Πίνακας συμμετοχής

Βρε σεις, απόψεις λέμε. Δε θα μαλώσω με τον μπιλάρα ή τον φούζιο επειδή δεν τους κάνει κλικ ο Αλ. Διαφωνώ μεν αλλά ΟΚ. Το ίδιο βλέπω (τον τελευταίο καιρό μ.Χ.) ότι κόσμος επανακάμπτει με χαλαρωμένα ζωνάρια (για άλλο ποστ λεω που έφαγε ψαλίδι) στο ίδιο mood που έμειναν πριν 3-5 8 χρόνια αφ ότου αποφάσισαν ότι το περιβάλλον του νοιζ δεν τους "σηκώνει". Αν καθόμουν εγώ να πάρω τοις μετρητοίς τι γράφει ο Χ εδώ μέσα για τον Αλ ή τον διάσημο οδοντίατρο, τον Βαη ή τον Μαλμστην ή τι μου έχουν σούρει κατα καιρούς για μαγνητόφωνα, ψηφιακά και βινύλια θα έπρεπε να μιλάω με τον τοίχο. Δεν έχω κάνενα βίτσιο να πείσω τον κανένα εδώ μέσα. Αντίστοιχα δεν μπορεί κανείς να με πείσει για κάτι που προσωπικά...δεν. Ίσως να τα καταφέρει, και τότε μπράβο του. Εγώ μπορεί να γουστάρω τον Lasse Wellander ή τον Ian Βairnson που φύγανε την περασμένη βδομάδα και άλλοι να... πέρασε και δεν άγγιξε.... δεν κοιτάμε το όποιο χάλι μας που μας πείραξε ο Μποναμάσας ή ο Διμεολας... στον καφενέ είμαστε...

Ναι, αλλά θα λείψει η επικοινωνία μεταξύ αυτοσχεδιαστών. Πώς θα τσιμπήσει ο μπασίστας την μετατροπία της κιθάρας, και τι θα κάνει? Θα ακολουθήσει, ή μήπως της δώσει άλλη τονικότητα από αυτήν που ήθελε ο κιθαρίστας?

Όσον αφορά αυτό που παίζει ο Κατσάμπας στο βίντεο, από τον τρόπο που πιάνει τα ακόρντα, φαίνεται να είναι κουρδισμένο σε κλασικό κούρδισμα κιθάρας (υποθέτω ότι λείπει η μπάσα μι). Αυτό με κάνει να σκέφτομαι (παρότι άσχετος όσον αφορά τα μπουζούκια) ότι αυτό που βλέπουμε είναι μάλλον κάποια καστομιά που έφτιαξε ώστε να κάνει τα ντουέτα με τον αδερφό του και όχι "ορθόδοξο" δεκάχορδο μπουζούκι.

Ο Mancuso και να θες να αγοράσεις δίσκο του, δεν έχει ουσιαστικά μπει ακόμα στο σπορτ. Απλά μένεις αποχαυνωμένος με αυτά που παίζει σαν αυτοσχεδιαστής.. που όσο μοναδικός κι αν φαίνεται ότι είναι (και είναι), άλλο τόσο δεν θα λέει και πολλά από μόνο του αν δεν αρχίσει να φτιάχνει και τη δική του μουσική που θα πλαισιώσει το κιθαριστικό του χάρισμα και την αυτοσχεδιαστική του δεινότητα. Ο Hunter τώρα είναι άλλη ιστορία. Πέρα από το ότι είναι από τους μεγαλύτερους ανωμαλάρες στην ιστορία του οργάνου, πλέον έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα μουσικά. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τόσο η ιστορία του, όσο και κομμάτια της δισκογραφίας του, για αυτό και θα σου ελεγα να αρχίσεις να ακούς albums του (και εγώ στη διαδικασία είμαι, δεν τα έχω εξερευνήσει όλα). Ενδεικτικές προτάσεις: "Let The Bells Ring On" και "Everybody Has A Plan Until They Get Punched In The Mouth". Αγνή και όμορφη μουσική.

Ναι συμφωνώ. Έχουμε συνηθίσει λέγοντας τζαζ να εννοούμε τον χώρο του αυτοσχεδιασμού . Γιατί με την αυστηρή τζαζ έννοια δε νομίζω ούτε ο ίδιος να αυτοπροσδιοριστηκε ποτε. Εύστοχος ο προσδιορισμός σου παντως (βάλε κ λίγο προγκ στα ηλεκτρικά του)

Καμία αντίρρηση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο ωστόσο. Δεν εννοούσα ότι ο Πάκο ήταν ο μόνος που επωφελήθηκε σε θέμα δημοφιλίας από αυτή τη σύμπραξη... και οι 3 τους έγιναν γνωστοί σε κύκλους που μέχρι τότε δεν γνώριζαν την ύπαρξή τους, και απλά νομίζω ότι στο οργανωτικό κομμάτι του Τρίο ο Ντι Μέολα ήταν αυτός που ήταν ο πιο αναμεμειγμένος, για αυτό το εξέφρασα έτσι. Οι άλλοι δύο έχω την εντύπωση ότι τους απασχολούσε κυρίως το κομμάτι του παιξίματος, μα άλλωστε για να λειτουργήσει το πράγμα από θέμα ρεπερτορίου, ο Τζον και ο Πάκο έπρεπε να διασχίσουν μεγαλύτερη διαδρομή και να βρεθούν περισσότερο εκτός comfort zone τους για να συναντήσουν το στυλ του Ντι Μέολα, ο οποίος έπαιζε εντός έδρας λίγο πολύ (άλλος ένας λόγος που αποδεικνύει το ότι οι άλλοι δύο είναι άλλου επιπέδου ιδιοφυΐες κιθαριστικά). @billaraskats27 Ναι, μα, με το ζόρι χωράει να θεωρείται κομμάτι του τζαζ χώρου ο Αλ.. πιο πολύ ποζεροέθνικ λάτιν ροκ και world music θα το πεις.

