Sami Amiris

Εκτός Ελλάδος, ο Ντέμης Ρούσσος είχε καριέρα πραγματικά τεράστια. Όχι απλώς μεγάλη. Τεράστια. Θεωρούνταν ισάξιος με όλους τους top παγκοσμίου φήμης τραγουδιστές που όλοι ξέρουμε και μιλάμε για αυτούς, και δεν συμπεριλαμβάνουμε σε αυτούς τον Ντέμη διότι είναι Έλληνας. Και υπάρχουν και λίγοι ακόμη σε αυτή τη λίστα, τραγουδιστές ή μουσικοί όλων των ειδών και αποχρώσεων,  όπως Βαγγέλης, Μούσχουρη, Πολυδούρης, Καβάκος, Ξενάκης, Μητρόπουλος, Σκαλκώτας, Χρήστου, Κάλλας κτλ. δυστυχώς πολλοί από αυτούς όχι εν ζωή πλέον. Όλοι παγκόσμιας κλάσης σε ό,τι έκαναν ή κάνουν.

Μεγάλη προσωπικότητα, μεγάλη καριέρα, πραγματικά παγκόσμια. Είδε πράγματα που ο μέσος Έλλην καλλιτέχνης «διεθνούς καρριέρας» ούτε καν φαντάστηκε στα πιο τρελά του όνειρα. Διότι άλλο να τραγουδάς για Έλληνες του εξωτερικού, άλλο για όλον τον πλανήτη. Τεράστια διαφορά. Ο Ντέμης Ρούσσος γύρισε όλον τον κόσμο.

Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε, όχι κάρβουνο.

Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Το 3 και το 6 είναι τα πιο εύκολα στο διάβασμα στο μόνιτορ. Δε σημαίνει ότι είναι τα καλύτερα για το χαρτί.

Επίσης, για στοιχειοθεσία κειμένου τα Word κτλ δεν πιάνουν μπάζα. Το καλύτερο είναι το TeX. Αν έχεις ακριβώς τα ίδια fonts και αντί για τα normal προγράμματα τα βάλεις στο TeX, θα δεις σημαντική διαφορά, στο πως χειρίζεται τα διαστήματα, τις παραγράφους, τις αποστάσεις των γραμμάτων μεταξύ τους κτλ. Αλλά το TeX πρέπει να το ξέρεις.

Αν ήταν καλύτερο πρόγραμμα, το 1 θα ήταν και αυτό μια χαρά. Εμένα προσωπικά τα handwritten fonts δεν μου αρέσουν, αλλά είναι προσωπικό το θέμα.

Σούπερ Όλα!!!

Θα προσέθετα μόνο τα εξής:

1) Το ρωσικό avante-garde που ακολούθησε τα χνάρια του Scriabin και έκανε θαύματα μέχρι το 1926 με τη σταλινική απαγόρευση του φορμαλισμού. Ονόματα όπως protopopov, mosolov, Roslavets, Mayskovski κτλ. Aν δεν είχε γίνει η επονείδιστη απαγόρευση του φορμαλισμού και καλά, η Ρωσική πρωτοπορεία θα είχε αλλάξει τελείως την ιστορία της μουσικής, τουλάχιστον 30 χρόνια μπροστά θα ήταν...

2) μερικά ακόμη Πολωνικά θήρια, όπως Witold Lutoslawski, Gorecki, Kilar, Tansman, κτλ.

3) Πιο σύγχρονα Ρώσικα θηρία, όπως Schnittke, Gobaidulina, Shchedrin κτλ.

5) Άγγλους συνθεταράδες, βλέπε Benjamin Britten, George Benjamin κτλ. Μέσα σε αυτούς και η παρέα του New Complexity, βλ. Ferneuhough, Finissi, Redgate κτλ.

4) Κάποιοι Φινλανδοί, π.χ. Rautavaara, Saariaho (πάμε και για σπεκτραλιστές)...

Αυτά μου ήρθαν τώρα στο μυαλό, όταν με το καλό βρω χρόνο θα ποστάρω και βιντεάκια...

Μου άρεσε το πως έκλεισες το μήνυμα σου, συγκεκριμένα αυτό:

«...  γιατί τώρα είναι όλα σκόρπια, βάλε και καμμιά παράγραφο γιατί μου έφυγε το μάτι να διαβάσω τι γράφεις ...»

Για αυτό πήγαινε το σχόλιο. Δεν έχεις άδικο βέβαια, αλλά είχε πλάκα, και η άμεση αντίδραση ήταν το «δεν παλεύεσαι», που θα στο έλεγα και δια ζώσης.

Καλή χρονιά κιόλας!

