kpeyos

Δεν έχω ακούσει Nord μέσα από λαμπάτους ενισχυτές, leslie κλπ. Επίσης δεν έχω ακούσει το lounge lizard. Είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω ως προς το ότι δεν είναι "στοιχειωδώς απαραίτο" ένα πραγματικό rhodes, ένα vintage όργανο κ.λ.π μιας και η άποψη αυτή μου φαίνεται έως και δογματική από την στιγμή που, τουλάχιστον εμένα, το Nord δεν με έχει πείσει ηχογραφημένο καρφί ότι μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει το παραπάνω σχόλιο. Και νομίζω ότι έχω ακούσει αρκετές ηχογραφήσεις με Nord. Noμίζω ότι μια σωστότερη άποψη θα ήταν, ότι ο καθένας πρέπει στην τελική να διαλέξει μεταξύ του απόλυτου ήχου και του κουβαλήματος...

Ήθελα να ρωτήσω αν το έχει δοκιμάσει κανείς, και πως συγκρίνεται με τo SM57 της Shure που έχω (αγορασμένο το 2000) για ηχογράφηση κιθάρας. Ο ενισχυτής που σκοπεύω να ηχογραφήσω είναι Marshall JCM 800, 50 watt. Aν υπάρχει και κάποιος που έχει ακούσει το παλιό MD 409 και έχει μέτρο σύγκρισης μεταξύ των δύο, θα είναι ακόμα καλύτερα. Με ενδιαφέρει η καλύτερη ποιότητα, όχι η σχέση ποιότητας/τιμής στις απαντήσεις. Ευχαριστώ.

+1 ώς προς το ότι είναι το κορυφαίο σε αυτό που κάνει, που προσωπικά έχω ακούσει (αν και έχω σταματήσει να πάιζω πλήκτρα εδώ και 10 χρόνια περίπου). Βέβαια, nothing beats the real thing, και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ούτε καν κοντά κοντά δεν έρχεται από πλευράς παικτικής συμπεριφοράς και ηχογραφημένου αποτελέσματος. Τουλάχιστον εγώ την ακούω τη διαφορά πεντακάθαρα, τόσο στα πιάνα του Nord όσο και στα όργανα (είμαι κάτοχος ενός vintage Κorg CX-3, έχω πάιξει αρκετά με ένα Rhodes Mark II). Bέβαια παρουσιάζει τα εξής πλεονεκτήματα: α) Κανείς από το ευρύ κοινό δεν θα καταλάβει, ιδιαίτερα σε live (εκτός από πληκτράδες που έχουν ασχοληθει με vintage όργανα)... β) Εκτός του Rhodes θα χρειαζόσουν απαραίτητα και έναν Fender Twin για να έχεις αποτέλεσμα (το κόστος ανεβαίνει αρκετά).

Όλοι οι low/medium output humbuckers έχουν λιγότερο pull από τους μονούς που έχεις ήδη επάνω στην κιθάρα λόγω της κατασκευής τους που τους δίνει ασθενέστερο μαγνητικό πεδίο. Τους air classic δεν τους έχω ακούσει, απλά η DiMarzio γενικά προσανατολίζεται σε πιο "modern" μαγνήτες.

Συμφωνώ κι εγώ για το eq αν η παραμόρφωση σου προέρχεται αποκλειστικά από πετάλι. Τα boosters κυρίως προορίζονται για να σπρώχνουν ενισχυτή. Κατά τ' άλλα αν και ο κανόνας είναι τα boosters να μπάινουν μετά από τα dist/od, στην πράξη έχει να κάνει με το πιό πετάλι "φορτώνει" καλύτερα ή αν θέλεις "δέχεται" καλύτερα το επιπλέον σήμα για μπεί μετά στο chain.

Δεν είναι φυσικά όυτε όλες οι Studio μάπα, ούτε όλες οι Standard και οι Made In Japan καλές. Γεγονός, μιλώντας σε γενικές γραμμές, είναι ότι η Studio είναι πιο "μεσαία" σε ήχο από μια Std που έχει περισσότερα μπάσα και πρίμα, πιο κοντά δηλαδή σε SG. Γι αυτό άλλωστε οι T μαγνήτες που φοράνε και οι SG και οι LP Studio εχουν περισσότερες "άκρες", και ιδιαίτερα πρίμα, για να τις εξισσοροπούν. Αν θέλαμε να μιλάμε για μια ποιότητα παραπάνω, σταθερά, τότε θα έπρεπε να μιλάμε για τις Custom Shop σειρές R, VOS κλπ, τις ακριβές ΕSP Navigator, τις Collings City Limits, τις Τom Holmes Joelton Classic, τις Τokai LS 380 κλπ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως, θα έφτανες ή και ξεπερνούσες τις 3000Ε. Γεγονός επίσης ότι ούτε οι Gibson U.S.A όυτε και όλες οι Made In Japan ρέπλικες έχουν την ιδιάτερα σταθερή ποιότητα στην παραγωγή τους, οπότε αν δεν τις ακούσεις από κοντά, θα πας εντελώς στην τύχη. Η πρότασεις μου: A) Προσπάθησε να βρείς κάποια μεταχειρισμένη. Ακόμα κι αν την αγοράσεις χωρίς να την έχεις ακούσει και δεν σου βγεί καλή, οι πιθανότητες να χάσεις λεφτά πουλώντας τη, περιορίζονται σημαντικά. Β) Προσπάθησε να αγοράσεις κιθάρα που έχεις παίξει και ακούσει. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος που σου εξασφαλίζει ότι θα μείνεις ευχαριστημένος από την κιθάρα, επίσης μπορεί έτσι να κερδίσεις και λεφτά αν π.χ ανακαλύψεις ότι μια Studio σου αρέσει περισσότερο από μια std. Εκτός αυτού όμως είναι και μια διαδικασία με...ψυχολογικά θεραπευτικές ιδιότητες. Κι αν την βρείς στην Ελλάδα και παίζει αλλά είναι 100-200 ευρώ ακριβότερη από το εξωτερικό, μην τα λυπηθείς και δώσεις 1000 ευρώ για να πάρεις...γουρούνι στο σακί...

