Sami Amiris

Υπάρχουν πολλές. Αν πάρετε μία κλίμακα, π.χ. αυτές που παραθέτω στο άρθρο εδώ στο noiz, και πάρτε τα σύνολα τύπου «1 2 3 5 6» για τις 7-φθογγες κλίμακες, ή «1,2,3,5,7» για τις 7 ή 8φθογγες (κυρίως για τις δεύτερες), τότε θα έχετε ένα σωρό πεντατονικές, που ακούγονται σε πολλές μουσικές του κόσμου, και είναι πραγματικά υπέροχες, τόσο σαν υλικό για μελωδίες, όσο και σαν συγχορδίες από μόνες τους, είτε σε κλειστή είτε σε ανοικτή θέση. Πειραματιστείτε...

Υπάρχει και 3η μέθοδος, αλλά μάλλον πιο δύσκολη, και δεν περιλαμβάνει MS Word. Μαθαίνεις έναν από τους δύο εξής συνδυασμούς προγραμμάτων, και ξεμπερδεύεις για πάντα:

1 - LaTeX + Lilypond, ή

2 - TeX (plain) + MuisxTex + PMX.

Βέβαια, και σχέτο Lilypond κάνει θαύματα. Δες αυτό:

http://samiamiris.com/images/pdf/Trills1.pdf

Ιδού το source code:

http://samiamiris.com/images/pdf/Trills1.ly

Δεν είναι καθόλου εύκολο στην αρχή, αλλά αν το μάθεις, μπορείς να κάνεις απίστευτα πράγματα, και με παρτιτούρα τέλεια στο μάτι, εφάμιλλη των τελείως επαγγελματικών, καμία σχέση με finale κτλ. (το έχω και ξέρω τι σου λέω). Επειδή ακριβώς είναι ουσιαστικά γλώσσες προγραμματισμού όλα αυτά, έχουν τεράστιες δυνατότητες τόσο για ενσωμάτωση κειμένου με νότες, όσο και για ενσωμάτωση παρτιτούρων σε άσχετα κείμενα, π.χ. μαθηματικά και μουσική.

Το βασικό, όλα τα παραπάνω είναι τζάμπα. Αλλά είπαμε, θέλει διάβασμα...

ΥΓ.: Aν μάθεις το lilypond και δεν θές τα απίστευτα που κάνει το LaTeX, μπορείς με μία κατάλληλη προσθήκη να βάζεις κατευθείαν παρτιτούρες lilypond στο OpenOffice ή στο LibreOffice. Εφόσον φυσικά τις έχεις ήδη φτιάξει με το Lilypond πριν. Η προσθήκη φτιάχνει τη μουσική επί τόπου, και την κουνάς όπου θες, σαν σχέτη εικόνα.

Το όλο θέμα με τα 432 είναι μια απάτη που κάνουν κάποιοι τύποι για να βγάλουν λεφτά, όπως γινόταν πάντα στην ιστορία. Το έψαξα πολύ, και δεν υπήρξε ποτέ εποχή που το Α ήταν 432, ότι και αν λένε Και το C που δίνουν δεν είναι τα Hz που δίνουν. Εϊναι λάθος και απάτη Και βέβαια όχι αθώα. Για τα λεφτά τα κανουν όλα. Όπως πάντα.

Εδώ έφτασαν να πουν οι αθεόφοβοι ότι ο ήλιος έχει διάμετρο 864.000 μίλια, και άρα οι δονήσεις του 432 είναι...πανσυμπάντιες!

Μιλάμε για τρελή απατεωνιά, δυστυχώς...

Αν ακούσεις κάτι σε 432, απλώς θα το ακούσεις χαμηλότερο συχνοτικά από όσο το έχεις συνηθίσει. Θα σου φανεί λίγο περίεργο, αλλά άμα το συνηθίσεις, δεν προσθέτει τίποτε. Απλώς το ακούς λίγο περίεργο λόγω του ότι είναι λίγο χαμηλότερο. Δεν συμβαίνει ανάληψη στους ουρανούς ή το "ascend to transcendence" τύπου Alpha Centauri που υπόσχονται οι δημιουργοί της φάρσας...

Κατά απίστευτη σύμπτωση, ένας γνωστός μου θα έκανε αξιολόγηση σε αυτό το τμήμα, αλλά τον πρόλαβε ο σεισμός και τελικά δεν έγινε η αξιολόγηση. Οι εντυπώσεις που είχε ήταν μάλλον μεικτές.

Συγχαρητήρια! Το σόλο είναι πολύ δύσκολο για όλα τα όργανα, αλλά το έπαιξες πολύ ωραία! Μπράβο!

Ε τότε αλλάζει το πράγμα!

Argerich δύσκολο να γίνει, σε αυτήν την ηλικία άλλωστε έδινε ήδη κονσέρτα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν παίζουν μπάλα τα παιδιά στην αλάνα για να γίνουν όλα Μέσσι, αλλά για να αθληθούν, να χτίσουν το σώμα τους αλλά και να πάρουν μαθήματα ζωής από τον αθλητισμό. Έτσι και η μουσική, δεν χρειάζεται να γίνει το παιδάκι Argerich για να πει κάποιος ότι άξιζε τον κόπο, ακόμα και αν τα παρατήσει σχετικά σύντομα θα του έχει μείνει η επαφή με τη μουσική. Φυσικά αν τα παρατήσει σε δυο εβδομάδες τότε όντως δεν αξιζει τον κόπο, αλλά αυτό δεν μπορεί να το προβλέψει κάποιος, εκτός ίσως από τους γονείς.

