Sami Amiris

Εξαρτάται. Παίζεις με κάποιο όργανο που σου κρατά τα μπάσα ή είσαι εσύ αυτός που κρατά τα μπάσα;

Αν ναι, έχεις μεγάλη ελευθερία τοπικά, αρκεί να είναι συνολικά το αποτέλεσμα εντάξει και περιφερειακά, δηλαδή πώς πάς μέχρι τη συγχορδία και πως φεύγεις από αυτήν, δηλαδή το voice leading. Aν παίζεις πιάνο, κιθάρα ή μαρίμπα, είσαι κάπως πιο ελεύθερος στο πως θα πάς από τη μία συγχορδία στην άλλη, το voice leading είναι αρκετά χαλαρό. Αν όμως γράφεις για horn section ή για string section, τότε το voice leading είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια συγχορδία, αν όχι πιο σημαντικό. Οπότε το ηχόχρωμα παίζει τεράστιο ρόλο εδώ.

Αν όχι, τότε έχεις μεγάλη ευθύνη, διότη πλέον η στήριξη της συγχορδίας είναι σε εσένα. Και μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε αναποδιά, όπως π.χ. η συγχορδία σου να μην ακούγεται πολύ καλά μόνη της, αλλά μιά χαρά μέσα στη μουσική στο συγκεκριμένο σημείο, ή το ανάποδο, να ακούγεται τέλεια μόνη της αλλά να μη δένει με τα γύρω της με τίποτε, ή το χείριστο όλων, άσχημη μόνη της και με παρέα, ή το καλύτερο όλων, όμορφη και δένει και ωραία με το περιβάλλον. Και τώρα ερχόμαστε στο ερώτημα: τι θα πει ωραία;

Έχεις πάντα να παλέψεις παρωχημένες απόψεις σχετικά με το τι είναι ωραίο. Στην τελική, και εφόσον έχεις ακούσει πολλή μουσική και ξέρεις τα είδη της παγκόσμιας μουσικής, οπότε έχεις εμπιστοσύνη στο αρμονικό σου αισθητήριο, το ακολουθείς, και τέλος. Αν δεν εμπιστεύεσαι το αρμονικό σου αισθητήριο, τότε μελέτα για να μάθεις να το εμπιστεύεσαι. Μπορεί κάλιστα το δικό σου αισθητήριο να βρει πράγματα που δεν θα αρέσουν σε κανένα από αυτούς που θεωρείς εσύ καλούς, αλλά εσύ να γράψεις ιστορία ενώ αυτοί όχι. Έχει γίνει πολλές φορές αυτό...

Πάντα θα έχεις στο μυαλό σου αυτές τις δύο βασικές δυνάμεις: Στατικά, μόνη της ακούγεται καλά; Και δυναμικά, δένει ωραία με το σύνολο; Για σένα και τις δύο φορές. Ωραία δεν σημαίνει απαραίτητα ομαλά, ούτε με βάση τους κανόνες της αρμονίας του Ωδείου. Ωραία σημαίνει να το ακούς και να τη βρίσκεις. Και όσο πιο πολλά γνωρίζεις, τόσο περισσότερες εναλλακτικές ξέρεις, οπότε τόσο περισσότερο ξέρεις γιατί βάζεις ότι βάζεις όπου τα βάζεις.

Πειραματίσου ελεύθερα με αναδιατάξεις, απλώς φρόντισε να σου αρέσει το αποτέλεσμα από μόνο του, και το πώς δένουν με τα υπόλοιπα εν μέσω των οποίων τις τοποθετείς. Και διάβαζε ανηλεώς βιβλία για να παίρνεις πληροφορίες. Γνώση, δοκιμές και καθημερινή τριβή χρειάζεται.

Όσον αφορά το τελευταίο  σου ερώτημα, όλα έχουν να κάνουν με τη σχέση των θεμελίων μίας συγχορδίας και του μπάσου. Πολλές φορές μία συγχορδία δεν έχει σαν θεμέλιο τη μπάσα της νότα, π.χ. η συγχορδία 6/3 ή 6/4 ή οι 2 της κλασσικής αρμονίας είναι τέτοιες, οπότε έχουν μία εσωτερική έννοια αστάθειας. Από την αντίθετη μεριά, αν πάρεις μία αναστροφή μίας συγχορδίας , η οποία λόγω των υπολοίπων νοτών, τονικοποιείται, έχεις στην πραγματικότητα άλλο τύπο συγχορδίας. π.χ. η CEGA = C6 και ACEG = A-7 έχουν τις ίδιες νότες (άρα είναι το ίδιο σύνολο), αλλά ακούγονται αλλιώς.

