fusiongtr

Πάρτε λάμπα εσείς, για μπιστολίδια.

Πάρτου το κομπλίτ και το μασίν που θέλει βρε Χάρη, και είσαι κομπλέ. Εγώ πάντως παιδιά σας τα έλεγα για τις παρενέργειες των εμβολίων και δεν με πιστεύατε. Να, αυτό που έπαθε ο cos δεν το γράφει κανείς στις φυλλάδες, και δεν το λέει κανείς επιστήμονας. Αλλά υπάρχει, και ένας θεός ξέρει αν θα απαλλαγεί ποτέ το παλικάρι από αυτό το σύνδρομο. Χρειάζεται την στήριξη όλων μας για να το ξεπεράσει, και όχι την χλεύη. Και που να κάνει και την τρίτη δόση. Ταττού στο κούτελο τον Ανδρέα θα κάνει, όπως είχε ο Μαραντόνα τον Φιντέλ. Και δεν είναι ότι δεν τα λέει καλά, μια χαρά τα λέει. Αλλά όταν σου μιλάνε για τσιπς, για ΑΕΚ, για φακές, για τον καιρό, κι εσύ απαντάς πάντα το ίδιο, κάπου υπάρχει θέμα. Να τον στηρίξουμε λοιπόν, και ίσως μια μέρα βγει μπροστά και πει ... - Είμαι ο cos_dr και είμαι καλά. Είμαι πια καθαρός.

Μαμείς ασύστολα.

Έχω να παίξω από πέρυσι, και ο πισίς δεν βλέπει πια την κάρτα ήχου. Σας φχαριστιέμαι όμως.

Είχα βάλει like και στα δύο (γιατί μου άρεσαν), αλλά τα έβγαλα, γιατί κατάλαβα ότι πρέπει πρώτα να τα ακούσω όλα (όταν τελειώσει η διαδικασία) και μετά να βάλω like σε αυτά που μου αρέσουν περισσότερο. Πρέπει να τα ακούσω όλα, και μετά να "επιλέξω" που θα βάλω like, γιατί από τα like θα βγουν τα 6. Οπότε ότι like βάλω, θα είναι μετά τις 19/9ου.

Εντάξει ήξερε από πριν, κάτι ιδιαίτερα του έκανα όταν έπαιζε με τον Zawinul.

Σε καταλαβαίνω Λουκά, μου έχει συμβεί κι εμένα με τον Scott Henderson.

Είσαι άρχοντας!!!!!!! Εγώ δεν ξέρω αν θα δεχόμουν.

Απλά πράγματα. Πίτα καλαμποκιού, με τυρί (λιωμένο), μελιτζάνα ψητή, πιπεριά φλωρίνης ψητή, απάκι, ντομάτα, και κοπανιστή. Η Σειρήνα βέβαια, είχε πάει για κυνήγι, και φρόντισε να βρει τον δικό της μεζέ.

Το αξίζει Αργύρη! Γιασάν του μάγκα.

Ο φανταστικός Jonathan Kreisberg, σε ένα jam σε μια μουσική σχολή στην Ιταλία. Και οι δύο παίκτες είναι άψογοι, περνάνε τα πάντα όλα στο παίξιμο. Το καταευχαριστήθηκα. Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε κι εσείς.

Ποιος νίκησε τελικά?

