Sami Amiris

Τα διαστήματα είναι λόγοι συχνοτήτων, κοινώς «συχνότητα Α» : «συχνότητα Β». Στο σύστημα φυσικών αρμονικών τα διαστήματα είναι:

• Οκτάβα: 2:1
  
• Πέμπτη: 3:2
  
• Τέταρτη: 4:3
  
• 3η Μεγάλη: 5:4
  

κ.ο.κ.

Για όποιον ενδιαφέρεται, ο Hindemith στο «Σύστημα μουσικής σύνθεσης - θεωρητικό μέρος» έχει φτιάξει όλη τη χρωματική από αρμονικές, είναι ενδιαφέρον.

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά κουρδίσματα, όπως το ανωτέρω, το stretched κούρδισμα με τις διαδοχικές 5ες (που δε σέβεται την οκτάβα!) το «καλά» συγκερασμένο, το ισοσυγκερασμένο (άσχετο από το καλά συγκερασμένο, είναι ένα από τα πιο στάνταρ σήμερα, τουλάχιστον στα πληκτροφόρα, κιθάρες κτλ.) κτλ. Το τελευταίο, καμία σχέση με αρμονικές:

• Παίρνει για θεμελιώδες διάστημα αναφοράς την οκτάβα, λόγος 2:1.
  
• Το κάθε ημιτόνιο είναι ακριβώς ίσο με κάθε άλλο.
  
• 12 ημιτόνια στη σειρά κάνουν ακριβώς μία οκτάβα.
  

Αν 0,1,...,12 οι 12 νότες της οκτάβας, και f(x) η συχνότητα της νότας x, τότε:

ημιτόνιο = f(x+1)/f(x)

κοινώς, ημιτόνιο είναι ο λόγος συχνοτήτων δύο γειτονικών νοτών από τις 12 της οκτάβας. Και μετά έχουμε:

Τόνος = f(x+2)/f(x),

κοινώς, τόνος είναι ο λόγος συχνοτήτων δύο νοτών με μία παρεμβαλλόμενη νότα ανάμεσά τους. Τότε όμως:

Τόνος= f(x+2)/f(x) = f(x+2)/f(x+1) X f(x+1)/f(x) = ημιτόνιο Χ ημιτόνιο = ημιτόνιο^2

όπου «X» είναι το γνωστό «επί» και ^2 είναι «εις τη δευτέρα» .

Όμοια, ο λόγος συχνοτήτων δύο νοτών που απέχουν ν ημιτόνια είναι ακριβώς «ημιτόνιο^ν». Φυσικά, το ημιτόνιο ακόμη δεν το ξέρουμε. Όμως:

Οκτάβα = 12 ημιτόνια = «ημιτόνιο»^12, αλλά

Οκτάβα = 2:1 = 2 ως λόγος συχνοτήτων.

Άρα:

ημιτόνιο^12 = 2, και άρα ημιτόνιο = 2^(1/12), αλλιώς 12τη ρίζα του 2. Προφανώς άρρητος, με άπειρα μη επαναλαμβανόμενα δεκαδικά, ουδεμία απολύτως σχέση με αρμονικές.

Μία καλή προσέγγιση: 1.0594630943592952645618252949463417...

Όλα τα διαστήματα ν ημιτονίων είναι το παραπάνω εις τη ν, και στη δωδέκατη είναι ακριβώς η οκτάβα, ίσο με 2 - όχι στην προσέγγισή του, αλλά με τα άπειρα ψηφία του.

Είναι προφανές ότι αυτό με το 415 είναι το γνωστό τρανσπόρτο Μπαρόκ και είναι ως Λα αναφοράς περίπου ένα ημιτόνιο κάτω. Δε χρειάζονται φιλοσοφίες. Απλώς ο ακκομπανιατέρ κατεβάζει ένα ημιτόνιο κάτω τα πάντα εφόσον παίζει σε όργανο 440 και με λίγο αυτάκι εκ μέρους του σολίστα για το ακριβές του κουρδίσματος θα είναι όλα εντάξει. Βεβαίως το να τα κατεβάσει με τη μία όλα κάτω ένα ημιτόνιο είναι λιγουλάκι θέμα.

Για τα περισσότερα live προσωπικά προτιμώ 442Hz, είναι πιο λαμπερός ο ήχος.

Υπάρχουν όργανα που παίζουν τις νότες τους με φυσικές αρμονικές, όπως. π.χ. η τρομπέτα, άλλα που αυξομειώνουν το μήκος του ηχητικού σωλήνα οπότε μπορούν να παίξουν σε όποια συχνότητα θέλουν, όπως π.χ. το τρομπόνι, και τα κουρδισμένα όργανα βάσει συνδυασμού μήκους σωλήνα και αρμονικών, όπως τα περισσότερα.