+1. Aπλά άλλαξε και τα pots με 500k. Tώρα βέβαια αν π.χ προτιμάς τον ήχο μιας ES335 από αυτόν μιας Strat, σαφώς και δεν σου φταίνε μόνο οι μαγνήτες. Επίσης τα κάπως "ασθενικά" μπάσα της συγκεκριμένης κιθάρας δεν την κάνουν και το πιο ιδανικό όργανο για καθαρή Jazz. Πιστεύω ότι ακόμα και μια Tele υπερτερεί καθαρά σε ένα τέτοιο είδος ήχου. Νομίζω ότι ο Ford και ο Carlton παίζουν με Gibson Classic 57. Μεσαίους δεν τους λές με τίποτα τους συγκεκριμένους, απλά έχουν περισσότερα μπάσα από τους μαγνήτες που εγώ θεωρώ "ιδανικούς" P.A.F. Aυτό σε μια Les Paul ή μια 335 αποτελεί πρόβλημα για κάποιους (και για μένα) οι οποίοι γι αυτόν το λόγο επιλέγουν πιο "boutique" λυσεις. Μια strat όμως ίσως και να την βοηθάει, δεν έχω ακούσει βέβαια ποτε τον συγκεκριμένο συνδυασμό.

Δυστυχώς στα δικά μου αυτιά, οι stacked διπλοι σε μέγεθος μονού είναι η συνταγή της αποτυχίας...ακόμα δεν έχω ακούσει κάποιον τον οποίο να μην έχω αντιπαθήσει σφόδρα, απ' το πρώτο κιόλας ακκόρντο. Δεν ακούγονται σε καμια περίπτωση σαν διπλοί, είναι σαν να ακούς πάρα μα πάρα πολύ κακούς mini humbuckers, υπερβολικά "στενοί" και κομπρεσσαρισμένοι. Η πρόταση μου είναι να σκάψεις την κιθάρα για κανονικούς διπλούς αν σου αρέσει αυτός ο ήχος, και η κιθάρα κατα τ' άλλα σε καλύπτει. Και μην ανησυχείς για το μαγνητικό πεδίο. Λόγω κατασκευής στους κανονικούς διπλούς είναι γενικά πολύ πιο ασθενές απ' ότι στους μονούς. Επίσης λες οτι σου αρέσουν τα jazz/blues με πολλά μεσαία στον ήχο. Επειδή γενικά αυτό είναι λιγακι αντιφατικό μιας και οι περισσότεροι κιθαρίστες των ειδών αυτών προτιμούν αντιθέτως πολύ open μαγνήτες, μήπως θα μπορούσες να δώσεις κάποια παραδείγματά. Θα βοηθούσε επίσης στις προτάσεις (low output humbuckers υπάρχουν άπειροι), αν μας έλεγες κάποια πράγματα για την κιθάρα και τον εξοπλισμό σου, το budget σου, και τι δεν σου αρέσει στούς υπάρχοντες μαγνήτες.

Λοιπόν... τον τελευταίο καιρό έχω κάνει μια μίνι διατριβή στους μαγνήτες για Gibson...(τους boutique). Ως fanatic Les Paulάκιας θα σου πρότεινα να μας πείς αν θα περιέγραφες τη συγκεκριμένη κιθάρα, αν σου ακούγεται πιο πολύ μπάσα ή πρίμα. Επίσης τί ακριβώς δεν σου αρέσει στους μαγνήτες που φοράει αυτήν τη στιγμή η κιθάρα. Καλό επίσης είναι να μας πείς αν προτιμάς έναν γλυκό, αλλά "μικρότερο" ήχο ή έναν πιο "γεμάτο" συχνοτικά ήχο ή επίσης αν σε ενδιαφέρει περισσότερο ένας hi fi ήχος ή ένας πιο vintage.

