Πίνακας συμμετοχής

Ο μόνιμος αποκλεισμός του Dim μετά τόσα χρόνια παρουσίας στο NOIZ είναι απλά ντροπή.

Πέραν από το φαιδρό του θέματος, το να επανηχογραφήσεις έναν ιστορικό δίσκο όπου ερμηνείες, παιξίματα, ήχος και παραγωγή είναι μνημειώδη, είναι πραγματική συνταγή της αποτυχίας απ' όπου κι αν το δει κανείς.

Ξεκινησα πριν καιρο να κραταω μερικες σημειωσες και λινκ σχετικα με τον John Fahey και αλλους καλλιτεχνες του American Primitive κυκλου, αρχικα για δικη μου χρηση. Τις προαλλες μπηκα στον κοπο να τις τακτοποιησω/αθροποιησω λιγο για ενα φιλο που ενδιαφεροταν να ψαξει λιγο το ειδος, και σκεφτηκα οτι ισως ενδιαφερει και κοσμο εδω, οποτε σας το παραθετω. Εχει λιγο τον ατελειωτο αλλα εχω προσπαθησει να καλυψω τον Fahey, τους υπολοιπους της Takoma καθως και την νεοτερη/συγχρονη γενια. Eλπιζω να φανει ενδιαφερον σε μερικους. INTRODUCTION American Primitive Guitar ειναι ο μυστηριωδης ορος συνωνυμος με το ιδιοσυγκρατικο στυλ μουσικης που καθιερωθηκε στις αρχες του ’60 απο τον John Fahey και τους ακολουθους του. Προκειτα για μια κατα κορον σολιστικη μουσικη για fingerstyle ακουστικη κιθαρα με ριζες στα country blues και στο ragtime. Ως εκ τουτου το ειδος συνηθως χαρακτηριζεται απο ανοικτα κουρδισματα, εντονους syncopated ρυθμους και alternating μπασα. Ξεφευγει ομως αρκετα στην δομη και αρμονια του απο τα παραδοσιακα μπλουζ, εν μερει επειδη κατα κανονα δεν λειτουργει ως συνοδια φωνης αλλα ως αυτονομη, σολιστικη μουσικη για κιθαρα. Οι μουσικες επιρροες ποικιλουν, απο το αμερικανικο folk και gospel φασμα μεχρι contemporary classical και ανατολιτικα στοιχεια . Πολυπλοκες αρμονιες, ανορθοδοξα voicings, drones, ταξιμια και ragas, dissonant συγχορδιες και αλλαγες, μεχρι και στουντιακα manipulations και field recordings – ολα στοιχεια που η APG σχολη μπλεκει μεσα στα fingerstyle blues αδιασειστα, παντα σε πνευμα expressional minimalism, δημιουργωντας ενα κατ’εμε εθιστικα ενδιαφερον μεταφυσικο φολκ κραμα. Μια μουσικη κατα κορον μελαγχωλικη και εσωστρεφης, αυτοσχεδιαστικη και σχεδον διαλογιστικη στον χαρακτηρα της, συχνα απατηλα απλοικη εκ πρωτης οψεως, αλλα με τρομερη πολυκλοτοτητα τονου και ερμηνειας κατω απο την επιφανεια. Το ονομα, coined απο τον αρχιερεα του ειδους Fahey πανω στην πλακα, ειναι αναφορα στην French Primitive Painting σχολη, ως παραλληλισμος της αυτοδιδακτης φυσης των δημιουργων αλλα και του επιφανεικου crudeness των εργων. Oι περισσοτεροι μουσικοι του χωρου τεινουν να παιζουν dreadnoughts ή jumbos, με πολυ τυπικη επισης την χρηση fingerpicks. Υπαρχουν και αρκετοι που εχουν εστερνιστει την 12χορδη κιθαρα, εν μερει λογω του γεματου, drone-like ηχου που μπορει να εχει σε τετοια μουσικα settings, ενω επισης δεν λειπει το occasional lap-steel παιξιμο, κληρονομια της country blues. Φυσικα υπαρχουν και οι ανταρτες που ενιοτε θα αρπαξουν banjo ή ηλεκτρικη κιθαρα, θα λειτουργησουν εντος ευρυτερου συνολου/μπαντας ή σε ελαχιστες περιπτωσεις θα τραγουδισουν κιολας. Θα προσπαθησω να τον John Fahey και την μουσικη του, καθως και τους αρκετους αλλους αξιολογους μουσικους αυτου του γκρουπ, απο συγχρονους του Fahey μεχρι και τη νεοτερη, σημερινη γενια. Συνοδεια προφανως αρκετων κλιπ, ευελπιστω οτι θα ειναι μια ενδιαφερουσα πορεια σε ενα niche μουσικο ειδος με τρομερο βαθος. Προφανως δεν προκειται να καλυψω τους παντες (πως θα μπορουσα αλλωστε) αλλα εχω προσπαθησει ενα balance μεταξυ προσωπικου γουστου και ειδικου βαρους. CHAPTER 1: JOHN FAHEY Σε καθε ειδος μουσικης υπαρχουν τιτανες – που θεσαν πρωτοι τα θεμελια, που καθιερωσαν υφος και δομη, που αλλαξαν την ροη των πραγματων, εξελιξαν και ανεβασαν το ειδος σε νεα επιπεδα. Eιναι πολυ δυσκολο, αδυνατον σιγουρα για ειδη που εχουν εξελιχθει σε μεγαλο βαθος χρονου και χωρου, να δαχτυλοδειξεις εναν και μονο ανθρωπο ως απολυτα υπευθυνο για του που βρισκομαστε – το American Primitive ομως ειναι ενα απο αυτα τα ελαχιστα niche ειδη οπου ισως μπορεις να το κανεις. Και δεν ειναι αλλος απο τον John Fahey. Ο John Fahey γεννηθηκε το 1939 και μεγαλωσε στην Tacoma, Maryland, ενα προαστιο της Washington D.C. Απο τις αρχες του ’50 του κεντρισε το ενδιαφερον η κιθαρα, και κυριως η μπλουζ μουσικη – ξεκινησε μαλιστα μαζι με φιλους να συλλεγει σπανιους τοτε 78rpm early blues δισκους. Σγκεκριμενα, σε ενα record hunting trip με τον φιλο του (και μετεπειτα γνωστο μουσικολογο/συλλεκτη) R. K. Spottswood ηταν που ακουσε για πρωτη φορα το “Praise God I’m Satisfied” του Blind Willie Johnson και αποφασισε να αφοσιωθει στην μπλουζ κιθαρα. Το 1959 ηχογραφει το υλικο για τον πρωτο του δισκο. Βεβαιος οτι δεν προκειται να ενδιαφερει κανεναν, και μη ξερωντας και πως να επιχειρησει να τον αναλαβει καποια δισκογραφικη, αποφασιζει να τον κυκλοφορησει ο ιδιος. Ιδρυει λοιπον την Tacoma Records και τυπωνει σε μικρο αριθμο τον πρωτο αυτο δισκο. Για εξωφυλλο ενα πολυ μινιμαλ, χιπ λουκ για την εποχη του, απλα bold μαυρα γραμματα πανω σε ενα καθαρο λευκο φοντο (επειδη οπως ειπε ο ιδιος, “We didn’t know any artists”). Στη μια πλευρα του δισκου, βαζει το ονομα του – στην αλλη, γραφει Blind Joe Death. Αλλους δισκους τους πουλαει ο ιδιος, αλλους παει και τους χωνει στα used sections απο τοπικα δισκαδικα. Ξεκιναει ετσι μια μυθικη περσονα, ενα μπλεξιμο σχετικα με το ποιος ειναι αυτος ο Blind Joe Death, και σιγα σιγα μια μουσικη καριερα για τον Fahey. John Fahey – Poor Boy, Long Ways From Home John Fahey – Sunflower River Blues John Fahey – Poor Boy Το ’63 μετακομιζει στην Καλιφορνια και ξεκιναει μεταπτυχιακες σπουδες στο Berkeley αρχικα και μετεπειτα στο UCLA, καταληγωντας να γραφει την διατριβη του πανω στον Charlie Patton. Η κιθαριστικη του ενασχοληση τον βαζει by association (και προς δυσαρεσκια του) στον κυκλο του proto-hippie folk revival που ανθιζε τοτε στην Καλιφορνια. Η ωμη και εσωστρεφης μουσικη του διαμορφωθηκε εν μερει ως αντιδραση στο folk revival και ειδικοτερα το New Age movement της εποχης, με τα οποια εβγαζε φλυκταινες και θεωρουσε ιδιαιτερα pretentious και επιφανειακα. Oπως αρεσκονταν να λεει, “Folk? Me? I’m not folk, I’m from the suburbs.” John Fahey – Requiem for John Hurt John Fahey – Red Pony John Fahey – Days Have Gone By Aπο νωρις στη δεκαετια του ’60 λοιπον η μουσικη του Fahey αρχιζει απο ιδιομορφα μεν, μπλουζ δε, να εξελισεται και να μπολιαζεται με ολα τα contemporary και ethnic στοιχεια που εχουν γινει πλεον σημα κατατεθεν του ειδους. Ο Fahey ειχε και ενα avant garde streak, επιχειρωντας ηδη ηχητικα κολαζ με επιρροες απο musique concrete απο αρκετα νωρις (για παραδειγμα το Requiem for Molly απο το δισκο Requia) και ενιοτε παραβιαζωντας την αυστηρα solo προσεγγιση (παραδειγμα το κομματι March for Martin Luther King απο το The Yellow Princess). Παραλληλα, αναβιωνει την Tacoma Records και ξεκιναει, μαζι με τον ED Denson, μια διαδικασια επαν-ανακαλυψης και ηχογραφησης υλικου απο χαμενους blues artists οπως ο Bukka White, την κυκλοφορια νεου υλικου του (και την επαναηχογραφηση του πρωτου του δισκου) αλλα και επεκτασης του καταλογου εκδιδωντας δουλειες απο συγχρονους του οπως ο Basho, o Kottke και ο Lang (more on these guys later). John Fahey - Lion John Fahey – Fare Forward Voyagers Μετα απο μια περιοδο προσωπικων δυσκολιων, φτωχειας και γενικης αφανειας κατα τη δεκαετια του ’80 ο Fahey επανηλθε στο προσκηνιο στα μεσα των ‘90ς οταν μερικα αφιερωματα στη μουσικη του σε περιοδικα οπως το Spin τον κανανε household name με την τοτε πειραματικη ροκ σκηνη, με τους Sonic Youth, τους Cul de Sac και τον Jim O’Rourke ως prominent fans. Η νεα (και τελευταια) αυτη περιοδος της καριερας του διαφερει εντονα απο την προτυτερη δουλεια του, καθως πλεον εχει κανει μια στροφη σε πιο avant-garde μονοπατια, με σχεδον ambient προσεγγιση και ηλεκτρικο συχνα ηχο. Ως αξεπεραστος μετρ του ειδους, λογικο να ειναι και ο πρωτος που κατερριψε τα ορια που ο ιδιος ειχε (ισως αθελα του) θεσει. Παραλληλα, ιδρυει μια νεα δισκογραφικη, την Revenant, οπου εστιαζει περισσοτερο σε κυκλοφοριες παλαιου ξεχασμενου φολκλορ. Η τριτη αυτη φαση της καριερας του διεκοπη δυστυχως αποτομα - το 2001 πεθαινει σε ηλικια 61 ετων στο Salem, Oregon απο καρδιακες επιπλοκες. To 2003 το Rolling Stone τον κατατασει 35ο στη λιστα του με τους 100 σημαντικοτερους κιθαριστες ολων των εποχων. Aκομα και σημερα, το ονομα του Fahey αναφερεται με reverence απο οσους κιθαριστες ειναι γνωστες του εργου του. Ειναι ευκολο ισως οταν τον ανακαλυπτει κανενας σημερα να τον προσπερασει ως αλλο ενα μπαρμπα που παιζει τα μπλουζ στην βεραντα του, αλλα με το που βουτηξεις λιγο κατω απο την επιφανεια καταλαβαινει γιατι εχει την φημη που εχει. Η μουσικη του ειναι μακραν απο απλοικη σολιστικη μουσικη κιθαρας, αλλα ταυτοχρονα εχει αμεσο αισθηματικο αντικτυπο που θα ζηλευαν μεχρι και τα αριστουργηματα της folk τραγουδοποιας, αξεπεραστο μεχρι και σημερα κατ’εμε απο οποιονδηποτε μετεπειτα. Και πρεπει να λαβουμε υποψην και το ιστορικο πλαισιο – το να κυκλοφορησει καποιος ενα δισκο με ακουστικα instrumental σημερα μπορει να μας φαινεται πολυ νορμαλ, αλλα για την εποχη του ηταν σχετικα πρωτογνωρο. Μιλαμε για μια εποχη οπου η country blues (αλλα και παλαιοτερα ειδη οπως η πρωιμη bluegrass) ειχαν σχεδον υποστει διαγραφη απο τη συλλογικη μνημη, με την πλειοψηφια της γενιας του Fahey να μην εχουν ιδεα περι αυτης της μουσικης. Mια εποχη που folk μουσικη σημαινε Kingston Trio wannabees και που η κιθαρα ειχε σχεδον αποκλειστικα ρολο συνοδευτικο φωνης ή ως ρυθμικο οργανο. Πολυ συντομα θα αλλαζε αυτο με το folk revival των ‘60ς, αλλα σκεφτειτε οτι πολλοι νεοι των ‘60ς πολυ απλα δεν ειχαν ακουσει ποτε κανεναν να παιζει, με αυτον τον τροπο μαλιστα, το ειδος μουσικης που επαιζε ο Fahey, ηταν για πολλους ενα πρωτογνωρο ακουσμα το οποιο. John Fahey - Coelecanths John Fahey – Summertime Παρεπιπτοντως, ο Fahey ειχε και ενα ταλεντο στο γραψιμο, συχνα γραφωντας μακροσκελη liner notes στους δισκους του που μπαινανε σε fiction χωραφια, συχνα παρωδωντας τις εκθεσεις ιδεων που συνοδευαν συχνα τοτε folk δισκους, αλλα και αλλα αυτονομα short stories με κοινη μυθολογια και θεματοπλασια. Αυτες οι μικρο-ιστοριες, οι οποιες κυμαινοταν απο ημι-βιογραφικες μεχρι wild, disturbing fiction επηρεασμενα απο προσωπικα του τραυματα και φαντασματα, κατεληξαν (σχεδον τυχαια) προς το τελος της ζωης του να εκδοθουν σε δυο συλλογες, How Bluegrass Music Destroyed My Life (το πρωτο πρωτο μουσικο του μικροβιο ο Fahey το κολλησε ακουγωντας πιτσιρικας τον Bill Monroe να τραγουδαει το Blue Yodel no. 7) και Vampire Vultures. Ειναι εξαιρετικο reading material και τα δυο. Bonus round: Fahey live at Varsity ‘81 Guitar geekery: Τα πρωτα χρονια της καριερας του ο Fahey επαιζε μια Gibson-made Recording King Ray Whitley model 1027 του 1939. Απο τα μεσα του ’60 ξεκινησε να χρησιμοποιει μια πανεμορφη, και πολυ σπανια Bacon & Day Senorita, η οποια καπου στα ‘70ς εξαφανιστηκε και εκτοτε ο Fahey το γυρισε σε Martin D35 (υπαρχει και μια φωτο του με μια D76, που ειναι πρακτικα το ιδιο οργανο). Slide επαιζε κυριως πανω σε μια Weissenborn (Kona Style 3). Προς το τελος της ζωης του, οπου εκανε την επανεμφανιση του και στροφη προς ηλεκτρικο ηχο επαιζε με διαφορα οργανα - μερικες Blueridge dreadnoughts, μια Fender tele με διπλους, μια neck-trhough (?) 335ish… Recommended listening: Σχεδον ολα, η εξεταση θα ειναι εφ’ολου υλης. Αλλα μπορειτε να ξεκινησετε με Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes (1963) και The Transfiguration of Blind Joe Death (1965) για πρωιμο υλικο, Requia (1967) και Days Have Gone By (1967) για τη μεση περιοδο του, Fare Forward Voyagers (1973) για μερικα απο τα καλυτερα long-form εργα του και τελος Red Cross (2003) για τα ambient ηλεκτρικα πονηματα στο τελος της ζωης του. Further reading: Υπαρχουν παρα πολλα (και καλα) αρθρα, συνεντευξεις, obituaries αλλα και full-length βιογραφιες για τον Fahey εκει εξω που ευκολα βρισκει κανεις με ενα ψαξιμο, αλλα θα σας αφησω ενα αγαπημενο κειμενακι εδω. Eπισης γενικοτερα στην σελιδα αυτη υπαρχουν liner notes απο τους δισκους του, διαφορα αλλα γραπτα, ταμπλατουρες, σημειωσεις κλπ... https://www.johnfahey.com/pages/ac1.html CHAPTER 2: FAHEY’S TAKOMA CONTEMPORARIES Ο Fahey ειχε αναλαβει στην Takoma αρκετους συγχρονους του καλλιτεχνες, και ιδιαιτερα νεους κιθαριστες με παρομοια φιλοσοφια και στυλ στην ακουστικη κιθαρα. Eδω θα δουμε μερικους απο αυτους, και κυριως τους Robbie Basho και Leo Kottke. Robbie Basho Oποια κουβεντα του American Primitive περαν του Fahey λογικα πρεπει να ξεκινησει απο τον Basho. O Robbie Basho ηταν ευκολα ο πιο ιδιοσυνγκρατικος κιθαριστας που προηλθε ποτε απο τον χωρο του American primitive, και ισως και ο πιο γνωστος μετα τον Fahey. Γεννημενος το 1940 ξεκινησε το 1959 να ασχολειται με την ακουστικη κιθαρα, εν μερει λογω της επαφης του με τον Fahey στο κολεγιο. Το 1965 κυκλοφορει τον πρωτο του δισκο, The Seal of the Blue Lotus, μια απο τις πρωτες κυκλοφοριες της Takoma Records. Aκολουθησαν αρκετοι δισκοι στην συντομη καριερα του, με standouts τους The Falconer’s Arm I & II, Visions of the Country (προσωπικο αγαπημενο) και Art of the Acoustic Steel String Guitar 6 & 12. Ο Basho, οπως ισως προδιδει το (καλλιτεχνικο) επιθετο του ειχε μια μανια με τις Ασιατικες κουλτουρες. Αν και ινδοασιατικα στοιχεια εμφανιζονται και στις δουλειες του Fahey, ωχρειουν μπροστα στην προσεγγιση του Basho – τα κομματια του ειναι πολυ εντονα επηρεασμενα απο την ινδικη (κυριως) μουσικη κουλτουρα. Οι φορμες του ειναι πολυ πιο ελευθερες, εχωντας ξεφυγει περαν αναγνωρισης απο τα country blues, με τα κομματια να εχουν συχνα τον ατελειωτο με εντονα bursts