kpeyos

Gibson L.P Studio = ελαφρύ όργανο (για Gibson) Gibson S.G Std = ελαφρύ όργανο Gibson L.P Studio = μεσαία συχνοτικά (για Gibson) Gibson S.G = μεσαία συχνοτικά Gibson L.P Studio = ίσως μία στις 20 να παίζει...ίσως και όχι (try and learn) Gibson S.G =...ακριβώς το ίδιο Ποτέ δεν αγοράζω Gibson U.S.A που δεν έχω ακούσει...αν είναι να δώσω 1200 ευρώ θα δώσω και κάτι παραπάνω αντί να τα "πετάξω" Η Ελλάδα έχει την πιο "τσακισμένη" αγορά μεταχειρισμένων...συνεπώς την προτιμώ γιατί ακούω και το όργανο που αγοράζω. A...Διαφορές μεταξυ SG και L.P Studio: To σχήμα... Kάτι ακόμα...γίνεται χαμός με την ποιότητα των Edwards L.P στο εξωτερικό. Το θέμα είναι ότι: 1) Δεν την έχεις ακούσει πριν την αγοράσεις 2) Όταν και αν την πουλήσεις στην Ελλάδα δεν θα παρεις ούτε το 1/3 των χρημάτων σου. Η Duesenberg είναι μια χαρά κιθάρες, όπως και οι Rickenbacker. Aλλά τi σχέση έχoυν με L.P?

Στα δικά μου αυτιά μιλάς ουσιαστικά για δύο ίδιες ηχητικά κιθάρες (όταν φοράν ίδια ηλεκτρικά), με άλλο σχήμα... Και οι δύο είναι πιο "μεσαίες" απο μια Les Paul Std. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για "φθηνα" μοντέλα (μόνο κατά την άποψη της Gibson), στα οποία υπάρχουν κάποια πολύ κακά κομμάτια και θέλει πολύ καλή ακρόαση, σε καθαρό ενισχυτή. Κυρίως θα πρέπει να διαπιστώσεις αν η κιθάρα έχει το sustain που πρέπει, δηλ. άπειρο. (9 στις 10 Gibson που καλύπτουν αυτό το κριτήριο παίζουν και αξιοπρεπώς, η κιθάρα θα πρέπει να έχει sustain ακόμα και ακουστικά, μην την δοκιμάσεις σε high gain - εκεί έχουν ακόμα και οι...φενδερ). Δεύτερον να μην είναι "πνιγμένη" στα μπάσα, (αλλά κοιτα και τις χορδές μήπως την αδικούνε). Η δουλειά στα τάστα και η ποιότητα της ταστιέρας θα πρέπει να προσεχτεί γιατί έχω δει κάποια πολύ άσχημα παραδείγματα σε αυτά τα μοντέλα. Κατα τ' άλλα διαλέγεις. Εγώ θα άκουγα όλες τις Studio και SG που θα μπορούσα (αλλά όλες), και θα αποφάσιζα. Σαν κιθάρες στο ξαναλέω, είναι ηχητικά ίδιες.

Κι εγώ είμαι κάτοχος του RS kit. Χρησιμοποιώ όμως μόνο τα pots. Για πυκνωτές έχω καταλήξει στο σετ της Luxe (bumblebee repros) γιατί είναι το πιο "vocal" (όταν χρησιμοποιείς το tone). Η βελτίωση που θα ακούσεις με το set, κυρίως στην απόκριση του volume έχει να κάνει εν πολλοίς με τους μαγνήτες που φοράει η κιθάρα. Kάποιοι μαγνήτες ακούνε καλύτερα το volume από κάποιους άλλους (έχω αλλάξει αρκετούς). Εν τέλει είναι μια πολύ καλή βελτίωση, αν έχεις καταλήξει ότι έχεις πρόβλημα με το wiring. Eπίσης αν έχεις βάλει σε καμιά καλή κιθάρα τους υπερboutique μαγνήτες κι έχεις ξοδέψει ήδη μια μικρή περιουσία, σίγουρα δεν χάνεις τίποτα να δώσεις άλλα 100 ευρώ για να δείς αν υπάρχει ή όχι διαφορά για σένα.

