gmoukou

κιθαροκεφτέδες > κιθαροκαφέδες

@Καπως σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια στο review. Αν και δεν έχω κάνει ποτέ εκτενή ανάλυση τα έργα του Χέρμαν, σαν μεγάλος φάν έχω παρακολουθήσει επανειλημμένως τις ταινίες του Χίτσκοκ και πιστεύω οτι έχουν φωλιάσει κάπου εκεί μέσα στοιχεία του πρώτου. Όχι, δεν υπάρχει κάτι ηχογραφημένο, όλα είναι vst.

χαχαχαχαχαχαχα κλάμα

Βγάλτε μπλοκάκια (όχι των επιταγώνε, τα αλλα) και κρατάτε σημειώσεις! Εδω παίζει σεμινάριο σοβαρό!

Άλλες εποχές αλλά εργαλεία. Και βέβαια τώρα είναι καλύτερα με όλες αυτές τις ανέσεις αλλά ταυτόχρονα έχουμε στα ράφια για να πορευόμαστε όλη τη σοφία αυτών των συνθετών που δημιούργησαν άνευ των σημερινών. Ταυτόχρονα όμως και εγώ πιστεύω ότι οι ανέσεις μπορούν να σε κάνουν πιο, ας πούμε, τεμπέλη. Η ανάγκη σε οδηγεί σε λύσεις και πολλές φορές με τεράστια αποτελέσματα.

ξεκαθαρα.

θεε μου, αυτός για πρωινό πρέπει να τρωει δυο οκτάβες από το κλαβιε... Πέρα από τη πλάκα, πως φαινεται η πετυχημένη σύνθεση αλλά και η πετυχημένη μεταγραφή. Παρόλο που είναι γραμμένο για ορχήστρα όλα αναδύονται χωρίς να χάνεται ο χαρακτήρας του έργου και τα στοιχεία του.

Πολύ πολύ αγαπημένο. Απο τα λίγα έργα που έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ παίζοντας το. Απο τη σκοπιά του εκτελεστή είναι ένα τσουνάμι συναισθημάτων ο συνδιασμός της μουσικής με τα ηχοχρώματα και το πόσο ωραία σονάρει το όργανο. Όποιος παίζει κλασική κιθάρα είναι must να περάσει απο τα χέρια του αυτό το έργο. υγ: Bastien Burlot λέει η κιθάρα που βλέπουμε, ενδιαφέρον όργανο αν τσεκάρει κανείς στην ιστοσελίδα.

Ωραιότατο! Δε ξέρω αν είναι σκόπιμο ή πηγαίο αλλά μου βγάζει στυλ απο τους Death (προς τιμήν σου φυσικά). Αν δεν έχεις στόχο ή σκοπό να δημιουργήσεις έναν γιατί έχει πολλές προοπτικές το κομμάτι (στα αυτιά μου πάντα).

Τι να σε πω....ας τα βρουν μεταξύ τους. edit: @dimsonicτώρα ανακάλυψα οτι WBTV (warner bros) και ΗΒΟ είναι ένα και το αυτό στη συγκεκριμένη σειρά μιας και την παραγωγή την ανέλαβε η WB.

Μόλις έφαγα copyright claim από WBTV. Γενικά λένε βαράνε από δω κ από κει αυτοί για να μαζεύουν τα revenue. Όχι ότι θα είχα τίποτα τρέλα views εγώ εδώ που τα λέμε....

Ακομα και το arcade ήταν αποτέλεσμα έλλειψης χρόνου για μίξη δυστυχώς. Παντα καταπιάνομαι με πολλά και στο τέλος τρέχω σα το βεγγο. Ισως στο μέλλον χρειαστεί να επενδύσω σε μερικές θεμελιώδεις γνώσεις μιξης για να μπορώ να κάνω κάποια πράγματα πιο γρήγορα. Όπως και να’χει, θενξ!

Ορίστε και η δίκη μου προσπάθεια. Μη κουραστείτε να σχολιάσετε τα της μίξης γιατί απλά δεν πρόλαβα να κάνω κάτι πάνω σ’αυτο το θέμα πέρα από τα, για μένα, υποτυπώδη. Σε όλα τα υπόλοιπα, ρίχτε μπινελίκι.

Τι μπάντα ρε παιδιά..... Απολαύστε τους.

