Sami Amiris

Υπάρχει πάντα αυτή η τάση στο ΝΟΙΖ -καθότι λογιζόμαστε μουσικοί, ναι ακόμα κι εγώ  ;D- να μπλέκουμε την παικτική ικανότητα με τη καλλιτεχνία. Αν ρωτήσετε έναν απλό  σημερινό ακροατή περί τον Χέντριξ το πιο πιθανό-αν τον γνωρίζει κιόλας- θάναι να σας πει πως ήταν κάποιος βιρτουόζος κιθαρίστας απ τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος κλπ κλπ. Ούτε ένα άσθμα του δεν ξέρει και ποσώς αντιλαμβάνεται αν επηρέασε το τρόπο παιξίματος της κιθάρας.

  Και τώρα η προσωπική μου άποψη περί των βιρτουόζων κιθαριστών κλπ. Προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο η κιθαριστική ικανότητα του κάθε Χέντριξ, αλλά με συγκλονίζουν τα τραγούδια του Φρανκ Ζάππα, όχι η καταπληκτική του δεινότητα στη κιθάρα, η μουσική του και αν το πάμε παρακάτω τα προσωπικά μου ακούσματα, δεν έχουν στη πλειονότητά τους καμιά σχέση με βιρτουόζους  που επηρέασαν, ή επηρεάστηκαν από την εξέλιξη της κιθαριστικής τέχνης. Μουσική ακούω, ενίοτε παίζω και καμιά χαζομαρούλα ο ίδιος, δεν είμαι δάσκαλος ωδικής για να κρίνω μαθητές, είμαι ακροατής. Μου αρέσει κάτι στ' αυτιά ή όχι, δεν είναι ιατρική η μουσική για να θες πτυχίο- τουλάχιστον σε επίπεδο ποπ-ροκ. Μη μπλέκουμε

Η έννοια «απλός ακροατής» δεν είναι οικουμενική. Άλλο πράγμα ο απλός ακροατής εδώ, άλλο στην Αγγλία, άλλο στις ΗΠΑ, άλλο στο Αμμάν, άλλο στη Νότιο Αφρική. Οπότε, ου γενικεύσεις εξ ιδίων τα αλλότρια.

Μάλλον δεν έχει γίνει κατανοητό τι ακριβώς σημαίνει μουσική ιστορία. Μουσική ιστορία είναι και τα ρεμπέτικα της δεκαετίας του 30. Μουσική ιστορία είναι και τα blues των μαύρων της Αμερικής του 40. Μουσική ιστορία είναι και τα τραγούδια των τσιγγάνων της Ισπανίας. Μουσική ιστορία είναι και η όπερα. Μουσική ιστορία είναι και τα κρουστά της Αφρικής. Μουσική ιστορία είναι και το rock. Μουσική ιστορία είναι και η Lady Gaga. Και ο Rick Astley.

Μέχρι εδώ οκ. Αν θα είναι στην Brittanica το 2200, θα είναι στη μουσική ιστορία. Αλλιώς όχι. Δεν μπορείς να κρίνεις ακόμη εύκολα το ποιός μπαίνει και ποιός όχι. Αλλά ο Yngwie, όσο και αν δεν μου αρέσει αυτό που κάνει, θα είναι. Κατά 90% έστω.

Μην υπερβάλουμε λοιπόν. Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει το ειδικό βάρος και το καλλιτεχνικό εκτόπισμα ώστε να φέρει δικαίως τον χαρακτηρισμό "άλλαξε την μουσική ιστορία".

Για μία ακόμη φορά διαφωνώ. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός δημοφιλούς είδους, αλλάζεις και την ίδια τη μουσική. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός μη δημοφιλούς  αλλά πολιτιστικά βαρέως είδους, όπως, π.χ. η σύγχρονη κλασσική, πάλι αλλάζεις τη μουσική.  Όλα συνδέονται με κάποιο τρόπο. Αν πιστεύεις ότι π.χ. η σύγχρονη μουσική δεν σε έχει επιρρεάσει, ξανασκέψτο κάθε φορά που πας να δεις ένα έργο στο σινεμά. που τα soundtracks, ειδικά σε τρόμου κτλ. είναι εντελώς σύγχρονα.  Οικουμενικό χωριό είμαστε.

