Haris

Ποιος από όλους εσάς τους shredders θεωρεί ότι αξίζει μια δωρεάν βόλτα στο Las Vegas για να εμφανιστεί με τον Gillan; Ian Gillan contest Παίζουν αντίστοιχοι ξεχωριστοί διαγωνισμοί και για τραγουδιστές και γκρουπς.

Μα ακριβώς αυτά είναι που τον έκαναν μοναδικό. Ανεξάρτητα με το αν αρέσει ή όχι σε κάποιον (παρεμπιπτόντως, εμένα μου αρέσει), είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ήταν ένας από τους επιδραστικότερους ροκ μουσικούς, που άλλαξε ριζικά τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, επηρεάζοντας αμέτρητους μεταγενέστερους, πολλοί από τους οποίους πιθανότατα σ' αρέσουν. Αν δεν είχε προηγηθεί ο Hendrix, δεν θα είχαν υπάρξει οι διάφοροι Page, Blackmore, Van Halen, Malmsteen, Vai, Petrucci κ.λπ., τουλάχιστον όχι με τον ήχο που τους γνωρίσαμε. Κυρίως γι' αυτό γίνεται όλη φασαρία, και όχι τόσο για την τεχνική ή τις συνθέσεις του.

Ότι και να πείτε για τα εξημερωμένα σας κατοικίδια, δεν πιάνουν μία μπροστά στον Cpt. Blacknose. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τρέφεται αποκλειστικά με ζωντανά rottweiler, άντε και κανένα pitbull για επιδόρπιο...

Στο δρόμο για το great gig in the sky...

Απίστευτος... Ειδικά σε ένα κομμάτι σαν το Actual Proof, που θεωρείται από τα πλέον δύσκολα για τα τύμπανα.

Εγώ πάλι, ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω κιθάρα. Γι' αυτό τις μισώ όλες! :twisted:

Πέρα από τις σημαντικές παρενέργειες που ανέφερε ο Wow! - οι οποίες ισχύουν μόνο αν έχεις γείτονες (αν π.χ. μένεις σε βραχονησίδα δεν έχεις πρόβλημα, εκτός ίσως από το να ξυπνήσεις κανά πρωί περικυκλωμένος από Τούρκους και Έλληνες ΟΥΚάδες) - και πέραν της πλάκας, αν το κάνεις συχνά αυτό (7 ώρες διαρκούς μελέτης σε κανονικό σετ) θα διαπιστώσεις ότι το αποτέλεσμα θα είναι αντίθετο από το αναμενόμενο. Παθήσεις όπως κώφωση, περιαρθρίτιδα, τενοντίτιδα, οσφυαλγία, σκολίωση και άλλες ημικρανίες, εκτός από το ότι είναι κακόηχες, είναι βέβαιο ότι δεν θα σε κάνουν καλύτερο ντράμερ... Αν θέλεις να μελετάς 7 ώρες την ημέρα, χώρισέ τις σε 2ωρα (ναι, το ξέρω ότι το 7 δεν διαιρείται δια του 2...), προσπάθησε ο περισσότερος χρόνος (αλλά όχι όλος) να είναι σε practice σετ που δεν κάνει πολύ φασαρία και ακολούθησε τις συμβουλές του fleamail. Επίσης, το να κοπανάς για να ξεδώσεις είναι ένα (απόλυτα αποδεκτό) είδος κάθαρσης και εκτόνωσης, αλλά δεν είναι μελέτη. Αν αφιερώνεις 3 με 4 ώρες για ουσιαστική μελέτη την ημέρα, νομίζω ότι είσαι καλυμμένος. Αυτά. Αϊ ρεστ μάι κέις.

The Eternal / New Dawn Fades (σε medley) - Joy Division Seventeen Seconds - Charlotte Sometimes (επίσης σε medley) – The Cure Οτιδήποτε από Sisters of Mercy Warszawa - D. Bowie (τώρα πώς θα το διασκευάσεις αυτό για κιθάρα, δεν έχω ιδέα, εσύ είσαι ο κιθαρίστας...) My Death, στην εκτέλεση του Bowie από το soundtrack του Ziggy Stardust. Η Ώρα του Stuff - Σιδηρόπουλος/Σπυριδούλα και για ancore... Black Sabbath, το ομώνυμο, φροντίζοντας να είσαι σε τέτοια θέση ώστε η φωτιά να δείχνει τη σκιά σου τεράστια στα πίσω βράχια, όταν θα τραγουδάς "...a figure in black, with eyes of fire..." Είναι βέβαιο ότι θα φτιάξεις μια ωραία, καλοκαιρινή ατμόσφαιρα... Για τα πιπίνια πάλι, θα σε γελάσω και δεν το θέλω!