Νικόλα, δεν παλεύεσαι!  :)

Φίλε Μιχάλη, ο Νικόλας έχει δίκιο σε όσα γράφει. Να σου συμπληρώσω απλώς ότι τα πτυχία και τα διπλώματα των Ωδείων στην Ελλάδα εν γένει ΔΕΝ αναγνωρίζονται έξω, εκτός ίσως από συγκεκριμένες, πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Δεδομένου ότι η έννοια της μουσικής ακαδημίας έχει αλλάξει σε μουσικό Πανεπιστήμιο, το τυπικό θέμα είναι σαφώς τι διαβάθμιση έχει το χαρτί σου. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει για τα πτυχία των Ωδείων, είναι αδιαβάθμητα σε σχέση με το Πανεπιστημιακό σύστημα, εξ όσων γνωρίζω. Το σύνηθες ως πολύ-πολύ είναι να σου κόψουν κανένα χρόνο τιμής ένεκεν. Σε κάποιες χώρες μπορεί να σε βάλουν κατευθείαν στο Μaster, αλλά εκεί πρέπει να παίζεις, όχι αστεία. Ειδικά αν είναι να παρακάμψεις την νορμάλ Οδό - Βachelors 3 ή 4 χρόνια, μετά Masters, μετά Διδακτορικό, μετά Post Doc κτλ.

Επαναλαμβάνω ότι το πτυχίο των Ωδείων δεν έχει, από όσο γνωρίζω μέχρι τώρα, κάποια αντιστοίχιση σε αυτές τις βαθμίδες, και αν με ρωτήσεις, καλώς και δεν έχει κατά τη γνώμη μου. Αν δεις πως είναι τα Ωδεία στην Ελλάδα και πως τα Μουσικά Πανεπιστήμια έξω, θα καταλάβεις τι εννοώ. Το να έχουν πανεπιστημιακή διαβάθμιση τα Ωδεία, είναι σαν να έχουν πανεπιστημιακή διαβάθμιση τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης. Φαντάσου το κάθε φροντιστήριο να βγάζει γιατρούς! Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, δεν κάνει το κτήριο τις σπουδές, αλλά οι σπουδές το κτήριο, που σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι και στην Ελλάδα που είναι εξαιρετικοί για να σε μάθουν. Αν μιλάμε για κιθάρα, θα κοίταζα τον Κώστα Κοτσιώλη στη θέση σου, είναι στην παγκόσμια δεκάδα και διδάσκει και στο εξωτερικό - μεταξύ αυτών και η Ολλανδία, αν δεν απατώμαι. Επίσης για σύνθεση, ρώτα τον προλαλίσαντα, είναι βραβευμένος συνθέτης. Αν καταλάβεις το τι εστί ανταγωνισμός έξω, θα καταλάβεις τι σημαίνουν αυτά που σου γράφω παραπάνω.

Το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα είναι να επιλέξεις τι ακριβώς θέλεις. Επίσης, να μάθεις τι ζητά κάθε χώρα για να σε δεχθεί. Άλλα ζητά η Ολλανδία, άλλα η Αγγλία, άλλα η Γερμανία, άλλα η Γαλλία, και εκεί από σχολή σε σχολή το πράγμα επίσης διαφέρει. Δεν υπάρχει πουθενά το ελληνικό σύστημα, έχουν τελείως διαφορετικούς τρόπους εισαγωγής. Δε θα σε βάλει η έκθεση στο πανεπιστήμιο εκεί, αλλά το τι κάνεις στη μουσική, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν είσαι στο επίπεδο που πρέπει, δεν μπαίνεις. Υπάρχουν άλλοι 30+ από όλον τον κόσμο που θα διαγωνιστούν για την ίδια θέση με εσένα. Απλό.

Μην συγκρίνεις το έξω με το μέσα, είναι τελείως διαφορετικό. Αν θες πραγματικά να πας έξω, μην ασχοληθείς με τα ελληνικά χαρτιά, αλλά με το να γίνεις τέρας και να καλύψεις τις προϋποθέσεις εισαγωγής εκεί, αλλιώς υπάρχουν για κάθε θέση άλλοι πολλοί από όλον τον κόσμο (το ξαναλέω, από Αμερική, Αγγλία, Κίνα, Ιαπωνία, Κεντρική Ευρώπη, Νότια, Βόρεια Ευρώπη, Ινδία, ό,τι θες) που θα θέλουν να πάνε, και αυτοί σκοτώνουν από τα 10 τους χρόνια, αλλιώς δεν τους προετοιμάζουν για κάτι τέτοιο.

Μάλλον η πιο εύκολη για τους Έλληνες επιλογή είναι να πάνε σε κάποιο ελληνικό Πανεπιστήμιο, ώστε να έχουν τη βαθμίδα εισαγωγής για μεταπτυχιακά καλυμμένη, και μέχρι να φτάσουν σε επίπεδο Masters να είναι το επίπεδό τους στο Θεό και παραπέρα, το οποίο βεβαίως σημαίνει όχι επίπεδο ωδείου, αλλά μουσικού πανεπιστημίου του εξωτερικού, ΚΑΙ ΒΑΛΕ, ώστε να είναι ανταγωνιστικοί εκεί. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι μάλλον ευκολότερο από το κατευθείαν προπτυχιακό έξω. Είμαστε δυστυχώς μαύρη τρύπα ως χώρα, και αντιύλη - ό,τι ισχύει έξω δεν ισχύει μέσα και δυστυχώς, το ανάποδο.