Με αυτή την απάντηση καταλαβαίνω ότι "φεύγω" από το θέμα, αλλά την θεωρώ απαραίτητη. 1. Το θέμα είναι ότι τα όποια προβλήματα κάποιου, παραμένουν προβλήματα, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να τα αποκρυπτογραφήσει. Αλλιώς (όταν δεν μιλάμε για νευρολογικά ζητήματα) θα τα είχε δει, επεξεργαστεί λογικά, ελέγξει, και αυτά δεν θα αποτελούσαν πλέον προβλήματα γι' αυτόν (χωρίς να επηρεάζονται φυσικά τα γνωρίσματα/ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του). Αυτό που πρέπει να γίνει είναι το ίδιο το άτομο, να δει, αποδεχτεί, μιλήσει γι' αυτά, αντιληφθεί τα αίτια, των "προβλημάτων του". Αλλά πρέπει να το κάνει το ίδιο το άτομο αυτό, δεν ωφελεί να του τα δείξουν/πουν άλλοι. Αυτό κάνει η ψυχοθεραπεία. 2. Φυσικά ούτε οι προτιμήσεις αλλάζουν, ούτε οι πεποιθήσεις, ούτε ο χαρακτήρας, ούτε η προσωπικότητα, ούτε τα γούστα κανενός, δεν είναι αυτό το θέμα. 3. Πολύ συχνό φαινόμενο, χρειάζεται αρκετός χρόνος, κατάλληλος ψυχοθεραπευτής (πολύ σπάνιο), και πραγματική θέληση του ίδιου του ατόμου να βρει λύσεις (μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά μπορεί να νομίζει ότι θέλει, αλλά εσωτερικά και ασυνείδητα να αντιδράει πολύ έντονα, μην αφήνοντας τον εαυτό του να βοηθηθεί). 4. Το τι θα καταλάβει κάποιος έξω, μικρή σημασία έχει, και το καταλαβαίνεις. Ίσα ίσα, που πιέζεσαι εσωτερικά (ασυνείδητα ίσως) να μην βγάλεις ανάλογες συμπεριφορές, πράγμα που μάλλον κάνει κακό. Από εκεί και πέρα, επίτρεψέ μου αν αμφιβάλλω (δεν σε γνωρίζω προσωπικά, αλλά ο τρόπος που τα αντιμετωπίζεις όλα αυτά μου δημιουργούν αμφιβολίες) για το αν μέσα σου νιώθεις τόσο καλά, όσο θέλεις να περάσεις προς τα έξω. Alex δεν μου πέφτει λόγος το ξέρω, απλά προσπαθώ (μπορεί με λάθος τρόπο) να βοηθήσω. Κι επειδή έχω περάσει από εκεί (σε κάποια ακόμα εκεί είμαι βέβαια), καταλαβαίνω. Ο δρόμος όμως, είναι δικός σου.

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο αγαπητέ μου Alex. Και αν γίνει κάτι, το οποίο δεν έχει λόγο ύπαρξης, τότε δεν επιβιώνει, σταδιακά φθίνει και πεθαίνει. Όταν κάτι είναι εκεί και επιμένει, κάτι σημαίνει αυτό, από κάπου κρατιέται. Αλλά δεν είναι πολλές φορές δυνατό να το αντιληφθούμε, είτε γιατί είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, είτε γιατί .... είμαστε εμείς, και δεν μπορούμε να δούμε αντικειμενικά τον εαυτό μας και να τον αξιολογήσουμε "από μέσα" (κάτι ανάλογο με το να ακούς την φωνή σου ηχογραφημένη αν δεν είσαι τραγουδιστής). Όπως και να έχει, οι επιλογές είναι δικές σου.

Αυτά τα παραπάνω παλικάρι μου, φωνάζουν για κάποιον ειδικό. Έτσι όπως τα γράφεις ακριβώς. Να πας να μιλήσεις σε κάποιον καλό (συστημένο) ψυχοθεραπευτή (όχι ψυχολόγο). Γιατί πίσω από όλα αυτά (και άλλα προφανώς) υπάρχουν αιτίες που δεν γνωρίζεις/κατανοείς. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο, όλα αυτά που περιγράφεις έχουν λόγο ύπαρξης. Και οι αιτίες είναι μέσα σου, χρειάζεσαι σωστή καθοδήγηση να τις αντιληφθείς, να τις αποδεχτείς, και να "ελευθερωθείς" από αυτές.

Αμάν αμάν!

Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο, τα έχεις όλα.

Alex θα σου γράψω κάτι ακόμα, που για μένα είναι "ευαγγέλιο". Έχει να κάνει με την αντίληψη των Τολτέκων (μιας νομαδικής φυλής της κεντρικής Αμερικής πριν τους Μάγιας που πια εξαφανίστηκε), και την καθοδήγηση από δάσκαλο σε μαθητή. "- Μπροστά σου, ανοίγονται πολλοί δρόμοι. Εσύ πρέπει να ακολουθήσεις το μονοπάτι που έχει καρδιά. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιο είναι αυτό, αλλά μόλις το βρεις, να το ακολουθήσεις χωρίς ποτέ να κοιτάξεις πίσω. Στον δρόμο σου θα βρίσκεις συνέχεια άλλα μονοπάτια που διασταυρώνονται με το δικό σου. Μονοπάτια όμορφα, θα θέλεις να τα ακολουθήσεις, αλλά μην το κάνεις, γιατί θα χάσεις τον δρόμο σου. Να μπαίνεις να τα βλέπεις, να παίρνεις ότι καλό έχουν να σου δώσουν, αλλά πάντα να ξαναγυρίζεις στο δικό σου μονοπάτι. - Και πώς θα καταλάβω αν κάποιο μονοπάτι έχει καρδιά? - Θα το νιώσεις. Δεν υπάρχει ένα μονοπάτι με καρδιά για όλους, για κάθε έναν υπάρχει το δικό του μονοπάτι με καρδιά, πρέπει να βρεις το δικό σου. Το δύσκολο είναι να το βρεις. Όταν το βρεις όμως, πρέπει να το πάρεις μέχρι το τέρμα, γιατί μόνο αυτό το μονοπάτι που έχει καρδιά για σένα, θα σε πάει εκεί που θέλεις." Αυτό ισχύει για τα πάντα, από δουλειά, σχέσεις, χόμπι, μέχρι ....

