Sami Amiris

Γεια σας.

Πριν λίγο καιρό με προσέγγισε η ομάδα του Genius Jamtracks για να συνεργαστούμε πάνω σε μία μικρή σειρά από βίντεο που επεξηγούν το πρόγραμμα, και είπα να πάρω την ευκαιρία να εξηγήσω και λίγα πράγματα σε σχέση με τους διάφορους πολυρυθμικούς συνδυασμούς που υπάρχουν στο πρόγραμμα. Το αποτέλεσμα είναι εδώ:

http://geniusjamtracks.com/sami-amiris/

Ελπίζω να σας φανεί χρήσιμο.

-Σ.

Γειά σας.

Γράφω σε αυτό το θέμα για να τα έχω όλα μαζί, μην τα ψάχνω.

Έχουμε ανεβάσει δύο καινούρια albums στο soundcloud, και τα δύο από live performances.

To ένα είναι ένα live στην αίθουσα συναυλιών του Νάκα στις 2 Δεκεμβρίου του 2010, όταν υπήρχαμε μόλις για δύο συμπληρωμένα χρόνια. To στουντιακό μας πρώτο άλμπουμ, Phos, είχε ήδη ηχογραφηθεί, αλλά κυκλοφόρησε από το Jazz'n'Tzaz δύο χρόνια αργότερα. Λίγο παράδοξη κατάσταση αλλά τι να κάνει κανείς...

https://soundcloud.com/phos-duo/sets/live-at-nakas-conservatory-dec

Το άλλο άλμπουμ είναι από τη συναυλία που κάναμε στις 25 Μαΐου του 2013 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση:

https://soundcloud.com/phos-duo/sets/phos-duo-live-o-c-c-25-05-2013

Η διαφορά στην κατεύθυνση είναι εμφανής. Είχαμε ήδη αρχίσει να καταλαβαίνουμε που πάει το πράγμα. Ένα χρόνο αργότερα ήρθε το lost sessions, και δύο χρόνια μετά από αυτό το Expanded Matrix.

Οπότε η χρονολογική σειρά δημιουργίας ήταν:

[*]Phos - CD

[*]Live @ Nakas

[*]Live @ O.C.C.

[*]Lost Sessions

[*]Expanded Matrix

Όλα υπάρχουν, μαζί με το άλμπουμ των NUKeLEUS που ανεβάσαμε πρόσφατα, στη σελίδα μου στο Soundcloud:

https://soundcloud.com/samiamiris/albums

Ευχαριστώ και καλή σας μέρα!

Να'σαι καλά. Ελπίζω να σου φανούν χρήσιμα όλα αυτά. 192 σειρές είναι πολύ πράμα, αλλά είναι όλες συγγενικές. και είναι οι μόνες που βγαίνουν τόσο εύκολα, οπότε, have fun!

Ουσιαστικά η I είναι pitch classes x 11 Mod.12 χωρίς να ακουμπήσεις τις θέσεις, η R είναι όταν πολλαπλασιάζεις τον αριθμό θέσης ενός pitch class x 11 Mod.12 χωρίς να αλλάξεις το ίδιο το pitch class, και IR είναι θέσεις x 11 Mod.12 με τις pitch classes επίσης x11 Mod.12. Αυτές όλες είναι στον ίδιο αρχικό πίνακα 12 x 12.

Το αντίστοιχο πράγμα μπορείς να κάνεις με το x 5 Mod.12 σε pitch classes, x 5 Mod.12 σε θέσεις χωρίς να αλλάξεις το περιεχόμενό τους, και x 5 Mod.12 στις θέσεις με το περιεχόμενό τους επίσης x 5 Mod.12. Απλά εδώ η κάθε μία από αυτές θα έχει το δικό της επεκτεταμένο πίνακα.

Όλα αυτά αν δεν υπάρχουν εξτρά συμμετρίες, οπότε το maximum των 192 παραγώμενων σειρών ανά δοθείσα σειρά πέφτει κατά πολύ. Π.χ. η χρωματική

(0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11)

δίνει μόνο δύο επεκτεταμένους πίνακες, τον δικό της και αυτόν της x 5 Mod.12 της:

(0, 5, 10, 3, 8, 1, 6, 11, 4, 9, 2, 7)

που είναι ο κύκλος 4ης. Οι θέσεις x 5 Mod.12 δίνουν τον ίδιον ακριβώς πίνακα, και οι θέσεις και περιεχόμενο x 5 Mod.12 δίνουν πάλι τη ίδια τη χρωματική από την οποία ξεκινήσαμε.

Τέτοια συμβαίνουν συχνά.

Καλή διασκέδαση!

Για τους μετασχηματισμούς, πρέπει να γίνουν κάποιες παρατηρήσεις. Έστω μία τυχαία δοθείσα δωδεκαφθογγική σειρά, σε αριθμητική μορφή, που ξεκινά απ'το 0.

Θα λέμε καθολικό μετασχηματισμό μία πράξη που γίνεται σε όλη τη σειρά, είτε πρόκειται για τα pitch classes της, είτε για τις θέσεις αυτών.

