Πίνακας συμμετοχής

Σορρυ γκαΙζ ,δεν μου λέει τίποτα.

Αυτό είναι το λιγότερο... Εγώ περίμενα να έχει μεγαλύτερο σασπένς πριν γίνουν τα αποκαλυπτήρια- δύο σελίδες σκάρτες και το σφύριξε το ματσάκι...

Σπαω το κεφαλι μου ποιον παλιο τραγουδιστη μου θυμιζεις.Το κομματι θελέι συμμαζεμα αλλα εμενα μου αρεσει ,εχει κατι το ιδιαιτερο και συμβαινουν ωραια πραγματα μεσα.

Από τη στιγμή που το μέσον εμπορικοποιήθηκε, τουτέστιν τα κλικς μεταφράζονται σε έσοδα, το youtube έγινε προϊόν. Και έγινε μάλιστα ένα προϊόν που βρίσκεται στο "τραπέζι" όλων και όχι μόνο αυτών που επιλέγουν να το καταναλώσουν υπό την έννοια ότι μπορεί να έχεις επιλέξει να μην μπαίνεις στη σελίδα του αλλά θα το συναντήσεις σε όλες τις άλλες. Όπως λοιπόν και με όλα τα άλλα καταναλωτικά προϊόντα με τόσο τεράστια αποδοχή από το κοινό, διατίθεται κυρίως άπειρη σαβούρα και χαμηλής ποιότητας αντικείμενο. Το επόμενο βήμα που είναι το τικ τοκ και σαν ιδέα ήδη υιοθετήθηκε από το youtube με τα shorts, πήγε το θέμα ένα σκαλί παρακάτω: Έβαλε τον περιορισμό του χρόνου και άφησε τον κόσμο να αποφασίσει πώς θα τον χρησιμοποιήσει. Και ο κόσμος αποφάσισε ότι σε αυτό το λίγο χρόνο που του δίνεται, θα προσπαθήσει να χωρέσει όση περισσότερη βλακεία μπορεί. Εφευρέθηκαν νέα επίπεδα βλακείας, αφού τα ήδη υπάρχοντα εξαντλήθηκαν, για να καλυφθεί ο χρόνος του ενός λεπτού. Σαν ιδέα είναι μεγαλοφυής, έπιασε τον παλμό του σύγχρονου κόσμου που αναζητά όλο και μικρότερης διάρκειας αντικείμενο γιατί η προσοχή μας έχει πλέον εκπαιδευτεί να μεταπηδά από το ένα ερέθισμα στο άλλο το συντομότερο δυνατό. Όσον αφορά το αντικείμενό μας, ακολούθησε τον παραπάνω κανόνα: Η ουσία δεν είναι επικερδής. Σχεδόν κανένας δε θέλει να την "αγοράσει". Οπότε δώσε στον κόσμο μικρή διάρκεια, φροντισμένη και συναρπαστική εικόνα, flashy κενότητα, ίσα για να περάσει ο χρόνος του βίντεο χωρίς να το καταλάβει και να φτάσει ως το τέλος. Και κυρίως μην αφήσεις σε καμία περίπτωση να ενεργοποιηθεί η σκέψη και το κριτήριο γιατί έχασες. Προσωπικά βλέπω πολύ youtube. Υπάρχουν πολλά πράγματα που με ενδιαφέρουν αλλά έχω επιλέξει πολύ λίγα κανάλια που ακολουθώ. Όσον αφορά τα καθαρά μουσικά, αυτό που φτάνει να με ενοχλεί, είναι οι άπειροι αυτόκλητοι δάσκαλοι που δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα και απλά μεταδίδουν την (στην καλύτερη) ημιμάθειά τους. Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει κι ο Γιάννης παραπάνω, τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας καθρέφτης. Και αποδεικνύεται ότι όταν δώσεις άπλετο content και απόλυτη ελευθερία επιλογής, η συντριπτική πλειοψηφία θα επιλέξει το εύκολο, το ανέξοδο και το κενό. Και οπωσδήποτε βυζιά.

Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάμε, μακάρι να είχα τον χρόνο να ασχοληθώ με όλα τα θαυμαστά πράγματα που υπάρχουν εκεί έξω, χρειάζομαι καμιά εκατοστή ζωές για να αξιοποιήσω όλες τις πληροφορίες που αφορούν μόνο τα όργανα που παίζω. Είναι όλο το υλικό καλό; Σίγουρα όχι, αφού ο καθένας με ένα κινητό μπορεί να κάνει τον δάσκαλο, αλλά να γκρινιάζουμε; Επειδή υπάρχει πλουραλισμός; Τι είναι αυτό που ψάχνεις και δε βρίσκεις; Οι δημιουργοί έχουν στερέψει πια, έχουν ειπωθεί τα πάντα, ειδικά γύρω από τη θεωρία της μουσικής και τα "παραδοσιακά" όργανα. Τι μπορεί να έχεις να πεις κάθε βδομάδα; Μετά από εκατοντάδες ώρες βίντεο. Και ναι, ο αλγόριθμος τους οδηγεί να βγάζουν σταθερά υλικό για να μη χαθούν. Και βλέπεις κάθε τόσο "το πιο χαρούμενο σόλο", "η πιο περίεργη μπασογραμή" κλπ. Εντάξει μια χαρά είναι για το χ3σιμο Τι να κάνουν κι αυτοί;

Είναι παιχταράς δεν το συζητάμε. Το θέμα είναι ότι τον βλέπω να αναλώνεται σε σολιστικές επιδείξεις πάνω από κομμάτια χωρίς να γράφει μουσική. Θα μου πεις βέβαια ... πώς θα make a living? Έτσι ζει αυτός ο κόσμος πια. Και θα έχεις δίκιο.

Όταν κάποιος ξεκινάει να δημιουργεί περιεχόμενο στο YouTube, συνήθως έχει την ιδέα ότι θα κάνει αυτό που του αρέσει και θα βγάζει χρήματα. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνει, τόσο καταλαβαίνει ότι το YouTube σαν πλατφόρμα προωθεί διαφημίσεις, εξ άλλου, από αυτό ζει όλη η πλατφόρμα. Λογικό είναι λοιπόν η πλειονότητα των δημιουργών να στρέφεται ως προς τη διαφήμιση σαν "εύκολο" χρήμα. Τo clickbait απλά κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ ισχύει με τους σημερινούς "influencers", που δεν είναι πραγματικά τίποτα άλλο από διαφημιστές, αμεσότατα, χωρίς αμφιβολία. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τους δημιουργούς κάθε πλατφόρμας που το εισόδημα έρχεται από τη διαφήμιση.

