόνος λόγος που δεν βρίσκεται μέσα σε μια τέτοια λίστα, είναι επειδή δεν τον θυμήθηκαν αρκετοί να τον αναφέρουν από τους ροκάδες που έκαναν την επιλογή. Γιατί ο λόγος έγινε για το Metheny, όχι για κάποιον Gambale ξέρω γω (αυτός θα ήταν κατάλληλος για μια λίστα με τεχνίτες-παιχταράδες ταμάμ για κιθαριστικά φόρουμ). Δηλ. δεκτόν να υπάρχει η σπουδαία Joni... https://www.youtube.com/watch?v=IAsXMlkwXgs Αλλά να υπάρχει και ο Pat (έβαλα αυτό το live μην ξέροντας τι να πρωτοβάλω βασικά)... https://www.youtube.com/watch?v=Xat87TPXgiE Κατά τα άλλα με το σχόλιο περί Malmsteen, μάλλον τον αδικείς αν υπονοείς ότι είναι ένας στείρος τεχνίτης χωρίς μουσική αξία Κολλημένος και τραγικά επαναλαμβανόμενος μπορει να είναι, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι τέτοιο οργανοπαιχτικό φαινόμενο που δεν γίνεται να περνάει απαρατήρητο σε τέτοιες λίστες. Πάλι καλά που στη λίστα συναντάμε τον Blackmore, που είναι κάτι σαν πρόγονός του, και επίσης πάλι καλά που το φαινόμενο ονόματι Van Halen υπάρχει, και μάλιστα κοντά στην κορυφή (για μένα έπρεπε βέβαια να είναι στο τοπ 5, αλλά λεπτομέρειες, πάμε παρακάτω).