@Τeospir: Θα πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι έχεις απόλυτο δίκιο να προτιμάς την Epiphone στην περίπτωση που όπως στο βίντεο που postάρεις... α. παίζεις με έναν τόνο gain (πόσο μεγάλη διαφορά περιμένεις να ακούσεις...) β. έχεις αλλάξει μαγνήτες δίνοντας τα ωραία σου λεφτά κι αγοράζοντας μαγνήτες που προορίζονται κυρίως για Gibson με τον δεκαπλάσιο όγκο. Αποτέλεσμα...τα ανύπαρκτα μπάσα του τύπου στο βίντεο. Βέβαια, σε high gain καταστάσεις οι συγκεκριμένοι μαγνήτες μπαίνουν ακόμα και σε...strat αφού ο φυσικός ήχος της κιθάρας δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όσο το articulation στο οποίο οι συγκεκριμένοι μαγνήτες είναι εξαιρετικοί. γ. Δεν σε ενδιαφέρει καθόλου μα καθόλου ένας παραδοσιακός Les Paul ήχος. έχω γράψει πολλάκις ποιά είναι η άποψη μου για τις Samick που γράφουν "Epiphone by Gibson" στο headstock. Εσύ κοροϊδεύεις την και καλά "προέλευση" των ξύλων της Gibson. Εγώ με κιθάρα που έχει top "τον καπλαμά που ρουφάει τα πάντα", κολλημένο μάλιστα πάνω σε alder, δε θα έπαιζα ούτε υπό την απειλή όπλου... Kαι ένα βίντεο με ήχο Gibson για να ξέρουμε γιατί μιλάω...

[quote author=tugito link=topic=168974.msg333164#msg333164 date=1243593549 γενικότερα στο καπιταλιστικό "πετυχημένο" ( :o :o) σύστημα έχουν να κάνουν με χρήμα. Τίποτα δεν θα γίνει ποτέ για το καλό σου. Δεν λειτουργεί έτσι το σύστημα. Αν υπάρχει κέρδος από πίσω ,τότε θα γίνουν όλα. Σε αυτά που λες τα πολιτικά και τις ευθύνες μας έχεις σαφέστατα και αυτονόητα δίκιο. Απλά αυτό ειναι άλλο θέμα. Στην πατρίδα του καπιταλισμού πάντως στις Η.Π.Α και ειδικότερα στην Καλιφόρνια μια χαρά εφαρμόζεται, και μια χαρά μέτρο είναι. Εγώ σαν καπνιστής, την πρώτη μέρα ξενέρωσα με τη ζωή μου αλλά μέχρι την τρίτη μέρα το είχα συνηθίσει μια χαρά. Όταν γύρισα κατόπιν και μέσα στο ταξί ο οδηγός κάπνιζε σαν φουγάρο χωρίς καν να με ρωτήσει αν με ενοχλεί, μου φάνηκε ότι ζω στην τελευταία μπανανία του πλανήτη...

Αν μιλάμε για Les Pauls η απάντηση είναι μία και απλή. Δεν υπάρχει "μεση" κατάσταση όπως στις Fender. Οι κακές απλά δεν ακούγονται. Δεν χρειάζεται να είσαι ο φωτεινός παντογνώστης για να καταλάβεις ότι: α)μια κιθάρα είναι μουντή σαν την έχεις φιμώσει και δεν έχει ίχνος attack (άρα είναι εξαρχής άχρηστη). β)ο ήχος της είναι ultra thin χωρίς μπάσα και τα πρίμα της σε ξυρίζουν κόντρα. Και στις δύο άνωθεν περιπτώσεις, που αποτελούν τις βασικές κατηγορίες των "κακών" Les Paul το sustain απλά δεν υπάρχει.