Πολλά τέτοια παραδείγματα, και όλα τους θεμιτά, καλά και χρήσιμα στη μουσική.

Εδώ πραγματικά δεν κατάλαβα. Μήπως μπορείς να γράψεις ένα κανονικό chord progression για να καταλάβω; Πρώτα το κανονικό και μετά την αλλαγή για να καταλάβω...

Πίστεψέ με, έχω κάνει πάνω από 100, το ξέρω καλά και συμφωνώ μαζί σου. Αλλά όταν θες να βγάλεις μαζικά κομμάτια, θες να γλυτώνεις χρόνο. Μπορείς να διαβάσεις 10 κομμάτια την ημέρα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις 10 transcriptions την ημέρα! Εκεί που φτιάχνεις πρόγραμμα σε μία εβδομάδα διαβάζοντας, το φτιάχνεις σε ένα χρόνο αλλιώς. Οπότε λες, ας τα αγοράσω να γλυτώσω χρόνο. και εν τέλει δεν γλυτώνεις τίποτε άλλο εκτός από τα λεφτά σου...

Συμφωνώ, απλώς βρίσκομαι ακόμη στη διαδικασία καταχερίσματος και θέλω να δώ τι είδους συμπεριφορά θα επιδείξει μέχρι τέλους πριν τον δώσω. Απλώς θα σας πώ ότι αν πάτε να πάρετε transcriptions για κάποια παλιά κομμάτια jazz και δείτε ότι ο τύπος είναι από τη Γαλλία, μιλήστε μου πρώτα!

Συμφωνώ απόλυτα. Για αυτό υπάρχουν οι editors! Είναι τεράστια αμαρτία να κάνει κανείς παρασπονδίες τέτοιου τύπου. Για σκέψου να γράψει κανείς τις εξισώσεις λάθος σε ένα επιστημονικό paper, τον κρεμάνε ανάποδα! Αλλά όλα περνάνε αβρόχοις ποσί στη μουσική. Απαράδεκτο...

Λοιπόν, μου έτυχε κάτι πολύ διδακτικό τις τελευταίες μέρες.

Είχα προ καιρού αγοράσει κάποια transcriptions από παλιά jazz από ένα πολύ γνωστό transcriber της αλλοδαπής - δεν θα αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους - , και τώρα τελευταία αποφάσισα να κάνω κάποια διδακτικά videos γύρω από αυτά, μια και η παλιά jazz είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Σκέφθηκα μάλιστα να παίζω το κομμάτι μια φορά στην ταχύτητά του και μία αργά ώστε να μπορεί κάποιος να δει το τι ακριβώς συμβαίνει.

Ξεκινάω λοιπόν με ένα από αυτά τα transcriptions. Το διαβάζω, και μετά πάω να το παίξω πάνω από την ηχογράφηση.

Συνειδητοποίησα ότι είτε η ηχογράφηση ήταν... λάθος, ή το transcription! Υπήρχαν σημεία ολόκληρα που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Αποτέλεσμα:

Κάνω το δικό μου transcription εκ θεμελίων. Πολύς χρόνος χαμένος, από τη στιγμή που πλήρωσα τα ωραία μου λεφτουδάκια να αγοράσω το έτοιμο. Τουλάχιστον, σίγουρα σωστό.

Το στέλνω στον transcriber μαζί με ένα ωραιότατο στόλισμα. Σε στυλ, μεγάλε, αν το έπαιρνα από το internet τζάμπα, οκ ας ήταν full στα λάθη, αλλά το πλήρωσα! Και κάποια λάθη ήταν τύπου copy-paste. Αντί να δει τι έκανε ο παίκτης σε αντίστοιχα σημεία του κομματιού, που έκανε μικρές παραλλαγές, αυτός αντέγραφε τα ίδια! Τα λάθη τύπου copy-paste είναι δείγμα βιασύνης, και είναι για κλωτσιές. Δείχνουν απόλυτη ανευθυνότητα από τον transcriber. Απλώς δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στο κομμάτι, ή στη δουλειά του, ή στον κακομοίρη τον άνθρωπο που θα τον πληρώσει και θα το διαβάσει.

