Πίνακας συμμετοχής

Καποιοι ενισχυτές δέχονται και τα δύο είδη τελικών λυχνιών, με τις 6L6 να δίδουν μεγαλύτερο headroom. Δεν αλλάζει σημαντικά ο ήχος του ενισχυτή, δεν μεταμορφώνεται από κάτι σε κάτι αλλο. Δεν φημίζονται οι τελικές λυχνίες EL84 για το edge of breakup. Οι γνωστοί ενισχυτές που τις χρησιμοποιούν, ενδεχομένως, να φημίζονται γι'αυτο. Ίσως διότι έχουν και λιγότερο headroom. Νομίζω τα άνω επιχειρήματα ενισχύουν την άποψη σου.

για ναμαστε ακριβείς Νικόλαε το 100% δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ αλλά σαν σχήμα λόγου ορθώς το θέτεις και εξυπηρετεί το συμπέρασμα... η καταγραφή θα είναι σίγουρα πολύ περισσότερο πιστή στον αρχικό ήχο του λαμπάτου ενισχυτή... τώρα το αν κάποιος προτιμήσει τα έξτρα προστιθέμενα artifacts από τον αφαιρούμενο αρμονικό και δυναμικό πλούτο του φυσικού σήματος γράφοντας τον σε ταινία, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και περί ορέξεως αντίδωρο και χιλιοείπαμε θεμιτό...

Πάντως ΚΑΙ την αρμονική παραμόρφωση της λάμπας του ενισχυτή ΜΟΝΟ το digital θα την αποτυπώσει κατά 100% σε μια ηχογράφηση.

Το θέμα με τις παρουσιάσεις του γκουρμουλη δεν είναι μόνο να του δωθεί κάποιο badge. Το θέμα είναι να πάρει χαμπάρι κάνα κιθαροσαητ/περιοδικό του εξωτερικού πως κάνει καλύτερη κ πιο επαγγελματικη δουλειά από τους αρθρογράφους του κ να του τα σκάσει να κάνει παρουσιάσεις κ να ενταχθεί στο ρόστερ τους

Απονομηθηκε τιποτα στον γκουρμουλη? Ή έτσι θα τη βγαλει ξεροσφυρι? Δωστε ενα σηματάκι ενα κατι τις....

δεν βιάζομαι... ΚΑΘΟΛΟΥ όμως... και είναι θέμα όντως "σεβασμού"... στην θέση σου θα "έμπαινα"όταν έβρισκα χρόνο απ ευθείας με τα επιχειρήματά μου... αν δεν έχεις καν καταλάβει προς τι το "πυροτέχνημα"; το youtube ως γνωστόν επεμβαίνει απωλεστικά μεν (πλέον βέβαια με πολύ βελτιωμένους αλγόριθμους) αλλά με τον ίδιο τρόπο στα δύο δείγματα οπότε το συγκριτικό reference παραμένει και μάλιστα στο consumer επίπεδο που είναι και το τελικό point... οπότε για σένα (ίσως και για μένα) μπορεί να μην έχει σημασία αλλά επειδή ο κόσμος δεν κινείται μόνο γύρω από μας, ακόμα κι ένας νέος να προβληματιστεί και να αποκτήσει "άμυνες" απέναντι στο κατά καιρούς υπερεκτιμημένο hype σταματώντας να κυνηγά χίμαιρες απολαμβάνοντας την μουσική και τις παραγωγές του πέρα από "οπαδικές" νοοτροπίες αυτοανακυρηγμένων αυθεντιών σε θέματα αυτοαναιρούμενης υποκειμενικότητας, ΕΜΕΝΑ μου φτάνει...

Αληθεια λεω ειναι πληρες γευμα. (Μαρουλι, τονος, ντοματινια απο τον κηπο, κασερι, παξιμαδι, ελαιολαδο, ξυδι, αλατι, πιπερι) Και αληθεια μου αρεσει περισσοτερο κι απο το παστιτσιο που εβαλα το μεσημερι. Κανονικα δεν θα ετρωγα τωρα, αλλα την κυνηγαω να την φαω απο χθες που πηρα τα υλικα και δεν με αφηνει η γυναικα με τα παστισια που εφτιαξε σημερα και τα κρεατα χθες. Και απο τακτ τα εφαγα για να μην την προσβαλω.

Διαφωνω. Η Ζηρο δεν εχει καμμια σχεση με τη λαητ. Μια χαρα ειναι. Η κανονικια ειναι καλυτερη φυσικα, αλλα η ζηρο ειναι η μονη απο τις μοντερνες εκδοσεις ανευ ζαχαρης η οποια στεκει κ μονιτς

Διαφωνώ όσο δεν πάει.

Κοιτα, degradation οπως στα αναλογικα που καθε φορα που το ξαναηχογραφεις να μαμιεται και απο λίγο ΣΙΓΟΥΡΑ δεν υπαρχει, εχω κανει blind test με original και ξαναηχογραφημενο 100 φορες AD και DA λουπα και ακρη δεν εβγαζα ποιο ειναι ποιο. Τωρα, αν υπαρχει degradation την πρωτη φορα που περναει, το δεχομαι διοτι ετσι και αλλιως δεν εχουμε επιλογη, καπως πρεπει να το γραψουμε το μαμημενο, ετσι; Αν ειναι να ακουμε μονο το αποτελεσμα απο τα monitor εμεις στο στουντιο και μετα να πηγαινουμε σπιτι μας, να το χεσω.

Δώδεκα κλείνουμε.

