Πίνακας συμμετοχής

..

Ειναι λες κ βλέπω άλλον κιθαρίστα απ'την τελευταία φορά που ανέβασες.. Συγχαρητήρια Πράγμα που κάνει την ανάγκη τα βίντεο σου να έχουν καλύτερο ήχο ακόμα πιο εντονη

Ωραίο Φάνη! Μου αρέσουν τα κομμάτια σου γιατί κατατάσσονται σε μια μουσική έκφραση που πλέον έχει κάπως εκλείψει. (Άδικα κατα τη γνώμη μου, τέλος πάντων, μεγάλη συζήτηση αυτή) Πάντοτε μελωδικότατα και ευχάριστα. Στην καφενειακή συζήτηση του ήχου, προσωπικά θα έδινα στο χατ συνέχεια όγδοα, με το δεύτερο σε πολύ χαμηλό βελόσιτυ, ίσα να κρατιέται η ορμή, και θα τράμπαρα το ντέφι να παίζει τις άρσεις. Αυτό μου βγάζουν οι συγκεκριμένοι ήχοι, που είναι κάπως "αφράτοι" και "λιγνοί".

Ένα fusion style solo που χτίστηκε γρήγορα πάνω σε περιπετειώδες backing track που βρήκα και με ενέπνευσε, αναπηδώντας ανάμεσα σε ματζόρε και μινόρε.

Και λέω τι μου θυμίζει. Τον Cohen σκέφτηκα πρώτο για να πω την αλήθεια, αλλά μετά το μυαλό μου πήγε σε κάποιον rap/trapά που ίσως έχω δει κάπου, και είπα να ρωτήσω.

Το φιούζιον υπάρχει από τέλη 60 αρχές 70. Το "σρεντ" φιούζιον (το έχω ακούσει με πολλές ονομασίες) δεν είναι καν είδος. Ένα μικρό ποσοστό του είδους είναι που ξεπήδησε τέλη 80 αρχές 90 από σρενταδες που διευρύνοντας τους ορίζοντες τους κινήθηκαν προς τα εκεί . Δε παψαν να είναι σρενταδες. Δε το κάναν όλοι το ίδιο καλά. Ούτε συνθετικά ούτε αυτοσχεδιαστικά. Από την άλλη τυπαδες σαν τους Alien Holdsworth κ Gambale (δε τους βάζω στο ίδιο τσουβαλι σαν καλλιτέχνες), παρότι είχαν τόσο facility με το όργανο που κάνανε ακόμα κ τον πιο σρεντα να κλαίει, δεν τους θεωρώ σρενταδες γιατί ακόμα κ όταν παίζανε την Άρτα κ τα Γιάννενα τα πάντα ήταν ένα όχημα για αυτοσχεδιασμό για αυτούς. Ήταν κτήνη σε αυτόν τον τομέα Τον καλύτερο ορισμό πάντως για τον εαυτό του τον έχω ακούσει από Bred Garsed. Δεν είμαι φιούζιον παίχτης , είμαι rock improviser. Αλλά ήξερε πολύ καλά πάνω στις πλάτες ποιών πάτησε για να παίζει έτσι κ το είπε...

Ευχαριστώ που έδωσες πιο σφαιρική διάσταση στο θέμα. Στο subgenre τότε του shred fusion, έχει και μερικούς που θυμάσαι και μελωδίες πέρα απτό shredding, και συνήθως αγγίζουν και το γενικό κοινό πιο πολύ, απ'οτι απλά να ενθουσιάζουν άλλους κιθαρίστες. Και μ'αρέσει κ προσωπικά πιο πολύ. Έχει άλλη γλύκα ο άλλος να μπορεί να παίζει παπάδες αλλά να πατάει και φρένο. Είναι η διαφορά Nascar με αγώνες ταχύτητας σε πίστες σε παντός είδους στροφές ένα πράγμα.