Εν τέλει, μου απαντάει, ζητώντας μου συγνώμη, και κάνοντας κάποιες αλλαγές στο transcription του, αλλά κρατώντας κάποια εξώφθαλμα λάθη. Ακολούθησε δεύτερο καταχέρισμα με λεπτομερή αναφορά των λαθών στην καινούρια παρτιτούρα. Περιμένω τη δεύτερη απάντηση.

ΙΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ: ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ TRANSCRIPTION!!! Θα τα θεωρείτε όπως ακριβώς τους απατεώνες που αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή: συνεχής έλεγχος για να είστε σίγουροι. Διότι αν βασιστείτε σε transcription που δεν είναι σωστό, θα καταλήξτε ρεζίλι, χωρίς να φταίτε εσείς. Πάντοτε να τα τριπλοελέγχετε πριν τα παίξετε. Να είστε σίγουροι για την ορθότητα του κειμένου.

Αυτό να το έχετε και για βιβλία. Υπάρχουν θρυλικά συγγράματα, όπως π.χ. το Structure of Atonal Music του Allen Forte, που είναι πήχτρα στα λάθη. Και μάλιστα είναι τόσο να μην πω τι το συγκεκριμένο άτομο, που δεν δέχεται καν αναφορά λαθών. Για κλωτσιές. Τέλος πάντων...

Αυτά και καλή τύχη. Είναι ζούγκλα εκεί έξω...

Tx!

Ο Richie Beirach είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Μάλιστα, έπαιζα συστηματικά μουσική του ξανά και ξανά, μόνο και μόνο για να τον μάθει ο κόσμος! Χαχαχαχα!!!

Ιδού κάποια clips από το πρόσφατο μέχρι απώτερο παρελθόν με μουσική του:

Elm:

Pendulum:

Από το δίσκο που κυκλοφόρησε το 2009, που έχει μέσα το Elm και το Snow Leopard στο τέλος - έχει bookmarks:

Αυτά για το αρχείο που λένε...

Κάποια από τα επόμενα projects είναι:

• Καινούριος δίσκος Phos Duo, κάποια στιγμή το Νοέμβρη,
  
• Μία προσωπική συναυλία με καλεσμένο τον Rex Richardson και 3 σούπερ έλληνες μουσικούς και πολύ, πολύ φίλους, τους Παναγιωτόπουλο, Τριβόλη και Λαδόπουλο, στη Στέγη το Δεκέμβρη,
  
• Ένα ντουέτο με έναν καταπληκτικό μουσικό από τη Δανία στο ηλεκτρικό τσέλο - κοντραμπάσο, το Soren Lyng Hansen, και
  
• Η συγγραφή ενός βιβλίου για θεωρία και ενός για πολυρυθμούς - groupings κτλ, που κρατάει κάποια χρόνια ήδη #GiofyriTisArtas
  

Θα ενημερώνω για ό,τι προκύψει. Tx again!!!

Tx!

Tx!!!

Μια που το θέμα έγινε sticky, μπορείτε, με τη σύμφωνη γνώμη του πρωτοερωτήσαντος φυσικά, να διατυπώνετε ό,τι ερωτήσεις έχετε περί του θέματος, και τις συζητούμε εδώ. Από τη στιγμή μάλιστα που βλέπω ότι υπάρχει ενδιαφέρον, και βέβαια να ξέρω και να απαντήσω!

Και πάλι ευχαριστώ!

Σάμι

O Mick είναι τέρας! Και tx!

Tx every1!

Ναι, έχω δύο ονόματα. Εμείς γνωριζόμαστε και από το Fb...

Barrelhouse:

Boogie Woogie:

Ragtime:

και σε stride διασκευή:

Stride:

Ο Θεός:

Όλα τα παρπάνω πριν τη bebop!!!

O διάδοχος του Θεού:

Ελπίζω να βλέπεις τη μουσική συνέχεια...