Εν τέλει, το να σε πει κάποιος ταλέντο δε σημαίνει και πολλά. Ταλέντο προφανώς μπορεί να είσαι, αλλά πρέπει να είσαι σε επίπεδο εξαιρετικά υψηλό. Το οποίο, εκτός από ταλέντο, σημαίνει δύσκολα έργα και σόλο συναυλίες, βραβεία σε διαγωνισμούς κτλ. Και αρκετά από αυτά για να σε σπρώξουν στο επόμενο επίπεδο.

Όλα αυτά για κλασσική μουσική. Για jazz η εικόνα είναι λίγο διαφορετική, και εκεί μπορώ να σου πω΄και περισσότερα (δεδομένου ότι συνεργάζομαι με κάποιες σχολές εκτός Ελλάδος, και ξέρω πρόσωπα και πράγματα), αλλά αυτό μάλλον δεν σε αφορά εσένα από ότι κατάλαβα.

Ελπίζω να πήρες κάτι από όλα αυτά.

-Σάμι Αμίρης

Πάρτε τα δύο βιβλία του Kip Thorne, «Μαύρες Τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου».

Είναι ο αστροφυσικός πίσω από την ταινία. Τον είχα γνωρίσει το 1991 στο Ηράκλειο Κρήτης. Παίζει στοιχήματα με Hawking κτλ, οπότε ό,τι λέει διαβάστε το, αξίζει!

O Beka σκοτώνει!

Και το τελευταίο βίντεο της εβδομάδας. Old Habits του Αντώνη Λαδόπουλου. Πιο παλούκι δεν πάει. Soloing changes από  Moment's Notice, Salsa σε 7 με ειδικό clave για την περίπτωση, άπειροι πολυρυθμοί (μεταξύ αυτών 11:7 κτλ.), κτλ. Αλλά είπαμε, οι δυσκολίες δική μας δουλειά, όχι του ακροατή.

Καλή σας ακρόαση!

Ευχαριστούμε πολύ όλους σας!

Σίγουρα θα είναι καλύτερα, γιατί, αν μη τι άλλο, ήταν πολύ διδακτική εμπειρία η ηχογράφηση, καθώς εκεί βλέπεις τι λειτουργεί, τι όχι, τι μπορείς να διορθώσεις, τι αδυναμίες έχεις (απέναντι στο υλικό σου), πόσο κοντά έχεις φτάσει στο αποτέλεσμα που ήθελες κτλ.

Το βασικό αποτέλεσμα που μας ενδιαφέρει εμάς σαν ομάδα, είναι το εξής: Δεν θέλουμε η τεράστια τεχνική και συνολική δυσκολία του όλου project να πέσει στους ώμους των ακροατών. Ο ακροατής πρέπει απλώς να παρασυρθεί σε μία χρονική δίνη που του δίνει παραστάσεις, εικόνες και συναισθήματα κάθε είδους, και βέβαια αρκετή ποικιλία ώστε να μην χάνει το ενδιαφέρον του, ειδικά για τα χρονικά πλαίσια που βλέπετε στα βίντεο, που για ντουέτο είναι μάλλον τεράστια. Τα τεχνικά ζητήματα είναι του εκτελεστή. Οι προσλαμβάνουσες, δουλειά του εκτελεστή, και τις απολαμβάνει ο ακροατής. Οι ρόλοι είναι συγκεκριμένοι, και ως εκ τούτου, και οι στόχοι.

Αν είχε κυκλοφορήσει ως CD, κάπως έτσι όπως τα βλέπετε στα video θα ήταν (προφανώς καλύτερα!) τουλάχιστον από πλευράς μορφής. Αλλά τώρα που το έχουμε σαν οδηγό, τα CD θα είναι σίγουρα καλύτερα, γιατί «μηδενίζουμε» από αυτό.

Βέβαια, όλα έχουν το κόστος τους. Και στην περίπτωσή μας, το κόστος είναι πολύς χρόνος στην πλάτη (και ούτε ο Αντώνης ούτε εγώ είμαστε πιτσιρικάδες πια, που ένας χρόνος πίσω σε ένα project να μη σημαίνει και πολλά), που μας στέρησε πράγματα που θα τα είχαμε τώρα στα χέρια μας. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι το trade-off χαμένου χρόνου versus καλύτερο CD στο οποίο υποχρεωθήκαμε υπό τις συνθήκες, να αξίζει εν τέλει τον κόπο. Να δούμε λοιπόν...

