Πίνακας συμμετοχής

Την είδα εχθές το βράδυ και μου άρεσε πολύ. Κυρίως το πόσο επιφυλακτικός στα όρια παρεξήγησης είναι στην αρχή ο Sting αλλά και ο Miller και πώς ανοίγονται σιγά σιγά και τελικά καταλήγουν να απολαμβάνουν την κουβέντα. Όσον αφορά αυτό που λέει ο dim από πάνω, απλά συνέβη αυτό που γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις ιδιοφυιών μουσικών. Την ώρα που γράφουν κάτι, δε σκέφτονται "α, ωραία ακούγεται το ύφεση 6 εδώ και μετά λέω να κάνω μια μετατροπία σε λόκριαν". Απλά τους βγαίνουν και μετά έρχονται οι δάσκαλοι και οι αναλυτές και περιγράφουν τι έγινε. Ο Beato τον ψάρεψε λιγάκι για να του αποσπάσει κανά quote θεωρίας (και καλά έκανε, δάσκαλος μουσικής είναι ο άνθρωπος) αλλά ο Sting δεν μπήκε στο παιγνίδι και του είπε ακριβώς αυτό που συμβαίνει: ότι έτσι του ήρθε εν ολίγοις.

με 10-38; Ούτε δεύτερο date δε θα είχες...

Τι-τά-νας. Δε θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν (ευτυχώς γιατί δε θέλουμε άλλες απομιμήσεις). Πόσο συγκλονιστικο το being there; Το είδα τελευταίο από όλες τις τις ταινίες και έμεινα...

Ωραίο,έχει πλάκα και ωραία παιξίματα. Ο Lattieri είναι κάπως σοφιστικέ για το συγκεκριμένο context και θέλει άλλου τύπου rhythm section.

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους συνευρέσεις υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τι εννοώ.... Όλα τα τέρατα πάνω στην σκηνή, να παίζουν στην αρχή όλοι μαζί (και να μην καταλαβαίνεις τίποτα), και μετά ένας ένας το μέρος του, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον άλλο, να παίξει κάτι ιδιαίτερο. Μου φαίνεται σαν ένας λανθάνων ψευτοδιαγωνισμός τεράτων για το κοινό, και με έχει χάσει από ακροατή. Όμως .... ,,,, δεν παραγνωρίζω το ότι είναι δύσκολο αυτό που προσπαθούν να κάνουν, και συνάμα ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει κάτι σε σύντομο χρόνο, που ... - να έχει νόημα - να έχει ιδιαιτερότητα - να είναι ωραίο - να τον εκφράζει - να έχει αρχή - μέση - τέλος (μια ιστορία δηλαδή) - να ταιριάζει με τα συμφραζόμενα (τα πριν και τα μετά) - κλπ Ναι έχει ενδιαφέρον το πώς όλοι αυτοί οι τέρατοι το αντιμετώπισαν αυτό, πολύ ενδιαφέρον. Όλοι είναι τέρατοι, γνωστό αυτό. Εμένα πιο πολύ κλικ μου έκανε ο Andy Wood, όχι για τα φοβερά chops του (εντάξει και για αυτά), αλλά για το φανταστικό χτίσιμο της ιστορίας του, που δεν άφησε κανέναν να αναρωτιέται για το οτιδήποτε. Έπαιξε εισαγωγάρα, θεματάρα, αναπτυξάρα, και κλεισιματάρα. Και μάλλον το πήρε πιο πατριωτικά από τους υπόλοιπους. Μετά ο Lettieri βέβαια, που είχε και το πιο δύσκολο έργο κατά την γνώμη μου, γιατί μετά τον Wood είναι πολύ δύσκολος ο ρόλος του. Άλλοι πιο συμβατικά κι άλλοι λίγο πιο πιπεράτα, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Ο πιτσιρικάς με το slide ήταν πολύ καλός κι αυτός. Πάρα πολύ καλός. Είναι στο χέρι του μια ακόμα καλύτερη συνέχεια, το έχει το πακέτο πάντως. Εν ολίγοις αυτές είναι οι απόψεις μου, και σ' ευχαριστώ πολύ Κώστα για την δυνατότητα που μου έδωσες να τις εκφράσω μέσω αυτού του βίντεο.