Αν η πράξη δεν γίνεται σε όλη της σειρά, αλλά μόνο σε καθορισμένο της τμήμα, όπως πχ αλλαγή θέσης δύο στοιχείων, τότε στην καλή περίπτωση μιλάμε για απλή μετάθεση (αν η πράξη γίνεται στις θέσεις των στοιχείων της σειράς), και στην κακή ότι δεν έχουμε πλέον καν σειρά μετά την πράξη (αν η πράξη γίνει στις ίδιες τις pitch classes και προκύψει διπλό νούμερο στη δωδεκάδα, οπότε δεν είναι πλεον κυκλική μετάθεση της χρωματικής, που έχει ΟΛΑ τα νούμερα από 0 ως 11 από μία ΑΚΡΙΒΩΣ φορά το καθένα).

Από μεταθέσεις βγάζουμε από μία οποιαδήποτε σειρά όλες τις άλλες, που είναι το γνωστό 471.001.600 ή 39.916.800 που να ξεκινούν από την ίδια νότα. Οπότε δεν θα ασχοληθούμε με αυτές εδώ.

Εδώ θα ασχοληθούμε με τους καθολικούς μετασχηματισμούς. Μία και μόνο μία πράξη σε όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία της σειράς, ή στους αριθμούς θέσης των στοιχείων της.

1)  Η «σειρά» που προκύπτει από προσθεσαφαίρεση ενός αριθμού σε κάθε pitch class της σειράς, είναι μεταφορά της δοθείσης τόσα ημιτόνια ψηλότερα όσα ο αριθμός που προσθέσαμε.

2) Η προσθαφαίρεση ενός αριθμού στη θέση κάθε pitch class της σειράς, οδηγεί σε κυκλική μετάθεση, εκείνη του αριθμού που προσθέσαμε στη θέση του κάθε pitch class.

Π.χ. αν αφαιρέσουμε Modulo 12 το , ή, ισοδύναμα, προσθέσουμε το 11 (modulo 12 πάντα) στη θέση που καταλαμβάνει κάθε στοιχείο της σειράς, όλα τα στοιχεία της σειράς πάνε μία θέση πίσω, και το πρώτο πάει στο τέλος, δηλ. έχουμε την πρώτη κυκλική μετάθεση της σειράς, όπως κάναμε στην παραπάνω ανάρτηση.

3) Η «σειρά» που προκύπτει από πολλαπλασιασμό ενός αριθμού με κάθε pitch class της δοθείσης σειράς, εν γένει δεν οδηγεί σε δωδεκαφθογγική σειρά, ειδικότερα αν ο πολλαπλασιαστής δεν είναι πρώτος σε σχέση με το 12 (δεν έχει κοινούς διαιρέτες με αυτό). Άρα μόνον οι αριθμοί που είναι πρώτοι με το δώδεκα δίνουν 12-φθογγική σειρά, και αυτοί είναι οι 5, 7 και 11.

Ο πολλαπλασιαμός με 11 έχει την εξής περίεργη ιδιότητα:

x * 11 mod 12 = - x mod 12 (= 12-x mod 12)

άρα παίρνεις τα συμπληρώματα ως προς 12 των pitch classes, τα οποία βεβαίως είναι συμμετρικά ως προς 6. Άρα παίρνεις κατακόρυφο καθρέπτη της αρχικής σου σειράς, που, αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι ισοδύναμο με την 'Ι' της δοθείσης. Μάλλον έτσι είναι, διότι η I προκύπτει από αναστροφή των διαστημάτων, και με την αντιστροφή των pitch classes τα διαστήματα μεταξύ τους είναι τα ίδια με αντίστροφη κατεύθυνση.

Το οποίο σημαίνει ότι αν πολλαπλασιάσεις τις θέσεις των pitch classes μέσα στη δωδεκαφθογγική σειρά με τον αριθμό 11, παίρνεις την R μορφή.

Τώρα δες τα ενδιαφέροντα:

11x11 = 121 = 120 + 1 = 1 Mod 12

5x5 = 25 = 24 + 1 = 1 Mod 12

7 x 7 = 49 = 48 + 1 = 1 Mod 12

άρα αν φτιάξεις μία σειρά πολλαπλασιάζοντας κάθε pitch class ή κάθε αριθμό θέσεως με κάποιον από αυτούς τους αριθμούς, και ξαναπολλαπλασιάσεις με τον ίδιο αριθμό, ξαναγυρίζεις στην αρχική σου δοθείσα σειρά. Οι μετασχηματισμοί αυτοί έχουν την ιδιότητα ότι  αν τους κάνεις δύο φορές, αυτοακυρώνονται. Αυτός είναι και ο λόγος που η I της Ι είναι η Ο, όπως και η R της R, ή και η IR της IR.

Επίσης:

5 x 7 = 35 = 11 mod 12

άρα αν πολλαπλασιάσουμε επι 5 μια σειρά δεν έχει νόημα να την πολλαπλασιάσουμε και επί 7 μετά γιατί θα πάμε στην Ι της (ή αν το κάναμε στις θέσεις των pitch classes, στην R της). Όμοια και αν πολλαπλασιάσουμε αρχικά με το 7 και μετά με το 5.