Σας ευχαριστώ ειλικρινά όλους. Θα κοιτάξω να ανεβάσω ό,τι άλλο δω ότι μπορεί να διασωθεί, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως τις τεχνικής δυσκολίας του video editing, στο οποίο είμαι πολύ φρέσκος. Πάλι καλά που υπάρχουν τα υπέροχα προγράμματα που μπορεί κανείς να κάνει τη δουλειά του...

Σας ευχαριστούμε (και εκ μέρους του Αντώνη)!

Aπό την επόμενη εβδομάδα θα ποστάρω και τα υπόλοιπα.

Καλή σας εβδομάδα!

Τώρα, μία μάλλον μεγάλη σε μέγεθος (και σε δυσκολία) διασκευή του γνωστού standard της jazz, το Night in Tunisia του "Dizzy" Gillepsie:

Περνάει από πάμπολα στυλ και ρυθμούς.

Καλή ακρόαση!

.. Και το Weaver Of Dreams που ήταν το ακριβώς το ανάποδο: το τελευταίο τραγούδι, για να ξεζαλιστούμε. Ήμασταν τελείως κουδούνια, και απλώς αφήναμε τους εαυτούς μας ελεύθερους για αποθεραπεία.

Μία κάπως πιο "light" κατάσταση (αλλά όχι και πολύ light...), το Alone Together, που λειτούργησε ως ζέσταμα για να μπούμε στο mood για ηχογράφηση.

Σε ευχαριστώ! Και ναι, ο Αντώνης έχει γιγαντιαίο ήχο!

Video No 3: Moment's Notice (John Coltrane)

"

************************************

***** MOMENT'S NOTICE *****

************************************

This is one of my most favorite pieces to play in any style, tempo, key or whatnot. This version here is a bit unorthodox, because it is slow and highly interactive.

It is deliberately slow, because I believe that "Moment's Notice" has one of the most beautiful harmonic progressions ever created. And the very best way to explore the harmony of a song is to make it a ballad, play it slow and really dig in the harmony, see what can be done, really get into the tune. And this particular song has everything one would ever wish for, and then some. Well, what can one say when facing the monumental titanic figure of John Coltrane? Bow one's head in utter respect and celebrate the man and the music. People like John Coltrane prove that humanity has something good to offer to the universe.

It is highly interactive because we, Phos Duo, believe in being highly interactive. We can play in a more orthodox, comp-solo type of situation, which is of course a great and very difficult thing to do well, especially in a duo format. But what we try here is another approach: almost soloing together, as a form of quasi-counterpoint. It produces an effect which can be more challenging to the ear, but still function well in the framework of the song.

There are other takes of this tune that we played entirely differently, exploring the harmonies in completely different ways - others more subtle, others more complex. There is no way one can fit everything doable on a single take. We picked this one because it is clear and simple.

I truly hope you like it as much as I like playing it!

-Sami Amiris"

Ευχαριστώ!

Και την Κασσάνδρα την παίξαμε στη Στέγη. Με τα βιντεάκια που θα ανεβούν, θα υπάρξει μια καλή εικόνα του ρεπερτορίου της Συναυλίας, καθώς και πιο καινούρια πράγματα.

Από τα κείμενα των videos:

"

****************************************

***** PHOS DUO PRESENTS *****

****************************************

****** THE LOST SESSIONS ******

****************************************

This video is a part of a series which was planned to be done with a professional studio recording along with two CD releases; however, when humans make plans, Gods laugh, as they say. A very unfortunate accident left a good part of the studio recordings damaged beyond repair, and the project was pretty much killed. However, we - Phos Duo, who are Antonis Ladopoulos on Saxophone and yours truly (Sami Amiris) on piano - decided to salvage anything salvagable and post it here on Youtube, as a way to keep something alive out of all this, no matter how little. Thus the lost sessions were born, and they truly are lost.

The only audio available is the audio from the two cameras we used, and we did everything we could from that. So you will hear all sorts of sounds, cracks from my poor, suffering piano stool, etc., but we assure you they are all innocent sounds! So, these are not perfect recordings. They are a small and very raw sample of what would have been. Still, we present it here for your pleasure, and hope that the poor sound quality won't irritate you too much.

We do plan to re-record everything soon.

*****************************

****** CASSANDRA *****

*****************************

Cassandra, according to Homer, was a very beautiful woman from the ancient Troy, sister of Paris. She was so beautiful that God Apollo had proposed to her, but she declined, making Apollo very angry. So he gave her a gift, albeit a cursed one: She would know everything which was to transpire in the future, but (and here comes the curse) nobody would believe her. And so her life was one of the most tragic lives ever documented in truth or fiction, tragic in the ancient greek sense, of the impending tragedy that is impossible to avoid.

This piece was composed for her.