Ειναι απο pure maple

εμ..εδώ είναι η διαφορά με τις παλιές κιθάρες τις ορθόδοξες. ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΜΥΡΙΖΑ(ν τα πόδια μου) ΚΙΘΑΡΑ ΜΕ ΠΑJOEK

ΠαντΑλονια ΦιλωΟυς φοράνε μόνο οι πραγματικοί ΆΝΤΡΕΣ. αφτί που παίζουν με TELECASTER δηλ. Τα αμουστακα παλΟυκαρια που παίζουν με strat φοράνε σορΤς . Και ο @Nestoras με κοντοβρακι μου ήρθε σπίτι. Αφού μετά τον κατέβασα στην πλατεία και του πήρα μαλλι της γριάς και Κουκουρούκου.

Φίλως Νέστωρ, επειδής σε πρήξανε με τις tele, έπρεπε να ανοίξεις τρεις φορές το ίδιο θέμα για την Strat?

Αξιολογότατο από όλες τις απόψεις. Πολλά παιδιά εδώ θα καταλάβουν πάρα πολλά αν του δώσουν σημασία. Χθες είχαμε ανάλογες κουβέντες.

το ξερω...θα την ΧΩΡΙΖΑ ρε συ ,ιμε γοητεΦτικος και ακαταΜαχιτος και πανω απο ολα ΠΑΣΟΚ..... σαν τον @cos_dr ενα πραγμα... θα της πηγαινα και δωρο μια jazzmaster απο τον @argytar ...τεζα το κοριτσι...

Πάλι καλά που δεν το πλήρωσα και πήρα το Rabea, γιατί η Atomic τώρα το δίνει δωρεάν. Δε με έπεισαν οι λόγοι που έδωσαν στην ανακοίνωση, αλλά δεν έχει να λέει γιατί το plugin σε amp tones γαζώνει. Κατέβασμα εδώ https://tonocracy.com/download/

Δεν έχω εμπειρία από πλήρως ψηφιακά rigs. Κρίνοντας από αυτά που ακούω πάντως, εννοώ από υλικό που ανεβάζουν άνθρωποι που προφανώς έχουν και το έχουν παιδέψει και έχουν στο μυαλό τους reference ήχους αληθινών ενισχυτών, η απόσταση που κάποτε υπήρχε έχει ήδη καλυφθεί. Δεν υπολείπεται το ψηφιακό δηλαδή. Σε επιδέξια χέρια δε διακρίνεται καν. Κι αν 5-10 έμπειροι μπορούν μετά από εκτενή ακρόαση να το διακρίνουν ακούγοντάς το μόνο του σε Α/Β test, μέσα σε ολοκληρωμένη παραγωγή... καληνύχτα σας. Γενικώς συμφωνώ με αυτά που άκουσα από τον Rabea. Ο τρόπος που ένας καλός ενισχυτής μπορεί να γεμίσει το δωμάτιο είναι εθιστικός αλλά σε ένα αστικό περιβάλλον εντός του οποίου πολλοί διαβιούμε είναι συνήθως ανέφικτο να τον ξεμπουκώσεις. Από την άλλη, αν ηχογραφείς τακτικά δεν έχεις κανένα λόγο να μην έχεις ένα αξιόπιστο ψηφιακό rig στη διάθεσή σου. Ακόμα κι αν επιμένεις ότι για το x project θα χρειαστείς οπωσδήποτε "αληθινές" κιθάρες με ενισχυτή, υπάρχει πάντα το reamping που μπορεί να γίνει οπουδήποτε. Για όποιον φτιάχνει το οπλοστάσιό του σήμερα σίγουρα η απόκτηση ενισχυτή δεν είναι μονόδρομος. Όσο πιο πολλές και ποικίλες "δουλειές" κάνει ο κιθαρίστας πάντως, τόσο πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό αναλογικού/ψηφιακού. Όπως και ο Rabea. Τέλος, το πώς ακούγεται ένα preset στο σπίτι, πώς στο studio και πώς στην ηχογράφηση είναι μια ολόκληρη, ξεχωριστή συζήτηση, καθότι ως γνωστόν η πείρα πρώτα σου βάζει το διαγώνισμα και μετά σου κάνει το μάθημα.

