kpeyos

Aυτό συμβαίνει γιατί με χρόνια ο κόσμος κατάλαβε ότι πρέπει να αγοράζει κιθάρες κι όχι βιδωμένα κοντρα πλακέ με μαγνήτες. ;D Αυτό φυσικά έφερε αλλαγές στη ζήτηση και ως εκ τούτου στις τιμές. Με λίγα λόγια η Gibson δεν θα είχε αυτές τις τιμές αν δεν πολύλαγε... Όλες οι εταιρείες πουλάνε στα μέγιστα περιθώρια κέρδους, και είναι και ηθικότατο μάλιστα. Από τη στιγμή που δε σου βάζει κανείς το πιστόλι στον κρόταφο να πάς να αγοράσεις το προιόν του, ούτε είναι και μονοπώλιο, εσύ αποφασίζεις αν αξίζει να δώσεις τα λεφτά σου. (ελπίζω τουλαχιστον να έβγαλε άκρη το παληκάρι με τους μαγνήτες γιατί το ξεσκίσαμε στο off topic).

Tους SLE 101 δεν τους έχω ακούσει από κοντά.

Μάλλον εννοείς το πολυ compression. Οι περισσότεροι διπλοί κομπρεσσάρουν στο pick attack. Aμέσως μετά ο ήχος "ανοιγει". Αυτό είναι κάτι που περιγράφεται ως "note blooming" και είναι βασικό στοιχείο review ενός μαγνήτη που αυτοονομάζεται PAF Replica, μιας και αυτό θεωρείται χαρακτηριστικό στοιχείο του ήχου κάποιων εκ των "καλών" ας πούμε originals. Αποτελείται δηλαδή από την ποσότητα του compression τη διάρκειά του και το πόσο άντιλαμβάνεσαι να "ανοίγει" ο ήχος μετά. Αν και δεν το έχω ακούσει αυτό που λες στον συγκεκριμένο μαγνήτη (τον Jazz) δεν το αμφισβητώ, γιατί δεν τον είχα ποτέ σε δική μου κιθάρα και ίσως να μην το θυμάμαι και καλά. Αυτό το έχει έντονα ο Stormy Monday, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι ωραίο, του δίνει χαρακτήρα, που συνολικά μεταφέρεται σαν ένα είδος "twang" στην κιθάρα. Άκου και το ομώνυμο τραγούδι του Τ-Bone Walker και θα δείς ότι είναι πολύ "πιστός στους original" ήχος. Πάντως ο Tom Holmes δεν το έχει.

Έχεις δίκιο. Αν το 1959 έπαιζα ηλ. κιθάρα και δεν είχα αγοράσει μια L.P σήμερα θα ήμουν εξοργισμένος... ;D Παρ' όλα αυτά εγώ περιέγραψα καταστάσεις που έζησα, και τις σύγκρινα με τις σημερινές οι οποίες είναι σαφώς πιο ευνοικές. Σκέψου δηλαδή τι να πεί κι ο άνθρωπος που το 1990 αγόρασε μια LP std 1000000 δρχ και σήμερα δεν μπορεί να την πουλήσει 1500 ευρώ! Κατά τ' άλλα...προσφορά και ζήτηση λέγεται κι ειν' απλό το θέμα. Η θα θεωρείς ότι σε κλέβουν όλες οι εταιρείες του κόσμου ή καμία...

Define "κλάσιμο"... ::) Πιο κοντά είναι στον Gibson Classic 57 με περισσότερα μεσαία αντί για μπάσα και στον Seymour Duncan Pearly Gates αλλά πολύ πιο γεμάτος (εννοείται είπαμε χωρίς να μπασάρει). Ο Jazz είναι πιο πριμάτος. Και το string separation δεν έχει καμιά σχέση με Gibson ή SD.