Κατά τα άλλα που λες, διαφωνώ κάθετα. Άρα, μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Και αυτό δεκτό.

Καταρχάς δεν άλλαξε συνολικά την ιστορία της ηλ. κιθάρας. Επηρέασε μέχρι ενός σημείου (επαναλαμβάνομαι το ξέρω). Αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν, αυτό που λες είναι πιο πολύ μια φιλοσοφική ερμηνεία παρά μια προσπάθεια αποτύπωσης της μουσικής ιστορίας στο σύνολό της. Η μουσική ιστορία είναι κάτι τόσο ευρύ και τόσο βαθύ που το να υποστηρίζουμε πως ένας μουσικός κατάφερε μόνος του να την κλυδωνήσει είναι το λιγότερο υπερβολή.

Αυτό σίγουρα δεν ισχύει. Να αναφέρω μερικά απλά ονόματα: Αrt Tatum. John Coltrane. Miles Davis για τη jazz. Πολλά για την κλασσική. Κτλ. Φυσικά και μπορεί ένας μουσικός μόνος του να κλυδωνήσει τη μουσική, και έχει γίνει πολλές φορές.

Συγνώμη, αλλά για τον Malmsteen δεν κρίνετε ούτε εσείς ούτε εγώ αυτό το θέμα. Ολόκληρες σειρές από δίσκους, εταιρίες και περιοδικά προσανατολίστηκαν στο στυλ που λάνσαρε ο Malmsteen. Nα θυμίσω, Guitar Player επι10+χρόνια, Mike Varney, άπειρες κυκλοφορίες neoclassical δίσκων;

Το ότι δεν επέζησε ως κίνημα, και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αλλά μόνον έτσι, ως γνώμη! - είναι θέμα που επιλήφθηκε η ιστορία. Αλλά υπήρξε στροφή της όλης μουσικής βιομηχανίας περί της κιθάρας, όταν βγήκε. Και η κιθάρα ως ήχος και ως τεχνικό επίπεδο και ως guitar lines που περιμένει κάποιος να ακούσει σήμερα έχει αλλάξει, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του. Οπότε ναι, και την μουσική άλλαξε. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός οργάνου που είναι δημοφιλές, αλλάζεις και τη συνολική μουσική ιστορία. Όχι όπως οι Bach, Beethoven,  Scriabin, Penderecki, Ligeti, Scelsi, Saariaho, Sciarinno  κτλ, ούτε όπως οι αντίστοιχοι τζαζίστες, που είχαν καθολική άποψη για νέο ήχο ανεξαρτήτως οργάνου. Αλλά οπωσδήποτε αλλάζει την εικόνα ενός οργάνου, και άρα και την ιστορία του, και αναγκαστικά, λόγω συγγενείας, και τις συγγενικές με αυτό μουσικές. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό.

Κανείς δε γουστάρει τον Czerny, αλλά δε σημαίνει ότι δεν άλλαξε, μόνο και μόνο λόγω της παιδαγωγικής του προσέγγισης, την ιστορία του πιάνου. Την άλλαξε, και εντελώς μάλιστα.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, ούτε το στυλ του Art Tatum δεν επέζησε, αλλά για εντελώς άλλους λόγους, λόγω εντελώς ασύμμετρων τεχνικών δυσκολιών και τεραστίων χεριών του. Αλλιώς πιστεύω ότι θα είχε επιζήσει. Αλλά πάλι η γνώμη μου είναι, δεν είναι Βίβλος ή συναφές σύγγραμμα.

