John Goumis

'Εχω μια Baja αλλά εδώ και δυο βδομάδες ανακάλυψα τι θα πει πραγματικό twang με αυτή την Harley Benton:

H αλλαγή από PRS σε Tele είναι αρκετά ριζοσπαστική. Συμφωνώ σε ό,τι λέει ο @JimmyPap αν σου αρέσουν τα ''σύγχρονα'' Petrucci-οειδή leads με πολλά μεσαία, ή ακόμα και τα old school lead παιξίματα τύπου Gary Moore, Randy Rhoads κτλ, μην έχεις πολλές απαιτήσεις από την Τele, η οποία όμως στα ρυθμικά και στα καθαρά σκοτώνει, και στα leads βέβαια αλλά μιλάμε για άλλου τύπου leads. Την συγκεκριμένη κιθάρα βέβαια δεν την έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου (έχω παίξει μόνο με ''κλασσικού'' τύπου Τέλε και έχω και μια Μπάχα), αυτή έχει αρκετές μοντέρνες υλοποιήσεις που πάνε προς Ritchie Kotzen μεριά... Διαφωνώ πάντως στο ότι είναι πιο all around από την PRS. Είναι all around αν δεν έχεις στο παικτικό σου ρεπερτόριο τίποτα από την Van Halen εποχή και μετά. Η PRS λόγω του scaling και των split coils είναι πιο all around, επουδενί όχι σε τέλειο βαθμό και θα σου δώσω το εξής παράδειγμα: έστω ότι έχεις την κλασσική ροκ μπάντα, που ξεκινάει το ρεπερτόριό της με CCR, Stones, Skynyrd κτλ και καταλήγει σε ΑC/DC, Metallica, Ozzy, Van Halen κτλ. Αν επιλέξεις την PRS, θα ακουστείς αξιοπρεπώς (αλλά όχι τέλεια) στα πρώτα, και εξαιρετικά στα δεύτερα. Αν επιλέξεις την Tele, θα ακουστείς ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ στα πρώτα και ''meh'' στα δεύτερα. Βέβαια αν το παραπάνω δεν σε απασχολεί και τόσο και ψάχνεις μια κιθάρα με χαρακτήρα, εννοείται ότι η Tele έχει περισσότερο χαρακτήρα σαν όργανο. Καλή τύχη στην αναζήτησή σου!

Το bright switch σε ενισχυτές από την μια βγάζει ωραία, ''vintagie'', σκληρά καθαρά, αλλά από την άλλη δυσχεραίνει το πάντρεμα με το od/dist pedals (τουλάχιστον για μένα προσωπικά, μου ακούγεται πολύ fizzy το overdrive). Έχω έναν Bassman Silverface '68-69, και έναν Bassbreaker 45άρη αλλά σε κανέναν δεν χρησιμοποιώ το bright switch (ο bassbreaker δεν έχει switch αλλά κανάλι) γιατί μετά τα γκάζια δεν θα μου αρέσουν (το ιδανικό θα ήταν να μπορούσα να απενεργοποιώ το bright switch όταν ενεργοποιώ το od/dist pedal). Αλλά ο Bassman ευτυχώς έχει ήδη από μόνος του αρκετό ''γρέζι'' ήδη, όπως περιέγραψες πριν. Μάλλον είναι λόγω vintage ή κλασσικού fender κυκλώματος και πρέπει να κάνεις αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω ποστς.