O μεγαλύτερος περιορισμός κατά τη γνώμη μου είναι η χρήση στο σπίτι. Επίσης και το budget δυστυχώς δεν αφήνει πάρα πολλά περιθώρια. Ουσιαστικά στη θέση σου θα έψαχνα με υπομονή έναν μεταχειρισμένο Boogie, κάποιο από τα απλά Studio 22, Dual Caliber κλπ, τα οποία κάποιες φορές στο Ebay τα βρίσκεις μέσα σε αυτό το price range. Έτσι θα έχεις έναν ενισχυτή πραγματικά all around, λίγο πιο high gain απ' ότι bluesοκαθαρό, με πολύ καλό master volume για να παίζεις στο σπίτι με όλο το γκάζι της προενίσχυσης, 2 κανάλια για ευελιξία, και αν έχεις πραγματικά κάφρο Drummer και δεν σου αρκεί η ένταση της 1x12 καμπίνας ένα μικροφωνάκι μπροστά θα σου κάνει τη δουλειά που θες ή εναλλακτικά μια μεγαλύτερη καμπίνα στο μέλλον. Το σημαντικότερο βέβαια όλων είναι η ποιότητα ήχου που έχουν αυτοί οι ενισχυτές που δεν μπορεί να συγκριθεί με τις budget λύσεις που συνήθως αναφέρονται σε αυτές τις τιμές. Επίσης τα watt δεν παίζουν και πολύ μεγάλο ρόλο από μόνα τους, μιας και η ένταση δεν είναι ευθέως ανάλογη με την ισχύ του ενισχυτή. Οι περισσότεροι 5w ενισχυτές είναι πολύ δυνατοί για το σπίτι...

+1 στους Βρετανούς, όχι βέβαια για την BritPop, αλλά επειδή κάποτε ανακάλυψαν το ροκ...και επειδή ο κόσμος ανακάλύψε μαζί τους, τους Vox και τους Μarshall και τους Hiwatt!

Σε αυτήν την τιμή σίγουρα κατ' αρχάς μεταχειρισμένη. Στη θέση θα τσέκαρα μια Edwards Les Paul, ή και κάποια άλλη MADE IN JAPAN Les Paul (Τokai/Greco)- πάντα μέχρι 600 ευρώ, δεν αξίζει να δώσεις περισσότερα. Παράδειγμα (τυχαίο): http://cgi.ebay.com/ESP-Edwards-Les-Paul-Standard-Made-In-Japan-Nice-Flame_W0QQitemZ350186257738QQcmdZViewItemQQptZGuitar?hash=item350186257738&_trksid=p3286.m20.l1116 Oι PRS SE είναι αρκετά αμφιλεγόμενες ηχητικά, αν και, αντικειμενικά, πολύ ευκολόπαιχτες. Δεν είναι όμως η "μια κλάση παραπάνω" για την οποία θα άξιζε να μπείς σε διαδικασίες αγοραπωλησιών. Συν ότι τα ηλεκτρικά της είναι ψιλομάπα το οποίο προσθέτει πολύ σε κόστος αν αποφασίσεις να τα αλλάξεις, και το ότι δεν θα έχει την μεταπωλητική αξία των προαναφερθέντων.

Τι θεωρείς "ελληνική μουσική". Γιατί για μένα ας πούμε η έντεχνη σκηνή αποτελεί oriental αντιδάνειο και η δημοτική μουσική είναι καταδικασμένη να έχει την τύχη όλων των ethnik ιδιωμάτων...

Δεν είναι πάντα θέμα ικανοτήτων σίγουρα. Δεν είχαν όλες οι ελληνικές μπάντες "προφορά", ξεπερασμένο ήχο κ.λ.π. Τα δικά μου παραδείγματα θα είναι οι Make Believe και οι Bokomolech. Noμίζω ότι στην εποχή τους θα μπορούσαν σίγουρα να τα καταφέρουν κι εκτός συνόρων. Το ότι αυτές οι μπάντες δεν τα κατάφεραν, κατά τη γνώμη μου σημαίνει πολλά για τον ευρύτερο χώρο του rock. Η μουσική σκηνή στην Αγγλία και την Αμερική είναι βαριά βιομηχανία. Διαβάστε λίγο NME, Rolling Stone, Uncut κλπ...Θα πάθετε hype overdose μέχρι να φτάσετε στην τρίτη σελίδα...Εν ολίγοις το να επέτρεπαν σε άλλες χώρες να παράγουν Pop μουσική θα ήταν σαν να τους παραχωρούσαμε εμείς το δικαίωμα και την τεχνογνωσία να παραγουν...δεν ξέρω...ας πούμε φέτα ;D

