Πίνακας συμμετοχής

Α ρε Φιουζιε γαμωτη σου Κανε κατι ρε ανθρωπε, αμαρτια ειναι Ειναι πανεμορφο

Ρε κυρφιουζιονάρα μου, δίκιο έχει ο Βρασίδας. Κάνε κάτι. Το παλιά είναι παλιά, και το τώρα είναι τώρα. Οργανώσου να μας πεις καμιά κουβέντα. Κι ας μην είναι με UFX III. (Φοβερό σαξ. Καλογραμμένο. Και σκατά να είναι τα σαμπλ, αν το παίξιμο φέρνει προς το όργανο, περνάει άνετα.)

Toσο πολυ που "εκλεψε" τον μεγιστο Chester Thompson απο τους Tower of Power

Ενταξει, μπροστα στους καμια κατοσταρια τονους ενος εκκλησιαστικου μια χαρα ειναι, δεν καταρρεει και η οικοδομη που θα το βαλεις, συμφερει.

Αν θελεις πληκτρα, που να ειναι και επιπλο, και εχεις 18 χιλιαρικακια, η επιλογη ειναι μονοδρομος χωρις εναλλακτικη. Grand piano, με τραγουδιαρα ξαπλα πανω, κεσκεσε χαμοντ.

Και για να μην νομίζετε ότι λέω π@π@ριές. Να το εργοστασιακό Marlboro του δάσκαλου.

Φάσιον ανέβαζε να σε ακούμε και οι νεότεροι! Φοβερή η νοσταλγία και το συναίσθημα του άσματος, αν κάπνιζα θα έπινα όλο το τσιγάρο ενώ το άκουγα ασούμε Α και πες μας ποια είναι η her. Ελπίζω όχι η H.E.R. που την βγάλανε και signature Stratocaster ξερωγώ. Και γιατί έβαλες εικόνα που παραπέμπει σε κατάστημα οπτικών

Ωρε τι κιθαρουκλα έπαιξες?? Τι ηχαρα και καθαρότητα στη μίξη.....? Το κομμάτι είναι θεσπέσιο, δείγμα της υψηλής μουσικής κλάσης σου. Όσο προχωρούσε γίνονταν όλο και πιο ωραίο. 100% ουσιαστικός σε όλες σου τις επιλογές. Με τόσο καιρό αποχή, και με όλες αυτές τις μουσικές ζυμώσεις που συμβαίνουν στο μυαλό σου τώρα που δεν παίζεις/γράφεις, ανυπομονώ να ακούσω την επόμενη δημιουργία σου, όταν αυτή πάρει σάρκα και οστά.

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ όλους. Ένα πράγμα που μου έκανε πολύ μεγάλη και θετική εντύπωση, είναι ότι οι αναφορές στην κιθάρα είναι ελάχιστες και ιδιαίτερα λιτές. Αυτό σημαίνει ότι η κιθάρα δεν "καπελώνει" το κομμάτι, και ότι αυτό παραμένει σε πρώτο πλάνο. Όταν λοιπόν κάποιος ακούει το κομμάτι ενός κιθαρίστα, και μιλάει περισσότερο για το κομμάτι και όχι τόσο για την κιθάρα, λογικά το κομμάτι του φαίνεται καλό. Αλλιώς θα επικεντρωνόταν στην κιθάρα και το παίξιμο, τον ήχο, κλπ. Σας ευχαριστώ και πάλι.

Μια από τα ίδια φίλε μου Φούζιε. Αλλά περισσότερο μου τη δίνει για σένα, γιατί ό,τι έχεις ανεβάσει εδώ έχει πραγματικό μουσικό ενδιαφέρον και το σημαντικότερο, ψυχή. Ελπίζω να γυρίσεις κάποια στιγμή, σε περιμένουμε πώς και πώς. Το θέμα της κιθάρας τοπ, αλλά με κέρδισε το γενικότερο ντύσιμο που έκανες. Τρίχα κάγκελο μόλις μπαίνει το sax.

Αμα δωσεις 18 εχεις βασταζους

Είναι όντως σέξυ. Εύγε ψηλέ, δείξε πως γίνεται γιατί τώρα τελευταία ήταν κάπως 2ης διαλογής τα πονήματα των συμφορουμιτών.

