Πίνακας συμμετοχής

Πάρα πολύ ωραία μελωδία... φευγάτη!!! Μπράβο σε όλους τους συντελεστές!

Textbook pop Mastercraft. Often imitated never duplicated.

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο αγαπητέ μου Alex. Και αν γίνει κάτι, το οποίο δεν έχει λόγο ύπαρξης, τότε δεν επιβιώνει, σταδιακά φθίνει και πεθαίνει. Όταν κάτι είναι εκεί και επιμένει, κάτι σημαίνει αυτό, από κάπου κρατιέται. Αλλά δεν είναι πολλές φορές δυνατό να το αντιληφθούμε, είτε γιατί είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, είτε γιατί .... είμαστε εμείς, και δεν μπορούμε να δούμε αντικειμενικά τον εαυτό μας και να τον αξιολογήσουμε "από μέσα" (κάτι ανάλογο με το να ακούς την φωνή σου ηχογραφημένη αν δεν είσαι τραγουδιστής). Όπως και να έχει, οι επιλογές είναι δικές σου.

Αυτά τα παραπάνω παλικάρι μου, φωνάζουν για κάποιον ειδικό. Έτσι όπως τα γράφεις ακριβώς. Να πας να μιλήσεις σε κάποιον καλό (συστημένο) ψυχοθεραπευτή (όχι ψυχολόγο). Γιατί πίσω από όλα αυτά (και άλλα προφανώς) υπάρχουν αιτίες που δεν γνωρίζεις/κατανοείς. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο, όλα αυτά που περιγράφεις έχουν λόγο ύπαρξης. Και οι αιτίες είναι μέσα σου, χρειάζεσαι σωστή καθοδήγηση να τις αντιληφθείς, να τις αποδεχτείς, και να "ελευθερωθείς" από αυτές.

Αδικείς τον εαυτό σου. Το thread για τον θανατο του Παντελιδη πηγε 28 σελιδες ......εκ των οποιων στις 27,5 γινεται ,στα σοβαρα , συζητηση για το αν πρεπει να οδηγαμε οταν εχουμε πιει 2 μπουκαλια ουισκι ενω υπαρχουν και δεκαδες ποστ με τις συνηθισμενες κουραστικες συζητησεις περι σημειολογιας που διανθιζουν τον φορουμ μας. Πουθενα δε δεν αναφερεται ως "τεραστιο συνθετικο ταλεντο" Παντως σιγουρα θα πρεπει να εκτιμας το γεγονος οτι ,απο οτι ειδα στις ειδησεις,σκοτωθηκε την ιδια ημερα & ακριβως οπως ο Παντελιδης και ενας πασιγνωστος και διασημος Ελλην τραπερ (δεν γνωριζα καν την υπαρξη του προσωπικα αλλα πρεπει να τον ξερει πολυς κοσμος) και δεν ανοιχτηκε καν θεμα. Οσον αφορα τον Θεοδωρακη πιστευω οτι τα περισσοτερα μελη δεν γραφουν γιατι τους καλυπτουν πληρως αυτα που εχουν ηδη γραφτει. Εγω τουλαχιστον αυτο κανω.