 

Συνεπώς, όπως ειπώθηκε η καλύτερη προσέγγιση είναι ένα ηλεκτρικό πιάνο με γύρω στο 500άρικο, το οποίο αν δε χρειαστεί θα πουληθεί άμεσα χωρίς σοβαρές χρηματικές απώλειες, ενώ θα αρκέσει για το πρώτο διάστημα. Αν το κοριτσάκι είνια υπερταλέντο σε αυτό το διάστημα θα φανεί, οπότε η αγορά πιάνου θα έχει νόημα, εφόσον κάτι τέτοιο αποτελεί υπέρβαση.  ;)

Φυσικά και είναι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Πολλοί μεγάλοι ξεκίνησαν μεγάλοι σε ηλικία, αλλά έγιναν αυτό που ήταν να γίνουν. Και το να γίνεις τόσο μεγάλος είναι λαχείο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν το παιδί σου είναι λαχείο ή όχι. Συνήθως όχι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Σε κάθε περίπτωση, κάνεις ότι καλύτερο μπορείς ώστε να μην του κόψεις τη δυνατότητα, αν αυτή υπάρχει. Αν όχι, δεν πειράζει. Αν, μια στο εκατομμύριο, αυτή υπάρχει, είναι πολύ ευαίσθητο πράγμα, και θέλει προσοχή. Για αυτό προτιμώ να κάνω λάθος υπέρ της δυνατότητας και όχι εναντίον της.

Κατά τα άλλα, συμφωνώ με επιφύλαξη, καθώς πραγματικά τα ακουστικά πιάνα έχουν πέσει πολύ, και μπορεί να βρει πολύ φθηνό φυσικό όργανο, αν φυσικά θέλει και ο ίδιος κάτι τέτοιο. Το ηλεκτρικό είναι βολικότερο σίγουρα, αλλά το σωστότερο δεν παύει να είναι το ακουστικό. Εν τέλει, αποφασίζει ο ίδιος.

... και στο λέω αυτό ως γονιός, όπως εσύ ...

Προς Θεού μην το πάρεις ότι πάω να σου κάνω μαθήματα πατρότητας! Αν κάτι τέτοιο διαφαίνεται από το τι λέω, δεν το εννοώ καθόλου έτσι. Απλώς καταλαβαίνω το ότι τη σήμερον ημέρα, που ο κόσμος είναι παντελώς άφραγκος, το να πας το παιδί σου να μάθει μουσική, είναι αν μη τι άλλο, δείγμα αγάπης - και πόσο μάλλον με ένα ακριβό όργανο, όπως το πιάνο. Και επειδή πάντοτε με εμάς τους μουσικούς (και τους περισσότερους γονείς, θέλω να πιστεύω) ισχύει ότι θέλουμε το παιδί μας να έχει και ευκαιρίες που εμείς ίσως να μην είχαμε έτσι όπως θα έπρεπε τότε που έπρεπε, για αυτό και μόνο λέω ό,τι λέω.

Απλώς για να μην παρεξηγηθώ...

Το φυσικό πιάνο είναι πάντα το καλύτερο για μελέτη, και τώρα με την κρίση μπορείς πια να βρεις και με 500- € σε αξιοπρεπέστατη κατάσταση. Το ερώτημα είναι αν μπορείς να το αντέξεις εσύ και οι γύρω σου.

Πέραν αυτού, πρέπει να σκεφτείς το εξής: δεν ξέρεις καθόλου τι δυνατότητες έχει το παιδί, και που μπορεί να φτάσει. Μπορεί να είναι η επόμενη Martha Argerich, και αυτή παιδί ήταν κάποτε. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, μπορεί να της πάρεις το πιάνο και να βρει το νόημα της ζωής. Μπορεί πάλι και όχι. Η εμπειρία μου λέει ότι αν κλίνεις προς τη μεριά της συντήρησης, και στο λέω αυτό ως γονιός, όπως εσύ, μπορεί να κόβεις το παιδί σου από μία μεγάλη δυνατότητα. Διότι, όπως και να το κάνουμε, όλα τα ηλεκτρικά του κόσμου, δεν είναι κανονικό όργανο. Πολλοί θα τα πάρουν με αυτό που λέω, αλλά τη γνώμη μου λέω πάντοτε, σαν πιανίστας. Έχω παίξει με άπειρα ηλεκτρικά πιάνα, αλλά δεν μπορώ πλέον να βγάλω ούτε το 20% του τι κάνω σε ένα ακουστικό πιάνο, σε ένα ηλεκτρικό. Είναι επί της ουσίας άλλα όργανα, τελείως άλλη αίσθηση, και σε περιορίζει πολύ. Αλλά σίγουρα δεν αφορά το τεχνικό επίπεδο ενός αρχαρίου αυτό. Σίγουρα όμως τον αφορά το ΗΧΗΤΙΚΟ θέμα, και το θέμα αίσθησης. Άλλο το να ακούς το κανονικό μπροστά σου, άλλο από ηχεία. Άσε που στο Ωδείο μονίμως θα του φαίνονται σκληρά τα πλήκτρα, διότι συνήθως είναι πιο σκληρά τα πλήκτρα του ακουστικού πιάνου από τα ηλεκτρικά. Λέω συνήθως, όχι πάντα.

Αν με καμία δύναμη δεν έχεις δυνατότητα για κανονικό, ακουστικό πιάνο, η λύση που πρότεινε ο φίλος cos_dr είναι ό,τι καλύτερο, αλλά να είναι καλό ηλεκτρικό, ώστε η αίσθηση που έχει το παιδί να είναι όσο πιο καλή γίνεται. Και να ξέρεις πάντοτε ότι, εφόσον προχωρήσει, ΠΡΕΠΕΙ να του πάρεις ακουστικό στην πορεία. Και ξαναλέω, με την κρίση, μπορεί ένα αξιοπρεπές ακουστικό πιάνο να είναι φθηνότερο από ηλεκτρικό. Έχω δει πολλά...

