Jazzjoker

Τι από τα δύο ισχύει τελικά; Σε κάθε περίπτωση, είναι γνωστό καταναλωτικό effect το να θεωρούμε το ακριβότερο καλύτερο. Αν ρωτάς την προσωπική μου άποψη, για τον ήχο που θέλω ο hot rod deluxe είναι φανταστικό μηχάνημα και αν χρειαζόμουν τώρα ενισχυτή αυτής της κατηγορίας Watt και όγκου, θα τον έπαιρνα με κλειστά μάτια και σε καμία περίπτωση δε θα έδινα 1.900€ για τον Deluxe Reverb.

Ιδού η αλήθεια για τους reissue: Οι reissue Fender είναι, τουλάχιστον ηχητικά, καταπληκτικοί ενισχυτές. Είναι όμως υπερτιμημένοι και κατασκευαστικά χειρότεροι από τους original. Χρέπια σε καμία περίπτωση. Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, μερικές διευκρινίσεις σχετικά με τα μοντέλα και τις τιμές: - Fender λαμπάτο ενισχυτή, καινούριο, από ευρωπαϊκό μαγαζί, κάτω από 600 ευρώ δε θα βρεις. Κανένα μοντέλο. - Οι hot rod deluxe και deville κάνουν περίπου 1.100€ και 1.400€ αντιστοίχως. Ο Blues Junior IV γύρω στα 780€ ενώ ο Pro Junior IV είναι το φθηνότερο λαμπάτο μοντέλο στα 680€. - Όσον αφορά τα reissues, η Fender βγάζει δύο σειρές: Τους custom (silverface) και τους παραδοσιακούς reissue (blackface). Οι custom είναι αρκετά φθηνότεροι. Π.χ. 68 Custom Deluxe Reverb 1.500€ - 65 Deluxe Reverb 1.900€. Δε γνωρίζω πού οφείλεται αυτή η μεγάλη διαφορά στις τιμές των δύο σειρών αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι με τίποτα δε μεταφράζεται σε διαφορά κόστους υλικών. Αν ρωτάς λοιπόν γιατί π.χ. ο hot rod deluxe (1x12, 40W) κοστίζει πάνω από 500€ λιγότερα από τον Deluxe Reverb (1x12, 22W) η απάντηση είναι "διότι marketing". Ο πρώτος είναι μοντέρνο μοντέλο ενώ ο δεύτερος είναι υποτίθεται vintage correct "ανακατασκευή" ενός ιστορικού μοντέλου με ηχητική σφραγίδα σε χιλιάδες ηχογραφήσεις εδώ και δεκαετίες. Υ.Γ. Όταν εγώ αγόρασα τον Deluxe Reverb reissue μου το 2010 έκανε λιγότερο από 1.200€. Γιατί τώρα κάνει 1.900€, να μας πει κάποιος από τη Fender. Για το δεύτερο ερώτημα, σου απαντάνε on point οι προλαλήσαντες.

Όταν σε οποιαδήποτε multiple choice ερώτηση, υφίσταται απάντηση seafoam green, αυτήν επιλέγουμε τέλος. Δε χρειάζεται καν να διαβάσουμε την ερώτηση.

Στα πολύ ωραία που γράφουν οι συνάδελφοι από πάνω, να προσθέσω και το εξής: Πολύ συχνά (αν όχι πάντα) τα όνειρα και οι φιλοδοξίες των πραγμάτων που δεν έχουμε πετύχει και νομίζουμε ότι επιθυμούμε, είναι πλάνες. Με λίγα λόγια, έχουμε μυθοποιήσει αυτά που δεν έχουμε (ακόμα) καταφέρει ενώ έχουμε συνηθίσει - απαξιώσει, αυτά που έχουμε ήδη κατακτήσει. Οπότε αν κανείς αναζητά το αίσθημα του κορεσμού ή αλλιώς την μακαριότητα της κορυφής ας πούμε, δηλαδή το σημείο που τα έχει κάνει όλα και αισθάνεται ολοκλήρωση, αυτοπαραμυθιάζεται γιατί τη στιγμή που φτάνεις στο υποτιθέμενο τελευταίο σκαλί, έχει ήδη φυτρώσει ένα επόμενο. Τέλος και κλείνω. Αυτό που είμαστε, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε (δεν ισχύει προφανώς για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ακραίες καταστάσεις χαρακτήρα επιβίωσης). Όλα τα άλλα είναι αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε.