Ωραίο. Χρειάζεται στίχους και γυναικεία φωνή.

Η σύνθεση και τα κιθαριστικά μέρη είναι φανταστικά! Το σαξ είναι παιγμένο στην λογική του οργάνου, δεν ακούγεται άσχημο, σαφώς είναι το σημείο που σηκώνει βελτίωση. Τι να λέμε όμως αυτό είναι λεπτομέρεια το κομμάτι τα σπάει. Α ρε Στράτο, πως αφήνεις τον χρόνο να περνάει έτσι; Είναι ευκαιρία τώρα να ξαναρχίσεις να γράφεις (μουσική+στίχους).

Πολύ ωραίο Στράτο! Κυλάει νεράκι το κομμάτι. Ωραίο θέμα.

Σωραίος λέμε...

... αχαχαχααα... οκ! μου έφτιαξες το κέφι... πάμε παρακάτω...

Εντάξει, το διόρθωσα.

Τα απλά πράγματα στη ζωή είναι που μετράνε. Ένα λουλούδι, μια βόλτα με τον σκύλο σου στην εξοχή, ένα ποτό με την παρέα, ένα Minimoog (), μια ομελέτα απ'τα χεράκια σου με σάλτσα ντομάτας/τριμμένο κεφαλοτύρι/φέτα/φρέσκο ψωμάκι και ένα ποτηράκι (500ml) Coca Zero, απλά, καθημερινά πραγματάκια που ομορφαίνουν τη ζωή...

Και πιο μετά. Αλλά αν έχεις τέτοιο σολίστα σαν τον Coster.

Θα ειναι υποδεεστερο ΜΟΝΟ αν ειχες στο μυαλο σου να εχεις ΑΚΡΙΒΩΣ τον ηχο του studer. Πραγματι, αν ο στοχος ειναι συγκεκριμενα το να εχει η ηχογραφηση ΑΚΡΙΒΩΣ τον ηχο της μπομπινας, και αυτο εχει τοσο μεγαλη καλλιτεχνικη σημασια που να υποσκελιζει το κοστος και τη δυσκολια χρησης, τοτε by all means do that. Αν ομως δεν υπαρχει αυτη η απαιτηση, τοτε ΔΕΝ ειναι υποδεεστερη επιλογη να έχεις ένα ντράμερ πρώτης κατηγορίας,ενα καταπληκτικό ταμπούρο,το καλύτερο outborard ενός στούντιου παγκόσμιας κλάσης,έναν από τους καλύτερους χώρους ηχογράφησης στον κόσμο και στο τέλος αντί να επιλέξεις το studer A800 να επιλεξεις ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΚΟΝΒΕΡΤΟΡΑ και να γραψεις ψηφιακα. Σε αυτο νομιζω συμφωνουμε. Και απο τη στιγμη λοιπον που θα γραψεις ψηφιακα, το τι επεξεργασια θα επιλεξεις περαιτερω, και το τι plug in θα χρησιμοποιησεις, αυτο μονο το γουστο σου θα το κρινει. Αν ηθελες φουλ μπομπινα επρεπε να εβαζες μπομπινα, μπορει ομως να θελεις ΛΙΓΟ απο μπομπινα, ενα τσικ σε καποιο συγκεκριμενο καναλι ξερω γω, και να σε ικανοποιει μια χαρα το plug in για αυτη τη δουλεια. Αλλωστε πρεπει να προσγειωθουμε και στην πραγματικοτητα. Εδω βλεπεις ταινιες ΤΟΥ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ, και παιζουν μπαλα με δειγματα γιατι οι ορχηστρες ειναι φαση ο κουκος αηδονι, και μην τρελαθουμε, εκει και αν μιλαμε για διαφορα αποτελεσματος και διαδικασιας, αλλα υπαρχει και το κοστος προς αποδοση, ολα εκει καταληγουν. Και θα μπει τωρα ο πασα ενας που θελει να παιξει μπαλα, χωρις να βρεχει πεντακοσαρικα σε τετοιο τριπακι; Αν μιλαμε απλα για να γραψει κανα κομματι του σε κανα στουντιο ΟΚ, αν μιλαμε ομως για να κανει χωρο δικο του ειναι μεγαλο μαμησι.