Αντί για κιθάρα - κιθάρες, θα ποσταρω tattoo

Τέτοιου είδους τηλεοπτικοί διαγωνισμοί δεν έχουν σχεδόν κανένα αντίκτυπο ούτε στον καλλιτέχνη, ούτε στο κοινό. Άσχετα από το αν είναι ''φθήνια'' ή όχι, δεν έχει σημασία αυτό. Το να είσαι απλά καλός (ή εξαιρετικός, ή άριστος) ερμηνευτής από μόνο του δεν λέει κάτι. 'Αμα είναι έτσι, να γίνει και ένα show ''The Guitar'' ή ''The Drummer'', να βάλουμε κάτι 8χρονα από την Ασία να παίζουν τις ''κάλτσες τους'', να βγάλουμε νικητή και να τα βάλουμε να φτιάξουν τους νέους Zeppelin ή Stones... αυτά είναι αστεία πράγματα. Τώρα, αν ο σκοπός τους είναι να δουλέψουν μισή σεζόν μεροκάματα στης Ζουγανέλη ή στου Mουζουράκη και μετά από ένα χρόνο που θα βγει το επόμενο Voice να ξαναβγουν στην αφάνεια, άλλο αυτό. Ο Παντελίδης έγινε πασίγνωστος από αυτοσχέδια βίντεο που ανέβαζε στο YouTube, και σιγά σιγά γιγαντώθηκε και ήρθαν όλα τα άλλα (δισκογραφικές κτλ). Παλαιότερα, οι μπάντες παίζανε όπου να'ναι, και κοιμόντουσαν στο βανάκι τους ο ένας πάνω στον άλλο. Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα, σήμερα θα υπάρχει ένας ''αντίστοιχος'' τρόπος, το να κερδίσεις σε έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό πάντως σίγουρα δεν είναι αυτός ο τρόπος.

Ποτέ δεν μου έχει τύχει να ανησυχήσω για κάτι τέτοιο, γιατί αγοραπωλησίες κάνω είτε μέσω αποστολής αναγκαστικά (λόγω του ότι μένω σε νησί) είτε μεταξύ φίλων, που γνωριζόμαστε όλοι οι μουσικοί λίγο-πολύ μεταξύ μας. Α ρε, καλά τα λέγανε οι Thunder ....''there is low life in high places....''

Κατα την γνώμη μου τίθεται θέμα. Στο S.I., όλα βγάζουν νόημα. Ξέρεις πχ ότι ένα Newton είναι η δύναμη που πρέπει να ασκηθεί σε σώμα μάζας ενός ΚΙΛΟΥ για να επιταχυνθεί κατά ένα ΜΕΤΡΟ ανά ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ εις το τετράγωνο. Άντε να κάνεις την ίδια εξίσωση αλλά με ουγγιές, πόδια, λίβρες, pounds, μίλια κτλ, δεν θα βγάζει και τόσο νόημα. Κατανοώ τα κατάλοιπα άλλων εποχών αλλά θεωρώ αυτά τα παλιά συστήματα άχρηστα.

Οι προβληματισμοί σου είναι σωστοί, όπως και η παρατήρησή σου σχετικά με το πολύ ανώτερο φινίρισμα που είχε η ακριβή κιθάρα. Απλά συγκρίνεις δυο ανόμοιες κιθάρες και δεν τις έχεις παίξει σε κανονικό, αξιοπρεπή λαμπάτο ενισχυτή. Και είναι λογικό, λόγω διαφορετικού παικτικού στυλ, να σου φαίνεται πιο άνετη η Ibanez μέχρις ενός σημείου. Αν συγκρίνεις μια Τελεκάστερ των 300 ευρώ μια αυτήν του φίλου σου όμως, πέρα από το φινίρισμα θα προσέξεις σιγά σιγά και άλλες αλλαγές, πχ στην ταστοδουλειά και στα ηλεκτρικά, αλλά και στον ήχο, αν έχεις αξιοπρεπή ενισχυτή. Από την άλλη, 1800+ ευρώ για Τελεκάστερ είναι κατά την γνώμη μου υπερβολικά πολλά χρήματα, αλλά σίγουρα πληρώνεις και το όνομα. Το αντίστοιχο θα συμβεί επίσης αν συγκρίνεις την δικιά σου με μια high end Ibanez. Eκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ''μούφα''. Αν είσαι πρακτικός τύπος, θα την καταβρείς με το όργανο που έχεις ήδη στην κατοχή σου και δεν θα σε νοιάζει τίποτα και θα 'σαι άρχοντας, γιατί είναι όντως μια χαρά όργανο. Αν όμως κάποια στιγμή σου δημιουργηθεί η επιθυμία να έχεις ένα όργανο ''για μια ζωή'', ένα prestige όργανο με το οποίο θα πορευτείς μουσικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκεί θα κοιτάς και άλλες λεπτομέρειες, όπως το finish, τα κλειδιά, τα ηλεκτρικά, το hardware κτλ. θα πας για κάτι πιο ακριβό, και στην τελικά ας πληρώσεις και το όνομα.