¶λλη μία ψήφος στον Iommi. Πραγματική μηχανή παραγωγής riffs. ¶λλοι: Blackmore Page Gallagher Richards Spooky Tooth - μόνο το "Better by you..." αρκεί Meters - εκπληκτικά syncopated funk ριφάκια Ian Anderson/Martin Barre Iron Butterfly - ναι, για το In A Gadda Da Vida φυσικά Τέλος, αμέτρητοι μπλουζίστες των 10ετιών '30, '40, ' 50, '60, στους οποίους όλοι οι παραπάνω θα πρέπει να στήσουν αγάλματα γιατί τους, εεε..., δάνεισαν την έμπνευσή τους...

Ευχαριστώ ρε Τάκη! Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. :-) (Κοίτα τώρα' date=' με τι ταχύτητα θα σκάσει το σχόλιο του antouan!) Για τα πανεπιστήμια: Το στυλάκι του ΚΚΕ έχει κάνει μεγάλη ζημιά, αφού αν πει κανείς δύο τρία πράγματα που προσεγγίζουν αυτό το ύφος, αμέσως γίνεται γραφικός γιατί όντως η προπαγάνδα του ΚΚΕ είναι γραφική μέχρι αηδίας. Λοιπόν, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, η άποψή μου είναι ότι όντως η συντριπτική πλειοψηφία των ανώτατων σχολών έχουν το μαύρο τους το χάλι. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι απαράδεκτη, αλλά μην παραμυθιαζόμαστε ότι τα πανεπιστήμια παράγουν ελεύθερη σκέψη και προάγουν τη γνώση. Στην πλειοψηφία τους παράγουν ειδικότητες (που έλεγε και ο Πιλάλας), και μάλιστα περιορισμένων ικανοτήτων. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν έχουν βασικό στόχο να αναβαθμίσουν το επίπεδο της εκπαίδευσης, αλλά να κρατήσουν το συνάλλαγμα στην Ελλάδα, και ενδεχομένως να φέρουν και ξένο. Αν η (εκάστοτε) κυβέρνηση θέλει Χάρβαρντ και MIT στην Αθήνα, να σκιστεί να αναβαθμίσει το Μετσόβειο. Τι θα πει που θα βρει τα κονδύλια; Αυτή είναι η δουλειά της, και όχι να μετατρέπει τους φοιτητές σε κομματόσκυλα. Και για τους φοιτητές που [i']έχουν[/i] μεταλλαχθεί σε κομματόσκυλα: Μην σκάτε που η σχολή σας δεν είναι πηγή προηγμένης σκέψης και γνώσης. Ούτως ή άλλως δεν θα είχατε ελπίδες να την (κατα)λάβετε. Για τις αϋπνίες: Παίζω όσο πιο δυνατά μπορώ την εισαγωγή του When the Levee Breaks, και μετά κοιμάμαι μια χαρά στο τμήμα!

Όντως, εκπληκτικός δίσκος, που έχει σημαδέψει την εποχή του και τις επόμενες. Μακάρι και οι υπόλοιποι δίσκοι του Παπακωνσταντίνου να ήταν σ' αυτό το επίπεδο. Ο μπασίστας είναι ο Γιώργος Ζηκογιάννης, ένας από τους καλύτερους Έλληνες μπασίστες, και έχει παίξει κυριολεκτικά με όλο τον κόσμο. Κάνε μία αναζήτηση στο Google και θα βρεις πολλά στοιχεία.

