Πίνακας συμμετοχής

χαιρετω τη παρεα! ανοιξα ενα καινουργιο θεμα εδω, για να ανεβαζω τα βιντεο(jams covers solo κτλ). αν δε παιξουμε τα ασχετα πρωτα πως θα μαθουμε να παιζουμε καλα

ασε ρε μλκ που εισαι 55, εγω ετσι που σε βλεπω να μηλας μου φαινοσουν για νεοτατο παιδι, ο dim ηξερα οτι μεγαλυτερος απο μενα. τεσπα

ακουμε τους δασκαλους μας

Δεν είσαι ο μόνος παλικάρι μου. Υπάρχουν κι άλλοι που εκτός από αυτό είχαν και κρισάρες πανικού, και άλλα σχετικά, όλα μαζί.

Το έκλεψα στεγνά το θέμα και δεν ντρέπουμαι διόλου. Αμ' πώς ! Ένα ωραίο thread θα ήταν να γράψει ο καθένας την προσωπική του μουσική ιστορία ως ακροατής. Πως ξεκίνησε, από που πέρασε, υπό ποιες συνθήκες και πότε, σχετικά με τις μουσικές που άκουγε. Το πως σκεφτόταν/αντιμετώπιζε τα διαφορετικά είδη μουσικής, ανά τις εποχές. Ξεκινώ. Βρέφος άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Κλαρίνο Καρακώστα και Σούκα, βιολί Ζέρβα, τραγούδι Πυργάκη Λαμπράκη , Ζάχο και Παπασιδέρη. Λαϊκά Μητσιά, Καζανζίδη και Μπέλλου. Ξενόγλωσσα Latin & The Champs. Παιδί άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Rory Galagher AC/DC Black Sabbath Λαϊκά Αλεξίου , Μούτση, Ρεμπέτικα απαγορευμένα. Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά live το αυτί στο ηχείο. Έφηβος άκουσα πολύ να πάρα πολύ : Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες. Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά όπου τα πετύχαινα live, πρώτο τραπέζι πίστα. Νίκο Παπάζογλου και λοιπούς ηχογραφούντες στο "Αγροτικόν" Ενήλιξ μέχρι τούδε : Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες. Συμφωνική μουσική Οπερετικά Soundtracks Από ιθαγενείς ότι πετύχω και μου κάνει κλίιιιικ στο τζιέρι. Λόγω inernet ανακαλύπτω διαμαντάκια από άλλους πολιτισμούς . Κλαρίνα ότι έχει μείνει και δεν πρόλαβα να ακούσω προ ετών (σιγά μην προλάβω να ακούσω εν τη σύντομη ύπαρξη μου). Άει γειά μας. Δεν το βλέπετε αλλά έχω υψώσει μπύρα παγωμένη. Εκτός από μπόμπιρας , το αισθητήριο μου δεν έχει αλλάξει ανά τις εποχές, να με κάνει να νιώθω όμορφα και ας είναι και trip hop underground acid jazz

Καλορίζικα τα εργαλεία. Περιμένουμε κλιπακι και φωτογραφίες!

καλές κιθαριές με έμπνευση!

Καλόπαιχτη η κυρία και ο ενισχυτής. Καλορίζικα.

Λοιπόν παιδιά τελικά αγόρασα! Πηρα την 5230t. Απίθανη κιθάρα. Ότι καλύτερο έπαιξα σε αυτά τα χρήματα. Δοκίμασα αρκετες. Οι αντίστοιχες semi hollow δεν μου άρεσαν καθόλου. Το μόνο πρόβλημα είναι πτι δεν μπόρεσα να βρω βαλίτσα που να χωράει σωστά η συγκεκριμένη κιθάρα και της πήρα μια θηκαρα της Ritter πραγματικά εντυπωσιακά ποιοτική και προσεγμένη. Σχετικά με την κιθάρα … δεν έχω παίξει ακόμα πριν λίγο ήρθε σπίτι …. Αλλά από το λίγο που την σκάλισα. Φοβερή ποιότητα κατασκευής, πραγματικά πολύ καλή. Ωραία ταστιερα, η καλύτερη από όσες έπαιξα βέβαια θα την σεταρω, προς το Παρόν είναι ασετάριστη όμως συνολικά είναι πολύ βολική στα χέρια μου & ας έχω συνηθίσει ακουστικές κιθάρες. Ο ήχος είναι πολύ γλυκός και από ότι είδα αρκετά παραμετροποιήσιμος. Σας ευχαριστώ όλους για την πολύτιμη βοήθεια σας. ΥΓ αγόρασα και το 12αρη ενισχυτή για practice της orange…… πραγματικά δεν περίμενα ότι θα έβγαζε τόσο καλό ήχο σε αυτά τα χρήματα. Με εντυπωσίασε. Γενικα είμαι πολύ happy!!

άσε τις μουσικές και βάλε λίγη aqua velva και βουρ....

Όχι drop tuning! Standard Tuning παίζει απλά είναι ΟΛΗ η κιθάρα ένα ημιτόνιο κάτω!

στο βρόντο μιλάω.... άλλος παίρνει τα εύσημα....

