fusionakis

Έχεις ένα δίκιο ότι το Nova Delay είναι λίγο δύσκολο να αλλάξεις presets με το πόδι. Εγώ πάντως δεν σου πρότεινα τα δύο delays (π.χ. 2 TC mini flashbacks, ή 2 Hardwire DL-8, ή ένα analog κι ένα digital), γιατί σε κόστος αγγίζουν ή ξεπερνούν το Flashback X4, ενώ σε δυνατότητες και ευελιξία όχι (συν ότι για να ανοίξεις το ένα και να κλείσεις το άλλο, θες 2 πατήματα). Τώρα σε ό,τι έχει να κάνει με το tap tempo, βλέποντας και κάνοντας είναι το θέμα. Σε κάποιους είναι απαραίτητο, σε κάποιους άλλους όχι (για μένα π.χ. δεν είναι, αντιθέτως έγινε στην πορεία ένα expression pedal επειδή μου δίνει εύρος σε delay time, αριθμό επαναλήψεων και ένταση αυτών). Το σίγουρο είναι ότι δεν σε χαλάει να υπάρχει.

- Από ό,τι φαίνεται παίζεις ήδη με ένα συμπαθητικό delay της Boss. Το να πας σε ένα Digitech Digi Delay (το είχα στο παρελθόν), δεν θα σου δώσει καμιά ιδιαίτερα αισθητή χαρά αναβάθμισης. Αν πας στο Hardwire DL-8 (το έχω παίξει), εκεί θα νιώσεις ενθουσιασμό, καθώς είναι όντως εξαιρετικό πετάλι. - Εφόσον από αυτά που λες, φαίνεται ότι τα presets για σένα είναι κάτι αν όχι αναγκαίο, τότε αρκετά επιθυμητό, τότε μην πολυπροβληματίζεσαι... κάνε απλά ό,τι σου είπε ο Έκτορας. Αν το μέγεθος και τα χρήματα δεν είναι θέμα, πήγαινε με κλειστά μάτια στο Flashback X4 (το έχω από τότε που βγήκε πάνω κάτω κι εγώ, και πιθανότατα θα μείνει μαζί μου για πάντα). Μην σκέφτεσαι ότι θα πάρεις κάτι που έχει δυνατότητες κοντά στο άπειρο, και εσύ θα χρησιμοποιείς το 5% αυτών. Κανείς δεν χρησιμοποιεί τα πάντα που έχει το X4 άλλωστε... το καλό είναι ότι έχει τόσα πολλά να δοκιμάσεις, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρεις κάτι που θα σε μαγέψει. Αυτό που κάνανε οι μπαγάσες με τα toneprints είναι πατέντα ταμάμ για κιθαρίστες.. παίρνεις το πετάλι, δοκιμάζεις 5-6 διαφορετικά toneprints, καταλήγεις σε ένα με το οποίο ενθουσιάζεσαι και το παίζεις για καιρό, και όταν μετά από ένα χρόνο σου ξαναμπεί το μικρόβιο να αλλάξεις ήχο ή λογική στο delay που χρησιμοποιείς, έχουν βγει κι άλλα τόσα toneprints να σε δελεάσουν, και τελικά να σε βοηθήσουν να πας και εκεί που θες. Εκτός τούτου, υπάρχει και ο Toneprint editor για λίγο πολύ ατελείωτες δυνατότητες επεξεργασίας. - Τώρα αν το κόστος είναι θέμα, υπάρχει και το TC Nova Delay κάπου 50-60 ευρώ πιο κάτω, που έχει δυνατότητα αποθήκευσης 9 presets και βολεύει και σαν μέγεθος καλύτερα. Σίγουρα όμως άλλη η ηχητική ποιότητα, οι δυνατότητες, η ευκολία, και η γενική απόλαυση που παρέχει το Flashback X4.