Το ''διαφήμιση'' το έβαλα σε εισαγωγικά, γιατί όντως και η εικόνα επηρεάζει, αλλά είναι διαφορετικό από μια διαφήμιση ή παρουσίαση όπως αυτή των PRS SE που είχε πιο άμεσους στόχους, όντας λιγότερο ''κλασσικό'' μοντέλο. Οι Strat, Tele, LP κτλ είναι industry standards, κλασσικά μοντέλα τα οποία διαφημίζονται από μόνα τους εως εναν βαθμό, γιατί έχουν καθιερωθεί ως brand. Ποτέ δεν θα έπαιρνα Gibson επειδή είναι sponsored o YouTuber Marty Schwarz πχ. Μου είναι παντελώς αδιάφορος. Θα έπαιρνα λόγω του ότι οι μισοί classic rock κιθαρίστες που ακούω εγώ παίζουν με αυτήν (και οι άλλοι μισοί με Fender). Σε αντίθεση με την PRS που δεν υπήρχε καν στον χάρτη τότε (στις νεότερες γενιές όμως έχει άλλη βαρύτητα η ιστορία της).

Ίσως το έπαθα με μια PRS SE Custom 24 που πήρα πρόσφατα. Το γεγονός ότι μαρκετάρανε το αναβαθμισμένο hardware και το αισθητικά πιο θελκτικό Paul Reed Smith logo, συν τα exotic/limited edition malpe tops, με έκαναν να υποκύψω. Διαφορετικά δεν νομίζω ότι είχα ανάγκη για PRS, συνήθως όποτε ήθελα μια κιθάρα ήταν επειδή ήθελα μια SG, ή μια Tele, ή μια LP κτλ, δεν ήταν θέμα ''διαφήμισης'' δηλαδή.

Τηλεόραση μόνο για gaming πλέον (όχι ότι παίζω και πολύ, αλλά πλέον είναι πολύ προτιμότερο να παίξω ένα παιχνίδι που διαρκεί 60 ώρες παρά να δω 30 μέτριες ταινίες ή 6 σεζόν από σειρές που είτε θα αποδειχθούν μούφα, είτε θα τελειώσουν ανολοκλήρωτες και δεν θα μάθουμε ποτέ τι στο διάολο συνέβη μετά μιας και το συνδρομητικό κανάλι θα αποφασίσει να μην συνεχίσει την παραγωγή με 2η σεζόν κτλ). Αν ασχολιόμουν πιο πολύ με retro gaming θα γούσταρα και μια CRT για να παίζω σε πραγματική 4:3 εικόνα, μιας και τα crt filters που έχουν τα emulators ή κάτι επανεκδόσεις παλιών κονσολών (super nintnedo mini, mega drive mini κτλ) είναι τραγικά (εκτός αν όντως τα παιχνίδια έδειχναν τόσο χάλια και παλιά αλλά δεν το θυμάμαι γιατί ήμουνα μικρός :P )

7

Γρατζουνάω από λίγο κάθε μέρα, εκτός αν δεν βρω χρόνο. Δεν παίζω κάτι συγκεκριμένο συνήθως, ούτε συνθέτω...απλά ''πασπατεύω'' το διαθέσιμο gear μου. Περαιτέρω ''έμπνευση'' για να γρατζουνίσω περισσότερο μια νέα προσθήκη στο gear, αν και ακούγεται κάπως καταναλωτικό αυτό, αλλά νομίζω όλοι το παθαίνουμε λίγο-πολύ όταν αποκτούμε κάτι καινούργιο. Νομίζω ότι αυτό που με γεμίζει περισσότερο είναι όταν πιάνω την κιθάρα για να βγάλω ένα ''νέο'' κομμάτι (ή να βελτιωθώ σε κάποιο κομμάτι που ήδη παίζουμε με την μπάντα πχ).

