Πίνακας συμμετοχής

Η δική μου απάντηση είναι ναι και όχι ανάλογως. Κάποια πράγματα άπτονται της γενετικής: συνολική ευφυϊα, δάκτυλα που βοηθούν περισσότερο ή λιγότερο στο παίξιμο ενός οργάνου, έφεση σε motor skills, κλπ Κάποια άλλα πράγματα άπτονται της κουλτούρας, η οποία μπορεί να αποκτηθεί, κυρίως δε το καλό γούστο. Και τέλος η τεχνική είναι κάτι που σίγουρα μπορεί να διδαχτεί, σχεδόν στο οποιονδήποτε του μέσου όρου.

Πάλι τραπ θα άκουγαν και 200 ευρώ να έκανε. Είναι η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ δεν έχεις καταλάβει ότι ΕΜΕΙΣ ζούμε ανάμεσα τους ,όχι το αντίστροφο. Σου ξανα-λεω: Γύρναγα σήμερα σπίτι με τον μικρό από το σχολείο και στο διπλανό Λυκειο ολόκληρες...γαιδουρες και ολόκληροι μαντράχαλοι 17 ετών ΜΟΥΓΚΡΙΖΑΝΕ και έκαναν διαφορά...ΖΩΑ έξω από το σχολείο.... Tι μουσική περιμένεις να ακούσουν όλοι αυτοί?

Ευχαριστώ, αλλά απλώς σάρκαζα (my bad). Απλά ήθελα να υποδείξω ότι αυτή η αντίληψη δεν έχει εφαρμογή στη μουσική βιομηχανία (ή βιοτεχνία ή οτιδήποτε άλλο). Κανείς δεν μου χρωστάει λεφτά επειδή μου αρέσει να παίζω το (μουσικό) όργανό μου. ΕΓΩ πρέπει να πείσω ότι ξέρω να γράφω κάτι που να ικανοποιεί τα αυτάκια κάποιων ανθρώπων. Αν πετύχω (όπως έγραψα νωρίτερα και υπογράμμισε ο Superfunk) η επιτυχία μου οφείλεται σε κάτι απτό και συχνά μετρήσιμο. Αν αποτύχω (εγώ π.χ. απέτυχα) πάλι οφείλεται σε κάτι απτό και μετρήσιμο. Σε μία συναινετική δοσοληψία, ΟΛΑ τα μέρη είναι ικανοποιημένα, δεν κλαίει ο ένας το ποσό που έδωσε και γελάει ο άλλος που το έλαβε. Εννοείται, ακόμη και αν τους ρίξει, το ίδιο θα ισχύει.

Τα video είναι η πιο υπέροχη μηχανή που εφευρέθηκε ποτέ. Τέλεια αρμονία πολύπλοκων μηχανικών με ηλεκτρονικά στοιχεία.

Κοιτα, εχω ενα ελάττωμα, ξερω καλα αγγλικα, και καταλαβαινω στίχους στα ξενα ανωτερου επιπεδου τραγουδια. Μιλαμε για αποπατο, ποιος μετζελος, μιλαμε για σκουπιδια. Παντα ετσι ηταν. Να βλεπεις τωρα πιτσιρικια να χορεύουν, και η αλλη να απαιτει τραγουδιστα να της γλυφεις τοσο το μ#€@νι οσο και τον κ#€λο. Να μην πουμε για μεταλ, που με 5 ωραια τσεκουρωματα θα σε διαμελισω σε 6 κομματια για να ανεβει το παθος μου, καταπληκτικη μπαλαντα. Τωρα, και στα ελληνικα δεδομενα και στα ξενα ειπαμε, υπαρχουν ωραια κομματια, και κατα καιρους γίνονται και ωραιεες επιτυχιες, αλλα σκουπιδια παντα υπηρχαν και παντα θα υπαρχουν, σε ολες τις εποχες και τις χωρες, και παντα θα αγγιζουν τη σκοτεινη πλευρα μας, και παντα θα υπαρχουν κααι σκουπιδια επιτυχημενα, σαν τα χάμπουργκερ και τα αναψυκτικά.

Κακως εξετάζετε τις πλατφόρμες, το περιεχόμενό τους και τη φόρμα ή την όποια καλλιτεχνική αξία των σημερινών επιτυχιών. Το ΜΟΝΟ που έχει σημασία, και η ΜΟΝΗ αιτία για την παραγωγή αυτών των κατασκευασματων ειναι οι ανάγκες που καλύπτουν. Και ναι, θελει ταλέντο για να καλυψεις πετυχημενα μια αναγκη, ή μηπως νομιζετε ότι δεν εχει ταλέντο στη δουλειά του ενας πετυχημένος σε οποιοδήποτε τομέα? Παραγωγη σκουπιδιών που πωλείται χρυσαφι, μιλαμε για τελευταιο σταδιο δυσκολιας. Λοιπόν οι ανάγκες που καλύπτουν αυτά τα πραγματα είναι ίδιες με τις ανάγκες που παντα κάλυπταν τα ανάλογα σκουπίδια του παρελθόντος, άσχετα αν τότε τα αντίστοιχα σκουπίδια μας άρεσαν διότι τότε είχαμε εμείς οι ίδιοι τις αντίστοιχες ανάγκες. Αγοράκια στην εφηβεία, σκουπίδια το μεταλ σκουπίδια και το τραπ, υστερικα κοριτσακια, σκουπιδια τα boy bands σκουπίδια και τα tictoc dances, γεροξουρες σε φαση θα δειξω τα λεφτα μου, σκουπίδια τα σκυλαδικα καθε εποχης, βλακες εναλλακτικοί δηθεν ψαγμενοι, σκουπιδια αβαν γκαρντ και 8 bit καραγκιοζιλικια. Δεν θα αλλαξει αυτό ποτέ, υπαρχουν οι αναγκες και η οικονομία τις καλύπτει, και οσο πληρώνουν οι μαλακες θα συνεχίσει και να τις καλύπτει. Αν τωρα μεσα σε αυτή την θαλασσα προσφοράς βγει και κανα καλο κομματακι, συγνώμη, δεν το θελαμε, κατα λάθος βγηκε, ενα χαλασμενο ρολόι δειχνει δυο φορες τη μερα τη σωστη ωρα. Παντα ετσι ήταν, και οταν παίρναμε τους δισκους, στην καλυτερη 2- 3 κομματια ακουγοντουσαν, τα αλλα στον καιαδα, ελαχιστα άλμπουμ ειναι καλά απο την αρχη ως το τέλος. Μαζική παραγωγή για την καλυψη των αναγκων της μαζας, στα χαρμπουγκεραδικα σκουπιδια τρωει η μαζα, αλλα και βιγκαν αχυρα παλι για τη μαζα είναι, οι αναγκες καλύπτονται, και νοσταλγούμε οι παππούδες το παλιό καλό σουβλάκι, και αυτό σκουπιδια ηταν ομως. Σε διακοσια χρονια αν δε ριξει πυραύλους ο σπανομαριας η ενατη θα ειναι ενατη. Για την τευλορ σουιφτ, τους μεταλλικα και τους μπιτλς εχω τις αμφιβολιες μου.

Να διευκρινίσω εδώ, ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι συγκεκριμένο το υλικό, ή επιβαλλόμενο από άλλον. Μπορεί να είναι εντελώς αυτοσχεδιαστικό. Αλλά phrasing είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείς τα εργαλεία σου για να δομήσεις μουσικό λόγο.

