dionisissab

Και οι τρεις είναι υπέροχοι drummers. Πολύ ωραία το είπε ο Βαγγέλης: Κατά καιρούς ακούω άλμπουμ όπως το Perpetual Motion και λέω "αυτό είναι πραγματική αντίληψη της μουσικής. αυτό είναι ο ορισμός της μουσικής". Τέτοια άλμπουμ (πολύ ορθά μού είπε ο καθηγητής μου) πρέπει να διδάσκονται σε σχολές μουσικής. Στο θέμα μας, θα πρόσθετα τις δισκογραφίες των: Billy Cobham http://en.wikipedia.org/wiki/Billy_Cobham_discography Elvin Jones http://www.jazzdisco.org/elvin-jones/discography/

Πραγματικά. Ένα καλό σετ Ludwig και Gretch είναι μίλια μπροστά. Εν τω μεταξύ, καλά όλα αυτά αλλα από τιμές;

Παιδιά, δεν χρειάζεται να αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια. Η γνώμη του Παρείσακτου όσον αφορά το τι φαίνεται και τι ακούγεται από ένα κλιπ οποιουδήποτε drummer (είτε αυτός λέγεται Aρόνοφ είτε Διονύσης Σαμπαζιώτης) είναι αποδεκτή από εμένα. Πράγματι, η μίξη και το φινιάρισμα είναι εμφανή. Μέχρι εκεί. Εννοείται ότι είναι σπουδαίος drummer, εννοείται ότι σκίζει τα πάντα δίπλα του. Μην λέμε τα ίδια πράγματα εκατό φορές. Ο μετρονόμος δεν έχει μόνο τη χρήση που όλοι μας φανταζομαστε. όπως πολύ ωραία πρόσθεσε ο κ. Ζάικος, Ο Παρείσακτος αναφέρει κάποια πράγματα (ίσως με προκλητικό σε κάποιους βαθμό) τα οποία βοηθούν. Με όλη την αντικειμενικότητα η οποία με εκφράζει σαν άνθρωπο, μπορώ να πω ότι όντως τα βίντεο αυτά που ποστάρει αναδεικνύουν μια διαφορετική αντίληψη περί μετρονόμου/ρυθμού/μουσικής/ομορφιάς/γούστου κ.λπ. κ.λπ. Σε όποιον αρέσει, αρέσει. Σε όποιον δεν, έληξε. Μέχρι εκεί. Οιαδήποτε άλλη επεξήγηση των λεγομένων μου, είναι προϊον του εκάστοτε μυαλού. Εννοώ αυτά που έγραψα. τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Αποδεικνύεται ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Σε 5 λέξεις τα είπες όλα. Αυτός είναι και ο σκοπός του θέματος αυτού. Επειδή ο Βαγγέλης ζήτησε μερικές προτάσεις/προβληματισμούς: - έτυχε αρκετές φορές να ηχογραφώ με τύπους οι οποίοι δεν είχαν μελετήσει ποτέ στη ζωή τους με μετρονόμο ή όταν το εκαναν δεν το έκαναν σωστά. Αποτέλεσμα αυτού ήταν εγώ να γράφω όλο το δίσκο αυστηρά πάνω στο μετρονόμο και οι υπόλοιποι να "πατάνε" πάνω μου. Αυτό χρησιμοποιείται συχνά; είναι υγιές για μια μπάντα; - δεν μπορώ να κατανοήσω το εξής: παίζει ένα κομμάτι μια μπάντα και ξεκινάει να παίζει ο μπασίστας (ο drummer τού έχει δώσει σήμα στο πόσο περίπου να το παίζει). Όταν μπουν όλα τα όργανα και το κομμάτι έχει πάει πιο αργά ή πιιο γρήγορα, ΓΙΑΤΙ να φταίει πάντα ο drummer? Αυτό θεωρώ ότι είναι ένα ευκολα κατανοητό επιχείρημα για ποιο λόγο πρέπει όλοι οι μουσικοί να έχουν στοιχειώδη σχέση με το μέτρημα. Αυτά από μένα.

