pipityri

49 λεπτά πριν, JimmyPap είπε

 

Επειδή όπως προανέφερα, όλα έχουν να κάνουν με το concept. Ειναι αλλιώς π.χ. να εχεις ενα ντο κι ενα ρε και να τα ενώσεις με ενα ντο#, και άλλο να παίξεις ενα ντο# σκέτο. Την ίδια νότα παίζεις και στις δυο περιπτώσεις, αλλα το αποτέλεσμα ειναι τελείως διαφορετικό. 

Θεωρείς δηλαδή πως αν αυτο το ντο# είναι κατάληξη μιας φράσης και εχει διάρκεια ένα μέτρο σε αργό blues και το ακόρντο εκείνη τη στιγμή είναι G7 , έχει διαφορετικό ηχητικό χαρακτήρα ανάλογα με το ποιά κλίμακα χρησιμοποιήθηκε στην φράση που προηγήθηκε? Γιατί το post του Σπύρου αυτό αφορά.

5 ώρες πριν, JimmyPap είπε

 

Παρ'ολα αυτά, εάν είναι να γίνει ανάλυση θα προτιμούσα να είναι βασισμένη σε κλίμακες (πχ πάνω στα dominant ακόρντα μπορούμε να παίξουμε πεντατονικές, mixolydian, phrygian dominant, superlocrian, τα chord tones, tritone substitution και δεν ξέρω εγώ τι άλλο). Κατ'αυτό τον τρόπο και έχει ο παίχτης περισσότερες επιλογές αλλά παράλληλα εξασκείται και στο να ακούει τα διάφορα ηχοχρώματα.

 

 

Η ανάλυση που προτείνει ο Σπύρος αφορά τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μιας από τις 12 νότες πάνω από τα τρία ακόρντα ενός βασικού blues. Δεν βλέπω γιατί μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι μέρος μιας σκέψης βασισμένης σε κλίμακες. Ένα b9 ακούγεται όπως ακούγεται είτε το πάρεις από phrygian dominant είτε το πάρεις από altered. Εκτός αν εννοείς κάτι άλλο και δεν το καταλαβαίνω.

2 ώρες πριν, Jazzjoker είπε

Ευχαριστώ συνονόματε. Με έτρωγε να γράψω κάτι γιατί τελευταίως σκέφτομαι πολύ το θέμα του solo εκτός κλιμάκων και καθαρά από την άποψη των νοτών πάνω στις συγχορδίες και το ρόλο που μπορεί να έχει η καθεμιά. 

 

Φυσικά οι κλίμακες και ειδικά για την κιθάρα, οι θέσεις, είναι πολύ μεγάλη ευκολία αλλά καμιά φορά αποτελούν και περιοριστικό παράγοντα γιατί φοβόμαστε να βγούμε έξω από τα boxes ενώ ακριβώς εκεί είναι που βρίσκονται μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα ηχοχρώματα.

Οι νότες που παίζουμε δεν εκλαμβάνονται από το αυτί μία προς μία, εκτός αν παίζονται πολύ αργά, είναι κρατημένες κλπ. Ειδικότερα στο blues υπάρχει πολύ έντονο αυτό που ο Russell ονόμασε tonal gravity, υπάρχει δηλαδή μια πολύ ισχυρή έλξη προς την τονική, τέτοια ώστε ακόμα κι αν μελωδικά αναφερόμαστε μόνο σ αυτήν, το αποτέλεσμα είναι οκ, ακόμα κι αν νότες μία προς μία σε σχέση με την εκάστοτε αρμονία δεν συμφωνούν. Ίσως γιατί η αρμονία στο blues μοιάζει να είναι κάτι που έρχεται εκ των υστέρων, είναι απλά ένα χρώμα, χωρίς κάποια λειτουργική σημασία.Υπάρχει, φυσικά, πολύ καλό blues όπου οι παίχτες αναφέρονται συνειδητά στις αλλαγές των ακόρντων, έχω την υποψία όμως πως αυτή είναι η λευκή επιρροή.