Δυστυχώς θα είμαι Κρήτη, Τετάρτη θα είμαι Αθήνα. Φτου...

Πραγματικά δεν ήθελα να το συνεχίσω, αλλά δεν μου αφήνεις περιθώρια. 

Αν εσυ θεωρεις πχ το οτι να κλαιει καποιος ειναι το νεο...γελιο και να νομιζεις οτι αυτο ειναι επιχειρημα γελιεσαι(η κλαιγεσαι ;D).Πιστευεις οτι θα ειναι καποιος στο δρομο που κλαιει και θα υπαρξει καποιος που να ρωτησει γιατι γελαει? Αντιστοιχα οτι αν ακουσει καποιος τζαζ σαν ηχο στο δρομο  θα σου πει ποτε οτι ειναι πομπωδες,επικο και επιβλητικό?

Αυτό σαν συσχετισμός επιχειρημάτων είναι, για να δανειστώ τη δική σου έκφραση, για γέλια - ή κλάματα. Αντιστοιχίζεις κάτι που είναι έκφραση ανθρωπίνου συναισθήματος - και που στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν είσαι 15χρονος, ξέρεις ότι πολλές φορές κάποιος γελάει για να μην κλάψει - με μουσική. Θα σου πώ λοιπόν κάτι: αν ρωτήσεις έναν μαύρο στο δρόμο του Harlem και τον βάλεις να ακούσει μία big band ενορχήστρωση του Glass Enclosure του Bud Powell, θα χρησιμοποιήσει σίγουρα τον όρο «επιβλητικό». Το «πομπώδες» πολλές φορές χρησιμοποιείται σαν υποβιβαστικός όρος στη μουσική, ως δείγμα υπερβολικής δραματουργίας, too much που λένε, οπότε μπορεί να μην το βάλει για να μην προσβάλει. Τώρα για τον όρο «επικό», τι να σου πώ, θα σε γελάσω. Δεν έχουν όλοι οι λαοί του κόσμου μυθολογία με δράκους και σπαθιά. Και είναι εξίσου άνθρωποι με εσένα και εμένα. Θα πάω πάσο σε αυτό.

βεβαια εσυ την απαντηση την εχεις ετοιμη,θα τον πεις ασχετο και αμορφωτο και οτι δεν την εχει μελετησει αλλα ξεχνας ομως οτι αυτο που εκλαμβανει ο ακροατης ειναι ηχος,ατμοσφαιρα και δεν χρειαζεται διατριβη στην τζαζ η σε οποιαδηποτε μουσικη για να σου πει τι νιωθει ;).

Όχι, δεν θα τον πώ άσχετο και αμόρφωτο. Απεναντίας, εσύ καταδεικνύεις τον ίδιο σου τον εαυτό άσχετο με τη jazz τουλάχιστον, και σίγουρα αμόρφωτο ως προς το είδος, γιατί έκανες ότι μπορείς για να το αποδείξεις. Ή τρολλάρεις ή έτσι είναι. Δεν μπορώ να γνωρίζω.

Όχι, δεν χρειάζεσαι διατριβή στη jazz για να ξέρεις τη νιώθεις ακούγοντάς την. Αυτό έλειπε. Η μουσική είναι φτιαγμένη για τους ακροατές, όχι για τους μουσικούς. Ο μουσικός παράγει, ο ακροατής ακούει, και ο καθένας έχει το ρόλο του.

ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, ο ακροατής που θέλει να ξέρει ένα είδος ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ από που ξεκινάει και που φτάνει, πρέπει να το ψάξει πολύ καλά. Κάτι που προφανέστατα δεν έχεις κάνει εσύ με τη jazz. Εδώ που τα λέμε αμφιβάλλω το πόσο καλά έχεις ψάξει το ίδιο το metal, γιατί οι επιλογές σου σε αυτό είναι όλες πολύ περιορισμένης ακτίνας δράσεως, έχεις αφήσει πολλά απ'έξω. Αλλά μπορείς να ξέρεις και να το κάνεις επίτηδες, οπότε δεν θα το συνεχίσω, απλά προβληματίζομαι.

Σου λέω λοιπόν, για να ενημερώσω εσένα και όποιον ενδιαφέρεται περί του είδους, ότι η jazz δεν είναι μία μουσική. Είναι κάτι τόσο τεράστιο σε εύρος όσο και η κλασσική, αν όχι ακόμη ευρύτερο. Είναι ένα είδος που απλωθεί από το blues'n'swing - που είναι ο βασικός του κορμός, αλλά σε καμία περίπτωση ο μόνος - , τη βραζιλιάνικη, αφροκουβανέζικη, αργεντίνικη μουσική παράδοση, μέχρι τη σύγχρονη κλασσική (υπάρχει και ξεχωριστός όρος για αυτό: cross over), τις ethnic παραδόσεις πρακτικά όλων των χωρών του πλανήτη, και βέβαια και την ινδική μουσική - βλέπε Vijay Iyer και Rudresh Marhanthappa κτλ. Και βέβαια δεν αφήνουμε από έξω το rock (βλέπε jazz rock) ή το funk (fusion = jazz + rock + funk + latin + ό,τι άλλο προαιρείται ο καθείς). Και ξαναγυρνάω στο cross over, το οποίο περιλαμβάνει ενορχηστρώσεις με big band και συμφωνική μουσική, και μη μου πεις ότι δεν είναι jazz αυτό, διότι τα έχει κάνει ως και ο Wynton Marsalis. Ποιό jazz πεθαίνεις.