Μερικοί ακόμα... Frank Gambale Έκανε το sweep picking πραγματική τέχνη. Υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ δημιουργικοί με αυτή την τεχνική (π.χ. Benson, Bireli Lagrene), αλλά ο Gambale παίζει ό,τι πιο αρμονικά απαιτητικό, με μια εξωπραγματική ελευθερία-άνεση του πραγματικού καινοτόμου πάνω στο όργανο. Sonny Landreth Όταν το slide πήγε πανεπιστήμιο φάση. Ο τρόπος που μπορεί να συνδυάζει υπέροχες αρμονίες, ghost notes, αρμονικές, και όλα αυτά με αψεγάδιαστο ήχο, είναι μοναδικός. Danny Gatton (Greg Koch από σύγχρονους) Η αποθέωση του chicken pickin' αμφότεροι. Ο Koch είναι και nasty rhythm funk παίχτης μεταξύ άλλων. TJ Helmerich Οι πιο πολλοί όταν λένε tapping, σκέφτονται κάτι ωραία σόλο των Van Halen, Vai, και των λοιπών ροκ κιθαρισταράδων. Υπάρχουν κάποιοι που φέρνουν στο μυαλό τους είτε το Stanley Jordan (που όντως έκανε την κιθάρα πιάνο), είτε τους ακουστικούς σολίστες καταβολών Hedges (π.χ. Jon Gomm) που κάνουν μαγικά πράγματα παίζοντας σαν μια μπάντα μόνοι τους. Υπάρχει όμως και η 3η κατηγορία, που είναι ο TJ Helmerich (μια κατηγορία μόνος του). Ένας αυτοσχεδιαστής που βάζει 8 δάχτυλα στην ταστιέρα και ακούγεται μοναδικά (σαν "γάργαρο νερό" είναι το παίξιμό του), κάνοντας πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί με distorted ήχο, με μεγάλη ελευθερία, και όχι στυλιζαρισμένο παίξιμο. Φέρνει σε Holdsworth η αισθητική του, αλλά παίζει πάνω από πιο mainstream αρμονίες και ρυθμούς συνήθως (οι δίσκοι με τον Brett Garsed - άλλος παιχταράς - είναι παράδεισος για όποιον έχει όρεξη να ακούσει εκπληκτικό φρασάρισμα), ενώ το παίξιμό του χρωματίζεται ακόμα πιο πολύ απλά από τον τρόπο που κρατάει το όργανο. Σε ό,τι έχει να κάνει με παίξιμο με το tremolo bar, αναφέρω τα εξής ονόματα... Jeff Beck (και κατ'επέκταση Mike Landau και Scott Henderson) Παίξιμο με δάκτυλα που δίνει τρομερό εύρος σε δυναμικές, και το τρέμολο σε απόλυτη ελευθερία. Ο Henderson κάνει ακόμα πιο έντονα βυθίσματα και βιμπράτα που δεν αρέσουν σε κάποιους - εγώ προφανέστατα δεν είμαι από αυτούς -, ενώ χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο και πένα από τους υπόλοιπους (μάλιστα την κρατάει και αυτός με τη χοντρή πλευρά προς τα έξω, και έτσι ακούγεται όσο "fat" θέλει). Επίσης, Steve Lukather, Jimmy Herring, και Steve Vai. Οι Lukather και Herring είναι μια εκλεπτυσμένη εξέλιξη της σχολής Jeff Beck και αυτοί. Ο μεν Lukather μπορεί και ακούγεται (με την ηχάρα του, τις δαχτύλες του, τα πάντα όλα του) σαν γαμηστερός slide κιθαρίστας όπως χρησιμοποιεί το τρέμολο, ο δε Herring σαν πιο διακριτικός slide κιθαρίστας (μέσα στην πρωτοτυπία είμαι). Τέλος ο Vai, είναι ο απόλυτος παίχτης με floyd rose. Πέρα από showman, καταφέρνει και χρησιμοποιεί μοναδικά το τρέμολο στο να κάνει πιο πλούσια τα θέματα των κομματιών του, καθώς και συγκεκριμένα σόλο. Carl Verheyen - Eric Johnson Δεν ξέρω ποιος αξίζει ιστορικά το μεγαλύτερο κρέντιτ από άποψη φρασεολογίας. Συνολικά μουσικά και κιθαριστικά, ο μεν ένας είναι το "θείο χάρισμα" από άποψη σύνθεσης, παιξίματος, αισθητικής (Johnson), και ο άλλος ο απόλυτος σεσιονάς, όντας ικανός να ανταποκριθεί σε όλα τα είδη, με ιδιαίτερα μελωδικό χαρακτήρα και παρόμοια αισθητική με τον Johnson. Σε ό,τι έχει να κάνει με φρασεολογία, και οι 2 έχουν χαρακτηριστικά περάσματα χρησιμοποιώντας διαστήματα με 6ες, 9ες κλπ, που κάνουν το ηχητικό αποτέλεσμα τρομερά πλούσιο και ενδιαφέρον. Al Di Meola Η αποθέωση του alternate picking, με τρομερή αίσθηση στο timing και εκπληκτικά muted περάσματα. Greg Howe Έχει ένα χαρακτηριστικό τρόπο που βιμπράρει γλιστρώντας το χέρι του, που ακούγεται μοναδικά. Δίνει άλλο χαρακτήρα στο συνολικά πλήρες τεχνικά και μουσικά παίξιμό