kpeyos

Aν δεν έχεις περιορισμό στο budget, μπορείς να δοκιμάσεις τους Lindy Fralin Blues Special μονούς με τον Unbucker στο bridge. Aν και δεν έχω ακούσει συγκεκριμένα αυτά τα σετ, ότι έχω ακούσει από Fralin είτε μονούς είτε διπλούς είναι κορυφαίο για vintage ήχο, και απ'όσο ξέρω τον Unbucker τον έχει βγάλει ειδικά για splitάρισμα. Αν δεν σε ενδιέφερε το split, θα σου πρότεινα και τους Fender Texas Blues με Seymour Duncan Pearly Gates στο bridge που τους είχε stock επάνω η Lone Star Strat και ήταν εξαιρετικός συνδυασμός.

Πιο απλό πείραμα: Πάρε μια κιθάρα. Παίξε ΧΩΡΙΣ ενισχυτή. Πάρε ένα φθηνό αντίγραφό της που δεν διαφέρει κατασκευαστικά, (ίδια άρμωση μπράτσου σώματος, γέφυρες, κλειδιά, lock κλπ) παρα μόνο στα ξύλα. Παίξε πάλι χωρίς ενισχυτή. Ακούγονται το ίδιο; Όχι. Άρα τι διαφέρει; (εκτός πια κι αν ισχυρίζεται κάποιος ότι διαφέρουν σε ποιότητα και τα...CNC Routers). Aπλά παραδείγματα που ξεκαθαρίζουν τα πράγματα: Mια PineCaster vs μιας Rosewood Tele. Μια πανάλαφρη Epi L.P vs μιας Gibson L.P με Quilted Top 300 κιλών... Τα ηλεκτρικά παρελκόμενα απο 'κει και περα (μαγνήτες, καλώδια, ενισχυτές, μεγάφωνα) αναλαμβάνουν να προσθέσουν τον δικό τους χαρακτήρα στην όλη σούπα, τις διαφορές της οποίας μόνο κιθαρίστες που περνάν τη μισή τους ζωή μεταξύ μουσικών forum και bedroom playing μπορούν να αντιληφθούν...γιατί όταν σκάσει μούρη ο drummer όλα αυτά παν περίπατο ;D

Το Ultimate Attenuator είναι ασφαλές και με πολύ ικανοποιητικό ήχο. Αν έχεις άνεση χρημάτων το Faustine θεωρείται αυτή τη στιγμή το καλύτερο. Οι κριτικές και τα clips στο youtube είναι τουλάχιστον διθυραμβικά. Το Sequis Motherload επίσης είναι το ίδιο καλό με το U.A και στην ίδια περίπου τίμή, σου δίνει και πολλές δυνατότητες (Line Out, Effects Loop, Speaker Simulation). Όλα αυτά πάντως κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Μην πάς σε λύση T.H.D Ηotplate, είναι χάλια...