Οι πιθανές jazz ενορχηστρώσεις είναι από solo όργανα μέχρι συμφωνική + big band. Με όλους τους ενδιάμεσους συνδυασμούς. Και από στυλ μπορεί να υπάρχουν όλα τα προαναφερθέντα and then some. Δεν φταίω εγώ, ούτε τα λέω όλα jazz. Όταν κάνεις jazz σπουδές έξω, όλα αυτά κάνεις, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στη jazz.

Άρα λοιπόν, η jazz είναι ένα πραγματικά γιγαντιαίο σε μέγεθος είδος μουσικής. Περιλαμβάνει άπειρα πράγματα. Όλα αυτά που σου είπα είναι παρακλάδια της jazz. Όταν πας να σπουδάσεις, όλα αυτά μαθαίνεις, και φυσικά όσο προλαβαίνεις σε 4 χρόνια  + 2 για το master. Πραγματικά δεν προλαβαίνεις.

Απάντησέ μου λοιπόν: Ποιά jazz από αυτές εννοείς να ακούσει κάποιος στο δρόμο; Θα βγάλει την ίδια εντύπωση από Louis Armstrong όπως με Richie Beirach? Ή από Wynton Marsalis οπως με Vijay Iyer? ;H από Gonzalo Rubalcaba όπως με Claire Fischer? Ή από Keith Jarrett όπως με Art Tatum? Ή.. ή.. ή.. Όλα jazz είναι, και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση το ένα με το άλλο. Οπότε, σε ξαναρωτάω, όταν λες

Αντιστοιχα οτι αν ακουσει καποιος τζαζ σαν ηχο στο δρομο  θα σου πει ποτε οτι ειναι πομπωδες,επικο και επιβλητικό?

Ποιά jazz εννοείς; Για να ξέρουμε τι λέμε. Συγκεκριμένα πράγματα παρακαλώ, όχι υπεκφυγές.

Οσο για τα επιθετα,ως ενα βαθμο φυσικα ο καθενας δινει τους δικους του χαρακτηρισμους αλλα ποτε δεν ξεπερνουν καποια ορια: Αν βαλεις σε καποιους πχ να ακουσουν μια ελαττωμενη τριάδα(diminished triad) η μια ελαττωμενη τριαδα με ελαττωμενη εβδομη(minor7b5) και τους ρωτησεις τι συναισθημα τους δημιουργει,θα σου πουν διαφορα: Καποιος θα σου πει παραξενο αλλος θλιμμενο αλλος αποκοσμο αλλος εκνευριστικο και ολα αυτα ειναι διαφορετικα αλλα περιγραφουν μια συγκεκριμενη ταση καθως κανενας απο αυτους δεν θα σου πει ειναι χαρουμενο η ανεβαστικο η αισιοδοξο ;) κτλ κτλ κτλ.

Αυτό, λυπάμαι που στο λέω, αλλά δείχνει το πόσο λίγο δείχνεις να ξέρεις μουσική. Και δε στο λέω να σε προσβάλλω, αλλά λέω απλώς την αλήθεια. Υπάρχουν ματζόρε κομμάτια με απίστευτη θλίψη, όπως π.χ. τα θέματα του Ραχμάνινοφ που χρησιμοποιούν την Harmonic Major, και μινόρε κομμάτια που δεν έχουν πουθενά μία μεγάλη τρίτη μέσα τους αλλά έχουν πολύ κέφι, π.χ. τα μισά funk εκεί έξω. Η δε ελαττωμένη που αναφέρεις, χρησιμοποιείται πολύ στη swing μουσική σαν αντικατάσταση της I, δηλ. Io7 - I6, και ναι, ακούγεται μια χαρά χαρούμενη. Συνεπώς η χαρά και η λύπη έχουν να κάνουν όχι με το τι συγχορδία χρησιμοποίησες, αλλά με το συνολικό κλίμα του κομματιού. Αυτό που είπες είναι τελείως λάθος.

Το πιασες τωρα λοιπον?Οι παραπανω μπορει να μη ξερουν τι ακκορντο ειναι,η ακομα και το τι θα πει ακκορντο αλλα μπορουν αμεσα να σου πουνε τι συναισθημα τους δημιουργει ενας ηχος(δεν χρειαζονται διατριβη στη μουσικη για να σου πουνε τι νιωθουν)....Κανενας δεν θα σου πει χαρουμενο η κατι παρομοιο.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν υπήρχε τίποτε εξ'αρχής να πιάσω. Εσύ είσαι αυτός που έχεις βγει τελείως έξω από το επιτρεπόμενο βάθος και πνίγεσαι, και ξεστομίζεις ότι σου κατέβει. Σαφώς, και σε αυτήν την παράγραφο συμφωνώ ότι δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τι ακούς για να νιώθεις, ΑΛΛΑ:

Ετσι και με το επικος επιβλητικος πομπωδης...κανενας δεν θα σου τα πει αυτα για την jazz 8).

Αυτά είναι δικά σου, και ΜΟΝΟ δικά σου, και αυθαίρετα, συμπεράσματα. Δεν είναι όλοι όπως εσύ, ούτε εσύ όπως όλοι. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν μπορεί το δικό σου γούστο να είναι παγκόσμιο, και να κρίνει τα πάντα. Και μάλιστα για πράγματα που αποδεδειγμένα δεν έχεις ιδέα - να σου θυμίσω τις εκφράσεις σου περί γλυκανάλατων συγχορδιών 7ης και καλού voice leading και πλαστικά κατάνα και τέτοια που είπες, χωρίς εμφανώς να έχεις ιδέα για το εύρος της μουσικής και το πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι αυτά που λές με το μεγαλύτερο τμήμα της μουσικής αυτής. Αυτό ακριβώς είναι η ελληναράδικη νοοτροπία που εγώ προσωπικά δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο.