Tα Rangemasters κι όλα τα συναφή Treble Boosters προορίζονταν όταν κατασκευάστηκαν (πολύ σημαντικό να λαμβάνουμε τέτοια πράγματα υπ' οψην) για βρετανικούς ενισχυτές (Marshall, Orange, Vox) της εποχής (60's/70's) οι οποίοι είχαν την τάση να γίνονται υπερβολικά "σκοτεινοί" όσο τους άνοιγες. Επίσης "έσφιγγαν" τα μπάσα στους τότε "αδύναμους" σχετικά μαγνήτες που φορούσαν οι διάφορες Gibson, Fender κλπ. Φυσικά και λόγω των tranzistors γερμανίου που χρησιμοποιούσαν πρόσθεταν το δικό τους αρμονικό περεχόμενο στον ήχο, ενώ είχαν μεγάλη απόκριση ανάλογα με τη θέση του volume της κιθάρας. Φυσικά τα treble boosters δεν προορίζονται για "flat/bright" ενισχυτές όπως είναι οι Fenderοκατασκευές πλην του Bassman, ή για μοντέρνους αμερικάνικης σχολής high gain ενισχυτές, ή για κιθάρες με πολύ "δυνατούς" μαγνήτες (δεν ταιριάζει το πολύ υψηλό σήμα με τα tranzistor γερμανίου γενικότερα). Για τα fuzz και την χρήση τους υπάρχουν αρκετές σχολές. Εγώ προτιμώ ενισχυτές που να έχουν έστω κάποιο break up (να μην είναι τελείως καθαροι, ακόμα και στο 10). Κατά τ' άλλα ένας ήχος που προσωπικά δε μου αρέσει αλλά έχει αρκετούς θαυμαστές είναι ενός ενισχυτή με τεράστιο καθαρό headroom (δεν βρωμίζει πότε από μόνος του) + πετάλια. Σε αυτήν την κατηγορία αν θα έπρεπε να προτείνω έναν, με βάση τη σχέση τιμής απόδοσης πάντα, θα ήταν κάποιο μεταχειρισμένο Fender "The Twin" ή "Super Twin" από τα τέλη των 70s (γύρω στα 800 Ευρώ αν δεν κάνω λάθος). Φυσικά χωρίς Rangemaster.

α) Κατηγορία : Kατασκευή. 1. Όλες οι Fender style με hollow χαρακτήρα (Strat, hollow body Tele κλπ) - ήταν στραβό το κλήμα, το φαγε κι ο γάιδαρος... 2. Όλες τις Neck Through που ακούγονται σαν τσιμεντόλιθοι. 3. Όλες τις Gibson style που δεν παίζουν. Αφενός αν μια Gibson style δεν παίζει δεν την παλεύεις με τίποτα και δεν πρόκειται να βγάλεις ήχο ποτέ, αφετέρου βγάζουν κακό όνομα σε όλους μας ότι είμαστε επιπλολάτρες, άμουσοι κλπ... β) Κατηγορία : Ηλεκτρονικά. 1. Όλες οι Fender και οι Superstrat με humbuckers. Oι humbuckers μπαίνουν σε κιθάρες όχι σε καρφωτά τελάρα... 2. Όλες οι κιθάρες με active ηλεκτρονικά, stacked διπλούς, silent μονούς ή υπεργκαζωμένους γενικά μαγνήτες όπου ο ήχος δεν σώνεται με τίποτα. Y) Kατηγορία : Εμφάνιση 1. Μεταλλοκιθάρες 2. Fender Style με καπάκια από maple, natural ή antique natural finish κλπ τα οποία αφαιρούν από τον "σπορτίφ" χαρακτήρα των συγκεκριμένων κιθαρών. 3. Όλες τις κιθάρες με "χρυσαφικά".

Πήγα στη συναυλία, πολύ καλή. Από ότι μου είπε ένας φίλος που το είχε ψάξει περισσότερο η Baldwin αυτή είναι η ίδια κιθάρα που χρησιμοποιούσε ο Bid από τα 80s. Πολύ καλό επίσης το Jacob's Ladder ΕP σαν δουλεια των Monochrome. Για την ιστορία μάλιστα έτσι είχαμε ονομάσει το και το group μας για ένα χρονικό διάστημα.

Τα βερνίκια είναι τοξικά όταν καίγονται και γι αυτό δεν πρόκειται να το κάνω...Κατα τ΄άλλα αν έχεις 200 ευρώ και σου αρέσουν οι Gibson style κιθάρες δε θα σε κατηγορήσω να πας να πάρεις μια Epi Korea-China-Indonesia, αλλά ας μην μπερδευόμαστε...Gibson δε θα γίνει ούτε με μεταμόσχευση εγκεφάλου... Eπίσης δεν καταδίκασα όλες τις MIJ L.Ps και είναι σαφές, εξάλλου ανέφερα και κάποια παραδείγματα για το αντίθετο. Είπα όμως ότι σε καμιά περίπτωση δεν παίζουν όλες και μάλιστα καλύτερα από Gibson. Αυτό που ακούγεται είναι μύθος και το λέω εκ πείρας, ενώ ίσως και λόγω σπανιότητας/συλλεκτικότητας σήμερα οι περισσότερες είναι υπερτιμημένες. Aν είχες ίσως την ευκαιρία να ακούσεις δέκα τέτοιες κιθάρες από κοντά, μπορεί να εύρισκες και το τρελό bargain, αλλά τι έχεις να πείς στον φίλο μου που έφερε την υπερσπάνια Orville, τα σκασε κανονικά, κι όταν την ακούσαμε σκάσαμε κι εμείς στα γέλια (οι υπόλοιποι εκτός του κατόχου)... Αυτά συν το γεγονός ότι στην Ελλάδα (όχι στο noiz συγκεκριμένα) δεν έχουν την μεταπωλητική αξία των Gibson το οποίο είναι επίσης δεδομένο. Εσύ που διαφωνείς συγκεκριμένα;