Παραθέτω  την άποψη του trolley

 

Α) γιατί συμφωνώ  μαζί του 

Β) ρε  sami μήπως είσαι  άδικος …μήπως  τελικά  δεν διαφωνείς και τόσο.

 

Όσο  για το  malmsteen,….  κολοκυθόπιτα  ….(τουλάχιστον ως ακροατές)  ,όπως  και για την Lady

Η διαφωνία μου είναι επί της αρχής, όχι εφ'όλης της ύλης. Το διευκρίνησα αυτό. Δεν τον έβγαλα άχρηστο τον άνθρωπο, ούτε διαφώνησα με την ύπαρξή του ή τον υποβίβασα. Αντιθέτως, θεωρώ ότι θα μπορούσε να κάνει εξαιρετικό διάλογο, αρκεί να προσέξει κάποια θέματα, που κατά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με τις ιδιοπαθείς ελληνικές συνθήκες, για τις οποίες σαφώς δεν ευθύνεται ούτε αυτός, ούτε και εμείς άλλωστε (λέμε τώρα). Απλώς διαφώνησα με τον τρόπο που φάνηκε ότι σκεφτόταν από τα γραφόμενά του. Από κει και πέρα, δημοκρατία έχουμε, δεν στηλιτεύουμε κανέναν.

Πέραν αυτού, διαφωνώ στο ότι η Pop δεν επιδέχεται μουσικολογικής ανάλυσης, απλούστατα διότι έχω υπόψιν μου δεκάδες μουσικολογικά βιβλία και άρθρα που την αναλύουν! Όπως άλλωστε υπάρχουν και δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες βιβλία που πραγματεύονται τις φωτό γάμων, που στα σωστά χέρια μπορεί ακόμη και να είναι ή λέγεται τέχνη - μετά τον Βέλγο, αρχίζω και γίνομαι φειδωλός με το χαρακτηρισμό, μην τυχόν και βγει καμία φωτό και μας βγάλει off...

Θα διαφωνήσω με το φίλο trolley σε αρκετά σημεία, κυρίως σε θέματα αρχής.

Αν ένας άνθρωπος βγάζει σκουπίδια, αλλά έχει δυνατότητες για κάτι καλύτερο και το δείχνει, τουλάχιστον δείχνει ότι δεν είναι τυχαία αυτό που είναι, ασχέτως ότι ξεπουλήθηκε. Δυστυχώς ο βιοπορισμός, και ειδικά στην Αμερική, δεν είναι απλό θέμα. Είχε τη δυνατότητα η Lady Gaga να καταλήξει όπως τόσες άλλες στην Αμερική, πιο ταλαντούχες από την ίδια, παντρεμένη μεσοαστή στην απολύτως καλύτερη περίπτωση, ενδεχομένως άστεγη στη χειρότερη, και αντί αυτού έχει περιουσία.

Όταν μιλάμε για Αμερική, money talks, bullshit walks. Αν δεν έχεις λεφτά εκεί, δεν μπορείς ούτε συνταγή για φάρμακα να πάρεις (δεδομένου ότι, και λεφτά να έχεις, χωρίς συνταγή γιατρού δεν σου δίνουν τίποτε απολύτως, πέραν του παυσίπονου, οπότε στην τιμή του φαρμάκου υπολογίζεις και την τιμή της επίσκεψης στο γιατρό). Δε συζητώ τα υπόλοιπα. Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια, η (πρωην) Ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ μαλακή σε σχέση με εκεί. Άσε που σε λίγα χρόνια και εδώ κάπως έτσι θα είναι, αν όχι αρκετά χειρότερα. Τιμές Λονδίνου και υπηρεσίες Burkina Faso, με προφανή κίνδυνο να προσβάλλω τους φίλους Ουαγκαντουγκουανούς.