Kαλά δεν πηγαίνει πακέτο το επαγγελματικό studio με το Fender Rhodes ;D. Αν θές να το ηχογραφήσεις μπορώ να σου συστήσω το studio και τον ηχολήπτη μου, που είναι χειρότερος πουριτανός από μένα... ;) Είπαμε ότι ο Fender είναι καλό να υπάρχει και με το Nord, οπότε δεν συνυπολογίζεται σαν επιπλέον κόστος.

Κοιτάζω και βλέπω...λοιπόν: Iσχύει. Αν όχι το "σπέρνει" τουλάχιστον "στέκεται" αξιοπρεπέστατα. Ωραία λοιπόν. Εγώ είπα ότι το Nord δεν μου ακούγεται καλά ηχογραφημένο. Δεν έιναι τόσο "ζωντανό", και δεν υπάρχουν οι μικροδιαφορές του τύπου "παίζω την ίδια νότα, με τον ίδιο τρόπο αλλά κάθε φορά ακούγεταί "λιιιγο" διαφορετικά (για να γίνω και συγκεκριμένος). Και για να μιλήσουμε για αντικειμενικότητα η ποιότητα του ηχογραφημένου ήχου, είναι από τα βασικά κριτήρια που συνήθιζε να κρίνει το "Keyboard", ένα όργανο. Οι απαντήσεις λοιπόν ήταν "το Lizzzard ακούγεται πολύ καλά ηχογραφημένο" (δεν έχω άποψη). και η παράθεση παραπάνω. Οπότε βάσει αυτών το συμπέρασμα είναι πάρε ένα Nord και έναν ενισχυτή Fender για τα Live, το Lizzzard για ηχογραφήσεις, μάθε να τα χρησιμοποιείς, ξόδεψε μάλλον περισσότερα από ότι θα ξόδευες για να αγοράσεις το original, και δεν θα σε πονάει η πλάτη σου (οk τραβηγμένο, αλλα...)

Δεν έχω ακούσει Nord μέσα από λαμπάτους ενισχυτές, leslie κλπ. Επίσης δεν έχω ακούσει το lounge lizard. Είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω ως προς το ότι δεν είναι "στοιχειωδώς απαραίτο" ένα πραγματικό rhodes, ένα vintage όργανο κ.λ.π μιας και η άποψη αυτή μου φαίνεται έως και δογματική από την στιγμή που, τουλάχιστον εμένα, το Nord δεν με έχει πείσει ηχογραφημένο καρφί ότι μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει το παραπάνω σχόλιο. Και νομίζω ότι έχω ακούσει αρκετές ηχογραφήσεις με Nord. Noμίζω ότι μια σωστότερη άποψη θα ήταν, ότι ο καθένας πρέπει στην τελική να διαλέξει μεταξύ του απόλυτου ήχου και του κουβαλήματος...

Ήθελα να ρωτήσω αν το έχει δοκιμάσει κανείς, και πως συγκρίνεται με τo SM57 της Shure που έχω (αγορασμένο το 2000) για ηχογράφηση κιθάρας. Ο ενισχυτής που σκοπεύω να ηχογραφήσω είναι Marshall JCM 800, 50 watt. Aν υπάρχει και κάποιος που έχει ακούσει το παλιό MD 409 και έχει μέτρο σύγκρισης μεταξύ των δύο, θα είναι ακόμα καλύτερα. Με ενδιαφέρει η καλύτερη ποιότητα, όχι η σχέση ποιότητας/τιμής στις απαντήσεις. Ευχαριστώ.