Ώπα ρε, δεν το είπα ακόμα? Δώσ' της να καταλάβει ρε Γιώργο. Καλόπαιχτη.

Γιώργο μεγειά και καλόπαιχτη!!

Fusion, θα επιχειρησω να πω την αποψη μου για το λογο που προτιμουμε την λαμπα. Ζητω προκαταβολικα συγνωμη, και δεχομαι εκ των προτερων τις οποιες διορθωσεις. Καταρχας, δε μιλαμε πλεον για πιστοτητα αλλα για πρωτογενη πηγη. Το ζητουμενο λοιπον απο ενα λαμπατο ενισχυτη δεν ειναι η γραμμικοτητα του, ΑΝΤΙΘΕΤΑ ειναι η ΜΗ γραμμικοτητα του. Οταν ας πουμε παιζεις τη ΛΑ στην κιθαρα, ενας πουσαρισμενος λαμπατος ΔΕΝ αναπαραγει μονο τη ΛΑ. Δεν αναπαραγει δηλαδη μονο τη θεμελιο συχνοτητα και τις αρμονικες που προκυπτουν απο τις ταλαντωσεις της χορδης με τη γνωστη σειρα 2:1 3:2 4:3 κλπ κλπ κλπ Αντιθετα δινει το "χρωμα" της λαμπας, κατα κυριο λογο με τη μορφη της αρμονικης παραμορφωσης. Και μαλιστα το κανει με μη- γραμμικο τροπο, δηλαδη δεν τονιζει με την ιδια ενταση ολες τις αρμονικες, αλλα τις ζυγες περισσοτερο. Επισης δεν τονιζει με τον ιδιο τροπο σε σχεση με το παιξιμο μας, αλλα μεταβαλλει την αποκριση του σε σχεση με τον τροπο που παιζουμε, δηλαδη αυτο που λεμε "ακουει" την πενα. Το σημαντικοτερο δε ειναι οτι οσο τον πουσαρουμε και μπαινουμε σε παραμορφωση "προσθετει" και αρμονικες, δημιουργοντας μια καινουργια αρμονικη ακολουθια για καθε υπαρχουσα αρμονικη της κιθαρας. Και αυτο το κανει με μη- γραμμικο τροπο οπως και πριν. Εχουμε δηλαδη να κανουμε στην ουσια με εναν τεραστιο υπερυπολογιστη διοτι ολες αυτες οι προστιθεμενες αρμονικες ειναι ουσιαστικα σα να δημιουργουνται σε απειρη δειγματοληψια. Δεν υπαρχει δηλαδη ο κινδυνος να περασουν το κατωφλι του οριου δειγματοληψιας πανω απο το οποιο κανουν foldback και γινονται πλεον μη- αρμονικη παραμορφωση, ενας κινδυνος που ειναι υπαρκτος σε ψηφιακα συστηματα και οδηγει στη γνωστη σε ολους μας "τζιτζικιλα" Ειναι λοιπον αλλο το ζητουμενο του να εχουμε ωραια αρμονικη παραμορφωση στο σημα, και αλλο το ζητουμενο να μην εχουμε ΚΑΘΟΛΟΥ και οτι μπαινει να βγαινει. Μερα με τη νυχτα κυριολεκτικα.

Πας κι εσύ. Στον Καιάδα. Έτσι λειτουργεί το influencing σύστημα.

Η συνταγή είναι απλή. 3 αυγά, ηλιέλαιο, μία Rio Mare Μεξικάνα (τόνος, κόκκινα φασόλια, καρότα, πιπεριές, καλαμπόκι), αλάτι & ρίγανη. Συνοδεύεται με τυρί φέτα, ψωμί και Coca Zero με μπόλικη ασπαρτάμη και πάγο. Από την Μεξικάνα είχα βγάλει προηγουμένως το καλαμπόκι γιατί δεν είμαι fan.

για να βάλουμε λίγο τα πράγματα στην θέση τους (πάντα με το αρχικό θέμα του op γιατί ως συνήθως έχουμε ξεφύει)... καλύτερο (χωρίς εισαγωγικά) ως προς την καταγραφή, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ (τουτέστιν που θα έλεγε και μια ψυχή τεχνικά), υπάρχει συνονόματε και είναι αυτό που δύναται να προσομοιάσει πιστότερα σε όλα τα επίπεδα το αρχικό φυσικό ηχητικό δρώμενο... και αυτό καλώς ή κακώς βασίζεται στην ψηφιακή τεχνολογία... από κει και πέραν η θεμιτή "γοητεία" που μας ασκούν τα λογής λογής artifacts του (κακώς θεωρούμενου) αντιπάλου δέους, δεν αποτελεί "αξιακό κριτήριο" ως προς την σύγκριση... και για να μην το ξαναγράφω 01010000011001010010010111111001000001111110011011001111 φυσικά έχει σημασία Λάκη και Στράτο μου ένα τέτοιο (όταν γίνεται με προδιαγραφές) συγκριτικό τεστ... και μάλιστα ΤΕΡΑΣΤΙΑ... η διαφορά (σε συχνοτικό και δυναμικό εύρος, θόρυβος και χροιά) του αρχικά καταγεγραμμένου σήματος το ακολουθεί αναλογικά (με την μαθηματική έννοια) σε όλα τα μέσα αναπαραγωγής του... είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να ξέρουμε το αν αυτή η διαφορά (που κατά κανόνα είναι κοστοβόρα) μπορεί να καλυφθεί σε δεύτερο χρόνο και πόσο, ώστε να ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΜΕ το αν αξίζει τελικά (για τον καθένα μας ειδικά) να επενδύσουμε ή όχι και σε τι (πάντα στο επίπεδο που μας αφορά)... ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι μπορεί εύκολα και να σκοτώσει και να κόψει το φιλέτο μου... άμα είμαι αδέξιος μπορεί και να με τραυματίσει... θα φταίει το μαχαίρι φίλε Alter; πιστεύω είμαι σαφής και επ αυτού... το τεστ εδώ έχει να κάνει με τα είδη μαχαιριών και την διαφορά τους όχι με την λάθος χρήση τους...