Μάνο μου μάλλιασε η γλώσσα μου να λέει ότι στο συγκεκριμένο θέμα ΔΕΝ συζητάμε αυτό αλλά τι τα θες... είχατε κεκτημένη ταχύτητα από το άλλο και πήρε και αυτό αμπάριζα... μα δεν θα γράψω βρε με studer (ακόμα εφιάλτες έχω από την εργονομία στην χρήση τους ως νεανίας που έτρωγα και την χλέμπα τους)... θα γράψω στην θέση του με έναν κορυφαίο ADC και θα μαι και ευτυχής και πλουσιότερος και με τα νεύρα μου ασφαλή... τώρα αν ο πελάτης επιμείνει, πριν τον στείλω αλλού, θα του το εξομοιώσω κι αν δεν καταλάβει την διαφορά (όπως οι περισσότεροι) θα ναι κι αυτός ευτυχής και πλουσιότερος... ειδάλλως ευτυχώς υπάρχουν πορτοκαλιές δια πάσαν γούστον (και πορτοφόλι)... και τα δύο (υπέροχα και μάλιστα αντιπροσωπεύουν επάξια μια εποχή που οι κονβέρτορες ήταν υποδεέστεροι των σημερινών), είναι μέρος εδώ και πολλά χρόνια της audiophile συλλογής μου... επ ευκαιρίας το δεύτερο ιδανικό για να συνεχίσουμε την κουβέντα εδώ στο πνεύμα που άνοιξε το συγκεκριμένο έρμο θέμα περί κολοκυθόπιτας και προτιμήσεων και επιτηδευμένου ηχητικού "χρώματος" και ΟΧΙ πιστότητας πλέον... απομόνωσα λοιπόν τα τύμπανα και τα επεξεργάστηκα στα γρήγορα και χωρίς συγκεκριμένο στόχο (απλά πρόσεξα μην ξεφύγω πολύ από το αρχικό) με βάση έναν tape saturator από τους παραπάν' (KiiveAudio Tape Face)... κατόπιν τα μιξάρισα με το υπόλοιπο ώστε να δούμε τις όποιες διαφορές... θα μπορούσε (λέμε τώρα) κάποιος παραγωγός της τότε εποχής να καταλήξει στην δική μου εκδοχή (ή κάποια παρόμοια τες πα μια και είναι υποκειμενικό το θέμα), αν διέθετε τα φθηνιάρικα αυτά ψηφιακά εργαλεία που με ευκολία πλέον απαξιώνουμε; ή ακόμα καλύτερα μια και πλέον υπάρχουν δείγματα τυμπάνων απίστευτης ποιότητας προς αξιοποίηση ακόμα και στου σπιτ', θα άξιζε ο πειραματισμός; ιδού η απορία... παραθέτω τα δύο samples για σύγκριση: DS original sample DS npap test sample

Εεεεπ, να γιατί ο Σάντα Άννας δεν ήταν στη διπλανή λίστα με τους... μπρούκλιδες κιθαρωδούς και λάμπει δια της απουσίας του... Μα ενάμιση χιλιαρικάκι; Εδώ στο sir έριξαν πεντοχίλιαρο να παίξει το smoke on the water λαίμαι