Tην είδα και ίσως είναι και η πιο νορμάλ συνέντευξή του που έχω δει. Φυσικά τη μονοπώλησε και από τα λόγια του κάποιες στιγμές φαινόταν και η αυταρέσκεια και άλλα πράγματα που του έχουν καταλογιστεί κατά καιρούς. Εμένα προσωπικά δε με πειράζει κάποιος να έχει αυτοπεποίθηση ακόμη και υπερβολική. Αρκεί να μπορεί να την υποστηρίξει. Και ο συγκεκριμένος μπορεί.. Και δεν είναι απλά δεξιοτέχνης, αλλά έχει αφήσει το στίγμα του στην ηλεκτρική κιθάρα.

Όχι, αλλά δε γίνεται να μάθεις όργανο σε κλασσικό περιβάλλον και να μην πέσεις στη λούμπα. Ουσιαστικά αυτό είναι που σε κρατάει να μελετάς.

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αν ψάχνεις έναν συγκεκριμένο ήχο, πας στο μηχάνημα που τον βγάζει. Αν δηλαδή ψάχνεις jcm900 πας σε jcm900, αν ψάχνεις blackface πας εκεί, κλπ. Αν θέλεις μεγάλη παλέτα καλών ήχων με μεγάλη δυνατότητα tweaking και ευελιξία και δεν σε ενδιαφέρει να "αντιγράψεις" κάποιον συγκεκριμένο ενισχυτή, πας σε πολυεφφέ, σε modeling, σε plugins, κλπ. Να με συγχωρεί ο κύριος του βίντεο αλλά αν θέλω matchless, θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι να πάρω matchless, δεν θα πάρω Katana. Και όπως έχουμε ξαναπεί, μικρή σημασία έχει ο ήχος που ακούς στην ηχογράφηση, ως κριτήριο επιλογής, γιατί επιτυγχάνεται σχετικά εύκολα και με άλλα μέσα πια. Άλλα πράγματα παίζουν πιο σημαντικό ρόλο στο αν θα επιλέξεις ή όχι ενισχυτή, και τι είδους θα είναι αυτός. Πράγματα που δεν γίνονται αντιληπτά από ένα βίντεο. Τα παίζουν όμως από FRFR.

Νομιζω οτι αν σολο οπως του stairway to heaven η του comfortably numb, με τον ιδιο ακριβως ηχο και παιξιμο, ηταν fillers σε κανα αποτυχημενο pop hit, κανενας δεν θα ασχολουνταν με τον ηχο τους. Δηλαδη οχι μονο τα δαχτυλα κανουν διαφορα, οχι μονο η συνολικη παραγωγη, αλλα και η μουσικη που εξυπηρετει η κιθαρα εκεινη τη στιγμη κανει διαφορα, και η δομη του κομματιου που οδηγει στην κρισιμη στιγμη που η κιθαρα γινεται πρωταγωνιστης. Ειναι ψυχολογικο δηλαδη το ζητημα. Και δεν ειναι τυχαιο που οι κιθαριστες ειναι τοσο μηρυκαστικα με τον ηχο, γιατι η αμεση επαφη με τη χορδη βαζει και τον παραγοντα του υφους μεσα, οποτε ειναι ακομα πιο δυσκολο να καταλαβεις που σταματαει ο εξοπλισμος και που αρχιζουν τα δαχτυλα. Καποια στιγμη ομως θα πρεπει να το παρουμε αποφαση οτι με εναν εξοπλισμο ξερω γω 2- 3 αντε 4 χιλιαρικα, οι δικαιολογιες τελειωνουν. Τιποτα στον εξοπλισμο ενος αξιοπρεπους budget, ειδικα με τα σημερινα τεχνολογικα δεδομενα, δε μας εμποδιζει να εχουμε ενα εντελως γ@μ@το αποτελεσμα. Και αν ακομα εχουμε κανει διεξοδικα τη μελετη μας, και παιζουμε ωραια και καλα, αν και τοτε δεν εχουμε αποτελεσμα που να μας ικανοποιει, ε τοτε ειναι προβλημα της ιδιας της μουσικης που παιζουμε σε συνθετικο και ενορχηστρωτικο επιπεδο. Το σολο του stairway to heaven η του comfortably numb σκαει σα λυτρωση μετα απο μια μεγαλη πορεια που κανουν τα ιδια τα τραγουδια, αυτο ειναι που δινει τη δυναμη και στα σολο, αν τα ακουγαμε τα σολο μονα τους δε θα ειχαν το impact που εχουν τωρα, ουτε θα ψαχναμε το τι στο καλο τα κανει να εχουν τον ηχο που εχουν.