Kανονικά μάλλον το thread θα έπρεπε να λέγεται: Gibson U.S.A LPs vs Heritage LPs, MIJ LPs, Korean-Chinese-Indonesian Epiphone LPs vs Everybody Else + Aξίζει να αναβαθμίσει κανείς μια Korean-Chinese-Indonesian Epiphone LP;;; H γνώμη μου: i) Gibson Όντως οι σειρές Studio-Std των Gibson υπέφεραν πολύ σε ποιότητα για τα δεδομένα κάποιου που αναζητά των ήχο των παλιών Les Pauls. Λίγα τα καλά κομμάτια που έχω ακούσει από τα 70s έως και το 2004 που είχα την ευκαιρία να δοκιμάζω πολλά όργανα. Έχω όμως μάθει ένα πράγμα: Δεν δίνω 2-3 χιλιάρικα ευρά για μια κιθάρα που δεν έχω ακούσει. Είμαι σίγουρος ότι με καλό ψάξιμο και καλό αυτί μπορεί κάποιος να βρεί μια Std ή Studio που να παίζει. Ακόμα και κάποιος πιο άπειρος μπορεί να βρεί σήμερα μια καλή vos να ακούσει και να παίξει για να έχει ήχο αναφοράς όταν ψάχνει. Θεωρώ πάντως σε κάθε περίπτωση απράδεκτο μια κιθάρα που κοστίζει όσο μια Gibson LP Std να θέλει τόσο ψάξιμο. Έτσι έκανε όνομα εξάλλου κάποτε η PRS (φοβερο consistency κατασκευής σε σχέση με τις Gibson). ii) Heritage Δεν είχα την ευκαιρία να τις δοκιμάσω στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν μπόρεσα να ξεπεράσω ποτέ τις καφέ ταστίερες (στα ανταγωνιστικά από θέμα τιμής μοντέλα) και το headstock, πάντα σαν αισθητική άποψη. Ηχητικά, αν και φορούσαν γνωστούς στα αυτιά μου μαγνήτες (SD '59, Antiquities), είχαν δικό τους χαρακτήρα. Σε άλλους μπορεί να αρέσει εγώ προτιμώ πιο "παρδοσιακό" ήχο. Σαν ποιότητα κατασκευής, καλύτερη συνολικά από πολλές Std & Studio. iii) ΜΙJ LPs. Αν επέλεγα να πώ ένα πράγμα θα ήταν ότι πολλές από αυτές είναι τραγικά υπερτιμημένες. Σε εποχές που μπορείς να βρείς μια μεταχειρισμένη Gibson LP std στα 1000 ευρώ δεν αξίζει να πάς να δώσεις 700-800 ευρώ για μια Greco,Burny,Edwards,Orville, κλπ. την οποία πιθανότα δεν έχεις ακούσει. Καλύτερα να το ρισκάρεις με μια Gibson που δεν έχεις ακούσει. Τουλάχιστον την Gibson την πουλάς και παίρνεις τα λεφτά σου πίσω. Άν όμως τις βρείς στα 400-500 ευρώ αξίζουν τον κόπο. Έχοντας πει αυτά όμως κάποιες top of the line Τokai LPs που έχω ακούσει πατάνε τις Gibson για πλάκα. Δυστυχώς αυτές έχουν φτάσει σήμερα μεταχειρισμένες κοντα στα 2000 $ και σε αυτά τα λεφτά βρίσκεις πολλές κιθάρες να παίζουν...Να σημειώσω ότι δεν έχω ακούσει τις καινούργιες Tokai και τις ακριβές Bacchus. iv) Korean/Chinese/Indonesian Epiphone LPs. Ουσιαστικά μια Samick με άλλο headstock. To 99,9% αυτών των κιθαρών θα πιάναν χώρο στα σκουπίδια, ενώ το να τις κάψεις στο τζάκι δεν προτείνεται γιατί τα βερνίκια είναι καρκινογόνα. Γι αυτό το λόγο δυο περιπτώσεις (από τις πάρα πάρα πολλές) που έχω ακούσει να παίζουν συμπαθητικά μου προκάλεσαν τεράστια έκπληξη. Οι κιθάρες δεν σώζωνται με μαγνήτες και ηλεκτρικά αν δεν παίζουν εξαρχής αλλά αν κάποιος έχει ήδη μια, σίγουρα αυτά αποτελούν αναβαθμιση του συγκεκριμένου οργάνου. Κατά τ' άλλα δεν αξίζουν σαν αγορά γιατί όπως προείπα μπορείς να βρείς και κάποιες μεταχειρισμένες MIJ LPs με 400-500 ευρώ.