Καλή συνέχεια.

Tριαδική αρμονια μπορει να υπαρχει πομπωδες επικο υφος (ξερεις αυτο ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ ::))  δεν υπαρχει.Φαινεται αλλωστε και απο τα παραδειγματα  σου...ζητησα να μου φερεις παραδειγματα απο το επικο που λες οτι δεν σε αφορα ουτε σου αρεσει.....μπορει να μη σε αφορα αλλα αν υπηρχε στην tzaz θα μου ελεγες οριστε...μπορει να μη μου αρεσει αλλα εχουμε αυτα τα παραδειγματα στην tzaz παρομοια με αυτο που λες....αλλα τιποτα..παλι ποσταρεις ασχετα πραγματα.....

Για τελευταία φορά σου λέω ότι δεν με αφορά η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ερμηνεία στο πομπώδες - επικό κτλ., όχι φυσικά το ίδιο το ύφος, διότι είναι θέμα γούστου. Για πολλοστή φορά σου λέω ότι το δεύτερο κλιπάκι είναι η προσωπική μου ερμηνεία του πομπώδους, μέσα στα πλαίσια ενός πιάνο τρίο πάντοτε, χωρίς 150 άτομα ορχήστρα - χορωδία, άρα ούτε ισχύει ότι ποστάρω άσχετα. Για ΣΕΝΑ είναι άσχετα, διότι έχεις παγιωμένη άποψη του τι είναι τι, π.χ. το επικό είναι συμφωνικό soundtrack  ή τα κλιπάκια που ποστάρεις, και δεν δέχεσαι άλλη άποψη. Δεν δέχεσαι π.χ. ότι μπορεί να υπάρχει πομπώδες ύφος σε γράψιμο big band, που είναι ορχήστρα πνευστών, διότι δεν χρησιμοποιείται για soundtrack, και μόνο ότι χρησιμοποιείται για soundtrack είναι πομπώδες και επικό, εκτός και αν είναι metal. Έχεις συνδέσει το πομπώδες και επικό με τελείως συγκεκριμένη ενορχήστρωση, και δεν δέχεσαι κάτι άλλο. Δεν μπορεί κανείς να σου αλλάξει άποψη, και ούτε χρειάζεται. Σαφώς δικαίωμά σου. Αλλά όταν δεν δέχεσαι την πιθανότητα να είναι κάτι αλλιώς από ότι εσύ νομίζεις, δεν γίνεται ούτε συζήτηση να γίνει, ούτε εσύ να μορφωθείς μουσικά. Και σίγουρα δεν σημαίνει ότι επειδή εσύ το λές, έτσι είναι. Οι προτάσεις σου δηλώνουν απόλυτη άποψη, και ειλικρινά δεν νομίζω η άγνοιά σου να σου επιτρέπει να έχεις άποψη. Δυστυχώς όμως έτσι γενικώς πάει το πράγμα.

Ποτέ δεν σου είπα ότι το επικό δε με αφορά ή δε μου αρέσει, εσύ το συμπέρανες αυτό και φυσικά δεν ισχύει, είναι απολύτως αυθαίρετο συμπέρασμα. Από την άλλη πλευρά, μιά που έχεις μπει σε μία άπειρη λούπα του να λες τα ίδια και τα ίδια, δεν θα συνεχίσω μαζί σου τη συζήτηση, καθώς αρχίζεις να βάζεις και λόγια που ποτέ δεν είπα. Δεν έχει νόημα να «συζητώ» μαζί σου, καθώς τα ξέρεις όλα και στην πραγματικότητα δεν κάνεις συζήτηση, και όταν σου λένε ότι, από τα γραφόμενά σου τουλάχιστον, προκύπτει ότι είσαι καραάσχετος σε θέματα που πουλάς άποψη, αρχίζεις την αυθαίρετη συμπερασματολογία. Δεν έχει νόημα διάλογος με «γνώστες». Και δυστυχώς, αυτό δείχνεις εδώ.

Καλή τύχη σε ό,τι κάνεις.

Tο οτι δεν σε αφορα σεβαστο αλλα και παλι δε λεει κατι.Υπαρχει η δεν υπαρχει στην tzaz λοιπον το επικο που δεν σε αφορα ?

Δεν είπα ότι δε με αφορά το επικό, είπα ότι δε με αφορά το πώς ΕΣΥ ερμηνεύεις την έννοια του επικού. Είναι καθαρά θέμα γούστου. Πώς πρέπει να το διατυπώσω αλλιώς για να το καταλάβεις;

Αν μέσα σε όλα αυτά προσπαθείς να με ρωτήσεις αν υπάρχει στη jazz συμφωνική ορχήστρα με χορωδίες, ή αν υπάρχει τριαδική αρμονία με πομπώδες ύφος ή/και ενορχήστρωση, το πρώτο σαφώς όχι, το δεύτερο σαφώς ναι.

Κάνεις λάθος. Σου απάντησα. Και μάλιστα με κλιπάκι, που σου λέω τι ακριβώς θεωρώ εγώ επικό. Όπως βλέπεις δεν συμπίπτει η δική σου έννοια με τη δική μου. Η δική σου θέλει κατά βάση τριαδική αρμονία και full sound, η δική μου θέλει full energy. Το κατανοώ, και όπως σου είπα είναι προσωπικό σου και μου θέμα στο τέλος. Όσο για τις εκφράσεις σου, δεν τις απομονώνω. Μόνος σου το έκανες. Εγώ έκανα όλο το post σου αντιγραφή, με όλες τις ανοησίες που γράφεις μέσα, και στάθηκα σε κάποια ιδαίτερα μαργαριτάρια, τα οποία απλώς δείχνουν το βάθος της άγνοιάς σου για το είδος.