το τρίο αυτό του Trower δεν παιζόταν. Ιδίως και σε εκείνο το live του 1975.....Τι δισκάρα....

Δεν αναγνώρισα το κομμάτι. Θα σηκωθεί ο James και θα τον κυνηγάει. Το σόλο αρμονίου όμως εγ@m€1.

Συμφωνώ με geka σε πολλά. Το ότι απλά ανεβάζει ένα βίντεο και φεύγει, έχει ξανασυζητηθεί. Νομίζω έχει ειπωθεί ότι δεν τα ανεβάζει καν αυτός, αλλά και ότι δεν σπάει κανένα κανόνα του φόρουμ, οπότε είναι ελεύθερος να το κάνει. Το τι εικόνα βγάζει από αυτή την ελευθερία είναι άλλη συζήτηση. Εγώ προσωπικά δεν έχω δει κάποιον ιντερνετικό δάσκαλο να διαφημίζει διδασκαλία χωρίς να έχει κάποια αντίστοιχα βίντεο, και εννοώ πρακτικά μαθήματα, όχι αυτά τα ανόητα θεματικά που ανεβάζει. Το συγκεκριμένο βίντεο είναι το πρώτο που τον βλέπω πράγματι να παίζει κάτι. Συνήθως κρατάει μια κιθάρα έτσι για το καλό. Και τι είναι αυτό που παίζει? Γρήγορα και "εντυπωσιακά" runs για να τραβίξει το ενδιαφέρον. Κανονικά θα πρεπε να είναι engaging που λένε και στο χωριό μου, να κάνει κάποια απλά μαθηματάκια, χαλαρά, να δείξει και τι κάνει σαν δάσκαλος, γιατί αυτό που είδα σίγουρα δεν είναι διδασκαλία. Ένας που μπορεί να παίζει γρήγορα δε σημαίνει ότι μπορεί και να διδάξει. Επιπλέον με το να βάζει 15 διαφημίσεις το δευτερόλεπτο να βγαίνουν από κάθε γωνία και με κάθε τρόπο σε ένα τόσο μικρό βίντεο - και σε ΚΑΘΕ βίντεο, είναι ξεκάθαρο ότι ο σκοπός τέτοιου περιεχομένου είναι να τραβήξει όσο περισσότερους αρχάριους μαθητές γίνεται.

Τώρα έχουμε χιπ χοπ και ραπ :) Γιατί έχεις ακούσει τίποτα το....νέο τα τελευταία 15 χρόνια? Εκτός από αναιμικά "έντεχνα " νιαουριΖματα ή φασον γάβγισματα? Για το mainstream μιλάω οκ ?όχι για τις underground εξαιρέσεις... Βρες μου ΕΝΑ λαϊκο τραγούδι της τελευταίας 15ετιας που να μπορεί να φτάσει έστω και στο μικρό δαχτυλάκι του αυτό εδώ (το βάζω με τα σωστά ακόρντα προς τιμήν του φίλου μου @Μανώλης Χναράκης :) )

Τι συγκρίνεις ρε φίλε. Σαφρίδια με μύδια. Τι κοινό έχουν; Ζουν στη θάλασσα. Εμένα μου αρέσουν τα σαφρίδια. Χέστηκε η οικουμένη. Άσε ένα καημένο τίτλο να αφορά το θέμα του… άνοιξε άλλο θέμα παραδίπλα.

Ο Τομ είναι ο κάτσε καλά... Θυμάμαι τον δίσκο με τα ντουέτα που έκαναν το λάθος να τραγουδήσουν μαζί του τα μεγάλα ονόματα της ποπ. Οταν ανοίγει το μπουρί εξαφανίζονται οι πάντες. Και τα λέει ακόμα και στα 80 του έτσι!

