Πίνακας συμμετοχής

Θαρρώ πως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του "αφεντικού" είναι πως αγαπήθηκε και στηρίχθηκε απο το σύστημα όσο ελάχιστοι. Για καλούς λόγους βέβαια. Είναι πασίγνωστος. Αμέτρητοι πιστεύω αντίστοιχου επιπέδου τραγουδοποιοί υπήρχαν και θα υπάρχουν στην αμερική. Bob Dylan, Tom Waits είναι δυο απο τα τρανταχτά ονόματα. Όπως είπα όμως, δεν "επιλέγονται" τυχαία κάποιοι. Σε μια αναλογία, είναι σα να λέμε πως ο BB King είναι "καλύτερος" του συνεπώνυμου του Albert. Είχε όλο το "πακέτο" εντούτοις, πέρα απο το πασιφανές ταλέντο και τις ηγετικές ικανότητες διέθετε ευγένεια, σοβαρότητα, καλή προαίρεση και τρόπους (αυτά τα εκτιμάει η μουσική βιομηχανία), στηρίχθηκε και προωθήθηκε και έγινε ο παγκόσμιος ambassador of the blues. Όχι άδικα για κείνον, ίσως όμως "άδικα" για άλλους. Τέσπα, τα λέω αυτά όχι για να αμφισβητήσω το μουσικό και στιχουργικό εκτόπισμα του Springsteen (αλλίμονο, άλλωστε τον άκουγα μετα μανίας - ειδικά μέχρι το "The River") αλλά για να υπενθυμίσω την πληθώρα αξιολογότατων καλλιτεχνών.

Να την χαίρεσαι.

Μπράβο , μου άρεσε η επιλογή ήχων που έκανες. Τα τύμπανα ήταν λίγο μονότονα αλλά αυτό μπορείς εύκολα να τα διορθώσεις. Το άκουσα με ευχαρίστηση! Συνέχισε να δημιουργείς για να ακούμε!

Από τους τελευταίους πολύ μεγάλους της ωραίας Αμερικής που δεν υπάρχει πια, ή που υπάρχει σε πολύ περιορισμένη κλίμακα και χωροταξικά και ηλικιακά. Έπιασε ίσως πρώτος απ' όλους την ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης όπου φωλιάζουν μικρές προσωπικές ιστορίες με τεράστιο όμως ειδικό βάρος. Είπε για τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, για τους σύντομους έρωτες που έμειναν στη μέση και για τη σκληρή δουλειά που συνόδευε οποιαδήποτε πολιτιστική αναφορά της Αμερικής του τότε. Δεν είμαι ο μεγαλύτερός του φαν αλλά αναγνωρίζω ότι ο άνθρωπος είναι ποιητής και εθνικό πολιτιστικό μνημείο και ενώ είναι πια γέροντας ηλικιακά, κόβει κόλους ακόμα.