μπράβο! δεν ξέρω αν έκανα τόσο καλη περιγραφή... έλεγα μάλιστα να το προσθέσω αλλά βαριόμουν! έχουν ένα πολύ ωραίο sizzle τμετά το αρχικό compression, ταυτόχρονα όμως είναι και λίγο dark με αρκετό σώμα στη νότα, σε αντίθεση πχ με τους Pearly Gates, που είναι λίγο "αδειοι". Πάντως όντως και οι Wolfetone/Dr Vintage είναι πολύ κοντά. Όσο για τα λεφτά, είναι και θέμα γούστου. Εμένα πρός το παρόν μου αρέσουν οι True 60s (για τη φάση που περνάω). Αν έπαιρνα μια 335, μιας κι έχω τους Τrue 60s, θα πήγαινα σε WCR Crossroads ή Throbak 101 limited. Aν έπαιρνα 2 335 ;D, στην άλλη θα έβαζα τους Stormy Mondays. Θέλω επίσης να δοκιμάσω στην L.P τους Tom Short (Marc Ford model). Aλλά προς το παρόν, επειδή είμαι ικανοποιημένος απ' τον ήχο μου δεν το παίρνω απόφαση. Πάντως είναι σίγουρη επένδυση. Τα λεφτά σου τα παίρνεις πίσω στο ακέραιο αν δεν σου κάνουν μεταπουλωντας τους. Μάλιστα στο ebay τους πουλάν σε τρελές τιμές - εως και 900 ευρώ - επειδή ακριβώς είναι ψιλοδύσκολο να βρείς το site και ο Τομ περνά και πολλές περιόδους που δεν ασχολείται καθόλου με το άθλημα... Τούς Holmes τους έχει κι ο Κουρμπής στη Les Paul του. Αν μπορέσει κάποιος να τους ακούσει εκεί. Ναί, όλους τους boutique τους έχω ακούσει σε LP.

Kαι οι δύο μαγνήτες είναι λιγάκι "fuzzy" με έναν γλυκό τρόπο στον τρόπο που ακούγονται όταν ο ήχος τους υπεροδηγείται. Δεν είναι smooth όπως ο Stormy Mondays, όυτε τόσο στρογγυλοί όσο οι True '60s. Πηγαίνουν πρός το dark sweet fuzzy sound. Δεν μπορώ να εκφράσω καλύτερα με λέξεις έναν ήχο. Ελπίζω να κατάλαβες.

Είναι πολύ καλοί. H απόλυτα άμεση αττάκα, το string separation στα βρώμικα και το πώς fuzzάρουν αυτά, είναι όλα τα λεφτά. Σκέψου Black Crowes, ZZ Top... Κάπως έτσι απέκτησαν και το μυθικό status. O Τom Ηolmes επίσης έχει σχεδιάσει τον classic 57 της Gibson, o οποίος μοιάζει πολύ στον χαρακτήρα του fuzz και το attack, αλλά έχει υπερβολικά μπάσα και καθόλου καλό string separation. O S.D Pearly Gates επίσης είναι κοντά (από την κιθάρα του Gibbons), αλλά σαφώς πιο ασθενικός σαν body. Αλλά δεν είναι και οι μοναδικοί σήμερα όπως ήταν πρίν από 15 χρόνια. Οπότε από άποψη ήχου, δεν αξίζει τον κόπο. Καλύτερο αποτέλεσμα θα έχεις αν αλλάξεις καμιά δεκαριά boutique set πουλώντας και αγοράζοντας σε πιο λογικές τιμές μεχρι να βρείς αυτό που σου κάνει 100%.

...πλέον όμως τους φτιάχνουν και στην Ιαπωνία under licence (μπαίνουν στην κιθάρα που κατασκευάζει εκεί ο Tom Holmes την Joelton Classic μια high end LP). Nομίζω ότι εκεί θα τους βρείς καμιά 200αριά δολλάρια φθηνότερα (αλλά δεν έχουν την ίδια μεταπωλητική αξία) Τέλος πάντων, σκάς τα 700, τους αγοράζεις original κι όταν τα τινάξει ο Tom τους πουλάς 5 φορές ακριβότερα... ;D ;D ;D Επίσης για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί σήμερα δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι ακριβοί. Θυμάμαι πριν απο καμιά 15αριά χρόνια, επι δραχμών και προ internet, όταν ο βασικός μισθός ήταν 120.000 μια Les Paul std κόστιζε 1.100.000 (δηλ 10 μισθούς) και ένα σετ του Tom αν έβρισκες καποιον να στο φέρει καμιά 300 χιλιάρικα (δηλ. τρείς μισθούς). Οπότε σήμερα όλοι μπορούμε να ήμαστε χαρούμενοι... :P :P

http://cgi.ebay.co.uk/Marshall-The-Guvnor-overdrive-pedal-effects-guvnor_W0QQitemZ280414741509QQcmdZViewItemQQptZGuitar?hash=item414a056405

Εννοώ: Mπορείς να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία σε boutique overdrives και λίγα έχουν την ποιότητα αυτών των πεταλιών που μπορείς να τα βρείς στα 100-120 ευρώ. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς ενώ καποιά discontinued πετάλια έχουν φτάσει στα ύψη και θεωρούνται συλλεκτικά, αυτά ακόμα διατείθενται σε λογικές τιμές. Καλό πάντως είναι αυτό. Κυρίως δε στα προτείνω τα συγκεκριμένα γιατί συνεργάζονται πάρα πολύ καλά με τον ενισχυτή που έχεις. Γενικά βέβαια συνεργάζονται πολύ καλά με τα πάντα (όλα) , πράγμα επίσης σπάνιο για overdrives.