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω ελεύθερα για το παρόν θέμα, και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω. Ελπίζω να μην κουράσω πολύ. Συγχωρέστε τυχόν αυθορμητισμό, ή λάθη στο λόγο μου, γιατί θα προσπαθήσω να γράψω όσο πιο ελεύθερα γίνεται, για ένα θέμα που με τρώει εδώ και χρόνια. Για όποιον βαρίεται να διαβάσει το όλο ιστορικό, μπορεί να παει στις τελευταίες παραγράφους (μετά τη μεγάλη γραμμή). Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο όλων. Ξεκινώ να πω ότι, δεν έχω να απευθυνθώ σε πολλούς για τον οποιονδήποτε προβληματισμό μου. Για κάποιο λόγο, ο χαρακτήρας μου μου επέβαλε από πολύ νωρίς να αρκεστώ σε λίγα και καλά - έτσι και στους φίλους μου, και εν τέλει σε όλο τον κοινωνικό μου κύκλο. Αυτό σημαίνει ότι, σε λίγες μέρες κλείνω τα 30 και βρίσκομαι σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο. Έχω φίλους, αλλά (πολύ) λίγους μα και (πολύ) καλούς, που δυστυχώς όμως δε βρίσκονται κοντά μου λόγω της απόφασής μου να φύγω από την Κρήτη και να μείνω στην Αθήνα. Γιατί άφησα την Κρήτη (και όλους μου τους φίλους) θα με ρωτήσει κάποιος. Ένιωθα ότι ήταν η μόνη λύση τότε. Λύση σε τι? Δε ξέρω ακριβώς. Μια που δε μου αρέσει η νοοτροπία του χωριού, μια που ήθελα να φύγω (πολύ) μακριά από τη μάνα μου, τότε πίστευα ότι θα ήταν η βέλτιστη κίνηση για τα επαγγελματικά μου, αλλά κυρίως πίστευα ότι θα είναι ένα ολοκληρωτικά νέο ξεκίνημα. Σε δυο μήνες κλείνω 4 χρόνια η ζωή μου έχει αλλάξει, αλλά δε ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό. Τα επαγεγλματικά μου: Μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας ότι στοχεύω στη σύνθεση κινηματογραφικής μουσικής. Παρόλο που φοίτησα σε Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο και απολάμβανα τη σύνθεση όσο τίποτε άλλο, στη Γ' Λυκείου ήθελα ως πρώτη επιλογή να σπουδάσω Οικονομικά. Στο 2ο έτος κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα, και σχεδόν τα παράτησα. Τότε είχα ως χόμπυ τη γραφιστική (επεξεργασία ψηφιακής εικόνας), έκανα αρκετούς ιντερνετικούς φίλους που με βοήθησαν να εξελιχθώ, και μέσω του εθελοντισμού αργότερα ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα. Εκείνη την περίοδο μαλώσαμε άγρια με τον κολλητό μου - που ήταν και ο συνδετικός κρίκος της μουσικής ζωής μου. Είχαμε μια hard-rock μπάντα, έπαιζα drums και έγραφα κομμάτια. Και για πολλά χρόνια μετά, σταμάτησα πλήρως να ασχολούμαι με τη μουσική, και αργότερα, οι νέοι μου φίλοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Τέλη του 14', μόλις πήρα το πτυχίο, το δωσα στη μάνα μου να το κορνιζώσει και έμεινε στο τοίχο. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να πάρω το πτυχίο Αγγλικών (C2). Εκείνη την περίοδο ένας καλός φίλος (από αυτούς που μου έμαθε γραφιστικά κόλπα) μου πέταξε την ιδέα να ξεκινήσω να ζωγραφίζω αντί να επεξεργάζομαι. Παρόλο που ήμουν παντελώς (μα παντελώς) άσχετος με τη ζωγραφική, σαν ιδέα μου άρεσε και επειδή δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου, είπα να το πάω πολύ σοβαρά και κυνηγήσω την εικονογράφηση - ψηφιακή ζωγραφική κυρίως για video games, χαρακτήρες, κτλ. Ξεκίνησα από το μηδέν, και τον πρώτο χρόνο έδωσα πόνο. Διάβαζα σαν να έκανα διδακτορικό, φτάνοντας τις 15-16 ώρες τη μέρα για