Να το θέσω λιγάκι αλλιώς... Επί επτά χρόνια έπαιζα με Tele πριν το γυρίσω στη Les Paul. Είναι μια πολύ απλή κιθάρα, και έχω ακούσει αρκετές:AmStd, Μexico, ΜΙJ Fenders, Τokai Βreezysound, C.S Nocaster κ.λ.π. Πέρυσι έφερα για έναν φίλο πάλι (με έχουν αγγαρέψει) μια Don Grosh. Aυτή η κιθάρα άλλαξε τον τρόπο που ακούω πλέον μια Tele. Σε οποιονδήποτε σχεδόν ενισχυτή και να την βάλεις, ακούς τον ήχο που χαρακτηρίζει μια Tele σε ένα album. Γι αυτό λέω ότι πρέπει να έχεις πάρα πολλές κιθάρες τελικά για να μπορείς να εκφέρεις γνώμες στο μία προς είκοσι... Mε βάση αυτά, έτσι περίπου κρίνω και μια Gibson. Η SG που έφερα, με λίγα λόγια και με τους Τ490/498, ακούγεται το ίδιο ζωντανή και έχει το ίδιο sustain με την R0 μου. Ακόμα καλύτερα δεν έιχα καμιά διάθεση, να αγοράσω την R0 μου όταν ξεκίνησα για L.P γιατί ήταν plaintop και είχε και απαίσιο για τα γούστα μου χρώμα, και κόστιζε 50% περισσότερο από κάτι supreme και κάτι ltd edition με AAAAA tops που έσκιζαν εμφανισιακά και ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσουν. Δοκίμαζα όμως L.Ps και P.R.S και μετά από αρκετές κιθάρες παραπονέθηκα στον πωλητή ότι καμιά Gibson δεν έπαιζε όπως οι PRS. Tότε μου έδωσε μια L.P την οποία όμως του είπα να οτι δεν θα την αγόραζα γιατί δεν μου άρεσε εμφανισιακά. Αυτός επέμεινε να την δοκιμάσω, και μετά από πέντε λεπτά πήγα και τον ρώτησα ΓΙΑΤΙ αυτή η κιθάρα παίζει. Tότε μου εκείνος εξήγησε για τις Custom Shop (ήταν από τα πρώτα μοντέλα τότε ούτε που τις ήξερα)... Αυτή είναι η δική μου εμπειρία για τις Gibson, νομίζω ότι πλέον έχω ακούσει αρκετές ώστε να δικαιούμε άποψη.

Οι μαγνήτες εν έτη 2009 πρέπει να μην είναι καρα hot. Aυτές είναι αντιλήψεις που ανήκουν στο 1984, και μόνο αν θές καθαρά ήχο 80's θα σoυ πρότεινα να σκεφτείς μαγνήτες πολυ δυνατούς (κεραμικούς). Σήμερα τα γκάζια τα βγάζεις από τους ενισχυτές και τα πετάλια με πολύ πιο φυσικό τρόπο απ' το να έχεις έναν μαγνήτη τίγκα στα μεσαία, και να μην μπορείς να βγάλεις καθαρά της προκοπής. Ακόμα και με Telecaster, αν έχεις έναν Mesa Triple, έναν Peavey 5150, έναν Krank, Diesel κ.λ.π μπορείς άνετα να παίξεις Thrash. Εκτός αυτών όμως τα τελευταία 30 χρόνια δεν υπήρξε ποτέ μαγνήτης Gibson που να είναι τόσο Vintage, που να μην μπορεί να σου δώσει γκάζι. Οι περισσότεροι μάλλον για τον αντίθετο λόγω αλλάζουν μαγνήτες στις Gibson. Aν παρ'όλα αυτά θες τον πιο γκαζωμένο μαγνήτη που μπαίνει στις SG, νομίζω ότι οι Classic φοράνε τους κεραμικούς. Πιο κοντά στο θέμα, έγω έχω ακούσει τεράστιες διαφορές μεταξύ των SG Std, και άκουσα αρκετές μέχρι να αποφασίσω ποιά θα φέρω από την Αμερική για έναν φίλο που μου την είχε "παραγγείλει". Θα επιμείνω στο 1 στις 20, αν και θα πρέπει να έχεις ακούσει 20 για να μπορείς να το πεις αυτό.

Kατ' αρχάς με αυτόν τον εξοπλισμό θα χρειαστείς...υπομονή ;D Πέρα απ' την πλάκα τώρα, ψάξε στο ebay για κάνα φθηνό παλιό μεταχειρισμένο Marshall Shredmaster (για να ξεκινήσεις απ' τα γκάζια, που είναι το σημαντικότερο).