Μετά από το “φιάσκο” της προηγούμενης παραγγελίας (G&L ASAT), όπου ήταν ελαττωματική, προχώρησα στην αγορά της “plan B” κιθάρας, ή αλλιώς της κιθάρας που είχα επόμενη στη λίστα μου. Αυτή τη φορά την παράγγειλα από Νάκα, όπου την τσέκαρα στο κατάστημά τους, πριν την παραλάβω. Είδα αυτά που ήθελα να δω, παρά τα μικροπροβλήματα που είχε, την έβαλα στην θήκη που κρατούσα μαζί μου, και έφυγα με προορισμό την οικία μου… Πρώτες εντυπώσεις: Πρόκειται για μια πανέμορφη, πανάλαφρη (γύρω στα 3300γρ), και καλοφτιαγμένη κιθάρα. Έχει άψογο ζύγισμα, εξαιρετικό μανίκι, και all around ήχο. Είχε και τα προβληματάκια της, βέβαια, καθώς ήταν εντελώς ασετάριστη, σε σημείο που δεν θα μπορούσε να παίξει κάποιος. Επίσης, τα τάστα είχαν έντονα κοφτερές άκρες, στην κάτω πλευρά, πρόβλημα που πιθανότατα εμφανίστηκε μετά την κατασκευή της (το παθαίνω συχνά σε άλλες maple neck κιθάρες μου, με την πάροδο του χρόνου). Tα προβλήματα αυτά τα έλυσα μέσα στις πρώτες ώρες που ασχολήθηκα μαζί της. Κατά τα άλλα, είναι άψογη. Καλό leveling στα τάστα, πολύ καλά κομμένο nut, ωραία ποιότητα κατασκευής και πολύ καλοί οι μαγνήτες. Έχει εξαιρετικό ακουστικό ήχο και μπορώ να πω ότι είναι από τις κιθάρες που θα παίρνω σε πρόβες και λάιβ. Περίμενα να με προβληματίσει το διαφορετικό layout των χειριστηρίων, αλλά λόγω του ότι παίζω και με les paul, μου φάνηκε απολύτως φυσιολογικό. To μόνο που με ξένισε ήταν πως ο 3-way switch είχε φορά από δεξιά προς τα αριστερά, και όχι το συνηθισμένο πάνω-κάτω, αλλά ήταν κάτι που το διόρθωσα εύκολα. Ποιότητα κατασκευής: Η Squier έχει τη φήμη περί υψηλής ποιότητας κατασκευής στα ακριβά μοντέλα της, και η συγκεκριμένη classic vibe δεν αποτελεί εξαίρεση. Πολύ προσεγμένο όργανο, με άριστο φινίρισμα. Το poplar σώμα μοιάζει να είναι φτιαγμένο από δύο κομμάτια, και η ένωσή τους δεν είναι ιδιαίτερα αισθητή. Το μανίκι μοιάζει πολύ με εκείνο από την Squier 51, όπου δίδει την αίσθηση του στενού και με πάχος μανικιού. Είναι “στιβαρό” και “γεμάτο”, ακριβώς όπως μου αρέσει, κάτι που δεν συμβαίνει στην “αδελφή” 60’s squier, όπου τo μανίκι είναι πιο λεπτό, και ελαφρύ στο χέρι (θεωρητικά, οι διαφορές είναι ελάχιστες, βέβαια). Τα narrow tall τάστα με βολεύουν πάρα πολύ, καθώς βοηθάνε ώστε να μην κολλά το χέρι μου πάνω στο λούστρο της ταστιέρας (κάτι που παθαίνω έντονα στην ταστιέρα της ΜΙΜ telecaster). Αρνητικό σημείο οι κοφτερές άκρες των τάστων, αλλά αυτό πιστεύω ότι οφείλεται πιο πολύ στο maple μπράτσο, στην δουλειά που έχει γίνει στα τάστα. Επίσης, σε μια γωνία του pickguard περισσεύει ένα πολύ μικρό "φύλλο" πλαστικό, το οποίο και αφαίρεσα εύκολα. Και τα περιφερειακά πολύ ποιοτικά. Τα vintage κλειδιά κουρδίσματος έχουν πολύ μαλακή, και ακριβή, λειτουργία (στην 60s είναι σκληρά). Σε συνδυασμό με το καλοκομμένο nut, όπου οι χορδές δεν κολλάνε, βοηθούν την κιθάρα να μην ξεκουρδίζει. Και τα χειριστήρια έχουν πολύ ποιοτική λειτουργία, με μόνη ένσταση την ποιότητα πλαστικού των. Φτηνιάρικη δεν τη λες, αλλά παίζει σημασία που σε les paul type χειριστήρια, έχουμε συνηθίσει σε πιο στιβαρά και φανταχτερά καπάκια. Τέλος, η γέφυρα είναι vintage style με τρία ατσάλινα twangy βαγόνια, η οποία κάνει τη δουλειά της μια χαρά. Μαγνήτες: Οι μαγνήτες είναι σχεδιασμένοι από τη Fender. Στην θέση neck είναι τοποθετημένος