Και όχι, δεν υπερασπίζομαι τη jazz. Δεν χρειάζεται υπερασπιστές. Και σίγουρα όχι απέναντι σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτε για αυτήν. Πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα από τις εκφράσεις ΣΟΥ που θεωρείς ότι απομόνωσα.

Το τι θεωρείς εσύ επικό χαρακτήρα είναι καθαρά προσωπικό σου θέμα. Η δική μου βερσιόν του επικού είναι στο δεύτερο βίντεο στο χρόνο που γράφω. Αυτό είναι προφανώς προσωπικό μου θέμα, η δική μου άποψη περί επικού. Και φυσικά δέχομαι το δικαίωμά σου να θεωρείς επικό ό,τι θεωρείς, δεν θα μπώ στη συζήτηση περί του τι εστί επικό.  Αλλά το να μιλάς για jazz και να λες γλυκερές συγχορδίες 7ης, καλό voice leading, πλαστικά κατάνα και τέτοια, σε αυτό σου απαντώ και μόνο. Το επικό που εννοείς εσύ δε με αφορά. Αλλά το να ξεστομίζεις τις ανοησίες που ξεστομίζεις περί jazz απλώς δείχνει το βαθμό άγνοιας που δείχνεις να έχεις για το είδος. Με αυτό και μόνο είχαν να κάνουν τα δύο κλιπάκια που πόσταρα.

Και απλά για το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης, ακούω όλα, μα όλα, τα υποείδη metal ή rock εδώ και περίπου 30 χρόνια. Λόγω του ότι γυρνάω τον κόσμο και παίζω με διάφορους, γνωρίζω πολλούς από αυτούς προσωπικά, και είμαι φίλος με κάποιους από αυτούς. Αν άκουγαν αυτοί τα σχόλιά σου περί jazz, θα γελούσαν - στην καλύτερη περίπτωση. O Gene Hoglan έχει έναν ήρωα, και αυτός λέγεται Steve Gadd. Δεν παίζεις με ερασιτέχνες εδώ. Ούτε οι μεταλλάδες οι κανονικοί είναι αμόρφωτοι μουσικά και δεν ξέρουν τι είναι τι και ποιός είναι ποιός. Ξέρουν και παραξέρουν.

Από 1:46 μέχρι περίπου το 3 λεπτό:

Πριν την ειρωνια καλο θα ηταν να διαβαζες προσεκτικα το post μου.Το να πιστευεις οτι εχουν κολοσσιαια διαφορα ειναι δικαιωμα σου.Εγω ποτε αλλωστε δεν συγκρινα τι ειναι καλυτερο και τι οχι(γιατι κατι τετοιο δεν ισχυει στην μουσικη ετσι και αλλιως δεν υπαρχει καλυτερο και χειροτερο ειδος),εγω ειπα οτι ο επικος επιβλητικος ηχος δεν υπαρχει στην τζαζ ΚΑΘΟΛΟΥ.Θες να το ξαναπω?Κ Α Θ Ο Λ Ο Υ. Ουτε υπαρχει, αλλα χειροτερα απο την κλασσικη(οπως αυτο που προσπαθεις να μας πεις εδω για το metal) η καλυτερα κτλ κτλ κτλ...ΚΑΘΟΛΟΥ.Ποσταρε επικο Jazz κομματι.Ειναι σαν να λεμε δωσε μου το πλαστικο μου katana ;D.... δεν παιζει.

 

Αλλωστε για επικο επιβλητικο ηχο εβαλες ακομα και εσυ κλασσικη και οχι τζαζ...περιμενω λοιπον τζαζ επος...δειξε μου πως τα κατα κορον γλυκερα ακκορντα 7ης(και βαλε) με ...καλο voice leading ::) φτιαχνουν επικη ατμοσφαιρα.....

Λοιπόν, ιδού ένα κομμάτι με γλυκερά ακκόρντα 7ης και βάλε, με καλό voice leading. Σαν το πλαστικό Katana ένα πράμα...

Διάβασα το όλο thread, και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο απόλυτη, πραγματική άγνοια έχουν κάποιοι άνθρωποι για άλλες μουσικές, και βέβαια συγκεκριμένα για τη jazz, και με την απολύτως ελληναράδικη νοοτροπία τολμούν, ενώ δεν έχουν ιδέα από το είδος, να έχουν άποψη για αυτό, να το κατηγοριοποιούν και να του βάζουν ταμπέλες, και με ύφος γνώστη να το περιγράφουν κιόλας, χωρίς να έχουν, επαναλαμβάνω, ιδέα του τι λένε.  Η άγνοιά τους και η ελληναριά του «έχω άποψη και εμμένω σε αυτήν ενώ η άγνοιά μου βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση» επίσης βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση.

Επίσης, εξισώνουν τη δραματική ιδιότητα της μουσικής με τη χρήση της σε πομπώδη σημεία σε ταινίες (!) και αξιώνουν κάτι τέτοιο ως εισητήριο για μία μουσική να θεωρηθεί δραματική ή πομπώδης! Αυτό απλώς είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Με αυτή τη νοοτροπία δεν πάμε πουθενά δυστυχώς.