Όταν είσαι διαχρονικά το νούμερο 1 (διορθώστε με αν κάνω λάθος) περιοδικό καλλιτεχνικού σχολιασμού, που σημαίνει ότι η λίστα σου είναι και το νούμερο ένα αποτέλεσμα στο Google στη σχετική αναζήτηση, έχεις μια κάποια ευθύνη σε τέτοια εγχειρήματα, κι ας ακούγεται βαρύγδουπο. Βάσει των όσων κάλεσε να αποφασίσουν το αποτέλεσμα με την ψήφο τους, τα αποτελέσματα είναι λογικά και θεμιτά για το περιοδικό, επομένως τέλος καλό όλα καλά για αυτούς, έχουν το κεφάλι τους ήσυχο ότι έπραξαν το σωστό. Για μένα το πιο σωστό θα ήταν να υπήρχε άλλη στελέχωση, ένα προς ένα τύπου... δηλ. όσοι οι διάσημοι ροκάδες ψηφοφόροι, άλλοι τόσοι και οι τζαζίστες, και οι κλασικοί, και οι έτσι και οι αλλιώς. Και εννοείται όχι μόνο κιθαρίστες, και οργανοπαίχτες άλλων οργάνων, αλλά και παραγωγοί, και ιστορικοί, και δημοσιογράφοι ακόμα. Έτσι μπορεί να προκύψει σίγουρα μια πολυσυλλεκτική λίστα που να αφορά πραγματικά όλους τους κιθαρίστες. Πάλι ο Jimi θα είναι νούμερο 1, πάλι ο Clapton και ο Beck εκεί κοντά, όμως θα έχει και κανένα έρμο Paco ή Django να ψάξει ο τάδε αναγνώστης που ενδιαφέρεται για άλλες μουσικές, ή έναν Eric Johnson να γνωρίσει ένας έφηβος μουσικός που κάνει τα πρώτα βήματά του ότι το ροκ εκτός απο δύναμη, πώρωση και γκόμενες, είναι και αρμονία. Στα λόγια μου έρχεσαι. Ήδη το περιόρισες μόνο σου στο ροκ, καθώς 90/100 (δεν έκατσα να μετρήσω την ακριβή αναλογία, χάριν συντομίας το λέω) είναι τέτοιες περιπτώσεις. Ε θα ήταν άσχημο ή αντιεμπορικό να λεγόταν "greatest rock guitarists" η λίστα, αντί "greatest guitarists"; Να το περιορίζαμε και εμείς λέγοντας ότι μας λείπει οι Σατριάνηδες, όχι να ψάχνουμε και να μην βρίσκουμε De Lucia και Django μεταξύ άλλων. Προφανέστατα, και καλά κάνει και μετράει (και πιθανότατα περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα) το impact. Το θέμα είναι, ποιος έχει μεγαλύτερο impact σαν μουσικός και κιθαρίστας, ένας Holdsworth ή ένας Thurston Moore; Προσωπικά παρόλο που γελάω με την άποψη, έχω φτάσει στο στοιχειώδες στάδιο ωριμότητας να μπορώ να δέχτώ ότι θα υπάρχουν φωνές που θα πουν ο Thurston Moore, αλλά απο κει και πέρα, μπορεί κάποιος να πει ότι αυτές οι φωνές είναι περισσότερες αριθμητικά απο τη δικιά μου και όσων είτε έχουν επαφή με το όργανο που λέγεται κιθάρα, είτε έχουν αναπτύξει το μουσικό τους αισθητικό κριτήριο και μπορούν να αντιληφθούν κάποιες βασικές διαφορές στη σημασία και την αξία κάποιων πραγμάτων; Δεν νομίζω. Νομίζω ίσα ίσα ότι είναι εύκολο να αποδεχθεί κάποιος ότι θα μπορούσαν ονόματα σαν του Moore να μην συμπεριληφθούν, καθώς δεν θα ήταν κιθαριστική βλασφημία κάτι τέτοιο (ενώ το να μην υπάρχει ο Allan αντιθέτως, είναι). Βάσει αυτού του ερωτήματος, επανέρχομαι στα πρώτα που είπα, και τα ενώνω με το "στημένο" που ανέφερες. Όχι, το αποτέλεσμα δεν νομίζω πως είναι σε καμία περίπτωση στημένο. Από κει και πέρα η επιλογή του panel ψηφοφόρων είναι προφανής (μόλις είδα ότι σε αυτό βρίσκεται και ο Thurston Moore, ο οποίος μάλλον πρέπει να ψήφισε την πάρτη του για να πιάσει το πολυπόθητο νούμερο 99 - κακιούλα), και αρκετή για να αποδείξει πώς προέκυψε το αποτέλεσμα. Είναι αποτέλεσμα ψηφοφορίας πολλών διαφορετικών τύπων και εποχών ροκάδων, από κάποιους ψιλοάγνωστους μέχρι κάποιους γίγαντες. Και πάλι όμως, μιλάμε λίγο πολύ για ροκ. Ονομάστε ρε παιδιά του "Rolling Stone" έτσι και τη λίστα, και κατευθείαν θα είχαμε γλιτώσει από αυτού του τύπου την κουβέντα.