δραστηριοτητας, με φρασεολογια μιμουμενη αυτη του sarod, σε ανορθοδοξα ανοιχτα κουρδισματα. Ολη η αντιμετωπιση του επι του οργανου ηταν σχεδον μεταφυσικη/μυστικιστικη. Επισης αξιοπροσεκτη η χρηση της 12χορδης κιθαρας, την οποια ο Fahey ουδεποτε τιμησε ιδιαιτερα ενω ο Basho χρησιμοποιησε κατα κορον κυριως λογω του droning χαρακτηριστικου της. Τελος ο Basho ηταν ενας απο τους ελαχιστους τους χωρου που παραβιασαν τον αυστηρα instrumental χαρακτηρα του ειδους, εχωντας ηχογραφησει και πιο τυπικα σε φορμα τραγουδια αλλα και ενιοτε κανωντας σποραδικα vocalisations και απαγγελιες μεσα στα long-form raga του. Robbie Basho – Green River Suite Robbie Basho – Rocky Mountain Raga Ολα αυτα σε συνδυασμο κανουν τον Basho εναν απο τους πιο ιδιαιτερους του χωρου, και τελειως cult, σε σημειο που ισως θα επρεπε να μιλαμε και για υπο-υποειδος δικο του. Η καριερα του Basho, αν και prolific διεκοπη δυστυχως αδοξα οταν πεθανε στην ηλικια των 45 σε ενα φυσιοθεραπτικο ατυχημα. Robbie Basho – Blue Crystal Fire Guitar geekery: Η κιθαρα σημα-κατατεθεν του Basho ειναι η 12χορδη που χρησιμοποιουσε σε ολη τη διαρκεια της καριερας του. Aγνωστου κατασκευαστη και ακριβους χρονολογιας, αλλα μαλλον προερχομενη εκ Μεξικου καπου στις αρχες αρχες του 20ου αιωνα ,αμεσα αναγνωρισιμη απο το 3-piece καπακι. Eνιοτε επαιζε και με μια 6χορδη Weymann απο τα late ‘20s. Recommended listening: αναφερθηκαν παραπανω αλλα Visions of the Country (1978), Venus in Cancer (1969), Falconer’s Arm I & II (1967) και Art of the Acoustic Steel String Guitar 6 & 12 (1979). Leo Kottke Αντικειμενικα, ο Kottke ειναι ισως ο πιο ευρυτερα γνωστος απο ολο τον κυκλο του American Primitive, ισως επειδη απο πολυ νωρις ξεφυγε απο την κλασσικη συνταγη. Σε αντιθεση με τον Basho που πηγε σε ολο και πιο καλτ avant-garde μονοπατια ο Kottke ανεπτυξε ενα αρκετα πιο ευκολοπεπτο στυλ (το λεω χωρις καμια διαθεση υποτιμησης), αποκτωντας και πολυ πιο ευρυ ακροατηριο και αποδοχη. Ειναι ισως ο λιγοτερο American primitive of the bunch, ειδικα τωρα πλεον, αλλα με τετοιο calibre ειναι αδυνατον να μην τον αναφερουμε μιας και απο εκει ξεκινησε. Leo Kottke – I Yell at Traffic Τρομερος υπερμαχος της 12χορδης κιθαρας, την εκανε σημα κατατεθεν του. Με πολυ ιδιαιτερο ηχο, και λογω χορδων και λογω της εντυπωσιακης τεχνικης του, κανονικο πολυβολο κατα ωρες. Συχνα επισης τραγουδαει ενω παιζει, ενα παραπτωμα (sic) που συμμεριζεται με τον Basho, αλλα οπως και ο Basho καταφερνει ωρες ωρες να ειναι αρκετα charming. Leo Kottke – Hear the Wind Howl Leo Kottke – The Ice Field Ο Kottke συνεχιζει να ειναι ενεργος και σημερα, εχωντας ξεπερασει κατα καιρο σοβαρα προβληματα με την ακοη του και με τα χερια του. Μαλιστα πολυ προσφατα ειχε και μια εμφανιση στο NPR Tiny Desk μαζι με τον Mike Gordon των Phish. Leo Kottke – The Politics of Tuning/Tribute to John Fahey Guitar geekery: Στις αρχες χρησιμοποιουσε μια Gibson B-45-12, καθως και μια Martin που ειχε υποστει του κοσμου τις αλλαγες, νομιζω μετατραπη σε 12χορδη μετα απο πολυ σοβαρη ζημια, κατι τετοιο. Ακολουθησαν αρκετες κιθαρες του Bozo Poduvanak (οπως αυτη στην παραπανω φωτο, με το κλασσικο headstock λατερνα), που ηταν ισως και το σημα κατατεθεν μεχρι και που αρχισε να παιζει με Taylor κιθαρες. Για αρκετο καιρο η Taylor εβγαζε και signature Kottke μοντελο, cutaway jumbo με μαονι back and sides σε 6χορδη και 12χορδη εκδοση. Απο παλια, και ειδικα τωρα που εχει αφησει τις Taylor απ’οσο ξερω, παιζει και με ενα στρατο απο boutique οργανα διαφορων κατασκευαστων, οποτε γινεται λιγο χαος – τελευταια κυκλοφορει με μια μικρη Muiderman. Γνωστος ανεκδοτο τελος το οτι δεν δισταζε να παρει ενα σουγια και μεσω του soundhole να αρχισει να σκαβει τα braces σε διαφορες κιθαρες του, αν θεωρουσε οτι ηταν overbraced και δεν λαλουσαν αρκετα. Recommended listening: 6- and 12-string Guitar (1969), Mudlark (1971) απο τα παλια του, αλλα δυστυχως δεν εχω ακουσει και πολλα για να εκφερω γνωμη επι του νεοτερου output του. Peter Lang Φιλος του Fahey και του Kottke, ο Peter Lang μπηκε στο ροστερ της Takoma και κυκλοφορησε το 1973 τον δισκο The Thing at the Nursery Room Window. To στυλ του πεφτει καπου αναμεσα στους προαναφερομενους Fahey και Kottke, και μαλιστα οι τρεις τους κυκλοφορησαν και ενα αρκετα αξιολογο δισκο ως τριο. Η καριερα του Lang απο το ’80 και μετα ειναι σχετικα σποραδικη, μιας και για αρκετο καιρο δεν ασχολουταν με την μουσικη full time. Peter Lang – When Kings Come Home Peter Lang – Red Meat on the Road Max Ochs Αλλος ενας απο την παρεα του Fahey (και ξαδερφος του Phil Ochs, for all that’s worth). Ο Ochs ομολογουμενως δεν ειχε καποια ιδιαιτερη καριερα την περιοδο που ηταν ενεργος ο Fahey και οι υπολοιποι της Takoma, περαν απο μια συμμετοχη του σε ενα compilation τους. Εχει βγαλει ομως τωρα στα γεραματα μερικα ενδιαφεροντα πραγματακια, στο πλαισιο του ολου revival του ειδους που ξεκινησε η Tompkins Square Records. Max Ochs – Oncones Mark Fosson O Mark Fosson ειναι αλλος ενας απο τους διασωσμενους της Tompkins Square. Στα τελη του ’70 στελνει ενα demo στον Fahey, ο οποιος ενθουσιαζεται με το παιξιμο του και τον καλει να ηχογραφησει για την Takoma. Δυστυχως η Takoma τοτε αντιμετωπιζε ηδη σημαντικες οικονομικες δυσκολιες και πανω που ο Fosson ηχογραφησε το αλμπουμ του, η δισκογραφικη βαρεσε διαλυση και ο δισκος δεν βγηκε ποτε. Ευτυχως εν τελει δεν πηγε χαμενη η δουλεια του, μιας και καταφερε με μερικες δεκαετιες καθυστερηση να κυκλοφορησει αρκετο υλικο (oρισμενο στην Tompkins), συμπεραλαμβανομενου και αυτου του πρωτου δισκου that never came to be. Και παλι καλα, γιατι εχει μερικα πολυ γουστοζικα κομματια. Mark Fosson – The Creeper Mark Fosson – Come Back John CHAPTER 3: CONTEMPORARY ΑPG Παμε λιγο να ξεφυγουμε λιγο απο τον Fahey και την παρεα του στην Takoma και να δουμε μερικους πιο συγχρονους καλλιτεχνες του ειδους. Οι δεκαετιες του ’80 και ’90 δεν εχουν και κατι τρομερο να προσφερουν στην παρουσα συζητηση, καθως η κιθαριστικη ακουστικη μουσικη της εποχης ακολουθουσε κυριως αλλα προτυπα, οπως το πιο New Age στυλ του William Ackerman και της Windham Hill Records (Αlex De Grassi, Michael Hedges κλπ). Αξιζει ισως να σημειωθει οτι ο Ackerman, αρχιτεκτονας αυτου του νεου κινηματος, συχνα μιλαει για την καταλυτικη στιγμη οπου ακουγωντας τον Fahey του ηρθε η επιφωτιση να κανει κατι αντιστοιχο, δηλαδη οχι μονο να γραφει την δικη του μουσικη αλλα και να στησει δικια του δισκογραφικη και να δημιουργησει ολοκληρη σκηνη απο ομοιδεατες του. To American Primitive Guitar, με επιστροφη στο στυλ και προσεγγιση του Fahey και της παρεας του εκανε την επανεμφανιση του μετα τα ‘00s κυριως χαρη στην επανεμφανιση του ιδιου του Fahey στα late ‘90s, σε νεους μουσικους οπως τον Jack Rose (παρακατω), καθως και στις προσπαθειες της δισκογραφικης Tompkins Square. Ιδρυθηκε το 2005 απο τον Josh Rosenthal και η πρωτη της κυκλοφορια ηταν το compilation Imaginational Anthem, ενας δισκος με συμμετοχες απο το ευρυτερο fingestyle φασμα αλλα περιεχωντας πολλους της APG σχολης, αναζοπυρωνοντας το ενδιαφερον στο ειδος. Απο τοτε η δισκογραφικη εχει κυκλοφορησει πολυ υλικο, απο περαιτερω volumes του Imaginational Anthem, νεες δουλειες απο τον APG και μη χωρο αλλα και re-releases παλαιοτερου υλικου. Δεν ειναι οι μονοι φυσικα, VHF, Strange Attractors Audio House, Three Lobed Recordings ειναι αλλα labels ενεργα στον χωρο. Jack Rose O Jack Rose ειναι περαν αμφισβητησης ο πιο διακεκριμενος της νεωτερης γενιας, και κατ’εμε το νο. 2 στοπ για οποιον ενδιαφερεται για το ειδος, μετα τον Fahey. Γεννημενος το 1971, ξεκινησε την καριερα του στα 90s ως μελος της noise punk μπαντας Pelt και συντομα αρχισε και σολο fingerstyle καριερα (ahead of the curve για την επαναβιωση του ειδους). Το 2004 κυκλοφορει τον δισκο Raag Manifestos, με το περιοδικο Wire να τον συμπεριλαμβανει στους top 50 δισκους της χρονιας, συμβαλωντας στην δημοφιλια του Rose και εκτος των US. Το 2005 ακολουθησε ο δισκος Kensington Blues, μια seminal κυκλοφορια για το χωρο οπου ο Rose εθεσε νεα standards με το κραμα country blues, ragtime και raga που κατεθεσε. Με τρομερη δεινοτητα οχι μονο στην 6χορδη αλλα και στην 12χορδη και στην lap steel κιθαρα, γρηγορα καθιερωθηκε ως household ονομα στον fingerstyle χωρο. Δυστυχως η trailblazing καριερα του ηταν συντομη – πεθανε αιφνιδια το 2009, μολις 38 χρονων. Jack Rose – Rappahanock River Rag (for William Moore) Jack Rose – Νοw that I’m a Man Full Grown Jack Rose – Cross the North Fork Guitar geekery: Taylor Dreadnoughts κυριως. H κυρια κιθαρα του ηταν μια 510 του ‘86 (exceptional και τρομερα δυνατης εντασης οργανο συμφωνα με τον Glenn Jones, απο την Lemon Grove εποχη της Taylor) και μια νεοτερη 310 για touring. Taylor ηταν και η 12χορδη που χρησιμοποιουσε συνηθως, δεν ειμαι σιγουρος τι μοντελο ηταν αλλα φαινεται Grand Concert something. Lap steel επαιζε με μια Weissenborn-style φτιαγμενη απο τον Pete Howlett. Recommended listening: Kensington Blues (2005) προφανως, Raag Manifestos (2004), Luck in the Valley (2010, posthumous release). Glenn Jones Ο Glenn Jones για μενα λειτουργει ολιγον τι ως γεφυρα μεταξυ της παλιας φρουρας και της νεας. Γεννημενος το 1953, δημιουργησε το 1990 την post-rock μπαντα Cul de Sac. Ως ενας απο τους εμπλεκομενους στην επαναφορα του Fahey στα mid-90s, το 1997 κυκλοφορει (με τους Cul de Sac) και ενα δισκο συνεργασια (τι συνεργασια, κοντευαν να παιξουν φαπες καθε τρεις και λιγο) με τον Fahey, The Epiphany of Glenn Jones. Απο το 2000 ξεκιναει και τις πρωτες σολο fingerpicking κυλοφοριες του. Koντινος φιλος του Jack Rose, ειχαν και τις εκαστοτε συνεργασιες τους οπως το The Things That We Used To Do. Πολυ evocative παικτης και βασιλιας του partial capo, που χρησιμοποιει συνεχως με πολυ εξυπνα αποτελεσματα. Glenn Jones – The Great Pacific Northwest Glenn Jones – Of it’s Own Kind Glenn Jones – Portrait of Basho as a Young Dragon Guitar geekery: Guild 6-string dreads, κυριως vintage. Ειναι γνωστος λατρης τους, και τακτικο μελος στο Let’s Talk Guild forum. Μια Brazilian rosewood D50 ηταν η main κιθαρα του για πολλα χρονια, πλεον παιζει κυριως με DV72 και D66. Recommended listening: The Wanting (2011), Against Which The Sea Continually Beats (2007). Daniel Bachman Περναμε στους πολυ νεους τωρα, με εναν απο τους πιο promising της τωρινης γενιας. Γεννημενος το 1989, στα 23 του ειχε ηδη βρεθει για set πισω απο το NPR Tiny Desk και μολις τον Γεναρη κυκλοφορησε το 11ο (νομιζω?) album του. Παιζει κατα κορον 6χορδη και lap steel, οπως ο Fahey και ο Rose, με αντιστοιχα “τσαπατσουλικο” στυλ αλλα τρομερη ορμη και παλμο. Η προ-τελευταια δουλεια του αρχιζει να παιζει λιγο και με ambient ηχητικα στοιχεια και στουντιακα manipulations, οποτε εχω πολυ ενδιαφερον να δω πως θα εξελιχθει. One to look out for, τωρα που σταματησαμε να ασχολουμαστε με πεθαμενους. Daniel Bachman – Mount Olive Cohoke Daniel Bachman – Coming Home Bonus round: Daniel Bachman – Axacan release performance Guitar geekery: Guild D-55, 1971 Martin D-18, αγνωστη Weissenborn-style για lap-steel. Recommended listening: Jesus I’m a Sinner (2013), Axacan (2021), Seven Pines (2012). Chuck Johnson Ολιγον τι αινιγματικη φιγουρα μουσικα ο Johnson, καθως ασχολειται με αρκετα διαφορετικα μουσικα ειδη, με τους δισκους τους να ειναι τελειως disparate μεταξυ τους, αναλογως με το project απο το οποιο προηλθαν (δεν ειναι πολυ του mix n match). Περαν του ακουστικου fingerstyle ασχολειται πολυ με synth based ambient μουσικη, μουσικη για εικονα καθως και experimental pedal steel σκηνικα. Στο χωρο του fingerstyle που συζηταμε τωρα ομως εχει βγαλει απο το 2011 μια τριλογια album τρομερα αξιολογη, απο τα αγαπημενα μου και τα 3 – A Strugglle not a Thought, Crows in the Basilica και Blood Moon Boulder. Chuck Johnson – Silver Teeth in the Sun Chuck Johnson – The Stars Rose Behind Us Gwenifer Raymond Εκ Ουαλιας ορμωμενη η Raymond, δεν αστειευεται καθολου. Πολυ δυνατα chops στο στυλ του Fahey, πολυ fury και ενιοτε και μερικα ιντερλουδια στο banjo. Σπαει σιγα σιγα και το καλουπι του ειδους σε white guy music, αλλη μια φωνη to look out for στο χωρο. Gwenifer Raymond – The Three Deaths of Red Spectre Gwenifer Raymond – Off to See the Hangman, Pt. II James Blackshaw Παραμενουμε στο Ηνωμενο Βασιλειο με τον Blackshaw, εναν κατ’εξοχην 12χορδο contemporary κιθαριστα. Τρομερος τεχνιτης, παιζει με τεχνικη δεξιου χεριου ξεκαθαρα βγαλμενη απο το χωρο της κλασσικης κιθαρας και με νυχια αντι για fingerpicks. Eιδικα για 12χορδη κιθαρα, εχει μια καθαροτηρα ηχου που θα την ζηλευε νομιζω και ο Kottke. Μεγαλος φαν του γεματου παιξιματος, πολλα κομματια του εχουν μια wall of sound προσεγγιση, η οποια πηγε σε extremes σε albums του οπως το The Glass Bead Game ξεφευγωντας απο τη σολο φυση του ειδους. American Primitive meets Phillip Glass σκηνικα. Eιχε περασει και απο το six dogs πριν απο καμια δεκαρια χρονια, αν τυχον τον πετυχε/θυμαται κανενας... James Blackshaw – The Cloud of Unknowing James Blackshaw – Cross Rob Noyes O Rob Noyes καλυπτει με την μουσικη του ενα middle ground μεταξυ του APG και της πολυ λιγοτερο bluesοειδους σχολης του Davy Graham, Bert Jansch κλπ (τους οποιους για ευνοητους λογους δεν αγγιξα εδω), πολυ γουστοζικο blend. Κατα κορον 12χορδος και αυτος, με ψυγματα Kottke στον ηχο του φυσικα. Δυστυχως δεν εχει πολυ υλικο διαθεσιμο online, αλλα αν βρειτε στο bandcamp τον δισκο The Feudal Spirit give it a spin, ειναι εξαιρετικος. Rob Noyes - Magic on Television / Vout / The Sniper's Dream FIN Υ.Γ. Αν υπηρχε βραβειο για το μακρυτερο ποστ νομιζω το κερδισα.