Είναι ένα ζητηματάκι αυτό. Δε γλιτώνεις σήμερα. Σήμερα αναζητούνται Θεοί. Αν δεν έχεις και σουιπ, και ταπ, και ηχάρες, και βιμπράτα, και ρυθμική ηγεμονία/αυθάδεια, και παίξιμο πάνω από λόγιες φόρμες αράβικης μουσικής, αλλά να μπορείς να δώσεις και μια φρέσκια ματιά στο καταγεγραμμένο ρεπερτόριο της ύστερης ρομαντικής περιόδου ενώ ταυτόχρονα έχεις φοβερή άνεση στο να αυτοσχεδιάζεις σαν βαλκάνιος, γουεστκοουστίτης, ιστκοουστίτης, μακρεμπίτης, υποσαχάριος, αλλά πάντοτε με την ικανότητα να παρεμβάλεις ψήγματα της παράδοσης με την οποία γαλουχήθηκες, ε, δεν κάνεις ρε πουλάκι μου. Θες μελέτη. Και να πω και το άλλο. Φαντάσου για κάποιον τιτανοτεράστιο, το τάδε εμβληματικό άλμπουμ, να μη βγήκε τόσο εύκολα όσο νομίζουμε, να μην ξύπναγε δηλαδή με την τσίμπλα στο μάτι και με το βρακί, να κάρφωνε το όργανο και να έγραφε σε ένα τέικ όλο τον δίσκο. Αλλά να ήθελε κι εκεί... σκληρή δουλειά και μελέτη, που τον κούρασε τον τιτάνα. Και μετά από το εμβληματικό άλμπουν, να ήθελε βρε αδερφέ μου, να... ξεσκάσει, να παίξει 5 απλά πράγματα να γουστάρει. Θα μου πεις, μην κάνεις άλμπουν δεύτερο, παίχτα με τους φίλους σου. Αφού θέλει όμως, τι να κάνουμε; Α τον μαλώσουμε; Κι εσύ περιμένεις να κυκλοφορήσει το "Εμβληματικό Vol. 2" και βγαίνει και το "Έπαιξα 5 πραγματάκια απλά να γουστάρω." Ρηχό, ανέμπνευστο, τετριμμένο, κάτω από τον πήχυ που έθεσε το "Εμβληματικό". Δηλαδή αυτό μου θυμίζει λίγο το κόμμεντ κάτω από ένα βίντεο του Κυριάκου του Ντομάτα του κλαριντζή στο youtube, που σχολιάζει ο άλλος ο θεός "Α ρε Κυργιάκο να μη έπινες, θα τους είχες γ@μ1σει όλους." Δηλαδή, ο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης απογυμνώνεται την υπάρχουσα υπόστασή του από το κοινό, και ενδύεται μια ατελή υπόσταση του ιδανικού εαυτού του. (πώς θέλουν οι γυναίκες π.χ. να μας αλλάξουνε, για να 'μαστε ανθρώποι; κάτι αντίστοιχο) Η κουβέντα πιστεύω σε αυτό το επίπεδο γίνεται όταν "κράζουμε", όχι ότι λέμε τον τάδε μουσικό άμπαλο. Αλλά λέμε για να είχαμε να λέμε, τι λείπει και δεν έχει ο τάδε για να είναι ο Χαϊλάντερ του κάθε οργάνου. Έτσι νομίζω δηλαδή, και δεν παρεξηγώ το "κράξιμο". Αλλά αν σε φώναζε ο Αλ να παίξετε μαζί Γουασίλιμ και δεν πήγαινες, εκεί θα σε έκραζα εγώ μετά.

Αη ση γουατ γου ντιντ χηαρ Ωραιο προγκ κομματι

πάντως Stanley Jordan δεν με αρέ

Έχω την εντύπωση επίσης, ότι θα ακουγόταν χάλια σε ένα μέρος της μεγαλύτερης έκτασής του. Ή θα είχε καλύτερο ήχο στο bass register, ή στα πρίμα. Και σε ένα μέρος της έκτασής του δεν θα ακουγόταν σαν μπουζούκι, αλλά σαν κάτι-σαν-μπουζούκι.

Στο Στανλευ Τζορνταν ομως κ σαν ακροατης απλα, μπορει να πεις ευκολα πως ο ηχος του (λογω του πως εκτελουνται οι νοτες, της φυσης της τεχνικης που χρησιμοποιει δηλ) ειναι περιεργος-διαφορετικος. Στον Χαντερ δεν ισχυει σε αυτο το βαθμο. Ειναι πολυ πιο ευκολο, αν ακους μονο, να αγνοησεις τα τεχνικα κ να επικεντρωθεις στη μουσικη

Αυτή είναι ενδιαφέρουσα απορία. Εγώ εικάζω ότι αυτό που παίζει, είναι "ως έχει". Δηλαδή λέμε παίζει μπάσο και κιθάρα, αλλά δεν ξέρω αν είναι έτσι στο μυαλό του. Δεν ξέρω δηλαδή αν έχει στο μυαλό του δύο τρακς, και αρχίζει να φιλτράρει πιθανότητες για το τι είναι ανθρωπίνως αδύνατον να παιχτεί (από θέμα γεωμετρίας και μόνο) και παίζει τελικά ό,τι γίνεται να παιχτεί, ή αν έχει ένα τρακ "οπού σε αυτή τη θέση που είμαι μπορώ να παίξω το συγκεκριμένο μπάσο με τις συγκεκριμένες αρμονικές σχέσεις από κάτω" (που προφανώς τον περιορίζει). Ότι είναι φρίκουλος είναι. Μου αρέσει. Αλλά δεν νομίζω να τον έχω ακούσει να παίζει "σκέτη" κιθάρα κάπου. Όχι ότι τον έχω ψάξει βέβαια.

