ez

Λογω γκρουπ και συναυλιων εδω και δεκαδες χρονια, εχω ζησει καποια απιθανα πασχατα κατα καιρους. Γενικα ειμαι λιγο δυσκοιλιος με γιορτινες μαζωξεις, οχι πολυ ομως...αμα εχεις καλη παρεα ολα ειναι πιο ομορφα. Τρια ειναι αυτα που εχουν χαραχτει ανεξιτηλα στη μνημη μου... Το πρωτο, παιδι ακομα, στο χωριο, ολο το πακετο, απο το πρωι, σφαξιμο-γδαρσιμο το κατσικακι (σπανια ψηναμε αρνια, προτιμουσαμε κατσικια), περασμα στην σουβλα (μιλαμε για βιντατζ καταστασεις, κοψιμο ενος καταλληλου κλαριου, πελεκισμα και διαμορφωση), ατελειωτες ωρες γυρισματος στα καρβουνα -που με τη σειρα τους ηθελαν ωρες να προκυψουν απο τη φωτια που αναβε αξημερωτα, το κεφαλι νταουλι απο τα τσιπουρα και ο πονος στα χερια να ειναι αβασταχτος...δεν ειχαμε τοτε λαβες, οποτε γυριζαμε με τα δυο χερια το κλαδι με το σφαχτο...αφηναμε βεβαια την ακρη παχια για σιγουρο πιασιμο (κατι σαν τα 50ς τελε μπρατσα ), αλλα και παλι δεν μπορουσες να αντεξεις πανω απο 10-15 λεπτα...γι αυτο και η "ομαδα" που γυριζε τη σουβλα, ειχε καποια προνομια σε ποτα και μεζεδες, με κυριαρχο τις πετσες που λιωνανε και κρεμοσαντε κατα διαστηματα ...αλλες εποχες, μου φερνουν συγκινηση και μελαγχολια, ανακατα με βαθεια και ουσιαστικη χαρα για τη ζωη που μου προσφερθηκε με γενναιοδωρια... Οποιος θελει να δει απο που κραταει η σκουφια μου, ας ριξει μια ματια στο υπεροχο κλιπ που παραθετω... Το δευτερο, αρχες δεκαετιας '90 και με το γκρουπ ξεκιναμε για μια πολυημερη τουρνε στην Ιταλια. Τοφεραν ετσι οι συνθηκες και φευγαμε με πλοιο απο Ηγουμενιτσα ξημερωματα Κυριακης του Πασχα. Τα μεσανυχτα της αναστασης μας πετυχαν λιγο εξω απο τη Λαρισα, πριν την -τοτε- επιπονη αναβαση στην Καταρα. Σταματησαμε στην ακρη του δρομου, βγηκαμε κουκουλωμενοι (εκανε κρυο), βγαλαμε και κατι κοκκινα αυγα που μας ειχαν προμηθευσει οι οικογενειες μας και μεσα σε χαχανα και την καλυτερη των διαθεσεων, τσουγκριζαμε και γελουσαμε με την καρδια μας...αξεχαστο... Το τριτο, πριν 3-4 χρονια, κουρασμενος και φορτωμενος με υποχρεωσεις και προβληματα, παιρνω την καλη μου με το αμαξι και καταληγουμε την Πασχαλινη Κυριακη στην Οχριδα. Αφου ειδαμε πολλα μνημεια και ναους στις οχθες της, καταληξαμε να τρωμε λιμνισιο μαγειρευτο ψαρι με ρυζι (πεντανοστιμο!) με τα ποδια μας σχεδον μεσα στο νερο. Ακουγεται πολυ "εναλλακτικο", ομως ηταν υπεροχο κι αξεχαστο και τουτο. Να ειστε καλα ολοι και συγχωρεστε μου το "γεροντικο" σεντονι...