Για ΔΥΣΗ είναι όντως η "μεγαλύτερη" φωνή... Για...παγκοΖμια όμως (δηλ. αν βάλουμε και την... Ανατολή...) ούτε για πλάκα.. (για τον δεύτερο(η) λεΓω γιατί ο πρώτος απλά... ζεσταίνει το κοινό ) παρεμπιπτόντως ούτε καν κάνουν τον κόπο να ΣΗΚΩΘΟΎΝ... καθιστοί τραγουδάνε...που να σηκωθούν κι όλας

και ναι και όχι Βασικά στον χαρακτηρισμό κοντά έπεσες, γιατί πέρασα από το πόστο αυτό για 2-3 χρόνια... Σίγουρα κάνει αντίθεση, αλλά το acting δεν είναι στα ατού μου. Όμως η αντίθεση ήταν συνειδητή, επειδή ήθελα με κάποιο τρόπο να δείξω το real life με το όνειρο. Δεν ξέρω πόσο μπόρεσα να περάσω στην εικόνα αλλά το όλο concept του όνειρου ήταν η δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς (και ο πρωταγωνιστής) τα όρια του ζωντανού και του όνειρου, τι σημερινή ψηφιακή ηχογράφηση και τι ακρόαση ενός αναλογικού δίσκου και το πως μπορεί ένα σόλο και μια σχεδόν στατική εικόνα μιας βελόνας να πάρει ζωή και να ταξιδέψεικαι να σε ταξιδέψει και να μην μπορείς να καταλάβεις αν παίζεις μουσική ή ακούς την αγαπημένη σου μουσική όπως πολλά χρόνια πριν. Αυτή ήταν η όλη ιδέα που προσπάθησα να περάσω στο βίντεο, με τα ελάχιστα σχεδόν μέσα που είχα, ένα κινητό, ένα laptop και ένα software των 50 ευρώ. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερο βίντεο ποτέ. Δεν ξέρω αν θα έχω δυνατή ιδέα που να με ιντριγκάρει να καταγραφεί. Επίσης δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να μπώ στο λούκι να αλλάξω υπολογιστή και να ψάχνω για εξοπλισμούς. Δεν ξέρω καν αν κάτι τέτοιο μου ταιριάζει. Ίσως ήταν ένα one off και thst's it. Πάντως ενδιαφέρον ήταν και το ευχαριστήθηκα παρά το ζόρι που έφαγα.

Από λάθος έγινε. Αλλά αυτή τη τιμωρία άξιζαν. Α! και ν' ακούν το Σουηδό να παίζει το ίδιο ριφ συνεχώς.

Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...

Για το κομμάτι,τί να πω... Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε. Ο Miles Davis είχε καταγωγή από τη Λάρισα!Εξού και ο τίτλος του κομματιού "Solar"από το Σολάρει!!!

+ Σφικτό και έξυπνο κούμπωμα των parts, μπροστινή έξοδος ακουστικών, εξαιρετική φορητότητα. - Unweighted πλήκτρα, μόνο USB τροφοδοσία, απουσία 5-pin MIDI out(s), πανάκριβο. €1,300? Σοβαρά τώρα?...

Το "latency" με σκληρη πένα το κάνεις manage ακριβώς επειδή το ελέγχεις καθαρά με το δεξί σου χέρι (χαλαρο το δεξι για να μην κανει bounce η πενα στην χορδή, λιγοτερο χαλαρό αναλογως με το τι παιζεις εκεινη την στιγμη). Με μια πένα που ειναι ευκαμπτη, δεν μπορεις να κανεις manage τιποτα, η πενα είναι αυτή που είναι. Αν χαλαρωσεις το δεξι, θα γινει χάος, αν σφιξεις το δεξι, δεν θα γινει τιποτα καλυτερο από οτι ήδη βιώνεις. Δεν μπορεις να ελεγξεις το flex εκτός και αν μετακινεις τα δαχτυλα σου έτσι ουτως ώστε οταν θελεις σκληροτερη αισθηση, να πιανεις την πενα σχεδον στην μυτη της...γινεται...στην περιπτωση μου πριν απο δεκαετιες, το μονο που κατάφερα ειναι τα 80 από τα 100 χτυπηματα τελικα να γινονται με τον αντίχειρα αντι για την πενα. Αλλά σιγουρα γινεται από καποιον άλλον. Παντα μιλάμε για fast picking. Για πιο χαλαρά πραγματα, πάλι για τους ιδιους λογους προτιμω τις ακαμπτες...χαλαρωνεις ακομα περισσοτερο το δεξι χέρι και όλα καλα (αν δεν μου εχει πεσει η πένα ήδη 30 φορές σε ένα λεπτο φυσικα).