η δικιά μου προσωπικά, όχι δεν ξέρω.. ίσως είναι τα οικονομικά σκαμπανεβάσματα που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες με την κρίση, και τώρα ο νέος ονειρεύεται το εύκολο χρήμα ξερω 'γω. Όχι ότι τις προηγούμενες δεκαετίες όλα ήταν οικονομικά ρόδινα, αλλά στα 90's πχ που είχαμε τους Nirvana από την μια και την ''επανάσταση των παιδιών απέναντι στους γονείς γιατί έτσι'' και από την άλλη τις καλλίγραμμες τραγουδίστριες και το γενικά ''σέξυ'' θέαμα που βλέπαμε στο MTV, δεν μπορείς να πεις ότι η μουσική τότε είχε ως επίκεντρο τον εύκολο πλουτισμό... κάτι ''get rich or die tryin''' του 50cent ήρθαν αρκετά αργότερα. κομματάρες, αλλά όπως ανέφερα παραπάνω με παράδειγμα την μάνα μου, έχω τις αμφιβολίες μου ότι όλα τα όντα του πλανήτη ταυτίζονται με αυτό Υποθετική ήταν η συζήτηση, αλλά ναι, σίγουρα του αρέσουν οι Beatles, αν και ποτέ δεν τον έχω ακούσει να μιλάει πολύ γι'αυτούς (και για classic rock γενικότερα), ίσως μόνο μια φορά που είχε μια κασσετίνα-συλλογή με albums των Beatles και του την έκλεψαν. Εννοείται ότι και εμένα μου αρέσουν. (πιο πολύ από τους Slayer :P .. αυτούς θα τους βάλω σπάνια, αν θέλω να θυμηθώ τα νιάτα, και πάντα ως background μουσική -όταν ασχολούμαι με κάτι άλλο δηλαδή- όχι όταν ακούω μουσική ''κανονικά''

έχεις κάποια δίκια.... απλά οι Maiden πχ (μιας και τους αναφέραμε σε πολλά παραδείγματα) δεν είναι και κάτι το τόοοοσο μακρινό για κάποιον κλασσικοροκά στην ηλικία των πατεράδων μας, ''Thin Lizzy&Whisbone Ash on Steroids'' είναι στην ουσία... αλλά από εκεί και πέρα άντε να ''πιάσει'' ακούσματα όπως οι Slayer, οι Slipknot, oι Korn, System of a down κτλ. Το σύνηθες είναι να απέχουν από τέτοια. Δεν έχω να προσθέσω όμως κάτι παραπάνω στους προβληματισμούς που έθεσα στην προηγούμενη απάντηση. Μπορεί και η κακοτεχνία και η επαναληψιμότητα και τα άτεχνα φωνητικά να είναι μέρος του όλου θέματος... όπως ο Cobain που έβγαινε ξεκούρδιστος on stage και ακόμα και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει αν το smells like teen spirit έχει στίχους με συνοχή ή είναι απλά τυχαία επιφωνήματα σε σειρά. Ποιος ξέρει.