Σς σχέση με τη λίστα της ντροπής που είχε δημοσιεύσει το εν λόγω περιοδικό πριν κάποια χρόνια (εκείνη ήταν λίστα ενός ατόμου, του David Fricke: http://www.rollingstone.com/music/lists/100-greatest-guitarists-of-all-time-19691231), σίγουρα η καινούρια που αποτελεί προϊόν συλλογικής προσπάθειας αποτελεί πρόοδο. Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη αν έδιναν τη δυνατότητα σε καθένα από τους ψηφοφόρους να ψήφιζαν μεγάλο αριθμό σπουδαίων κιθαριστών (π.χ. 50 ή 100 ο καθένας), αλλά αυτό μάλλον προϋπέθετε να βρουν αρκετά nerds τύπους με όρεξη για κάτι τέτοιο (π.χ. ο Blackmore πιστεύω θα βαριότανε να μπει σε τέτοια διαδικασία). Από κει και πέρα συνήθως σε αυτές τις λίστες το πρόβλημα είναι ο τίτλος και τα κριτήρια. Εμένα κατευθείαν με ενοχλεί ας πούμε που βλέπω σκέτα τη λέξη "κιθαρίστες" και δεν βλέπω μέσα σε αυτή flamenco κιθαρίστες, κλασικούς κιθαρίστες, gypsy jazz κιθαρίστες, ακουστικούς percussive style κιθαρίστες κλπ. Δεν μιλάω καν για άλλες μουσικές που υφίστανται μόνο σαν δείγμα (π.χ. βάλανε ένα McLaughlin και καθαρίσανε με τζαζοφιουζιονάδες, έναν Atkins και είμαστε οκ με country)... αλλά δεν γίνεται να μην υπάρχουν σε τέτοιες λίστες ονόματα όπως ο Paco De Lucia, ο Django, ο Michael Hedges, ο Danny Gatton, ο Malmsteen κλπ κλπ. Είτε αρέσουν σε πολλούς είτε σε λίγους οι μουσικές αυτών των ανθρώπων, το παίξιμό τους και συνολικά η μουσική τους οντότητα είναι σημείο αναφοράς κάποιων ξεχωριστών και σπουδαίων κιθαριστικών ιδιωμάτων. Όταν αυτά αγνοούνται, η λίστα κατευθείαν μπάζει άσχημα. Καλύτερο θα ήταν λοιπόν να την ονόμαζαν "σπουδαιότεροι ηλεκτρικοί κιθαρίστες" και να μην βάζανε μέσα σε αυτή το Willie Nelson, το Robert Johnson και τους 2-3 άλλους αντίστοιχους με έχοντες επαφή με την ηλεκτρική. Έτσι θα είχε μια λογική παραπάνω. Θέμα 2, τα κριτήρια. Η λίστα αυτή θα ήταν λογικότερη αν αναφερόταν ρητά και μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με καριέρες μουσικών που υπήρξαν σημαντικοί (περισσότερο ή λιγότερο ο καθένας) παίζοντας κιθάρα, και όχι γενικά κι αόριστα σε κιθαρίστες. Κι αυτό γιατί μέσα σε αυτή βρίσκουμε από θρύλους του οργάνου (Hendrix, Van Halen, Beck, SRV), μέχρι πουθενάδες του οργάνου που θα μπορούσαν να κάνουν ίδια καριέρα μην ακουμπώντας ποτέ κιθάρα, απλά έχοντας έναν στην μπάντα δίπλα τους να κάνει αυτή τη δουλειά (π.χ. Willie Nelson). Ας έβρισκαν λοιπόν έναν τρόπο να κάνουν το διαχωρισμό ορατό, δίνοντας μια ανάλογη περιγραφή στον τίτλο, ώστε και μεις να μην μέναμε με το πουλί στο χέρι όταν βλέπαμε λίστα 100 ονομάτων χωρίς να υπάρχουν μέσα κάτι Metheny, Eric Johnson, Lukather, Holdsworth, Benson, Montgomery, Landreth, Satriani, Gary Moore, και τόσοι ακόμα. Στην τελική για να το πούμε και αλλιώς, αν θέλει κάποιος να διαβάσει για την Joni Mitchell, ας ψάξει σε λίστες για τραγουδοποιούς, για σπουδαίες falk/rock/jazz προσωπικότητες κλπ. Δεν χρειάζεται να τη βρούμε και μέσα στους τοπ κιθαρίστες, ας μπει ο συνεργάτης της ο Metheny στη θέση της. Έκαστος στο είδος του, τι να κάνουμε... Αλλά επαναλαμβάνω, η προηγούμενη λίστα στους 100 καλύτερους κιθαρίστες είχε την Joan Jett... βάσει αυτού, το να πάμε από κει στην Joni Mitchell το λες σίγουρα πρόοδο.