Κάθησα και το διάβασα όλο το θέμα 8) Εντάξει, ο μετρονόμος είναι απαραίτητο εργαλείο σε όλους. Σε ηχογράφηση ειδικά. Θυμάμαι προς μεγάλη μου θετική έκπληξη, την έκφραση που πήρε ο ηχολήπτης/παραγωγός των άλμπουμ που έχω γράψει, με το αποτέλεσμα του γραψίματος με μετρονόμο είτε αυτός επί 6 λεπτά είναι στο 100 είτε αυτός αλλάζει 20 φορές στο ίδιο κομμάτι. Αυτό όμως εξηγείται απ' τις ώρες που έφαγα παρέα με το TD-3 (και με τον τύπο που φωνάζει - Βαγγέλη όντως έχει τρελή πλάκα ;D ;D). Και ΦΥΣΙΚΑ, συνεχίζω να μελετώ με μετρονόμο διότι η συνήθεια είναι προτιμότερη απ' την προσωρινή μνήμη.

Μάλλον το Ωροσκόπιο λες Σπύρο. Στο δίσκο το τραγουδάει η Αρλέτα. απ' την εμφάνιση προχθές στο Λιθογραφείο

Πρώτο live της προηγούμενης μπάντας σε μαγαζί 3x3. Στη σκηνή χωρούσε ίσα ίσα μια drums και ένα ενισχυτής. Ο τραγουδιστής μέσα στον κόσμο (ναι! τα 30 άτομα). Στη μέση του σετ επειδή ήθελε να κλείσει ταμία η γκαρσόνα ζήτησε απ' το μπασίστα να πληρώσει τις μπύρες που είχε πιει. Και η μπάντα να βαράει το Rock Bottom.

Γι' αυτό σού είπε ο kap άκου πρώτα το δάσκαλό σου. Εγώ είχα πάει σε δεκάδες lives πριν σιγουρευτώ για το δάσκαλό μου. όχι για να δω τι παίζει και αν το έχει στο εκτελεστικό, αλλά κυρίως στο μεταδοτικό. Κύρια πηγή σιγουριάς υπήρξε ένα σεμινάριο που μού είχε πει να πάω και από εκεί αποφάσισα ότι αυτός είναι μια χαρά καθηγητής. Πρέπει να βγεις προς τα έξω και να ακούσεις. Να πας σε κάποιο ωδείο, να δεις τι γίνεται.

Εγώ πιστεύω ότι το πιο σωστό είναι να προχωράς στην επόμενη άσκηση όταν νοιώθεις άνετος με την προηγούμενη. Όταν δηλ. δεν σφίγκεσαι να τη βγάλεις και νοιώθεις καλά. Το ζήτημα της ταχύτητας είναι υποκειμενικό: για μένα η ταχύτητα έρχεται με το κατα πόσο συχνά παίζω τις ασκήσεις αυτές. Όσο πιο συχνά ασχοληθώ με τα διπλά θα φτάσω να τα παίζω στο 190, όσο πιο συχνά ασχοληθώ με τις τριπλές (RRRL, LLLR) θα μπορώ να τις παίζω γρήγορα. Αρα μπαίνει το ζήτημα της συνήθειας και της συχνής ενασχόλησης με τις ασκήσεις. (ακόμα καλύτερα της ενασχόλησης με τις ασκήσεις μέσω ενός γκρουπ)

Ολα αυτά είναι απόδειξη ότι αν παλέψεις/αγωνιστείς/υποστηριχτείς κ.λπ.κ.λπ. μπορείς να πετύχεις πολλά πράγματα. Από κει και πέρα, στόχος, όπως πολύ ωραία είπε ο Nordic, είναι η μουσική. Οι 100300303030303 νότες το λεπτό δεν με πείθουν ούτε με συγκινούν. (και δεν έχει να κάνει με το "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" ειλικρινά) Ειναι θέμα γούστου και επιλογών. Πολλά παιδιά κάνουν εκπληκτικά πράγματα, δίνουν ώθηση σε όμοιας ηλικίας παιδιά να ασχοληθούν και να μάθουν, αλλά τίποτα παραπέρα. Όλα τα άλλα έχουν να κάνουν με τη θέληση του καθενός και την τρέλα του.