Kατ' αρχάς ευχαριστώ για τις απαντήσεις αν και έχουν περάσει περίπου δυόμιση χρόνια που έχει λήξει το πρόβλημα και το οποίο τελικά δεν οφειλόταν στο bias αλλά στο ανεκδιήγητο και κωμικοτραγικό service που το bon studio μου προσέφερε ως επίσημος αντιπρόσωπος της Marshall... Αφού λοιπόν πήγα τον ενισχυτή τρείς συνολικά φορές και πλήρωσα πάνω από 700!!!!! ευρώ (τρείς φορές χρειάστηκε να αλλαχτούν λυχνίες), ενώ ο συνολικός χρόνος αναμονής ξεπέρασε συνολικά τους δυο μήνες, πήγα σε κάποιον άλλο τεχνικό (για να μην κατηγορηθώ ότι κάνω διαφήμιση δεν postάρω όνομα), ο οποίος ανακάλυψε ότι οι τύποι είχαν αλλάξει κάποιους πυκνωτές και είχαν βάλει ότι είχαν πρόχειρο, με συνέπεια φυσικά τα ρεύματα στον ενισχυτή να είναι άλλα αντ' άλλων. Αφού χρειάστηκα να ξαναλλάξω τελικά λυχνίες (για τέταρτη φορά μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο και χωρίς ουσιαστηκά να παίζω αφού εκείνη την περίοδο έλειπα συνεχώς στο εξωτερικό) και να πληρώσω άλλα 200 ευρώ ο ενισχυτής φτιάχτηκε και από τότε παίζει μια χαρά (ευτυχώς δηλαδή... κόντεψα να του στήσω άγαλμα του ανθρώπου όταν τελικά τον έφτιαξε, γιατί εκτός του ότι έκαιγε λυχνίες ο ενισχυτής ακουγόταν ότι δεν παίζει σωστα). Θα ήθελα εδώ να ευχαριστήσω και πάλι το service του bon studio, γιατί εκείνη την περίοδο τα λεφτά μου περίσσευαν και δεν είχα σε ποιόν να τα δώσω...

Σίγουρα θα προτιμούσα κάποια σαν αυτές, έστω και σε όχι τόσο mint κατάσταση: http://cgi.ebay.com/Japan-Vintage-Greco-Mint-Collection-EG-450-1984_W0QQitemZ320346034565QQcmdZViewItemQQptZGuitar?hash=item320346034565&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=72%3A1205%7C66%3A2%7C65%3A12%7C39%3A1%7C240%3A1318%7C301%3A0%7C293%3A1%7C294%3A50 http://cgi.ebay.com/Greco-EG-600-Custom-Black-LP-Guitar-MIJ-1990_W0QQitemZ230328676911QQcmdZViewItemQQptZUK_Musical_Instruments_Guitars_CV?hash=item230328676911&_trksid=p3286.c0.m14&_trkparms=72%3A1205%7C66%3A2%7C65%3A12%7C39%3A1%7C240%3A1318%7C301%3A0%7C293%3A1%7C294%3A50 http://cgi.ebay.com/Edwards-by-ESP-LP-Model_W0QQitemZ130264392206QQcmdZViewItemQQptZGuitar

Aπλώς αν βελτιώσεις τον ήχο σου, σκέψου καλά τι δεν σου αρέσει στον ήχο που βγάζει ως τώρα η κιθάρα, και αν φταίνε ή όχι οι μαγνήτες γι αυτό. Αν π.χ ο ήχος της κιθάρας σου σου αρέσει και ως έχει, απλά θέλεις ένα σετ μαγνήτες με διαφορετικό χαρακτήρα, βρίσκεσαι στην καλύτερη περίπτωση. Απλά αλλάζεις μαγνήτες και τελειώνεις. Αν ο ήχος σου σου αρέσει αλλά υπάρχει κάτι το αφύσικο σε αυτόν όπως πρίμα που "ξύνουν" υπερβολικά σε συνδυασμό με σχετικά υψηλό output ή είναι υπερβολικά "θολά" σε συνδιασμό με χαμηλό output τότε και πάλι η αλλαγή μαγνητών θα βελτιώσει τον ήχο σου. Αν όμως η κιθάρα σου ακούγεται ασθενική ακόμα και ακουστικά, ή χωρίς καθόλου μπάσα όπως συχνά συμβαίνει με πολλές Epi, και γενικότερα δεν σου αρέσει ο ήχος της, η αλλάγή μαγνητών και ιδιαίτερα αν πάς σε κάτι ιδιαίτερα vintage όπως οι διάφοροι P.A.F κλώνοι, ή σε κάτι πολύ πριμομεσαίο όπως π.χ οι Seymour Duncan JB μάλλον θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Γενικότερα μπορείς πάντα να βελτιώσεις τα πράγματα με καλούς μαγνήτες αλλά δεν θα φτάσεις να έχεις ακριβώς τον ήχο που έχει μια κιθάρα η οποία από κατασκευής ακούγεται διαφορετικά.

Eντάξει το κάυε πράγμα στον καιρό του. Το 1987 ο Jubilee θα μπορούσε να θεωρηθεί μια χαρά Ηιgh Gain ενισχυτής π.χ. Σήμερα αν θέλεις high gain ενισχυτές υπάρχουν όντως πολλοί κατασκευαστές οι οποίοι αριστεύουν στον συγκεκριμένο τομέα και σε προσιτές τιμές, οπότε δεν τίθεται καν θέμα αγοράς ενός Jubilee εκτός κι αν κάποιος ψάχνει αποκλειστικά αυτόν τον ήχο. Aπό την άλλη η δομή του preamp section που έχει όμως ένας Jubilee, σε περιορίζει. Και στο προηγούμενο post δεν εννοούσα ότι αν βάλεις ένα πετάλι μπροστά από τον vertical input θα ακουστει ακριβώς σαν Jubilee, αλλά ένας vertical input σηκώνει πραγματικά οποιοδήποτε πετάλι fuzz-distortion-overdrive και σου δίνει δέκα διαφορετικούς ήχους, γεμάτους αλλά με το Detail του ενισχυτή να παραμένει σε οποιαδήποτε ένταση και φυσικά με το sweet spot να βρίσκεται πάντα σε αρκετά υψηλές εντάσεις. Από την άλλη ο Jubilee λασπώνει πολύ πιο εύκολα με ένα τέτοιο εφέ μπροστά και η κατάσταση γίνεται χειρότερη όσο η ένταση του ενισχυτή ανεβαίνει. Επίσης ακόμα και σήμερα ο χαρακτήρας ενός vertical input παραμένει μοναδικός. Μπορείς να πάς σε κάποιους VHT που πλησιάζουν αλλά δεν τον φτάνουν και σε κάποιους Fargen που τον φτάνουν και ίσως τον ξεπερνάν αλλά και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για σχεδόν αστρονομικές τιμές. (Εδώ να σημειώσω πως αν κάποιος έχει κάποια άλλη πρόταση θα ήθελα να την μάθω). Επίσης μπροστα σε ένα σωστό kit της Metropoulos, τα Reissues της Marshall είναι...(μπιπ) Bέβαια τα γούστα είναι διαφορετικά