Ο ήχος ακούγεται σαν να παίζεται υποβρύχια. Ωστόσο, είναι ένα πρώτο βήμα προς τη δημιουργία πιο εκφραστικών συσκευών που θα βοηθούν άτομα που δεν μπορούν να μιλήσουν. Ένα δίχτυ ηλεκτροδίων εμφυτεύτηκε στον εγκέφαλο ασθενών με επιληψία ως μέρος της θεραπείας τους, κάτι που δημιούργησε μια σπάνια ευκαιρία στους νευροεπιστήμονες να καταγράφουν από τον εγκέφαλό τους ενώ άκουγαν μουσική. Οι επιστήμονες έχουν εκπαιδεύσει έναν υπολογιστή για να αναλύει την εγκεφαλική δραστηριότητα κάποιου που ακούει μουσική και, με βάση μόνο αυτά τα νευρωνικά μοτίβα, να αναπαράγει το τραγούδι. Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε την Τρίτη, παρήγαγε μια αναγνωρίσιμη, αν και σβησμένη εκδοχή του τραγουδιού των Pink Floyd το 1979, "Another Brick in the Wall (Μέρος 1)". Audio-file-2--1-.mp3 Πριν από αυτό, οι ερευνητές είχαν καταλάβει πώς να χρησιμοποιήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα για να ανασυνθέσουν μουσική με παρόμοια χαρακτηριστικά με το τραγούδι που άκουγε κάποιος. Τώρα, «μπορείτε πραγματικά να ακούσετε τον εγκέφαλο και να επαναφέρετε τη μουσική που άκουσε το άτομο», είπε ο Gerwin Schalk, ένας νευροεπιστήμονας που διευθύνει ένα ερευνητικό εργαστήριο στη Σαγκάη και συνέλεξε δεδομένα για αυτήν τη μελέτη. Οι ερευνητές βρήκαν επίσης ένα σημείο στον κροταφικό λοβό του εγκεφάλου που αντέδρασε όταν οι εθελοντές άκουσαν τις 16 νότες του αυλακιού της κιθάρας του τραγουδιού. Πρότειναν ότι αυτή η συγκεκριμένη περιοχή μπορεί να εμπλέκεται στην αντίληψή μας για τον ρυθμό. Τα ευρήματα προσφέρουν ένα πρώτο βήμα προς τη δημιουργία πιο εκφραστικών συσκευών για να βοηθήσουν άτομα που δεν μπορούν να μιλήσουν. Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες έχουν κάνει σημαντικές ανακαλύψεις στην εξαγωγή λέξεων από τα ηλεκτρικά σήματα που παράγονται από τον εγκέφαλο ατόμων με μυϊκή παράλυση όταν προσπαθούν να μιλήσουν. Αλλά ένας σημαντικός όγκος των πληροφοριών που μεταφέρονται μέσω του λόγου προέρχεται από αυτό που οι γλωσσολόγοι αποκαλούν «προσωδικά» στοιχεία, όπως ο τόνος - «τα πράγματα που μας κάνουν ζωντανό ομιλητή και όχι ρομπότ», είπε ο Δρ Σαλκ. Κατανοώντας καλύτερα πώς ο εγκέφαλος μεταβολίζει τη μουσική, οι επιστήμονες ελπίζουν να κατασκευάσουν νέα «προσθετικά ομιλίας» για άτομα με νευρολογικές παθήσεις που επηρεάζουν τη φωνητική τους παραγωγή. Ο στόχος είναι αυτές οι συσκευές να αναμεταδίδουν όχι μόνο αυτό που προσπαθεί να πει κάποιος, αλλά να διατηρήσουν μέρος της μουσικότητας, του ρυθμού και του συναισθήματος της οργανικής ομιλίας. Για να συλλέξουν τα δεδομένα για τη μελέτη, οι ερευνητές κατέγραψαν από τους εγκεφάλους 29 ασθενών με επιληψία στο ιατρικό κέντρο Albany στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης από το 2009 έως το 2015. Ως μέρος της θεραπείας της επιληψίας, οι ασθενείς είχαν εμφυτευτεί στον εγκέφαλό τους ένα δίχτυ από ηλεκτρόδια που μοιάζουν με νύχια. Αυτό δημιούργησε μια σπάνια ευκαιρία για τους νευροεπιστήμονες να καταγράφουν από τη δραστηριότητα του εγκεφάλου τους ενώ άκουγαν μουσική. Η ομάδα επέλεξε το τραγούδι των Pink Floyd εν μέρει επειδή άρεσε σε μεγαλύτερους ασθενείς. «Αν έλεγαν, «Δεν μπορώ να ακούσω αυτά τα σκουπίδια», τότε τα δεδομένα θα ήταν τρομερά, είπε ο Δρ Σαλκ. Επιπλέον, το τραγούδι περιλαμβάνει 41 δευτερόλεπτα στίχους και δυόμισι λεπτά κυκλοθυμικά ορχηστρικά, ένας συνδυασμός που ήταν χρήσιμος για να πειράξουμε πώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τις λέξεις έναντι της μελωδίας. Ο Ρόμπερτ Νάιτ, ένας νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ, και ο αρχηγός