Πίνακας συμμετοχής

Ενα αγαπημενο μου live cover απο το 2002

Η Tonelab παραχώθηκε γιατί βαρέθηκα να τη κλωτσάω.

Τα μισά μου τουλάχιστον jacks είναι με γωνία!!! Το θεωρώ πιό απλό κα ιδιοφυές από το input jack της stratocaster και των Ibanez!!! Και να το πατήσεις, που λέει ο λόγος, δεν βγαίνει!!

Ηταν μια ωραια φαση τοτε, παρα ολα τα ευτραπελα που εγιναν παραλληλα. Θα καναμε μερικες εμφανισεις στο house of art οπου θα παιζαμε δυο σετ με δικα της κομματια και cover. Θα τη "συνοδευε" η μπαντα μου με τη προσθηκη ενος keyboard παιχτη (αφου εμεις ειμαστε καθαρα ροκ μπαντα, κιθαρα μπασο ντραμς φωνη) και ενδιαμεσα θα παιζαμε δικο μας υλικο και cover. Επιλεξαμε τα cover που θα ελεγε, δωσαμε ραντεβου σε 2 μηνες και μεσα σε αυτο το διαστημα εγραψα οδηγους και τους εστειλα μαζι με το ακουστικο υλικο σε ολους τους μουσικους να τα μελετησουν ετσι ωστε να κανουμε λιγες "σφιχτες" προβες και οχι αυτες τις ατελειωτες που συνηθίζονται. Καναμε 4ή 5 αν θυμαμαι καλα 4ωρες προβες και "περασαμε" 35 κομματια, δικα της, ελληνικα και ξενα (οχι και τοσο ευκολα κομματια για Live). Οι προβες εγιναν στο Basement στην Καλλιθεα, και επειδη τα μεταλα και οι ροκαδες που συχναζαν εκει, την γουσταρουν γενικοτερα την Ευριδικη, στα λαιβ που ακολουθησαν ειχαμε πολλους .. μαλλιαδες απο κατω να κανουν εξεδρα. Αρχικα δεν υπηρχε καμια σκεψη να κυκλοφορησει live cd. Απλα στην πρεμιερα ως ειθισται, ηρθαν καλεσμενοι και απο την εταιρεια της και επεσε απο τον διευθυντη η προταση να φερει ο ηχοληπτης την επομενη μερα δυο 8καναλα adat, (αυτα που γραφανε σε βιντεοκασσετα, εκεινη την εποχη) και να μας ηχογραφησει. Αφου εγιναν τα απαραιτητα deals με την ανεκδιήγητη παραγωγο ("γραμματεα" ουσιαστικα, αφου απο μουσικη παραγωγη στην Ελλαδα εκεινης της εποχης τουλαχιστον, δεν σκαμπαζε κανενας απο τους γραφειοκρατες παραγωγους) που ανελαβε το κολπο και μας εβγαλε την ψυχη μεχρι να γινει συμφωνια (καλες ιστοριες να λεμε γυρω απο τη φωτια στην παραλια) το προχωρησαμε. Η κιθαρα στην 1η εισαγωγη του nobodys wife αν προσεξετε, εχει λιγο διαφορετικο ηχο απο την 2η εισαγωγη. Αυτο ηταν και η μονη διορθωση που εκανα στο στουντιο. (γιατι πατησα λαθος ηχο και τον αλλαξα ενω ειχα ηδη ξεκινησει) Οτι ακουτε απο κιθαρα ειναι λαιβ παιγμενο (στα περισσοτερα "λαιβ" cd που κυκλοφορουν, το μονο λαιβ ειναι ο κοσμος που χειροκροτα). Ακομα και το ψιλολαθος φιναλε στο "ζηλευει η νυχτα" το αφησαμε οπως ειναι. Ενδιαφερον ειχε αυτο που ειχα κανει στην εναρξη του 2ου μερους της Ευριδικης για να δεσει με τα δικα μας κομματια, και ηταν να παιξουμε