Το πρώτο που κάνεις, είναι να τυπώσεις αυτό το post και να βρεις έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Μην με πάρεις στραβά, έχω περάσει από εκεί που είσαι, και σε καταλαβαίνω. Ο ψυχοθεραπευτής δεν είναι μόνο για "προβληματικούς" ανθρώπους, είναι για να βοηθάει να βρεις τις λύσεις σου εσύ, μέσα σου, ακούγοντας και κατανοώντας τον εαυτό σου. Είναι πολλά και τεράστια τα θέματα που ανοίγεις, και μακάρι να είχα χρόνο να τα συζητούσαμε από κοντά, ένα ένα. Θα έπαιρνε μήνες. Για αρχή θα πω μόνο ότι το αντιμετωπίζεις λάθος κατά την γνώμη μου. Είσαι "ευλογημένος", και λειτουργείς σαν "καταραμένος". Πόσους ανθρώπους ξέρεις που να έχουν αυτή την εσωτερική φωτιά για γνώση και δημιουργία? Από τα σαρβάιβορ στα μπάτσελορ είναι οι περισσότεροι. Το θέμα είναι να το βάλεις να δουλέψει για σένα, αντί να γίνεσαι έρμαιό του. Δεν είναι εύκολο, πάρε παράδειγμα την ζωή πολλών μεγάλων καλλιτεχνών, ζωγράφων, μουσικών, κλπ, πολλοί δεν τα κατάφεραν να την ελέγξουν και ξέφυγαν. Αλλά αυτό το κίνητρο για δημιουργία, εκτός από σπάνιο, είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Πρέπει να βρεις τρόπο να το διαχειριστείς, γι' αυτό σου πρότεινα ψυχοθεραπευτή, όχι γιατί αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα. Ένα άλλο θέμα είναι αυτό της προσωπικής ζωής, παρέας, σχέσης, κλπ, που επηρεάζει και επηρεάζεται από το εσωτερικό κυνήγι σου για γνώσεις και δημιουργία. Όταν όλα αυτά όμως επικαλύπτονται με τον μανδύα του περφεξιονισμού (το έχω σε υπερβολικό βαθμό κι εγώ), τότε τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα. Θα έλεγα λοιπόν να ψάξεις τον εαυτό σου εσωτερικά με την βοήθεια κάποιου έμπιστου (πολύ δύσκολο να βρεις, το ξέρω) ειδικού στον τομέα. Θα ανακαλύψεις απίστευτα πράγματα εκεί μέσα (στον εαυτό σου), που δεν τα φανταζόσουν καν, τα οποία θα σου δώσουν κατεύθυνση. Την δική σου κατεύθυνση. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο από τα όσα χαζά έγραψα. EDIT: Μυρίζομαι επίσης, ότι όταν κατανοήσεις τον μηχανισμό λειτουργίας κάποιου αντικειμένου που θέλεις να μάθεις, "βαριέσαι" (δεν βρίσκεις νόημα στο) να το τελειοποιήσεις, φτάνει που κατάλαβες πώς δουλεύει. "Για να γίνω master δεν υπάρχει περίπτωση, οπότε ..." και κατά κάποιον τρόπο σε κουράζει μετά. Φυσικά μπορεί να είμαι εντελώς λάθος.

Εγώ την περνάω χρόνια τώρα αυτή την φάση, δεν περίμενα την καραντίνα, την πρόλαβα. Οπότε σας καταλαβαίνω. Και ναι, ο Γιάννης έχει δίκιο, είναι λίγο καταθλιπτικό.

Μπράβο ρε Μπίλλαρε. Αφού τα κατάφερες με τις γάτες (που το φοβόμουν πολύ), μην φοβάσαι τίποτα. Είναι το πιο δύσκολο αυτό που έκανες. Μπράβο και σε σας, όλα θα τακτοποιηθούν σιγά σιγά.