Δεν ξέρω.. δυστυχώς αυτό το ''δεν είναι το ίδιο'' μου θυμίζει μια υποθετική συζήτηση με τον πατέρα μου, να μου λέει ότι δεν είναι το ίδιο γιατί οι Beatles είχαν αρμονία, μελωδία κοκ ενώ οι Slayer είναι απλά μια βαβούρα. Και στην μάνα μου αρέσει το Nothing else matters, αυτό δεν σημαίνει ότι εκτιμά ιδιαίτερα το kill'em all ή το master of puppets, ή για να μην το πάω μακριά τα υπόλοιπα κομμάτια του black album. Αυτές είναι μικρο-εξαιρέσεις. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που έχει γεννηθεί πριν το 1950 και να μην θεωρεί τους πχ Slayer το ίδιο χάλια με την τραπ πχ. Απλά τότε που ήταν πιο συντηρητική κοινωνία, οι νέοι άκουγαν ''αυτούς τους μαλλιάδες σατανιστές με τις πεντάλφες και τα ουρλιαχτά'', ή την ''σεξιστική και άσεμνη Μαντόνα'' ή τους ''ταραχοποιούς και πότες Gun n Roses'' 'η τους ''προβληματικούς και φασαριόζους Nirvana'' κ.ο.κ. Την σήμερον εποχή, ο νεανίας δεν χρειάζεται να ακούσει δίσκο με πεντάλφα στο εξώφυλλο για να ''αντιδράσει'' στον συντηρητισμό της κοινωνίας, ούτε ''το αληταριό'' των Guns n Roses, ούτε την''άσεμνη'' Μαντόνα. Το σεξ, η αμφισβήτηση της θρησκείας, το μακάβριο εικαστικό και το να βγαίνεις έξω 4-5 φορές την εβδομάδα να τα πίνεις με φίλους, είναι πλέον κάτι πολύ πιο εδραιωμένο στην κοινωνία, απ' ότι ήταν τότε. Τώρα τι μπορεί να ιντριγκάρει τον νεανία? Το να είναι ''επιτυχημένος'' και ''΄λεφτάς'' με πολλά μοντέλα δίπλα του να τον περιτριγυρίζουν, σε μεγάλα σπίτια με ναρκωτικά κτλ. Τα υπόλοιπα παλιά ''συντηρητικά κάστρα'' έχουν καταληφθεί και δεν σοκάρουν πλέον. Κάθε εποχή με λίγα λόγια έχει τα δικά της ''θέματα'' και είναι απολύτως φυσιολογικό όσο μεγαλώνουμε να συνειδητοποιούμε όχι απλά ότι ήρθε η δικιά μας ώρα να διασχίσουμε το ''χάσμα γενεών'', αλλά ότι ήδη βρισκόμαστε στην άλλη μεριά.

όπως μλκια έλεγαν οι γονείς σου τους Metallica-Nirvana κτλ όταν τους άκουγες στο δωμάτιό σου (δεν πιστεύω δηλαδή ότι την πρώτη φορά που άκουσες Maiden πχ γύρισε ο πατέρας σου και είπε ''τι μπαντάρα είναι αυτή??'') όπως μλκια ΄λεγαν οι παππούδες σου τους Stones-Kinks (γιεγιέδες βασικά τους αποκαλούσαν) κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, γερνάμε. Είναι τόσο απλή η εξήγηση.

πως λεγόταν η μπάντα σου αδερφέ αν επιτρέπεται? Εμένα μια ντροπιαστική στιγμή ήταν πριν δυο χρόνια το καλοκαίρι. Παίζαμε σε ένα μαγαζί, σε έναν πολύ δημοφιλή τουριστικό προορισμό, όπου συν τοις άλλοις πολλά ζευγάρια από το εξωτερικό επιλέγουν ως τόπο για να παντρευτούν. Εκείνη την ημέρα θα έρχονταν λοιπόν και το νιόπαντρο ζεύγος, συν όλους τους καλεσμένους, πέρα από τους θαμώνες. Δεν ήταν ιδιωτικό πάρτυ, ούτε είχαμε σχέση με τον γάμο, απλά ξέραμε ότι θα είχαμε όλον αυτόν τον κόσμο. Λόγω ενός τσακωμού το ίδιο μεσημέρι που κατέληξε σε φωνές και έντονο διάλογο, εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με την φωνή μου (τραγουδάω και παίζω κιθάρα στην μπάντα). Λέω στον ιδιοκτήτη να με αρχίσει στα μεταξά, που εκτός του ότι δεν με βοήθησαν και ιδιαίτερα, με έκαναν και πιο μεθυσμένο, γιατί έπινα το ένα πίσω από το άλλο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ''σώσω'' ότι σώζεται. Μια ώρα και κάτι πρέπει να κράτησε το λάιβ. Την ώρα που παίζαμε, ο ντράμμερ και εγώ αντιληφθήκαμε ότι μια κοπέλα από το κοινό (η οποία αποδείχθηκε η κουμπάρα) ''τραγουδούσε''. Την ανεβάσαμε άρον άρον (δεν χρειάστηκε και πολύ να την πείσουμε) να πει κάνα ''γυναικείο'' κομμάτι, όπως Valerie, Οne way or another, I love RnR κτλ μπας και ροκανίσουμε κάποιο χρόνο, ενώ ανέβασα και τον γαμπρό να πει το Mustang Sally. Δεν ήταν τέλειο, ούτε σώθηκε το λάιβ, αλλά κάτι ήταν και αυτό. Μετά από αυτό το συμβάν και επειδή είχα μαζί μου ''φιλοξενούμενο'', αντί να γυρίσουμε σπίτι συνεχίσαμε το πάρτυ σε κοντινό κλαμπ, παρέα με τις κουμπάρες, το ζευγάρι και τους φίλους-φίλες του ζευγαριού. Ήμουν ήδη με κλειστή φωνή και πιωμένος, και το μετέπειτα clubbing περιττό να πω ότι με αποτελείωσε...