δεν γυρευω παραπανω συγχορδιες απλα αναρτιεμαι γιατι ειναι αυτές…

Άλλο ένα ενδιαφέρον ερώτημα που θέτεις. Λοιπόν, όταν διαβάζεις βιβλία jazz αρμονίας, έχε υπόψιν σου ότι οι συγχορδίες μεθ'εβδόμης που γράφουν δεν χρησιμοποιούνται όπως γράφουν στις περισσότερες περιπτώσεις. Π.χ., όταν κάποιος ξεκινάει και πρωτομαθαίνει τις συγχορδίες μεθ'εβδόμης που έχει η ματζόρε κλίμακα, ανακαλύπτει έκπληκτος ότι στο I VI II V και στις παραλλαγές του, πολλές φορές οι τζαζίστες δεν παίζουν m7 στη ΙΙ αλλά dominant 7. Επίσης πολλές φορές δεν παίζουν Μ7 στην Ι, την τονική συγχορδία, αλλά πάλι dominant 7. Και μάλιστα, ανακαλύπτει ότι ακούγεται πολύ πιο jazzy το να βάζει περισσότερες dominant παρά major 7 ή minor 7. Γιατί αυτό;

Διότι, η jazz βασίζεται στο blues, το οποίο τονικοποίησε την dominant 7 συγχορδία κατά απόλυτο τρόπο, όπως ακριβώς έκανε και το Φλαμένκο στη susb9 αρμονία. Το blues σαν χρώμα είναι μία δική του τροπικότητα, modality αν θες, το οποίο δεν έχει κάμμία σχέση με τη γνωστή blues κλίμακα, αλλά είναι μία μουσική που βασίζεται στην Dominant 7 συγχορδία με πολλές ελαττωμένες συγχορδίες μέσα, και πολλές όμορφες αλλά γλυκόπικρες διαφωνίες. Άκου πως παίζει blues κάποιος σαν τον Oscar Peterson, τον Duke Ellington ή τον Clare Fischer ("Blues Bittersweet", "BρunnerSchuerpunkt" κτλ), ή οι original Boogie - Woogie πιανίστες όπως ο Albert Ammons, Meade Lux Lewis, Pete Johnson, Clarence "Pinetop" Smith, Jimmy Yancey, Jimmy Blythe, κτλ. Όλη η jazz βασίστηκε στο blues, την εξέλιξή του μέσω των Barelhouses και Boogie - Woogie, και την παράλληλη είσοδο του ragtime σαν ένα χρονικά παράλληλο είδος που ξεκίνησε από παραλλαγές σε polkas μέχρι να γίνει το δικό του είδος βασισμένο στε φράσεις ανά 3, syncopation και blues. Τα δύο αυτά είδη οδήγησαν στην swing επανάσταση, τις big bands και το stride πιανο, αρκετά πριν τη bebop.

Αν θες λοιπόν το γιατί η αρμονία της jazz στηρίχθηκε στις συγκεκριμένες συγχορδίες, αυτό ισοδυναμεί με το να μάθεις από κοντά την ιστορία της. Καθόλου άσχημη υπόθεση κατά τη γνώμη μου...

Aρχικα μιλας για ολους τους δυνατους συνδυασμους βαθμιδων της χρωματικης κλιμακας, και με εκταση πανω απο 2 οκταβες,  (ας μιλαμε για 2 οκταβες ευρος…) καταλαβαινω οτι ειναι παρα παρα πολλοι συνδυασμοι αλλα πολυ λιγοτεροι μπορουν να ακουστουν και ακομα ποιο λιγοι να παιχτουν

Στο πιάνο, οι περισσότεροι συνδυασμοί νοτών μπορούν να παιχτούν, αρκεί να είναι στην έκταση των δύο χεριών. Αλλά το αν ακούγοται ή όχι έχει να κάνει με το είδος. Από τη στιγμή που υπάρχει μουσική που εκμεταλλεύεται χρωματικά clusters πολλών οκτάβων - βλέπε Lutoslawski, κτλ - οποιαδήποτε συγχορδία μπορεί να έχει την ευκαιρία της. Αλλά γεινκά η jazz χρησιμοποιεί σχεδόν τα πάντα, οπότε δεν υπάρχουν και πολλές συγχορδίες που δεν χρησιμοποιούνται τη σήμερον ημέρα σε αυτή τη μουσική, να σου πώ δεν ξέρω καμία! Άλλο βέβαια στο παρελθόν, αλλά και τότε υπήρχε ο Tatum που χρησιμοποιούσε πρακτικά τα πάντα...