Επίσης:

5 x 11 = 55 = 48 + 7 = 7 mod 12 και

7 x 11 = 77 = 72 + 11 = 5 mod 12

Άρα αν παράγω μία σειρά πολλαπλασιάζοντας τα pitch classes της δοθείσης επί 5, και μία άλλη πολλαπλασιάζοντας  με το 7, η μία θα είναι η Ι της άλλης. Αν το κάνω σε θέσεις, η μία θα είναι η R της άλλης. Άρα αν φτιάξω τον πίνακα της μίας, η άλλη θα είναι ήδη μέσα. Αρκεί λοιπόν να κάνω τον έναν από τους δύο πολλαπλασιασμούς για να πάρω καινούριο υλικό. Επιλέγουμε το 5 ως μικρότερο.

Μέχρι στιγμής λοιπόν, αν φτιάχνω πίνακες για κάθε σειρά, νόημα έχει να φτιάξω τον επεκτεταμένο πίνακα της δοθείσας σειράς, αυτόν της σειράς που παράγεται όταν πολλαπλασιάσω τα pitch classes της δοθείσης x 5, αυτόν της σειράς που παράγεται όταν πολλαπλασιάσω τις θέσεις των pitch classes της δοθείσης x 5, και εκείνον της σειράς που παράγεται όταν κάνω και τα δύο προηγούμενα μαζί.

Σύνολο: Στη μέγιστη περίπτωση έχουμε 4 x 48 σειρές = 192 σειρές.

Το ερώτημα που έρχεται λοιπόν είναι: Αυτές είναι οι μοναδικές σειρές που βγαίνουν με απλούς και καθολικούς μετασχηματισμούς στις σειρές, ή υπάρχουν και άλλοι;

Μπορώ να πω ότι δεν γνωρίζω όλες τις συναρτήσεις που μπορούν να γίνουν στο σύμπαν των δωδεκαφθογγικών σειρών, είναι πάρα, πάρα πολλές. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι κανένα πολυώνυμο δεν δουλεύει εκτός από τα γραμμικά, και μόλις περιγράψαμε τα μόνα γραμμικά που δουλεύουν (x, 5x, 7x, 11x), από αυτά χρειαζόμαστε μόνον τα x και 5x.

Ο λόγος που δε δουλεύουν τα πολυώνυμα με βαθμό από 2 και πάνω είναι απλός: κάθε δύναμη του 6 από δυό και πάνω διαιρείται με το 12, άρα:

6^n = 0 mod12 για n>1.

Άρα αν υψώσω τα μέλη σειράς σε μία δύναμη, το αποτέλεσμα θα έχει δύο μηδενικά (ένα από το 0 και ένα από το 6), άρα δεν θα είναι σειρά.

Συνεπώς, δεν υπάρχει καθολικός νορμάλ μετασχηματισμός πέρα από τον πολλαπλασιασμό με τον αριθμό 5, είτε των pitch classes είτε των θέσεων των pitch classes είτε και των δύο. Έτσι, έχεις εύκολες τα συγγενικες σειρές μία σειράς μόνον με αυτές τις πράξεις.

Η κάθε σειρά παράγει τη δική της οικογένεια. Και αν πάρεις οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας ως αρχική, παράγονται πάλι οι ίδιες ακριβώς σειρές. Οπότε διαμερίζεται το σύνολο των σειρών σε οικογένειες που είναι συγγενικές.

Ο πολλαπλασιασμός με το 5 της χρωματικής δίνει τη σειρά με τον κύκλο 4ης, επί 7 τον κύκλο 5ης που είναι ο αντίστροφος του κύκλου 4ης, και επί 11 την κατιούσα χρωματική.

Από κει και πέρα, κανονίζεις εσύ!

Σε ευχαριστώ.

Εδώ μάλλον θίγονται δύο πράγματα. Το ένα είναι οι επεκτεταμένοι πίνακες, και το άλλο οι μετασχηματισμοί.

Οι επεκτεταμένοι πίνακες έχουν να κάνουν με κάτι πολύ απλό. Πάρε π.χ. τη σειρά που έχουμε εδώ στο Matrix. Me C=0 (εντελώς αυθαίρετο βέβαια), θα έχουμε ως σειρά την:

( 0, 4, 8, 11, 3, 7, 10, 2, 6, 9, 1, 5 ) = ( C, E, G#/Ab, B, D#/Eb, G, Bb, D, F#/Gb, A, C#/Db, F )

Αυτή βγάζει το γνωστό πίνακα 12x12 με οριζόντια την παραπάνω ('Ο' μορφή) κάθετη την 'Ι' της, οριζόντια από δεξιά προς αριστερά την 'R' και κάθετα από κάτω προς τα πάνω την 'IR' ή 'RI' μορφή. Κανονικά η 'IR' και η 'RI' πρέπει να αποδειχθούν ότι είναι ίδιες modulo transposition, αλλά αποδεικνύεται, και είναι.

(Δηλαδή, είτε πρώτα αντιστρέψεις τα διαστήματα (με το γνωστό '12 μείον το αριθμητικό του διαστήματος') και μετά αναστρέψεις τη σειρά εμφάνισης των pitch classes, είτε πρώτα αναστρέψεις τη σειρά εμφάνισης των pitch classes και μετά αντιστρέψεις τα διαστήματα, ότι καταλήγεις στην ίδια σειρά, με ενδεχόμενο άλλο transposition. Αυτό πράγματι συμβαίνει. Φαινόμενο γνωστό στην Αφηρημένη Άλγεβρα με τα «μεταθετικά διαγράμματα» κτλ.)

Μέχρι εδώ καλά. Όλα γνωστά.