Γι' αυτό οι μαγαζάτορες προσλαμβάνουν μπάντες που είναι τρίο. Παίζει όλα τα όργανα ο πληκτράς, ο μπουζουξής παρκάρει τα αμάξια των πελατών, και ο κιθαρίστας σερβίρει τα ποτά και το φαί.

Παντως μην πολυβαζετε τετοια βιντεακια με παοχταραδες εξωγηινους, γιατι οπως πανε και τα πραγματα με τη μουσικη, θα πας να παιξεις σε κανα μαγαζι και θα σε βαζουν να παιζεις κιθαρα με το ενα χερι, να πουλας πανερακια με γαρδενιες με το αλλο, και να πατας γκαζι φρενο με τα ποδια και να στριβεις το τιμονι με τα δοντια για να παρκαρεις και τα αμαξια των πελατων ταυτοχρονα.

Ναι το είδα και το επικρότησα. Για μένα οι Carcass είναι η jazz του extreme metal. Επίσης, να συμφωνήσω και γραπτώς με Φούζιο, ο Hunter είναι πραγματικά τέρας μουσικότητας. Είναι λίγο κρίμα γιατί, τουλάχιστον σε σχέση με άλλους, είχε μεγάλη απουσία από το youtube και μόνο σχετικά τελευταία έχει αρχίσει να ξαναεμφανίζεται.

Το παλουκαρι παιζει καλο μπασοκιθαρο, να τον βαλουμε στα πανηγυρια με τα κλαρινα και τις γουρνοπλς, οτι πρεπει για παπαλαμπραινα και παντρεμενοι και οι δυο ειναι, το εχει, αλλα να μαζεψουμε πρωτα κανα φραγκο να του δωσουμε να παρει καμια κιθαρα καινουργια γιατι εχει στραβωσει ο λαιμος απο την κιθαρα του, κριμας ειναι.

Το σημαντικότερο είναι ότι είναι ένας απίστευτος μουσικός γενικότερα, και μάλιστα με ταυτότητα, πράγμα που ακόμα τουλάχιστον δεν διαθέτει ο Mancuso, ο οποίος βέβαια είναι απίστευτος κιθαρίστας. Το έχω ξαναγράψει, αλλά παλιά είχα την τύχη να τον δω live (τον Hunter), 2 ώρες στα τρία μέτρα με τρίο (τύμπανα, βιμπράφωνο και αυτός). Ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Πήγα στο διάλειμμα και του μίλησα ρωτώντας τον ότι χαζομάρα μπορείτε να σκεφτείτε, και αυτός αντί να με διαολοστείλει που τον έπρηζα, μου απαντούσε με χαμόγελο. Είναι τεράστιος πραγματικά.

Με στειλατε σε rabbit hole τωρα, βρηκα την παρακατω συζητηση http://www.luthier.gr/index.php?topic=676.0 οπου υπαρχει η παρακατω φωτογραφια που περιγραφει το δεκαχορδο μπουζουκι ως ενα τυπικο 4χορδο ΣΥΝ αλλο ενα 5ο course ΑΤΑΣΤΟ (σαν τα Ibanez Akula τα μπασα) ωστε να μπορει να παιζει μοριακα. Υπαρχει αυτο το εξαλλο πραγμα εκει εξω ή οταν λεμε 10χορδο εννοουμε κατι σαν αυτο του Κατσαμπα?

Τον κραζουν γιατι ενω σε ολο το προηγουμενο γενεαλογικο δεντρο της μουσικης παραδοσης που ακολουθει, τις λερες που το παιζαν θα φοβοσουν να τις πετυχεις βραδυ στο δρομο, στο Τζο σκεφτεσαι αν πρεπει να εμπιστευτεις τα λογιστικα σου στο γραφειο του ή οχι. Κ γιατι ενω παιζει τις καλτσες του (ειναι παιχταρας ο τυπος) αφου τον ακουσεις εχεις μια πελωρια λαχταρα να ακουσεις μετα Κλαπτον, Γκαρυ κ Ερικ Τζονσον . Δεν εχει δηλαδη την προσωπικοτητα του Ερικ Γκεηλς που οταν τον ακους, ακους Ερικ Γκεηλς ασουμε Αυτα λενε κυριως. Το πρωτο μου ειναι αδιαφορο. Στο δευτερο μ'αρεσει ο Τζο αλλα οι αλλοι τεσσεροι μαρεσνε πιοτερο (Στο οτι παιζει πολλα δε στεκει. Λιγο πολυ η "νεα" γενια μπλουζ παιζουν καμποσα ολιτς)