Αγαπητέ Νpap,μάλλον το πρώτο.Εγώ σε αυτό έχω καταλήξει.Δεν δικαιολογείτε αλλιώς η πορεία μου.Πίστεψε με είναι το πρώτο. Μήπως αυτό λέω και εγώ στα προηγούμενα post? Θα έχεις ένα ντράμερ πρώτης κατηγορίας,ενα καταπληκτικό ταμπούρο,το καλύτερο outborard ενός στούντιου παγκόσμιας κλάσης,έναν από τους καλύτερους χώρους ηχογράφησης στον κόσμο και στο τέλος αντί να επιλέξεις το studer A800,θα το περάσεις από ένα plug in που θα σου προσφέρει ΤΙ?Οτι και να κάνει αυτό το plug in θα είναι υποδεέστερο της προηγούμενης σου αλυσίδας.Απλά. ...δεν τα πήγε και τόσο άσχημα πριν αρκετά χρόνια να ξέρεις. Το σετ από drums που έβαλες για το test αγαπητέ Npap,είναι ένα απο τα χειρότερα που έχω ακούσει,στην ζωή μου.Είτε ψηφιακά είτε αναλογικά ΔΕΝ ακούγετε.Για αυτό δέν μπήκα στον κόπο. Να με συμπαθάς για την αμεσότητα και ξέρεις οτι και να διαφωνούμε πάλι είσαι απο τους αγαπημένους μου,όπως και αυτό που άλλαξα στον τρόπο που δουλεύω,να χρησιμοποιώ με διακριτικότητα τα ψηφιακά εργαλεία,το έπραξα μετά από δική σου συμβουλή. Δέν τρολάρω ποτέ σε μία σοβαρή συζήτηση,άλλο δίνω μια χιουμοριστική νότα.Ισως να το κάνω μουσικά κάποιες φορές όπως π.χ (μιάς και μιλάμε για snare) το έκανα εδώ πρίν 3 χρόνια με αυτό. Αν σε κάποιον θυμίζει κάτι αυτό το snare,(το έφερε από ελβετία στήν ιεράπετρα ένας φίλος που ήρθε για 2 μέρες,το έγραψε,το μίξαρε και ξανά πίσω). Το A Man With 10 legs ήταν δική του έκφραση,όταν βγάλαμε το βράδυ τα 2 σκυλιά που έχω βόλτα και παρατηρούσε την σκιά μου.

1500 δολλαρια το 1969 ειναι 12 χιλιαρικακια σημερινα, καθολου ασχημα για πρωτοεμφανιζομενη μπαντα χωρις καν δισκογραφια.

Τώρα μιλάς σωστά και όμορφα. Και μου έδωσες και ιδέα σούπερ.

Αν στην τελική δεν χωράει στο σπίτι, βγάλ'το στη βεράντα, ακούμπα πάνω του και το BBQ και είσαι αρχοντόπουλο.

Επειδής δεν έχω χώρο στο σπίτι, πειράζει να το βάλω μπροστά στο τζάκι? Όχι πολύ κοντά, στους 20 πόντους περίπου.

Όχι ρε συ CBD, κανονικό, αυθεντικό ασούμε. Για τους θεριακλήδες ... δάσκαλους.

Ακόμα και σαν έπιπλα έχουν τη χρησιμότητα τους. Όλο και κάποια γωνιά του σπιτιού θα καλύψουν...

CBD ή προύσαλιό ασούμε?

Ο sir έβαλε έναν εξαιρετικό (και υποτιμημένο) Καναδό, με μπάντα που καταλήγει σε... Rush. Αντιλαμβάνεστε τη συνέχεια

Γεμιστάκι ο δάσκαλος ασουμε...

Ρε ο πρώτος δάσκαλος κιθαρας μου έλεγε μεγάλε κάρφωσε στον ενισχυτή και κάνω ένα τσιγαριλίκι και έβγαζε εργοστασιακό marlboro. Θα σέβεστε