 Ένα παράδειγμα για το ότι το αυτί εκλαμβάνει τις νότες σε ομάδες των οποίων η σημασία ξεπερνάει την σχέση κάθε μεμονωμένης νότας με το ακόρντο πάνω στο οποίο παίζεται, προέρχεται από αυτό που γενικά ονομάζουμε παίξιμο outside, χρωματικό κλπ. Πάνω στο A7,για παράδειγμα, ένας jazz oriented παίχτης θα μπορούσε να παίξει μια φράση που αναφέρεται σε μια πτώση προς το A7-ας πούμε ένα E7-χωρίς αυτό να παίζεται από την υπόλοιπη μπάντα. Το g# που θα υπάρχει εκεί δεν ακούγεται σαν μια τυχαία ξένη νότα, αλλά υπακούει σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης. Το ίδιο γίνεται κι όταν κάποιος παίζει ένα ημιτόνιο πάνω από την τονική-Bb penta πάνω στο A7. Οι νότες μία μία σε σχέση με το ακόρντο είναι ό,τι να΄ναι, αλλά η μεταξύ τους σχέση έχει νόημα και αυτός είναι ο λόγος που η φράση θα λειτουργεί.

 Συνοψίζοντας, οι νότες που δεν είναι "αρμονικές" μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο σε εξάρτηση από την λύση τους, αλλά και εντασσόμενες μέσα σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης ο οποίος "υπερτίθεται"  του υπάρχοντος. Αυτό στο χωριό μου τα λέγαμε superimposition. 

Ωραίο θέμα, JJ. 

Τετάρτη είναι καλή μέρα για μένα. Αν είστε ακόμα κατά τις 10, θα χαρώ πολύ να τα πούμε.

Πολύ όμορφο. 

Αν μου επιτρέπεις,  υπάρχει ένα σημείο που δεν μου κάθεται καλά...το si-re στη μελωδία πάνω από το F#m7-και αντίστοιχα αργότερα το eb-c πάνω στο Gm7. Αν έτσι το θέλεις, πάσο-φυσικά-αλλά αν όχι, ίσως θα πρέπει να το κοιτάξεις.

Στις 10/9/2019 στις 10:04 ΜΜ, fusiongtr είπε

Στην αρχή ......νόμιζα ότι είχατε και sax.

Θενκ γιου! Θενκ γιου!

2 ώρες πριν, BillTrantos είπε

Φαντάσου να περπατάς σε κάνα σοκάκι στην Κρήτη και ξαφνικά να ακούς από κάπου να παίζεται ζωντανά τέτοια μουσική.  

Υπάρχει φοβερή σκηνή κάτω, πολλοί μουσικοί και πολλοί από αυτούς εξαιρετικοί-σε όλα τα στυλ.

Είναι αλήθεια όμως πως στο συγκεκριμένο μέρος , που είναι ιδιαιτέρως τουριστικό, αυτό που παίξαμε δεν είναι ο κανόνας.(Αν και έπαιξα και δύο άκρως ενδιαφέροντα gigs με το τρίο αυτό συν σιτάρ, υλικό του σιταρίστα, πολλά μονά μέτρα, πολλά διαφορετικά grooves κλπ τα οποία επίσης είχαν πολύ καλή προσέλευση...)Δεν σου κρύβω πως πριν το live είχα την αίσθηση πως θα παίζαμε στις καρέκλες-πράγμα που σημαίνει πως ακόμα και σύζυγος με την κόρη θα την είχαν κάνει με ελαφρά-και ήταν, τελικά, πολύ ευπρόσδεκτη έκπληξη το ότι υπήρχε πολύς κόσμος που έκατσε και είδε το όλο το σετ και επιπλέον φάνηκε να γουστάρει κιόλας. 

7 λεπτά πριν, dimsonic είπε

Σπύρο έχεις κάποιο looper που παίζει?