Αν τώρα, πάρεις την αρχική σου σειρά και πάρεις την πρώτη νότα και την πας στο τέλος, παίρνεις μίαν άλλη σειρά, που είναι κυκλική μετάθεση της πρώτης, σαν «αναστροφή». Πρώτα πρέπει να ελέγξεις ότι δεν συμπίπτει αυτή με κάποια άλλη ήδη υπάρχουσα από τις 4 μορφές της σειράς που θα έχεις ήδη, λόγω πιθανών συμμετριών. Αν δεν συμβαίνει αυτό, έχεις μία καινούρια σειρά, εντελώς «παιδί» της αρχικής σου, στην οποία κάνεις κανονικά τον πίνακά της όπως και πριν.

Μετά κάνεις το ίδιο με αυτήν, και μετά το ίδιο με το «παιδί» αυτής, κ.ο.κ., ελέγχοντας την καινούρια παραγόμενη κυκλική μετάθεση τόσο με την αρχική σειρά όσο και με τις προηγούμενές της κυκλικές μεταθέσεις, καθώς  και με τις 3 παράγωγές της καθεμίας. Αν τύχει και η σειρά σου δεν έχει κάποια συμμετρία, μπορείς να πάρεις άλλες 11 σειρές από την αρχική σου, καθεμία με το δικό της πίνακα. Θα δεις τη δομή τους είτε με νούμερα, αφαιρώντας το πρώτο νούμερα από όλα τα νούμερα, ή αν δουλεύεις με νότες, απλά ξεκίνα την και αυτή από C. Το ίδιο είναι.

Αν η αρχική σου σειρά δεν έχει συμμετρίες, τότε παίρνεις 4 παράγωγες αυτής (O, R, I, IR) και άλλες 11 κυκλικές μεταθέσεις  με 4 παράγωγες έκαστη, σύνολο 4 + 11 x 4 = 4 + 44 = 48 σειρές. Πολύ υλικό.

Στο παράδειγμά μας, αν πάρουμε την πρώτη νότα (0) και τη βάλουμε στο τέλος, θα έχουμε την:

( 4, 8, 11, 3, 7, 10, 2, 6, 9, 1, 5, 0 )

που μεταφέρεται 4 ημιτόνια κάτω αν αφαιρέσεις το 4 (Mod.12 πάντα) από κάθε μέλος της σειράς, και βγάζεις αυτήν:

( 0, 4, 7, 11, 3, 6, 10, 2, 5, 9, 1, 8 ) = ( C, E, G, Β, D#/Eb, F#/Gb, A#/Bb, D, F, A, C#/Db, G#/Ab )

που έχει το δικό της 12x12 πίνακα.

Αν κάνεις την ίδια δουλειά με αυτήν παίρνεις αυτήν:

( 0, 3, 7, 11, 2, 6, 10, 1, 5, 9, 4, 8)

κτλ.

Σύνολο, 11 σειρές, κυκλικές μεταθέσεις της πρώτης, η καθεμία με το δικό της πίνακα 12x12.

Για να τα έχεις και τους 12 πίνακες μαζεμένους και νοικοκυρεμένους σε έναν υπερπίνακα (ο επεκτεταμένος), φτιάχνεις ένα πίνακα από ονόματα pitch classes (με νούμερα δεν γίνεται) που επεκτείνεται διαγώνια, και από το n-οστό entry της κυρίας διαγωνίου ξεκινά ο πίνακας 12x12 της n-οστής κυκλικής μετάθεσης της σειράς. Είναι ουσιαστικά οικονομία γραφής. Αντί για 12 πίνακες, ένας επεκτεταμένος. Το λες καλή οικονομία.

Η εναλλακτική σε αυτό είναι οι 12 πίνακες 12x12 που είπαμε παραπάνω. 1 για την αρχική και μέχρι 11 για τις παράγωγες κυκλικές μεταθέσεις.

Αυτά για τους επεκτεταμένους πίνακες.

Να'στε καλά!

Ευχαριστώ πολύ!

Η σχέση σειραϊσμού και αυτοσχεδιασμού δεν είναι εύκολη, κατ'αρχήν διότι στο σειραϊσμό φτιάχνεις κάτι για να παιχτεί με συγκεκριμένη σειρά νοτών, πράγμα που στον αυτοσχεδιασμό μόνο με τρομερούς περιορισμούς μπορείς να επιβάλεις. Άρα το πιο νορμάλ πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να συνθέσεις έτσι και να αυτοσχεδιάσεις σε ξεχωριστό section με πιο νορμάλ για τον αυτοσχεδιασμό τρόπους.

Από την άλλη πλευρά, το να έχεις για αυτοσχεδιαστικό υλικό την ίδια τη σειρά δίνει καινούριες ευκαιρίες για να δουλέψει κανείς. Το είχα πρωτοδιαβάσει σε ένα άρθρο στο Guitar Player, νομίζω του Howard Roberts ή του Dan Haerle. Δεν θυμάμαι, πάνε πολλά χρόνια. Το ξαναείδα και το πρωτοέκανα με προτροπή τον Markus Stockhausen όταν τον συνόδευα σε κάποια σεμινάρια σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη.

