Έκτορας

Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα... ;D

Nice! Όντως καλοκαιρινό. Και μόνο που ακούγεται το boing του spring 'verb, βάζεις και το tremolo, ακούω και το σκάσιμο των κυμάτων! ;D

Οι λόγοι που συστήνω (σε όλους, ανεξαιρέτως αλλά ιδιαίτερα στους κάτοχους LesPaul-οειδών / Gibson-οειδών) την αναβάθμιση (και όχι απλή αλλαγή) των ηλεκτρικών τους, έχουν μεν σχέση με αυτά που αναφέρεις, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Ο σημαντικότερος λόγος για αυτή την αναβαθμιση είναι ότι καθιστούν επιτέλους την ουσιαστική χρήση τους εφικτή και ανοίγουν νέους δρόμους στους ήχους που μπορείς να βγάλεις από μια τέτοια κιθάρα. Για να γίνω πιο ουσιαστικός και σαφής: το 95% των LesPaul-οειδών που πουλιούνται αυτή την στιγμή έχουν ηλεκτρικά τα οποία συμπεριφέρονται ως εξής: 1) Τα tone controls δεν έχουν "γραμμική" απόκριση, το οποίο σημαίνει ότι σε μεγάλο μέρος της διαδρομής τους δεν κάνουν και πολλά και μετά απότομα κόβουν πολλά πρίμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως μου είπε και ένας φίλος / υπεύθυνος μουσικού καταστήματος, "μπορείς να τα έχεις on όπως όλοι, αλλά μπορείς και να τα έχεις στο off, αν θέλεις". Αυτό το είπε για... ποτενσιόμετρα έτσι, όχι για on-off switches. Τί παραπάνω να πω για την παρανόηση στη χρήση τους; 2) Τα volume controls είναι συνδεδεμένα με τον "μοντέρνο" τρόπο της Gibson, ο οποίος, όταν τα χρησιμοποιείς, ταυτόχρονα κόβουν και πρίμα (το οποίο είναι δουλειά των... tone controls). Με άλλα λόγια, χαμηλώνεις το drive σου (πρακτικά), και φέρνεις... και την λάσπη στον ήχο σου. ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι έτσι. ΔΕΝ ήταν πάντα έτσι. Με το '50s wiring, τα volume controls λειτουργούν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως υποτίθεται: κόβουν μόνο ένταση (και τελικά, drive), διατηρώντας και τα πρίμα και την απόκριση των μαγνητών σου. Θα αναρωτηθεί κανείς βέβαια, γιατί διάολο η Gibson σε κάποια στιγμή της ιστορίας της αποφάσισε να αλλάξει το wiring. Κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει, έτσι...; Ε, λοιπόν, όταν τον ανακαλύψει κάποιος να τον μοιραστεί και μαζί μου. Προσωπικά, όφελος στο μοντέρνο wiring δεν έχω βρει κανένα. Όλα τα παραπάνω, πρακτικά, σημαίνουν ότι εκατοντάδες χιλιάδες κιθαρίστες ανά τον πλανήτη δυσκολεύονταν να balance-άρουν τους 2 μαγνήτες στην Les Paul / SG / ES τους, και να βρουν όλους αυτούς τους in-between ήχους που χρησιμοποιούσαν όλοι οι ήρωές τους που τους έκαναν να πιάσουν την Les Paul στην αρχή. Εκατοντάδες χιλιάδες κιθαρίστες κατέληξαν σε... φεντεροειδές, πιστεύοντας ότι μόνο τα φεντεροειδή είναι ευέλικτες κιθάρες και οι Les Paul / SG είναι μόνο... για γκαζοφονιάδες. ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Αν κάποιος μπει στον κόπο να αλλάξει στα ηλεκτρικά του τα παραπάνω, τότε θα είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Δηλαδή, να μάθει να σετάρει το drive του ενισχυτή του / του πεταλιού του, με βάση τον πιο κάτω οδηγό: (Καλή συνέχεια στην ανάγνωση) http://www.mylespaul.com/forums/tonefreaks/48038-how-use-controls-les-paul.html Συνοψίζοντας τί σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά: μπορώ να παίζω funk / blues / ξέρω 'γω, την ίδια ώρα που παίρνω βρώμα από ένα βαρύ distortion (Wampler Sovereign) έχοντας τους μαγνήτες μου στο 4, και με ένα flick of the switch μπορώ να παίξω metal, χωρίς να αλλάξω πετάλι, χωρίς να πλησιάσω την πεταλιέρα μου. Good luck να το κάνεις αυτό με την Strat σου... Απολογούμαι για το... δοκίμιο, αλλά ελπίζω να βοήθησα / βοηθήσω κάποιους.