Κανονικά οι κιθάρες θα πρέπει να έχουν σταθερό λόγο στην τοποθέτηση των τάστων, και αυτός να είναι όσο κοντά γίνεται στο ημιτόνιο που είδαμε παραπάνω.

Το να κουρδίσεις με αρμονικές είναι οκ για συναυλιούλες, αλλά για κανονικές καταστάσεις, και εφόσον παίζει κανείς με πιάνα κτλ, καλό είναι να χρησιμοποιείται κουρδιστήρι, καθώς τα keys τις περισσότερες φορές είναι ισοσυγκερασμένα, και οι αρμονικές θα είναι πάντα λίγο off. Λίγο μεν, αλλά off δε.

Αυτά προς το παρόν...

Για μετατροπία μιλάμε κυρίως για functional harmony καταστάσεις. Αν η κατάσταση είναι πιο μοντέρνα, δεν έχει νόημα να συζητάμε για κάτι τέτοιο.

Αν ρωτάς για jazz, τότε το πράγμα είναι συνήθως σύνθετο. Το πιο συνηθισμένο είναι τονικοποιήσεις κάποιων βαθμίδων (σαν περαστικές μετατροπίες). Τις αναγνωρίζεις κυρίως αν πρόκειται για Μ7 ή 6 ακκόρντα που δεν είναι η Ι ή IV, ή ορισμένα βοηθητικά, όπως π.χ. οι bIII,  bVI ή η bII, που είναι πολύ συνηθισμένες εκδρομές από το νορμάλ αρμονικό πλάνο. ή τις σχετικές τους ελάσσονες («τονικές» ελάσσονες, άρα m6 ή m/M7 η κάτι τέτοιο, όχι m7 που έχουν συνήθως ρόλο ΙΙ σε ΙΙ - V - I).

Eν γένει οι bII, bIII, IV και bVI  σε Μ7 ή 6 είναι εύκολα τονικοποιήσιμες χωρίς να θεωρείται πραγματικά κάτι συνταρακτικό αρμονικά. Με άλλα λόγια, αν κάνεις ένα II - V - I σε αυτές (όπου "Ι" βάζεις μία από αυτές ως στόχο και οι II - V είναι οι ΙΙ - V του στόχου!) και μετά πας κατευθείαν στην κανονική σου Ι αμέσως μετά, διαπιστώνεις ότι έχει διατηρηθεί η ανάμνηση της Ι παρά την μικρή «εκδρομή» στην τονικοποιημένη βαθμίδα, το οποίο σημαίνει ότι η τονικοποίησή τους είναι κοντινή στην υπάρχουσα τονικότητα. Αν το κάνεις αυτό με άλλες, φαίνεται η Ι σαν να είναι κάποια βαθμίδα της τονικοποιημένης, οπότε εκεί το φαινόμενο είναι αρμονικά ισχυρότερο, οπότε η αίσθηση της μετατροπίας είναι και πιο ισχυρή. Είναι αρκετά σχετικά όλα. Αλλά ένα ταξίδι στην bVΙ είναι πολύ πιο μαλακό από ένα ταξίδι στην ΙΙΙ, στην οποία αν κάτσεις λίγη ώρα η κανονική Ι ακούγεται πλέον σαν bVI της.

Εν γένει, αν μία σχέση βαθμίδων δεν ταράζει την τονικότητα, τότε η αντίστροφή της σχέση την ταράζει. Για παράδειγμα, το να πας στην ΙV M7 δεν θα σου κάνει καμία εντύπωση, αμέσως γυρνάς στην Ι χωρίς να σου φανεί παράξενο. Η αντίστροφη σχέση βαθμίδων από την Ι - IV είναι η I - V, στην οποία αν καταλήξεις θα είναι πολύ ισχυρή η αίσθηση αλλαγής τονικότητας - αν παίξεις μετά την κανονική Ι, θα φαίνεται ως ΙV στην καινούρια. Η ισχύς της καθώς και η συγγένεια της με την Ι ήταν ανάμεσα στους λόγους που ήταν πολύ δημοφιλής ως μετατροπία στην προκλασσική και κλασσική μουσική.

Πάντα για functional (II-V's, κύκλοι 5ων, και τέτοια, τα περισσότερα tin pan alley standards και bebop). Δεν έχει νόημα να συζητάμε για μετατροπίες για καταστάσεις "Giant Steps" (όπου είναι συνεχείς μετατροπίες ανά μέτρο) ή κομμάτια "modal" όπου αλλάζουν όλα βάσει αρμονικού χρώματος επεκτάσεων και όχι βάσει κινήσεων θεμελίων, όπως στη λειτουργική αρμονία, οπότε δεν εγκαθιδρύθηκε η τονικότητα ούτως η άλλως για να μιλάμε για αλλαγή τονικότητας.

Ας πω και εγώ τη γνώμη μου, και όποιος συμφωνήσει, δημοκρατία έχουμε.