1. Jimi Hendrix - All along the watchtower 2. Jethro Tull - Thick as a brick (ε, να μην κλεψω και λιγο, ενα κομματι ειναι!! ) 3. Southside Johnny & the Asbury Jukes - The Fever 4. Johnny Cash - Hurt 5. Lynyrd Skynyrd - That smell 6. Blood Sweat & Tears - I love you more than you 'll ever know (Live '76) 7. Gary Clark Jr - Bright Lights 8. Robin Trower - Too rolling stoned 9. Bad Company - Bad Co 10. Ten Years After - I'd love to change the world 1. Frank Zappa - Peaches en Regalia 2. Allman Brothers Band - In memory of Elizabeth Reed 3. Roy Buchanan - Wayfaring pilgrim 4. Shakti - Mind Ecology 5. Rick Wakeman - Catherine of Aragon 6. Traffic - Glad 7. Peter Green - Supernatural 8. Camel - Chord change 9. Charlie Musselwhite - Christo Redemptor 10. Billy Cobham - Stratus

Η απαντηση στο ερωτημα του νηματος ειναι γνωστη: αλλη μια ! Το παραβλεπω προς το παρον ... Οπως ανεφεραν αρκετοι συνφορουμιτες, εξαρταται απο πολλες παραμετρους. Αν εισαι σεσιον, ερασιτεχνης κλπ.. Αν εξαιρεσουμε τους επαγγελματιες σεσιοναδες -οι οποιοι πρεπει να εχουν σεβαστο αριθμο (και για επιπλεον λογους, ας πουμε πως εγω πληρωνω για μια παραγωγη και λεω στον κιθαριστα: σε αυτο το κομματι θελω εναν ηχο απο μια 335, ε, πρεπει να υπαρχει), τοτε τα πραγματα απλουστευονται. Θαυμαζω και τους κιθαριστες που μια ζωη παιζουν με το ιδιο οργανο, θαυμαζω κι εκεινους που ο,τι και ν ακουμπησεις στα χερια τους παιζουν θαρρεις και κοιμουνται παρεα μ αυτο, θαυμαζω κι εκεινους τους σοβαρους καλλιτεχνες που επενδυουν σε πολλα οργανα προκειμενου να εμβαθυνουν στις μουσικες που αγαπανε. Πριν πολλα χρονια ο Snowy White μου ειχε πει πως στην ουσια εχει μονο μια κιθαρα (την ιστορικη 57αρα goldtop), ποτε δεν ενοιωσε την αναγκη για κατι αλλο η διαφορετικο. Ασε που ελεγε πως σε μια περιπτωση που επαιξε με καποια PRS μπερδευοταν απο το scale length και τα παραπανω ταστα...μονο μια ακουστικη (ελεγε πως) ειχε, δεν την επαιζε αλλα την κρατουσε γιατι ηταν δωρο της γυναικας του. Προσωπικα, μου αρεσει η ανακυκλωση των οργανων, κυριως γιατι βρισκω inspiration στο παιξιμο και γιατι οντως το καθε ενα απο δαυτα σε ωθει και σε διαφορετικο τροπο πλησιασματος των ηχων και των φρασεων. Αν καποιος παντως μου ελεγε πως εχω το ελευθερο να εχω οσες και οποιες ηθελα, θα ημουν ευτυχης να ειχα: 1 blackguard tele, 1 thinline tele, 1 strat 70s style with round lam neck, 1 50s maple strat, 1 335, 1 les paul standard, 1 Byrdland, 1 J45, 1 L-00, 1 martin D28, 1 National single cone, 1 Dobro, 1 Stella, και μερικες ακομα που ξεχναω ...oh well... Απο την αλλη, σπαζομαι απιστευτα να εχω οργανα και να μην παιζω με αυτα...