Έχω παίξει με Renown, και μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν παρατήρησα την παραμικρή διαφορά από το δικό μου σετ, και θεωρώ ότι είμαι ιδιαίτερα "ψείρας". Εκπληκτικός ήχος, ποιότητα κατασκευής, φινίρισμα κ.λπ. Μην θεωρείς λοιπόν ότι απλά "βολεύεσαι" με τα τύμπανά σου, αφού είναι εξαιρετικό σετ και η μόνη ουσιαστική διαφορά από τα USA Custom και USA Maple είναι στην τιμή. Όπως λεει και ένας γνωστός μου, πολύ συχνά η μόνη διαφορά μεταξύ ενός οργάνου χιλίων Ευρώ από ένα πεντακοσίων, είναι 500 Ευρώ! Τώρα αν θέλεις οπωσδήποτε USA-made σετ (το λέω, γιατί εγώ έχω κάτι τέτοια κολλήματα), αλλάζει... Όσο για το ταμπούρο, είμαι βέβαιος ότι τα solid του Γαβρήλου είναι πολύ καλά, αφού ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός τεχνίτης. Για το Colaiuta Signature της Gretsch δεν ξέρω, αλλά αφού ο Vinnie δέχτηκε να βάλει τ' όνομά του...

Αν δεν κάνω λάθος, ο nathan θέλει να γράψει τύμπανα. Θα συμφωνήσω με τον Wow!: Ξεκινάς χωρίς να ξέρεις κολύμπι και θέλεις να αγοράσεις εξοπλισμό για αυτόνομη κατάδυση. Η γνώμη μου είναι να αρχίσεις από τα στοιχειώδη: υπολογιστής, αξιοπρεπής stereo κάρτα ήχου, κανα-δυό βασικά προγράμματα, ένα σετ μικροφώνων για τύμπανα (υπάρχουν pre-packs με 4 ή 5 μικρόφωνα - δεν σου χρειάζονται περισσότερα ακόμα - σε καλές τιμές), και μία μεσαίας τιμής κονσόλα/μίκτη. Αν έχεις ένα τουλάχιστον μέτριο στερεοφωνικό μπορείς σε πρώτη φάση να κάνεις monitoring απ' αυτό μια χαρά. Οτιδήποτε περισσότερο (πολυκάναλη κάρτα, ακριβά εφέ, πολλά προγράμματα ήχου, πανάκριβα μικρόφωνα και monitors κ.λπ.) είναι υπερβολή στη φάση που βρίσκεσαι. Θα πελαγώσεις από τον όγκο των δυνατοτήτων και των πληροφοριών, και θα χάσεις χρόνο άσκοπα. Με ένα βασικό εξοπλισμό - με τον οποίο θα έχεις ήδη πολλά να μάθεις ούτως ή άλλως - θα κάνεις αξιοπρεπέστατες εγγραφές και μπορείς να τον ανανεώνεις όσο προχωρείς και αυξάνονται οι απαιτήσεις σου.

Να δεις που όχι μόνο θα μάθει, αλλά θα είναι και κορίτσι!

"Και τώρα γεννιέται το ερώτημα... πόση ώρα μπορεί να παίξει έτσι ένας ντράμερ που δεν έχει κάνει σε ειδικές δυνάμεις, δεν είναι xmen, δεν έχει διδαχτεί kung fu και είναι ένας μέσος άνθρωπος αλλά δεινός ντράμερ?" Δεν ξέρω για ένα μέσο άνθρωπο, αλλά ο Buddy Rich που είχε κάνει όλα τα παραπάνω (δεν παίρνω όρκο για τους X-Men, αλλά ακούγοντάς τον να παίζει είμαι σίγουρος ότι ήταν μεταλλαγμένος!) το κράτησε μερικά δευτερόλεπτα... "Μήπως βρίσκεται και ο κόπερφιλντ ο μέγας μάγος κάπου έκει;" Όχι, ο μόνος μάγος ήταν ο B. Rich! "Μόνο ένας drumer θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο" Επειδή είμαι καλοπροαίρετος, υποθέτω ότι το λες για καλό... :-)

Ο Buddy Rich, πάντα πρωτοπόρος, έδειξε το δρόμο...

Εκπληκτικοί! Γέλασα πολύ όταν η κάμερα γύρισε στο (λευκό) σαξοφωνίστα όσο τραγουδούσαν "don't call me nigger, whitey, don't call me whitey, nigger..." Απορώ πώς εκείνα τα 'δύσκολα' χρόνια το άφησαν να περάσει σε τηλεοπτική εκπομπή. Όσο για τις 20ετείς χορδές, το'χει πει ο άνθρωπος: "dirt keeps the funk!".

Αν υπάρχει ένας τραγουδιστής που θα μπορούσε να πατήσει στα αχνάρια του Mercury, αυτός είναι ο George Michael. O P. Rodgers είναι φωνάρα που έχει γράψει τη δική του ιστορία, αλλά αυτό το γκρουπ δεν είναι οι Queen. Υπάρχουν μερικά συγκροτήματα που λειτουργούν μόνο σαν σύνολο, και οι Queen ήταν ένα απ' αυτά.