Τα jazz standards είναι πολλά διαφορετικά είδη κομματιών, όχι μόνο ένα είδος, που ενσωματώθηκαν στην jazz παράδοση από το 1920 μέχρι σήμερα διότι απλώς οι jazz μουσικοί τα χρησιμοποίησαν σαν οχήματα. Περιλαμβάνουν τα tin pan alley τραγούδια σε μεγάλο ποσοστό, όπως και pop επιτυχίες της εποχής από 1920 μέχρι 1950 κατά βάση, και κάποιες προσθήκες από πιο μετά. Επίσης περιλαμβάνουν κομμάτια από jazz μουσικούς σε διάφορες περιόδους της jazz ιστορίας. Όλα μαζί είναι το στάνταρ ρεπερτόριο που οφείλει να ξέρει κάποιος που ασχολείται με το είδος.

Τα ελληνικά κομμάτια εν γένει ΔΕΝ είναι διεθνές ρεπερτόριο (με εξαίρεση κάποια που τα ξέρουμε ποια είναι), ούτε είναι προαπαιτούμενα να τα ξέρεις αν θες να ασχοληθείς με τη jazz. Σαφώς μπορείς να τα μπλέξεις με τη jazz, όπως πολλοί έχουν κάνει, και ενδεχομένως να προκύψει κάτι δημιουργικό. Ενδεχομένως πάλι όχι.

Σε κάθε περίπτωση, το χαρακτηριστικό των jazz κομματιών είναι είτε η αρμονία τους, που είτε πατάει στις 1-VI-II-V με αντικαταστάσεις, ή στη ρομαντική επεκτεταμένη αρμονία, ή στη blues ή flamenco παράδοση, ή στην non-functional αρμονία από το ΄60 και μετά, είτε βέβαια ο ρυθμός τους, τόσο αρμονικός όσο και μελωδικός, που έχει συνήθως κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα στη γενικότητά του (syncopation, groupings κτλ).

Είτε παίζεις Ευρωπαϊκή jazz είτε Αμερικάνικη, αν γίνει μία συμμάζωξη μουσικών (π.χ. jam session), αμερικάνικα jazz standards θα αναφερθούν για να παίξουν όλοι μαζί, όχι κομμάτια της ECM.

Αυτά.

Το δικό μου το έβαλα πίσω από δεκαετία. Οπότε τωρινές τιμές δεν ξέρω. Στην εποχή μου έκανε 1500€, τώρα λογικά θα έχει πέσει...

Sent from my iPhone using Tapatalk

Βγάζει MIDI κανονικότατα. Για τιμές τώρα δεν ξέρω, κάπου στο χιλιάρικο νομίζω.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Το απόλυτο αυτί είναι κάτι που είναι αντικείμενο έρευνας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μαθαίνεται με μέθοδο - αλλά αυτή σίγουρα δεν είναι το σολφέζ - κάποιοι ότι είναι απλώς έμφυτο. Το σίγουρο είναι ότι είναι σπάνιο στατιστικά - 1 στους 10000 από ότι διάβασα τώρα τελευταία.

Αν το έχεις σαφώς και είναι χρήσιμο, ειδικά σε μουσικές σαν τη jazz, που πρέπει άμεσα να καταλαβαίνεις τι παίζουν οι άλλοι. Π.χ. αν συνοδεύεις ένα σαξόφωνο, είναι φοβερά σημαντικό να καταλαβαίνεις τι παίζει ώστε να το συνοδεύεις καλύτερα.

Το να το έχεις είναι σαν να ακούς με το αντίστοιχο του χρώματος αλλά για τον ήχο. Το να μην το έχεις δε σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος ως μουσικός, πολλοί θαυμάσιοι μουσικοί δεν το έχουν. Αλλά πάλι το έχουν. Αυτό δεν αποδεικνύει την αχρηστία του, όσο δεν αποδεικνύει την αχρηστία της πολύχρωμης όρασης για τους ζωγράφους. Απλώς αποδεικνύει τη δύναμη της θέλησης όσων έχουν καταφέρει μεγάλα πράγματα χωρίς να το έχουν, και το γεγονός ότι εν τέλει δεν είναι αυτό ο καθοριστικός παράγοντας για το που θα φτάσει κανείς ως μουσικός. Σίγουρα όμως είναι μεγάλο προσόν, και βοηθά πάρα πολύ να το έχεις.

Ειδικά για τους τραγουδιστές, και μάλιστα πιο πολύ για αυτούς που ασχολούνται με σύγχρονη μουσική 20ου αιώνα, υπάρχουν έργα που μόνο αν έχει κανείς απόλυτο αυτί μπορούν να παιχθούν. Άρα προφανώς είναι προσόν, και μεγάλο. Απλώς δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για να πετύχεις ως μουσικός...

Νικόλα, κάθε πιάνο μπορεί να γίνει Silent. Υπάρχουν πολλά και καλά συστήματα στην αγορά. Και τα περισσότερα είναι τελείως εφάμιλλα αυτού της Yamaha. Εγώ έχω τέτοιο, περασμένο σε Yamaha G2, και σκοτώνει.