drop tuning κτλ Αα θα πρεπει να εχουμε ενα παραπανω σεσβασβο θα τα εφαρμωσοσω

Ωραιος, χιλια ευχαριστω

Nicktrick, ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ ΣΕ TIKTOK ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Στο tiktok, στο κείμενο δεξιά, μετά από το όνομα του θέματος που παίζεις ΒΑΖΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ TAGS ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ όλος ο χώρος (150)!!! Π.χ. NT (Led Zeppelin, Stairway To Heaven-solo) cover #nicktricknt #music #guitar #electric #rock #metal #punk #cover #greekmusic #musician #sound #improvisation #κιθαρα #Salonica #ροκ #ηλεκτρικη #κοβερ #Θεσσαλονικη #γκρουπ #μουσικος Περίπου κατάλαβες με ποιά λογική μπαίνουν τα tags. Μάλιστα το σύστημα όταν τελειώσεις να πληκτρολογείς το tag σου λέει περίπου πόσο πετυχημένο είναι το tag με βάση αριθμό βίντεο. Αν δεν έχει μερικά εκατομμύρια το tag, τότε μην το βάλεις. Τα ελληνικά, βέβαια, θα έχουν πολύ-πολύ λιγότερα.. Άλλο: το tik-tok δε συμπαθεί πολύ τα μεγάλα σε μήκος βίντεο κι ας αφήνει τώρα τελευταία μέχρι κάμποσα λεπτά βίντεο να ανεβάσεις! Και κάτω από ένα λεπτό να είναι δεν πειράζει καθόλου. Συχνότητα ανεβάσματος: 1 με 3 την εβδομάδα. Μην αφήνεις εβδομάδα με 0 αλλά ούτε και πάρα πολλά.. Σίγουρα όχι π.χ. 0 - 0 - 10 ανά εβδομάδα, θέλει σταθερό ρυθμό.. Άλλο: θα τύχει να ανεβάσεις κάτι και να μείνει στο 0 για πάντα. Το tiktok το κάνει αυτό. Συνεχίζεις σα να μην τρέχει τίποτα.. Άλλο: Αν δεν τραβήξει ανέβασμα βίντεο, ΔΕΝ το σβήνουμε. Κάνουμε μικροαλλαγές σε ήχο και εικόνα και το ανεβάζουμε αργότερα σα νέο αλλά αλλαγμένο..

Και όμως είμαι 55 παλικάρι μου. Αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Νεότατο παιδί είμαι βρε Νικ.

Αυτους! Τους ειδα και λαιβ καποτε που ειχαν ερθει στην Κρητη (χωρις τον Lagreene), φοβεροι!!

Βάλε άλλα 20 στα δικά σου .... Έχω πέσει στο πάτωμα και χτυπιέμαι απ' τα γέλια, άτιμε ....

Στο εκπαιδευτικό κέντρο του ΜΑΔΟΥΡΟΥ ιμε,προετοιμάζομαι για την ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ. Δεν ινε Μαργαρίτα είναι το κοκτέιλ "First time left" καταπληκτικό για δίαιτα μια και αν το δοκιμάσεις πεθαινστσιπεινας όπως όλοι εδώ στην Βενεζουέλα Μετά τα 12 κοκτειλΖ first time left σούρουπο και ξημέρωμα ινε τα ιδΓια

https://www.tiktok.com/@nicktricknt

Ήρθες αργά όμως γιατί υπήρξε για αρκετό διάστημα παλιά και σε κάποια αναβάθμιση καταλήξαμε πως δεν εξυπηρετεί κάποια ανάγκη και δίκαια, αφού είσαι ο πρώτος που το αναφέρει. Ευχαριστώ για την πρόταση.

Ξαναψηφίζω D hole!

εδώ παρουσιάζω μια δικιά μου δουλίτσα με ακουστική κιθάρα μπορείτε επίσης να ακολουθήσετε το Link παρακάτω για να δείτε το site μου για όσους ενδιαφέρονται για ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας αλλά και τυχόν συνεργασίες https://stanitsopoulos.gr/

Respect

Εις υγείαν

Εγώ άρχισα να ακούω μέταλ κάπου στο τέλος του Δημοτικού, αρχές γυμνασίου. Στο σπίτι δεν έπαιζε πολύ μουσική, υπήρχαν όμως δίσκοι με κλασική (που μου άρεσε πολύ), και έντεχνη Ελληνική (που μου προκαλούσε καταστολή :) - εκτός εξαιρέσεων όπως του Χατζή που μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη πολύ). Αγαπημένα γκρουπ Priest, Acdc, Venom, Motorhead, Metallica, οτιδήποτε Thrash, έχω ακόμη άπειρα βινύλια.. Μετά άρχισα να παίζω κιθάρα, οπότε άρχισε να μου αρέσει οτιδήποτε κιθαριστικό. Στο λύκειο άκουγα πολύ μπλουζ, ρόκ, Zeppelin, Floyd, λίγη τζαζ, φλαμένκο (μετά το Friday night in San Francisco), Hendrix (πόρωση μεγάλη), Bloomfield, τέτοια. Έβλεπα τα πρώτα λάιβ στην Θεσσαλονίκη, Blues Wire, τζαζ, μέταλ, πανκ, γενικά ότι είχε. Άρχισα να παίζω σε μέταλ και νοιζ μπάντες. Άκουγα πολύ τζαζ (ότι μπορούσα να ανακαλύψω), μπλουζ, αλλά και πολύ alternative, death και ηλεκτρονική μουσική, industrial, κινηματογραφικά, κλασική, γενικά άκουγα πολύ μουσική. Αρχίζοντας να παίζω τζαζ λαιβ, τα ακούσματα έγιναν κυρίως τζαζ, και μετά άρχισε να μου αρέσει όλη η μαύρη μουσική. Αποφασίζοντας (μετά από χρόνια που έπαιζα κιθάρα όλη μέρα κι όλη νύχτα :) και αρκετά λαιβ) να γίνω μουσικός, βρέθηκα κάποια χρόνια Αμερική για σπουδές, όπου είδα και άκουσα πολύ τζαζ, φανκ, gospel, RnB, rap, soul, πολύ Motown και Stax, οτιδήποτε μαύρο. Έπαιξα και λίγο λάιβ τζαζ και gospel σε μικρές εκκλησίες (το τελευταίο ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που έχω δει στη ζωή). Με εξαίρεση τη Βραζιλία, δεν έχω δει ανθρώπους με στενότερη σχέση με τη μουσική από τους μαύρους Αμερικανούς. Μετά γύρισα Ελλάδα, έγινα μουσικός, και συνέχισα να ακούω βασικά οτιδήποτε μαύρο. Πέρασα μια περίοδο που μελετούσα φλαμένκο, πήγα λίγο Ισπανία (μουσικός παράδεισος!), μετά κάποια περίοδο πήρα πτυχίο κλασικής (οπότε πολύ Μπαχ ;) ). Εκτός από τζαζ, έχω μεγάλη δισκοθήκη από φλαμένκο, ακουστική κιθάρα, βραζιλιάνικη και RnB (από παλιά έως μοντέρνα neo soul κτλ) μουσική (γύρω στα χίλια άλμπουμ από κάθε είδος), που είναι είδη που αγαπώ πολύ. Ταυτόχρονα, δουλεύοντας στο θέατρο και χοροθέατρο, συνεχίζω να ακούω αρκετά ambient, μινιμαλιστικές και "περιγραφικές" μουσικές, που δεν έχουν σχέση με "κανονική" μουσική. Γενικά η μουσική είναι ατελείωτη. Όπως και το βιβλίο, το σινεμά, οι άλλες τέχνες.. Πάντα θεωρούσα τη μουσική παιδεία, το να ακούς τα πάντα γύρω από τα είδη που σε ενδιαφέρουν, εξίσου απαραίτητο με το να μελετάς. ΠΙΟ απαραίτητο από τη μελέτη βασικά. Ανάμεσα σε κασέτες, δίσκους, cd, minidisc, mp3 πρέπει να έχω γύρω στα 15000 άλμπουμ. Τώρα βέβαια με τα Spotify και YouTube είμαι πολύ χαρούμενος που γλίτωσα από τον όγκο και το βάρος των αντικειμένων, και υπάρχει μόνο η μουσική. Αν θέλει κανείς να παίξει μουσική, πρέπει πρώτα να ακούσει. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει μεγάλη λάιβ σκηνή σε μη ελληνικά είδη. Και το να αφιερώσεις την προσπάθεια και το χρόνο να βρεις και να ακούσεις χίλια άλμπουμ και καλλιτέχνες αντί για πενήντα, σε έχει κάνει ήδη πολύ καλύτερο μουσικό (βασικά αλλιώς δε γίνεται...).