Αξιότιμα μέλη, φίλοι πουρουπουπούδες, διακρίνω ένα "μούδιασμα" μετά από τις συγκλονιστικές για το forum μας εξελίξεις, που μας κατέλαβαν εξαπίνης. Ο admin μας έλαβε μια απόφαση, σίγουρα δύσκολη, αλλά αυτός ξέρει καλύτερα... Δράττομαι της ευκαιρίας για να μεταφέρω την πάνδημη ευγνωμοσύνη μας στον Γιάννη, που μας έκανε κοινότητα, μας έδωσε στέγη και κυρίως μας έφερε κοντά. Μας έδωσε τις ευκαιρίες για συνεργασίες, φιλίες, για να γίνουμε καλύτεροι, για να μοιραστούμε γνώσεις. Γιάννη, νομίζω ότι μιλάω εκ μέρους όλων, σε ευχαριστούμε για τα πάντα. Θα είσαι για πάντα ο admin μας Brand new days έρχονται λοιπόν, ας ευχηθούμε καλή αρχή στον Alex και καλό κουράγιο που ήθελε να μπλέξει με εμάς

Δεν γινόμαστε όλοι Malmsteen ρε παίδες! Κάποιοι αρκούμαστε να περνάμε όμορφα γρατζουνώντας. Κι απο τον Νικ έχω δει βελτίωση γιατί το θέλει και προσπαθεί όσο μπορεί. Προχώρα ρε Νικ, σε θέλει όλη η χώρα. Λιγο τα ξύδια και τα γάρα να προσέξεις μόνο, γιατι δεν είναι απαραίτητα στην κιθάρα.

Τα πιο πολλά "μπράβο" πάνε σε σένα Γιάννη που ήσουν εκεί, παρ' όλο που πέρασες μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία σου λίγες μέρες πριν.