+1 ώς προς το ότι είναι το κορυφαίο σε αυτό που κάνει, που προσωπικά έχω ακούσει (αν και έχω σταματήσει να πάιζω πλήκτρα εδώ και 10 χρόνια περίπου). Βέβαια, nothing beats the real thing, και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ούτε καν κοντά κοντά δεν έρχεται από πλευράς παικτικής συμπεριφοράς και ηχογραφημένου αποτελέσματος. Τουλάχιστον εγώ την ακούω τη διαφορά πεντακάθαρα, τόσο στα πιάνα του Nord όσο και στα όργανα (είμαι κάτοχος ενός vintage Κorg CX-3, έχω πάιξει αρκετά με ένα Rhodes Mark II). Bέβαια παρουσιάζει τα εξής πλεονεκτήματα: α) Κανείς από το ευρύ κοινό δεν θα καταλάβει, ιδιαίτερα σε live (εκτός από πληκτράδες που έχουν ασχοληθει με vintage όργανα)... β) Εκτός του Rhodes θα χρειαζόσουν απαραίτητα και έναν Fender Twin για να έχεις αποτέλεσμα (το κόστος ανεβαίνει αρκετά).

Όλοι οι low/medium output humbuckers έχουν λιγότερο pull από τους μονούς που έχεις ήδη επάνω στην κιθάρα λόγω της κατασκευής τους που τους δίνει ασθενέστερο μαγνητικό πεδίο. Τους air classic δεν τους έχω ακούσει, απλά η DiMarzio γενικά προσανατολίζεται σε πιο "modern" μαγνήτες.

Συμφωνώ κι εγώ για το eq αν η παραμόρφωση σου προέρχεται αποκλειστικά από πετάλι. Τα boosters κυρίως προορίζονται για να σπρώχνουν ενισχυτή. Κατά τ' άλλα αν και ο κανόνας είναι τα boosters να μπάινουν μετά από τα dist/od, στην πράξη έχει να κάνει με το πιό πετάλι "φορτώνει" καλύτερα ή αν θέλεις "δέχεται" καλύτερα το επιπλέον σήμα για μπεί μετά στο chain.

Δεν είναι φυσικά όυτε όλες οι Studio μάπα, ούτε όλες οι Standard και οι Made In Japan καλές. Γεγονός, μιλώντας σε γενικές γραμμές, είναι ότι η Studio είναι πιο "μεσαία" σε ήχο από μια Std που έχει περισσότερα μπάσα και πρίμα, πιο κοντά δηλαδή σε SG. Γι αυτό άλλωστε οι T μαγνήτες που φοράνε και οι SG και οι LP Studio εχουν περισσότερες "άκρες", και ιδιαίτερα πρίμα, για να τις εξισσοροπούν. Αν θέλαμε να μιλάμε για μια ποιότητα παραπάνω, σταθερά, τότε θα έπρεπε να μιλάμε για τις Custom Shop σειρές R, VOS κλπ, τις ακριβές ΕSP Navigator, τις Collings City Limits, τις Τom Holmes Joelton Classic, τις Τokai LS 380 κλπ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως, θα έφτανες ή και ξεπερνούσες τις 3000Ε. Γεγονός επίσης ότι ούτε οι Gibson U.S.A όυτε και όλες οι Made In Japan ρέπλικες έχουν την ιδιάτερα σταθερή ποιότητα στην παραγωγή τους, οπότε αν δεν τις ακούσεις από κοντά, θα πας εντελώς στην τύχη. Η πρότασεις μου: A) Προσπάθησε να βρείς κάποια μεταχειρισμένη. Ακόμα κι αν την αγοράσεις χωρίς να την έχεις ακούσει και δεν σου βγεί καλή, οι πιθανότητες να χάσεις λεφτά πουλώντας τη, περιορίζονται σημαντικά. Β) Προσπάθησε να αγοράσεις κιθάρα που έχεις παίξει και ακούσει. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος που σου εξασφαλίζει ότι θα μείνεις ευχαριστημένος από την κιθάρα, επίσης μπορεί έτσι να κερδίσεις και λεφτά αν π.χ ανακαλύψεις ότι μια Studio σου αρέσει περισσότερο από μια std. Εκτός αυτού όμως είναι και μια διαδικασία με...ψυχολογικά θεραπευτικές ιδιότητες. Κι αν την βρείς στην Ελλάδα και παίζει αλλά είναι 100-200 ευρώ ακριβότερη από το εξωτερικό, μην τα λυπηθείς και δώσεις 1000 ευρώ για να πάρεις...γουρούνι στο σακί...