Πρέπει να έχει ενεργοποιηθεί με κάποιον τρόπο στην κάρτα σου το loopback. Είναι η λειτουργία που κάνει την κάρτα να "ακούει" κατά την ηχογράφηση οτιδήποτε ήχο παίζει εκείνη τη στιγμή στο σύστημά σου, είτε πρόκειται για ήχους των windows είτε για το playback άλλων καναλιών στο daw σου. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε διαφωτίσω περισσότερο αφού από εκεί και πέρα είναι θέμα του control panel της συγκεκριμένης κάρτας, απλά για reference σου δείχνω πού βρίσκεται η ρύθμιση στη δική μου:

Μόλις έφυγε το tallow, έγινε δυστυχώς ένα κοινό καλό σαπούνι ξυρίσματος, από εκεί που ήταν το απόλυτο.

Μου αρέσει που πειραματίζεσαι με διάφορα είδη ακόμα και αν είναι εντελώς έξω από τα ακούσματά σου. Αν ο στόχος στο συγκεκριμένο ήταν να πας σε μονοπάτια extreme metal ας πούμε, θα σε συμβούλευα να κάνεις τα εξής (αν και δεν είναι καθόλου κακό, τουναντίον είναι λίγο σαν το Kashmir με σόλο κιθάρα τον Michael Shenker): - Ξέχνα (τουλάχιστον για το κυρίως μέρος/κουπλέ ας πούμε) τη λειτουργική αρμονία. Μινόρε-ματζόρε, V7 που πάει στο Im και όλα αυτά τα όμορφα κι ωραία, ακολουθίες ακόρντων κλπ. Βάλε power chords που φαινομενικά δε συνδέονται μεταξύ τους και ακούγονται "'παράφωνα". Επίσης τα riffs μπορεί να είναι σκέτα single notes χωρίς καν πέμπτες παιγμένα μαζί από κιθάρες και μπάσο. - Ξέχνα τα ατελείωτα σόλο και ειδικά πάνω από τo main riff. Εκεί θέλουμε βαριές ρυθμικές και μόνο. Το σόλο έχει τη θέση του μόνο την ώρα του σόλο και απαγορεύεται να είναι τύπου gary moore/scorpions/eric clapton. Με λίγα λόγια "ξεριζώνεις" την πεντατονική και τα κλασσικά σηκώματα και γενικά οποιαδήποτε έννοια κλασικ ροκ/μπλουζ μελωδίας από το μυαλό σου. - Η κραυγή δεν μπορεί να παραπέμπει σε ταινία τρόμου της δεκαετίας του 1960 ούτε να είναι πνιγμένη στο τέλος της μίξης. - Αν είναι να βάλεις δίμποτα παιξίματα στα τύμπανα, πρέπει να είναι από κάποιο (γρήγορο) τέμπο και πάνω. Μπορείς φυσικά να αλλάζεις τέμπο μες στο κομμάτι και θα είσαι και απολύτως style correct. - Οι ρυθμικές κιθάρες πρέπει να είναι αρκετά πιο distorted και οπωσδήποτε ντουμπλαρισμένες για όγκο. Όλα τα παραπάνω τα γράφω με χιουμοριστική διάθεση εννοείται, αλλά να κι ένα παράδειγμα από αριστουργηματικό LP μεγάλης μπάντας μια που είμαστε στο πεδίο:

Ό,τι ανεβάζεις είναι ωραίο. Εγώ έχω δηλώσει fan του ύφους σου και της ατμόσφαιρας που δημιουργείς. Εύγε.

Είναι απλό: Όταν δε σε βλέπουν και σε ακούν μόνο μπορείς προφανώς να είσαι όπως θέλεις. Όταν όμως είτε καλείς τον κόσμο να σε δει από κοντά είτε φτιάχνεις βίντεο με τον εαυτό σου, έχεις ουσιαστικά αναλάβει μια επιπλέον υποχρέωση που αφορά την όραση του άλλου οπότε οφείλεις να έχεις τουλάχιστον κάποια ελάχιστα στάνταρντς όσον αφορά την παρουσία σου. Και όταν λέω παρουσία εννοώ και το πώς παρουσιάζεσαι εμφανισιακά αλλά και τι κάνεις εκεί που βρίσκεσαι (πάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα ενός βίντεο κλιπ).