Από μικρός το άκουσμα της κιθάρας με κέντριζε. Όπου κ αν ήμουν, ότι κ αν άκουγα. Μπορώ να ακούσω τα πάντα, από πολύ σκληρά μέχρι πολύ απαλά. Αρκεί να έχει ωραία κιθάρα μέσα. Μεγάλωσα μαζί τη γενιά που κατέστρεψε την καλή μουσική, αυτούς που έκαναν τη hip hop και την trance να συγκαταλέγονται στα είδη μουσικής (είμαι 33). Ευτυχώς δεν ήμουν ένας από αυτούς. Μη με παρεξηγείς, δεν τα τσουβαλιαζω όλα. Απλά δε θεωρώ τον ράπερ μουσικό. Είναι καλλιτέχνης, αλλά ζει σε άλλον μουσικό κόσμο από το δικό μου. Η πρώτη ανατριχιλα ήρθε στο αμάξι του θείου μου, όταν άκουσα το It's my life από Bon Jovi. Εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα. Μεγαλώνοντας, στα 9 μου ξεκίνησα κλασική κιθάρα. Μετά από 5 χρόνια δεν άντεξα άλλο. Πήγα ηλεκτρική, έχοντας ωστόσο μάθει αρκετά. Κυρίως να διαβάζω νότες δηλαδή. Και να κρατάω την κιθάρα σε εργονομική θέση. Έλεος πια, κλασικοί. Αντέγραφα ότι κασέτα και cd έβρισκα. Scorpions, Maiden, Guns n roses, πανικός. Είχα καμία 300 cd και 65 DVD από live συναυλίες. Πλέον όλα στο κινητό. Guns n roses πιθανότατα all-time favourite μπάντα και το November rain αγαπημένο άσμα. Είχα μια μπάντα μέχρι τα 20, περνούσαμε καλά, αλλά ως εκεί. Χόμπι. Ποτέ δεν ακολούθησα το lifestyle. Ποτέ δεν αγόρασα κάτι απ' το μάρκετινγκ που προωθούν οι μπάντες και οι δισκογραφικές. Και ποτέ δεν το κατάλαβα. Κ εκεί είναι το ζουμί. Έβλεπα τον Axl Rose να τραγουδάει με το βρακί μονο κ έλεγα πως είναι έτσι ο τρομπας. Ο εκατομμυριούχος και φτασμένος μουσικά τρομπας. Ποτέ δεν ντύθηκα σα φρικιό. Τελειωσα τις σπουδές μου, έκανα οικογένεια κ έχω φίλους επιστήμονες που ακούνε τα ίδια με μένα. Αλλα δεν κατάλαβα ποτέ τη νοοτροπία του ροκά και του μεταλλά. Γιατί να κάνεις μπαμ από χιλιόμετρα εμφανισιακά; Δεν υπάρχει λόγος. Αλλάζω λίγο το θέμα, αλλά είναι σχετικό. Μεγαλώνοντας άλλαξαν τα ακούσματα μου, ηρέμησαν λίγο. Πλέον ακούω καθαρή Strat ή Tele σε λαμπάτο Fender και ανατριχιαζω. Στα 31 μου έμαθα τον John Mayer (ντρέπομαι). Αλλά σκαλωσα χοντρά και βάζω το reverb στο 11. Μαζί με Mateus Asato και Chris Buck είναι οι αγαπημένοι μου μοντέρνοι κιθαρίστες. Και το ταξίδι συνεχίζεται...

Τώρα που πήρε φόρα το βλέπω να της παίρνει κι ο Μπιάτο συνέντευξη.

Ενημερωτικά, σου ρίχνω μια δεκαετία. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρική σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι είσαι τώρα, έχω κάνω αρκετά λάιβ με άλλους δύο τρελούς, και τελευταία 5ετια μάζεψα πάρα πολλές εμπειρίες. Τώρα δεν έχω μπάντα, και μου έχει στοιχίσει, αλλά παίζω κάθε μέρα κιθάρα διοτι βλέπω μέλλον και βλέπω φως. Δεν το βλέπω μάταιο. Και μόνο η ευχαρίστηση που μου δίδει να γρατζουνω χορδές φτάνει. Και εάν εγώ μπόρεσα να τα κάνω αυτά σε ένα κωλοχωρι στην άκρη της Ελλάδας, σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ εκεί πάνω, αρκεί να το θελήσεις. Λεφτά δεν θα βγάλεις, είναι σιγουρο. Πιο πολλά θα δίδεις... Αλλά αυτό δεν σε σταματάει από το να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Βρες κάνα δυο φιλαράκια ή άγνωστους, και πήγαινε παιξε μαζί τους.