Στο Expanded Matrix κάναμε και τα δύο κατά τόπους. Και συνθέσαμε κανονικότητα με βάση τις γνωστές σειραϊκές τεχνικές που υπάρχουν στα γνωστά βιβλία κτλ., και αυτοσχεδιάσαμε κατά τόπους με την ίδια τη σειρά.

Όταν αυτοσχεδιάζει κανείς με τη σειρά, μπορείς να τη χειριστεί με πολλούς τρόπους, ακριβώς όπως κάνει όταν συνθέτει με αυτήν. Μεταξύ άλλων:

• Να την κρατήσει όπως είναι και απλώς να αλλάζει οκτάβες, δυναμικές και ρυθμούς, φτιάχνοντας μελωδίες με αυτήν ή με μεταφορές ή μετασχηματισμούς της.
  
• Να παίρνει κάθε 2, 3, 4 νότες κτλ.
  
• Να την εμπλέκει εσωτερικά με άλλες μεταφορές ή μετασχηματισμούς της, π.χ. μία νότα δική της, δύο νότες από την ΙR6 της κτλ.
  
• Να δει τις νότες τις σαν συγχορδιακά σύμπλοκα και να αυτοσχεδιάσει με αυτά, φτιάχνοντας συγχορδίες από τη σειρά και ενώνοντάς τις.
  
• Να δει τις νότες σαν συγχορδιακά σύμπλοκα και να αυτοσχεδιάσει χρησιμοποιώντας τα σαν αρμονία, κανονικά σαν να έπαιζε ένα κομμάτι.
  
• Να δει τις νότες σαν μπασογραμμή που να αυτοσχεδιάσει από πάνω, είτε ελεύθερα, είτε χρησιμοποιώντας κάποιες άλλες μεθόδους σαν αυτές που γράφω εδώ, είτε βάζοντας δικά του progressions από πάνω,
  
• Να δει τις νότες τις σαν προορισμούς για να κάνει κάτι αντίστοιχο με «χρωματική bebop», δηλαδή να χρησιμοποιεί jazz phrasing για να πάει από τη μία στην άλλη νότα.
  
• Να χρησιμοποιεί με τους παραπάνω τρόπους οποιοδήποτε μετασχηματισμό, μεταφορά ή «αναστροφή» της σειράς, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό με αυτήν,
  
• Να χρησιμοποιεί υποσύνολα της σειράς με τους παραπάνω τροπους, κτλ
  

Η σειρά που χρησιμοποιήσαμε στο κομμάτι είναι ακριβώς αυτή που είπες!

O = {0,4,8,11,3,7,10,2,6,9,1,5}

Από αυτήν μπορείς να φτιάξεις το γνωστό πίνακα με τις R, I, IR, και να τον επεκτείνεις  διαγώνια με άλλους έντεκα συνυφασμένους πίνακες με τις «αναστροφές» των παραπάνω σειρών (εξού και ο επεκτεταμένος πίνακας» που λέει το κομμάτι). Μετά υπάρχει ο πολλαπλασιασμός των pitch classes με 5, των θέσεων με 5 και τέλος των pitch classes και θέσεων με 5 που παράγει το καθένα απ'αυτά τους δικούς του επεκτεταμένους πίνακες. Από μία σειρά 4 πίνακες. Οπότε έχεις στο τέλος πάρα πολλές συγγενικές σειρές για να παίξεις μαζί τους, αν και αυτές που παράγονται απ'ευθείας από την αρχική σου σειρά στον ένα επεκτεταμένο πίνακα είναι υπεραρκετές.

Και ιδού η κριτική από το Jazz in Europe!

http://jazzineurope.mfmmedia.nl/2016/10/cd-review-by-sammy-stein-2/

Καλά Θοδωρή είσαι θεός, δεν το συζητώ! Και σε ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες με τη δουλειά μας!

Δε σου κρυβω βεβαια Σαμι οτι ακουγοντας τη μυηση απο τις σουιτες και βλεποντας το εξωφυλο λεω μεσα ωχ καποιος ειναι ετοιμος να φουνταρει απο τη σκαλα .Στο πενθιμο μερος ημουν απολυτα σιγουρος .

Αυτή ακριβώς ήταν η ιδέα! Thanks! Κομμάτι γραμμένο με σειραϊκές τεχνικές αλλά με πολύ improv ταυτόχρονα. και mood πένθιμο. Η ίδια 12-φθογγική σειρά και στα τρία...

  Μου αρεσει πολυ to 5 road crossroads . Εδωσες και γ***  του πονους στο σολο σου O0.

επισεις εχει πολυ φαση που  το ενα μετρο ειναι 4 και το αλλο 5 .(σα να μου φαινεται οτι ακουσα και  ενα κρυφο night in tynissia pattern στο τελος ).

Thanks και πάλι! Μπλουζοζεϊμπεκάκι σε 5ηχα!

Ναι, πάει προς Tunisia σαν ύφος. To όλο twist με το κομμάτι είναι ακριβώς ότι είναι ένα νορμάλ blues με ένα νορμάλ latin αλλό όλο σε 5ηχα, οπότε αλλάζουν τα πάντα. Εννοείται βέβαια ότι tx go to Zach Πινακουλάκης για όλο αυτό!!