Εκτός από τα prog και τα jazz (τα τελευταία φυσικά και δεν γινονταν ποτέ mainstream) σε ΟΛΕΣ τις εποχές ,και στα 70s, έβγαιναν και ένα κάρο ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Σκουπίδια που προωθούσαν οι δισκογραφικές και...ΟΧΙ οι πλατφόρμες....αλλά τα ΜΕΣΑ της εποχής (ράδιο και τηλεόραση) Τα ΙΔΙΑ Σκουπίδια προωθούν ΚΑΙ ΤΩΡΑ οι ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΈΣ, και όχι οι "πλατφόρμες " όπως λανθασμένα λες (ΟΛΟΙ οι καλλιτέχνες στο σημερινό τοπ 50 στο Spotify έχουν συμβόλαιο με δισκογραφική. ) Από εκεί και πέρα όπως έχουν ευτελιστει τα ΠΑΝΤΑ στην εποχή μας έτσι έχει ευτελιστει και η εμπορική μουσική . O κύριος λόγοςΔΕΝ είναι οτι ο κάθε πικραμένος μπορεί με μιΑ κομπιούτερ και 3 σπασμένα plug in να βγάλει "μουσική "... και να την ανεβάσει ... Σκέφτηκες ποτέ ότι ΔΕΝ φταίει η ΤΡΑΠ του κΟλου που έγινε έτσι η....κοινωνία αλλά η...κοινωνία που η κυρίαρχη μουσική είναι η τραπ του κΟλου? Με άλλα λόγια η μουσική απλά ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ την ΣΑΠΙΛΑ της εποχής...δεν φταίνε οι....πλατφόρμες οι οποίες κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια δουλειά που έκαναν τα ραδιόφωνα τοτενες στα 70s που όλα ήταν υπέροχα, δεν υπήρχε πονηρΓια & τρώγαμε πΣωμι και ελιά με τον Κωτσο βασιλιά :) (δεν είχαμε γιατί τον είχε στείλει η χούντα βακανσ αλλά λΑιμε τωρα)

Εγω παντως γνωριζω μονο για ατομα που σταματησαν να συμμετεχουν, επειδη εφαγαν bullying (περισσοτερο για πολιτικα θεματα). (Εξαιρω φυσικα τα ατομα που σταματησαν ή μπαινουν σπανιως, λογω περιορισμενου χρονου και δεν ειναι λιγα). Κανεναν γιατι βαρεθηκε να διαβαζει καφενειακα και οφφτοπικ. Αντιθετα, ξερω ατομα που μπαινουν για να διαβαζουν τετοια. Σιγουρα ομως, πιστευω οτι πρεπει να υπαρχει ενα οριο σε ολα, σεβασμος σε ολους και στις αντιθετες γνωμες και τιμωρια στο bullying. .

Ρε παιδιά, κάνουμε ότι δε βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο με τα αστεράκια. Ας πούμε λοιπόν ότι ανεβάζει γνωστό και ενεργό μέλος του φόρουμ ένα κομμάτι στο music (όπως συμβαίνει ούτως ή άλλως με το 90% των κομματιών που ανεβαίνουν), το οποίο όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, αξίζει το πολύ 2 αστέρια. Είναι ξέρω γω πρόχειρο, κακογραμμένο κλπ. Θα του βάλει ποτέ κανείς το 1 1/2 αστέρι που αξίζει; Όχι. Θα πάρει το λιγότερο 3 και πάνω. Θα αντιπροσωπεύει λοιπόν η "αστερική" βαθμολογία το επίπεδο κομματιού; Όχι. Τι τα θέλουμε λοιπόν τ' αστέρια εγώ δεν καταλαβαίνω. Ας μείνουμε στην κριτική με σχόλια για όποιον θέλει.

Ένα συνηθισμένο λάθος είναι να τοποθετεί κάποιος τον εαυτό του στο επίκεντρο της αγοράς ενώ ο κατασκευαστής έχει κάτι διαφορετικό στο σχεδιασμό του. Δεν έχει σημασία αν εγώ θα πλήρωνα διπλή τιμή για όργανο του CS. Κάποιοι τα πληρώνουν κάθε μέρα. Δεν έχει σημασία αν εγώ θα αγόραζα ηλεκτρικό αυτοκίνητο με επιχείρημα π.χ. την αυτονομία. Είναι δεκάδες χιλιάδες στη λίστα αναμονής. Δεν έχει σημασία αν η χωριάτικη κάνει 50 ευρώ στη Μύκονο. Κάποιοι πηγαίνουν. Δεν είναι χαζός όποιος πληρώνει το custom shop όργανο, ούτε αυτός που παίρνει ηλεκτρικό αυτοκίνητο ούτε αυτός που πληρώνει 200 ευρώ το ταβερνάκι στη Μύκονο. Είναι καλύτερη η ποιότητα "στα ακριβά"? Τις περισσότερες φορές ναι, αλλά το υψηλό κόστος δεν είναι ο τρόπος να διασφαλίσεις στα τυφλά την ποιότητα ως αγοραστής. Βλέπεις, κρίνεις, αγοράζεις.

Nekkon, έχω την εντύπωση ότι βλέπεις υπερβολικά πολλά κιθαριστικά βίντεο στο youtube τα οποία τα παίρνεις και απολύτως τοις μετρητοίς ως όλοι αυτοί που τα ανεβάζουν να είναι αυθεντίες. Ως γνωστόν κυκλοφορεί άπειρη μούφα, click bait και ειδικά όσον αφορά τη θεωρία και την εκμάθηση οργάνων, ασύλληπτη ανακρίβεια αλλά και λάθη. Ακόμα κι από εδραιωμένους youtubers με "όνομα" και μεγάλο κοινό. Είναι προφανές ότι τα επίπεδα στην εκμάθηση ενός οργάνου είναι δημιουργήματα χάριν ευκολίας κατηγοριοποίησης και έχουν εντελώς ασαφή όρια μεταξύ τους. Μπορεί δε να αλλάξουν δραματικά αναλόγως με το από ποια σκοπιά το εξετάζει κανείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανεξαρτήτως του επιπέδου που βρίσκεται κανείς, μπορεί να ανέβει επίπεδο (όποιο κι αν είναι αυτό που θα πάει), μελετώντας.

Εγώ έχω πρόβλημα να δεχτώ ότι 5 άτομα, εμού συμπεριλαμβανομένου, δε βγάζω την ουρά μου απ έξω, με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνουμε να αποτρέπουμε τη συμμετοχή χιλιάδων. Μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο. Γιατί το 1/10 να μπει από αυτούς και να συζητούν ανά πεντάδες για 20 θέματα, το σήμα τους θα πνίξει το δικό μας θόρυβο. (Άσε που θα διαβάζουμε και κάτι καινούργιο, δε θα χρειάζεται να γράφουμε καν, και να θέλαμε δηλαδή επιτούτου να χαλάμε τα θρεντ για να υπονομεύσουμε το φόρουμ, πόσα να προλαβαίναμε να χαλάσουμε;) Αργία μήτηρ πάσης κακίας μπρο. Τέλος πάντων. Καλές γιορτές, με υγεία για όλον τον κόσμο.

Αυτο καταλαβες? Εγω βλεπω πως συσσωμο ενα νοιζ ενημερωθηκε με αφορμη το συμβαν του Στρατου για την προσπαθεια αλλαγης της καφενειακης ατμοσφαιρας του νοιζ. "Λυθηκε" λοιπον το θεμα του Στρατου. Κ το βαζω σε εισαγωγικα για τον πολυ απλο λογο πως αν ο Στρατος ξενερωσε κ εσπασε το γυαλι, το λυθηκε να το βρασω (κ δεν ειμαι Στρατος οποτε απλα υποθετω). Κ απο εκει κ μετα ολοι ειναι κοσμιοι κ γινεται μια κουβεντα, με πρωτοβουλια των μελων κ συμμετοχη της διοικησης κ για να καταλαβουμε που ειναι οι νεες γραμμες, πως βλεπουμε την ολη κατασταση κ γενικα λεμε τους προβληματισμους μας κ το τι σκεφτεται ο καθενας τωρα που ξεκινησε η κουβεντα.

Προσωπικά, και εγωιστικά, με απασχολεί. Γιατί ο κυρφιουζιονάρας, πέραν της μουσικής μπάλας που γνωρίζει, που ουαί και αλίμονο σε όποιον την υποτιμά, γνωρίζει άριστα, ΑΡΙΣΤΑ όμως, τη μπάλα του να είσαι άνθρωπος, να μην προσβάλεις, να δέχεσαι τις αντίθετες απόψεις, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, χωρίς ταυτόχρονα να το παίζεις παπάς ή πατερούλης. Συν ότι έχει φοβερό χιούμορ, και σου φτιάχνει τη διάθεση. Τζάμπα. Μη εγωιστικά, ή υπερ-εγωιστικά, δε με απασχολεί. Γιατί ο κυρφιουζιονάρας πάντα κυρφιουζιονάρας θα είναι. Δεν απώλεσε κάτι από την κυρφιουζιονότητά του λόγω αυτής της ιστορίας. Άλλοι χάνουμε.

Η εμπειρία μου είναι σίγουρα μικρή, αλλά είναι τέτοια, που να μπορώ να δώσω στους γονείς να καταλάβουν το λάθος της ερώτησής τους, εξηγώντας τους τους λόγους. ΠΟΤΕ δεν θα απαντούσα σε τέτοια ερώτηση. Θα πήγαινα την κουβέντα με πλάγιο τρόπο στο αν του αρέσει αυτό που κάνει, και στο αν φαίνεται να δουλεύει στο σπίτι. Το πιο σημαντικό απ' όλα, είναι το κίνητρο. Αν οι γονείς πάνε και γράψουν το παιδί στο πιάνο ή την κιθάρα στα 5 ή 8 του χρόνια, χωρίς αυτό το ίδιο να έχει εκφράσει τέτοια επιθυμία (πολλοί γονείς το έκαναν τουλάχιστον στο παρελθόν), τότε το να έρθουν και να ρωτήσουν αν το παιδί έχει ταλέντο, είναι τουλάχιστον ειρωνεία. Αν το παιδί ξεκίνησε μαθήματα από δική του επιθυμία, άρα έχει κίνητρο, ο ρόλος του δάσκαλου, είναι να κρατήσει ζεστό αυτό το κίνητρο, και να το μεγαλώσει. Να δίνει συνεχώς νέα κίνητρα, νέες προκλήσεις, ανάλογα πάντα με το παιδί που έχει απέναντί του. Φυσικά το παιδί μπορεί να το χάσει το ενδιαφέρον του, είναι πολύ πιθανό αυτό. Αν λοιπόν έβλεπα ότι το παιδί δεν ενδιαφέρεται, δεν έχει κίνητρο, θα έλεγα ακριβώς αυτό. Για ταλέντο ΠΟΤΕ.

Δεν ρωτάς καλύτερα κάποιον, πχ, Κλασικό πιανίστα να σου πει "σε τι καλό θα του βγει" να μάθει να παίζει νότα προς νότα το Χ έργο του Ψ συνθέτη? Μα είναι ερώτηση αυτή? Η συντριπτική πλειονότητα των μουσικών αυτου του πλανήτη και ανεξαρτήτως μουσικού είδους, έτσι ακριβώς μαθαίνουν να παίζουν μουσική, προσπαθώντας να βγάλουν νότα προς νότα συνθέσεις τρίτων.