+1. Aπλά άλλαξε και τα pots με 500k. Tώρα βέβαια αν π.χ προτιμάς τον ήχο μιας ES335 από αυτόν μιας Strat, σαφώς και δεν σου φταίνε μόνο οι μαγνήτες. Επίσης τα κάπως "ασθενικά" μπάσα της συγκεκριμένης κιθάρας δεν την κάνουν και το πιο ιδανικό όργανο για καθαρή Jazz. Πιστεύω ότι ακόμα και μια Tele υπερτερεί καθαρά σε ένα τέτοιο είδος ήχου. Νομίζω ότι ο Ford και ο Carlton παίζουν με Gibson Classic 57. Μεσαίους δεν τους λές με τίποτα τους συγκεκριμένους, απλά έχουν περισσότερα μπάσα από τους μαγνήτες που εγώ θεωρώ "ιδανικούς" P.A.F. Aυτό σε μια Les Paul ή μια 335 αποτελεί πρόβλημα για κάποιους (και για μένα) οι οποίοι γι αυτόν το λόγο επιλέγουν πιο "boutique" λυσεις. Μια strat όμως ίσως και να την βοηθάει, δεν έχω ακούσει βέβαια ποτε τον συγκεκριμένο συνδυασμό.

Δυστυχώς στα δικά μου αυτιά, οι stacked διπλοι σε μέγεθος μονού είναι η συνταγή της αποτυχίας...ακόμα δεν έχω ακούσει κάποιον τον οποίο να μην έχω αντιπαθήσει σφόδρα, απ' το πρώτο κιόλας ακκόρντο. Δεν ακούγονται σε καμια περίπτωση σαν διπλοί, είναι σαν να ακούς πάρα μα πάρα πολύ κακούς mini humbuckers, υπερβολικά "στενοί" και κομπρεσσαρισμένοι. Η πρόταση μου είναι να σκάψεις την κιθάρα για κανονικούς διπλούς αν σου αρέσει αυτός ο ήχος, και η κιθάρα κατα τ' άλλα σε καλύπτει. Και μην ανησυχείς για το μαγνητικό πεδίο. Λόγω κατασκευής στους κανονικούς διπλούς είναι γενικά πολύ πιο ασθενές απ' ότι στους μονούς. Επίσης λες οτι σου αρέσουν τα jazz/blues με πολλά μεσαία στον ήχο. Επειδή γενικά αυτό είναι λιγακι αντιφατικό μιας και οι περισσότεροι κιθαρίστες των ειδών αυτών προτιμούν αντιθέτως πολύ open μαγνήτες, μήπως θα μπορούσες να δώσεις κάποια παραδείγματά. Θα βοηθούσε επίσης στις προτάσεις (low output humbuckers υπάρχουν άπειροι), αν μας έλεγες κάποια πράγματα για την κιθάρα και τον εξοπλισμό σου, το budget σου, και τι δεν σου αρέσει στούς υπάρχοντες μαγνήτες.

Λοιπόν... τον τελευταίο καιρό έχω κάνει μια μίνι διατριβή στους μαγνήτες για Gibson...(τους boutique). Ως fanatic Les Paulάκιας θα σου πρότεινα να μας πείς αν θα περιέγραφες τη συγκεκριμένη κιθάρα, αν σου ακούγεται πιο πολύ μπάσα ή πρίμα. Επίσης τί ακριβώς δεν σου αρέσει στους μαγνήτες που φοράει αυτήν τη στιγμή η κιθάρα. Καλό επίσης είναι να μας πείς αν προτιμάς έναν γλυκό, αλλά "μικρότερο" ήχο ή έναν πιο "γεμάτο" συχνοτικά ήχο ή επίσης αν σε ενδιαφέρει περισσότερο ένας hi fi ήχος ή ένας πιο vintage.