Σοβαρέψαμε απότομα....

Αυτομόλησε στις ΗΠΑ για να πάρει telecaster έχω ακούσει εγώ.

Ένας που το 2002 είχε κατέβει υποψήφιος... για τη Eurovision Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θέλουν να είναι πρώην πράκτορας της KGB, αλλά έμεινε στην ανεργία μετά το '89 ΥΓ: Τι μας κρύβουν;

μέχρι τα 12-13-14 δεν υπήρχε ιδιαίτερα η μουσική στη ζωή μου , δεν προέρχομαι από οικογένεια που άκουγαν και τόση πολλή μουσική άκουγα και δεν άκουγα μουσική . Θυμάμαι όμως εκτός από Ρέμους και Πλούταρχους ( τον έχω ακόμα σε εκτίμηση ) να έχω ένα sony walkman όπου άκουγα που και που κάτι κασέτες με όπερα Παβαρότι κλπ που τα είχε ο παππούς μου . Χωρίς να με ενθουσιάζει αλλά παράλληλα καταλαβαίνοντας ότι ακούω σπουδαίους καλλιτέχνες Ευτυχώς, τα ερεθίσματα από το σχολείο άρχισαν σιγά σιγά να με επηρεάζουν και να μπαίνω στον κόσμο της ροκ . Να σημειώσω εδώ ότι ειμαι η γενιά των 00'ς ουσιαστικά , γεννημένος το 1991 . Τι σημαίνει πρακτικά αυτό ;; Ενδεικτικά , limewire - "πειρατεία" , μούφα cd από Αφρικανούς συμπολίτες , mp3 κλπ ωραία . Είμαι η γενιά που δεν υπάρχει ούτε fanzines , ούτε tape trading , ούτε Metal Hammer , ούτε αγοράζω βινύλιο - cd στην κουλτούρα μας . Και δεν μπήκε ποτέ στη δική μου ακόμα και σήμερα Στο γυμνάσιο Γαλάτσι μπαίνουν στη ζωή μου τα " ευκολάκια " . Scorpions .Και ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά μου Μεγαλώνω λιγάκι , αλλάζω περιοχή , έρχομαι Νέα Φιλαδέλφεια όπου τελειώνω την Γ΄ Γυμνασίου και το Λύκειο . Είμαι πιο ελεύθερος στις μετακινήσεις και είναι και πιο βολικές . Σκάει μια μέρα στο MAD TV το άλλο " ευκολάκι " . Σωτήριον έτος 2005 και Bon Jovi - Have a Nice Day . ΣΟΚ ο έρωτας με Bon Jovi θα με κάνει να αγοράσω όλη τη δισκογραφία τους . Από τον Σκλαβενίτη στην Αχαρνών που στο πρώτο όροφο είχε δισκοπωλείο . Φτάνω σε σημείο να βάζω τα cd και να αντιγράφω τις κινήσεις του Bon Jovi από τα dvd σα να παίζω εγώ playback . Ομοιως και για τον Richie Sambora . Συντροφιά σε ανεκπλήρωτους εφηβικούς έρωτες οι Bon Jovi , έρωτας που κρατάει ακόμα , όχι τόσο έντονος αλλά τους έχω ακόμα στα αγαπημένα μου γκρουπ Υπάρχει και άλλο σουπερ μαρκετ μεγάλο στην περιοχή με δισκοπωλείο . Μπαίνω μέσα , χαζεύω και πέφτω πάνω στον Ozzy , ένα dvd που ονομάζεται don't blame me . Ακόμα και σήμερα δεν καταλαβαίνω τι με ώθησε να το αγοράσω αφού δεν ήξερα τον καλλιτέχνη . ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΟΚ . Άλλος νέος κόσμος ξεδιπλώνεται , είναι το turning point της ζωής μου . Εκτίθεμαι στο μεγαλείο του Randy Rhoads . Χαζεύω τον Zakk Wylde να κάνει σβούρες και να κλωτσάει στον αέρα παίζοντας ταυτόχρονα παπάδες . Ροκσταριλίκι Παράλληλα ανοίγουν τα αυτιά μου , έχω φιλαράκι καλό που συναντάω μόνο τα καλοκαίρια στο χωριό με παρόμοια ακούσματα . Έχω και τον πρώτο ξάδερφο της μάνας μου , μόνο 10 χρόνια διαφορά από μένα που μου κάνει δώρο cd Ozzy , το Trash του Alice Cooper ( άλλο σοκ ) , Malmsteen - Rising Force , Van Hallen διάφορα άλλα . Στα πλαίσια καλής γειτνίασης με την πολυκατοικία , ο άνδρας της διπλανής οικογένειας και αυτός ροκάς που κάνει δώρο 3-4 cd . AC/DC , Journey , Pink Floyd . Πλέον δεν ξανακοίταζω πίσω Όλα αυτά παράλληλα , πηγαίνω με τα πόδια από Φιλαδέλφεια Νέο Ηράκλειο και μπαίνω σε ένα τυχαίο μαγαζί με μουσικά όργανα . Αγοράζω μια ιδιοκατασκευή του γιου του μαγαζάτορα , μια στρατοκαστερ , ό,τι πιο φθηνό είχε και ξεκινάω το ταξίδι μου που κρατάει αισίως 16ετία , δεν βλέπω ότι θα ολοκληρωθεί και ποτέ βεβαια , αλλά με τρώει ακόμα μέσα μου μιας και δεν παίζω πλέον αλλά ..... με τρώει που δεν έγινα "κάτι " . Πάντα θα με τρώει που δεν έπαιξα ποτέ με άλλους , δεν έκανα μπαντούλα όταν ήμουν μικρός , δεν έχω εκτεθεί σε κόσμο λόγω άγχους ( δεν έχω ποστάρει ούτε νότα εδώ μέσα , ε ; ) . Θα μου τρώει για πάντα τα σωθικά Μπαίνουν στη ζωή μου και οι συναυλίες. Τεράστιο σοκ . Δεν υπάρχει άλλη μοεφή διασκέδασης που μπορεί να με κάνει να νιώσω αυτά που νιώθω στα λαηβ αγαπημένων μπαντών . Από τις 12:00 έξω από το Καραϊσκάκη να δω Scorpions ... στις 22:00 !!! . 16 χρονών ..... Flash Forward στο 2018 από τη 13:30 στη Μαλακάσα για να βγουν οι Iron Maiden 22:00 , 28 και δεν σοβάρεψα ακόμα έρχονται και τα ερεθίσματ της εποχής , Linkin Park , System of a Down , Bullet for my Valentine . Δεν αποκλείω κανένα άκουσμα όλα ακούγονται όπως θέλω και πρέπει Μην μακρηγορώ , δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα 15 μέχρι τα 31 , το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ , το μόνο που μένει σταθερό και θα μείνει μάλλον για πάντα είναι ο έρωτας μου με το ροκ και το μεταλ , με ελάχιστα φίλτρα που είναι θέμα γούστου . Δεν έχει φτάσει η στιγμή ακόμα στη ζωή μου να με ενδιαφέρει να ακούσω κάτι διαφορετικό , δεν το απορρίπτω αλλά δεν με αγγίζει όσο αυτό το είδος . Πότε θα σοβαρευτείς ;; Τότε