Ναι. Γράφω στην αρχή μερικά layers  με ebow. Κατά διαστήματα στην εξέλιξη του κομματιού, τα ξαναβάζω όταν παίζω το θέμα.

Ακόμα ένα από το πρόσφατο live μας στην Κρήτη.Ήταν το πρώτο κομμάτι του σετ, υπάρχει μια σχετική φασαρία στην αρχή, αλλά το άφησα έτσι γιατί μου αρέσει πως αναδύεται σταδιακά η μουσική μέσα από τις ομιλίες κλπ.

Εγώ θεωρώ πως διανύουμε μια λαμπρή-μεταβατική-περίοδο. Υπάρχει απίστευτη πληροφορία διαθέσιμη σε όλους. Από αυτούς τους όλους,κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι(ταλαντούχοι?πονηρεμένοι?) ώστε να ξέρουν πως να την χειριστούν. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει πως θα βάλουν το μυαλουδάκι τους να δουλέψει και δεν θα αρκεστούν στον πιθηκισμό.

Ως προς τα υπόλοιπα που έχουν αναφερθεί, η φιλοσοφία μου είναι η εξής....Το "μου αρέσει, με συγκινεί" κλπ δεν έχουν θέση σε μια τέτοια κουβέντα, απλά γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Ο Στράτος είναι ΑΕΚ εγώ είμαι Ολυμπιακός, δεν πρόκειται να βρούμε άκρη.

Και, όταν μια κοινότητα, ή ένα υποσύνολο της, θεωρεί ένα μέλος της σημαντικό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, τότε κάθομαι και ασχολούμαι μέχρι να καταλάβω.Ακούω, διαβάζω, κάνω έρευνα. Και μετά ξανακούω.Είναι μια προσέγγιση που δεν με έχει ζημιώσει ποτέ.

2 ώρες πριν, fusiongtr είπε

Very nice indeed.

 

Πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές και σόλο.

Ρε φίλε τι εξοπλισμό κατέβασες στην Κρήτη?

 

Ευχαριστώ,  Στράτο.  

Είχα μαζί μου την start,  την πεταλιέρα και τα περισσότερα live τα έκανα με τον   pignose. Εδώ παίζω έναν blackstar 5αρι . Καθαρό κανάλι,  το   riot μπροστά και λίγο delay από το flashback. 

Όπως λοιπόν υποσχέθηκα-ή μήπως επρόκειτο για απειλή?- ορίστε ένα ακόμα τεμάχιο από το live μας στο Mermaid Cafe. Lucy's Vivid Nightmare, και όπως ίσως προσέξετε στην περιγραφή,  σύνθεση και των τριών, με άλλα λόγια πρόκειται για αυτοσχεδιασμό. Ζητούμενο ήταν να δημιουργηθεί κάτι που να έχει μια σαφή δομή, με θέμα που να επανέρχεται συχνά πυκνά-επίσης, είχα συνεχώς στο μυαλό μου πως παίζαμε για ένα γενικό κοινό, πιθανότατα όχι ιδιαίτερα εξοικειωμένο με τέτοια πράγματα, πράγμα που με βοήθησε να παίξω πολύ πιο εστιασμένα και μαζεμένα. Νομίζω...

 Lucy's Vivid Nightmare, λοιπόν. 5/8 σε B Locrian.

Ευχαριστώ, φίλοι μου. 

@fusiongtr Στράτο,  το κορίτσι με την κάμερα που φαίνεται στην αρχή,  είναι η Χαρά. Αν την ακολουθήσεις όπως πάει να κάτσει,  θα δεις και την μαμά της. 

@dimsonic Meeting Of The Spirits δεν Θ'ακούσετε . Ήταν μια ωραία εκτέλεση,αστεία αστεία η πρώτη φορά που το παίζω live,ο δε Ori το έσκισε -ειχε δουλέψει με τον Cobham στην Ινδία στα τέλη του 70. Εντούτοις,  δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος με κάποια δικά μου ρυθμικά λάθη.  Την επομενη φορά. 