Το ηλεκτρικό πιάνο είναι υποκατάστατο του ακουστικού σε όλα, και σε ήχο και σε αίσθηση κτλ. Σαφώς οι καλοί sampled ήχοι έχουν κάνει τεράστια άλματα, και εγώ στο σπίτι μου silent έχω με MIDI, κάρτα ήχου και βιβλιοθήκες, και ακούγεται σούπερ. Αλλά η αίσθηση του πλήκτρου της ουράς, που είναι βαριά, είναι όλη η διαφορά. Έχεις την κανονική αίσθηση, ως και λίγο σκληρότερη. Άρα, για μη φυσικό ήχο, που είναι το ιδανικό για να μάθει κανείς σοβαρό έλεγχο στον ήχο (αυτό εγώ προσωπικά δεν το συζητώ, αν δεν αρέσει σε κάποιους ας μην αρέσει, πραγματικά δεν είναι υπό συζήτηση αν μιλάμε σοβαρά, δηλαδή σε σοβαρό πιανιστικό επίπεδο, αλλιώς μιλάμε για να μιλάμε.), το silent είναι μακράν ότι καλύτερο.

Το ότι ο πιανίστας αυτός παίζει τόσο ωραία δεν οφείλεται στη μελέτη του σε ηλεκτρικά πιάνα, εκτός ίσως από το στάδιο εκμάθησης του να μάθει τις νότες, το οποίο είναι και το συντομότερο από όλα τα επόμενα στάδια (ήχος, phrasing, λεπτομέρεια στις δυναμικές, κτλ) σε αυτά τα έργα. Οφείλεται στη μελέτη του σε ακουστικά πιάνα, και μάλιστα, από ένα επίπεδο και πάνω, σε κάποιας καλής ποιότητας πιάνα. Έχοντας λοιπόν μελετήσει σε ακουστικά πιάνα καλής ποιότητας, μπορεί να παράγει καλό αποτέλεσμα στο κλιπάκι. Για να ξέρουμε τι λέμε.

Κατά τα άλλα, όπως έχω πει ήδη, και εγώ silent έχω. Και έχω και ηλεκτρικά, λόγω αναγκαιότητας σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξεχωρίζουμε τι είναι καλό και τι δεν είναι.

Αν κάποιος είναι πιανίστας, έχει άποψη. Αν δεν είναι, μάλλον δεν έχει. Ή μάλλον έχει, όση άποψη θα έχει ένας που δεν είναι κιθαρίστας για τη διαφορά ενισχυτού με POD ή κάτι τέτοιο. Έκαστος στο είδος του.

Πέρα από το γεγονός ότι δεν γνωρίζω να σου απαντήσω, από ό,τι κατάλαβα μάλλον το αγόρασες ήδη. Αυτό που μπορώ αν σου πώ είναι ότι μπορείς να πάρεις πιάνο από οποιαδήποτε μάρκα και να σου βγει πατάτα, ακόμη και από steinway- ναι, το έχω ζήσει και αυτό. Έχει να κάνει με τη μεταχείριση που έχει υποστεί, το περιβάλλον που το είχαν κτλ. Σπανίως ένα πιάνο όταν το πάρεις είναι στην ίδια φάση που ήταν όταν βγήκε από το εργοστάσιο. Αλλά και αυτό μπορεί να συμβεί, ή και καλύτερα ακόμη.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, η αγορά ενός πιάνου είναι κάτι που έχει να κάνει με το κάθε πιάνο ξεχωριστά. Η μάρκα είναι ένας δείκτης ποιότητας, αλλά αναφέρεται εν γένει στο μέσο όρο του τι πιάνο έβγαλε το εργοστάσιο, όχι τι πιάνο θα δεις εσύ εκεί, και βέβαια σε ένα επίπεδο που κάτω από αυτό δεν πέφτει το πιάνο, και πάλι όταν βγει από το εργοστάσιο. Τα τι βγήκε με το τι βλέπεις εσύ μπορεί να έχουν τεράστια απόσταση μεταξύ τους.

Π.χ. έχω παίξει πολλά πιάνα που ήταν στα νιάτα τους σίγουρα θαυμάσια, αλλά στην πορεία έχασαν σχεδόν τα πάντα. Ή εν δυνάμει πιανάρες των 150 χιλιάδων, που δυστυχώς δεν έκατσαν ποτέ σωστά από κατασκευής, δε βγήκαν στο επίπεδο που έπρεπε για τα λεφτά τους από την αρχή, και το στρώσιμο δεν έκανε τίποτε, οπότε μιλάμε για πεταμένα 150 χιλιάρικα. Ή το αντίθετο, πιανάκια που δεν τα πιιάνει το μάτι σου, και τα παίζεις και παθαίνεις πλάκα! Ευτυχείς συμπτώσεις.