Ποιός είναι ο Tim Pierce, ποιός είναι αυτός ο @Yannis Methenitis και σε ποιά "στοά" φοράει τα καλά του (χιτώνες, μάσκες κ.τ.λ...) και επιτέλους ποιός είναι αυτός που κρύβεται πίσω από το nickname @Superfunk.... Edit: Εντάξει έψαξα κι έμαθα για τον Tim... σεσιονάς σε διάφορους ατάλαντους ήταν, αλλά οι άλλοι δυο;

Ας πω κι εγώ την ιστορία μου, αν και διακόπτω ωραία κουβέντα. Όλα ξεκίνησαν το 2003, όταν άκουσα στου πατέρα μου για πρώτη φορά Queen. Με το που τελείωσε το intro solo από το "I Want It All" είχα αποφασίσει ότι θέλω να μάθω κιθάρα. Δυστυχώς τότε υπήρχαν ακόμα αυτές οι απαρχαιωμένες απόψεις τύπου "ξεκίνα με κλασική και θα έρθει και η ηλεκτρική", οπότε "έχασα" 3 χρόνια πηγαίνοντας στο ωδείο, κάνοντας κάτι που τελικά δε μου άρεσε. Παράλληλα στη μάνα μου άκουγα mainstream Ελληνική μουσική της εποχής, Πλούταρχος, Ρουβάς, Ρέμος, Τερζής, κλπ, χωρίς να μου κάνει κλικ κάτι. Στον πατέρα μου ανάποδα, prog rock τύπου ELP, Santana, Al Di Meola, κλασικές μπάντες όπως Queen, AC/DC, συν κλασική μουσική, όπερες και λίγη τζαζ. Το 2005 πήγα στην πρώτη μου συναυλία, όπου είδα τους Scorpions στο Καραϊσκάκης και είχα πάθει την πλακάρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα κολλήματα με film scores από Ennio Morricone, John Williams, Hans Zimmer και Danny Elfman, βλέποντας ταινίες με τους γονείς μου. Το 2008 η συγχωρεμένη η γιαγιά μού πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Τότε άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στην όλη φάση, άρχισα να παίζω σε μπάντες κουτσά-στραβά, αλλά και να κάνω τα πρώτα μου μαθήματα στην ηλεκτρική. Εκεί άρχισαν τα πιο σκληρά, τύπου Maiden, Sabbath, Metallica, Ozzy και από εκεί σε πιο κιθαριστική μουσική τύπου Buckethead, Malmsteen, Paul Gilbert. Όπως και ο Φούζιος, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, το οποίο το θυμάμαι τώρα και γελάω. Από το 2009 έως το 2014 έπαιξα σε μία μπάντα που κάτι ψιλοέκανε τοπικά (Πειραιάς), παίξαμε σε 3-4 μαγαζιά, φτάσαμε τελευταία φάση οντισιόν για το Schoolwave, παίξαμε μπροστά στον Σάκη Τόλη (παράσημο για μένα αυτό τότε), αλλά έβλεπα ότι δεν είμαι "performer", το άγχος δεν έφευγε ποτέ και ήταν λογικό μιας και είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή. Εκείνη την περίοδο πέρασα δύσκολα γενικά, πήγα ακόμα σε πιο ακραίες μουσικές, όπως melodic death metal (Children of Bodom, Feared, the Agonist) και prog metal πλέον τύπου Dream Theater, Fates Warning και Gojira. Αφότου έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία (2016-2019), άρχισα να ανακαλύπτω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και να μπαίνω σε ένα εσωτερικό ταξίδι, προσπαθώντας να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "γιατί νιώθω έτσι με το Α ή Β" και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Έτσι άρχισα να φεύγω από τις μουσικές που ανέφερα προηγουμένως και να ακούω όλο και περισσότερα, όλο και πιο διαφορετικά πράγματα. Γύρισα πίσω στις πρώτες μου μνήμες, άκουσα ξανά prog rock από 70s, ανακάλυψα ξανά τη fusion της εποχής εκείνης, άρχισα να ακούω jazz, αλλά και πολλή κλασική μουσική (κυρίως Bach, Beethoven, Mozart, Prokofiev, Rachmaninoff, Chopin, Brahms). Παράλληλα με αυτά, άρχισα να αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική, από disco house, house και techno, έως ambient. Πολύ πρόσφατα, απέκτησα ενδιαφέρον και για μοντέρνα blues-slide κιθάρα, οπότε ακούω και τέτοιους καλλιτέχνες. Εννοείται ότι όλα όσα ανέφερα προηγούμενως είναι τακτικά σε rotation, συνήθως τρώω 2-3 βδομάδες σκάλωμα με ένα είδος και μετά πάω σε άλλο, ανάλογα τη διάθεση. Αυτοί οι κύκλοι στο παρελθόν ήταν μεγαλύτεροι, ξεκίνησαν στα 6μηνα, πλέον είναι και στη βδομάδα. Συνολικά, είμαι χαρούμενος που είμαι πιο δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θεωρώ ότι μόνο καλό μου έχει κάνει αυτό, κι ας μην έχω εντρυφήσει τελικά σε ένα πράγμα ως μουσικός ή ως κιθαρίστας. Κάνοντας αυτή τη μικρή ανασκόπηση θυμήθηκα διάφορα πράγματα από τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Sorry για το σεντόνι μες τη μέση της κουβέντας και μπράβο για την ιδέα του Φούζιου που έκανε πράξη ο Μπουζουκλερής.