Δεν συμπαθεις τα αλνικο γιατι εισαι πανκης .. Τον νεαρο ριβιουερ δεν τον ειχα ματαξαναδει (νομιζω) και δεν εχω αποψη... Σε πιο σιριους μοντ, προσωπικα -απ οσο ακουσα, ναι, θα προτιμουσα το "φτωχο" τζενσεν. Παροτι θεωρουνται απο καποιους ελαφρως "παρακατιανα", στις περισσοτερες περιπτωσεις αναζητουσα τον ηχο τους οταν τα αλλαζα και τελικα ξαναβαζα αυτα. Ακουγονται λιγοτερο refined κατα κανονα απο αλλες επιλογες και θαλεγα και ελαφρως nasal/primitive αλλα ισως τελικα αυτος ειναι και ο στοχος τους. Τα μπλου αλνικο ειναι εξαιρετικα, αν ημουν πιο restrained παικτης μαλλον θα τα προτιμουσα. Τα γκρηνμπακ ειναι πολυ ωραια μεγαφωνα, για "βρεττανιλες" ειναι ο,τι πρεπει. Γενικα παντως δεν ειναι safe ground οι αλλαγες μεγαφωνων και τα υποτιθεμενα upgrades...may do the trick but mostly nah... ΥΓ Μια μικρη ιστορια για οποιον ενδιαφερεται να διαβασει. Εχω εδω και χρονια εναν Zinky Velveteen, τον οποιο θεωρω απο τους πλεον βιντατζ ενισχυτες (στον ηχο του) που εχω παιξει. Φοραει απο κατασκευης ενα 10" τζενσεν νεοδυμιου!! Αληθινα εντυπωσιασμενος -αλλα και "προβληματισμενος" απο την επιλογη του Ζινκυ, αναζητησα συνεντευξεις του μπας και "διαφωτιστω" λιγακι...υπηρξε δυσκολο, γιατι πολυ σπανια εχει δωσει συνεντευξεις, τελικα ανακαλυψα μια πριν χρονια, οπου και λεει το εξης, το οποιο φροντισα να μην ξεχναω γιατι φανερωνει πολλα πραγματα - κατα την γνωμη μου... Ερωταται απο τον δημοσιογραφο πως κατασκευαζει εναν ενισχυτη και την διαδικασια που ακολουθει, δηλαδη -τον ρωταει, κανεις ενα Χ κυκλωμα με τις δεινα λαμπες στα Α βατ και μετα διαλεγεις το σωστο μεγαφωνο συμφωνα με τα σπεκς/προτιμησεις σου; Και ο Ζινκυ απαντα αφοπλιστικα: "I always build the amp around the speaker".

Καλλιο αργα παρα ποτε! Παντα με μπαταρια. Στο παρελθον βεβαια καποια σιλικονης τα εβαζα και σε ντεηζυ τσεην χωρις προβληματα, ομως εν γενει ακουγονται σαφως καλυτερα με μπαταρια, ειδικα τα γερμανιου (και ποτε αλκαλικη).

Αν βαλω δικο μου μετραει;;

Το πεταγμα του αετου παραπανω μου θυμισε και τουτο...

Αντε δυο κι εγω...Χ

Νταξ, μας ξεφτιλησε εμας τους ηλικιωμενοι το θεμα...ας ειναι... Για τα γεροντια σαν εμενα, οταν ημαστε νιοι, ο απολυτος κυριαρχος στο θεμα υπο συζητηση ητο ο Barry White... Αλλα αν θελετε την επιλογη μου , να προτεινω το ακολουθο -για ευνοητους λογους...αλλα και γιατι ρε αδελφε καποτε χρειαζεται και περισσοτερος χρονος, να κατι τα προκαταρκτικα, να και ο ερωτας λιγακι, τι, αντε τρυπησες και γεια;

Original "epos" kittens

Τζαμπα αγωνιζεσαι ...αφεσου ελευθερα! Αν μπορεις ομως να βρεις ενα tweed USA, εχει διαφορα, θα το χαρεις περισσοτερο.

