David Gilmour sig strat

με αυτον τον εξοπλισμο τιγγα sta buffers και τοσα που εχει οοοοτι κιθαρα και να βαλεις ιδια θα ακουστει..

αλλα αλλαζει και ο παιχτης ετσι....  ;)

Πράγματι, το compression και το distortion μειώνουν δραματικά τις διαφορές μεταξύ των οργάνων. Αλλά πρέπει να κρατάμε κατα νου ότι ο glimour -πλέον- δεν παίζει με τόσο έντονα εφφέ. Εννοώ ότι παίζει με λίγο compression και λίγο fuzz/dist και σε αυτή την περίπτωση η φυσική "νότα" ακούγεται περισσότερο. (Δεν μιλάω για μικροδιαφορές, μιλάω -για παράδειγμα- για τους EMG. Διαφέρει πολύ ο βρώμικος ήχος τους από τους passive. Το παρατηρώ κάθε μέρα που ξεβυσματώνω τη μία και βυσματώνω την άλλη κιθάρα χωρίς να ακουμπήσω κανένα κουμπί  ;D ).

On topic, καθώς είμαι μεγάλος θαυμαστής του Gilmour, έχοντας παρατηρήσει τον -κατά περιόδους- ήχο του, έχω κι εγώ την άποψη ότι τώρα τελευταία  το fuzz του "ξυρίζει" λίγο (σε σχέση με "πριν" βέβαια) ;D

Και για να μη μας παρουν με τις πέτρες (;D) θα πω ότι μου αρέσει πολύ ΚΑΙ ο τρέχων ήχος καθώς τον θεωρώ πιο "πρωτόγονο" και λιγότερο επεξεργασμένο.

Ο χαρακτηριστικός βρώμικος ήχος του pulse προέρχεται από τους EMG με μπόλικο compression, το big muff, αλλά ΚΥΡΙΩΣ από το γεγονός οτι έπαιζε κολυμπημένος στο reverb και στο delay. (Κάπου διάβαζα ότι στο pulse είχε δεχθεί reverb επιπροσθέτως ΟΛΟ το mix για να αποπνέει εντύπωση σταδίου / μεγάλης αρένας.)

Δεν σας κρύβω όμως, ότι όταν πρωτοάκουσα το On an Island, μου ήρθε στη σκέψη αυτό το διάγραμμα:

Σκέφτηκα ότι καθώς ο Gilmour έχει πατήσει για τα καλά τα 60, ενδεχομένως να έχει χάσει την ευαισθσία του στις υψηλές και να "τις σπρώχνει" λίγο. (Η μάλλον να τις αφήνει να βγαίνουν από τα fuzz του). :)

Η σκέψη μου ήρθε έχοντας δει αυτό το ενδιαφέρον άρθρο (σε μία από τις 157 εκδοχές του). Ο Monet, άλλαζε τον τρόπο που ζωγράφιζε προσαρμοζόμενος στις αλλαγές της όρασής του (π.χ. έπαθε καταρράκτη) καθώς γέραζε.