του. Zakk Wylde Βαρβατίλα, και αθάνατες pinched harmonics. Chris Poland Αυτός ο ανώμαλος, με τον τρόπο που χρησιμοποιεί σηκώματα για γρήγορα περάσματα με legato, και λίγο τρέμολο, κατάφερε το εξής μοναδικό... να κάνει την κιθάρα του να ακούγεται σαν να παίζει ο Jan Hammer, δηλ. σαν τον απόλυτο ροκά πληκτρά (αντίστοιχα ο Jan Hammer ήθελε να ακούγεται σαν κιθάρα στα keyboards του, και απλά έχει το wheel των πλήκτρων που του έδινε άλλες δυνατότητες έκφρασης). Wayne Krantz Μιλώντας για ρυθμικό παίξιμο, σε jazz και jazz fusion trio, αυτός έχει κάνει δικιά του σχολή. Τρομερά μουσικό παίξιμο, ο ρυθμός του, σε συνδυασμό με το πώς ενώνει κοφτές συγχορδίες με είτε μπασοπεράσματα, είτε μικροφράσεις, είναι αισθητικά και κιθαριστικά πρωτοποριακός. Τέλος εντάξει, πέραν των πρωτοποριών ή οτιδήποτε, πάντα η νούμερο 1 τεχνική έκφρασης για τους κιθαρίστες, θα είναι το vibrato τους. Υπάρχουν πολλά γούστα, και πολλές τεχνικές (δείτε το παλιό κλασικό βίντεο του Eric Johnson να τις δείχνει όλες μπροστά στα μάτια μας, λες και το κάνει επίτηδες να μας κάνει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε). Ο Clapton είναι ένα προφανές παράδειγμα που βάσισε σχεδόν όλη του τη φήμη-αξία-επιδραστικότητα στο υπέροχο βιμπράτο του. Προσωπικά αγαπημένα μου βιμπράτα είναι αυτά των Lukather, Eric Johnson, Gary Moore, και σαν έξτρα flavors η τσαχπινιά που κάνει ο Greg Howe, και το κλασικού τύπου διακριτικό vibrato του Holdsworth. Απλά συμπληρώνω σε ορισμένα σημεία... ο Hendrix είχε 2 πολύ μεγάλα προσόντα, και 2 συμπληρωματικά (τα αναφέρω με σειρά σημαντικότητας κατ'εμέ): 1) εκπληκτικό rhythm παίξιμο (δύσκολα βρίσκεις 5 τύπους από καταβολής του οργάνου να μπορούν να σταθούν δίπλα του)... ο τρόπος που παίζει ρυθμικά σε 2 χορδές, καθώς και το πώς κάνει μεγάλο σε όγκο τον ήχο του βάζοντας τον αντίχειρα στην μπάσα χορδή, είναι κατευθείαν το μισό blues/rock παίξιμο. Επίσης αν τον ακούσει κανείς να γκρουβάρει σε speed funky περάσματα όπως το "Stone Free" με Band Of Gypsys, απλά μένει με ανοιχτό το στόμα να θαυμάζει 2) συνθετικό μεγαλείο (συνδυάζεται απόλυτα και με το νο. 1)... τα κομμάτια του, απλά και μοναδικά, έκαναν την κιθάρα να ακούγεται τεράστια, και να μπορεί να σταθεί με εντυπωσιακή παρουσία σε ένα trio 3) κάποιες ιδιαίτερες φρασούλες στο σολιστικό του παίξιμο, που ταιριάζουν άψογα στο blues/rock ιδίωμα 4) και το ταιριαστό για την εποχή showmanship (που προσωπικά νομίζω ότι αν ζούσε σταδιακά θα το έκανε πιο ουσιώδες - και πάλι ήταν ουσιώδες, απλά κάποιοι απομονώνουν λανθασμένα εκεί) [ο κύριος εδώ νομίζω τα λέει ακόμα καλύτερα] Ο Eddie ξεχωρίζει και αυτός από το ρυθμικό παίξιμό του και τις πολύ διαφορετικές ρυθμικά και αρμονικά συνθέσεις του σε σχέση με το υπόλοιπο heavy rock, και αυτά σε συνδυασμό με το massive brown sound του, τον έκαναν το μέτρο σύγκρισης για όλους τους heavy players μπάντας ιστορικά. Συν τις άλλοις το παιδί μπορούσε να παίζει, μιλάμε για πραγματικό ροκ μουσικάρα και παιχταρά. Ο Holdsworth έκανε την κιθάρα να ακούγεται σαν πνευστό (κι άλλοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο και προσπαθούν, αυτός το έκανε), λόγω του ρυθμικού παιξίματος και των αρμονιών των κομματιών του, και φυσικά λόγω του καινοτόμου legato του, και της αισθητικής του. Ο άνθρωπος είναι εξωγήινος τόσο μουσικά (αδικημένος που όλοι συνήθως αναφέρονται στην αυτοσχεδιαστική του δεινότητα, και αφήνουν στην άκρη το συνθετικό του μεγαλείο), όσο και παιχτικά. Υ.Γ.: Υπάρχουν και οι καινοτόμοι παίχτες που βασίζουν μεγάλο μέρος της ιδιαιτερότητάς τους σε συγκεκριμένη χρήση εφέ (The Edge, Tom Morello, Buckethead, ακόμα και ο Oz Noy που ξεχωρίζει και από τον τρόπο που χρησιμοποιεί ρυθμικά tremolo effects).