Κατέβασα το PDF. 156 σελίδες. ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΞΙ ΣΕΛΙΔΕΣ Και κατάθεση ψυχής μετά από αυτό. Απεριόριστο θαυμασμό και σεβασμό μόνο και μόνο που εκτέθηκες σε τέτοιο βαθμό.

Τα παιδάκια έχουν καεί. Και εμάς άμα μας ταίζανε τριπάκια από τα γενοφάσκια μας θα είχαμε καεί. Δεν είμαι σίγουρος ότι το ίντερνετ (γενικά το ίντερνετ οχι το streaming ) είναι καλύτερο από τα τριπάκια.

Ξερω πολυ καλα τι φταίει Ομως πλεον μοστραρεται οτι αυτο ειναι τρεντυ ενω δεν ειναι. Δεν ειναι διοτι ειναι δωρεαν. Ας εδιναν 20 ευρω για καθε δισκο θα σου ελεγα

Η παρακμή είναι συνεχής και δεν άρχισε με το ίντερνετ, απλά συνεχίστηκε. Μεσα σε ένα διάστημα 60 ετών μπορεί όντων να παρατηρηθεί αύξηση της παρακμής, δεν είναι όμως θέμα ίντερνετ, γιατί οι επιτυχίες του 60 μπροστά π.χ. σε αυτό πάλι χάλια είναι , είτε μιλάμε για το bird is the word είτε για το blue velvet. Άρα αλλού είναι οι αιτίες, όχι στο ιντερνετ, και η παρακμή δεν ξεκίνησε το 2010 αλλά αιώνες πριν. Αν την επιτάχυνε το ιντερνετ θα είναι πρώτα από όλα λόγω της πειρατείας και όχι λόγω του streaming.

Ναι Νικο. Επιπλεει. Δεν κυριαρχει

Το έχω ήδη εκτυπώσει και πάει για βιβλιοδεσία κατ'οίκον. Οι παραδοσιακοί αναγνώστες μπορούν να κατεβάσουν το λογοτέχνημα και σε .pdf Πήρα το θράσος και έκανα μια μικρή επεξεργασία κειμένου . Κάθε ανάρτηση διαφορετικό κεφάλαιο και περιθώρια για βιβλιοδεσία σελίδας Α5. The wood conspiracy.pdf

Γραφω οτι και πριν το ιντερνετ, η κατασταση ηταν να τραβας τα μαλλια σου. Τωρα, το φιλτρο του χρονου θα αναλαβει τα υπόλοιπα. Ας μην ωραιοποιουμε ομως το παρελθον.

Τα τσαρτς διαχρονικά είχανε επί το πλείστον σκατά, όταν τα ακούγαμε στην εποχή τους. Trust me, από αυτό ζούσα ως διευθυντής προγράμματος ραδιοφώνων και έπρεπε καθημερινά να επιλέγω ανάμεσα τους. Ετεροχρονισμένα όταν τα ακούς, ρίχνεις νερό στο κρασί σου λόγω συνήθειας. Η μουσική της προσωπικής μας δισκοθήκης δε, δεν περιλαμβανόταν στα τσαρτς. Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ αποστασιοποιείσαι από τη μουσική που ακούν οι νεότεροι, τον τρόπο ενημέρωσης και διάδοσης της, την εφηβική αργκό με τα "κομπλέ", "ποιος", "ισχύει", "όντως", κ.α. Τόσο που αν έχεις και μια ελιτίστικη προσέγγιση, φρικάρεις και σου φταίνε όλα. Που ζούμε, κύριοι! Που πάει πια η ανθρωπότητα! Έλα ντε...

Έχουμε συνηθίσει να παίρνουμε απλοϊκές απαντήσεις σε πολύ δύσκολα ερωτήματα και αυτό είναι το αποτέλεσμα. Η ζωή έχει γίνει τόσο περίπλοκη, που πουθενά δε μπορείς να υποστηρίξεις ότι το Α οδήγησε στο Β με αιτιολογική σχέση. Όταν καταλάβουμε ότι για να πάμε από το Α στο Β είναι αποτέλεσμα εκατοντάδων ή και χιλιάδων διεργασιών και παραγόντων, τότε ίσως σταματήσει και αυτό που παρατήρησες. Χλωμό βέβαια αν με ρωτάς, γιατί είναι μακράν πιο εύκολο να δείξεις με το δάχτυλο κάτι/κάποιον και να καταλήξεις ότι φταίει μόνο αυτό.

Εγώ πάλι προσπαθώ να καταλάβω το θέμα που συζητάμε. Το σπασμένο τηλέφωνο μου θυμίζει. Την ποιότητα της σημερινής ποπ; Ποιος φταίει για τα χάλια μας; Να καεί το σπότιφαϊ; Ειδικά το τελευταίο είναι σαν να θέλεις να αλλάξεις τη βρύση επειδή η ΕΥΔΑΠ έκοψε το νερό. Παρατηρώ μια τέτοια κοντόφθαλμη αντίδραση σε πολλές περιπτώσεις τελευταία και όχι μόνο στη μουσική.

Δεν είπα πουθενά ότι η Rihanna είναι η τοπ φωνή, ούτε και με ενδιαφέρει αυτό δηλαδή. Απλά μου αρέσουν τα κομμάτια της (νταξ όχι όλα) και η χροιά της/τρόπος που τραγουδάει. Εδώ όμως θα τσακωθούμε.

Με όλο το σεβασμό στην προσωπική γνώμη (αυτό εκφράζω κ εγώ εδώ εξάλλου εννοείται), υπάρχουν πολλές καλύτερες φωνές στην pop (Beyonce, Adele κλπ). Όσον αφορά την εμφάνιση, αν πας σε οικισμό Ρομά με χορηγία από Sephora, θα βγαλεις καμία εικοσαριά Rihannες εύκολα. Και δεν έχω κάτι με τους Ρομά. Πώς την προώθησαν αυτήν την κοπέλα ως την ενσάρκωση του εξωτικού στοιχείου δεν μπορώ να καταλάβω

Σίγουρη επιτυχία σαν σενάριο σε old school film noir! Κάνε τις απαραίτητες αλλαγές εκτύπωσε το, δέσε το και στείλτο στον Σκορτσέζε. Dim ο Ντι Κάπριο, Alexa η .......