Κοίτα, εξαρτάται τα βιβλία και εξαρτάται το αντικείμενο. Αν πάρεις ένα βιβλίο τυπικής jazz αρμονίας, έχει αρκετά λιγότερους από 80 τύπους - κατά βάση 5 τύπους με υποπεριπτώσεις, και μερικές προσθήκες στο τέλος. Είναι δεν είναι 20 όλοι μαζί. Αν πάρεις όμως βιβλίο σαν το Creative Keyboard Harmony του εξαιρετικού Bill Dobbins, έχει πολύ πράμα! Ή σαν το βιβλίο του David Liebman, A creative Approach to Jazz Melody and Harmony. Άν πάρεις το βιβλίο για voicings του Frank Mantooth, που είναι κατά βάση για arrangers, έχει πολύ περισσότερες. Αν πάρεις το βιβλίο του Nikolas Slominsky, Theasurus of Scales and Patterns, θα βρείς ακόμη περισσότερες. Και αν πάρεις κάτι σαν το βιβλίο του Elliot Carter που έγραψα παραπάνω, θα δεις ένα βιβλίο 300+ σελίδες γεμάτο συγχορδίες.

Οι συγχορδίες που γράφονται στα περισσότερα βιβλία της jazz έχουν να κάνουν με την περίοδο "common practice", αντίστοιχα με τα βιβλία τονικής αρμονίας του Ωδείου, που αναφέρονται στην τονική αρμονία της κλασσικής μουσικής, ως "common practice period"< ασχέτως του ότι δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό κάτι το υπαρκτό. Άλλη η αρμονία του Bach, άλλη η αρμονία του Liszt ή του Brahms. Απλώς υπάρχει κάποια κοινή βάση. Όμοια, η jazz αρμονία που χρησιμοποιείται στα ragtime ή στη dixieland δεν έχει σχέση με την αρμονία του Wayne Shorter! Παρόλα αυτά, έχει μπει στο ίδιο σακί με την "common practice period" αντιμετώπιση. κάτι που δεν έχει και πολλά να κάνει με την πραγματικότητα. Ειδικά αν ποτέ ασχοληθείς με bebop, και δεις τι απίστευτες βλακείες, εγκληματικά πράγματα, γράφουν τα περισσότερα βιβλία, θα πάθεις πλάκα. Σαν να γράφουν το τι πρέπει να κάνεις για να μην παίξεις ποτέ bop!

Εν πάσει περιπτώσει, οι βασικές συγχορδίες της jazz, αυτές που γράφουν τα βιβλία, είναι βασισμένα πάνω στις γνωστές πέντε κατηγορίες συγχορδιών, δηλαδή Major, minor, Dominant, Half diminished και diminished. Η κάθε μία από αυτές έχει υποπεριπτώσεις περισσότερο ή λιγότερο συγγενικές, και ανάλογα με την περίοδο. Π.χ. σε σύγχρονα κομμάτια, ακόμη και σε standards σαν το A Child Is Born, θα δείς Mb6, δηλαδή 1 3 5 b6, κάτι που πολύ δύσκολα θα το δεις σε μουσική πριν το 50, αν βέβαια εξαιρέσεις το Θεό Art Tatum. Αυτό, διότι αυτές είναι επιρροές από τη ρομαντική μουσική, και έπρεπε να συγκεράσουν το bluesy χρώμα που συνήθως θέλει μεγάλη 6η με αυτό το χρώμα που θέλει μικρή. Οπότε, μπορεί σε κάποια βιβλία να δεις την 6 και την b6 σαν δυνατότητες της Ματζόρε, αλλά η ιστορική πραγματικότητα, και άρα και οι ηχογραφήσεις, τα τοποθετούν σε διαφορετικά πλαίσια.

Για αυτό η συμβουλή μου είναι η εξής: Μάθε πρώτα καλά τις διάφορες στυλιστικές περιόδους της jazz, ακουστικά εν πρώτοις. Μετά, με τη βοήιθεια transcriptions, συσχέτισε ποιές ακριβώς συγχορδίες αντιστοιχούν σε κάθε περίοδο, θα δεις ότι η είσοδος κάποιας αρμονίας πολλές φορές είχε να κάνει μα καινούρια περίοδο στη jazz. Περίεργο μεν, αλλά σε μεγάλο βαθμό αληθινό. Τέλος, να έχεις στο νου σου ότι ενώ για να πας από τον έναν κλασσικό στον άλλο περνούσαν στην αρχή πολλά χρόνια, απεναντίας, οι περισσότεροι άνθρωποι που έγραψαν την ιστορία της jazz συνυπήρχαν στην ίδια πόλη για πολλά χρόνια και έβλεπαν ο ένας τον άλλον και αλληλοεπιρρεάζονταν, και αυτό βέβαια προωθούσε τη μουσική αυτή με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Για αυτό, αν ακούσεις τον Oscar Peterson μετά από μία ηλικία να φέρνει λίγο προς Bill Evans είναι διότι επιρρεάστηκε από τον Evans, και τούμπαλιν. Παρότι στυλιστικά εκφράζουν τελείως διαφορετικές εποχές της jazz. Άλλωστε υπάρχει δίσκος του Oscar Peterson με τον Hancock, ή και με νεώτερους παίκτες. Για να μη μιλήσω με ποιούς παίζει σήμερα ο Sonny Rollins.

