Πίνακας συμμετοχής

Λάκη απαντάς στο αρχικό μου ποστ; Είσαι εκτός θέματος.

Φυσικά και χρειάζεστε μπάτσο. Εμεις κλέφτες θα γινουμε; Επι της ουσίας. Μην μαλώνετε εδω. Καντε κάνα βίντεο να πλακωνεστε στο youtube να παρομεν και κανα λάικ.

Κάποτε στα Live, μπορεί να γίνεται ακόμα δεν βλέπω πια, υπήρχε ένα μέρος του show , σαν παρουσίαση της μπάντας, όπου οι μουσικοί ξεκαύλωναν με σολίδια.....με statement μάλλον "δείτε τι μπορώ να κάνω". Ίσως , εκτός των άλλων, να γινόταν αυτό για να "εκτονωθούν" και να μπορούν να παραμένουν πειθαρχημένοι στο υπόλοιπο set, και να το αναπαράγουν ορθά- όπως ηχογραφήθηκε , χωρίς ακροβασίες. Για να το συνδέσω με το αρχικό post του Op. Αυτό το "δείτε τι μπορώ να κάνω¨ ίσως να θέλει να δείξει κάποιος που στέλνει ένα βιογραφικό μέσω youtube video, έχοντας (όχι άδικα) την πεποίθηση ότι εφόσον μπορεί να παίξει τα "περίπλοκα" , τεκμαίρεται ότι μπορεί να παίξει και τα απλά. Τώρα, αν δεν μπορεί να παίξει "τα απλά" , όχι από ικανότητα αλλά από ιδιοσυγκρασία, είναι κάτι που θα φανεί με τον χρόνο και από κοντά (όχι εξ αποστάσεως).

"..... και μια φορά μου φέρνει να παίξω κάτι πένθιμο και είχε χρωματίσει την παρτιτούρα με μαύρο μολύβι και δεν έβλεπα ΧΡΙΣΤΟ"

Εννοειται οτι μοιαζει με Κουγκαρ και ειναι και γ...μω. Κανε ενα μινι LP με 4 κομματια,δε θες παραπανω,ας ειναι και επανεκτελεσεις παλαιοτερων σου. Θα γουσταρουμε. Διοτι τελικα το μισο του καλου δισκου εναι το εξωφυλλο.

Ρε σεις, όχι ειρωνείες, προσβολές, κλπ. Και χαλάνε το κλιμα, και δημιουργούν προηγούμενα, και δεν έχουν και νόημα δηλαδή. Μην το μαμήσουμε τελείως το πράγμα. Παρέα κάνουμε εδώ μέσα, κρίμα είναι.

Λάθος John. Αυτό είναι καραμπινάτο LSD.

αυτός που πήρε τον πούλο επειδή δεν ήξερε 5/4 μάλλον είχε παραγγείλει καμμιά φεράρι εκείνη τη μέρα και τα βρόντηξε

ευτυχώς υπάρχει το ιντερνετ και όπως μαθαίνω για τον Νικ Μεισον μαθαίνω τι είναι και το ΓΝΤΜ

Κάποτες, στο παλιό Βελιγράδι, πριν τον πόλεμο, υπήρχε μια σχολή μουσικής, που έπαιρνε τα παιδιά που απορρίπτονταν από τις υπόλοιπες σχολές της Ευρώπης. Μικρά παιδιά. Είχε ένα πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα εκπαίδευσης. Τα παιδιά έπαιζαν στα (όχι τα) όργανα, πριν μπουν στην κατ' εξοχήν μουσική εκπαίδευση. Σε κάποια από τα μαθήματα, τους έβαζαν να ακούσουν ένα κομμάτι, και από το άκουσμα, να φτιάξουν μια ιστορία, ένα παραμύθι. Μετά τους έβαζαν να γράψουν μια ιστορία, και να την παίξουν με ήχους στο πιάνο (χωρίς ακόμα να ξέρουν νότες). Τα διαστήματα τους τα μάθαιναν ως εξής. Έπαιζε τα διαστήματα ο δάσκαλος, και ζητούσε από κάθε παιδί, να ζωγραφίσει από ένα χρώμα για κάθε διάστημα. Το ίδιο συνέβαινε και με τις συγχορδίες. Μετά ζητούσαν από τα παιδιά να ζωγραφίσουν κάτι, και να το παίξουν στο πιάνο (με βάση τα χρώματα της κάθε ζωγραφιάς). Η σχολή βομβαρδίστηκε, και .... τέλος. Τι κρίμα!