Από πολύ μικρός (υπολογίζω γύρω στα 2-3) μπήκα στα βαθειά της μουσικής καθώς ο πατέρας μου είχε σημαντική δισκοθήκη για την εποχή εκείνη, ειδικά για μοντέρνα μουσική θα έλεγα Elvis, LesPaul, Bill Haley κλπ, ενώ άκουγε πολύ ορχήστρες όπως Xavier Cougat, jazz όπως Erroll Garner και κλασική Tchaikovsky, Rimsky Korsakov, Lalo κ.ά. Ξημεροβραδιαζόμουν μπροστά στο πικάπ. Εδώ είμαι περίπου 3. Το πικαπ ήταν αυτό. Υπάρχει ακόμα και παίζει όπως και ο ενισχυτής που έχει μετατραπεί σήμερα σε ενισχυτή κιθάρας Αργότερα λόγω μεγαλύτερου αδερφού ήρθαν οι Beatles που έρχονταν σπίτι από εγγονή φίλης της γιαγιάς (!) που ζούσε στην αγγλία. Επίσης Stones, Animals, Troggs, Forminx κλπ κλπ. Σύντομα ήρθε το μαγνητόφωνο που φυσικά υπάρχει και λειτουργεί μέχρι σήμερα, και οι δίσκοι φίλων ερχονταν και ξαναέρχονταν αφού ηχογραφούνταν στις ταινίες. αργότερα ήρθε αυτό που (δυστυχώς εκλάπη) ήταν ο συνοδός της εφηβείας μου.... Στο μεταξύ εγώ είχα μάθει μουσική θεωρία και έπαιζα melodica στο δημοτικό (είχαμε δάσκαλο όχι αστεία rip) και φυσικά το πρώτο μου live ήταν με melodica. Απο την melodica μεταπήδησα στο ακορντεόν που έπαιζε ο πατέρας μου και σύντομα στην κιθάρα.... Εδώ βλέπετε το πρώτο μουσικό βιβλίο που υπήρχε στο σπίτι και το τελευταίο που αγόρασα εγώ πριν 10 χρόνια Στα 13-14 τα ακούσματα έσφιξαν καθώς άρχισα να διαβάζω αυτό Ενδεικτικά αναφέρω ότι στα 14 αγόρασα αυτό.... και ένα δυο χρόνια μετά αυτό Περιττό να αναφέρω ότι ελάχιστα καταλάβαινα από αυτά που άκουγα. Πολύ δε λιγότερα από αυτόν εδώ που αργότερα αναζήτησα τα άπαντά του στην παρακάτω συλλογή Βέβαια όπως όλος ο καλός κόσμος άκουγα φανατικά κιθαρίστες αλλά και οργανίστες όπως Εκείνα τα χρόνια χωρίς ιντερνετ άκουγα φανατικά Γιάννη Πετρίδη (προ Pop club) και όλες τις προσφερόμενες εκπομπές του Σαββάτου που μετέδιδαν τέτοια μουσική (και όχι τα tupperware που παίζουν σήμερα), τη φωνή της αμερικής, μια φοβερή εκπομπή στη RAI που λέγονταν supersonic και εκεί άκουσα για πρώτη φορά τη μέρα που κυκλοφορούσαν Caravanserai, alladin sane, 50 ways to leave your lover...κλπ κλπ και τέλος χρυσή δισκοθήκη με το Λ. Κογκαλίδη που τον είχα ταράξει και στις επιστολές στις στήλες των τότε εφημερίδων μέχρι που με κάλεσε στην τότε ΥΕΝΕΔ και κάναμε και μια εκπομπή μαζί.... Απο πολύ μικρός πήγαινα σε live (δυστυχώς τους forminx με τον Μαστοράκη στο Παλαί δεν τους πρόλαβα...λόγω ηλικίας, ούτε Johnny Halyday με Sylvie Vartan).... αλλά πήγαινα σε όλα τα Φεστιβάλ Τραγουδιού... Πάντως είδα αρκετά πραγματάκια... Πιό αξιομνημόνευτη συναυλία....? μάλλον αυτή... 6 μήνες πριν το μεγάλο του ταξίδι, έπαιξε για σχεδόν 60-70 άτομα στο Μύλο και ως γνήσιος μουσικός....τα έδωσε όλα!