Ευχαριστω αγαπητε, αν και εχω παιξει με διαφορες τοστιερες και αποχυμωτες για να μην "παραμυθιαζομαι" ευκολα... Ειναι καλα πεταλια ολα τους ομως τουτα... Το μελισσακι ναι, ειναι οπως τα λενε, εχω παιξει συναυλιες μονο με αυτο always on, δινει πολυ αληθινο χαρακτηρα στον ηχο, μπορεις να το φερεις προς tweed πλευρα και καθαριζει εκπληκτικα με το volume της κιθαρας. Επισης, ειναι πολυ πιο ευελικτο απ οσο θα πιστευε καποιος...με καταλληλες ρυθμισεις μπορει να δωσει μεχρι "σαπια" φαζιλα , ειναι εξαιρετικο για χρηση klone style light drive και τους ηχους κλασσικου TS τους εχει ψωμοτυρι. Δικαιως εχει κανει ονομα στην "πιατσα". Το Sunface συνηθως το εχω always on, ειναι τετοια η φυση της κατασκευης και το δικο μου στυλ παιξιματος (πολυ δουλεια με το volume knob της κιθαρας) που δεν χρειαζεται καν να το ξεπατησω (το fuzz knob ειναι στο 10)...με το volume της κιθαρας στο 7 περιπου, ειναι σαν να μην εχεις πατησει πεταλι και υπαρχει μονο μια αμυδρη ενισχυση στα πριμα και το δαγκωμα, σχεδον σαν enhacer θαλεγα. Να τονισω ομως πως το εσωτερικο τριμερ παραμορφωσης το εχω λιγο κατεβασμενο απο τη full "fuzzface" ρυθμιση για να μπορω να το χρησιμοποιω πιο απροσκοπτα και με τον νεκ μαγνητη. Για να παρεις μια ιδεα, παραθετω δυο κλιπ. Στο πρωτο (το μακροσυρτο μπλουζ), παιζω με το Honey Bee και μονο always on στον εξαιρετικο ενισχυτη Bluesman amp (Colorsound Amplification) με την Νο1 Τελε μου. Στο δευτερο (μικρης διαρκειας με την ετερη θινλαην μου), το Sunface ειναι επισης always on σε ενα Fender Pro Junior using the neck pickup. Νομιζω φαινεται καθαρα πως "κρυβεται" με τη χρηση του volume τετοιος ογκος παραμορφωσης.

Μιας κι εβγαλε μια φωτ. ενας φιλος προχθες, παροτι δεν φαινονται καλα, αυτα μπερδευονται στα ποδια μου τελευταια, αν και συνηθως μενουν απατητα (εκτος απο το πρωτο), σαν καινουργιο χαλι ενα πραγμα... Analogman Sunface Bearfoot Honey Bee Jam Delay Subdecay Spring Theory Mojo Hand Sugar Baby

Παντως ρε παιδια δεν πολυκαταλαβαινω γιατι αρπαζεστε με ευκολια - αλλα και γιατι ειστε (καποιοι) τοσο καχυποπτοι... Στην Αμερικη πουλανε και τις παραμανες...τα φλη μαρκετς, η διαλυση νοικοκυριων κλπ. ειναι μερος των παραδοσεων τους, αν σκεφτει δε καποιος το χαος της χωρας αλλα και διαφορα "ξεχασμενα" χωρια και κωμοπολεις που ειναι αμετρητα -μαζι με το γεγονος πως οι κατοικοι αυτων συνηθως ελαχιστη προσβαση στην τεχνολογια διαθετουν, τοτε δεν ειναι και τοσο δυσεξηγητο το συγκεκριμμενο συμβαν... Η φωτ. της κιθαρας οπως την πηρε οντως παραπεμπει σε φτηνιαδουρα γιαπωνεζικης προελευσης του '60. Με αυτο το ανεκδιηγητο καπακι της γεφυρας, το προχειρο βαψιμο, τα ακομψα ποτς και το κακοκομμενο γκαρντ, μονο τα νερα του σωματος καπως ξυπνανε ενα ενδιαφερον, μεχρι βεβαια να πλησιασεις και να την αισθανθεις στα χερια σου. Μοιαζει παντελως απιθανο το σεναριο ο ΟΡ να εχει κατι πονηρο στην σκεψη του, αλλωστε η εκθεση σε τετοιο φορουμ δεν ειναι απλη υποθεση για πολυ απλουστερες περιπτωσεις, κι εχουμε διαβασει πολλα και διαφορα για "κατεργαρηδες" που βρηκαν τον δασκαλο τους απο σοβαρα και καταρτισμενα μελη. Οπερ εδει δειξαι, ομορφη ιστορια ειναι. Για τα βιντατζ, οι συλλεκτες θελουν να μην εχει αλλαχτει ουτε βιδα, οι μουσικοι που παιζουν φυσικα και κανουν ρηφρετς η οτιδηποτε αλλο που θα τους βοηθησει να απολαμβανουν το παιξιμο τους, γι αυτο αλλωστε και οι περισσοτεροι ψαχνουν στην κατηγορια players grade instruments, η οποια προεκυψε απο οργανα παλκου και απευθυνεται κατα βαση σε αντιστοιχους μουσικους. Νομικα, θαρρω πως κανενας δεν θα μπλεξει πουθενα, οσο κι αν αυτο μπορει ενδεχομενως να "ψαχτει" απο ειδικους. Chill out