Το "Lady in the lake" το έχω κατεβασμένο και με περιμένει να το δω είναι αλήθεια (κακώς δεν το θυμήθηκα να το τσεκάρω προτού γράψω τη λίστα, αλλά θα το κάνω προσεχώς). Όσο για το "Rope", αν το κείμενο αφορούσε παραπάνω την ιστορική εξέλιξη του camerawork (δηλ. να εστίαζα σε καινοτόμους filmmakers που εισήγαγαν είτε νέες τεχνικές, είτε νέα άποψη), τότε θα ήταν σιγουράκι, όπως και το "Citizen Kane" ας πούμε. Όμως τέτοιες λίστες υπάρχουν ήδη στο σάιτ (και το "Rope" συμπεριλαμβάνεται σε αυτές), οπότε η επιλογή έγινε με κριτήρια "artistic virtuosity" (προσπαθώντας να είναι όσο γίνεται πιο ισορροπημένη σε είδη, δημιουργούς, και εποχές), και κάπως έτσι δεν μου χώρεσε στις 30 που είχα περιθώριο. Αν είχα παραπάνω επιλογές πάντως θα το έβαζα σίγουρα.

http://www.tasteofcinema.com/2015/30-movies-with-the-most-brilliant-camera-work/

Μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι στην ομάδα contributors στο γνωστό κινηματογραφικό στέκι "Taste Of Cinema", κι αυτή εδώ είναι η πρώτη μου λίστα (θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα λογικά): http://www.tasteofcinema.com/2015/30...t-camera-work/ Όποιος θέλει ας την τσεκάρει, κι ας κάνουμε και κουβεντούλα. Καλό βράδυ σε όλους.

Λίγο αυθαίρετο το θέμα... διότι κάποιος άνετα μπορεί να απομονώσει τη λέξη "ροκ", και να γράψει για Van Halen κλπ, ενώ άλλος (ο κ. Ζάικος π.χ.) τη λέξη "μπλουζ", και να γράψει για τους διάφορους Kings κλπ. Αυθαίρετα τελείως κι εγώ, παίρνοντάς το περισσότερο σαν ενιαίο πράγμα (blues-rock), λέω αυτούς τους κύριους, χωρίς συγκεκριμένη σειρά: 1) Stevie Ray Vaughan 2) Jimi Hendrix 3) Eric Johnson 4) Jeff Beck 5) Gary Moore Μπορεί να ήταν μεγάλη επιρροή για πολλούς ροκάδες, αλλά ούτε μπλουζ έπαιζε ο Αλ, ούτε ροκ.