Με άλλα λόγια, η μάρκα δε σημαίνει απαραίτητα και πολλά, ειδικά στη χαμηλή κατηγορία τιμής. Το πιάνο είναι ζωντανός οργανισμός. Ακούς το κάθε όργανο ξεχωριστά και αποφασίζεις.

Αν εσένα σου έκατσε καλή περίπτωση, αυτό είναι το σημαντικό. Για αυτό, όταν παίρνουμε πιάνο, πάντοτε είναι καλό να έχουμε δίπλα μας κάποιον πιανίστα του οποίου το γούστο εμπιστευόμαστε, και τον βάζουμε να δοκιμάσει το πιάνο. Όπως με τα αυτοκίνητα και το φίλο μας μηχανικό...

Να'σαι καλά. Έχε υπόψιν σου ότι μπορείς στο μέλλον να το κάνεις ΚΑΙ ηλεκτρικό με την προσθήκη ενός συστήματος τύπου silent. To έχω κάνει εγώ στην ουρά Yamaha που έχω στο σπίτι, και κυριολεκτικά σώθηκα. Το βάρος και το τουσέ του κλασσικού, με ακουστικά. Και όταν δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, κανονικά και με το νόμο.

Αν έχεις πρόβλημα ησυχίας με το πιάνο, μπορείς να κάνεις τα εξής δύο πράγματα:

1) Βάλε πλατιές κολλητικές ταινίες στο μεταλλικό σκελετό, άλλες επάνω από την ταστιέρα και άλλες κάτω, και κάλυψε τα σημεία τους που είναι στον αέρα με χαρτί, για να μην κολλάνε πουθενά που δε θές. Μετά, χώσε κουβέρτες και στρώματα μέσα στο πιάνο. Οι ταινίες θα τα εμποδίζουν να ακουμπήσουν τις χορδές, αλλά θα κάνουν θεαματική μείωση στον ήχο, κυριολεκτικά τον ρίχνουν στο 40%.

2) Τα ροδάκια στα οποία στηρίζεται βάλτα πάνω σε κάτι ξύλινα κουπάκια, που μπορείς εύκολα να βρεις σε καταστήματα πιάνων. Μετά το όλο πιάνο μπορείς να το τοποθετήσεις σχετικά εύκολα σε κάποιο χαλί, που από κάτω να έχει ένα ηχοανακλαστικό στρώμα. Πίσω από το πιάνο, ανάμεσα σε αυτό και τον τοίχο, μπορείς πάλι να βάλεις στρώματα, κουβέρτες κτλ. Αυτά κόβουν πάλι θεαματικά την ένταση, και εμποδίζουν τα μπάσα να περάσουν στον σκελετό της πολυκατοικίας και από κει σε όλα τα διαμερίσματα.

Τα 1 και 2 μαζί κυριολεκτικά μειώνουν την ένταση του φυσικού πιάνου στο 1/3.

Αυτά αν φυσικά σου χρειάζεται κάτι τέτοιο.

Καλά παιξίματα! 

Όσον αφορά εμένα, καλά έκανες.

Αν θες τη γνώμη μου, πάρε ένα βιντεάκι με καλό ήχο να ακούσουμε. Δεν αγοράζεις πιάνο από όνομα, αλλά μόνον από παίξιμο.

Εγώ προσωπικά θεωρώ πολύ καλύτερο να πάρεις ακουστικό, εφόσον θέλεις να κάνεις σοβαρή δουλειά με το πιάνο. Και τα έξοδα συντήρησης είναι μόνον το χόρδισμα. Στο ηλεκτρικό οι φθορές είναι πολύ ακριβότερες όταν αρχίσουν να εμφανίζονται. Στο ακουστικό μπορεί και να μην εμφανιστούν ποτέ.

Α, οκ.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Στο συγκεκριμένο μοντέλο που έχω εγώ έχει συμβεί σε πολλούς ανά τον κόσμο. Αν τώρα το διόρθωσαν το θέμα, σούπερ, διότι η αίσθησή του ήταν σχεδόν τέλεια. Αλλά αυτό θέλει διερεύνηση.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Αν θέλεις να παίξεις κάτι δύσκολο, η διαφορά είναι μεγάλη. Αν επιπλέον χρειάζεται να παίζεις σε διαφορετικά πλήκτρα κάθε τόσο, σε όσο πιο σκληρά πλήκτρα προπονείσαι, τόσο πιο εύκολα προσαρμόζεσαι. Το να παίζεις σε σκληρό και να σου πέσει κάπου ένα σχετικώς μαλακό πλήκτρο,, θα το παλέψεις, και όταν συνηθίσεις θα σου φαίνεται και εύκολο. Η αντίστροφη περίπτωση είναι μάλλον εφιαλτική...