@shelter Αναφέρεσαι στο Sliding Beat Project που ξεκινήσαμε με τον Jonathan Colombo.  Κάναμε ένα live ως τρίο με την φανταστική Λουκία Αλευρά στη φωνή.  Πριν από αυτό, και υποθέτω πως αυτό εννοείς,  ανεβήκαμε στο βουνό,  στήσαμε, παίξαμε και γυρίσαμε ένα κλιπάκι. Μοντάρεται αυτή τη στιγμή στην Μαδρίτη,  λογικά θα ανέβει στο τέλος του μήνα. 

@Jazzjoker Είχε και Blues Wire,  αν και δεν μπόρεσα να πάω.  Θα  τους, και σας,δω όμως σύντομα στη γειτονιά μου.  

Καλό μήνα, συνάδελφοι!

Μόλις επέστρεψα από Κρήτη, μετά από έναν μήνα γεμάτο φανταστικό φαγητό, αρκετό ποτό και πολλή μουσική. Είχα επίσης την χαρά να γνωρίσω και από κοντά τον gkourmoul1-Γιώργο, σ΄ευχαριστώ για την φιλοξενία, το jam και την ξενάγηση στο ωραίο σου gear. Μ΄έβαλες σε σκέψεις με κείνη την PRS.

Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που έπαιξα, κάναμε κι ένα live στο Mermaid Cafe ( ναι, το...Come on down to the Mermaid Cafe/and I will buy you a bottle of wine...Mermaid Cafe) με τους εξαιρετικούς Βασίλη Καλιαμπέτσο-πολυοργανίστας που εδώ έπαιξε μπάσο-και Ori Balak, τύμπανα. Έγραψα κάποια κομματάκια ειδικά για την περίσταση, παίξαμε Meeting Of The Spirits(Mahavishnu) και Spiritual(Coltrane), αλλά και αυτά ήταν απλά αφορμή για το βασικό ζητούμενο, που ήταν ο αυτοσχεδιασμός.

Το Toes In Rows είναι ένα από τα τεμάχια που έγραψα. Πρόκειται για ένα απολύτως διατονικό θεματάκι σε C Major. Παίζεται δύο φορές, την πρώτη οδηγεί σε ένα ανοιχτό μέρος σε E Phrygian, τη δεύτερη σε ένα επίσης ανοιχτό μέρος σε C Lydian. Αυτή είναι η φόρμα του, και πάει λέγοντας.

Η βιντεοσκόπηση είναι casual, ο ήχος οκ, αλλά καθώς είχα αρκετό καιρό να παίξω live κάτι που πραγματικά να γουστάρω, είπα να το μοιραστώ. Θα ανεβάσω και καναδυό ακόμα.

Ωραιότατο, πολλά σημεία είναι πραγματικά μαγικά. Ενδιαφέρον θα ήταν να βλέπαμε και το χορευτικό μέρος. Δύο ερωτήσεις,

-Τι κιθάρα είναι? Ακέφαλη μου φαίνεται...?

-Έχεις, έστω εν μέρη, προετοιμάσει τα διάφορα μέρη ή ξεκίνησες χωρίς ιδέα για το τι πρόκειται να κάνεις?

Το out of the box, δεν υπάρχει. Όλοι μέσα σε κουτιά κινούμαστε. Φροντίζουμε να είναι είναι ευρύχωρα, ευάερα και ευήλια με γνώση και μελέτη. Όλα τα άλλα είναι μαλακίες. Οι ουσίες αλλάζουν την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό και τις πράξεις μας και επιπλέον μας δημιουργούν την απόλυτα εσφαλμένη εντύπωση πως αυτό είναι ορατό και από τους υπόλοιπους. Είναι, με την κακή έννοια.