Εκτός από τα prog και τα jazz (τα τελευταία φυσικά και δεν γινονταν ποτέ mainstream) σε ΟΛΕΣ τις εποχές ,και στα 70s, έβγαιναν και ένα κάρο ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Σκουπίδια που προωθούσαν οι δισκογραφικές και...ΟΧΙ οι πλατφόρμες....αλλά τα ΜΕΣΑ της εποχής (ράδιο και τηλεόραση) Τα ΙΔΙΑ Σκουπίδια προωθούν ΚΑΙ ΤΩΡΑ οι ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΈΣ, και όχι οι "πλατφόρμες " όπως λανθασμένα λες (ΟΛΟΙ οι καλλιτέχνες στο σημερινό τοπ 50 στο Spotify έχουν συμβόλαιο με δισκογραφική. ) Από εκεί και πέρα όπως έχουν ευτελιστει τα ΠΑΝΤΑ στην εποχή μας έτσι έχει ευτελιστει και η εμπορική μουσική . O κύριος λόγοςΔΕΝ είναι οτι ο κάθε πικραμένος μπορεί με μιΑ κομπιούτερ και 3 σπασμένα plug in να βγάλει "μουσική "... και να την ανεβάσει ... Σκέφτηκες ποτέ ότι ΔΕΝ φταίει η ΤΡΑΠ του κΟλου που έγινε έτσι η....κοινωνία αλλά η...κοινωνία που η κυρίαρχη μουσική είναι η τραπ του κΟλου? Με άλλα λόγια η μουσική απλά ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ την ΣΑΠΙΛΑ της εποχής...δεν φταίνε οι....πλατφόρμες οι οποίες κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια δουλειά που έκαναν τα ραδιόφωνα τοτενες στα 70s που όλα ήταν υπέροχα, δεν υπήρχε πονηρΓια & τρώγαμε πΣωμι και ελιά με τον Κωτσο βασιλιά :) (δεν είχαμε γιατί τον είχε στείλει η χούντα βακανσ αλλά λΑιμε τωρα)

Φίλε dimsonic πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ανήκεις σε μια γενιά που φεύγει. Μπορεί να ήταν η καλύτερη που υπήρξε, αν κι εγώ σαν συνομήλικος δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Γέρασες και όσο κι αν είσαι οξυδερκής δεν μπορείς να ακολουθήσεις γιατί σου φαίνονται φτηνά και υποδεέστερα. Ακόμα και στον Πετρίδη που διδάσκει ιστορία πλέον. Όπως και στην προηγούμενη γενιά. Σκέφτηκες τι κοινό έχεις με τα άτομα που ρωτάς; Ένα βολεμένος συνταξιούχος με τα παιχνίδια του δεν μπορεί να ταυτιστεί μ' ένα φοιτητή ή δίκαια θυμωμένο άνεργο που τώρα ανακαλύπτει σιγά σιγά πως λειτουργεί ο κόσμος και μόνο φαντάζεται τι μπορεί να του ξημερώσει αύριο. Μπορείς να διασκεδάζεις με τον ίδιο τρόπο; Με τα ίδια πράγματα; Έχεις τα ίδια διλήμματα ή μήπως τα ίδια ακούσματα; Μεγάλωσες στο ίδιο περιβάλλον μήπως; Ο άλλος πριν μιλήσει είχε τον αντίχειρα στο κινητό κι έβλεπε βίντεο πριν δει βιβλίο. Τι κοινό έχεις εσύ που έχεις γεμίσει το σπίτι σου με συσκευές και αποκτήσεις μουσικής που δεν αποχωρίζεσαι και ακούς βραχέα; Όλα αυτά υπάρχουν σε ένα κινητό με σύνδεση στο ίντερνετ. Κι από εκεί ενημερώνεται και ακούει μουσική. Πως μπορεί να σου απαντήσει ένας τριαντάρης και να ταυτιστείτε; Για home recording ίσως, γιατί μελετάς και έχεις έμπειρα αυτιά. Για τη μουσική σου χμ... μπορεί να σε σεβαστεί. Αλλά για όλα τα υπόλοιπα η κοινωνία άλλαξε. Φιλικά, ο συνομήλικος.

1. Δεν μπορώ να ακούσω για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα ην πλειονότητα της παραπάνω λίστας, για πολλούς λόγους. Ο κύριος είναι ότι η ενέργεια που βγάζουν δεν αντιπροσωπεύει αυτή της προσωπικότητάς μου, δεν νιώθω "γεμάτος" όταν ακούω reggaeton, bachatες, neo-pop beats, και copy-paste καψουροτράγουδα. Όχι γιατί είναι κακές παραγωγές, αλλά δεν μπορώ να συνδεθώ καθόλου μαζί τους. Rant mode on// H περίπτωση πχ του reggaeton, είναι κάτι που με εκνευρίζει - να ακούω τον ίδιο ρυθμό για 3 λεπτά χωρίς καμμία απολύτως εναλλαγή, και μετά το επόμενο κομμάτι να είναι το ίδιο με (ίσως διαφορετικές συγχορδίες. Όχι. Delete. Θάνατος. Δεν αντέχω άλλο reggaeton, και μουσικά δεν έχει πλέον να προσφαίρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Όλα τα ίδια λένε, όλα τα ίδια ακούγονται. Αν θέλει να χορέψει κάποιος, υπάρχουν. Αλλά μη βγάζετε καινούργια. Φτάνει. ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ REGGAETON. 2. Υπήρχαν πάντα άλλα μέσα που προωθούσαν καλλιτέχνες κάθε είδους, και πάντα υπήρχαν καλοί και κακοί, είτε εκεί που υπάρχει προβολή, είτε underground. Έβαλα κάπου στη μέση γιατί το Self-publishing έχει δώσει ευκαιρίες σε κάποιους που παλαιότερα δεν θα είχαν καν τρόπο στο να βγουν παραέξω. 3. Μουσικά υπάρχουν κάποια διαμάντια, αλλά μιλάμε για απειροελάχιστες εξαιρέσεις. Οι παραγωγές ναι, είναι καλές, αλλά ΜΟΥΣΙΚΑ, συνθετικά, αρμονικά, μιλάμε για ένα συνεχόμενο copy/clopy paste μεταξύ παλαιών και νέων, "σίγουρων" συνθέσεων που δε γίνεται να πάνε λάθος. Καταλαβαίνω βέβαια ότι, και δε γίνεται συνέχεια να γράφουμε αριστουργήματα, αλλά και ότι ο μέσος ακροατής δε θέλει κάτι πολύπλοκο. Σίγουρα δε μπορεί όλος ο κόσμος να ακούει prog και jazz, και γιατί το αυτί δεν είναι εκπαιδευμένο, αλλά και γιατί δε θέλουν, ούτε έχουν ανάγκη να είναι. Στον κόσμο αρέσει το απλό, το γρήγορο και αποδοτικό. 3 λεπτά, κούνα το, σπάσ'το, κλάψε που σε χώρισε, πιες και χώρεψε μέχρι το πρωί, γίνε λιώμα, ταυτίσου, και πάμε παρακάτω. Το δέχομαι, αλλά δεν είναι για μένα προσωπικά.

100% Απλά επειδή το phrasing το έχουμε συνδέσει με ροκ κ μπλουζ κ τζαζ κ γενικά είδη που σε μεγάλο ποσοστό το υλικό προκύπτει είτε από αυτοσχεδιασμο είτε από συνήθειες κ φράσεις που προκύπτουν από αυτοσχεδιασμο είπα να δώσω αυτό το παράδειγμα για να γίνει κατανοητό πως το phrasing υπάρχει κ στις γραμμένες μουσικές (κ φυσικά στην κλασσική μουσική) . Έτσι ίσως είναι πιο ευδιάκριτο αυτό που λέμε, ότι δηλαδή σχετίζεται με το πώς κ όχι με το τι. Υπάρχει ακόμα κ όταν το τι είναι δεδομένο. Το όραμα του πως θα ακουστεί το τι, είναι βέβαια καθαρά έκφραση κ ικανότητα

Ότι δεν τον ήξερα, δεν τον ήξερα... Ότι μου άρεσε, μου άρεσε... Και αυτό με βρίσκει σύμφωνο: some historians don’t consider him a Delta bluesman at all. Προσωπικά θα το έλεγα 99,9% folk, αλλά δεν νομίζω ότι θα το έλεγα blues. Πάντως, πολύ ενδιαφέρον. ΥΓ: Odis, έβαλα λίγο χέρι στον τίτλο, γιατί έγραφε 8/3/1983 - 2/11/1966 και νόμιζα ότι κάτι σαν τo the curious case of Benjamin Button