Αν μάθεις να παίζεις σωστά, ούτε διαλογισμούς ούτε τίποτα δε θες. Η άσκηση είναι κάτι που δεν αφορά μόνο εμάς τους drummers. Αν φοράς επί 8 ώρες ένα Rickenbacker του '83 και δεν ασκείσαι, πάει η μέση/πλάτη/αυχένας. Η γυμναστική επιβάλλεται σε κάθε άνθρωπο.

Η διάρκεια του ζεστάματος εξαρτάται απ' τον καθένα μας. Ένας drummer που παίζει κάθε μέρα του χρόνου, συμμετέχοντας σε σεμινάρια, lives, πρόβες, μαθήματα κ.λπ. δεν του παίρνει παραπάνω από 10 λεπτά να προθερμανθεί. Ανάλογα με το πότε είμαστε έτοιμοι και τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, παίζουμε όπως είπες χαλαρά ακόμα και στο ίδιο το live. Το καλοκαίρι έπαιζα σε μια παραλιακή πόλη με τρελή υγρασία. Δεν σταμάτησα επί 25 λεπτά να παίζω γιατί ένοιωθα τους τένοντες και τους καρπούς να "παγώνουν". Χαλαρά πάντα...

Ακριβώς ;) Η προθέρμανση είναι σημαντικότατο στοιχείο είτε παίζουμε σε Live, είτε κάνουμε πρόβα, είτε μελετάμε είτε ηχογραφούμε. Αυτό προϋποθέτει το σωστό παίξιμο (σωστό στησιμο, σωστή τοποθέτηση χεριών και ποδιών κ.λπ.) Γιατί όσο καλή προθέρμανση και αν έχεις κάνει, αν παίζεις λάθος, τα χέρια απ' τα πρώτα χτυπήματα κουράζονται.

Μιας και μιλάμε για νέο αίμα: Ramon Sampson O Glenn Kotche με εντυπωσίασε υπερβολικά με τη μουσικότητά του. O τεράστιος και γνωστός Mark Guilliana (με τους Now vs. Now και τον δικό μας Παναγιώτη Ανδρέου). (σ' αυτό το κλιπ προσκύνησα) και τέλος ο Σωτήρης Ντούβας, με ένα σωρό διακρίσεις στο εξωτερικό κυρίως στη τζαζ μουσική.

Έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες: με τον καιρό (το κλίμα), με την εμπειρία σου και με το πόσο καλά το κάνεις. Εγώ προθερμαίνομαι (ειδικά το καλοκαίρι) όλη την ώρα από τότε που θα φτάσω στο συναυλιακό χώρο μέχρι να ξεκινήσω να παίζω. Η υγρασία το καλοκαίρι και το κρύο το χειμώνα είναι αρκετά για να με κάνουν να παίζω συνέχεια ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΑ. Η προθέρμανση λέγεται έτσι επειδή ακριβώς δεν πρέπει να "καούμε απ' το ζέσταμα". Πρέπει απλώς να φέρουμε τα χέρια και τα πόδια σε καλό επίπεδο. Το πικ της απόδοσης θα δωθεί στο live.

To ζεσταμα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι παραπάνω απ' τη μισή δουλειά (ή live ή πρόβα ή ηχογράφηση). Πάντοτε ακολουθώ περίπου αυτά που ανέφερες Βαγγέλη. Παίζω πάντα σχεδόν σε ελεύθερο μέτρο και προσπαθώ να μην ακολουθώ τη μουσική. Ενέχει κινδύνους όπως είπες.

