Εσύ τι καταλαβαίνεις?(μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά?)

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη του 2007. Επαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε οτι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για  λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

    4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

    6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

    10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.

    45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει... Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια.

    1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.

    Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Δύο μερες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολλάρια.

    Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

    Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:

    Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα ...... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε:

Δεν νομίζω πως κατάφεραν και κάτι σπουδαίο. Σίγουρα βγαίνει ένα άλφα συμπέρασμα ότι χάνουμε διάφορα μέσα στη βιασύνη μας, αλλά το συγκεκριμένο πείραμα μάλλον ως αποτυχία θα το περιέγραφα. Ένας βιολιστής, ακόμα και της κλασης του αναφερομενου, δεν υπήρχε περίπτωση να τραβήξει τα βλέμματα περαστικών, όσο καλά κι αν έπαιζε. Όπως και να το κάνουμε είναι "εξεζητημένη" μουσική - σε πολλά εισαγωγικά. Αν ήταν οι κολπλεης π.χ. εκεί νομίζεις δεν θα σταματούσε κανείς? Νταβαντούρι θα'χε γίνει. Αν ήταν η μαντόνα? Αν ήταν o Χριστοδουλόπουλας? Πιστεύω αν κάναν ένα exit poll σε όλα τα 2000 άτομα που πέρασαν από τον σταθμό, για το αν ήξεραν ποιός είναι ο Μπελλ το 10% και αν θ'απαντούσε θετικά.

Ωραίο θεματάκι πάντως, πάραυτα.  :)

Ενώ αν έπαιζαν οι AC/DC θα σταμάταγαν και τα τρένα       ;D

Τι να μας πει με το βιολί το ο Λάκης τώρα....

Ας το βαζε τουλάχιστον σε κανέναν 200άρι λαμπάτο με μπόλικο chorus και distortion και θα μαζεύαν τα πλακάκια.

Σταμάταγες ή δε σταμάταγες ;

Πλήρωνες ή δε πλήρωνες;

Τέλος πάντων.

Πες μου πόσα θέλει να μου παίξει ένα κλαφτερό Ηπειρώτικο να μη πάει και το παλικάρι σπίτι του ρέστο.

Υ.Γ. Καλά τώρα έρευνα ήταν αυτή; Χίλια δυο στο κεφάλι σου και να κάτσεις στο μετρό να ακούσεις. Κι ο Παγκανίνι να παιζε έχεις μυαλό για τέτοια; Δηλαδή αν τρέχεις πρωινιάτικα για δουλειές ή να προλάβεις οτιδήποτε και σταματήσεις στον Γρηγόρη για φυλλόπιτα και έχει προσφορά σε κυπελλάκι Chateau Lafite του 1800 και του πεις πιάσε καλύτερα ένα χταπουτσίνο, είσαι ούγκας;

Πάλι τα ίδια θα λέμε;

Όλα έχουν τις ώρες τους.

Καλό θα ήταν να αναπνέουμε από κάθε πόρο του σώματός μας τα όμορφα ερεθίσματα τριγύρω μας αλλά ......... αφού τα ξέρουμε.

Είχα πει θα φύγω...........

α καλα μιλαμε η ερευνα ηταν αριστα μελετημενη... εδωσε αξιοπιστα αποτελεσματα...

Επισης αν ο κυριος με το βιολι μου εξασφαλιζε εναν αντικαταστατη για την δουλεια που ετρεχα να κανω με την ψυχη στο στομα, τοτε καθομουν και τον ακουγα και με τις ωρες μαλιστα ;D

α καλα μιλαμε η ερευνα ηταν αριστα μελετημενη... εδωσε αξιοπιστα αποτελεσματα...

 

Επισης αν ο κυριος με το βιολι μου εξασφαλιζε εναν αντικαταστατη για την δουλεια που ετρεχα να κανω με την ψυχη στο στομα, τοτε καθομουν και τον ακουγα και με τις ωρες μαλιστα  ;D

100% μαζι σου!

Αν ειχαν επιλεξει ενα χωριο της Νιγηριας για το πειραμα, χτυπημενο απο Εμπολα που οι κατοικοι δεν εχουν πιει μιση σταγονα νερο εδω και 3 μερες, νταλα ηλιος, 12 το μεσημερι, οι σφαιρες των ανταρτων πεφτουν βροχη τριγυρω, οπου κανεις δεν θα καθοταν στη μεση της ερημου να παρακολουθησει τον βιολιστη, τι θα λεγανε? Οτι ολοι οι Νηγιριανοι ειναι ανικανοι να εκτιμησουν την ομορφια?

To πείραμα πέτυχε , ο βιολιστής απέτυχε.

Εγώ δν ξέρω αν μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά κάτω από τέτοιες συνθήκες...μάλλον όχι

Αλλά υποψιάζομαι πως ο κύριος Τζόσουα Μπελλ πρέπει να είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τύπος

100% μαζι σου!

 

Αν ειχαν επιλεξει ενα χωριο της Νιγηριας για το πειραμα, χτυπημενο απο Εμπολα που οι κατοικοι δεν εχουν πιει μιση σταγονα νερο εδω και 3 μερες, νταλα ηλιος, 12 το μεσημερι, οι σφαιρες των ανταρτων πεφτουν βροχη τριγυρω, οπου κανεις δεν θα καθοταν στη μεση της ερημου να παρακολουθησει τον βιολιστη, τι θα λεγανε? Οτι ολοι οι Νηγιριανοι ειναι ανικανοι να εκτιμησουν την ομορφια?

 

 

χαχαχα! Ασε κι αυτοι οι Νιγηριανοι δεν εχουν και καθολου εκλεπτισμενο γουστο. Να δεις που ουτε αυτοι θα μπορουσαν να αναγνωρισουν το ταλεντο και να εκτιμησουν την ομορφια.  ;D :)

Κρίμα που κάποιοι φίλοι βιάστηκαν να το ρίξουν στη πλάκα: αυτό το θέμα έχει ζουμάκι, όχι βέβαια στην υπερφίαλη προσέγγιση του "γιατί να μην προσέχουμε το αριστούργημα όταν έχουμε τη τσίμπλα στο μάτι", αλλά σε πιο ουσιαστικές απορίες όπως το "αν η μουσική έχει φυσικό χώρο ύπαρξης", ιδέα που ευδοκιμεί από την αρχή της ιστορίας της μουσικής και εξακολουθεί να έχει ισχύ μέχρι τις μέρες μας.

:)

Άρα σημασία δεν έχει το τί προσφέρεις πάντα..... αλλά και η "συσκευασία" του...

Και πως το πουλάς.

;D :D