pipityri

3 ώρες πριν, Superfunk είπε

 

Ναι αλλά και χωρίς τον BONO δεν βγαίνουν με τίποτα,αλλά έπιασες τώρα την περίπτωση των περιπτώσεων όπου όλοι οι μουσικοί της μπάντας είναι μοναδικοί στυλιστες και όλοι μαζί φτιάχνουν το σύνολο.

 

Ο απλός ακροατής πάντως τον Bono κοιτάει.

Το πιο σημαντικό μέλος των U2 είναι ο Eno.

Ριζική απο/αναδόμηση του πρωτοτύπου, ανακάλυψη του τραγουδιού μέσα στο τραγούδι.

11 λεπτά πριν, Spyros Delta είπε

του .... ξεφυγε

4.49...

8 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Είναι αυτό που λέμε παίρνω αφορμή από κάτι.

 

 

Το ακόρντο  στο 6.31!!!! Το ακόρντο στο 6.31!!!!!

6 λεπτά πριν, vagelism είπε

o τυπος που προσπαθουσε να ηχογραφησει την ...σιωπη ε?

 

Α γεια σου.

2 λεπτά πριν, dimsonic είπε

...μου εχει ανατεθει ενα...project....

Χε χε χε...να μαντέψω?

3 λεπτά πριν, vagelism είπε

Νομιζω οτι ξεχασα New order και Joy Division.

Έχω την εντύπωση πως η πραγματική ιδιοφυία εδώ ήταν ο Martin Hannet...

6 ώρες πριν, fusionakis είπε

 

- και τέλος, ερχόταν η ώρα να αυτοσχεδιάσει ο Garrett, και σταματούσαν όλα... εκεί δεν μπορούσες να σκεφτείς καν, παρά μόνο αφηνόσουν σε ένα σπάνιο παιχτικό ταλέντο, που κατάφερνε και κορύφωνε τους αυτοσχεδιασμούς του φτάνοντας μέχρι το βάθος της ψυχής σου.

 

Το σόλο του στο New Blues Old Bruise ήταν από τα κορυφαία πράγματα που έχω βιώσει σε live. (υποθέτω πως μιλάς για το βράδυ στο Παλλάς..)

Κι εγώ μόνο bend ακούω.

Έχω,εντούτοις κάτι να πω για το κομμάτι, κάτι που διαπίστωσα τώρα, καθώς τότε που το έπαιζα στο πιάνο όλη μέρα,στην πραγματικότητα το ψευτόπαιζα-με δικά μου ακόρντα κλπ. Σχετίζεται με αυτό που συζητάμε στο θέμα που άνοιξε ο Στράτος,περί αξιολόγησης κλπ.

 Το κομμάτι, λοιπόν, όπως και την ταινία, το λάτρεψα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα πως και τα γιατί, καθότι 18 και στα παπάρια μου κιόλας, χωρίς-φυσικά-να μειωθεί ποτέ η συγκίνηση που μου προκαλούσε. Χθες, μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατο του Μόσχου, έπιασα να θυμάμαι την ταινία, τον Χάρη,ένα βράδυ με τον Γρηγόρη και τον Περικλή, την έτσι, την γιουβέτσι, τα 18 και στα παπάρια μου κιόλας. Και έκατσα στο πιάνο και το (ψευτό)παιξα όπως τότε και ήταν ακριβώς όπως τότε. Και μετά λέω....βρε παπάρα, δεν κάθεσαι να το βγάλεις κανονικά, έτσι, τιμής ένεκεν. Και έκατσα. " Mode Μουσικού On". Και άκουσα το εξής....Το τέλος του θέματος είναι quote από το Air On A G String. Τώρα, όποιος έχει δει την ταινία ξέρει πως ο Bach παίζει κάποιον ρόλο. Επιπλέον, το Air παίζει στην Πρωινή Περίπολο. Και αναρωτιέμαι....ήταν ιδέα του Νικολαίδη ή του ίδιου του Χατζηνάσιου? Τι έχουμε εδώ...το μάθημα ανατομίας του Tennessee Williams λέξη προς λέξη....το πρώτο πρελούδιο για τσέλο του Bach να παίζει στο repeat...ένα θέμα που περιέχει νύξεις σε άλλο κομμάτι του Bach που παίζει στην επόμενη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη...η ανακάλυψη ενός ακόμα επιπέδου συσχετισμών ...ανατρίχιασα. Και όχι μόνο. Εκτίμησα το συγκεκριμένο έργο τέχνης σε ακόμα βαθύτερο βάθος και ακόμα πλατύτερο πλάτος.

2 λεπτά πριν, Superfunk είπε

 

Η εκτέλεση είναι υπέροχη,η ΣΥΝΘΕΣΗ όμως είναι του Χατζηνάσιου.

Με πρόλαβες για δέυτερα.