Εμείς σε περιμέναμε να αποφανθείς περί τζέημς μποντ Λάκη! Τι ειναι αυτά;!

Nα σαι καλα Σερ,μας φτιαχνεις σε δυσκολη φαση. Οταν ακουσα οτι θα παρει συνταξη ο Λορντ αλλα θα τον αντικαταστησουν,ο πρωτος και ο μονος που μου ηρθε στο μυαλο οτι μπορει να παει στη θεση του χωρις να ειναι απλα για διακοσμηση και να καπελωθει απο το βαρος της μπαντας,ηταν ο Airey.Τεραστιος μουσικος. Το Electric Savage ειναι δισκαρα οπως και τα υπολοιπα των Colosseum II.Το αγαπημενο μου ειναι το Strange New Flesh λογω και της φωναρας του Mike Starrs. Το συγκεκριμενο λαιβ που ποσταρες εχει ενα απο τα καλυτερα μου της Μορς εποχης,το Razzle Dazzle.Και το παιζουν τοσο ωραια. Ο Γκιλαν ειναι καταπληκτικος.Τελευταια δεν ειναι τοσο καλος με τους Περπλ.Πιθανο εδω να εχει πεσει φτιαξιμο στη φωνη αλλα ποιος νοιαζεται τελικα,στα τετοια μας.Αυτο που ακουμε γ...μει. Ο McBride παιζει ωραια για τα γουστα μου.Εχει κατι που δεν εχουν καποιοι απο την καινουρια φουρνια παικτων.Πενια,τη βαραει τη νοτα.Εχει και καμποσο Μουρ στο παιξιμο του,φαινεται.Ιρλανδος θα πεις.Γουσταρα. Και τελικα εχουμε,εδω στο νοιζ,ανθρωπο που οχι μονο εχει παιξει με τον Γκιλαν,αλλα εχει δει και τον πισινο του στα Τεμπη.Μικρος ο κοσμος τελικα. Που σαι ρε Τερυ?

Κατ' αρχήν ευχαριστώ πολύ. Αυτός ....

Προσφατα στο Spectrum video της Hiromi εγραφε η ιδια αυτο... Aν κ δεν εχει σχεση, θυμηθηκα την εννοια της συναισθησιας.https://el.wikipedia.org/wiki/Συναισθησία Υπαρχει καποιος αναμεσα μας που αντιλαμβανεται την μουσικη με αυτο τον τροπο ? Ξερω οτι ο Adam Νeely..εχει καποια μορφη συναισθησιας. https://www.nme.com/blogs/nme-blogs/meet-the-famous-musicians-with-synaesthesia-a-condition-that-means-you-hear-colours-14511

Το ρε είναι κόκκινο και το ντο# είναι κτικιάρικο, κίτρινο,επίσης το 4 είναι κόκκινο και το 2 κίτρινο, αλλά πώς ξέρουμε ότι δεν οφείλεται σε κάποιο παιδικό βιβλίο με εικόνες και χρώματα; Το μί ύφεση είναι νομίζω άσπρο ή στο χρώμα της διαφανούς μάσκας θαλάσσης(είναι περισσότερο σαν ποιότητα παρά σαν χρώμα), παρ'όλ'αυτά η σι μείζονα συγχορδία(με εναρμόνιο ρε#-μιΥ) είναι ενίοτε γρασιδί. Έχω διαβάσει το άλλο όμως για το απόλυτο αυτί, ότι παίζει ρόλο το πως ονομάζεις τη νότα γιατί ο εγκέφαλος πιάνει μόνο το δεύτερο φθόγγο,οπότε λα-φα, μι-σι μπερδεύονται πιο εύκολα σε σχέση με ντο-φα και αυτοί που έχουν το απόλυτο ξεχωρίζουν και το πρώτο σύμφωνο. Οι ερευνητές ήταν νομίζω Ιταλοί,οπότε εν συνεχεία έγραφαν ότι με το αμερικάνικο σύστημα μπι-σι-ντι-η είναι πιο δύσκολο ν΄αναπτύξουν/εκπαιδεύσουν απόλυτο αυτί. edit: εδώ το διάβασα: Vowel Identity between Note Labels Confuses Pitch Identification in Non-Absolute Pitch Possessors, Alfredo Brancucci, * Rosanna Dipinto, Ilaria Mosesso, and Luca Tommasi