όχι τα τωρινά τα ασημί. είναι χάλια. κοίτα τα παλιά που δεν βγαίνουν πια. στο μεγάλο μαύρο κουτί. διάβασε και το thread που σου πρότειναν παραπάνω.

στο ebay u.k πιθανότατα. Μεταχειρισμένα Καινούργια όχι. Οι επανεκδόσεις τους που πουλάει σήμερα η Marshall στα ασημί κουτάκια δεν έχουν καμία σχέση με τα παλιά (είναι καταπληκτικά χειρότερες)... Μιάς και ψάχνεις για overdrive τσέκαρε και το Bluesbreaker από την ίδια σειρά. Μην ψάχνεις για ακριβότερα πετάλια. Αυτά είναι καταπληκτικά και πάμφθηνα ακόμα για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω...

http://www.tomholmescompany.com/ του στέλνεις e-mail απαντάει η γυναίκα του. Προσοχή είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΙ (γύρω στα 700 usd αν θυμάμαι καλά). Δοκίμασε καλύτερα να βρείς παλιούς Wolfetone/Dr Vintage από την εποχή που ήταν μαζί. Είναι πολύ κοντά. Πληροφοριακά επίσης, δεν είναι ότι πιο "hot" στην αγορά και το hype αυτή τη στιγμή. Αυτοί είναι: Throbak SLE 101 Limited. Eδώ: http://gundrymedia.typepad.com/throbak_electronics/2008/07/throbak-vintage.html

Mιάς και δεν υπάρχει περιορισμός στο budget, γιατί να συμβιβαζόμαστε με ένα διπλοπέταλο από έναν κατασκευαστή που μπορεί να μας αρέσει πχ το od του και να μη μας αρέσει το dist του κ.ο.κ; Πάρε ένα Lehle D. Loop: http://www.lehle.com/frameset.php?country=us&lang=en (στην Ελλάδα από τον Κουρμπή) και βάλε όποιο o/d και dist σου αρέσει τα οποία μεσω του D.Loop θα μπορείς με το πάτημα ΕΝΟΣ μόνο footswitch να τα αλλάζεις σαν τρία πλήρως προγραμματιζόμενα κανάλια... (μαζί / χώρια τα gain pedals, μόνο καθαρό σήμα / buffer / dist + buffer και δεν ξέρω τι άλλο...) Τότε όντως θα έχεις τό απόλυτα εύπλαστο και ταυτόχρονα εντελώς έξω από συμβιβασμούς αποτέλεσμα.

Λοιπόν, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟ ΝOVA DRIVE, από τις περιγραφές στο site φαίνεται ότι στηρίζεται στα παλιότερα Vinrage Overdrive και Vintage Distrortion της T.C Electronics τα οποία είχα παλιότερα. To Vintage Overdive είναι ένας Tube Screamer κλώνος χωρίς καθόλου compression και χωρίς την προσθήκη των μεσαίων. Aπλά καλό μου φάνηκε, αν κι έχει να κάνει πολύ με τον ενισχυτή και την κιθάρα το συγκεκριμένο. Και φυσικά έχει να κάνει και με τα γούστα. Εγώ δεν είμαι και ο πιο φανατικός των Tube Screamers... To Vintage Distortion έχει πολύ ιδιαίτερη χροιά, στα low gain μπορεί να χαρακτηριστεί και ως Jazz Distortion, dark και μπαρουτοκαπνισμένο. Στα high gain του fuzzάρει πολύ περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να fuzzάρει ένα "πραγματικό" distrortion. Βασικά γίνεται ένα σχετικά πριμάτο fuzz. Γενικά είναι πολύ περιορισμένο και πιστεύω εδώ πως είμαι πιο κοντα στην αντικειμενικότητα. Με κάθε επιφύλαξη ως προς την ακρίβεια της αρχικής υπόθεσης, αν αυτή ισχύει τότε μάλλον δεν σου κάνει με τίποτα.