Mερικές Προτάσεις: α. Οι "κλασικοί"... 1. Seymour Duncan Pearly Gates Set Πολύ καλοί αν η κιθάρα σου φαίνεται bright, οι πιο επιτυχημένοι κατά τη γνώμη μου διπλοί σε Epi και Fenderoειδή. Vintage "Texas Blues" ήχος. 2. Seymour Duncan Pearly Gates neck, Custom Custom Bridge. Όπως και το παραπάνω σετ, αλλά με περισσότερο γκάζι στον bridge, πιο ισσοροπημένοι στη μεσαία θέση. 3. Seymour Duncan Jazz Neck, JB Bridge. Hi-Fi ήχος, ιδανικός για κιθάρες πνιγμένες στα μπάσα, και σίγουρα μόνο για κιθάρες που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα "ανεμικών μπάσων" και δεν είναι bright από μόνες τους. Σφιχτός ήχος, σηκώνουν όσο γκάζι θες, χωρίς να χάνουν σε ευκρίνεια, ο neck παίζει πολύ καλά και στα καθαρά. 4. Seymour Duncan '59 set. "Κομμένοι" ελαφρώς στα μεσαία, ισορροπημένοι (μάλλον όμως προς το bright), προθέτουν ελαφρώς σε ογκο, δίνοντας την αίσθηση ότι έχει μεγαλώσει η συχνοτική απόκριση της κιθάρας. Όχι πολύ καλή επιλογή αν η κιθάρα είναι από μόνη της bright, ή αν ο ενισχυτής έχει από μόνος του "κομμένα" μεσαία. 5. Gibson Classic '57 set. Προσθέτουν πάρα πολλά μπάσα στην κιθάρα, έχουν αρκετά άμεση ατάκα, fuzzάρουν πολύ ευχάριστα στο γκάζι. Ιδανικοί για κιθάρες που υστερούν στα μπάσα. Dark. 6. P.R.S #7 set. O "ενδιάμεσος" ήχος, κάτι μεταξύ μουντού μονού και bright διπλού, δεν έχουν τα καλύτερα καθαρά του κόσμου (αν και δεν είναι άσχημα), αλλά είναι και σίγουρα οι πιο ευκρινείς μαγνήτες όσο ανεβαίνουν τα γκάζια. Μπορείς βασικά να παίξεις ακόμα και με γελοίες ποσότητες gain και παρ' όλα αυτά να ακούς όλες τις νότες ενός τετράφωνου ακκόρντου... Δεν θα πρότεινα κάτι περισσότερο γκαζωμένο, σε μαγνήτη τουλάχιστον, εκτός αν κάποιος θέλει ήχο '80s. B. Οι boutique 1. Τom Holmes. Οι ΠΑΝΑΚΡΙΒΟΙ. Όλα τα προτερήματα των Gibson '57 χωρίς τα υπερβολικά μπάσα. Καθαρίζουν επίσης πολύ καλύτερα. Παρόλα αυτά όχι για τις υπερβολικά dark κιθάρες. 2. Jason Lollar Imperials. Oi Ηi-Fi. Άμεση ατάκα, ισορροπημένοι, μεγάλη συχνότική απόκριση. Πολύ ευέλικτοι μαγνήτες κατά τη γνώμη μου. 3. LIndy Fralin/RS Guitarworks True '60s. Οι στρογγυλοί. Σιγουρά Dark μαγνήτες, ήχος που θυμίζει εύκολά Dickey Betts. To καλύτερο blooming (ο ήχος "ανοίγει" μετά το αρχικό compressάρισμα). Αρκετό gain παρά τα "χαμηλά" νούμερα. Συμπεριφορά που θυμίζει αντοίστοιχα τους NoCaster της Fender (Βridge=Lead, Middle=Rhythm, Neck=Jazz). Οι Αntiquity του Seymor Duncan θα ήθελαν πολύ να τους μοιάσουν. Οι αγαπημένοι μου. 4. Lindy Fralin PAF set. Οι πιο "fat" που έχω ακούσει. Ήχος "Brothers In Arms".... Eλπίζω να βοήθησα.

800 x 1,45 = 1200...U.S Dollars ε, βάλε κι ένα κατοσταρικάκι ακόμα και πάρε μια κιθάρα που πατάει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ Fender κυκλοφορεί, ακόμα και τις masterbuilt των 5.000. Και μόνο οι μαγνήτες που φοράει η συγκεκριμένη κοστίζουν περίπου όσο τα Μεξικανάκια που πρετείνονται παραπάνω... the ultimate single coil blues machine... http://cgi.ebay.com/EARLY-Sherwood-Don-Grosh-Retro-Classic-Strat-w-Lollars_W0QQitemZ280395803982QQcmdZViewItemQQptZGuitar?hash=item4148e46d4e&_trksid=p3286.c0.m14#ht_1042wt_1165