  Στο Νο +Νο σιγουρα ακουσα την αρμονια του Tunisia στο Β.(που ειναι μια οαση μεσα σε ολη την αλλη πολυπλοκοτητα της αρμονιας και του ρυθμου )

Πράγματι το Β είναι δίδυμο του Β του Tunisia, αλλά είναι άλλο για το σόλο sax και άλλο για το δικό μου. Εγώ ακολουθώ αυτό που κάναμε στη διασκευή του θέματος, ο Αντώνης την αρμονία του Yes and No του Shorter, πάνω στο οποίο βασιστήκαμε.

Η αναφορά στο zach εδώ είναι τα 11:7 όπου ακούγεται τριηχάτο!

  Το whisper not ειναι φανταστικη διασκευη και το παιξιμο  σολο σου ειναι γλυκυτατο

ασε που ειναι ρυθμικο παιχνιδι για τον εγκεφαλο  μια ακουω 5 και μια 7 (αφου οταν γινεται 4 μου κανει εντυπωση )

Σε ευχαριστώ ιδιαιτέρως και πάλι! Το αρχικό τμήμα στο σόλο μου βασίστηκε στο Excerpt from Canonic Passacaglia του Clare Fischer, που βασίστηκε το ίδιο στο Whisper Not. Έχουμε αλλάξει την εναρμόνιση πάλι, με το Β να πηγαίνει ένα ημιτόνιο πάνω από το κανονικό, αν θυμάμαι καλά. και ναι, 5ηχα και μετά 7ηχα από κάτω!

Το Autumn leaves ειχε πολυ πλακα .Ο Λαδοπουλος κρατουσε μια γλυκη ισορροπια στο σολο του με στρωτες φρασεις και συ απο πισω ειχες λυσαξει  ;D ;D ;D

Χαχαχα, αυτή ακριβώς ήταν η ιδέα! Autumn Leaves in Hell! 5ηχα πάλι...

  Συγχαρητήρια  και παλι

κάκακάκακάκακα -λη συνεχεια  :)

Σε ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά! Πυρηνικά αυτιά βλέπω, δεν παίζεσαι!!!

Ευχαριστώ πολύ!

Ευχαριστώ πολύ!

Νέο CD Phos Duo:

Expanded Matrix!

https://soundcloud.com/phos-duo/sets/expanded-matrix

Καλή ακρόαση!

Και τέλος, ένα καινούριο κομμάτι, το weaver of Dreams, σε αρκετά περίεργο ρυθμό. Ηχογραφημένη πρόβα:

[soundcloud]

Είναι το πρώτο της νέας σαιζόν, στην οποία πλέον έχουμε κάποια αρκετά διαφοροποιημένη προσέγγιση στα Jazz standards.  Καλή ακρόαση!

-Σ.Α.-

Lost sessions @ soundcloud:

https://soundcloud.com/phos-duo/sets/the-lost-sessions

Όλα τα μέχρι στιγμής ανεβασμένα lost sessions - υπάρχουν και άλλα αλλά μέχρι στιγμής δε βρήκα χρόνο να τα φτιάξω;

Για να μην ξεκινώ νέα θέματα, απλώς ανανεώνω αυτό.

Ένα sampler playlist:

Να πω κι εγώ τη γνώμη μου, που φυσικά δε ζητήθηκε!

 

Schmitt ρε συ? Πόσο μεγάλος/η είναι ο/η δασκάλος/α σου?

 

Πραγματικά θα έλεγα ότι έργα όπως Hannon, Schmitt και ακόμη και Czerny είναι τόσο υπερβολικά τεχνικά που δε ξέρω πόσο βοηθάνε ή καταστρέφουν.

Tώρα που το λές, υπάρχει ένα κίνημα εναντίον αυτών των βιβλίων γενικώς, δεδομένου ότι καταλήγουν αυτοσκοπός και από ένα σημείο και πέρα δε σε βοηθούν ιδιαίτερα στα μεγάλα έργα, αλλά πιο πολύ στο να βγάλεις αυτά καθεαυτά. Aπό την άλλη, δεν μπορώ να πώ ότι δε μου έκαναν καλό, δεδομένου ότι η βασική τεχνική είχε ήδη δουλευτεί πολύ καιρό και πολύ γερά. Αν έχεις καλή τεχνική, δε σου κάνουν ζημιά, και μάλλον κάτι καλό σου κάνουν. Αν δεν έχεις, μπορεί να πάθεις και ζημιά.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι άλλο τουσέ είχαν τα πιάνα την εποχή του Czerny (τα οποία όμως είχε υπόψιν του όταν έγραφε τα ασκησιολόγια!), και άλλη έχει το σημερινό π.χ. Bosendrofer. Mα καμία σχέση όμως...

Θέλει προσοχή και καλό δάσκαλο, με σοβαρή γνώση τεχνικής...

Καλύτερα να ρίξτε μία ματιά σε αυτά, δεδομένου ότι είναι δωρεάν:

http://petrucci.mus.auth.gr/imglnks/usimg/2/2d/IMSLP282004-PMLP457600-SchmittAloysOpus16_1922.pdf

http://ks.imslp.info/files/imglnks/usimg/6/65/IMSLP322083-PMLP457600-Schmitt-_Preparatory_Exercises.pdf

http://ks.imslp.info/files/imglnks/usimg/9/95/IMSLP258173-PMLP418681-SchmittAloys_Vorbereitende_Ubungen.pdf

Λογικά θα αποφύγετε την αγορά...