Επαναλαμβανω. Ακους ενα σολο απο ενα κιθαριστα κ λες τι φραζαρισμα εχει. Ωραια . Τι εννοουμε μ'αυτο ? Αυτο που εννοουμε ειναι μαλλον λαθος. ΕΠ ΟΥΔΕΝΙ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΙΖΕΙ ΩΡΑΙΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ. Αυτο ειναι λεξιλογιο, αυτοσχεδιασμος ο,τιδηποτε. Ορισμος πχ στη wiki ειναι Musical phrasing is the method by which a musician shapes a sequence of notes in a passage of music to allow expression Να το κανω πιο λιανα. Ερχεται ενας μα(ν)εστρος κ σου λεει θα παιξεις αυτο. Κ το παιζεις. Ολοσωστα. Οι νοτες ειναι σωστες και οι αξιες. Κ σου λεει φιλε χαλια φραζαρισμα. Γιατι κατι απο δυναμικες, time feel before after the beat , articulation ή οι τεχνικες εκφρασης που χρησιμοποιεις δε του κανανε. Αυτο ειναι phrasing. 10 παιχται θα ερμηνεψουν με αλλο phrasing ακριβως την ιδια μουσικη φραση. Αυτο σημαινει πως αυτο που λεμε το 99% των κιθαριστων phrasing κ συνεννοουμαστε κιολα ειναι λαθος. Το χρησιμοποιουμε εντελως καταχρηστικα κ το εχουμε καθιερωσει. Φυσικα απο αυτο που εμεις λεμε phrasing δεν γκενειν να λειπει αυτο που πραγματικα σημαινει. Αυτες οι λεπτομερειες διαφοροποιουν τον καθενα. Αλλιως θα ακουγαμε οχι Σπετσοφαι (Σποτιφαη) κ LP's κ ηχογραφημενη μουσικη αλλα guitar pro κ midi περασμενα απο virtual instruments που ολο κ πλησιαζουν σε πειστικοτητα (ειδικα αν αυτος που κανει editing ειναι καλος) Κ αν οταν παιζουμε μερη αλλων φαινεται μια φορα στον αυτοσχεδιασμο φανερωνουν μυρια πραγματα για τη μουσικοτητα κ τις επιρροες του καθενος κ ας μη παιξει ουτε lick αλλου

Είσαι μερακλής τελικά....

.....και beta πέρασαν απο τα χέρια μου...και Philips VR 2350 Video 2000 Match Line..... Beta tapes Βρίσκω και τώρα NOS ακόμα και ζαλονικη. Το 2000 είναι πολύ πιο δύσκολο.....

Πάντως έχω σημειώσει σημαντική πρόοδο σε σχέση με το παρελθόν. Ορίστε ΤΙ ΒΡΗΚΑ , την πέμπτη που μας πέρασε. Nordmende V101....του 1983....... O λόγος που δεν το πήρα, αν και στάθηκα μπροστά του για 10 ατελείωτα λεπτά ήταν διότι: Α) Αν δούλευε ή το έφτιαχνα να δουλέψει....θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Β) Αν δεν .......ο πιο δυστυχισμένος / Προτίμησα να είμαι flat συναισθημάτων.

Κάνεις λάθος συνειρμούς. Και να στο εξηγήσω. Γράφεις ... "Έχεις δέκα κιθαρίστες που είναι έμπειροι, επαγγελματίες, με phrasing, feel κλπ. " Αν συνεχίσω το κλπ σου, μπορώ να συμπληρώσω "κιθάρες, στούντιο, εξοπλισμό, τεχνική, φρασεολογία, κλπ" Κι τι έγινε? Λες μετά... "Άρα αυτό που κάνει τον μέσο ακροατή να διαμορφώσει άποψη για αυτό που ακούει, δεν είναι μόνο το πώς παίζει ο κιθαρίστας, αλλά και το τι παίζει, η επιλογή της μελωδίας" Ποιος είπε ότι μόνο το φραζάρισμα κάνει τον μέσο ακροατή να διαμορφώσει άποψη γι' αυτό που ακούει? Αν ήταν έτσι, κανείς δεν θα μάθαινε ούτε κλίμακες, ούτε αρπέτζιος, ούτε τίποτα. Ρόλο παίζουν όλα. Αλλά εσύ εδώ ρώτησες αν διδάσκεται το phrasing, δεν ρώτησες αν είναι το μοναδικό στοιχείο που αντιλαμβάνεται ο ακροατής. EDIT: Το phrasing έχει να κάνει και με τις νότες που χρησιμοποιείς, καθώς και με όλα τα υπόλοιπα εργαλεία του μουσικού (κλίμακες αρπέτζιος, κλπ). Όμως όχι με το ποια είναι, αλλά με το πώς τα χρησιμοποιείς. By the way, δεν υπήρχε τίποτα κακό με τις νότες που χρησιμοποίησε ο Quayle. Μια χαρά νότες ήταν, τέλειες. Ο τρόπος που τις χρησιμοποίησε όμως ήταν απωθητικός.

Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ

Όλα ξεκίνησαν κατά τύχη, ούτε καν σκεφτόμουν ότι θα κατέληγε έτσι το πράγμα. Έγραψα ένα μάλλον χιουμοριστικό post στο νήμα του dim για την νέα του tele. Εκεί που αργότερα αναφέρθηκε στο σαράκι. Λίγο αργότερα, συνέχισα με ένα δεύτερο post (σαν συνέχεια του πρώτου), το οποίο είχε όμως εμφανείς αναφορές σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Δεν θα έγραφα άλλο τέτοιο post, δεν είχε νόημα. Έλα όμως που μέσα μου είχα την συνέχεια ... Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω ένα ξεχωριστό νήμα, για να γράψω μερικά post ακόμα, έτσι για πλάκα μέχρι να τελειώσει. Υπολόγιζα τρία τέσσερα. Όμως κάθε φορά που έγραφα κάτι, μέσα μου γεννιόταν και κάτι καινούριο για την συνέχεια. Σιγά σιγά άρχισα να είμαι εγώ ο Dim (ο ήρωας). Να αισθάνομαι σαν αυτόν, να βιώνω ότι βίωνε, σχεδόν κυριολεκτικά. Δεν υπήρχε στιγμή της μέρας που να μην σκέφτομαι τι θα γινόταν στην συνέχεια, σαν να μην το έγραφα εγώ. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, όλη μέρα ήμουν αφηρημένος. Με ρούφαγε η ιστορία. Το ζούσα κανονικά. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε είχα σκοπό να κάνω. Μου φαίνεται τεράστιο, δύσκολο, αδύνατο. Έχω τεράστια αδυναμία στην αστυνομική λογοτεχνία, ειδικά την old school, την noir, και κάποια πράγματα έβγαιναν αβίαστα από μέσα μου. Σιγά σιγά άρχισα να προσέχω περισσότερο τον τρόπο γραφής, τις μικρές λεπτομέρειες. Έχω γράψει σεντόνια που έσβησα και ξανάγραψα, γιατί δεν μου άρεσε όπως τα έγραφα. Κολλούσα σε λέξεις (πχ πώς λέμε αυτόν που συγχωρεί), για ώρες. Κάθε φορά που έγραφα κάποιο κείμενο, φορτιζόμουν τόσο πολύ συναισθηματικά, που ίδρωνα και με έπιανε τρεμούλα. Ζούσα σαν Dim, μια παράλληλη ζωή. Έφτασα στο σημείο να ερωτευτώ την Alexa, και μιλάω σοβαρά. Κάθε φορά πριν γράψω, διάβαζα όλα τα προηγούμενα, έμπαινα στην ψυχή του Dim και φορτιζόμουν, ένιωθα, και μόνο τότε με ικανοποιούσε το αποτέλεσμα, όταν δοκίμασα να γράψω αλλιώς τα έσβησα, δεν είχε ψυχή το γράψιμο, ήταν διαδικαστικό. Αισθανόμουν όπως αισθανόταν. Γι' αυτό, το θέμα μου ήταν όχι απλά να διηγηθώ μια ιστορία, αλλά να εμβαθύνω σε χαρακτήρες, σε εσωτερικούς κόσμους, να χτίσω δηλαδή και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Και αυτό, γιατί αυτό το δεύτερο επίπεδο το βίωνα, έπρεπε να μιλήσω γι' αυτό, ήταν ίσως πιο σημαντικό από την ίδια την ιστορία. Κάποια στοιχεία του Dim συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι είναι δικά μου, πχ μπορεί να είμαι πάρα πολύ άνετος με γυναίκες σε σημείο να πετάω χιουμοριστικά υπονοούμενα (κάποια από αυτά που έλεγε ο Dim στην Alexa τα έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ στην πραγματικότητα), αλλά όταν είμαι μπροστά σε κάποια για την οποία αισθάνομαι έντονα πράγματα, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, μπερδεύω τα λόγια μου, γίνομαι ηλίθιος. Όταν η κοπέλα πέθανε, δάκρυσα, αλήθεια δάκρυσα. Κι ας ήξερα ότι δεν είχε πεθάνει ως ο νους πίσω από την ιστορία. Ήμουν ταυτόχρονα ο συγγραφέας και ο ήρωας, ήξερα όπως ο συγγραφέας, αλλά αισθανόμουν όπως ο ήρωας. Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια. Ίσως να χρειάζομαι ψυχιατρική παρακολούθηση. Οι ταχυπαλμίες έδιναν και έπαιρναν, και ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους της κολπικής μαρμαρυγής. Έμενε μόνο το τέλος τότε που με έπιασε, να ξανασυναντηθεί με την Alexa, και μόνο στην σκέψη του πόσο έντονη θα ήταν η στιγμή, με έπιανε τρεμούλα. Κάποιες φορές κολλούσα στο πώς θα δώσω κάτι, πχ πώς θα καταφέρει ο Dim να γλιτώσει όταν ο Νικ τον σημαδεύει με το όπλο. Ήθελα να είναι όσο πιο πραγματικό γίνεται, με όσα λιγότερα κενά ήταν δυνατόν, και να υπάρχει αληθοφάνεια. Βλέποντάς το εκ των υστέρων, μπορώ να δώσω πολλά credits στο υποσυνείδητό μου, γιατί από εκεί, και χωρίς καθόλου σκέψη, ξεπήδησαν διαμάντια, όπως το καυτό νερό που έριξε η κοπέλα στο πρόσωπο του δολοφόνου (δεν το είχα ακούσει/διαβάσει πουθενά, μου ήρθε όπως έγραφα, ούτε καν χρειάστηκε να το σκεφτώ). Μια άλλη ιδιαιτερότητα, ήταν ότι υπήρχε χρονικό όριο για την οποιαδήποτε διόρθωση, την άλλη μέρα, δεν θα μπορούσα να διορθώσω τίποτα. Δεν θα μπορούσα πχ να γυρίσω πέντε post πίσω, και να βάλω μια εμβόλιμη σκηνή, που να την βρω αργότερα μπροστά μου. Κατά έναν μαγικό όμως τρόπο, ότι είχα γράψει πριν, ήρθε και κούμπωσε τέλεια με την εξέλιξη. Το οριστικό τελικό πλάνο της ιστορίας, παγιώθηκε μέσα μου μετά την μέση, μέχρι τότε αμφιταλαντευόμουν, και ήμουν γεμάτος διλήμματα. Αλλά όσο κυλούσε η ιστορία, κατά έναν περίεργο τρόπο ... γραφόταν μόνη της, πήγαινε μόνη της εκεί που έπρεπε. Η δική μου αίσθηση, ήταν ίδια με αυτήν της μουσικής σύνθεσης. Για να γράψω κομμάτι πρέπει να είμαι φορτισμένος συναισθηματικά, και κατά την διάρκεια του γραψίματος μου δημιουργείται ανεξέλεγκτη ένταση μέχρι να τελειώσω. Αλλά τις περισσότερες φορές δεν σκέφτομαι, απλά γράφω, πολλές φορές δεν ξέρω καν τι ακκόρντα παίζω, ούτε που στηρίζεται η μελωδική γραμμή. Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα καθόμουν να γράψω τόσα σεντόνια/post θα του έλεγα ότι είναι τρελός. Με κουράζουν, βαριέμαι τόσο γράψιμο. Εδώ βγήκαν χωρίς κόπο, ούτε καν κατάλαβα ότι έγραψα τόσο πολύ. Μου φαίνεται δύσκολο όμως να το ξανακάνω. Νιώθω σαν να έγραψα ένα ολόκληρο μουσικό album, ήταν too much. Έβγαλα πολύ πράγμα από μέσα μου, που είχε μαζευτεί ίσως και λόγω έλλειψης ενασχόλησης με την μουσική. Θέλω να ευχαριστήσω τον Dim που έστω και άθελά του μου έδωσε το έναυσμα να το κάνω. Και φυσικά ευχαριστώ όλους εσάς που το διαβάσατε, και με τον τρόπο σας με ενθαρρύνατε να συνεχίσω, είναι μεγάλη δουλειά αυτό που κάνατε παιδιά. Σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε στο πρώτο μου (και πιθανότατα μοναδικό μου) μυθιστόρημα.

Το φρέηζιν' είναι μια συνισταμένη του τι ακούς, τι είσαι ικανός να κάνεις και τι γουστάρεις να κάνεις. Η βαρύτητα της κάθε παραμέτρου καθορίζεται απο την εν γένει προσωπικότητα του μουσικού. Το σημείο καμπής/διαφοράς έρχεται όταν περάσεις στο παίξιμο σου σχήματα και φράσεις που προκύπτουν σχεδόν ως φυσική επιλογή και λιγότερο ως τεχνητή κατασκευή. Για το λεγόμενο φήλινγκ, υπάρχει μια ασάφεια στην αποκωδικοποίηση του όρου, καθότι για πολλούς συγχέεται με την μεταδοτικότητα, κάτι που δεν είναι ακριβώς λάθος κατα την γνώμη μου. Σε κάθε περίπτωση, για την πλειονότητα, συνήθως εκείνος που έχει delivery θεωρείται πως παίζει και με φήλινγκ, αυτός όμως που είναι αισθηματίας δεν είναι κατ' ανάγκη και μεταδοτικός.

Αυτό έχει απαγορευτεί από τη συνθήκη της Γενεύης.