Ξεκινησα πριν καιρο να κραταω μερικες σημειωσες και λινκ σχετικα με τον John Fahey και αλλους καλλιτεχνες του American Primitive κυκλου, αρχικα για δικη μου χρηση. Τις προαλλες μπηκα στον κοπο να τις τακτοποιησω/αθροποιησω λιγο για ενα φιλο που ενδιαφεροταν να ψαξει λιγο το ειδος, και σκεφτηκα οτι ισως ενδιαφερει και κοσμο εδω, οποτε σας το παραθετω. Εχει λιγο τον ατελειωτο αλλα εχω προσπαθησει να καλυψω τον Fahey, τους υπολοιπους της Takoma καθως και την νεοτερη/συγχρονη γενια. Eλπιζω να φανει ενδιαφερον σε μερικους. INTRODUCTION American Primitive Guitar ειναι ο μυστηριωδης ορος συνωνυμος με το ιδιοσυγκρατικο στυλ μουσικης που καθιερωθηκε στις αρχες του ’60 απο τον John Fahey και τους ακολουθους του. Προκειτα για μια κατα κορον σολιστικη μουσικη για fingerstyle ακουστικη κιθαρα με ριζες στα country blues και στο ragtime. Ως εκ τουτου το ειδος συνηθως χαρακτηριζεται απο ανοικτα κουρδισματα, εντονους syncopated ρυθμους και alternating μπασα. Ξεφευγει ομως αρκετα στην δομη και αρμονια του απο τα παραδοσιακα μπλουζ, εν μερει επειδη κατα κανονα δεν λειτουργει ως συνοδια φωνης αλλα ως αυτονομη, σολιστικη μουσικη για κιθαρα. Οι μουσικες επιρροες ποικιλουν, απο το αμερικανικο folk και gospel φασμα μεχρι contemporary classical και ανατολιτικα στοιχεια . Πολυπλοκες αρμονιες, ανορθοδοξα voicings, drones, ταξιμια και ragas, dissonant συγχορδιες και αλλαγες, μεχρι και στουντιακα manipulations και field recordings – ολα στοιχεια που η APG σχολη μπλεκει μεσα στα fingerstyle blues αδιασειστα, παντα σε πνευμα expressional minimalism, δημιουργωντας ενα κατ’εμε εθιστικα ενδιαφερον μεταφυσικο φολκ κραμα. Μια μουσικη κατα κορον μελαγχωλικη και εσωστρεφης, αυτοσχεδιαστικη και σχεδον διαλογιστικη στον χαρακτηρα της, συχνα απατηλα απλοικη εκ πρωτης οψεως, αλλα με τρομερη πολυκλοτοτητα τονου και ερμηνειας κατω απο την επιφανεια. Το ονομα, coined απο τον αρχιερεα του ειδους Fahey πανω στην πλακα, ειναι αναφορα στην French Primitive Painting σχολη, ως παραλληλισμος της αυτοδιδακτης φυσης των δημιουργων αλλα και του επιφανεικου crudeness των εργων. Oι περισσοτεροι μουσικοι του χωρου τεινουν να παιζουν dreadnoughts ή jumbos, με πολυ τυπικη επισης την χρηση fingerpicks. Υπαρχουν και αρκετοι που εχουν εστερνιστει την 12χορδη κιθαρα, εν μερει λογω του γεματου, drone-like ηχου που μπορει να εχει σε τετοια μουσικα settings, ενω επισης δεν λειπει το occasional lap-steel παιξιμο, κληρονομια της country blues. Φυσικα υπαρχουν και οι ανταρτες που ενιοτε θα αρπαξουν banjo ή ηλεκτρικη κιθαρα, θα λειτουργησουν εντος ευρυτερου συνολου/μπαντας ή σε ελαχιστες περιπτωσεις θα τραγουδισουν κιολας. Θα προσπαθησω να τον John Fahey και την μουσικη του, καθως και τους αρκετους αλλους αξιολογους μουσικους αυτου του γκρουπ, απο συγχρονους του Fahey μεχρι και τη νεοτερη, σημερινη γενια. Συνοδεια προφανως αρκετων κλιπ, ευελπιστω οτι θα ειναι μια ενδιαφερουσα πορεια σε ενα niche μουσικο ειδος με τρομερο βαθος. Προφανως δεν προκειται να καλυψω τους παντες (πως θα μπορουσα αλλωστε) αλλα εχω προσπαθησει ενα balance μεταξυ προσωπικου γουστου και ειδικου βαρους. CHAPTER 1: JOHN FAHEY Σε καθε ειδος μουσικης υπαρχουν τιτανες – που θεσαν πρωτοι τα θεμελια, που καθιερωσαν υφος και δομη, που αλλαξαν την ροη των πραγματων, εξελιξαν και ανεβασαν το ειδος σε νεα επιπεδα. Eιναι πολυ δυσκολο, αδυνατον σιγουρα για ειδη που εχουν εξελιχθει σε μεγαλο βαθος χρονου και χωρου, να δαχτυλοδειξεις εναν και μονο ανθρωπο ως απολυτα υπευθυνο για του που βρισκομαστε – το American Primitive ομως ειναι ενα απο αυτα τα ελαχιστα niche ειδη οπου ισως μπορεις να το κανεις. Και δεν ειναι αλλος απο τον John Fahey. Ο John Fahey γεννηθηκε το 1939 και μεγαλωσε στην Tacoma, Maryland, ενα προαστιο της Washington D.C. Απο τις αρχες του ’50 του κεντρισε το ενδιαφερον η κιθαρα, και κυριως η μπλουζ μουσικη – ξεκινησε μαλιστα μαζι με φιλους να συλλεγει σπανιους τοτε 78rpm early blues δισκους. Σγκεκριμενα, σε ενα record hunting trip με τον φιλο του (και μετεπειτα γνωστο μουσικολογο/συλλεκτη) R. K. Spottswood ηταν που ακουσε για πρωτη φορα το “Praise God I’m Satisfied” του Blind Willie Johnson και αποφασισε να αφοσιωθει στην μπλουζ κιθαρα. Το 1959 ηχογραφει το υλικο για τον πρωτο του δισκο. Βεβαιος οτι δεν προκειται να ενδιαφερει κανεναν, και μη ξερωντας και πως να επιχειρησει να τον αναλαβει καποια δισκογραφικη, αποφασιζει να τον κυκλοφορησει ο ιδιος. Ιδρυει λοιπον την Tacoma Records και τυπωνει σε μικρο αριθμο τον πρωτο αυτο δισκο. Για εξωφυλλο ενα πολυ μινιμαλ, χιπ λουκ για την εποχη του, απλα bold μαυρα γραμματα πανω σε ενα καθαρο λευκο φοντο (επειδη οπως ειπε ο ιδιος, “We didn’t know any artists”). Στη μια πλευρα του δισκου, βαζει το ονομα του – στην αλλη, γραφει Blind Joe Death. Αλλους δισκους τους πουλαει ο ιδιος, αλλους παει και τους χωνει στα used sections απο τοπικα δισκαδικα. Ξεκιναει ετσι μια μυθικη περσονα, ενα μπλεξιμο σχετικα με το ποιος ειναι αυτος ο Blind Joe Death, και σιγα σιγα μια μουσικη καριερα για τον Fahey. John Fahey – Poor Boy, Long Ways From Home John Fahey – Sunflower River Blues John Fahey – Poor Boy Το ’63 μετακομιζει στην Καλιφορνια και ξεκιναει μεταπτυχιακες σπουδες στο Berkeley αρχικα και μετεπειτα στο UCLA, καταληγωντας να γραφει την διατριβη του πανω στον Charlie Patton. Η κιθαριστικη του ενασχοληση τον βαζει by association (και προς δυσαρεσκια του) στον κυκλο του proto-hippie folk revival που ανθιζε τοτε στην Καλιφορνια. Η ωμη και εσωστρεφης μουσικη του διαμορφωθηκε εν μερει ως αντιδραση στο folk revival και ειδικοτερα το New Age movement της εποχης, με τα οποια εβγαζε φλυκταινες και θεωρουσε ιδιαιτερα pretentious και επιφανειακα. Oπως αρεσκονταν να λεει, “Folk? Me? I’m not folk, I’m from the suburbs.” John Fahey – Requiem for John Hurt John Fahey – Red Pony John Fahey – Days Have Gone By Aπο νωρις στη δεκαετια του ’60 λοιπον η μουσικη του Fahey αρχιζει απο ιδιομορφα μεν, μπλουζ δε, να εξελισεται και να μπολιαζεται με ολα τα contemporary και ethnic στοιχεια που εχουν γινει πλεον σημα κατατεθεν του ειδους. Ο Fahey ειχε και ενα avant garde streak, επιχειρωντας ηδη ηχητικα κολαζ με επιρροες απο musique concrete απο αρκετα νωρις (για παραδειγμα το Requiem for Molly απο το δισκο Requia) και ενιοτε παραβιαζωντας την αυστηρα solo προσεγγιση (παραδειγμα το κομματι March for Martin Luther King απο το The Yellow Princess). Παραλληλα, αναβιωνει την Tacoma Records και ξεκιναει, μαζι με τον ED Denson, μια διαδικασια επαν-ανακαλυψης και ηχογραφησης υλικου απο χαμενους blues artists οπως ο Bukka White, την κυκλοφορια νεου υλικου του (και την επαναηχογραφηση του πρωτου του δισκου) αλλα και επεκτασης του καταλογου εκδιδωντας δουλειες απο