Sent from my iPhone using Tapatalk

Τα σκληρά πλήκτρα αν μη τι άλλο, είναι στα συν και όχι στα πλην, αν έχει κανείς συνηθίσει το ακουστικό πιάνο. Και η Roland και η Yamaha προσφέρουν λύσεις ποιοτικές σε αντίστοιχες τιμές. Αν μη τι άλλο, το physical modelling πιάνα της Yamaha είναι φθηνότερα από τα αντίστοιχα της Roland...

Υπάρχουν ηχητικά δείγματα στο internet από κάθε πιάνο. Ρίξε ένα άκουσμα, θα σε γλυτώσει από άπειρη ταλαιπωρία...

Sent from my iPhone using Tapatalk

Σου ξαναλέω, ΕΧΩ Kawai, με πιθανότατα ίδιο ή παρόμοιο μηχανισμό. Δεν αντέχουν. Σκέψου το μην τρέχεις. Οι κριτικές αυτό το σημείο σπανίως το αγγίζουν. Ψάξτο καλά πριν αγοράσεις, να αντέχει. Αξιοπιστία του μηχανισμού στη διάρκεια του χρόνου, από τα πλέον σημαντικότερα πράγματα να σκεφτείς...

Sent from my iPhone using Tapatalk

Ορισμένες φορές, η εκτός θέματος συζήτηση μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα από την εντός θέματος συζήτηση, ενίοτε παρασάγκας. Οπότε οι προτεραιότητες ρυθμίζονται ανάλογα. Food for thought...

Sent from my iPhone using Tapatalk

Α, οκ. Εδώ εξαρτάται το επίπεδο του φίλου. Και βέβαια δεν χωράνε δογματισμοί, αλλά σχετικά με το επίπεδο και τις βλέψεις μιλάμε. Σε αυτό φυσικά θα συμφωνήσω.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Κακώς σπάζεσαι, άλλωστε ο άνθρωπος δεν ζήτησε ηλεκτρικό, silent ζήτησε εξαρχής. Όλοι ξέρουμε και το σωστό και το λάθος και το ακριβό και το φθηνό, και το πραγματικό και το υποκατάστατο. Ο φίλος δεν ζήτησε ηλεκτρικό πιάνο. Silent ζήτησε. Για ποιό λόγο λοιπόν σπάζεσαι; Επειδή επισημαίνω την αλήθεια σε κάποιον που ούτως ή άλλως ακουστικό πιάνο ήθελε;

Sent from my iPhone using Tapatalk

Συγνώμη που θα το πώ αυτό, αλλά ο ήχος είναι το Α και το Ω στη μουσική. Αν κάνεις κλασσικό πιάνο, θες ακουστικό πιάνο. Αν θες να κάνεις κανονικό jazz πιάνο με τις σημερινές απαιτήσεις, οι τεχνικές σου απαιτήσεις είναι οι ίδιες αν είσαι σοβαρός, ξαναλέω, με τα δεδομένα του σήμερα. Άρα πάλι το ακουστικό πιάνο είναι μονόδρομος, όλα τα άλλα είναι υποκατάστατα.

Νότες μαθαίνεις παντού. Δυναμικές, phrasing, swing κτλ ΔΕΝ μαθαίνεις στο ηλεκτρικό. Τα καταστρέφεις συστηματικά στο ηλεκτρικό. Όπως ακριβώς και για έναν κλασσικό.

Just my 2%.

Εν γένει, το ακουστικό πιάνο είναι πολύ βαρύτερο, και με πολύ πιο σωστή κατανομή βάρους, από τα περισσότερα ηλεκτρικά πιάνα. Εκτός αν πάρεις ακουστικό πιάνο του 1900, οπότε βέβαια τότε ήταν ελαφρύς ο μηχανισμός. Αλλά ο μηχανισμός του σήμερα είναι αρκετά ως πολύ βαρύτερος. Και αν πας σε ουρά, καμία σχέση. Προκαλώ οποιονδήποτε να βρει ηλεκτρικό πιάνο με το βάρος στα πλήκτρα ενός Yamaha C7, να μην πάω καν σε άστρωτο Steinway ή ακόμη χειρότερα, Bosendorfer. Για να παίξεις νότα, παίρνεις φόρα από τη σέντρα...

Υπάρχει και άλλη λύση. Παίρνεις ακουστικό πιάνο και βάζεις σύστημα silent μετά. Εγώ προσωπικά αυτό έχω κάνει και έχω σωθεί. Σε ουρά Yamaha btw, δουλεύει τέλεια.

Μαι που όλοι οι γνώστες της jazz είπαν τη γνώμη τους, ας πω και εγώ τη δική μου!

Η γνώμη μου λοιπόν (τονίζω, απλώς τη γνώμη μου λέω, δεν είμαι ο Μωυσής, ήρωας της αντίστοιχης ταινίας, ή κάτι τέτοιο!) είναι ότι υπάρχουν εν γένει τέσσερεις βασικές κατευθύνσεις για ΠΙΑΝΙΣΤΕΣ (το τονίζω αυτό, ούτε για keys, ούτε για Hammond, εκκλησιαστικό όργανο, Celesta, Rhodes, Clavinet, Wurlitzer, Moog κτλ.), τη σήμερον ημέρα.