Και στο δικό του act νωρίτερα την είχε πετάξει (στο 7:28 κάπου). https://www.youtube.com/watch?v=JzotzV1wHlg

Στο πιο funky set του (περιλαμβάνει "Sign 'O The Times" και "Kiss") με Maceo, Candy, Rhonda. https://www.youtube.com/watch?v=JzotzV1wHlg Φάτε αυτιά μάτια ψάρια. https://www.youtube.com/watch?v=MhbRT21SEkQ Αγριάδες πάνω στο όργανο. Όλο το live σπέρνει (Larry Graham δίπλα του). https://www.youtube.com/watch?v=b5aM6b1apQQ The godfather of soul had a baby. https://www.youtube.com/watch?v=8K-LWJAaXRE Party time με τη Sheila E. https://www.youtube.com/watch?v=iYMnh1ZSj4M Και ΤΟ κομμάτι. https://www.youtube.com/watch?v=Iro_UHy7_XI

Μην μπερδεύεσαι, το ότι σου είπα ότι το wah θα το έχεις πάντα ανοιχτό, είναι καθαρά για λόγους ευχρηστίας.. δηλ. για να μην χρειάζεσαι 2 πατήματα για να το ενεργοποιήσεις (1 για το looper και 1 για το wah), αλλά 1 όπως τώρα. Το wah προφανέστατα θα γουαγουάρει, δεν αλλάζει κάτι σε αυτό. Απλά αν 1 στις 100 θέλεις να παίξεις επιπλέον κάτι σαν το "Money for Nothing" που θέλει το wah ακίνητο σε μία θέση, με αυτό τον τρόπο γίνεται. Γενικά στην ουσία πληρώνεις κάτι ελάχιστο (για το true bypass looper), και αποκτάς άλλο ένα - έστω περιορισμένης χρήσης - εφέ, λύνοντας ταυτόχρονα το πρόβλημα του κακού bypassing του Crybaby. Αυτή ήταν η πρότασή μου, όχι να μην χρησιμοποιείς ποτέ το wah σαν wah. Κι από ό,τι βλέπω μια χαρά χώρο έχει το pedalboard σου για μια τέτοια λύση, οπότε είναι καθαρά θέμα δικής σου επιλογής. Εγώ στο παρελθόν που είχα χώρο στο board μου το έκανα καθαρά για την έξτρα λειτουργικότητα (καθώς το wah μου είναι true bypass και δεν χρειαζόταν από αυτή την άποψη), και ήταν ωραία φάση.

Εναλλακτικά, αν είσαι τύπος που θα σου άρεσε να έχεις τη δυνατότητα για χρήση fixed wah ήχων, μπορείς να πάρεις κάποιο μικρούλι true bypass box (όπως του JAM: http://www.jampedals.com/true-bypass-multi-box/) και να χώσεις το wah εκεί μέσα, πάντα ανοιχτό και στο σημείο που γουστάρεις. Money for nothing and your chicks for free... 8)

Αυτός και ο Bowie είναι απλησίαστα μεγέθη, και οι απώλειές τους δεν αναπληρώνονται με κανέναν τρόπο. Τι να πεις, απλά θλίψη... Πραγματικό ιερό τέρας. https://www.youtube.com/watch?v=3plDcHbBmwk https://www.youtube.com/watch?v=ameEuXBoK1I https://www.youtube.com/watch?v=dO6xoYeHU_g https://www.youtube.com/watch?v=1BxRYIoKMJU