Είχα δύο απόλυτα ντροπιαστικές εμπειρίες, ευτυχώς αρκετά νωρίς. Η μία, ένα βράδυ που άνοιγα για τους Diesel και δεν μπορούσα να παίξω νότα, το γεγονός πως αυτό συνέβει μπροστά στον Δρόλαπα το έκανε ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Η άλλη, την πρώτη φορά που έπαιξα στο Παράφωνο, απολύτως νηφάλιος με μια μπάντα όπου όλα τα υπόλοιπα μέλη ήταν ντίρλα-ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

 Γενικά, είχα αρκετά μεγάλη ανοχή στο φαινόμενο-όντας ο ίδιος sober- αλλά τελικά, αργά ή γρήγορα, φτάναμε σε σημείο που οι συμπεριφορές θα μου σπάγαν τα @ρ$ι^@, οπότε πλέον αποφεύγω την μουσική συνύπαρξη με μουσικούς που πίνουν γιατί νομίζουν πως παίζουν καλύτερα. Νομίζουν, είναι η λέξη κλειδί εδώ.

Φανταστικό το youtube και υπέροχο το internet και πληροφορία διαθέσιμη για όλους και σου δείχνουν 200 σόλα σε στυλ βάλε το δαχτυλάκι σου εδώ και μετά εκεί και μετά λίγο πιο κει κλπ κλπ...Αλλά, πάρε κάποιον που δεν έχει δουλέψει το αυτί του-όπως, παρεμπιπτόντως,έχουν κάνει όλοι αυτοί που έχουν δημιουργήσει και τα 200 σόλα που θες να μάθεις-και βάλ΄τον να παίξει με πραγματικούς μουσικούς. Ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα.

Μια χαρά, πολύ ωραίο παίξιμο. Είδα και μια φανκιά που έχεις ανεβάσει από το ίδιο live, σούπερ. Για μένα που δεν αντέχω το γενικώς αποδεχτό jazz tone, αυτό είναι σίγουρα βελτίωση.

Μπράβο Φώτη, μου αρέσει πολύ. Έχω ακούσει μέχρι και το Unseen και σίγουρα θα ακούσω και τα υπόλοιπα. Καταπληκτική η φωνή, φυσικά, και ωραιότατες οι κιθάρες. Καλή ιδέα να τα μαζέψεις όλα, είναι μια δουλειά που πρέπει να ακουστεί. Συγχαρητήρια!

Τεράστιος. Το πρώτο και το Word Of Mouth είναι δισκάρες, πέρα από το παίξιμο του και το γράψιμο του για big band είναι φανταστικό. Χώρια αυτά που έκανε με Weather Report, Metheny, Stern κλπ Τραγική, κατά τ΄άλλα, φυσιογνωμία. Η βιογραφία του Bill Milkwoski-καταξιωμένος δημοσιογράφος και φίλος του-σου ραγίζει την καρδιά.

Φανταστικό κομμάτι, υπέροχα παιγμένο. Καταπληκτικός.

Η custom,  βασικό μου όργανο για πάνω από 15 χρόνια,  έχει φάει πολύ ξύλο. Η fender,  με την οποία παίζω κυρίως την τελευταία δεκαετία,  έχει φάει ακόμα περισσότερο. 

38 λεπτά πριν, vagelism είπε

οσο και καλη μουσικη να τους βοηθησε να βγαλουν..η αποψη μου ειναι οτι η μπαντα απογειωθηκε απο αυτο που εκπεμπει ο Bono.

Κατ εμε ολοι ειναι εξαιρετικοι αλλα ο Bono ειναι απο τους λιγους τοσο χαρισματικους frontmen στη rock μουσικη. 

 

Ο Bono πάντα εξέπεμπε αυτό που εξέπεμπε. Οι U2 όμως από το Unforgettable Fire και μετά είναι άλλη μπάντα. Επιπλέον, από τα στοιχεία που αποτελούν τον ήχο τους, η ερμηνεία του Bono είναι το πιο dated.