https://www.youtube.com/watch?v=HqhT13aQrCc

Σε νιώθω (επίσης σωστή η παρατήρηση του GabrielM). Προφανώς δεν πάω να βγάλω ότι το Timmy δεν είναι καλό πετάλι, ούτε καν είπα ό,τι είπα σαν σπόντα για το ότι είναι ακριβό για αυτά που προσφέρει. Απλά από την περιγραφή σου θυμήθηκα τα δικά μου, και μετά επιχείρησα μια ας πούμε χαλαρή γενίκευση. Κι εμένα με γκαζοπέταλα μου έχει συμβεί το ίδιο πράγμα 2-3 φορές... Πιο χαρακτηριστική περίπτωση (για όποιον έχει διάθεση να σκοτώσει την ώρα του με τέτοια) ήταν όταν πριν λίγα χρόνια είχα ταυτόχρονα ένα Hermida Audio ZenDrive 2, ένα Suhr Riot, κι ένα Maxon SD9 (σούπερ και τα 3). Για λίγο καιρό έμεινα και με τα 3. Κατόπιν είδα ότι μεταξύ Riot και SD9, επιλέγω σίγουρα το SD9 στο lead παίξιμο (αν κάποιος παίζει legato το πετάλι αυτό είναι ό,τι καλύτερο), και στα ροκ ρυθμικά μια χαρά μπορούσα να ζήσω με το Maxon, παρόλο που το Riot ήταν ελαφρώς καταλληλότερο για αυτή τη δουλειά. Έτσι ήμουν με το ZenDrive 2 για πιο classic rock lead παίξιμο, και για το Maxon SD9 για το πιο high gain... πέρασε όμως ο καιρός, και όσο κι αν γούσταρα τη γλύκα του ZenDrive 2, συνειδητοποίησα ότι αυτή τη γλύκα περισσότερο την ένιωθα εγώ, παρά μπορούσε να την παρατηρήσει κάποιος συγκρίνοντας τα 2 πετάλια (καθώς και τα 2 τα έπαιζα με κάμποσο γκαζάκι από τον ενισχυτή, επομένως ο κύριος χαρακτήρας του ήχου καθοριζόταν ήδη από κει). Οπότε εφόσον το SD9 σαν παρουσία (έχει τέλειο bass response) ήταν καταλληλότερος συνεργάτης για τον ενισχυτή, εντέλει έμεινα μόνο με το SD9 μεταξύ των 3, το οποίο ήταν και με διαφορά το φθηνότερο (και ήμουν και πολύ ευτυχής για την επιλογή μου). Αργότερα έχασε και αυτό τη θέση του από ένα overdrive/boost ονόματι T. Jauernig Gristle King, αλλά περάσαμε πολύ καιρό μαζί πριν συμβεί αυτό. Παντός. :)

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ κάτι τέτοιες ανατροπές τις γουστάρω. Είναι ωραία αίσθηση το μαζικής παραγωγής φθηνότερο πετάλι να "τρώει" το boutique... νιώθεις μια δικαίωση που δοκίμασες να το πω, μια περίεργη ικανοποίηση για την προσωπική ανακάλυψη-γνώση που δεν έχουν οι κάτοχοι του ίδιου ακριβού πεταλιού, κάτι τέτοιο (πάντα βέβαια έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο του καθενός, τις ανάγκες του για αυτά που παίζει, και το λοιπό εξοπλισμό του, καθώς βάσει αυτών καθορίζεται πάνω κάτω η προσωπική εμπειρία). Αυτές οι σεναριακές ανατροπές που λες βέβαια έχουν περισσότερες πιθανότητες να συμβούν σε γκαζοπέταλα παντώς τύπου, είτε boost, είτε overdrive, είτε distortion, είτε fuzz. Σε πετάλια modulation και delay είναι πολύ δύσκολο το φθηνό πετάλι να κερδίσει μια θέση στο pedalboard έναντι του ακριβού.

Όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, κάθε inlay πάει και στο αντίστοιχο όργανο. Εγώ π.χ. δεν μπορώ να βλέπω Strat και Tele χωρίς dots, ή Les Paul, SG και ES335 χωρίς blocks. Για αυτά τα όργανα αυτά είναι τα τέλεια inlays. Τα πολλά πολλά πάντως δεν μου αρέσουν (ούτε τα τρίγωνα, ούτε τα λουλούδια, ούτε τα πουλιά της PRS)... επίσης για τα πανέμορφα high end όργανα (ειδικά σκούρας ταστιέρας), τα no inlays είναι ό,τι καλύτερο. Αυτά ψήφισα κιόλας, λόγω της δικιάς μου κυρίας.