@yameth Σ’ευχαριστώ παρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Όπως και των υπολοίπων, με τιμούν και με το παραπάνω. (II - V - I είναι μωρε η εισαγωγή δε φαινεται; ) Γραφω λοιπόν 2 λόγια εδώ γιατί δε ξέρω αν βολεύει στο review. Η διαδικασία, όπως σε όλα μου τα έργα, ξεκιναει με την επιλογή ενορχήστρωσης, το προσχέδιο της δομής/φόρμας, την επιλογή των δομικών μου υλικών και τέλος (σε κάθε έργο) την επιλογή μιας νέας παραμέτρου που δεν έχω ξανά χρησιμοποιήσει στο παρελθόν (στην προκειμένη ήταν το στοιχείο του αυθορμητισμού και η πηγαία επεξεργασία των υλικών χώρος τη χρήση παραδοσιακής μοτιβικης επεξεργασίας. Θα μπορούσε κανεις να το πει και αυτοσχεδιασμό μέσα σε πολλά εισαγωγικά). Από τη στιγμή λοιπόν που αποφάσισα να γράψω συμφωνικό έργο η ενορχήστρωση είναι μια σχετικά απλή διαδικασία. Μια κλασική (με την έννοια του διαχρονικού) συμφωνική ορχήστρα η οποία σημαίνει τα εξής: 2d1, 2d1, 2, 2d1 - 2, 2, 2, 1 - Timp. - Perc. - Pno d Cel. - 14/12/10/8/4 Εξηγουμαι, οι παύλες χωρίζουν τις ομάδες οργάνων και τα κόμματα όργανα των ομάδων, δηλαδή: Ξύλινα πνευστά: 2 φλάουτα με τον ένα παίκτη να ντουμπλάρει (d=doubling) πίκολο φλαουτο, 2 όμποε με το ένα να ντουμπλάρει αγγλικό κόρνο, 2 κλαρινέτι και 2 φαγκότι με το ένα να ντουμπλάρει κόντρα φαγκότο. Χάλκινα πνευστά: 2 κόρνα, 2 τρομπέτες, 2 τρομπόνια, 1 τούμπα. Κρουστα: Timp. (Timpani) 1 παίκτης Perc. (Percussion) 4 παίκτες Πληκτροφόρα: Pno(πιανο) ντουμπλάρει cel(celesta) Έγχορδα: 14 πρώτα βιολια 12 δευτέρα βιολια 10 βιολες 8 τσέλι 4 κοντραμπάσα Θα μπορούσαν να μπουν και περισσότερα όργανα αλλά μιας και ήταν η πρώτη προσέγγιση συμφωνικού έργου είπα να μη βγάλω τα ματάκια μου περισσότερο. Ως γνωστόν, όσα όργανα βαζεις πρέπει να τα αξιοποιείς, οποτε τα ακόμα περισσότερα οδηγούν και σε βαθύτερη σκέψη (και ήδη είχε φτάσει 20000 λεύγες για μένα). Στο προσχέδιο γίνεται το εξής: Επιλεγεται η δομή και της δίνεται μια οπτική μορφή σε ένα χαρτί μέσω δυο αξόνων (χψ) όπου αντιπροσωπεύουν το χρόνο και στη περίπτωση μου τις δυναμικές/πυκνότητα γραφής. Με αυτό το τρόπο μπορεί να ορίσει κανεις από πριν κορυφώσεις, πτώσεις, μεταπτώσεις, σιωπές κλπ ώστε να δημιουργηθεί μια ενδιαφέρουσα πλοκή. Στη περίπτωση μου επέλεξα να καθρεφτίσω στο έργο μια προσωπική εμπειρία που είχα σε ένα ταξίδι μου χωρις όμως να θέλω να φανεί κάπως αυτό. Ηθελα απλα να εκφράσω το πως αισθάνθηκα εκείνη την ημέρα. Στα δομικά υλικά ξεκίνησα επιλέγοντας τη μελωδία που ηθελα να διακατέχει το έργο, τις αρμονίες τις οποίες έψαξα να δημιουργήσω με στόχο να είναι όσο πιο λειτουργικές, εύπλαστες και πολύπλευρες γίνεται (clusters κλπ), και τέλος τον ρυθμό που θα δώσει μια οποια κίνηση. Όλα τα παραπάνω, όπως προανέφερα, πέρναγαν από το φίλτρο των εικόνων του ταξιδιού που ήθελα να αποδώσω στο έργο και ταυτόχρονα απο τα αισθητικά μου κριτήρια που αφορούσαν τον σύγχρονο ήχο. Φυσικά όλα πήραν πνοή σε Daw (cubase) και δε πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί δε μου κάνει αίσθηση να μην ακούω αυτό που γράφω (αν γραφόταν μόνο σε χαρτί, καλά καλαμαρακια...) Κάποια midi instruments παίχτηκαν στο midi keyboard και πολλά περισσότερα γράφτηκαν με ποντικάκι και πολύ επεξεργασία των midi CC. Φανταστικά χρήσιμη βρήκα τη λειτουργία του retrospective midi recording που έχει το cubase pro 10 με την οποία μπορείς να παίζεις ότι γουστάρεις στο keyboard χωρίς να γράφεις και αν κάτι δεις ότι σου έκανε κλικ μπορείς να το ανακαλέσεις και να σου εμφανιστεί σαν midi event. Κοινως ο προγραμμα καταγράφει στο παρασκήνιο όση ώρα παίζεις και αμα δεις ότι σου κάνει του λες φέρτο δω. Αυτα τα λίγα. Στέγνωσα, δε μου’ρχεται κάτι άλλο. Σκεπαζεις υπέρδιπλο με αυτό το σεντόνι...