Εγώ παντός είχα συνδρομή και στο songsterr αλλα και στο ultimate guitar, τα κράτησα 2-3 μήνες και τα ακύρωσα γιατί παρατήρησα λάθη σε κομμάτια και τα official του ultimate guitar απορώ πραγματικά αν είναι όντως τα official. Με τον φόβο να μάθω κάτι λάθος λοιπόν στην αρχή, και μετά που έκανα αναζήτηση κτλπ αν όντως το tab που βλεπω δεν έχει κάποιο λάθος, βαρέθηκα και σαν μη-έμπειρος που είμαι κιόλας, τα ακύρωσα και τα 2. Το youtube ειναι γεμάτο! Και ακόμα και patreon να μην θέλεις να γίνεις, εφόσον είναι τζάμπα τα tabs στο βίντεο, μπορείς να ξοδέψεις λίγο χρόνο να το αντιγράψεις εσύ το tab εαν το θες σε pdf οπωσδήποτε. Λογικό να μην είναι όλα τζάμπα, κανένας μας δεν θα έδινε την δουλειά του τζάμπα εφόσον ηταν καλή και σωστή! Ενα ταλιράκι τον μήνα που ζητάνε οι περισσότεροι δεν είναι τίποτα για τόσο υλικό και τόσο κόπο που κάνουν σε video, tabs κτλπ. Όλα αυτά με την προυπόθεση οτι το κανάλι είναι κάποιο αξιόλογο όπως το απο πάνω π.χ. γιατι είχα γίνει patreon και σε ενα Ελληνικό παλιότερα και πραγματικά κρίμα. Όχι για το ταλιράκι που έδωσα, κρίμα για την κοροϊδία στην ουσία γιατι ούτε ολοκληρωμένα ή σωστά ήταν, μερικά τα είχε σε pdf, μερικά στο σημειωματάριο σε .txt ότι να ναι και γραμμένα όπως να ναι, σου εβγαιναν τα μάτια... Μέχρι και μερικά γραμμένα σε τετράδιο με στυλό και φωτογραφία απο το κινητό είχε!

Από μια ηλικία και μετά, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να δημιουργήσει κανείς νέες "μουσικές αναμνήσεις". Με άλλα λόγια ανατρέχουμε σε κομμάτια του παρελθόντος μας γιατί οι μουσικές αυτές, εκτός ότι μας άρεσαν καθαρά αισθητικά, έχουν συνδεθεί με πάρα πολύ έντονα βιώματα. Το παραπάνω οφείλεται σε εμάς και όχι στη νέα μουσική. Όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, αν είναι κανείς διατεθειμένος να ψάξει και φυσικά να φάει στη μάπα και άπειρη σαβούρα, υπάρχουν αριστουργήματα. Απλά θα τ΄ ακούσουμε μια-δυο και τελικά θα επιστρέψουμε εκεί που η ακρόαση, μέσω των αναμνήσεων, ξυπνάει κι άλλες αισθήσεις. Εγώ προσωπικά έχω απλά δεχτεί ότι κανένα σύγχρονο κομμάτι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στις προτιμήσεις μου τα oldies goldies, όσο τεράστιο αριστούργημα κι αν είναι, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

Υπάρχουν πλέον κιθαριστες (πραγματικά αδιάφορο σαν θέμα για εμένα), που πραγματικά πήγαν το πάιξιμο τις κιθάρας σε άλλο επίπεδο (ενδιαφέρον ίσως για το forum). O ένας είναι σίγουρα ο γνωστός στο forum , Matteo Mancuso, Ο Άλλος είναι ο Charlie Hunter . Βασικά είναι ένας πολύ καλός κιθαρίστας ....και ταυτόχρονα ένας πολύ καλός μπασίστας. Δίσκο κανενός απο τους δύο δεν θα αγόραζα , αλλά είναι εντυπωσιακοί.

όταν μου πρωτοέδωσαν δισκο του, είπα ΟΚ ένα παράξενο τρίο, καλούτσικα παίζει. Μέχρι που μου σκάσανε το μυστικό. Για μένα αγαπημένος, έχω τουλάχιστον 10 δίσκους, αλλά μόνο αν βάζεις στην άκρη το ό,τι τα παίζει μόνος του. Αλλιώς ...παθαίνεις μια άρνηση. Ο Διμεολας ΕΙΠΕ καλά λογάκια για τον κατά Ματθαίο...

Και πάλι όμως δημιουργούνται τριβές, γιατί όλοι ξέρουν ότι ο πληκτράς τα έχει τα κομμάτια σε midi και πατάει απλά το κουμπί και μετά κάνει ότι παίζει. Ενώ θα μπορούσε να μπει στην κουζίνα να βοηθήσει λίγο στις μαρινάδες.

Δεν ειναι απο τους κιθαριστες που θα μπορεσω να κατσω με τις ωρες, αλλα παρολα αυτα ειναι κατι που ενω ειναι φουλ εντυπωσιακο και ισως gimmicky ταυτοχρονα διατηρει και μια μουσικη αξια που σε κανει να το ακους ευχαριστα, αν και σε μικρες δοσεις οπως ειπα. Εχω γενικα εναν ιδιαιτερο σεβασμο για οποιονδηποτε βγαινει επι σκηνης με μια κιθαρα μονος και καταφερνει να αποδωσει ενα μουσικα πληρες και αυτονομο εργο. Ο ανθρωπος κακα τα ψεματα εχει παει την τεχνικη της extended-range κιθαρας σε αλλο επιπεδο. Δεν μπορω να σκεφτω off the top of my head καποιον που να παιζει κατι αντιστοιχο, αυτο το πραγμα που κανει δε ξερω πως προεκυψε, ισως οταν πιτσιρικας εκανε τα πρωτα του βηματα στο chord melody στυλ τον δαγκωσε hammondιστας και μεταλαχτηκε σαν το σπαιντερμαν, ξερω γω?