review για σεμιναριο. το τερματισες...................... να την χαιρεσαι την κιθαρα

Μπράβο Γκουρμουλαρε. Αυτά είναι ριβιουζ ναούμ. Μου έκανε εντύπωση που λες πως έχει "συρρικνωθεί" λίγο το νέκ. Θα περίμενα ψημένο μεηπλ να είναι λίγο πιο σταθερό. Η κιθάρα όπως τη βλέπω είναι κούκλα. Σπάνια μ'αρεσει το μαύρο σε σώμα, η δικιά σου είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις! Ηχητικά είναι έτσι όπως την παρουσίασες ακριβώς. Μ'αρεσουν πολύ οι θέσεις 1,3 κ 5. Αναμενόμενο. Τα 22 τάστα βοηθάνε πολύ να ακουστεί όπως πρέπει ο (ακόμα κ ένας χοτ) νέκ. Η θέση 3 δουλεύει υπέροχα σαν faux tele παρά τους χοτ μαγνήτες, μιας κ η απόσταση των έξω πηνίων είναι μεγάλη. Κ ο χοτ ρεηλς είναι μια χαρά. Οι θέσεις 2 κ 4 ποτέ δε μ'αρεσουν όταν ο μεσαίος είναι χοτ. Πάντα τον αλλάζω με έναν πιο παραδοσιακό, να φτιαξουν αυτοί οι δύο πολύ χρήσιμοι ήχοι κ ας είναι σε ένταση πολύ πιο κάτω από τις υπόλοιπες 3 θέσεις. Καλοπαιχτη κ πάλι! Μας (μου) τρέχανε τα σάλια μόνο από τη φωτό, τώρα με την παρουσίαση θέλω σούπερστρατ!

αυτή η (γνωστή στα καθ ημάς ελληνικά μετερίζια) νοοτροπία, αυτοχαρακτηρίζεται ορέ MGs... κι είναι τόσο μακρυά μου, που μου φέρνει ναυτία... ούτε καν θυμό πλέον...

Αυτά είναι reviews, ευχαριστούμε Γιώργο.

Καλορίζικη Πανό και αλά παιξίματα. Ωραίος ήχος και παίξιμο. Ωραία ξεκίνησε η σχέση σας. Υ.Γ.: Εκεί στο 0:40 που μπαίνει η κιθάρα, εγώ προετοιμασμένος από το intro ήμουν σίγουρος ότι θα ακούσω τη φωνή σου με αυτή τη χαρακτηριστική βραχνάδα.

Όλα πολύ ωραία και ως προς την σύνθεση αλλά και ως προς την εκτέλεση. Ξεχωρίζω όμως ιδιαίτερα το πρώτο. Το εθνικ μπλέκεται πανέμορφα με πιο μοντέρνα ακούσματα, είναι καταπληκτικό .

Ωραια πράγματα

Καλοπαιχτη Πανο!

O Πάνος έχει τον δικό του ήχο στα πάντα. Είτε κιθάρα, είτε πλήκτρα, είτε φωνητικά, όλα "φωνάζουν" Πάνος. Απλά τυχαίνει να έχουμε ίδια γούστα στον ήχο της κιθάρας. Μας αρέσει και στους δυο ο παχύς, βαρύς, gainάτος, ταξιδιάρικός ατμοσφαιρικός ήχος.

@LK κάποιος να αλλάξει στον τίτλο του θέματος το Jimmy σε Jimi. Ευχαριστώ.

Δεν νομίζω ότι ένα τέτοιο τεστ έχει νόημα όταν το τελικό μέσω αναπαραγωγής είναι digital. Νόημα θα είχε να ακούγαμε μια αναλογική ηχογράφηση - σε αναλογικό υλικό φορέα -σε αναλογικό μέσο αναπαραγωγής και την αντίστοιχη ψηφιακή αλυσίδα κατ αντιπαράσταση.