Πολυ ενδιαφερον. Θεωρουσαν δηλαδη την συναισθησια σαν κατι που ενας μουσικος πρεπει να εχει {η που μπορει να εκπαιδευτει να εχει}? Για ποιο λογο το εκαναν αυτο?

καλή μπάντα, αλλά ως συνήθως μπερδεψοδουλειές και αφεντιλίκια... Ευτυχώς ο Walsh ήταν εξ αρχής μισθωτός...

Τι ειναι ο Νιλ Μεισον;Μου τελειωσαν τα gb στο what's uo.

Ευτυχώς έχω κόψει την τηλεόραση πολλά χρόνια τώρα.

Παιδιά βλεπω GNTM....μην με απασχολείτε με βρετανικές ταινιες για ολη την οικογένεια:

ευχαριστώ για τα σχόλια όπως ξαναέγραψα το κομμάτι ξεκίνησε με την αρχική ιδέα να αναπτυχθεί πάνω στα ηχοχρώματα των kbd pads (πχ συμπτωματικά το σχετικό νήμα για συνθέσεις και χρώματα) με μια σταθερή ρυθμική βάση και χαλαρό και απλό θέμα. Οι μαρίμπες αρχικά που τελικά έγιναν βιμπράφωνο μπήκαν για να φτιάξουν την εισαγωγή καθώς δεν υπήρχε τίποτα και μετά επειδή μου φάνηκαν πολύ μόνες τις παράλλαξα φτιάχνοντας ένα "τρίο τρομάρα" με τρομπόνι, φλάουτο, βιμπράφωνο. Από πνευστά...δυστυχώς το μόνο που κατέχω είναι η μελοντικα. Και μια και μιλάμε για χρώματα, ας πω άλλο ένα "μυστικό", όλα τα ακόρντα είναι ματζόρε στα pads με τις αλλαγές να γίνονται με μία ή δυό νότες αλλοιώσεις εδώ και εκεί για να δώσουν το χρώμα. Φυσικά στην αγαπημένη μου τακτική η κιθάρα παίζει πάντα διαφορετικά ακόρντα που δεν ακολουθούν τα ακόρντα των pads. Ίσως θέλει προσοχή για να γίνει αντιληπτό, αλλά μπορεί κάποιος να το ακούσει επίσης ως ένα διαφορετικό χρώμα. Τέλος αυτό που λέω modular off-line improvisation δεν είναι καμιά βαρύγδουπη φράση, αλλά περιγράφει όσο καλύτερα γίνεται τον τρόπο σύνθεσης-εκτέλεσης που εφαρμόζω τα τελευταία χρόνια, δηλαδή κάθε όργανο αναλαμβάνει το μέρος του στο κομμάτι ακούγοντας και απαντώντας στα άλλα, ενώ στη συνέχεια συνήθως επιστρέφω σε προηγούμενα ηχογραφημένα όργανα και επεμβαίνω όσο γίνεται ώστε να υπάρχει μια αρμονική έννοια που συμφωνεί με την αρχική ιδέα που είχα στο μυαλό μου ή διαμορφώνεται στην πορεία. Είναι ένα είδος διάδρασης με στοιχεία αυτοσχεδιασμού που όμως όλα τα όργανα δεν παίζουν μαζί, κάπως σαν μια συζήτηση στο διαδίκτυο με δυνατότητα edit .... Κάπως έτσι το έχω φανταστεί και το δουλεύω. Τέλος τα κιθαριστικά ήταν εντελώς αυτοσχεδιαστικά, με την επίσης προσφιλή μου τακτική one-off και ήταν τα μόνα που δεν αλλάχτηκαν, εκτός από ένα edit.