ένας wide range humbucker (μεγαλύτερος σε μέγεθος σε σχέση με έναν κοινό διπλοπήνιο μαγνήτη), και στην γέφυρα υπάρχει ένας τυπικός telecaster μαγνήτης. Και οι δύο είναι alnico 5, με τον neck μετρημένο στα 7,8Κ και τον bridge στα 7,2Κ. Αρκετά hot και οι δύο. Την πιο πολλή ώρα, χθες που την παρέλαβα, την σπατάλησα στο να ρυθμίζω τα ύψη των μαγνητών, και κυρίως του WR. Κατέληξα στο να κατεβάσω αρκετά την μπάσα πλευρά του, ώστε να υπάρχει περισσότερη ευκρίνεια, και ώστε τα (πάρα πολλά) μπάσα του neck να είναι κοντά στα επίπεδα εκείνων του μονού της γέφυρας. Παρότι, ο neck, χάνει αρκετά σε ευκρίνεια και είναι κάπως dark, ο ήχος τους δένει άψογα με τον έταιρο μαγνήτη. Ίδια χροιά, ίδιο επίπεδο gain. Και η ένταση είναι η ίδια, αλλά λόγω του έντονου compression που έχει ο humbucker, υπάρχει μικρότερο δυναμικό εύρος. Εάν ο μονός φτάνει από το 1 μέχρι το 10, ανάλογα με τον πόσο δυνατά χτυπάμε τη χορδή, ο WR πάει από το 3 στο 8. Και είναι κάτι το αισθητό μόνο σε καθαρό κανάλι. Ο bridge μαγνήτης είναι πολύ ισορροπημένος, διαυγής και έχει έντονο twang. Διακρίνεται, όμως, για το πόσο “ευγενικός” και “μαλακός” είναι, και σε καμία περίπτωση σκληρός και brutal, όπως άλλοι αντίστοιχοι alnico 5. Δεν μου έχει χαλάσει χατήρι, so far, και με δεδομένο ότι δένει πολύ καλά με τον neck, δύσκολα με βλέπω να τον αντικαθιστώ στην παρούσα φάση (δεν το συνηθίζω να κρατώ μαμά μαγνήτες). Η μεσαία θέση θυμίζει αρκετά τη μεσαία θέση μιας τυπική telecaster. Εάν είχε λιγότερα μπάσα ο WR, ίσως να ήταν ακόμη καλύτερος ο ήχος. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο που αξίζει να αναφερθώ, είναι το πόσο καλά καθαρίζει ο ήχος με το κλείσιμο των ποτενσιόμετρων. Θα είναι η μοναδική telecaster που δεν θα βάλω treble bleed. Θυμίζει πολύ το 50s wiring των les paul. Στο 6-7 έχει καθαρίσει εντελώς και στο 2-3 έχει πέσει πολύ χαμηλά και η ένταση, και στους δυο μαγνήτες. Πάρα πολύ βολικό για λάιβ συνθήκες. Ο ήχος είναι ιδανικός για τζαζ, λόγω του dark διπλού μαγνήτη, μπλουζ, μέχρι και hard rock. Ηχητικά samples: Η ηχογράφηση έγινε με τον Vox MV50 απευθείας (line out) στην κάρτα ήχου. Καθαρός ήχος tele70 clean.mp3 Crunchy ήχος tele70 dirty.mp3 Overdrive tele70 dirtier.mp3 Distortion tele70 distortion.mp3 Clean-up με volume drop tele70 volume drop.mp3 Pros and Cons: + Πανέμορφο look, + Εξαιρετική σχέση ποιότητας/τιμής, + Πολύ ελαφρύ και βολικό όργανο. - O neck μαγνήτης (ο οποίος θα μπορούσε να είναι και καλύτερος) είναι δύσκολο να αντικατασταθεί εάν δεν αρέσει σε κάποιον, - Out of the box δεν μπορείς να παίξεις, καθώς θέλει setup. Χαρακτηριστικά: · Classic Vibe Series · Body: Poplar · Bolted neck: Maple · Fretboard: Maple · Neck profile: C · Black dot fretboard inlays · 21 Narrow Tall Frets · Scale: 648 mm (25.5") · Nut width: 41.9 mm (1.65") · Fretboard radius: 241 mm (9.5") · Three-ply black pickguard · Pickup: 1 Fender Designed Alnico single coil (bridge) and 1 Fender wide-range humbucker (neck) · Volume 1 (neck pickup), Volume 2 (bridge pickup), Tone 1 (neck pickup) and Tone 2 (bridge pickup) controls · 3-Way switch · Bone nut · 3-Saddle vintage-style string-through body Tele bridge · Nickel hardware · Vintage-Style machine heads · Original stringing: NPS .009-.042 · Colour: 3-Colour Sunburst