Εν ολίγοις: θεώρησε τα βιβλία περί jazz αρμονίας σαν ταξιδιωτικούς οδηγούς. Απλώς τους έχεις μην ξεχάσεις κανένα μνημείο. Πρέπει να καταλάβεις την αρμονία από μέσα, και μόνον έτσι θα δεις τα διάφορα ηχοχρώματα. Και πίστεψέ με, είναι πολύ, πολύ περισσότερα από 80. Μάλιστα, ο κάθε μεγάλος μουσικός έχει τα δικά του, τις δικές του υποπαραλλαγές στις συγχορδίες, ή, αν είναι αρμονική ιδιοφυία, καινούριες για τη jazz κατηγορίες συγχορδιών, όπως altered Major, ή συγχορδίες με clusters, που δεν αναφέρονται σε βιβλία αρμονίας, παρά μόνο σε βιβλία για arrangers...

:)

Βεβαιότατα.

Ξεκίνα καταρχήν μία πολύ καλή επανάληψη της κλασσικής σου αρμονίας, από κάπως ετερόκλητα βιβλία όπως τα 2 του Schoenberg, Kostka&Payne 4th ed με τα CD, το εξαιρετικό βιβλίο του Dieter De La Motte, κτλ.

2η δόση: 20th Century harmony του Persichetti, παράλληλα το Contemporary Harmony της Ludmilla Ulehla. Για την jazz πλευρά: Τα δύο βιβλία Modal Harmony and Composition του Ron Miller, το Beyond Functional Harmony του Wayne J. Naus.

3η δόση: διαβάζεις το πρώτο μισό του Structure of Atonal Music του Allen Forte, που είναι μια καλή εισαγωγή στα pitch classes. Συνεχίζεις με βιβλία όπως τα serious Composition του Charles Wuorinen, Twelve Tone Tonality και Serial Composition and Atonality του George Perle, κάποια βιβλία του John Rahn, το υπέροχο βιλβίο Serial Composition του Brindle, κτλ κτλ κτλ. Όπως επίσης, από άλλη τελείως πλευρά, τα διάφορα γραπτά του Ξενάκη, όπως το Formalized music, ή τις διάφορες συνεντεύξεις του που μιλά για το πώς σκέφεται το μουσικό υλικό. Και επίσης, σε κάπως διαφορετικό στυλ, το βιβλίο "The technique of my musical Language" του Olivier Messiaen, ενός από τα ιερά τέρατα της σύγχρονης σύνθεσης. Δεν είναι βιβλίο περί ατονικότητας όπως τα προαναφερθέντα, αλλά σημαντικό ούτως ή άλλως.

Και δες και το βιβλίο συγχορδιών του Elliot Carter.

Πριν τα ξεκινήσεις, να είσαι σίγουρος ότι κατέχεις καλά την παραδοσιακή αρμονία, ειδικά για να παρακολουθήσεις τα βιβλία της 2ης δόσης, ειδικά της Ulehla, που σε βοηθά πολύ να καταλάβεις το που κινούνται οι συνθέτες της μισο-τονικής μισό-ατονικής μουσικής, στη γκρίζα ζώνη που κινούνται οι περισσότεροι δηλαδή...

...

 

Σε κάθε αρχική νότα αντιστοιχούν 2048 υποσύνολα της χρωματικής κλίμακας. Το κάθε υποσύνολο, αν έχει n νότες, όπου 1<= n <= 11, μπορεί να σου δώσει n! (παραγοντικό = 1 x 2 x 3 x ... x (n-1) ) συγχορδίες, απλώς με αναδιατάξεις των φθόγγων του στο χώρο, και όλα αυτά με την ίδια αρχική νότα.