πολλές μέρες - γιατί "έτσι έπρεπε" προκειμένού να φτάσω το στόχο μου. Είχα μηδενική κοινωνική ζωή, και οι φίλοι μου το ίδιο. Βγαίναμε για κανένα πιτόγυρο και για καμιά ταινία που και που. Έπρεπε όμως να πάω και στρατό, οπότε είχα και αυτό στη μέση. Ο στρατός, σε συνδιασμό με τη φασαρία στο σπίτι και τον μηδανιμό κοινωνικό κύκλο, ήταν ένας μεγάλος παράγοντας που με έκαναν να θέλω να εξαφανιστώ από το σπίτι. Έτσι μετά το στρατό, τέλη του '17 ανέβηκα Αθήνα, χωρίς δουλειά, με τη μόνη ιδέα του να εξελιχθώ και να βγάλω λεφτά από την εικονογράφηση και με μια μικρή ελπίδα ότι θα καλυτερεύσει και το κοινωνικό κομμάτι. Το πίστευα πολύ, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα κάνω. Και έτσι έγινε. Πήγα Αθήνα, βρήκα σπίτι και ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα, όχι πολλά βέβαια. Ο (ηλιθιωδώς) ανταγωνιστικός τρόπος σκέψης μου δε με άφηνε ήσυχο - έβλεπα τους μάστερς και έλεγα ότι εκεί πρέπει να φτάσω. Μου άρεσε η ιδέα να το κάνω, να είμαι ένας από αυτούς, με αποτέλεσμα να πιέζω τον εαυτό μου ολοένα και περισσότερο... Μέχρι που απλά έσπασα. Το καλοκαίρι του 18', 3 χρόνια μετά την έναρξη της προσπάθειας μου, αποφάσισα να σταματήσω για τα καλά. Αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό δεν ήταν για μένα, και ότι πίεζα τον εαυτό μου για μια ιδέα, και όχι για την πραγματικότητα που περιτριγυρίζει έναν ζωγράφο. Πολλοί δε κατάλαβαν ποτέ το γιατί, περισσότερο γιατί είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο στα μάτια τους, και πολλοί θα το ζήλευαν, αν και στα δικά μου ήταν πάντα κάτι μέτριο. Παρ'όλα αυτά, η απόφασή μου ήταν οριστική, και εξιλεωτική. (Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να δουν τις ζωγραφιές μου εδώ: artstation.com/nunbul) Το αποτέλεσμα - να μείνω χωρίς χρήματα, με τρεχούμενα έξοδα και καμία ιδέα για του τι θα κάνω στη ζωή μου. Η μοναξιά και οι όλες συνθήκες δε βοηθούσαν καθόλου. Ευτυχώς ήρθε ο φίλος μου ο ΟΑΕΔ και μου πρόσφερε μια σύμβαση στο δημόσιο για ένα χρόνο μέσω του πτυχίου μου. Μπήκα σαν οικονομολόγος σε ένα τμήμα ΑμεΑ στην Αθήνα, αλλά βγήκα σαν σκηνοθέτης, φωτογράφος και φουλ τεχνολογική υποστήριξη στους ανίδεους μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου. Σταθεροποιήθηκα οικονομικά, και έκανα και δύο νέες καλές φιλίες, που ακόμα και σήμερα σπάνε πού και πού τη μοναξιά μου. Έπρεπε όμως να ψάξω να βρω τι θα κάνω - και μέσα στη βαρεμάρα του δημοσίου, σκέφτηκα να πάρω μια κιθάρα που πάντα ήθελα να μάθω και να γίνω καλός. Και λέω, πώς θα τη συνδέσω στον υπολογιστή? Χρειαζόμουν κάρτα ήχου. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι και ηχεία μόνιτορ. Ας πάρω και ένα midi-controller, φθηνό είναι. Πώς δουλεύει? Βάζεις ήχους ψηφιακά ε? Χμ κάποια στιγμή είχα παίξει λίγο στο Fruity Loops... Και έτσι έσκασε από το πουθενά - Γιατί παράτησα τη σύνθεση? Μετά από μια μικρή έρευνα είδα ότι μπορείς να γράψεις Ό,ΤΙ ΘΕΣ, όπως θες. Και λέω - αυτό είναι. Μου έκανε κλικ, και έτσι τα παράγγειλα και έγραψα το πρώτο μου κομμάτι. Άρεσε σε ένα φίλο και το ανέβασε σε ένα animation που έφτιαξε (Το κομμάτι αυτό είναι και το τελευταίο κομμάτι του album μου, που ενα χρόνο μετά το αναβάθμησα με όλα αυτά που έμαθα). ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Έτσι ξεκίνησε η ιδέα - το ταξίδι μου στο να γίνω συνθέτης. Πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και τα video games, μα ποτέ δεν είχα την ιδέα ότι θα μπορούσα να είμαι μέρος της μουσικής τους. Αυτό είναι, είπα. Δε μπορούσα όμως να γίνω κατευθείαν συνθέτης. Δε γίνεται, είναι αδιανόητο. Η σύμβαση δημοσίου τελείωνε και έπρεπε να βρω τι θα κάνω. Εντελώς τυχαία, ο τύπος που μου πούλησε τη μηχανή που αγόρασα όταν ήρθα Αθήνα μου πρότεινε δουλειά σαν γραφίστας. Έπρεπε να τη δεχτώ, παρόλο που από την εμπειρία μου ήξερα ότι δε θα μου αρέσει καθόλου, ούτε το περιβάλλον, ούτε πρακτικά το επάγγελμα. Αυτό ισχύει και σήμερα. Και εδώ κάπου ξεκινάει το πρόβλημα. Έχω πάρει την απόφαση μου, ότι θέλω να κυνηγήσω τη σύνθεση, και όπου βγάλει. Αλλά ποιός είμαι εγώ για να το πετύχω? Υπάρχουν άλλοι με τρομακτικές γνώσεις, σύνθεσης, θεωρίας, απίστευτοι οργανοπαίκτες, τρελά μυαλά, και σίγουρα άυτοί με τεράστιες διασυνδέσεις. Ποιος είμαι εγώ και από πού και ως πού μπορώ? Πρέπει να μάθω καλύτερο πιάνο, θέλω, ζηλεύω. Θέλω να γίνω καλύτερος στο πιάνο. Μου αρέσει όμως πολύ και η κιθάρα, και θα ήθελα να πάρω και ένα μπάσο. Τώρα στο γάμο του φίλου μου που έπαιξα drums, όλοι μου λένε να πάρω drums για να παίζουμε τα καλοκαίρια. Δε ξέρω τι να πρωτοκάνω. Είναι και ένα πρόγραμμα Film Scoring στο Ωδείο του Νάκα που φαίνεται ενδιαφέρον και λέω να το δοκιμάσω. Εδώ παίζει το δεύτερο πρόβλημα, μπορεί και πιο σημαντικό. Όχι μόνο δεν υπάρχει χρόνος για όλα αυτά, αλλά μέσα σε όλο αυτό το χάος, είμαι μόνος και δε βρίσκω τρόπο διαφυγής. Το να πετύχω στο οτιδήποτε και να σταματήσω να είμαι μέτριος σε ότι κάνω, ειδικά εφόσον "ξεκινάω" σε τέτοια ηλικία, χρειάζεται τεράστια αφοσίωση και πρέπει να αφιερώσω όλο μου το χρόνο εκεί. Αυτό σημαίνει εγκλεισμός μέσα στο σπίτι, και ατελείωτη δουλειά. Ταυτόχρονα σημαίνει και "αντίο" σε όποια ελπίδα έχω για λύσω το πρόβλημα της μοναξιας. Είμαι πάνω από 10 χρόνια single, και δεν είμαι οκ με το να μείνω έτσι για την υπόλοιπη ζωή μου. Το γιατί είμαι single είναι άλλο μεγάλο θέμα, αλλά ας πούμε ότι η μέση Ελληνίδα δε μου ταιριάζει και δε μπορώ να συμβιβαστώ με κάποια πραγματάκια. Ο μηδαμινός κοινωνικός μου κύκλος δε βοηθάει, και σίγουρα δεν είμαι το πιο τυχερό πλάσμα εκεί έξω. Πολλοί μου λένε να κάνω κάτι εκτός σπιτιού, αλλά τι? Δε μου αρέσουν και πολλά, και δεν έχω και άπλετα χρήματα ούτε το χρόνο να δοκιμάζω τυχαία άσχετα πράγματα. Τα χόμπυ μου είναι η μουσική, τα video games, και ο κινηματογράφος. Δεν αρκούν αυτά? Το μόνο που έχω σκεφτεί είναι να μπω σε μια μπάντα, αν και δε ξέρω καν τι μπορώ να κάνω σε μια μπάντα. Είμαι αρκετά μέτριος σε ότι όργανο "ξέρω", και σίγουρα το να παίζω progressive metal δε θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Ας μη βάλουμε τον παράγοντα COVID στην εξίσωση για την ώρα... Μέσα σε όλα αυτά πρέπει μέχρι το Νοέμβρη να βρω άλλο, μεγαλύτερο σπίτι στην Αθήνα, που να είναι καλοστεκούμενο, να μπορώ να παίζω μουσική χωρίς να μου χτυπάνε την πόρτα και να έχω την ησυχία μου. Και να μη δίνω πάνω από 400 ευρώ, ήμαρτον. Τι κάνω? Υπάρχει βέλτιστη λύση? Υπάρχει ισορροπία? Θέλω πολλά? Είμαι καταδικασμένος να αποτύχω και να μείνω για πάντα μέτριος σε ότι κάνω? Είμαι καταδικασμένος να μείνω μόνος? Τι κάνω?...