την εισαγωγη του Killing In The Name των RATM και να το δεσουμε με την Πυξιδα της Ευριδικης, διασκευασμενο πιο "σκληρο" απο την original εκτελεση και σε κουρδισμα drop D με το θεματακι της εισαγωγης παιγμενο σε power chords κλπ. Γενικοτερα παιξαμε λιγο πιο σκληρα ολα τα κομματια της. Δυστυχως ενω πηραμε την αδεια για κυκλοφορια για ολα τα covers, για αυτο το κομματι δεν την πηραμε, επειδη χρησιμοποιουσαμε ενα μερος μονο. Και ηταν πολυ καλη φαση γμτ. Η μπαντα ηταν εγω κιθαρα, μπασο ο γνωστος και σεσημασμενος Φωτης Αναγνωστου, που εχει μεταναστευσει εις Ολλανδιαν και διαπρεπει και ως luthier με τα EAS μπασα. (μαλιστα συναντησε την Ανουκ σε ενα προβαδικο και οπως τα λεγανε της ειπε οτι ειναι ο μπασιστας που παιζει στο cover της Ευριδικης και τρελλαθηκε) ντραμς ο Βασιλης Ρουσσης (ο ντραμερ "μου" και φιλος παιδιόθεν) και πληκτρα ενας τρομερος συναδελφος ο Χριστοφορος Ελευθεριαδης απο Κοζανη, που επαιζε τοσο καλα ροκ, οσο και "κλαμα" ανατολιτικο με μορια κλπ. (αυτος εχει μεταναστευσει εις Ηνωμενας Πολιτειας) Ηθελα να τον βαλω στην μπαντα και να παιζει τετοια μεσα στο ροκ. Αλλα δεν με ακουσανε. Στις προβες ομως που παιξαμε το alive των pearl jam και εκανε ταξιμι πανω στο κομματι, τους φυγανε ολωνονε τα κακα. Φωνη στην δικη μας μπαντα ηταν ο Δημητρης Κυριαζης που εχει μεταναστευσει εις Αυστραλιαν που εκτος απο τρομερη φωνη, ειχε το ταλεντο να τραγουδαει ελληνικο στιχο σε ροκ μουσικη και να το κανει να ακουγεται καλα. Με λιγα λογια εχουμε μεινει μονο εγω και ο Βασιλης εις Μπανανιαν να κλαιμε τη μοιρα μας (αν και ο Μπιλης εχει την ακρη να φυγει οποτε θελει Γαλλια, λογω Γαλλιδας συζηγου) Παιζαμε καθαρα ροκ με επιρροες απο seattle σκηνη και οχι ... "ελληνικο" ροκ που ηταν της μοδός. Ειχαμε την προοπτικη να μας κυκλοφορουσε μεγαλη δισκογραφικη (αυτη που συνεργαζοταν και η Ευριδικη και ετσι εγινε και το κονε) γιατι ειχαμε κι ενα κομματι που πιστευαν οτι θα γινει μεγαλο σουξε. Δεν συμφωνησαμε γιατι ηθελε ο γνωστος παραγωγος και συνθετης που θα μας αναλαμβανε, να βαλουμε και πληκτρα (... πολλα πληκτρα και οχι στην μορφη που ισως να συμφωνουσα) και να το κανουμε ... "ελληνικο" ροκ. Αντ'αυτου, το καλοκαιρι που ηρθε, ακουσα τη γεφυρα του σουξε μας, να γινεται μεγαλη επιτυχια με γνωστο τραγουδιστη και με συνθετη ... τον παραγωγο μας, με αλλη μελωδια φωνης ομως). Πολλα εγραψα αλλα το εκανα για να μη τα ξεχασω. (μερικα εκανα προσπαθεια για τα θυμηθω οπως τα εγραφα) Ααα ενα κομματι στο cd με στιχους της Ευριδικης (συντροφιά που με σκοτώνει), γραψαμε τη μουσικη στο soundcheck.