The initial seed that gave the inspiration for this piece was a hauntingly beautiful Stasimon, "Katolofeiromai" by Evripides, composed around 408 BC, a piece of pure genius in my humble opinion.

Technically speaking, the piece is very challenging, both technically and rhythmically. It is basically a study in quintuplets, septuplets and the polyrhythm 7:5, with all sorts of groupings in both rhythmic subdivisions, both individually and simultaneously. I have played it in public only once with Antonis and Spyros Panagiotopoulos on drums, in SGT.

The piece basically wrote itself out in the basic parts. The details are a work in progress, and will probably remain so for the duration of my life.

***********************************************************

***** THE BLACK PAGE (BALLAD VERSION) *****

***********************************************************

Some background info from Wikipedia:

~'' "The Black Page" is a piece by American composer Frank Zappa known for being extraordinarily difficult to play. Originally written for the drum kit and melodic percussion, the piece was later rearranged in several versions.

Terry Bozzio:

    'He wrote it, because we had done this 40-piece orchestra gig together and he was always hearing the studio musicians in LA, that he was musing on that, talking about the fear of going into sessions some morning and being faced with 'the black page'. So he decided to write his "Black Page". Then he gave it to me, and I could play parts of it right away. But it wasn't a pressure thing, it just sat on my music stand and for about 15 minutes every day for 2 weeks, before we would rehearse, I would work on it. And after 2 weeks I had it together and I played it for him. And he said, "Great!", took it home, wrote the melody and the chord changes, brought it back in. And we all started playing it.' ''~

This version here of the Black Page would not have existed if it weren't for my long-time friend and musical collaborator in NUKeLEUS, Yannis Stavropoulos, who of course is a huge Frank Zappa fan - so am I, by the way, I absolutely love Frank Zappa!  - and who of course has been playing the Black Page in many different drum intepretations for years. Yannis told me that he always wanted to play this piece in a combo, but in a yet different way from the existing versions, more "open" than it is usually played, of course without compromising the rhythms and all, just in a different mood. Well, I heard the piece and its various versions by Zappa St and Jr (as well as a few adaptations by others), then I found some sheet music that both Yannis and I found was wrong at places - Yannis of course, having that ridiculous ear and memory, could both identify any mistake as well as correct it, while soloing over it on the drums! Then I did a transcription myself, and played the melody a few times. Unfortunately, the whole project did not continue due to the mundane realities of everyday life, for some time.

Fast forward a few months. One day, as I was doing some chores, I played it in my head, and for the first time I "heard" a completely different set of chords, which opened up new ways of expressing this God-sent melody. But these chords demanded a slower tempo - which of course makes the already hard rhythms even harder. So I went home, and the arrangement you hear here is the result.

To make a long story short, I presented this version to Antonis. He also knew the original, and liked the way that this was radically different from the more groove-oriented versions that exist (To me, this is closer to the "#1" version, the drum solo, if this can make any sense). Anyway, he said "why not play it as a duo!", and the result is this video.

I don't have to say anything about the rhythmic difficulties of the song, these are well known. Nor do I have anything to say about the composer Frank Zappa, he is amongst the Gods of music. The only thing I can say is that Antonis gave a new dimension to the song, a drama, that to me is an essential part of the emotional depth of this piece. Needless to say, this piece is now one of my most favorite ballads to play.

I don't know if this is any close to what Yannis has in mind, but we'll find that out in the forthcoming NUKeLEUS releases! ;-)

Thank you, and I do hope you enjoy it!

-Sami Amiris -

"

Video #2: The Black Page - Ballad version (Frank Zappa, arr. by S. Amiris)

Θα ακολουθήσουν άλλα σε λίγο.

Ωραια η κασανδρα μπράβο, κριμα που χαθηκαν οι ηχογραφησεις

 

Ευχαριστώ, και πράγματι. Μας κόστισε πολύ σε ψυχολογικό επίπεδο η όλη φάση, αλλά ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο. Θα τα ξαναγράψουμε όλα από την αρχή.

Η σειρά αυτή ήταν να βγουν σε δύο CD, αλλά δυστυχώς λόγω ατυχήματος τα audio χαλάσανε. Οπότε κάναμε ότι μπορούσαμε με τα audio από τις δύο κάμερες, ωστε να διασώσουμε έστω κάτι, ό,τι μπορούσε να διασωθεί. Εξού και το Lost Sessions...

Πρώτο κομμάτι: Cassandra (δικό μου)

Εκτέλεση στο Deree (American College of Greece), Pierce Hall, Απρίλιος 2014.