Εγώ έχω το άλλο. Σε ορχηστρικά κομμάτια όταν παίζουν ανεσταλμένες συγχορδίες τετάρτης ιδιαίτερα άμα η τονική είναι με κάποιο χάλκινο πνευστό που παίζει στα μπάσα, ανατριχιάζω. Σοβαρά το λέω. Μετράει? Και όταν παίζω κάτι τέτοιο μου συμβαίνει, όχι μόνο αν ακούω. Strings με Brass στην τονική.

ΟΡΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΝΩΣΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ: "Έως πρόσφατα είχα ελάχιστες φορές την ευκαιρία να δω ως νευρολόγος κάποιον με συναισθησία - δεν είναι κάτι που οδηγεί τον κόσμο στους νευρολόγους.. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, την έχει περίπου 1 στους 2.000 ανθρώπους.. δεν αποκλείεται όμως να είναι πολύ πιο συνηθισμένη γιατί καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι που τη διαθέτουν δεν την θεωρούν "παθολογική". Σιγά-σιγά ανακάλυψα ότι διάφοροι ασθενείς που έβλεπα για άλλους λόγους, ήταν επίσης συναισθητικοί.." (από το βιβλίο "Μουσικοφιλία" του Oliver Sacks, Κεφάλαιο 14 - "Συναισθησία και Μουσική" (εκδόσεις Άγρα)) Οι συναισθητικοί "ταιριάζουν" διάφορες μουσικές ιδιότητες με αντίστοιχες ιδιότητες άλλων αισθήσεων. Μπορεί να βλέπουν τη ρε ελάσσονα σαν μπλε, την τρίτη μικρή με την αίσθηση του "αλμυρού" κοκ.. Αυτό προφανώς οφείλεται σε κάποια κατασκευαστική ιδιομορφία του εγκεφάλου.. Αν διαβάσει κάποτε κάποιος συναισθητικός αυτό το θέμα θα είχε ενδιαφέρον να γράψει την εμπειρία του..

Αυτό! Μπράβο για την επισήμανση Ετοιμαζόμουν να γράψω ότι δεν με έψησαν τα keyboards ως ήχος και μετά διάβασα το σχόλιο του gmoukou και αναθεώρησα. Πολύ καλό dim, και παρά το ότι σου βγηκε 8λεπτο, δεν είναι καθόλου φλύαρο. Oi μαρίμπες ( ; ) στο ιντρο και στο outro είναι όαλ τα λεφτά - θα τις ήθελα και σε άλλα σημεία, να παιζουν π.χ. με αυτόν τον ήχο τις φράσεις των keyboards , αλλά αυτό είναι μάλλον λόγω προσωπικού μου γούστου , όχι αναγκαιότητα. Πρόταση: Θα μπορούσες να το νοστιμίσεις και με ήχους percussions εδώ κι εκεί, τονίζοντας περάσματα - από rainstick, "ξύστρα" , bells ή κάποια "κουρτίνα" - που σίγουρα θα έδινε πιο μαγική διάσταση.

Μόλις βγάλαμε καινούριο βίντεο στη σειρά PolyTempora. Αυτή τη φορά, ξαναβλέπουμε το rhythm changes vs blues αλλά με μία βασική διαφορά: trades. To κείμενο του βίντεο, για όποιον έχει την περιέργεια, είναι ως εξής: " This is the next phase of the PolyTempora project. Now, there is a new element in the mix: trades! PolyTempora is about two musicians playing polytemporal music with improvisation. In the case of this particular poly-piece, it is different forms with unequal lengths in the same time, one 32-bar form (sax) over two 12-bar forms (piano). So the pulses that the two musicians follow are not the same. Rather, they hold polymetrical relations to each other, Plus, the bars are of unequal length, sections are of unequal length, and to top it off, the forms themselves are not equal, but their starts and ends are synchronized. Trading in this setting is not an easy thing to do. 8 bars for the saxophone is 6 bars for the piano, 4 bars for the saxophone is 3 bars for the piano. But that is not all. Trades is not just about knowing how many bars each will have, but most of all, listening to what each other is playing. This is not a logistics problem; rather, it is of understanding, reaction and interpretation. The end result should not be a mathematical equation, but rather, a musical communication that transcends the differences in forms and, on the contrary, celebrates them. PolyTempora, a project by Phos Duo www.phosduo.com "

ελαφρύ το χώμα.