Kι εγώ για αίσθηση μίλησα, και για τη δική μου μόνο. (Αν δεν ήταν σαφές, το διευκρινίζω τώρα). Τις διαφορές που προκύπτουν μεταξύ διαφορετικού μεγέθους τάστων θα μου επιτρέψεις να πώ ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό μπορώ να τις συνυπολογίσω.

υπάρχει ένα bad cat 2tone στις αγγελίες. Χτύπα το και καθάρισες. Δεν θα χρειαστεί να μοντάρεις ενισχυτή σε καμιά περίπτωση.

Άλλη μια "παράδοξη λύση" αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα... Πάς στοn crazytubecircuits και τον ρωτάς αν μπορεί να σου φτιάξει μια customia multipedal που να περιλαμβάνει το overdrive και το distortion του! Αν κι εγώ, θα το έφτιαχνα μόνο με τα δυό overdrives, ένα ziggy με το gain όλο αριστερά για AC30 low o/d κι ένα ziggy plus με το gain όλο δεξιά για το plextortion!

Κι εγώ... ;D. Αλλά ovedrive/distortion ζήτησες, είπα να σου προτείνω τα πλέον "κλασσικά". Δεν γίνεσαι λίιγο πιο συγκεκριμένος. Εγώ νομίζω π.χ ότι για τον Boogie στο καθαρό, θα έψαχνα κάποιο Dumble style overdrive. Όπως π.χ το ZenDrive ή το ΖenKudo ή το Μenatone Howie. To BB Preamp ακούγεται επίσης εξαίσια σε αυτούς τους ενισχυτές. Το πρόβλημα έιναι ότι ακόμα και κάποια "διπλά" πετάλια που μου έρχονται στο μυαλό είναι συνήθως οverdrive/boost ή distortion/boost και δεν ξέρω κάτι πραγματικά αξιόλογο σαν overdrive/distortion. Θα μπορούσα βέβαια να προτείνω να πάρεις το overdrive απ' το boost, αλλά με αυτόν τον τρόπο στον συγκεκριμένο ενισχυτή και κανάλι δεν θα μπορείς εύκολά να βρείς ισορροπία στην ένταση.

Για μένα η μεγαλύτερη διαφορά είναι το πόσο σκληρή η μαλακή νιώθω την ταστιέρα στο χέρι. Μου είναι δύσκολο ή μάλλον "ξένο" να παίξω σε μια πολύ σληρή εβένινη η γραφιτένια ταστιέρα. Παρ' όλα αυτά σαν θέμα αισθητικής προσωπικά οι εβένινες και οι πολύ καλές rosewood ταστιέρες μου αρέσουν περισσότερο. Οι πιό ακουσμένες απόψεις, σαν urban myth ένα πράγμα που έχω ακούσει, και χωρίς να παίρνω θέση στο αν ισχύουν ή όχι σε ότι αφορά τις επιπτώσεις τους στον ήχο, λέν πώς οι maple ταστιέρες ακούγονται πιο "ένρινες" οι rosewood πιο "ζεστές" και οι εβένινες πιο "πρίμες" και "στενές". Νομίζω πάντως ότι αν πιάσεις μέρικές ίδιες κιθάρες και σου αρέσουν ηχητικά, μόνο σαν αισθητική μπορεί από 'κει και πέρα να σε απασχολήσει σοβαρά το θέμα.

Mιά πολύ ωραία λύση που μου έρχεται στο μυαλό είναι να πάς από τον JAM να σου φτιάξει ένα multipedal που θα αποτελείται από κάποιο Tubescreamer (βγάζει δύο πολύ ωραίες εκδόσεις) και από ένα Big Muff ή RAT (πάς τα ακούς και αποφασίζεις, υπάρχουν κι άλλες επιλογές)...

Mπά μια φθηνιάρα Hofner είναι από ΚΑΠΛΑΜΑ... (ήξερε τι έκανε ο Jeff Beck)

Aπολάυστε...

ο Vibrolux ίσα που πιάνει τη βάση...αν τον ακούσεις με τον Bludotone.. ;D Πάντως από Fender εγώ προτιμώ πιο tweed καταστάσεις από Fender για την L.P... ειδικά κανέναν Super άντε και και κάνα Βandmaster, με 10άρια μεγάφωνα που να την "ακούν" εύκολα. Α, επίσης το παρακάτω videάκι με είχε αρρωστήσει αρκετό καιρό: (Les Paul+Bassman+Tonebender)