συγχρονους του οπως ο Basho, o Kottke και ο Lang (more on these guys later). John Fahey - Lion John Fahey – Fare Forward Voyagers Μετα απο μια περιοδο προσωπικων δυσκολιων, φτωχειας και γενικης αφανειας κατα τη δεκαετια του ’80 ο Fahey επανηλθε στο προσκηνιο στα μεσα των ‘90ς οταν μερικα αφιερωματα στη μουσικη του σε περιοδικα οπως το Spin τον κανανε household name με την τοτε πειραματικη ροκ σκηνη, με τους Sonic Youth, τους Cul de Sac και τον Jim O’Rourke ως prominent fans. Η νεα (και τελευταια) αυτη περιοδος της καριερας του διαφερει εντονα απο την προτυτερη δουλεια του, καθως πλεον εχει κανει μια στροφη σε πιο avant-garde μονοπατια, με σχεδον ambient προσεγγιση και ηλεκτρικο συχνα ηχο. Ως αξεπεραστος μετρ του ειδους, λογικο να ειναι και ο πρωτος που κατερριψε τα ορια που ο ιδιος ειχε (ισως αθελα του) θεσει. Παραλληλα, ιδρυει μια νεα δισκογραφικη, την Revenant, οπου εστιαζει περισσοτερο σε κυκλοφοριες παλαιου ξεχασμενου φολκλορ. Η τριτη αυτη φαση της καριερας του διεκοπη δυστυχως αποτομα - το 2001 πεθαινει σε ηλικια 61 ετων στο Salem, Oregon απο καρδιακες επιπλοκες. To 2003 το Rolling Stone τον κατατασει 35ο στη λιστα του με τους 100 σημαντικοτερους κιθαριστες ολων των εποχων. Aκομα και σημερα, το ονομα του Fahey αναφερεται με reverence απο οσους κιθαριστες ειναι γνωστες του εργου του. Ειναι ευκολο ισως οταν τον ανακαλυπτει κανενας σημερα να τον προσπερασει ως αλλο ενα μπαρμπα που παιζει τα μπλουζ στην βεραντα του, αλλα με το που βουτηξεις λιγο κατω απο την επιφανεια καταλαβαινει γιατι εχει την φημη που εχει. Η μουσικη του ειναι μακραν απο απλοικη σολιστικη μουσικη κιθαρας, αλλα ταυτοχρονα εχει αμεσο αισθηματικο αντικτυπο που θα ζηλευαν μεχρι και τα αριστουργηματα της folk τραγουδοποιας, αξεπεραστο μεχρι και σημερα κατ’εμε απο οποιονδηποτε μετεπειτα. Και πρεπει να λαβουμε υποψην και το ιστορικο πλαισιο – το να κυκλοφορησει καποιος ενα δισκο με ακουστικα instrumental σημερα μπορει να μας φαινεται πολυ νορμαλ, αλλα για την εποχη του ηταν σχετικα πρωτογνωρο. Μιλαμε για μια εποχη οπου η country blues (αλλα και παλαιοτερα ειδη οπως η πρωιμη bluegrass) ειχαν σχεδον υποστει διαγραφη απο τη συλλογικη μνημη, με την πλειοψηφια της γενιας του Fahey να μην εχουν ιδεα περι αυτης της μουσικης. Mια εποχη που folk μουσικη σημαινε Kingston Trio wannabees και που η κιθαρα ειχε σχεδον αποκλειστικα ρολο συνοδευτικο φωνης ή ως ρυθμικο οργανο. Πολυ συντομα θα αλλαζε αυτο με το folk revival των ‘60ς, αλλα σκεφτειτε οτι πολλοι νεοι των ‘60ς πολυ απλα δεν ειχαν ακουσει ποτε κανεναν να παιζει, με αυτον τον τροπο μαλιστα, το ειδος μουσικης που επαιζε ο Fahey, ηταν για πολλους ενα πρωτογνωρο ακουσμα το οποιο. John Fahey - Coelecanths John Fahey – Summertime Παρεπιπτοντως, ο Fahey ειχε και ενα ταλεντο στο γραψιμο, συχνα γραφωντας μακροσκελη liner notes στους δισκους του που μπαινανε σε fiction χωραφια, συχνα παρωδωντας τις εκθεσεις ιδεων που συνοδευαν συχνα τοτε folk δισκους, αλλα και αλλα αυτονομα short stories με κοινη μυθολογια και θεματοπλασια. Αυτες οι μικρο-ιστοριες, οι οποιες κυμαινοταν απο ημι-βιογραφικες μεχρι wild, disturbing fiction επηρεασμενα απο προσωπικα του τραυματα και φαντασματα, κατεληξαν (σχεδον τυχαια) προς το τελος της ζωης του να εκδοθουν σε δυο συλλογες, How Bluegrass Music Destroyed My Life (το πρωτο πρωτο μουσικο του μικροβιο ο Fahey το κολλησε ακουγωντας πιτσιρικας τον Bill Monroe να τραγουδαει το Blue Yodel no. 7) και Vampire Vultures. Ειναι εξαιρετικο reading material και τα δυο. Bonus round: Fahey live at Varsity ‘81 Guitar geekery: Τα πρωτα χρονια της καριερας του ο Fahey επαιζε μια Gibson-made Recording King Ray Whitley model 1027 του 1939. Απο τα μεσα του ’60 ξεκινησε να χρησιμοποιει μια πανεμορφη, και πολυ σπανια Bacon & Day Senorita, η οποια καπου στα ‘70ς εξαφανιστηκε και εκτοτε ο Fahey το γυρισε σε Martin D35 (υπαρχει και μια φωτο του με μια D76, που ειναι πρακτικα το ιδιο οργανο). Slide επαιζε κυριως πανω σε μια Weissenborn (Kona Style 3). Προς το τελος της ζωης του, οπου εκανε την επανεμφανιση του και στροφη προς ηλεκτρικο ηχο επαιζε με διαφορα οργανα - μερικες Blueridge dreadnoughts, μια Fender tele με διπλους, μια neck-trhough (?) 335ish… Recommended listening: Σχεδον ολα, η εξεταση θα ειναι εφ’ολου υλης. Αλλα μπορειτε να ξεκινησετε με Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes (1963) και The Transfiguration of Blind Joe Death (1965) για πρωιμο υλικο, Requia (1967) και Days Have Gone By (1967) για τη μεση περιοδο του, Fare Forward Voyagers (1973) για μερικα απο τα καλυτερα long-form εργα του και τελος Red Cross (2003) για τα ambient ηλεκτρικα πονηματα στο τελος της ζωης του. Further reading: Υπαρχουν παρα πολλα (και καλα) αρθρα, συνεντευξεις, obituaries αλλα και full-length βιογραφιες για τον Fahey εκει εξω που ευκολα βρισκει κανεις με ενα ψαξιμο, αλλα θα σας αφησω ενα αγαπημενο κειμενακι εδω. Eπισης γενικοτερα στην σελιδα αυτη υπαρχουν liner notes απο τους δισκους του, διαφορα αλλα γραπτα, ταμπλατουρες, σημειωσεις κλπ... https://www.johnfahey.com/pages/ac1.html CHAPTER 2: FAHEY’S TAKOMA CONTEMPORARIES Ο Fahey ειχε αναλαβει στην Takoma αρκετους συγχρονους του καλλιτεχνες, και ιδιαιτερα νεους κιθαριστες με παρομοια φιλοσοφια και στυλ στην ακουστικη κιθαρα. Eδω θα δουμε μερικους απο αυτους, και κυριως τους Robbie Basho και Leo Kottke. Robbie Basho Oποια κουβεντα του American Primitive περαν του Fahey λογικα πρεπει να ξεκινησει απο τον Basho. O Robbie Basho ηταν ευκολα ο πιο ιδιοσυνγκρατικος κιθαριστας που προηλθε ποτε απο τον χωρο του American primitive, και ισως και ο πιο γνωστος μετα τον Fahey. Γεννημενος το 1940 ξεκινησε το 1959 να ασχολειται με την ακουστικη κιθαρα, εν μερει λογω της επαφης του με τον Fahey στο κολεγιο. Το 1965 κυκλοφορει τον πρωτο του δισκο, The Seal of the Blue Lotus, μια απο τις πρωτες κυκλοφοριες της Takoma Records. Aκολουθησαν αρκετοι δισκοι στην συντομη καριερα του, με standouts τους The Falconer’s Arm I & II, Visions of the Country (προσωπικο αγαπημενο) και Art of the Acoustic Steel String Guitar 6 & 12. Ο Basho, οπως ισως προδιδει το (καλλιτεχνικο) επιθετο του ειχε μια μανια με τις Ασιατικες κουλτουρες. Αν και ινδοασιατικα στοιχεια εμφανιζονται και στις δουλειες του Fahey, ωχρειουν μπροστα στην προσεγγιση του Basho – τα κομματια του ειναι πολυ εντονα επηρεασμενα απο την ινδικη (κυριως) μουσικη κουλτουρα. Οι φορμες του ειναι πολυ πιο ελευθερες, εχωντας ξεφυγει περαν αναγνωρισης απο τα country blues, με τα κομματια να εχουν συχνα τον ατελειωτο με εντονα bursts δραστηριοτητας, με φρασεολογια μιμουμενη αυτη του sarod, σε ανορθοδοξα ανοιχτα κουρδισματα. Ολη η αντιμετωπιση του επι του οργανου ηταν σχεδον