Συμφωνώ, αν και υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στα όρια του μαθηματικού λάθους... 3-4 άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη δηλ, που εντέλει σχεδόν το καταφέρνουν, και απλά έχουν την ατυχία να έχουν έρθει δεύτεροι - π.χ. Tim Miller, Nico Stufano, Richard Hallebeek (όλοι με εμφανείς επιρροές από Holdsworth, αλλά πάρα πολύ αξιόλογοι και όχι μονοδιάστατοι οι μουσικά και παιχτικά, για αυτό τους αναφέρω). Πέραν αυτών υπάρχουν αρκετοί ακόμα που μπορείς να τους παραδεχθείς για ένα καλό transcription ενός χολντσγουορθικού σόλο μπροστά σε μια κάμερα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορούν να προσεγγίσουν το συνθετικό, αυτοσχεδιαστικό, τεχνικό, και ηχητικό μεγαλείο του Allan ούτε στο ελάχιστο, ενώ το χειρότερο είναι ότι πασχίζουν να βρουν κι ένα προσωπικό ύφος. Πάντως Πάνο τώρα άκουσα και το προηγούμενο cover του Joe που έχεις κάνει... τον πας πολύ καλά γενικότερα τον καράφλα, δείγμα του πόσο το γουστάρεις και τον έχεις μελετήσει (και ότι το'χεις προφανώς). Εύχομαι να σε ακούσουμε και σε κάτι δικό σου σε αυτό το στυλ προσεχώς.

Πολύ ωραίος Πάνο, ωραιότατο και ταιριαστό και το παίξιμο και ο ήχος. Στην αρχή βλέποντας τον τίτλο νόμιζα ότι θα έκανες απόπειρα πάνω σε αυτό: ... και είπα από μέσα μου "αυτός δεν είναι ο hyperpanos που θυμάμαι". Αλλά με την περιγραφή σου κατευθείαν έσβησες την όποια απορία.

Μια μια τις θυμάμαι. Yeap.

Πανέμορφη. Μια τέτοια Les Paul, μαζί με μια αλήτικη Strat, και μια ES-335 σαν τις παρακάτω, είναι τα Άγια Δισκοπότηρα για μένα. Επίσης πριν λίγο χαζεύοντας κάποια βιντεάκια του Θεού, είδα αυτή τη Suhr... πολύ ωραίος χρωματικός συνδυασμός σώματος-ταστιέρας-headstock Και μου θύμισε αυτήν... η πιο όμορφη σειρά της Ibanez, και από τα ωραία μοντερνοκίθαρα.

Οι μπασαδούκλες σαν και αυτές (ή σαν τα Odyssey τα ελληνικά π.χ.) αντικειμενικά είναι οργανάρες (και σε τέτοιες κατασκευές τα no inlays στην ταστιέρα είναι must... αφαίρεση = τέχνη). Ελάχιστες κιθάρες μπορούν να συγκριθούν σε ομορφιά με αυτά τα όργανα. Απλά η αλητεία μιας Strat ή μιας Tele είναι ανεπανάληπτες. Και αντίστοιχα η ομορφιά των Les Paul. Τώρα για όποιον θέλει μπουζουκλερί στην ταστιέρα πας στην JEM του Vai, και είσαι πρώτος και στην πόλη, και στο χωριό. Κι αυτό το πορτοκαλοκίθαρο είναι για πολλά γούστα. Βέβαια μεταξύ αυτής και της chrome boy, ακόμα την chrome boy θα διάλεγα... μεγάλη αδυναμία.

Mερικές πιο ιδιαίτερες αδυναμίες: Ο κώλος μιας Parker Fly - μεταξύ άλλων - είναι εντυπωσιακό θέαμα. Έτσι για να μην βάλω άλλη μια συνηθισμένη πανέμορφη Les Paul (εγώ γουστάρω και τις κόκκινες SG βέβαια), ας βάλω του Billy Gibbons.

Ωραίος... thanks.