Στο πρώτο clip μάλλον ακούω "λαμπάτο" γκάζι, 99% από ενισχυτή με el84, στον οποίο προστίθεται κάποιο gain stage (βρωμικο κανάλι) ή κάποιο διάφανο booster (π.χ ΖVex SHO) κι όχι τόσο έναν κάθαρο ενισχυτή με 100% το γκάζι απ' το πετάλι... Μου φαίνεται επίσης ότι τα πολύ βρώμικά έχουν υποστεί αρκετό compression... Και στο δεύτερο clip αν δεν υπήρχαν οι fender στο video μάλλον για el84 θα μίλαγα... Αλήθεια, μπες κι άκου μερικά clips από Divided by 13 RSA 23 και 65 Amps Soho. Eίναι βέβαια off topic μιας και δεν πρόκειται για πετάλια overdrive αλλά για μάλλον πανάκριβους ενισχυτές αλλά ο ήχος μου φέρνει αρκετά... Τώρα, back on topic, εγώ αν είχα ένα καθαρό fenderaki μάλλον θα προτιμούσα ένα Timmy ή ένα Crowther Hot Cake για τα ελαφριά o/d και το Fulldrive της Fulltone για τα πιο γκαζωμένα...Υπάρχουν πολλά clips στο youtube, δυστυχώς δεν ξέρω αν τα συγκεκριμένα υπάρχουν στην Ελλάδα...

H δική μου γνώμη είναι σε αυτά τα λεφτά να κοιτάξεις κατ' αρχ'ας στα μεταχειρισμένα. Και στην Ελλάδα που λόγω έλλειψης αγοράς θα βρείς αρκετό εξοπλισμό να "σκοτώνεται" ή και από ebay αν υπολογίσεις το δολλάριο στο 1,45... Τώρα εγώ στη θέση σου θα έκανα υπομονή και θα περίμενα σε αυτά τα λεφτα έναν Traynor YCV 40 μεταχειρισμένο, ο οποίος θα σε καλύψει σε πολλά είδη από μόνος του...Είναι ουσιαστικά ένας Fender Deluxe με καλύτερο βρώμικο κανάλι. Σε αυτά τα λεφτά επίσης μπορείς να ακούσεις καινούργιους στα μαγαζιά τον Peavey Classic 30 (ακόμα καλύτερη επιλογή αν σκοπεύεις να κινηθείς περισσότερο σε βρώμικα (βρωμίζει καλύτερα με πετάλια και δεν "λασπώνει") και τον Kustom Defender. Oι πεταλιέρες σου προσφέρουν μια πρώτη ιδέα για το πώς ακούγονται κάποιοι διαφορετικοί ενισχυτές και effects. Τις πλήρεις δυνατότητές τους συνήθως τις εκμεταλλέυονται κιθαρίστες που και έχουν ακούσει πολλούς ενισχυτές από κοντά, και έχουν την όρεξη και τις δυνατότητες να ασχοληθούν με τις παραμέτρους τους.

Αν και υπάρχουν πολύ πιο κατάλληλοι να μιλήσουν για μονούς μαγνήτες, επειδή τους έχω ακούσει (τους κόκκινους, τους μπλε και τους χρυσούς), ξεκινώντας είναι noiseless μαγνήτες, υπέρ του δέοντος hi-fi ηχητικά. Οι κόκκινοι έχουν έξοδο γκαζωμένου διπλού, οι μπλέ είναι περιπου σαν κλασικός διπλός ενώ οι ασημί είναι πιο χαμηλής εξόδου και οι χρυσοί έχουν τη χαμηλότερη έξοδο όλων. Μπορεί να σου αρέσουν αν γενικότερα σ' αρέσουν οι 80's ήχοι. Τα συγκεκριμένα σετ συμπαθούν περισσότερο τα rigs μοντέρνου προσανατολισμού. Aν ο υπόλοιπος εξοπλισμός σου (ενισχυτής-εφέ) είναι πιο vintage, μπορεί να σου φανεί ότι "ξυνουν" ιδιαίτερα στα "βρώμικα". Οι κόκκινοι συνίστανται μόνο για bridge, ενώ οι χρυσοί μάλλον κάνουν μόνο για 80's funk...