Μέχρι τα 16 μου περίπου, ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα, κλασσικά λαϊκά και δημοτικά. Μετά μου αγόρασαν πικαπ και μαζί κάποιους δίσκους, μερικοί ήταν: Barry White, Donna Summer, Eurovision Hits, Joe Dassin, Christophe κλπ. Κατόπιν (σύντομα) ήρθε ένα τεράστιο άλμα, αφού ο επόμενος δίσκος ήταν το Trick of the Tail (Genesis). Εκεί άρχισε η κατάδυση στο prog rock, άκουγα μανιωδώς τα πάντα, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε απο την 70ς κυρίως σκηνή, περπατούσα στην πλατεία Ναυαρίνου και απήγγειλα στίχους των Van Der Graaf Generator, καμμία σχέση με ροκ τύπου Περπλ, Ζέπελιν κλπ., ήμουν παντελώς άσχετος. Η αγάπη για το προγκ δεν πέθανε ποτέ, ακόμη και μέχρι σήμερα ακούω κατα καιρούς Camel, Zappa, ενώ παρακολούθησα μέχρις ενός σημείου και τη σκηνή του Neo Prog με τους Flower Kings να με εντυπωσιάζουν. Παράλληλα έβλεπα και άκουγα σιγά σιγά τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, τους Apriori, A la carte, αμέτρητες συναυλίες του Παπάζογλου και διάφορες συναυλίες εδώ και στην Αθήνα, Pat Metheny, country σχήματα και ό,τι κυκλοφορούσε. Έφαγα ένα πολύ γερό κόλλημα με τη Ρέγγε και ειδικά με τον Μάρλευ που τον λάτρεψα. Αρχίζοντας να κάνω παρέα με μουσικούς, γοητεύτηκα και ψιλοάρχισα να γρατζουνάω. Εκεί συνάντησα τα μπλουζ και η ζωή μου άλλαξε. Στράφηκα σε αυτά κυρίως γιατί με γοήτευε η πλευρά του μουσικού - που τόσο στην απέξω ήταν στην ελληνική μουσική - και η πηγαία και αμόλυντη αίσθηση του αυτοσχεδιασμού σε μονοπάτια, ταχύτητες και δρόμους που μπορούσα να κατανοήσω. Παράλληλα ο κόσμος έτρεχε, ήρθαν στ αυτιά μου οι DrFeelgood & Dire Straits, οι Blues brothers & o Peter Green, ηχογραφούσαμε παράλληλα με γκρουπ όπως οι Τρύπες & Τα μωρά στη φωτιά, τα ακουστικά μπλουζ όμως των Skip James, Son House, John Hammond κλπ υπήρξαν αρχή και βάση ακούνητη. Στο πέρασμα των χρόνων, αξιώθηκα να συναντήσω (και να παίξω μαζί τους) πολλούς σπουδαίους μουσικούς, άκουσα και πολλά και διαφορετικά είδη, έθνικ, αφρικάνικα κλπ., τα μπλουζ όμως ήταν αυτά που με καθόρισαν σαν μουσικό και μου χάρισαν τη ζωή όπως την ξέρω.

Εγώ άλλαξα όταν γρατσούνισα μια ακουστική παρέα με καναδυοτρείς σωστούς επαγγελματίες μουσικούς. Ένας μεταλάς , εγώ, ένας μπουζουκίστας ένας του εντέχνου και καναδυο κλασικής παιδείας βρεθήκαμε σε ορχήστρα. Θα τους ευγνωμονώ για πάντα. Σε δέκα πρόβες κατάλαβα την αξία της συμμετοχής σε σύνολο , την αξία των άλλων μουσικών ειδών δια αντιπροσώπου και την τεράστια αξια της ζωντανής εμφάνισης για τον οργανοπαίκτη.