Προσωπικα την βρηκα ψιλομετρια...Στα συν το φιναλε με το live aid, οσες σκηνες ασχολουνταν με την δημιουργια των κομματιων, η χημεια μεταξυ των μελων και μεγαλο μερος του χιουμορ (τυπικο χολιγουντιανο χιουμορ αλλα δουλεψε οποτε δεν εχω παραπονα) Στα πλην ομως η ελλειψη ρυθμου στην αφηγηση (ενιωθα διαρκως πως πηδανε σημαντικα κεφαλαια), η ελλειψη εμβαθυνσης στην μουσικη τους ιδιοφυια (πιο πολυ τους ακουω να λενε οτι γαμανε και δερνουν -δες τη σκηνη στο γραφειο της δισκογραφικης- παρα να το δειχνουν), η μονοπλευρη εστιαση στον Μερκιουρι εις βαρος των αλλων μελων (τουλαχιστον ο Μει θα επρεπε να ειχε περισσοτερο χρονο και χωρο στη ταινια), το γενικοτερα αβολο και αμηχανο screenplay (σπανια υπαρχει φυσικοτητα στους διαλογους και στο στησιμο της καθε σκηνης), τα υπερβολικα ψευτικα δοντια του Μερκιουρι (στην αρχη ειδικα ειναι απλα αστειος συγγνωμη)...γενικα, περασα την ωρα μου ευχαριστα μιας και λατρευω Queen αλλα σαν ταινια δεν ελεγε πολλα. Επισης δεν καταλαβαινω γιατι τοση αγαπη για τον Μαλεκ. Οκ, εκανε μια καλη μιμηση οπως χιλιαδες αλλοι ηθοποιοι κανουν σε βιογραφικες ταινιες καθε χρονο...και τιποτα περισσοτερο. Δεν επιασε στιγμη τον γυπαετισιο δυναμισμο του Φρεντι επι σκηνης, την ντροπαλη και εσωστρεφη πλευρα του εκτος σκηνης ή οτιδηποτε αλλο περα απο μανιερες του. Δεν τον βοηθαει το σεναριο, φυσικα, που ποτε δεν κανει τον Φρεντι εναν αληθινο, ολοκληρωμενο χαρακτηρα, αλλα οσκαρ οπως λενε πολλοι δεν το αξιζει με τιποτα.

Ένα ορίτζιναλ κομμάτι από πρόσφατο live των 16 Strings στο Crow Club. Βαγγέλης Παπάζογλου - Φωνή Σπύρος Χατζηαντωνίου - Κιθάρα Νίκος Κουρομιχελάκης - Κιθάρα Στράτος Αργυρίου - Μπάσο Χάρης Κούνουπας - Τύμπανα Μουσική, στίχοι - Σπύρος Χατζηαντωνίου

μια καλη λυση ειναι να δεις που βρισκεται η κιθαρα οταν παιζεις καθιστος, και να ρυθμισεις τη ζωνη ωστε να μην αλλαζει θεση οταν εισαι ορθιος. Ετσι καταληγει πανω κατω το ιδιο και στις δυο θεσεις, εκτος την ταση στον ωμο

Μπράβο μάγκες. Πολύ ωραία παλιοροκιά. Υπάρχει κάπου non-live να την ακούμε σπίτι μας; Κι εμένα. Πολύ. Δίνει περισσότερο ενδιαφέρον στο κομμάτι.

Εγω να σας πω την αμαρτια μου ουδεν εγνωριζα περι grindcore...ενα απλο σερτς μου κατεδειξε περαν πασης αμφιβολιας πως η Νικη δεν ειναι καρκασιανη ...headbanger απο κουνια βεβαια......απο την αλλη, της αρεσουν πολυ οι Soundgarden, ο,τι μπορει να σημαινει αυτο.