Ορθώς η τραγουδίστρια αρνήθηκε να συμμετάσχει άνευ αποδοχών. Ναι μεν μιλάμε για μια εκπομπή με τηλεθέαση, αλλά το target group απευθύνεται άτομα 60 plus σαν την μάνα μου πχ που δεν έχουν ιδέα από ίντερνετ και λοιπά μπιμπλίκια και τζιτζιφιόνια. Με άλλα λόγια ο μέσος ακροατής της εκπομπής δεν έχει να προσφέρει κάτι στον καλλιτέχνη που να εξαργυρώνει την άνευ αποδοχών συμμετοχή του. Η μάνα μου πχ ούτε subscribe θα έκανε στην Μαντώ στο YouTube, ούτε θα τις ανέβαζε τα views στο Spotify, ούτε θα παραγγείλει τον δίσκο της από το Amazon. Θα έβλεπε απλά την εκπομπή, μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα έβλεπε την επόμενη, με άλλους τραγουδιστές-θεματικό κτλ. Επίσης κάτι που ήθελα να γράψω στο άλλο θέμα με το παιδί που ζητούσε συμβουλές για το πως να κάνει πρόβα, αλλά τελικά δεν έγραψα τίποτα, και εδώ αναπόφευκτα προκύπτει εμμέσως από το θέμα: Φαντάζομαι οι μουσικοί της εκπομπής του κ. ''γράφουμε τον Κορονοϊό στα παλιά μας τα παπούτΣα πολύ σχολαστικά'' κάνουν πρόβες (και ίσως εξαντλητικές). Όπως και οι ηθοποιοί που πάνε σε γυρίσματα για τηλεοπτικά σήριαλ κτλ. Δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική ο συμφορουμίτης να μην μπορεί να κάνει πρόβα. ''Επειδή είναι για την ευχαρίστησή του και όχι επειδή πληρώνεται γι'αυτό'' θα μου πείτε. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο δεν το γνωρίζουμε, πρόβα κάνεις για να ''παρουσιάσεις'' ένα προϊόν - υπηρεσία. Αν δεν κάνεις πρόβα, δεν μπορείς να παρουσιάσεις-διεκδικήσεις πως να πουλήσεις αυτή την υπηρεσία. Δεν δουλεύουν όλοι οι μουσικοί σε παραγωγές του Mega και της ΕΡΤ για να λέμε ότι όλες οι άλλες πρόβες είναι αχρείαστες και πρέπει να απαγορεύονται. Τέσπα. Την απόφαση της τραγουδίστριας όχι απλά την βρίσκω σωστή, αλλά με εκπλήσσει το γεγονός αυτό, καθώς θεωρούσα δεδομένο ότι οι τραγουδιστές τις εκπομπής πληρώνονται γι'αυτό που κάνουν εκεί.