μεταφυσικη/μυστικιστικη. Επισης αξιοπροσεκτη η χρηση της 12χορδης κιθαρας, την οποια ο Fahey ουδεποτε τιμησε ιδιαιτερα ενω ο Basho χρησιμοποιησε κατα κορον κυριως λογω του droning χαρακτηριστικου της. Τελος ο Basho ηταν ενας απο τους ελαχιστους τους χωρου που παραβιασαν τον αυστηρα instrumental χαρακτηρα του ειδους, εχωντας ηχογραφησει και πιο τυπικα σε φορμα τραγουδια αλλα και ενιοτε κανωντας σποραδικα vocalisations και απαγγελιες μεσα στα long-form raga του. Robbie Basho – Green River Suite Robbie Basho – Rocky Mountain Raga Ολα αυτα σε συνδυασμο κανουν τον Basho εναν απο τους πιο ιδιαιτερους του χωρου, και τελειως cult, σε σημειο που ισως θα επρεπε να μιλαμε και για υπο-υποειδος δικο του. Η καριερα του Basho, αν και prolific διεκοπη δυστυχως αδοξα οταν πεθανε στην ηλικια των 45 σε ενα φυσιοθεραπτικο ατυχημα. Robbie Basho – Blue Crystal Fire Guitar geekery: Η κιθαρα σημα-κατατεθεν του Basho ειναι η 12χορδη που χρησιμοποιουσε σε ολη τη διαρκεια της καριερας του. Aγνωστου κατασκευαστη και ακριβους χρονολογιας, αλλα μαλλον προερχομενη εκ Μεξικου καπου στις αρχες αρχες του 20ου αιωνα ,αμεσα αναγνωρισιμη απο το 3-piece καπακι. Eνιοτε επαιζε και με μια 6χορδη Weymann απο τα late ‘20s. Recommended listening: αναφερθηκαν παραπανω αλλα Visions of the Country (1978), Venus in Cancer (1969), Falconer’s Arm I & II (1967) και Art of the Acoustic Steel String Guitar 6 & 12 (1979). Leo Kottke Αντικειμενικα, ο Kottke ειναι ισως ο πιο ευρυτερα γνωστος απο ολο τον κυκλο του American Primitive, ισως επειδη απο πολυ νωρις ξεφυγε απο την κλασσικη συνταγη. Σε αντιθεση με τον Basho που πηγε σε ολο και πιο καλτ avant-garde μονοπατια ο Kottke ανεπτυξε ενα αρκετα πιο ευκολοπεπτο στυλ (το λεω χωρις καμια διαθεση υποτιμησης), αποκτωντας και πολυ πιο ευρυ ακροατηριο και αποδοχη. Ειναι ισως ο λιγοτερο American primitive of the bunch, ειδικα τωρα πλεον, αλλα με τετοιο calibre ειναι αδυνατον να μην τον αναφερουμε μιας και απο εκει ξεκινησε. Leo Kottke – I Yell at Traffic Τρομερος υπερμαχος της 12χορδης κιθαρας, την εκανε σημα κατατεθεν του. Με πολυ ιδιαιτερο ηχο, και λογω χορδων και λογω της εντυπωσιακης τεχνικης του, κανονικο πολυβολο κατα ωρες. Συχνα επισης τραγουδαει ενω παιζει, ενα παραπτωμα (sic) που συμμεριζεται με τον Basho, αλλα οπως και ο Basho καταφερνει ωρες ωρες να ειναι αρκετα charming. Leo Kottke – Hear the Wind Howl Leo Kottke – The Ice Field Ο Kottke συνεχιζει να ειναι ενεργος και σημερα, εχωντας ξεπερασει κατα καιρο σοβαρα προβληματα με την ακοη του και με τα χερια του. Μαλιστα πολυ προσφατα ειχε και μια εμφανιση στο NPR Tiny Desk μαζι με τον Mike Gordon των Phish. Leo Kottke – The Politics of Tuning/Tribute to John Fahey Guitar geekery: Στις αρχες χρησιμοποιουσε μια Gibson B-45-12, καθως και μια Martin που ειχε υποστει του κοσμου τις αλλαγες, νομιζω μετατραπη σε 12χορδη μετα απο πολυ σοβαρη ζημια, κατι τετοιο. Ακολουθησαν αρκετες κιθαρες του Bozo Poduvanak (οπως αυτη στην παραπανω φωτο, με το κλασσικο headstock λατερνα), που ηταν ισως και το σημα κατατεθεν μεχρι και που αρχισε να παιζει με Taylor κιθαρες. Για αρκετο καιρο η Taylor εβγαζε και signature Kottke μοντελο, cutaway jumbo με μαονι back and sides σε 6χορδη και 12χορδη εκδοση. Απο παλια, και ειδικα τωρα που εχει αφησει τις Taylor απ’οσο ξερω, παιζει και με ενα στρατο απο boutique οργανα διαφορων κατασκευαστων, οποτε γινεται λιγο χαος – τελευταια κυκλοφορει με μια μικρη Muiderman. Γνωστος ανεκδοτο τελος το οτι δεν δισταζε να παρει ενα σουγια και μεσω του soundhole να αρχισει να σκαβει τα braces σε διαφορες κιθαρες του, αν θεωρουσε οτι ηταν overbraced και δεν λαλουσαν αρκετα. Recommended listening: 6- and 12-string Guitar (1969), Mudlark (1971) απο τα παλια του, αλλα δυστυχως δεν εχω ακουσει και πολλα για να εκφερω γνωμη επι του νεοτερου output του. Peter Lang Φιλος του Fahey και του Kottke, ο Peter Lang μπηκε στο ροστερ της Takoma και κυκλοφορησε το 1973 τον δισκο The Thing at the Nursery Room Window. To στυλ του πεφτει καπου αναμεσα στους προαναφερομενους Fahey και Kottke, και μαλιστα οι τρεις τους κυκλοφορησαν και ενα αρκετα αξιολογο δισκο ως τριο. Η καριερα του Lang απο το ’80 και μετα ειναι σχετικα σποραδικη, μιας και για αρκετο καιρο δεν ασχολουταν με την μουσικη full time. Peter Lang – When Kings Come Home Peter Lang – Red Meat on the Road Max Ochs Αλλος ενας απο την παρεα του Fahey (και ξαδερφος του Phil Ochs, for all that’s worth). Ο Ochs ομολογουμενως δεν ειχε καποια ιδιαιτερη καριερα την περιοδο που ηταν ενεργος ο Fahey και οι υπολοιποι της Takoma, περαν απο μια συμμετοχη του σε ενα compilation τους. Εχει βγαλει ομως τωρα στα γεραματα μερικα ενδιαφεροντα πραγματακια, στο πλαισιο του ολου revival του ειδους που ξεκινησε η Tompkins Square Records. Max Ochs – Oncones Mark Fosson O Mark Fosson ειναι αλλος ενας απο τους διασωσμενους της Tompkins Square. Στα τελη του ’70 στελνει ενα demo στον Fahey, ο οποιος ενθουσιαζεται με το παιξιμο του και τον καλει να ηχογραφησει για την Takoma. Δυστυχως η Takoma τοτε αντιμετωπιζε ηδη σημαντικες οικονομικες δυσκολιες και πανω που ο Fosson ηχογραφησε το αλμπουμ του, η δισκογραφικη βαρεσε διαλυση και ο δισκος δεν βγηκε ποτε. Ευτυχως εν τελει δεν πηγε χαμενη η δουλεια του, μιας και καταφερε με μερικες δεκαετιες καθυστερηση να κυκλοφορησει αρκετο υλικο (oρισμενο στην Tompkins), συμπεραλαμβανομενου και αυτου του πρωτου δισκου that never came to be. Και παλι καλα, γιατι εχει μερικα πολυ γουστοζικα κομματια. Mark Fosson – The Creeper Mark Fosson – Come Back John CHAPTER 3: CONTEMPORARY ΑPG Παμε λιγο να ξεφυγουμε λιγο απο τον Fahey και την παρεα του στην Takoma και να δουμε μερικους πιο συγχρονους καλλιτεχνες του ειδους. Οι δεκαετιες του ’80 και ’90 δεν εχουν και κατι τρομερο να προσφερουν στην παρουσα συζητηση, καθως η κιθαριστικη ακουστικη μουσικη της εποχης ακολουθουσε κυριως αλλα προτυπα, οπως το πιο New Age στυλ του William Ackerman και της Windham Hill Records (Αlex De Grassi, Michael Hedges κλπ). Αξιζει ισως να σημειωθει οτι ο Ackerman, αρχιτεκτονας αυτου του νεου κινηματος, συχνα μιλαει για την καταλυτικη στιγμη οπου ακουγωντας τον Fahey του ηρθε η επιφωτιση να κανει κατι αντιστοιχο, δηλαδη οχι μονο να γραφει την δικη του μουσικη αλλα και να στησει δικια του δισκογραφικη και να δημιουργησει ολοκληρη σκηνη απο ομοιδεατες του. To American Primitive Guitar, με επιστροφη στο στυλ και προσεγγιση του Fahey και της παρεας του εκανε την επανεμφανιση του μετα τα ‘00s κυριως χαρη στην επανεμφανιση του ιδιου του Fahey στα late ‘90s, σε νεους μουσικους οπως τον Jack Rose (παρακατω), καθως και στις προσπαθειες της δισκογραφικης Tompkins Square. Ιδρυθηκε το 2005 απο τον Josh Rosenthal και η πρωτη της