- Το βιβλίο ξεκινάει από την αρχή. Κούρδισμα, δέρματα, μικρόφωνα, μίκτες/κονσόλες, επεξεργαστές σήματος, εφέ κ.λπ. Είναι σχετικά απλά γραμμένο, και ένα μέτριο επίπεδο Αγγλικών αρκεί. Θα το βρεις πιθανότατα στο Drum Shop στη Σουλτάνη, στο Fagotto (Διδότου ή Βαλτετσίου, δεν θυμάμαι), ή μέσω Amazon. - Μπορείς να γράψεις τύμπανα με οποιασδήποτε κονσόλα/μίκτη, αρκεί να έχει αρκετά κανάλια. - Χαλάρωσε και μην βιάζεσαι γιατί αν δεν έχεις καθόλου εμπειρία, είναι πολλή ύλη! :-)

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά όση εμπειρία και διάθεση να έχει κάποιος, δεν είναι δυνατό μέσα από ένα forum να σου μεταδώσει γνώσεις που φτάνουν για γεμίσουν ένα βιβλίο. Μια καλή αρχή για να πάρεις μια ιδέα για τα βασικά θα ήταν το "The Drummer's Studio Survival Guide" του Mark Parsons - και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και πολλά άλλα παρόμοια. Από κει κι ύστερα, μπορείς να ζητήσεις βοήθεια στην πράξη από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το αντικείμενο.

Παιδιά συγγνώμη, αλλά όλα αυτά τα νοσταλγικά του τύπου "τι ωραία που ήταν στα χρόνια μας και τι χάλι επικρατεί σήμερα" τα θεωρώ μπούρδες ολκής. Το μόνο που νοσταλγούν όλοι όσοι αναφέρονται μ' αυτό το ύφος στα χρόνια εκείνα τα παλιά, είναι τα νιάτα τους και η ομορφιά τους, και επειδή αυτά παρήλθαν, θεωρούν ότι ο κόσμος φταιει που έχει στραβώσει γύρω τους και όχι αυτοί που "γέρασαν". Το εν λόγω κείμενο μου θύμισε τις δακρύβρεχτες ιστορίες για την Αθήνα που ήταν "γεμάτη αυλές και αλάνες, και τι ωραία που ήταν που ο κόσμος έβγαινε στην αυλή και μιλούσε, και επικοινωνούσε, και όλοι είμαστε αγαπημένοι και μονιασμένοι και νοιαζόμαστε για τους γύρω μας, και μπλα μπλα μπλα…" Εντάξει, καλά όλα αυτά, αλλά κάθε εποχή είναι διαφορετική, απλά όσοι από τους μεγαλύτερους δεν την καταλαβαίνουν, ψάχνουν να βρουν το γιατί και καταλήγουν σε τέτοια ξανθοπουλομαρθαβουρτσικά συμπεράσματα. "Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα."!! Έλεος, τις ίδιες παπαριές άκουγα και για τη "δική μας γενιά", και έχω γεννηθεί πολύ πριν το '85.

Κοίτα, ότι θα ακούγονται, θα ακούγονται. Αλλά αφού μεσολαβεί πιλοτή, μπορεί να γλιτώσεις την έξωση αν παίζεις φυσιολογικές ώρες, και κάνεις και μία ψιλομόνωση στο χώρο για να κόβεις τις αντηχήσεις (κανένα χαλί, λίγο ρικοφόν κ.λπ.).

Συμφωνώ.

Και μένα μου φαίνεται δύσκολο να τα περάσεις απ' το τελωνείο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Τώρα ως προς την επιλογή Export ή Masters Custom, γιατί αναρωτιέσαι; Η Export είναι η entry level και η MMX η "high-end" σειρά της Pearl. Αφού διαθέτεις 4 χιλιάρικα, δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα... Πάντως αφού θα είσαι στον Καναδά, ρίξε μια ματιά και στα ντόπια προϊόντα. Ορισμένοι Καναδοί κατασκευαστές (π.χ. Ayotte, Dunnett, Tempus, Epek κ.λπ.) θεωρούνται από τους καλύτερους στον πλανήτη. Κρίμα να πας εκεί πάνω και να μη φέρεις τουλάχιστον ένα ταμπούρο Dunnett...