Για να κάνω λίγο τον Φάνη (Πνοή) που δεν γράφει πια, θα πω τούτο.
Η κιθάρα κοστίζει όσο αξίζει.
Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο.
Αν κάποιοι δεν μπορούν να αξιολογήσουν/τιμολογήσουν/εκτιμήσουν σωστά μια κιθάρα, δεν φταίει η κιθάρα.
Φταίει η συγκεκριμένη περίσταση, οι ανάγκες τους την συγκεκριμένη στιγμή (γιατί αλλάζουν οι ρημάδες), τα θέλω τους, η αντίληψή τους, το τι περιμένουν από μια κιθάρα, η φαντασία τους (Νο1 παράγοντας κατά την γνώμη μου), και χίλια μύρια όσα άλλα πράγματα.
Και η εκτίμηση καθενός είναι διαφορετική επίσης.
Άλλα μετράνε για άλλους περισσότερο και άλλα για άλλους.
Για πολλοστή φορά θα γράψω επίσης τούτο.
Οι κιθάρες είναι σαν τις γυναίκες.
Έχεις βγει (λέμε τώρα) με την Μόνικα Μπελούτσι.
Είναι πιο όμορφη από κάποια κοπέλα στην γειτονιά σου (αν μπορεί να μπει η ομορφιά σε ομορφόμετρο)?
Ίσως ναι, ίσως όχι.
Θα την αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο σαν να είναι μια κοπέλα της γειτονιάς σου?
Γιατί όχι?
Είναι απλά πιο όμορφη (μπορεί και να μην είναι, αλλά το βλέπεις?), ή παίζουν κι άλλα?
Αξίζει ή δεν αξίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης?
Όταν (αν) πας στο κρεβάτι μαζί της, θα αισθάνεσαι σαν να είναι η Μαρία η γειτόνισσα (που είναι κούκλα και πιο όμορφη), ή θα σου έχει φύγει ... πριν καν ξαπλώσεις?
Πολλά παίζουν παιδιά, δεν είναι άσπρο ή μαύρο εδώ.
Και δεν είναι πλήκτρα, που πληρώνεις περισσότερη ή λιγότερη τεχνολογία και δυνατότητες.
Επίσης ... η κιθάρα δεν είναι ήχος, δεν είναι αυτό που ακούς σε ηχογράφηση, είναι αίσθηση, αγκαλιά, απόκριση, φαντασία, δούναι και λαβείν.
Δεν μετριέται αντικειμενικά ποτέ.