@ Roybatty: Ναι υπάρχουν. Οι Mojave και οι Roccaforte είναι οι προσωπικοί μου αγαπημένοι. Κοστίζουν 2500-3000$ άρα...Από εκει και πέρα μόνο σε kit του Metropoulos έχω ακούσει ήχο. Αν καταφέρεις να έχεις έτοιμο ένα kit με όλα τα upgrades και με λιγότερα από 1500 ευρώ αξίζει τον κόπο. @ffmakis: Mετασχηματιστή έπρεπε να αλλάξεις. Να βάλεις επάνω έναν Mercury Magnetics (νομίζω βγάζει ειδικά γι αυτό το μοντέλο εκδόσεις με περισσότερο headroom ή περισσότερο γκάζι ανάλογα με τα γούστα). Βέβαια κοστίζει, αλλά έχω ξαναγράψει ότι τα Reissues με τα κινέζικα parts δεν προσφέρονται για πιστή αναπαραγωγή του ήχου των παλιών Marshall. Aλλο πράγμα οι Drake (made in U.K μετασχηματιστές), πως να το κάνουμε...

Από το The Marshall Shoppers Guide ( http://www.legendarytones.com/marshallshoppers2.html ) μερικές αλήθειες που 100% ισχύουν. Α, και ο Vintage Modern θα ήταν ένας πολύ καλός ενισχυτής μόνο αν κόστιζε 500 ευρώ...(αυτή είναι η γνώμη μου). Eπίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος για κανέναν και ποτέ να αγοράσει ενισχυτή με diode clipping (βλ. Jubillee). Mπορείτε με έναν vertical input JCM800 να διαλέξετε μόνοι σας τα Fuzz/Distortion/Overdrive που θέλετε. Μπορείτε να ακολουθήσετε το link και να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Παρακάτω παραθέτω μόνο το μέρος που αφορά το Topic. Right now at the time of this writing (5/02), there is a lot of “hype” surrounding the JCM 800 series and the market value of them has been driven up as a result. The notion is basically this: JCM 800’s are ALL great and the JCM 900’s that follow all “suck”. As with any rumors/hype there ARE some elements of truth within the statements, but it is NOT always so clear-cut. The JCM 800 series marked a very unique time in Marshall history. Marshall was free from a contractual distribution deal and in essence celebrated its “independence” with the introduction of the JCM 800 series. Cosmetically now changed with front and rear panels and chasis that extended all the way across the bottom of the amplifier heads, and its larger logo now put onto a fabric backing piece, this is the basic Marshall “look” that continues today. Inside the circuit, the early master volume and non-master volume models continued and were essentially the same as the JMPs that preceded them. To my ears however, I hear just a slight bit more gain and brightness from the circa ’81-’83 JCM 800 master volumes. These were and are aggressive rock amplifiers and sound great. Unfortunately, with the “hype” surrounding the master volume models, especially the strength of the 100 watt 2203, its value has eclipsed the earlier JMP variations. Whether this will continue remains to be seen, but with Marshall recently “reissing” its 2203 model as well as bringing out the limited “Zakk Wylde” (Ozzy Osbourne) model also based on the 2203, the 2203 buzz is currently hot! However, during circa 1985, the design of the 100 watt JCM 800 series changed in order to cut costs. The age of the “vertical input” style of inputs as used on 2203s and 2204s for years had ended. A new “horizontal input” configuration began and this in itself only meant that the potentiometers and input jacks were now mounted directly to the printed circuit boards rather than being wired up with flying lead wires. This obviously simplified construction and in itself was NOT such a big deal, but what WAS a big deal was the change in the filtering and power supply structure of the 2203 (but NOT the 2204 - which remained unchanged) that took place later in l986 – this was also designed to reduce costs. Unfortunately, this latter change altered the tone of the amp. When looking at a “vertical input” JCM 800 2203 (or earlier JMP 100 watt for that matter) at the chassis, a total of six filter capacitors (those large “cans” that look like tubes) were previously present. The first of the horizontal input models were basically unaffected and examples such as the one pictured below show a design with five filter caps rather than the previous six. The primary four caps grouped together that ran as two pairs in series, was still part of the design and corresponded to Marshall's early power supply design. The circa late-1986 2203's, to reduce costs further, incorporated reduced power supply requirements and specifications and was able to eliminate one "pair" of the series-run caps, reducing the number to three filter caps total. Unfortunately these new 2203's just didn’t have the same “punch” or power levels. Sure, they were still loud, but were much more grainy and thin-sounding as they were turned up. It did NOT help that at around the same time, the U.S.A. versions of the JCM 800 series began to re-adopt the EL34 tubes, which otherwise could've been a blessing. For Marshall’s best-selling 2203 and 2204 single-channel master volume heads, the switch in tubes actually limited the tone further since the 6550 – while not as quick to break up – still provided a fuller tonal range in this particular configuration. In essence, the "three-capped" 100 watt JCM 800 was the first Marshall that did NOT necessarily sound better as the volume went up - in fact, it began to sound worse - more grainy, thin, and muddy as the volume increased. REMEMBER: THIS is simply MY opinion represented above - you may prefer the later JCM 800's as is your right to do so! During the JCM 800 series, Marshall introduced its first channel-switching amps that also included reverb with the 2210 and 2205 (100 and 50 watt models respectively) heads (combos were available as well) and these quickly became the best sellers in the range. What made these popular besides the benefit of a separate clean (really, more semi-clean) and distortion channel was the fact that the distortion channel had a bit more preamp gain built in that could be dialed in with an additional knob. As a previous owner of a 2210, I felt it was an o.k. amplifier but two things bothered me about it. 1) the clean channel would sometimes “bleed” into the distorted channel and produce weird overtones. The bleedover problem was a well-known occurrence and was a design-fault issue. 2) The overall distortion tone lacked the fullness and punch of the earlier single-channel vertical input models. Yes, more preamp gain was on tap with the dual-channel Marshall, but it was just typically a bit thinner overall. All said, these amps could still produce some desirable tones, especially in a studio environment where volume could be controlled and reduced - a pleasant irony for Marshall since they were known as the amps you had to "crank up"! In 1987 Marshall brought out its Silver Jubilee series for its 25th anniversary. In the ‘80s, the “hot-rodded Marshall” was all the craze, with Marshalls being modified in all kinds of ways around the world for more preamp-gain as well as options such as direct outs and effects loops. Again, the desire has always been and continued to be to get more distortion at lower levels and this was before the era of the THD Hot Plate, which in my mind, really revitalized and revolutionized the vintage amp market as it is today (read the review in the amp section). In anycase, Marshall set out to produce its own hot-rodded from the factory amplifier and the various 50 and 100 watt Silver Jubilee amps were born. They looked cool as well with chrome mirrored panels and unique silver tolex. These amps have their own unique sonic structure and are rather versatile. The tone circuits worked much more dramatically when one would turn up or down the e.q. controls. More gain was also produced, thanks to a diode circuit that provided additional distortion from one of the gain stages. Tube purists have criticized this circuit saying it is lacking due to not being a pure tube circuit. However, because of the design of the amp itself which really has a well-designed preamp tone stage in particular, the Jubilee amps enjoy widespread popularity and have become rather collectable today. The “modern” features such as an effects loop, direct out, a channel switching modes brought further versatility to the amp and in all fairness in my experience, this series does a great job of capturing the essence of the earlier Marshall tones as well as doing the best of the modern higher-gain sounds. Diodes or not, Marshall did a nice job refining this preamp circuit and the design but also still incorporated the “cost-reducing” elements that occurred about a year earlier (reduced power supply filtering along with PCB-mounted pots and jacks). Since the Jubilee series were newly-tuned circuits, Marshall seemed to put more care into the final tone and design of these models than they did with the regular JCM 800 line when the “cost-cutting” went into effect! The Jubilee 2555 100 watt head continued after 1987 as the “Custom series 25/50 2555” and was produced in standard black trim. Later, the amp would be “reborn” again as the Slash Signature amp. The last of the JCM 800s were produced in 1990