Ωραια ιστορια, συμφωνω με SF, φαινεται να ειναι αληθινη 50ς...(γραφοντας 9 λεξεις, εχω κανει ηδη 3 λαθη ).. Εχει γινει εξαιρετικα σπανιο στις μερες μας να συμβει κατι τετοιο, γι αυτο νομιζω προκυπτει καχυποψια και γινεται ντορος. Πριν καποια χρονια (10-15), τετοιου τυπου ιστοριες ησαν πιο συχνες, οσο παλαιοτερα πηγαινει καποιος, τοσο περισσοτερες ακουει-η βιωνει. Προσωπικα, πριν καποια χρονια (οχι ιδιαιτερα πολλα, ισως 12 η καπου εκει), συναντησα το εξης.. Χαζευα στο ιμπεη γιατι εκεινες τις εποχες ακομα οι ιστοριες με τελωνεια κλπ. πρακτικα δεν υπηρχαν, οποτε αγοραζα για να δοκιμαζω πολλες κιθαρες απο αμερικα (τις οποιες βεβαιως "ανακυκλωνα" κατα κανονα), κι εκει που χαζευα λοιπον πεφτω πανω σε καταχωριση που λεει "μπλα μπλα, κιθαρα του παππου, χαλια κατασταση, σκονισμενη και απεριποιητη για χρονια, πεθανε ο παππους κι εγω εχω να πληρωνω κολλεγια, δεν ξερω τιποτα απο τεχνες, νομιζω μια τετοια τιμη ειναι δικαια", εγραφε το παλληκαρι...ζητουσε καπου 400 δολλαρια (or best offer!!!)...ειχε και 4-5 φωτογραφιες, κοιταζω, κουναω λιγο το κεφαλι μου, ξανακοιταζω, τι να δω; Επροκειτο για μια αυθεντικη -και απειραχτη σε ολα της- Gibson L5 (αν και ισως να ηταν και Super 400, δεν ειμαι πολυ σιγουρος), απο κεινες τις breathtaking κιθαρες που συνηθως μονο σε ονειρα συνανταμε, ενα δειγμα σε αριστη -πλην της σκονης- κατασταση, με τη θηκη της, τα λογκο της, τα παντα ολα...ηταν μοντελο μεσα με τελη 10ετιας '50... Για καμποση ωρα, την κοιτουσα εκθαμβος, προφανως θα μπορουσα να πατησω το ΒΙΝ -ανεξαρτητα με το ποια θα ηταν η εξελιξη, ομως δεν τοκανα ποτε...θελετε επειδη ειμαι καλο παιδι και επειδη ενοιωθα πως ειναι ανηθικο, θελετε πως ειμαι αφελης, δεν το πατησα...περιμενα και με αγωνια να δω την εξελιξη, ειχα τεραστια περιεργεια. Κατα πως φαινεται ομως, ακομα και στο αμερικα εχει καλα παιδια...αργοτερα, διαβαζω στα μηνυματα (τα οποια με αυτοματη διαδικασια δημοσιοποιουνταν) τουλαχιστον δυο που συνιστουσαν στον πωλητη να αποσυρει την αγγελια, να παρει την κιθαρα του παππου και μαζι με εναν δικηγορο να επισκεφθουν καποιους ειδικους σε κιθαροστεκια, καθως -οπως τονιζαν- το οργανο ειχε αξια μερικες δεκαδες χιλιαδες δολλαρια...μετα απο λιγες ωρες, η αγγελια οντως εξαφανιστηκε. Δεν ξερω αν τελικα πλουτισε το παλληκαρι με την κιθαρα του παππου, ελπιζω ομως να εμαθε καποια πραγματα για τη ζωη, την τεχνη, την ιστορια του παππου του και να προκοψε.