Kαι μένα μου έχει συμβεί μια φορά, αλλά είχα την κιθάρα φάτσα στο air cond. Για την ιστορία έγώ έχω Gibson. ...Tελικά ίσως η λύση είναι να πάρω καμιά Ιβανεζ για το καλοκαίρι, με 7-8 χορδές και 3-4 truss rods ;D

Δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι απ' όλη την καθ'όλα πιστεύω εμπεριστατωμένη άποψη μου, απομονώνεις το λιγότερο σημαντικό κομμάτι για να στηρίξεις την επιχειρηματολογία της απάντησής σου. Και μάλιστα μετά το αναπτύσσεις και στο τέλος μάλλον υπονοείς ότι είμαι και off topic... Εγώ απλά σύγκρινα κάποιες μπάντες της ίδιας περιόδου και της ίδιας χώρας. Και μίλησα και εξήγησα τον τρόπο που στην Βρετανία γίνεσαι No1... Οι jesus σίγουρα ξεφεύγουν σαν στυλ, αλλά ανέφερα και πολλές άλλες μπάντες της brit pop, ιστορικές και αξιόλογες οι οποίες πιστεύω μουσικά έχουν καταφέρει περισσότερα (τουλάχιστον έχουν από ένα εκπληκτικό από την αρχή μέχρι το τέλος album). Επίσης ξεκαθάρισα ότι δεν κάθομαι να αναφέρω τους πάντες και πάντα, τους καλύτερους όλων των εποχών κ.λ.π. Πέντε ονόματα, τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό από την ίδια περίοδο και χώρα, που θεωρώ καλύτερα από τους Oasis. Bέβαια τους Oasis η "Sun" τους είχε πρωτοσέλιδα κάθε βδομάδα να δηλώνουν ότι "ρίχνουν κόκα στα cornfleics τους" ή ότι "θέλουν ο Alex και ο Damon των Blur να κολλήσουν AIDS και να πεθάνουν"...Aυτοί λοιπόν έτρεφαν τον τύπο που σε αντάλλαγμα τους προέβαλλε, και στο πρόσωπο τους βρήκε την νέα μεγάλη κόντρα μετά τους beatles και τους stones, τους smiths και τους echo and the bunnymen κ.λ.π. Kάπως έτσι, έφτασαν ως εδώ γιατί αν ρωτήσεις πιο ήταν το προηγούμενο single τους, μάλλον κανείς δεν το θυμάται... Για μένα επαναλαμβάνω οι Oasis λοιπόν ξεκινάν και τελειώνουν εκεί. Ο.Κ και έβγαλαν και δέκα singles; Στην καλύτερη περίπτωση με ένα best of θα είμαστε εντάξει...

Η μπορεί να έχεις ζήσει και λίγο στο Λονδίνο και να έχεις δεί την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται από τον μουσικό τύπο. (Σαν τις δικές μας αθλητικές φυλλάδες ένα πράγμα). Κάθενας που δεν τον ξέρει η μάνα του σε μια νύχτα γίνεται superstar - oι καινούργοι beatles, η βρετανική απάντηση στους strokes (στο grunge παλιότερα) κ.λ.π. Αν μάλιστα μπορεί και τροφοδοτεί τον τύπο αυτόν με φτηνιάρικες tabloid δηλώσεις, τότε μιλάμε για μουσικό ταλέντο επιπέδου Mozart...και συνεχίζεις και είσαι στην επικαιρότητα Καλά αυτός έχει περάσει και κάτι φάσεις αστρονομικές... ας μην τον πολυπέρνουμε σοβαρά... καλό το αστείο (ή το point), αλλά το psychocandy αποτελεί αντικείμενο μελέτης για τους boutiqάδες των 00s ( death by audio, wattson electronics και πολλοί άλλοι) ενώ με τον ήχο των Oasis δεν ασχολείται ούτε ο μέσος κιθαρίστας...