Σε συνεχεια του παραπανω θεματος, και μετα απο προσφατες αναλογες συζητησεις, αποφασισα να επεκταθω στα περι της συνθεσης ηχου. Και επειδη τα πολλα λογια και τα πολλα θεωρητικα ειναι φτωχεια, η επεκταση αυτη θα ειναι τοσο πρακτικη οσο δε γινεται. Σηκωθηκα λοιπον πρωι πρωι, και κατεβασα το charlatan, διοτι ειπαμε, ειναι η συνεχεια του θεματος που παραθεσα. Αφου λοιπον στο θεμα εκεινο αναλυσαμε τις παραμετρους του charlatan με ορους που και οι κιθαριστες καταλαβαινουν, θα φτιαξουμε τωρα ενα κομματακι οπου ΟΛΟΙ οι ηχοι, και οταν λεμε ΟΛΟΙ εννοουμε ΟΛΟΙ, θα ειναι φτιαγμενοι με αυτο. Εχω κανει screen capture τον καθε charlatan ηχο, ολοι οι ηχοι φτιαγμενοι ειδικα για την περισταση απο τον yours truly, και θα λεω καποια λογια για το πως φτιαχτηκαν. Εχουμε συγκεκριμενα μποτα- hihat- ταμπουρο, μπασο, pad, αρπομπλιμπλικι, lead και Sound FX. Οτι χρειαζεται δηλαδη κανεις για να γουσταρει! Το κομματακι το παραθετω στο τελος, μπαμ μπαμ εγινε, μην εχουμε απαιτησεις, και φυσικα ειναι ενα electro μπλιμπλικακι, το charlatan δεν εχει δειγματα και τετοια, αν περιμενετε εξομοιωση συμφωνικης θα περιμενετε πολυ. Τo charlatan ειναι ενα synth με βασικες παραμετρους, ουτε καν εφε δεν εχει, οποτε δεν μπορουμε να κανουμε τα υπερκουφα που μπορουμε να κανουμε με αλλα vst. Αλλα η λογικη ειναι ιδια, και η κατανοηση ευκολοτερη. Το θεμα μας αλλωστε ειναι η συνθεση ηχου, κανα delay και κανα reverb που εβαλα και εγω για να γλυκανει λιγο το κομματακι νομιζω ολοι ξερουν πως να τα βαλουν. Παμε να δουμε πως φτιαχτηκε ο καθε ηχος ξεχωριστα, πανω κατω με τη σειρα που μπαινει στο κομματι Μποτα Αρχικα, η περιβαλλουσα του ενισχυτη ( amp env) πρεπει να ταιριαζει με τον ηχο μιας μποτας. Οταν κοπαναμε μια μποτα, ο ηχος της σκαει κατευθειαν, και καπακι σβηνει. Οποτε εχουμε στο amp env 0 attack, decay οσο “γεματο” θελουμε το σωμα της μποτας και 0 sustain. Ο λογος που εχουμε και καμποσο release ειναι ωστε να μπορουμε να κανουμε trigger τον ηχο με καποιο midi note, χωρις να μας νοιαζει η διαρκεια του, να σβηνει δηλαδη φυσικα ο ηχος ανεξαρτητα το ποσο κραταμε το πληκτρο πατημενο, ειναι βασικη λεπτομερεια αυτο αν τριγκαρουμε π.χ. με καποια midi drums. Στις γεννητριες εχουμε επιλεξει τριγωνικη κυμματομορφη, και τωρα το βασικοτερο: Διαμορφωνουμε το pitch τους, το τονικο τους υψος δηλαδη, με τη δευτερη περιβαλλουσα, το mod env. Αυτη ειναι και η χαρακτηριστικη διαμορφωση για να κανουμε μια electro μποτα, μπορειτε να δειτε οτι ειναι επιλεγμενες και οι δυο γεννητριες στο pitch section, με πολυ ψηλα το mod button, ενω η περιβαλλουσα στην ουσια κανει ενα drop στο pitch. Εχουμε επισης σαν κερασακι λιγο θορυβο απο τη γεννητρια θορυβου ( noise) , με ηπιες ρυθμισεις στο shape Hihat H περιβαλλουσα του ενισχυτη (amp env) δε διαφερει στη λογικη με αυτην της μποτας, με τη διαφορα οτι το “σωμα” ενος closed hihat ειναι πολυ πιο συντομο απο της μποτας, οποτε οπως μπορειτε να δειτε το decay ειναι πολυ χαμηλοτερα ρυθμισμενο. Οσο αφορα τη γεννητρια, για τετοιου ειδους κρουστους ηχους το μονο που χρειαζομαστε ειναι θορυβο (noise). Οπως μπορειτε να δειτε το volume του noise ειναι αρκετα ψηλα, στην ουσια φροντιζουμε το gain staging πριν το φιλτρο. Και το shape επισης ειναι ψηλα, ο θορυβος δηλαδη εχει φουλ συχνοτητες και “δαγκωνει”. Στη συνεχεια ρυθμισα και το φιλτρο, με την επιλογη band pass (το παραθυρακι με το βυζακι και τον αριθμο δυο) με μπολικο resonance και υψηλο cut off, για να ειναι φωτεινος και διαπεραστικος ο ηχος, οπως ειναι δηλαδη το hihat. Ταμπουρο Για την περιβαλλοuσα του ενισχυτη μην τα ξαναλεμε, απλα παρατηρηστε οτι το decay ειναι μεγαλυτερο απο το hihat αλλα οχι οπως της μποτας. Απο αποψη γεννητριων παλι ο βασικος ηχος ειναι ο θορυβος, που προσομοιωνει, σε electro επιπεδο παντα, τις χορδες του ταμπουρου, με ηπιοτερες ρυθμισεις στο shape. Εχουμε βαλει σε μικρη ενταση και τον osc 2 με τριγωνη κυμματομορφη, για να δωσει μια μικρη παρουσια κατι-σα-νοτας, που αντιστοιχει στο ξυλο του ταμπουρου. Στο δε φιλτρο εχουμε ενα πολυ ελαφρυ low pass με το mod envelope να κλεινει απαλα το φιλτρο στην πορεια του ηχου, ωστε η ατακα του ταμπουρου να ειναι πιο φωτεινη και να ξεχωριζει. Μπασο Παμε στο μπασακι. Περιττο να πουμε βεβαια οτι θα πρεπει να παιζουμε στα καταλληλα πληκτρα, στις χαμηλες οκταβες του πληκτρου μας, διαφορετικα δε θα βγει μπασο. Μα το θεο. Εχουμε επιλεξει κυμματομορφη square που δινει ωραια χροια για μπασο, αλλα και οι αλλες κυμματομορφες μπορουν ανετα να χρησιμοποιηθουν. Εχουμε δυο γεννητριες, με τη δευτερη να ειναι ρυθμισμενη μια οκταβα χαμηλοτερα, πραγμα που δινει εξτρα παρουσια στον ηχο. Η περιβαλουσα του ενισχυτη δε διαφερει ιδιαιτερα απο τα κρουστα που εξεταζαμε πριν, οπως ξερουμε μια χορδη μπασου εχει αμεση ατακα και σβηνει σταδιακα. Αυτο που δινει ομως χαρακτηρα στον ηχο ειναι η περιβαλλουσα του φιλτρου. Οπως ξερουμε και απο το ακουστικο μπασο, η νοτα οταν τη βαραμε ειναι φωτεινη και σκαει καλα, ενω στη διαρκεια της γινεται πιο μουντη καθως παυει σταδιακα να παλεται. Αυτο ακριβως προσομοιωνουμε με την περιβαλλουσα mod env που αναθετουμε στο φιλτρο, με decay λιγοτερο απο την περιβαλλουσα του ενισχυτη. Τι σημαινει αυτο; Πολυ απλα σημαινει οτι το φιλτρο θα κλεισει πιο γρηγορα απο οτι θα σβησει ο ηχος, με αποτελεσμα το τελευταιο μερος της νοτες να ειναι πιο φιλτραρισμενο, πιο μουντο. Pad Εδω επιτελους θα δουμε μια αλλη περιβαλλουσα για τον ενισχυτη. Ο στοχος με το pad αυτο ηταν να εχουμε μια “πλατη” που μπαινει με αργη ατακα και ριχνει την ενταση του πριν ερθει το επομενο μετρο. Αφθονο attack λοιπον, αθονο decay, και sustain υπαρκτο μεν, αλλα οχι τερματισμενο. Αυτη η κινητικοτητα της εντασης, συνοδευεται απο κινητικοτητα και στο pitch και στο φιλτρο μεσω του δευτερο envelope, το οποιο ειναι ηπια ρυθμισμενο στο να επηρεαζει ελαφρως την ατακα του ηχου σε στυλ pitch slide, ενω στο φιλτρο η περιβαλλουσα ειναι αντεστραμενη (inv) ωστε να διαφοροποιειται η φορα της κινησης. Στις γεννητριες εχουμε κυμματομορφη square, με το πλατος του παλμου να διαμορφωνεται απο το LFO. Ειναι μια κλασσικη συνταγη για pad που φερνουν προς φαση strings, ενω την πηγη του ηχου συμπληρωνει η δευτερη γεννητρια με τριγωνη κυμματομορφη και ρυθμισμενη μια οκταβα πανω, που κανει το pad περισσοτερο φωτεινο και πλουσιο. Αλλα η βασικη ρυθμιση που δινει πλουσιο ηχο ειναι η ρυθμιση unison. Οπως τo string section εχει πολυ πιο πλουσιο ηχο απο το σολο βιολι γιατι παιζουν πολλα βιολια μαζι, ετσι ακριβως και εδω εχουμε μεχρι και 7 ταυτοχρονες φωνες, που μπορουν να παιζουν με ελαφρα διαφορετικο pitch. Στον συγκεκριμενο ηχο επελεξα 5 φωνες στο unison, και το detune σε ηπια ρυθμιση, ενω και το stereo spread ( το διπλανο κουμπακι με τα κυκλακια) μου φανηκε οτι κατι εκανε. Αρπομπλιμπλικι Εδω εχουμε αξιοποιηση του LFO. Επελεξα square κυμματομορφη, ωστε να εχουμε εναλαγη μεταξυ δυο αξιων. Το αναθεσα στο pitch του osc 1, και με την καταλληλη ρυθμιση του mod amount (mod) εκανα τη γεννητρια να εναλλασεται με διαστημα οκταβας. Με ρυθμισμενο λοιπον το LFO σε sync ρυθμο ογδοων, εχουμε τον ηχο να ανεβοκατεβαινει οκταβες, κατι σαν arpeggiator ας πουμε. Με τις καταλληλες ρυθμισεις στο amp env ο ηχος ακολουθει οσο αφορα τις δυναμικες λογικη παρομοια με του pad που φτιαξαμε προηγουμενως, ενω εχει πολυ πιο εντονο και κινητικο φιλτρο με το mod envelope, την επιλογη band pass και το υψηλο resonance. Προσθετοντας μαλιστα μια δευτερη γεννητρια χωρις LFO διαμορφωση, αλλα και λιγο θορυβο απο το noise generator, η κινηση του φιλτρου γινεται ακομα πιο χαρακτηριστικη καθως διαμορφωνει περισσοτερες και σταθεροτερες συχνοτητες. Lead Εδω και παλι εχουμε μια αλλη προσεγγιση στην περιβαλλουσα του ενισχυτη. Ενας lead ηχος εχει αμεση ατακα μεν, αλλα εχει και sustain, πως λεμε η les paul κανει για lead επειδη εχει sustain; Ακριβως αυτο. Εχουμε λοιπον μηδεν attack αλλα ανεβασμενο το sustain. Κατα τα αλλα εχουμε saw και triangle στις γεννητριες, low pass φιλτρο με περιβαλλουσα να δινει την κινητικοτητα, ενω το unison που ειναι τερματισμενο δινει αυτην την πολυ παχια χροια. Μια πολυ σημαντικη λεπτομερια ειναι οι ρυθμισεις που αφορουν την πολυφωνια του οργανου. Ειναι στο global section, και απο εδω ρυθμιζουμε αν θα ειναι πολυφωνικο η μονοφωνικο το οργανο. Οπως καταλαβαινουμε, στην περιπτωση των pads πρεπει να το ρυθμισουμε να ειναι πολυφωνικο. Οταν ομως εχουμε εναν lead ηχο, πολλες φορες θα εχουμε καλυτερο αποτελεσμα με τη ρυθμιση legato. Διοτι, τι ειναι το legato και στην κιθαρα; Ειναι οταν οι νοτες ειναι “ενωμενες”, οταν δηλαδη δεν “μπισταμε” την πενα, αλλα παιζουμε με ροη pull off και τετοια. Αυτο ακριβως κανει και το legato στο synth, δεν ενεργοποιει τις περιβαλλουσες αν οι νοτες υπερκαλυπτουν χρονικα η μια την αλλη, με αποτελεσμα πιο smooth ηχο. Βαζεις και λιγο glide για να υπαρχει smooth μεταβαση και απο αποψη τονικου υψους, και γουσταρεις. FX Αφησα τελευταιο τον FX ηχο που εφτιαξα, παροτι στο κομματακι μπαινει νωρις μετα τα ντραμς. Γενικα η συνθεση ηχου δε διαφερει απο τη shred κιθαρα, οταν παιζεις γρηγορα γουσταρεις αλλα δε μπορει να σε ακουσει ο αλλος. Ετσι και με τα synth, οταν πας στα ακρα γουσταρεις, αλλα το αποτελεσμα δεν ακουγεται. Παρολα αυτα μεσα σε μια ενορχηστρωση, να βαρεσεις και ενα one shot εφεδακι δε χαλασε ο κοσμος. Ετσι λοιπον εδω εχουμε ενα μλιμπλικιβαραμαγκαοτιβρεις, με βασικο συστατικο το LFO που επηρεαζει το τερματισμενο απο αποψη resonance φιλτρο, ενω το pitch των γεννητριων ειναι υπο διαλυση απο το mod envelope. Αυτα συμβαινουν αμα το παρακανεις, ενω η λεπτομερεια που κανει τη διαφορα ειναι στο delay του lfo, που κανει αυτο το ουμπλε ουμπλε να σκαει σταδιακα και να κανει τον χαμο. Επιλογος Πιο απλο synth απο το charlatan δε νομιζω να υπαρχει. Και ομως, μας εδωσε ολα τα εργαλεια για να κανουμε μια πληρη ενορχηστρωση, παντα στο electro στυλ που ταιριαζει σε ενα αφαιρετικο synth. Ακουσττε το κομματακι. Με δυο envelopes, ενα LFO, δυο γεννητριες και ενα φιλτρο, βγαζεις τοσα πολλα πραγματακια. Τι αλλο να πεις, απο το οτι τα synthsizer ειναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ. manosxnoiztutorial.mp3

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα. Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

Δεν αποκλειεται. Η θεωρια ετσι κι αλλιως ειναι η καταγραφη και αναλυση πραγματων που εκανε πρωτα καποιος στην πραξη. Αυτη η καταγραφη βοηθαει αλλους να αναπτυχθουν πιο ευκολα. Ολοι οι αυτοδιδακτοι θα σου πουν οτι αν ειχαν δασκαλο θα ειχαν αναπτυχθει πιο γρηγορα. Υπαρχουν ομως αυτοδιδακτοι και αυτοδιδακτοι. Δεν εχουν ολοι την ιδια αντιληψη. Υπαρχουν αυτοδιδακτοι που προχωρανε πιο γρηγορα και απο αυτους που εχουν δασκαλο. Η αντιληψη ειναι το παν. (Αλλοι την αντιληψη, τη λενε ταλεντο)

Μου αρέσει που πάμε να αναλύσουμε πολιτικοοικονομικά -στρατηγικό- γεωπολιτικά και ξέρω γω το θέμα. Μια είναι η ανάλυση. Η φύση του ανθρώπου ...το πιο άχρηστο πλάσμα στον πλανήτη. Παρανοϊκοί πανταχόθεν στην εξουσία, είτε γιατί οι νορμάλ δεν ασχολούνται είτε γιατί τους ξεβράζει το σύστημα. Καλλίτερα να εξαφανιστεί αυτό το είδος.....όλοι μας δηλαδή.