Αν κύριοι δεν γνωρίζετε κάτι, ρωτήστε για να μάθετε, χωρίς να προβαίνετε σε χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις. Και μην προβάλετε αυθαίρετα κρητήρια δικής σας επινόησης για να επιβάλλετε μίαν άποψη που εμφανώς δεν έχετε δικαίωμα, λόγω άγνοιας, να έχετε.

Λες και η κλασσική σταμάτησε στο 1800 και λες και η jazz είναι μόνο το birth of the cool. Αν άκουγε ο Miles ότι η jazz είναι cool και στερείται δραματουργίας, θα σας απαντούσε ότι ακυρώνετε ότι έκανε από το 60 και πέρα. Ή ότι έκανε ο Coltrane από το Love Supreme και πέρα. Ή οι young lions το 80. Και όλο το small combo ρεπερτόριο από τότε μέχρι σήμερα. Και βέβαια όλο το μοντέρνο big band ρεπερτόριο που το γράφουν ως επί το πλείστον arrangers που είναι συγχρόνως και κλασσικοί συνθέτες. Αν η jazz έχει ένα πράγμα σήμερα, αυτό είναι ενέργεια. Και ενέργεια δεν είναι απαραίτητα decibel. Είναι η ενέργεια του να σε αρπάζει και να σε στήνει στον τοίχο, που λέει κάποιος για τη metal εδώ.

Και βέβαια, το κριτήριο του αν κάτι είναι soundtrack ή δεν είναι, είναι τελείως, μα τελείως αυθαίρετο. Η ανάγκη της ταινίας είναι κάτι που το κρίνουν οι δημιούργοί της. Δεν σημαίνει ότι είναι η μοναδική επιλογή, ούτε ότι είναι η καλύτερη. Αλλά σίγουρα είναι αυτό που θέλουν αυτοί και τους εξυπηρετεί. Δεν γίνεται ο σκηνοθέτης ή ο παραγωγός κρητήριο δραματουργίας ή πομπώδους ύφους!

Θα συμμετείχα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει νόημα σε αυτό. Αφού τα ξέρετε όλα και θεσπίσατε και κριτήρια επιλογής.

Τι να πει κανείς, πραγματικά...

 

Στη νεότερη Ελλάδα, οι λόγιοι δεν είχαν και την καλύτερη εικόνα για τη Βυζαντινή εξουσία. Υπάρχουν χαρακτηριστικές αναφορές. Μην ξεχνάμε ότι οι βυζαντινοί θεωρούνταν καταστροφείς της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς. Και φυσικά ιστορικά αυτό ευσταθεί πλήρως.

Όσο ευσταθεί, άλλο τόσο δεν ευσταθεί. Σίγουρα κατέστρεψαν ναούς. Αλλά διατήρησαν τα αρχαιοελληνικά κείμενα, είχαν σχολές όπως π.χ. την φιλοσοφική σχολή των Αθηνών κτλ., είχαν λόγιους με εξαιρετική γνώση της αρχαίας ελληνικής πραγματείας, διέσωσαν ένα μέρος των κειμένων μετά την καταστροφή της Βιλιοθήκης της Αλεξάνδριας από τους Άραβες το 641, ανέπτυξαν τις επιστήμες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα της Δύσης (ειδικά τα μαθηματικά, την κρυπτογραφία, κτλ), ανέβασαν τη διπλωματία σε πρωτοφανή για την εποχή επίπεδα, προφύλαξαν τη Δύση από επελάσεις μεγάλων εχθρών - και βέβαια η Δύση το «ανταπέδωσε» αυτό τετράπαξ - και τόσα άλλα πράγματα που οι σημερινοί με τις πολιτικές ατζέντες τους δεν λένε ποτέ. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι μία εξαιρετικά σημαντική περίοδος της ιστορίας της περιοχής, και δεν είναι καθόλου όπως παρουσιάζεται, και δυστυχώς και από την ίδια την Αρβελλέρ από ότι κατάλαβα. Και αν ο Παπαρηγόπουλος είχε λάθη και ατζέντες, ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Οστρογκόρσκι, τον Βασίλιεφ, τον Ράνσιμαν, κτλ....

Μην αμφιβάλλεις καθόλου. Ρώτα μεγάλης ηλικίας ανθρώπους στην Κρήτη και θα δεις τι θα σου πούν σχεδόν όλοι. Μάλιστα, η 96(!!!) ετών γιαγιά ενός πολύ σημαντικού μουσικού όσο ζούσε έλεγε μαντινάδες από πολύ, πολύ παλιά, τις είχε ακούσει από μωρό παιδί, που μακάρι να την θυμόμουν αυτούσια. Έλεγε ως και την ημερομηνία της Άλωσης, και πόσο έκλαψε τότε ο πληθυσμός που το άκουσε. Και αυτή, και αρκετοί άλλοι αντίστοιχης ηλικίας άνθρωποι μου το είπαν για τα στιβάνια. Ανεξάρτητο μεταξύ τους υπερήλικες, άρα το άκουσαν από παιδιά, όπως μου είπαν και οι ίδιοι. Δεν έχω λόγους να μην το πιστέψω.