καλησπέρα Την Δευτέρα θα είναι διαθέσιμο εντελώς δωρεάν από την ιστοσελίδα μου ένα ακόμη όργανο για την πλατφόρμα του Kontakt. Αυτή τη φορά τα πράγματα γίνονται πιο σκοτεινά και creepy (οκ και λίγο αστεία ίσως). Πάρτε μία γεύση από τις δυαντότητες και τους ηχους του (όλο το demo είναι φτιαγμένο αποκλειστικά με το demontron χωρίς κάποια άλλη παρέμβαση ή επεξεργασία) και επιστρέφω τη Δευτέρα με λεπτομέρειες, λινκ κλπ Να έχετε ένα σούπερ ΣΚ με υγεία και ασφάλεια

Εγώ τα είχα με μια κοπελιά που μου είχε ζητήσει να της πάρω το 1999. Όντως το πήρα, αλλά μόλις το άκουσα δεν της το έδωσα ποτέ. Της είπα πως δεν το είχαν τα δισκάδικα.

Τα mix του Glyn Johns ουσιαστικά το 1969 πετάχτηκαν στα σκουπίδια επειδή οι ίδιοι οι Beatles δεν νοιάζονταν πια τι θα γίνει και η εταιρεία τα έδωσε στον Phil Spector που όπως είπε ο ίδιος ο Johns, ξέρασε πάνω τους. Εδώ (και στα υπόλοιπα) ακούμε τις ηχογραφήσεις στην μεγαλειώδη τους μορφή που δεν ακούσαμε ποτέ (ούτε και στο let it be naked). Βλέπουμε οτι οι 4 ήταν γκρουπάρα που μπορούσε να συνθέσει και να παίξει live μέσα σε λίγες μέρες. Φυσικά κεφαλαιώδους σημασίας είναι ο ρόλος του Billy Preston που κρατάει τα μπόσικα, αλλά οι 4 είναι μανούλες. Απολαύστε και αναζητείστε τα υπόλοιπα. Και φυσικά αναμένουμε το καινούργιο let it be και φυσικά τα get back. 50 τόσα χρόνια περιμέναμε. Αξιζε !

The New Power Generation https://en.wikipedia.org/wiki/New_Power_Generation Συγκεκριμενη περιοδος https://en.wikipedia.org/wiki/One_Nite_Alone..._Live! Eδω ενα κλιπακι απο δικια τους δουλεια, που το ειχα ανεβασει πριν πολλα χρονια στο box, γιατι δεν υπηρχε πουθενα https://app.box.com/shared/0dtuz72ui1 .

Οι μαθητές της ΜΙΑ χωριστηκαμε σε μουσικους και ηχοληπτες για ένα recording session στο Sierra. Εντελώς απροβαριστοι πηγαμε και το γραψαμε. One Take με overdubs σε σόλο και φωνές. Rough Mix

Και με τις διασκευές δεν τα πάει και άσχημα

Και που να είχε και τον cunife.... Στα 56 μου και μετά από 40 χρόνια τελεενασχολησης και 100+ Tele under my belt σου υπογράφω ότι οι 70s custom Tele είναι σαφώς το καλύτερο μοντέλο τελε EVER. Η δική μου American Original έχει γίνει πλέον σχεδόν η μόνη κιθάρα που παίζω.