Με άλλα λόγια, είναι πολύ εύκολο ως έλληνας που μπορεί ενδεχομένως να υποστηρίζεσαι σε κάποιο βαθμό κοινωνικά από την οικογένεια, να κρίνεις το γιατί και πως γίνεται κάποιος "a sell-out" σε πραγματικά κράτη, όπως η Αμερική ή η Αγγλία, αλλά στην πραγματικότητα, αν δεν ζήσεις κάποιο διάστημα εκεί, δεν μπορείς. Οπότε, bottom line: μην κρίνετε αν δεν ξέρετε πραγματικά το πως είναι. Και εννοώ πραγματικά να ξέρετε, να το έχετε φάει στη μάπα, όχι υποθετικά ή από κουβέντες άλλων.

Πάντοτε είναι πολύ ελπιδοφόρο να ξέρεις ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν ταλέντο, διότι μπορεί σε κάποια φάση της ζωής τους να προσφέρουν και κάτι ποιοτικό, και ενδεχομένως να επιρρεάσουν την κατάσταση κάπως προς το καλύτερο, σε όποιο βαθμό φυσικά τους επιτρέπεται από την ασύλληπτα αδυσώπητη κρεατομηχανή που λέγεται μουσική βιομηχανία, χωρίς να χάσουν τη βιοποριστική τους ικανότητα ανά πάσα στιγμή. Διότι, π.χ. το παράδειγμα του εξαιρετικού και αδικοεξαφανισμένου Rick Astley το είδαμε. Έβγαλε μερικές χιτ βλακείες, τον έμαθαν όλοι. Μετά έβγαλε έναν πολύ ωραίο δίσκο, Free λέγεται, και εξαφανίστηκε εντελώς. Και ο δίσκος φύσαγε. Δεν τον πήρε χαμπάρι κανείς. Ποιός έχασε; Σαφώς οι ακροατές έχασαν, καινούρια καλή μουσική. Αυτός μια χαρά οικογένεια έκανε έχοντας αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία. Εμείς όμως δεν ακούσαμε έναν ταλαντούχο άνθρωπο να κάνει ωραία μουσική. Άρα, και εμείς χάσαμε κάτι.

Η βιομηχανία δεν αστειεύεται. Και αν δεν είσαι μέσα, δεν μπορείς να κρίνεις εκ του καναπέως.

Για το Malmsteen, ο άνθρωπος άλλαξε την ιστορία της κιθάρας, και της μουσικής γενικότερα. Ας μην πέφτουμε σε φθηνά λογοπαίγνια τύπου «σταθμός, σταθμάρχες» κτλ. Υποβαθμίζει την όλη συζήτηση και είναι κρίμα, διότι αν φύγουν οι νεοελληνικοί ξερόλικοι εγωισμοί από τη συζήτηση εν γένει, από όλους, όχι μόνον από το φίλο trolley συγκεκριμένα, δεν το λέω προσωπικά, κατά τα άλλα είναι μία πολύ ωραία και γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, αρκεί κανείς να μην έρχεται να πουλήσει προσχηματισμένη άποψη. Είμαστε μικροί άνθρωποι σε μία μικρή χώρα που μπορεί να μην υπάρχει αύριο, και δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας κοινωνικά μέτρα και σταθμά καταστάσεις σύμπαντα αλλού από μας.

Κατά τα άλλα, σαφώς έχουμε δικαίωμα στο γούστο μας. Αλλά δεν είναι κάτι άλλο πέραν από αυτό: γούστο. Δεν μπορεί να μιλά κάποιος για έναν άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία της κιθάρας έτσι. Αν μη τι άλλο, τον εαυτό του ως συζητητή υποβαθμίζει έτσι, όχι το Malmsteen. Και είναι κρίμα.

Από την άλλη πλευρά, όλα όσα λέει για τον Malmsteen έλεγαν για τον Art Tatum κάποτε. Ποιός αποδείχθηκε δικαιωμένος από την Ιστορία; Μαντέψτε...

Σούπερ!