Σαφώς και είναι θέμα γούστου. Για το δικό μου γούστο μίλησα. Απλά και τότε (στην εποχή των πρώτων τους albums) και τώρα, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τον ντόρο, και αναρωτιέμαι μήπως σε ένα forum όπου τα μέλη του θα όφειλαν να έχουν έναν αριθμό ακουσμάτων θα έπρεπε να βάζουμε και μια προτεραιότητα με το τί ασχολούμαστε και όχι να "ψαρώνουμε" με το κάθε hype groupάκι που μας πασάρει το ο βρετανικός μουσικός τύπος...

Diclaimer: Tα παρακάτω αποτελούν αυστηρα προσωπικές απόψεις, δεν διεκδικούν το αλάθητο του πάπα... Ο.Κ. Δεν μπορώ να το κάταλάβω. Οι τύποι βγάλαν έναν σιγουρα overhyped πρώτο δίσκο (σιγά το live forever), έναν καλό δεύτερο δίσκο με τρία τέσσερα αξιoπρεπή single και μετά ...πάτος (αλλά πάτος με αξιοπρεπέστερο ήχο από τα δύο πρώτα τουλάχιστον)! Δεν κατάφεραν καν να βγάλουν ένα αριστουργηματικό album κι όμως συγκρίνονται και στο μυαλό κάποιων ξεπερνάνε μπάντες όπως οι Stone Roses, οι Smiths, ακόμα και με τους Blur και τους Charlatans και τους James και τους Suede (που τουλάχιστον έχουν ένα τέτοιο album στο ενεργητικό τους); Έχει ακούσει κανείς το "the stone roses" το "the queen is dead" το "parklife" το "gold mother" το "suede" (αναφέρω μόνο τα πιο γνωστά παραδείγματα, και μόνο της Brit Pop της εποχής). Τα lead lines του Gallagher είναι για σεμινάριο με τίτλο "αν δεν ξέρεις κιθάρα παίζε μόνο ακκόρντα, για το όνομα της παναγίας". Ο ήχος τους βελτιώθηκε μόνο μετά το δέυτερο album όταν είχαν πια σταματήσει να γράφουν τραγούδια και ουσιαστικά ήταν "ξεπατίκωμα" από τους Hurricane #1. Δηλαδή για τους Jesus and Mary Chain π.χ που πήγαν τον κιθαριστικό ήχο 20 χρόνια μπροστά τι θα έπρεπε να κάνουμε; Λαϊκό προσκύνημα για την επανένωση τους; Όσο για τα beatle pop τραγουδάκια, σαφώς και δεν χρειάζεται να καθήσει να τα γράψει ένα μέλος του noiz. Όλη η βρετανική σκηνή με αρωγό το NME με αυτό ασχολείται. Βάζω στοίχημα ότι τον ίδιο θρήνο θα διαβάζω σε λίγα χρόνια που θα διαλυθούν οι...Stereophonics

Νομίζω ότι κάπου εδώ θα πρέπει να μπει και το πόσα χρήματα είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις. Επίσης θα βοηθούσε να μας πεις τί δεν σου άρεσε στον ενισχυτή που ως τώρα είχες. Επίσης όσο αφορά watt όντως υπάρχουν και ενισχυτές 15-22 watt που βολεύουν σαν ένταση περισσότερο. Όμως ακούγονται (ως χροιά και ως ατάκα) διαφορετικοί από τους μεγαλύτερους "αδερφούς" τους. Ως τώρα το μόνο που μπορώ να προτείνω είναι να πάς σε 2x12 καμπίνα (ή oversized 1x12) ώστε να έχεις τουλάχιστον πλήρη συχνοτική απόκριση στα μπάσα σου (οι μικρές 1x12 καμπίνες πάντα ακούγονται λειψές κατά τη γνώμη μου). Αυτό από τη στιγμή που θες έναν ενισχυτή γενικής χρήσης. Αν δεν σε ενδιαφέρουν τα απολύτως καθαρά δε, βάσει των γούστων σου, μάλλον προτείνω κάτι της "βρετανικής" σχολής (στυλ Marshall, Vox κλπ) με ανάλογα μεγάφωνα. Ακόμα καλό θα ήταν να μας πείς και τι effects χρησιμοποιείς. Αν παίζεις με πολλά delay, reverbs, chorus κλπ, αλλάζει πάλι το πράγμα...