Δεν γνωριζα πως ασχολεισαι και με την Γαλλικη σκηνη . Επι του θεματος, ειχα εντυπωσιαστει οταν το ειχα μαθει, respect... Πολλα αλλαξαν βεβαια εκτοτε, αξιζει ομως προσοχης...αφηγειται ο Ian Gillan: “Up until the late ’60s, the traditional songwriting credit of publishers was whoever wrote the tune, the melody and whoever wrote the words, the top line and the lyric. That was the only thing that was copyrighted. You couldn’t copyright a riff. You couldn’t copyright a chord sequence. You couldn’t copyright the opening bar for ‘Smoke On The Water’ for example. You could only copyright the tune and whatever the singer did basically. We pioneered. We broke all the rules, Deep Purple, and we included — as it was obvious, our band made music first before the songs — so, we included the drummer and the bass player and everyone else, and we were the first to do so. The Beatles still credited whoever put pen to paper and top line lyric, but we found it much more inclusive to do it the other way — and we included the producer in this one, too. But that’s how we’ve always done it. Never a word is written before the band gets into the studio. Nothing is written down. No ideas are brought forward. Everything emerges from jam sessions. We start at noon every day and finish at six, day after day. Little ideas kind of spin out and we sit down and see how they can handle an arrangement or see what key they should be in and try to snatch them up with other ideas — and they become pieces of music and then on the back of that maybe a song will get written.”

Δεν εχω ιδιαιτερη εμπειρια απο τις ΜΜ (περαν του γεγονοτος πως οι 2-3 που εχω ψιλοπαιξει μου αφησαν εξαιρετικες εντυπωσεις), ομως ενας φιλος ειχε την sig. Albert Lee και το μπρατσο της μου εχει μεινει αξεχαστο... Well done my friend!

Μη βλασφημας...

Δεν υποστηριξα κατι διαφορετικο, απλα θα μου αρεσε η προταση σου διατυπωμενη καπως διαφορετικα, οπως: "Νομιζω οτι στις περισσοτερες των περιπτωσεων που παραγεται καλη μουσικη, προερχεται απο καλους μουσικους".

Καλη μουσικη υπηρχε, υπαρχει και θα υπαρχει εσαει, ειναι αναγκη συμφυτη με την ιδια τη ζωη. Ενα πραγμα ειναι (οπως εγραψε ο τζαζτζοκερ) η νεανικη/προσωπικη συνδεση με ακουσματα και τραγουδια. Ενα αλλο ειναι (οπως εγραψε ο σουπερφανκ) ο λιγοστος χρονος που πλεον απομενει στους περισσοτερους για ακροαση. Ενα τριτο ειναι η διαθεση καποιου (σε συναρτηση με το προηγουμενο) να ψαξει "γενεαλογικα δενδρα" μουσικων ειδων και ηχων. Ενα τεταρτο, η συνδεση των καλλιτεχνηματων με τα media και το εμποριο. Τελος, η καλλιεργεια του πνευματος και της αισθητικης και ποσο επενδυει καποιος σε αυτα. Η μουσικη μπορει να ειναι μια ατελειωτη εγκυκλοπαιδεια, ομως τα επι μερους ειδη ειναι τομοι με πρωτη και τελευταια σελιδα... Και σε καποιους τομους, οι αγραφες σελιδες που απομενουν ειναι λιγοστες. Πολλες φορες δε, η ενασχοληση 10, 20 η και 30 και περισσοτερων ετων δεν αρκουν για να αντιληφθουμε καποια αλλαγη που βρισκεται εν εξελιξει - προκειμενου να προστεθει ενας ακομη τομος. Στις μερες μας, οι εννοιες "καλοι μουσικοι" και "καλη μουσικη" νομιζω σπανιως τεμνονται. Θα προσθεσω δε (ριψοκινδυνα), πως η ενδυναμωση της μιας εννοιας κατα κανονα αποδυναμωνει την αλλη - και τουμπαλιν.