Για την αλλαγή των ηλεκτρικών που ρωτάς, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η κιθάρα σου θα επωφεληθεί, ακόμα και αν ΔΕΝ αλλάξεις μαγνήτες. Βρες καλά σε ποιότητα και μετρημένα σε values pots, ένα ζεύγος καλούς capacitors και βρες τί είναι το '50s wiring σε Gibson και ζήτα από τον τεχνικό σου να στους συνδέσει σε αυτό το στυλ. Το όφελος από το γεγονός ότι θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις (επιτέλους) τα controls της κιθάρας, θα είναι τεράστιο. Τώρα για μαγνήτες... τί budget έχεις στο μυαλό σου; Και η Seymour Duncan και η DiMarzio έχουν εξαιρετικά set για τη δουλειά που θέλεις, αλλά... the sky is the limit. Πόσα θες να ξοδέψεις και τί αξίζει και τί όχι, μόνο εσύ μπορείς να το κρίνεις.

Ακόμα μια φορά: ΚΟΥΚΛΑΡΑ!!! Μπράβο μάγκες! Πολύ ωραία δουλειά & πολύ ωραία ιδέα.

Elixir δοκίμασες...; ;Όχι πως αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα δηλαδή, κοστίζουν το τριπλάσιο από τις άλλες και αντέχουν το.. τριπλάσιο από τις άλλες. Συζήτηση να γίνεται δηλαδή. Εγώ πάντως κατέληξα να βάζω παντού D'Addario 11-άρες.

Βασικά... διαφωνώ, σε όλο το post. Με όλο τον σεβασμό, έτσι; Προφανώς και δεν έχεις παίξει τον συγκεκριμένο ενισχυτή ούτε έχεις ηχογραφήσει με αυτόν. Ποιά μικρόφωνα, ποιά PC και ιστορίες για αγρίους... Για να μην μπω καν στη συζήτηση στο τί σημαίνει "εξάσκηση" για κάθε κιθαρίστα και στο πώς θέλει / τον / την βολεύει να εξασκείται. Πιο εύκολο πράγμα για εξάσκηση και πιο εμπνευστικό από το να συνδέσεις το κινητό σου (το οποίο έχεις συνδέσει wi-fi στο youtube) στο line in του μικρού Blackstar και να τζαμάρεις μαζί με ένα από τα χιλιάδες backing tracks διαθέσιμα σε κάθε κλειδί και σε οποιοδήποτε απίθανο ή όχι στυλ, προσωπικά δεν έχω βρει. Άσε το πώς ακούγονται και τα 2 κανάλια του, τί απόκριση έχουν στις δυναμικές της πένας και στα controls της κιθάρας... Και μιλάμε για ενισχυτή που, λέμε τώρα, στο τσακίρ κέφι και αν τύχει, τον καρφώνεις σε μία 2x12'' ή 4x12'' και βγάζεις live. Ή ακόμα καλύτερα, στέλνεις line-out στο PA του μαγαζιού και αφήνεις το κουβάλημα στους άλλους...