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι οι Gang of Four ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιρροή που είχαν οι "Tρύπες"... Anyway φοβερή μπάντα...

...και μετά την αγοράζεις κι από Τhomann http://www.thomann.de/gr/tonepros.html

Ως προς την συμβατότητα, τα αμερικάνικα σπειρώματα είναι ίντσας ενώ τα ευρωπαικά και τα Ιαπωνικά μετρικά. Η κιθάρα σου έχει μετρικά. Μιας και θα μπείς στον κόπο βάλε την καλύτερη...(τσέκαρε το link): http://www.tonepros.com/products.htm Ο.Κ μάλλον κατάλαβα τι εννοείς με τα ελατήρια... Μη σε απασχολεί. Βάλε απλά μια αλουμινένια γέφυρα (σετ) της TonePros με μετρικό σπείρωμα...

Eίναι λίγο δύσκολο να βρείς στα 600 ευρώ αμοντάριστο vertical input με EL34 (τα "αμερικάνικα" φορούσαν 6550) JCM 800 2203 (100 watt head) ή 4104 με 2 x Rola Celestion G12-65 (50 watt combo). Σημείωση: Tα G12 65 δεν έχουν καμία σχέση με τα G12 70 ή τα G12 75 και η αγορά της σειράς Heritage της Celestion κοστίζει... Bέβαια τίποτα δεν είναι απίθανο, αλλά όσο περνάει ο καιρός οι τιμές αυτών των ενισχυτών ανεβαίνουν. ...ο ευτυχής κάτοχος ενός 4104

Στο δικό μου μυαλό το high-end και το hi-fi είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το μεν high end είναι ένας όρος που σημαίνει ότι η κατασκευή ενός οργάνου/μηχανήματος/λογισμικού έχει γίνει με μια λογική που προσεγγίζει την μέγιστη ποιότητα κατασκευής, άσχετα αν ο σκοπός είναι να αναπαράγει πιστά, να κλωνοποιήσει κάτι που δεν αναπαράγει πιστά όσο πιο πιστά μπορεί, ή να προσθέσει ένα δικό χρώμα ή eq ή οτιδήποτε . Πάντοτε όμως θέλει να το κάνει με τον πιο ποιοτικό τρόπο. Το transparecy από την άλλη έχει να κάνει περισσότερο με high fi υλοποιήσεις η οποίες μπορεί να είναι επιθυμητές, μπορεί και όχι ανάλογα με την εφαρμογή. Μπορεί ας πούμε να σου αρέσουν οι low fi ηχογραφήσεις των Pavement αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θές να τις ακούς ακόμα πιο low fi από ένα πικάπ των 10 ευρώ...

1. Μπα... η signature Jazzmaster του J. Mascis (Dinosaur Jr.) είναι πολύ πιο άσχημη... 2. Σαν να το καθυστέρησε λιγάκι η fender. Έχουν περάσει καμιά 15αριά χρόνια από τότε που βρέθηκαν οι Sonic Youth στο απόγειο της φήμης τους...(και όχι στο καλλιτεχνικό τους βέβαια - αυτό ήταν ακόμη πιο πρίν)

Νομίχω ότι το βάρος, το αν είναι chambered ή όχι, και η ποιότητα κατασκευής κλπ παίζουν περισσότερο ρόλο σε μια gibson. Aν σε ενδιαφέρει αποκλειστικά το flame τσέκαρε την κατασκευή μιας αρκετά εντυπωσιακότερης, εδώ... http://www.schroederguitars.com/forums/showthread.php?t=1142

Για φθηνό Delay θα πήγαινα στο Boss DD3. To χρησιμοποιούν και οι μισοί επαγγελματίες, κάποιοι από αυτούς δε κατά κόρον. Νομίζω ότι το πουλάει κάποιος συμφορουμίτης 80 ευρώ...καλή τιμή μου ακούγεται... Για chorus το eh είναι όντως καλό, αν σου αρέσει ο συγκεκριμένος ήχος