Επειδή και μένα με ενδιαφέρει πολύ μια τέτοια λύση μια και έχω ταλαιπωρηθεί πολύ για να γράψω ακουστική κιθάρα σε ένα δωμάτιο που έχει μόνιμα βουή δρόμων ακόμα και με κλειστά παράθυρα, έκανα μια σύντομη έρευνα και σε προσιτή τιμή, βρήκα αυτό στον thomann (στο site του Νάκα που κοίταξα δεν μπόρεσα να βρω κάποια αντίστοιχη λύση): https://www.thomann.de/gr/the_tbone_ovid_system_cc_100.htm το οποίο όμως δεν περιλαμβάνει κλιπ για την κιθάρα οπότε χρειάζεσαι κι αυτό: https://www.thomann.de/gr/the_tbone_ovid_system_guitar_clip.htm Από τις κριτικές των χρηστών, το μικρόφωνο φαίνεται πολύ τίμιο.

Ψιλοανασταίνω το νήμα με ένα μικρό κλιπάκι γιατί έβγαλα έναν ήχο που μου άρεσε σε πραγματικό ενισχυτή αυτή τη φορά. Laney VC30 βρώμικο κανάλι. Ακούτε μόνο neck μαγνήτη. Yamaha on Laney miced dirty.mp3

Σούπερ και ο ήχος και το παίξιμο. Με γεια.

Τραγούδι τι άλλο μπορεί να είναι;

Μου άρεσε πιο πολύ η αρχική έκδοση. Προσωπικά θα σου έλεγα να το κάνεις τραγούδι. Το ζητάει νομίζω. Επίσης βγάλε γενικώς πρίμα και από τις κιθάρες και από τα πλήκτρα και από τα πιατίνια γιατί είναι πάρα πολύ έντονα..

Παίδες αν μιλάμε συγκεκριμένα για μελωδία που επαναλαμβάνεται, θέμα δηλαδή και όχι ριφ/αυτοσχεδιασμό, ένα είναι το κομμάτι και μετά ήρθαν όλοι οι υπόλοιποι να παίξουν ανάλογα:

Μου ήρθε μια διάθεση 70s (ναι γιατί τα άλλα που γράφω είναι πολύ σύγχρονα θα μου πείτε) και έγραψα κάτι επηρεασμένο. Enjoy if you will

Κοίτα να δεις τώρα πώς σκορπίζεται το βασικό θέμα όσο πιο πολύ προσπαθούμε να το "καρφώσουμε" σε ένα σημείο: Αυτός που συχνάζει στα μπουζούκια, δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητα και αυτός που γουστάρει σκυλάδικα. Υπάρχουν π.χ. πολλοί που σε πίστες δεν πατάνε ποτέ αλλά νταλκαδιάζουν σόλο με Ζαφείρη Μελά και Τερλέγκα ξέρω γω. Επίσης υπάρχουν πολλοί "λαϊκοί" που αν τους πεις πάμε το βράδυ στον Αργυρό ή στον Οικονομόπουλο, θα είσαι τυχερός αν σου ξαναμιλήσουν. Γενικά, εγώ συνεχίζω να επιμένω: Φυσικά και είναι δικαίωμά σου να είσαι όσο απόλυτος θέλεις και να "κλείνεις" θέματα θεωρώντας τα λυμένα. Αυτό όμως είναι μια δική σου απόφαση και όχι απαραίτητα η πραγματικότητα. Όσον αφορά το politically correct και την υστερία του ναι μεν αλλά (whataboutism) είμαι 100% μαζί σου αλλά είναι εντελώς άλλα θέματα.

Μεγάλη κουβέντα το τι μπορεί να σημαίνει "άριστα στην πνευματικότητα" και ποιος κρίνει. Βασικά, όπως και σε αντίστοιχες πάμπολλες συζητήσεις αυτού του τύπου που έχουμε κάνει εδώ, όσο το θέμα αναλύεται, τόσο περισσότερο χάνεται η οποιαδήποτε δυνατότητα εξαγωγής ασφαλούς συμπεράσματος. Είναι λίγο σαν την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg. Όσο πιο πολύ εστιάζεις στο θέμα, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να καταλήξεις σε μετρήσιμο συμπέρασμα. Και αυτό γιατί, στη δική μας περίπτωση, τα όρια που τοποθετούμε προκειμένου η πραγματικότητα να μας είναι πιο εύκολα κατανοητή, είναι εξαιρετικά εύθραυστα.