Την εκανε κι ο Λαρυ. Το τελευταιο χειμωνα επαιζε στο Γυαλινο (εγω ημουν στο απο πανω) και κατερρευσε στη σκηνη απο εξαντληση. Ειχε συναυλια το προηγουμενο βραδι και την επομενη με την επιστροφη καπακι παρασταση στο Γυαλινο. Αλλα ο Λαρυ ζουσε γιαυτο. Η καλυτερη του ηταν να φορτωνει το αυτοκινητο με τους μουσικους του και να τους τρεχει στα βουνα και στα λαγκαδια για συναυλιες. Δεν θα σταματαγε αλλιως.

Ο καλλιτεχνης έχει βγαλει πολλα κοινωνικοπολιτικα αΖματα...τα τελευταια χρονια μια και η καριερα του ως ΤζεΜΗΣ Μποντ διακοπηκε απο τα καπιταλιστικα συμφεροντα των πολυεθνικων και των εχθρων της Ελλαδος εδω στηλιτευει τις καταστροφες που οι αναρχοκομμουνισται προκαλεσαν στα Δεκεμβριανα του 2008 ενω εδω δειχνει την ευαισθητη ερωτικη πλευρα του αλλα και παλι μεσα απο το πριΖμα της σκληρης βιοπαλης του ρακοσυλλεκτη και του παλαιοπωλη

Πριν ένα μήνα ήμασταν στα backstage και μιλούσαμε στη περιοδία του με τον Πορτοκάλογλου.... rip στον Λαυρέντη έβγαλε πολλά κομάτια και έγραψε μεγάλη ιστορία με τους Τερμίτες....

Πάντως έχει αλλάξει και ο Bond. Ο Craig μου άρεσε γιατί είναι πιο σύγχρονος, όχι τόσο ποζεράς, "τσαλακώνεται" και ρίχνει/τρώει και πιο μοντέρνο βρωμόξυλο. Δεν θα μπορούσε να είναι όπως οι παλιότεροι. Ο Κονερι πάλι μου άρεσε αλλά επειδή ήταν ο Κόνερι. Δεν βρίσκω ότι ταίριαζε ιδιαίτερα στο ρόλο - ήταν περισσότερο διανοούμενος παρά κολόπαιδο. Βεβαια, γέλαγα πολύ και με τον τρόπο που έλεγε τις ατάκες του. - Ι am Miss Moneypenny. - Of course you are, darling. Από τους αγαπημένους μου ήταν ο Μπρόσναν. Και το γεγονός πως όταν του το ξαναπρότειναν, δηλωσε πως δεν θα υποδυθεί τον ΜΠοντ ξανά, με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμη περισσότερο. Όχι σαν κάτι άλλους, που πάνε παντού, αρκεί να τους στάξουν κανένα δολάριο...

Πάντως παραδοσιακά στο νόιζ ξεκινάει ένα θέμα π.χ. "Ποια η άποψή σας για την Ζαν Ντ' Αρκ;" και καταλήγουμε να τσακωνόμαστε για τον αν ο Ρότζερ Μουρ ήταν καλύτερος Τζέιμς Μποντ από τον Σον Κόννερυ. (που δεν ήταν ούτε για πλάκα δηλαδή μην τρελαθούμε τελείως) Επίσης άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι εγείρονται θέματα τα οποία ουδέποτε προβλημάτισαν το κοινό ή τους ίδιους τους μουσικούς αλλά εδώ μέσα γίνονται αντικείμενο ομηρικών μαχών. Μας αρέσει να έχουμε δίκιο. Είναι το ωραιότερο χάι. Αν κάποιος πάει να μας το αμφισβητήσει, αξίζει σπαμ ερωταπαντήσεων σε εντελώς άσχετο τόπικ. Δηλώνω ένοχος.