1 λεπτό πριν, Αετός είπε

Μου ήταν, πολύ συμπαθής φυσιογνωμία.

Τον θυμάμαι από τη σειρά "Το κάμπινγκ".

Κι αλήθεια η σύνθεση σου,ήταν σαν ένας ψίθυρος στ'αυτί,σαν ένα θρόίσμα των φύλλων."Ήρθε η ώρα σου ρε μάγκα...Κάντην.Το κάμπινγκ έκλεισε..."

Σ΄ευχαριστώ, Αετέ...μακάρι να το είχα γράψει εγώ το κομμάτι. Είναι το θέμα από την Γλυκιά Συμμορία και είναι του Χατζηνάσιου.

2 ώρες πριν, Haris είπε

Όταν είσαι 16 χρονών, ‘επαναστατημένος’, ‘ψαγμένος’, ‘ροκάς’ και δε συμμαζεύεται, και τρως τη σφαλιάρα της Γλυκιάς Συμμορίας στο σινεμά της γειτονιάς σου, είναι βέβαιο ότι η αυτή σφαλιάρα θα πονάει για πάντα.

Ο Αργύρης, με το παπούτσι που είναι “ό,τι πρέπει για κλωτσιές”, και τα άλλα τρία γλυκά  καθίκια της ταινίας, είναι μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας εδώ και τριανταφεύγα χρόνια.

 

Ο Τάκης Μόσχος που τον ζωντάνεψε μας άφησε χθές.

 

Και πάλι χθες, ο εκλεκτός συνάδελφος και αγαπημένος φίλος Σπύρος/pipityri βρήκε τη στιγμή - o παπάρας - να μου στείλει το δικό του tribute, με τον τρόπο που ξέρει.

 Ήταν μόλις είχα ξαναδεί την ταινία για εκατοστή φορά, φορτισμένος, με ένα φλασκί ουίσκι στο χέρι και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα.

Τι; Κλισέ; Μελοδραματικό; Φυσικά. Γι’ αυτό λέγονται προσωπικοί μύθοι.

 

Της αφήνει το χέρι.
"Το μάθημα τελείωσε. Μπορείς να πηγαίνεις".

 

Κυρίες και κύριοι, Μάθημα Ανατομίας.

 

 

 

 

Μια χαρά τα λες, δεν έχω να συμπληρώσω κάτι. Δεν θυμάμαι, αλλά σίγουρα πρέπει να ήσουν κι εσύ σε κάποιες από τις μεταμεσονύχτιες προβολές που κάναμε στο σπίτι κάτι καλοκαίρια που έλειπαν οι γέροι μου, με Κουρέλια και Γλυκά Συμμορία και Πρωινή Περίπολο. 

Ωραίος...

1.10

2. 9

Για μένα, το πραγματικό θέμα είναι το εξής...μπορεί να υπάρξει ένας αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης του τι είναι μουσικά ενδιαφέρον ή όχι? Μιλάω για πέρα από το...μου αρέσει, με συγκινεί, μου θυμίζει τότε εκεί που....,έχει ένα ακόρντο και άρα γαμεί....έχει coltrane changes πάνω σε ρεγγε beat σε 13/8 και άρα γαμεί....κλπ. Εγώ θεωρώ πως, ναι υπάρχει. Κι έχει να κάνει, ξαναλέω, με το πως χρησιμοποιούνται τα συστατικά της μουσικής γλώσσας. Και επίσης ξαναλέω πως το είναι κάτι μουσικά ενδιαφέρον δεν λέει κάτι πέρα από αυτό...είναι ή δεν είναι. Ούτε πρέπει ντε και καλά να μου αρέσει, ούτε να μην μου αρέσει,ούτε είναι πιο σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό. Αντιλαμβάνομαι το μουσικό ενδιαφέρον σαν μια από τις παραμέτρους που αξιολογώ όταν ακούω ένα κομμάτι, και όχι πάντα την σημαντικότερη.

22 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

 

Η άποψη ενός μουσικού, αν αυτός είναι μόνο "πιστός αναπαραγωγέας/εκτελεστής", δεν θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτήν ενός ακροατή (του ίδιου μουσικού ιδιώματος) σχετικά με την συνθετική ποιότητα ενός κομματιού.

Μόνο στην εκτελεστική τελειότητα (του ίδιου οργάνου) θα έχει αυτός ο μουσικός σοβαρότερη άποψη.

Η άποψη δηλαδή του Gould πάνω στον Bach έχει την ίδια βαρύτητα με την δική μου? 

1 ώρα πριν, vagelism είπε

συμφωνω απολυτα με τον Σπυρο.

Απο την στιγμη που μια μουσικη μπορει κ αγγιζει μια μεριδα του κοσμου ειτε συναισθηματικα ειτε εγκεφαλικα ειτε απλα κ μονο  διασκεδαστικα , για μενα εχει καλλιτεχνικο κ μουσικο ενδιαφερον.