Ειναι πολυ σημαντικο, απαραιτητο θα ελεγα, να βαζουμε ολες τις διαδικασιες της μουσικης δημιουργιας στη σωστη τους διασταση. Και να το κανω πολυ απλο: Αυτη τη στιγμη, για οποιον εχει επιγνωση της ιστοριας της τεχνης, οι τρεις κορυφες της μουσικης ολων των εποχων ειναι καβατζωμενες απο το τριο Bach- Beethoven- Mozart, και το μονο ερωτημα ειναι σε ποια σειρα θα τους βαλουμε μεταξυ τους. Λοιπον, αυτοι οι τιτανες δεν ειχαν ουτε μπομπινα, ουτε DAW, ουτε hardware outboard, ουτε plug in, και οι θαυμασιοι αυτοσχεδιασμοι τους θα μεινουν χαμενοι για παντα. Ηταν ομως συνθετες τετοιου επιπεδου, που και μονο οι συνθεσεις τους, οι παρτιτουρες τους, οι ιδεες τους αν θελετε και η μουσικοτητα των μελωδιων τους ως συλληψη, αρκει για να τους βαλει στην κορυφη του πανθεον της μουσικης για την αιωνιοτητα. Αρκει δηλαδη το πρωτο βημα της μουσικης δημιουργιας, τη συνθεση να κανει καποιος καλα, και ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Οταν λοιπον συζηταμε οχι τη συνθεση, οχι την ενορχηστρωση που ειναι το Α και το Ω του ηχου, οχι την εκτελεση που κανει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τη διαφορα, οχι το οργανο, την επιλογη του και την κατασταση του, οχι το μικροφωνο και την τοποθετηση του, οχι τον χωρο που θα γραψουμε, οχι τον χωρο και τα μεσα αναπαραγωγης που ακουμε και κατα συνεπεια παιρνουμε και τις αποφασεις, οχι ολα αυτα τα απειρως σημαντικοτερα στοιχεια της παραγωγης, αλλα συζηταμε το αν η καταγραφη θα γινει σε ταινια η DAW, τοτε θα πρεπει τελικα να συνειδητοποιησουμε το εξης απλο: Δε θα κανει καμια διαφορα, απλα και ξεκαθαρα, δε θα κανει καμια ουσιαστικη διαφορα, στα ισα. Διοτι ακομα και η ελαχιστη αυτη διαφορα που υπαρχει, και η τελειομανια μιας παραγωγης που τα πρωτα βηματα συνθεσης- ενορχηστρωσης ειναι ηδη υψηλου επιπεδου, και θα ασχοληθει και με τις παραμικρες λεπτομεριες και την οποια διαφιρα, δεν ειναι ικανη ομως αυτη η διαφορα για να κανει μονοδρομο την μπομπινα. Μαλιστα αυτη η διαφορα δειχνει να εχει αποδειχθει πλεον οτι ειναι μαλλον υπερ του ψηφιακου. ΟΚ υποκειμενικη αισθητικη, ο καθενας κανει τις επιλογες του, αλλα οπου τα ζητουμενο ειναι η πιστοτητα, π.χ. στα Bach και τα Beethoven, η πρωτη επιλογη ειναι η ψηφιακη. Δεν υπαρχει δηλαδη κατι που να κανει την μπομπινα αναντικαταστατη, ακομα και οταν η τεραστια διαφορα του κοστους δεν ειναι θεμα, το αντιθετο μαλλον.

ρε MGs... ρε MGs... αλήθεια τώρα; ή είσαι περιορισμένης αντίληψης ή μας τρολάρεις... προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι είσαι έξυπνος άνθρωπος οπότε το δεύτερο είναι... δεν εξηγείται αλλιώς... παρότι πασιφανώς στο ότι το ταμπούρο που παραθέτεις ακούγεται έτσι, το μέσο καταγραφής παίζει τον μικρότερο ρόλο, μας ζητάς τώρα να κάνουμε τι; να κάνουμε ένα τυχάρπαστο ταμπούρο που θα βρούμε να ακουστεί όπως αυτό που παραθέτεις (που παρεμπιπτόντως για τα γούστα μου είναι και κακογραμμένο ανεξαρτήτως μέσου); και χρησιμοποιώντας τι; saturators που η δουλειά τους είναι απλά να προσπαθήσουν να προσθέσουν σε μια ψηφιακή ηχογράφηση κάποια από τα χαρακτηριστικά της ταινίας;... για να αποδείξεις τι; με απογοητεύεις ορέ... φέρε μου τον παίχτη, το ταμπούρο του, τον χώρο και το outboard που χρησιμοποιήθηκε σε αυτό ώστε να το ηχογραφήσω ψηφιακά στις ίδιες συνθήκες και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ να προσπαθήσω να στο προσομοιώσω το αποτέλεσμα σε δεύτερο χρόνο με αυτό της ταινίας χρησιμοποιώντας κάποιο από τα ανωτέρω πλαγκινάκια... κι αν δεν τα καταφέρω να σου κάνω εγώ countdown μέχρι τα Χριστούγεννα και για το Jumbo και για το Μινιόν που παρεμπιπτόντως ξανανοίγει... (πάντως στο άλλο τεστάκι που έβαλα δεν πρόσεξα να ακούς την διαφορά ώστε να δικαιολογείται αν μη τι άλλο η επιμονή σου στην απαξία τους)... να το ξαναπούμε μήπως εμπεδωθεί (αν και νομίζω οι περισσότεροι το έχουν καταλάβει)... οι tape saturators (κι όλα τα παρόμοιας λογικής vst) δεν είναι "συνθετητές" ήχου όπως λέμε στο χωριό μου τα synth...ούτε φιλοδοξούν να γίνουν... απλά στα χέρια κάποιων με γνώση και διάθεση για πειραματισμό (χωρίς ιδεοληπτικά αναχώματα) μπορούν (δυνητικά πάντα) να γίνουν χρήσιμα εργαλεία δημιουργίας σε διάφορα επίπεδα... κι αυτό και το κατά πόσο εξετάζουμε εδώ... έλεος κάπου... προς τι το μίσος (βεβαίως βεβαίως);... ΥΓ. μη με κάνεις ρε να δείχνω κακός επιμένοντας σε οξύμωρα σχήματα... αφού κατά βάθος μ αγαπάς...