Όσον αφορά τη συγκεκριμένη αγγελία να πούμε τα εξής μαζεμένα: - Eric Clapton signature stratocaster βγαίνουν δύο μοντέλα: ένα custom shop και ένα signature series. Η αγγελία, αν αφορά κάποιο από τα δύο, προφανώς αφορά το δεύτερο του οποίου η τρέχουσα τιμή είναι γύρω στα 2.600€. - Ουδέποτε είχε το συγκεκριμένο μοντέλο rosewood ταστιέρα, matching colour headstock ή οποιουδήποτε είδους locking nut. - Ουδέποτε έμπαινε στο συγκεκριμένο μοντέλο set μαγνητών texas specials αν και το ότι αναφέρεται στην αγγελία είναι σα να εννοείται ότι οι μαγνήτες έχουν αλλαχτεί. - Από το κείμενο της αγγελίας, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι πρόκειται για partcaster όπου η μόνη συνάφεια με το signature μοντέλο είναι το χρώμα του σώματος και του pickguard. Παρόλα αυτά, το κείμενο είναι (σκόπιμα ή μη) παραπλανητικό.

Μπορεί να σε σοκάρει, αλλά θεωρώ πως αυτή τη στιγμή η Σάτι τιμά περισσότερο τα "παραδοσιακά" τραγούδια που ερμηνεύει, από ένα στρατό ερμηνευτριών που είχα την τύχη να ακούσω και να δω τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Ο λόγος είναι ότι προσπαθεί (ναι, προσπαθεί) να φέρει αυτό το υλικό στη δεκαετία μας, αντί να προσπαθεί να πάει εμάς στη δεκαετία των παπούδων μας. Και - αν δεις live της - θα δεις ότι αυτό λειτουργεί, το νεανικότατο κοινό της την πιάνει τη φάση και συντονίζεται. Είμαι βέβαιος ότι την έχεις παρεξηγήσει τη φάση, και εγώ μπάρμπας είμαι αλλά τελικά αντέχω απ' ότι φαίνεται.

Δηλαδη για να καταλαβω, δεν θελει τοσο πολυ η διοικηση τα οφτοπικ, που "τιμωρησε" τον Στρατο? Καπου οπα.

Πρέπει να έχεις κάτι για να στο κλέψουν. Ιδιαίτερα όταν δεν θα κοιτάς. Καί όχι αφού σε ειδοποιήσουν για το τι θα ισχύει σε λίγο καιρό... στην δική τους πλατφόρμα. Αν έχεις και δεν παίζει γιατι δεν το προσπαθείς (προωθείς) ή γιατί δεν είναι απλά καλό (εγω κάπου στη μέση πέφτω π.χ.) είτε το δέχεσαι και σκέφτεσαι μήπως το αποσύρεις γιατι είναι όντως μάπα το πόνημα σου, είτε βάζεις μπρος τη μηχανή και αφιερώνεις τον χρόνο και τη δουλειά που απαιτείται (ή προσλαμβάνεις ειδικό όπως μια δισκογραφική) για να το προβάλεις και να το μάθει ο κόσμος που μπορεί να ενδιαφέρεται. Σίγουρα μπορεί να μην ενδιαφέρει όλο τον κόσμο (αναλογα με το ύφος) αλλά θα περιμένεις τουλάχιστον μια μεγαλύτερη ανταπόκριση. Αυτά αν θέλεις να είσαι επαγγελματίας μουσικός και να βρίσκεσαι στο ίδιο ράφι με αυτούς που είναι. Αυτό λέει εν ολίγοις και απευθύνεται σε ενήλικες, τυπικά και νόμιμα.

Απ' όλα αυτά τα γκρινιάρικα, το συγκεκριμένο έχει τη σημειολογική σημασία του, καθώς η λέξη "νεοφιλελεύθερος" εμφανίστηκε στην ελληνική καθομιλούμενη από συγκεκριμένο ιδεολογικό/πολιτικό χώρο, ο οποίος σήμερα θα τύχει ειδικής αφιέρωσης από ´μένα*. Βέβαια, εδώ είναι η όλη ουσία, ότι δηλαδή ο dimsonic δεν αναγνωρίζει στο spotify (και απ'ότι έχω καταλάβει, μάλλον σε κανέναν) να κάνει ότι θέλει με την επιχείρησή του, παρεκτός αν συμμορφώνεται με κάποιο ηθικό πλαίσιο που ταιριάζει στις αντιλήψεις των επινοητών του όρου "νεοφιλεύθερος". Το πόσες ανακρίβειες, συκοφαντίες, υπερβολές θα ειπωθούν είναι αδιάφορο. Θα αγνοηθεί το κατατοπιστικότατο σεντόνι που έγραψε ο odis, θα αγνοηθούν τα κείμενα στο ίδιο το spotify, θα αγνοηθεί ακόμη και η πραγματικότητα (ψάχνω συστηματικά εδώ και μισή ώρα να βρω κάτι που να έχει λιγότερα από 1000 streams ανά έτος, από τις αναμνήσεις μου από την εποχή που άκουγα άγγλους νιουγουεηβάδες που τους ήξερε ΜΟΝΟ ο ληξίαρχος) - αρκεί το ψευδεπίγραφο αφήγημα περί νεοφιλελευθερισμού να πάρει με κάποιο τρόπο σάρκα και οστά. --- * Αφιερώνω το παρακάτω άλμπουμ των Genesis:

Για να μην παρεξηγηθω, η κινηση αυτη του Spotify ειναι αμφιλεγομενη το λιγοτερο και καλως να σχολιαστει και να επικριθει, αλλα να ειμαστε και λιγο σοβαροι. Τα "μου κλεβουν τα λεφτα για να τα δωσουν στον Sheeran" ειναι απλα καραγκιοζιλικια, με καθε συμπαθεια στη λαικη μας μασκοτ. Πρακτικα στην ΠΑΡΟΥΣΑ κατασταση, ειναι απλα να 'χαμε να λεγαμε. Αποφασισανε λεει οτι ΔΕΝ θα κανουν πληρωμες σε οσους εχουν κατω απο 1000 streams ετησιως. Με 1000 streams ετησιως η πληρωμη που φευγει απο το Spotify ειναι περιπου 3 ευρω. Τα 3 ευρω αυτα το spotify ΔΕΝ τα πληρωνει σε καλιτεχνες, τα πληρωνει κατα κανονα σε distributors/licensors, οι οποιοι κρατανε το μεριδιο τους και μετα δινουν το μεριδιο που αναλογει στον καλλιτεχνη συμφωνα με το distribution deal που εχουν μεταξυ τους. Μεταξυ τους οταν λεμε, εννοουμε μετατυ του distributor και του καλλιτεχνη. Eδω προκυπτουν μερικα θεματακια: Πρωτον, το τι ποσοστο επι των 3 ευρω θα κρατησει ο distributor και τι ποσοστο θα μεταβιβασει στον καλλιτεχνη δεν εχει καμια ιδιαιτερη σχεση με το spotify, ειναι δουλεια δικη σου (του καλλιτεχνη) και της συμφωνιας που υπεγραψες με τον distributor σου. Αν εσενα η δισκογραφικη σου κραταει 2 ευρω και σου πασαρει το 1 υπολοιπο, ενω του Μακη η δικια του κραταει 0,50 και του πασαρει 2,50 ε, αυτο ειναι προβλημα δικο σου. Δευτερον, το ποσο ειναι το μινιμουμ ποσο για το οποιο η δισκογραφικη σου θα μπει στον κοπο να σου στειλει ειναι επισης θεμα εκτος spotify - αν εσυ υπεγραψες οτι payout γινεται σε minimum ποσο 10 ευρω και το spotify εδωσε στον distributor σου ετησιο payout 10,50 ευρω, το οποιο μετα τα fees του distributor γινεται στο ονομα σου 8 (λεμε) ευρω και ο distributor σου αρνειται να στο στειλει μεχρι να αυγατησει του χρονου που θα παρεις αλλα 8 να γινουν 16, ε και παλι προβλημα δικο σου κυριως, οχι του spotify. Αν βρει καποιος MIA δισκογραφικη που να προτιθεται να μπει σε διαδικασια payout για 2 ή 3 ευρω να μας την πει και σε εμας τους υπολοιπους. Δηλαδη, με το προηγουμενο καθεστως, στην σχεδον απολυτη πλειοψηφια των περιπτωσεων καποιος με μολις λιγες εκατονταδες plays ετησιως εβλεπε να μπαινουν στην τσεπη του 0 ευρω, ενω τωρα με το νεο καθεστως θα λαμβανει 0 ευρω. Τρουλη σοκιν. Και αφου τακτοποιηθηκε αυτο, να επανελθω στην αρχικη προταση. Ναι, καλως επικρινει ο κοσμος την εν λογω κινηση. Με ολη την καλη θεληση να δεχθω οτι οντως, οπως λενε τα corpobots εκει στο spotify αυτο θα "απελευθερωσει" λεφτα που τρωνε απλα οι τραπεζες και οι μεσαζωντες με αποτελεσμα να ωφεληθουν οι καλιτεχνες, ας το δεχθουμε. Ειναι και παλι ολιγον τι ακομψο. Τι παει να πει δε με πληρωνεις καν γιατι θα μου τα φανε? Εστω και ενα ευρω να ειναι. Για ενα ευρω δουλεψαν οι μουσικες μου? Ε για ενα ευρω να με πληρωσεις, το αν θα μου το φαει ο distributor μου ειναι δικο μου προβλημα. Εγω μπορει να θελω οταν με το καλο σε βαθος δεκαπεντετιας αυγατισει το payout μου πενηνταλεπτο-πενηνταλεπτο να πληρωθω ενα εικοσαρικο και να ανοιξω σαμπανια (ρετσινα). Γουστο μου και καπελο μου. Να ερθει καποιος να κανει κριτικη σε αναλογη γραμμη, να πω οκ καλως κραζεις. Δε το συμμεριζομαι, εχω αλλες πιο ουσιαστικες μαχες να παλεψω στη ζωη μου απο το αν καλως 'η κακως μου φαγανε το εστω και 1 ευρω, αλλα το κατανοω. Εχει σε φιλοσοφικο επιπεδο εστω μια ουσια. Μπορει σημερα να ειναι 1000 plays και αυριο 5000, μπορει πολλα και διαφορα, υπαρχει μια βαση ρε παιδι μου να γινει μια κουβεντα με καποιο ψιχνος ουσιας. Αλλα αυτο το τσιρκο που θα δουμε τωρα απο τον καθε youtuber, να μη μεινει λεμε ιματιο για ιματιο αδιερρηγνυτο (?), ηρθαν να μας φανε το μεροκαματο εεεεε δε το μπορω. Ασοβαροι ολοι τους. Και σορρυ και ολας, αλλα χρειαζετε μια σοβαροτητα στο πως αντιμετοπιζουμε συλλογικα τετοιες καταστασεις στην μοντερνα ψηφιακη εποχη και βιντεακια σαν το πρωτο απλα ΔΕΝ βοηθανε. Απλα πουλανε outrage. Rant over. Παω να μην ακουσω spotify.