Πρόσφατα έπαιξα με μια Εdwards ενός φίλου. Δεν ξέρω αν είχε long ή short tenon joint, πάντως η συγκεκριμένη κιθάρα δεν μου έκανε καμιά φοβερή εντύπωση. Έπαιζε όπως μια μέτρια/κακή Gibson LP std (και είχε πάρα πολλά μπάσα). Τις ίδιες περίπου εμπειρίες είχα και μια Burny με Antiquities που είχα δοκιμάσει πριν κανα δίμηνο. Όσο για το long tenon, δεν ξέρω αν συμφωνω 100% (αν και γεγονός είναι ότι οι δύο L.P που αναφέρω στο προηγούμενο post ήταν long tenon) παντώς έχω ακούσει και short tenon των 80's που ήταν αρκετά καλή. Γεγονός επίσης είναι ότι έχω ακούσει και μια R (δεν θυμαμαι καλά το μοντέλο, sorry) που ήταν σκέτο αγγούρι αν και long tenon, και ο κάτοχος της που την είχε φέρει απευθείας από Αμερική είχε παλαβώσει και τις είχε αλλάξει και 'γω δεν ξέρω πόσα σετ μαγνήτες μπας και στρώσει. Πάντως ο τύπος μπορεί να μην αναφέρει άμεσα αν παίζει ή δεν παίζει ρόλο το long tenon αλλά αναφέρει ότι μια από τις καλύτερες Gibson που είχε ακούσει ήταν μια Studio (η οποία κατά 99% ήταν short tenon). Συμφωνώ ότι η ανωνυμία απο μόνη της χαρακτηρίζει άσχημα το εν λόγω άρθρο, παρόλα αυτά συνεχίζω να συμφωνώ σχεδόν σε όλα με τον τύπο, και οι εμπειρία μου καλώς η κακώς ταυτίζεται με τη δική του.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε τη δυνατότητα να δοκιμάσουμε side by side 20 les pauls, όπως δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάιξουμε με πολύ ακριβά custom όργανα, ή όργανα μικρότερων "boutique" κατασκευαστών ώστε να έχουμε άποψη και σωστούς ήχους αναφοράς. Επίσης δεν μπορούμε να ξέρουμε δυστυχώς τι σημαίνει σωστός Tele ήχος, σωστός Les Paul ήχος κλπ πριν πιάσουμε στα χέρια μας μια κιθάρα που "το 'χει". Μπορεί να έχεις ακούσει πολλές κιθάρες του κάθε είδους, να είσαι σίγουρος ότι έχεις άποψη όταν ξαφνικά πιάνεις μια κιθάρα με την οποία συμβαίνει κάτι μαγικό. Μετά απο τρείς νότες και ένα ακκόρντο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτή ο τρόπος που ακούς και κρίνεις. Εμένα τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν περσι με μια Don Grosh Tele, μετά από 17 χρόνια που έχω παίξει ένας θεός ξέρει με πόσες Tele...Eίναι, όπως λέει και η διαφήμιση, η διαφορά του πλυμένου απ' το πραγματικά καθαρό :D Ως προς το άρθρο, συμφωνώ σε όλα 100%. Δεν είμαι φυσικός, δεν μπορώ να αποδείξω επιστημονικά κάτι σε σχέση με τα ξύλα, ξέρω όμως ότι οι επιστήμες ξεκίνησαν με σκοπό να εξηγήσουν αυτά που αντιλαμβανόμαστε εμπειρικά. Γι αυτό και θεωρώ ότι η εμπειρία έχει την δική της αξία όταν ξεκινάμε να ψάχνουμε το γιατί. Η δική μου εμπειρία σχετικά με τις Les Paul: Oι δύο καλύτερες Les Paul με τις οποίες έχω παίξει (έμενα Αμερική, έχω παίξει με καμιά κατοσταριά μέχρι σήμερα), ήταν η R0 του 2003 που τελικά αγόρασα, και μια '54 reissue, μεταχειρισμένη, του 1982. Και οι δύο κιθάρες ήταν plaintop. Kαι οι δύο ήταν "μεσαίου" βάρους. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεν έχω ακούσει κάποια Gibson με Quilted ή ΑΑΑΑ flame maple top που να μου άρεσε (βλ. Supreme). Με τις plaintop γενικότερα είχα καλύτερη τύχη. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι Quilted και οι flame tops φτιάχνονται σήμερα είναι απο κελεμπέκι Καναδά (western maple) που είναι πολύ διαφορετικό από το Γερμανικό κελεμπέκι (eastern maple) που φτιάχνονταν οι παλιές. Όπως είπα δεν μπορώ να αποδείξω κάτι, απλά το αναφέρω. Το έψαξα γιατί μου έχει κάνει εντύπωση το γιατί κάποιες κιθάρες ακριβότερες παίζουν χειρότερα από κάποιες φθηνότερες. Επίσης συμφωνώ στο ότι μια Les Paul που εξαρχής δεν ακούγεται όπως πρέπει δεν θα ακουστεί ποτε σωστά, όσους μαγνήτες και να αλλάξεις. Οι μαγνήτες της Gibson ήταν πολλές φορές κακοί για τα γούστα μου, αλλά ποτέ τόσο κακοί ώστε να χαντακώνουν εντελώς μια κιθάρα.