Είναι κάτι σαν να παίρνεις συνέντευξη από τον Air Jordan και να σου λέει ότι δεν είναι ο μάστερ.

日本人は頭がおかしい

O καλός ο μάστορας, και με θερμοσίφωνο βγάζει ηχάρα. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος και για κιθάρες των 2000 vs 200 euros. Μπορεί κάποιος να πάρει εφάμιλλο αποτέλεσμα. Το ζήτημα είναι με τι ευκολία και τι άνεση θα πάρει αυτό το αποτέλεσμα. Πόση ώρα θα tweakαρει τον katana για να πάρει έναν ήχο που να θυμίζει τον marshall? Πόσο καλό σεταρισμα και βελτιώσεις πρέπει να κανει στη στρατ των 200 για να έχει την άνεση/αίσθηση/ήχο? Δεν αρκούν μόνο οι επιδόσεις.

Ο JB εβαζε στέρηση μισθού. Πρόστιμο

Παντως με την ακουστικη δεν με τρελαινει κιολας, εχει ριξει ενα κλαμα που του πηραν το delay ειναι σιγουρο Βεβαια αμα πιανει την ηλεκτρικη και τα εφεδακια του ειναι ινδαλμα, ολοι οι σρεντερ του ντουνια δεν ειναι ουτε μια τριχα απο τα @@ του. Απο την αλλη αυτο το κ@λοπαιδο ο bono ακομα και γερος στο γκισε απο το μαγαζι, η φωνη του ειναι ρε πστη, τον ακους και λες αυτο ηταν, γιναμε εκατομμυριουχοι Η κοτα με τα χρυσα αυγα Τερμα, καποιοι γεννιουνται με τον ηλιο να λαμπει απο τον πισινο τους. Οσο αντιπαθης και να ειναι το σωστο να λεγεται.

Σιρ γες σιρ!

Το θεμα με το youtube ειναι να ξερεις καλα αγγλικα. Αν ξερεις καλα αγγλικα, εχει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ περιεχομενο, με διαλεξεις απο πανεπιστημια, κορυφαιους stand up comedians κλπ κλπ κλπ. Αν δεν ξερεις ομως τη γαμησες, ξεμεινες με το βλακακο το mikeius, τον κρυοκωλο τον Τσουβελα και κατι αλλους ακομα τραγικοτερους, πικρα.

Πιο πολύ κι απ' τα δάχτυλα, είναι ΧΤΗΝΟΣ στο μυαλό. Όλα εκεί τα φτιάχνει, και έχει άπειρες επιλογές στην διάθεσή του κάθε στιγμή.

Ρε παιδια αυτο το boss με τίποτα Το behringer της 20ετιας του ριχνει χαλαρα...

Λάμπα καλή για πορτατίφ λέω. Εγώ γουστάρω solid state ασούμε. Γιατί? Γιατί έχει γραμμική απόκριση στις εντάσεις, και είναι πιο φιλικός στον τρόπο που παίζω, από την λάμπα. Όχι ότι δεν γουστάρω και λάμπα, αλλά αρκετές φορές προτιμώ solid state. Και φυσικά είναι θέμα ενισχυτή (πολλοί solid state δεν μου αρέσουν, όπως και πολλοί λαμπάτοι), και προσωπικού γούστου του καθένα. Δεν αφορίζω τους solid state, μου αρέσουν αρκετοί.

Πολλά ξέρεις εσύ....

Και βέβαια τέκνον μου. Κάποιος πρέπει να κάνει τα "βέρια". Αυτός που έχει κονέ και .... "πειστικά επιχειρήματα", διαπραγματευτική ισχύ, αυτός που όλους κάπου τους "κρατάει", κλπ. Αυτόν θα βάλεις να σου κάνει την δουλειά. Με το αζημίωτο βέβαια.