Από την άλλη, έχω πολλούς λόγους να αμφιβάλλω για τις θέσεις ενός ανθρώπόυ με σαφείς πολιτικές θέσεις, ανεξάρτητα της γνώσης του. Δεν είναι π.χ. τυχαίο ότι ένας άνθρωπος, αρχηγός κόμματος, συνταγματολόγος, με φοβερή γνώση του Συντάγματος, ονομάστηκε «αντισυνταγματολόγος»! Αφού μόνος του έγραψε τους περισσότερους αντισυνταγματικούς νόμους στην ιστορία της Ελλάδος!  ;D

Οι θέσεις της Αρβελέρ μου φαίνονταν και μου φαίνονται πολύ περίεργες και ύποπτες, υποκινούμενες από περίεργα πολιτικά κριτήρια. Επίσης όταν κάποιος έρχεται σε σαφή αντιπαράθεση με κορυφαίους του πλανήτη Βυζαντινολόγους, με ουσιαστικό σκοπό την υποβάθμιση της σημασίας της Βυζαντινής περιόδου και προώθηση του γνωστού τσιτάτου ότι οι Βυζαντινοί ήταν ο Ελληνικός Μεσαίωνας και υπήρξε μαύρη σελίδα για τον ελληνισμό, δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Και όχι, οι Βυζαντινοί δεν πήγαν στο φώς όπως λέει, ακόμη έκαιγαν μάγισσες τότε στη Δύση! Και για κάμποσο καιρό ακόμη...

Αν πράγματι είπε κάτι τέτοιο η Αρβελέρ, θα προτιμήσω τον Οστρογκόρσκι. Δεν είχε πολιτικά συμφέροντα από πίσω, παρά μόνο να είναι ο καλύτερος Βυζαντινολόγος του πλανήτη στην εποχή του. Αυτό μου αρκεί.

Ένα σούπερ βιβλίο για τη Βυζαντινή περίοδο - μια που αναφέρθηκε:

http://www.rastko.rs/cms/files/books/4712130c5cb71

και το βιβλίο του Ostrogorsky:

http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2012/09/Ostrogorsky-24grammata.com_.pdf

Από το τελευταίο:

«...το Βυζάντιο εμπλούτισε πολιτιστικά και τη Δύση. Το βυζαντινό κράτος ήταν ο χώρος, μέσα στον οποίο επέζησε ανά τους αιώνες ο πολιτισμός της ελληνο-ρωμαϊκής αρχαιότητας. Για το λόγο αυτό το Βυζάντιο ήταν δότης, ενώ η Δύση δέκτης.

Ιδιαίτερα στην περίοδο της Αναγεννήσεως, όταν το πάθος για τον αρχαίο πολιτισμό κατέλαβε την ανθρωπότητα, ο δυτικός κόσμος βρήκε στο Βυζάντιο την πηγή, από την οποία γεύθηκε τους θησαυρούς της αρχαιότητας. Το Βυζάντιο διατήρησε την κληρονομιά του αρχαίου κόσμου και επιτέλεσε έτσι την αποστολή του στην παγκόσμια ιστορία. Διέσωσε από τον αφανισμό το ρωμαϊκό δίκαιο, τα ελληνικά γράμματα, τη φιλοσοφία και την επιστήμη, για να παραδώσει στη συνέχεια την ανεκτίμητη αυτή κληρονομιά στους λαούς της δυτικής Ευρώπης, που είχαν ωριμάσει για να την δεχθούν.»

Και ένας θησαυρός βιβλίων του Runciman για το Βυζάντιο:

http://en.bookos.org/g/Runciman

Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα όσο κάποιοι διαδίδουν για το Βυζάντιο.

γνωριζω οτι προ τουρκοκρατιας ο ορος ελληνας ηταν βρισια και μαλιστα χοντρη, και για τον λαο εξω απο τα τειχη το λεγομενο βυζαντιο ηταν κατι μισητο πραγματικα.  

 

Θα διαφωνήσω. Υπάρχει ολόκληρη τάση παραγκωνισμού της σημασίας της Βυζαντινής περιόδου, τόσο όσον αφορά τη διατήρηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης, όσο βέβαια και στο μπλέξιμο με τα θρησκευτικά. Βεβαίως καταστράφηκαν πολλοί αρχαίοι ναοί από τους χριστιανούς, αλλά δεν είναι εφεύρεση των βυζαντινών αυτό. Και μια που λες για το Βυζάντιο, π.χ. τα στιβάνια στην Κρήτη ήταν το σύμβολο των δακρύων για την πρώση της Πόλης το 1453. Καταγεγραμμένο και σε κείμενα και σε μαντινάδες της προφορικής παράδοσης.

Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι τα παρακάτω δύο βιβλία είναι επιβεβλημένα για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται για το θέμα:

http://www.ianos.gr/eshop/biblia/theoritikes-epistimes/istoria/byzantio/istoria-tou-bizantinou-kratous-a-tomos/0282169pp/

http://www.ianos.gr/eshop/biblia/theoritikes-epistimes/istoria/byzantio/istoria-tou-bizantinou-kratous-b-tomos/0048163pp/

Προσωπικά δεν συμφωνώ με την περαιτέρω απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας, βασικά για λόγους αναγνώρισης συνθετικών. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς την προέλευση των λέξεων. Και με τη σημερινή ορθογραφία, δεν έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό αυτή η δυνατότητα. Και βέβαια, διευκολύνει την ανάγνωση των αρχαίων κειμένων από το πρωτότυπο, και την καλύτερη και ευκολότερη δικαιολόγηση των σημερινών λεκτικών τύπων που κρατούν από τότε.

Ο άνθρωπος δεν παίζεται!!! Τόσα χρόνια παίζαμε παρέα, και όποτε κάνει τέτοια, πάντα παθαίνω πλάκα...

Το όλο κομμάτι είναι βασισμένο σε 11:7 με αρκετά ιδιόμορφο τρόπο. Ο ViJay Iyer είχε χρησιμοποιήσει κάτι αντίστοιχο αλλά μόνο σαν ρυθμική μετατροπία, για να αλλάξει ταχύτητες, όχι τα παίζει ταυτόχρονα!

Μεγαλείο...

Καινούριο κλιπάκι, κομμάτι του Αντώνη Λαδόπουλου!