Όλα τα όργανα έχουν ένα βαθμό δυσκολίας και αυτό άλλωστε είναι η μαγεία της εκμάθησης ενός οργάνου. Με τα τύμπανα ασχολούμαι 7 χρόνια και μπορώ να πω ότι η εκμάθησή τους ήταν ένα σπουδαίο κεφάλαιο της ζωής μου. Δεν μπορώ να πω αν είναι το πιο εύκολο ή το πιο δύσκολο και δεν νομίζω ότι έχει σημασία κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορώ να παραδεχθώ είναι ότι το να μάθεις να παίζεις ΣΩΣΤΑ τύμπανα σπανίζει αρκετά στις μέρες μας. Το να μπορείς να παίξεις ένα απλό 4άρι beat δε σε καθιστά αυτόματα drummer. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που πρέπει να δουλέψεις και να με μελετήσεις με αίμα, κόπο και ιδρώτα.

Η πρώτη μού άρεσε περισσότερο. Πιο 70s, κάτι το οποίο άλλωστε λατρεύω: το όργανο να μην μπουκώνεται ούτε να μεταλλάσεται. ;) ;D

1) Spectrum - Billy Cobham (η πρώτη μου επαφή με drumm-ιστικό δίσκο έβερ) 2) Perpetual Motion - Dave Weckl 3) My favorite things - John Coltrane (-Elvin Jones) 4) Arothymian - Nick kapilidis and the jazz utopia 5) Poly Quartet - Perfumed Dreams (-Sotiris Ntouvas, όχι που θα άφηνα έξω το Σώτο!) 6) Close to the Edge - Yes (-Bill Bruford) 7) Moving Pictures - Rush (-Neal Peart) 8) Led zeppelin (I, II, III, IV...) (-John Henry Bonham) 9) Vital Information - Steve Smith 10) Εκτός τόπου και χρόνου (live) - Αλκίνοος Ιωαννίδης (-Mike Kapilidis) ...

Για το heel up ή heel down θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη που είπε για την ταυτόχρονη γνώση και των δύο και χρησιμοποίηση αμφότερων σε όποιο σημείο θέλεις. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις και πολλά κομμάτια στα οποία σε ένα σημείο παίζω με τη φτέρνα κάτω και σε άλλο σημείο με τη φτέρνα πάνω (και δεν έχει να κάνει πάντα με την ένταση - θυμάστε τι λέγαμε για την κινησιολογία; http://www.noiz.gr/index.php?topic=182198.0 ) Όσον αφορά τον τρόπο χειρισμού της μπακέτας, είναι "με όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις". Ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τα τύμπανα απ' τη φιλαρμονική (της κυπαρισσίας ;D) και έμαθα αρχικά στον traditional. Όταν ξεκινησα drums, ο δάσκαλος θέλησε τον matched grip. Έτσι κατέληξα να παίζω drums και με τους δύο τρόπους όχι το ίδιο καλά βέβαια... Η γνώση και των δύο τρόπων (και στα δύο θέματα) είναι πολύ σημαντική και σού δίνει μερικούς παραπάνω βαθμούς ελευθεριας στο παίξιμό σου.