Ναι Σωτήρη, εγώ είμαι! Τι κάνεις;  :)

Δηλαδή πόσοι δικαιούνται να έχουν άποψη για βιρτουόζους; Μόνο οι επιγής βιρτουόζοι; Μήπως παραγίνεται κλειστή κλίκα η άποψη;

 

Υπάρχει μια επιστήμη που λέγεται μουσικολογία, υπάρχει ένας κλάδος της μουσικής θεωρίας που λέγεται μορφολογία, υπάρχει η αισθητική, υπάρχει επίσης και μουσικοκριτική από ανθρώπους βαθείς γνώστες της μουσικής. Όλοι αυτοί οι τομείς παρέχουν εφόδια για να σχηματίσει κανείς άποψη και κρίση για οποιονδήποτε, όσο σπουδαίος και αν είναι.

Άρα, κατευθείαν μιλάμε για σπουδές, αίμα, ιδρώτα και χρόνια. Καμία αντίρρηση μέχρι εδώ. Δηλαδή υπάρχει μία. Ο Malmsteen ας πούμε δεν έφτιαξε εντελώς καινούρια μουσική per se. Επεξέτεινε τη μουσική σφαίρα της ηλεκτρικής κιθάρας, οπότε ο μουσικολόγος θα πρέπει να μπορεί να το κατανοήσει αυτό, το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει γνώσεις περί ηλεκτρικής κιθάρας ούτως ή άλλως. Και τα τεχνικά καθαρά ζητήματα, τα οποία είναι βέβαια ένας από τους λόγους που οι ίδιοι οι κιθαρίστες τον αντιγράφουν ανά τον κόσμο, όχι μόνο οι μουσικοί λόγοι, επίσης απαιτούν γνώσεις ηλεκτρικής κιθάρας για να κατανοηθούν. Αλλιώς πωφς θα κατανοήσει ο μουσικοκριτικός το τι ακριβώς έκανε ΚΑΙ ΠΩΣ, ώστε να καταλάβει τι απίστευτη επανάσταση έφερε στο όργανο, και κατ'επέκταση, τι καινούρια μουσική μπορεί να παιχτεί μετά από αυτόν, σε σχέση με πριν από αυτόν, τουλάχιστον στα πλαίσια της μουσικής για ηλεκτρική κιθάρα; Αν δε γνωρίζει από sweep, legato, διάφορες τεχνικές πένας, sweep-tap ή ό,τι άλλο, πως θα καταλάβει το εργαλείο με το οποίο το έκανε; Και αν τα ξέρει αυτά από μόνος του, παίζοντας κιθάρα, δεν θα τα ξέρει αυτομάτως καλύτερα;

Άλλο παράδειγμα: ο Art Tatum θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος jazz πιανίστας όλων των εποχών. Πολλοί τον κατηγορούσαν ότι έπαιζε πολλές νότες. Και έπαιζε. Γιατί θεωρείται ο μεγαλύτερος; Αν δεν είσαι ΚΑΙ τρελός γνώστης της jazz, και ΣΟΒΑΡΟΣ jazz πιανίστας, πολύ δύσκολα θα το καταλάβεις. Γιατί αν σου κάνω μια περιγραφή του στυλ «έπαιζε με το αριστερό ένα ολόκληρο σύστημα με συγχορδίες σε ανοικτή θέση δέκατης ή ενδέκατης που τους έκανε και voice leading, όπως έκαναν άλλοι με τα δύο χέρια ταυτόχρονα αργότερα, ανάμεσά τους και ο Oscar Peterson, την ώρα που έπαιζε εντελώς άσχετα και εξίσου δύσκολα με το δεξί την ίδια στιγμή», και δεν είσαι σοβαρά ενημερωμένος jazz πιανίστας, τι θα καταλάβεις; Θα μου πεις, αυτή είναι η ουσία του Tatum; Θα σου πώ ότι δεν είναι η ίδια η ουσία της μουσικής του, αλλά είναι η ουσία της τεχνικής του, και χωρίς αυτήν απλώς δεν θα ήταν αυτός που ήταν. Είχε το συγκεκριμένο εργαλείο, και μέσω αυτού έκανε τα υπεράνθρωπα που έκανε. Πως θα το καταλάβαινες αυτό χωρίς να ξέρεις πραγματικά για τι συζητάμε εδώ;

Ο μουσικολόγος κρίνει συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένη μουσική, συγκεκριμένης ηλικίας, που χρειάζεται συγκεκριμένα εργαλεία για να την κρίνεις. Και οι σοβαροί μουσικολόγοι ανά τον κόσμο είναι και μουσικοί. Για βγες από το Ωδείο της Μόσχας μουσικολόγος, να δεις τι εκπαίδευση τραβάνε! Αναλύουν ακουστικά 20 αιώνα με ένα άκουσμα, σαν μέρος εξετάσεων. Μουσικολόγος κανονικά μιλώντας δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Και είναι πολύ εξειδικευμένο. Ποτέ δε θα σου έλεγε κανονικός μουσικολόγος ότι μπορεί να έχει άποψη για όλα, χωρίς πραγματικά να γνωρίζει όλα τα εργαλεία, όπως σου έγραψα παραπάνω. Και μόνος του θα σου ζητούσε να τον διαφωτίσεις στο τεχνικό μέρος πριν έχει άποψη.