Εγώ εχθές έφαγα ΜΟΥΣΑΚΑ.

Οι αλλοι. Δεν βλεπεις?

Έγινε μάχη. Οι τελευταίοι επιζώντες

Εύγε Σπύρο, ανήλθες έτι περισσότερο στην εκτίμησή μου.

Εχω παιξει abba Στο 11.40 medley abba απο μουσικοθεατρικη παρασταση του Γ. Μαρινου

Άλλος ένας οπαδός.

Και αυτός στόχος είναι. Και μάλιστα, ο σημαντικότερος όλων....

Να κλείσει το θέμα παρακαλώ. (Και να αγιάσει το στόμα του γράφοντος)

Γιατί ψέματα είναι? Εγώ το έχω πιάσει το νόημα της ελληνικής ζωής χρόνια τώρα και παράλληλα δηλώνω και συνθέτης, μποξέρ, είμαι συνδικαλιστής άρα άτρωτος , μόνο ο ΕΝΦΙΑ μας τα χαλάει. Τα καλύτερα (ΤΟ ΕΦΆΠΑΞ) έρχεται. Και θα σας πω και κάτι που μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Να κάνεις παρέα με πλούσιους. Άμα κάνεις παρέα με φτωχούς, στο τέλος θα γίνεις κι εσύ φτωχός Και ένας άλλος μου είχε πει κάτι σοφό αλλά δεν το τηρησα και τελικά είναι λάθος. Πριν την παντρευτείς αφού σε θέλουν να τους βάλεις να στα γράψουν πρώτα τα πεθερικά τα σπίτια . Έτσι θα σε σέβονται περισσότερο, δεν θα τολμούν να κουνηθουν. χαχαχαχαχαχαχα.

Alex θα σου γράψω κάτι ακόμα, που για μένα είναι "ευαγγέλιο". Έχει να κάνει με την αντίληψη των Τολτέκων (μιας νομαδικής φυλής της κεντρικής Αμερικής πριν τους Μάγιας που πια εξαφανίστηκε), και την καθοδήγηση από δάσκαλο σε μαθητή. "- Μπροστά σου, ανοίγονται πολλοί δρόμοι. Εσύ πρέπει να ακολουθήσεις το μονοπάτι που έχει καρδιά. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιο είναι αυτό, αλλά μόλις το βρεις, να το ακολουθήσεις χωρίς ποτέ να κοιτάξεις πίσω. Στον δρόμο σου θα βρίσκεις συνέχεια άλλα μονοπάτια που διασταυρώνονται με το δικό σου. Μονοπάτια όμορφα, θα θέλεις να τα ακολουθήσεις, αλλά μην το κάνεις, γιατί θα χάσεις τον δρόμο σου. Να μπαίνεις να τα βλέπεις, να παίρνεις ότι καλό έχουν να σου δώσουν, αλλά πάντα να ξαναγυρίζεις στο δικό σου μονοπάτι. - Και πώς θα καταλάβω αν κάποιο μονοπάτι έχει καρδιά? - Θα το νιώσεις. Δεν υπάρχει ένα μονοπάτι με καρδιά για όλους, για κάθε έναν υπάρχει το δικό του μονοπάτι με καρδιά, πρέπει να βρεις το δικό σου. Το δύσκολο είναι να το βρεις. Όταν το βρεις όμως, πρέπει να το πάρεις μέχρι το τέρμα, γιατί μόνο αυτό το μονοπάτι που έχει καρδιά για σένα, θα σε πάει εκεί που θέλεις." Αυτό ισχύει για τα πάντα, από δουλειά, σχέσεις, χόμπι, μέχρι ....