Ε ναι για! Πρώτο αυτό. Μετά θέλει ενισχυτή Fender. Τρεμπλ 10, μιντ 0, μπασσ 10. Δεύτερον. Θέλει να κάτσει να μελετήσει λίγο ρεπερτόργιο. Αλλά για ξηρομερίτικο τσάμικο Grave τέταρτο = 40 - 48, να ξεκινάει από πάνω να κάνει αναλύσεις ντιμινουίτες και να τελειώνει μεθαύριο. Αλλά νομίζω θα τους δρεπανιάσει όλους. Θα μαζέψει όλη τη χαρτούρα.

Κ εσυ θα πεις βεβαιως, θα πατας το μεταλζωον κ θα αρχιζεις οτι χαρμονιξ κ νταηβμπομπς ξερεις κ δε ξερεις με το φλοηντροουζ να βαλουν μυαλο

Αν οι ιταλικης προελευσης κιθαρισται κατεβασουν μικτη ωλσταρ θα εχουν πολυ βαθος στο ροστερ Βεβαια μετα θα ερθουν οι Ισραηλινης ωλσταρ προελευσης κ θα τους παρουν τα σωβρακα... Κ καπως ετσι μπηκε Καρκας στο αλλο νημα απο το Μανο

Και οι δύο φοβεροί αν και δε θα τους έβαζα στο ίδιο "βαρέλι". Προφανώς λόγω ηλικίας αλλά και γιατί ο Hunter έχει ήδη πολλά χιλιόμετρα καριέρας από πίσω ενώ ο Mancuso είναι στην αρχή. Για να υπάρξει σύνδεση και με το άλλο θρεντ, είχε προ μηνών ποστάρει ο yameth το βίντεο από τη συνάντηση Mancuso - Meola όπου ο τελευταίος τον κάλεσε να παίξουν μαζί. Τον θάψαμε δεόντως τον Ματέο εκεί. Τώρα μπορώ να βάλω Carcass;

Είναι και η γεωμετρία όμως, που επηρρεάζει την τεχνική, επιτρέποντάς την, ή δυσχεραίνοντάς την. Δηλαδής: 1. Αν έχουμε 12 χορδο μπουζούκι κουρδισμένο σαν κιθάρα 1 τόνο κάτω: Έχουμε μανίκι σαν ξύλο για καλούπωμα. 6 ζευγάρια χορδών επί 26 ή 27 τάστα. Αεροπλανοφόρο όπως εύστοχα ειπώθηκε νωρίτερα. Πόσο εύκολο είναι να παιχτεί το υπάρχον ρεπερτόριο σε ένα τέτοιο μανίκι; Είναι η έξτρα έκταση που μας προσφέρει το όργανο δίκαιο αντάλλαγμα για την έξτρα δυσκολία της μεγάλης ταστιέρας; 2. Έχουμε το κουβανικό τρες π.χ. Ότι έχει μόνο 3 (ζευγάρια) χορδές το οδηγεί να παίζει με συγκεκριμένους ρυθμικούς τρόπους που βολεύουν, και έτσι έχουμε τα χαρακτηριστικά μοντούνο και γκουαχίρο και πώς διάολο αλλιώς τα λένε. Δηλαδή το όργανο είναι όργανο, εργαλείο που οδηγεί τη σύνθεση μουσικής σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ενώ αν είχαμε ένα όργανο με x χορδές και 88 νότες έκταση, οι πιθανότητες για το τι θα μπορούσαμε να παίξουμε θα εκτοξεύονταν, αλλά η ευκολία με την οποία θα μπορούσαμε να το παίξουμε θα καταβαραθρωνόταν. 3. Η μέση λύση. Φτιάχνουμε ένα ελαφρώς μεγαλύτερο μπουζούκι κουρδισμένο ΛΑ ΜΙ ΝΤΟ ΣΟΛ. Κι άλλο ένα λίγο μεγαλύτερο, ΜΙ ΣΙ ΣΟΛ ΡΕ. Κι έχουμε 3 μπουζούκια που συμπεριφέρονται ακριβώς σαν μπουζούκια, αλλά σε διαφορετικές εκτάσεις. Εκεί διατηρούμε την τεχνική σχεδόν αναλλοίωτη (πέραν από τις προσαρμογές που χρειάζονται στην αλλαγή του μήκους του οργάνου και του πάχους των χορδών και την αντίστοιχη αισθητική εκτέλεσης), και αποκτάμε περισσότερη έκταση. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος!

Ενταξει, οχι και προφαση οι Dream Theater, αν και με αυτον τον ανεκδιηγητο στη φωνη χιλιες φορες να ακουσω Liquid Tension Experiment. Κατσε να βαλω και λιγο Carcass τωρα που εφυγε το πασχα

Ο Μανκουζο δε μ'αρεσει γιατι μιλαει με καλα λογια ο Ντιμεολα γι'αυτον Ο Χαντερ μαθητης του Σατριανι δεν ηταν? Δε μ'αρεσει ο Σατριανι (κ οι 2 δηλωσεις αναληθεις, γιναν δικην αστεισμου, δικην σχολιασμου στον τιτλο) Περα απο την πλακα οταν μιλαμε για wow factor, οσο προχω κ να ειναι τα γουστα σου, ειναι αυτο ακριβως που κανει ο Χαντερ. Την πρωτη φορα που τον βλεπεις αναρωτιεσαι αν καταλαβες καλα