Και τα δυο μια χαρα τα βρηκα...αλλα απο την αλλη με αρεσουν γενικα τα ανακατεματα και οι πειραματισμοι - και οχι μονον οταν αναντιρρητα το αποτελεσμα "σκοτωνει", βρισκω ενδιαφερον σε αυτες τις προσεγγισεις και σεβομαι παντα τις ανησυχιες των καλλιτεχνων, οσο κι αν καποιες δεν μου αρεσουν. Απο παλια, καθε που ακουγα East West/Butterfield blues band η τους Shakti γοητευομουν, but that's just me... Κοιτα τωρα με τα δυο που εβαλες...ενω τα μανιταρια δε μου αρεσουν, τα παιδια απο τα Γρεβενα γενικα τα σπανε, η εκτελεση τους ειναι οργασμικη και μου φερνει χαμογελα και εσωτερικη ενταση. Απο την αλλη, ενω το τσελο με συναρπαζει, το Kashmir οπως αποδοθηκε, νομιζω ακουγεται ελαφρως "κλινικο" και ισως μια ιδεα "ματαιοδοξο"...ωραιο, λιγο "κρυο" ομως, για τα δικα μου γουστα τουλαχιστον.

Ομοιοπαθης αγαπητε... Εφτασα μια ανασα απο αγορα μιας Gibson J-15 αλλα προς το παρον δεν τα καταφερα...ισως καποια αλλη φορα. Οπως τα περιγραφεις, θα ελεγα -αν σου δοθει η δυνατοτητα- να παρεις μια μεταχειρισμενη που θα την παιξεις και θα σου "μιλησει"...δυσκολο, προσπαθησε ομως να εισαι εγκρατης , παντα προκυπτουν προτασεις απο κει που δεν το περιμενουμε. Οι all mahogany Martin dreads ειναι καλη περιπτωση για συνδυασμο strumming/fingerstyle αλλα ειναι καπως limited στην εξελιξη του ηχου τους και boxy sounding...αξιοπρεπη οργανα που μπορουν να κανουν (σχεδον) τα παντα αρκετα καλα. Οι Gibson slope shoulders ειναι μια κατηγορια απο μονες τους - και ερωτας βαθυς ...ολα ειναι διαφορετικα, ηχος, αισθηση, scale κτλ....νομιζω ειναι εφικτο να βρεις καποια (ακομα και απο γνωστο) για να δοκιμασεις και να δεις αν βρισκεσαι εκει. Οι καλες Takamine ειναι αξιολογοτατες, αν και καπως soft sounding. Η απολυτη εναλλακτικη για οσα ζητας ειναι μια κιθαρα ΟΜ, αν βρεις μια καλη θα ευτυχησεις. Τελος, θα συνιστουσα να ψαξεις μια μεταχειρισμενη all solid woods with spruce top, αν ειναι καλοδιατηρημενη και παιγμενη, θα εχει "ανοιξει" ο ηχος της και θα ειναι ετοιμη για τα χερια σου. Δυσκολη επιλογη παντως και στα χρηματα που διαθετεις μεγαλος πονοκεφαλος... Καλη αναζητηση.

Δεν θελω να σχολιασω κατι αλλο περαν του: ρε αδερφια συν-κιθαριστες, απο ποτε γνωριζετε την υπαρξη των "μισων" σλάηντ; Ειλικρινα, μου εκανε μεγαλη εντυπωση...