H πρώτη μου superstrat. Καταλαβαίνω γιατί την ονομάζουν έτσι, την κατηγορία αυτή, διότι είναι μια στρατοκάστερ on steroids. Επίσης, υπάρχουν πολλές αλλαγές στη σχεδίαση, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, κάνουν τη διαφορά στην άνεση και στην ευκολία χειρισμού. Ποιότητα κατασκευής Η σειρά αυτή της Charvel είναι κατασκευασμένη στο μεξικό. Θα έλεγα ότι η ποιότητα κατασκευής είναι αντίστοιχη με εκείνη των Deluxe ΜΙΜ fender. Πολύ προσεγμένα όργανα και με καλό quality control. Επώνυμα περιφερειακά και ηλεκτρικά, κλασικές επιλογές σε ξύλα, και άψογη βαφή και κατασκευή. Ακόμα και η δικιά μου κιθάρα, που την αγόρασα μεταχειρισμένη, είναι χωρίς κανένα ψεγάδι, κατασκευαστικά. To σώμα είναι από alder σε σχήμα Dinky, και είναι βαμένο με μια ελαφριά στρώση satin ουρεθάνης. Το μανίκι είναι από καραμελωμένο maple, είναι σχήματος –όπως το βλέπω- slim D (δεν ανεφέρει κάτι η εταιρία). Θυμίζει μανίκι από τελεκάστερ σα πλάτος και αίσθηση, αλλά λίγο πιο λεπτό. Είναι και compound radius από 12 ίντσες ψηλά, μέχρι και 16 ίντσες στα χαμηλά τάστα. Τα 22 jumbo τάστα τα βρήκα επαρκώς γυαλισμένα, και αρκετά δουλεμένα και στρογγυλεμένα στις άκρες τους. Το μανίκι έχει συρρικνωθεί λίγο από τις αλλάγες του καιρού (είπαμε, είναι μεταχειρισμένη η κιθάρα), με αποτέλεσμα οι άκρες των τάστων να είναι κοφτερές και να γίνονται αισθητές στα χέρια (συμβαίνει με τις περισσότερες κιθάρες μου με maple λαιμό). Έχω βάλει στο πρόγραμματα να διορθώσω το πρόβλημα αυτό. Γενικότερη η ταστοδουλειά είναι πολύ καλή. Το nut της Graph Tech ή είναι εξαιρετικά κομμένο (η κιθάρα δεν ξεκουρδίζει με χρήση whammy bar), ή ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της είχε κάνει πολύ καλό σετάπ. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω ήταν να σφίξω λίγο το truss rod και να κατεβάσω το action από το 1,2mm στο 1mm, εκεί που έχω και τις περισσότερες κιθάρες μου (τουλάχιστον όσες η ταστοδουλειά τους το επιτρέπει χωρίς να μπαζάρουν). Παρεπιπτόντως, το wheel truss rod που είναι τοποθετημένο στο κάτω μέρος της ταστιέρας είναι απίστευτα βολικό και πρακτικό. Ούτε να χρείαζεται να ψάχνω το σωστό εργαλείο (έχω κιθάρες με 7 διαφορετικούς τύπους truss rod), ούτε χρειάζεται να ψάχνω τρύπα, να κουνώ χορδές, να ξεκουρδίζουν οι χορδές, να πονάνε τα δάκτυλα μου από την πίεση που ασκώ στο άλεν κλπ. Βάζω ένα λεπτό κατσαβιδάκι μέσα σε μία από τις τρύπες, και στρίβω. Ούτε κανω ακουμπώ χορδές... Σχεδίαση Η Pro-mod έχει αρκετά μοντέρνα σχεδίαση, σε κάθε σπιθαμή της, εκτός του headstock, το οποίο και είναι πιστή αντιγραφή της Fender Stratocaster. Η charvel είναι αδειοδοτημένη να χρησιμοποιεί αυτό το σχήμα στο headstock, όπως χρησιμοποιεί και πολλά άλλα original μέρη μιας Stratocaster, πχ το input jack. To τελευταίο είναι τοποθετημένο στο πίσω μέρος του σώματος, κάτω από το strap της ζώνης, με τρόπο ώστε όταν περνά το καλώδιο από τη ζώνη, να μπαίνει μέσα στο input και να μην φαίνεται τίποτα από τους θεατές. Εξαιρετικά έξυπνο και βολικό για να παίζεις όρθιος, όχι καθόλου βολικό να παίζεις καθιστός, καθώς το καλώδιο “χτυπά” στο πόδι. Το σώμα έχει όλα τα απαραίτητα contours ώστε να “κάθεται” σωστά στο σώμα και το χέρι να έχει πρόσβαση μέχρι το 22ο τάστο χωρίς να προσπαθήσει καν. Το μανίκι είναι πραγματικό αεροδρόμιο που δίδει όλα τα εφόδια σε έναν παίχτη να αποδώσει στο 100%, καθώς τα κάνει ολα πιο εύκολα. Σε αυτό συνδράμει και το satin φινίρισμά το οποίο είναι τριμμένο/γυαλισμένο στο χέρι, και προσδίδει χαρακτηριστική άνεση κατά την κίνηση. Ειδικά, μετά το 12ατο τάστο, οι 16ίντσες radius μετατρέπουν την ταστιέρα σε μια “πλατφόρμα”, όπου κάθε τάστο, σε κάθε χορδή, διακατέχεται από την ίδια χαρακτηριστική ευκολία να πατήσεις πάνω του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω βαθύτερα... Ιδαίτερη αναφορά θέλω να κάτω στα φωσφωρίζοντα dots που είναι στο πάνω μέρος της ταστιέρας... Κατά το παίξιμο, όλα βρίσκονται εκεί που πρέπει να βρίσκονται. Τα χειριστήρια στη σωστή θέση, με τα ποτενσιόμετρα κάτω από τον bridge μαγνήτη (ιδανικό για swells) και τον 5θέσιο επιλογέα κάτω από το volume pot. Κλασική συνταγή Fender. Το volume pot είναι πολύ “μαλακό” κατά τη διαδρομή του. Το no-load tone pot “κλειδώνει” στο 10, όπου εκεί αφήνει και περνάνε όλα πρίμα στους μαγνήτες, ενώ από το 9 και κάτω έχει σφικτή αίσθηση. Ο 5-θέσιος επιλογέας είναι αρκετά σφικτός, αλλά ακριβής. Η Gotoh γέφυρα είναι και αυτή επώνυμη, προϊόν της κλασικής σειράς 5100. Ήρθε σεταρισμένη άψογα και το μόνο που χρειάστηκε να κάνω είναι να βιδώσω το whammy bar. Είναι από εκείνες τις γέφυρες που δεν ακουμπούν στο σώμα, αλλά μπαίνουν μέσα στο σώμα τραβώντας το whammy. Έχει μεγάλο εύρος κίνησης, και έχει εξαιρετική αίσθηση κατά τη χρήση. Είναι αρκετά ακριβές, αλλά εάν δε βιδωθεί όπως πρεπει (ναι, είναι βιδωτό,με τα πάσα να βρίσκονται στο εσωτερικό του bar και να μην φαίνονται εκ πρώτης όψεως), σίγουρα θα έχει έναν μικρό τζόγο, όπως τα vintage tremolo. Έχει μια τρυπούλα για μικρή allenόβιδα, από εκείνες που σφίγγουν και κλειδώνουν το whammy, αλλά η βίδα απουσιάζει. Δεν γνωρίζω εάν την έχασε ο πρώην ιδιοκτήτης ή εάν δεν υπήρχε βίδα εξαρχής. Μαγνήτες Η dk22 έχει διάταξη μαγνητών SSS. Στην ουσία, βέβαια, είναι HSS καθώς ο bridge μαγνήτης είναι διπλός, μεταμφιεσμένος σε μονό. Πιο συγκεκριμένα, στην θέση bridge συναντάμε έναν Seymour Duncan Hot Rails (κεραμικός στα 16,6kohm), στη μεσαία θέση έναν Seymour Duncan SSL-6 (alnico 5 στα 13,3Κοhm), και στην θέση neck ένα Seymour Duncan SSL-6 RWRP (alnico 5 στα 13,3Κοhm). O τελευταίος έχει ανάποδη πολικότητα διότι στη μεσαία θέση, όπως φαίνεται από το διάγραμμα, δουλεύει μαζί με το ένα coil από τον hot rails. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το στήσιμο των μαγνητών. Πρόκειται για “σκοτεινούς” μαγνήτες με αρκετά μεσαία. Έχουν συνδεθεί στο 500Κ volume pot ώστε να γίνουν πιο πριμάτοι (εκεί βοηθά και το no-load tone pot), και ο bridge για να μην “ξυρίζει” έχει δωθεί ανάποδη κλίση (σε σχέση με μια στρατ), όπου η πρίμα πλευρά γέρνει προς τον λαιμό. Με τον τρόπο αυτό υπάρχει μια ωραία ισορροπία. Αυτο, βέβαια, συνεπάγεται ότι θα είναι σχετικά δύσκολο να μπει ένα συμβατικό σετ μαγνητών SSS και να αποδόσει σωστά. Μικρό το κακό, καθώς δεν την αγοράζει κάποιος για να βάλει ενα σετ vintage μαγνήτες από στρατ. Ήχος Ηχητικά είναι πολύ καλή και μπορεί να παίξει (υπό προϋποθέσεις) όλα τα ειδη, με έφεση σε πιο hard stuff. Έχει αρκετά hot μαγνήτες, και τα πάντα ακούγονται κομπρεσαρισμένα και boostαρισμένα. Η θέση 5 (προσπαθεί να) έχει ήχο στρατ. Το πετυχαίνει οριακά με πολύ κομπρεσσαρισμένο τρόπο. Είναι πολύ στρογγυλός ήχος, με μαλακά πρίμα. Η θέση 4 έχει πολυ ενδιαφέρον, καθώς αλλάζει το eq, φεύγουν λίγα μπάσα και θυμίζει λίγο την ανάλογη θέση μιας στρατ, πάλι με κομπρεσαρισμένο τρόπο. Η θέση 3 θυμίζει πολύ μεσαία θέση από τελεκάστερ. Τα μπασα εξαφανίζονται, και τα πρίμα ανεβαίνουν. Πολύ χρήσιμος ήχος και αυτός. Η θέση 2 δεν είναι τόσο καλή όσο η θέση 4, καθώς το ένα coil του hot rails υστερεί έναντι του neck. Μόνο για φάνκι τη βλέπω χρησιμη. Και τελευταία άφησα τη θέση 1, καθώς χαρακτηρίζει το όργανο, κατά κάποιον τρόπο. Θα υπάρχει μόνο ο hot rails και να ήταν αρκετός για τα πάντα. Ειναι λίγο πιο hot από τη θέση 5, ταιριάζει απόλυτα συχνοτικά με τους αλλους δύο μαγνήτες, έχει έντονα μεσαία και είναι πολύ mellow. Είναι αρκετά πιο aggressive σε σχέση με εναν PAF, αλλά ταυτόχρονα είναι γλυκός και αυτό φαίνεται στις ψηλές νότες, όπου τα πρίμα δεν δαγκώνουν, αλλά παραμένει ισορροπημένος ο ήχος. Οι μαγνήτες είναι πολύ ευαίσθητοι στο ύψος. Στα 2-2,5mm δεν είχαν καλό ήχος. Μπουκωμένος και ανίκανος στα καθαρά. Στα 3-3,5mm καθάρισαν οι μονοί και μαλάκωσε ο bridge. Ήρθε ακριβώς εκεί που ήθελα. Τον μεσαίο το σήκωσα λίγο ώστε οι μεσαίες θέσεις να έχουν ακριβώς την ίδια ένταση με τις 1 και 5. Τέλος, να αναφέρω ότι είναι πολύ αποτελεσματικό το καθάρισμα του ήχου με ρίξιμο του Vol pot, ενώ και τo tone pot είναι επίσης πολύ δραστικό. Στο μηδέν έχει αφαιρέσει όλα τα πρίμα και η ένταση του ήχου έχει σχεδόν μηδενιστεί. Αρκετά, όμως με τα λόγια. Ακολουθούν λίγα ηχητικά samples με τον H&K TM18 καρφωμένο στο Multicab, και από εκεί στην κάρτα ήχου. Καθαρός ήχος: charvelΤΜclean.mp3 Crunchy ήχος: charvelΤΜcrunch.mp3 Με ελαφρύ distortion: charvelΤΜod.mp3 Mε heavy distortion (μπουστάρω με ts808): charvelΤΜdist.mp3 Και εδώ μεσα στο μίξ με κάποια πετάλια συνδεδεμένα στο ampster: charvelmix.mp3 Specifications Body: Alder Bolt-on neck: Caramelised maple Fretboard: Caramelised maple Pearloid Dot fretboard inlays Scale length: 648 mm (25.51") Compound fretboard radius: 304.8 - 406 mm (12"- 16") Nut width: 42.86 mm (1.69") Graph Tech TUSQ XL nut 22 Jumbo frets Pickups: Seymour Duncan Custom Hot Rails Strat SHR-1B humbucker (bridge), Seymour Duncan Custom Flat Strat SSL-6 (middle) and Seymour Duncan Custom Flat Strat SSL-6 RWRP (neck) single coils Volume control with 500k EVH Bourns pot Tone controls 5-Way switch Gotoh Custom 510 tremolo Charvel-Branded DieCast Locking machine heads Chrome hardware Strings: NPS .009 "- .042" Colour: Gloss Black