Αυτο που σημερα χαρακτηριζεται παραδοσιακο ρεμπετικο του 30 εννοω. Κ στα αυτια μου αρχιζε να αλλαζει μεταπολεμικα. Λεπτομερειες δεν ξερω, δεν εχω ακριβη μουσικολογικη εικονα του πως ειχαν τα πραγματα τοτε Φυσικα γινονται ολα με μια 6χορδη κ τρανσκριπσιο. Απλα σκεφτομουν πως οι διπλες της 12χορδης με τον ογκο του σωματος της κιθαρας θα ταιριαζαν πολυ με το ολο εγχειρημα. Αλλα το spacing των χορδων το κανει για εμενα απαγορευτικο. Απο εκει εκανα τη σκεψη πως 10χορδη κιθαρα θα ταιριαζε πολυ, αλλα ειναι μια σκεψη θαμπη που μπορει να ειναι ακυρη (που μαλλον ειναι γιατι υπαρχει κ η ρεμπετικη κιθαρα ως κατασκευη για καποιον που θελει ηχο που να ταιριαζει πιο πολυ σε αυτα τα ειδη) Ρεμπετικο με Βαριαξ στο παλκο σταυροποδι κ ρετρο ντυσιμο! Δε μας κανει κυριε. Μας χαλαει το βιντατζ κορεκτ

@Reborn Να χαλαρωσω γιατι? Ειπωθηκε πως το δυνατο του σημειο ειναι η τεχνικη του κ η ρυθμικη του αγωγη. Ειπωθηκε πως εχει κομματαρες. Ειπωθηκε πως εχει impact. Αν ολα αυτα δε σου κανουν κ προσβαλεσαι επειδη ειπα πως στον κοσμο του αυτοσχεδιασμου (σε σχεση με Μακλαφλιν, Λαγκρεν κ Μεθηνη πχ που αναφερθηκαν) η αρμονικη κ μελωδικη του αντιληψη ειναι περιορισμενη κ οτι ειναι μονοδιαστατος, λυπαμαι αυτη ειναι η αποψη μου κ η αποψη παρα πολλων. Δε χρειαζονται πολλα για να το συνειδητοποιησεις, απλα ν'ακουσεις τον Αλ κ μετα αυτους που λεω. Δε μειωνει τον Αλ γιατι τα δυνατα του χαρτια παραμενουν δυνατα κ γιατι κυριως γραφει καλα κ εκει δε μπορω να πω τιποτα. Αν δεν αναγνωριζα τα δυνατα του χαρτια το καταλαβαινω. Φιλε μου ο καθενας μπορει να λεει την αποψη του ελευθερα. Ειδικα εγω περα απο την πλακα (που προσπαθησα να τονισω πως υπερβαλλω στους χαρακτηρισμους μου για αυτο το λογο) οτι ειπα το ανελυσα γιατι το πιστευω δε το πεταξα ετσι. Οποτε χαλαρωσε λιγο που θα μου πεις να χαλαρωσω κιολας επειδη λεω την αποψη μου Επισης το βιντεο με το ρυθμο το εχω δει (κ αλλα τοσα) αλλα ειναι ακυρο μιας κ ρυθμικα δε τον εθαψα πουθενα, το αντιθετο

Εγώ θα σου προτείνω να διαβάζεις τα γραφόμενα, ειδικά στο noiz, με άλλο πρίσμα. -Οποτεδήποτε προσπαθεί κάποιος να ακυρώσει σαν κιθαρίστα ή καλλιτέχνη, μεγέθη όπως ο Al Di Meola ή ο Vai, απλά να προσπερνάς το post του. Τέτοια μεγέθη δεν μπορεί να τα ακυρώσει κανένα post, πόσο μάλλον να επηρεάσουν έναν αναγνώστη. -Εξαιρούνται post ατόμων που απλά δεν γουστάρουν από τον ήχο του, μέχρι το εξώφυλλο του δίσκου του.Αυτό είναι απλά γούστο του καθενός, ακόμη και αν αφορά τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη. -Στο noiz,για χ,ψ λόγους, δραστηριοποιούνται άτομα που είτε σαν παίκτες, είτε σαν ακροατές, έχουν γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Κάποιοι έχουν "εμβαθύνει" με τα χρόνια σε πολύ εξεζητημένα για τον εαυτό τους μουσικά ακούσματα, άλλοι έχουν χάσει τον ενθουσιασμό, άλλοι έχουν κόψει ακόμη και τις συναυλίες. Γενικά το wow factor έχει χαθεί.. -Στο noiz υπάρχουν μέλη που είναι κάτι περισσότερο από απλοί ακροατές και μπορούν να σου αναλύσουν από το τι παίζει κάποιος(και να το αξιολογήσουν συνθετικά,αυτοσχεδιασμό,κ.λ.π.) μέχρι να γνωρίζουν ότι στο βίντεο που πόσταρες, ακούμε Piazzolla. Eννοείται ότι αναγνωρίζω το υψηλό επίπεδο αυτοσχεδιασμού, ταλέντου,κ.λ.π., απλά να έχεις κατά νου ότι εδώ μέσα υπάρχει πιο απαιτητικό κοινό,με χιλιόμετρα,ικανότητες,γνώσεις. Προσωπικά τον θεωρώ τεράστιο μέγεθος,τόσο σε ταλέντο,αλλά και σε συνεισφορά, αλλά αν και θα παίξει αρχές 2024 εδώ που μένω, δε θα πάω. Τον έχω δει στο παρελθόν, όπου συνέτρεχαν ακόμη οι λόγοι, για μένα, να πάω να τον δω. Γενικά περί ο ορέξεως κολοκυθόπιτα, απλά το να γράψει κάποιος σε οποιοδήποτε forum του κόσμου, ότι άτομα που είναι αντικειμενικά στους top στο οργανό τους, είναι άμπαλοι, δεν έχει την παραμικρή σημασία..