Δεν έχω πουλήσει ποτέ κιθάρα για να είμαι ειλικρινής, ούτε έχω κάποια που χρησιμοποιώ περισσότερο από τις άλλες. Η παρακάτω ''lonestar'' stratocaster (δεκαετίας '90) δεν είναι ούτε η πρώτη μου, ούτε η πιο ακριβή,ούτε η πιο όμορφη, ούτε η πιο all around, ούτε καν η καλύτερη ηχητικά κιθάρα που έχω. Συμπαίκτες και φίλοι προτιμούν άλλες. Όμως για κάποιο λόγο είναι η κιθάρα που θα το σκεφτόμουν λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη για κάποιο ''σημαντικό''gig πχ. Συνδυάζει ό,τι χρειάζομαι, δηλαδή αξιοπιστία, άνεση, βάρος, playability, ηχητική ευελιξία, λιγότερο άγχος για μεταφορά-κακομεταχείριση-καιρικές συνθήκες, looks κτλ, ενώ όντας η πρώτη μου Fender, είναι ίσως η κιθάρα με τα περισσότερα ''χιλιόμετρα'' επομένως τα χέρια μου είναι καλύτερα ''προσαρμοσμένα'' σε αυτήν από οποιαδήποτε άλλη ίσως. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν έπρεπε να μείνω με μια μόνο αν θα ήταν αυτή, καθώς δεν έχω κάποια ''αγαπημένη'' αλλά νομίζω απάντησα κάπως στο θέμα.

Πολύ ωραίο θέμα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει κοινός παρονομαστής όχι μόνο στην μουσική αλλά στην σύγχρονη κουλτούρα γενικότερα. Αυτό συμβαίνει γιατί στον leisure time είναι καλό να συγκλίνουν τα μουσικά αλλά και άλλα ψυχαγωγικά γούστα (σειρές, ταινίες κτλ). Πχ εγώ με την σύντροφο έχουμε κοινά γούστα ως βάση, απο εκεί και πέρα τα γούστα του ενός συμπληρώνουν τα κενά του άλλου, πχ αυτή είναι τρελαμένη με τον Springsteen και Bowie που ποτέ δεν ήμουν κάνας τρελός fan αλλά τους εκτίμησα καλύτερα από τότε που είμαι μαζί της και τους απολαμβάνω περισσότερο, ενώ αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει από την μεριά της με τους Deep Purple κτλ. Αλλά η βάση μας είναι κοινή, Alice Cooper, Maiden, Thunder είναι μπάντες που άνετα θα κάτσουμε να δούμε ένα DVD αντί να δούμε Netflix, ενώ το να σας κάνει δώρο η σύντροφός σας εισιτήρια για τους Steel Panther είναι κάτι που εύχομαι να βιώσετε όλοι . Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να συνυπάρξω με κάποια που δεν έχει ιδέα από αυτά, πχ να ακούγεται στο σπίτι Ρέμος και Sin boy και να βλέπει Bachelor στον Alpha, χωρίς να θέλω να θίξω καμία κοπέλα-σύντροφο που αρέσκεται σε αυτά και πολύ καλά κάνει, απλά καταλαβαίνετε που το πάω. Άλλο πλεονέκτημα είναι φυσικά ότι απολαμβάνετε τα ίδια μαγαζιά. Δεν χρειάζεται να ''της κάνεις το χατήρι'' να την πας στα μπουζούκια, ώστε την επόμενη φορά να πάτε στο ροκάδικο. Πιο πολύ χρειάζεται να κάνω αυτή την χάρη σε φίλους μου, αλλά όχι ευτυχώς στην σύντροφο. Εν κατακλείδι ναι, θεωρώ ότι είναι σημαντικό, αλλά από την άλλη αυτά δεν γίνεται να μπουν σε καλούπια και σε ''κανόνες'', το θέμα είναι να είσαι με ένα άτομο που να σε γεμίζει.

δεν ξερω που οφείλεται ακριβώς... επ'ουδενί δεν είναι κακό μηχάνημα ο Bassbreaker, απλά μπροστά στον Bassman ωχριά. Είναι αλλιώς ένα στην ουσία ''χειροποίητο'' σε εισαγωγικά μηχάνημα και ας είναι δεκαετίας '60 (καλά προφανώς κάποιοι πυκνωτές θα έχουν αντικατασταθεί μετά από τόσα χρόνια) σε σχέση με ένα μεξικάνικο ενισχυτή που πλέον τους βγάζουνε με το κιλό. Πάντως όπως είπε και ο SF παραπάνω, εξαρτάται και για τι ενισχυτή θες... το να μην είναι pcb δεν λέει κάτι αν θες να έχεις μοντέρνο ήχο τύπου dream theater... αναφέρομαι στην διαφορά ''κλασσικού στυλ''΄ενσχυτή τύπου fender. δεν έχω καμπίνα 4ohm, τον χρησιμοποιώ σε 8άρες όντως... κάπου διάβασα ότι ο ενισχυτής καθαρίζει αν αλλάξεις τις 12ax7, όντως το μεγάφωνο πάντως δίνει επιθυμητό headroom. Ίσως πρέπει να ψαχτώ για 4ωμ καμπίνα για να τον αξιοποιώ καλύτερα...