Sami, σε ευχαριστώ ιδιαίτερα και για τον χρόνο που αφιέρωσες αλλά και για τις πολύ σημαντικές προτάσεις, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με το ρουμπάτο, καθώς αυτό ειδικά με απασχολούσε, ποια είναι δηλαδή τα πλαίσια της ελευθερίας που ενδείκνυται για να είμαστε «πιστοί» στο στυλ της τζαζ. Πάρα πολύ κατατοπιστικό ό,τι έγραψες και σίγουρα πολύ βοηθητικό για τις επόμενές μου απόπειρες στην jazz. Ήταν μέχρι να γίνει η αρχή, τώρα έχω μαγευτεί! Ευχαριστώ και πάλι!

Να'σαι καλά, και καλή συνέχεια!

Πολύ ωραίο! Λογικά θα σου αρέσει πολύ ο Bill Evans...

Οι εναρμονήσεις είναι πραγματικά πολύ ωραίες.

Σαν πρώτο υλικό είναι σούπερ, ασυζητητί, και για πρώτη επαφή με το είδος, ακόμη περισσότερο. Βέβαια, ο Bill Evans είναι συνήθως ένα πολύ ωραίο σημείο επαφής των δύο κόσμων, της jazz και της κλασσικής, οπότε έκανες πολύ καλά που διάλεξες αυτόν ως επιρροή για σημείο εισόδου. Πραγματικά η jazz δεν έχει entry level, οπότε αν βρει κάποιος ένα σημείο εισόδου, είναι πολύ σημαντικό.

Για μετέπειτα προσθήκες, ίσως να ήθελε ένα λίγο εκτεταμένο improv section ανάμεσα στα θέματα, και στο τέλος, στη μέση και πέρα του τελευταίου θέματος, ίσως καμμία μετατροπιούλα, ίσως σε Bb (εννοώ για το την αρχή του θέματος, όχι την μετέπειτα μετατροπία που έχει ήδη το κομμάτι σε Bb), από G που είναι. Επίσης, σε κάθε θέμα θα ήθελε μία λίγο μεγαλύτερη διαφορά από Α σε Α, και ακόμη περισσότερο ανάμεσα στα δύο chorus, και ακόμη περισσότερο στο τελευταίο μισό ώστε να κάνει ένα είδος climax.

Σαν ένα γενικό σχόλιο, το ρουμπάτο στη jazz μερικές φορές έχει ένα πιο έντονο μετρονομικό pulse απο κάτω, οπότε είναι "in time rubato" υπό μία έννοια. Δεν είναι πάντοτε ελεύθερο, αλλά μερικές φορές φαίνεται έτσι, ενώ υπάρχει ένα υφέρπον pulse απο κάτω που υπακούει ο μουσικός, κρύβοντάς το όμως επιμελώς. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές και σε Groups, φαίνεται free ενώ δεν είναι. Σίγουρα ο Evans και ο Tatum το κάνουν πολύ αυτό, και ο Oscar Peterson επίσης, και ο Jarrett στις εισαγωγές τους. Απλά ως αναφορά το λέω.

Καλή αρχή λοιπόν, και συγχαρητήρια!

Και τι σημαίνει αυτό για την κουβέντα μας;

 

Μα η ιστορία την έκανε την δουλειά της. Λες να αναγνωριστεί ο Malmsteen μετά από 40 χρόνια; Ότι ήταν να γίνει χοντρικά και μάλλον έγινε.

 

Αν πρόσεξες πουθενά στην κουβέντα δεν είπα πως ο Malmsteen μου αρέσει ή πως δεν μου αρέσει. Απ' όσο ξέρεις μπορεί να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του ή να τον μισώ θανάσιμα. Αυτό που λες λοιπόν είναι δικό σου συμπέρασμα. Κοινώς δεν έβαλα πουθενα το θέμα γούστου. Άποψη είναι σίγουρα και έχει προφανώς την ίδια αξία με την άποψη του οποιουδήποτε.

 

Όπως είπα και πρίν, η ιστορία μάλλον το έχει ήδη κλείσει το κεφάλαιο Malmsteen. Ότι ήταν να γίνει έγινε.

Εξακολουθώ και θεωρώ ότι μελλοντολόγος δεν είναι κανείς μας. Την ορθότητα της άποψής σου λοιπόν, θα κρίνει η ιστορία. Αν νομίζεις ότι την έχει ήδη κρίνει, διαφωνώ.

Αυτό είναι ενδιαφέρον επιχείρημα, αλλά δεν μπορεί να έχει διάρκεια, καθώς παραγνωρίζεις πως δεν τα έλεγαν οι ίδιοι άνθρωποι, ούτε στο ίδιο πλαίσιο. Ο κόσμος, δεν ήταν έτοιμος για την πιθανότητα να υπάρχουν μαύροι ιδιοφυείς μουσικοί. Χρειάστηκε επιμονή και υπομονή (δύσκολων, ιστορικά) δεκαετιών προκειμένου να αποκατασταθεί η αλήθεια στο νου των ανθρώπων.