Αχ νεροχύτη σε αγαπαωωωωω

Την έχω πιάσει τη φάση λαίμαι... ο άνθρωπος έχει συντεχνιακή νοοτροπία, είμαι βέβαιος ότι είναι ενάντια στο άνοιγμα οποιουδήποτε επαγγέλματος, μισεί το UBER, καταφρονεί τα γενόσημα, νομίζει ότι όλοι οι νέοι είναι μαλάκες και διάφορα τέτοια. Πιστεύει ότι δεν πρέπει να πουλιέται φρέσκο ψωμί στα σούπερμαρκετ, να μην δίνουμε ντραμς σε πορτορικανούς, ότι οι γυναίκες που τραγουδάνε πρέπει να είναι σα τη Μαρίζα Κωχ, ότι ξέρει κανείς ποιοι είναι οι Doors, μπορεί και να είναι ο Μανώλης Νταλούκας και να μας το κρύβει.

Λοιπόν. Δοκίμασα ό,τι είπατε και ό.τι δεν είπατε. Κάθε μέθοδος........έδινε και διαφορετικό error. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην προσπάθεια μου να περασω σε παλιο tower τα windows 98 στον IDE 2,5 inch απευθείας....έσβησα τον C:/ του pc (3.5 inch) , και ξανα έκανα install ......και τα 98 στο PC..... To συνελόντι ειπείν......windows (εγώ προσωπικά)......ΔΕΝ μπορώ να του περάσω...τον κώλο μου να χτυπάω κάτω. Μπόρεσα όμως και έβαλα τα Ubuntu......με κάποια προβλήματα.........υποθέτω στην κάρτα γραφικών. Φωτό 2 & 3. Οπότε, είτε , όταν με ξαναπιάσει όρεξη, θα το λύσω με τίποτα ρυθμίσεις στο bios (φώτο 1) είτε θα βρω πιο παλιά έκδοση linux......λέω γω τώρα. Σε κάθε περίπτωση, i can live with that (προτιμώ ένα vintage laptop με linux παρά με ΤΙΠΟΤΑ )......σας ευχαριστώ όλους για τη συνδρομή.

Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου εδώ, το phrasing στη μουσική που είναι μια τέχνη σε αντιστοιχία γλώσσας δε νομίζω ότι μοιάζει με το πως διδασκόμαστε την επικοινωνία, αλλά με το πως οι λέξεις δομούνται στην ποίηση. Γι αυτό και έβαλα στο 1ο μου ποστ και το στοιχείο της ευρύτερης κουλτούρας που αναλύοντας το εδώ μπορεί να ξεφεύγει ακόμη κι απ τα όρια της ίδιας της μουσικής. Με λίγα λόγια αυτό που ορίζω εγώ ως καλό phrasing ξεφεύγει απ τα στενά όρια του να γνωρίζει κάποιος τη χρήση της κιθάρας, όπως κάποιος τυχαίος απόφοιτος jazz ωδείου ή κάποιος 5χρονο Κορεατάκι του youtube. Είναι η διαφορά αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα που έχει ο George Benson με αυτόν που ξέρει να αναλύσει τον George Benson καλύτερα απ οτι ο ίδιος τον εαυτό του, έχει όλα τα τεχνικά skills αλλά και πάλι δε θα καταφέρει ποτέ να αυτοσχεδιάσει τόσο tastefully όσο ο George Benson.

Δεν κάνουν τα χιτς όπως παλιά. Αυτό μας λένε. Είναι φανερό άλλωστε. Φαίνεται ξεκάθαρα και στο παρακάτω τοπ-10 χιτ του 1963. Η λεπτότητα της μελωδίας, με την καταπληκτική εναρμόνιση, συμπληρώνει εξαίσια τους αισθαντικούς και γεμάτους φιλοσοφικά ερωτήματα στίχους. Αντάξιο την μακραίωνης πολιτιστικής παράδοσης αιώνων, συμπυκνώνει βαθιά νοήματα και γίνεται φωτοδότης για τον αιώνιο άνθρωπο, το δημιούργημα του σύμπαντος που μέσα από τις αρμονικές χορευτικές κινήσεις του αντάξιου των ουκρανών τροβαδούρων του 16ου αιώνα τραγουδιστή, δίνει μια και καλή απάντηση για την άφταστη ποιότητα των επιτυχιών του παρελθόντος, και το πως αυτά παραμένουν στην κορυφή της ανθρώπινης αισθητικής.

Όταν με ρωτούν τι κομμάτια μου αρέσουν από τη σύγχρονη pop, ένα μου έρχεται στο μυαλό. Κυρίως φταίει το beat που πέφτει στο ασθενές μέρος με ένα ωραίο ηλεκτρονικό fill, που κάθε φορά που το ακούω λέω, α τι ωραίο που το φτιάξανε.

συμφωνώ και προσαυξάνω το έχω ξαναπει αλλά δεν αφήνω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη

Όλα διδάσκονται, μέχρι ένα σημείο. Μετά μπαίνουν στην εξίσωση οι ώρες και η επιμονή που μπορεί να διαθέσει ο καθένας, αλλά και αυτά που είπε ο @kpeyos σχετικά με αντίληψη, ανατομία, κλπ. Τώρα αν η ερώτηση είναι "μπορώ να διδαχθώ το vibrato του Mayer ή του Malmsteen" ξέρω 'γω, θα έλεγα πως όχι, γιατί ακριβώς ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και το vibrato είναι λίγο σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα. Σίγουρα μπορείς να πας πολύ κοντά, απόδειξη τα Γιαπωνεζάκια στο YouTube, αλλά αξίζει να ξοδέψεις τόση ουσία για να "είσαι" κάποιος άλλος; Δουλεύω εδώ και έναν χρόνο αποκλειστικά vibrato, bends, δυναμικές και phrasing. Βλέπω τεράστια διαφορά, αλλά ταυτόχρονα ακούω και 100 διαφορετικά πράγματα, κάτι που πιστεύω ότι επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση του οργάνου, ακόμα και σε ασυνείδητο επίπεδο.

Παιδια δεν απανταω γιατι ασχολουμαι με αυτό.... Είμαι σε καλό δρόμο. Με το Rufus δεν έκανα δουλεια και τη Free Dos. Αλλά,.... Εβαλα τον "καλο" ide σκληρό σε εναν usb ανταπτορα. Κατεβασα το USB Image Tool (έχει επιλογή , όπως και το rufus, και τον αναγνώρισε τον USB (πλέον) ide 2.5 HDD.) Κατέβασα image file σε .zip (αρχικά dos-αν δουλέψει βρίσκω εύκολα και 95), και τώρα κάνω restore το image file στον ide 2.5 HDD. Είμαι στο 45%. Με το που τελειώνει, το κουμπώνω στο λαπιτοπι...και βλέπω αν δουλέψει..... Αυτό το σκέφτηκα, να τον κουμπώσω σε ένα παλιό μηχάνημα και να κάνω εκεί το iintstalation κανονικά, με boot disk κ.λ.π.....αλλά είναι το Plan b.