Ενταξει εγω πηρα σκ2 αλλα ειμαι και δυο χρόνια μεγαλυτερος...

...

Η πρώτη μου επαφή με τους Spock's Beard ήταν το 2013 με το που βγήκε το Brief Nocturnes and Dreamless Sleep. Πολύ ωραίος δίσκος. Φοβερός ο Γιαπωνέζος, εδώ "προβάρει" το Afterthoughts.

Σύνθεση του Ryo Olumoto, του παλαβού πληκτρά τους, ο οποίος δίνει ρέστα. instrumental-έπος που αναδεικνύει τα εκτελεστικά μέζεα των Spock's Beard.

2003, και σκάω μύτη σε ένα δισκάδικο κολλητού. Ψάχνω λίγο κάποια CD και πέφτω πάνω στο "Feel Euphoria" των άγνωστων μέχρι τότε για μένα Spock's Beard, και ρωτάω τον φίλο μου "Tι παiζουν αυτοί ρε Mike? Ωραίο εξώφυλλο" και μου απαντάει, "Prog παίζουν, γ@μ@νε Κώστα, βάλε το CD και άκου". Και άκουσα. Και αγόρασα κατευθείαν ό,τι είχε στο ράφι από την μπάντα, 4-5 άλμπουμ νομίζω. Τεράστια γκρουπάρα.

Είναι άσχετοι φίλος, μην τους παρεξηγείς. Εγώ ακόμα απορώ πως μεθάνε με μπύρα. Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά. Μακάρι να έπινα κι εγώ μπύρα, θα είχα γλιτώσει εκατομμύρια. Πάμε να ακούσουμε μια μπαλαντιά τώρα από Spocks, η οποία είναι μέρος ενός 23λεπτου επiκού track (The Water). 1995 και πρώτο άλμπουμ.

Είναι που δεν θυμάμαι, αλλιώς...

Εδώ το σφηνάκι και το μπρελόκ, τα έχω στο συρτάρι του γραφείου μου, κάπου πρέπει να υπάρχουν και τα υπόλοιπα. Την κούπα που βλέπετε την είχα σχεδιάσει και παραγγείλει στο Zazzle, είναι τυπωμένο πάνω της το εξώφυλλο του άλμπουμ τους "Feel Euphoria" του 2003. Το πρώτο SB άλμπουμ που άκουσα και κόλλησα μαζί τους, το εξώφυλλο δε είναι από τα πλέον αγαπημένα μου.

Τίποτα το ιδιαίτερο, ένα μπρελόκ-ανοιχτήρι για κλειδιά, ένα ποτήρι-σφηνάκι, κάποια αυτοκόλλητα νομίζω κι ένα μεταλλικό μαύρο θερμός, όλα με το logo του γκρουπ πάνω, συν τη μαύρη κοντομάνικη μπλούζα με το logo SBX. Το μόνο που χρησιμοποιούσα για χρόνια από όλα αυτά ήταν το μπρελόκ. Την μπλούζα δεν την φόρεσα ποτέ παρά μόνο στο σπίτι, δεν φοράω ποτέ μπλουζάκια και μάλιστα κοντομάνικα. Αλλά μόλις άκουσα το "Their Names Escape Me" με το όνομα μου μέσα σκέφτηκα "χαλάλι τα $225".

Έβγαλα που λέτε μια κατεψυγμένη πίτσα από το ψυγείο να την ψήσω, και χτύπησε το τηλέφωνο. Την άφησα για λίγο στον πάγκο της κουζίνας, μίλησα στο τηλέφωνο και επέστρεψα να την βάλω στον φούρνο, αλλά μου φάνηκε κάπως παράξενη, και δοκίμασα να βγάλω ένα κομμάτι.