Μπράβο παίδες, το κομμάτι είναι φοβερό!!!

Πολυ δυνατο και νομιζω οτι αν το εβλεπα απο κοντα,θα μου φαινοταν ακομα δυνατοτερο. Γιγαντες.

Ουάου!! Πολύ ωραίοι, αλλά αναμενόμενο, έχετε μαζευτεί όλοι οι παικταράδες μαζεμένοι. Πάντα τέτοια!

Για τους λοιπούς δε θα πω. Έχω εκφραστεί παλαιότερα. (Α, μ' άρεσε πολύ το ελλειπτικό μέτρο όπου παρουσιάζεται). Για τον φίλο μου το Βαγγέλη όμως θα πω. Φίλε έχεις ανέβει πολύ και σε μελωδικότητα και ροκ παρουσία. Μπράβο. Ωραίο κομμάτι παιδιά.

Δύναμη είστε, ΣΚΟΤΩ.

Αργύρη σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ειναι πολύ ενθαρυντικά ρε φίλε Δεν πολύ φτιάχνω τελευταία (εκτός από μια esquire tele που είμαι στο βάψιμο και θα ποστάρω σύντομα) γιατί έχω τις κιθάρες που θέλω να παίξω και δεν υπάρχει σπουδαίο κίνητρο τελευταία απέκτησα έναν Koch studiotone για πιό ροκ και μπλούζ προσανατολισμούς οπότε σωστά μαντέψατε κατάλαβα ποιά κιθάρα λείπει από τη συλλογή μου και θα ειναι το επόμενο project: μία les Paul !!! Γιατί παίζει τα πάντα δοκίμασα βέβαια και τις δύο Les Paul κιθάρες που έχει φτιάξει ο Θάνος και είναι απίστευτα όργανα πολύ θα μ άρεσε μια κιθαρο μάζωξη μάλλον πρέπει να σας επισκευτώ επάνω Τα λέμε φιλαράκια!

Ray ευχαριστούμε. Ελπίζουμε ότι σε λίγο καιρό θα υπάρχει ηχογραφημένο αξιοπρεπώς μαζί με μερικά άλλα. -------------------------------------------------------------------- Edit: Κι επειδή είμαι terminology nazi και εξυπνάκιας, δεν υπάρχει ελλιπές* μέτρο στο κομμάτι. Όλα τα μέτρα είναι πλήρη. Αυτό που γίνεται σε κάποια σημεία που 'διπλώνει' το ριφ, είναι μια μικρή ρυθμική τράμπα (ναι αυτός είναι απόλυτα αποδεκτός μουσικός όρος, έχετε πρόβλημα; ), την οποία σκέφτηκε ο συνθέτης γιατί είναι κι αυτός εξυπνάκιας και θέλει, εκτός από grindcore, να παίξει και φιούζιον. *Και όχι "ελλειπτικό" που έγραψε ο αγαπητός Νέστορας. (Μα να μην μπορώ να σταματήσω με τίποτα ρε πστ μου. Με έχουν αφήσει γυναίκες, με έχουν ξεγράψει φίλοι, με έχουν αποκληρώσει πλούσιοι θείοι, όλοι επειδή τους έσπαγα τα παπάρια με τους ψυχαναγκαστικούς ...ορολογισμούς μου, κι εγώ εκεί! Συνεχίζω να πρήζω τον κόσμο. Χόουπλες...).

Και τα Hicon, τουλαχιστον αυτο που χρησιμοποιω εγω κουμπωνει μια χαρα σε κλασσικο tele jackplate. Με διαφορα αλλα καλωδια ομως στο παρελθον ειχα προβληματα, ειναι λιγο hit and miss... Edit: Ακυρο, εχω χαζεψει...πηγα και εβγαλα την κιθαρα απο τη θηκη για να δω τελικα οτι στη δικια μου φοραω βιδωτο electrosocket, συνεχιστε

Ναι, απλα πεταει μπροστα σαν γκουμουτσα.