κυκλοφορια ηταν το compilation Imaginational Anthem, ενας δισκος με συμμετοχες απο το ευρυτερο fingestyle φασμα αλλα περιεχωντας πολλους της APG σχολης, αναζοπυρωνοντας το ενδιαφερον στο ειδος. Απο τοτε η δισκογραφικη εχει κυκλοφορησει πολυ υλικο, απο περαιτερω volumes του Imaginational Anthem, νεες δουλειες απο τον APG και μη χωρο αλλα και re-releases παλαιοτερου υλικου. Δεν ειναι οι μονοι φυσικα, VHF, Strange Attractors Audio House, Three Lobed Recordings ειναι αλλα labels ενεργα στον χωρο. Jack Rose O Jack Rose ειναι περαν αμφισβητησης ο πιο διακεκριμενος της νεωτερης γενιας, και κατ’εμε το νο. 2 στοπ για οποιον ενδιαφερεται για το ειδος, μετα τον Fahey. Γεννημενος το 1971, ξεκινησε την καριερα του στα 90s ως μελος της noise punk μπαντας Pelt και συντομα αρχισε και σολο fingerstyle καριερα (ahead of the curve για την επαναβιωση του ειδους). Το 2004 κυκλοφορει τον δισκο Raag Manifestos, με το περιοδικο Wire να τον συμπεριλαμβανει στους top 50 δισκους της χρονιας, συμβαλωντας στην δημοφιλια του Rose και εκτος των US. Το 2005 ακολουθησε ο δισκος Kensington Blues, μια seminal κυκλοφορια για το χωρο οπου ο Rose εθεσε νεα standards με το κραμα country blues, ragtime και raga που κατεθεσε. Με τρομερη δεινοτητα οχι μονο στην 6χορδη αλλα και στην 12χορδη και στην lap steel κιθαρα, γρηγορα καθιερωθηκε ως household ονομα στον fingerstyle χωρο. Δυστυχως η trailblazing καριερα του ηταν συντομη – πεθανε αιφνιδια το 2009, μολις 38 χρονων. Jack Rose – Rappahanock River Rag (for William Moore) Jack Rose – Νοw that I’m a Man Full Grown Jack Rose – Cross the North Fork Guitar geekery: Taylor Dreadnoughts κυριως. H κυρια κιθαρα του ηταν μια 510 του ‘86 (exceptional και τρομερα δυνατης εντασης οργανο συμφωνα με τον Glenn Jones, απο την Lemon Grove εποχη της Taylor) και μια νεοτερη 310 για touring. Taylor ηταν και η 12χορδη που χρησιμοποιουσε συνηθως, δεν ειμαι σιγουρος τι μοντελο ηταν αλλα φαινεται Grand Concert something. Lap steel επαιζε με μια Weissenborn-style φτιαγμενη απο τον Pete Howlett. Recommended listening: Kensington Blues (2005) προφανως, Raag Manifestos (2004), Luck in the Valley (2010, posthumous release). Glenn Jones Ο Glenn Jones για μενα λειτουργει ολιγον τι ως γεφυρα μεταξυ της παλιας φρουρας και της νεας. Γεννημενος το 1953, δημιουργησε το 1990 την post-rock μπαντα Cul de Sac. Ως ενας απο τους εμπλεκομενους στην επαναφορα του Fahey στα mid-90s, το 1997 κυκλοφορει (με τους Cul de Sac) και ενα δισκο συνεργασια (τι συνεργασια, κοντευαν να παιξουν φαπες καθε τρεις και λιγο) με τον Fahey, The Epiphany of Glenn Jones. Απο το 2000 ξεκιναει και τις πρωτες σολο fingerpicking κυλοφοριες του. Koντινος φιλος του Jack Rose, ειχαν και τις εκαστοτε συνεργασιες τους οπως το The Things That We Used To Do. Πολυ evocative παικτης και βασιλιας του partial capo, που χρησιμοποιει συνεχως με πολυ εξυπνα αποτελεσματα. Glenn Jones – The Great Pacific Northwest Glenn Jones – Of it’s Own Kind Glenn Jones – Portrait of Basho as a Young Dragon Guitar geekery: Guild 6-string dreads, κυριως vintage. Ειναι γνωστος λατρης τους, και τακτικο μελος στο Let’s Talk Guild forum. Μια Brazilian rosewood D50 ηταν η main κιθαρα του για πολλα χρονια, πλεον παιζει κυριως με DV72 και D66. Recommended listening: The Wanting (2011), Against Which The Sea Continually Beats (2007). Daniel Bachman Περναμε στους πολυ νεους τωρα, με εναν απο τους πιο promising της τωρινης γενιας. Γεννημενος το 1989, στα 23 του ειχε ηδη βρεθει για set πισω απο το NPR Tiny Desk και μολις τον Γεναρη κυκλοφορησε το 11ο (νομιζω?) album του. Παιζει κατα κορον 6χορδη και lap steel, οπως ο Fahey και ο Rose, με αντιστοιχα “τσαπατσουλικο” στυλ αλλα τρομερη ορμη και παλμο. Η προ-τελευταια δουλεια του αρχιζει να παιζει λιγο και με ambient ηχητικα στοιχεια και στουντιακα manipulations, οποτε εχω πολυ ενδιαφερον να δω πως θα εξελιχθει. One to look out for, τωρα που σταματησαμε να ασχολουμαστε με πεθαμενους. Daniel Bachman – Mount Olive Cohoke Daniel Bachman – Coming Home Bonus round: Daniel Bachman – Axacan release performance Guitar geekery: Guild D-55, 1971 Martin D-18, αγνωστη Weissenborn-style για lap-steel. Recommended listening: Jesus I’m a Sinner (2013), Axacan (2021), Seven Pines (2012). Chuck Johnson Ολιγον τι αινιγματικη φιγουρα μουσικα ο Johnson, καθως ασχολειται με αρκετα διαφορετικα μουσικα ειδη, με τους δισκους τους να ειναι τελειως disparate μεταξυ τους, αναλογως με το project απο το οποιο προηλθαν (δεν ειναι πολυ του mix n match). Περαν του ακουστικου fingerstyle ασχολειται πολυ με synth based ambient μουσικη, μουσικη για εικονα καθως και experimental pedal steel σκηνικα. Στο χωρο του fingerstyle που συζηταμε τωρα ομως εχει βγαλει απο το 2011 μια τριλογια album τρομερα αξιολογη, απο τα αγαπημενα μου και τα 3 – A Strugglle not a Thought, Crows in the Basilica και Blood Moon Boulder. Chuck Johnson – Silver Teeth in the Sun Chuck Johnson – The Stars Rose Behind Us Gwenifer Raymond Εκ Ουαλιας ορμωμενη η Raymond, δεν αστειευεται καθολου. Πολυ δυνατα chops στο στυλ του Fahey, πολυ fury και ενιοτε και μερικα ιντερλουδια στο banjo. Σπαει σιγα σιγα και το καλουπι του ειδους σε white guy music, αλλη μια φωνη to look out for στο χωρο. Gwenifer Raymond – The Three Deaths of Red Spectre Gwenifer Raymond – Off to See the Hangman, Pt. II James Blackshaw Παραμενουμε στο Ηνωμενο Βασιλειο με τον Blackshaw, εναν κατ’εξοχην 12χορδο contemporary κιθαριστα. Τρομερος τεχνιτης, παιζει με τεχνικη δεξιου χεριου ξεκαθαρα βγαλμενη απο το χωρο της κλασσικης κιθαρας και με νυχια αντι για fingerpicks. Eιδικα για 12χορδη κιθαρα, εχει μια καθαροτηρα ηχου που θα την ζηλευε νομιζω και ο Kottke. Μεγαλος φαν του γεματου παιξιματος, πολλα κομματια του εχουν μια wall of sound προσεγγιση, η οποια πηγε σε extremes σε albums του οπως το The Glass Bead Game ξεφευγωντας απο τη σολο φυση του ειδους. American Primitive meets Phillip Glass σκηνικα. Eιχε περασει και απο το six dogs πριν απο καμια δεκαρια χρονια, αν τυχον τον πετυχε/θυμαται κανενας... James Blackshaw – The Cloud of Unknowing James Blackshaw – Cross Rob Noyes O Rob Noyes καλυπτει με την μουσικη του ενα middle ground μεταξυ του APG και της πολυ λιγοτερο bluesοειδους σχολης του Davy Graham, Bert Jansch κλπ (τους οποιους για ευνοητους λογους δεν αγγιξα εδω), πολυ γουστοζικο blend. Κατα κορον 12χορδος και αυτος, με ψυγματα Kottke στον ηχο του φυσικα. Δυστυχως δεν εχει πολυ υλικο διαθεσιμο online, αλλα αν βρειτε στο bandcamp τον δισκο The Feudal Spirit give it a spin, ειναι εξαιρετικος. Rob Noyes - Magic on Television / Vout / The Sniper's Dream FIN Υ.Γ. Αν υπηρχε βραβειο για το μακρυτερο ποστ νομιζω το κερδισα.