Με αυτο το τροπο Ο Μπαχ , ο Ακης Πανου και η Sia..τους προσεγγιζω με τον ιδιο τροπο και τους δινω την ιδια σοβαροτητα οταν ακουω μουσικη.

 

Δεν είμαι σίγουρος πως μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Δεν είπα πως δεν αντιμετωπίζω σοβαρά τους Sex Pistols. Πιστεύω πως το πόσο ΜΟΥΣΙΚΟ ενδιαφέρον έχει κάτι μπορεί να αξιολογηθεί με μεγάλη ακρίβεια βάσει της χρήσης που γίνεται εντός αυτού του κάτι στα διάφορα ΜΟΥΣΙΚΑ συστατικά. Αυτό, δε, δεν προδικάζει ούτε το πόσο απολαυστικό, σημαντικό ή επιδραστικό είναι αυτό το κάτι, ούτε την καλλιτεχνική του αξία.Ένα τραγούδι του Dylan, του Springstreen ή του Άκη Πάνου μπορεί να είναι κάτι που θα μας αγγίξει βαθιά, θα μας κάνει να σκεφτούμε, να πορωθούμε ή να κλάψουμε, άσχτετα από το γεγονός πως τα ΜΟΥΣΙΚΑ συστατικά που το αποτελούν-και η διάδραση μεταξύ τους-ενδέχεται να απλοικά, προφανή ακόμα και ευτελή. Προσωπικά, αντιμετωπίζω με σοβαρότητα οποιονδήποτε πιάνει ένα όργανο και προσπαθεί να κάνει κάτι-αυτό είναι ένα πράγμα. Η χρήση που γίνεται στο ΜΟΥΣΙΚΟ υλικό, όμως, βάσει της οποίας αξιολογώ το πόσο ΜΟΥΣΙΚΑ ενδιαφέρον είναι κάτι-αυτό είναι άλλο πράγμα. Και δεν τα συγχέω.

1 λεπτό πριν, fusiongtr είπε

 

Πόσο αντικειμενικά μετρήσιμα είναι αυτά από έναν απλό ακροατή, έναν μουσικό δημιουργό, έναν μουσικό εκτελεστή, και έναν επαγγελματία οργανοπαίχτη, με βάση αυτές τις ιδιότητές τους?

 

Αυτό είναι το ζητούμενο.

 

Και όταν λέμε ποσότητα πληροφορίας και χειρισμό της, εννοούμε τα σολιστικά μέρη, την ενορχήστρωση, το δέσιμο της μπάντας, κλπ.

Απολύτως αντικειμενικά μετρήσιμα. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα η το σημάδι που αφήνει κάτι.  Για παράδειγμα,  η εξαιρετικά καλοψημένη μπριζόλα που με περιμένει αυτή τη στιγμή,  δεν έχει μαγειρικό ενδιαφέρον. Δεν παύει όμως να είναι μια απολύτως ικανοποιητική γαστριμαργική εμπειρία την οποία και σπεύδω,  σπεύδω λέω,  να αδράξω.

8 λεπτά πριν, Spyros Delta είπε

Διαφωνω και αιτιολογω την αποψη μου.

Απο τη στιγμη που μια μουσικη (καλες τεχνες γενικοτερα) επηρεαζει συναισθηματα και μαλιστα πολυ εντονα, για μενα εχει σοβαροτατο ενδιαφερον μουσικα, ακομα κι αν βασιζεται σε απλουστατες μορφολογιες, θεωρητικα, αρμονικα, τεχνικα κλπ

Και εκει ειναι η μαγκια του θεωρητικου που θα βρει και θα καταγραψει τι κανει αυτο το απλο μουσικο μορφωμα να επηρεαζει τοσο εντονα.

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να διαφύγω του υποκειμενισμού μου.  Δηλαδή,  θεωρώ πως το impact που είχαν οι Πιστολς πάνω μου έχει να κάνει με ένα συνολικό πακέτο του οποίου η μουσική αυτή καθεαυτή ήταν ένα μέρος του. Εξακολουθώ να τους γουστάρω, αλλά δεν τους βρίσκω μουσικά ενδιαφέροντες. Σε αντίθεση,  ξέρω γω,  με τους Πολις,  που ενώ τους βρίσκω ενδιαφέροντες, δεν τους αντέχω. 

Άρα,  αν πεις την μπασογραμμή,  μπορούμε να τα ονομάσουμε. 

Μπορείς να δοκιμάσεις κάθε μια τους πάνω από κάθε νότα της σκάλας σαν τονική.  Η πρώτη πχ θα μπορούσε να είναι Am11, C6/9, D7sus4, Gsus4add9....κλπ.  Βρες τι σου άρεσει και τις βαφτίζουμε μετά. 