της ομάδας, ζήτησε από έναν από τους μεταδιδακτορικούς του, τον Λούντοβικ Μπελιέ, να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει το σύνολο δεδομένων για να ανασκευάσει τη μουσική «επειδή ήταν σε μια μπάντα». είπε ο Δρ Νάιτ. Το εργαστήριο είχε ήδη κάνει παρόμοια εργασία ανακατασκευάζοντας λέξεις. Αναλύοντας δεδομένα από κάθε ασθενή, ο Δρ Μπελιέ εντόπισε ποια μέρη του εγκεφάλου φωτίστηκαν κατά τη διάρκεια του τραγουδιού και σε ποιες συχνότητες αντιδρούσαν αυτές οι περιοχές. Όπως ακριβώς η ανάλυση μιας εικόνας εξαρτάται από τον αριθμό των pixel της, η ποιότητα μιας εγγραφής ήχου εξαρτάται από τον αριθμό των συχνοτήτων που μπορεί να αναπαραστήσει. Για να ανακατασκευάσουν ευανάγνωστα το «Another Brick in the Wall», οι ερευνητές χρησιμοποίησαν 128 ζώνες συχνοτήτων. Αυτό σήμαινε εκπαίδευση 128 μοντέλων υπολογιστών, τα οποία έφεραν συλλογικά το τραγούδι στο επίκεντρο. Στη συνέχεια, οι ερευνητές έτρεξαν το αποτέλεσμα από τέσσερις μεμονωμένους εγκεφάλους μέσω του μοντέλου. Οι αναψυχές που προέκυψαν ήταν όλες αναγνωρίσιμα το τραγούδι των Pink Floyd, αλλά είχαν αξιοσημείωτες διαφορές. Η τοποθέτηση ηλεκτροδίων από τον ασθενή πιθανώς εξηγεί το μεγαλύτερο μέρος της διακύμανσης, είπαν οι ερευνητές, αλλά τα προσωπικά χαρακτηριστικά, όπως το αν ένα άτομο ήταν μουσικός, έχουν επίσης σημασία. Audio-file-2--1-.mp3 Ένα απόσπασμα από ένα ανακατασκευασμένο τραγούδι που δημιουργήθηκε από τα δεδομένα ενός μόνο ασθενή. Τα δεδομένα κατέλαβαν λεπτομερή μοτίβα από μεμονωμένες ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων. Αλλά η προσέγγιση ήταν επίσης περιορισμένη: οι επιστήμονες μπορούσαν να δουν την εγκεφαλική δραστηριότητα μόνο εκεί όπου οι γιατροί είχαν τοποθετήσει ηλεκτρόδια για να αναζητήσουν επιληπτικές κρίσεις. Αυτός είναι μέρος του γιατί τα αναδημιουργημένα τραγούδια ακούγονται σαν να παίζονται υποβρύχια. Άλλες ομάδες κάνουν παρόμοια πειράματα χρησιμοποιώντας μη επεμβατικούς σαρωτές εγκεφάλου, όπως λειτουργική μαγνητική τομογραφία ή fMRI, η οποία παρέχει λιγότερο λεπτομερή μέτρηση της δραστηριότητας αλλά σαρώνει ολόκληρο τον εγκέφαλο. Ο Yu Takagi, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Οσάκα, συνεργάστηκε φέτος με επιστήμονες της Google για να χρησιμοποιήσει δεδομένα fMRI για να προσδιορίσει το είδος μουσικής που άκουγε ένας εθελοντής ενώ βρισκόταν σε σαρωτή εγκεφάλου. Ο Δρ Takagi είπε ότι η νέα μελέτη ήταν σημαντική επειδή έδειξε ότι θα μπορούσαν να συλλεχθούν σημαντικά δεδομένα από έναν σχετικά μικρό αριθμό νευρωνικών συστάδων. «Δεν χρειάζεσαι τόσα πολλά ηλεκτρόδια για να φτιάξεις κάτι ποιοτικό», είπε. Η νέα έρευνα υπογράμμισε επίσης τι κάνει τη μουσική διαφορετική από την ομιλία. Όταν οι εθελοντές της μελέτης άκουσαν ένα τραγούδι, η δεξιά πλευρά του εγκεφάλου τους έτεινε να εμπλέκεται περισσότερο από την αριστερή, ενώ το αντίθετο συμβαίνει όταν οι άνθρωποι ακούν απλή ομιλία. Αυτό το εύρημα, που αναπαράγει προηγούμενες έρευνες, βοηθά να εξηγηθεί γιατί ορισμένοι ασθενείς με εγκεφαλικό που δεν μπορούν να μιλήσουν καλά μπορούν να τραγουδήσουν ξεκάθαρα προτάσεις. «Είναι μια τεχνική περιοδεία», είπε ο Robert Zatorre, ένας νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο McGill του οποίου το εργαστήριο καθόρισε πώς ο εγκέφαλος διαχωρίζει τους στίχους από τη μουσική χρησιμοποιώντας σαρώσεις εγκεφάλου. Αλλά για να παίξει ένα τραγούδι από το κεφάλι κάποιου; «Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεισφορά», είπε. πηγή: https://www.nytimes.com/2023/08/15/science/music-brain-pink-floyd.html?smtyp=cur Audio-file-3.mp4