Βαρατε ελευθερα. Δεν μου βγηκε μια αρμονικη .

Θα μοιραστώ μερικές σκέψεις. Ξεκινάω από αυτό που τον τελευταίο καιρό έχει κατασταλάξει στο μυαλό μου σχετικά με τα κανάλια του youtube. Αυτό είναι ότι α. υπάρχει τεράστια πτώση ενδιαφέροντος και ποιότητας β. εχει καταντήσει εξοργιστικό το click bait γ. το συντριπτικό ποσοστό είναι sponsored επίσημα ή άθλια συγκαλυμμένα δ. οι πιθανότητες να πετύχεις κάτι ενδιαφέρον είναι κάτω από 4-5% ε. το όλο στήσιμο των βίντεο είναι προσανατολισμένο στη διαφήμιση, συνήθως γκρίζα, στο να σε ξεγελάσουν να δεις όλο το βίντεο που στην τελική μπορεί ούτε να μη σου λέει τίποτα, ούτε καν αυτό που υπόσχεται Περνάω κάποιες ώρες χωρίς αντικείμενο και το χέρι πάει από βίντεο σε βίντεο (τουλάχιστον από τα προτεινόμενα) και είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να βρω ένα ενδιαφέρον και ουσιώδες. Εκτός από τα 30-40 που είμαι συνδρομητής, που προσφέρουν κάτι εκ πρώτης όψεως καλό, τελικά μετά βίας βρίσκεις ένα δυο τη μέρα που να λες, αυτό αξίζει. Ιδίως στο μουσικό αντικείμενο τα πράγματα είναι εξαιρετικά τετριμμένα, από το γνωστό "5 πράγματα που ...έτσι ή άλλιώς", οι δήθεν αντιδράσεις σε διάφορα κομμάτια, το "επαιζα αυτό το κομμάτι επι χρόνια λάθος". Οι bloggers/youtubers φροντίζουν ολοένα και περισσότερο για την εικόνα τους, το background, τον σπόνσορα (κρυφό ή φανερό), τα κουδούνια τους, τους συνδρομητές τους....και ΟΚ κατανοητό είναι, αλλά εκτός από λαμπρές εξαιρέσεις youtubers που υπεραγαπώ και δεν τους χάνω ο κόσμος να χαλάσει, γιατί κυρίως σέβονται αυτό που κάνουν η πλειοψηφία είναι για τα μπάζα. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολη δουλειά, ξέρω ότι είναι δουλειά, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι προτιμώ κάποιους που έχουν ενδιαφέροντα να πουν κι ας μην έχουν την 100% επαγγελματική εικόνα, παρά να βλέπω δήθεν από κάποιους ακόμα πιό δήθεν. Υπάρχουν κάποια που πραγματικά αυτοί που τα φτιάχνουν κοπιάζουν (για πόσο καιρό άραγε) και κάποια που είναι τόσο ρηχά, κι όμως μαζεύουν κλικς. Τα λέω όλα αυτά από την πλευρά κάποιου που υποτίθεται είναι youtuber/anti-youtuber, που θα έπρεπε υποτίθεται να συμπάσχω. Και αυτό επειδή έχω βαρεθεί να βλέπω την κατάσταση αυτή που φαίνεται να μην έχει πάτο. Λεω είμαι anti-youtuber γιατί έχω καταλάβει ότι αν θέλεις θέαση πρέπει να φτιάξεις κάτι αρεστό για τη μάζα (ποτέ δεν πήγα με τη μάζα), και πρέπει να το φτιάξεις και όμορφο. Αν με ρωτήσει κάποιος γιατί το κάνω, θα πω, "δεν ξέρω", "περνάω την ώρα μου", "μαθαίνω", "κάνω έρευνα μεσων κοινωνικής δικτύωσης", "παρακολουθώ αντιδράσεις", "θέλω να μοιραστώ κάτι". Ο κόπος είναι τόσο μεγάλος που σχεδόν εξ αρχής, έχοντας διαπιστώσει τα παραπάνω, θέλω να φτιάχνω ό,τι φτιάχνω αδιαφορώντας για την εικόνα τους. Αλλά βάζοντας τον εαυτό μου στην άκρη, που δεν είναι το θέμα, βλέπω το youtube πλέον σαν μια τεράστια φούσκα λίγο σχεδόν πριν να σκάσει. Σίγουρα είναι μια βιομηχανία που είναι αναπτυσσόμενη ή ήδη υπερ-αναπτυγμένη, πχ βλέπω αρκετούς youtubers να παίρνουν συνεντεύξεις από μεγάλα ονόματα της μουσικής, που σιγά σιγά δημιουργούν ένα ελεύθερο "δημοσιογραφικό" όνομα-παρά τις αδυναμίες τους, ένα σωρό από εικονολήπτες και τεχνικούς που ασχολούνται με εφέ και λογότυπα και σπόνσορες που είναι απο πίσω. Όμως η αίσθηση της φούσκας είναι τόσο έντονη, με τους πρωταγωνιστές να φροντίζουν περισσότερο για την εικόνα τους σε βαθμό αηδίας-έχω ξεγραφτεί από πάρα πολλούς- παρά αυτό που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Νομίζω ότι έχει φτάσει το youtube στο επίπεδο Youtube for youtube's sake και όχι για την προώθηση του βίντεο και της πληροφορίας του. Είμαστε πλέον στην εποχή της youtube περσόνας και νομίζω είναι το τελευταίο που μας χρειάζεται αυτό τον καιρό.