Θα πω πράγματα αυταπόδεικτα αλλά βρισκόμαστε δυστυχώς στην εποχή που πρέπει να δικαιολογούμε τα ήδη δεδομένα. Το κομμάτι είναι ένα αριστούργημα, προϊόν στίχων του Waters και μουσικής σύνθεσης και των τεσσάρων. Η original εκτέλεση από το Dark Side of the Moon δε, με τον Gilmour στα φωνητικά είναι εμβληματική/αξεπέραστη/συγκλονιστική/ιστορική και βάλτε ό,τι άλλο θετικό επίθετο θέλετε. Η παρούσα εκτέλεση προφανώς και δεν είναι κακή (θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να χαλάσει ένα τέτοιο κομμάτι), αλλά όπως είπαν και οι συνάδελφοι παραπάνω, δεν αλλάζει/προσθέτει/προτείνει τίποτα. Είναι δε σίγουρα χειρότερη από την original. Ο Waters μας είπε πρόσφατα εν ολίγοις ότι "Τι Pink Floyd και μαλακίες, δικά μου είναι τα κομμάτια" και ακολούθως αποφάσισε να ξαναηχογραφήσει το album χωρίς του υπολοίπους προφανώς. Με λίγα λόγια δηλαδή να δηλώσει και πρακτικά αποκλειστική κυριότητα των κομματιών. Οπότε πάει τώρα και γεροντοσκαλίζει ένα έργο τέχνης άρτιο, με ανεξάρτητη πλέον πολιτιστική οντότητα και ιστορία γιατί το original έργο δεν έλεγε Roger Waters αλλά Pink Floyd. Απλά γελοιότητες. Υ.Γ. Quiz: Μαντέψτε ποιο από τα δύο άλμπουμς θα (συνεχίσει) να ακούει ο κόσμος σε 50 χρόνια από τώρα.

Η απάντηση στα παραπάνω είναι μόνο μια λέξη. Χθες.

Μπράβο ρε μάγκα, μπράβο.

Bolt on κιθάρα στο αεροπλάνο= την λύνεις και την βάζεις στην βαλίτσα με τα ρούχα

Τον τελευταίο καιρό, μετά από το τρομαχτικό δυστύχημα στα Τέμπη, τρώγομαι με τα ρούχα μου γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε αυτή τη χώρα ασχολούμαστε με τα προβλήματα πολλών υπολειμμάτων του σάπιου κράτους μεμονωμένα, σα να μην επηρεάζουν το ένα το άλλο και σα να μην είναι τραγικά αποτελέσματα του ίδιου ακριβώς κατεστημένου. Εξηγούμαι: Όλοι μας (νομίζω) ξέρουμε ότι στην Ελλάδα υπήρχαν και υπάρχουν οργανισμοί, υπηρεσίες, ΔΕΚΟ, ολόκληρα ζωτικά κομμάτια της λειτουργίας του μηχανισμού όπου καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα, κανένας υπουργός, πρωθυπουργός ή έστω υψηλός αξιωματούχος δεν τολμά να βάλει χέρι. Και αυτό γιατί αυτές οι δομές δημιουργήθηκαν και συνέχισαν να λειτουργούν με έναν βασικό στόχο: Να εξυπηρετούν την εκάστοτε κομματική πελατεία. Επί ολόκληρες δεκαετίες, αυτά τα κομμάτια του κράτους κάνουν αυτή τη δουλειά και παράλληλα, εξυπηρετούν ελλιπέστατα τον επίσημο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και ο ΟΣΕ όπου ολόκληρες γενιές κομματικών στρατών εξυπηρετήθηκαν εις βάρος όλων μας και προσφάτως "απλά" πληρώθηκε το κόστος αυτής της εγκληματικής τακτικής, σε ανθρώπινες ζωές. Αυτό όμως που δεν μπορώ με τίποτα να ξεκολλήσω από το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες, είναι ένα άλλο κομμάτι, του ίδιου ακριβώς άθλιου μηχανισμού με το οποίο κανένας δεν ασχολείται και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τολμά καν να παραλληλίσει με το απερίγραπτο δυστύχημα στα Τέμπη. Και αυτό δεν είναι άλλο από το καθεστώς χορήγησης και επαναξιολόγησης των διπλωμάτων οδήγησης, από το υπουργείο Μεταφορών. Με λίγα λόγια και να μην κουράζω λοιπόν: Εδώ και δεκαετίες πάλι, ο μηχανισμός βάζει την επίσημη σφραγίδα του ώστε να πιάσουν ή να συνεχίσουν να πιάνουν τιμόνι άνθρωποι: - Που δεν έχουν κάτσει ούτε μια φορά στη θέση του οδηγού. (υπάρχει ταρίφα για δίπλωμα χωρίς να έχεις κάνει ούτε ένα μάθημα) - Που δε γνωρίζουν ούτε τι σημαίνουν τα σήματα του κ.ο.κ., ούτε ποιοι είναι οι κανόνες όταν αυτά λείπουν. - Που δεν έχουν ιδέα τι είναι το όχημα το οποίο οδηγούν, πώς συμπεριφέρεται ανάλογα με τις συνθήκες του οδοστρώματος, του καιρού, τι ταχύτητες μπορεί να αναπτύξει, πόσο χρειάζεται για να φρενάρει, τι συμβαίνει όταν στρίβει κλπ. - Που είναι εντελώς ακατάλληλοι πια για οδήγηση λόγω σοβαρών προβλημάτων σε όραση, ακοή, αντανακλαστικά, αντίληψη. - Κλπ κλπ κλπ, η λίστα μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο. Εκτός των παραπάνω, μιλάμε για ένα οδικό δίκτυο το οποίο έχει σοβαρότατα προβλήματα κατασκευαστικά (κακή ποιότητα ασφάλτου, ανωμαλίες οδοστρώματος κλπ.), δομικά (διασταυρώσεις εκεί που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, τυφλά σημεία, στροφές με ανάποδη κλήση κλπ κλπ), όρια ταχύτητας που έχουν κρατηθεί τα ίδια εδώ και 60 χρόνια αλλά κυρίως ΕΛΛΙΠΕΣΤΑΤΗ αστυνόμευση και όπου αυτή τύχει να υπάρχει, μπακαλίστικο τρόπο λειτουργίας. Τα παραπάνω πληρώνονται με ανθρώπινες ζωές καθημερινά, απλά δε γίνονται σχεδόν ποτέ είδηση και σίγουρα όχι τόσο μεγάλη, γιατί τα θύματα ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος είναι "λίγα". Για αυτούς τους νεκρούς (πάμπολλα νέα παιδιά btw), το σύστημα απλά σηκώνει του ώμους και συνεχίζει σα να μην έγινε τίποτα. Άντε να βγει ο Ιαβέρης σε κανά κανάλι, να πει τα γνωστά και ολόσωστα που λέει εδώ και 30 χρόνια και κανένας δεν ακούει και το θέμα κλείνει. Τη μαφία του υπουργείου Μεταφορών που πουλάει διπλώματα οδήγησης και λειτουργεί έτσι από πάντα, δεν έχει ακουμπήσει ως τώρα ΚΑΝΕΝΑΣ. Δεν έχει γίνει καν λόγος για το θέμα. Ουδείς έχει κάνει ποτέ έρευνα για το πώς πήρε το δίπλωμα κάποιος που προκάλεσε ένα θανατηφόρο δυστύχημα, ποτέ δεν έχει ελεγχθεί αν ήταν κατάλληλος για οδήγηση, αν είχε όραση 20% και ακοή 10% ή απλά μπούκαρε στο αμάξι και οδήγησε σα να παίζει need for speed γιατί έτσι νόμιζε ότι λειτουργούν τα πράγματα και στην πραγματικότητα. Εμείς παρεμπιπτόντως, εσείς κι εγώ και όλοι μας, απλά σιωπούμε και επίσης σηκώνουμε τους ώμους αδιάφορα. Ούτε συγκεντρώσεις, ούτε πορείες ούτε τίποτα. Απλά κοιτάζουμε ψιλοαδιάφορα τα καντήλια και τα λουλούδια ξεχασμένα πάνω σε διαλυμένες μπαριέρες και κολώνες και περίπου σκεφτόμαστε "η κακιά η ώρα".

Η επιλογή για το αν θα είμαστε Δυτικό κράτος, ή αποχωρητήριο ασιατικού τύπου γίνεται κάθε λεπτό, από τον καθένα μας. Όταν παραβιάζω ένα κόκκινο σηματοδότη, επιλέγω το δεύτερο. Τόσο απλά. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε από Μαθηματικά (αυτά είναι υψηλοί στόχοι), δεν καταλαβαίνουμε ούτε καν τη σχέση ανάμεσα σε Αιτία και Αποτέλεσμα.

Εγώ νομίζω ότι η ζωή του Έλληνα μουσικού ήταν τουλάχιστον (πλέον δεν υπάρχουν μαγαζιά) πολύ πιο δύσκολη. Ξενύχτι βάρβαρο κάθε μέρα σε νυχτερινά κέντρα....με πελάτες πιωμενους....τσιγαριλα... Επαγγελματίες ήταν καί αυτοί και μάλιστα χωρίς βαρέα και ανθυγιεινά. Πολύ πιο δύσκολα από μια (έστω και πολύωρη) πρόβα.

Εδω θα μπορουσε να ειχε κλεισει το θεμα. Υπαρχει κανεις που γεννηθηκε και μιλαγε και εγραφε? Απλα υπαρχουν αυτοι που μιλησαν διαβασαν και εγραψαν πιο γρηγορα απο τους αλλους και αυτοι που εφτασαν να γινουν μεχρι και ποιητες, συγγραφεις, ομιλητες κλπ. Αυτο οφειλεται στην αντιληψη του καθενος, κατι που αυξανει το ρυθμο μαθησης αλλα και στη δουλεια που θα ριξουν στη συνεχεια για να γινουν ποιητες και συγγραφεις. Η μαθηση της γλωσσας γινεται στην αρχη ακουγοντας τους αλλους να μιλανε, και σιγα σιγα παίρνοντας και μαθηματα. Σιγουρα υπαρχουν κι αυτοι που εγιναν χωρις καμια βοηθεια, σιγουρα ομως οι περισσοτεροι μαθητευσαν διπλα σε καποιον/καποιους δασκαλους. Τα ιδια ακριβως και στην κιθαρα, στο phrasing κλπ. Δεν υπαρχει εμφυτο. Αναπτύσσεται. Το λεγομενο "ταλεντο" (η αντιληψη ουσιστικα του καθενος πανω στο καθε συγκεκριμενο θεμα κατα την αποψη μου) δινει τη δυνατοτητα γρηγορου ρυθμου αναπτυξης. Η δουλεια κανει πραγματικοτητα αυτην την δυνατοτητα. .

Ο Γιώργος είναι πραγματικά ένας υπέροχος άνθρωπος. Και απίστευτος κιθαρίστας και μουσικός.

κριμα να μην ειμαι καπου κοντα....

Το πιάσιμο της πένας είναι ίσως το πιο υποκειμενικό πράγμα που υπάρχει στο παίξιμο της κιθάρας. Δεν έχει κανένα νόημα να αναλύουμε τι και πώς. Αν πάρουμε τους γνωστούς, θα βρούμε ένα σωρό "ανορθόδοξους" τρόπους πιασίματος.

Eννοείς αυτούς που απορούν γιατί εξοπλιζόμαστε απέναντι σε μία χώρα που ο πρωθυπουργός της κάνει επίσημες δηλώσεις με φόντο χάρτη μίας "γαλάζιας πατρίδας" που περιλαμβάνει εδάφη όλων των γειτονικών της χωρών; Θα ήθελα όσο τίποτα να μην υπήρχε η αναγκαιότητα για αμυντικούς εξοπλισμούς και να έπεφτε όλο το χρήμα σε παιδεία,υγεία,κ.λ.π. Που θα ήταν ίσως εφικτό αν είχαμε γείτονες τίποτα Σουηδούς ή Πορτογάλους,αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και αυτό χωρίς να έχω τίποτα με τον μέσο Μεχμέτ που περιμένει στην ουρά για ψωμί και το τελευταίο που τον νοιάζει είναι οι μπούρδες του σουλτάνου. Έχω πάει Κωνσταντινούπολη τελευταία φορά πριν δύο χρόνια και μια χαρά άκρη έβγαζα. Η Ελλάδα με αφορμή το ουκρανικό,θα πρέπει επιτέλους να μάθει ότι αν δεν φροντίσει να είναι αξιόμαχη σε περίπτωση που δεχτεί επίθεση,δε θα τη σώσει κανείς. Όμως το θέμα δεν είναι οι εξοπλισμοί. Αλλά ότι έχει καλλιεργηθεί επί δεκαετίες η αποστροφή προς την έννοια πατρίδα και καθετί ελληνικό. Με αποτέλεσμα να καπηλεύονται αυτές τις έννοιες ψυχοπαθείς με σβάστικες και χλαμύδες, έχοντας ως αντίβαρο ΝΑΥΑΓΙΑ της ζωής μπαφοαμπελοφιλόφους no borders καλλιεργητές λεφτόδεντρων ή επίδοξους καταληψίες νομισματοκοπείων. Κοντολογίς,καμία ελπίδα.. Δυστυχώς μετά το '74 και τα Ίμια, θα ξαναπάθουμε μπας και επιτέλους μάθουμε..

Παίξε εσυ ενα σόλο δικό σου, και βάλε τον Γκίλμουρ να το παίξει, να δουμε τι και πως. Γνώμη μου, μην αναλώνεσαι να κοπιάρεις φρασεις και ήχους....εκτός αν σε διασκεδάζει.