Εγω πάλι δεν έχω ούτε ένα γωνιακό... Η λογική μου είναι ότι αφού στη συναυλία / πρόβα κλπ θα παίζω όρθιος, και στο σπίτι θα πρέπει να προβάρω όρθιος (έχετε παρατηρήσει βεβαίως ότι παίζεις διαφορετικά ή με άλλο βαθμό δυσκολίας όταν είσαι όρθιος απ' ότι όταν είσαι καθισμένος). Ετσι, προτιμώ τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας ώστε να είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω συναυλιακά χωρίς να χρειάζεται να έχω ρυθμίσει τη ζωνη της κιθάρας... στο λαιμό. Η καρέκλα χρησιμεύει μόνο οταν καθομαι για να κάνω επισταμένες ρυθμίσεις σε κάποιο καινουριο πετάλι που δοκιμάζω - για να μη σκυβω διαρκώς δηλαδή. Αναγνωρίζω βέβαια ότι όταν μένεις σε ένα σπίτι με άλλον κόσμο, είναι πολύ πιο δύσκολο το να παίζεις όρθιος μες τη μέση (ή σε μια γωνία) ενώ κόσμος γυροφέρνει, μπαινοβγαίνει, θέλει να περάσει να ανοίξει το παράθυρο , να στρώσει το κρεβάτι , να βάλει σκούπα κλπ.

Φεντερακιας κι εγω αλλα για αυτους που δεν εχουν στρατ, υπαρχουν και τα πλαγια τζακ γιου νοου.

Θα πρεπει να δηλωσεις συμμετοχη και να παρεις σειρα προτεραιοτητας στο ειδικο θρεντ που εχει δημιουργηθει. Αλλοι περιμενουν μηνες για ενα ταπεινο καβερ απο τον Σπυρο. 5 ευρω ειναι η συμμετοχη, ισα ισα για να αλλαζει χορδες σε καθε καβερ.

εμ γι αυτό γούσταρες τη συζήτηση για το Jesus Christ super star. απο αλληλεγγύη.

Off topic: Έκανες λάθος στο όνομα, αλλά .... έπεσες μέσα.

Ωραίο. Σπύρο έχω αίτημα επίκαιρο. Δεν κάνεις ένα ωραίο κάβερ του innuendo να γουστάρουμε;

Τι κομματάρα!!! Το λατρεύω!!!

Να πάτε στο μεξικό που είναι αντίχριστοι να τα παίξετε αυτά αλήται. Εδώ ακούμε Γαϊτάνο άντε και κανά Δάκη, κοπρέντε;

Το λοιπόν, αγαπητοί...Μπήκα στη διαδικασία να φτιάξω ένα videoclip για το τραγούδι που είχα ανεβάσει πριν λίγο καιρό. Ήταν αρκετά δύσκολο ομολογώ, αλλά είχε πολύ πλάκα ρε παιδί μου. Νόμιζα αρχικά πως θα είναι ακατόρθωτο αλλά όσο προχωρούσε το πράγμα τόσο περισσότερο ενδιαφέρον είχε. Σε βαθμό δηλαδή που σκέφτομαι να το κάνω σχεδόν για κάθε τραγούδι. Δεν ξέρω τι λέτε κι εσείς; Υ.Γ. Δυστυχώς, αν και κατέληξα να συμφωνώ με τον cigaret13 για το θέμα του σόλο, δεν το διόρθωσα λόγω περιορισμένου χρόνου....