1) Ασχολείσαι μόνο με το να παίζεις πιάνο 8+ ώρες την ημέρα for life (ενδεικτικό το νούμερο αλλά όχι και πολύ μακριά από την αλήθεια!) μαθαίνοντας έργα. Άλλος για σόλο πιάνο και κοντσέρτα, άλλος για chamber music, άλλος ενδεχομένως (αλλά σπανιότερα) και με τα δύο. Σπανιότερα, διότι έχει τελείως άλλη αντίληψη το σόλο από τη μουσική δωματίου, από όλες τις απόψεις, ρυθμός, δυναμική, άλλο focus τελείως. Τεχνικές απαιτήσεις βεβαίως ίδιες και απαράλλαχτες - υπάρχουν έργα μουσικής δωματίου που είναι πραγματικά θηρία για τον πιανίστα, απλώς παίζει και με άλλους.

Μετά τα εκτελείς. Επιστροφή στην αρχή, παίρνεις 200$ a la Monopoly.

2) Χρησιμοποιείς το πιάνο ως όργανο βοηθητικό για να συνθέτεις. Δεν υπάρχουν τεχνικές απαιτήσεις σε αυτό, πέραν του να μπορείς να παίζεις αρκετά για να βοηθηθείς στο να γράφεις. Αλλά όσο καλύτερα παίζεις, τόσο διευκολύνεσαι στο να γράφεις για πιάνο, αν μη τι άλλο.

Συνήθως τα άτομα της κατηγορίας 1 και της 2 σήμερα δεν συμπίπτουν, αλλά πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις, δόξα τω Γιαραμπί. Βλέπε τα Ρώσικα θηρία (Ραχ, Σκριάμπιν κτλ., που υπήρξαν πιανισταράδες), τον Sorabji, τον Rautavaara ή τον Hamelin σήμερα, που γράφει υπέροχα κομμάτια για πιάνο.

3) Άσχετο θηρίο, ασχολείσαι με το jazz piano.

Για να ασχοληθείς σοβαρά με τα θηρία του είδους, είναι μάλλον επιβεβλημένο να έχεις φτάσει σήμερα σε ένα επίπεδο τεχνικής όσο κοντά μπορείς στα άτομα της κατηγορίας 1, χωρίς όμως να αναλώνεσαι με το να μαθαίνεις συνέχεια ρεπερτόριο, από τη στιγμή που δεν είναι αυτή η δουλειά σου. Πάντως, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί πιανίστες της jazz σήμερα που έχουν παίξει κοντσέρτα Σκριάμπιν, Ραχμάνινοφ, Προκόφιεφ, κτλ. αν όχι σε συναυλία, σίγουρα σαν μέρος των σπουδών τους. Τόσο καλά όσο τα τέρατα; Ίσως όχι, ίσως ναι. Υπόψιν πάντως ότι τα τέρατα της κλασσικής είναι τέρατα για τους κλασσικούς, δηλαδή δεν υπάρχουν και πολλοί κλασσικοί που να παίζουν σε εκείνα τα επίπεδα! Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και βραβευμένοι σε διαγωνισμούς πιανίστες σε κλασικά που παράλληλα έπαιζαν jazz και διέπρεψαν. Αλλά σε κάθε περίπτωση το jazz piano σήμερα απαιτεί τερατώδη τεχνική, εντελώς ισάξια των προαναφερθέντων. Μάλιστα, υπάρχουν jazz πιανίστες που πραγματικά τρέλαναν ΘΗΡΙΑ της κλασσικής μουσικής, βλέπε Art Tatum με τον Vladimir Horowitz (πιο θηρίο από τον δεύτερο σε κλασσική δεν παίζει). Ο Horowitz φέρεται να είχε πει «Αν ο Art Tatum αποφασίσει κάποτε να ασχοληθεί με την κλασσική μουσική, εγώ τα παρατάω την άλλη μέρα». Μην υποτιμάτε λοιπόν τις τεχνικές απαιτήσεις ενός είδους που μάλλον δεν γνωρίζετε σε βάθος. Δέστε και δύο μεγάλους και των δύο ειδών, τον Peterson και τον Andre Previn, να τα λένε:

4) Αντίστοιχο της κατηγορίας 2 για το jazz piano. Είσαι arranger και χρησιμοποιείς το πιάνο για όργανο βοήθειας.

Η συνύπαρξη των κατηγοριών 3 και 4 είναι πολύ συχνή εδώ, διότι εν γένει ο καλός jazz πιανίστας του σήμερα έχει περάσει αντίστοιχη εκπαίδευση με τον κλασσικό συνθέτη, γιατί κατά βάσει είναι συνθέτης - arranger και ο ίδιος.