Thanks. O0 Δεν είναι ότι είμαι κανένας αντιπρόσωπος της Voodoo Lab και είμαι εδώ για να εξυμνώ το SDM, απλά έγραψα αναλυτικά τα παραπάνω για να γίνουν κατανοητά τα εξής: 1) Το SDM είναι το παλιό Sparkle Drive + άλλα 3 διαφορετικών ήχων πετάλια μαζί, οπότε είναι δύσκολο να μην ταιριάζει κανένα από τα 4 διαθέσιμα mods-ήχοι στα γούστα οποιουδήποτε κιθαρίστα... και ειδικά τα mods 3 και 1 (το 2 είναι το πιο περιορισμένο ηχητικά - λίγο γκαζάτο, πολύ trebly, παντελώς scooped τα mids -, ενώ το . είναι ένα πολύ ωραίο tubescreamer - μια χαρά για συγκεκριμένα πράγματα, όχι χρήσιμο σε όλο το range του Clean knob -). 2) Γιατί συγκεκριμένα το mod 3 του SDM - που ηχητικά παραπέμπει σε κάτι μεταξύ Fulltone OCD και Wampler Plexi Drive πάνω κάτω - παρουσιάζεται σε αρκετά videos στο youtube αποκλειστικά σαν high gain ήχος, δηλ. σε δείγματα με power chords ή κάτι από Van Halen, και δεν έχω δει κάποιο να το δείχνει στις διαφορετικές θέσεις του Clean knob. Όπως περιέγραψα, όσο προχωράς το Clean δεξιόστροφα (υποθέτοντας ότι τέρμα αριστερά έχεις ρυθμίσει τον πιο high gain ήχο που θα χρειαστείς), έχεις στη διάθεσή σου λίγο πολύ όλο το εύρος plexi overdrive ήχων που μπορείς να φανταστείς, πράγμα που νομίζω ότι προσφέρει μεγάλη άνεση και ικανοποίηση σαν feature σε πάρα πολλούς κιθαρίστες (όλα αυτά βέβαια με κάτι σαν το GloKnob να προσφέρει τη δυνατότητα μετακίνησης real-time... +12 δολάρια δηλ.). Δεν είναι μικρό πράγμα με ένα πετάλι κι ένα γαλάζιο πιπιρόλι σαν βάση να κινείσαι από ρυθμικά του SRV σε lead του Van Halen, και χωρίς σκυψίματα και αλλαγές ρυθμίσεων. 3) Γιατί δεν έχω παίξει άλλο πετάλι να μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο (είχα παλιότερα το Way Huge Pork Loin και παρότι έχει αντίστοιχο clean control, δεν μπορούσε να πετύχει αυτό το χαρακτηριστικό plexi overdrive, διότι έχει άλλο χαρακτήρα ηχητικά). Γνωρίζω ότι υπάρχουν και κάποια ακόμη εκεί έξω (πιο σπάνια, π.χ. Dr. Scientists The Elements), αλλά δεν τα έχω δοκιμάσει για να έχω προσωπική άποψη. Αυτά. Sorry αν κούρασα.

Πόσταρα για να φανεί πόσο υπερβολικός είσαι σε πολλούς από τους χαρακτηρισμούς σου ("μίλια μακριά"). Όλα καλά, δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα, ήδη κουράζει το θέμα.

Νομίζω αρκεί η εξήγηση του Gillan, δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι παραπάνω... Και την πάπια να κάνανε, γεγονός έχει πως έστω και με αυτό τον τρόπο το θέμα έκλεισε εκεί. As Ian Gillan put it in a 2002 interview, "There are two sides to that song - the musical side and the lyrical side. On the musical side, there used to be this song 'Bombay Calling' by a band called It's A Beautiful Day. It was fresh and original, when Jon was one day playing it on his keyboard. It sounded good, and we thought we'd play around with it, change it a bit and do something new keeping that as a base. But then, I had never heard the original 'Bombay Calling'. So we created this song using the Cold War as the theme, and wrote the lines 'Sweet child in time, you'll see the line.' That's how the lyrical side came in. Then, Jon had the keyboard parts ready and Ritchie had the guitar parts ready. The song basically reflected the mood of the moment, and that's why it became so popular." Ναι, ηχητικά είναι πολύ μεγαλύτερη η ομοιότητα Zeppelin-Spirit από Purple-It's A Beautiful Day, μάλιστα. ;D

Είμαστε 2. Κι εγώ. Η διαφορά εκεί από ό,τι κατάλαβα είναι στο ότι οι It's A Beautiful Day αντάλλαξαν φιλικά κομμάτια με τους Purple (οι μεν το "Bombay Calling", οι δε το "Wring That Neck") προς πείραγμα και διασκευή, παραμερίζοντας επίσημες αναφορές στην άκρη, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση των Zeppelin-Spirit οι 2 μπάντες δεν έχουν φιλική σχέση, για αυτό και οι Spirit θέλουν να τους πληγώσουν όσο μπορούν. Δεν είναι καν αδικαιολόγητα για να προσπαθήσουμε να τα δικαιολογήσουμε.