Με την ίδια έννοια, πραγματικά άποψη για τα νομικά έχει κάποιος με σοβαρές γνώσεις νομικής, αλλιώς απλώς ξέρει τι τον πειράζει και τι όχι. Σοβαρή άποψη για τη φυσική έχει κάποιος με σοβαρές γνώσεις φυσικής. Άποψη για τη ζωγραφική έχει κάποιος με σοβαρές γνώσεις ζωγραφικής, και αν είναι ο ίδιος τεχνικά καταρτισμένος ζωγράφος, ακόμη καλύτερη άποψη θα έχει, γιατί θα τα ξέρει από μέσα. Άρα ναι, η δυνατότητα να έχει σωστή άποψη, έχει εν πρώτοις να κάνει με το πόσο καλά ξέρεις το αντικείμενο, και όσο πιο απο μέσα το ξέρεις, τόσο μεγαλύτερο πλεονέκτημα έχεις για την δυνατότητά σου στην άποψη.

Άρα ναι, η άποψη είναι για κλειστή κλίκα. Το οποίο βέβαια θα έπρεπε να είναι έρεισμα για να μπούμε στην κλίκα με μελέτη και σοβαρή δουλειά. Σόρρυ, άποψή μου. :)

Οι απόψεις και οι κρίσεις δεν είναι δόγματα, δεν είναι κανόνες θετικής επιστήμης, αλλά μπορούν να έχουν μικρότερο ή μεγαλύτερο κύρος.

Η μουσικολογία είναι επιστήμη. Συνεπώς εν γένει είναι αντικειμενική, με την προσωρινότητα της επιστήμης. Άλλο η μουσικολογία, άλλο η μουσικοκριτική. Τεράστιο, αβυσσαλέο κενό ανάμεσά τους. Μην τα μπερδεύουμε!

Μπερδεύεις την ελληνική ξερολία με το δικαίωμα κριτικής πάνω σε έναν τομέα που είναι απριόρι υποκειμενικός ούτως ή άλλως. Ο καλός παίχτης που ίδρωσε και έφτασε τον Μάλμστιν (άραγε πώς μετριέται αυτό, από τις πωλήσεις δίσκων, τις νότες ανά sec ή τις στάλες ιδρώτα; ) δεν φέρνει στα ιδρωμένα χέρια του κανένα εχέγγυο ότι θα είναι πιο αντικειμενικός από τους άλλους.

Αυτό μετριέται από το πόσο καλά παίζει τα σόλο του πάνω από την ηχογράφηση. Επίσης ναι, έχει στα χέρια του τα εχέγγυα ότι ξέρει για τι μιλάει. Η αντικειμενικότητα ή υποκειμενικότητα είναι τελείως άλλο ζήτημα, αλλά τα κιθαριστικά εργαλεία σίγουρα τα έχει. Έχει όμως τα μουσικά; Γνωρίζει θεωρία; Ξέρει να αναλύσει μουσικά τις επιρροές; Ξέρει να σου πει τι πήρε και τι του έκανε και βγήκε αυτό που βγήκε; Αυτό είναι άλλο σετ ικανοτήτων, που επίσης κερδίζεται με χρόνια, ιδρώτα, αίμα κτλ. Και βέβαια τότε έχει καλύτερη άποψη από ότι πριν. Άρα η άποψη δεν είναι για ολους.

Εν κατακλείδι, κανείς δεν μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για την κριτική από τον κρίνοντα. Μόνο από το περιεχόμενό της μπορεί να βγάλει συμπεράσματα.

Διαφωνώ. Θεωρώ ότι η πράξη χαρακτηρίζει, εκτός καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, βρασμού ψυχής, πολέμου κτλ, τον πράξαντα, αντίστοιχα και η κριτική τον κριτικό. Όπως ακριβώς όλοι γνωρίζουν τον κριτικό που έδωσε ένα αστέρι στον Chick Corea για το Now he sings... χαρακτηρίζοντάς τον coctail pianist παρακαλώ. Αυτά συμβαίνουν όταν πιστεύεις ότι έχεις δικαιώματα που δεν έχεις. Χαρακτηριστική περίπτωση.

Άποψή μου πάντα.

Συμφωνώ αγαπητέ Sami με το σκεπτικό σου, ποιό είναι όμως αυτό το επίπεδο και πως είναι δυνατόν να μετρηθεί μέσα σε ένα forum;  :-\

 

Ναι, έχω κι εγώ κάπου κουραστεί να διαβάζω απόλυτες απόψεις απο μέλη που ακούγοντας τα μετά να παίζουν κάνω double facepalm, αλλά είναι αδύνατον να τραβήξει κάποιος μία γραμμή και να πει..."οι από εδώ της γραμμής είναι qualified, οι από εκεί όχι!"