Τελικά, σίγουρα δεν αλλάζω μαγνήτες. Τους ρύθμισα και είναι απόλυτα ισορροπημένοι. Δεν ζητω κάτι περισσότερο από τον neck. Άψογος, καθαρός και διαυγής (μόνο οι μπάσες χορδές υπολοιπονται ευκρίνειας αλλά σε αυτή τη χρηματικη κατηγορια μη τα ζητάμε όλα). Και ο bridge περισσότερο από άψογος. Μου αρέσει πολύ. Δεν νομίζω να μπορεί να ταιριάξει κάποιος άλλος μαγνήτης περισσότερο. Επίσης, παρότι είναι 7,2Κ είναι πολύ πιο hot από έναν αντίστοιχο στα 8,5Κ, και σχεδόν το ίδιο hot με έναν τρίτο που εχω σε άλλη tele στα 12,5K. Πολύ παράξενο πράγμα. Αύριο θα τη δοκιμάσω και σε πρόβα σε υψηλές εντάσεις, ώστε να δω εάν μικροφωνιζει κλπ. Από θόρυβο, πάντως, είναι εξαιρετική. Εντελώς αθόρυβος ο neck (στην g&l ο humbucker είχε πολύ hum), και ο bridge σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχεση το πολύ υψηλό του output. Και έχω και θέματα με τις γειώσεις στο σπίτι. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η κιθάρα. Την αγόρασα για το look και για τους διαφορετικούς ήχους που θα μου δίδει. Εν τελει, εκτός από τους βασικούς ήχους που μου δίδει μια tele, μου δίδει και κάποιες από τις δυνατότητες από μια les paul (humbucker και χειρισμός). Κοστίζει 390 ευρώ, και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ένα (πολύ) καλό setup. Έχει όλο το πακέτο.

+1000 ΕΙΝΑΙ εξαιρετικός κιθαρίστας άλλωστε για μια δεκαετία πριν γίνει φιρμα, από τα 16 του μέχρι τα 25 του ήταν γνωστός ως "hot" lead κιθαρίστας στο NJ.... Τον έχω δει πολλές φορές ζωντανά μια και ήμουν στις ΗΠΑ όταν ήταν "the thing " αλλά και 2 φορές που τον γνώρισα από κοντά, μια φορά σε ένα bar στο Bayone όπου....μπήκε μόνος του και ήπιε μια μπύρα...και μια φορά σε ένα χωριό στην... Κεφαλλονιά που ήταν μαζί με τον Tom Hanks μόνο.....ποζερια δεν είχε...σούπερ χαλαρός, καταδεκτικος και φιλικός. ΕΙΝΑΙ λαϊκός ήρωας, δεν το παίζει λαϊκός ήρωας... Επίσης είναι ένας καλλιτέχνης που ποτέ δεν δίστασε να ρισκάρει την εμπορική αποτυχία...για να εκφραστεί.....μόνο και μόνο που έβγαλε το Nebraska,το οποίο παραμένει ο καλυτερος δίσκος του,αμέσως μετά το BITU αρκεί..... Read the book....ακόμα και εγώ που είμαι φανατικός οπαδός έμεινα με ανοικτό το στόμα από κάποια γεγονότα.

Άστον αυτόν Ηλία, είναι μια κατηγορία μόνος του. Απλά επέλεξε άλλους δρόμους/στόχους για το υλικό του (και όχι μόνο). Για μένα (και μόνο), όταν ο Bruce αποφάσισε να "πιάσει" την μεγάλη μάζα κοινού (λίγο οι ενορχηστρώσεις, λίγο τα κομμάτια, λίγο το image του "δήθεν αντί"-για μένα ξαναλέω, αλλά και μποντυμπιλντερά που έπαιζε ακκόρντα στην Tele με τελείως λάθος τρόπο στο δεξί-τέρμα σφιχτό το χέρι στα live, για να φαίνονται τα μούσκουλα), "πέθανε" καλλιτεχνικά. Πιστεύω ότι είχε ακόμα να δώσει περισσότερα από αυτά που έδωσε έκτοτε, αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη. Σίγουρα όμως είναι σπουδαίος. Κατά την γνώμη μου είναι ένας πολλά υποσχόμενος τροβαδούρος που πήρε "λάθος" δρόμο από ένα σημείο και μετά καλλιτεχνικά.