Για το small clone μπορώ κι εγώ να προσθέσω ότι είναι αρκετά καλό, αλλά μου θυμίζω τόσο πολύ Nirvana που δεν μπορώ με τίποτα ;D (όχι ότι έχουν κάτι κακό οι Nirvava= Το small stone δεν το έχω ακούσει αλλά για να μπώ στον κόπο να χρησιμοποιήσω phaser πρέπει να είναι τουλάχιστον θεαματικό (μαζεύω λεφτα για το effectrode). Tα hardwire δεν τα έχω ακούσει καθόλου, αλλά πουλώντας το DLS δεν νομίζω ότι θα ξανασχοληθώ με digital delay (δεν μου ακούγονται καλά στα low gain, αν έπαιζα πιο high gain και σε effects loop ίσως και να τα σκεφτόμουνα). Το ψηφιακό chorus της Boss είναι αυτό που εννοούσα όταν μιλούσα για kitsch, τα Delay της επίσης δεν μου αρέσουν, μόνο σαν budget λύση ανάγκης αν βρείς κανένα μεταχερισμένο σε ξεφτίλα τιμή.

Eγώ παίζω με ένα 70s tape delay και το χρησιμοποιώ μόνο για slapback. Kαλό ψηφιακό delay είναι το Echotap της DLS και το Deep Blue Delay του Mad Professor. To μόνο αναλογικό delay που θα πρότεινα είναι το AD999 της Maxon. To Ibanez AD9 έχει επίσης καλό slapback ήχο αλλά ρουφάει σήμα όταν είναι off. Tώρα αφού σου αρέσει εσένα το Digidelay (δεν το έχω ακούσει), τότε δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το ψάξεις άλλο.

Eγώ παλι πιστεύω ειδικά για τα modulation effects ότι καλό είναι να ξοδεύεις όσα περισσότερα αντέχεις. Κι αυτό γιατί ένα λάθος πετάλι στην συγκεκριμένη κατηγορία κι έχεις instant Greek/80s kitsch ;D