Δεν μου έχουν τύχει ανάλογες περιπτώσεις. Η εποχή που μεγάλωσα ήταν εκείνη που το να ακολουθήσεις καριέρα μουσικού ήταν σαν να τα σπας με τις οικογενειακές και πατροπαράδοτες συνήθειες. Επρεπε να τα ξεχάσεις όλα και να ζήσεις με 50 δραχμές στην τσέπη. Λίγοι τα κατάφεραν τότε. Το "έπαιξα" μουσικός παράλληλα με το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο. Από ζώδιο ή απο γονίδιο είχα μια τελειομανία που συνήθως δεν μπορεί να λειτουργήσει σε πάνω από ένα επίπεδο. Ετσι όταν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της σιγουριάς μιας πανεπιστημιακής καριέρας από το να κουβαλάω κιθάρες και ενισχυτές και να ξενυχτάω στο σταθμό του ΟΣΕ, διάλεξα το πρώτο. Αυτό μου έσκασε το συννεφάκι του ονείρου πρόωρα, αλλά από την άλλη δεν κατέστρεψε την εικόνα της μουσικής με την κατοπινή ρουτίνα του ξενυχτάδικου και του σεσιονάδικου και του ψαξίματος για ...date....όταν γέμισε η αγορά από μουζικάντηδες του ανατολικού μπλοκ. Οι φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου ζορίστηκαν, κουράστηκαν, ξενύχτησαν, τα χάλασαν με τις οικογένειές τους, τους λείπουν τα ένσημα. Αντίστοιχα όσοι κρατήσαμε την μουσική σαν χόμπυ τουλάχιστον δεν την μισήσαμε (αυτήν ή τον εαυτό μας για την απόφασή του). Τώρα πλέον με τελειωμένη την επαγγελματική καριέρα μπορώ να αφοσιωθώ με τη μουσική χωρίς αναστολές. Κοντολογίς, καλά τα όνειρα, αλλά εδώ που ζούμε είναι σημαντική η επιβίωση. Και είναι δύσκολο να επιβιώσεις με αυτό που αγαπάς. Συνήθως ένα από τα δυό θα την πληρώσει. Σαν συμβουλή θα έδινα ...εξσφάλισε τα προς το ζην. Προσπάθησε να εντάξεις το όνειρο έστω πλαγίως και σίγουρα κοινοποίησέ το, είτε δια ζώσης είτε με τις σύγχρονες πρακτικές. Κανείς δεν θα γίνει γνωστός όντας ερημίτης και ακοινώνητος. Ακόμα και σήμερα που μπορεί να έχεις 100000 ακόλουθους πρέπει να σε δούν 5 μάτια που ξέρουν. Συνεπώς βγες απ το καβούκι σου. Επίσης....τρέξε από τα 18, από τα 25, από τα 30....μέχρι τα 45. Ό,τι φτιάξεις μέχρι τότε θα το φτιάξεις. Μετά...ζήσε και λίγο για σένα. Γιατί τελειώνει ο χρόνος...