LK, θα εγκαταστήσεις τα Windows 95, σε ένα Virtual μηχάνημα, χρησιμοποιώντας το VirtualBox της Oracle. Το Virtualbox δουλεύει με disk images, αλλά μπορείς να το κάνεις να χρησιμοποιήσει ένα δίσκο mounted από USB. Όταν τελειώσεις με την εγκατάσταση, θα βγάλεις το δίσκο από τη USB θήκη και θα τον τοποθετήσεις στο laptop. Το να δεις το δίσκο από το Virtualbox σαν RAW δίσκο θέλει λίγο διάβασμα όμως: - https://www.serverwatch.com/guides/using-a-physical-hard-drive-with-a-virtualbox-vm/ - https://www.sysprobs.com/access-physical-disk-virtualbox-desktop-virtualization-software Αλλά έχω ένα καλό προαίσθημα.

Έχεις κάποιο pc που να μπορεί να πάρει 95άρια (και φυσικά να έχει IDE)? Επίσης, αν πιάνουν τα χέρια σου ...

Οι μέρες περνούσαν, και γύρω μου δεν άλλαζε τίποτα. Οι πιο ευχάριστες ώρες της ημέρας, ήταν αυτές που περνούσα παρέα με την Alexa. Πήγαινα πια καθημερινά στο κοιμητήριο, με λίγα λουλούδια στο χέρι, σαν να επρόκειτο να ζητήσω το χέρι της. Καθόμουν εκεί και μιλούσαμε βουβά, αλλά τόσο ουσιαστικά, τόσο ειλικρινά, τόσο λυτρωτικά. Αισθανόμουν μια αλλαγή σταδιακά στον τρόπο που επικοινωνούσαμε, στον τόνο της σιωπηλής φωνής της, ήταν πιο χαλαρή, έμοιαζε σαν ανακουφισμένη. Ή μήπως ήταν η δική μου εσωτερική φωνή που άλλαζε? Η σιωπή ερχόταν ολοένα και πιο σπάνια, και οι φωνές δεν ήταν πια τόσο επικριτικές, τόσο επιθετικές, τόσο αμείλικτες. Ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, καμιά δεκαπενταριά μέρες από τον θάνατο του Νικ, με βρήκε πάλι στο κοιμητήριο. Ο καιρός είχε ψυχράνει απότομα τις τελευταίες μέρες, αν και ο ήλιος που τώρα κρυβόταν σιγά σιγά πίσω απ' τα δέντρα, είχε κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του όλη την μέρα. Την ώρα που άφηνα τα λουλούδια, είχα μια περίεργη αίσθηση, σαν κάποιος να με παρακολουθεί. Κοίταξα τριγύρω, μα δεν είδα κανέναν, ήμουν μόνος με την Alexa. Κι όμως, αυτή η αίσθηση συνεχίστηκε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της επίσκεψής μου στο κοιμητήριο. Θεώρησα ότι είχα αρχίσει να γίνομαι υπερβολικός μετά όλα αυτά που είχαν συμβεί, σε λίγο θα πρόσεχα ακόμα και την σκιά μου αν συνέχιζα έτσι. "Ο καλύτερος τρόπος να τρελαθώ" σκέφτηκα, "είναι να θεωρώ ότι παντού και πάντα υπάρχουν απειλές". Είχε νυχτώσει πια για τα καλά όταν γύρισα στο σπίτι. Το κρύο ήταν αρκετό, άναψα το τζάκι, και πέταξα μέσα μερικά κούτσουρα. Έβαλα ένα album του Chet Baker να παίζει, γέμισα ένα ποτήρι Jack, άναψα ένα τσιγάρο, και κάθισα να χαζεύω την φλόγα, ακούγοντας την υπέροχη τρομπέτα να διηγείται ένα σωρό ιστορίες. Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα, δεν περίμενα κανέναν. Πλησίαζε το αγαπημένο μου κομμάτι από το album, και δεν ήθελα να το χάσω, οπότε σηκώθηκα βιαστικά να ανοίξω, για να επιστρέψω το γρηγορότερο στην τρομπέτα του Chet. Άνοιξα την πόρτα, και πάγωσα. Ήταν εκεί, στεκόταν μπροστά μου. Μπροστά στα μάτια μου, μόλις αντίκριζα την Alexa. Ήταν λουσμένη στο φως του φεγγαριού, που της έδινε μια σχεδόν υπερβατική λάμψη. Τα μάτια της ήταν λαμπερά, τα χείλη της κόκκινα, το πρόσωπό της γεμάτο ζωή. Το σοκ ήταν τεράστιο, τα 'χασα, στηρίχτηκα στην πόρτα για να μην σωριαστώ στο πάτωμα. "Δεν μπορεί" σκέφτηκα, "ή έχω τρελαθεί, ή ... είμαι νεκρός και δεν το ξέρω". Στάθηκα εκεί και την κοιτούσα ανίκανος να αρθρώσω λέξη. "Καλησπέρα Dim" μου είπε. Ήταν η φωνή της, η δική της φωνή, Θεέ μου. Δεν μπόρεσα να πω τίποτα, μόνο την κοιτούσα ακίνητος με τα μάτια γουρλωμένα. "Λοιπόν" συνέχισε, "θα μου πεις να περάσω, ή θα καθόμαστε έτσι, εδώ έξω στο κρύο?" Πάλι δεν μίλησα, μόνο παραμέρισα και εκείνη πέρασε στο σπίτι. Το κομμάτι που περίμενα από τον δίσκο του Chet μόλις άρχιζε, το αγαπημένο μου. My Funny Valentine ... Μπήκα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. "Alexa" μπόρεσα να ψελλίσω μόνο, "πώς? τι?" Χαμογέλασε και κάθισε στον καναπέ. Σ' ένα τέτοιο χαμόγελο τίποτα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί. Ήταν πιο όμορφη από ποτέ. "Βλέπω ότι με θυμήθηκες" είπε χαμογελώντας, "καλό αυτό". Κατέβασα όλο το ποτήρι μονορούφι και έβαλα άλλο ένα. "Θα μπορούσες να μου βάλεις κι εμένα ένα?" ρώτησε, και της έβαλα ένα ποτήρι. "Alexa" είπα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω, "είσαι ζωντανή ή τρελαίνομαι?" Άκουσα το γάργαρο γέλιο της. Έβαλε το ποτήρι στο στόμα της, και με μια κίνηση των χειλιών της που ίσως να μην ήταν κατάλληλη για καρδιακούς, ήπιε μια γουλιά. "Είμαι ολοζώντανη Dim, εδώ μπροστά σου, μπορείς να με αγγίξεις αν θέλεις να το διαπιστώσεις και ο ίδιος". Μου πρότεινε το χέρι της, το άγγιξα. "Με πιστεύεις τώρα?" ρώτησε. "Μίλησέ μου σε παρακαλώ" της είπα, "μου είπαν στο νοσοκομείο ότι πέθανες". Σηκώθηκε αργά και έπιασε το εξώφυλλο του album του Chet Baker που έπαιζε. "Είναι υπέροχο αυτό το κομμάτι" είπε, ενώ το My Funny Valentine συνέχιζε να ακούγεται από τα ηχεία. Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας. Κάθισε πάλι στον καναπέ. "Την τρίτη μέρα είχα ξεφύγει τον κίνδυνο" είπε, "τότε μπήκαν δύο κύριοι στο δωμάτιο. Ήταν από ένα πολιτειακό σώμα προστασίας μαρτύρων ή κάτι τέτοιο. Μου πρότειναν να με φυγαδεύσουν κάπου με απόλυτη μυστικότητα, και να με προστατεύουν όσο ο Νικ ήταν ελεύθερος. Σκέφτηκα τους γονείς μου, κινδύνευαν όσο ήμουν ζωντανή, ο Νικ θα με απειλούσε πάλι ότι θα τους κάνει κακό για να μην μιλήσω. Έτσι δέχτηκα. Συνεννοήθηκαν με τους γιατρούς, να πουν ότι πέθανα, και με πήγαν σε μια κλινική που ήταν σε μια μικρή πόλη στην Ελβετία, μέχρι να γίνω τελείως καλά. Αργότερα μου βρήκαν μια δουλειά εκεί και με πρόσεχαν. Δεν έπρεπε να μάθει κανείς τίποτα, ούτε οι γονείς μου. Ακόμα κι αυτοί δεν ήξεραν Dim. Πριν λίγες μέρες, έμαθα για τον θάνατο του Νικ. Ήμουν πια ελεύθερη, μπορούσα να γυρίσω. Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που το έμαθαν. Εσύ είσαι ο αμέσως επόμενος." Δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήταν ζωντανή, ο άγγελός μου δεν με είχε εγκαταλείψει, ήταν εκεί, μαζί μου. Κατέβασα το κεφάλι, γιατί ένα δάκρυ πίεζε υπερβολικά το μάτι μου θέλοντας να βγει. "Άτιμη σκόνη" είπα και το σκούπισα. "Έχεις κάποια δικά μου πράγματα νομίζω" μου είπε "μια τσάντα με κάτι ρούχα. Αν βέβαια τα έχεις ακόμα." Σηκώθηκα αργά και έφερα την τσάντα με τα ρούχα της που είχα φέρει από το δωμάτιο στο Sunset. Την άνοιξε, και έβγαλε από μέσα ένα κολάν, και ένα t-shirt. "Τα θυμάσαι αυτά?" με ρώτησε και ένευσα καταφατικά. Πώς θα μπορούσα να τα ξεχάσω? Σηκώθηκε, τα πήρε και τα πέταξε στο τζάκι, "σου είχα υποσχεθεί ότι θα τα κάψω όταν τελειώσουν όλα" είπε. Τότε μόνο πρόσεξα το απλό γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, το οποίο άφηνε ακάλυπτα τα υπέροχα πόδια της λίγο πάνω από το γόνατο, ενώ η στενή γραμμή του τόνιζε την εκπληκτική της σιλουέτα, και τα δύο μικρά ανοιχτά κουμπιά στο ύψος του στήθους, που προκαλούσαν όσο έπρεπε την φαντασία, αφήνοντας να φανεί ένα μικρό μέρος του δαντελένιου εσώρουχου που έκρυβαν. Έβαλα κι άλλο ποτό, μου είχαν πέσει πολλά μαζεμένα απότομα, και το χρειαζόμουν. Μου έτεινε το άδειο ποτήρι της. "Τι έγινε ο φυσικός χυμός μάνγκο, με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" την ρώτησα. "Αυτό το πίνω κάθε πρωί" απάντησε, "τώρα είναι βράδυ". Ήμουν τόσο μπερδεμένος, όλα ήταν τόσο ξαφνικά, τα συναισθήματα με έπνιγαν. Ήθελα τόσο να της μιλήσω, να της πω πώς ένιωσα όταν μου είχαν πει ότι πέθανε, να της μιλήσω για την σιωπή, για τις φωνές, για τα μάτια της, για την μοναξιά, για τον άγγελο που είχα καταφέρει να διακρίνω ανάμεσα στους ανθρώπους, για το κομμάτι με το όνομά της που είχα γράψει, για την χαρά μου που την ξανάβλεπα ζωντανή, για την χαρά μου που ήταν εκεί, στο σπίτι μου. Αλλά το μόνο που κατάφερα, ήταν να κάθομαι εκεί να την θαυμάζω σιωπηλά. Κοίταξε γύρω της, "άλλαξες διακόσμηση" μου είπε, "μου αρέσει πολύ, έχεις γούστο". "Δεν το έκανα επίτηδες, αναγκάστηκα" της απάντησα, "αλλά σ' ευχαριστώ". Σηκώθηκε, "λοιπόν Dim, πρέπει να φύγω, χάρηκα που τα είπαμε" είπε, "όποτε θέλεις, ξέρεις που θα με βρεις, μην διστάσεις, επικοινώνησε, θα είναι χαρά μου." "Κάθισε λίγο ακόμα, σε παρακαλώ" ήταν το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω. "Αν ξαναβάλεις αυτό το υπέροχο κομμάτι, θα καθίσω μέχρι να τελειώσει" μου είπε. Το My Funny Valentine ακούστηκε πάλι. Ξανάπιασε το εξώφυλλο, "Chet Baker" μουρμούρισε, "χίλιες φορές καλύτερο από τα alternative που έπαιζε ο Νικ". Το κομμάτι τελείωσε, η Alexa πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. "Κάνε κάτι ηλίθιε, κάνε κάτι, φεύγει" σκεφτόμουν. "Λοιπόν Dim, θα τα ξαναπούμε σύντομα ελπίζω" είπε και βγήκε. "Alexa" φώναξα, "μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?" Γύρισε, "φυσικά". "Πώς θα σου φαινόταν αν κάθε πρωί που ξυπνούσες, έβρισκες στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι σου έναν φυσικό χυμό μάνγκο με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" Ξαναμπήκε στο σαλόνι σκεφτική "χμ εξαρτάται Dim" απάντησε. "Από τι?" ρώτησα πάλι. "Από το αν αυτός που θα φτιάχνει τον χυμό, θα δέχεται να μοιραζόμαστε το ουίσκυ του τα βράδια, ακούγοντας παρέα Chet Baker", απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο. Έτρεξα, ή μάλλον όχι, πέταξα δίπλα της. Την αγκάλιασα, και επιτέλους αισθάνθηκα τα χείλη της στα δικά μου ζωντανά, τρυφερά, κόκκινα, γλυκά. Χάιδεψα τα μαλλιά της, μέθυσα από το άρωμά της, ένιωσα την ανάσα της στο στήθος μου, το βελούδινο άγγιγμά της. Και αυτή την φορά δεν θα έφευγα, δεν θα πήγαινα πουθενά. Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα και την έκλεισα, αφήνοντας απ' έξω όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ότι χρειαζόμουν, ήταν μέσα, μαζί μου. Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, έφερα μια κουβέρτα, και ξαπλώσαμε αγκαλιά σκεπασμένοι δίπλα στο τζάκι. Αρκετή ώρα αργότερα είχε αποκοιμηθεί πάνω στο στήθος μου. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Σκέφτηκα τα λόγια του Μάριο, όταν είχα σταματήσει να παίζω μουσική στο Depot "είναι ώρα να πας να συναντήσεις την δική σου ζωή Dim". Είχε δίκιο. Την συνάντησα, ήταν στην αγκαλιά μου. Ήταν ο άγγελος που διέκρινα ανάμεσα σε όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς. Και ότι και αν έγινε δεν με εγκατέλειψε, έμεινε μαζί μου. Την αγκάλιαζα, την κρατούσα σφιχτά. Δεν θα την έχανα πάλι. Δεν θα την άφηνα, δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ ξανά. Ποτέ .... ΤΕΛΟΣ

Λιγο πιο ομορφο βεβαια με το νατσουραλ χρωμα, τα νερα και τις ριγες

...παλιόγεροι!!!!!....