Τα πρωινά που δεν είμαι πρωινός, σηκώνομαι, πίνω ένα καφεδάκι, ανοίγω το Cubase και γράφω κουταμάρες. Μέχρι πρότινος, όταν έφτανε η ώρα να μαγειρέψω ή να κάνω άλλες δουλειές, ή να φύγω για τη δουλειά, πάταγα X, έλεγε Do you want to save?, επάταγα Νο, σηκωνόμουν έφευγα κύριος. Τώρα τελευταία απέκτησα την εξής κακιά συνήθεια: Πρώτα φτιάχνω φάκελο Jam 22-6-2023 π.χ., και στο τέλος πατώ και Save. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κουταμάρα να μην απελευθερώνεται πάλι στο περιβάλλον, αλλά να μου μένει. 3 τέτοιες περιπτώσεις κουταμαρίσματος με ήχους, ταλαιπωρίας μίας και μόνο ιδέας ανα κομμάτι παρουσιάζω εδώ, για να πούμε καμια κουβέντα. Σκεφτείτε το σαν replay από ποδοσφαιράκι που έπαιξα και ήρθε 0-0 με καταστροφικό παιχνίδι κέντρου. 1. jam 20-4-2023 world.mp3 2. Έχει κάτι ενοχλητικά resonances το συνθ, σόρρυ στους ψηλοευαίσθητους, δεν το κατάφερα να τα κόψω χωρίς να αλλάξει πολύ ο ήχος του. jam 4-5-2023.mp3 3. Είναι σχετικά χαμηλά, ΜΗΝ το ανοίξετε πολύ σε ένταση από την αρχή αρχή όμως. ΚΑΒΑΤΖΟΝΕΫ ο (ανακυκλωμένος) ξάδερφος. (κάπου τον βρήκα σε έναν αραχνιασμένο φάκελο) jam 15-6-2023.mp3