@Κουφη Λεοπαρδαλη γιατι μαλλον ακους shred φιουζιον σαν αυτο πχ κ οχι φιουζιον σαν αυτο ή κατι τετοιο ας πουμε κοντα στα πρωτα του βηματα Σουπερ ειναι κ το πρωτο υφος, αλλα δε μπορει να διαλεγεις ν'ακους σρεντ φιουζιον κ να σ'ενοχλει που ειναι σρεντ. Αυτο το παρακλαδι του φιουζιον που περιγραφεις ειναι πολυ συγκεκριμενο (κ οχι το "οριτζιναλ"), απο συγκεκριμενους μουσικους, που ηρθαν στο φιουζιον απο αλλες σκηνες κουβαλώντας τα δικα τους δυνατα οπλα για navigation

@whocares και εμένα οι fusion κιθαρίστες συνήθως μου φαίνονται σαν να αναλώνονται σε fretboard gymnastics, αν και η μουσική από πίσω είναι ψαγμένη και φρέσκια. Είναι σαν χαμένη ευκαιρία για κάτι πιο ατμοσφαιρικό. Πολλές φορές παίζουν shred για πολύ ώρα και κάπου χάνεται η μουσικότητα. Είναι σαν να βάζεις ταινία να δεις σε fast forward x2, τι να καταλάβεις Το shred είναι ωραίο σαν έκρηξη αλλά όχι για όλη την ώρα, φαίνεται και απτην σκηνή του Back to the Future που shred-άρει ακαπέλα ο McFly και όλοι σταματάνε να χορεύουν χαχαχα @wh0cares για σένα το μήνυμα, και δεν μπορώ να σβήσω τον λάθος αρχικό αποδέκτη αλλά yolo!

Μπράβο και από εμένα, μ' αρέσει η συγκρατημένη προσέγγιση και η εστίαση στις αλλαγές, φαίνεται ότι παίζεις μυαλωμένα. Το fusion δεν είναι του γούστου μου γενικά, το συγκεκριμένο όμως μου θύμισε και κάτι από πρώιμους δίσκους Santana και Al di Meola. Πολύ καλό! Αξίζει όντως καλύτερο ήχο από της κάμερας.