Δικό μου λάθος που δεν έβαλα εισαγωγικά στον "κανόνα". Γιατί ο "κανόνας" είναι ότι οι σκυλάδες δεν είναι σχεδόν ποτέ φιλοσοφημένοι άνθρωποι (και το ανάποδο). Καταρρίπτεται γιατί τελικά οι "εξαιρέσεις" είναι πάρα πολλές. Γενικά, μας βολεύει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και τους γύρω μας σε κουτάκια. Είναι τεράστια ευκολία μια και τοποθετούμε τα πάντα ταχτοποιημένα, το καθένα στην κατηγορία του και μετά δεν έχουμε να προβληματιστούμε περαιτέρω. Αυτή η θεώρηση βέβαια είναι μπακαλίστικη γιατί μόλις βγούμε λίγο παραέξω και μιλήσουμε με δέκα ανθρώπους ή ζήσουμε δέκα εμπειρίες, ανακαλύπτουμε ότι όλα τα κουτάκια είναι επικοινωνούντα δοχεία. Όλοι μας ανεξαιρέτως καταφεύγουμε σε αυτόν τον τρόπο σκέψης.

Όχι έναν, πολλούς. Και μάλιστα "βαριά" διανοούμενους, καλλιτέχνες άλλου είδους και πολλά άλλα. Όλες οι εξαιρέσεις στον κανόνα είναι εκεί. Αρκεί να γνωρίσεις αρκετό κόσμο.

Το βλέπεις βαριά. Το λάθος είναι ότι υποπίπτεις (και όλοι μας το κάνουμε αυτό δηλαδή) στο πολύ κοινό λάθος να τοποθετείς απόλυτα τους ανθρώπους ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν μόνο χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας και καμίας άλλης. Οι άνθρωποι more often than not, έχουν χαρακτηριστικά πολλών κατηγοριών. Δεν είναι ένα πράγμα μόνο δηλαδή.

Για το συγκεκριμένο ύφος, προτιμώ σαφώς το Β. Το Α είναι μου ακούγεται πολύ "γυαλισμένο".

Πολύ ενδιαφέρον το ότι σχεδόν όλοι σας βάλατε το Wampler πρώτο. Για τα δικά μου γούστα και ύφος, το καλύτερο είναι το Chandler. Εδώ να πω ότι το Wampler και το Mudhoney έχουν διακόπτη boost που στα αρχικά samples δεν είναι πατημένος. Mudhoney full gain: Mudhoney full gain.mp3 Mudhoney full gain and boost: Mudhoney full gain and boost.mp3 Εδώ να πω ότι το συγκεκριμένο πετάλι έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Όταν ο διακόπτης boost είναι κλειστός, το gain λειτουργεί περισσότερο ως volume μια και η ποσότητα overdrive αλλάζει ελάχιστα και είναι by default μικρή. Το gain knob αποκτάει περισσότερο νόημα όταν ενεργοποιηθεί το boost.

Καθόμουν λοιπόν και σκάλιζα ως συνήθως τα διάφορα amp sims και αυτή τη φορά δοκίμαζα τα (πολλά) overdrives-distortions του Amplitube 5. Και σκέφτηκα ότι είναι καλή ευκαιρία για ένα τεστάκι και συλλογή απόψεων και προτιμήσεων και ειδικά από αυτούς που έχουν ακούσει/[παίξει με τα πραγματικά πετάλια. Προσωπικά έχω ακούσει από κοντά μόνο ένα. Παρακάτω λοιπόν θα ακούσετε το ίδιο ακριβώς κλιπάκι παιγμένο με τα 5 καθαρά overdrives του Amplitube. Καθαρά = πετάλια που ακόμα και σε υψηλές ρυθμίσεις gain, δεν περνούν στο πεδίο του distortion. Να πω ότι τα πετάλια ρυθμίστηκαν να έχουν όσο το δυνατό κοινά gain, EQ και ένταση. Ο ενισχυτής που χρησιμοποίησα στο Amplitube είναι ο Fender Deluxe Reverb με δικές μου ρυθμίσεις σε καμπίνα, μικρόφωνα, τοποθέτηση κλπ. Wampler Deluxe Pinnacle: Wampler Deluxe Pinnacle.mp3 T-Rex Mudhoney: T-Rex Mudhoney.mp3 Chandler Tube Overdrive: Chandler Tube Overdrive.mp3 Boss SD-1: Boss SD-1.mp3 Ibanez TS-808: Ibanez TS-808.mp3

Συμφωνώ με όλες τις προτάσεις Τέρρυ. Άμα θέλει κανείς στρατ, κάτω από 10 χιλιάρικα είναι πεταμένα λεφτά.