Γράψε λάθος, άλλαξέ το σε  (παραγοντικό = 1 x 2 x 3 x ... x (n-1) x n )

Αν έχω καταλάβει τι ρωτάς:

1) Υπάρχουν πολύ περισσότεροι από 80 τύποι συγχορδιών.Για την ακρίβεια:

- Σε κάθε αρχική νότα αντιστοιχούν 2048 υποσύνολα της χρωματικής κλίμακας. Το κάθε υποσύνολο, αν έχει n νότες, όπου 1<= n <= 11, μπορεί να σου δώσει n! (παραγοντικό = 1 x 2 x 3 x ... x (n-1) ) συγχορδίες, απλώς με αναδιατάξεις των φθόγγων του στο χώρο, και όλα αυτά με την ίδια αρχική νότα. Π.χ. οι τρίφωνες συγχορδίες έχουν 6 αναδιατάξεις = 3 αναστροφές ανοικτής θέσης + 3 αναστροφές κλειστής, οι 4-φωνες 24 = (1 κλειστή + 5 ανοικτές θέσεις) x (4 αναστροφές η κάθε θέση), οι 5-φωνες 120 = (1 κλειστή + 23 ανοικτές θέσεις) x (5 αναστροφές έκαστη) κτλ. Καταλαβαίνεις ότι συνολικά μιλάμε για πάρα, πάρα, πάρα πολλές συγχορδίες.

Θα μου πείς βέβαια ότι όλες οι αναστροφές ή θέσεις της Μείζονας τρίφωνης αντιστοιχούν στον ίδιο τύπο συγχορδίας. Αυτό όμως είναι καθαρή τύχη, διότι σε άλλες, πιο περίπλοκες συγχορδίες, η αναδιάταξη των φθόγγων παράγει τόσο διαφορετικό αποτέλεσμα, ώστε ξεφεύγεις πλέον από την αρχική οικογένεια - ή τύπο, αν θες - και πάς αλλού.

Εν ολίγοις, υπάρχουν πολλοί, πολλοί περισσότεροι τύποι συγχορδιών από 80.

Και αυτό μόνο από ΥΠΟΣΥΝΟΛΑ της χρωματικής. Δεν βάζω μέσα τις δυνατότητες να πάρεις συγχορδίες από 12-φθογγικές σειρές, που για σταθερή νότα στο μπάσσο είναι 11! = 39.916.800 διαφορετικές συγχορδίες ανά μπάσσο. Ούτε βέβαια εξετάζω τη δυνατότητα να στοιχίσεις συγχορδίες τη μία πάνω στην άλλη και να πάρεις συγχορδιακά σύμπλοκα από πολύ περισσότερες από 12 νότες, που όμως ακούγονται εντελώς μοναδικές και καμμία σχέση με τη «χρωματική κλίμακα» - στην πραγματικότητα, το χρωματικό cluster, συσσωμάτωμα νοτών, που περιμένει κανείς να ακούσει.

Τώρα, για τη jazz, κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί κάποιοι συγκεκριμένοι τύποι συγχορδιών πολύ περισσότερο από άλλους, αλλά άνθρωποι σαν τους Richie Beirach, Clare Fischer, Keith Jarrett, Chick Corea κτλ έχουν προσφέρει όλο και περισσότερους αρμονικούς συνδυασμούς σαν αυτούς που σου προανέφερα στη μουσική τους, οπότε μπορείς να θεωρήσεις ότι η jazz αρμονία επεκτείνεται προς την πλευρά της σύγχρονης κλασσικής. Σε κάθε περίπτωση όμως, στην παραδοσιακή jazz, οι συγχορδιακοί τύποι είναι πολύ πιο περιορισμένοι, και ως εκ τούτου κάποιες συγχορδίες θεωρούνται «Jazz Chords» λόγω συχνότητας χρήσης.