Γι αυτό έχεις τις "ψηφιακούρες". Η Variax είναι εξάχορδη αλλά προσομοιώνει τέλεια μια δωδεκάχορδη...οπότε κάνεις ότι θέλεις!. Άσχετο με το θέμα....μπαρδόν, συνεχίστε!

Αυτό είναι έμπνευση κάστομ του Παλιά. Έχω και τη μέθοδο, αλλά βαριόμουν πασχαλιάτικα να ψάχνω να το ποστάρω. Όλο και κάποιος άλλος γάτος θα το έβρισκε και θα το ποστάριζε σκέφτηκα. Ορθώς σκέφτηκα. Γάτο Οδυσσέα! Επί του οργάνου, και ειδικότερα. Ζητήθηκε στο πρώτο ποστ να μην βάλουμε τον παράγοντα παράδοση μέσα. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο. Ένα όργανο εξυπηρετεί ένα ρεπερτόριο, αλλά και αυτό το ρεπερτόριο γράφεται πάνω στο όργανο. Δηλαδή, όταν έχεις ΡΕ ΛΑ ΡΕ ανοιχτό όργανο, τα περισσότερα κομμάτια ΡΕ θα προτιμούν σαν κέντρο, ή ΛΑ, μα για χρήση σαν ισοκράτη, μα για χίλιους λόγους. Όταν δημιουργήσουμε ένα καινούργιο όργανο, πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης. Ο μπαγλαμάς π.χ. εξυπηρετεί την υπερσοπράνο έκταση του μπουζουκιού, για να μην είναι κάποιος καβάλα στα τάστα 15+ να τεμπάρει, και πέραν αυτής της διευκόλυνσης, περιορίζει τον όγκο του οργάνου και μας δίνει άλλες συχνότητες, ώστε να ξεχωρίζει από το μπουζούκι. Γι' αυτό λέω, ότι αν είχαμε ένα "άλτο" ή "τενόρο μπουζούκι" θα ήταν πιο χρήσιμο. Αλλά σε τι θα ήταν πιο χρήσιμο; Να παίζουμε όλο το καλοσυγκερασμένο του μπαχ με 4 μπουζούκια και να έχουμε και το ντο πεντάλ στο κλειδί του φα; Ξέρω γω; Οι κιθάρες είναι ήδη όργανα με τέτοια έκταση "μπάσο/τενόρο" που εκτελούν τέλεια το συνοδευτικό καθήκον, ΚΑΙ με διαφορετικό, αλλά ταιριαστό, συμπληρωματικό ηχόχρωμα, όπως στην περίπτωση του μπαγλαμά. Άρα. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μπουζούκι, ναι. Ακόμα και 11 χορδο, ή 12 χορδο (όπως ένα ούτι π.χ. και να του κάνουμε κούρδισμα όποιο, μπολαχενκ ρε λα μι σι λα μι, ή και πιο μοντέρνο, ξερά σε 4ες ρε λα μι σι φα# ντο#). Γενικά, όργανα υπάρχουν όλων των φωνών. Και μπάσα φλάουτα, και σοπράνο τρομπόνια, και βαρύτονα και σοπρανίνο σαξόφωνα, και απ' όλα. Το ζήτημα είναι, ότι όταν όλα αυτά τα όργανα συναντιόνται σε μια ορχήστρα, ένα σχήμα, κάποιους ρόλους τους φέρουν εις πέρας πολύ καλύτερα σε συγκεκριμένες περιοχές, οπότε "επιβιώνει" μόνο ένας, άντε δύο, από κάθε οικογένεια, και οι "περίεργοι συγγενείς" υπάρχουν μεν ως εξωτικά δείγματα, αλλά δυσκολεύονται να βρουν ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης στο ρεπερτόριο. Πάντως κάπως έτσι ξεκινάει. Κάποιος έχει την ιδέα, κάποιος το φτιάχνει. Αν τον εξυπηρετεί τελικά, χρησιμοποιεί το όργανο και εξερευνά νέους δρόμους. Κι αν οι δρόμοι αυτοί οι νέοι έχουν ωραίες εικόνες, ωραία βόλτα, θέλουν κι άλλοι να τους πάρουν. Κι έτσι το όργανο εδραιώνεται σιγά σιγά στη συνείδηση του κόσμου.

Tα τουριστικά νησιά είναι άντρα ακολασίας και εκκολαπτήρια σατανισμού.

Χαλαρώστε λίγο με τον Meola γιατί αυτά που διαβάζω κατά του είναι μαύρα μεσάνυχτα και φανερώνουν ελλιπείς γνώσεις πάνω τουλάχιστον στην εξέλιξη της κιθάρας και του αυτοσχεδιασμού γενικότερα. Μόνο το κομμάτι «ακουστικός ήχος» και «ρυθμική αλογία» να πιάσουμε θα μιλάμε ώρες. Γούστο του καθενός, αλλά πέραν αυτού πρέπει να προσέχουμε τι γράφουμε με σιγουριά γιατί μας διαβάζει κόσμος. Το ίδιο ισχύει και για τον Vai σε αλλά θέματα, αλλά κάποιοι με τον Meola το παρατράβηξαν. Δεν το λέω σαν οπαδός, αλλά σαν κατά κόρον ακουστικός κιθαρίστας με μεγάλο σεβασμό σε άτομα που τον εξέλιξαν και δεν τον παραμέρισαν. Πριν κλείσω και πατήσω αποστολή, ομολογώ ότι φοβάμαι μην κράξετε μέχρι και τον Beato στο βίντεο που ανεβάζω με τέτοια φορά που πήρατε κάποιοι.