He went on to study classical guitar in the high school in Palermo.[3] Matteo is currently attending the Jazz guitar course at the Conservatory of Palermo has received praise and acclaim from, among others, Dweezil Zappa, Stef Burns, Joe Bonamassa, Steve Vai, Al Di Meola and many others In 2017, at Umbria Jazz, he won a scholarship for the prestigious Berklee College of Music in Boston εδώ πολύ νεώτερος, δεν παίζει και τόσο καλά (?), αλλά παρ όλα αυτά δεν σβήνει το βίντεο

παντως έχοντας δει πάμπολλους κλασικούς κιθαριστες το πρώτο πραμα που θα έλεγα βλέποντας τον τύπο είναι ότι έχει βαρέα ένσημα στη κλασσική. Το σπάσιμο καρπού όταν χρησιμοποιείται το εμφατικό και πιο γρήγορο apoyando (rest stroke) και tirando (free stroke) για το πιο ανάλαφρο παίξιμο. Φυσικά όλες αυτές οι τεχνικές έχουν μεταπηδήσει πρώτα στο μπασο. Οπως και να’χει πολύ ρισπεκτ στον τύπο για το τόσο fluid παίξιμο

Καταλαβαίνω τι εννοείς-και συμφωνώ-αλλά δεν είναι τόσο εύκολο τεχνικά όσο φαίνεται, ειδικά τα γρήγορα μέρη του Fripp, αν και όχι πολύπλοκα, το να παιχτούν με τέτοιο authority, solid timing και για τόση ώρα, δεν είναι εύκολο. Αν θέλουμε να δούμε κάτι τεχνικά δύσκολο, όπως το εννοείς, να το προανεφρθέν FraKtured. All hell breaks loose στο 5.10. Κάπου κυκλοφορεί και το κλιπάκι που ανέφερε ο Δημήτρης, που το παίζει στην κουζίνα του, Κυριακή πρωί, ενώ η κυρία Fripp χορεύει κλακέτες ντυμένη Μίνι Μάους. Αν θυμάμαι καλά, κάπου υπάρχει και ένας Μονόκερος.

εναλλακτικό εξώφυλλο του dvd: δε μπορείς να μη τους αγαπήσεις με τέτοιο πάθος.

O Pilichowski είναι γνωστή αξία στην Ευρωπαϊκή σκηνή. Κάθε χρόνο ήταν στην Messe και έβγαζε τα μάτια κάποιου μπάσου, πρέπει να έχω ανεβάσει και βίντεο του παλαιότερα και οι μουσικοί που ήταν μαζί του ήταν πάντα κορυφαίοι.

Ευχαριστώ παιδιά!!! @gvour Φίλε Γιώργο ας είναι καλά το wiki και το YouTube, το χω ρίξει στο ψάξιμο τον τελευταίο καιρό και έχει πολύ "ψωμί" το πράμα. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι εκτός του Pee Wee Crayton έχω ανακαλύψει τον Pete "guitar" Lewis (έπαιζε στη μπάντα του Johnny Otis), Lafayette Thomas στους πιο blues-αδες και από τη jazz σκηνή της εποχής George Barnes και Tiny Grimes. Διαμάντια!!!! P.s. τα πουκάμισα είναι μια τάση, θα μου περάσει @fusiongtr Το έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σκάφος σε ένα παλιό transcription που είχα κάνει στο All Blues του Chet Baker. Έχει ωραίο ήχο, αλλά όπως έχω πει και παλιότερα προσπαθώ για εξάσκηση να κάνω τη strat να βγάλει και άλλα ηχοχρώματα από το "φυσικό"? της. Κάποιες φορές πετυχημένα, άλλες όχι τόσο, όμως μαθαίνω πράγματα για το όργανο με αυτόν τον τρόπο . Βοηθά βέβαια αρκετά ότι παίζω μέσω amplitube που σε αυτόν το τομέα σου δίνει πολλές επιλογές, αν είχα ξερό ενισχυτή τα πράγματα θα ήταν πιο περιορισμένα στο τι θα μπορούσα να κάνω, ανάλογα με τον χαρακτήρα του ενισχυτή.

Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται,το πόσο σπουδαίος (και) ρυθμικός κιθαρίστας ήταν. Ζυγώνει κι η δεκάτη ογδόη...

among other things.....