 

Έπειτα, είναι και το ποιός θα ορίσει το επίπεδο πάνω απο το οποίο η άποψη θα έχει σημασία.

'Ενας πχ της δικής σου μουσικής παιδείας και αξίας μπορεί κάλλιστα να κατατάξει εμένα ως unqualified, απο την άλλη ο μέσος χρήστης του noiz θα με αποδεχθεί μάλλον ως qualified και πάει λέγοντας...

 

 

Δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να γίνω ΕΓΩ ο κριτής του ποιός δικαιούται και ποιός όχι, ούτε μου πέφτει λόγος ούτε αναλαμβάνω εγώ τέτοιο ρόλο. Αυτό που ακράδαντα πιστεύω όμως είναι ότι ο κάθε ένας από μας θα πρέπει να είναι ο σωστός και αυστηρός κριτής του ιδίου του εαυτού του - άλλωστε, δεν θα κάνει τίποτε σοβαρό στη μουσική αν δεν αναπτύξει αυτό το προσόν. Να είναι ώριμος και σωστός κριτής του εαυτού του, να έχει κατατάξει τον εαυτό του στο σωστό σημείο, χωρίς έπαρση και χωρίς υπερβολή, και τότε θα ξέρει ο ίδιος αν μπορεί να κρίνει ή όχι.

Η κρίση δεν είναι «μου αρέσει/δε μου αρέσει» ή «παίζει πολλές νότες» ή «η αισθητική του δε μου πάει». Αυτό είναι απλώς θέμα γούστου. Κρίση, άποψη, εμπεριέχει σαφή γνώση του αντικειμένου, και μάλιστα όσο πιο πολύ από μέσα είναι τόσο το καλύτερο. Αλλιώς, το τίμιο και σωστό είναι να λέμε ότι δεν μπορούμε να τον κρίνουμε, αλλά δε μας αρέσει, και αυτό είναι και τίμιο και σωστό. Αυτό βέβαια όσον αφορά τη μουσική και μόνο. Το αν είναι ψωνάρα ή Σουηδός ή υπέρβαρος ή ό,τι άλλο, δεν το αγγίζω, δε νομίζω να τον θυμούνται για αυτό σε 200 χρόνια. Διότι θα τον θυμούνται τότε. Για τι ακριβώς θα τον θυμούνται; Για το βάρος του, ή το ψώνιο του; Όχι, μάλλον για το ότι άλλαξε την ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας θα τον θυμούνται. Και αυτοί που είναι αρκετά προχωρημένοι τεχνικά ώστε να παίζουν τα κομμάτια και τα σόλο του, θα μπορούν να κρίνουν με ακρίβεια τι ακριβώς έδωσε και τι όχι, τι ανέπτυξε, τι προσέδωσε στη μουσική ώστε να τον θυμούνται μετά. Και είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, την ιστορία της κιθάρας την άλλαξε συθέμελα όσο ελάχιστοι. οι γνωστοί και μή εξαιρετέοι hall of fame τύποι.

Όποιος έχει να πει κάτι για κάποιον, καλό θα είναι να βρίσκεται στο επίπεδο που του επιτρέπει να έχει άποψη. Δε νομίζω πολλοί εδώ μέσα να δικαιούνται να έχουν καν γνώμη για το Malmsteen, πέραν του «μου αρέσει/ δε μου αρέσει» που είναι σαφές δικαίωμα του καθενός. Γούστο έχει δικαίωμα ο καθένας να έχει. Άποψη όμως μπορεί να έχει μόνον υπό προϋποθέσεις. Και οι περισσότεροι, ειδικά νεοέλληνες με αυτήν την απαίσια νοοτροπία, θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα στην άποψη δικαιωματικά. Όχι. Το δικαίωμα στην άποψη το κερδίζεις. Με δουλειά, αίμα, ιδρώτα και χρόνια. Όχι με το έτσι θέλω. Άλλο το «θέλω να έχω άποψη», άλλο το «έχω άποψη».

Όταν είστε μουσικοί που βρίσκονται σε ένα άλφα επίπεδο, τότε να κρίνετε τους μεγάλους μουσικούς. Όχι επειδή παίζουν πολλές νότες για τα αυτιά σας. Ακριβώς τα ίδια έλεγαν στο Μότσαρτ. Ποιός πέρασε στην ιστορία; Αυτοί, ή ο Μότσαρτ με τις πολλές του νότες; Και ως τι πέρασε ο Μότσαρτ; Ως ο συνθέτης που έγραφε πολλές νότες;

Και όχι, δε συγκρίνω Μότσαρτ με Malmsteen. Απλώς νοοτροπίες κριτικής συγκρίνω. Για να εξηγούμεθα.

Η προσγείωση μερικές φορές κάνει καλό.