Το κλασσικό πιάνο με το jazz πιάνο του σήμερα, έχουν αρκετές διαφορές, αλλά και αρκετά κοινά. Το solo jazz πιάνο του σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις έχει αντίστοιχες τεχνικές απαιτήσεις με το solo piano στην κλασσική μουσική, τουλάχιστον όσον αφορά σε ορισμένους ανθρώπους που πέρασαν ενεργά και από τις δύο σχολές. Αλλά το όλο στήσιμο του jazz piano είναι διαφορετικό. Ως jazz πιανίστας, πρώτη προτεραιότητα είναι να παίζεις καλά με άλλους, το solo piano είναι κάτι σαν εξειδίκευση. Ως κλασσικός, ακριβώς το ανάποδο. Αυτό και μόνον αλλάζει το όλο στήσιμο. Είναι πολύ πιο οικείο για τον jazz πιανίστα το παίξιμο chamber music παρά solo piano, ακριβώς διότι η εκπαίδευσή του είναι στο να παίζει με άλλους. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται το να παίζει solo piano ή κοντσέρτα.

Εν τέλει, είναι το τι ΘΕΛΕΙ κάποιος να κάνει, όχι μόνον το τι μπορεί. Μπορεί να μπορεί να κάνει ότι θέλει, και να επιλέξει κάτι ή κάποια από όλα αυτά. Ο Claire Fischer π.χ. έκανε και τα 4. Διάβαζε από το score συμφωνίες του Shostakovich από τα 13 του χρόνια, έκανε συναυλίες ως έφηβος παίζοντας κοντσέρτα Ραχμάνινοφ κτλ, σπούδασε κλασσική σύνθεση (έγραψε μερικά εκπληκτικά κοντσέρτα για τσέλλο, που ήταν το δεύτερό του όργανο), υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους jazz πιανίστες στην ιστορία του jazz πιάνο, και ήταν ένας από τους σημαντικότερους arrangers της ιστορίας.

Αυτά τα ολίγα.

Τώρα, τα πλήκτρα per se, είναι εντελώς άλλη ιστορία. Άλλο θηρίο. Δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω για αυτά διότι δεν γνωρίζω αρκετά για το αντικείμενο.

Θα σου πώ κάτι έχοντας ή έχοντας παίξει σχεδόν κάθε μοντέλο ή μάρκα από τις προαναφερθείσες.

Το Kawai είναι σούπερ... στη θεωρία. Έχω ένα Kawai, το MP 9000. Λίγο ως πολύ παλιό βέβαια, αλλά η αίσθησή του απίστευτη, ήδη από τότε. Μόνο ένα μικρό πρόβλημα: έχουν κολλήσει 9 (ναι, εννέα!) πλήκτρα του, ξανά και ξανά. Μιλάμε για πολύ επισκευή. Και δεν είμαι ο μόνος που το αντιμετώπισα αυτό. Καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη θες να κρατάει, και το συγκεκριμένο μοντέλο τα έφτυσε στο 6-μηνο. Τώρα δεν το αγγίζω καν, διότι αν το αγγίξω κάτι θα χαλάσει πάλι και θα τρέχω για επισκευές. Τα πλήκτρα του σπάνε σαν παντεσπάνι, και συνέχεια πρέπει να αλλάζεις κάτι πλαστικά από μέσα. Δεν ξέρω βέβαια αν έχει τον ίδιο μηχανισμό το αναφερθέν μοντέλο, αλλά αν τον έχει, άστο καλύτερα, θα γίνεις κανονικό ΚΤΜ (κολλητός του μάστορα!)...

Από durability, αυτό που έχω δει εγώ να είναι απολύτως σκυλί, είναι το Yamaha μου, SE90ES. Αντίστοιχο μηχανισμό έχουν και τα άλλα που αναφέρεις. Επίσης σκυλί αποδείχθηκε το Casio Celviano, με πολύ καλό ήχο και μηχανισμό, αλλά σε πιο Clavinova στυλ. Τα καινούρια Clavinova είναι καλά, αλλά τα παλιά είχαν οικτρό ήχο πιάνου. Το Celviano είχε σούπερ ήχο πιάνου και αίσθηση ήδη πριν 20 χρόνια!

Τα ηλεκτρικά πιάνα της Korg είναι πολύ καλά, Της Roland επίσης, εκτός βέβαια από το VP που είναι κορυφαίο, αλλά αγοράζεις αμάξι αντί για αυτό, ή μεταχειρισμένη ουρά, και χίλιες φορές να πάρεις μεταχειρισμένη ουρά παρά ηλεκτρικό πιάνο, δεν το συζητώ. Αν το ηλ. πιάνο πλησιάζει το ακουστικό σε τιμή, πάρε ακουστικό και τέλος.

Αυτά τα ολίγα...