...είναι όμως παιγμένο με μεταλοκίθαρο και χωρίς πένα Για όποιον ενδιαφέρουν τα τεχνικά, ο ήχος έρχεται από το Archetype Cory Wong της Neural dsp και η κιθάρα είναι μια ibanez rg652ahm Να σημειώσω ότι το βίντεο είναι ψιλοπαντομίμα, γυρίστηκε αφού είχε ήδη γίνει η ηχογράφηση.

Πολύ ωραίο! Και εκείνο το money lick με το bend τετάρτης και ξανά πίσω το έπαιξες τέλεια. Εύγε και ξανά εύγε!

@Ali Barout Ευχαριστώ πολύ Ali ! Μακάρι να μπορούσα να φτιάξω και κάτι πιο σύγχρονο , δοκίμασα δλδ αλλά δεν... Αυτό που λες με τα velocity είναι η λύση αλλά....απ οτι κατάλαβα είναι φτωχά τα samples που έχω....περιορισμένα veloc. layers... Ψαχνω για κάτι λίγο καλύτερο ...

Ρε παιδια, επειδή ο ονειροκρίτης δεν πρόκειται να μου το βγάλει με την καμία, είδα στον ύπνο μου απόψε ότι είχα μια κεφαλή peavey 5150 κάπου στο σπίτι, και καθόταν. Τι σημαίνει αυτό; Εντωμεταξύ, ούτε ματιά δεν του έχω ρίξει ποτέ, ούτε για χάζεμα. Άγνωστες οι βουλές...

Συνάδελφος με τον Αξλ η θεία!

Συμβαίνει πάντως και στους Guns n Roses. Καλά πάντα συνέβαινε live, αλλά πλέον είναι για γέλια. Πάει παίζει η μπάντα, έρχεται η ώρα για τα φωνητικά και αντί για τον Axl Rose ακούγεται η θεία μου η Ευθαλία

Λοιπόν εγώ θα μοιραστώ μια εντελώς αντίθετη εμπειρία... Προ αρκετών ετών με τα ΠΤΠ* παίζαμε κάπου σε ένα χωριό της Κοζάνης. Και καθώς τα ΠΤΠ είχαν στοιχεία "μουσικής κολεκτίβας", μπορεί να κάναμε μια σειρά εμφανίσεων back to back χωρίς το ίδιο lineup- τότε ξεκινήσαμε με έναν ντράμερ, εγώ θα έπαιζα μπάσο από την δεύτερη εμφάνιση και μετά κλπ. Στην συγκεκριμένη εμφάνιση λοιπόν, ένα παλικάρι που τραγουδούσε και έπαιζε ποντιακή λύρα θα έφερνε αυτός έναν ντράμερ, εκ Κοζάνης ορμώμενο. Χωρίς πρόβα, χωρίς καμία προηγούμενη επαφή, πλην της διαβεβαίωσης του δικού μας ότι ήταν καλός. Έρχεται το παλικάρι, κάθεται στα ντραμς και είμαστε όλοι WTF... Όχι "κένταγε", και λίγο παραπάνω. Δεν θυμάμαι καν το όνομα του πλην του γεγονότος ότι ήταν τρομερός παίκτης και πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ενδεχομένως ο αξιότιμος LK να τον γνωρίζει. Οπότε συμβαίνουν και αυτά και όχι μόνο τα... άλλα *Παιδιά Της Πάτρας

wh0 cares

Σε καμία περίπτωση οι μετρήσεις δεν είναι άχρηστες, αλλά από την άλλη δεν δίνουν πλήρη εικόνα για το πως ακούγεται κάτι. Μια κραχτή περίπτωση είναι το Prism ADA-8XR το οποίο είναι 25 χρονών (παλιό) και παρόλο που έχουν βγεί νεότερα με καλύτερες μετρήσεις (πχ χαμηλότερο thd+n) συνεχίζει να είναι ένα από τα κορυφαία. Το τσιπάκι από μόνο του δεν λέει πολλά. Πολύ μεγαλύτερο ρόλο παίζει το συνολικό implementation.

Δεν ξέρω να το απαντήσω. Μόνο αν τα συγκρίνουμε δίπλα δίπλα με την ίδια πηγή.