και κάτι ακόμα δεν υπάρχει πληθυντικός....γουστάρανε υπάρχει μόνο γούσταρε ένας ήταν ο Waters. Οι καυγάδες του με τον Gilmour βασικά και με τους άλλους δυό που δεν έβαζαν το παραμικρό συνθετικά ήταν ομηρικοί. Σήμερα μπορείς να δεις συνεντεύξεις των δυό (Waters-Gilmour) να δεις τι λεει ο καθένας για το comfortably numb και αν και πέρασαν 40 χρόνια υπάρχει ακόμα το μίσος του τότε. Και μιλάμε για κομμάτι του Gilmour, έκανε πάλι το δικό του ο Waters. Δεν είναι τυχαίο που έφυγε, του πήραν το όνομα κάναν τουρνέ οι υπόλοιποι και αυτός από το όλο πακέτο πήρε μόνο τα δικαιώματα του Wall. Οι άνθρωποι σκοτώνονταν. Είχαν χάσει όλα τα λεφτά τους στις μετοχές και η εφορία έπαιρνε τα ρέστα. Είχαν θέμα επιβίωσης και το τεράστιο Εγω του Waters. Ο Waters τα άλλαζε όλα....Σιγά που δεν μπορούσε να παίξει 5/4 ο Mason. Μια χαρά τα έπαιξε, τα έσβησε η άλλη η κακιά πεθερά. Αλλά δεν βρίσκεις καιρό να ασχοληθείς με την ιστορία της μουσικής. Ασχολείσαι μόνο με το ενδεχόμενο "λαμπρό (?) μέλλον της και των αντιπροσωπευτικών της καλλιτεχνών.

Να ηρεμήσουν λίγο τα αυτιά...

Το σκυλί για εμένα εκτός εξαιρέσεων που πάντα υπάρχουν δεν πρόκειται να σε πειράξει αν το μεγαλώσεις σωστά. Αν εγω που είμαι άσχετος πάρω ένα τσιουάουα και το μεγαλώσω να είναι νευρικό,ακόμα και αν επιτεθεί σε κάποιον δεν θα του κάνει ζημιά.Αν τώρα πάλι σαν άσχετος πάρω ενα ροτβάιλερ,θα κάνει ζημιά σε κάποιον. Για τα μεγάλα σκυλιά θα έπρεπε να υπάρχει έλεγχος και να περνάνε και οι ιδιοκτήτες εκπαιδευση πως να τα μεγαλώνουν.

Ο σκύλος είναι ότι είναι το αφεντικό του. Πιτμπουλ ή Μπουλπιτ. Αν είναι αυτός μαλάκας, επιπόλαιος, επιθετικός, αμόρφωτος άλλο τόσο θα γίνει και ο σκύλος του. Απλά είναι πιο ανώδυνο και ακίνδυνο όταν αυτό είναι Τσιουάουα. Στην ευρύτερη οικογένεια μας υπάρχει Πιτμπουλ συντροφιάς μέσα στο διαμέρισμα, 14 χρόνια τώρα. Για να μην παρεξηγηθώ με όσα έγραψα αρχικά, δεν θεωρώ πως είναι σωστό να αφήνει κανείς ελεύθερο τον σκύλο του όλη μέρα. Μπορεί να ενοχλεί ή και να θεωρηθεί αδέσποτος με κάθε δικαίωμα, ενω πρέπει να τηρούνται οι νόμοι. Τους σκύλους μου τους εκπαίδευα πάντα να περπατούν δίπλα μου στο πεζοδρόμιο (αφου περπατούσα και εγω εκεί) και τους είχα πάντα εμπιστοσύνη σε μικρή βόλτα το πολύ δεκάλεπτο ελεύθερο, μια στις τόσες. Στον δρόμο δεν κατέβαιναν ποτέ και πάντα επέστρεφαν στο σπίτι ΤΟΥΣ. Δεν θέλω να φανταστώ σκηνή τώρα να περνάει κυρία με το σύνδρομο Μεσία και να μαζεύει σκύλο με λουράκι και ταυτότητα ως... χαμένο. Τον απομακρύνει απο την γειτονιά και την οικογένεια του για να τον... σώσει! Κλασική περίπτωση απαγωγής που όμως συμβαίνει. Και έχουμε φτάσει να συζητάμε το ποιός είναι πιο ζωόφιλος και ποιός ξέρει καλύτερα τι είναι το σωστό για το ζώο. Αστειότητες απο ανερμάτιστους ανθρώπους που βρήκαν νόημα στην ζωή τους κάνοντας τον Μεσία των οικόσιτων.