Εδώ ακριβώς είναι και όλο το ζουμί. Το θέμα με τους Zep κυρίως αφορούσε στα πρώτα τους άλμπουμ με τις πολλές διασκευές μπλουζ κομματιών κατά βάση, που και πάλι νομίζω τελικά όλα τα κρέντιτς αποδόθησαν στην πορεία. Από κει και πέρα στα δικά μου μάτια είναι κάπως ασέβαστο και υπερβολικό για ένα chord progression και μια κάπως θολή αισθητική συγγένεια να θεωρούν ότι το υπερκομμάτι που λέγεται "Stairway To Heaven" είναι κλεμμένο από το δικό τους δίλεπτο ορχηστρικό "Taurus". Αν τώρα κάποιες πενταροδεκάρες τους ικανοποιούν, καλώς το κάνανε για τους ίδιους, μπορεί να πάρουν αυτό που θέλουν (για να βγαίνει τώρα κάτι μετά από τόσες δεκαετίες, πάει να πει ότι ίσως υπάρχει κάποιου είδους βεντέτα μεταξύ τους). Πάντως το θέμα αυτό καθεαυτό δεν έχει ιδιαίτερη ουσία προς συζήτηση, όσο έχουν οι συζητήσεις που ανοίγονται σαν αφορμή αυτού. Συγκεκριμένα: α) πάνω σε ποια βάση πρέπει να γίνεται νομική εξέταση τέτοιων περιπτώσεων, δηλ. το πόσο θεμιτό, αναγκαίο ή χρήσιμο είναι να βγαίνει ο οποιοσδήποτε που παρατηρεί ότι συμπλέει π.χ. σε συνηθισμένα chord progressions - χωρίς αντίστοιχα να συμβαίνει αυτό σε επίπεδο ενορχήστρωσης, ρυθμού, φωνητικών γραμμών, στίχου - με κομμάτι κάποιου άλλου καλλιτέχνη σε αυτό το σύμπαν να διεκδικεί κάθε λίγο και λιγάκι δικαιώματα μουσικής ιδιοκτησίας (εννοείται πως η σύμπλευση μπορεί να υφίσταται και κάπου αλλού αντίστοιχα), β) πώς το βλέπει αυτό ο καθένας μας σε μουσικό επίπεδο.. π.χ. εγώ προσωπικά σαν κιθαρίστας όταν γράψω κάτι που μου θυμίζει χτυπητά κάτι άλλο, το εγκαταλείπω, και καμιά φορά το ψιλομετανιώνω μετά, γιατί ξέρω ότι θα μπορούσα να φτιάξω κάτι διαφορετικό σαν συνολικό τελικό αποτέλεσμα. Άλλοι όχι, όπως ο Πέιτζ στη συγκεκριμένη περίπτωση π.χ. (ευτυχώς για μας). Είναι ενδιαφέρον (για μένα τουλάχιστον) να δεις πώς σκέφτονται οι περισσότεροι πάνω σε αυτό, ειδικά όσοι μουσικοί γράφουν μουσική για πιο δημοφιλή είδη, όπου υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα και να θυμίσεις κάτι άλλο, αλλά και να επισημανθεί οποιαδήποτε ομοιότητα. Υ.Γ.: Αναφορικά με το (α)... Ξέρει κανείς αν ο Howlett των Prodigy που στα περισσότερα που έχει γράψει χρησιμοποεί αυτούσια κομμάτια παλιών τραγουδιών (παραλλαγμένα σε ρυθμό, equalization, εφέ κλπ), αναφέρει κάπου στους δίσκους των Prodigy αυτά τα κρέντιτς; Η εντύπωσή μου είναι πως όχι, αλλά όποιος γνωρίζει ας το επιβεβαιώσει.