Με το που επεσε απειλη Carcass στο νημα, σιωπη.....

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. (ξέρω άσχετο αλλά ήθελα πολύ να το πω)

Καρκας ανημερα ανασταση? Ντροπη.

Λοιπόν τελειώσαμε με συζήτηση για Βάι και Μέολα να βάλω κανά Carcass να 'ρθουμε στα ίσα μας;

Όχι. Αυτό, κατ' εμέ πάντα, ούτε ακούγεται ούτε βλέπεται. Είναι το πώς αντιλαμβάνεται ο Βάι τη Χεντριξική ερμηνεία σε ένα κομμάτι. Αυτό μου αρέσει:

Είναι ένας απ'τους λόγους, το έχω ακούσει, ξεφεύγει από τα παραδοσιακά και τους χαλάει την πιάτσα. Αλλά για πες...

Το θέμα είναι να μην ακούγονται μέσα από τους επιτάφιους. Δεν το 'χω σε τίποτα να το δω κι αυτό.

Χριστός Ανέστη! Υγεία , αγάπη, ευτυχία σε οόοοολον τον κόσμο. Πολύ βαρελότο και φέτος. Από τη μία δε μου αρέσει, απο την άλλη το καταλαβαίνω. Μετά από δύο τρεις μπύρες σήμερα λοιπόν, βρήκα τη λύση για ασφαλή ΚΑΙ βροντερή Ανάσταση. Δώστε βάση: Κάθε εκκλησία θα έχει ενταφιασμένο δωμάτιο τσιμεντένιο, με ειδική βαρελοτοδόχο χοάνη που θα βγαίνει στο ισόγειο, στην πλατεία της εκκλησίας, σε χώρο ειδικά σημασμένο "Κροτοποιείον". Εντός του δωματίου θα υπάρχει μόνιμα omni μικρόφωνο, ή δύο figure 8 σε blumlein, ή απλά στέρεο, αυτό εξαρτάται από το P.A. της εκκλησίας. Αυτό το ζεύγος καναλιών θα πηγαίνει στο bus Άδης, όπου θα περνάει πρώτα από επιθετικό limiting, κι ύστερα από βάθος, ή delay χαμηλού feedback, ώστε ο ρίπτης της κροτίδας να ικανοποιείται με την αίσθηση ότι ο ήχος χτυπάει στην απέναντι πολυκατοικία στα 200 μέτρα και γυρνάει. Τέλος, για να μην παρεμποδιζεται η ψαλμωδία, το όλο bus θα συμπιέζεται με sidechain στο bus των [s]main vox[/s] ψαλμωδών, ώστε να βουτάει ελαφρά και να τους διευκολύνει. Έτσι, όλοι θα ακούνε τα βαρελότα σε λογικές εντάσεις και δεν θα υπάρχει φόβος για τραυματισμούς. Απόπσης;

Tο θεμα με την ηλεκτρικη κιθαρα, ετσι οπως την ξερουμε τουλαχιστον, ειναι πως δεν ειναι self- contained οργανο. Δεν ειναι δηλαδη σαν την κλασσικη κιθαρα που στεκεται μονη της, παιζει εκει ενα κλασσικο κομματι, μενεις μαλακας, και τελειωνει η υποθεση. Αντιθετα η ηλεκτρικη κιθαρα σε ολη τη ροκ, hard rock και metal παραδοση ειναι οργανο ΜΠΑΝΤΑΣ. Ειναι φτιαγμενη ετσι ωστε να αποτελει μεν το κυριο οργανο ενος γκρουπ, αλλα σε καμια περιπτωση δεν αποτελει αυτονομο τμημα του. Συνεπως και σε επιπεδο φορμας, η ηλεκτρικη κιθαρα λαμπει σε ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, λαμπει σαν δομικο στοιχειο ενος τραγουδιου και οχι σαν αυτοφωτη πηγη. Ο Χεντριξ ας πουμε ειναι Χεντριξ γιατι η μουσικη του εχει φοβερα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, δεν ειναι οτι ακους τον Χεντριξ να σολαρει αδιαλειπτως για δυομισι ωρες. Το ιδιο και με τον Γκιλμουρ, το ιδιο και με τον Page, και γενικα τα πραγματικα μεγαθηρια της ηλεκτρικης κιθαρας λειτουργησαν και ελαμψαν στα πλαισια μιας μπαντας. Κακα τα ψεματα μαγκες, ΕΚΕΙ ειναι τα πραγματικα παλουκια, να φτιαξεις μουσικη με ουσια που να αγγιζει τον απλο ακροατη, και ταυτοχρονα να εντυπωσιαζει και τον μουσικα καταρτισμενο. Ακομα και οι κλασσικοι μουσικοι, νομιζετε οτι δε συνδυαζαν αυτα τα δυο; Αν αρχιζαν και αυτοι τις ανουσιες μπουρμπουλιθρες και τους ρηχους εντυπωσιασμους, θα ειχαν γινει οι παρτιτουρες τους προσαναμα. Τα εντονα καρυκευματα θελουν παντα πολυ μικρες ποσοτητες, αλλιως το φαι δε θα τρωγεται.