1. Noiseless 2. Single

συμφωνω με mpamp, dim και supermotherfunker

Τι κάθομαι και παιδεύομαι με το EzDrummer. Ένα email στο [email protected] και καθάρισα.

1 noiseless 2 single

Ντέρμπι Πλέον το γράφω έτσι (λόγω πλύσης εγκεφαλου) και μετά μου έρχεται υπενθύμιση στο νου ότι γράφεται αλλιώς...

1 noiseless 2 single

Κλασικοί μονοί 1 noizless 2

Να ξέρετε οτι σας το έκανα εύκολο, καθώς δεν άλλαξα ρύθμιση ώστε να φέρω πιο κοντά τους δύο ήχους. Οι χορδές, και στις δύο κιθάρες, ίσα που ξεκινούν να στρώνουν (2-3 ετων ).

Εδώ μάλλον παίζει μεγάλο ρόλο η παλαιότητα των χορδών, αλλά θα το ρισκάρω και θα πω ότι οι κλασικοί μονοί είναι στο κλιπ Νο1..... που παρεμπιπτόντως μου άρεσε περισσότερο ο ήχος του απ'το 2.

Νομίζω ότι η 2 είναι με τους μόνους. Βανε και ένα κλιΨ όπου θα βαρείς την ΜΙ ανοιχτή με καθαρό ήχο για να σε πω σίγουρα.