Έχω έναν καινούργιο 45άρη Bassbreaker και έναν Bassman original 1968 (drip edge), η διαφορά τους είναι αρκετά μεγάλη, ο Bassman ακούγεται πολύ πιο ''ζωντανός'' ενισχυτής, απλά έχει πολύ λιγότερο headroom σε σχέση με το ''καθαρά κανάλι'' του Bassbreaker (πολλοί βέβαια το ζητάνε αυτό, εγώ από την άλλη σκέφτομαι να του βάλω 12ΑΤ7 μπας και καθαρίζει λίγο σε μεγάλες εντάσεις)

Είχα πάντα απορία τι τρέχει με την συγκεκριμένη εταιρεία, που κάποτε έβγαζε πετάλια με το τσουβαλι, και τώρα στο επίσημο site της βλέπω μόνο κάποια "μπουτίκ-like" πετάλια. Παλιά υπήρχε η x-series σειρά, μετά βγήκε και η πιο ακριβή hardwire σειρα, και διάφορα άλλα pedals. Με λίγο ψάξιμο σήμερα είδα ότι η νέα διεύθυνση της εταιρείας αποφάσισε να κάνει κάποιου είδους rebrand, κυρίως γιατί λόγω ονόματος ο κόσμος πίστευε ότι τα πεταλια της ήταν όλα ψηφιακά, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιει τον όρο DigiTech μόνο για τα ψηφιακής τεχνολογίας προϊόντα της, ενώ για τα αναλογικά χρησιμοποιεί το brand της DOD. Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι ο κόσμος τα θεωρούσε υποδεέστερα από τον ανταγωνισμό. Δεν ξέρω αν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά είναι κρίμα μια τέτοια γκάμα πεταλιών να μην υπάρχει πλέον στην αγορά, και ας μην ήτανε τα καλύτερα πετάλια του κόσμου. Προσωπικά ξεκίνησα με αυτά τα πετάλια, λόγω του ότι υπήρχαν σε αφθονία στο τοπικό κατάστημα, οπότε ήταν εύκολο να τα προμηθευτώ. Εξάλλου οι τιμές ήταν μια χαρά. Bad monkey μόλις στα 47 ευρώ, Digital Delay μόλις στα 65 ευρώ, MultiChorus στα 84 ευρώ και hardwire SC2 Valve Distortion στα 109 ευρώ, το πιο ακριβό αλλά ήταν πιο ακριβή σειρά και ήταν εντυπωσιακό για την εποχή του, ενώ στην ουσία ήταν και δικαναλο... Μπορεί να τα έχω αντικαταστήσει όλα στο pedalboard, αλλά επουδενί δεν τα θεωρώ κακά, απλά τα είχα πάρει μια δεκαετία πριν και λογικό ήταν να αντικατασταθούν εν καιρώ. Κρίμα πάντως να μην βγαίνουν ακόμα. Δηλαδή είτε Boss πρέπει να πάρεις πλέον, είτε να τα σταξεις για μπουτίκ είτε να πάρεις ένα αντίστοιχο των 20-30 ευρώ? Μια χαρά εναλλακτική ήταν και η επιλογή DigiTech για ένα σκαλί κάτω από τα Boss πιστεύω. Εσάς ποια η γνώμη σας? Εμένα θα μείνουν στο κουτί τους είτε ως back up είτε για εναλλακτικό μελλοντικό pedalboard.... Α, και παρότι παιγμένα του σκοτωμου, εξακολουθούν να λειτουργούν άψογα, εξαιρετική ποιότητα κατασκευής.