Am11

Am6

Am6/9

Am7....

.....αν το μπάσο παίζει Λα. 

13 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Με ποιά ιδιότητα (εκτός της για όλους κοινής, αυτής του ακροατή), μπορούν να αξιολογήσουν κάτι ως μουσικά ενδιαφέρον (εκτός από το τεχνικό μέρος της μπάντας το οποίο γνωρίζουν καλά όλοι οι παραπάνω "τύποι μουσικών"), ως μουσικά αξιόλογο ή μη, όλοι αυτοί οι παραπάνω "τύποι"?

Το τι είναι μουσικά ενδιαφέρον και πόσο, είναι κάτι απολύτως μετρήσιμο-δεν είναι θέμα ούτε γούστου ούτε προσωπικής άποψης.Αφορά στην ποσότητα της μουσικής πληροφορίας που περιέχεται και τον χειρισμό της. Αυτό δεν συνεπάγεται πως ένα μη ενδιαφέρον μουσικά αντικείμενο δεν μπορεί να είναι σημαντικό ή να επικοινωνήσει έντονα συναισθήματα ή να εμπνεύσει ή να είναι ωραίο-για κάποιους-και αντίστροφα, κάτι μουσικά ενδιαφέρον δεν είναι κατ΄ανάγκη κάτι που σε αγγίζει ή σου αρέσει κλπ. Ο Στραβίνσκυ έχει μουσικό ενδιαφέρον, σ΄αρέσει δεν σ΄αρέσει. Οι Σεξ Πίστολς δεν έχουν, σ'αρέσουν δεν σ' αρέσουν.

-Still Life, Peter Hammill

-Free Money, Patti Smith

-Sail Away,Magrugada

-Family, Noah Gundersen

-Hallelujah, Fairground Attraction

-Carpet Crawlers, Genesis

-The Pan Within, The Waterboys

-Homesick ,Kings Of Convenience

-Hope It Was Worth It, Galia Arad

-Evening Over Rooftops, The Edgar Broughton Band

-Blue In Green, Miles Davis/Bill Evans

-In A Sentimental Mood, η εκτέλεση του Trane με τον Duke

- New York On My Mind, John Mclaughlin

-Pavane Pour Une Infante Defunte, Maurice Ravel...η εκτέλεση του Larry Coryell

-String Quartet in G minor,  Claude Debussy

-Endangered Species, Pat Metheny&Ornette  Coleman

-Silence Of A Candle, Oregon/Ralph Towner

-In A Silent Way,  Miles Davis

-Being You Being Me,  John Mclaughlin

Outrage At Valdez, Frank Zappa

Χρειάζομαι 4. 

-μία ηλεκτρική με τάστα, τύπος μαγνητών αδιάφορος

-μία ηλεκτρική άταστη,

-μία ακουστική

-μία κλασική.

Κρίνοντας από τα λεγόμενα σου, το πράμα είναι απλό: βρες δάσκαλο, έστω για λίγο αλλά σύντομα. Υπάρχει συγκεκριμένη jazz παιδαγωγική και ένας καλός δάσκαλος θα σου εξηγήσει τα πρώτα βήματα που πρέπει να κάνεις. Θα βοηθήσει, φυσικά, αν είσαι εξοικειωμένος με τα υλικά. Οπότε, μέχρι να μπορείς να κάνεις μαθήματα:

- σιγούρεψε την good old major scale σε διάφορες θέσεις, τις 4 βασικές τετράφωνες συγχορδίες που αυτή παράγει-επίσης σε διάφορες θέσεις-και τα αρπέζ τους

-βρες jazz κομμάτια που σου αρέσουν και μάθε τα-θέμα και ακόρντα. Υπάρχουν πάρα πάρα πολλά κομμάτια που στην πραγματικότητα είναι τραγούδια και που παίζονται μια χαρά με τα βασικά τετράφωνα ακόρντα. Μπορείς να ηχογραφείς τα ακόρντα και να παίζεις το θέμα ή να τραγουδάς το θέμα και να συνοδεύεις ταυτόχρονα. Φαντάζομαι έτσι ξεκίνησες να παίζεις"όχι jazz"-παίζοντας κομμάτια που γουστάρεις-δεν υπάρχει απολύτως κανένας σοβαρός λόγος να κάνεις κάτι διαφορετικό τώρα.

-βεβαιώσου πως μπορείς να αυτοσχεδιάσεις στο ιδίωμα με το οποίο νιώθεις άνετα-ξέρω γω, blues, one chord vamp, οτιδήποτε-με υλικά που ξέρεις καλά-πενταονική κλπ- γιατί αν πας κατευθείαν να το κάνεις με πράγματα που ακόμα δεν πολυκατέχεις, τον ήπιες.