The story so far... 14 σελίδες νήμα, 130 post, όλοι στα γόνατα να τον παρακαλάμε... πάτα το, πάτα το και αυτός ο άκαρδος τίποτα. ΥΓ: Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι αν κάποια στιγμή δούμε το αντίστοιχο "Δεν είχα κανέναν σκοπό να παντρευτώ..." Το κόβω να φτάνει και 140 σελίδες... Βέβαια μπορεί να εμφανιστεί και τότε κάνας (από μηχανής) αστάθμητος... ΕΝΦΙΑ και να μας φρενάρει στο παρά πέντε

...και μετά θα έμπαινε στην παρακάτω "ρόδα" για μια τσάρκα στην γέφυρα της λίμνης Πολυφύτου....

Τι ΕΝΦΙΑ και τρίχες κατσαρές .... Ο LK που ξέρω θα ντην έπαιρνε, κι άμα δεν ντου άρεζε, θα έσπαγε το καπάκι που είναι από limewood, και θα έριχνε κομμάτια στα κοκταίηλ του να πάρουν γέΠση lime ασούμε.

Προφάσεις εν αμαρτίαις... Έχει έκπτωση φέτος κ. συνήγορε- σαν να σου λέει το σύμπαν, πάτα το... πάτα το...

Ήμαρτον κάπου, δε γίνεται αυτό το πράγμα. Ο τρόπος που παίζει τις αλλαγές δεν υπάρχει και ήταν μόνο 17.

Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί......χθες το βράδυ....23:00....αναρτήθηκε ο ΕΝΦΙΑ 2022

Αν τις αγοράσεις μεταχειρισμένες σε καλή τιμή μπορείς πάντα να πουλήσεις οποία δεν θες παίρνοντας πίσω τουλάχιστον τα χρήματα σου.

Ακόμη και άστεγος να είσαι 500 ευρώ δεν θα σε σώσουν. Οπότε αν σου αρέσει να την πάρεις.

Εγώ θα μείνω σ' αυτό, για να πω ότι το ΥΤ ήταν πάντα ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, social media δηλαδή, instagram, facebook, κλπ, και έτσι το αντιμετωπίζω. Όμως το ότι μπορώ να βρω σ' αυτό κάποια (το λιγότερο) ενδιαφέροντα πράγματα το θεωρώ ένα μεγάλο συν, και μου φτάνει. Προσωπικά δεν βλέπω καμία φούσκα, αν κάποιος το αντιμετωπίσει γι' αυτό που είναι, εργαλείο δημοσιότητας/προώθησης για επαγγελματίες και ερασιτέχνες, για ψώνια, καιροσκόπους, αλλά και πραγματικούς/σοβαρούς επαγγελματίες. Δεν τα πηγαίνω καλά με τα social, δεν τα χρησιμοποιώ, δεν με ενδιαφέρουν. Το ΥΤ το θεωρώ το καλύτερο για τα γούστα μου.

Ενώ καταλαβαίνω σε ποιους YouTubers αναφέρεσαι και σχετικά με αυτούς συμμερίζομαι αρκετές από τις σκέψεις σου, θα διαφωνήσω με το συνολικό πνεύμα το post. Εξακολουθούν και υπάρχουν φανταστικά κανάλια με μουσικό περιεχόμενο, μπορεί να μην ενδιαφέρουν εσένα προσωπικά οι θεματολογίες τους, αλλά υπάρχουν. Πέρα από τους γνωστούς Beato, Tim Pierce, κλπ, που ναι μεν έχουν click baits και διαφημίσεις, αλλά βγάζουν και πολύ ωραία βίντεο, υπάρχουν και μουσικοί άλλων ειδών που ανεβάζουν πολύ ωραίο content, για μένα πάντα. Μερικά παραδείγματα που μου ήρθαν με μια πρόχειρη σκέψη: Θέλουν όλοι όσοι πόσταρα να σου πουλήσουν κάτι, έμμεσα ή άμεσα; Ναι, ασφαλώς, δε χωράει καμία αμφιβολία και συζήτηση. Έχει αξία το content που παράγουν; Για μένα προσωπικά ναι. Καταλαβαίνω την ενόχληση σχετικά με την εμπορευματοποίηση της πλατφόρμας, αλλά έτσι κινείται αυτή τη στιγμή το Internet γενικά. Συμφωνώ πώς υπάρχει πολύ σκ@τό εκεί έξω, αλλά υπάρχουν και διαμάντια. Πέστε να με φάτε, αλλά θεωρώ ότι στις μέρες μας ένας αρχάριος με τα βασικά από δάσκαλο μπορεί ανετότατα να δει τεράστια βελτίωση αποκλειστικά μέσα από διδακτικό υλικό του YouTube. Αυτό από μόνο του για μένα δίνει τεράστια αξία στην πλατφόρμα και δικαιολογεί την ύπαρξη, την εξέλιξη αλλά και την επένδυση που βλέπουμε.

Θα σας στείλω τη νομική διατριβή μου με τίτλο: " Βασική αιτία διαζυγίου...ο γάμος", για να ξέρετε where i stand

Bottom line... Εγώ αυτό που κατάλαβα, μετά από ενδελεχή και διεξοδική εξέταση του νήματος, είναι ότι Λάκης μας... παντρεύεται και μας το φέρνει... γλυκά Άσε που θα έχει να λέει και μια φοβερή ιστορία... "Εγώ που λες, μια κιθάρα ήθελα να αγοράσω, αλλά δεν θα το πιστέψεις... ξαφνικά βρέθηκα παντρεμένος"

Γκαραντί σου λέω. Εγώ την πάτησα ξαφνικά μετά από 14 χρόνια (7 χρόνια φίλοι, και 7 χρόνια συμβίωσης). Να το κοιτάξεις αυτό, είναι πρόβλημα. Την Τία την ρώτησες? Και άμα γίνουν αυτά, σου μένει μόνο η λύση που βρήκε ο gkourmoul1. Να κάνεις παιδιά δηλαδή, και να παίρνεις κιθάρες κι ενισχυτές για δώρα των παιδιών.

"Παραδειγματος χαριν, ενας ανθρωπος ερωτευεται τζαζοκιθαρα - θα καταστραφει στη γοητεια της ή θα ελεγξει την παρορμηση?" LK, 5 x 5?

Γερμανικη θα παει ρε συ, δεν εχουν τετοιες μπουρδες εκει. Abitur & μετα σφαιρα Berlin (αν θελει να σπουδασει ,δεν ειναι δα και υποχρεωτικο)

Ο @Superfunk

Θα τα κόψο όλα, φως -νερο -τελέφωνο-ιντερνετ και θα πάρω μια Τζορτζ Μπένσον ετσι που το πάτε

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να στερούμαστε μικρές, καθημερινές χαρές...

Σύντροφε ο πιο εύκολος και οικονομικός τρόπος είναι να ξεκινήσεις με mods σε κάποια ΦΤΗΝΗ κιθάρα που έχεις ήδη. Εκεί θα διαπιστώσεις άμεσα και την συνεισφορά των διαφόρων συστατικών της κιθάρας στον ήχο (π.χ. αλλάζοντας γέφυρα ή ηλεκτρικά). Κάποια στιγμή που θα είναι για πέταμα το μπράτσο αλλάζεις μπράτσο, κλπ. Σίγουρα πάντως δεν θα συνιστούσα σε κανέναν να ξεκινήσει κάνοντας πλούσια τη Warmoth ή την USCG. ;) Υ.Γ. Yeap... ;D