Είναι και στον άνθρωπο πιο πολύ. Αυτοί με τον κάλο στον εγκέφαλο είναι πιο πιθανό να πάρουν ενα σκυλί τύπου pit bull παρά ενα γκριφόν και να το μεγαλώσουν να είναι επιθετικό,εξου και τα περισσότερα ατυχήματα με τέτοιου είδους σκυλιά.

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ θα μιλήσω για μια δική μου εμπειρία. Ζω στην εξοχή, και ο γείτονας του διπλανού σπιτιού βρήκε και περιμάζεψε μια ημίαιμη πιτμπουλίνα. Πολύ ήρεμο, φιλικό και τρυφερό σκυλί. Κάποια στιγμή έμεινε έγκυος (έχει κι άλλα σκυλιά ο γείτονας). Ήταν άνοιξη, και είχε σκάψει μια γούβα στο χώμα στην αυλή, την γέμισε με ξερά φύλλα και μαλακά κλαδάκια, και κάθησε εκεί να γεννήσει. Της πήρε πάνω από μια μέρα η γέννα, ταλαιπωρήθηκε πολύ, και γέννησε νομίζω εννιά κουταβάκια. Το ένα πέθανε στη γέννα, το πήρε μακριά από τα άλλα και το έγλυφε συνέχεια καταλαβαίνοντας ότι κάτι δεν πάει καλά. Μερικές μέρες αργότερα, όταν τα μικρά μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους, βάλαμε το χέρι μας μέσα από την μάντρα, και πήραμε το ένα κουταβάκι να το δούμε από κοντά. Το πήραμε μέσα από τα πόδια της καθώς θήλαζε. Ξέρετε τι είναι για μια σκυλίτσα να της πάρεις το μικρό? Μπορεί να σου κόψει φέτες το χέρι, ακόμα και κανίς να είναι. Η πιτμπουλίνα μόνο μας κοιτούσε με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της, και κάποια στιγμή μας έγλυψε το χέρι. Αργότερα βάλαμε πίσω το μωρό, και αυτή ήρθε δίπλα στην μάντρα και έσκυψε να την χαϊδέψουμε. Απίθανη σκυλίτσα.

Έχετε σκεφτεί άραγε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τα pit bull ως τα καλύτερα σκυλιά που υπάρχουν; Ότι ήταν σύντροφοί τους για πάρα πολλά χρόνια; Ότι μεγαλώσανε με οικογένειες, μικρά παιδάκια χωρίς να τα γρατζουνίσουν ούτε στο παιχνίδι; Το σκέφτηκα πάρα πολύ να γράψω έστω και αυτές τις λίγες γραμμές... πόσο μάλλον να αναλύσω έρθω σε αντιπαράθεση με ανθρώπους που το λιγότερο και ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ είναι παντελώς άσχετοι με τα σκυλιά. Απλά το χρωστάω στον καλύτερο μου "φίλο" που έζησε δίπλα μου σχεδόν 16 χρόνια, μεγάλωσε τα παιδιά μου. Αν ποτέ ξανάπαιρνα σκύλο θα ήταν μόνο από αυτή τη ράτσα. Τα πιο αξιαγάπητα σκυλιά για μένα....

Καλά αυτο το κανάλι πρέπει να το τσεκάρετε ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΔΗΠΟΤΕ. Σαν παλιός gamer μπορώ να σας διαβεβαιώσω οτι ο τύπος δεν έχει κάνει απλά πετυχημένες μεταφορές αλλά σε πολλές περιπτώσεις έχει απογειώσει τα ορίτζιναλ κομμάτια! Και εκεί θα προτείνω το Big Blue στο οποίο κελαηδάει η κιθάρα του αλλά και το Street Fighter II - Guile's Theme που ανέβασε και ο fusiongtr. Άπαιχτος!