Με βάση αυτό: και με δεδομένο ότι μπορείς να καλύψεις την χρηματική διαφορά, πηγαίνεις για τον HT-1R. Κάνει ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι, τίποτα που δεν χρειάζεσαι, στο 1ο του κανάλι ("καθαρό") κάνει αυτό ακριβώς που υπόσχεται το γεγονός ότι είναι λαμπάτος, στο 2ο κάνει όλα τα υπόλοιπα, έχει εξαιρετικό reverb, ακόμα πιο εξαιρετικό cab-emulation και, όντως, για εξάσκηση στο σπίτι είναι μια πλήρης και εξαιρετική λύση. Τον χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά με ακουστικά, με πετάλια και χωρίς, με Les Paul, με Tele. Από τις καλύτερες αγορές που έκανα ποτέ.

Πολύ χαίρομαι που βλέπω να ακολουθούν και άλλα μέλη σε προσφορά. Έεετσι! Από το κλιπάκι οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα και πολλά, ίσως πρέπει να ξανακούσω πιο προσεκτικά. Εσένα, πώς σου φαίνεται η διαφορά; Τί σου αρέσει περισσότερο και γιατί; Ο συγκεκριμένος μαγνήτης με είχε απασχολήσει και εμένα σε κάποια φάση...

Από τη στιγμή που είχες τις οποιεσδήποτε αμφιβολίες, για εμένα, καλά 'ξηγήθηκες. Better safe than sorry...

Το γεγονός ότι ο OP δεν θέλει να μοιραστεί μαζί μας τον λόγο που ρωτάει, παρεπιπτόντως, εμένα με ενοχλεί. Σε αυτά τα θέματα είμαι καχύπτοπτος... Σε αντίθεση με τους προλαλήσαντες, στο θέμα της αυθεντικότητας μιας κιθάρας, η γνώμη μου είναι πάντως ότι αν δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για αυτήν (όπως και αν μπορεί να προκύψει το "σίγουρος"), ΔΕΝ αγοράζεις. Ούτε ευκαιρία - ούτε ξευκαιρία. Οτιδήποτε άλλο άλλο μπαίνει στη λογική του "γουρουνιού στο σακί".

Τί σε κάνει να πιστεύεις / υποψιάζεσαι ότι δεν είναι; Προσωπικά, δεν βρίσκω κάτι να με οδηγεί σε κάτι τέτοιο, μια χαρά Epiphone μου φαίνεται...

Μια μικρή σημείωση από εμένα: εκτεταμένη χρήση των controls της Les Paul (ή κιθάρας με παρόμοιο pickup p& control setup) δεν νοείται αν δεν υπάρχουν ήδη τα κάτωθι: 1) ποιοτικά και μετρημένα σε values ποτενσιόμετρα 2) ποιοτικοί capacitors 3) '50s wiring οτιδήποτε άλλο φέρνει... την λάσπη. Άρα, ξεκίνα από την κιθάρα και τους ανάλογους μαγνήτες, ψάξου για ενισχυτή (και ένας βασικός Fender ή ακόμα και ένας Vox θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλή βάση για πετάλια) και μετά πεταλάκι. There are many ways to skin a cat, που λένε κα στο χωριό μου. Για πληροφόρηση, ο Santana προσπαθούσε να παίξει τα πράγματα που έπαιζε ο Peter Green, και τα πρώτα χρόνια χρησιμοποιούσε μια SG με P90s, στην οποία προσπαθούσε να κάνει το woman tone του Clapton. Αλλά με τον δικό του εξοπλισμό ακουγόταν σαν αυτό που ακούμε στην κλασική ηχογράφηση του intro του Black Magic Woman: κλασικός Santana ήχος. Το ίδιο κόλπο του Clapton προσπάθησε να εφορμάσει και ο νεαρός Slash αλλά εκείνος είχε διαφορετκούς μαγνήτες στη Les Paul του και, κυρίως, άλλο ενισχυτή. Και τί "ανακάλυψε"; Αυτό που σήμερα ονομάζουμε Slash-tone. Αυτό που θέλω να πω είναι δεν έχει τόσο πολύ σημασία στο σε τί στοχεύεις. Είναι πολύ ωραίο που σε εμπνέει ένας συγκεκριμένος κιθαρίστας. Σημασία έχει, με τον δικό σου εξοπλισμό και phrasing να καταλήξεις σε κάτι που σου αρέσει και που μπορείς να κάνεις δικό σου. Το ταξίδι δηλαδή μετράει πιο πολύ από τον προορισμό (πωωω, έγινα και ποιητής πρωινιάτικα...).