Συγχαρητήρια για το επικό πραγματικά project! Έχεις βρει και τα 250 κομμάτια;

Για Bachelors? Masters? Τι επίπεδο;

Συζητούσαμε χθες με το Γιάννη Σταυρόπουλο για τον Emerson - ο Γιάννης τον είχε πάντα πολύ, πολύ ψηλά - και μου είπε το πως πέθανε. Τι να πει κανείς.

Τεράστιο, αστείρευτο ταλέντο, γιγαντιαίο. Και αν σκεφτεί κανείς τι ακούγανε στα στάδια τα 70's και τι ακούνε σήμερα, σε πιάνει κατάθλιψη. Έχει αλλοιωθεί πλέον ο εγκέφαλος του ακροατή από την υπερέκθεση στις χαζομάρες...

Πολύ , πολύ μεγάλη απώλεια. Ό,τι κα να πει κανείς λίγο.

Τώρα θα συμφωνήσω με stavros-d80, αλλά για τη jazz, αν μιλάμε για κανονική κατάσταση, πάλι ακουστικό πιάνο θες, αλλιώς ήχο, με τα σύγχρονα δεδομένα, δεν θα έχεις. Κατά τα άλλα, για τα υπόλοιπα, συμφωνώ.

Συμφωνώ με Waterfall-Κ, διαφωνώ με stavros_d80. Δημοκρατία έχουμε...

Ενα άλλο ερωτημα είναι γιατί ταλαντούχοι σολίστες δεν είναι γνωστοί σαν συνθέτες, (εννοω στην κλασσική μουσική).

Bach, Mozart, Beethoven, Schubert, Schumann, Brahms, Chopin, Liszt, Scriabin, Rachmaninov, Myaskovski, κτλ κτλ κτλ.

Πιανισταράδες (όταν υπήρχε πιάνο!) και συνθεταράδες. Τώρα για το σήμερα, άλλη συζήτηση, αλλά πάλι πολλά παραδείγματα π.χ. Thomas Ades, Michael Finissy κτλ.

Το κομμάτι αυτό το έχω λατρέψει. Το έχω παίξει άπειρες φορές σε ό,τι συνδυασμούς μπορεί κανείς να φανταστεί, και δεν έχω σταματήσει να το ανακαλύπτω...

 

Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι κάθε συγκεκριμένη ακολουθία διαστημάτων (πχ 4-3-5 – ανεξάρτητα από το τονικό ύψος –οκτάβα κλπ- συμπεριλαμβανομένων και των αντίστοιχων αναστροφών δηλ. 4-3-5 είναι ίδια με την 3-5-4) είναι η ΙΔΙΑ συγχορδία, τότε έχουμε :

 

Υπάρχουν ΜΟΝΟ 19 διαφορετικές ακολουθίες τριάδες διαστημάτων σε κάθε οκτάβα …  :o  ήτοι μόνο 19 διαφορετικές τρίφωνες συγχορδίες

 

(για τις τετράφωνες το νούμερο ανεβαίνει στις 38 … ακόμα το ψάχνω πάντως … )

 

/Πέτροc  8)

 

(ΠΣ. Θεωρώ ότι για παράδειγμα η συγχορδία Ντο ματζόρε μπορεί να έχει πάρα πολλές εκφράσεις πχ. C3E5G8 = C5E4G3 = C4E6G2 κλπ αλλά είναι η ίδια)

΄

Η ερώτηση λοιπόν εδώ είναι το τι θεωρούμε συγχορδία: το αδιάτακτο ή το διατεταγμένο σύνολο; Όλη η set theory στηρίζεται στην έννοια του αδιάτακτου συνόλου. Τα voicings με τα οποία θα ασχοληθεί κανείς στη ζωή του όμως είναι όλα διατεταγμένα.

Όλες οι 12-φθογγικές σειρές, αν κανείς τις πάρει συμπιεσμένες στην οκτάβα, είναι απλώς η χρωματική. Όπως ακριβώς και οι 12-φθογγικές συγχορδίες, ή οι κλίμακες πολλών οκτάβων ή αντίστοιχες πολυσυγχορδίες που εξαντλούν τη χρωματική αμέσως. Κανείς όμως δεν τις χαρακτηρίζει χρωματική κλίμακα, αν και, εφόσον συμπιεστούν, αυτό ακριβώς είναι.