Tα Rangemasters κι όλα τα συναφή Treble Boosters προορίζονταν όταν κατασκευάστηκαν (πολύ σημαντικό να λαμβάνουμε τέτοια πράγματα υπ' οψην) για βρετανικούς ενισχυτές (Marshall, Orange, Vox) της εποχής (60's/70's) οι οποίοι είχαν την τάση να γίνονται υπερβολικά "σκοτεινοί" όσο τους άνοιγες. Επίσης "έσφιγγαν" τα μπάσα στους τότε "αδύναμους" σχετικά μαγνήτες που φορούσαν οι διάφορες Gibson, Fender κλπ. Φυσικά και λόγω των tranzistors γερμανίου που χρησιμοποιούσαν πρόσθεταν το δικό τους αρμονικό περεχόμενο στον ήχο, ενώ είχαν μεγάλη απόκριση ανάλογα με τη θέση του volume της κιθάρας. Φυσικά τα treble boosters δεν προορίζονται για "flat/bright" ενισχυτές όπως είναι οι Fenderοκατασκευές πλην του Bassman, ή για μοντέρνους αμερικάνικης σχολής high gain ενισχυτές, ή για κιθάρες με πολύ "δυνατούς" μαγνήτες (δεν ταιριάζει το πολύ υψηλό σήμα με τα tranzistor γερμανίου γενικότερα). Για τα fuzz και την χρήση τους υπάρχουν αρκετές σχολές. Εγώ προτιμώ ενισχυτές που να έχουν έστω κάποιο break up (να μην είναι τελείως καθαροι, ακόμα και στο 10). Κατά τ' άλλα ένας ήχος που προσωπικά δε μου αρέσει αλλά έχει αρκετούς θαυμαστές είναι ενός ενισχυτή με τεράστιο καθαρό headroom (δεν βρωμίζει πότε από μόνος του) + πετάλια. Σε αυτήν την κατηγορία αν θα έπρεπε να προτείνω έναν, με βάση τη σχέση τιμής απόδοσης πάντα, θα ήταν κάποιο μεταχειρισμένο Fender "The Twin" ή "Super Twin" από τα τέλη των 70s (γύρω στα 800 Ευρώ αν δεν κάνω λάθος). Φυσικά χωρίς Rangemaster.

α) Κατηγορία : Kατασκευή. 1. Όλες οι Fender style με hollow χαρακτήρα (Strat, hollow body Tele κλπ) - ήταν στραβό το κλήμα, το φαγε κι ο γάιδαρος... 2. Όλες τις Neck Through που ακούγονται σαν τσιμεντόλιθοι. 3. Όλες τις Gibson style που δεν παίζουν. Αφενός αν μια Gibson style δεν παίζει δεν την παλεύεις με τίποτα και δεν πρόκειται να βγάλεις ήχο ποτέ, αφετέρου βγάζουν κακό όνομα σε όλους μας ότι είμαστε επιπλολάτρες, άμουσοι κλπ... β) Κατηγορία : Ηλεκτρονικά. 1. Όλες οι Fender και οι Superstrat με humbuckers. Oι humbuckers μπαίνουν σε κιθάρες όχι σε καρφωτά τελάρα... 2. Όλες οι κιθάρες με active ηλεκτρονικά, stacked διπλούς, silent μονούς ή υπεργκαζωμένους γενικά μαγνήτες όπου ο ήχος δεν σώνεται με τίποτα. Y) Kατηγορία : Εμφάνιση 1. Μεταλλοκιθάρες 2. Fender Style με καπάκια από maple, natural ή antique natural finish κλπ τα οποία αφαιρούν από τον "σπορτίφ" χαρακτήρα των συγκεκριμένων κιθαρών. 3. Όλες τις κιθάρες με "χρυσαφικά".