Πάντως παιδιά, με προσπάθεια και κόπο (αρκετό μάλιστα) μπορείς να πετύχεις κάτι. Δεν λέω να ζήσεις μια οικογένεια απ' το "επάγγελμα" του drummer. Αλλά μπορείς να επιβιώσεις. Ας μην κοιτάμε την εύκολη λύση: μαθήματα, λίγη μελέτη, βρίσκω μια άκρη, έναν μπάρμπα και χώνομαι να κάνω το κομμάτι μου. Θα αναφερθώ σ' έναν υπέροχο drummer, ο οποίος είναι και καθηγητής μου στο ωδείο (28 χρονών η ηλικία του). Μην περιμένετε να σας πω όνομα... Τελείωσε με το δημοτικό ωδείο Πατρών και έφυγε για Ολλανδία να τελειώσει το κολέγιο εκεί. μετά από 5 χρόνια επέστρεψε. Δε θα αναφερθώ σε ώρες μελέτης και σε ώρες που πέρασε σε σκηνές να παίζει. Επιστρέφει στην Ελλάδα, σκίζει τον κώλο του, φτύνει αίμα και καταφέρνει να μαζέψει (όσο γινόταν) την μουσική σκηνή της Πάτρας, σε σημείο που πλέον 5 μαγαζιά να είναι μόνιμες μουσικές σκηνές ακόμα και για νέα συγκροτήματα. Ο τύπος αυτός ζει απ' τα μαθήματα που κάνει, τις εμφανίσεις του σε μαγαζιά (ντάξει μη νομίζετε τίποτα το φοβερό από πληρωμή) και απ' τις συναυλίες με μεγάλους καλλιτέχνες που κάνει. (ήδη παίζει σε 2). Το να μπορέσεις να ζήσεις σαν επαγγελματίας μουσικός (γενικά και κατ' επέκταση σαν drummer) θέλει άπειρο κόπο και πολύ όρεξη. Τον βλέπω ακόμα και μετά από live, να χαμογελάει παρά την κούραση, να κάτσει να συζητήσει, να πούμε τα λάθη, τα ωραία του live. Στα μαθήματα θα κάτσει να σού εξηγήσει ό,τι σε προβληματίζει, θα σού αναπτύξει χιλιάδες τρόπους να καταφέρεις ένα φαινομενικά ακατόρθωτο παίξιμο (για σένα) ή μια πολύ δύσκολη άσκηση θα στην κάνει πολύ απλή. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; όχι δεν είμαι ξαδερφός του. Απλά θέλω να τονίσω ότι ο επαγγελματισμός στη μουσική πρώτον και στη drums μετά, είναι κουραστικό μονοπάτι και δύσβατο. Όσοι περιμένουν να γίνουν οι επόμενοι Tre ή δεν ξέρω γω τι άλλο, καλύτερα ας βρουν άλλη δουλειά. Σίγουρα χωρίς τύχη δεν κάνεις τίποτα, αλλά δεν στηρίζεσαι εκεί. Κάνεις Ό,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠ' ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ και ελπίζεις. Θα κάνεις όμως το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΕΡΝΑ ΑΠ' ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ.

σαφώς και τα τύμπανα είναι μελωδικό όργανο. Έχει να κάνει πάντως και με τον drummer. Η σχέση του με το παίξιμο, οι δυναμικές, το κούρδισμα που έχει κάνει παίζουν σημαντικότατο ρόλο στο αν θα παραχθούν αυτές οι μελωδίες.

Ε τότε υπάρχει "πρόβλημα" με τα lives που πας. Παρά ταύτα, πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα άποψης και γνώσης κάποιων πραγμάτων. Χθες ημουν σ' ένα Live (πάτρα) και το τι σόλο άκουσα από drummer, μπασίστα δε λέγεται! Και σόλο ωραία, μελωδικά με ουσία...

Στο στήσιμο πιστεύω ότι χάνεται πολλές φορές το παιχνίδι. Αυτό με το κάθισμα που αναφέρει ο Βαγγέλης είναι πολύ σωστό. Υπάρχουν κάποιοι κανόνες (ο βαγγέλης τους ξέρει καλύτερα) για το τι ύψος πρέπει να έχει το κάθισμά σου, το οποίο (υψος) εξαρτάται άμεσα απ' το δικό σου ύψος, απ' τα πόδια σου. Θα παρατηρήσουμε πολλές φορές σε Lives ή και σε πρόβες ότι κουραζόμαστε πιο εύκολα απ' ότι άλλες φορές. Έχει να κάνει καθαρά με τη στάση του σώματος και την ισορροπία του καθίσματος. Προσοχή λοιπόν, γιατί όλο αυτό θα το πληρώνουμε μια ζωή.

To Moby Dick αν το θεωρείς καμένο και "όλοι ήταν κόκαλο και τη βρίσκανε", ΜΑΛΛΟΝ δεν καταλαβαίνεις μουσική. Ένα drum solo παιγμένο από Drummer (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) είναι άκρως ενδιαφέρον. Απλά δεν μπορούν όλοι να το παρακολουθήσουν επειδή δεν έχουν την γνώση/όρεξη/διάθεση/ανοικτομυαλιά (όπως θες, πες το). Δεν σε κατηγορώ. Εκθέτω μια άποψη αντίθετη από τη δική σου. Όλα δεκτά.