Αν καταφέρουμε να βρούμε 4-5 interfaces, εγώ είμαι διατεθημένος να κάνουμε ένα σωστό test στο στούντιο. Κατι του στυλ, Focusrite, SSL, Audient, Motu κτλ. Κάνουμε publish και τα αποτελέσματα σε άρθρο στο Noiz.

Μου μαγαρίσατε το thread , alitez

Εγω παντως ξερω μονο πως Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_custom_plus_emg_fr_vbk.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwxOymBhAFEiwAnodBLBdc6FR-RSWhVEbTaz3Uzw_UffDeM2N6IiR5tekW1u7x0pNZ1b1c3hoCL0gQAvD_BwE

Τελικά πρέπει να ενθουσιαστηκες με τη harley benton ε?

Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_custom_plus_emg_fr_vbk.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwxOymBhAFEiwAnodBLBdc6FR-RSWhVEbTaz3Uzw_UffDeM2N6IiR5tekW1u7x0pNZ1b1c3hoCL0gQAvD_BwE Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_custom_plus_emg_fr_vbk.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwxOymBhAFEiwAnodBLBdc6FR-RSWhVEbTaz3Uzw_UffDeM2N6IiR5tekW1u7x0pNZ1b1c3hoCL0gQAvD_BwE Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_custom_plus_emg_fr_vbk.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwxOymBhAFEiwAnodBLBdc6FR-RSWhVEbTaz3Uzw_UffDeM2N6IiR5tekW1u7x0pNZ1b1c3hoCL0gQAvD_BwE Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_custom_plus_emg_fr_vbk.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwxOymBhAFEiwAnodBLBdc6FR-RSWhVEbTaz3Uzw_UffDeM2N6IiR5tekW1u7x0pNZ1b1c3hoCL0gQAvD_BwE Πήρε ένας φίλος αυτήν και έπαθα πλάκα από την ποιότητα κατασκευής.Δεν ξεκουρδιζει με τίποτα.Πολυ χαμηλό action και φοβερό ήχο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_custom_plus_emg_fr_vbk.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjwxOymBhAFEiwAnodBLBdc6FR-RSWhVEbTaz3Uzw_UffDeM2N6IiR5tekW1u7x0pNZ1b1c3hoCL0gQAvD_BwE

Άντε ακόμα ένα. Κάντε subscribe στο κανάλι μου λέμεεεεε.....

Ελπίζω να μας διαβάζει κάνα πιτσιρίκι μπας και ανοίξει κάνα αυτί... Τι γκρουπάρες πάω και θυμάμαι...

Εγω παντως τετοια ωρα ακουω τον Τζιμακο στανταρντ

Κόλλησα με το δίπλα θέμα και τον όμορφο plexi, και είπα να "μαγειρέψω" έναν όμορφο, παχύ και οργανικό plexi ήχο. Στο rig που χρησιμοποιώ, δεν υπάρχει ενισχυτής. Παίζω με texal specials σε xotic sl drive, το οποίο και μπουστάρω με αλλα overdrives. Αντί ενισχυτή, τα έχω κοτσάρει στο Αmpster. plexi.mp3

Χμ ναι, αλλά η έκδοσή μου δεν είναι ακριβώς ν_ό_μ_ι_μ_η. Οπότε το export δε λειτουργεί :D Υπόσχομαι ότι αν βγάλω ποτέ λεφτά από τη μουσική, θα τα αγοράσω.

Ος.

XiaoYing_Video_1690211511129_HD.mp4

Προχειρο take πανω σε ενα κομματι που μελεταω αυτο το καιρο, το Rappahannock River Rag του τεραστιου Jack Rose (ειπα να φυγω λιγο απο Fahey να παω δυο βηματα παρα περα). Η κιθαρα ειναι μια Ibanez 2846, γιαπωνεζικη απο την εποχη των lawsuits μονο που αντι να αντιγραφει τις Martin (ή τις Gibson) ειναι βασισμενη πανω σε Guild προτυπα. Ξεπατικωμενο headstock, pickguard, bridge κλπ, με τα specs να παραπεμπουν σε Guild D50, αλλα με πλατη σε στυλ Martin D-35. Την τσιμπησα προσφατα ως curio αλλα τελευταια she's grown on me a bit και μαλλον θα παραμεινει.