Βεβαίως. Αλλά αυτά που άκουγε τα άκουγε από όλους, και δεν ήταν για το χρώμα του αλλά για την τεχνική του - και υπήρχαν μαύροι καλλιτέχνες που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στην εποχή του, π.χ. η Hazel Scott, που έπαιζε τα έργα του Gershwin. Άσε που o Τatum εξακολουθεί μέχρι τώρα να τα ακούει, που τη θέση του στην ιστορία δεν την αγγίζει κανείς. Ξέρεις πόσες ΙΔΙΕΣ συζητήσεις έχουν γίνει με θέμα τον Tatum, με την παρούσα; Δεν θα ήθελες να ξέρεις. Συμπέρασμα; Μάλλον προφανές...

Αντιθέτως, το καλοζωισμένο λευκό αρσενικό με την πλούσια χαίτη, τα πολλά λεφτά και τα μαγικά δάκτυλα είναι απόλυτα αποδεκτό ανθρώπινο και "καλλιτεχνικό" πρότυπο. Όπως ακριβώς και η λευκή, ξεκωλιάρα που παριστάνει τον καρνάβαλο (Lady Gaga), είναι αποδεκτό πρότυπο (έκανε η Μαντόνα ότι μπορούσε για το θέμα).

 

Και πρόσεχε, δε λέω ότι ο Μαλμστην είναι μόνο αυτό, ή ότι η Γκαγκα είναι μόνο αυτό, απλώς εξηγώ ότι έχουν επιλέξει να είναι και αυτό, προκειμένου να είναι δημοφιλείς.

Αυτό το πιάσαμε παραπάνω. Ναι, βεβαίως, αλλά μην κρίνουμε τη ζωή στην Αμερική με τη ζωή στην Ελλάδα. Το να είσαι Μεγιστάνας και άστεγος πολλές φορές απλώς απέχει μέρες. Σύντομα και εδώ, αν όχι ήδη...

Να στο πω διαφορετικά. Αν με πονάει το μικρό δάχτυλο του ενός χεριού και κάποιος με ρωτήσει "Πως πάει, όλα καλά;", θα του πω "Ναι, όλα μια χαρά". Ο πόνος στο μικρό δάχτυλο δεν θα είναι κατι άξιο αναφοράς σε μια ερώτηση που αναφέρεται σε εμένα συνολικά. Αν έχω σπάσει το πόδι μου και είμαι κρεβατωμένος στην ίδια ερώτηση θα απαντούσα "Τι ρωτάς ρε μεγάλε, τον γύψο δεν τον βλέπεις;" ;D Για μένα λοιπόν η επιρροή του Malmsteen στην μουσική ιστορία είναι ότι και ο πόνος στο μικρό δάχτυλο. Αδιάφορος για την συνολική κατάσταση και κάτι άξιο αναφοράς μόνο σε συγκεκριμένη ερώτηση επι τούτου.

Κοίτα, η μουσική είναι ένας τεράστιος χώρος. Δέχομαι φυσικά το να μην επιρρεάζεσαι προσωπικά από τον X ή Ψ, αλλά δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τα πράγματα για το πέρας της ανθρωπότητας. Άσε την ιστορία να κάνει τη δουλειά της. Από κει και πέρα, σαφώς δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένος να γουστάρεις οποιονδήποτε. Ούτε εμένα μου αρέσει το 99% του τι κάνει ο Malmsteen, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ούτε ανάγω το γούστο μου σε άποψη, ούτε θεωρώ ότι ξέρω τι θα λέει η ιστορία σε 100 χρόνια. Ούτε πιστεύω ότι κάποιος το γνωρίζει αυτό, για να είμαι ειλικρινής...

Έχεις απόλυτο δίκιο. Ειδικά στον κόσμο των μουσικών αυτή είναι μια πολύ συχνή παρεξήγηση. Όμως εξίσου συχνό είναι το άλλο άκρο. Δηλαδή ο βιρτουόζος αποκλείεται να είναι και αξιόλογος καλλιτέχνης.

 

Προσωπική μου άποψη είναι ότι όσο καλύτερη η γνώση και τεχνική κατάρτιση πάνω στο όργανο, τόσο ευκολότερη η καλλιτεχνική δημιουργία. Με άλλα λόγια όσο καλύτερα γνωρίζω το όργανό μου, τόσο ευκολότερα, γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα, θα μπορέσω να "μεταφράσω" αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου.  Ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη σκέψη είναι και το ότι, η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση ωφελεί ΚΑΙ πρωτογενώς. Τη σύλληψη της σύνθεσης δηλαδή.

Η αλήθεια είναι ότι όσο καλύτερα ξέρεις ένα όργανο, τόσο πιο καλά μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να εκφραστείς μέσω αυτού. Αλλά η σύνθεση είναι κάτι που δυστυχώς ή ευτυχώς πλέον δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό. Υπήρξαν και υπάρχουν αξιολογότατοι συνθέτες που σκοτώνουν ως παίκτες (π.χ. Hindemith από τους πιο καινούριους, ή Lutoslawski, κτλ) αλλά και φοβεροί συνθέτες που δεν είναι καλοί παίκτες. Είναι βοηθητικό να ξέρεις καλά ένα όργανο, αλλά όχι προϋπόθεση. Ούτε βέβαια και σε καταδικάζει να μην είσαι καλός συνθέτης το να ξέρεις καλά το όργανο! Εν γένει είναι άλλο καπέλο. Κάποιος μπορεί να έχει αμφότερα, άλλος μόνο το ένα, άλλος κανένα.

Γιατί, το Λα ως πρώτη νότα, που το πας;