Η βέλτιστη λύση είναι εκείνη που σε αφήνει ικανοποιημενο και ευτυχισμένο. Δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος στα πάντα. Ήδη, με το να κυνηγάς το καλύτερο σε ότι κανείς, ξεφεύγεις από τον μ.ο. και ξεχωρίζεις. Σταμάτα να κυνηγάς τα πάντα. Διάλεξε μια τέχνη να σου βγάζει χρήμα, ώστε να μπορείς να ασχολείσαι, ελεύθερα, με 2-3 αλλά χόμπυ που θα σε γεμίζουν. Είναι ευλογία οι τόσες δεξιότητες, αλλά μη τρελαίνεσαι διότι η ζωή είναι υπερβολικά μικρή, και πρέπει να τη χαίρεσαι περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι μάταια. Κάνε το αυτό που σε γεμίζει, και σταμάτα εκεί στο τέλος της ημέρας. Μην κυνηγάς το απόλυτο στα πάντα. Σχετικά με την μπάντα, με τις γνώσεις που έχεις, θα εκπλαγεις με το τι μπορείς να κάνεις. Μπορείς να κάνεις τη μεγάλη διαφορά, σε οποιοδήποτε όργανο, καθώς είσαι μερακλής. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος στο όργανο. Χρειάζεται, μόνο, να μπορείς να είσαι team player και δημιουργικός. Ακόμα και οι βασικές γνώσεις σε πάνε 3 σκαλιά παρακάτω. Είχα και εγώ το ίδιο θέμα. Δεν ξεχώριζα πουθενά. Ήμουν μετρθος/καλός σε ο,τι με ενδιαφερε, αλλά σχεδον πουθενά ο καλύτερος. Εν τέλει, ανακάλυψα ότι κατάφερνα πάντα να φτάνω τον στόχο μου. Δεν τον έβαζα στην κορυφή, αλλά σε ένα υψηλό σημείο που να με κάλυπτε και να με γέμιζε. Όσο δύσκολος και να ήταν τον κατάφερνα. Ρε μέχρι και ηλεκτρική έμαθα στα γεράματα (προ λιγου καιρού) και έπαιζα ροκ λάιβ με άτομα να χορεύουν μπροστά μου. Τι άλλο να ζητήσω. Και δεν ήμουν ο καλύτερος. Ούτε καν καλός. Χόμπυ ήταν και με γέμιζε. Και κάθε μέρα δουλεύω να γίνω καλύτερος, για την πάρτι μου. Βάζω συνεχώς νέους στόχους, καθημερινα, μικρούς και μεγάλους. Τους πετυχαίνω, και πάω παρακάτω. Μια ζωή ήμουν single, με ελάχιστα διαλλειματα, και η μοναξιά ήταν το βασικό μου πρόβλημα. Ο μεγάλος μου στόχος ήταν, πάντα, να κάνω οικογένεια και να είμαι ευτυχισμενος Ήμουν κοντά στην ηλικία σου, και έβλεπα να "φεύγει το τρένο" και να απομακρύνεται το "όνειρο". Και δε φαντάζεσαι πόσο γρήγορα γύρισε ο τροχός και πέτυχα τον βασικό μου στόχος, δημιουργωντας οικογένεια. Είχε έρθει η ώρα μου. Το κυνηγούσα? Κάθε άλλο. Απλά, παρουσιάστηκε η "ευκαιρία" και την άρπαξα από τα μαλλιά. Μείνε προσηλωμένος στους στόχους σου, και η ανταμοιβή θα έρθει, αργά ή γρήγορα. Μην τα βαζεις όλα στο κεφάλι σου. "Τακτοποιησε" τα μέσα σου, βάλε τα σε μια (ιεραρχική) σειρά και ξεκινα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις επιτυχίας. Δεν συμβαινει μόνο σε σένα, αλλά στον μισό πληθυσμό του πλανήτη. Είναι βασικό να υπάρχει το όραμα, δηλαδή ο κεντρικός στόχος. Έπειτα, έρχονται και οι μικρότεροι μεγαλοι υπο-στοχοι. Μείνε προσηλωμένος σε αυτούς, και κάνε ότι χρειάζεται για να δημιουργήσεις πρόσφορο έδαφος. Έχεις κάνει τη μισή δουλεια και έχεις εντοπίσει τα προβλήματα. Τα έβαλες σε μια σειρά, με μεθοδικότητα, και τα στοχοποίησης. Με την ίδια μεθοδικότητα θα τα επιλύσεις. Έχε πίστη και μείνε προσηλωμένος!