Είχαν οι γονείς μου πικάπ, έπιπλο κανονικό ήταν τότενες, και ένα σκασμό 45άρια. Ήμουν 1 βία 1,5 χρονών, πήγαινα στο πικάπ, έβγαζα όλους τους δίσκους έξω, διάλεγα αυτούς που ήθελα (ακόμα μου λέει η μάνα μου "πώς στο διάολο τους ξεχώριζες?") και τους έδινα στους γονείς μου να τους βάλουν να ακούσω τα τραγούδια. Μου άρεσαν τα "Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει" (Παπαιωάννου), "Άνοιξε πέτρα να διαβώ" (Μαρινέλλα) που το αποκαλούσα "Τα και Βα" (δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά), Καζατζίδης, Διονυσίου, κλπ. Αργότερα, ήρθαν οι ερασιτέχνες των FM, με τις κλασσικές rock επιτυχίες που έπαιζαν Jethro Tull, Dire Straits, Bad Company, κλπ Στην προεφηβεία έπεσα στο rock/hard rock κατευθείαν. AC/DC, Gallagher, Sabbath, Ozzy, Maiden (τότενες βγαίνανε αυτά, ήταν φρέσκα), Zeppelin, Status Quo, Purple, Rainbow, κλπ. Έλα όμως που εμένα με τραβούσαν περισσότερο τα σκληρά ... Όσο πιο σκληρά τόσο καλύτερα, και όσο πιο πολλά σόλα κιθάρας, τόσο τρελαινόμουν εγώ. Μετά μπήκαν και οι Motorhead (δεν έφυγαν ποτέ), και επίσης όλο το New Wave Of British Heavy Metal. Οπότε το γύρισα στο metal, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τα υπόλοιπα. Εκείνη την εποχή, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε ποπ, ήταν εμπορικό χιτάκι, είχε ηλεκτρονικά τύμπανα, ήταν χορευτικό χωρίς να είναι metal. Τα σόλα της κιθάρας με εκστασίαζαν, και σιγά σιγά ήρθα σε επαφή με τα blues που είχαν κι αυτά τεράστια σόλα, και από εκεί στα 70s που γινότανε χαμός, ξεκινούσε ο Frank Marino το σόλο σήμερα, και τελείωνε σ' ένα μήνα. Η επαφή μου με τα 70s, με πήγαινε όλο και πιο πίσω, στα 60s, την ψυχεδέλεια και τους hippies. Εκεί (ίσα που έμπαινα στην εφηβεία) βρήκα και ιδεολογικό πάτημα στην μουσική. Love, peace, flowers, κλπ. Οτιδήποτε ποπ και εμπορικό συνέχιζε να μου προκαλεί εμετούς, και αν άκουγα ηλεκτρονικά τύμπανα και σύνθια, έφευγα από εκεί που ήμουν. Έχω παρατήσει παρέες σύξυλες γι' αυτό τον λόγο. Η μεγάλη μου ενασχόληση με τα blues με πήγε στον Tom Waits (από όπου δεν έφυγα επίσης ποτέ), δίνοντάς μου άλλη μια θεώρηση ζωής πέραν των hippies, μια άλλη άποψη της Αμερικής, τον δρόμο, το αλκοόλ, την απελπισία της καθημερινότητας, μαζί με τον ρομαντισμό του επαρχιώτη με μεγάλα όνειρα που όμως διαψεύδονται, του "βρώμικου" κόσμου και έρωτα, του μικροαπατεώνα χωρίς ελπίδα, κλπ. Από τα 60s μπήκε και το rock'n'roll, ο Elvis,, ο Chuck Berry, κλπ. Και ήρθε και το πανκ και το hardcore, ως σκληρές και επαναστατικές μουσικές. Η ψυχεδέλεια από την άλλη και τα 70s ακούσματα, με τράβηξαν και προς το τεχνορόκ, τα τεράστια κομμάτια με τις πολλές και περίεργες αλλαγές, το απρόσμενο που ήταν πάντα εκεί και με μαγνήτιζε. Σε όλο αυτό το διάστημα μόνο πρόσθετα πράγματα, χωρίς να εγκαταλείπω κάτι από όσα ήδη άκουγα. Κάπου εκεί έσκασε το Kill them all, που με ταρακούνησε ευχάριστα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το άκουγα συνέχεια, αλλά ..... Η συνέχεια του είδους άρχισε να μου φαίνεται κάπως .. Μετά τους Metallica, τους Anthrax, τους Exodus, κλπ, μου φάνηκε να υπάρχει τέλμα στην σκηνή, ακόμα και στο Black Metal που μέχρι τότε παρακολουθούσα ανελιπώς, και άρχισα σιγά σιγά να αποστασιοποιούμαι. Μεγάλωνα? Ωρίμαζα από την επαφή μου και με άλλα πράγματα? Ποιος ξέρει. Ακούγοντας τα blues φανατικά, ήρθα σε επαφή με τα jazz blues, με πιο επιτηδευμένη αρμονία, με καινούριες μελωδίες, διαφορετικές, που όμως ταίριαζαν γάντι. Έπρεπε να το ψάξω το θέμα, και το έψαξα. Και πάνω λοιπόν που το έψαχνα, πέφτω πάνω σε κάτι που ήταν ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι. Άκουσα κάποια πιο σύγχρονα jazz κομμάτια, και ... έπαιζαν φάλτσα ... αλλά .... υπέροχα φάλτσα. Πώς στο διάολα γίνεται? Εδώ θέλει πολύ ψάξιμο. Να καταλάβω την λογική. Και το έψαξα. Πολύ. Και έφτασα να καταλάβω. Μέσα όμως από αυτή την αναζήτηση, κατάλαβα πολύ περισσότερα από όσα περίμενα. Ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, απρόοπτα, ανακάλυψη νέων αντιλήψεων, κάθε μέρα και κάτι νέο στην σκέψη, άλλαξαν τα πάντα. Και έφτασα σε ένα επίπεδο που να μπορώ πια να εκτιμήσω και την ποπ, την εμπορική μουσική, να μην ισοπεδώνω τα πάντα πίσω από μια ταμπέλα. Να μπορώ να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, ακόμα και σε είδη που δεν πολυάκουγα. Να εκτιμήσω την αξία της κλασσικής μουσικής, της σύγχρονης μουσικής, της κινηματογραφικής μουσικής, της ηλεκτρονικής μουσικής. Να αγαπήσω τρελά κάποιες λαϊκές μουσικές όπως την gypsy jazz. Έμαθα να "βλέπω" μέσα τους κοιτάζοντας μέσα μου. Και μπορώ πια, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, να πω ότι αυτό το ταξίδι με άλλαξε τελείως, και μένα, και την θεώρησή μου για τα πράγματα και την ζωή.

Για ΠΑΝΤΑ ευγνώμων στον @blue που μου έμαθε..

Για σενα το εγραψα αυτο

Αποψη μου είναι ότι καλό ειναι να μάθουμε να δουλεύουμε με όλους τους τρόπους, ειδικά με εκείνους που περιέχουν το αυτί ως κύριο αισθητήριο όργανο. Θα έλεγα ότι είναι πολυ καλό να μάθεις δουλεύεις με ταμπλατουρα. Θα σου χρειαστεί σε πολλά κομμάτια. Σε άλλα κομμάτια θα χρειαστεί να βγάλεις με το αυτι καποια μέρη. Σε άλλα παρακολουθώντας ένα training video. Και το μάτι, βέβαια, είναι εξίσου σημαντικό να το δουλεύουμε. Έχω ακούσει για περιπτώσεις που κιθαριστας βγάζει ολόκληρο λάιβ χωρίς να ακούει το τι παίζει, μόνο βλέποντας την ταστιέρα. Σε όλες τις περιπτώσεις, για να έχεις πειστικο αποτέλεσμα, πρέπει (αφότου έχεις μάθεις τις νότες του σόλο) να προσπαθήσεις να το γκρουβαρεις σωστά. Δεν φτάνει μόνο να είναι στον μετρονομο, αλλά πρεπει να παρασέρνει τα χέρια σου ο ρυθμός του κομματιού, και να γίνεται ένα "σώμα". Το τελευταίο, θα αργήσει λίγο, αλλά είναι θέμα εξάσκησης. Πρέπει να το έχεις και αυτό στο νου. Δεν αρκεί να παίζεις τις νότες, αλλά να τις παίζεις τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο.

Ξεκίνα από αυτό (δεν είναι εύκολο βέβαια, αλλά βγαίνει με προσπάθεια) και μην αγχώνεσαι, διασκέδασέ το. Να σκέφτεσαι ότι κάθε μέρα που περνάει θα είναι χειρότερη από την επόμενη, οπότε ευχαριστήσου την γιατί δεν θα την ξαναδείς. Κάθε επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη, οπότε περίμενέ την με ενθουσιασμό. EDIT: Αυτό είναι ακόμα πιο εύκολο (και είναι κομματάρα).