Με λυπήθηκε ο Κουρμούλης @gkourmoul1 που πάλευα με τα παλιόξυλα και μου έδωσε μια κιθάρα να έχω... να κάνω το χομπι μου , η οποία κούμπωσε πολύ καλά πιστεύω με το setup μου. Εδώ ένα μικρό σόλο. Νομίζω ότι βγήκε ένας αρκετά καλός ήχος... τι λέτε; @fusiongtr Εγώ να ξέρεις Gibson του ζητούσα να μου δώσει αλλά αυτός επέμενε να μου δώσει μια παλιοtelecaster... για να μην μαλώσουμε δέχτηκα..... Είναι απο αυτές τις κούφιες ευτυχώς και δεν είναι βαριά αλλιώς δεν την έπαιρνα . I will find you again.mp3

Φιλέτο μπούτι μαριναρισμένο, σεφταλιές, μπιφτέκια και σουβλάκια χοιρινά. Απλά κ ωραία, ψήσιμο στην αυλή, ωραία κρέατα Σαλονικιώτικα. Έφαγα σαν ζώο

Ναι, διάφορες ψιλοδουλιτσες που έχουν βγει. Και παράλληλα ξαναεβαλα κάτι παλια βύσματα που είχα από το 1985, ονόματι Excalibur, πάνω σε ένα George L καλώδιο. Έβαλα μόνο τα εξωτερικα καπάκια από το Excalibur αφού βιδωναν ταμάμ πάνω στα switchcraft που είχε πριν. Τα εσωτερικα που είχαν τα Excalibur έγραφαν GM, made in USA κι αυτά, αλλά τα switchcraft ξέρω, αυτά εμπιστεύομαι.