Τέλος, οι βαθμίδες έχουν να κάνουν καθαρά με το υποιδίωμα της jazz. Τα standards - και το εννοώ με τη στενή έννοια του vocal standards, όχι των κομματιών του Wayne Shorter - στην πλειονότητά τους ακολουθούν το παράδειγμα της λειτουργικής αρμονίας, με τα V-I, II-V-I-VI, τις μετατροπίες ή τονικοποιήσεις τους, κτλ. Όσο πιο κοντά στο σήμερα έρχεται κανείς, και αυτό είναι η συνεισφορά της modal κατεύθυνσης, τόσο η αρμονία μπορεί είτε να γίνεται μη-λειτουργική, και πλέον πάει κανείς με το τι ταιριάζει μετά από τι, είτε γυρνάει στην κλασσική αρμονία, λειτουργική πάλι αλλά πιο τριαδική από την παραδοσιακή jazz αρμονία που στηρίζεται πιο πολύ στο bluesy χρώμα των τονικοποιημένων dominant chords και λοιπών συγχορδιών με 7η. Στην πρώτη περίπτωση, της μη-λειτουργικής αρμονίας, οι συγχορδίες γίνονται πιο περίπλοκες, και οι συνδέσεις τους γίνονται με αισθητικά κριτήρια του  δημιουργού, τα οποία γίνονται μετά αισθητικά κριτήρια της όλης μουσικής κατεύθυνσης και ακολουθούνται από τους επόμενους - βλέπε Hancock, Shorter, Corea, κτλ. Στην άλλη περίπτωση, έχουμε κομμάτια που «κλασσικίζουν» ή φέρνουν πιο κοντά στο rock ή σε ανάλογα πράγματα. Και βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση αυτών που έχουν δανειστεί το υλικό τους από τη σύγχρονη κλασσική μουσική, με τις ατονικές αρμονίες, τη new complexity κτλ κτλ.

Σε κάθε περίπτωση, στη jazz του σήμερα, υπάρχει μία γκρίζα περιοχή ανάμεσα στη αρχετυπικά κλασσική αρμονία, την λειτουργική jazz αρμονία, τη μη-λειτουργική jazz αρμονία, και την ολότελα ατονική αρμονία των σύγχρονων κλασσικών, μέσα στην οποία κινούνται τα περισσότερα κομμάτια του σήμερα. Οπότε, αν θες να κατανοήσεις το τι γίνεται σήμερα, θα πρέπει στο βάθος να καταλάβεις όλες αυτές τις 4 περιοχές, ώστε να καταλαβαίνεις τι γίνεται που.

Tα παρακάτω αποσπάσματα είναι από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, από τη συναυλία που δώσαμε εκεί με τον Αντώνη Λαδόπουλο στις 25 Μαίου 2013. Τα κομμάτια είναι:

Symmetries του Αντώνη Λαδόπουλου, arrangement και από τους δύο,

The Art of Vertigo, δικό μου,

Extended Matrix, Parts 1-2-3, κοινή σύνθεση.

Καλή θέαση/ακρόαση!

Ευχαριστούμε πολύ!

Nαι!!! Και thanx!

Όλα από το Half Note, Παρασκευή 29 Μάρτη 2013...

Θερμά συγχαρητήρια και για το αξιόλογο κομμάτι και για το βραβείο, και για τη θέση στη βράβευση! Μπράβο, και εύχομαι πάντα επιτυχίες! Η δυσκολία να κερδίσει κανεί κάτι στο διεθνή στίβο είναι κάτι που το γνωρίζουν μόνο όσοι το τολμούν, και δεν είναι κάτι το ευκαταφρόνητο. Και πάλι συγχαρητήρια!

29/3/2013 @ Half Note

NUKeLEUS

Οι NUKeLEUS θεωρούνται από τα σημαντικότερα groups στην ιστορία της ελληνικής jazz σκηνής, με διεθνή παρουσία σε φεστιβάλ και διθυραμβικές κριτικές όπου εμφανίζονται.

Η μουσική τους, είναι ένα αμάλγαμα από όλα τα υποείδη της jazz και latin jazz, με πολλά στοιχεία από κλασσική και σύγχρονη μουσική αλλά και από rock, funk, και πολλές παραδοσιακές μουσικές από όλον τον κόσμο, όλα αυτά πλεγμένα σε ένα πολύ προσωπικό ύφος.

Μουσική απόλυτης τεχνικής δεξιότητας και ενέργειας, αλλά και συναισθηματικού βάθους, όπου το groove, η ενέργεια και το interaction συναντούν το λυρισμό, την εκφραστικότητα, και η πολυπλοκότητα σε φόρμες και ρυθμούς συναντά την λιτότητα του ύφους και την αγνή, ανεπεξέργαστη κραυγή της ψυχής.

Έχουν ήδη ηχογραφήσει ένα διπλό CD με τίτλο "Masterpieces Revisited", που ηχογραφήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής και στο Half Note και κυκλοφόρησε από την Ε.Μ.Σ.Ε. το 2009, και τώρα ετοιμάζουν το νέο τους album με τίτλο "Greek Jazz".

Οι NUKeLEUS είναι οι:

Σάμι Αμίρης: πιάνο

Περικλής Τριβόλης: κοντραμπάσο

Γιάννης Σταυρόπουλος: τύμπανα