Ευχαρίστως, βασικά θα κάνω ό,τι μπορώ. Το μηχάνημα αυτό το γνώριζα χρόνια, αλλά ποτέ δεν μπήκα στον πειρασμό να το αποκτήσω για να δω τι κάνει. Στα χέρια μου κατέληξε μέσω μιας ανταλλαγής, και είπα ας το δοκιμάσω πιο πολύ για το τυπικό της υπόθεσης, έχοντας στο μυαλό μου ότι πιθανότατα κι εγώ με τη σειρά μου θα το δώσω. Εντέλει το πετάλι κάνει αβίαστα και με πολύ φυσικό τρόπο (που ήταν και αυτό που δεν περίμενα - θα εξηγήσω σε λίγο τι εννοώ) αυτό που υπόσχεται... δηλ. να "βγάζει την κουβέρτα μπροστά από το ηχείο του ενισχυτή", και να ακούς το σύστημά σου όσο πιο καθαρό και διαυγές γίνεται. Επειδή κυκλωματικά δεν ξέρω να εξηγήσω πώς λειτουργεί, θα προσπαθήσω να περιγράψω τι είναι και τι κάνει, παραθέτοντας μερικά σημεία και συγκρίσεις με γνωστά μηχανήματα... Έχουμε λοιπόν: - Κομπρέσορας δεν είναι... σου κάνει τον ήχο πιο στρογγυλό και διαυγή, αλλά όχι πιο κομπρεσαρισμένο. Δεν πειράζει καθόλου δυναμικές του παιξίματος. - Δεν είναι το ίδιο με το να αυξήσεις την ένταση από το volume του ενισχυτή, και να αυξήσεις και το presence. Πετυχαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό, αλλά χωρίς να μεταβάλει το overall volume του ενισχυτή (για αυτό και για όλους εμάς που περνάμε την πλειονότητα του παιξίματός μας σε όχι τρελές εντάσεις, γίνεται ακόμα πιο χρήσιμο), ενώ ειδικότερα σε συγχορδίες ο ήχος είναι τρομερά focused, περισσότερο κι από όταν παίζεις με μεγάλη ένταση τον ενισχυτή σου. - Προφανώς δεν είναι και noise gate ή μηχάνημα noise reduction. Δεν προκαλεί καμία διαφορά σε εντάσεις ή θόρυβο του συστήματος. - Τέλος, δεν είναι και EQ. Σίγουρα πιστεύω έχει κάποια συγγένεια σαν λογική, και ίσως κάποιος να μπορεί να πετύχει παρόμοια αποτελέσματα με ένα eq προς το τέλος του signal chain, αλλά και πάλι δεν ένιωσα ότι κάπου παρενέβην στις ρυθμίσεις του EQ του ενισχυτή και των πεταλιών μου, όπως παλιότερα ένιωσα με το eq που είχα. Συμπερασματικά λοιπόν, αυτό που κάνει είναι ότι στο υπάρχον σύστημά σου, χωρίς να σου πειράζει δυναμικές, ένταση, θόρυβο, και eq, σου δίνει τέλεια διαύγεια και στρογγυλάδα, και αυτό χωρίς να σου κάνει τον ήχο πιο πλαστικό (για αυτό και είπα στην εισαγωγή, με φυσικό τρόπο). Είναι πάντα ο ήχος του συστήματός σου, απλά τελειοποιημένος. Για αυτό και χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά δοκιμής για να καταλάβω ότι είναι κάτι που όχι μόνο δεν θα φύγει, αλλά θα είναι και always on μηχάνημα... γιατί δεν πείραξε καθόλου τη φυσιογνωμία του ήχου που είχε το σύστημά μου (και είμαι πολύ ψείρας σε αυτό), απλά την ανέδειξε ακόμα καλύτερα. Ελπίζω να βοήθησα.

Από το πουθενά μια πολύ χρήσιμη προσθήκη (να'ναι καλά ο Ιωσήφ από τα Χανιά)... BBE Sonic Stomp sonic maximizer. Σε αναμονή και για ένα custom Fuzz Factory, όπως και για το TC Polytune Clip.