Έχουμε μπλέξει τελευταία.Πολύ.Ετερόκλητοι και αυτόφωτοι υπερασπιστές της "τέχνης" προσπαθούν να μας δείξουν το δρόμο προς τον ανοιχτό ορίζοντα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έπρεπε να κοιτάω/ακούω ώρες ατελείωτες το τραγούδι της Μαρίνας σαν ένα πίνακα του Ζουάν Μιρό,να ξύνω το πηγούνι μου και κάποτε (επιτέλους) να αναφωνήσω :"Μα ναι,είναι πλέον ξεκάθαρο.Τούτο το μουσικό πόνημα είναι η επιτομή της σάτιρας προς το νεοελληνικό γίγνεσθαι". Δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα; Αν είναι Greek Promo η φάση,παίρνει μηδενικό. Αν είναι παρωδία,δεν παίρνει ούτε αυτό. Αν είναι μια πραγματική προσπάθεια παρουσίασης μουσικής,η βαθμολογία δεν έχει απολύτως κανένα νόημα.

Παραγουμε περισσοτερη γελοιοτητα απ οση μπορουμε να καταναλωσουμε. Απο που να το πιασει κανεις…..απο τη σοβιετικου τυπου εμπνευση μιας υποτιθεται φιλελευθερης κυβερνησης. Απο τον συντεχνιασμο εκεινων που θελουν να παιρνουν το 45% των εσοδων τωρα που η ΑΕΠΙ χαιρετησε, απο το ανεφαρμοστο του ολου μετρου ( να δω ελεγκτες να ελεγχουν τις ποσοστωσεις τρελλο γελιο)……θα μπρουσα να γραφω κατεβατα για το χειροτερο νομοθετημα που εχω δει ποτε απο την εποχη του περιβοητου Κουτσονομου (για τους παλιοτερους)…. Να προσθεσω οτι προβλέπεται κ υποχρεωτικη χρηση ελληνικης μουσικης ως soundtrack σε ελληνικες παραγωγες που επιδοτουνται…….πραγματικα δεν υπαρχουν λογια.

Θα σε ξενερώσω ρε μάστορα, αλλά έχοντας παίξει με όλα τα μπιχλιμπίδα της Μάρσαλ (γιατί περί αυτού πρόκειται), χίλιες φορές να είχες πάρει τον μονόβατο DSL. Σε συνθήκες εξάσκησης, αλλά και πρόβας, έχω δοκιμάσει και τον MG15 και τον 30. Ο 30 σίγουρα καλύτερος, αλλά και πάλι 2 σκαλιά κάτω από τους μονόβατους που έβγαλε η Μάρσαλ αργότερα. Παρ'όλα αυτά εύχομαι να κάνει για τις ανάγκες σου και να τον χαρείς!

Φιλε npap μην το παιρνεις προσωπικα. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, το ιδιο πραγμα συμβαινει. Σε αλλα thread ο waterfall δικαια απορει και εξανισταται για την τιμη του minimoog. Αυτο ομως που δεν καταλαβαινει ειναι πως, αν η moog βαλει μια λογικη και προσιτη τιμη, ΑΜΕΣΩΣ ο ηχος του mini θα παψει να εχει "αυτην την πραγματικη vintage μαγεια" και την "αυθεντικη αυθεντικοτητα των αυθεντικων 70ies". Αμεσως. Θα γινει meh. Ποσες και ποσες φορες δεν το εχουμε δει αυτο το εργο. Το εχω ξαναπει, ΜΟΥ ΧΑΡΙΖΑΝ analog synth και δεν μπηκα καν στον κοπο να το παρω, γιατι " τα ψηφιακα ειναι τα καλα, αυτα κοστιζουν". Η δε θυμασαι τι ακουγαμε για τα protools; Οποιος δεν εγραφε σε pro tools ηταν λεσης αγραμματος κατσιβλαχος. Αυτα μεχρι να βγουν τα native protools, και ω του θαυματος μεσα σε μια μερα με το που επαψαν να χρειαζονται μια περιουσια για να τα λειτουργησεις επαψαν να ειναι και must. Τα ιδια εχουν γινει και με τους ψηφιακους επεξεργαστες. Ακομα θυμαμαι προ αμνημονευτων κατι απιστευτες θριαμβολογιες οταν εσκαγαν μυτη σε μορφη ρακ καποιοι πραγματικα ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΙ ψηφιακοι mastering επεξεργαστες , μιλαμε επιληψια βαραγαν ολοι στα πατωματα, θυμαμαι ατακα σε στυλ " μην κουραζεστε αδικα να προσπαθειτε να φτασετε τον ηχο μεγαλων παραγωγων, πριν αποκτησετε τον ταδε digital processor", και δε μιλαμε για καφενειακη forumικη φαση, μιλαμε για επωνυμη αποψη, και να σου πω, δικιο δεν ειχε; Ακομα και σημερα, που τα μεσα που εχουμε στο home/ project studio ειναι ΚΛΑΣΕΙΣ ανωτερα απο τα τοτε, ακομα ομως και σημερα, αν δε βαλουμε κανα limiter η κανα multiband, η καμια πουτανια τελος παντων στο master bus, μπορουμε να κανουμε Α/ Β, να παρουμε ενα reference απο καλες παραγωγες; Με τιποτα. Και τωρα, αυτο το "μαγικο πσηφιο" που ηταν το ιερο δισκοποτηρο οταν ηταν σε μορφη ρακ και κοστιζε καποια εκατομμυρια δραχμες, εγινε meh, γιατι βγηκε σε μορφη προσιτου plug in. Μην το ψαχνεις. Μην το παιρνεις προσωπικα. Δε θα αλλαξει ποτε αυτο. Αν ενα laptop με το sonar κοστιζε 1.000.000 ευρω, και η μπομπινα ηταν freeware , θα ακουγαμε ΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΠΟΔΑ, ποσο μαγεια και ομορφια δινει τη πσηφιο, ειναι 100% σιγουρο και εμπειρικα επιβεβαιωμενο αυτο. Οσοι λοιπον καταλαβαινουν το απο πανω, απολαμβανουν μεχρι το κοκκαλο αυτα που τους δινει η σημερινη τεχνολογια, και φτιαχνουν τη μουσικουλα τους με οτι εχουν χωρις φοβο και παθος. Οι υπολοιποι βραζουν στο ζουμι τους, και χτυπανε το χερι γιατι, "αχ γαμωτο, να ειχαμε τη μπομπινα και το moog να καναμε σωστα τη δουλεια μας, αδικη ζωη, dishonorable society."

Εγώ θα ξανα τονίσω τη σημασία της ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ. Ξεκαθαρίζουμε με τον άλλο τί θέλουμε και τί συμφωνούμε. Εγώ π.χ. αν έλεγα στον @dimsonic, πριν βγει στη σύνταξη λέμε, Έλα βρε Δημήτριε λίγο στην Κοζάνη να μου κάνεις ένα τοπογραφικόν σε ένα οικόπεδο που κληρονόμησα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου για να το πουλήσω. Ερχόταν από Ζαλονίκη ο Δημήτριος , χωρίς να συμφωνήσουμε τίποτα, κουβαλούσε και αυτός τους θεοδόλιχους και τα λαπτόπια, καθόταν μετά μετρούσε από εδώ , μετρούσε απο εκεί....τεσπα....το έκανε το τοπογραφικόν. Και μετά αφού μου το εκτύπωνε, μου έλεγε, ορίστε κυρ Λάκη μας, θέλω αυτά τα λεφτά για τη δουλειά μου. Και μετά εγώ θα γυρνούσα και θα του έλεγα. Στάσου ρε Δημήτριε, το ότι σε κάλεσα να κάνεις τοπογραφικό στην Κοζάνη , στο οικόπεδό μου, δε σου προσόφερε και εσένα οφέλη; Δεν έκανες ταξιδάκι, και ξεκόλλησες από την καρέκλα του γραφείου; Δεν είχες την ευκαιρία να δεις τη μαγευτική Δυτική Μακεδονία; Δεν είχες αφορμή να φύγεις λίγο από τη γυναίκα σου; Για να μην αναφέρω το αν ήσουν και λίγο μπερμπάντης θα γνωρίζεις και κάνα γκομενάκι -half way- στην Βέροια. Άρα το πόσο κοστολογούμε τη συνεισφορά μας, τη δουλεία μας, την προσπάθεια μας και τι παίρνουμε ως αντιπαροχή γι ' αυτά, καλό είναι να τα συμφωνούμε ΡΗΤΑ και με ΣΑΦΗΝΕΙΑ εκ των προτέρων με τα άλλα συμβαλλόμενα με εμάς μέρη, άλλως θα βρισκόμαστε ΠΑΝΤΑ μπροστά στις περίεργες και άβολες συνθήκες που προηγουμένως εξιστορήσατε .

Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, αλλά άτομα όπως ο @dimsonic, με τόσο ουσιαστική και πολύπλευρη συνεισφορά, κοσμούν το φόρουμ αυτό. Είναι μοναδικός, και δεν θα υπάρξει άλλος. Μακάρι όλοι οι υπόλοιποι, μαζί, να καταφέρουμε να προσφέρουμε τα μισά απ' όσα έχει προσφέρει εκείνος και 2-3 άλλοι, μέχρι τώρα.

Δεν ξέρω τι διάβασες , αλλά αν έδινες τα μισά από αυτά που έχεις στον Jeff Beck, θα σου έγραφε 3 δίσκους για Grammy.....αρά δεν είναι θέμα εξοπλισμού....αλλού ψάξου. Εκτός αν εννοείς ότι έχεις πολύ δρόμο στο να μαζεύεις μηχανήματα, οπότε εκεί θα συμφωνήσω,.

Συμφωνώ με όσους αναφέρετε τη μόνιμη κατάσταση στην πολιτική δραστηριότητα της χώρας, τη διαφθορά και την κατοχή θέσεων από ανθρώπους που θα εξυπηρετήσουν συμφέροντα και μόνο. Αλλά όσον αφορά την προσωπική μου ευθύνη σε όλα αυτά και το πόσο τελικά ο ναρκισσιστικός αυτός τρόπος σκέψης είναι hardwired στον εγκέφαλό μου, όσο κι αν θέλω να λέω ότι εγώ σκέφτομαι διαφορετικά, παραθέτω την παρακάτω προσωπική εμπειρία: Πριν 4 χρόνια, με σταμάτησαν για αλκοτέστ και ήμουν αρκετά πάνω απ' το όριο. Αποτέλεσμα: Αφαίρεση διπλώματος για 3 μήνες και 700€ πρόστιμο (και λίγα μου έκαναν). Η πρώτη μου σκέψη όταν έφαγα την καμπάνα ήταν "πόσο ηλίθιος είμαι που πήγα από Αμφιθέας που πάντα έχει αλκοτέστ και όχι όλο παραλιακή". Όχι δηλαδή "πόσο ηλίθιος είμαι που δεν άφησα το αμάξι παρκαρισμένο και να πάρω ένα ταξί". Και οι κουβέντες που είχα μετά με φίλους/γνωστούς ήταν σε αυτό το επίπεδο: πού είναι τα στάνταρ μπλόκα και πού περνάς άνετα. Υπόψιν ήμουν 42 ετών, όχι 19. Για την (τουλάχιστον εν δυνάμει) εγκληματική μου συμπεριφορά, που έβαλα μπρος και οδήγησα άρχοντας υπό την επήρεια, ούτε λέξη. Όταν αυτός ο τρόπος σκέψης είναι εντυπωμένος στον εγκέφαλό μας σε σημείο να μας φαίνεται λογικός, υπάρχει πολύ μεγάλο και δυσεπίλυτο πρόβλημα το οποίο ξεφεύγει εντελώς σε έκταση από το ποιος έχει μπει σε ποια θέση ποιου υπουργείου.

Πάλι τραπ θα άκουγαν και 200 ευρώ να έκανε. Είναι η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ δεν έχεις καταλάβει ότι ΕΜΕΙΣ ζούμε ανάμεσα τους ,όχι το αντίστροφο. Σου ξανα-λεω: Γύρναγα σήμερα σπίτι με τον μικρό από το σχολείο και στο διπλανό Λυκειο ολόκληρες...γαιδουρες και ολόκληροι μαντράχαλοι 17 ετών ΜΟΥΓΚΡΙΖΑΝΕ και έκαναν διαφορά...ΖΩΑ έξω από το σχολείο.... Tι μουσική περιμένεις να ακούσουν όλοι αυτοί?

Το ότι πληρώνεις τον μάστορα και όχι την γραμμή παραγωγής Το ότι πληρώνεις premium κσύλα και όχι τάβλα από το σωρό Το ότι πληρώνεις το σηματάκι custom shop και όχι ένα απλό fender logo Γενικά το ότι θες να πληρώσεις την... «αρρώστια» σου, τα κάνει τόσο ακριβά

επίσης μια και αναφέρεστε για παιδιά. Μην κάνετε ησυχία. Το παιδί πρέπει να μάθει να ζει με θορύβους. Σε λογικά πλαίσια πάντα. Όπως πρέπει να μάθει με μουσική, με ομιλία κλπ κλπ