Καλύτερη στιγμή του βίντεο εκεί στο 3:31-3:32 (να την χαίρεσαι....). Κατά τ'άλλα που είναι βρε οι μοντέλες, που είναι οι εκρήξεις, τα σπέσιαλ εφέ; Και το κυριότερο, που είναι η αγριάδα στην έκφραση του προσώπου σου..... Την σηκώνει το κομμάτι! Το άσμα είναι πολύ καλύτερα μιξαρισμένο τώρα (άκουσα για σύγκριση και την προηγούμενη βερσιόν) ίσως λίγο περισσότερο κομπρεσαρισμένο απ'όσο χρειάζεται, το σόλο όπως ξαναματαείπα πρέπει να αλλαχθεί και οι στίχοι πλέον καταλαβαίνονται... Με δυό λόγια, καλύτερα τώρα.

Μου θύμισε αβίαστα Firebird, πράγμα όχι παράξενο αν σκεφτείς ότι και εκείνοι είχαν grindcore καταβολές. Ειδικότερα την εκδοχή τους στο Stranger To Himself. Πράγμα που με κάνει να κοιτάξω με συμπάθεια τελικά τον ξεκούδουνο headbanger στην αρχή του video. Είναι δικός μας, Καρκασιανός.

πλακα-πλακα το'' σαλονι'' μιας και ειναι το λιγοτερο χρηστικο δωματιο στο 95 τοις εκατο των ελληνικων σπιτιων καιρος ειναι να ''ξεχρεωσει '' κι αυτο. ασε που οποιον τον χαλαει να βλεπει μια στρατ κι ενα deluxe reverb διπλα απο τον καναπε......να περασει εξω..!!

John Petrucci και ξερό ψωμί:

Το “Malice in Wonderland” είναι το μόνο studio album των Paice Ashton Lord που κυκλοφόρησε το 1977 και θα παρουσιαστεί για 2 συνεχόμενες Κυριακές στον Πολυχώρο Άννα & Μαρία Καλουτά απο την Dominus Orchestra. Μετά την διάλυση των Deep Purple το 1976 οι Ian Paice και Jon Lord, drummer και πληκτράς της μπάντας, συνεργάστηκαν με τον επίσης Βρετανό τραγουδιστή και πληκτρά, Ashton. Η μπάντα ολοκληρώθηκε με τον Bernie Marsden των Whitesnake στην κιθάρα και Paul Martinez στο μπάσο. Το 2014 δημιουργήθηκε στην Αθήνα η Dominus Orchestra με σκοπό να παρουσιάσει το μουσικό έργο του Jon Lord. Κύριος εμπνευστής και φαν του Lord, ο Πάνος Πολίτης που μάζεψε μια ομάδα μουσικών υψηλού επαγγελματικού επιπέδου που παράλληλα αγαπάνε το είδος. Για το “Malice in wonderland” αφού δόθηκαν οι παρτιτούρες, έγιναν τέσσερις πρόβες. Οι πρόβες έγιναν στο Studio Sierra απο την εντεκαμελή παρέα. Τα μέλη που συμμετέχουν είναι: • Πάνος Πολίτης – Hammond organ, Piano, Keyboards • Νίκος Εφεντάκης – El. Guitar • Γιάννης Γρηγορίου – El. Bass • Δημήτρης Αντωνιάδης – Drums • Βασίλης Αξιώτης – Vocals • Δέσποινα Zacharitsev – Backing Vocals • Christine Ullorja – Backing Vocals “THE BRASS” • Renato Κούσης – Trombone • Κώστας Κεφαλάς – Trumpet, Flugelhorn • Γιώργος Κωνσταντάκης – Tenor Saxophone • Σπύρος Νίκας – Alto Saxophone (Πάνω) Γιάννης Γρηγορίου με λάθος μπάσο. (Κάτω) Τα σωστά όμως κείτονταν παραδίπλα. Ο Δημήτρης Αντωνιάδης στα Drums γνωστός απο τα Noiz Jam. Η σωστή κιθάρα για την σωστή μπάντα. The Hammond stack. Εχω την εντύπωση πως θα 'ναι μια συναυλία που αξίζει να δει κανείς απο κάθε άποψη.

Ειπα να μπω κ εγω