Πριν στη σκυλοβολτα

Η ουσια αποτελειται απο δυο μερη: Το ηχητικο και το πρακτικο. Στο ηχητικο, δε θα μου κανει εντυπωση να ΝΟΜΙΖΩ οτι ακουσα καποια διαφορα. Ειναι παρα πολυ κοντα, ειναι πασιφανες. Και ειναι τοσο κοντα που, σε εμενα τουλαχιστον, συμβαινει το εξης: Επειδη στο πρωτο μερος της λουπας ο ντραμμερ ερχεται απο γυρισμα, εχουν τετοια διαφορα τα χτυπηματα μεταξυ τους που αδυνατω να καταλαβω τι παιζεται. Μονο στο δευτερο μισο που σταθεροποιει το παιξιμο του εχω την υποψια οτι διακρινω καποια ( πολυ μικρη ) διαφορα. Αυτο εννοουσα οτι αν σε ιδιες δυναμικες τα παιξιματα κανουν ολη τη διαφορα, γιατι να συζηταμε για το μεσο. Αυτα για το ηχητικο. Υπαρχει ομως και το πρακτικο. UNDO ρε παιδια, UNDO. Παιδια UNDO. UNDO παιδια, υπαρχει ενα κουμπι που λεγεται UNDO παιδια. Εκανες μαλακια και οπλισες λαθος track; Δεν τρεχει τιποτα, πατας το UNDO. Και μονο που υπαρχει το UNDO μου αρκει για να προτιμησω το ψηφιακο. Τo UNDO και τα πληρη ετοιμα templates με κανουν και γραφω οτι γουσταρω και οποτε γουσταρω. Αν επρεπε να ειμαι καθε φορα απολυτα συγκεντρωμενος στο routing και στο recording, δε θα μπορουσα να γραψω, δεν ειναι ευκολο να ασχολεισαι την ιδια στιγμη με τεχνικα και να προσπαθεις να σκεφτεσαι και καθαρα μουσικα. Η MIDI φαση ΟΚ, ετσι και αλλιως ΨΗΦΙΟ ειναι κατα βαση, με τα UNDO και τα recall και με τα ολα της, αλλα το αναλογικο audio ειναι αλλη φαση, θελει απολυτη συγκεντρωση. Αν δεν εχεις ας πουμε τον τεχνικο (που θα τον πληρωνεις βεβαια ) να χειριζεται τα μηχανηματα ωστε εσυ να κανεις τα δικα σου, ξερω γω η μερα φευγει το τζονυ ερχεται , θα γινει χοντρη μαλακια, δεν υπαρχει περιπτωση

Δεν θα το ακούσω γιατί είμαι κουφός. Αλλά ρε παιδιά, να σας ρωτήσω .... Άντε λέει και ακούτε διαφορά. Αυτή είναι τέτοια που να σας κάνει να προτιμάτε το ένα αντί του άλλου? Αντί να ψάχνετε διαφορές μεταξύ των format, μιλήστε για την ουσία. Αυτό μου αρέσει, αυτό όχι, αυτό έτσι κι έτσι, προτιμώ αυτό γιατί .... (αναφέρετε τους λόγους). Αν είχα γράψει/συνθέσει εγώ την μουσική, τα έδινα σε στούντιο, αυτό φώναζε σεσσιονάδες και τα παίζανε, και μου έστελνε το στούντιο αυτά τα δείγματα να διαλέξω, θα διάλεγα το τάδε και το δείνα, γιατί ηχητικά ....

Ε ναι. Τις περισσότερες φορές ό,τι με ταλαιπωρεί επιστρέφει κι ας μην το έχω καταγράψει. Κι αυτά δηλαδή τα ημερολόγια, δεν τα πολυεπισκέπτομαι. Μόνο αν βαριέμαι πολύ και δεν έχω τι να κάνω. Οπότε δεν έχει μεγάλη διαφορά. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι οτι είναι καταγεγραμμένο και ένα μουσικό "κλίμα" με αυτόν τον τρόπο, εκτός από τη μουσική ιδέα. Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί έχω ΚΑΤΙ στα χέρια μου, κακό γιατί αυτό το ΚΑΤΙ κλείνει την πόρτα σε κάτι άλλο, προδικάζει την κατεύθυνση. Ενώ αν κάθεσαι σε ένα πιανάκι με χαρτί δεν εχεις τέτοια προβλήματα, μένουν πολλές πόρτες ανοιχτές, και η μουσική σύνθεση μπορεί να πάρει διάφορους δρόμους. Χαίρομαι που σου άρεσε Φάνη!

Αυτό βλέπω τώρα

Σοβαρά τώρα ; Τα έσβηνες ;;;;;; !!! Άκουσα το πρώτο και είναι μιλάμε υπέροχη ιδέα - γμστερή δλδ ! Τα άλλα θα τα ακούσω αύριο ... Μα την αλήθεια , εγώ μόνον έτσι κάνω καμιά δουλίτσα...κρατώντας ότι πλήκτρο χτυπήθηκε κι ανακατώνοντας και ξεσκαρτάροντας και ξανά και δώστου ... μέχρι να βγει κάτι να το σουλουπώσω να μου αρέσει.

Πρώτα ξαδέρφια. Ο δεύτερος το άλλαξε λίγο το επίθετο για να γίνει πιο καλλιτεχνικό.

Chris Potter από το "Follow The Red Line - Live At The Village Vanguard" του 2007 με τον Adam Rogers στην κιθάρα.

Ο γκουρμουλης εχει καμια σχεση με τον γκιλμουρη? Ή είναι συνωνυμία?

Το πνεύμα του Γκουρμούλη ζει μέσα σε αυτήν την κιθάρα; Σε ευχαριστώ πολύ! Σε ευχαριστώ πολύ Bill! Μακάρι να μπορούσα!

Adam Rogers και David Binney από το album τους του 2015 "R & B".

Προσωπικά, μου αρέσει η "δραματικότητα" του gilmour, και το "in your face" παίξιμο του Gary. Εύστοχο σχόλιο...

Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι ...

Αυτό σκέφτηκα αμέσως μόλις το άκουσα Νέστορα.

Και η φωτό.

- Τι περιμένουμε στο στουντιο συναθροισμένοι; Είναι η μπομπινα να φθάσει σήμερα. - Γιατί μέσα στο control room μια τέτοια απραξία; Τι κάθοντ' οι ηχοληπτες και δεν ηχογραφουνε; Γιατί η μπομπινα θα φθάσει σήμερα. Τι ηχογραφηση πια θα κάμουν σε DAW; Η μπομπινα σαν έλθει θα ηχογραφησουν. - Γιατί ο παραγωγος μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στου στουντιο την πιο μεγάλη πολυθρονα στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορόνα; Γιατί η μπομπινα θα φθάσει σήμερα. Κι ο παραγωγος περιμένει να δεχθεί τον τεχνικο της. Μάλιστα ετοίμασε για να του δώσει ισοπροπυλικη. Εκεί στην κονσολα έγραψε και των πολλων καναλιων τα ονόματα. - Γιατί οι δυο μας βοηθοι εβγήκαν σήμερα με τα κόκκινα, τα κεντημένα χαιμαλια · γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσα Τσε Γκεβαρα, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σηματα της ειρηνης· γιατί να φορεσουν σήμερα πολύτιμα σκουλαρικια μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα; Γιατί η μπομπινα θα φθάσει σήμερα· και τέτοια χιπικα πράγματα θαμπώνουν οσους θελουν να γραψουν σε αναλογικη ταινια. - Γιατί κι οι άξιοι DAW χειριστες δεν έρχονται σαν πάντα να αρχισουνε το editing, να κανουν τα μαγικα τους; Γιατί οι analog maniacs θα φθάσουν σήμερα· κι αυτοί βαριούντ' δυνατοτητες και ευκολιες. - Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν). Γιατί αδειάζουν γρήγορα το live και το control room, κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι; Γιατί ξημερωσε και εβαλε blind test o npap. Και μερικοί έφθασαν απο το analog στρατοπεδο και είπανε πως διαφορα πια δεν υπάρχει. Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς μπομπινα. Το να τα ριχνουμε στο μεσο καταγταφης ήσαν μια κάποια λύσις.

Το (πραγματικό) tape recording έχει τον δικό του ήχο. Δεν έχει σημασία αν είναι περισσότερο ή λιγότερο hi-end από μία ψηφιακή ηχογράφηση, ο κόσμος το προτιμάει γιατί θέλει αυτόν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα μιας και με αυτόν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα γράφτηκαν κάποια πολύ αγαπημένα του albums. Για τον ίδιο λόγο μπορεί να προτιμάει να γράφει με ένα Roland Juno 6, ή με μια Les Paul ή με μια Ludwig Legacy, παρόλο που ούτε κι αυτά τα όργανα δεν έχουν καμιά σχέση με high end ήχο και με τις δυνατότητες του σήμερα. Είναι επίσης πάρα πολύ δύσκολο να πετύχεις σε emulation αυτό που δίνει το tape. Τα tape plugins δεν έχουν καταφέρει ακόμη να πιάσουν ούτε τα echo chambers του '60, πόσο μάλλον τα υπερμηχανήματα που ισχυρίζονται. Μετά από πολλές δοκιμές και αποτυχίες, προτιμώ να γράφω φορτώνοντας όσο λιγότερο τον ήχο με τέτοιου είδους plugins, . Παλιότερα συνήθως κατέληγα σε δυο τρία plugins με"χαρακτήρα" σε κάθε κανάλι (preamps, vintage eq, vintage comps, tape emulation) και στο τέλος δεν μπορούσε να βγει άκρη τί δίνει και τί αφαιρεί ποιο απ όλα αυτά. Οπότε γράφω και μιξάρω αποφεύγοντας όλα αυτά τα ψηφιακά subtleties. Αν στο τέλος το budget τείνει στα 0€, μπορεί να βάλω κανα Nebula στο mastering και that's that. Επίσης το να απαξιώνουμε το "Χ" ή το "Ψ" κομμάτι μιας ολόκληρης αλυσίδας αντιμετωπίζοντας το σαν κάτι αυθύπαρκτο δεν είναι σωστή οπτική. Ναι, αν πούμε πχ, έλα μωρέ πόση διαφορά έχει μια custom shop Les Paul απ την Epiphone και πόση ένας boutique μαγνήτης απ τους stock, και πόση ο handwired ενισχυτής απ την απλή του έκδοση και πόση το τάδε μεγάφωνο απ το Celestion και πόση οι stock λάμπες απ τις vintage Mullard και πόση έχει το τάδε αναλογικό εφέ απ΄ την πεταλιέρα και πόση έχει ο Neve προενισχυτής απ αυτόν του interface και πόση ο λαμπάτος compressor απ το VST και πόση το tape απ την καθαρή ηχογράφηση, κάθε φορά μπορούμε να απαντάμε "όχι πολύ". Αλλά θα στοιχηματίσω ότι η πρώτη αλυσίδα με τη δεύτερη όταν θα τις ακούσεις στο τέλος θα έχουν πολύ σημαντική διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. Οπότε ναι, αν ήθελα να κάνω μια επαγγελματική ηχογράφηση με vintage χαρακτήρα, θα τα έδινα αυτά τα έξτρα χρήματα για να γράψω σε tape. Δεν είναι απλά "ένα bump στα μπάσα και λίγο κομπρεσσάρισμα" για μένα.