Κουκλάρα!!! Φαντάζομαι φινίρισμα με διάφανο βερνίκι, για να μείνει... πάνω-κάτω όπως τη βλέπουμε, έτσι; Πάρα πολύ ωραία ιδέα ΚΑΙ υλοποίηση. Μπράβο!

Τώρα που αναφέρθηκε ο Orange Tiny Terror, αν θυμάστε όσοι είσασταν μέσα, ο κιθαρίστας του support group των Aerosmith στο Καραϊσκάκη βγήκε με αυτόν, με μικρόφωνο μπροστά και μερικά πετάλια. Και ακουγόταν super!

Πολύ ωραίο Φώτη, και σύνθεση και εκτέλεση και ηχογράφηση. Σπουδαίος!

Ωραίο, γλυκό παίξιμο Δημήτρη. Οι αριστεροί είναι πιο... jangly που λένε και στο Αμέρικα, δεν είναι κακοί, ιδιαίτερα για ρυθμικό παίξιμο. Μου φάνηκε ότι δεν διαχειρίζονται ιδιαίτερα καλά το gain. Οι δεξιοί είναι πιο "στρογγυλοί", πιο γεμάτοι και με πιο πολλά μεσαία, δεν μου ακούστηκαν άσχημοι σε καμία φάση. Και σήκωναν άνετα και πιο πολύ gain. Υπολογίζω ότι αυτοί είναι αυτοί που σου έστειλα, χωρίς ποτέ να τους έχω ακούσει πιο πριν. Ωραία μουσικούλα όμως κάνεις και με τους δύο και αυτό μετρά περισσότερο απ'όλα.

Πολύ εντυπωσιακή κατασκευή, με γεια! Για πες μας και άλλα όμως, ποιός έφτιαξε το board, τί μουσική παίζεις, για τί το χρησιμοποιείς κλπ.

Δεν κάνει τίποτα μάγκα μου. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω, πριν καν ακούσω τα clips, ότι ακούγονται πολύ πιο ωραίοι στην κιθάρα σου από ότι ακούγονταν... στο συρτάρι μου. ;D

Α, πρέπει να ακούσω απόψε στο σπίτι να δω τί παίζει. Πολύ μου αρέσει αυτό το "πριν & μετά", σαν τις διαφημίσεις αδυνατίσματος ένα πράγμα. Με γειά, έτσι κι αλλιώς!

Οι συγκεκριμένοι που έβαλα, όχι μόνο τηρούν αλλά... τα ξεσκίζουν και το 2, και το 4 και το 5. Και... είμαι ασυγχώρητος που δεν έβαλα στο rock τους Young brothers. Σε μεγάλο βαθμό ο ήχος των ACDC είναι ο ήχος του rock, σε όλο τον πλανήτη.

Αν μιλάμε για rock, τότε και οι Aerosmith (Joe Perry & Brad Whitford) και οι early Guns & Roses (Slash & Izzy Stradling) και άλλοι που δεν μου έρχονται στο μυαλό τώρα χωράνε στην κουβέντα. Αν μιλάμε και για metal, υπάρχουν ακόμα περισσότεροι, αλλά οι top 3 για εμένα είναι: Iron Maiden (Dave Murray & Adrian Smith) Judas Priest (KK Downing & Glenn Tipton) Queensryche (Chris DeGarmo & Michael Wilton)

Αξίζει και με το παραπάνω. Ιδιαίτερα συνιστώ να σου κάνουν και το λεγόμενο '50s wiring και θα δεις πόσο περισσότερο χρήσιμα θα γίνουν όλα τα controls της κιθάρας.