Στην πράξη, οι αποστάσεις παίζουν τεράστιο ρόλο. Η set theory φτιάχτηκε για να μελετηθεί η αρμονία της ατονικής κατά βάση μουσικής, ώστε να κατηγοριοποιηθούν όλες οι μη-συνηθισμένες της αρμονίες, σε ένα σύστημα σχετικά εύκολο στην κατανόηση. Με βάση τη set theory, τι θα έβγαινε για την τονική common practice αρμονία; Ελάχιστα sets με άπειρους κανόνες.

Εγώ υπέθεσα ότι μιλούσαμε για voicings και όχι για sets. Απλώς για να το ξεκαθαρίσω...

Εγώ δεν βλέπω άλλα. Μόνο Θεά βλέπω.

Συνήθως τα όργανα που αναφέρεις τα λέμε με το όνομά τους σαν ξεχωριστά όργανα. Τυπικά κάποια από αυτά ανήκουν στην κατηγορία ηλεκτρικού πιάνου, αλλά δεν θα έλεγες π.χ. το clavinet ηλεκτρικό πιάνο. Έχει χαρακτηριστικό ήχο και θα το ζητούσες αυτόνομα. Όπως και όλα τα άλλα που αναφέρεις.

Ως ηλεκτρικό πιάνο σήμερα - και σε μεγάλο ποσοστό - θεωρούνται τα digital pianos, όπως πολύ σωστά τα ονομάζεις. Τα άλλα τα αποκαλείς με το όνομά τους, και καλή επιτυχία στο να τα πετύχεις...

Sent from my iPhone using Tapatalk

Μέσω skype κάνω μαθήματα εδώ και πολλά χρόνια, σε ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα. Και μιλάμε για ακουστικό πιάνο, που οι απαιτήσεις είναι υψηλές. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα απολύτως θέμα, γίνονται μια χαρά. Είναι second best για το κανονικό, αλλά πολύ κοντά σε αυτό.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα αναγνωρίζονται από κάποια πανεπιστήμια ως διδακτικές μονάδες! Οπότε...

Σ'ευχαριστώ!

Πέρασα πολύ καιρό απολύτως ταραγμένος με πολλά μποφόρ, μέχρι να γίνω ατάραχος! Χαχαχαχα!!!

Tx και πάλι!

Tx!!!

Aπλό rit., αλλά μετά σταθερό τρίηχο! Το σαξ ξαναφέρνει την αρχική ταχύτητα στο τέλος! Το μόνο μέρος χωρίς μετρημένο rhythm modulation είναι το outro! Xαχαχαχα!!!

Και πάλι σ'ευχαριστώ!

Πολύ ωραίο κομμάτι. Πραγματικό συναίσθημα. Και πολύ ωραίος πιανίστας.

Σωστό είναι το secondary, και για τα ελληνικά επίσης σωστό είναι και το «δευτερεύουσα» δεσπόζουσα (εκτός του στάνταρ «παρένθετη» ή του «παρενθετική» που λέγεται ενίοτε). Το έχω ακούσει πολλές φορές, και είναι και απευθείας μετάφραση του secondary, οπότε ούτως ή άλλως σωστό είναι...

Πέρα από την πλάκα, σαφώς και ο κάθε, και εννοώ ο ΚΑΘΕ, jazz μουσικός της χώρας, κάνει αυτή τη δουλειά όποτε τύχει. Στάνταρ.

Οι προδιαγραφές γνωστές, με κουστούμια, στάνταρ ρεπερτόριο. Παίζουν (και έχουν παίξει) από σόλο, ντουέτο, τρίο μέχρι big band. Τα πάντα.

Συνήθως γίνεται στο μιλητό.