@pipityri είσαι μεγάλο παιχτούρι ρε μπαγάσα. Με λίγο διάβασμα σε παραγωγή/μίξη/ισορροπίες θα βγάζεις διαμάντια έτοιμα για κοπή. Εύγε! υγ: αν θέλεις να κόψεις κάποιου το λόξυγγα βάλτον να ακούσει μέχρι το 0:45. Εμένα μου κόπηκαν και αίματα και όλα αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι να τελειώσει το είχα ξεχάσει.

Ο τρισμέγιστος γύρω από τη τηλεοπτική κουλτούρα. Καθε δευτερόλεπτο γεμάτο συνειδητοποιηση, σοφία και ουσία. Το κατευχαριστήθηκα. Μπορεί το βίντεο να φαινεται ότι αφορά το παρελθόν αλλά δυστυχώς αφορά άμεσα το σήμερα....ίσως και το αύριο...

Εγώ τον έμαθα από τη δουλειά του στο «ο τελευταίος αυτοκράτορας» και μετά φυσικά στον Κο Λόρενς. Ειναι ιδιοφυΐα πως να το κάνουμε. Δε γράφονται έτσι απλά τέτοιες μελωδίες.

Απο τους αγαπημένους μου σύγχρονους συνθέτες. Σε αυτο το βίντεο ξεδιπλώνεται όλο του το μεγαλείο και επισφραγίζει το οτι δεν υπάρχουν όρια και καλούπια στη τέχνη της σύνθεσης. Μοναδικός.

6:50 τι ηχάρα...!

Μπράβο σας ρε Σπύρε για το άσμα και πολύ πολύ μπράβο σε σένα που δε πουλήθηκες. Πραγματικά σε τιμάει αυτό μιας και είναι σπάνιες αυτές οι αρετές.

Ότι θες. Παντως ρίξε μια μάτια και εδώ, αναφέρουν διαστάσεις και άλλες πληροφορίες. https://www.msystems.gr/gaming-chairs

Ναι σταθερά, αλλά αφαιρούνται αν επιθυμεί κάποιος.

Τους είχα φάει κάποτε με το κουτάλι και ήμουν μεγάλος φαν (γενικά όλων όσων με διέγειραν με τα μαθηματικά τους ) Δεν ήμουν ποτέ κατά του να μεταλλάσεται μια μπάντα προς νέους για αυτή δρόμους, αντιθέτως το θεωρώ αναγκαίο μιας και οδηγεί στην εξέλιξη όχι μόνο του ατόμου αλλά και του συνόλου (μπάντα-ακροατής). Φυσικά υπάρχουν άλλοι που εξελίσουν το εκάστοτε είδος με ενέσεις νέων στοιχείων (πετυχημένα ή μη δεν έχει σημασια) και άλλοι που απλά ακολουθούν νέους δρόμους (τρανό παράδειγμα οι pain of salvation). Το θέμα των "φανζ" που ξενερώνουν με τις αλλαγές ας μη το πιάσουμε, μου φαίνεται πολύ ρηχό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, καθένας όπως το παίρνει, οι καιροί οδηγούν τη κάθε μπάντα να προσαρμόζεται στις αλλαγές που της επιβάλλονται. Εδώ ξεκάθαρα και οι theater έχουν προσαρμοστεί, μέχρι και το εξώφυλλο μας το δείχνει (φαντάζομαι και ο δίσκος θα το θήγει κάπως) Μικρή διάρκεια, ξεκάθαρη δομή και χωρίς (πλέον) εκπλήξεις, και μικρές, ας πούμε, αλλαγές στα του ήχου. Ραδιοφωνικό θα το χαρακτήριζα (για τα δεδομένα του είδους) Δε με χάλασε αυτό που άκουσα αλλά ούτε με εξιτάρει να ακούσω και τα υπόλοιπα του δίσκου.