Κιθάρα: Parker MidiFly early 2000's (χορδές 11άρες D'Addario, πένες Fender Heavy) Ενισχυτής: Mesa LoneStar Classic rackmount head (1ο κανάλι ρυθμισμένο για κρυστάλλινο καθαρό, 2ο κανάλι ρυθμισμένο για καθαρό με περισσότερο όγκο και απειροελάχιστο breakup) Καμπίνα: Mesa LoneStar 1x12 open back με 1 ηχείο C90 Pedals: WOBO ProgLooper JAM true bypass box Budda Budwah wah Voodoo Lab Sparkle Drive Mod (clean blend control ελεγχόμενο από Option Knob) T. Jauernig Gristle King overdrive/boost BigFoot Engineering Octo puss octave MXR M234 Analog Chorus Vertex Landau Stereo Chorus Boss FV-500H volume Fulltone Deja'Vibe BBE Sonic Stomp sonic maximizer TC Electronic Flashback X4 (presets ελεγχόμενα από Roland EV-5 expression) ZCAT Hold Υ.Γ.: Σε αναμονή για ένα custom Fuzz Factory, και για το TC Polytune Clip.

Πάντως η έννοια "καλύτερο πετάλι" δεν πολυυφίσταται. Για πολλά από τα ονόματα που συζητάμε οι διαφορές είναι μικρές, ενώ για κάποια τόσο μικρές που εντοπίζονται περισσότερο στο feel στο παίξιμο, παρά στη χροιά του drive. Εγώ π.χ. είχα ένα BB Preamp (κι ένα RC Booster, κι ένα EP Booster) και το πούλησα μέσα σε 1 μήνα , προφανώς όχι γιατί δεν ήταν καλό πετάλι... Απλά δίπλα στο Maxon SD-9 που είχα τότε, δεν μου πρόσφερε το διαφορετικό που ήθελα. Το ίδιο πάνω κάτω συνέβη και με τα boosters της Xotic, έχασαν τη θέση τους δίπλα στο άλλο booster που έχω λόγω λεπτομερειών. Ας βάλω και το τελευταίο από μεριάς μου διαολάκι στο μυαλό του Zikfrid... Αν σκέφτεσαι ότι στο μέλλον πιθανά να χρειαστείς κι ένα δεύτερο overdrive, ή boost, ή distortion (που σημαίνει άλλα 60-70 ευρώ στο τωρινό σου overdrive π.χ., άρα σύνολο 120 ευρώ χοντρικά), τότε υπάρχει στα λεφτά που ψάχνεις μια πολύ δελεαστική επιλογή, που για μένα τα φράζει κατά πολύ στο BB Preamp σε ήχο-δυνατότητες, και ως δια μαγείας είναι και φθηνότερο. Μιλάω για το Voodoo Lab Sparkle Drive Mod, το οποίο είναι 4 πετάλια σε ένα (στην 1η θέση τύπου tube screamer για mid boost, στη 2η τύπου BK Butler tube driver, στην 3η με έμφαση στα πρίμα, και στην 4η full range όπως το BB Preamp και το Fulltone OCD), και επίσης έχει και το clean blend knob, με το οποίο μπορείς να κάνει παππάδες (και να έχεις μέσα σε μία ρύθμιση από τέρμα τα γκάζια overdrive μέχρι clean boost). Δυστυχώς δεν έχω ιδέα αν το βρίσκεις αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε κάποιο κατάστημα στην Ελλάδα. Διεθνώς πάντως, βλέπεις ότι η τιμή του είναι τρομερή (άνετα το πιο value for money gain πετάλι): http://www.prymaxevintage.com/voodoo-lab-sparkle-drive-mod-overdrive/ Αν αυτό που σου είπα περί 2ου πεταλιού - είτε boost, είτε διαφορετικού τύπου γκαζοπέταλου - (που βάσει πιθανοτήτων, είναι πάρα πολύ πιθανό να σου συμβεί και σένα), δεν σου μοιάζει παράλογο, τότε θα μπορούσες να τσεκάρεις και επιλογές διπλοπέταλων, δηλ. πεταλιών overdrive/boost, ή δικάναλων overdrive. Υπάρχουν πολλά εξαιρετικής ποιότητας και καλής (συνολικά) τιμής.

Ορίστε ορισμένα να τσεκάρεις πληροφορίες και βίντεο, σε περίπτωση που δεν τα γνωρίζεις ήδη. Κάποια τα βρίσκεις καινούρια στο εύρος τιμής που ψάχνεις, και κάποια μεταχειρισμένα: - Danelectro Cool Cat Distortion (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι πιο κοντά στη χροιά και στα γκάζια του BB Preamp, ή το Transparent Overdrive, δεν τα έχω παίξει) - Nobels ODR-1 - MXR Super Badass Distortion - Boss BD-2 (ακόμα καλύτερα μεταχειρισμένο με το Keeley Mod) - Maxon SD-9